KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
De Shinkansen stopt er inderdaad, maar ik moet in Omniya (spelling?) overstappen om in Akabane te komen.quote:Op woensdag 15 juli 2009 15:18 schreef speknek het volgende:
Ver. Ik woonde helemaal aan de andere kant van de megalopolis.
Vreemd trouwens, het enige waar ik jouw plaats van ken is dat ik er de Shinkansen naar Tokyo heb gepakt (of bedoel je dat je eerst lang naar de opstapplaats moet reizen?). Niet dat het veel uitmaakt want het is toch te duur om wekelijks te doen.
(ik moest even zoeken, want het metrostation Akabanebashi, die ik wel kende, ligt in het hart van Tokyo).
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Mooi geschreven stuk over je ervaringen. De reden trouwens dat Japanners er altijd verzorgd uitzien is omdat zij vinden dat vanwege hun cultuur het inherent is zich netjes aan te kleden wanneer men erop uitgaat.quote:Op maandag 4 mei 2009 06:05 schreef Lyrebird het volgende:
Om in de vaart der volkeren mee te blijven kunnen gaan, hebben de Zuid-Koreaanse en Japanse overheden bedacht dat je moet proberen om de beste onderzoekers aan je te binden. De VS hadden daar jarenlang een patent op, maar dat patent lijkt een beetje te zijn verlopen, nu ze daar liever geld aan speculerende banken en vakbondswerkers van autofabrieken besteden.
Daarnaast is Azie vanwege de taal nog steeds erg geisoleerd van de rest van de wetenschappelijke wereld. Als je wel eens op een wetenschappelijke conferentie hebt geprobeerd om een verhaal van een onderzoeker uit Taiwan, China, of Japan te volgen, dan snap je waar ik het over heb. Vooral de Japanners hebben enorm veel moeite met het Engels, de taal die in de wetenschappelijke wereld het meest gebruikt wordt.
Zowel de Japanse als de Zuid-Koreaanse overheden stellen daarom geld ter beschikking om buitenlandse onderzoekers aan te stellen. Afgelopen jaar was ik al twee weken in Zuid-Korea en Japan geweest, en met name Japan vond ik erg indrukwekkend. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en nu zit ik in een provinciestad buiten Tokyo. Omdat ik een bloedhekel heb aan mensen die naar Nederland of de VS komen zonder de plaatselijke taal te kennen, had ik besloten om Japans te leren. Maar de laatste maanden in de VS waren nogal hectisch, dus van dat Japans leren kwam bijzonder weinig. De afgelopen week heb ik lang Japans gestudeerd, en ik pik zo nu en dan op waar een gesprek over gaat, maar ik kan me nog steeds niet verstaanbaar maken.
De studenten spreken mondjesmaat Engels, de ene wat beter dan de andere, terwijl de meeste professoren iets meer Engels spreken. Maar in de bus, winkels en restaurant is het een stuk lastiger. Het leuke is wel dat de Japanners erg geduldig en behulpzaam zijn en er de lol wel van in zien. In het begin dacht ik dat ze heel erg verlegen waren, maar dat valt eigenlijk best mee. Ik heb al een aantal keren met winkelpersoneel gelachen, omdat we elkaar met handen en voeten duidelijk probeerde te maken wat het probleem was. De afgelopen week heb ik een aantal makelaars proberen te spreken, maar die spraken allemaal geen Engels. Gelukkig kon een van de secretaresses voor mij vertalen, want anders had ik echt een probleem gehad. Tokyo is in die zin wat internationaler georienteerd, maar in deze provinciestad zijn ze echt niet aan buitenlanders gewend. Ik ben ook de enige Europeaan op de campus hier, en ik zie af en toe een blank gezicht in het straatbeeld. In restaurants merk ik dat kinderen naar me staren, en gelukkig doen veel Japanse dames dat ook. Ja, die Japanse vrouwen... vooral vergeleken met Amerikaanse vrouwen zijn ze beter gekleed, en hebben nog gevoel voor stijl. Een zwarte legging, witte sweater en badslippers (het uniform voor sorostitutes in Indiana) heb ik hier nog niet gezien.
Conclusie na 1 week: De mensen zijn vriendelijk, het land is mooi en de vrouwen zijn hot. De taal is een probleem, maar daar werk ik hard aan. Een andere nadeel is dat ze hier net als in Nederland op elkaar's lip wonen, en net zo idioot hard rijden. Wat dat betreft heeft de VS een streepje voor.
[ afbeelding ]
Wtf... Tommy Lee Jones? Blijkbaar waren ze hier net zo onder de indruk van zijn rol in 'the Fugitive' als ik. Boss... Hij ziet er trouwens erg Japans uit.
75 topics = FIN
Omiya waarschijnlijk, ze hebben geen losse m 
.
Je zou in Akabane de Namboku line helemaal naar het zuiden... neeeh.
Oh ik zie dat er in Ikebukuro een MoMo Paradise zit. Goed, dat is niet superheerlijk eten, maar het is ShabuShabu/Sukiyaki all you can eat voor ~1500 yen, wat echt absurd weinig is gegeven hoe duur rundvlees normaal in Japan is. (ik heb ook een keer Shabu Shabu voor 10.000 yen de man gegeten, go figure)
http://www.sunnypages.jp/(...)ki/Momo+Paradise/665
Misschien zelfs wel nog iets dichterbij Akabane.
.Je zou in Akabane de Namboku line helemaal naar het zuiden... neeeh.
Oh ik zie dat er in Ikebukuro een MoMo Paradise zit. Goed, dat is niet superheerlijk eten, maar het is ShabuShabu/Sukiyaki all you can eat voor ~1500 yen, wat echt absurd weinig is gegeven hoe duur rundvlees normaal in Japan is. (ik heb ook een keer Shabu Shabu voor 10.000 yen de man gegeten, go figure)
http://www.sunnypages.jp/(...)ki/Momo+Paradise/665
Misschien zelfs wel nog iets dichterbij Akabane.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Omiya, dat had ik moeten weten. Ik denk nog steeds niet als een Japanner.quote:Op woensdag 15 juli 2009 15:53 schreef speknek het volgende:
Omiya waarschijnlijk, ze hebben geen losse m
Je zou in Akabane de Namboku line helemaal naar het zuiden... neeeh.
Oh ik zie dat er in Ikebukuro een MoMo Paradise zit. Goed, dat is niet superheerlijk eten, maar het is ShabuShabu/Sukiyaki all you can eat voor ~1500 yen, wat echt absurd weinig is gegeven hoe duur rundvlees normaal in Japan is. (ik heb ook een keer Shabu Shabu voor 10.000 yen de man gegeten, go figure)
http://www.sunnypages.jp/(...)ki/Momo+Paradise/665
Misschien zelfs wel nog iets dichterbij Akabane.
Uhoh, ik eet geen vlees. Dat vinden ze hier heel erg vreemd, maar mijn collega's zijn er ondertussen aan gewend. Nog andere tips?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
. Nee. Hoe houd je het uit in Japan?!De eerste dag dat ik aankwam in Japan, met fikse jetlag en twee dagen niet gewassen, nam onze professor ons mee naar een restaurant waar ik gelijk (o.a.) een grote slak, visjes die je met hoofd en al op moet eten en rauwe krabbenpoot voorgeschoteld kreeg. Real Japanese delicacy. Volgens mij is het echt onmogelijk om vegetarisch te leven in Japan, al was het maar omdat ze soms alleen een Japanse kaart hebben en je maar op goed geluk wat aanwijst.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Geen vlees, maar wel vis!quote:Op woensdag 15 juli 2009 16:50 schreef speknek het volgende:
De eerste dag dat ik aankwam in Japan, met fikse jetlag en twee dagen niet gewassen, nam onze professor ons mee naar een restaurant waar ik gelijk (o.a.) een grote slak, visjes die je met hoofd en al op moet eten en rauwe krabbenpoot voorgeschoteld kreeg. Real Japanese delicacy. Volgens mij is het echt onmogelijk om vegetarisch te leven in Japan, al was het maar omdat ze soms alleen een Japanse kaart hebben en je maar op goed geluk wat aanwijst.
De visjes die je met hoofd en al op moet eten heb ik ook geprobeerd. Dat viel me reuze mee. Voor een rauwe krabbenpoot of slak hoef je me niet wakker te maken.
Sommige restaurants hebben hun eten "in plastic" in de etalage staan. Ik heb een keer meegemaakt dat ik daar naar toe werd verwezen toen ik niet begrijpend naar de menukaart wees.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Zeer herkenbaar, en gecombineerd met de rest van de in dit (goede) topic geschreven ervaringen laat ik mn interesse in Japan als onderzoeksland toch even hangen, evt. in afwachting van betere Japanse taalkennis.quote:Op maandag 4 mei 2009 06:05 schreef Lyrebird het volgende:
...
Daarnaast is Azie vanwege de taal nog steeds erg geisoleerd van de rest van de wetenschappelijke wereld. Als je wel eens op een wetenschappelijke conferentie hebt geprobeerd om een verhaal van een onderzoeker uit Taiwan, China, of Japan te volgen, dan snap je waar ik het over heb. Vooral de Japanners hebben enorm veel moeite met het Engels, de taal die in de wetenschappelijke wereld het meest gebruikt wordt.
...
More oneness, less categories
Open hearts, no strategies
Decisions based upon faith and not fear
People who live right now and right here
Open hearts, no strategies
Decisions based upon faith and not fear
People who live right now and right here
LB eet geen vlees? Ga me niet vertellen dat dit uit ethische overtuiging is, jij was toch wel eens gaan jagen?
Ik moet snel een keer een congres in Japan vinden om langs te komen. Is er nog interessant kanker onderzoek op jouw instituut? Ga binnenkort ook beginnen met een faculty plek te zoeken, hoewel Japan me daarvoor echt iets te exotisch is.
Ik moet snel een keer een congres in Japan vinden om langs te komen. Is er nog interessant kanker onderzoek op jouw instituut? Ga binnenkort ook beginnen met een faculty plek te zoeken, hoewel Japan me daarvoor echt iets te exotisch is.
Jesus saves but death prevails.
quote:Op woensdag 15 juli 2009 17:20 schreef Shivo het volgende:
LB eet geen vlees? Ga me niet vertellen dat dit uit ethische overtuiging is, jij was toch wel eens gaan jagen?
Nee, alhoewel ik het lidmaatschap van de NRA heb overwogen, heb ik nog nooit gejaagd of met een geweer geschoten.Wij doen niet aan kankeronderzoek. Ik ben de enige onderzoeker hier die iets met biologie doet, de rest zit allemaal zwaar in de techniek (engineering). Maar er moeten toch voldoende (hoogstaande) kankerconferenties zijn in Japan. Grin, ik bezoek er in ieder geval genoeg, niet dat ze over kanker gaan, maar ala.quote:Ik moet snel een keer een congres in Japan vinden om langs te komen. Is er nog interessant kanker onderzoek op jouw instituut? Ga binnenkort ook beginnen met een faculty plek te zoeken, hoewel Japan me daarvoor echt iets te exotisch is.
PM me maar als je iets hebt gevonden. Ik introduceer je wel tot het leven van een onderzoeker in Japan (anglicisme?).
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ben je eigenlijk al in Nikko geweest?
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Ja, vorig jaar al, na mijn sollicitatiegesprek. Schitterend gebied, ik heb er echt van genoten!quote:
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Seppuku. Harakiri wordt als nogal boers beschouwd heb ik mij eens laten vertellen.quote:Op woensdag 15 juli 2009 12:35 schreef Lyrebird het volgende:
[..]
<snip>
..bank kon ik zien dat de bankmedewerker (dus niet de manager) op het punt stond om harikiri te plegen..
Geniet overigens van je verhalen.. Zal het zelf nooit meemaken denk ik, dus dit is wel the next best thing.
Common sense is my super power. What's yours?
Has anyone really been far even as decided to use even go want to do look more like?
Has anyone really been far even as decided to use even go want to do look more like?
De Japanese sprinters op de schaats, zijn dat nu (sport)goden in Japan?
Ik weet bijv. dat Ichiro Suzuki een grootheid is. (Seattle Mariners, baseball)
Ik weet bijv. dat Ichiro Suzuki een grootheid is. (Seattle Mariners, baseball)
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
Japan was altijd mijn droom...Japanse meisjes ook maar ja dat was vroeger. 
Wat ik gewoon vreemd vind zijn dat ze daar in Japan nog steeds aan werkverschaffing doen.
Nu heb dat ook in andere Aziatische landen gezien (voor elke stomme taak een ander persoon) maar ik probeer hier mijn personeel dat af te leren.
Wat ik gewoon vreemd vind zijn dat ze daar in Japan nog steeds aan werkverschaffing doen.
Nu heb dat ook in andere Aziatische landen gezien (voor elke stomme taak een ander persoon) maar ik probeer hier mijn personeel dat af te leren.
Modus Vivendi!
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
De enige sporter die ik herken in Japanse advertenties, is Ichiro. Volgens mij staat hij op eenzame hoogte. Eergisteren zag ik vijf minuten van de All Star wedstrijd op de Japanse TV, en Ichiro was constant in beeld.quote:Op vrijdag 17 juli 2009 04:15 schreef popolon het volgende:
De Japanese sprinters op de schaats, zijn dat nu (sport)goden in Japan?
Ik weet bijv. dat Ichiro Suzuki een grootheid is. (Seattle Mariners, baseball)
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
En Matsui van de Yankees natuurlijk. Verder worden voetballers ook steeds populairder. Bijvoorbeeld Shunsuke Nakamura (afgelopen seizoen Celtic, komend seizoen Espagnol). Schaatser zijn voor zover ik weet niet erg bekend. Heeft waarschijnlijk iets te maken met het feit dat schaatsen, behalve in Nederland, nergens serieus wordt genomen.quote:Op vrijdag 17 juli 2009 06:08 schreef Lyrebird het volgende:
[..]
De enige sporter die ik herken in Japanse advertenties, is Ichiro. Volgens mij staat hij op eenzame hoogte. Eergisteren zag ik vijf minuten van de All Star wedstrijd op de Japanse TV, en Ichiro was constant in beeld.
Matsui heb ik wel eens in een Japans blad gezien, maar ik kan me verder geen campagne herinneren. Japanse voetballers ken ik niet zo goed.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Campagnes weet ik ook niet, maar popolon had het over sportgoden in Japan...quote:Op zondag 19 juli 2009 07:12 schreef Lyrebird het volgende:
maar ik kan me verder geen campagne herinneren
Dan kun je natuurlijk Daisuke Matsuzaka niet vergeten. En So Taguchi. Die wonnen World Series. Taguchi zelfs twee keer.
Geen zonsverduistering
Helaas, de zonsverduistering is aan ons voorbij gegaan. Het zou toch geen complete zonsverduistering geweest zijn, want daarvoor moesten we in China of een stel eilandjes ten zuiden van het Japanse vasteland zijn, voor zover er zoiets bestaat als Japans vaste land. Het zat vanochtend potdicht. Kon wel merken dat het iets minder licht werd, maar het wolkendek was zo dik dat we geen zon gezien hebben. Geen geen zon dus. Het is hier overigens vaker bewolkt dan niet bewolkt, een groot verschil met Indiana. Vraag me nog steeds af hoe ze aan "het land van de rijzende zon" komen.
Tot zo ver Japan.
In een ander topic hadden we het laatst kort over beschadigingen die je aan je netvlies kunt oplopen door in de zon te staren. Dat valt eigenlijk best mee. Ik ga niet verklappen hoe lang je met het blote oog precies in de zon kunt kijken zonder dat je een beschadiging aan je netvlies oploopt, maar het is langer dan een seconde.
Het wordt echter een heel ander verhaal als je met een verrekijker of telescoop naar de zon gaat turen. Er zijn mensen die dat doen, en meestal raak je daardoor PERMANENT een deel van je gezichtsveld kwijt. Kwalijker nog, het is meestal het centrale deel van je zicht, het deel waarmee je leest en naar plaatjes kijkt. Mensen die dit meemaken, weten meteen wat het is om aan "ouderdomsgerelateerde maculaire degeneratie" (zo noemen ze dat geloof ik in het Nederlands) te lijden. Dat is een oogziekte waar we op termijn allemaal mee te maken krijgen. Genoeg groente en fruit eten en niet roken schijnt dit ziekteproces lang uit te stellen. Ik heb overigens metingen die laten zien dat jonge dertigers de eerste verschijnselen van deze ziekte al hebben...
Nog even terugkomen op die beschadiging.
Beneden zie je een plaatje van het netvlies van mijn collega, gemaakt met een door ons ontwikkeld instrument. De techniek die we gebruiken lijkt een beetje op ultrasound, maar dan beter, met een hogere resolutie. Het is een dwarsdoorsnede van het netvlies. De zwarte balkjes zijn 100 micrometer lang. Mijn collega heeft in zijn jonge jaren met een verrekijker naar de zon gekeken. Precies in het midden van zijn netvlies zijn alle kegeltjes verdwenen, over een lengte van ongeveer 150 micrometer (een halve graad), daar waar de middelste donkere lijn wordt onderbroken. Ter vergelijking, je duim op een arm afstand is ongeveer 2 graden breed (hangt natuurlijk van je duim af). Dus hij is slechts blind over een kwart duim afstand. Dat valt nog best mee, alhoewel dit natuurlijk het meest licht-gevoelige deel van het oog is, waarmee je leest en zo.
Ter vergelijking, een gewoon netvlies, maar dan in beeld gebracht over een breder gebied, ziet er zo uit:
Die kleuren in dit plaatje geven aan hoe veel licht er gereflecteerd wordt. Wij houden daar niet zo van; in onze plaatjes betekent een donkerder gebied meer reflectie. Het bovenste plaatje past in het midden van het onderste plaatje, over een breedte van iets van 2 a 3 cm. Het gaat natuurlijk wel om twee verschillende ogen.
Voor alle duidelijkheid, het licht komt door je hoornvlies en lens en het glasachtig lichaam, en raakt het netvlies in de richting van de gele pijl. Dan gaat het licht door een aantal lagen heen, waarna het de kegeltjes raakt. Als er kegeltjes zijn...
Moraal van dit verhaal: gebruik NOOIT een verrekijker of telescoop om naar de zon te kijken, zelfs niet als daar een zonnefilter voor zit.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 22-07-2009 10:13:36 (leiden is geen lijden) ]
Helaas, de zonsverduistering is aan ons voorbij gegaan. Het zou toch geen complete zonsverduistering geweest zijn, want daarvoor moesten we in China of een stel eilandjes ten zuiden van het Japanse vasteland zijn, voor zover er zoiets bestaat als Japans vaste land. Het zat vanochtend potdicht. Kon wel merken dat het iets minder licht werd, maar het wolkendek was zo dik dat we geen zon gezien hebben. Geen geen zon dus. Het is hier overigens vaker bewolkt dan niet bewolkt, een groot verschil met Indiana. Vraag me nog steeds af hoe ze aan "het land van de rijzende zon" komen.
Tot zo ver Japan.
In een ander topic hadden we het laatst kort over beschadigingen die je aan je netvlies kunt oplopen door in de zon te staren. Dat valt eigenlijk best mee. Ik ga niet verklappen hoe lang je met het blote oog precies in de zon kunt kijken zonder dat je een beschadiging aan je netvlies oploopt, maar het is langer dan een seconde.
Het wordt echter een heel ander verhaal als je met een verrekijker of telescoop naar de zon gaat turen. Er zijn mensen die dat doen, en meestal raak je daardoor PERMANENT een deel van je gezichtsveld kwijt. Kwalijker nog, het is meestal het centrale deel van je zicht, het deel waarmee je leest en naar plaatjes kijkt. Mensen die dit meemaken, weten meteen wat het is om aan "ouderdomsgerelateerde maculaire degeneratie" (zo noemen ze dat geloof ik in het Nederlands) te lijden. Dat is een oogziekte waar we op termijn allemaal mee te maken krijgen. Genoeg groente en fruit eten en niet roken schijnt dit ziekteproces lang uit te stellen. Ik heb overigens metingen die laten zien dat jonge dertigers de eerste verschijnselen van deze ziekte al hebben...
Nog even terugkomen op die beschadiging.
Beneden zie je een plaatje van het netvlies van mijn collega, gemaakt met een door ons ontwikkeld instrument. De techniek die we gebruiken lijkt een beetje op ultrasound, maar dan beter, met een hogere resolutie. Het is een dwarsdoorsnede van het netvlies. De zwarte balkjes zijn 100 micrometer lang. Mijn collega heeft in zijn jonge jaren met een verrekijker naar de zon gekeken. Precies in het midden van zijn netvlies zijn alle kegeltjes verdwenen, over een lengte van ongeveer 150 micrometer (een halve graad), daar waar de middelste donkere lijn wordt onderbroken. Ter vergelijking, je duim op een arm afstand is ongeveer 2 graden breed (hangt natuurlijk van je duim af). Dus hij is slechts blind over een kwart duim afstand. Dat valt nog best mee, alhoewel dit natuurlijk het meest licht-gevoelige deel van het oog is, waarmee je leest en zo.
Ter vergelijking, een gewoon netvlies, maar dan in beeld gebracht over een breder gebied, ziet er zo uit:
Die kleuren in dit plaatje geven aan hoe veel licht er gereflecteerd wordt. Wij houden daar niet zo van; in onze plaatjes betekent een donkerder gebied meer reflectie. Het bovenste plaatje past in het midden van het onderste plaatje, over een breedte van iets van 2 a 3 cm. Het gaat natuurlijk wel om twee verschillende ogen.
Voor alle duidelijkheid, het licht komt door je hoornvlies en lens en het glasachtig lichaam, en raakt het netvlies in de richting van de gele pijl. Dan gaat het licht door een aantal lagen heen, waarna het de kegeltjes raakt. Als er kegeltjes zijn...
Moraal van dit verhaal: gebruik NOOIT een verrekijker of telescoop om naar de zon te kijken, zelfs niet als daar een zonnefilter voor zit.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 22-07-2009 10:13:36 (leiden is geen lijden) ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
't Lijkt me dat je toch niet zoveel ziet als je naar de zon kijkt... Beter kijken naar plaatjes van NASA.
Tof onderzoek Lyrebird. Ik vind oogonderzoek altijd een beetje freaky, alhoewel ik aanneem dat je soort ultrasound methode volkomen non-invasive is. Ik vond de gedachte dat je na een seconde al oogbeschadiging zou hebben ook al een beetje vreemd, leek me dat de evolutie dat er toch wel uitgefilterd zou hebben.
De dichte bewolking (en vaak mist, en eigenlijk gewoon uberhaupt de vochtigheid) in Japan is echt reteirritant, hoe vaak ik ook wel niet dat spectaculaire uitzicht over Mount Fuji, of over Hakodate, of over het Toya meer, etc. etc. heb gemist omdat je nauwelijks honderd meter ver kon kijken...
De dichte bewolking (en vaak mist, en eigenlijk gewoon uberhaupt de vochtigheid) in Japan is echt reteirritant, hoe vaak ik ook wel niet dat spectaculaire uitzicht over Mount Fuji, of over Hakodate, of over het Toya meer, etc. etc. heb gemist omdat je nauwelijks honderd meter ver kon kijken...
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Hier (Oita, zuiden van Japan) door de bewolking ook niets van de zonsverduistering gezien. Helaas...
Omdat Japan ten Oosten van China ligt, noemden de Chinezen Japan "het land waar de zon rijst". Daar komt het vandaan. Meer info hierquote:Op woensdag 22 juli 2009 06:29 schreef Lyrebird het volgende:
Vraag me nog steeds af hoe ze aan "het land van de rijzende zon" komen.
Een vraag aan de experts hier: waarom zijn Japanse mannen zo verlegen, met name als je ze vergelijkt met Japanse vrouwen? De weinige keren dat ik met (totaal onbekende) Japanse vrouwen van doen heb, zitten ze bij wijze van spreke bij mij op schoot, terwijl Japanse mannen niet eens mijn kantoor binnen durven te lopen. Beter zo dan andersom, ware het niet dat er op onze afdeling bijna alleen maar mannen werken, en ik 12 uur per dag werk. Het is echt heel lastig om met die lui regelmatig een praatje te maken.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik denk dat ze geïntimideerd zijn omdat Japanse vrouwen westerse mannen leuker vinden.quote:Op donderdag 23 juli 2009 07:42 schreef Lyrebird het volgende:
Een vraag aan de experts hier: waarom zijn Japanse mannen zo verlegen, met name als je ze vergelijkt met Japanse vrouwen? De weinige keren dat ik met (totaal onbekende) Japanse vrouwen van doen heb, zitten ze bij wijze van spreke bij mij op schoot, terwijl Japanse mannen niet eens mijn kantoor binnen durven te lopen. Beter zo dan andersom, ware het niet dat er op onze afdeling bijna alleen maar mannen werken, en ik 12 uur per dag werk. Het is echt heel lastig om met die lui regelmatig een praatje te maken.
En terecht, want de meeste Japanse mannen zijn niet bepaald knap. 
In tegenstelling tot veel Japanse vrouwen.
Ja, daar kun je wel eens gelijk in hebben. Het is wel knap irritant, ik begin er schoon genoeg van te krijgen.quote:Op donderdag 23 juli 2009 07:57 schreef Isegrim het volgende:
[..]
Ik denk dat ze geïntimideerd zijn omdat Japanse vrouwen westerse mannen leuker vinden.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik weet ook nooit zo goed waarom dat is. Ze zeggen ook wel eens dat vrouwen beter Engels kunnen omdat ze vaker meezingen met Engelse liedjes, en daarom wat meer zelfvertrouwen hebben richting buitenlanders. Of omdat ze de hele dag geen reet te doen hebben (omdat de man werkt) en daarom buitenlanders wel spannend vinden. Maar ik weet niet echt waarom dat zo is, toch zeker op je werk zou aanspraak niet zo moeilijk moeten zijn. Maar ook bij ons deed niemand het. We schoten veel op met een Rus in het lab. Pas na drie maanden kwamen we erachter dat een aantal Japanners heus wel Engels konden.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Hey Lyre je schrijfstijl en verhalen blijven prettig om te lezen, misschien idee om een blog aan te maken? Overigens heb ik vroeger eens per ongeluk met een verrekijker in de zon gekeken, maar echt super kort, ik weet nog wel dat je het gelijk merkt! Geen idee of ik er last van heb, maar me ogen zijn opzich ok.
🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️ TikTok next Block
Als je over een half jaar in de buurt bent, dan ben je altijd welkom als proefpersoon. Ik ben nu nog apparatuur aan het opbouwen, maar tzt moet ik toch wel weer plaatjes kunnen maken. Hoe kleiner de beschadiging, hoe groter de uitdaging om het goed in beeld te krijgen.quote:Op donderdag 23 juli 2009 23:14 schreef raptorix het volgende:
Hey Lyre je schrijfstijl en verhalen blijven prettig om te lezen, misschien idee om een blog aan te maken? Overigens heb ik vroeger eens per ongeluk met een verrekijker in de zon gekeken, maar echt super kort, ik weet nog wel dat je het gelijk merkt! Geen idee of ik er last van heb, maar me ogen zijn opzich ok.
Bloggen heb ik al eens geprobeerd, in mijn beginjaren in de VS, maar het aantal lezers daarvam was niet om naar huis te schrijven. Tegelijkertijd heb ik ook nog eens een cover van Rage Against the Machine uit eigen keuken geupload, die uiteindelijk grofweg 100 x meer hits kreeg...
Misschien dat ik tzt nog eens een boekje publiceer. Daarin ook the dark side of Lyrebird's life. Wel zo smeuiig.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Mijn Japanse collega's, deel 2
Na twee weken lang meer dan 12 uur per dag - en dat 7 dagen per week - aan een onderzoeksvoorstel te hebben geschreven, had ik het voorstel zo'n anderhalve week geleden af. Dat succes wilde ik met m'n collega's (studenten) delen, maar die zaten daar niet op te wachten. Nou was ik al behoorlijk over de zeik omdat ik te lang te hard gewerkt had, maar het feit dat zij geen boeh of bah zeiden, maakte het er niet beter op. Toen ben ik als sociaal experiment gewoon blijven zitten. Maar eens zien wat ze zouden doen. Niks. Helemaal niks. Ik heb een uur lang bij hun op de kamer gezeten, terwijl ik gewoon voor me uit staarde. Alle vier de studenten bleven naar hun monitor turen, terwijl ze aan het typen waren, en dat hielden ze een uur vol. Zonder ook maar iets te zeggen, zonder de kamer te verlaten, zonder iets te eten of te drinken. Toen ben ik maar weggelopen. Maar zodra ik weg was, begonnen ze wel op en neer naar het lab te lopen. Ik kan niet zeggen dat het mijn gelukkigste dag hier was.
Afgelopen vrijdag zijn we met z'n allen naar een nationaal park gegaan, om daar te gaan hiken en flink feest te vieren. Op het programma stond namelijk het welkomsfeest voor Lyrebird-sensei (ik zit hier al meer dan 3 maanden, maar dat mag de pret niet drukken). 's Middags zouden we ook nog gaan volleyballen. Dat volleballen was erg leuk, want Japanners hebben de grootste lol als iemand iets verkeerds doet, en natuurlijk ging ook bijna alles fout want bijna niemand kon goed volleyballen.
Wat later die dag was er een Japanse voordracht en daar hoefde ik gelukkig niet bij te zijn. Ik mocht meehelpen met het koken. Voor 50 man koken is niet eenvoudig, vooral niet als dat op een houtsvuur moet gebeuren. Eerst een gigantische hoeveelheid uien, aardappels en wortelen schoongemaakt (hutspot??), waarna ik me met het vuur ben gaan bemoeien, want dat liep voor geen meter. In de VS had ik een apartement met open haard, en 1 ding dat je dan leert, is hoe je een vuurtje moet stoken. Het hout was echter aan de natte kant (het regent nogal vaak in Japan), en pas na een uur zweten hadden we alle drie de houtvuren aan het branden. Rijst op 1 vuur, een grote ketel met een zoete schotel op vuur nummer 2 en de scherpere schotel op vuur nummer 3. Uiteindelijk was dat eten nog gaar ook, vlak voordat de hele groep terug kwam van de lezing. Hmmm, wat smaakt eten toch goed als je er zelf hard voor gewerkt hebt! Er was helaas niet zo veel bier, dus mijn welkomsfeest was wat aan de zuinig kant. Dacht ik.
Want later die avond begon het feest pas echt! Ze hadden een gigantische hoeveelheid drank meegenomen, en na een half uurtje was het tijd voor een speech. Een van de studenten had het weekend georganiseerd, en hij moest ook de speech geven. Erg moedig, want hij deed dat in het Engels, en dat voor een groep van bijna 50 Japanners. De boodschap was dat ze erg gelukkig waren met het feit dat ik er ook bij was. Ik kon dat niet echt op waarde schatten, vanwege de spreekwoordelijke Japanse beleefdheid. Toen heb ik ook nog een aantal woorden gesproken en toen ging het feest echt van start. Dat bestond uit het drinken van verschillende soorten Soju en Sake, en Japans bier. Kirin is toch lekkerder dan Nederlands bier.
De Japanners werden steeds luidruchtiger, en kregen er steeds meer lol in. Na een uur hadden ze een grote kring gevormd en werd er een drinking game gehouden. Hoe het precies werkte, wist ik niet, maar daar kwam ik al snel achter. Of Lyrebird-san ook mee wilde doen? Onder voorwaarde dat het spel in het Engels zou plaatsvinden, stemde ik - onder luid gejuich van de studenten - toe. Hoe het spel precies werkt, kun je hier lezen. Het is toch wel apart om aan zoiets mee te mogen doen. Gelukkig lukte het me om onder het gemiddelde te blijven, zo nuchter was ik nog wel.
In die toestand is het ook gemakkelijker om je Japanse collega's aan te spreken op hun botte gedrag van anderhalve week eerder. Daar werd heel open en nuchter op gereageerd. Ze vonden het zelf ook erg vreemd en vervelend, maar het feit dat ze daar met z'n vieren zaten en niet goed Engels konden spreken (wat onzin is, hun Engels is niet perfect, maar wel verstaanbaar), maakte het onmogelijk voor ze om spontaan een gesprek te houden. Ergens kan ik het wel begrijpen. Japans spreken is niet eenvoudig, maar het wordt nog veel lastiger als er een andere Nederlander bij is die net iets beter Japans praat. Die kou was gelukkig ook uit de lucht.
Toen het feest op z'n einde liep, hielp iedereen mee met opruimen. Zowel bij het avondeten als bij het feest hoefde daar niemand het voortouw voor te nemen, of orders uit te delen. Zoiets gebeurt gewoon. Iedereen doet iets en voor je het weet is alles netjes opgeruimd. Toch wel indrukwekkend, vooral als je je realiseert in wat voor een staat de meeste mensen waren.
De dag erop kwam ik vroeg in de ochtend per ongeluk in een groep van 30 Japanse 7-jarigen terecht. Toch wel grappig als die je allemaal tegelijk aankijken, en daarbij allemaal een fietsenrek laten zien. Die begonnen meteen allemaal vragen te stellen. Eerst in het Japans. Hoe oud ik was. Nou dat ging nog net. Of ik Amerikaans was. Ook die vraag kon ik in het Japans beantwoorden. Maar toen raakte ik toch snel de draad kwijt. Het hielp ook niet dat ik de avond er voor behoorlijk wat sake naar binnen had gewerkt. Een kind riep in het Engels "I am hungry", en een ander vroeg me in het Engels of ik zwart was. Daar moest ik wel om lachen. Probleem was echter dat onze hike van start ging, en ik zat opgesloten in een zee van kinderen. Uiteindelijk heb ik me daar toch uitgeschuifeld, maar het leerde me wel dat ik echt een bezienswaardigheid hier ben, en dat Japanners heel graag dingen van je willen weten. Vaak durven ze dat niet te vragen, maar kinderen hebben daar wat minder moeite mee. Toen kon ik de speech van de Japanse student ook beter plaatsen. Ik zie het als een voorrecht om deze ervaring te hebben.
De hike was overigens schitterend (het bovenste plaatje in mijn fotoboek is vorig jaar in hetzelfde park gemaakt). Ze hebben er ook van die vliegend herten, hele kleine gifgroene kikkertjes en hele grote slangen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 02-08-2009 16:34:39 ]
Na twee weken lang meer dan 12 uur per dag - en dat 7 dagen per week - aan een onderzoeksvoorstel te hebben geschreven, had ik het voorstel zo'n anderhalve week geleden af. Dat succes wilde ik met m'n collega's (studenten) delen, maar die zaten daar niet op te wachten. Nou was ik al behoorlijk over de zeik omdat ik te lang te hard gewerkt had, maar het feit dat zij geen boeh of bah zeiden, maakte het er niet beter op. Toen ben ik als sociaal experiment gewoon blijven zitten. Maar eens zien wat ze zouden doen. Niks. Helemaal niks. Ik heb een uur lang bij hun op de kamer gezeten, terwijl ik gewoon voor me uit staarde. Alle vier de studenten bleven naar hun monitor turen, terwijl ze aan het typen waren, en dat hielden ze een uur vol. Zonder ook maar iets te zeggen, zonder de kamer te verlaten, zonder iets te eten of te drinken. Toen ben ik maar weggelopen. Maar zodra ik weg was, begonnen ze wel op en neer naar het lab te lopen. Ik kan niet zeggen dat het mijn gelukkigste dag hier was.
Afgelopen vrijdag zijn we met z'n allen naar een nationaal park gegaan, om daar te gaan hiken en flink feest te vieren. Op het programma stond namelijk het welkomsfeest voor Lyrebird-sensei (ik zit hier al meer dan 3 maanden, maar dat mag de pret niet drukken). 's Middags zouden we ook nog gaan volleyballen. Dat volleballen was erg leuk, want Japanners hebben de grootste lol als iemand iets verkeerds doet, en natuurlijk ging ook bijna alles fout want bijna niemand kon goed volleyballen.
Wat later die dag was er een Japanse voordracht en daar hoefde ik gelukkig niet bij te zijn. Ik mocht meehelpen met het koken. Voor 50 man koken is niet eenvoudig, vooral niet als dat op een houtsvuur moet gebeuren. Eerst een gigantische hoeveelheid uien, aardappels en wortelen schoongemaakt (hutspot??), waarna ik me met het vuur ben gaan bemoeien, want dat liep voor geen meter. In de VS had ik een apartement met open haard, en 1 ding dat je dan leert, is hoe je een vuurtje moet stoken. Het hout was echter aan de natte kant (het regent nogal vaak in Japan), en pas na een uur zweten hadden we alle drie de houtvuren aan het branden. Rijst op 1 vuur, een grote ketel met een zoete schotel op vuur nummer 2 en de scherpere schotel op vuur nummer 3. Uiteindelijk was dat eten nog gaar ook, vlak voordat de hele groep terug kwam van de lezing. Hmmm, wat smaakt eten toch goed als je er zelf hard voor gewerkt hebt! Er was helaas niet zo veel bier, dus mijn welkomsfeest was wat aan de zuinig kant. Dacht ik.
Want later die avond begon het feest pas echt! Ze hadden een gigantische hoeveelheid drank meegenomen, en na een half uurtje was het tijd voor een speech. Een van de studenten had het weekend georganiseerd, en hij moest ook de speech geven. Erg moedig, want hij deed dat in het Engels, en dat voor een groep van bijna 50 Japanners. De boodschap was dat ze erg gelukkig waren met het feit dat ik er ook bij was. Ik kon dat niet echt op waarde schatten, vanwege de spreekwoordelijke Japanse beleefdheid. Toen heb ik ook nog een aantal woorden gesproken en toen ging het feest echt van start. Dat bestond uit het drinken van verschillende soorten Soju en Sake, en Japans bier. Kirin is toch lekkerder dan Nederlands bier.
De Japanners werden steeds luidruchtiger, en kregen er steeds meer lol in. Na een uur hadden ze een grote kring gevormd en werd er een drinking game gehouden. Hoe het precies werkte, wist ik niet, maar daar kwam ik al snel achter. Of Lyrebird-san ook mee wilde doen? Onder voorwaarde dat het spel in het Engels zou plaatsvinden, stemde ik - onder luid gejuich van de studenten - toe. Hoe het spel precies werkt, kun je hier lezen. Het is toch wel apart om aan zoiets mee te mogen doen. Gelukkig lukte het me om onder het gemiddelde te blijven, zo nuchter was ik nog wel.
In die toestand is het ook gemakkelijker om je Japanse collega's aan te spreken op hun botte gedrag van anderhalve week eerder. Daar werd heel open en nuchter op gereageerd. Ze vonden het zelf ook erg vreemd en vervelend, maar het feit dat ze daar met z'n vieren zaten en niet goed Engels konden spreken (wat onzin is, hun Engels is niet perfect, maar wel verstaanbaar), maakte het onmogelijk voor ze om spontaan een gesprek te houden. Ergens kan ik het wel begrijpen. Japans spreken is niet eenvoudig, maar het wordt nog veel lastiger als er een andere Nederlander bij is die net iets beter Japans praat. Die kou was gelukkig ook uit de lucht.
Toen het feest op z'n einde liep, hielp iedereen mee met opruimen. Zowel bij het avondeten als bij het feest hoefde daar niemand het voortouw voor te nemen, of orders uit te delen. Zoiets gebeurt gewoon. Iedereen doet iets en voor je het weet is alles netjes opgeruimd. Toch wel indrukwekkend, vooral als je je realiseert in wat voor een staat de meeste mensen waren.
De dag erop kwam ik vroeg in de ochtend per ongeluk in een groep van 30 Japanse 7-jarigen terecht. Toch wel grappig als die je allemaal tegelijk aankijken, en daarbij allemaal een fietsenrek laten zien. Die begonnen meteen allemaal vragen te stellen. Eerst in het Japans. Hoe oud ik was. Nou dat ging nog net. Of ik Amerikaans was. Ook die vraag kon ik in het Japans beantwoorden. Maar toen raakte ik toch snel de draad kwijt. Het hielp ook niet dat ik de avond er voor behoorlijk wat sake naar binnen had gewerkt. Een kind riep in het Engels "I am hungry", en een ander vroeg me in het Engels of ik zwart was. Daar moest ik wel om lachen. Probleem was echter dat onze hike van start ging, en ik zat opgesloten in een zee van kinderen. Uiteindelijk heb ik me daar toch uitgeschuifeld, maar het leerde me wel dat ik echt een bezienswaardigheid hier ben, en dat Japanners heel graag dingen van je willen weten. Vaak durven ze dat niet te vragen, maar kinderen hebben daar wat minder moeite mee. Toen kon ik de speech van de Japanse student ook beter plaatsen. Ik zie het als een voorrecht om deze ervaring te hebben.
De hike was overigens schitterend (het bovenste plaatje in mijn fotoboek is vorig jaar in hetzelfde park gemaakt). Ze hebben er ook van die vliegend herten, hele kleine gifgroene kikkertjes en hele grote slangen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 02-08-2009 16:34:39 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Rollen er ook Nintendo DS spellen uit zo'n machine?quote:Op maandag 4 mei 2009 21:22 schreef maartena het volgende:
In Japan schijn je inderdaad echt ALLES uit automaten te kunnen kopen, tot aan ondergoed/BH's etc aan toe.
Ik blijf dit topic ook volgen
Ik neem aan dat ze ook een Ikea in Japan hebben, en dat die ook wel matrassen verkoopt. Nu kost een goed matras bij de Ikea hier in NL zo'n 200 a 400 euro. Dat kan hooguit het dubbele zijn in Japan. Hoe kan zoiets nu 2000 dollar zijnquote:Op vrijdag 15 mei 2009 16:06 schreef Lyrebird het volgende:
Dus ik had een huis, maar verder helemaal niets. Samen met een van de secretaresses was ik al eerder op zoek gegaan naar spullen, maar dat was nog voordat ik geld had. Dus niets gekocht, maar wel rondgekeken voor een ijskast, wasmachine, kookplaat (zit niet standaard in het appartement) en bed. Tja, bed. Japanse matrassen zijn zo hard als beton, en ik ben in het hotel al twee keer 's nachts wakker geworden met een slapende arm. Gelukkig had een beddenzaak Amerikaanse bedden in de aanbieding. Die moesten $2000 gaan kosten, terwijl ze in de VS voor de helft van de prijs over de toonbank gaan. Leve het internet voor een eerlijke prijsvergelijking. Van de gekke! Nog maar es een nachtje over slapen, op een luchtbed dus. Is wel een stuk goedkoper!
Engels bedoel je neem ik aan?quote:Op zondag 2 augustus 2009 16:25 schreef Lyrebird het volgende:
Ergens kan ik het wel begrijpen. Japans spreken is niet eenvoudig, maar het wordt nog veel lastiger als er een andere Nederlander bij is die net iets beter Japans praat. Die kou was gelukkig ook uit de lucht.
Hoe lastig het ook is als je 7x12 uur werkt, denk ik dat het erg zal helpen als je je Japans verbetert. Ik bedoel het is niet meer dan redelijk dat jij je meer aanpast aan hen dan andersom. Blijkbaar voelen je collega's/studenten zich ongemakkelijk als ze Engels moeten spreken. Als het in het Japans kan is hier geen sprake meer van.
Bij mij in de stad kun je 2x in de week gratis Japanse les krijgen. Ik merk dat dit erg helpt. Je wordt gedwongen 2 uur lang alleen maar in het Japans te communiceren. Ik zou eens kijken of er bij jou ook zoiets mogelijk is.
[ Bericht 12% gewijzigd door captaintokyo op 04-08-2009 04:01:34 ]
Ik bedoelde dat ik begrijp in wat voor een positie ze zitten. Als ik Japans moet praten, wat voor mij geen gemakkelijke taal is, dan wordt het nog veel moeilijker als er een Nederlander luistert die wel goed Japans spreekt.quote:Op dinsdag 4 augustus 2009 03:55 schreef captaintokyo het volgende:
[..]
Engels bedoel je neem ik aan?
Hoe lastig het ook is als je 7x12 uur werkt, denk ik dat het erg zal helpen als je je Japans verbetert. Ik bedoel het is niet meer dan redelijk dat jij je meer aanpast aan hen dan andersom. Blijkbaar voelen je collega's/studenten zich ongemakkelijk als ze Engels moeten spreken. Als het in het Japans kan is hier geen sprake meer van.
Bij mij in de stad kun je 2x in de week gratis Japanse les krijgen. Ik merk dat dit erg helpt. Je wordt gedwongen 2 uur lang alleen maar in het Japans te communiceren. Ik zou eens kijken of er bij jou ook zoiets mogelijk is.
Maar je hebt helemaal gelijk. Mijn Japans moet gewoon beter worden, en snel ook. Ik heb vanaf nu iedere avond minstens 1 uur ingepland staan. Ik kan hier op de universiteit ook een Japanse curus volgen, maar ik heb het niet zo op huiswerk en overhoringen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Merkte je echt niks anders van de verduistering dan dat het iets minder licht werd? Ik kan mij nog goed de zonsverduistering in Nederland herinneren, wij zaten met de zeilboot op het IJsselmeer, en toen de verduistering zijn maximum naderde viel de wind weg en werd het ineens gevoelig kouder. Hoewel ik nog erg jong was, was dat een ervaring om nooit te vergeten, ik had mij destijds al behoorlijk verdiept in de meteorologie (en was mij dus bewust van de effecten van de zon op de troposfeer), maar dat het wegvallen van ook maar een fractie van de energie van de zon die de aarde bereikt zo'n groot effect kon hebben had ik niet verwacht.quote:Op woensdag 22 juli 2009 06:29 schreef Lyrebird het volgende:
Geen zonsverduistering
Helaas, de zonsverduistering is aan ons voorbij gegaan. Het zou toch geen complete zonsverduistering geweest zijn, want daarvoor moesten we in China of een stel eilandjes ten zuiden van het Japanse vasteland zijn, voor zover er zoiets bestaat als Japans vaste land. Het zat vanochtend potdicht. Kon wel merken dat het iets minder licht werd, maar het wolkendek was zo dik dat we geen zon gezien hebben. Geen geen zon dus.
Hoeveel procent verduistering was er in het gebied waar je op dat moment was?
Grappig allemaal om te lezen, toevallig is familie van de kant van mijn stiefvader ook allemaal de medische kant op gegaan. Bv. een hartchirug en directeur (ook al was ie al 70+ 
) van een Japans vrouwenziekenhuis, en ik kan mij ook herinneren dat er een oogarts in de familie zat. Ik denk het wel een ervaring is zeker om daar te zijn als "leidinggevende", zeker met de machtsverhoudingen in de japanse cultuur.
) van een Japans vrouwenziekenhuis, en ik kan mij ook herinneren dat er een oogarts in de familie zat. Ik denk het wel een ervaring is zeker om daar te zijn als "leidinggevende", zeker met de machtsverhoudingen in de japanse cultuur.
Hmmm, goede vraag. Dat antwoord moet ik schuldig blijven. Maar het maximum lag iets van 4-500 km ten Zuiden van ons.quote:Op dinsdag 4 augustus 2009 04:46 schreef Bolkesteijn het volgende:
[..]
Merkte je echt niks anders van de verduistering dan dat het iets minder licht werd? Ik kan mij nog goed de zonsverduistering in Nederland herinneren, wij zaten met de zeilboot op het IJsselmeer, en toen de verduistering zijn maximum naderde viel de wind weg en werd het ineens gevoelig kouder. Hoewel ik nog erg jong was, was dat een ervaring om nooit te vergeten, ik had mij destijds al behoorlijk verdiept in de meteorologie (en was mij dus bewust van de effecten van de zon op de troposfeer), maar dat het wegvallen van ook maar een fractie van de energie van de zon die de aarde bereikt zo'n groot effect kon hebben had ik niet verwacht.
Hoeveel procent verduistering was er in het gebied waar je op dat moment was?
Het zat echt potdicht. Het werd wel ietsje donkerder, maar dat was te vergelijken met een tikkeltje meer bewolking.
Ik kan die Nederlandse zonsverduistering nog herinneren, en toen hadden wij in Eindhoven wat sluierbewolking. Eigenlijk ideaal, want je kon bijna zonder zonnefilter naar de hlave verduisering kijken.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Wie zegt dat ik op zoek was naar een goed matras.quote:Op dinsdag 4 augustus 2009 03:24 schreef slashdotter3 het volgende:
[..]
Ik neem aan dat ze ook een Ikea in Japan hebben, en dat die ook wel matrassen verkoopt. Nu kost een goed matras bij de Ikea hier in NL zo'n 200 a 400 euro. Dat kan hooguit het dubbele zijn in Japan. Hoe kan zoiets nu 2000 dollar zijn
Ik wilde een zacht bed hebben, American style. Als je daar wel eens op geslapen hebt, dan wil je niet anders. Die bedden zijn een stuk zachter dan wat je in Nederland kunt krijgen. Het bed wat ik nu heb is een stuk zachter dan Japanse bedden, maar is nog steeds harder dan wat ik in de VS had.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
SeLang
Black swans matter
Interessant topic
Zelf heb ik nooit in Japan gewoond maar ik ben er voor het werk wel een aantal keren geweest, soms voor een paar weken achter elkaar. Daarnaast heb ik veel met Japanners en Japanse bedrijven gewerkt op andere plaatsen (China, Taiwan,...). Ik moet zeggen dat ik niet alles herken wat hier geschreven is. Maar waarschijnlijk is een bedrijfsomgeving ook anders dan een universiteits omgeving.
Het meest karakteristieke van de Japanse (bedrijfs)cultuur vind ik het belang en harmonie van de groep boven het belang van het individu. Dat zie je goed als er een beslissing moet worden genomen. Er wordt dan altijd gestreefd naar een concensus; de beslissing moet door de hele groep worden gedragen en begrepen. Dit leidt tot een eindeloos proces van vergaderen en opnieuw vergaderen totdat iedereen op één lijn zit.
Dit heeft voordelen en nadelen. Om met de nadelen te beginnen: het duurt eindeloos lang voordat er een beslissing wordt genomen. Japanners zijn daarom ook notoir slecht in crisismanagement. Als iets niet volgens plan gaat dan komt de boel vaak dagenlang tot stilstand totdat er een nieuwe concensus is wat er moet gebeuren. Het voordeel is echter wel dat de gekozen richting de buy-in heeft van de hele groep en dat iedereen er ook precies dezelfde uitleg aan geeft. In westerse landen wordt een beslissing vaak snel genomen als dat nodig is, maar vervolgens geeft iedereen er z'n eigen uitleg aan en zijn acties minder gefocusseerd. Dit is een van de redenen imo waarom Japanse bedrijven er in een samenwerking met een westers bedrijf strategisch gezien meestal beter uitkomen (dat heb ik iig gezien in de electronica sector).
Als je een meeting hebt met Japanners of je geeft een business presentatie ofzo, dan is het volkomen normaal dat de Japanners plotseling met elkaar beginnen te praten en hun eigen sub-meeting beginnen om een concensus te vormen over wat er wordt gepresenteerd. Ik heb meegemaakt dat zo'n onderbreking >2 uur duurde voordat je weer verder kon, om dan na 15 minuten opnieuw zo'n onderbreking te krijgen. Heel irritant voor ons, maar zo werken die mensen nu eenmaal. Ik heb er mee leren leven en maak van de gelegenheid gebruik om even koffie te gaan halen of even buiten een frisse neus te gaan halen. Je kunt je voorstellen dat zo'n meeting makkelijk 12 uur kan duren. Wat nog veel irritanter is, is dat wanneer je tegen middernacht eindelijk een conclusie hebt bereikt het dan de volgende morgen blijkt dat alles weer van voor af aan begint omdat er iemand van mening is veranderd.
Het belang dat wordt gehecht aan harmonie van de groep zie je ook terug in de layout van de werkomgeving. Waar in het westen mensen vaak zitten afgesloten in cubicles en met management in aparte kantoortjes (status symbool) zag je in de Japanse bedrijven waar ik kwam dat de buro's waren opgesteld in een rechthoek (een rechthoek per project) en de projectmanager zat gewoon aan één van de bureaus in de rechthoek. Waar in het westen het management een andere dresscode heeft (pak + das) dragen ze in Japan allemaal hetzelfde bedrijfsuniform.
En dan die typische kamikaze houding als er een probleem is. Wij hadden bijvoorbeeld een product dat zowel mechanische als electronische onderdelen had. Mechanisch was het klaar, maar electronisch zat het nog vast. Toch bleven alle mechanische engineers (die niets konden bijdragen) tot even laat doorwerken, uit solidariteit.
Ik heb ervaren dat in een samenwerking met een Japans bedrijf waarbij je beiden hetzelfde directe belang hebt (co-development, beiden wil je het product op tijd op de markt hebben) Japanners veel minder bereid zijn om informatie te delen dan wij, uit angst om 'teveel weg te geven'. Ook zullen ze jou niks vertellen over problemen in 'hun' gedeelte tenzij ze geen keus hebben, ook niet als jij technisch kunt bijdragen aan de oplossing.
Zelf heb ik niets gemerkt van genegeerd worden enzo (wat Lyrebird schreef). In tegendeel zelfs. Maar dat is wellicht het verschil tussen een universitaire omgeving en een bedrijfsomgeving waar je voor hetzelfde doel werkt.
Wat ik wel herken van wat er hierboven werd genoemd is het feit dat alles wat je doet als je dronken bent niet meetelt en de volgende dag niet meer over wordt gesproken. Aardig voorbeeld is een ontmoeting die ik had in Tokyo met een groepje van een groot Japans camera bedrijf in Tokyo die aan het eten/drinken waren in een of ander fastfood restaurant: 5 mannen en 2 (zeer knappe) vrouwen. Ik had overigens niets met dat bedrijf te maken. Ik was alleen, en één van de dames van dat groepje kwam spontaan naar mij toe om te vragen of ik bij hun wou zitten. Het bleek dat de twee dames vloeiend Engels spraken en de mannen helemaal niet. Beide dames waren overigens getrouwd. Om een lang verhaal kort te maken, ik eindigde met de twee dames en één van de mannen in zo'n privé karaoke-kamertje en de het topje van 'mijn' dame ging in elk geval uit. Iets dergelijks lijkt me in het westen redelijk ondenkbaar want collegas lullen alles door, maar toen ik het verhaal de volgende dag aan één van mijn Japanse collegas vertelde zei hij dat dit typisch Japans was en dat de volgende dag in dat andere bedrijf iedereen zou doen alsof zijn neus bloedde.
Anyway, Japan is tof en ik zou er best meer tijd willen doorbrengen. Ik vind Japan meer anders dan bijvoorbeeld de Chinese cultuur waar ik veel meer ervaring mee hebt. De Chinese manier van denken ligt dichter bij de westerse manier van denken (bijv Chinezen werken hard en lang als ze daarmee veel geld verdienen, Japanners doen het uit een soort van 'loyaliteit').
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 05-08-2009 15:42:16 ]
Zelf heb ik nooit in Japan gewoond maar ik ben er voor het werk wel een aantal keren geweest, soms voor een paar weken achter elkaar. Daarnaast heb ik veel met Japanners en Japanse bedrijven gewerkt op andere plaatsen (China, Taiwan,...). Ik moet zeggen dat ik niet alles herken wat hier geschreven is. Maar waarschijnlijk is een bedrijfsomgeving ook anders dan een universiteits omgeving.
Het meest karakteristieke van de Japanse (bedrijfs)cultuur vind ik het belang en harmonie van de groep boven het belang van het individu. Dat zie je goed als er een beslissing moet worden genomen. Er wordt dan altijd gestreefd naar een concensus; de beslissing moet door de hele groep worden gedragen en begrepen. Dit leidt tot een eindeloos proces van vergaderen en opnieuw vergaderen totdat iedereen op één lijn zit.
Dit heeft voordelen en nadelen. Om met de nadelen te beginnen: het duurt eindeloos lang voordat er een beslissing wordt genomen. Japanners zijn daarom ook notoir slecht in crisismanagement. Als iets niet volgens plan gaat dan komt de boel vaak dagenlang tot stilstand totdat er een nieuwe concensus is wat er moet gebeuren. Het voordeel is echter wel dat de gekozen richting de buy-in heeft van de hele groep en dat iedereen er ook precies dezelfde uitleg aan geeft. In westerse landen wordt een beslissing vaak snel genomen als dat nodig is, maar vervolgens geeft iedereen er z'n eigen uitleg aan en zijn acties minder gefocusseerd. Dit is een van de redenen imo waarom Japanse bedrijven er in een samenwerking met een westers bedrijf strategisch gezien meestal beter uitkomen (dat heb ik iig gezien in de electronica sector).
Als je een meeting hebt met Japanners of je geeft een business presentatie ofzo, dan is het volkomen normaal dat de Japanners plotseling met elkaar beginnen te praten en hun eigen sub-meeting beginnen om een concensus te vormen over wat er wordt gepresenteerd. Ik heb meegemaakt dat zo'n onderbreking >2 uur duurde voordat je weer verder kon, om dan na 15 minuten opnieuw zo'n onderbreking te krijgen. Heel irritant voor ons, maar zo werken die mensen nu eenmaal. Ik heb er mee leren leven en maak van de gelegenheid gebruik om even koffie te gaan halen of even buiten een frisse neus te gaan halen. Je kunt je voorstellen dat zo'n meeting makkelijk 12 uur kan duren. Wat nog veel irritanter is, is dat wanneer je tegen middernacht eindelijk een conclusie hebt bereikt het dan de volgende morgen blijkt dat alles weer van voor af aan begint omdat er iemand van mening is veranderd
. Het belang dat wordt gehecht aan harmonie van de groep zie je ook terug in de layout van de werkomgeving. Waar in het westen mensen vaak zitten afgesloten in cubicles en met management in aparte kantoortjes (status symbool) zag je in de Japanse bedrijven waar ik kwam dat de buro's waren opgesteld in een rechthoek (een rechthoek per project) en de projectmanager zat gewoon aan één van de bureaus in de rechthoek. Waar in het westen het management een andere dresscode heeft (pak + das) dragen ze in Japan allemaal hetzelfde bedrijfsuniform.
En dan die typische kamikaze houding als er een probleem is. Wij hadden bijvoorbeeld een product dat zowel mechanische als electronische onderdelen had. Mechanisch was het klaar, maar electronisch zat het nog vast. Toch bleven alle mechanische engineers (die niets konden bijdragen) tot even laat doorwerken, uit solidariteit.
Ik heb ervaren dat in een samenwerking met een Japans bedrijf waarbij je beiden hetzelfde directe belang hebt (co-development, beiden wil je het product op tijd op de markt hebben) Japanners veel minder bereid zijn om informatie te delen dan wij, uit angst om 'teveel weg te geven'. Ook zullen ze jou niks vertellen over problemen in 'hun' gedeelte tenzij ze geen keus hebben, ook niet als jij technisch kunt bijdragen aan de oplossing.
Zelf heb ik niets gemerkt van genegeerd worden enzo (wat Lyrebird schreef). In tegendeel zelfs. Maar dat is wellicht het verschil tussen een universitaire omgeving en een bedrijfsomgeving waar je voor hetzelfde doel werkt.
Wat ik wel herken van wat er hierboven werd genoemd is het feit dat alles wat je doet als je dronken bent niet meetelt en de volgende dag niet meer over wordt gesproken. Aardig voorbeeld is een ontmoeting die ik had in Tokyo met een groepje van een groot Japans camera bedrijf in Tokyo die aan het eten/drinken waren in een of ander fastfood restaurant: 5 mannen en 2 (zeer knappe) vrouwen. Ik had overigens niets met dat bedrijf te maken. Ik was alleen, en één van de dames van dat groepje kwam spontaan naar mij toe om te vragen of ik bij hun wou zitten. Het bleek dat de twee dames vloeiend Engels spraken en de mannen helemaal niet. Beide dames waren overigens getrouwd. Om een lang verhaal kort te maken, ik eindigde met de twee dames en één van de mannen in zo'n privé karaoke-kamertje en de het topje van 'mijn' dame ging in elk geval uit. Iets dergelijks lijkt me in het westen redelijk ondenkbaar want collegas lullen alles door, maar toen ik het verhaal de volgende dag aan één van mijn Japanse collegas vertelde zei hij dat dit typisch Japans was en dat de volgende dag in dat andere bedrijf iedereen zou doen alsof zijn neus bloedde.
Anyway, Japan is tof en ik zou er best meer tijd willen doorbrengen. Ik vind Japan meer anders dan bijvoorbeeld de Chinese cultuur waar ik veel meer ervaring mee hebt. De Chinese manier van denken ligt dichter bij de westerse manier van denken (bijv Chinezen werken hard en lang als ze daarmee veel geld verdienen, Japanners doen het uit een soort van 'loyaliteit').
[ Bericht 0% gewijzigd door SeLang op 05-08-2009 15:42:16 ]
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
SeLang
Black swans matter
Tijdens de zonsverduistering van 1999 was ik aan de kust in Dieppe, waar de verduistering totaal was. Helaas was het op het moment van de totaliteit volledig bewolkt, maar het blijft onvergetelijk hoe de zeemeeuwen totaal in paniek raakten en meteen weer rustig werden toen de totaliteit voorbij was.quote:Op dinsdag 4 augustus 2009 04:46 schreef Bolkesteijn het volgende:
[..]
Merkte je echt niks anders van de verduistering dan dat het iets minder licht werd? Ik kan mij nog goed de zonsverduistering in Nederland herinneren, wij zaten met de zeilboot op het IJsselmeer, en toen de verduistering zijn maximum naderde viel de wind weg en werd het ineens gevoelig kouder. Hoewel ik nog erg jong was, was dat een ervaring om nooit te vergeten, ik had mij destijds al behoorlijk verdiept in de meteorologie (en was mij dus bewust van de effecten van de zon op de troposfeer), maar dat het wegvallen van ook maar een fractie van de energie van de zon die de aarde bereikt zo'n groot effect kon hebben had ik niet verwacht.
Wat ik minstens zo interessant vond was het feit dat 99% van de mensen dit fenomeen volledig misten omdat ze alleen maar met elkaar bezig waren: klappen, gillen, etc,... Een interessant sociologisch verschijnsel.
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Ik heb gedurende m'n hele verblijf in Japan geworsteld met 'tot ziens' zeggen. Dat kennen ze daar niet. Als je Sayonara zegt lacht iedereen je uit (dat betekent 'vaarwel'), iets als Ja Ne is dan weer veel te informeel en betekent zoiets als 'laterzz'.quote:Op woensdag 5 augustus 2009 15:23 schreef SeLang het volgende:
En dan die typische kamikaze houding als er een probleem is. Wij hadden bijvoorbeeld een product dat zowel mechanische als electronische onderdelen had. Mechanisch was het klaar, maar electronisch zat het nog vast. Toch bleven alle mechanische engineers (die niets konden bijdragen) tot even laat doorwerken, uit solidariteit.
Wat je eigenlijk hoort te zeggen als je weggaat bij je kantoor is Osaki ni shitsurei shimasu, wat letterlijk betekent "sorry, ik ben onbeleefd omdat ik eerder wegga dan jullie", waarna de werkvloer hoort terug te roepen Otsukare sama deshita ("je bent vast moe"). Maar dat deed ik zo min mogelijk, in de eerste plaats natuurlijk omdat ik het helemaal niet erg vond dat ik wegging, in de tweede plaats omdat shitsurei een echte tongbreker is (de i en u zijn allebei stil) die ik er nooit goed hoorbaar uitkreeg. Gelukkig vonden de Japanners dat schijnbaar ook, want bij binnenkomst en weggang zeiden ze alleen maar "ssssssssssss", alsof woorden vormen eigenlijk ook al te onbeleefd is.
quote:Om een lang verhaal kort te maken, ik eindigde met de twee dames en één van de mannen in zo'n privé karaoke-kamertje en de het topje van 'mijn' dame ging in elk geval uit. Iets dergelijks lijkt me in het westen redelijk ondenkbaar want collegas lullen alles door, maar toen ik het verhaal de volgende dag aan één van mijn Japanse collegas vertelde zei hij dat dit typisch Japans was en dat de volgende dag in dat andere bedrijf iedereen zou doen alsof zijn neus bloedde.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Mooie post SeLang. Wat je zegt herken ik overigens wel. Het project dat ik heb opgestart, is een samenwerking tussen mijn universiteit en een Japans bedrijf. Voor dat project ben ik een paar keer in Tokyo geweest, en ik kan me geen betere samenwerking voorstellen. Daar ben ik gewoon een deel van het team. Wat me wel verbaasde, was dat bij mijn eerste bezoek de manager van de afdeling (n-3), zijn baas (n-2) en de baas daarboven (n-1) aanwezig waren. Alleen de allerhoogste baas (n) van het bedrijf heb ik niet ontmoet. Toen ik nog bij Philips werkte, heb ik wel eens met n-5 of zo gesproken, maar dat was het wel. Niet dat dit bedrijf met Philips is te vergelijken, maar ik vond het toch apart dat de bazen voor mijn kleine project langskwamen.quote:Op woensdag 5 augustus 2009 15:23 schreef SeLang het volgende:
Zelf heb ik niets gemerkt van genegeerd worden enzo (wat Lyrebird schreef). In tegendeel zelfs. Maar dat is wellicht het verschil tussen een universitaire omgeving en een bedrijfsomgeving waar je voor hetzelfde doel werkt.
En wat je schrijft over het delen van informatie, klopt met mijn observatie. Pas toen ik door ging vragen, kwamen ze met belangrijke informatie over de brug, en ik kon wel merken dat ze niet stonden te springen om er nog meer over te vertellen. Maar ik mocht op de eerste dag wel in de fabriek rondkijken, en daar heb ik heel wat van opgestoken.
Qua besluitvorming heb ik niet te klagen. Dat loopt als een speer. Nu helpt het wel dat het bedrijf er niet veel geld in hoeft te steken (het gaat om onderzoeksgeld van het Japanse ministerie van wetenschap en techniek), dus dat de belangen niet erg groot zijn.
Enne, wat betreft het negeren door de studenten: na het feest zijn ze plotseling een stuk gemakkelijker geworden. Het gaat hier de goede kant op. Nu het weer nog.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 05-08-2009 16:13:27 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
quote:Op woensdag 5 augustus 2009 15:53 schreef speknek het volgende:
[..]
Ik heb gedurende m'n hele verblijf in Japan geworsteld met 'tot ziens' zeggen. Dat kennen ze daar niet. Als je Sayonara zegt lacht iedereen je uit (dat betekent 'vaarwel'), iets als Ja Ne is dan weer veel te informeel en betekent zoiets als 'laterzz'.
Ik begon netjes met Ittekimas, maar dan kwam ik niet terug, dus dat vonden ze erg raar. Mijn secretaresse begreep ook niet zo goed waarom ik perse zoiets als "bye" wilde zeggen. Ze adviseerde me om domo te zeggen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
