KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Leuk topic,met plezier tot dusver gelezen en hoop nog heel veel te kunnen
opsteken van jouw ervaringen.
Ga zo door TS!
opsteken van jouw ervaringen.
Ga zo door TS!
75 topics = FIN
Beetje laat misschien, maar in zgn depachika kan je vaak Westers spul kopen, zoals normale kaas en bruin brood. Je kan ze vinden in de kelder van grote warenhuizen, zoals bijv. Takashimaya en Loft.quote:Op donderdag 8 april 2010 17:56 schreef FretVeensma het volgende:
Hallooo japanners buiten tokio!
Ik heb even een klein vraagje: Een kennis van mij zit op dit moment in Osaka en ze heeft ook wel eens zin in gewoon normaal westers eten(maar geen pasta en pizza), bestaat er in Osaka ook ergens een internationale of westerse supermarkt oid waar je bijvoorbeeld normale crackers kan kopen ofzo
Alvast bedankt
Cheeex with deeeex: hoeiboei! -Sandstorm- schreef: Koop je toch een spiraal, kut. Biogarde schreef: Moet het topic weer open? Foto's van je kut en tieten naar -mailadres weg-
Je hebt een restaurant "Oude kaas"genaamd. Daar kan je Nederlands eten.quote:Op donderdag 8 april 2010 17:56 schreef FretVeensma het volgende:
Hallooo japanners buiten tokio!
Ik heb even een klein vraagje: Een kennis van mij zit op dit moment in Osaka en ze heeft ook wel eens zin in gewoon normaal westers eten(maar geen pasta en pizza), bestaat er in Osaka ook ergens een internationale of westerse supermarkt oid waar je bijvoorbeeld normale crackers kan kopen ofzo
Alvast bedankt
Zwarte Piet is uit!
https://www.youtube.com/w(...)bedded&v=OV3xp5ZXSYA
https://www.youtube.com/w(...)bedded&v=OV3xp5ZXSYA
De beste vakbond
Japanners werken hard. Erg hard. Als ik met mijn collega's van een andere universiteit hier in Japan samenwerk, dan beginnen we om half tien 's ochtends, en dan gaan we tot een uur of 11 's avonds door. Een half uur voor lunch, en hoe ze het volhouden zonder avondeten, geen flauw idee, maar ze doen het zo.
Bij mij in de supermarkt werkt een heel oud kromgebogen vrouwtje. Die werkt als een bezetene, ondanks het feit dat haar handen krom zijn. Iedere dag weer. In het weekend staat ze bij een andere supermarkt, die wat dichter bij mijn werk ligt.
Het is een houding waar "den Nederlander", vooral zij die onterecht de WAO in zijn gesodemietert, een puntje aan kunnen zuigen. Niet lullen maar poetsen. In Japan zie je heel weinig buitenlanders. Het werk "dat wij niet willen doen" wordt door Japanners gedaan.
Kortom: de Japanners weten van aanpakken. Voor een vakbond lijkt er dan ook geen ruimte te zijn.
Wat mij - en eerder met mij een Franse collega die ik hiervoor de credits moet geven - opvalt, is dat er een groep in Japan is, die wel een erg goede vakbond heeft. Het zijn de pinautomaten. Dit klinkt belachelijk, maar het is waar. Mensen werken zonder problemen langer dan 12 uur op een dag, maar o wee als de heilige pinautomaat na zessen haar bek open moet trekken. In sommige gebieden gebeurt dat dus gewoon niet en is de flappentap gesloten na vijf of zes uur, en bij ons in de buurt moet je dan een boete van 105 yen betalen. Ik vraag me af of de lasrobots bij Toyota ook zo'n gunstige CAO hebben.
Japanners werken hard. Erg hard. Als ik met mijn collega's van een andere universiteit hier in Japan samenwerk, dan beginnen we om half tien 's ochtends, en dan gaan we tot een uur of 11 's avonds door. Een half uur voor lunch, en hoe ze het volhouden zonder avondeten, geen flauw idee, maar ze doen het zo.
Bij mij in de supermarkt werkt een heel oud kromgebogen vrouwtje. Die werkt als een bezetene, ondanks het feit dat haar handen krom zijn. Iedere dag weer. In het weekend staat ze bij een andere supermarkt, die wat dichter bij mijn werk ligt.
Het is een houding waar "den Nederlander", vooral zij die onterecht de WAO in zijn gesodemietert, een puntje aan kunnen zuigen. Niet lullen maar poetsen. In Japan zie je heel weinig buitenlanders. Het werk "dat wij niet willen doen" wordt door Japanners gedaan.
Kortom: de Japanners weten van aanpakken. Voor een vakbond lijkt er dan ook geen ruimte te zijn.
Wat mij - en eerder met mij een Franse collega die ik hiervoor de credits moet geven - opvalt, is dat er een groep in Japan is, die wel een erg goede vakbond heeft. Het zijn de pinautomaten. Dit klinkt belachelijk, maar het is waar. Mensen werken zonder problemen langer dan 12 uur op een dag, maar o wee als de heilige pinautomaat na zessen haar bek open moet trekken. In sommige gebieden gebeurt dat dus gewoon niet en is de flappentap gesloten na vijf of zes uur, en bij ons in de buurt moet je dan een boete van 105 yen betalen. Ik vraag me af of de lasrobots bij Toyota ook zo'n gunstige CAO hebben.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik ga mogelijk voor een niet-Japanse organisatie uitgezonden worden naar Japan. Ben er al een paar keer op vakantie geweest, spreek voldoende Japans om me daar te redden zonder Engels, dus ik kom vast even hoi zeggen 
"We aren't people, we are text." - Japanman Sakyusan -
Zou Japan al wat betaalbaarder geworden zijn voor de gewone toerist? Ik zou zo een weekje Tokyo willen gaan doen maar heb geen idee wat ik aan eten en hotel kwijt ben, iemand? 
Wij betalen voor een hotel in Tokyo meestal tussen de 7000 en 10000 yen. Dat is goedkoper dan wat je in het Mid-Westen van de VS of in de meeste Europese steden betaalt. Maar de kamertjes zijn wel erg klein.quote:Op zondag 13 juni 2010 12:37 schreef erik666 het volgende:
Zou Japan al wat betaalbaarder geworden zijn voor de gewone toerist? Ik zou zo een weekje Tokyo willen gaan doen maar heb geen idee wat ik aan eten en hotel kwijt ben, iemand?
Eten kun je voor minder dan 1000-1500 yen, eten is relatief goedkoop in Japan.
Reizen is erg duur. Kleine stukjes met de trein kosten relatief veel geld.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
oi, hoe word eigenlijk het WK in Japan beleeft? Is men net zo 'gek'als wij hier met gekleurde straten ed?
Yvonne schreef op maandag 31 oktober 2011 @
13:59:43 in DEF SC #282 aan AchJa & Co
Vanaf hier en nu stopt het in DEF én op FOK!
Ik wil hier een normale SC zonder gebitch!
13:59:43 in DEF SC #282 aan AchJa & Co
Vanaf hier en nu stopt het in DEF én op FOK!
Ik wil hier een normale SC zonder gebitch!
Nope. Wat me wel opvalt, was dat het vannavond op het werk - de wedstrijd begon hier om 11 uur 's avonds - niet druk was. Slechts een student, terwijl er normaal rond die tijd 20 rondlopen. Verder was het op straat uitgestorven. Dus voetbal kijken dat doen ze wel, maar het WK zo uitbundig beleven zoals wij doen, nou nee.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Wacht, ze werken tot 11 uur 's avonds in japan?quote:Op dinsdag 29 juni 2010 18:21 schreef Lyrebird het volgende:
Nope. Wat me wel opvalt, was dat het vannavond op het werk - de wedstrijd begon hier om 11 uur 's avonds - niet druk was. Slechts een student, terwijl er normaal rond die tijd 20 rondlopen. Verder was het op straat uitgestorven. Dus voetbal kijken dat doen ze wel, maar het WK zo uitbundig beleven zoals wij doen, nou nee.
Hoe gaat het overigens verder met hetgene waar je aan werkt, wat zo belangrijk was dat je minder tijd had voor dit topic?
I'm not lost, it's just I've no idea where I am
Vaak gaat het hier door tot drie uur 's ochtends. En dan staan ze om tien uur al weer op de stoep.quote:Op woensdag 30 juni 2010 03:13 schreef AlchemistOfSorrows het volgende:
[..]
Wacht, ze werken tot 11 uur 's avonds in japan?
Het ontwerp is helemaal af, ik heb een printout boven m'n bureau hangen die gemaakt is in SolidWorks. Alle componenten zijn besteld - waardoor ik de afgelopen weken wat meer tijd had - en de eerste dozen zijn vanochtend binnen gekomen; de rest komt begin volgende week. Ik hoop vandaag nog een stuk aluminium te krijgen, waarmee ze in de werkplaats drie componenten kunnen draaien en dan is alles binnen.quote:Hoe gaat het overigens verder met hetgene waar je aan werkt, wat zo belangrijk was dat je minder tijd had voor dit topic?
Volgende week ga ik het zaakje in elkaar zetten. Het hele apparaat zou in principe in een halve dag werkend moeten zijn - jawel, een goed design werpt later zijn vruchten af; in de VS heb ik meer dan een jaar nodig gehad om eenzelfde soort opstelling draaiende te krijgen - en dan kunnen we gaan testen!
Doel 1 is om een artikel te publiceren. Het artikel is al geschreven, maar er moeten nog wat plaatjes in die met het apparaat zijn gemaakt, plus een analyse van de resultaten. Die resultaten moeten laten zien dat mijn ontwerp revolutionair beter is dan bestaande ontwerpen.
Er is al een patent aangevraagd voor de methode in Japan, en we hebben afgelopen week geld gekregen van de provincie om de methode in de rest van de wereld te patenteren.
Zodra het apparaat voldoet aan de specificaties ga ik terug naar de geldschieter voor dit project, om te vragen of zij tevreden zijn met het resultaat. Indien ja, dan gaan we een aantal apparaten maken, die in praktijken in de VS, Europa en Japan worden gezet voor oogonderzoek. Op die manier hoop ik nog een paar publicaties binnen te slepen.
Daarna moet dan ook onderhandeld worden over royalties. En als het een beetje loopt, dan hoef ik de rest van m'n leven niet meer te werken.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Netjes! Das altijd prettig he!quote:
[..]
Vaak gaat het hier door tot drie uur 's ochtends. En dan staan ze om tien uur al weer op de stoep.
[..]
Het ontwerp is helemaal af, ik heb een printout boven m'n bureau hangen die gemaakt is in SolidWorks. Alle componenten zijn besteld - waardoor ik de afgelopen weken wat meer tijd had - en de eerste dozen zijn vanochtend binnen gekomen; de rest komt begin volgende week. Ik hoop vandaag nog een stuk aluminium te krijgen, waarmee ze in de werkplaats drie componenten kunnen draaien en dan is alles binnen.
Volgende week ga ik het zaakje in elkaar zetten. Het hele apparaat zou in principe in een halve dag werkend moeten zijn - jawel, een goed design werpt later zijn vruchten af; in de VS heb ik meer dan een jaar nodig gehad om eenzelfde soort opstelling draaiende te krijgen - en dan kunnen we gaan testen!
Doel 1 is om een artikel te publiceren. Het artikel is al geschreven, maar er moeten nog wat plaatjes in die met het apparaat zijn gemaakt, plus een analyse van de resultaten. Die resultaten moeten laten zien dat mijn ontwerp revolutionair beter is dan bestaande ontwerpen.
Er is al een patent aangevraagd voor de methode in Japan, en we hebben afgelopen week geld gekregen van de provincie om de methode in de rest van de wereld te patenteren.
Zodra het apparaat voldoet aan de specificaties ga ik terug naar de geldschieter voor dit project, om te vragen of zij tevreden zijn met het resultaat. Indien ja, dan gaan we een aantal apparaten maken, die in praktijken in de VS, Europa en Japan worden gezet voor oogonderzoek. Op die manier hoop ik nog een paar publicaties binnen te slepen.
Daarna moet dan ook onderhandeld worden over royalties. En als het een beetje loopt, dan hoef ik de rest van m'n leven niet meer te werken.
I'm not lost, it's just I've no idea where I am
Giechelende Japanse meisjes
Lyrebird heeft al enige tijd een Koreaans vriendinnetje, en die had bedacht dat het wel leuk zou zijn om in een Japanse foto/sticker machine, oftewel een purikura machine, wat foto's te maken.
Hmm, ik leer net dat je zo'n apparaat al voor iets meer dan 2000 euro kan kopen. Refurbished, dat wel, maar dat is toch hartstikke leuk voor op zolder?
Dit komt er dan uit:
Nee, dat zijn niet onze foto's (Lyrebird is een man), maar die van ons leken er erg veel op. Met veel roze en zo. Gelukkig kan mijn vriendin Japans lezen, want het is effe zoeken hoor, in zo'n apparaat, waar je nou precies naar binnen moet en waar je aan de foto's kan sleutelen. Als je al door de meute heen komt! Want wij waren de enige 30+ers in de zaak waar die Purikura machines stonden; de rest bestond uit ~14-20 jarige Japanse meisjes die zich aan het opmaken waren en liepen te giechelen rondom de apparaten. Dat er dan ook nog eens een rare lange Amerikaan (iedere blanke is een Amerikaan in Japan) langsloopt, is op zo'n moment voor hun een extra bron van vermaak.
Afijn, 400 yen (~ 4 euro) betaald. Snel het fotohok in, om daar in verschillende poses op de foto te worden gezet. Het duurde even voordat ik door had hoe het allemaal werkte, dus op de eerste foto's keek ik nogal glazig. Maar die foto's kun je gelukkig later deleten. Nadat de foto's genomen waren, gingen we door naar het volgende hokje, waar je met behulp van twee pennen op het scherm allerlei versieringen aan kunt brengen. De meisjes op het voorbeeld hierboven hebben hun eigen namen bij hun gezichten geschreven, wij hielden het op afkortingen. Daarnaast kun je dan allerlei versieringen aanbrengen. Veel harten en zo, dus het was maar goed dat wij zo in love zijn, want anders waren die versieringen verschrikkelijk misplaatst geweest.
Nou was dit avontuur op zichzelf al heel erg grappig, maar nog grappiger was het dat het apparaat zelf extra dikke oogwimpers aanbrengt. Japanse vrouwen zijn helemaal gek van gigantische wimpers, en als je op een vrijdagavond door de stad loopt, dan lopen er erg veel vrouwen met van die nepwimpers rond.
Bij mijn vriendin paste dat wel, die vette oogwimpers, maar op mijn gezicht zag het er nogal vreemd uit.
Uiteindelijk rollen er dan twee stickervelletjes uit het apparaat, precies zoals dat je die hierboven ziet, maar dan natuurlijk met je eigen gezicht en ontwerp. Mijn vriendin heeft toen haar i-Phone volgeplakt met fotootjes, en vroeg of ik niet hetzelfde wilde doen. Ik zag mezelf in een vergadering al mijn i-Phone tevoorschijn halen... Dat kan natuurlijk goed uitpakken, maar ik heb uiteindelijk het risico niet genomen. Ze zitten nu op onze koelkast geplakt.
------
Ok, het wordt binnenkort weer druk, dus dit was voorlopig de laatste bijdrage. Zodra de royalties binnenstromen, horen jullie weer van mij.
Lyrebird heeft al enige tijd een Koreaans vriendinnetje, en die had bedacht dat het wel leuk zou zijn om in een Japanse foto/sticker machine, oftewel een purikura machine, wat foto's te maken.
Hmm, ik leer net dat je zo'n apparaat al voor iets meer dan 2000 euro kan kopen. Refurbished, dat wel, maar dat is toch hartstikke leuk voor op zolder?
Dit komt er dan uit:
Nee, dat zijn niet onze foto's (Lyrebird is een man), maar die van ons leken er erg veel op. Met veel roze en zo. Gelukkig kan mijn vriendin Japans lezen, want het is effe zoeken hoor, in zo'n apparaat, waar je nou precies naar binnen moet en waar je aan de foto's kan sleutelen. Als je al door de meute heen komt! Want wij waren de enige 30+ers in de zaak waar die Purikura machines stonden; de rest bestond uit ~14-20 jarige Japanse meisjes die zich aan het opmaken waren en liepen te giechelen rondom de apparaten. Dat er dan ook nog eens een rare lange Amerikaan (iedere blanke is een Amerikaan in Japan) langsloopt, is op zo'n moment voor hun een extra bron van vermaak.
Afijn, 400 yen (~ 4 euro) betaald. Snel het fotohok in, om daar in verschillende poses op de foto te worden gezet. Het duurde even voordat ik door had hoe het allemaal werkte, dus op de eerste foto's keek ik nogal glazig. Maar die foto's kun je gelukkig later deleten. Nadat de foto's genomen waren, gingen we door naar het volgende hokje, waar je met behulp van twee pennen op het scherm allerlei versieringen aan kunt brengen. De meisjes op het voorbeeld hierboven hebben hun eigen namen bij hun gezichten geschreven, wij hielden het op afkortingen. Daarnaast kun je dan allerlei versieringen aanbrengen. Veel harten en zo, dus het was maar goed dat wij zo in love zijn, want anders waren die versieringen verschrikkelijk misplaatst geweest.
Nou was dit avontuur op zichzelf al heel erg grappig, maar nog grappiger was het dat het apparaat zelf extra dikke oogwimpers aanbrengt. Japanse vrouwen zijn helemaal gek van gigantische wimpers, en als je op een vrijdagavond door de stad loopt, dan lopen er erg veel vrouwen met van die nepwimpers rond.
Bij mijn vriendin paste dat wel, die vette oogwimpers, maar op mijn gezicht zag het er nogal vreemd uit.
Uiteindelijk rollen er dan twee stickervelletjes uit het apparaat, precies zoals dat je die hierboven ziet, maar dan natuurlijk met je eigen gezicht en ontwerp. Mijn vriendin heeft toen haar i-Phone volgeplakt met fotootjes, en vroeg of ik niet hetzelfde wilde doen. Ik zag mezelf in een vergadering al mijn i-Phone tevoorschijn halen... Dat kan natuurlijk goed uitpakken, maar ik heb uiteindelijk het risico niet genomen. Ze zitten nu op onze koelkast geplakt.
------
Ok, het wordt binnenkort weer druk, dus dit was voorlopig de laatste bijdrage. Zodra de royalties binnenstromen, horen jullie weer van mij.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Leuk verhaal!quote:Op maandag 5 juli 2010 16:42 schreef Lyrebird het volgende:
Giechelende Japanse meisjes
Lyrebird heeft al enige tijd een Koreaans vriendinnetje, en die had bedacht dat het wel leuk zou zijn om in een Japanse foto/sticker machine, oftewel een purikura machine, wat foto's te maken.
[ afbeelding ]
Hmm, ik leer net dat je zo'n apparaat al voor iets meer dan 2000 euro kan kopen. Refurbished, dat wel, maar dat is toch hartstikke leuk voor op zolder?
Dit komt er dan uit:
[ afbeelding ]
Nee, dat zijn niet onze foto's (Lyrebird is een man), maar die van ons leken er erg veel op. Met veel roze en zo. Gelukkig kan mijn vriendin Japans lezen, want het is effe zoeken hoor, in zo'n apparaat, waar je nou precies naar binnen moet en waar je aan de foto's kan sleutelen. Als je al door de meute heen komt! Want wij waren de enige 30+ers in de zaak waar die Purikura machines stonden; de rest bestond uit ~14-20 jarige Japanse meisjes die zich aan het opmaken waren en liepen te giechelen rondom de apparaten. Dat er dan ook nog eens een rare lange Amerikaan (iedere blanke is een Amerikaan in Japan) langsloopt, is op zo'n moment voor hun een extra bron van vermaak.
Afijn, 400 yen (~ 4 euro) betaald. Snel het fotohok in, om daar in verschillende poses op de foto te worden gezet. Het duurde even voordat ik door had hoe het allemaal werkte, dus op de eerste foto's keek ik nogal glazig. Maar die foto's kun je gelukkig later deleten. Nadat de foto's genomen waren, gingen we door naar het volgende hokje, waar je met behulp van twee pennen op het scherm allerlei versieringen aan kunt brengen. De meisjes op het voorbeeld hierboven hebben hun eigen namen bij hun gezichten geschreven, wij hielden het op afkortingen. Daarnaast kun je dan allerlei versieringen aanbrengen. Veel harten en zo, dus het was maar goed dat wij zo in love zijn, want anders waren die versieringen verschrikkelijk misplaatst geweest.
Nou was dit avontuur op zichzelf al heel erg grappig, maar nog grappiger was het dat het apparaat zelf extra dikke oogwimpers aanbrengt. Japanse vrouwen zijn helemaal gek van gigantische wimpers, en als je op een vrijdagavond door de stad loopt, dan lopen er erg veel vrouwen met van die nepwimpers rond.
[ afbeelding ]
Bij mijn vriendin paste dat wel, die vette oogwimpers, maar op mijn gezicht zag het er nogal vreemd uit.
Uiteindelijk rollen er dan twee stickervelletjes uit het apparaat, precies zoals dat je die hierboven ziet, maar dan natuurlijk met je eigen gezicht en ontwerp. Mijn vriendin heeft toen haar i-Phone volgeplakt met fotootjes, en vroeg of ik niet hetzelfde wilde doen. Ik zag mezelf in een vergadering al mijn i-Phone tevoorschijn halen... Dat kan natuurlijk goed uitpakken, maar ik heb uiteindelijk het risico niet genomen. Ze zitten nu op onze koelkast geplakt.
------
Ok, het wordt binnenkort weer druk, dus dit was voorlopig de laatste bijdrage. Zodra de royalties binnenstromen, horen jullie weer van mij.
En goed om te horen dat je nu een vriendin hebt daar in de buurt.
Heb je ook nog eens wat anders te doen op rustige dagen.
Scientists need love too
Het blijft leuk om de (af en toe niet zo) dagelijkse beslommeringen te lezen van een Nederlander in Japan, vooral wanneer zich dit afspeelt in één van de kleinere steden (lees: niet Tokyo o.i.d.). Ik heb gisteren een goede daad verricht door een groepje verdwaalde japanse toeristen met engels, zeer gebrekkig japans en de universele taal der handen en voeten de juiste weg te wijzen. Tot noch toe niets over in de krant gelezen dus zal -neem ik aan- goed afgelopen zijn.
Nu weet ik dat ik je al een tijd niet meer in NL woont, ik kan het niet laten om te vertellen dat de afgelopen twee weken op 1 dag na qua weer fantastisch waren. Juist die ene dag dat we last hadden van regen werd gestart met de tour in R’dam. Het weer samen met de oranje gekte maakt voor zwoele zomeravonden en vrolijke mensen. Wat een oranje stropdas al niet doet met mensen…………
Hoe gaat het met de Engelse lessen die geeft? Of zijn deze tijdelijk “on hold” gezet i.v.m. je project/publicatie?
Succes met de liefde en je project. Met liefde refereer ik uiteraard aan je vriendin
(met werkdagen tot 11 uur kan het niet anders dat je werk ook je liefde is ).
Het blijft leuk om de (af en toe niet zo) dagelijkse beslommeringen te lezen van een Nederlander in Japan, vooral wanneer zich dit afspeelt in één van de kleinere steden (lees: niet Tokyo o.i.d.). Ik heb gisteren een goede daad verricht door een groepje verdwaalde japanse toeristen met engels, zeer gebrekkig japans en de universele taal der handen en voeten de juiste weg te wijzen. Tot noch toe niets over in de krant gelezen dus zal -neem ik aan- goed afgelopen zijn.
Nu weet ik dat ik je al een tijd niet meer in NL woont, ik kan het niet laten om te vertellen dat de afgelopen twee weken op 1 dag na qua weer fantastisch waren. Juist die ene dag dat we last hadden van regen werd gestart met de tour in R’dam. Het weer samen met de oranje gekte maakt voor zwoele zomeravonden en vrolijke mensen. Wat een oranje stropdas al niet doet met mensen…………
Hoe gaat het met de Engelse lessen die geeft? Of zijn deze tijdelijk “on hold” gezet i.v.m. je project/publicatie?
Succes met de liefde en je project. Met liefde refereer ik uiteraard aan je vriendin
(met werkdagen tot 11 uur kan het niet anders dat je werk ook je liefde is
).
I killed. But I didn't just kill fifty, I didn't kill a hundred. I killed TEN thousand! And I was good at it. It wasn't for vengeance, it wasn't for greed. It was because...I liked it
Let us leave, no trace of tears upon our dead faces
Let us leave, no trace of tears upon our dead faces
Die foto's zijn leuk!! Ga ik ook doen de volgende keer dat ik Japan ben.
Zwarte Piet is uit!
https://www.youtube.com/w(...)bedded&v=OV3xp5ZXSYA
https://www.youtube.com/w(...)bedded&v=OV3xp5ZXSYA
Lyrebird of iemand anders, wat ik me nou afvroeg hoe is het uitgaansleven in Japan?
Vooral in Tokyo of andere groten steden, maar zo ook de gene waar jij zelf zit.
Vooral in Tokyo of andere groten steden, maar zo ook de gene waar jij zelf zit.
In mijn ervaring houden Japanners het meest van feestjes waarbij je 2 uur onbeperkt kan drinken en eten (nomihoudai en tabehoudai). Dit vindt plaats in izakaya's. Dit zijn restaurants waarbij je allerlei kleine gerechten kunt bestellen die door iedereen aan tafel gedeeld worden. Maar het gaat meer om het drinken dan om het eten in izakaya's. Na twee uur onbeperkt drinken gaan ze dan naar karaoke. Het groepje waarmee je uit bent huurt een kamer, waar je met z'n allen kunt zingen. Hier kun je ook weer onbeperkt drinken voor een bepaalde tijd bij bestellen.
Er zijn ook gewoon clubs/barren etc. In de stad waar ik woon (Oita) zijn dat vooral tenten met Japanse hip-hop muziek. Ik ben 1x uit geweest in Tokyo en dat was erg gaaf. Ik ben vergeten hoe de club heette maar de DJ's waren erg goed en de aandacht die je als westerling van 1m87 van de Japanse meisjes krijgt is ook niet vervelend ;-)
Er zijn ook gewoon clubs/barren etc. In de stad waar ik woon (Oita) zijn dat vooral tenten met Japanse hip-hop muziek. Ik ben 1x uit geweest in Tokyo en dat was erg gaaf. Ik ben vergeten hoe de club heette maar de DJ's waren erg goed en de aandacht die je als westerling van 1m87 van de Japanse meisjes krijgt is ook niet vervelend ;-)
Aait den, vooral beter van die meisjes:Pquote:Op donderdag 29 juli 2010 06:59 schreef captaintokyo het volgende:
In mijn ervaring houden Japanners het meest van feestjes waarbij je 2 uur onbeperkt kan drinken en eten (nomihoudai en tabehoudai). Dit vindt plaats in izakaya's. Dit zijn restaurants waarbij je allerlei kleine gerechten kunt bestellen die door iedereen aan tafel gedeeld worden. Maar het gaat meer om het drinken dan om het eten in izakaya's. Na twee uur onbeperkt drinken gaan ze dan naar karaoke. Het groepje waarmee je uit bent huurt een kamer, waar je met z'n allen kunt zingen. Hier kun je ook weer onbeperkt drinken voor een bepaalde tijd bij bestellen.
Er zijn ook gewoon clubs/barren etc. In de stad waar ik woon (Oita) zijn dat vooral tenten met Japanse hip-hop muziek. Ik ben 1x uit geweest in Tokyo en dat was erg gaaf. Ik ben vergeten hoe de club heette maar de DJ's waren erg goed en de aandacht die je als westerling van 1m87 van de Japanse meisjes krijgt is ook niet vervelend ;-)
Zijn ze easy?
Tevens bedankt voor de uitleg.
Het schijnt dat je als buitenlander makkelijk een Japans meisje kunt "scoren" in bepaalde clubs. Maar die ene keer dat ik uit was in Tokyo waren ze wel geïnteresseerd (en ik ook in hun), maar aangezien de meesten erg belabberd Engels spreken en ik toen nog geen woord Japans is er uiteindelijk niets gebeurd. Het viel me toen op dat je geen zoenende stelletjes ziet zoals in Nederlandse discotheken.
Je gaat naar Japan binnenkort begrijp ik?
Je gaat naar Japan binnenkort begrijp ik?
ik ging met een groepje westerlingen naar club vuenos in shibuya en binnen 10 minuten stonden er 2 te kussen met japanse meisjes..
ik denk dat het een kwestie van overdonderen was, en nieuwschierigheid, niet lang daarna waren die meisjes nergens meer te bekennen.
in het openbaar wordt er nauwelijks intiem gedaan in japan, met uitzondering van zo'n club dus, na veel drank.
verder zijn japanse vrouwen zeker wel geinteresseerd, maar pak het een beetje subtiel aan, ze zomaar een kus geven is echt iets waar ze zich voor schamen tegenover andere japanners. of zoek een donker hoekje op ofzo.
samen dansen kan wel, jij acher haar, gezicht riching dj. en dat mag dan weer wel behoorlijk plat. na afloop kan je proberen haar mee te krijgen naar een love hotel, waarvan er velen zijn in uitgaansgebieden, speciaal voor dat doel.
ik denk dat het een kwestie van overdonderen was, en nieuwschierigheid, niet lang daarna waren die meisjes nergens meer te bekennen.
in het openbaar wordt er nauwelijks intiem gedaan in japan, met uitzondering van zo'n club dus, na veel drank.
verder zijn japanse vrouwen zeker wel geinteresseerd, maar pak het een beetje subtiel aan, ze zomaar een kus geven is echt iets waar ze zich voor schamen tegenover andere japanners. of zoek een donker hoekje op ofzo.
samen dansen kan wel, jij acher haar, gezicht riching dj. en dat mag dan weer wel behoorlijk plat. na afloop kan je proberen haar mee te krijgen naar een love hotel, waarvan er velen zijn in uitgaansgebieden, speciaal voor dat doel.
Een van mijn ervaringen hier, rond Kerst: Japan, maar dan niet in Tokyoquote:Op donderdag 29 juli 2010 04:39 schreef Forgottenone het volgende:
Lyrebird of iemand anders, wat ik me nou afvroeg hoe is het uitgaansleven in Japan?
Vooral in Tokyo of andere groten steden, maar zo ook de gene waar jij zelf zit.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Hmm. Japan is zojuist op het wensenlijstje gezet
Leer spaties gebruiken!
Op donderdag 16 december 2010 20:05 schreef craftyvirus het volgende:
Bootje84 is een westlander waar ik respect voor heb :@ :P
Op donderdag 16 december 2010 20:05 schreef craftyvirus het volgende:
Bootje84 is een westlander waar ik respect voor heb :@ :P
Nee maar heb wel toekomst plannen om een jaar daar te verblijven, net zoals dat ik naar de VS wil en andere plekken, puur om de wereld te zien in plaats vanachter een computerscherm.quote:Op donderdag 29 juli 2010 12:53 schreef captaintokyo het volgende:
Het schijnt dat je als buitenlander makkelijk een Japans meisje kunt "scoren" in bepaalde clubs. Maar die ene keer dat ik uit was in Tokyo waren ze wel geïnteresseerd (en ik ook in hun), maar aangezien de meesten erg belabberd Engels spreken en ik toen nog geen woord Japans is er uiteindelijk niets gebeurd. Het viel me toen op dat je geen zoenende stelletjes ziet zoals in Nederlandse discotheken.
Je gaat naar Japan binnenkort begrijp ik?
Alleen die taal barrière lijkt me nogal moeilijk.
Leuke foto's op tumblr, Captain Tokyo. Welk bier vind je het lekkerst?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Zelfs hier heb je al moeite met de taal...quote:
[..]
Nee maar heb wel toekomst plannen om een jaar daar te verblijven, net zoals dat ik naar de VS wil en andere plekken, puur om de wereld te zien in plaats vanachter een computerscherm.
Alleen die taal barrière lijkt me nogal moeilijk.
Leer spaties gebruiken!
Op donderdag 16 december 2010 20:05 schreef craftyvirus het volgende:
Bootje84 is een westlander waar ik respect voor heb :@ :P
Op donderdag 16 december 2010 20:05 schreef craftyvirus het volgende:
Bootje84 is een westlander waar ik respect voor heb :@ :P
Dank je. Ik heb die pagina al een tijd niet meer bijgewerkt. Misschien binnenkort eens nieuwe foto's erop zetten. Eerlijk gezegd proef ik niet veel verschil tussen alle bieren uit blik, dus ik koop altijd de goedkoopste (Nodogoshi of Kin-mugi).quote:Op vrijdag 30 juli 2010 06:53 schreef Lyrebird het volgende:
Leuke foto's op tumblr, Captain Tokyo. Welk bier vind je het lekkerst?
Erg leuk geschreven Lyrebird.
Doctor Doom, A Man Of Science Doesn't Believe In Jesus, Why The Fuck Do You!?!
Coco Farm & Winery
Mijn vriendin die lesgeeft aan moeilijk opvoedbare kinderen, studeert binnenkort af in het vakgebied special education. Op die manier ben ik in aanraking gekomen met haar vakgroep, en met de kinderen waaraan zij zo nu en dan lesgeeft. Vorige week ben ik samen met haar en de kinderen gaan sporten. Voor een ingenieur/wetenschapper betekent dat even een tandje terugschakelen, maar ook weer een tandje bijschakelen, want die kinderen leven in een hele andere wereld. De groep bestaat uit autisten, kinderen met Down syndroom en kinderen met een heel laag IQ. Samen met mijn vriendin paste ik die dag op een middelbare scholier met autisme. Dat kan mijn vriendin natuurlijk heel gemakkelijk zelf af, maar omdat ik geen flauw benul heb hoe je met dat soort kinderen om moet gaan, hadden ze mij geen kind toegewezen. Daar dachten de kinderen heel anders over. Nou ben ik voor de Japanners een bezienswaardigheid, en dan met name voor kinderen (zie eerder verhaal); kinderen met leerproblemen vormen geen uitzondering. Binnen de kortste keren had ik een klein kereltje met Down syndroom aan mijn shirt hangen, die heel graag met mij wilde voetballen. Voor je het weet hebben ze je hart gestolen.
Gisteren zijn we met de studenten en professoren naar de Coco Farm & Winery geweest. Die ligt in Tochigi, onze provincie, maar het was wel een pokke eind rijden. Het wegenstelsel in Japan is MI broodnodig aan vernieuwing toe, want om de km hebben ze wel een stoplicht staan. Nauwe weggetjes, het schiet niet op. Anyway, bij die boerderij worden door meer dan 100 autisten en mensen met laag IQ druiven, paddestoelen en andere producten verbouwd. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe de stafleden met die mensen omgingen, en hoe ze hen aan het werk hielpen. Want werk geeft immers voldoening! We bezochten de paddestoelenkwekerij, waar op dood hout shi-take paddestoelen worden verbouwd, en de wijnranken en wijnkelder. Ze maken daar nogal wat wijn, die erg goed is en zelfs op een G7 summit in 2000 gebruikt is door de Japanse premier om te toasten. Die wijn mochten we zelf ook proeven, erg lekker, met name de koele witte wijn, want het was buiten zo'n 35 graden. Af en toe de wijnkelder in duiken hielp ook om koel te blijven.
Daar waar de Japanse studenten eigenlijk werden genegeerd door de werknemers van de boerderij, hadden ze speciale aandacht voor mij. Het komt waarschijnlijk niet vaak voor dat er niet-Aziaten langs komen, en net als bij de kinderen heb ik blijkbaar een exotische aantrekkingskracht. Waar we ook kwamen, altijd was er wel iemand die naar me toe kwam om even een handje te geven. Wel speciaal, omdat Japanners erg zuinig zijn met het geven van handen. Een van de werknemers sprak zelfs een paar woorden Engels en wilde graag weten waar ik vandaan kwam. De Japanse studenten vonden het erg grappig als er weer eens iemand naar mij toekwam, maar volgens mij waren ze gewoon jaloers.
Wat foto's:
Shi-take paddestoelen op dood hout.
Wijnmakerij en de studenten SE.
De wijnmakerij, gezien vanaf de helling waar de druiven worden geteeld.
Mijn vriendin die lesgeeft aan moeilijk opvoedbare kinderen, studeert binnenkort af in het vakgebied special education. Op die manier ben ik in aanraking gekomen met haar vakgroep, en met de kinderen waaraan zij zo nu en dan lesgeeft. Vorige week ben ik samen met haar en de kinderen gaan sporten. Voor een ingenieur/wetenschapper betekent dat even een tandje terugschakelen, maar ook weer een tandje bijschakelen, want die kinderen leven in een hele andere wereld. De groep bestaat uit autisten, kinderen met Down syndroom en kinderen met een heel laag IQ. Samen met mijn vriendin paste ik die dag op een middelbare scholier met autisme. Dat kan mijn vriendin natuurlijk heel gemakkelijk zelf af, maar omdat ik geen flauw benul heb hoe je met dat soort kinderen om moet gaan, hadden ze mij geen kind toegewezen. Daar dachten de kinderen heel anders over. Nou ben ik voor de Japanners een bezienswaardigheid, en dan met name voor kinderen (zie eerder verhaal); kinderen met leerproblemen vormen geen uitzondering. Binnen de kortste keren had ik een klein kereltje met Down syndroom aan mijn shirt hangen, die heel graag met mij wilde voetballen. Voor je het weet hebben ze je hart gestolen.
Gisteren zijn we met de studenten en professoren naar de Coco Farm & Winery geweest. Die ligt in Tochigi, onze provincie, maar het was wel een pokke eind rijden. Het wegenstelsel in Japan is MI broodnodig aan vernieuwing toe, want om de km hebben ze wel een stoplicht staan. Nauwe weggetjes, het schiet niet op. Anyway, bij die boerderij worden door meer dan 100 autisten en mensen met laag IQ druiven, paddestoelen en andere producten verbouwd. Het was erg indrukwekkend om te zien hoe de stafleden met die mensen omgingen, en hoe ze hen aan het werk hielpen. Want werk geeft immers voldoening! We bezochten de paddestoelenkwekerij, waar op dood hout shi-take paddestoelen worden verbouwd, en de wijnranken en wijnkelder. Ze maken daar nogal wat wijn, die erg goed is en zelfs op een G7 summit in 2000 gebruikt is door de Japanse premier om te toasten. Die wijn mochten we zelf ook proeven, erg lekker, met name de koele witte wijn, want het was buiten zo'n 35 graden. Af en toe de wijnkelder in duiken hielp ook om koel te blijven.
Daar waar de Japanse studenten eigenlijk werden genegeerd door de werknemers van de boerderij, hadden ze speciale aandacht voor mij. Het komt waarschijnlijk niet vaak voor dat er niet-Aziaten langs komen, en net als bij de kinderen heb ik blijkbaar een exotische aantrekkingskracht. Waar we ook kwamen, altijd was er wel iemand die naar me toe kwam om even een handje te geven. Wel speciaal, omdat Japanners erg zuinig zijn met het geven van handen. Een van de werknemers sprak zelfs een paar woorden Engels en wilde graag weten waar ik vandaan kwam. De Japanse studenten vonden het erg grappig als er weer eens iemand naar mij toekwam, maar volgens mij waren ze gewoon jaloers.
Wat foto's:
Shi-take paddestoelen op dood hout.
Wijnmakerij en de studenten SE.
De wijnmakerij, gezien vanaf de helling waar de druiven worden geteeld.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
ik wil ook naar Japan 
maar jammer genoeg is de zomervakantie voorbij en begint het studeren
misschien over vier jaar of ik kan iets regelen met de studie
maar jammer genoeg is de zomervakantie voorbij en begint het studeren
misschien over vier jaar of ik kan iets regelen met de studie
het is patat
Dilemma
Alhoewel het poepdruk is, met vijf projecten en een onderbemand lab, vordert het werk gestaag en mag ik niet klagen over de resultaten die we tot nu toe behaald hebben. Daarnaast gaat mijn cursus (zelf ontworpen - "Computer aided design for optical engineering") in oktober beginnen. Tot nu toe heb ik me voor bijna 100% op onderzoek kunnen richten, en zo nu en dan een Engelse les gegeven, maar binnenkort als de lessen beginnen, mag ik mezelf sensei noemen. Niet dat ik dat doe, want het komt nogal dom en hooghartig over, maar toch. Weer een mijlpaal bereikt!
Er lijkt ook wat flexibiliteit in het importeren van optische componenten te komen. Eerder was dat een bron van ergernis, omdat Japanse importeurs de prijzen van Amerikaanse (optische) componenten voorzien van een 50% toeslag. Via onze industriele partner, die ook een kantoor in de VS heeft, ben ik al aan een aantal dure Amerikaanse componenten zonder toeslag gekomen, en dat drukt de kosten aanzienlijk.
Mijn belangrijkste project is in een eindfase gekomen, het ziet er allemaal pico bello uit, alhoewel er net een stop is doorgeslagen in een driver, en ik op een vervangende stop zit te wachten. Oh, een stop (fuse) is in het Japans geen fuse of フセ, maar ヒューズ of hiuzu. Japanners hebben nogal wat problemen met een (harde) f, dus dat hebben ze blijkbaar zo opgelost.
Kortom, met inzet en hard werken komen we er wel.
Sociaal gezien - zie ook mijn laatste bijdragen hier - gaat het ook van een leien dakje, dus wat willen we nog meer?
Een groot probleem is het vinden van balans. Dit is een Japans probleem, omdat iedereen zich hier uit de naad werkt, en te weinig tijd neemt om gas terug te nemen en van het leven te genieten. Dat laatste is overigens niet eenvoudig. Het is hier van de zomer zo bloedheet, zodat van de natuur genieten onmogelijk is, omdat het simpelweg afzien is zodra je buiten komt. Het wordt dan heel verleidelijk om ieder weekend in een air-conditioned lab te werken, wat ik dan ook de afgelopen weken gedaan heb. Prima voor de productiviteit op korte termijn, maar desastreus voor de lange termijn. Het wordt dan namelijk steeds lastiger om problemen op te lossen, de creativiteit is er niet meer om nieuwe ideeen te genereren (op zich komt me dat wel goed uit - ik heb te veel ideeen voor een lab met zo weinig personeel), en na een tijdje raakte ik dan ook behoorlijk gefrustreerd, omdat ondanks veel inzet weinig progressie werd geboekt.
Toen begon het ook langzaam te dagen: ik werk me uit de naad met een relatief klein budget, terwijl Amerikaanse collega's een veel groter startup budget hebben, gemakkelijker aan onderzoeksgeld kunnen komen, geen problemen met de taal hebben, lekker weer hebben en niet in een klein flatje wonen! Een voordeel dat deze universiteit heeft tov veel Amerikaanse universiteiten, is dat we een grote groep MS studenten in fotonica (optische technologie) hebben. In de VS is het heel moeilijk om aan dat soort krachten komen. Dit was voor mij dus een van de redenen om hier - ondanks mindere kanten zoals het niet begrijpen van de taal - te beginnen. Maar wat blijkt, die lui zijn nogal wat tijd kwijt aan hun opleiding, en hebben daardoor niet zo veel tijd om in het lab iets te doen. Wat dat betreft zijn promovendi veel effectiever, maar Japanners willen geen PhD doen, omdat ze daarmee onaantrekkelijk voor de arbeidsmarkt worden. Dat is minder.
Japan is een echt SIRE land. De mensen zijn hier zo vriendelijk, er is op het werk eigenlijk nooit een conflict, je hoeft nooit aan je buren te vragen of ze het wat zachter aan kunnen doen, je hoeft je geen zorgen te maken dat de spullen onder je kont worden weggejat. Mensen denken echt aan elkaar als ze iets doen. Als je bijvoorbeeld op het fietspad rijdt, dan gebeurt het wel eens dat er een auto uit een zijstraat komt, waarbij de bestuurder om de hoek probeert te kijken om te zien of de kust vrij is. Als je daar dan met je fietsje aankomt, dan staat zo'n auto in de weg. Japanners zullen bijna altijd een paar meter achteruit rijden, zodat je ongehinderd door kunt rijden. Geef je ze een klein knikje, knikken ze terug. Ik waardeer zo'n gebaar wel. Het kost weinig en het maakt het leven een stuk aangenamer.
Hoe anders zal dat in de VS zijn. Ik ga me toch nadrukkelijker orienteren op functies in de VS. Van de ene kant blijf ik graag in dit vriendelijke paradijs, waar iedereen z'n best doet om er iets van te maken. Maar soms krijg ik het gevoel dat ik wel heel erg m'n best moet doen, en dat het ook anders kan, zodat ik wat meer tijd krijg om van het leven te genieten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 25-08-2010 15:37:06 ]
Alhoewel het poepdruk is, met vijf projecten en een onderbemand lab, vordert het werk gestaag en mag ik niet klagen over de resultaten die we tot nu toe behaald hebben. Daarnaast gaat mijn cursus (zelf ontworpen - "Computer aided design for optical engineering") in oktober beginnen. Tot nu toe heb ik me voor bijna 100% op onderzoek kunnen richten, en zo nu en dan een Engelse les gegeven, maar binnenkort als de lessen beginnen, mag ik mezelf sensei noemen. Niet dat ik dat doe, want het komt nogal dom en hooghartig over, maar toch. Weer een mijlpaal bereikt!
Er lijkt ook wat flexibiliteit in het importeren van optische componenten te komen. Eerder was dat een bron van ergernis, omdat Japanse importeurs de prijzen van Amerikaanse (optische) componenten voorzien van een 50% toeslag. Via onze industriele partner, die ook een kantoor in de VS heeft, ben ik al aan een aantal dure Amerikaanse componenten zonder toeslag gekomen, en dat drukt de kosten aanzienlijk.
Mijn belangrijkste project is in een eindfase gekomen, het ziet er allemaal pico bello uit, alhoewel er net een stop is doorgeslagen in een driver, en ik op een vervangende stop zit te wachten. Oh, een stop (fuse) is in het Japans geen fuse of フセ, maar ヒューズ of hiuzu. Japanners hebben nogal wat problemen met een (harde) f, dus dat hebben ze blijkbaar zo opgelost.
Kortom, met inzet en hard werken komen we er wel.
Sociaal gezien - zie ook mijn laatste bijdragen hier - gaat het ook van een leien dakje, dus wat willen we nog meer?
Een groot probleem is het vinden van balans. Dit is een Japans probleem, omdat iedereen zich hier uit de naad werkt, en te weinig tijd neemt om gas terug te nemen en van het leven te genieten. Dat laatste is overigens niet eenvoudig. Het is hier van de zomer zo bloedheet, zodat van de natuur genieten onmogelijk is, omdat het simpelweg afzien is zodra je buiten komt. Het wordt dan heel verleidelijk om ieder weekend in een air-conditioned lab te werken, wat ik dan ook de afgelopen weken gedaan heb. Prima voor de productiviteit op korte termijn, maar desastreus voor de lange termijn. Het wordt dan namelijk steeds lastiger om problemen op te lossen, de creativiteit is er niet meer om nieuwe ideeen te genereren (op zich komt me dat wel goed uit - ik heb te veel ideeen voor een lab met zo weinig personeel), en na een tijdje raakte ik dan ook behoorlijk gefrustreerd, omdat ondanks veel inzet weinig progressie werd geboekt.
Toen begon het ook langzaam te dagen: ik werk me uit de naad met een relatief klein budget, terwijl Amerikaanse collega's een veel groter startup budget hebben, gemakkelijker aan onderzoeksgeld kunnen komen, geen problemen met de taal hebben, lekker weer hebben en niet in een klein flatje wonen! Een voordeel dat deze universiteit heeft tov veel Amerikaanse universiteiten, is dat we een grote groep MS studenten in fotonica (optische technologie) hebben. In de VS is het heel moeilijk om aan dat soort krachten komen. Dit was voor mij dus een van de redenen om hier - ondanks mindere kanten zoals het niet begrijpen van de taal - te beginnen. Maar wat blijkt, die lui zijn nogal wat tijd kwijt aan hun opleiding, en hebben daardoor niet zo veel tijd om in het lab iets te doen. Wat dat betreft zijn promovendi veel effectiever, maar Japanners willen geen PhD doen, omdat ze daarmee onaantrekkelijk voor de arbeidsmarkt worden. Dat is minder.
Japan is een echt SIRE land. De mensen zijn hier zo vriendelijk, er is op het werk eigenlijk nooit een conflict, je hoeft nooit aan je buren te vragen of ze het wat zachter aan kunnen doen, je hoeft je geen zorgen te maken dat de spullen onder je kont worden weggejat. Mensen denken echt aan elkaar als ze iets doen. Als je bijvoorbeeld op het fietspad rijdt, dan gebeurt het wel eens dat er een auto uit een zijstraat komt, waarbij de bestuurder om de hoek probeert te kijken om te zien of de kust vrij is. Als je daar dan met je fietsje aankomt, dan staat zo'n auto in de weg. Japanners zullen bijna altijd een paar meter achteruit rijden, zodat je ongehinderd door kunt rijden. Geef je ze een klein knikje, knikken ze terug. Ik waardeer zo'n gebaar wel. Het kost weinig en het maakt het leven een stuk aangenamer.
Hoe anders zal dat in de VS zijn. Ik ga me toch nadrukkelijker orienteren op functies in de VS. Van de ene kant blijf ik graag in dit vriendelijke paradijs, waar iedereen z'n best doet om er iets van te maken. Maar soms krijg ik het gevoel dat ik wel heel erg m'n best moet doen, en dat het ook anders kan, zodat ik wat meer tijd krijg om van het leven te genieten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 25-08-2010 15:37:06 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Is werken op jouw niveau niet altijd een zoeken en vinden van balans ? en onafhankelijk van de lokatie op de wereldbol.
Ambitie - werkdruk - presteren - onderscheiden is een continu proces.
Dat herinner ik mij van de promovendi ( en hun familylife ) op een (medisch) onderzoekslab. van lang geleden.
De leider/professor van het lab. was er trots !!! op dat hij met zijn vrouw naar de schouwburg ging en ondertussen allerlei strategie en vraagspelletjes in zijn hoofd deed.
Vond ik niet gezond en hij was er trots op.
Kun je in het weekend ms. airco relaxed gaan fitnessen? als het zo warm is.
Als herstel van balans tussen lichaam en geest.
Ambitie - werkdruk - presteren - onderscheiden is een continu proces.
Dat herinner ik mij van de promovendi ( en hun familylife ) op een (medisch) onderzoekslab. van lang geleden.
De leider/professor van het lab. was er trots !!! op dat hij met zijn vrouw naar de schouwburg ging en ondertussen allerlei strategie en vraagspelletjes in zijn hoofd deed.
Vond ik niet gezond en hij was er trots op.
Kun je in het weekend ms. airco relaxed gaan fitnessen? als het zo warm is.
Als herstel van balans tussen lichaam en geest.
Klopt. We zijn eigen baas en het werk is per definitie nooit af, en dan wordt het vaak lastig om het werk lost te laten. Daarnaast vraagt deze baan om iets extra's; 100% inzet is niet voldoende. Dat kun je compenseren door nog harder te werken, of met een talent dat anderen niet hebben. De competitie is groot en de druk om te presteren neemt alleen maar toe, vooral als je wat meer ervaring hebt. Meer ideeen, meer onderzoeksgeld, meer mensen in het lab, meer iedeen, meer onderzoeksgeld, etc. Dat wordt dan een spiraal zonder einde en voor je het weet heb je meer dan vijftien mensen in je lab werken en ben je vierentwintig uur per dag met je werk bezig. Bijna al mijn oudere en meer ervaren collega's hebben dat probleem.quote:Op woensdag 25 augustus 2010 14:57 schreef AnneX het volgende:
Is werken op jouw niveau niet altijd een zoeken en vinden van balans ?
Ik heb dat vorig jaar eens geprobeerd. In ons winkelcentrum kun je voor zo'n 8500 yen (~60 euro) per maand fitnessen. Probleem is dat het - ondanks de stevige prijs - poepdruk is. Nou ben ik soieso niet erg gecharmeerd van gewichten en van het rennen op loopbanden, maar zwemmen en voetballen doe ik graag. Maar het was er gewoon veel te druk. Je kon er over de hoofden lopen.quote:Kun je in het weekend ms. airco relaxed gaan fitnessen? als het zo warm is.
Als herstel van balans tussen lichaam en geest.
Gelukkig heeft onze universiteitscampus een zwembad, en de afgelopen twee (vakantiemaanden) hebben we tussen de middag in een erg leeg bad kunnen zwemmen. Heerlijk! 's Avonds ren ik vaak, maar dat valt met de klamme hitte (ook rond 11 uur is het vaak nog 30 graden, ook nu nog) niet mee. In oktober hoop ik weer met de halve marathon mee te doen. Mijn record zal ik niet meer verbreken, maar sneller dan afgelopen jaar (langer dan 1:50) moet toch lukken.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Hier zat 'ie dus. Deel 2 over het hoofd gezien.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Aan Lyrebird,
Aan welke universiteit ben jij verbonden? Overigens heb je het misschien wel vermeld tussen je eerdere posts maar ik geef eerlijk toe niet alles gelezen te hebben. Echter, ik studeer zelf ook in Japan (Rikkyo, 立教大学) dus vandaar mijn interesse.
Lukt het overigens al met Japans?
Groet
Aan welke universiteit ben jij verbonden? Overigens heb je het misschien wel vermeld tussen je eerdere posts maar ik geef eerlijk toe niet alles gelezen te hebben. Echter, ik studeer zelf ook in Japan (Rikkyo, 立教大学) dus vandaar mijn interesse.
Lukt het overigens al met Japans?
Groet
Het is net Nederlandquote:Op woensdag 25 augustus 2010 14:34 schreef Lyrebird het volgende:
maar Japanners willen geen PhD doen, omdat ze daarmee onaantrekkelijk voor de arbeidsmarkt worden. Dat is minder.
. Bij ons had ik het gevoel dat de meesten wel graag een PhD wilden doen, maar dat dat eigenlijk alleen mogelijk was met een JSPS beurs (anders kwam je niet rond), en dat het bij ons in het lab sowieso niet zo mogelijk was, omdat er al een PhD student zat en dat de gedoodverfde opvolger in de hierarchie van de professor zou worden. Dat heeft dan natuurlijk wel een beetje met je opmerking te maken--als je als PhD door de hierarchische structuur nooit kans hebt om professor te worden, dan moet je het wel in het bedrijfsleven zoeken.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Op verzoek: een Japanse reportage van het leven van een Nederlandse expat in Japanquote:Op dinsdag 7 september 2010 21:44 schreef maartena het volgende:
FOK! goes Japanese!
Nou Lyrebird, we verwachten deze week natuurlijk wel veel reportages uit Japan
Ik werd vanochtend wakker omdat het te koud was. De afgelopen vier maanden werd ik iedere ochtend wakker vanwege de vochtige hitte, maar vanochtend was het 24 graden, en daar had ik niet op gerekend. Mijn appartement is niet goed geisoleerd, wat praktisch betekent dat het binnen vaak net zo warm/koud is als buiten. Van de zomer is het dus meestal rond de 30 binnen. Ik heb wel airco, maar dan alleen in de woonkamer, dus op de slaapkamer staat er een ventilator om verkoeling te bieden. Werkt dat? Mwah...
Snel met het fietsje naar het werk, waar ik een van mijn studenten tegenkwam, die direct in het Engels over het weer begon. Dat het regende, en dat het koud was. Erg on-Japans want Japanners praten alleen als het echt nodig is. Hij eindigde de discussie met small talk, hehe. Ik geef nu al een tijdje English conversation classes. Eerst voor een groepje studenten dat we op stage naar het buitenland sturen, en nu voor de rest van de groep. Onze faculteit vindt het erg belangrijk dat studenten internationale ervaring opdoen, omdat het lezen, spreken en schrijven in het Engels erg belangrijk is in de wetenschappelijke wereld. Daarnaast is zo'n uitwisseling een goede ervaring, het geeft ze een kijk op een andere cultuur. De student in kwestie gaat binnenkort op stage in Arizona, op kosten van de universiteit. Tijdens een van de lessen had ik ze bekend gemaakt met het begrip small talk (over koetjes en kalfjes praten). Met name in de VS niet onbelangrijk om te kunnen, omdat Amerikanen vaak ongemakkelijk worden van stilte. Verder is het een goede oefening om ontspannen over niks te praten. Hij had het goed opgepikt!
De studenten hebben er wel plezier in, dat kan ik wel merken, maar ze gaan maar heel langzaam vooruit. Voor de oefeningen die we doen, deel ik de klas in groepjes in, en vooral als er een groepje bijzit waarbij niemand snapt waar ik het over heb, wordt het moeilijk, want dan zit zo'n heel groepje me glazig aan te kijken. Dat komt gelukkig niet zo vaak voor, en ik probeer zo veel mogelijk mensen die zowel Engels als Japans beheersen bij de cursus te betrekken. Vanaf de lente werkt er een Fin in mijn lab, die op Japanse cursus is geweest, en hij is een aanwinst voor de lessen (ook voor het lab, maar dat terzijde). Daarnaast hebben we nog een Indier die op Japanse cursus is geweest en een Japanse secretaresse die Engels spreekt. Ik heb ook een Japanse student in het lab werken, en zijn Engels is verrassend goed. Met z'n vieren lukt het meestal wel. De oefeningen gaan over praktische situaties, zoals hoe je je voor moet stellen in het Engels, hoe je iemand anders kunt introduceren of hoe je op de juiste manier naar iemand kunt vragen als je in het Engels iemand aan de telefoon probeert te krijgen. Uiteindelijk hoop ik ze een Engels filmpje te laten maken, en een vijf minuten lange voordracht te laten geven. Maar zo ver zijn we nog niet.
Deze lessen geef ik illegaal. Een maand geleden is mijn CV naar de raad van professoren gestuurd, om goedkeuring te krijgen voor het geven van lessen. Afgewezen. Erg Japans, al dat papierwerk. Morgen hoor ik waarom. Het is wel belangrijk dat ik die bevoegdheid krijg, want vanaf oktober beginnen we met een nieuwe module, en wel om computer gestuurd optisch/mechanisch te ontwerpen. Daar hadden ze hier eigenlijk nog nooit van gehoord, en omdat zo'n beetje ieder optisch lab op die manier werkt, leek het me wel verstandig om de studenten daar mee bekend te maken. Wat houdt dat in? Eerst wordt een optisch ontwerp in Zemax of Code V gemaakt (als dit je wat zegt), daarna wordt dat ontwerp in een ander pakket, SolidWorks, geimporteerd, om zo het mechanisch ontwerp te kunnen maken. Uiteindelijk wordt dan met behulp van Labview of Python de interface tussen het apparaat en de computer geschreven. Dat is het idee, en dan hoop ik ze ook nog bekend te maken met zaken als project management, patenrecht en interactie met de klant. Ik geloof sterk in "leren door te doen", en het idee is dat de studenten een (goedkope) telescoop bouwen, of een instrument voor oogonderzoek. Of iets anders, ze mogen het zelf verzinnen.
Lunchtijd. Wat zal het vandaag worden? Zeewier, rijst en vis? Of vis, rijst en zeewier?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Skoshi. Ik heb er een jaar lang niets aan gedaan, omdat ik er te gefrustreerd door raakte en te druk was (wat een belabberd excuus) met andere zaken. Maar ben nu weer een aantal weken bezig. Half uurtje per dag.quote:Op dinsdag 7 september 2010 21:56 schreef Flownage het volgende:
Lukt het overigens al met Japans?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Sloffen
Het is Japanweek in FOK, en daarom heb ik besloten om een special te schrijven. Deze gaat over sloffen.
Het doel van mijn eerste reis naar Japan was een sollicitatiegesprek bij een universiteit. Ik had me nooit in het land verdiept, had er eigenlijk helemaal niets mee (ben nogal verliefd op de VS) en ging er naar toe omdat het een goedkope manier was om het land eens een keer te zien. In mijn eerste nacht werd ik gewekt door een zware aardbeving, de zwaarste in de Ibaraki provincie (waar ik toen was) in meer dan 2 jaar tijd. Wel stoer, maar heeft verder niets met dit verhaal te maken. De volgende dag ging ik op sollicitatiegesprek en daar had ik mijn beste pak voor aangetrokken.
Het eerste wat je moet doen als je bij onze universiteit binnenkomt, is je schoenen verwisselen voor een paar sloffen. Meestal zijn dat van die slappe gevallen, waar je echt op loopt te sloffen. Voorbeeldje:
Die van onze universiteit waren turkoise blauw, en ik had een sjiek zwart pak aan, dus dat zag er echt niet uit. Ik dacht daar gaat m'n sollicitatiegesprek, maar het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen. De details zijn blijkbaar niet zo belangrijk.
Die sloffen, daar word je hier in het begin een beetje flauw van. Want iedere keer als je een gebouw binnen komt, dan moet je je schoenen uit doen en sloffen aandoen. Als je ergens bent, en je moet er naar de WC, dan moet je ook nog eens je binnensloffen verwisselen voor WC sloffen. Alsof het al niet lastig genoeg is.
De laatste paar dagen moet ik geregeld naar een ander gebouw op onze campus, en iedere keer betekent dat sloffen uit, schoenen aan, naar ander gebouw, schoenen uit, sloffen aan, blahblahblah, sloffen uit, schoenen aan, naar ons gebouw, schoenen uit sloffen aan.
In ons eigen gebouw hebben we ook een locker room (kastjeskamer) waar je je schoenen en sloffen netjes op kunt slaan. Hier beneden is een animated gif van dat proces, zodat je het een beetje kunt volgen. Boven in zo'n locker worden de sloffen geparkeerd, en beneden de schoenen. Gisteren regende het nogal, er was een typhoon, vandaar dat mijn schoenen er zo uitzien. Voor de goede orde, mijn schoenen zijn die stoffige koffiecremig gekleurde gevallen, en mijn "sloffen" zijn die zwarte plastic gevallen, die je hier voor 500 yen op de hoek kunt krijgen.
Oh, en gedurende het aan- en uittrekken van sloffen en schoenen fungeert de bovenkant van de "sloffen- en schoenenkast" als een prima ondergrond voor vieze schoenen. Die bovenkant ziet er binnen de kortste keren niet uit. Soieso is het natuurlijk een ontzettend goor proces. Gelukkig heb ik m'n eigen sloffen, maar bij de meeste gebouwen mag je de openbare sloffen aantrekken. Foot fungus heaven. Yuk.
Japanners zijn echt meesters in het snel aan- en uitdoen van sloffen en schoenen. Ik was eens bij een bedrijf op bezoek, en mocht daar in de keuken snuffelen. Dat betekende dat we in een half uur vijf afdelingen bezochten, waarbij we op iedere afdeling van schoenen en sloffen moesten wisselen. Mijn begeleider schopte zijn schoenen binnen een paar ms uit en zat binnen een oogwenk in z'n sloffen. Zat ik nog met m'n veters te hannessen. Instappers zijn voor zo'n bezoek ideaal.
Wat ook lastig is, is dat ik als Nederlander vrij grote voeten heb. In de meeste gebouwen loop ik dus op sloffen die vijf maten te klein zijn. Na een dag op kleine slofjes gelopen te hebben, krijg ik pijn in mijn voeten. In de universiteit van Tsukuba, waar wij mee samenwerken, heb ik dan ook m'n eigen paar sloffen geparkeerd staan. Maat 44, dat helpt.
[ Bericht 4% gewijzigd door Lyrebird op 09-09-2010 09:41:58 ]
Het is Japanweek in FOK, en daarom heb ik besloten om een special te schrijven. Deze gaat over sloffen.
Het doel van mijn eerste reis naar Japan was een sollicitatiegesprek bij een universiteit. Ik had me nooit in het land verdiept, had er eigenlijk helemaal niets mee (ben nogal verliefd op de VS) en ging er naar toe omdat het een goedkope manier was om het land eens een keer te zien. In mijn eerste nacht werd ik gewekt door een zware aardbeving, de zwaarste in de Ibaraki provincie (waar ik toen was) in meer dan 2 jaar tijd. Wel stoer, maar heeft verder niets met dit verhaal te maken. De volgende dag ging ik op sollicitatiegesprek en daar had ik mijn beste pak voor aangetrokken.
Het eerste wat je moet doen als je bij onze universiteit binnenkomt, is je schoenen verwisselen voor een paar sloffen. Meestal zijn dat van die slappe gevallen, waar je echt op loopt te sloffen. Voorbeeldje:
Die van onze universiteit waren turkoise blauw, en ik had een sjiek zwart pak aan, dus dat zag er echt niet uit. Ik dacht daar gaat m'n sollicitatiegesprek, maar het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen. De details zijn blijkbaar niet zo belangrijk.
Die sloffen, daar word je hier in het begin een beetje flauw van. Want iedere keer als je een gebouw binnen komt, dan moet je je schoenen uit doen en sloffen aandoen. Als je ergens bent, en je moet er naar de WC, dan moet je ook nog eens je binnensloffen verwisselen voor WC sloffen. Alsof het al niet lastig genoeg is.
De laatste paar dagen moet ik geregeld naar een ander gebouw op onze campus, en iedere keer betekent dat sloffen uit, schoenen aan, naar ander gebouw, schoenen uit, sloffen aan, blahblahblah, sloffen uit, schoenen aan, naar ons gebouw, schoenen uit sloffen aan.
In ons eigen gebouw hebben we ook een locker room (kastjeskamer) waar je je schoenen en sloffen netjes op kunt slaan. Hier beneden is een animated gif van dat proces, zodat je het een beetje kunt volgen. Boven in zo'n locker worden de sloffen geparkeerd, en beneden de schoenen. Gisteren regende het nogal, er was een typhoon, vandaar dat mijn schoenen er zo uitzien. Voor de goede orde, mijn schoenen zijn die stoffige koffiecremig gekleurde gevallen, en mijn "sloffen" zijn die zwarte plastic gevallen, die je hier voor 500 yen op de hoek kunt krijgen.
Oh, en gedurende het aan- en uittrekken van sloffen en schoenen fungeert de bovenkant van de "sloffen- en schoenenkast" als een prima ondergrond voor vieze schoenen. Die bovenkant ziet er binnen de kortste keren niet uit. Soieso is het natuurlijk een ontzettend goor proces. Gelukkig heb ik m'n eigen sloffen, maar bij de meeste gebouwen mag je de openbare sloffen aantrekken. Foot fungus heaven. Yuk.
Japanners zijn echt meesters in het snel aan- en uitdoen van sloffen en schoenen. Ik was eens bij een bedrijf op bezoek, en mocht daar in de keuken snuffelen. Dat betekende dat we in een half uur vijf afdelingen bezochten, waarbij we op iedere afdeling van schoenen en sloffen moesten wisselen. Mijn begeleider schopte zijn schoenen binnen een paar ms uit en zat binnen een oogwenk in z'n sloffen. Zat ik nog met m'n veters te hannessen. Instappers zijn voor zo'n bezoek ideaal.
Wat ook lastig is, is dat ik als Nederlander vrij grote voeten heb. In de meeste gebouwen loop ik dus op sloffen die vijf maten te klein zijn. Na een dag op kleine slofjes gelopen te hebben, krijg ik pijn in mijn voeten. In de universiteit van Tsukuba, waar wij mee samenwerken, heb ik dan ook m'n eigen paar sloffen geparkeerd staan. Maat 44, dat helpt.
[ Bericht 4% gewijzigd door Lyrebird op 09-09-2010 09:41:58 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Leuk dat stukje over die sloffen. En thuis bij de Japanners, moet je dan ook sloffen aan?? Zal wel, het is inderdaad vies om met je schoenen, waar je mee buiten door van alles en nog wat loopt, weer binnen over de vloer te lopen.
vloer te lopen.
Sloffen aan, uit, aan ..... 't Blijft een apart volkje. Wel interessant.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
Dat van die sloffen.... geweldig! Zo leer je nog eens wat over andere culturen. Inderdaad zoals Popo al zegt..... Rare jongens, die Japanners!
Proud to be American. Hier woon ik.
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
"Beer is proof that God loves us" - Benjamin Franklin.
-
"Those who would give up Essential Liberty to purchase a little Temporary Safety deserve neither Liberty nor Safety" - Benjamin Franklin
Niet echt, maar voor Japanse maatstaven wel. Als ik bijvoorbeeld ga skieen dan is het altijd maar afwachten of ze nog wel genoeg ski boots hebben in mijn maat.quote:
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
