Japan (maar dan even niet in Japan maar in Guam), deel II

Officiële landstaal: Japans
Hoofdstad: Tokio
Regeringsvorm: Parlementaire monarchie (Keizerrijk)
Religie: Shintoïsme, boeddhisme
Oppervlakte: 377.873 km² [1] (0,8% water)
Inwoners: 127.078.679 (2009)



Een vervolg op Japan, maar dan niet in Tokyo , deel 1.

Het nieuwe jaar is begonnen, met nieuwe kansen. We hebben Oud & Nieuw dit jaar in Tokyo Kyoto (al die annagrammen ook..) gevierd, en daar heb ik zelfs een filmpje van:


Die dametjes zaten al de hele tijd opzichtig mijn kant op te kijken - sorry, maar ik ben veeeeels te oud voor jullie. Toch wel grappig.

Binnenkort meer.

[ Bericht 10% gewijzigd door popolon op 14-12-2010 16:46:06 ]

quote:

Op woensdag 20 januari 2010 18:49 schreef Ruud het volgende:

[..]

Tokyo of Kyoto?

TVP

Uhoh..

Engelse les

Met mijn kennis van het Japans schiet het nog steeds niet zo op. Ik weet niet wat het is, misschien is het de leeftijd. Een Franse collega van me, die op een andere Japanse universiteit werkt, heeft hetzelfde probleem. De motivatie om Japans te leren ontbreekt een beetje. Ik dacht dit probleem eerder op te lossen door met een Japanse dame bevriend te raken, maar helaas, ze bleek Zuid-Koreaans te zijn en heel behoorlijk Engels te spreken. Schiet ook niet op.

Ondertussen gaat het leven wel verder. Alle vergaderingen zijn nog steeds in het Japans, maar ook de voordrachten. Gisteren waren er 5 voordrachten van studenten die hun MS opleiding afsloten, en dat ging allemaal in het Japans. Ik kan de plaatjes wel volgen, het Katakana ook, maar voor de rest blijft het puzzelen. Het belangrijkste woord in het Hiragana bij zo'n voordracht is まとめ, dat "conclusie" betekent. Is het jullie wel eens opgevallen dat mensen gaan verzitten als de powerpointslide met de conclusies in beeld komt? Net alsof er een zucht van verlichting door de zaal heen gaat. Ook in Japan is dat het geval.

Ondanks dit geploeter is het niet zo geweldig dat een hoogstaande universiteit als de mijne de communicatie volledig in het Japans doet. Zo worden proefschriften in het Japans geschreven, wat een beetje vooroorlogs is. Ergens wel begrijpelijk, omdat de meeste hoogleraren aardig Engels spreken, maar toch wel moeite hebben om foutloos in het Engels te schrijven. Dan ziet 't er natuurlijk een beetje amateuristisch uit, zo'n proefschrift. Maar als ze allemaal naar het Engels overschakelen, dan wordt het wel wat gemakkelijker voor de minderbedeelden zoals ik, als het om kennis van de Japanse taal gaat.

Vanaf oktober wordt er van mij verwacht dat ik les ga geven aan de jongere studenten (undergraduates). Het onderwerp is optica, en het vak wordt in het Engels gegeven. Ik had er zelf om gevraagd, omdat een CV zonder leservaring het gewoon minder goed doet dan een CV met leservaring. Daar kunnen dan patenten en publicaties tegenover staan; feit is dat lesgeven een goede ervaring is. Om mezelf een beetje voor te bereiden, begin ik vanaf volgende week een volledig vrijwillige Engelse les. Eens kijken hoe veel ze daadwerkelijk begrijpen, als ik iets in het Engels uitleg. Het doel voor hen is dat ze op het einde een voordracht in het Engels kunnen geven. Je ziet het, het mes snijdt aan twee kanten.

Een paar jaar geleden heb ik een aantal lessen gevolgd in "inquiry-based teaching". Dat is een vorm van lesgeven, waarin de student wordt geacht zelf vragen te stellen, die ze dan zelf oplossen. Dat klinkt een beetje touchy-feely, wat het ook is, maar het sterke aan deze vorm van onderwijs is dat de student actief met de stof bezig is, ipv dat ze passief achterover leunen, terwijl de leraar loopt te blaten. In deze Engelse les zullen er een aantal elementen geleend worden uit het inquiry based lesgeven. Wat me erg leuk lijkt, is om ze in groepjes een vijf minuten durend filmpje te laten maken (ze hebben allemaal een telefoon met een ingebouwde camera), dat helemaal in het Engels gedaan moet worden. Dat mag anime zijn, of soap achtig, zo lang het maar in het Engels gaat. Wat hier leuk aan is, is dat hun eigen vrienden deze fimpjes, in het Engels, van commentaar mogen voorzien. Want die flimpjes laten we natuurlijk in de klas zien. Niet alleen staat dat garant voor epic fails, wat Japanners erg grappig vinden, op die manier zijn ze erg actief in het Engels bezig.

Het zou ook leuk zijn als ik ze creatief bezig kon krijgen op het schrijversvlak. Als er iemand nog een tip heeft over een onderwerp waar ze leuk over zouden kunnen schrijven, dan hoor ik het graag.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 13-02-2010 11:05:40 ]

Wat eten we vanavond?

Naar aanleiding van dit topic is het misschien wel leuk om te laten zien met wat voor een dillema's je zit, als je in een Japanse supermarkt staat. Als je de taal immers niet machtig bent, dan snap je niet altijd wat je koopt.

Een paar voorbeeldjes. Is dit iets om te eten, of niet? En is het lekker?







Om met dat laatste beginnen: ik had een hele doos van die rollen gekocht, en wist eigenlijk niet wat ik proefde. Was het nou kaas, of was het vis? Of toch kaas? Hmm, misschien wel vis. Nee, toch kaas. Tja, daar kun je dan een hele avond over doen.

Prijsvraag: wie heeft ze allemaal het eerste goed? Niet cheaten natuurlijk: Nederlandse Japanners mogen niet meedoen.

Overigens heb ik geen flauw benul wat er in de twee zakjes zit. Die heb ik zelf gekocht, en nog niet open gemaakt. Daar horen jullie binnekort meer over.

Engelse les, deel II

Bedankt voor de tips die jullie hierboven gegeven hebben, ik ga er zeker gebruik van maken.

Stap 1 bestond uit het sturen van een e-mail. In het Engels schreef ik aan de studenten dat ze welkom waren bij deze vrijwillige les, waarin ik ze met behulp van wat Engelse (wetenschappelijke) artikelen en oefeningen zou voorbereiden op het geven van een presentatie op het Engels. Ik had bij de secretaresse geinformeerd wanneer ik het beste les kon geven, op welke dag en welk uur, en welk lokaal er vrij zou zijn. Dat was komende woensdag van half twee tot vier. Nou hebben we behoorlijk wat studenten en postdocs, en in mijn dromen zag ik het lokaal al uitpuilen van de studenten. Nee, niet echt, maar ik hield er toch echt rekening mee dat het storm zou gaan lopen.

De score na 1 ochtend: 2 e-mails met aanmeldingen (uit een groep van 40). 5%, niet slecht, maar echt geweldig is het natuurlijk ook niet. Dat maakte me toch wel een beetje nerveus. Gelukkig hadden we net vandaag de officiele opening van ons nieuwe gebouw (daarover misschien later meer), waardoor ik met wat studenten in contact kwam. Een voor een vroegen ze me of ze zich op konden geven voor mijn klas. Tja, ik was vergeten dat Japanners hartstikke schuchter (kunnen) zijn. De score staat nu op 8, en toen ik terug kwam van de opening, hadden zich nog eens 4 man aangemeld. Dat kunnen overigens 4 studenten zijn die zich al eerder persoonlijk hebben aangemeld; Japanse namen onthouden, daar ben ik heel erg slecht in.

So far so good. Hmmm, Japanse whisky is zo slecht nog niet.

quote:

Op vrijdag 19 februari 2010 15:41 schreef maartena het volgende:
Maar wat zit er nu in al die verpakkingen?

Nu moet je ons niet laten zitten en de oplossing geven

Ah, ok, ik zat te wachten op meer antwoorden, maar hier zijn ze dan:

1) Een family pack (hoe zeg je dat in goed Nederlands?) badzout. Het zijn 20 oplostabletten, met 4 verschillende geuren. Smaak is allemaal hartstikke zout, dus als theevervanger is het niet aan te raden.

2) Twee zakjes met gedroogde vis, die hier als snack worden gegeten. Kost 100 yen ($1) in de supermarkt, per zakje. Het linkerpakje heeft een droge zoet/zoute, vissig substantie. Best aardig eigenlijk, alhoewel het een beetje aan kattenvoer doet denken. De rechtse moet ik nog uitoroberen.

3) Dit zijn rollen Chikuwa. Een cake van vis, suiker, zout en msg. Daardoor is het lastig in te schatten of je met vis, of met kaas te maken hebt. Of met vis.

Engelse les, deel III

De eerste les zit er op! Het was nog wel even zweten, de afgelopen dagen. Het nieuws dat ik Engelse les zou geven, met als doel om de presentatiecapaciteiten van de studenten te verbeteren, was uitgelekt naar andere departementen, en blijkbaar waren er nogal wat hoogleraren die maar al te graag aan deze gratis cursus mee hadden willen doen. Ze voelden zich een beetje buitengesloten. Van ons eigen departement hadden zich naast studenten ook nog 1 postdoc en 1 hoogleraar aangemeld, en tot mijn verbazing zat er plots ook een hele groep van chemie, 7 man, pardon vrouw sterk, in de klas. Van die giebeldametjes. Die hielden zich gelukkig erg rustig, alhoewel dat wel eens zou kunnen veranderen.

Ik had de klas dus op z'n inquiry-based opgezet. Eerst uitgelegd wat mijn doel van deze lessen was (het Engels van studenten zo verbeteren, dat ze hun presentaties in het Engels konden geven), en daarna hoe ik, maar vooral ook zijzelf, dat ging(en) doen. Door te oefenen! Mijn eigen Engels was zo verschrikkelijk slecht na 6 jaar VWO, dat ik een onvoldoende kreeg voor mijn boekenlijst/schoolonderzoek, omdat mijn Engelse leraar dacht dat ik de boeken niet had gelezen. Die had ik wel gelezen, maar ik kon 'm niks in het Engels vertellen, dus ja, dan houdt 't snel op. In mijn Philipsjaren moest ik wel Engels spreken, omdat een aantal collega's geen Nederlands sprak, en na een jaar Amerika spreekt (bijna) iedereen vloeiend Amerikaans Engels. Ik ook. Maar ook jarenlang BBC kijken, Beavis & Butthead nadoen en op buitenlands fora lurken heeft zijn steentje bijgedragen. Dus Japanse studenten, jullie kunnen het ook! Daar werd een beetje glazig op gereageerd, je kon duidelijk merken dat ze het niet helemaal begrepen hadden. Een wakarimaskaaa? van mij was genoeg om het zaakje een beetje op te schudden. Een paar schuchtere vragen, meer voorbeelden van mij. Bottom line: blijven oefenen! Nadat ik de voorbeelden had gegeven, waren zij aan zet.

In vijf groepjes van vijf heb ik ze toen gevraagd om zich voor te bereiden op twee vragen van hun medestudenten, die niet aanwezig waren:

0) stel je voor aan elkaar, in het Engels
1) wat is het doel van deze lessen?
2) hoe gaan we dat aanpakken?

Nou maakt het mij weinig uit of ze hun medestudenten antwoord kunnen geven in het Engels, maar het doel van deze oefening was dat iedereen begreep wat er verwacht kan worden van deze cursus.

Zoiets hadden ze nog nooit meegemaakt, dus heel onwennig zijn er toen groepjes gevormd. Gelukkig zat er 1 hoogleraar bij, die het vormen van groepen heel voortvarend aanpakte (ik mis het natuurlijke leiderschap om dat soort dingen te doen). De groepjes waarin iemand zat die mij goed had begrepen, hadden minder problemen dan de groepjes die er geen hout van snapten. Die heb ik alsnog op weg geholpen. Het kostte ze behoorlijk wat moeite om deze vragen te doorgronden. De volgende keer dit soort cruciale vragen ook in het Japans vertalen?

Daarna moest ieder groepje 1 persoon afvaardigen, die voor de klas het antwoord van hun groepje, op vragen 1 en 2, voor zou dragen. Dat ging heel erg redelijk, eigenlijk bijna vlekkenloos. Applaus applaus. Dat vonden ze toch wel mooi. Dit waren overigens bijna zonder uitzondering de groepsleden die het beste Engels spraken, maar die hoeven volgende week niet.

Daarna heb ik ze nog een stukje tekst meegegeven als huiswerk, met de opdracht om er een review over te schrijven. Vond je het stuk leuk, ja/nee en waarom. Op die manier hoop ik inzicht te krijgen in hoe goed ze kunnen schrijven.

Het commentaar van de hoogleraar in deze les was lovend: hij vertelde me dat Japanse studenten nooit in een les met elkaar in discussie gaan, dus dit was volledig nieuw, maar zag wel in dat dit een efficiente manier was om ze aan de praat te krijgen.

Voor de volgende les staat op het programma dat ze een groepslid aan de rest van de groep moeten introduceren: This is Suzuki-san, sorry, Mr. Suzuki. He works in Lyrebird's lab on lasers and was born in Tokyo. He plays guitar, blah blah blah. Zoiets. Ik kijk er naar uit, en het klinkt misschien raar, maar na vandaag denk ik dat de studenten dat ook doen.

Het feit dat er nu 7 bloedmooie (nou ja, niet overdrijven) vrouwen in een klas zitten, in een faculteit waar 99% man is, zal er misschien bij helpen. Alhoewel, met die Japanners weet je het nooit. Zo ben ik wel eens met een groep van onze studenten door ons winkelcentrum heengelopen, waarbij we langs een groepje langgewimperde dames struinden, zij uitgedost in hoge hakken, korte rokjes en wolken verrukkelijke parfum, en ik hoorde geen kick of zag die jongens niet eens omkijken. Soms denk ik wel eens dat ze echt alleen in lasers geintereseerd zijn.

[ Bericht 6% gewijzigd door Lyrebird op 24-02-2010 13:33:19 ]

1 jaar in Japan, maar dan niet in Tokyo

Het is hier nu echt lente!

Afgelopen week weer Engelse les gegeven, dit was de 3e keer, en je kunt merken dat ze de smaak te pakken hebben gekregen. Alle oefeningen die ik tijdens de les geef, worden goed uitgevoerd. Iedereen doet mee en ze hebben er nog plezier in ook. Deze keer stond het houden van een telefoongesprek in het Engels en een ontmoeting in het buitenland op het programma. In een oefening moest een student een Amerikaanse leverancier spelen, een andere student de telefonist/telefoniste en de derde was de Japanse student hier in Japan. Ik had zelf wat situaties bedacht, die ze verder zelf in moesten vullen. In een geval moest de Japanse student de leverancier in de VS bellen, waarbij tegen de Amerikaanse ingenieur geklaagd moest worden dat het apparaat van zijn bedrijf, niet werkte. De opdracht was om te laten merken dat de student kwaad was. Dat ging heel erg aardig, alhoewel de studenten die de rol van Amerikaan moesten invullen, daar wel wat moeite mee hadden. Het Amerikaanse "How are you today?" was wel heel erg magertjes. En blijkbaar was de enige reden om echt kwaad te kunnen zijn, die ze hier konden bedenken, dat het apparaat in de fik was gevlogen, waardoor de student zware brandwonden had. En er wordt wat afgelachen. Dat is niet zo vanzelfsprekend. Japanners zijn bloedserieus, en om ze zo gemakkelijk te zien lachen, is heel apart. Sommige studenten hadden moeite met het idee dat zij zelf de leverancier moesten bellen. Normaal zou hun professor dat doen. In een andere oefening ging het om een persoonlijke ontmoeting op een conferentie, waarbij hun professor hen voorstelde aan een Europese onderzoeker, waarna zij aan die onderzoeker een vraag moesten stellen. Ook dat was erg vreemd, omdat in het echt de Japanse professor die vraag zou stellen. Ook dat is een onderdeel van deze cursus, om de Japanse studenten bekend te maken met het idee dat ze zich minder verlegen kunnen gedragen.

Ondertussen bestaat mijn lab uit een onderzoeker (ik) en een MS student. In Nederland en de VS heb ik ook nog wel eens met studenten samengewerkt, maar Japanse studenten zijn van een heel ander slag. Die doen wat ze wordt opgedragen, en zijn niet tevreden totdat het perfect is. Daar hoef je als mentor niet strak bovenop te zitten. Hangt natuurlijk wel een beetje van de student af - er lopen er hier nogal wat rond die de kwaliteiten missen om een goede ingenieur te worden - maar ik mag niet klagen. Deze week moest hij - voor het eerst in zijn leven - een voordracht houden, en dat ging zo vloeiend, dat het wel leek alsof hij dat 100 keer had gedaan. In mijn eerste twee maanden hier sprak ik geregeld met een Tjechische student van een andere universiteit. Hij legde mij uit dat de Japanners nog steeds de Samurai mentaliteit hebben. Ik kon me daar weinig bij voorstellen, maar nu ik van dicht bij mee kan maken hoe Japanners zich op bepaalde taken voorbereiden, snap ik waar hij het over heeft. Een erg professionele houding, gecombineerd met een perfecte beheersing van skills en een inzet van meer dan 100%. Waar vind je dat nog in de wereld?

Meer goed nieuws. De afgelopen week ben ik bij onze industriele partner geweest. Het lijkt er heel voorzichtig op dat het idee dat ik een half jaar geleden bedacht had, een heel erg goed idee is. Een schot in de roos. Ik verwacht dan ook dat het binnenkort heel erg druk gaat worden, en dat we een product op de markt kunnen brengen, dat voor de volle 100% aan mijn denkraam ontsproten is. Het leuke is dat dit allemaal niet voor niets gebeurt. Ik heb indertijd een patent geschreven, dus er zitten royalties aan vast. Geen flauw idee hoe stevig dat patent is, dat ga ik deze week eens uitpluizen, maar het zou wel eens om heel veel royalties kunnen gaan.

Soms word je geconfronteerd met een Golden Opportunity, en dan is het zaak daar volledig gebruik van te maken, met als gevolg dat andere zaken op een lager pitje komen te staan. Dit is zo'n kans. KAA, NWS en POL waren de afgelopen jaren een leuke afleiding, maar de laatste maanden is er zo veel veranderd, dat die afleiding nu niet meer zo wenselijk is, en dat het tijd wordt om JMDNIT (voorlopig) te stoppen. Misschien dat ik er nog eens een boekje over schrijf.

Terugkijkend op dit eerste jaar in Japan is de conclusie dat het in het begin echt niet gemakkelijk was. En eigenlijk is daar niet veel aan veranderd. De cultuur hier is lastig te doorgronden, en het feit dat de taal zo anders is, en niet zo gemakkelijk aan te leren, maakt het leven hier niet eenvoudig. Maar voor succes moet je je aanpassen. Ik heb vroeger nogal wat concerten bezocht, en in een moshpit kun je het gemakkelijkste overleven als je blijft springen, als je flexibel bent. Blijf je staan, dan krijg je het moeilijk. Een andere vergelijking die ik heel bruikbaar vind, is dat je niet naar American Football moet kijken met het idee dat je naar voetballen zit te kijken. Het zijn twee verschillende sporten, die allebei hun voor- en nadelen hebben. Maar het zijn twee schitterende sporten - rugby kan trouwens nog mooier zijn - en als je er oog voor hebt, dan kun je van alledrie deze sporten genieten. Hetzelfde geldt voor het leven hier. Heb oog voor wat er mooi is aan dit land en de mensen, en je kan met volle teugen genieten. Maar ga niet sikkeneuren omdat het hier bijvoorbeeld in de winter verschrikkelijk koud in huis is, omdat Japanners hun huizen niet isoleren en nog nooit van een centrale verwarming hebben gehoord. Voor je het weet is het lente.



[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 14-03-2010 08:11:07 ]

quote:

Op zondag 14 maart 2010 17:47 schreef AnneX het volgende:
Weet je Lyrebird... vooruitlopend op je boekje ... kun je toch zo af en toe nog eens column (regelmatig) plaatsen ?

Hoef je niet op te lepelen van langer geleden en vers uit je mind en dan heb je t.z.t. stof om een boekje van te maken... bijvoorbeeld.
En wij genieten van je ervaringen verweg.

Goed punt, en de boog kan niet altijd gespannen zijn.

Soep

Als mensen gaan associeren bij het woord "Japan", dan hoor je vaak "sushi" en "lekker eten". Als je goed zoekt, dan kun je inderdaad lekker eten, maar als je tussen studenten zit, dan komt er niet veel van dat zoeken, en kan het gebeuren dat je drie keer per dag soep eet.

Soep, ze zijn er gek van. De afgelopen twee dagen ben ik met de studenten op stap geweest, naar een retreat van onze universiteit in de bergen. De universiteit heeft er een gebouwtje staan, met een grote keuken, stapelbedden en natuurlijke stoombaden.

Effe tussendoor: die stoombaden he. Het is best apart om in je blote kont in zo'n stoombad te gaan zitten, maar dat water is vaak godgloeiens heet. Ik heb het niet zo op heet water, maar ik ben wel een bikkel, dus kiezen op elkaar en dat water in. Maar lekker is anders. Een ander probleem is dat andere Japanners ook gebruik van zo'n bad maken, vaak tegelijkertijd, en met name als je na de spits in zo'n bad terecht komt, dan is het een behoorlijk grauw soepje waar van alles in drijft waar je niet te lang over na moet denken.

Op weg naar deze afgelegen plek gingen we 's middags in een restaurant lunchen. Iedereen aan de soba of udon. Dat zijn twee spaghetti variaties die worden geserveerd in een bouillon met verschillende toppings. Ik kies dan meestal udon; de meeste studenten kiezen soba. Soba is een ietswat grijzige spaghetti, en udon is net zo wit als spaghetti, maar dan veel dikker. Dikke slierten. Op zich best te eten hoor, maar net zoals met veel andere gerechten in Japan heb je na een kop soba snel weer honger.

Ik keek dan ook uit naar het dinee. We zaten na de lezingen al vroeg aan het bier, en om zeven uur zouden we gaan eten. In het vorige topic schreef ik over eenzelfde gebeurtenis, maar dat was afgelopen zomer, toen we buiten eten konden koken. Ook nu hadden een aantal studenten voorbereidingen gemaakt. Op het menu stond, jawel drie keer raden, soep. Geen gewone soep, dat moet ik ze nageven, maar nabe. Amy Chavez heeft er eerder een briljant stuk over geschreven:

Making nabe entails cooking veggies and meat in a boiling stock made from seaweed or fish. Typical nabe ingredients are leeks, cabbage, mushrooms, tofu and fish, thrown into an earthenware pot and set out on the table so everyone can pick and choose from the pot. Ingredients are continually added as more space in the pot is freed up. Nabe is not limited to these ingredients, however. Practically anything can go into a pot of nabe, including a whole fugu, cow colons and old baseballs. If it wasn't edible before it went in, it will be after.

Daar is weinig van gelogen. Ik eet geen vlees, iets dat Japanners erg gek vinden, maar heb ondertussen een groepje Japanners om me heen verzameld die maar al te graag meedoen met het niet eten van vlees, als dat een optie is. Dus voor ons hadden ze een nabe gemaakt waarin geen vlees zat. In onze schaal zat kabeljauw, groene kool, zeewier, shi-take champions en kleine paddestoelen met lange stelen, tofu en oesters. Bijna hetzelfde recept als dat Amy Chavez hierboven geeft.

Tja, dan heb ik dus een uur later weer honger. Gelukkig hadden ze voor voldoende snacks bij het bier en de sake gezorgd. Jammer genoeg iets te weinig whisky. Dat moet de volgende keer beter.

Net als de vorige keer werd er met z'n allen opgeruimd, waarna we rond een uur of elf naar bed gingen. De studenten sliepen met z'n zessen of achten in een kamer met stapelbedden. Wij als hoogleraren hadden het wat luxer, dacht ik, met vier man op een kamer. Helaas heb ik twee wat oudere collega's die allebei notoire snurkers zijn, dus van slapen kwam niet zo veel terecht. Het hielp ook al niet dat ik geen "normaal" kussen had, maar zo'n typisch Japans geval, dat gevuld is met knikkers. Of zijn het noten? Kijk, in het geval dat ik word geconfronteerd met snurkende collega's, gebruik ik meestal een kussen op mijn hoofd, in plaats van onder mijn hoofd. De geluidsisolatie van die zak knikkers was nog verbazend goed, maar een verenkussen, of beter twee, had voor een betere nachtrust gezorgd.

De studenten hadden zo te horen ook problemen met die zak knikkers, want een aantal had besloten om het feest op de gang voort te zetten tot een uur of zes 's ochtends. Toch zagen ze er allemaal behoorlijk fris uit bij het ontbijt. De meeste studenten natuurlijk aan de soep; ik hield het bij broodjes.

Nog een lezing en toen terug naar huis. Onderweg zouden we met z'n allen gaan eten. Eens kijken, wat zou het dit keer worden. Yep, soba en udon.

Ergens is het wel begrijpelijk. Soba is relatief goedkoop en onze studenten hebben het niet breed. Maar ik heb een uur later weer honger... eens kijken ik nog ergens een reep chocola heb liggen.

Deflatie

In Japan hebben ze al een aantal jaren last van deflatie. Dat betekent dat goederen en diensten goedkoper worden. Prima voor de consument natuurlijk, maar het nodigt wel uit tot het uitstellen van aankopen, waardoor de economie steeds stroever gaat draaien. Maar op zich wel geinig, want de prijzen blijven maar dalen. Maar de lonen ook! Ergens anders in de wereld kan ik het me niet voorstellen dat werknemers zo'n ingreep over zich heen laten gaan, maar in Japan wordt zo'n loonsverlaging geslikt. Ook de buitenlandse studenten zagen hun toelage de afgelopen drie jaar flink gekort worden, alhoewel deze dit jaar "slechts" bevroren werd. Ook mijn loon is dit jaar bevroren, wat dankzij de deflatie dus gezien zou kunnen worden als een loonsverhoging. Dat doe ik niet. Het is gewoon k met p.

Sakura

De beroemde Sakura (桜 of 櫻 of さくら), oftewel de cherry blossom, kersenbloesems zijn te zien! Vorig jaar ben ik de week nadat ze in bloei stonden aangekomen, en heb dit fenomeen gemist. Wel spectaculair hoor. De hele winter zijn het kale bomen, en nu in de lente staan ze in bloei.



U wilt hier links parkeren. Mag dat?



Voor de Japanners is dit een mooie gelegenheid om met z'n allen naar buiten te gaan, en in het gras te gaan zitten (tweede foto), en sake te drinken. Nee, die kinderen drinken geen sake. De foto's zijn bij onze universiteit genomen. Aan de linkerkant in de tweede foto zie je misschien nog net een tentje dat de plaatselijke middenstand heeft opgezet om bananen met chocolade, sake en koekjes te verkopen. Het loopt niet zo lekker daar: ze hebben de voorkant richting de straat gezet, wat het wat lastig maakt voor de voetgangers daar om te zien wat ze nou verkopen. De automobilisten hebben wel goed zicht, maar die kunnen daar dan weer niet parkeren. Een beetje on-Japans.

[ Bericht 6% gewijzigd door Lyrebird op 08-04-2010 10:05:59 ]

Hoesten

Eerder gepost in het POL forum.

quote:

Ik woon nu (al meer dan een jaar) in Japan, en ik ken geen ander land waar zo veel zaken "automatisch" afgedwongen worden. In dit land lopen bijvoorbeeld heel veel mensen met een mondkapje rond. Dat ziet er echt heel idioot uit. Als Westerling zou je misschien denken dat ze dat doen om zichzelf te beschermen tegen uitlaatgassen, SARS en stof. Maar nee, dat doen ze om andere mensen te beschermen tegen ziektekiemen. Dit heeft een keerzijde: mensen die lekker vrijzinnig rond lopen te hoesten zonder mondkapje worden daar wel op aangekeken. Behoorlijk idiote situatie, niet? Maar daar waar ik normaal een keer of vier per jaar snipverkouden ben, heb ik het afgelopen jaar geen enkele verkoudheid gehad. Voor de goede orde, ik droeg dus zelf geen kapje. Een maand geleden ben ik naar de VS geweest, en kwam terug met een afgrijselijke verkoudheid. Zou het dan toch aan die kapjes liggen?

Met die verkoudheid in mijn hoofd heb ik heel lang gewikt en gewogen, maar ben uiteindelijk met een mondkapje (praktijk)les gaan geven. Ik heb me dus aangepast aan een rare Japanse regel, die niet door de overheid is opgedrongen, maar die de "(goede) burgers om mij heen" samen met elkaar hebben afgesproken. Zou jij hetzelde doen?