De kunst van het loslaten van je ex. - deel 106

dubbel..

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 09:53 schreef Everlong het volgende:

[..]

Tnx, ik hoop het ook. Zo uit het niets komt het bijzonder hard aan. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar het is zo moeilijk om hem niet te bellen of naar hem toe te gaan, dat is namelijk het enige wat ik wil

Dat kan ik begrijpen, dat het bijzonder hard aankomt als je het absoluut niet verwacht had. (een tijdje) Geen contact hebben werkt eigenlijk het beste, al herken ik dat 'naar hem toe willen' wel heel erg. Denk dat de meesten dan wel hebben.. Heeft hij eigenlijk nog iets van zich laten horen in de tussentijd?

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 09:57 schreef maartjeh het volgende:

[..]

Dat kan ik begrijpen, dat het bijzonder hard aankomt als je het absoluut niet verwacht had. (een tijdje) Geen contact hebben werkt eigenlijk het beste, al herken ik dat 'naar hem toe willen' wel heel erg. Denk dat de meesten dan wel hebben.. Heeft hij eigenlijk nog iets van zich laten horen in de tussentijd?

Nee, gistermiddag heeft hij het gezegd en hij zou me vandaag bellen..Ik ben benieuwd en ik hoop dat hij wel belt, want ik heb al 100 keer m'n telefoon vast gehad om hem te bellen. Geen contact is misschien wel het beste, maar dat gaat niet lukken omdat er een aantal belangrijke dingen geregeld moeten worden.

Hoog tijd dat ik me hier ook maar weer eens meld. Dwaalde hier kort rond toen mn relatie net uit was, maar heb daarna dit topic vermeden.
Hoe is de situatie nu? Inmiddels ben ik 5 maanden verder nadat mijn vriendin eind augustus de relatie verbrak. We waren 4,5 jaar samen. Ze had te lang het gevoel gehad dat ik haar niet meer aantrekkelijk vond, dat ik niet meer genoeg van haar hield. Dat gevoel was terecht want ik had te weinig geinvesteerd in onze relatie het laatste jaar. Echter ik merk nu dat ze alles voor me is en wil laten zien dat ik wel anders kan. Dit heb ik de afgelopen maanden laten zien en nu ziet ze dat ik wel van haar hou en wel anders kan zijn, gevoelens kan tonen, etc...
In eerste instantie wilde ze meteen alles regelen met ons koophuis en spullen en dergelijke, maar al na 2/3 weken hing ze huilend aan de telefoon dat ze het allemaal niet zeker wist en dat ze het toch wel allemaal te snel vond gaan.
We hebben toen contact onderhouden, bijna dagelijks. Toch kon ze de knop nog niet omdraaien en er niet opnieuw voor gaan. Ze had tijd nodig, tijd om uit te zoeken wat ze wilde en hoopte alles een plaatsje te kunnen geven. Toch bleven we contact houden, contact kwam ook van haar kant.
We hebben zelfs kerst en oud & nieuw samen met haar familie gevierd.
Twee weken geleden kwamen we erachter dat het op deze manier niet opschoot. Misschien dat het beter was om helemaal geen contact te hebben. Zij zou aan zichzelf gaan werken (o.a. naar een psycholoog) en hoopt dat ze over een tijdje de relatie weer een kans kan geven. (Ik loop zelf al een half jaar bij een psycholoog en werk al hard aan mezelf).
Ik merk dat zij het voor elkaar krijgt nu om geen contact te hebben, en dat ik het er moeilijk mee heb. Ze heeft me de afgelopen maanden zoveel hoop gegeven en nu val ik in een diep zwart gat en weet totaal niet wat er nu in haar omgaat.
Heb haar gister weer een sms-je gestuurd om te vragen hoe het bij haar psycholoog was. Ik kreeg een zakelijk sms-je terug dat het goed was, dat het haar goed deed en dat ze merkte dat ze beter in haar vel zat. That's it.
Mijn verstand zegt, zoek totaal geen contact en probeer je leven op te pakken.
Mijn gevoel zegt, ik kan niet zonder haar, denk 24 uur per dag/nacht aan haar en wil haar nu terug!!

Het feit dat ze zelf al zo lang twijfelt en de knoop niet kan doorhakken om er helemaal voorgoed mee te stoppen en het geen kans meer kan geven, zegt toch ook wel dat er nog genoeg bij haar zit qua liefde? Of ben ik blind? Kijk ik door een roze bril?
Zo staat ons koophuis ook nog steeds niet te koop omdat ze die stap te definitief vindt.
Wat zij wil is tijd en ruimte om erachter te komen of ze er nog voor kan gaan, of het gevoel weer voor volle 100% trugkomt, iets waar ze nu al maanden over twijfelt en alleen niet uitkomt. Vandaar dat ze professionele hulp is gaan zoeken.

Graag eerlijke (wat mij betreft harde) reacties/adviezen.

[ Bericht 1% gewijzigd door CoendeW op 03-02-2010 13:31:36 ]

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 13:26 schreef CoendeW het volgende:
Hoog tijd dat ik me hier ook maar weer eens meld. Dwaalde hier kort rond toen mn relatie net uit was, maar heb daarna dit topic vermeden.
Hoe is de situatie nu? Inmiddels ben ik 5 maanden verder nadat mijn vriendin eind augustus de relatie verbrak. We waren 4,5 jaar samen. Ze had te lang het gevoel gehad dat ik haar niet meer aantrekkelijk vond, dat ik niet meer genoeg van haar hield. Dat gevoel was terecht want ik had te weinig geinvesteerd in onze relatie het laatste jaar. Echter ik merk nu dat ze alles voor me is en wil laten zien dat ik wel anders kan. Dit heb ik de afgelopen maanden laten zien en nu ziet ze dat ik wel van haar hou en wel anders kan zijn, gevoelens kan tonen, etc...
In eerste instantie wilde ze meteen alles regelen met ons koophuis en spullen en dergelijke, maar al na 2/3 weken hing ze huilend aan de telefoon dat ze het allemaal niet zeker wist en dat ze het toch wel allemaal te snel vond gaan.
We hebben toen contact onderhouden, bijna dagelijks. Toch kon ze de knop nog niet omdraaien en er niet opnieuw voor gaan. Ze had tijd nodig, tijd om uit te zoeken wat ze wilde en hoopte alles een plaatsje te kunnen geven. Toch bleven we contact houden, contact kwam ook van haar kant.
We hebben zelfs kerst en oud & nieuw samen met haar familie gevierd.
Twee weken geleden kwamen we erachter dat het op deze manier niet opschoot. Misschien dat het beter was om helemaal geen contact te hebben. Zij zou aan zichzelf gaan werken (o.a. naar een psycholoog) en hoopt dat ze over een tijdje de relatie weer een kans kan geven. (Ik loop zelf al een half jaar bij een psycholoog en werk al hard aan mezelf).
Ik merk dat zij het voor elkaar krijgt nu om geen contact te hebben, en dat ik het er moeilijk mee heb. Ze heeft me de afgelopen maanden zoveel hoop gegeven en nu val ik in een diep zwart gat en weet totaal niet wat er nu in haar omgaat.
Heb haar gister weer een sms-je gestuurd om te vragen hoe het bij haar psycholoog was. Ik kreeg een zakelijk sms-je terug dat het goed was, dat het haar goed deed en dat ze merkte dat ze beter in haar vel zat. That's it.
Mijn verstand zegt, zoek totaal geen contact en probeer je leven op te pakken.
Mijn gevoel zegt, ik kan niet zonder haar, denk 24 uur per dag/nacht aan haar en wil haar nu terug!!

Het feit dat ze zelf al zo lang twijfelt en de knoop niet kan doorhakken om er helemaal voorgoed mee te stoppen en het geen kans meer tegen, zegt toch ook wel dat er nog genoeg bij haar zit qua liefde? Of ben ik blind? Kijk ik door een roze bril?
Zo staat ons koophuis ook nog steeds niet te koop omdat ze die stap te definitief vindt.
Wat zij wil is tijd en ruimte om erachter te komen of ze er nog voor kan gaan, of het gevoel weer voor volle 100% trugkomt, iets waar ze nu al maanden over twijfelt en alleen niet uitkomt. Vandaar dat ze professionele hulp is gaan zoeken.

Graag eerlijke (wat mij betreft harde) reacties/adviezen.

Zolang je dit niet hebt afgesloten zul je in ieder geval ook niet door kunnen met je leven. Wil je dat wel?
Misschien dat het dan beter is om toch alles af te kappen en dan komt het cliché....als je voor elkaar gemaakt bent dan kom je wel weer bij elkaar

Daar denkt zijn vriendin toch anders over, aangezien die al een paar stappen verder is. Waarom gaat CoendeW ook niet eens babbelen met zo'n therapeut, want eigenlijk is het zijn eigen schuld dat zijn vriendin denkt dat je niet meer van haar houdt... Moet toch ergens vandaan komen dat soort gedrag.

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 13:50 schreef Mint_Clansell het volgende:
Daar denkt zijn vriendin toch anders over, aangezien die al een paar stappen verder is. Waarom gaat CoendeW ook niet eens babbelen met zo'n therapeut, want eigenlijk is het zijn eigen schuld dat zijn vriendin denkt dat je niet meer van haar houdt... Moet toch ergens vandaan komen dat soort gedrag.

Ik loop al 6 maanden bij een psycholoog en begrijp ook volledig wat mijn vriendin zo gemist heeft. (mijn hele verhaal staat ergens in topics van september). Als ik was doorgegaan zoals ik toen was, had mn vriendin niet getwijfeld zegt ze en had ze achter haar beslissing blijven staan. Juist nu ze ziet dat ik wel anders kan, wel aan mezelf werk en wel duidelijk laat zien dat ik veel van haar houdt en er alles voor over heb om voor onze relatie te vechten, juist daardoor is ze op haar beslissing teruggekomen en twijfelt ze al 5 maanden. Alleen kan ze de knop niet omzetten, is ze te gekwetst en heeft ze professionele hulp nodig om dit misschien eenmaal wel te kunnen.

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 13:32 schreef SuperFokker het volgende:

[..]

Zolang je dit niet hebt afgesloten zul je in ieder geval ook niet door kunnen met je leven. Wil je dat wel?
Misschien dat het dan beter is om toch alles af te kappen en dan komt het cliché....als je voor elkaar gemaakt bent dan kom je wel weer bij elkaar

Ik wil hier niet mee afsluiten. Ik wil juist nog een keer samen met haar vechten voor onze relatie. Want zij heeft er aleen voor gevochten, ik vecht er nu alleen voor, maar samen hebben we er nog niet voor gevochten. Ik denk dan aan relatietherapie en dergelijke.
Maar afsluiten wil ik dit alles niet.

Gelukkig is de dag weer bijna voorbij..Alleen wordt het met het uur zwaarder. Het dringt langzamerhand steeds meer door en ik krijg steeds meer paniekgedachten dat het niet waar kan zijn. Ik haat dit en ik mis hem zo

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 19:42 schreef Everlong het volgende:
Gelukkig is de dag weer bijna voorbij..Alleen wordt het met het uur zwaarder. Het dringt langzamerhand steeds meer door en ik krijg steeds meer paniekgedachten dat het niet waar kan zijn. Ik haat dit en ik mis hem zo

Dat het niet waar kan zijn en paniekgevoelens zijn heel 'normaal' op dit moment, probeer iemand te vinden op wiens schouder je dan flink kan uithuilen. Ooit wordt dit een donkere nachtmerrie uit het verleden, je moet alleen nu overleven en er doorheen Veel sterkte.

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 19:45 schreef Isabeau het volgende:

[..]

Dat het niet waar kan zijn en paniekgevoelens zijn heel 'normaal' op dit moment, probeer iemand te vinden op wiens schouder je dan flink kan uithuilen. Ooit wordt dit een donkere nachtmerrie uit het verleden, je moet alleen nu overleven en er doorheen Veel sterkte.

Bedankt, ik hoop het zo...maar het gevoel overstemt steeds het rationele. Ik weet wat slim is en wat ik moet laten, maar ik kan het zo slecht. Het zit zo in mijn systeem om dagelijks te bellen en hem te zien. En nu, van het ene op het andere moment mag het niet meer. De afgelopen 7 jaar was hij mijn middelpunt van het leven en dat is nu weg. Ik denk de hele dag non stop aan hem, wat zou hij doen? hoe voelt hij zich? etc. Het maakt me gek!

Meldt me ook maar weer.

Ik twijfel zoveel dat ik denk dat het beter is als we niet meer samen komen. Nu nog erover beginnen.

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 00:08 schreef Everlong het volgende:
Helaas hoor ik sinds vanmiddag ook bij deze groep... Na 7 jaar is het sinds vanmiddag over Ik besef het nog totaal niet. Over 3 weekjes zouden we gaan samenwonen, maar m'n vriend gaf aan dat hij niet meer genoeg voelt. Wat is dit ontzettend kut en weet niet meer wat ik moet.. Hij zit helemaal in m'n leven en alles doet me aan hem denken. Gelukkig is er totaal geen sprake van ruzie, dat geeft me dan weer wel een erg fijn gevoel. Desalniettemin voel ik me intens kut, misschien helpt dit een beetje

Heel veel sterkte!
Knuffel van mij!

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 20:54 schreef Sjechov het volgende:

[..]

Heel veel sterkte!
Knuffel van mij!

dank je, doet me goed Toch ergens fijn dat ik niet de enige ben die zich ellendig voelt.

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 21:08 schreef Everlong het volgende:

[..]

dank je, doet me goed Toch ergens fijn dat ik niet de enige ben die zich ellendig voelt.

Dat ben je zeker niet. Ik ben hier maar heel kort even want moet nu meer weg, maar wil je ook sterkte wensen. Huil lekker alles uit, echt, dat lucht op. En opschrijven hoe je je voelt kan ook wel eens helpen, dan gooi je als het ware al die rotgevoelens er even uit. Sterkte en keep your head up!

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 22:18 schreef achi het volgende:

[..]

Ik denk dat iedereen in dit topic wel weet hoe ellendig het voelt, zoals ook eerder gezegd, gooi het eruit, huil als je het gevoel hebt om te moeten huilen. De eerste tijd is enorm ellendig, maar het zal langzaam afnemen.
Schrijf hier ook dingen op hier, het kan je ook erg steunen om je verhaal even kwijt te moeten, het heeft mij in elk geval wel geholpen
Erg veel sterkte,

Ja, dat probeer ik ook wel te doen. Ik heb nu even het gevoel dat het elke dag erger wordt, maar goed, het is nog zo nieuw en wennen. Bedankt in ieder geval Ik ga zo maar proberen te slapen, ik hoop dat dat een beetje lukt.

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 22:18 schreef achi het volgende:

[..]

Ik denk dat iedereen in dit topic wel weet hoe ellendig het voelt, zoals ook eerder gezegd, gooi het eruit, huil als je het gevoel hebt om te moeten huilen. De eerste tijd is enorm ellendig, maar het zal langzaam afnemen.
Schrijf hier ook dingen op hier, het kan je ook erg steunen om je verhaal even kwijt te moeten, het heeft mij in elk geval wel geholpen
Erg veel sterkte,

Hoe gaat het nu met jou?

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 20:29 schreef Everlong het volgende:

[..]

Bedankt, ik hoop het zo...maar het gevoel overstemt steeds het rationele. Ik weet wat slim is en wat ik moet laten, maar ik kan het zo slecht. Het zit zo in mijn systeem om dagelijks te bellen en hem te zien. En nu, van het ene op het andere moment mag het niet meer. De afgelopen 7 jaar was hij mijn middelpunt van het leven en dat is nu weg. Ik denk de hele dag non stop aan hem, wat zou hij doen? hoe voelt hij zich? etc. Het maakt me gek!

Hier precies hetzelfde gevoel. Mij houdt het ook 24 uur per dag bezig en ik zou zo graag een tweede kans voor onze relatie willen. Nu we geen contact hebben , heb ik geen idee wat ze doet en wat er in haar omgaat. Zou ze me missen? Is ze aan zichzelf aan het werken om daarna sterk genoeg te zijn om onze relatie nog een tweede kans te geven? Of is ze aan zichzelf aan het werken om afstand te nemen en mij uit haar leven proberen te krijgen? Dat is haar de afgelopen 5 maanden niet gelukt door het contact dat we hadden, maar hoe zal dat nu zijn?
Ze zegt dat ze zich nog gekwetst voelt en die woede binnenin nog niet over is. Ze spreekt wel de hoop uit dat dat weggaat en misschien weer voor ons kan vechten over een tijdje....
Hier kan ik alleen zo weinig mee op dit moment. Die onzekerheid, dat wachten dat vreet zo enorm aan me...

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 10:30 schreef CoendeW het volgende:

[..]

Hier precies hetzelfde gevoel. Mij houdt het ook 24 uur per dag bezig en ik zou zo graag een tweede kans voor onze relatie willen. Nu we geen contact hebben , heb ik geen idee wat ze doet en wat er in haar omgaat. Zou ze me missen? Is ze aan zichzelf aan het werken om daarna sterk genoeg te zijn om onze relatie nog een tweede kans te geven? Of is ze aan zichzelf aan het werken om afstand te nemen en mij uit haar leven proberen te krijgen? Dat is haar de afgelopen 5 maanden niet gelukt door het contact dat we hadden, maar hoe zal dat nu zijn?
Ze zegt dat ze zich nog gekwetst voelt en die woede binnenin nog niet over is. Ze spreekt wel de hoop uit dat dat weggaat en misschien weer voor ons kan vechten over een tijdje....
Hier kan ik alleen zo weinig mee op dit moment. Die onzekerheid, dat wachten dat vreet zo enorm aan me...

Je angstigheid is te begrijpen, maar wanneer je nu steeds bij haar om bevestiging gaat vragen dan loop je het risico dat je haar enorm irriteert. Misschien is het een idee om op een vast punt elke week even te praten...? In ieder geval niet vaker dan dat, ze zal echt ruimte nodig hebben.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 10:30 schreef CoendeW het volgende:

[..]

Hier precies hetzelfde gevoel. Mij houdt het ook 24 uur per dag bezig en ik zou zo graag een tweede kans voor onze relatie willen. Nu we geen contact hebben , heb ik geen idee wat ze doet en wat er in haar omgaat. Zou ze me missen? Is ze aan zichzelf aan het werken om daarna sterk genoeg te zijn om onze relatie nog een tweede kans te geven? Of is ze aan zichzelf aan het werken om afstand te nemen en mij uit haar leven proberen te krijgen? Dat is haar de afgelopen 5 maanden niet gelukt door het contact dat we hadden, maar hoe zal dat nu zijn?
Ze zegt dat ze zich nog gekwetst voelt en die woede binnenin nog niet over is. Ze spreekt wel de hoop uit dat dat weggaat en misschien weer voor ons kan vechten over een tijdje....
Hier kan ik alleen zo weinig mee op dit moment. Die onzekerheid, dat wachten dat vreet zo enorm aan me...

Het gevoel maakt gek, gelukkig weet ik wel dat hij veel aan me denkt, verdriet heeft en in een zwart gat zit. Ik kan me nog niet voorstellen dat we voor een lange periode geen contact hebben, van dat idee word ik nog gekker Hoe lang hebben jullie nu geen contact? En hoe hou je het vol om niet te bellen?? Ik kan me redelijk beheersen, maar gisteravond kon ik het toch niet laten om te bellen. Het is zo moeilijk, ook al weet ik dat het beter is.
Zijn jullie met ruzie uit elkaar gegaan? Omdat ze zegt dat ze nog woedend is..?

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 12:12 schreef Everlong het volgende:

[..]

Het gevoel maakt gek, gelukkig weet ik wel dat hij veel aan me denkt, verdriet heeft en in een zwart gat zit. Ik kan me nog niet voorstellen dat we voor een lange periode geen contact hebben, van dat idee word ik nog gekker Hoe lang hebben jullie nu geen contact? En hoe hou je het vol om niet te bellen?? Ik kan me redelijk beheersen, maar gisteravond kon ik het toch niet laten om te bellen. Het is zo moeilijk, ook al weet ik dat het beter is.
Zijn jullie met ruzie uit elkaar gegaan? Omdat ze zegt dat ze nog woedend is..?

Even in het kort: Op 21-08-09 heeft mn vriending het uitgemaakt. Ze was zeker van haar zaak dat het over was, het gevoel was weg, ik had haar een jaar lang het gevoel gegeven dat ik niet meer van haar hield, haar niet meer aantrekkelijk vond en te weinig in onze relatie geinvesteerd. Ik had met name moeite met het uiten van gevoelens en emoties. Ze had het vaak aangegeven op haar manier maar het drong niet tot me door. In mei 09 was ze al eens een tijdje naar haar ouders gegaan en toen gingen bij mij de alarmbellen pas rinkelen. Ik ben toen hard aan mezelf gaan werken, oa naar een psycholloog gegaan. Helaas alles wat ik deed hielp niet meer, ze had er al mee afgesloten.
Toen verbrak ze dus op 21-08-09 de relatie. Echter na 2 of 3 weken begon ze te twijfelen en in te zien dat ik erg mn best deed en toch wel anders kon zijn, haar wel kon bieden wat ze nodig had en wel enorm van haar hield. We hebben toen eigenlijk 5 maanden wat aangemodderd. Spraken een paar keer per week af, belden en smsten bijna dagelijks.
Alleen bleef bij haar de woede van binnen en het gekwetste. Ze kon het geen plaatsje geven. Hiervoor had ze tijd nodig. Ze wilde aan zichzelf gaan werken (oa ook naar een psycholoog).
Bijna drie weken geleden hebben we dus afgesproken om geen contact te hebben. Dat ging 5 dagen goed totdat ze ineens voor de deur stond omdat ze nog wat spullen nodig had die in ons huis lagen. Twee dagen later heb ik haar gesmst en hebben we gebeld. Toen 4 dagen geen contact en heb ik haar gesmst omdat ik benieuwd was hoe het bij de psycholoog was. Hebben toen afgesproken en wat gepraat. Dit was afgelopen zaterdag. Dinsdag heb ik haar weer gesmst hoe het bij de psycholoog was, want ze had nu haar tweede sessie gehad. Daarop kreeg ik dus een zakelijk afstandig smsje dat het haar goed deed en ze beter in haar vel zit nu. verder niks meer.
Ik denk dat het duidelijk is dat ze met rust gelaten wil worden nu, alleen vind ik dit erg moeilijk.

Jujj...leuke date gehad

Vraag me eigenlijk af of ik hier nog wel thuishoor Volgens mij ben ik veel te positief ingesteld op dit moment.

Het is nu 3 weken uit (wat gaat dat snel zeg)...ik denk nog maar een paar keer per dag aan haar....en dan nog eens niet het gevoel dat ik haar mis Heb het gevoel of ik veel meer overal voor deed en aan werkte.

Volgens mij heeft zij door de beslissing te nemen dat het over is meteen ook de goede beslissing voor mij gemaakt
Op dit moment hoop ik eigenlijk dat ik nooit meer iets van haar hoor Misschien over een paar jaar om te kijken wat er van terecht is gekomen

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 14:25 schreef SuperFokker het volgende:
Jujj...leuke date gehad

Vraag me eigenlijk af of ik hier nog wel thuishoor Volgens mij ben ik veel te positief ingesteld op dit moment.

Het is nu 3 weken uit (wat gaat dat snel zeg)...ik denk nog maar een paar keer per dag aan haar....en dan nog eens niet het gevoel dat ik haar mis Heb het gevoel of ik veel meer overal voor deed en aan werkte.

Volgens mij heeft zij door de beslissing te nemen dat het over is meteen ook de goede beslissing voor mij gemaakt
Op dit moment hoop ik eigenlijk dat ik nooit meer iets van haar hoor Misschien over een paar jaar om te kijken wat er van terecht is gekomen

Positieve berichtjes zijn hier ook meer dan welkom hoor! Laat alleen maar zien dat er een betere periode voor ons allen aankomt! Doet mij iig goed om dit soort berichtjes te lezen!


Net bij het opruimen de laatste foto's van hem en van ons samen tegengekomen. Vanmiddag zie ik m'n ex en ik heb besloten ze aan hem te gaan geven. Alles moet altijd maar gaan zoals HIJ het wil, en ik heb geen zin meer om daar gehoor aan te geven. Hij heeft me al eerder gezegd dat ik onze foto's moet houden als aandenken, maar nu ben ik het gewoon beu om ze steeds tegen te komen bij het opruimen e.d.

DUS ga ik ze straks gewoon in z'n handen duwen zonder iets te zeggen. Het is goed hoor, ik wil ze niet houden omdat HIJ wil dat ik ze houd. En weggooien kan ik ook niet somehow.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 12:35 schreef CoendeW het volgende:

[..]
...

Heftig..tja, het lijkt er wel op dat ze met rust gelaten wil worden. Moeilijk hoor. Hoe vind je het dan om in jullie huis te wonen zonder haar?

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 14:25 schreef SuperFokker het volgende:
Jujj...leuke date gehad

Vraag me eigenlijk af of ik hier nog wel thuishoor Volgens mij ben ik veel te positief ingesteld op dit moment.

Het is nu 3 weken uit (wat gaat dat snel zeg)...ik denk nog maar een paar keer per dag aan haar....en dan nog eens niet het gevoel dat ik haar mis Heb het gevoel of ik veel meer overal voor deed en aan werkte.

Volgens mij heeft zij door de beslissing te nemen dat het over is meteen ook de goede beslissing voor mij gemaakt
Op dit moment hoop ik eigenlijk dat ik nooit meer iets van haar hoor Misschien over een paar jaar om te kijken wat er van terecht is gekomen

Het geeft hoop ja Alhoewel, ik wil helemaal niet niks meer van hem horen...

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 14:33 schreef Everlong het volgende:

[..]

Heftig..tja, het lijkt er wel op dat ze met rust gelaten wil worden. Moeilijk hoor. Hoe vind je het dan om in jullie huis te wonen zonder haar?

Erg moeilijk. Midden tussen de herinneringen. We hebben ook de afspraak gemaakt dat we om en om in het huis gaan. Het is nou eenmaal van ons samen en staat nog niet te koop. geen van beide kan het alleen opbrengen.
Vanaf dit weekend zal zij weer in ons huis gaan en ga ik weer een tijdje naar mijn ouders.

Ps. waar kan ik jouw verhaal teruglezen? Ben al even niet geweest hier en weet niet hoelang jij hier inmiddels zit....
Ben benieuwd naar jouw verhaal.

[ Bericht 10% gewijzigd door CoendeW op 04-02-2010 15:44:22 ]

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 14:25 schreef SuperFokker het volgende:
Jujj...leuke date gehad

Vraag me eigenlijk af of ik hier nog wel thuishoor Volgens mij ben ik veel te positief ingesteld op dit moment.

Het is nu 3 weken uit (wat gaat dat snel zeg)...ik denk nog maar een paar keer per dag aan haar....en dan nog eens niet het gevoel dat ik haar mis Heb het gevoel of ik veel meer overal voor deed en aan werkte.

Volgens mij heeft zij door de beslissing te nemen dat het over is meteen ook de goede beslissing voor mij gemaakt
Op dit moment hoop ik eigenlijk dat ik nooit meer iets van haar hoor Misschien over een paar jaar om te kijken wat er van terecht is gekomen

Whoehoe

altijd fijn om te beseffen dat er ook nog andere dingen zijn. dat is zo fijn! ik kan dan ook niks anders zeggen tegen iedereen hier dan: het komt goed, echt waar. hoewel het nu fucking klote is, komt het goed. this too shall pass, enzo

ik heb morgen mn date. ooohjee..

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 15:38 schreef CoendeW het volgende:

[..]

Erg moeilijk. Midden tussen de herinneringen. We hebben ook de afspraak gemaakt dat we om en om in het huis gaan. Het is nou eenmaal van ons samen en staat nog niet te koop. geen van beide kan het alleen opbrengen.
Vanaf dit weekend zal zij weer in ons huis gaan en ga ik weer een tijdje naar mijn ouders.

Ps. waar kan ik jouw verhaal teruglezen? Ben al even niet geweest hier en weet niet hoelang jij hier inmiddels zit....
Ben benieuwd naar jouw verhaal.

Mijn verhaal...na ruim 5 jaar samen geweest te zijn, waarvan we 4 jaar samen gewoond hebben, is m'n vriend een half jaar in het buitenland gaan studeren. Daar kwam hij erachter dat hij me niet heel erg miste en ik vond het alleen wonen ook niet heel erg. Daarom ben ik een kamer gaan zoeken en heeft hij bij terugkomst een maand de tijd genomen om na te denken over wat hij wilde. Al vrij snel kwam hij tot de conclusie dat hij niet zonder mij verder wilde. We zijn beide veranderd in het afgelopen jaar en het ging eigenlijk buiten gewoon goed. Afgelopen zomer vroeg hij of ik weer 'thuis' wilde komen wonen. Ik heb ja gezegd en eind februari zou dat gaan gebeuren. We hebben de afgelopen tijd veel in de toekomst gepraat en allerlei plannen gemaakt. We waren beide erg enthousiast en ook hij had er erg veel zin in. Tot eergisteren, toen gaf hij aan te twijfelen en hij weet niet meer zeker of dit is wat hij wil. Na 7 jaar is het dus over..Compleet onverwachts en dolgelukkig dat we weer zouden gaan samenwonen.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 15:53 schreef Everlong het volgende:

[..]

Mijn verhaal...na ruim 5 jaar samen geweest te zijn, waarvan we 4 jaar samen gewoond hebben, is m'n vriend een half jaar in het buitenland gaan studeren. Daar kwam hij erachter dat hij me niet heel erg miste en ik vond het alleen wonen ook niet heel erg. Daarom ben ik een kamer gaan zoeken en heeft hij bij terugkomst een maand de tijd genomen om na te denken over wat hij wilde. Al vrij snel kwam hij tot de conclusie dat hij niet zonder mij verder wilde. We zijn beide veranderd in het afgelopen jaar en het ging eigenlijk buiten gewoon goed. Afgelopen zomer vroeg hij of ik weer 'thuis' wilde komen wonen. Ik heb ja gezegd en eind februari zou dat gaan gebeuren. We hebben de afgelopen tijd veel in de toekomst gepraat en allerlei plannen gemaakt. We waren beide erg enthousiast en ook hij had er erg veel zin in. Tot eergisteren, toen gaf hij aan te twijfelen en hij weet niet meer zeker of dit is wat hij wil. Na 7 jaar is het dus over..Compleet onverwachts en dolgelukkig dat we weer zouden gaan samenwonen.

Jeetje heftig. En hoe kijk je nu aan tegen de situatie? Zie jij nog kans dat het goed komt? Wil je dat het goed komt?

Ik vind het een onwerkelijke situatie. Dinsdagochtend hadden we het nog over het samenwonen en hoe leuk dat zou gaan worden en dinsdagmiddag is dat over. Voor mij nog te bizar om in te zien. Het is tegenstrijdig, dubbel en raar. Toch ben ik totaal niet boos op hem, hij meende alles wat hij gezegd heeft en dat geloof ik ook. Hij geeft aan dat hij het ook allemaal zei om er zelf in te blijven geloven. Eigenlijk wilde hij weer gaan samenwonen zonder iets te zeggen in de veronderstelling dat het allemaal wel weer goed zou komen. Op dit moment kan het niet goed komen denk ik. Ik zou niets liever willen, maar het is geen realistische gedachten. Ik ben natuurlijk enorm gekwetst en ik denk dat het een vrij onleefbare situatie zou worden omdat ik in alles extreem veel bevestiging zal zoeken. Ik zie intens op tegen de komende tijd. We gaan samen mijn spullen verhuizen naar 'ons' huis en hij zal een kamer zoeken voor zolang als ik de tijd nodig heb. Vrienden gaan we sowieso blijven, maar dat zal pas kunnen als ik het een beetje los gelaten heb. We hebben zoveel overeenkomsten en zoveel gezamenlijke interesses dat is zonde om over te laten gaan.

Zo, foto's gegeven. Belt 'ie me net op, 'Ik begrijp er niets van. Je geeft me foto's van ons samen'

'Ja, dat klopt. Wat begrijp je er niet aan?'
hij; 'Ja gewoon wat moet ik met die foto's?'
'Die vraag stelde ik mezelf ook, en ik hoef ze niet meer.'
hij; 'O.. is goed.'
'Waarom bel je me daarvoor?'
hij; 'Ja ik vroeg me dat af.'
'Tsja je reageerde niet op m'n smsje en helemaal niet op dat ik zei dat het over was tussen ons.'
hij; 'Oh.. ja.. nouja is goed.'


en toen heb ik opgehangen.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 17:30 schreef maartjeh het volgende:
Zo, foto's gegeven. Belt 'ie me net op, 'Ik begrijp er niets van. Je geeft me foto's van ons samen'

'Ja, dat klopt. Wat begrijp je er niet aan?'
hij; 'Ja gewoon wat moet ik met die foto's?'
'Die vraag stelde ik mezelf ook, en ik hoef ze niet meer.'
hij; 'O.. is goed.'
'Waarom bel je me daarvoor?'
hij; 'Ja ik vroeg me dat af.'
'Tsja je reageerde niet op m'n smsje en helemaal niet op dat ik zei dat het over was tussen ons.'
hij; 'Oh.. ja.. nouja is goed.'


en toen heb ik opgehangen.

Hij komt wel op mij over als een ongelofelijk ongeïnteresseerde eikel Hoe gaat het nu met je na dit gesprek?

Ik ben even creatief geweest
Normaal schrijf ik nooit in het Engels, dus kunnen fouten inzitten

Forgetting you was easy,
With all my friends near me
And the new people I met.

Go out every day
Everything I do goes my way
So now…3 weeks later I can say:
I love this, not you!

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 17:30 schreef maartjeh het volgende:
Zo, foto's gegeven. Belt 'ie me net op, 'Ik begrijp er niets van. Je geeft me foto's van ons samen'

'Ja, dat klopt. Wat begrijp je er niet aan?'
hij; 'Ja gewoon wat moet ik met die foto's?'
'Die vraag stelde ik mezelf ook, en ik hoef ze niet meer.'
hij; 'O.. is goed.'
'Waarom bel je me daarvoor?'
hij; 'Ja ik vroeg me dat af.'
'Tsja je reageerde niet op m'n smsje en helemaal niet op dat ik zei dat het over was tussen ons.'
hij; 'Oh.. ja.. nouja is goed.'


en toen heb ik opgehangen.

Pff, wat extreem onaardig! Hoe voel je je nu? Blij dat je de foto's gegeven hebt?

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 17:54 schreef SuperFokker het volgende:

[..]

Hij komt wel op mij over als een ongelofelijk ongeïnteresseerde eikel Hoe gaat het nu met je na dit gesprek?

Ik ben even creatief geweest
Normaal schrijf ik nooit in het Engels, dus kunnen fouten inzitten

Forgetting you was easy,
With all my friends near me
And the new people I met.

Go out every day
Everything I do goes my way
So now…3 weeks later I can say:
I love this, not you!

Klote. Ik ben er echt KAPOT van en dat heb ik hem net ook gezegd via SMS. 'Waarom bel je me voor zoiets onbenulligs? Je begrijpt echt wel waarom ik je die foto's geef. Ik wil niet meer herinnerd worden aan jou en mij, ik ben er echt KAPOT van -naam-'.


Haha goed geschreven!

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 18:05 schreef Everlong het volgende:

[..]

Pff, wat extreem onaardig! Hoe voel je je nu? Blij dat je de foto's gegeven hebt?

Ben er echt kapot van dus. Heb geen spijt dat ik de foto's gegeven heb, nee. Ben blij ze zelf niet meer tegen te hoeven komen als ik er niet op zit te wachten. Eigenlijk is elke keer dat hij zich zo gedraagt alleen maar een eye-opener, maar echt.. ik ben wel een beetje gebroken nu ja.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 18:31 schreef maartjeh het volgende:

Ben er echt kapot van dus. Heb geen spijt dat ik de foto's gegeven heb, nee. Ben blij ze zelf niet meer tegen te hoeven komen als ik er niet op zit te wachten. Eigenlijk is elke keer dat hij zich zo gedraagt alleen maar een eye-opener, maar echt.. ik ben wel een beetje gebroken nu ja.

Sterkte dan maar.. Je bent in ieder geval niet de enige..Ik heb hem net toch weer even gebeld en toen zei hij dat we beter maar niet meer zoveel kunnen bellen (max 1 keer per dag en dat afbouwen). Ik weet dat hij gelijk heeft, maar het is zo hard Ik wil dat niet horen, ik wil dat hij me 10 keer per dag belt.. Het is gewoon over en dat terwijl het begin deze week nog volop aan was. Vreemd..maar ja, misschien maak ik met bellen juist meer kapot dan ik wil.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 20:27 schreef Everlong het volgende:

[..]

Sterkte dan maar.. Je bent in ieder geval niet de enige..Ik heb hem net toch weer even gebeld en toen zei hij dat we beter maar niet meer zoveel kunnen bellen (max 1 keer per dag en dat afbouwen). Ik weet dat hij gelijk heeft, maar het is zo hard Ik wil dat niet horen, ik wil dat hij me 10 keer per dag belt.. Het is gewoon over en dat terwijl het begin deze week nog volop aan was. Vreemd..maar ja, misschien maak ik met bellen juist meer kapot dan ik wil.

Dat doet echt pijn hè? Je wéét gewoon dat hij gelijk heeft en dat 't beter is om minder met elkaar te bellen, maar dat is niet wat je hart wil..

Bij mij is het sinds echt september (vorig jaar uit).
2 dagen voordat we 6 jr verkering zouden hebben gehad.
Waarvan een dikke 5,5 jaar samenwonend.

In het begin kon ik er vrede mee hebben, was het ook wel makkelijk.
Maar ik merk dat het op een of andere manier lastiger wordt.
Dat nu echt het gevoel komt dat ze weg is, terwijl ze al maanden weg is.
Ook hadden we in het begin nauwlijks tot geen contact.

Nu is het moeder terminaal (was al ernstig ziek) en over dat contact zijn afspraken gemaakt.
Echt intensiveerd zij momenteel het contact.
En dan doet me ergens goed, maar ergens frustreerd het ook gigantisch.

Ergens zou ik met haar best overnieuw willen beginnen.
Maar ik weet dat wij nooit een "normale" relatie zouden kunnen hebben gezien alle problemen uit her verleden en welke nog gaan komen.

Arghh het gevecht tussen gevoel en verstand, verstand en gevoel.
En nog erger, je wordt er eeuwig aan herrinderd ........

Ging het maar over ....
Kwam ik maar een leuk meisje tegen .....
*sugt*

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 20:35 schreef maartjeh het volgende:

[..]

Dat doet echt pijn hè? Je wéét gewoon dat hij gelijk heeft en dat 't beter is om minder met elkaar te bellen, maar dat is niet wat je hart wil..

Heel veel pijn..Net een vriendinnetje gesproken die in New York studeert en daar ga ik binnenkort een weekje heen. Ik wil hem zo graag bellen om dat te vertellen. Maar ja, dat moet ik niet doen..

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 21:08 schreef Sjechov het volgende:
Bij mij is het sinds echt september (vorig jaar uit).
2 dagen voordat we 6 jr verkering zouden hebben gehad.
Waarvan een dikke 5,5 jaar samenwonend.

In het begin kon ik er vrede mee hebben, was het ook wel makkelijk.
Maar ik merk dat het op een of andere manier lastiger wordt.
Dat nu echt het gevoel komt dat ze weg is, terwijl ze al maanden weg is.
Ook hadden we in het begin nauwlijks tot geen contact.

Nu is het moeder terminaal (was al ernstig ziek) en over dat contact zijn afspraken gemaakt.
Echt intensiveerd zij momenteel het contact.
En dan doet me ergens goed, maar ergens frustreerd het ook gigantisch.

Ergens zou ik met haar best overnieuw willen beginnen.
Maar ik weet dat wij nooit een "normale" relatie zouden kunnen hebben gezien alle problemen uit her verleden en welke nog gaan komen.

Arghh het gevecht tussen gevoel en verstand, verstand en gevoel.
En nog erger, je wordt er eeuwig aan herrinderd ........

Ging het maar over ....
Kwam ik maar een leuk meisje tegen .....
*sugt*

Lastig..op zich is het niet gek dat het nu pas doordringt dat het echt over is denk ik? Ik besef het nu nog helemaal niet, althans, met vlagen wel, maar ergens val ik nog terug op het idee dat we in de zomer gewoon samen zullen zijn. Langzamerhand zal ik wel gaan beseffen/voelen dat dat niet meer zo zal zijn.
Het maakt het wel complex met haar moeder, had je een goede band met haar familie?

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 23:06 schreef Everlong het volgende:

[..]

Lastig..op zich is het niet gek dat het nu pas doordringt dat het echt over is denk ik? Ik besef het nu nog helemaal niet, althans, met vlagen wel, maar ergens val ik nog terug op het idee dat we in de zomer gewoon samen zullen zijn. Langzamerhand zal ik wel gaan beseffen/voelen dat dat niet meer zo zal zijn.
Het maakt het wel complex met haar moeder, had je een goede band met haar familie?

Nog altijd.
Haar vader en moeder bellen mij nog weleens.
Om te vertellen hoe het is enzow.
Aan de ene kant geeft dat een goed gevoel, maar anderzijds .....

Hoe zou het met VeerEli zijn?

Tot nu toe is 2010 echt een kutjaar. Vriendinloos en binnenkort ook werkloos.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 23:03 schreef Everlong het volgende:

[..]

Heel veel pijn..Net een vriendinnetje gesproken die in New York studeert en daar ga ik binnenkort een weekje heen. Ik wil hem zo graag bellen om dat te vertellen. Maar ja, dat moet ik niet doen..

Wat heerlijk dat je daar een week heen gaat! Misschien kijk je er nu (nog) niet naar uit, maar echt, het zal je goed doen. En misschien is het alleen maar oké dat hij niet weet dat je er een weekje tussenuit bent, toch?

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 23:03 schreef Everlong het volgende:

[..]

Heel veel pijn..Net een vriendinnetje gesproken die in New York studeert en daar ga ik binnenkort een weekje heen. Ik wil hem zo graag bellen om dat te vertellen. Maar ja, dat moet ik niet doen..

Even weg zijn kan echt enorm helpen. Heeft voor mij destijds ook geholpen. Even weg uit de omgeving vol herinneringen.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 16:53 schreef Everlong het volgende:
Ik vind het een onwerkelijke situatie. Dinsdagochtend hadden we het nog over het samenwonen en hoe leuk dat zou gaan worden en dinsdagmiddag is dat over. Voor mij nog te bizar om in te zien. Het is tegenstrijdig, dubbel en raar. Toch ben ik totaal niet boos op hem, hij meende alles wat hij gezegd heeft en dat geloof ik ook. Hij geeft aan dat hij het ook allemaal zei om er zelf in te blijven geloven. Eigenlijk wilde hij weer gaan samenwonen zonder iets te zeggen in de veronderstelling dat het allemaal wel weer goed zou komen. Op dit moment kan het niet goed komen denk ik. Ik zou niets liever willen, maar het is geen realistische gedachten. Ik ben natuurlijk enorm gekwetst en ik denk dat het een vrij onleefbare situatie zou worden omdat ik in alles extreem veel bevestiging zal zoeken. Ik zie intens op tegen de komende tijd. We gaan samen mijn spullen verhuizen naar 'ons' huis en hij zal een kamer zoeken voor zolang als ik de tijd nodig heb. Vrienden gaan we sowieso blijven, maar dat zal pas kunnen als ik het een beetje los gelaten heb. We hebben zoveel overeenkomsten en zoveel gezamenlijke interesses dat is zonde om over te laten gaan.

Denk je niet dat wanneer jullie een tijdje geen contact hebben, misschien het een en ander duidelijk wordt bij beiden en jullie er misschien toch nog een keer voor kunnen gaan?

Dat is namelijk de illusie die ik bij mezelf nog steeds heb. Ik denk nog steeds dat mijn relatie een tweede kans zou moeten krijgen en dat het dan goed zou kunnen komen. De tijd zal het leren, maar is wel een hele zware tijd zo. Die onzekerheid vreet enorm aan me. Maar goed zolang er geen sprake van is om het huis te koop te zetten, is er in mijn ogen nog hoop.
Ook geeft ze elke keer aan wanneer we contact hebben dat ze van me houdt. Ik heb haar erop gewezen dat ze niet met mn gevoelens moet spelen en het alleen moet zeggen als ze het echt meent. Telkens bevestigt ze dat ze dat weet en het alleen zegt omdat ze het ook echt meent. Zo tegenstrijdig allemaal. Ze houdt van me, kan me niet loslaten, maar ze kan op dit moment ook niet samen zijn...

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 23:03 schreef Everlong het volgende:

[..]

Heel veel pijn..Net een vriendinnetje gesproken die in New York studeert en daar ga ik binnenkort een weekje heen. Ik wil hem zo graag bellen om dat te vertellen. Maar ja, dat moet ik niet doen..

Ik zou ook over 2 weken naar Spanje gaan voor een vakantie van 2 wkn.
Ook daar zag ik erg naar uit.
Echter, door het feit dat haar moeder terminaal is en elk moment kan overlijden ga ik gewoon niet.
Ik vind (en voel) dat ik bij de uitvaart aanwezig moet zijn.
Haar moeder is al tijden slecht, maar ze houd het nog zo sterk vol, werkelijk ongelovelijk.
Aankomende dinsdag heb ik een afspraak met mijn teamleider of er mogelijk iets aan mijn vakantiedagen gedaan kan worden.
Ik zit er natuurlijk niet op te wachten om 2 wkn alleen in een koud huis te zitten in mijn uppie.
Dat voelt echt niet goed.

quote:

Op vrijdag 5 februari 2010 08:47 schreef EviL_AleX het volgende:

[..]

Even weg zijn kan echt enorm helpen. Heeft voor mij destijds ook geholpen. Even weg uit de omgeving vol herinneringen.

Ik hoop echt dat het helpt ja.. Ik zie nu al op tegen zo'n lange vlucht alleen en dat we niet samen de stad gaan bekijken..Hij hoort nog wel dat ik er heen ga hoor, maar ik denk dat ik ga wachten tot hij belt

quote:

Op vrijdag 5 februari 2010 09:47 schreef CoendeW het volgende:

[..]

Denk je niet dat wanneer jullie een tijdje geen contact hebben, misschien het een en ander duidelijk wordt bij beiden en jullie er misschien toch nog een keer voor kunnen gaan?

Dat is namelijk de illusie die ik bij mezelf nog steeds heb. Ik denk nog steeds dat mijn relatie een tweede kans zou moeten krijgen en dat het dan goed zou kunnen komen. De tijd zal het leren, maar is wel een hele zware tijd zo. Die onzekerheid vreet enorm aan me. Maar goed zolang er geen sprake van is om het huis te koop te zetten, is er in mijn ogen nog hoop.
Ook geeft ze elke keer aan wanneer we contact hebben dat ze van me houdt. Ik heb haar erop gewezen dat ze niet met mn gevoelens moet spelen en het alleen moet zeggen als ze het echt meent. Telkens bevestigt ze dat ze dat weet en het alleen zegt omdat ze het ook echt meent. Zo tegenstrijdig allemaal. Ze houdt van me, kan me niet loslaten, maar ze kan op dit moment ook niet samen zijn...

Ik weet het niet, ik hoop het natuurlijk van harte. Maar ik weet niet hoe ik er zelf over een tijdje insta. Ik probeer me nu te focussen op het feit dat het over is, hoop houden is nu niet gezond voor me, ik kies voor mezelf. Ook al is dat makkelijker te typen dan te voelen...ik wil namelijk niets liever dan dat het goed komt.
Van jouw ex is het wel heel dubbel dat ze het huis nog niet wil verkopen en dat ze blijft zeggen dat ze van je houdt. Het is denk ik beter om niet op haar te wachten, want anders wordt de klap nog veel harder als ze toch ineens besluit om het huis te verkopen etc. Maar goed, ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De mijne zei ook dat hij prima zou kunnen samenwonen en dat het heel leuk zou worden, maar dat hij weet dat de twijfels toch ooit weer terug zullen komen.

quote:

Op vrijdag 5 februari 2010 10:04 schreef Sjechov het volgende:

[..]

Ik zou ook over 2 weken naar Spanje gaan voor een vakantie van 2 wkn.
Ook daar zag ik erg naar uit.
Echter, door het feit dat haar moeder terminaal is en elk moment kan overlijden ga ik gewoon niet.
Ik vind (en voel) dat ik bij de uitvaart aanwezig moet zijn.
Haar moeder is al tijden slecht, maar ze houd het nog zo sterk vol, werkelijk ongelovelijk.
Aankomende dinsdag heb ik een afspraak met mijn teamleider of er mogelijk iets aan mijn vakantiedagen gedaan kan worden.
Ik zit er natuurlijk niet op te wachten om 2 wkn alleen in een koud huis te zitten in mijn uppie.
Dat voelt echt niet goed.

Dat haar moeder zo ziek is maakt de situatie zo complex..tuurlijk wil je bij de uitvaart aanwezig zijn en als je dat zo voelt, moet je dat ook zeker doen. Dan maar naar Spanje als het nog iets warmer is

_{Stomme vraag, maar hoe quote ik meerdere mensen in 1 post?}