In Memoriam #2

Heb helaas al te veel honden "verloren" maar gelukkig zijn ze op eentje na wel allemaal 10+ geworden en kan ik me troosten met het feit dat ik weet dat ze een mooi leven gehad hebben.

Sinds het enigszins mogelijk is zijn onze honden ook altijd gecremeerd, maar daarna hebben we de as niet opgehaald, maar laten verstrooien boven de zee. Daar waren ze altijd gek op, dus dat leek wel mooi. Daarvoor bleven ze bij de dierenarts achter en tja... Daar wil je niet over nadenken, laat ik het zo zeggen, ik ben heel lang heel "allergisch" voor Prittstiften geweest.

boven zee, vind ik ook mooi ja.

Zelf hebben we plannen met de as die we nog niet kunnen uitvoeren. ik wil niet een heel altaar met overgebleven as maar ik wil ze wel een mooi plekje geven.
nu zijn we het hele huis aan het verbouwen en als laatste willen we de tuin aanleggen. bedoeling is dat daar een groot gedeelte in komt van een rechthoekige vijver met aan weerszijden rijen boompjes en we willen elke kat zijn of haar eigen boompje geven.
we hebben de as in een doosje laten doen dat bedoeld is om te begraven en dat vanzelf zal vergaan.

zelfs de buurjongetjes (5 en 7) hebben al gezegd dat we het wel moeten zeggen als we dat gaan doen want dan willen ze erbij zijn omdat ze het lieve poesjes vonden. vind het wel wat hebben als we straks in de tuin zitten en je weet gewoon dat om elke boom in gedachten een katje rondrent.

7 maandjes is wel heel erg jong, dat moet pijn doen want je had vast nog heel veel plannen en dingen die je met Dommel wilde meemaken.
heel veel sterkte.

Deze dame hoort ook in dit topic

Als twee lieve bruine ogen vragen
Help me, ik voel me niet fijn
Mag je dan omdat je voelt dit is het einde
Egoïstisch zijn?

Als je van de dierenarts hoort
Dit komt nooit meer goed
En ze krijgt steeds meer pijn
Mag je dan omdat je haar niet kunt missen
Egoïstisch zijn?

Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed
En je zonder haar naar huis toe moet
Met een halster in je hand
En je hart vol pijn
Dan probeer je jezelf te overtuigen
Ik mocht niet egoïstisch zijn.

Al die tijd met zijn tweetjes
Elke dag samen was een feest
En in al die jaren
Is zij zelf niet één keer
Egoïstisch geweest...

Mistral
02-03-1994 – 04-09-2009


Gedichtje en foto's hangen sinds een paar weken op stal...
Mistral had de ziekte van Cushings, veroorzaakt door een hersentumor, ik ben blij dat ze nog een mooie zomer heeft gehad, en het daarna afgelopen was.

Wat een prachtige dame!

quote:

Op woensdag 2 december 2009 12:24 schreef WRH het volgende:
Wat een prachtige dame!

Ik mis dr

dat snap ik helemaal, komt ook vast omdat je met een paard echt actief contact hebt, samen erop uit.
bij mijn 2de paard kon ik samen slapen, tegen hem aan liggen in de stal en als hij wilde opstaan tikte hij me eerst aan zodat ik veilig aan de kant kon. paarden zijn dan wel geen 'knuffelmateriaal' maar je hebt er wel een super contact mee.

quote:

Op woensdag 2 december 2009 13:42 schreef WRH het volgende:
dat snap ik helemaal, komt ook vast omdat je met een paard echt actief contact hebt, samen erop uit.
bij mijn 2de paard kon ik samen slapen, tegen hem aan liggen in de stal en als hij wilde opstaan tikte hij me eerst aan zodat ik veilig aan de kant kon. paarden zijn dan wel geen 'knuffelmateriaal' maar je hebt er wel een super contact mee.

Zij was wel knuffel materiaal, werd zelfs boos als je even niet wilde knuffelen 2 dagen niet op stal komen en mevrouw deed net of je niet bestond enzo

hah, een gereïncarneerde kat dus eigenlijk, merrie met atitude.

quote:

Op woensdag 2 december 2009 14:53 schreef Pien85 het volgende:

[..]

Zij was wel knuffel materiaal, werd zelfs boos als je even niet wilde knuffelen 2 dagen niet op stal komen en mevrouw deed net of je niet bestond enzo

Ah, en dat zijn juist die typische dingen waar je later weer met een glimlach aan terugdenkt.

tvp

quote:

Op donderdag 3 december 2009 22:40 schreef Ingetje79 het volgende:
tvp

Dit is toch hopelijk nog niet aan de orde, he. Of wel?

Wat een mooi paard.
Ing heel veel sterkte. Hopelijk knapt Baloe nog op maar anders heeft hij een heel mooi leven gehad.
Ik had gisteren mijn fototoestel mee naar mijn werk. En mijn ll wilde wel een foto van de katten zien. En daar stond Snowy ook nog op. En wat deed het toch pijn hem weer te zien.

quote:

Op vrijdag 4 december 2009 09:05 schreef ferrari_rood het volgende:
Wat een mooi paard.
Ing heel veel sterkte. Hopelijk knapt Baloe nog op maar anders heeft hij een heel mooi leven gehad.
Ik had gisteren mijn fototoestel mee naar mijn werk. En mijn ll wilde wel een foto van de katten zien. En daar stond Snowy ook nog op. En wat deed het toch pijn hem weer te zien.

erg is dat he. ik had het van de week met onweer, daar was Coco erg bang voor dus toen het begon te donderen wilde ik haar meteen zoeken maar al tijdens dat onbewust rondkijken viel mijn oog eigenlijk meteen al op het doosje met de as, zo suf, je dan moeten bedenken dat ze in dat doosje heus niet langer bang is voor onweer.

Ik kan er nog niet overuit dat hij maar zo jong geworden is. En er gewoon echt niet meer is. Daarbij helpt het ook niet echt dat mijn moeder Rossi standaard Snowy noemt.

Helaas, is een paar weken terug, mijn Professor ingeslapen.

Hij heeft de mooie leeftijd van 35 jaar mogen bereiken en is dus echt bezweken aan ouderdom. Zijn benen wilden niet meer, hij viel in, zelfs van de zomer had hij het al moeilijk. Pommetje, zoals hij heette, is voor mij en alle meiden na mij, een prachtige leerpony geweest. Een pony die altijd wilde werken, je niet blijer kon maken dan hem meenemen naar de springwei. Sinds zijn 25e staat hij eigenlijk met pensioen maar omdat hij dit nooit kon verkroppen, heeft hij tot zijn 30e nog een paar dagen per week gelopen. Daarna heeft hij de veulens en jonge pony's op mogen voeden, wat hij met veel plezier deed

Nog zie ik hem door de wei rennen met veullie, haar een tik geven omdat ze te brutaal was. Ik zie aan haar dat ze hem ook mist, ze hinnikt steeds in het niets. Gelukkig hebben de paarden afscheid mogen nemen van de pony die het langste van allemaal op stal was en ook de enige pony was die eigenlijk nooit weg zou gaan, tot een paar weken geleden. Wat lijkt de grote stal zo ellendig leeg...



Nu is hij niet mijn eigen pony. Maar dankzij hem hebben paarden mijn hart veroverd, dankzij hem heb ik leren rijden en van hem heb ik geleerd wat je wel en niet kan doen met een pony. Ik zal hem nooit vergeten en ondanks dat ik erg verdrietig ben, heb ik er vrede mee. Hij is in een betere wereld op de eeuwige weides.

Pom, professor, we zullen je allemaal missen

vanmiddag toen ik rond 15:30 thuis kwam van mn werk was het stiller dan normaal.
had boodschappen gedaan en normaal beginnen beide cavia's te piepen zodra ik binnenkwam.
maar nu was er maar 1 die wel piepte maar niet zo schel als die ander het deed.
keek in het hok en toen lag mn zwarte peruufje er wel erg stil bij.
ze is denk ik vanmorgen overleden.
nog niet helemaal stijf,wel koud.

lieve negra ik ga je missen en Fresa, je vriendinnetje zal je ook wel missen.
tja tis maar stil in huis..
maar ze heeft een mooi leven gehad, 4 jaar geworden.
denk dat der hartje het niet meer aan kon allemaal, ze was verder niet ziek op een bult na waarvan de DA zei dat ie geen kwaad kon.
ze had er ook geen last van als ik eraan zat en DA wilde hem alleen weghalen als ik er last van had maar er zaten veel risico's aan..
was allemaal erg onverwachts.

lieve negra, je was een schatje, hopelijk ben je zonder veel narigheid gestorven..

mn meisje


net lekker gewassen en nu bij mij.

mn schatjes samen

Ik kan er niet tegen om aan de dood van mijn dieren te denken Gelukkig geeft de komst van een nieuw dier wel weer net zoveel plezier.
Na de dood van mijn laatste kat had ik een onweerstaanbare drang om gelijk kittens aan te schaffen, maar ik heb even gewacht en nu komen ze eraan (binnen nu en volgende week)

Zoveel dieren, zoveel liefde, van paarden naar cavia's en we zijn op alles even gek valt hier duidelijk te voelen(lezen) en dat maakt het toch wel mooi.
het zou pas erg zijn als we onze beestjes niet missen of er geen verdriet over hebben en dat geeft eigenlijk al een goed gevoel, bij mij tenminste.

Vanmorgen vond ik een van mijn rattendames dood, ze is 2 jaar en 9 maanden geworden, dus best oud voor een rat.
Daardoor deed het minder pijn dan het sterven van Dommeltje vorige week. Dreuzeltje heeft een lang en volgens mij goed leven gehad.

Iedereen bedankt voor de lieve woorden die ik hier heb mogen lezen.

En iedereen keel veel sterkte met het verwerken van het sterven van een geliefd dier.

Wij hebben helaas vrijdagmiddag onze Mickey in moeten laten slapen. Mickey mocht helaas maar 4 ½ jaar worden. Mickey is bij ons gekomen als zwervertje. Hij heeft 4 dagen onder de kast gelegen en elke keer als je maar probeerde contact te krijgen begon hij te blazen en te slaan. Na dag 4 kwam hij iedere keer een stukje verder onder de kast vandaan tot hij in de vensterbank zat en je hem mocht aaien. Aaien mocht nog net over zijn koppie maar voor de rest had ie zoiets van laat mij lekker met rust.

In 2006 is Mickey onder de auto gekomen hierbij hebben ze een oog moeten verwijderen hij vond het toen heerlijk om lekker bij je op schoot te liggen en het liefst liep hij overal met je mee. Hij heeft hierna helaas nog een aantal hersenbloedingen gehad wat hem niet in de koude kleren is gaan zitten hij hield hier een evenwichtstoornis aan over waar hij verder wel goed mee kon functioneren maar hij sprong niet altijd goed en had een vreemd loopje. Bij de laatste hersenbloeding zei de dierenarts als hij binnen een week niet opknapt dan is het beter om hem in te laten slapen. Meneer heeft 6 dagen op de bank gelegen en dag 7 dacht meneer nu ben ik wel genoeg uitgerust ik ga lekker van de bank af.

Hierna hebben wij nog 2 ontzettend mooie jaren met hem gehad. Na het verwijderen van het oog en de hersenbloedingen wou Mickey niet meer op de kattenbak hij had er veel angst voor maar hij kon het ook niet allemaal zo goed ophouden. Daarom lieten we hem op de paar uur even naar buiten en als we met de hond gingen wandelen dan ging hij gezellig even mee. Een prachtig gezicht! Helaas begon Mickey de afgelopen weken zieker te worden. Het haar begon uit te vallen, hij werd veel magerder ook al was hij al niet de dikste. Op het laatst woog onze arme schat nog maar 2,2 kilo. Je kon aan zijn oog zien dat hij moe en op was hij had ook helemaal geen controle meer over zijn ontlasting als hij nieste liep het er gewoon uit en hij had het niet door. Dit kon niet meer op deze manier had Mickey geen dierwaardig bestaan meer.

Wij zijn bij de dierenarts geweest donderdagavond en die vertelde waar wij voor vreesden het was beter om Mickey te laten gaan. We hebben gelukkig nog afscheid van hem kunnen nemen hij is nog even vreselijk verwend met een lekkere hap en zijn favoriete melk hij heeft nog even lekker buiten kunnen lopen. En toen kwam het moment dat we naar de dierenarts moesten, vreselijk! Ik heb hem vastgehouden en geaaid tot hij lekker in slaap viel bij het laatste prikje heeft onze sterke man nog even een grom gegeven en toen was het voorbij.



We zullen je missen lieve schat!

Wat een mooie rooie en wat een verhaal zeg
Je hebt iig de juiste beslissing genomen.

Veel sterkte

Trouwens sterkte aan een ieder die hier z'n verhaal heeft gepost.
Wij zijn sinds vorige week ook een kat armer en ik kon het niet echt opbrengen om hier te lezen.
Baloetjes verhaal zal ik binnenkort posten hier.

quote:

Op zondag 13 december 2009 14:11 schreef Ingetje79 het volgende:
Wat een mooie rooie en wat een verhaal zeg
Je hebt iig de juiste beslissing genomen.

Veel sterkte

Bedankt! Ik kan me voorstellen dat het voor jou moeilijk is om het allemaal te lezen dat heb ik ook. Voor mijn gevoel waren we nog niet klaar maar met mijn verstand weet ik dat dit het beste was.
Jij ook veel sterkte!

Nu weet ik wat het is om een lievelingsdier te moeten missen. Zijn net terug van de dierenarts om Felix te laten inslapen. Het arme beestje was gewoon op. Vanavond lag hij op de grond alsof hij al dood was, maar iedere keer trok hij zijn kopje op om naar ons te kijken.
Shit, wat was het moeilijk om naar de dierenarts te gaan, gejankt als een klein kind toen hij in mijn handen insliep. Dag Felix, bedankt voor die mooie 15 jaren, mis je

quote:

Op zondag 13 december 2009 14:15 schreef Ingetje79 het volgende:
Trouwens sterkte aan een ieder die hier z'n verhaal heeft gepost.
Wij zijn sinds vorige week ook een kat armer en ik kon het niet echt opbrengen om hier te lezen.
Baloetjes verhaal zal ik binnenkort posten hier.

Oh, nee

Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang

Wat vreselijk.
Sterkte ermee

quote:

Op dinsdag 15 december 2009 16:29 schreef antartica het volgende:
Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang

sterkte!

quote:

Op dinsdag 15 december 2009 16:29 schreef antartica het volgende:
Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang

Wat erg
Veel sterkte

quote:

Op maandag 14 december 2009 21:06 schreef john6 het volgende:
Nu weet ik wat het is om een lievelingsdier te moeten missen. Zijn net terug van de dierenarts om Felix te laten inslapen. Het arme beestje was gewoon op. Vanavond lag hij op de grond alsof hij al dood was, maar iedere keer trok hij zijn kopje op om naar ons te kijken.
Shit, wat was het moeilijk om naar de dierenarts te gaan, gejankt als een klein kind toen hij in mijn handen insliep. Dag Felix, bedankt voor die mooie 15 jaren, mis je

Vijftien jaar is mooi. Sterkte.

Sterkte voor iedereen. Ik heb 3 bejaarde katten en hoop nu eens meer dan een jaar gespaard te blijven.

Sterkte voor iedereen die een dier verloren heeft.

Ons lieve mooie blonde manneke is er niet meer. Frankie is op 17 december overleden. Hij was al oud, ruim 6,5 jaar en echt mijn speciale ventje. Frankie had een geweldig lief karakter, hij was heel gemakkelijk en heel lief, voor iedereen. Heel trouw heeft hij vanaf 2004 voor de meiden gezorgd, met Morgannah aan zijn zijde. Frankie en Morgannah waren echt een stelletje. Net als Frankie en Joyce elkaar heel leuk vonden. Joyce is een vriendin van me, zij is in juni overleden op 20-jarige leeftijd. Als ze kwam logeren ging ze altijd meteen met Frankie aan de haal. Lekker kroelen en knuffelen, aaien en er een tevreden prrrrt; geluidje voor terugkrijgen van mn kereltje. Ik vond dat altijd zo lief om te zien, hoe dol Joyce op Frankie was. En hoe dol Frankie ook op haar was, hij vond die kriebeltjes heerlijk.

Nu is Frankie er niet meer. Mijn mooie blonde knul is nu weg, hopelijk heeft hij Joyce gevonden daarboven en wordt ie weer helemaal platgeknuffeld, net als vroeger.
Slaap maar zacht lief kereltje, ik hou van je.

Frankie is afgelopen weekend gecremeerd en zijn urntje staat naast de fotocollage van mn dinnie Joyce

Frankie
Sterkte

Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.

Hier het topic: Poes is vergiftigd.

Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.

Doei, lieve Poeze Draak.

quote:

Op woensdag 23 december 2009 16:51 schreef Prism het volgende:
Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.

Hier het topic: Poes is vergiftigd.

Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.

Doei, lieve Poeze Draak.

Bah
Sterkte....nierfalen is kut

quote:

Op woensdag 23 december 2009 16:51 schreef Prism het volgende:
Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.

Hier het topic: Poes is vergiftigd.

Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.

Doei, lieve Poeze Draak.

Shit voor je, sterkte ermee.

Op kerstdagavond hebben wij onze poes Citroentje moeten laten inslapen Hij was ongeveer 18 jaar oud, zijn niertjes functioneerden totaal niet meer. In zijn laatste uren had ie amper nog interesse in ons, lag er ongeinteresseerd bij, at en dronk bijna niet meer, .... Dan moet je concluderen dat het beter is om zijn leven te beeindigen, hoe pijnlijk het ook is. We wilden hem echt niet zien lijden, want het was toch zo'n aanhankelijke, lieve poes.

Even kort zijn levensloop schetsen :

Oorspronkelijk was ie de kat vd buren (daarom dat we zijn exacte geb datum niet weten, maar moet ongeveer in 1991 geweest zijn), net zoals ze wel nog meer katten hadden. Die poezen kregen echter bitter weinig eten van hen en eigenlijk zaten ze meer bij ons dan bij hen. Citroen werd langzaam meer en meer onze kat en na enkele jaren zat ie zelfs ook al binnen bij ons. Toen de buren in 1999 verhuisden, lieten ze hem zelfs gewoon achter bij ons, zonder ook maar iets te zeggen. Ze verdwenen als een dief in de nacht. Nu, sowieso gingen we het hen wel vragen of dat ie bij ons mocht blijven, maar zij beslisten dat dus in onze naam
In 2001 verhuisden wij ook en onze Citroen ging natuurlijk mee. Het was even wennen voor een 10-jarige poes, maar hij was al snel thuis in ons nieuwe huis. Rond 2003 moesten we echter beginnen met dieetvoeding (die hij overigens niet lustte) en fortekor omwille van zijn niertjes.

In 2008 vreesden we hem een eerste keer kwijt te raken. Zijn oog was volledig ontstoken. Onze DA zei dat dat oog er eigenlijk uit moest, maar hij had schrik om te opereren omdat de kat al zo oud was. Hij bleef maar zalfjes geven, maar dat loste niets op. Bij toeval belandden we dan bij een dierenkliniek bij ons in de buurt. Daar vroegen ze zich af waarom we niet sneller bij hen waren gekomen met dat oog, maar we zeiden dus dat onze DA daar niks over vertelde.
Citroen zijn nieren en hartje werden getest en de werking was nog voldoende om te opereren. In eerste instantie werd zijn oog zelfs nog gered, er werd een tweede ooglid over getrokken ofzo. Operatie was geslaagd, wij blij dus
Na een tweetal maand bleek dat dat oog toch opnieuw begon te ontsteken en nu moest het er wel volledig uitgehaald worden. Wij hadden grote schrik dat een tweede operatie op korte tijd te veel zou zijn voor onze poes, zeker omdat hij toch al behoorlijk oud was én zijn nieren/hart niet meer 100 % waren. Tijdens de operatie zaten we dus met een bang hartje af te wachten, tot het verlossende telefoontje kwam dat alles goed gegaan was. Sinds mei 2008 ging onze Citroen dus door het leven met één oogje, maar hij paste zich daar wonderwel aan aan.

In juni 2009 kwam een nieuwe vrees toen bleek dat hij de kattenniesziekte had. Hij moest drie dagen doorbrengen in de dierenkliniek waar hij in een speciale kamer lag waar er verse lucht stroomde en hij kreeg een antibioticakuur. Opnieuw kwam hij er door maar de verpleegster opperde dat hij nu wel aan 'één van zijn laatste levens' begonnen was.
En dat bleek jammer genoeg de waarheid te zijn. De laatste weken was ie fel vermagerd, maar hij straalde wel nog levensvreugde uit, at en dronk nog, ... Maar opeens ging het stijl bergaf. Mijn moeder bracht hem maandag 21 december naar de dierenkliniek en daar zei men dat het het beste was om hem te laten inslapen. Een grote schok natuurlijk voor mijn moeder. Zij vroeg of er geen mogelijkheid was om het diertje nog een paar dagen te laten leven zonder af te zien omdat ik op dat moment in Praag zat en omdat ik nog afscheid van hem zou kunnen nemen.
Hij kreeg een cortisonespuit waardoor hij opnieuw een bost zou krijgen, maar at zou maar tijdelijk zijn. Vrijdagmorgen zag ik hem dan terug na mijn reisje en hoewel hij mager was en nog moeilijk at, zag hij er behoorlijk uit. Hij wilde constant naar buiten en wij vergezelden hem omdat we schrik hadden dat ie zou weglopen (katten lopen vaak weg als ze voelen dat het einde nadert). Uiteindelijk lieten we hem toch nog, met een bang hartje, alleen een toer doen en hij bleef zowat een halfuur weg. Na die toer kwam hij ons huis weer binnen en legde hij zich boven in de badkamer. Er zat niets van fut meer in, hij wilde niets meer eten, had geen interesse in ons aaien, ... Precies alsof die wandeling zijn laatste wens was en nu hij dat gehad heeft, kon hij rustig heengaan
Toen hij daar zo zielig in die badkamer zat, moesten we de harde beslissing nemen om met hem naar de dierenkliniek te gaan om hem een spuitje te laten geven. Wat een moeilijke beslissing !
We waren tot de laatste momenten bij hem en intussen hebben we hem maandag laten cremeren. Zijn as staat nu, samen met een mooie foto, bij ons thuis. We zullen hem verschrikkelijk missen. Zeker voor mij zal het vreemd zijn, want eigenlijk is ie al zowat mijn hele leven bij me. Ik ben nu 26 jaar en hij was er van toen ik ongeveer 8 jaar was ... 18 jaar is veel in een mensenleven. Maar we troosten ons met de gedachte dat ie een mooi en lang leven heeft gehad. En dat hij niet heeft afgezien.

Ikzelf voel me wel een beetje schuldig omdat ik ih weekend van 12 december zijn fortekor vergeten te geven ben. Nu stel ik me constant vragen, wat als ik het wel gegeven had ... Maar volgens de DA maakte dat niets meer uit omdat zijn nieren al zodanig ver gevorderd waren dat fortekor ook niet meer zou helpen. Toch vind ik het erg van mezelf dat ik het niet gegeven had. Hij was aan het slapen en ik ging ook slapen en redeneerde van 'één dagje geen fortekor zal wel geen kwaad kunnen'. Warschijnlijk is dat ook zo, maar toch voel ik me er schuldig over.

Voila, ben blij dat ik eens mijn volledige verhaal hier kwijt kon. Ik post straks ook wel nog eens een foto van onze poes in het topic 'bejaarde katten'.

niet aan dat 'had ik maar' doen hoor, echt.
dat doen we volgens mij allemaal altijd, zodra je het besluit neemt, maar het ligt er eigenlijk nooit aan, die ene keer medicijnen of die ene keer iets te laat iets door hebben.
ik deed het zelf ook maar ben er inmiddels achter dat het waarschijnlijk bij mensen hoort om bij het inslapen van je beestje in eerste instantie te denken aan de keren dat je te kort bent geschoten en pas daarna kun je de fase in van de momenten die leuk waren.
kost gewoon tijd.
hij heeft een hele mooie respectabele leeftijd behaald, dat is ook wat waard.

quote:

Op woensdag 30 december 2009 13:25 schreef BramKVO het volgende:

Voila, ben blij dat ik eens mijn volledige verhaal hier kwijt kon. Ik post straks ook wel nog eens een foto van onze poes in het topic 'bejaarde katten'.

[respectvol gelezen]

Ja doen. Sterkte met het wennen.

quote:

Op woensdag 30 december 2009 13:51 schreef WRH het volgende:
niet aan dat 'had ik maar' doen hoor, echt.
dat doen we volgens mij allemaal altijd, zodra je het besluit neemt, maar het ligt er eigenlijk nooit aan, die ene keer medicijnen of die ene keer iets te laat iets door hebben.
ik deed het zelf ook maar ben er inmiddels achter dat het waarschijnlijk bij mensen hoort om bij het inslapen van je beestje in eerste instantie te denken aan de keren dat je te kort bent geschoten en pas daarna kun je de fase in van de momenten die leuk waren.
kost gewoon tijd.
hij heeft een hele mooie respectabele leeftijd behaald, dat is ook wat waard.

Ik begrijp je wel, ik heb ook van veel katten nog de 'foute' afloop in mijn hoofd. Maar je bent gewoon niet perfect en poezen laten ook niet altijd alles op tijd merken. Je doet alles om lijden voor te zijn maar soms weet je het niet en weet zelfs de dierenarts het niet (dat heb ik ook meegemaakt).

quote:

Op woensdag 30 december 2009 14:10 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik begrijp je wel, ik heb ook van veel katten nog de 'foute' afloop in mijn hoofd. Maar je bent gewoon niet perfect en poezen laten ook niet altijd alles op tijd merken. Je doet alles om lijden voor te zijn maar soms weet je het niet en weet zelfs de dierenarts het niet (dat heb ik ook meegemaakt).

exact. poezen zijn sterren in het verbergen van pijntjes en kwaaltjes.
het hangt echt niet af van die ene keer iets vergeten of niet opgemerkt, ik vind het veel belangrijker hoe iemand tijdens het hele leven van een kat of ander huisdier er mee omgesprongen is dan die laatste periode voor het einde. we zijn als verzorgers niet perfect en laten ook wel eens een steekje vallen.

toen ik in oktober Coco liet inslapen voelde ik mij meteen schuldig en rot en te kort geschoten, moest meteen denken aan de keer dat ze een ontstoken oog had en ik die dag echt naar mijn werk moest en absoluut geen vrij kon krijgen terwijl ze zich beroerd voelde, meteen een schuldgevoel.
maar nu kan ik ook denken aan die keren dat ik wel uren met haar speelde of 3x midden in de nacht mijn bed uit ging omdat het onweerde en ze daar bang voor was.

maar ook de keren dat ze vreselijk irritant was, dingen sloopte en op sommige momenten echt geen leuke kat was. denk dat het gewoon wat tijd nodig heeft voor je alle aspecten van een overleden dier eerlijk kunt zien en jezelf geen verwijten meer maakt.

BramKVO heel veel sterkte.
Inderdaad, het lijkt erop dat die wandeling zijn laatste wens was... nou, die heb je vervult.

quote:

Op woensdag 30 december 2009 14:22 schreef WRH het volgende:

[..]

exact. poezen zijn sterren in het verbergen van pijntjes en kwaaltjes.
het hangt echt niet af van die ene keer iets vergeten of niet opgemerkt, ik vind het veel belangrijker hoe iemand tijdens het hele leven van een kat of ander huisdier er mee omgesprongen is dan die laatste periode voor het einde. we zijn als verzorgers niet perfect en laten ook wel eens een steekje vallen.

toen ik in oktober Coco liet inslapen voelde ik mij meteen schuldig en rot en te kort geschoten, moest meteen denken aan de keer dat ze een ontstoken oog had en ik die dag echt naar mijn werk moest en absoluut geen vrij kon krijgen terwijl ze zich beroerd voelde, meteen een schuldgevoel.
maar nu kan ik ook denken aan die keren dat ik wel uren met haar speelde of 3x midden in de nacht mijn bed uit ging omdat het onweerde en ze daar bang voor was.

maar ook de keren dat ze vreselijk irritant was, dingen sloopte en op sommige momenten echt geen leuke kat was. denk dat het gewoon wat tijd nodig heeft voor je alle aspecten van een overleden dier eerlijk kunt zien en jezelf geen verwijten meer maakt.

Die schuldgevoelens, dat gevoel van tekort geschoten hebben, komen denk ik gewoon omhoog omdat je verdriet hebt. Maar meestal heb ik wel vrede met het in laten slapen en ik ben ook heel blij dat het kan.

En qua karakter zijn katten net als mensen: ze hebben hun mooie en soms ook minder mooie kanten. Aan ons de taak daarmee te leven en er begrip voor te hebben en geduld; meestal lukt dat ook wel.

Met mijn poes PoePoe (vanochtend weer geschat op 15 of 16 jaar) is het ook wikken en wegen de komende tijd. Ze heeft ernstige bloedarmoede die zou kunnen komen door tumoren in het beenmerg. Ze heeft medicijnen en boosters gekregen en astronauteneten. Aan mij de taak goed op te letten hoe ze zich voelt en of ze lijdt. Ik hoop dat ik het goed doe.

Vanochtend opgestaan om naar mijn werk te gaan, ligt mijn kat dood in de woonkamer.
Gisterenavond nog niks aan de hand. Was harstikke speels. Sprong nog op het aanrecht (ze dronk vaak water uit de kraan) en snap niet hoe het ineens kan...

Ze verdiend een eervol plaatsje in dit topic.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 10:02 schreef gunk77 het volgende:
Vanochtend opgestaan om naar mijn werk te gaan, ligt mijn kat dood in de woonkamer.
Gisterenavond nog niks aan de hand. Was harstikke speels. Sprong nog op het aanrecht (ze dronk vaak water uit de kraan) en snap niet hoe het ineens kan...

Ze verdiend een eervol plaatsje in dit topic.

[ afbeelding ]

Oh gadver
Wat een mooierdje, hoe oud is ze geworden?
Sterkte iig

Afgelopen jaar is een erg zwaar jaar geweest op het gebied van dit soort verlies.
Het begon eigenlijk net iets voor vorig jaar toen de buurvrouw aan de deur stond dat Moppie in het achtersteegje lag en niet kon bewegen.
Aangereden was onze eerste gedachte toen bleek dat hij zijn achterhand niet kon gebruiken, maar dat was het niet, het was een bloedprop die vast was komen te zitten in de vervorking van de achterhand, die dus geen bloed meer kreeg.
Op advies van de dierenarts hebben we hem toen in moeten laten slapen.

De winter die erop volgde was een winter zoals altijd, Vleertje had elke winter een dipje, elke winter een antibiotica kuurtje voor haar chronische luchtweg problemen.
Alhoewel we vanaf het eerste begin al wisten dat ze zwak was en dat het elke keer dat ze ziek werd over kon zijn trok ze er toch steeds door en ipv de 11 maanden die ze was toen ze doodziek bij ons kwam trok ze het afgelopen jaar niet meer.
Met Moppie nog vers in onze gedachte moesten we Vleer begraven, zij is 14 geworden.

Tot de zomer was alles goed, toen kreeg Ming last van een tand en was wat sufjes, ze bleek een verdikte hartspier te hebben, een licht nierprobleem en een ontstoken kies.
Die kies moest geopereerd worden, maar het hart en de nieren zouden niet goed op de operatie en de medicijnen er rondom reageren, de operatie arts vond het afschuwelijk moeilijk om te adviseren wat te doen, maar het kwam erop neer dat als ze de operatie al zou overleven de kans erg groot was dat vooral het hart zo'n klap had gehad dat ze alsnog dood zou gaan daarna.
Dit hebben we al een keer meegemaakt met een hond vroeger en dat wilde we niet meer zover doortrekken, dus moesten we kat 3 begraven.

Gekke Odie, met zijn suikerziekte, tussendoor gecrashed, op het randje van leven en dood gelegen overleefde dus onverwacht iedereen, dachten we dan.
2 dagen nadat we Ming hadden begraven komt Odie aanlopen en stort in, in een half uurtje waarbij we moesten wachten op de weekendarts die moest komen was het over, hij had een of andere griezelige aanval, stikte half in zijn eigen kwijl, was doodeng, stond te trillen op mij benen.
We konden niets anders doen dan hem zo snel mogelijk inslapen om die aanval te stoppen en zijn lijden te stoppen.

De oude garde was niet meer op dat moment, mijn stelletje bejaarde monsters binnen afzienbare tijd allemaal dood, ik dacht dat ik gek werd.

Wonder boven wonder kwam ik vrij snel de perfecte kat tegen, een oosters korthaar in het asiel, wij naar de andere kant van het land gereden om hem te gaan bekijken en hij was het helemaal.
Kat mee naar huis, alles was perfect, ik kon mijn neus weer in een kattenvacht verstoppen en dat was een heerlijke troost.
2 maanden laten stopt smeagol met eten, hij was een erg kieskeurige eter al, maar toen stopte hij met eten.
Op dag 2 de dierenarts gebeld toen zelfs een vers garnaaltje werd geweigerd, bij de dierenarts een gewoon onderzoekje en daar kwam niets uit, dus toen maar een bloedonderzoek.
Zelfs de dierenarts was geschokt over de uitslag, compleet nierfalen.
4 dagen lang is hij gespoeld in de hoop dat die nierwaarden wat zouden zakken zodat er wat met dieetvoer en medicijnen gedaan kon worden.
Maar na 4 dagen bleken die nierwaarden nog presies hetzelfde te zijn en moesten we de hoop opgeven.
Het asiel waar hij vandaan kwa reageerde ook geschokt, erg vriendelijk en medelevend en zijn m zelfs nog tegemoetgekomen in de financieen alhoewel ze dat niet hoefden(garantietijd was al voorbij), supernetjes van hun dus, maar hier thuis waren we erg ondersteboven.

Hiermee eindigde een gruweljaar, ik ben helemaal zat van de dood eventjes en heb met met oudste hond afgesproken dat ze minstens 15 moet worden omdat ik eerder niet nog meer dood trek.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 11:39 schreef erodome het volgende:

Tot de zomer was alles goed, toen kreeg Ming last van een tand en was wat sufjes, ze bleek een verdikte hartspier te hebben, een licht nierprobleem en een ontstoken kies.
Die kies moest geopereerd worden, maar het hart en de nieren zouden niet goed op de operatie en de medicijnen er rondom reageren, de operatie arts vond het afschuwelijk moeilijk om te adviseren wat te doen, maar het kwam erop neer dat als ze de operatie al zou overleven de kans erg groot was dat vooral het hart zo'n klap had gehad dat ze alsnog dood zou gaan daarna.
Dit hebben we al een keer meegemaakt met een hond vroeger en dat wilde we niet meer zover doortrekken, dus moesten we kat 3 begraven.

allereerst sterkte met het verlies van je katten, ik weet hoe het voelt, onze poes hebben we na 18 jaar ook moeten laten inslapen een tweetal weken geleden (zie post hier een beetje boven).

Ivm Ming : ben je naar een dierenarts geweest of een dierenkliniek ? Want toen onze poes zijn oog ontstoken was, durfde onze gewone dierenarts ook niet opereren omdat ie dacht dat de kat zijn hart en/of nieren zouden begeven vanwege zijn ouderdom.
Maar uiteindelijk zijn we bij een dierenkliniek terechtgekomen (ondanks dat onze dierenarts ons toen niet heeft doorverwezen, daar vind ik nog altijd dat ie fout zat, want hij was ten einde raad) en daar hebben ze eerst zijn nieren/hart getest alvorens een eventuele operatie en die waren nog altijd sterk genoeg om een operatie te doen. Daarnaast liggen ze in die kliniek aan apparatuur die alles in de gaten houdt, een beetje zoals bij de mensen dus, van zodra er iets van waarden zou zakken, kunnen ze dan direct ingrijpen. De (twee operaties op drie maand tijd (eerst hebben ze z'n oog nog gered, maar drie maand later moest het er toch uit)zijn perfect gelukt, ondanks onze schrik ook dat ie niet meer zou wakker worden na de operaties.

Een dierenkliniek is missch wel duurder dan de gewone dierenarts, maar ze kunnen dan ook zo veel meer. Wij waren er in elk geval heel tevreden over en onze poes kreeg er ook een mega-persoonlijke benadering.


Bah, het doet weer pijn om over onze Citroen te schrijven

Ik ken het, die jaren vol van poezenverlies. De ene lieverd na de andere, maar ja, voor een deel had ik zelf gekozen van oudere tot bejaarde beestjes. Februari vorig jaar werd het me al te gortig en heb ik een jonge poes via het asiel in huis gehaald. Ik hoop oprecht dat zij heel oud mag worden.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 10:14 schreef Ingetje79 het volgende:

[..]

Oh gadver
Wat een mooierdje, hoe oud is ze geworden?
Sterkte iig

Dank je.
Ze maar 10 geworden.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 11:50 schreef BramKVO het volgende:

[..]

allereerst sterkte met het verlies van je katten, ik weet hoe het voelt, onze poes hebben we na 18 jaar ook moeten laten inslapen een tweetal weken geleden (zie post hier een beetje boven).

Ivm Ming : ben je naar een dierenarts geweest of een dierenkliniek ? Want toen onze poes zijn oog ontstoken was, durfde onze gewone dierenarts ook niet opereren omdat ie dacht dat de kat zijn hart en/of nieren zouden begeven vanwege zijn ouderdom.
Maar uiteindelijk zijn we bij een dierenkliniek terechtgekomen (ondanks dat onze dierenarts ons toen niet heeft doorverwezen, daar vind ik nog altijd dat ie fout zat, want hij was ten einde raad) en daar hebben ze eerst zijn nieren/hart getest alvorens een eventuele operatie en die waren nog altijd sterk genoeg om een operatie te doen. Daarnaast liggen ze in die kliniek aan apparatuur die alles in de gaten houdt, een beetje zoals bij de mensen dus, van zodra er iets van waarden zou zakken, kunnen ze dan direct ingrijpen. De (twee operaties op drie maand tijd (eerst hebben ze z'n oog nog gered, maar drie maand later moest het er toch uit)zijn perfect gelukt, ondanks onze schrik ook dat ie niet meer zou wakker worden na de operaties.

Een dierenkliniek is missch wel duurder dan de gewone dierenarts, maar ze kunnen dan ook zo veel meer. Wij waren er in elk geval heel tevreden over en onze poes kreeg er ook een mega-persoonlijke benadering.


Bah, het doet weer pijn om over onze Citroen te schrijven

Ik ga nooit naar gewoon een losse dierenarts, we hebben hier de kliniek zitten een dorp verderop en die is erg goed, op paardengebied 1 van de beste in nederland zelfs, dus ze hebben erg veel mogelijkheden.
Ming heeft echo's en alles gehad om alles goed in te schatten, maar het zat er gewoon niet in.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 13:46 schreef gunk77 het volgende:

[..]

Dank je.
Ze maar 10 geworden.

Veul te jong
Heb je al enig idee wat er gebeurd zou kunnen zijn?
Lag ze alsof ze gewoon lag te slapen?

quote:

Op maandag 11 januari 2010 12:59 schreef Disana het volgende:
Ik ken het, die jaren vol van poezenverlies. De ene lieverd na de andere, maar ja, voor een deel had ik zelf gekozen van oudere tot bejaarde beestjes. Februari vorig jaar werd het me al te gortig en heb ik een jonge poes via het asiel in huis gehaald. Ik hoop oprecht dat zij heel oud mag worden.

Ik heb als jongeling in een asiel gewerkt en daar het een en ander aan kneusjes meegenomen vooral, voor bv vleer geld dat ze ouder is geworden dan we hadden verwacht, maar minder oud als gehoopt.
Maar we zaten dus wel met een heel aantal katten in dezelfde leeftijdsklasse en dat doe ik nooit meer, wat een pijn geeft dat zo vlotjes achter elkaar door.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 13:53 schreef erodome het volgende:

[..]

Ik heb als jongeling in een asiel gewerkt en daar het een en ander aan kneusjes meegenomen vooral, voor bv vleer geld dat ze ouder is geworden dan we hadden verwacht, maar minder oud als gehoopt.
Maar we zaten dus wel met een heel aantal katten in dezelfde leeftijdsklasse en dat doe ik nooit meer, wat een pijn geeft dat zo vlotjes achter elkaar door.

Vreselijk he?

In 2005 hebben we binnen 10 maanden 2 van onze katten in moeten laten slapen, waarvan er eentje maar 6 is geworden.
Daarna is het lang goed gegaan, tot afgelopen december.
Toen moesten we geheel onverwachts onze lieve Rooie Baloe van net 3 in laten slapen ivm AIDS.
En ik kan er nog steeds geen vrede mee hebben

Vrij vlot daarna toch maar 2 kleine asielpoekies erbij genomen van 5 maanden oud.
Dus nu hebben we ze idd in alle leeftijdsklassen (5 mnd, 4 jaar, 7 jaar en 12 jaar).
Hopelijk de komende jaren geen ziektes en inslaapspuitjes meer

Wat een narigheid zo. Het verlies doet altijd pijn. Sterkte iedereen.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 13:52 schreef Ingetje79 het volgende:

[..]

Veul te jong
Heb je al enig idee wat er gebeurd zou kunnen zijn?
Lag ze alsof ze gewoon lag te slapen?

Ja idd. Ik denk een hartstilstand of zo?
Ze lag er idd bij alsof ze gewoon lag te slapen

quote:

Op maandag 11 januari 2010 14:05 schreef gunk77 het volgende:

[..]

Ja idd. Ik denk een hartstilstand of zo?
Ze lag er idd bij alsof ze gewoon lag te slapen

Zou heel goed kunnen.
Voor haar op zich fijn; ze is zo ingeslapen.
Voor jou is het echter wel schrikken

Verkeerde topic

quote:

Op maandag 11 januari 2010 14:11 schreef Ingetje79 het volgende:

[..]

Zou heel goed kunnen.
Voor haar op zich fijn; ze is zo ingeslapen.
Voor jou is het echter wel schrikken

Ja klopt. Inderdaad voor haar wel fijn.
Echt heel vreemd, gisteren nog niks aan de hand, kom vanochtend mijn bed uit en ik vind haar...

1 mei 2009 is onze lieve poes Dewi ♥ overleden
8 juli 2009 is onze lieve poes Eto ♥ overleden

Ik heb niet eerder in dit topic durven kijken en lezen.

Het begon allemaal eind 2005, vriendje en ik waren in de zomer gaan samenwonen en we kregen steeds meer de gedachte om een kat als huisdier in huis te nemen.
Eind 2005 zijn we gaan zoeken online, bij websites van asiels.
Ik wilde heel graag een pers, want ik hou veel van lang haar ♥
Al vrij snel in onze zoektocht kwamen we een poes tegen in Hilversum in het crailo asiel. Haar naam was Eto (waar we eerst wel eventjes aan moesten wennen, maar in 2 dagen wisten we al niet meer beter)
Ze stond een beetje gek op de foto hihi, we hebben gebeld en voor 3 januari hadden we een afspraak om bij haar te komen kijken! Een vriend van ons heeft meerdere katten, voor ons zou ze de eerste zijn, hij is meegegaan en we hebben van hem een reismandje geleend. De dagen voor oud&nieuw hebben we inkopen gedaan, een kattenbak en speeltjes en krabpaal etc. 3 januari was het eindelijk zover! We zijn naar Hilversum gereden en we kwamen het asiel binnen. Daar lag ze! Eerst zagen we het bijna niet, ze was net een kussentje dat in 1 van de mandjes lag. Maar toen pakte we haar op en ze lag meteen in onze armen te genieten van een lading kroelen ♥ Als een babietje lag ze in goede vriend zijn armen en we kroelden zelfs op haar buik! Ze was klein van stuk, 13 jaar oud, super zacht en helemaal zwart!
We hebben haar meteen meegenomen ♥
In het asiel hebben ze vertelt dat ze eerst bij een echtpaar heeft gewoond waar ze van de vrouw des huizes was. Helaas is die mevrouw toen overleden en de man heeft (meer dan) een jaar lang de katten thuis gehouden maar er nauwelijks naar omgekeken. Hij werkte fulltime en had geen tijd voor de katten. Na een aantal maanden was Eto het zat, ze zat onder de klitten en wilde niet meer zindelijk zijn.
We weten niet hoe het allemaal verlopen is, maar in het asiel was Eto weer zindelijk(er) geworden en ze was een erg rustig poesje. Bij ons thuis merkten we wel dat ze toch een behoorlijke klap van alles heeft gehad. Het eerste halfjaar was ze redelijk zindelijk, maar daarna ging ze weer buiten de bak plassen en poepen. Vooral als wij een keer een dagje wegwaren en ook 's nachts. We denken dat ze dan de aandacht miste en het daarom ging doen. We hebben verschillende dingen geprobeerd, zoals aluminium folie en een extra kattenbak, maar ze plaste en poepte elke keer op een andere plek. Als we het zagen gebeuren dan gaven we haar wel een standje, maar vaak deed ze het als we niet keken.
En ach, ze was al steeds ouder aan het worden en we wilden haar ook niet van streek maken, dus elke ochtend liepen we het huis langs en ruimden we alles op. En als we weg waren geweest hetzelfde.
We vonden haar nog steeds super lief en ze lag graag vlakbij ons te slapen. Ze is uiteindelijk 17 jaar geworden.

Terug in 2006, 3 januari hebben we Eto opgehaald en omdat Eto altijd samen met andere katten had gewoond, en het niet leuk vond om alleen te zijn, besloten we dat het misschien leuk was om wat gezelschap te zoeken. Al heel snel vonden we Dewi! We hebben haar op 30 januari al opgehaald!
Ze was net als Eto een pers van 13 jaar oud, ook klein van stuk en helemaal zwart.
Dewi was opgegroeid bij een meneer (die later is gaan samenwonen met zijn vriendin/vrouw), ze was een klein kitten toen hij haar kreeg. Ze was geboren zonder neusgaatjes en toen ze vier was geopereerd. Hierdoor had ze wel nog altijd een snotneusje en maakte ze ook een soort gekke geluidjes afentoe. De meneer was rond onze leeftijd geweest toen hij haar als kitten kreeg en was blij dat wij haar nu zouden gaan verzorgen. Zelf ging hij emigreren en ze konden haar niet meenemen. Hij moest huilen bij het afscheid. Wel heeft ie ons veel vertelt over haar leven, dat was wel leuk, want bij Eto wisten we vrij weinig!
Eto en Dewi wenden vrij snel aan elkaar. Ze werden geen dikke vriendinnen die de hele dag samen lagen te slapen of spelen, maar ze lagen we altijd een beetje in de buurt en aten samen uit 1 bakje.
Dewi is trouwens, ondanks Eto haar onzindelijkheid, altijd heel netjes zindelijk gebleven.
Dewi, of Dewer zoals we haar vaak noemde, heette trouwens op haar deftige stamboom "Loraine van Projoinbo" En ze was een echte schootkat. Toen ze bij ons kwam was ze best dik en ze kon niet zelf op de bank springen. We moesten haar elk moment optillen omdat ze op schoot wilde. Later was ze iets afgevallen en toen lukte het haar soms wel, maar ze was al zo lang er aan gewend om getild te worden, dat ze niet vaak zelf probeerde te springen. Later hebben we met een kartonnendoos een trappetje gemaakt voor dr waardoor ze zelf op de bank kon komen. Dat was voor ons zelf ook wel handiger, al bleef ze vaak op je been tikken dat je haar op moest tillen
Dewer was een allemans vriendje en ze kroelde het liefst de hele dag!

De avond voor 1 mei, toen kreeg ze een soort epileptische aanval. Het was al laat en we schrokken ons rot! Ze was daarna erg zwak en wilde niks eten en drinken. We zijn uiteindelijk naar bed gegaan, maar ik kon niet slapen en elke keer ben ik bij dr gaan kijken. Ze was telkens niet verplaatst. Soms probeerde ze te lopen, maar het lukte niet goed. Elke keer probeerde ik haar wat drinken aan te bieden, maar ze wilde niks. Na een paar uur wilde ik niet verder slapen en ben ik bij haar gaan zitten (ongeveer 6 uur sochtends). Ik belde mijn ouders om te vragen hoe en wat, ze hebben haar nog behandeld. Rond 9 uur sochtends heb ik vriendje wakker gemaakt en we hebben samen met haar op het kleed gezeten. We hebben haar op een handdoekje gelegd. Toen kreeg ze nog meer epileptische aanvallen. Ze ging steeds zwaarder ademen en kon niet meer lopen. Haar ogen deden het niet meer en om 11 uur blies ze haar laatste adem uit. Het was vooral ouderdom en ze heeft niet veel geleden. Vanaf de vorige avond at en dronk ze (ik denk expres) niks meer en binnen 12 uur was ze (vrij) rustig ingeslapen.
We hebben hard gehuild. Nog opvallend: precies op het moment dat ze haar laatste adem uitblies, ging Eto overgeven!
We hebben Eto laten snuffelen en Dewi nog even op het kleedje laten liggen. We hebben een doos uitgezocht en haar in de avond bij mijn ouders begraven. Lekker ingewikkeld in de handdoek, in het doosje. We hebben 3 bloemen gekocht en die op haar grafje geplant.

Amper 2 maanden later was er een hittegolf. Op 1 dag in de avond liep Eto opeens heel gek rond. Ze botste overal tegen aan en toen we naar haar keken had ze extreem grote pupillen.
Vriendje herinnerde zich van zijn vader die eens een zonnesteek had, dat hij daar toen ook een paar uur blind van was geweest. We kroelden met Eto, maar ze vond het best eng allemaal. Even over 12en in de avond begonnen haar ogen bij te trekken en kon ze weer zien. We hebben de volgende ochtend allerlei ventilatoren aangeschaft om ervoor te zorgen dat Eto het niet al te heet zou hebben.
Een week lang ging het prima en toen op 7-7 in de avond kreeg Eto een epileptische aanval. Precies zoals bij Dewi. Ze was verzwakt, wilde niks meer eten en drinken. We zijn op de bank bij haar gaan liggen en snachts kreeg ze nog meer epileptische aanvallen. We hadden al snel door dat het precies zoals bij Dewi ging. En de volgende ochtend heeft ze haar laatste adem uitgeblazen.
Vanaf dat Dewi dood was gegaan, merkte je wel aan Eto dat ze Dewi miste. Ze was wat stiller. Maar ze kreeg wel een dubbele dosis kroelen, want we misten Dewi allemaal een berg.

Ik ben heel blij dat ik/we deze twee oude dames nog een paar mooie laatste jaren hebben gegeven. Jaren waarin het voor Eto niet meer uitmaakte dat ze niet zindelijk wilde zijn. Jaren waarin we Dewi toch elke keer op de bank tilden, ook al had ze een trapje
En voor ons jaren met een heleboel warmte en liefde in huis van twee kleine wezentjes die echt met ons een gezinnetje vormden.
Toen we Eto gingen begraven wilde ik niet meer naar huis. Er was toch niemand meer die daar op ons aan het wachten was. Uiteindelijk laat in de avond toch gegaan. Het was stil. Er stond nog poezeneten en poezendrinken en de kattenbak stond er nog. De krabpaal en wat speeltjes..
Heel erg gek.
Ik voelde me echt heel eenzaam in het huis. Toen kon ik echt goed merken hoe die twee kleine poezen het huis elke keer hadden gevuld met hun aanwezigheid!

We wisten zeker dat we nieuwe poesjes wilden, en in de zomer hebben we twee kittens gekregen.
Ook weer persjes, want ik hou van het knuffelgehalte ♥
En dit keer kittens omdat we niet wilden dat ze weer binnen een paar jaar dood zouden gaan en omdat het echt fijn is om te weten hoe hun hele leven vergaat. Bij Eto wisten we bijna niks en dat was soms wel moeilijk. En bij Dewi wisten we iets meer, maar toch zo'n gevoel dat je 3 kwart van haar leven gewoon niet had meegemaakt. Daarom dit keer kleintjes zodat we wel hun hele leven meemaken en ze kunnen zien opgroeien.
Ze zijn heel lief en ik denk dat Eto en Dewi ook stiekem wel een beetje op ze passen.


Lieve Eto en Dewi, onze allereerste poesjes, we zullen jullie missen en voor altijd van jullie houden! ♥

Eto:


Dewi:



_{Sorry voor het lange verhaal, en dankjewel dat ik het van me af kon schrijven hier!}

@bl0emetjE

Ik moest huilen zo'n herkenbaar verhaal helaas.

Veel plezier met je kittens!

@bloemetje wat naar zo 2 vlak achter elkaar. En dit topic is er juist om het van je af te schrijven.

Dankjulliewel *hug*

Het waren echt zulke lieve schatjes! En ik ben echt blij dat ze hier 3 en half jaar hebben mogen wonen!
Ik heb hier gisteren ook gehuild om de verhalen die ik las, allemaal zo herkenbaar..


Nog een overlijden dat ik ook graag hier wil schrijven, een rottig verhaal wel een beetje:

Vlak voor kerst is ook de hond van mijn oom overleden, ze heeft de mooie leeftijd van 14 jaar bereikt.
Vroeger was mijn oom de eeuwige vrijgezel, hij woonde zo'n beetje bij ons thuis (had ook wel een eigen huis, maar was altijd bij ons) Maar eigenlijk droomde hij van zijn eigen gezinnetje.
Op een dag besloot ie om een hondje te nemen! Het was een kruising bobtail/beardedcollie. Ze zag eruit als een mini samson, ze had de tekening van een bobtail en de bouw van een beardedcollie.
Hij noemde haar Janneke, want hij heet zelf Syb (en siepie is de kat van Jip&Janneke) en ze was zwart-wit (en een meisje).
Ik was een jaar of 11 toen ze kwam, een mini puppie ♥

Ze groeide op bij ons thuis, mijn oom werkte bij mijn vader op kantoor en hij nam haar overdag daarheen mee. 's Avonds en in het weekend was ze bij ons samen met mijn oom. Ik mocht mee naar puppiecursus en toen ze groter werd gingen we vaak naar het strand om te wandelen.
Mijn oom sliep altijd wel in zijn eigen huis en Janneke sliep naast hem in bed. Met dr hoofd op het kussen In het weekend kreeg ze ontbijt op bed. En doordeweeks draaide ze nog een keer om als mijn oom opstond, de luiwammes. Als het regende weigerde ze om naar buiten te gaan Het was net echt een kindje! Als mijn oom uiteten ging, dan mocht ze mee en zat ze op een stoel aan tafel. Als we patat haalden bij de snackbar kreeg ze een rauwe frikandel. Iedereen in het dorp kende haar.
Op een dag ontmoette mijn oom een vrouw. Ze was al heel snel zwanger en mijn oom besloot met haar te trouwen. Eerst kwam mijn oom (samen met de mevrouw) vaak langs, maar we merkten dat zijn vrouw het niet leuk vond en na een poosje zagen we hem steeds minder.
Uiteindelijk kwam het zover dat we mijn oom ongeveer nooit meer zagen, ik had er veel pijn van, want ik miste hem en vooral Janneke erg veel. Janneke was ook een beetje ons hondje, en zo'n lieve schat!
De mevrouw van mijn oom mocht Janneke niet zo graag. Altijd zei ze tegen mijn oom: "Ja het is jouw hond, ga jij hem maar eten geven/uitlaten/kammen/met hem spelen".. Mijn oom kreeg een andere baan en Janneke kon niet meer mee. Overdag was ze bij de mevrouw en die sloot haar dan weleens buiten. Na een poosje liep Janneke dan weg, en elke keer kwam ze zelf naar ons toe. Dan kon ik wel weer een berg met haar knuffelen!
Omdat ze schapendoes is, werd ze vaak onrustig als er mensen weggingen. De enige personen waarbij ze altijd rustig was, was bij mijn oom en bij mij. Soms ging ik weleens langs mijn oom en dan haalde ik Janneke op voor een wandeling, langs het meer of het strand.
De laatste jaren was de band tussen mij en mijn oom ver te zoeken. Ik wilde ook niet meer graag langs hem, en ik zag Janneke eigenlijk alleen nog maar als mijn opa en oma oppaste op haar (dan belden ze mij speciaal op om met Jans te komen knuffelen). Voor mijn opa en oma was ze overigens ook echt een kleinkind! Die waren ook verzot op haar! Mijn tante was inmiddels fulltime gaan werken en mijn oom had een burnout en was thuis. Janneke had het weer een stuk meer naar haar zin overdag thuis en liep dus ook niet meer weg naar mijn ouders toe. Altijd als ik Janneke zag dan was ze zo blij dat ze helemaal ging janken en zo hard kwispelen dat alles van de tafels vloog
Vlak voor kerst kreeg ik een email van mijn oom, dat ze die ochtend was ingeslapen. De avond ervoor heeft ze een hersenbloeding gehad en ze kon niet meer gered worden.
Ze heeft gelukkig niet hoeven lijden, maar ik vind het stiekem heel moeilijk dat ik haar niet meer heb gezien. De laatste jaren miste ik haar heel erg veel, en ik heb ook hard gehuild dat ze er niet meer was.
Gelukkig heeft ze de laatste jaren weer een mooi leven gehad toen mijn oom bij haar thuis was. Want ik heb een poos veel verdriet gehad om het feit dat ze op een gegeven moment een paar jaar met mijn tante, die niet van haar hield, zat opgescheept. Ze liep toen ook steeds vaker weg en ik heb verschillende keren op het punt gestaan om haar bij me te houden toen. Al wist ik ook wel dat ik dat tegenover mijn oom niet kon maken. Elke keer dacht ik: "Als ze nu nog een keer hierheen komt gelopen, dan ga ik niet meer opbellen dat ze hier is." (mijn tante belde bijna nooit zelf, meestal wachtten we een poos en belden we haar en dan deed ze quasi nonchalant dat ze nog niet eens had gemerkt dat ze weg was.... Sommige dagen belden we helemaal niet en duurde het echt uren voordat zij ons belde. Maar goed, dat is een ander verhaal.)
_{Op zich valt daar trouwens een boek over te schrijven, op een gegeven moment moest mijn oom Janneke ook telkens helemaal kortknippen van haar enzo..}

Janneke is voor altijd in mijn hart.. De liefste hond die ik kende! Een beetje mijn zusje ♥

quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 16:22 schreef bl0emetjE het volgende:
Dankjulliewel *hug*

Het waren echt zulke lieve schatjes! En ik ben echt blij dat ze hier 3 en half jaar hebben mogen wonen!
Ik heb hier gisteren ook gehuild om de verhalen die ik las, allemaal zo herkenbaar..


Nog een overlijden dat ik ook graag hier wil schrijven, een rottig verhaal wel een beetje:

Vlak voor kerst is ook de hond van mijn oom overleden, ze heeft de mooie leeftijd van 14 jaar bereikt.
Vroeger was mijn oom de eeuwige vrijgezel, hij woonde zo'n beetje bij ons thuis (had ook wel een eigen huis, maar was altijd bij ons) Maar eigenlijk droomde hij van zijn eigen gezinnetje.
Op een dag besloot ie om een hondje te nemen! Het was een kruising bobtail/beardedcollie. Ze zag eruit als een mini samson, ze had de tekening van een bobtail en de bouw van een beardedcollie.
Hij noemde haar Janneke, want hij heet zelf Syb (en siepie is de kat van Jip&Janneke) en ze was zwart-wit (en een meisje).
Ik was een jaar of 11 toen ze kwam, een mini puppie ♥

Ze groeide op bij ons thuis, mijn oom werkte bij mijn vader op kantoor en hij nam haar overdag daarheen mee. 's Avonds en in het weekend was ze bij ons samen met mijn oom. Ik mocht mee naar puppiecursus en toen ze groter werd gingen we vaak naar het strand om te wandelen.
Mijn oom sliep altijd wel in zijn eigen huis en Janneke sliep naast hem in bed. Met dr hoofd op het kussen In het weekend kreeg ze ontbijt op bed. En doordeweeks draaide ze nog een keer om als mijn oom opstond, de luiwammes. Als het regende weigerde ze om naar buiten te gaan Het was net echt een kindje! Als mijn oom uiteten ging, dan mocht ze mee en zat ze op een stoel aan tafel. Als we patat haalden bij de snackbar kreeg ze een rauwe frikandel. Iedereen in het dorp kende haar.
Op een dag ontmoette mijn oom een vrouw. Ze was al heel snel zwanger en mijn oom besloot met haar te trouwen. Eerst kwam mijn oom (samen met de mevrouw) vaak langs, maar we merkten dat zijn vrouw het niet leuk vond en na een poosje zagen we hem steeds minder.
Uiteindelijk kwam het zover dat we mijn oom ongeveer nooit meer zagen, ik had er veel pijn van, want ik miste hem en vooral Janneke erg veel. Janneke was ook een beetje ons hondje, en zo'n lieve schat!
De mevrouw van mijn oom mocht Janneke niet zo graag. Altijd zei ze tegen mijn oom: "Ja het is jouw hond, ga jij hem maar eten geven/uitlaten/kammen/met hem spelen".. Mijn oom kreeg een andere baan en Janneke kon niet meer mee. Overdag was ze bij de mevrouw en die sloot haar dan weleens buiten. Na een poosje liep Janneke dan weg, en elke keer kwam ze zelf naar ons toe. Dan kon ik wel weer een berg met haar knuffelen!
Omdat ze schapendoes is, werd ze vaak onrustig als er mensen weggingen. De enige personen waarbij ze altijd rustig was, was bij mijn oom en bij mij. Soms ging ik weleens langs mijn oom en dan haalde ik Janneke op voor een wandeling, langs het meer of het strand.
De laatste jaren was de band tussen mij en mijn oom ver te zoeken. Ik wilde ook niet meer graag langs hem, en ik zag Janneke eigenlijk alleen nog maar als mijn opa en oma oppaste op haar (dan belden ze mij speciaal op om met Jans te komen knuffelen). Voor mijn opa en oma was ze overigens ook echt een kleinkind! Die waren ook verzot op haar! Mijn tante was inmiddels fulltime gaan werken en mijn oom had een burnout en was thuis. Janneke had het weer een stuk meer naar haar zin overdag thuis en liep dus ook niet meer weg naar mijn ouders toe. Altijd als ik Janneke zag dan was ze zo blij dat ze helemaal ging janken en zo hard kwispelen dat alles van de tafels vloog
Vlak voor kerst kreeg ik een email van mijn oom, dat ze die ochtend was ingeslapen. De avond ervoor heeft ze een hersenbloeding gehad en ze kon niet meer gered worden.
Ze heeft gelukkig niet hoeven lijden, maar ik vind het stiekem heel moeilijk dat ik haar niet meer heb gezien. De laatste jaren miste ik haar heel erg veel, en ik heb ook hard gehuild dat ze er niet meer was.
Gelukkig heeft ze de laatste jaren weer een mooi leven gehad toen mijn oom bij haar thuis was. Want ik heb een poos veel verdriet gehad om het feit dat ze op een gegeven moment een paar jaar met mijn tante, die niet van haar hield, zat opgescheept. Ze liep toen ook steeds vaker weg en ik heb verschillende keren op het punt gestaan om haar bij me te houden toen. Al wist ik ook wel dat ik dat tegenover mijn oom niet kon maken. Elke keer dacht ik: "Als ze nu nog een keer hierheen komt gelopen, dan ga ik niet meer opbellen dat ze hier is." (mijn tante belde bijna nooit zelf, meestal wachtten we een poos en belden we haar en dan deed ze quasi nonchalant dat ze nog niet eens had gemerkt dat ze weg was.... Sommige dagen belden we helemaal niet en duurde het echt uren voordat zij ons belde. Maar goed, dat is een ander verhaal.)
_{Op zich valt daar trouwens een boek over te schrijven, op een gegeven moment moest mijn oom Janneke ook telkens helemaal kortknippen van haar enzo..}

Janneke is voor altijd in mijn hart.. De liefste hond die ik kende! Een beetje mijn zusje ♥

[ afbeelding ]

Deze kaap ik effe mee naar de SC

Vandaag is poes PoePoe vredig bij de dierenarts ingeslapen. Ze werd geschat op 16 jaar.

PoePoe nam ik zo'n 2 jaar geleden mee uit het asiel Zuidwolde waar ze depressief zat te wezen. Eenmaal hier duurde de depressiviteit nog een week, ze knapte vooral op toen ze naar buiten mocht. Al gauw voelde ze zich hier helemaal thuis en kon ze zich ontspannen.

PoePoe was een 'poezen trekker', ze trok andere katten aan die het heerlijk vonden tegen haar aan te liggen. Ze stond dat ook zonder probleem toe.

Sinds enige tijd was PoePoe zwak. De dierenarts constateerde ernstige bloedarmoede en vermoedde dat er een tumoreuze toestand in het beenmerg aan ten grondslag lag. Als de boosts die ze kreeg niet zouden helpen, zou dit waarschijnlijk het geval zijn en konden we niets meer voor haar doen.

In de twee weken na het onderzoek knapte ze niet op. Ze deed haar behoefte waar ze lag, gelukkig was dat in een kartonnen doos die we makkelijk konden vervangen en met een krantenkatern konden beleggen. Maar leuk was het niet haar aan te treffen in plas of met haar kopje in ontlasting; ze had gewoon de energie niet om op de bak te gaan die vlakbij was gezet. Het enige waarvoor ze nog energie kon opbrengen was eten - veel eten.

We waren dus voorbereid en hebben er vrede mee. Omdat de grond hier nog bevroren is, hebben we gekozen voor een crematie.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 17:48 schreef Disana het volgende:
Vandaag is poes PoePoe vredig bij de dierenarts ingeslapen. Ze werd geschat op 16 jaar.

PoePoe nam ik zo'n 2 jaar geleden mee uit het asiel Zuidwolde waar ze depressief zat te wezen. Eenmaal hier duurde de depressiviteit nog een week, ze knapte vooral op toen ze naar buiten mocht. Al gauw voelde ze zich hier helemaal thuis en kon ze zich ontspannen.

PoePoe was een 'poezen trekker', ze trok andere katten aan die het heerlijk vonden tegen haar aan te liggen. Ze stond dat ook zonder probleem toe.

Sinds enige tijd was PoePoe zwak. De dierenarts constateerde ernstige bloedarmoede en vermoedde dat er een tumoreuze toestand in het beenmerg aan ten grondslag lag. Als de boosts die ze kreeg niet zouden helpen, zou dit waarschijnlijk het geval zijn en konden we niets meer voor haar doen.

In de twee weken na het onderzoek knapte ze niet op. Ze deed haar behoefte waar ze lag, gelukkig was dat in een kartonnen doos die we makkelijk konden vervangen en met een krantenkatern konden beleggen. Maar leuk was het niet haar aan te treffen in plas of met haar kopje in ontlasting; ze had gewoon de energie niet om op de bak te gaan die vlakbij was gezet. Het enige waarvoor ze nog energie kon opbrengen was eten - veel eten.

We waren dus voorbereid en hebben er vrede mee. Omdat de grond hier nog bevroren is, hebben we gekozen voor een crematie.

Heel veel sterkte! Wel lief dat jullie haar nog twee jaar een liefdevol thuis hebben gegeven!

En weer is er een huisdier minder onder ons.
Maar als ik het zo lees is dit het beste wat je PoePoe kon bieden. Als je zelf niks meer kunt en zelfs niet meer uit je eigen uitwerpselen kunt kruipen, dan leid je een dieronwaardig leven. Gelukkig heeft ze nog 2 fantastische jaren bij jullie gehad en heeft haar lijdensweg niet te lang geduurd. Heel veel sterkte!

Dank jullie wel.

Ze kon nog wel lopen en staan, maar ze had gewoon geen kracht meer voor iets anders uit de doos te komen dan voor eten. Hard spinnen en miauwen (praten, niet klagen) kon ze ook nog goed. Daarom was het 'wanneer' ook moeilijk vast te stellen. Maar de dierenarts zei 'het hoofdje wil nog wel maar de rest niet' en dat was duidelijk.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 18:22 schreef Disana het volgende:
Dank jullie wel.

Ze kon nog wel lopen en staan, maar ze had gewoon geen kracht meer voor iets anders uit de doos te komen dan voor eten. Hard spinnen en miauwen (praten, niet klagen) kon ze ook nog goed. Daarom was het 'wanneer' ook moeilijk vast te stellen. Maar de dierenarts zei 'het hoofdje wil nog wel maar de rest niet' en dat was duidelijk.

Dat maakt het extra moeilijk. Wat ik (uit eigen ervaring) wel 'mooi' vind aan zo'n ziekteproces is dat je echt afscheid kunt nemen. Ze hebben geen pijn, weten nog wie je bent dus je kunt ze echt nog verwennen. Eén van mijn katten is op een vergelijkbare manier gegaan (ze staat ook in deze reeks) en ik had het grootste deel van de rouw al gehad voordat ze overleed. Daarna was het gewoon 'goed'. Met van tijd tot tijd natuurlijk nog de moeilijke momenten.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 18:27 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Dat maakt het extra moeilijk. Wat ik (uit eigen ervaring) wel 'mooi' vind aan zo'n ziekteproces is dat je echt afscheid kunt nemen. Ze hebben geen pijn, weten nog wie je bent dus je kunt ze echt nog verwennen. Eén van mijn katten is op een vergelijkbare manier gegaan (ze staat ook in deze reeks) en ik had het grootste deel van de rouw al gehad voordat ze overleed. Daarna was het gewoon 'goed'. Met van tijd tot tijd natuurlijk nog de moeilijke momenten.

Ik ga het opzoeken, misschien heb ik het gelezen.

Het klopt helemaal wat je zegt. Verwennen en afscheid nemen. Ik heb dit ook liever dan een plotselinge nare dood, dat heb ik ook vaak meegemaakt en dat komt veel harder aan.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 18:38 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik ga het opzoeken, misschien heb ik het gelezen.

Het klopt helemaal wat je zegt. Verwennen en afscheid nemen. Ik heb dit ook liever dan een plotselinge nare dood, dat heb ik ook vaak meegemaakt en dat komt veel harder aan.

Ik heb mijn mooie dame Sietske even voor je opgezocht: In Memoriam

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 18:49 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Ik heb mijn mooie dame Sietske even voor je opgezocht: In Memoriam

Wat een mooi verhaal over het lapje dat niemand wilde hebben. En hoe ze veranderde van een buitenkat in een gezellige huiskat; je staat er soms versteld van hoe ook dieren een hele omslag kunnen maken op latere leeftijd.

Het is goed dat je je kon voorbereiden op haar overlijden zonder dat Sietske leed.

Dit was PoePoe afgelopen zomer samen met Rexje Blokje. Ze was tegen alle katten aardig.

Wat een mooie poes. En ook een lapje.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 19:02 schreef Cat22 het volgende:
Wat een mooie poes. En ook een lapje.

Jouw lapje was mooi. Dit was mijn eerste lap, als ik zo eens op mijn vingers tel heb ik overwegend zwarte katten gehad; zo'n lap is dan ineens heel uitbundig van kleur

PoePoe

Sterkte...

mn cavia Fresa is vanmorgen in mn armen overleden.
ze kreeg gister een longontsteking en ben met haar naar een DA gegaan die in het weekend open was.
was wel ff lastig om te kijken wat het beste was, ze was wel benauwd maar misschien haalde ze het weekend wel.
ik wist het niet.
ze had nog wel wat van een tomaat gegeten, niet heel veel maar at wel iets.
later op advies van mn zus die mensen arts is :p( ze had beesgtje ff vastgehouden en gekeken naar de ademhaling en zag dat het niet best was) toch naar de DA gegaan.
die zei dat ze waarschijnlijk een longonsteking had en anders iets met haar hart.
ze heeft 2 prikken gekregen en medicijnen die ik vandaag moest gaan geven via zo n spuitje in de bek doen.
thuis af en toe water gegeven met het pipetje, wilde vandaag dan een fruitprutje gaan maken wat ik ook zo in der bekje kon doen.
Gisteravond was er geen verbetering maarja wilde het een kans geven en niet weer naar de DA.
geen idee wanneer je verbetering zou moeten zien.

uiteindelijk vanmorgen om 7:15 opgestaan om haar drinken te geven.
ze was echt heel zielig.
heb der bij me genomen in een handdoek en tegen me aangehouden.
kon der nog net wat drinken geven maar dat wilde ze eigenlijk ook niet.
na een paar stuiptrekkingen is ze om 7:30 overleden.
ze heeft gewacht op mij, dat weet ik zeker.
was al bang dat ze dood in het hok lag.

nu is haar vriendje alleen,.
had juist toen haar vriendinnetje ander halve maand terug overleed een oude beer erbij gezet.
samen oud worden enzo en niet eenzaam zijn.
het scheelt dat ie gewent is om alleen te zitten, dan is het nog wel zielig, maar geeft mij ff tijd om het verdriet te verwerken en te bedenken wat ik allemaal wil.


mn meisjes samen een tijd voor de zwarte overleed



Fresa die tijdens het verschonen van het hok in de zak hooi ging liggen

ja ze was een felle dame af en toe en liet ook duidelijk weten als die kerel te dicht bij der kwam met zn brrrrrrrr
maar het ging wel steeds beter, ze was steeds minder aan het mopperen

Rip 27-01-10

quote:

Op zondag 24 januari 2010 13:35 schreef Ellatjuh het volgende:
mn cavia Fresa is vanmorgen in mn armen overleden.
ze kreeg gister een longontsteking en ben met haar naar een DA gegaan die in het weekend open was.
was wel ff lastig om te kijken wat het beste was, ze was wel benauwd maar misschien haalde ze het weekend wel.
ik wist het niet.
ze had nog wel wat van een tomaat gegeten, niet heel veel maar at wel iets.
later op advies van mn zus die mensen arts is :p( ze had beesgtje ff vastgehouden en gekeken naar de ademhaling en zag dat het niet best was) toch naar de DA gegaan.
die zei dat ze waarschijnlijk een longonsteking had en anders iets met haar hart.
ze heeft 2 prikken gekregen en medicijnen die ik vandaag moest gaan geven via zo n spuitje in de bek doen.
thuis af en toe water gegeven met het pipetje, wilde vandaag dan een fruitprutje gaan maken wat ik ook zo in der bekje kon doen.
Gisteravond was er geen verbetering maarja wilde het een kans geven en niet weer naar de DA.
geen idee wanneer je verbetering zou moeten zien.

uiteindelijk vanmorgen om 7:15 opgestaan om haar drinken te geven.
ze was echt heel zielig.
heb der bij me genomen in een handdoek en tegen me aangehouden.
kon der nog net wat drinken geven maar dat wilde ze eigenlijk ook niet.
na een paar stuiptrekkingen is ze om 7:30 overleden.
ze heeft gewacht op mij, dat weet ik zeker.
was al bang dat ze dood in het hok lag.

nu is haar vriendje alleen,.
had juist toen haar vriendinnetje ander halve maand terug overleed een oude beer erbij gezet.
samen oud worden enzo en niet eenzaam zijn.
het scheelt dat ie gewent is om alleen te zitten, dan is het nog wel zielig, maar geeft mij ff tijd om het verdriet te verwerken en te bedenken wat ik allemaal wil.

[ afbeelding ]
mn meisjes samen een tijd voor de zwarte overleed

[ afbeelding ]

Fresa die tijdens het verschonen van het hok in de zak hooi ging liggen

ja ze was een felle dame af en toe en liet ook duidelijk weten als die kerel te dicht bij der kwam met zn brrrrrrrr
maar het ging wel steeds beter, ze was steeds minder aan het mopperen

Je hebt je best gedaan en het is mooi dat ze in je armen is gestorven.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 14:19 schreef Eisoep het volgende:
[ afbeelding ] Rip 27-01-10

Was dit jouw beestje? Was het ouderdom?

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 09:08 schreef Disana het volgende:

[..]

Was dit jouw beestje? Was het ouderdom?

\

Nee hij was maar 2 jaar oud..
waarschijnlijk ziek ofzo maar hij liet niks merken.
hij was niet in het stro toen wij hem vonden maar daarbuiten bij het mandje waar wij hem hadden toen hij nog big was.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:19 schreef Eisoep het volgende:

[..]

\

Nee hij was maar 2 jaar oud..
waarschijnlijk ziek ofzo maar hij liet niks merken.
hij was niet in het stro toen wij hem vonden maar daarbuiten bij het mandje waar wij hem hadden toen hij nog big was.

Ach wat sneu. Het lijkt me heel vervelend als dat zomaar op zo'n jonge leeftijd gebeurt en je niet weet waardoor het komt.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:33 schreef Disana het volgende:

[..]

Ach wat sneu. Het lijkt me heel vervelend als dat zomaar op zo'n jonge leeftijd gebeurt en je niet weet waardoor het komt.

Nee we hebben hem zo goed als meteen begraven nadat we de hond en het konijn ff aan hem lieten ruiken.
nu ligt hij lekker dicht bij zijn hok onder een afdakje begraven dus kan ik altijd nog bij hem zitten

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:38 schreef Eisoep het volgende:

[..]

Nee we hebben hem zo goed als meteen begraven nadat we de hond en het konijn ff aan hem lieten ruiken.
nu ligt hij lekker dicht bij zijn hok onder een afdakje begraven dus kan ik altijd nog bij hem zitten

Mooi dat dat kon Eisoep. Ik heb mijn poes vorige week moeten laten cremeren omdat de grond te bevroren was om een grafje te graven in de tuin.

Had hij ook een naam?

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:44 schreef Disana het volgende:

[..]

Mooi dat dat kon Eisoep. Ik heb mijn poes vorige week moeten laten cremeren omdat de grond te bevroren was om een grafje te graven in de tuin.

Had hij ook een naam?

oeh dat is jammer.
ik wou Olly ook laten cremeren maar dat mocht niet omdat hij een varken is !!!!einzzz!!11
en hij heette Olly

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:48 schreef Eisoep het volgende:

[..]

oeh dat is jammer.
ik wou Olly ook laten cremeren maar dat mocht niet omdat hij een varken is !!!!einzzz!!11
en hij heette Olly

Wat raar. Een varken is toch niet groter dan een flinke hond?

Maar een grafje is ook mooi. In de lente kun je er bloemen op planten.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 12:48 schreef Disana het volgende:

[..]

Wat raar. Een varken is toch niet groter dan een flinke hond?

Maar een grafje is ook mooi. In de lente kun je er bloemen op planten.

Ja dat is waar. we hebben nu van die lantaarntjes hangen en wat stro over het zand.
er komt nog een monument/gedenksteen.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 12:58 schreef Eisoep het volgende:

[..]

Ja dat is waar. we hebben nu van die lantaarntjes hangen en wat stro over het zand.
er komt nog een monument/gedenksteen.

Dat klinkt als een waardig graf.

Ik lees hier echt niet graag , maar Bloemetje, wat een prachtige persjes had je, en wat fijn dat die twee oudjes toch nog een mooie tijd gehad hebben bij jullie.
En Eisoep, je Olly
Het is alweer meer dan 5 maanden geleden dat mijn Fritsje doodging, maar er gaat echt geen dag voorbij dat ik hem niet mis en dat ik niet aan hem denk...

[ Bericht 6% gewijzigd door oh-oh op 30-01-2010 13:53:14 ]

Omdat ik mijn twee kleine dropjes zo mis, heb ik gisteren twee knuffeltjes van ze gemaakt ♥
Nu kan ik ze toch nog een beetje knuffelen...

Toch ook eventjes hier delen:

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 17:33 schreef bl0emetjE het volgende:
Omdat ik mijn twee kleine dropjes zo mis, heb ik gisteren twee knuffeltjes van ze gemaakt ♥
Nu kan ik ze toch nog een beetje knuffelen...

Toch ook eventjes hier delen:
[ afbeelding ]

Wat leuk bedacht! Kun je toch nog een beetje met ze knuffelen.

wat een trieste maar mooie nieuwe verhalen weer.
sterkte iedereen

Vandaag heb ik mijn lieve Venom in moeten laten slapen. 12 jaar geleden heb ik hem uit het asiel gehaald als heel schuw, jong katje. In die 12 jaar is hij 3x met mij van huis gewisseld en is hij bij mij geweest vanaf dat ik een meisje van 23 was, die net een paar jaar op zichzelf woonde, tot nu, een 35-jarige vrouw met twee kinderen. 7 jaar geleden heeft hij een ernstige vorm van blassgruis gehad, waar bij hij op sterven na dood was. Uiteindelijk is hij, na een geslaagde penisamputatie, er weer bovenop gekomen. Na deze periode veranderde er ook iets in zijn karakter. Hij werd nog veel liever en socialer en gaf mij echt het volledige vertrouwen. Niet meer te vergelijken met dat schuwe katje wat hij aan het begin was. Ook voor mijn kinderen was hij vanaf het begin zo lief en geduldig. Dat 'aaien' niet altijd direct even zachtzinnig lukt bij baby's, begreep hij best. En hij bleef dan geduldig liggen tot het wel goed ging. En ineens donderdagnacht, zag ik aan hem dat het niet goed ging. Hij stond op van zijn vaste plekje op de bank en ging ineens midden in de kamer zitten plassen. Hij werd ook al wat magerder de laatste tijd, maar niet zo dat het opvallend was. Gisterenochtend ben ik direct naar de dierenarts gegaan met hem en hij bleek nierfalen te hebben. De waardes in zijn bloed waren 4 á 5 keer zo hoog als de norm. Maar goed, infuusje gekregen, medicijnen meegekregen en speciaal dieet. En weer naar huis. Maar hij wilde niet eten en/of drinken. Zelfs met een spuitje kregen we niks bij hem binnen en ik zag hem gewoon achteruit gaan. Vanmorgen deed hij niets anders meer dan op de verwarming liggen, hij reageerde nauwelijks meer en kon haast niet meer lopen. Hij woog nog maar 1,8 kilo en was helemaal uitgedroogd. Dus ik kon niets anders dan de dierenarts bellen om hem in te laten slapen. Ik heb hem tot het einde vastgehouden en geknuffeld en hem toen laten gaan. Mijn binkie.

Ik kan het nog niet geloven. 3 1/2 maand geleden heb ik mijn oudste, 13-jarige macho-kat en soulmate, Slayer in moeten laten slapen. Die bleek een tumor in zijn dikke darm te hebben, die ook aan zijn rug vastzat. Niet operabel dus. In nog geen 4 maanden tijd ben ik allebei mijn maatjes kwijt. Mijn huis wordt wel leeg en stil zo, net als ik op dit moment.

Wat een triest verhaal She Wolf
Wat kun je die beestjes dan toch missen...
Sterkte

Leeg en stil, dat lijkt me heel moeilijk. Sterkte met het verwerken en wennen She-Wolf. Zo te lezen hebben de beide beestjes een mooi leven gehad.

She-Wolf.
Dat brengt verdrietige herinneringen terug. Mijn twee katten zijn aan precies dezelfde oorzaken overleden. Gelukkig had ik nog wat meer tijd om afscheid te nemen dan jij met Venom had. En zat er een paar jaar tussen. Je 2 huisdieren zo snel verliezen, da's echt hard.
Wel mooi dat Venom na zijn blaasgruis opeens zijn zachte kant durfde te tonen. Ook dat herken ik hier. Blijkbaar maakt ziekte toch ook bij beestjes iets los.

Heel veel sterkte.

She-wolf, veel sterkte.
Wat maak je toch veel mee met die dieren he, je deelt echt je leven met ze
Bloemetje, hoe heb je die knuffels gemaakt?
Ze zijn tof!

Sterkte she-wolf

Bedankt allemaal. Nu, een dag later kan ik het nog maar moeilijk bevatten.

Ze hebben inderdaad een mooi leven gehad, en ze hebben in ieder geval mijn leven een stukje mooier gemaakt.

She-Wolf, wat heeft ie een mooi lief en fijn leventje gehad bij je! Maar wat kan het stil zijn in huis...
Pas als je beestje weg is, besef je eigenlijk des te meer wat een plek hij innam binnen het gezin! Dat het, net zo goed als de mensen in huis, een hele persoon is, die dan echt een hele lege plek achter heeft gelaten.
Veel sterkte voor nu en de komende tijd.

quote:

Op zaterdag 6 februari 2010 21:12 schreef oh-oh het volgende:
She-wolf, veel sterkte.
Wat maak je toch veel mee met die dieren he, je deelt echt je leven met ze
Bloemetje, hoe heb je die knuffels gemaakt?
Ze zijn tof!

Ik heb de foto's van de poesjes in photoshop "uitgeknipt" (de achtergrond erachter weggehaald) en toen op van dat t-shirt transfer papier uitgeprint. Dat op katoen gestreken. Toen het katoen dubbel gelegd en met een rand eromheen de afbeelding op het katoen uitgeknipt. Die twee stukken op z'n kop op elkaar gelegd en met de naaimachine aan elkaar genaaid. Klein stukje open gelaten en daarna weer binnenste buiten gekeerd zodat de afbeelding weer aan de buitenkant zit. Toen gevuld met kussen vulling (van de hema) en het laatste open stukje met de hand dicht genaaid!
Ben er erg blij mee, ze liggen nu gezellig op de bank ♥

quote:

Op maandag 8 februari 2010 01:02 schreef bl0emetjE het volgende:
[..]

Ik heb de foto's van de poesjes in photoshop "uitgeknipt" (de achtergrond erachter weggehaald) en toen op van dat t-shirt transfer papier uitgeprint. Dat op katoen gestreken. Toen het katoen dubbel gelegd en met een rand eromheen de afbeelding op het katoen uitgeknipt. Die twee stukken op z'n kop op elkaar gelegd en met de naaimachine aan elkaar genaaid. Klein stukje open gelaten en daarna weer binnenste buiten gekeerd zodat de afbeelding weer aan de buitenkant zit. Toen gevuld met kussen vulling (van de hema) en het laatste open stukje met de hand dicht genaaid!
Ben er erg blij mee, ze liggen nu gezellig op de bank ♥

Oh, dat ga ik mss wel van je pikken, ff kijken of ik iemand met een kleurenprinter kan vinden

quote:

Op maandag 8 februari 2010 08:40 schreef oh-oh het volgende:

[..]

Oh, dat ga ik mss wel van je pikken, ff kijken of ik iemand met een kleurenprinter kan vinden

_{Ik kan ook een knuffeltje voor je maken tegen een kleine onkosten vergoeding als je niemand kan vinden!}

Oh is dat echt alweer een jaar geleden?

quote:

Op maandag 22 februari 2010 16:03 schreef CherryLips het volgende:
Tijd gaat hard he? Raar om te bedenken dat ik haar vorig jaar op dit tijdstip naar het crematorium reed .

Ik ga denk ik nog een puppyfoto van haar inlijsten, de eerste of derde van hierboven

Tijd gaat onvoorstelbaar hard.
Ik weet nog hoe ik met je meeleefde toen.
Je dagelijkse verhaaltjes over hoe je haar miste.
Ik heb daar nog veel aan gedacht toen Frits doodging....
Die is overmorgen al een half jaar dood

Zaterdagavond voor het laatst voedsel in haar bakje gedaan, alles zit er nog in dus ze is vermoedelijk dood
Winterslaap houdt ze niet, is het veelte warm voor hier in de kamer.
Ze liep donderdag nog druk heen en weer zoals ze altijd deed. Maargoed, ze was al bijna 3 dus ik hield er ook al enigszins rekening mee.
Maargoed, morgen een mooi zonnig plekje uitzoeken in de tuin en wat zonnebloempitjes mee, daar hield ze altijd van.

[ Bericht 9% gewijzigd door Andyy op 22-02-2010 23:31:52 ]

Ik vraag het toch; Hoezo vermoedelijk?

quote:

Op maandag 22 februari 2010 23:40 schreef Poeke het volgende:
Ik vraag het toch; Hoezo vermoedelijk?

Morgen haar huisje open maken om het te bevestigen.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 00:33 schreef Andyy het volgende:

[..]

Morgen haar huisje open maken om het te bevestigen.

Op die manier...

Het is vandaag alweer een half jaar geleden.
Een half jaar zonder Frits.
Het is voorbij gevlogen en voorbij gekropen.
We hebben zoveel leuke dingen gedaan, we hebben er een pupje bij.
Maar toch was alles net ietsje minder zonder dat kleine sjagrijntje.
Het gemis went wel snel hoor, maar het blijft wel heel erg aanwezig.
Iedereen praat ook nog vaak over Frits.
Ik ben niet de enige die hem mist.
We hebben allemaal zo veel fijne herinneringen aan dat gekke kleine eigenwijze hondje.
Maar wat ik er niet voor over zou hebben gehad om nog gewoon mn kleine snotterende verharende keffende kutchihuahua nog gehad te hebben nu.
Frips, ik mis je!

Gewoon even een dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft ♥

Vandaag is het een jaar geleden dat we Bounty lieten inslapen, op 28 februari rond 01.00 's nachts.

Na een strijd van een twee weken waarin we niet wisten wat hij mankeerde. Soms leek het even de goede kant op te gaan, maar die laatste dag ging het zo ontzettend hard. 's ochtends kwam hij nog vrolijk maar wankel aangehuppeld, miauwend en zijn staart in de lucht. Na een dagje ter observatie bij de dierenarts haalden we een bijna dood katje op. Hij kon niet meer op zijn pootjes staan en was soms compleet van de wereld. Hij kreeg een laatste shot medicatie die misschien het tij nog kon keren, maar die avond ging hij alleen harder bergafwaarts. Toen hij tijdens het toedienen van water niet meer slikte, wisten we dat dit een enkel ritje dierenarts zou worden...

We weten vrijwel zeker dat het de droge variant van FIP was. 8 maanden is hij geworden. Hoewel we hem maar een half jaartje hebben gehad, mis ik hem nog steeds. Het was gewoon een ontzettend stoer beestje met een geweldig karaktertje. Ik kan nog altijd boos worden om de onrechtvaardigheid van zijn dood en wordt nog altijd verdrietig als ik terugdenk aan die laatste weken.

Ik schreef de dag van zijn overlijden dit gedichtje, dat me nog altijd troost biedt.

Pluizig wollig poezelbeestje
Trippelt dapper door het huis
Ontdekt de wereld in zijn eentje
Vangt gewiekst een speelgoedmuis

Je werd een sterke stoere kater
Je was de koning van het huis
Een knuffelbeestje tot het einde
Voor altijd is ons hart jouw thuis

Jouw negen levens zijn vervlogen
Als seconden in de nacht
Ik had je zo graag groot zien worden
Lieve Bounty, slaap maar zacht

Wat erg chanty dat ook jouw kat zo jong overleden is aan de verschrikkelijke ziekte FIP! Het is heel normaal dat je na een jaar hem nog steeds ontzettend mist. Ik denk ook nog een paar keer per dag aan mijn overleden katten en ik mis ze ook nog iedere dag.

Wat een prachtige kater was Bounty! Wauw!

Heel veel sterkte.

quote:

Op zondag 28 februari 2010 11:59 schreef chocoladedrop het volgende:
Wat erg chanty dat ook jouw kat zo jong overleden is aan de verschrikkelijke ziekte FIP! Het is heel normaal dat je na een jaar hem nog steeds ontzettend mist. Ik denk ook nog een paar keer per dag aan mijn overleden katten en ik mis ze ook nog iedere dag.

Wat een prachtige kater was Bounty! Wauw!

Heel veel sterkte.

Dank je Het is een hele nare ziekte en ik krijg ook elke keer rillingen als ik hier lees dat er weer een kat aan overleden is of het mogelijk onder de leden heeft. Je kunt er gewoon niets tegen doen, die machteloosheid is gewoon enorm slopend. Ik hoop echt dat er ooit iets gevonden wordt tegen deze ziekte.

quote:

Op zondag 28 februari 2010 12:05 schreef Chanty het volgende:

[..]

Dank je Het is een hele nare ziekte en ik krijg ook elke keer rillingen als ik hier lees dat er weer een kat aan overleden is of het mogelijk onder de leden heeft. Je kunt er gewoon niets tegen doen, die machteloosheid is gewoon enorm slopend. Ik hoop echt dat er ooit iets gevonden wordt tegen deze ziekte.

Dat hoop ik ook echt. Vooral de droge vorm van FIP is verschrikkelijk omdat je die nooit met zekerheid vast kan stellen tenzij de kat al is overleden. Het beestje wordt maar zieker terwijl wij niet weten wat er aan de hand is. Het is niet vast te stellen vanuit het bloed ofzo. Eigenlijk moet je alle andere ziektes uitsluiten om erachter te komen of ie droge FIP heeft of niet.
Ik vind het sowieso vervelend dat er zo weinig onderzoek naar FIP wordt gedaan, de meeste dierenartsen weten zelf niet eens goed wat het is. Als je vragen gaat stellen aan verschillende dierenartsen krijg je ook verschillende antwoorden mbt FIP. Ook vervelend dat je je kat maar meteen moet laten inslapen als het duidelijk is omdat er niets tegen te doen is. Meer onderzoek zou een hoop verbeteren aan de behandeling maar ja.

quote:

Op zondag 28 februari 2010 12:50 schreef chocoladedrop het volgende:

[..]

Dat hoop ik ook echt. Vooral de droge vorm van FIP is verschrikkelijk omdat je die nooit met zekerheid vast kan stellen tenzij de kat al is overleden. Het beestje wordt maar zieker terwijl wij niet weten wat er aan de hand is. Het is niet vast te stellen vanuit het bloed ofzo. Eigenlijk moet je alle andere ziektes uitsluiten om erachter te komen of ie droge FIP heeft of niet.
Ik vind het sowieso vervelend dat er zo weinig onderzoek naar FIP wordt gedaan, de meeste dierenartsen weten zelf niet eens goed wat het is. Als je vragen gaat stellen aan verschillende dierenartsen krijg je ook verschillende antwoorden mbt FIP. Ook vervelend dat je je kat maar meteen moet laten inslapen als het duidelijk is omdat er niets tegen te doen is. Meer onderzoek zou een hoop verbeteren aan de behandeling maar ja.

Klopt, de eerste weken kwam er ook vanalles voorbij bij de DA, hoop testen gedaan en antibiotica. Soms ging het weer even beter en dan weer slechter. Het kon gewoon vanalles zijn. Die onzekerheid, het hopen en steeds weer de teleurstelling zijn enorm slopend. Als laatste werd er nog gedacht aan een auto-immuunziekte en de DA hoopte dat de medicatie nog aan zou slaan, niet dus. De nood-DA vond het direct een duidelijk geval van FIP. Maar toen was het ook ineens zo rap gegaan, kennelijk was het neurologische systeem aangetast.

Wat is begrepen heb ik het een lastige ziekte om onderzoek naar te doen omdat het virus dat FIP veroorzaakt, in elke kat voorkomt in een minder gevaarlijke vorm. En waarschijnlijk zullen ze dan ook meer aan FIP overleden katten nodig hebben, en als je beestje net overleden is, staat je hoofd er niet echt naar om het lichaam maar aan de wetenschap te geven.

Wij hebben ook geen autopsie laten doen voor 100% zekerheid, 98% is prima. Wilden hem gewoon weer lekker mee naar huis nemen en hij is de volgende dag gecremeerd en staat hier nu op de schouw.

Vandaag was het dan ''zover''
Amber, onze Golden Retriever van 13 jaar en 8 maanden oud heeft haar ''verlossende'' spuitje gekregen
Vandaag kon het qua omstandigheden bijna niet beter, ze heeft meer dan een uur een wandeling gemaakt in de eerste lentezon en, hoewel ze volop kwispelde en vrolijk was vandaag, kon 't helaas niet langer. Tweede Kerstdag hoorden we dat ze een tumor in d'r bek heeft en sindsdien liep ze op pijnstillers.

De tumoren in haar bek waren gigantisch gegroeid en op het laatste moment bedekte het bijna volledig haar mond. Waarschijnlijk was het ook uitgezaaid naar haar longen en haar kop. Ze at heel erg moeilijk en ze had het steeds vaker benauwd. Pijn zal ze de laatste dagen niet gehad hebben, maar lekker in haar vel zat ze zeker niet en wandelingen leken steeds meer een plagerij te worden.

Het is een combinatie geworden tussen de kanker en de ouderdom waar ik zelf heel gelukkig mee ben, beter dan dat die tumoren een keigezonde hond de dood in hadden gestuurd. Ze is vredig ingeslapen, eerste prikje na 10 minuten in slaap, en 5 minuten later haar laatste adem.


foto van haar laatste wandeling

quote:

Op dinsdag 2 maart 2010 19:24 schreef blckbb het volgende:
Vandaag was het dan ''zover''
Amber, onze Golden Retriever van 13 jaar en 8 maanden oud heeft haar ''verlossende'' spuitje gekregen
Vandaag kon het qua omstandigheden bijna niet beter, ze heeft meer dan een uur een wandeling gemaakt in de eerste lentezon en, hoewel ze volop kwispelde en vrolijk was vandaag, kon 't helaas niet langer. Tweede Kerstdag hoorden we dat ze een tumor in d'r bek heeft en sindsdien liep ze op pijnstillers.

De tumoren in haar bek waren gigantisch gegroeid en op het laatste moment bedekte het bijna volledig haar mond. Waarschijnlijk was het ook uitgezaaid naar haar longen en haar kop. Ze at heel erg moeilijk en ze had het steeds vaker benauwd. Pijn zal ze de laatste dagen niet gehad hebben, maar lekker in haar vel zat ze zeker niet en wandelingen leken steeds meer een plagerij te worden.

Het is een combinatie geworden tussen de kanker en de ouderdom waar ik zelf heel gelukkig mee ben, beter dan dat die tumoren een keigezonde hond de dood in hadden gestuurd. Ze is vredig ingeslapen, eerste prikje na 10 minuten in slaap, en 5 minuten later haar laatste adem.

[ afbeelding ]
foto van haar laatste wandeling

Maar fijn dat ze de laatste dag nog zo heeft mogen genieten
Wat een prachthond trouwens
Sterkte iig...

Ik heb vanmiddag mijn kat Balou in laten slapen.
Ik was 19 toen ik met mijn vriendinnetje ging samenwonen, en samen namen we twee katten. De relatie ging na een half jaar samenwonen kapot, de katten bleven bij mij. Zo beinvloedt een relatie in je jeugd je halve leven, want nu ben ik 40, en nu pas is de eerste kat overleden. Zijn zus heeft nu het rijk alleen hier in huis, ik geloof niet dat ze haar broer gaat missen.

Balou was een contactkat. Een hond geboren in een kattenlichaam. Was constant van alles aan het doen, en constant aandacht aan het vragen, miauwmiauw, tot gekmakens aan toe. Reusachtig was ie toen ie volwassen werd, een tijger die tegen je op sprong en je platlikte of je dat nou leuk vond of niet. De grootste kat die je ooit gezien hebt.
Een jaar of wat geleden kreeg ie last van zijn schildklier en veranderde in een mager scharminkel. Elke dag dat ie nog leefde was weer een godswonder, en dat heeft dat gekke beest jarenlang weten te rekken. Maar het laatste half jaar kon hij steeds vaker niet meer op zijn manke poten (na een val van het balkon toen ie jong was) staan, maar telkens sleepte ie zich een dag later toch weer omhoog en begon zijn rondjes door het huis weer te sjokken. Niet kapot te krijgen, met dat uitgemergelde lijf van hem. Shikke-tak-shikke-tak-shikke-tak deden zijn poten over de houten vloer, tot de laatste snik bleef ie alles inspecteren. Maar de laatste dagen kwam ie echt niet meer op zijn poten, stopte met eten en drinken en sinds gisteren kwam er geen geluid meer als ie miauwde, en bleef zijn zachte spinnen achterwege als je hem aaide. De afgelopen maanden had ie al geen plas of poep meer in de bak gedaan, maar zolang we het idee hadden dat ie nog lol of liefde uit zijn dagen kon halen hebben we met liefde zijn poep en pies geruimd. Zijn geest heeft hem zeker vier jaar extra overeind gehouden terwijl zijn lichaam al lang en breed volledig op was. Nu was het klaar, we hebben ons jaren afgevraagd wanneer zo'n moment komt en hoe je dat beslist, maar vandaag was het gewoon duidelijk. Tijd om naar de poezenhemel te gaan.

We zijn al jaren niet samen op vakantie geweest, omdat Balou anders niet twee keer daags zijn medicijnen binnenkreeg. Nu liggen we in echtscheiding sinds vorige maand. Hoe tragisch kan het lopen. Het zou mij niks verbazen als mijn huwelijk anders was gelopen als we wel gewoon op vakantie hadden kunnen gaan, soms heb je toch echt samen even een break nodig. Nu stond ik samen met mijn bijna ex-vrouw te huilen om onze vriend die we jarenlang zo liefdevol verzorgd hebben.

Ik heb twintig jaar lief en leed gedeeld met die kat, vanaf het moment dat ik uit huis ging na een rotjeugd en mijn echte leven begon is ie bij me geweest. Zijn zus is er nog, maar dat is een kat avant la lettre, die heeft mij of ons niet nodig. Maar Balou, die had de mensen en de aandacht nodig, en was altijd zo expressief in de liefde die hij gaf. Hij was op. Hij is in mijn armen heengegaan en ik heb me erover verbaast dat ik het leven niet uit zijn lijf voelde glijden. Hij was gewoon al helemaal op.

Ik ben mijn allerbeste vriend in het leven kwijt. Ik mis je zo, Balou.

Heftig verhaal en een beetje herkenbaar voor mij. Ook wij hebben onze kat op kerstdag laten inslapen nadat ie zo'n 18 jaar lang bij ons was. Bij mij was dat van mijn 8 jaar tem 26 jaar, zowat mijn hele bewuste leven totnutoe dus. Is dus maar logisch dat je je rot voelt nu, ik denk nu (een dikke twee maand later) nog elke dag aan onze Citroen. Zijn as staat nu in onze woonkamer. Hij was ook helemaal op en dan moet je dus een zware, maar juiste, beslissing nemen. Sterkte !

Dankjewel, man. Het voelt ook inderdaad volledig juist, maar het maakt het missen nauwelijks minder. Ik twijfel nog of we die as terug willen hebben of laten verstrooien. In ieder geval wel een individuele crematie, ik vind het wel top dat je je huisdier betaalbaar fatsoenlijk kunt laten cremeren tegenwooordig. Ik had er niet aan moeten denken dat ie in de gemeentelijke afvalemmer verdween, daarvoor was ie veel te bijzonder.

Slik...

Heel veel sterkte drijfhout

Weer aangrijpende verhalen hier. Heel veel sterkte baasjes.

Drijfhout, wat een prachtig verhaal, met een onvermijdelijk droef einde.
Veel sterkte, wat zul je hem missen, en hoe bijzonder is het dat hij zo een groot deel van je leven bij je was

RIP Spike, slechts 14 geworden. Gisteravond kreeg hij een epileptische aanval die niet mee over ging, vanochtend is hij ingeslapen.



Het was eigenlijk een rothond die niet opgepakt wilde worden, niet aan de lijn wilde wandelen maar wel een hele lieve rothond. Ondanks al zijn kwalen (CECS / Spike's disease) is hij toch nog 14 geworden.

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 13:28 schreef Ps2K het volgende:
RIP Spike, slechts 14 geworden. Gisteravond kreeg hij een epileptische aanval die niet mee over ging, vanochtend is hij ingeslapen.

[ afbeelding ]

Het was eigenlijk een rothond die niet opgepakt wilde worden, niet aan de lijn wilde wandelen maar wel een hele lieve rothond. Ondanks al zijn kwalen (CECS / Spike's disease) is hij toch nog 14 geworden.

Hij ziet er ook een beetje boevig uit en toch ook weer lief Sterkte met je verlies.

Aaahw, sterkte met het verlies van je lieve rothond Ps2K!
Hij ziet er ook precies uit op die foto zoals jij hem beschrijft, qua karakter.

die met de moeilijke karakters zijn vaak wel de meest indrukwekkende en die je bij blijven.
mooi beestje en toch nog 14 geworden.

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 17:54 schreef drijfhout het volgende:
Dankjewel, man. Het voelt ook inderdaad volledig juist, maar het maakt het missen nauwelijks minder. Ik twijfel nog of we die as terug willen hebben of laten verstrooien. In ieder geval wel een individuele crematie, ik vind het wel top dat je je huisdier betaalbaar fatsoenlijk kunt laten cremeren tegenwooordig. Ik had er niet aan moeten denken dat ie in de gemeentelijke afvalemmer verdween, daarvoor was ie veel te bijzonder.

idem hier, alle katjes krijgen een individuele crematie incl hun eigen dekentje en gaan straks de tuin in, ieder zijn eigen boom om rondjes te kunnen rennen.

was even apart om je verhaal te lezen, zoveel vage overeenkomsten waren er met mijn katten, Coco en Balou. laatste leeft nog, zijn zusje hebben we in oktober laten inslapen.
ze komen van de dierenambulance toen ze een jaar oud waren, Coco is jaren geleden van een balkon gevallen, 9 hoog, ze mankeerde niets maar had sindsdien wel wat moeite met haar rug en geurvermogen.
Balou is er nog maar inmiddels flink aan het dementeren dus we weten niet hoe lang we het nog redden met hem.

Ik heb ze 16 jaar geleden, toen nog met mijn ex man, in huis genomen. toen ik bij hem vertrok heb ik de katten meegenomen omdat hij er zeker niet voor zou kunnen zorgen. jaren lang leefde ik alleen met ze tot ik met mijn huidige man ging samenwonen en gelukkig was hij ook vrij snel gek op ze en zij op hem. het blijft gek om zo lang met katten te leven en zoveel met ze mee te maken.
en helemaal gek om iemands verhaal te lezen met bijna dezelfde hoofdrolspelers maar nét iets andere dingen.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2010 18:04 schreef WRH het volgende:
die met de moeilijke karakters zijn vaak wel de meest indrukwekkende en die je bij blijven.
mooi beestje en toch nog 14 geworden.

En hij had een enorm moeilijk karakter... Dankzij een intensieve opvoeding en een kilometers lange handleiding werd het toch nog een lieve maar aparte hond. Gelukkig hebben mijn ouders nog twee honden, ze trekken zich volgens mij weinig aan van het verlies van Spike maarja Spike was toch nooit erg close met de andere honden.

Mijn moeder heeft een wat betere memoriam geschreven voor Spike:
Letter to Spike

Het verlies van Spike valt me toch zwaarder dan onze vorige hond Terry. Terry werd 18 en was op een gegeven moment gewoon "op". Dat was een lief oud dametje.. doof en blind de laatste jaren maar daar liet ze zich niet door tegenhouden. Het was altijd standaard om haar uit de mand te pakken en op schoot te zetten als ik ging tv kijken. Terry was echt een teddybeertje

ps2k wat heeft je moeder dat mooi geschreven
sterkte met het verlies

Ik kan mijn lieve hondje niet vergeten.

Het is al bijna een jaar geleden dat ze ineens uit ons leven gescheurd werd. Anders kan ik het niet noemen, want zo voelt het nog steeds... Als een mooie familiefoto waar mijn viervoeter met totaal ongepast geweld vanaf is gereten, en in de prullenbak is gegooid.

Ze kwam bij me vanuit Polen, hevig getraumatiseerd, verlangend naar een thuis... maar nog voordat ze haar échte thuis had gevonden, kwam die aanval, en nog geen half uur later was ik haar kwijt... voorgoed.

Ik weet dat Saartje nu eindelijk vrede heeft... Haar wonden zijn geheeld, waarom de mijne niet?

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:27 schreef Evienne het volgende:
Ik kan mijn lieve hondje niet vergeten.

Het is al bijna een jaar geleden dat ze ineens uit ons leven gescheurd werd. Anders kan ik het niet noemen, want zo voelt het nog steeds... Als een mooie familiefoto waar mijn viervoeter met totaal ongepast geweld vanaf is gereten, en in de prullenbak is gegooid.

Ze kwam bij me vanuit Polen, hevig getraumatiseerd, verlangend naar een thuis... maar nog voordat ze haar échte thuis had gevonden, kwam die aanval, en nog geen half uur later was ik haar kwijt... voorgoed.

Ik weet dat Saartje nu eindelijk vrede heeft... Haar wonden zijn geheeld, waarom de mijne niet?

Wat er precies is gebeurd is me niet geheel duidelijk, maar iig
Da's echt het enige nadeel van huisdieren; ze gaan dood

same here, aten van de week een gekookt eitje bij het ontbijt en we zaten eigenlijk volkomen onbewust al te roepen naar Coco die gek was op gekookt ei en ook altijd een stukje kreeg. (dat ze vervolgens voor de helft opat en de andere helft compleet ging ontleden in 1000 moeilijk op te ruimen stukjes..)
zijn zomaar opeens van die momenten dat je echt moet gaan nadenken dat je beestje er niet meer is, de moeilijke momenten maar eigenlijk ook de mooie momenten dat je nog aan ze denkt en ze niet vergeten bent.

Dit is dan wel een tijd geleden maar hier het verhaal van mijn katten.

Mijn ouders namen Skippy ongeveer een jaar voor ik geboren werd. Ze kozen hem uit het nestje omdat hij zo een stuntel was. Hij snapte niet hoe hij het mandje uit moest klimmen. En struikelde steeds over zn broertjes en zusjes. Mn ouders hadden toen nog geen idee dat die kat zich zou ontwikkelen tot een tiran.

Skippy groeide op tot een kat van formaat hond. En hij was net zo gemeen als dat ie groot was. Mn tante woonde toen op 1 hoog, en mn moeder moest hem menig keer van het portaal halen omdat anders niemand naar boven kon omdat er een kat met hoge rug en dikke staart stond te blazen en grommen.
Alleen voor mn ouders was hij lief. Verder scheurde hij iedereen het liefst in hele kleine stukjes. De ex van mn tante heeft de littekens nog steeds in zn gezicht staan van de keer dat Skip hem zat was.

Toen mn moeder zwanger raakte was ze eerst bang dat ze hem weg moest doen. Wie zou die kat nou in huis nemen? Maar blijkbaar merkte Skip dat ik eraan kwam en je moest hem van mn moeders buik af slaan.
Ze kon geen seconde gaan zitten zonder dat de kat op dr buik plofte.
Toen werd ik geboren. Mama zette skippy heel even in mn bedje om te laten snuffelen, en meneer begon te spinnen en kopjes te geven. En besloot dat hij best bij me kon liggen.
Sinds dat moment waren we onafscheidelijk. Bijna niemand kon bij hem in de buurt komen, maar ik kon hem een poppenmutsje op doen en in mn poppenwagen stoppen als baby.
Als mn luier verschoond werd of ik in bad ging, moest mn moeder uitkijken niet te struikelen over Skippy. Hij lag altijd naast mn bed, en zodra ik oud genoeg was in mn bed. Toen ik oud genoeg was om alleen naar huis te lopen vanaf school, en ik belde aan kwam de kat me altijd opwachten op de trap om samen naar boven te lopen.

Opeens werd Skippy mager en dronk heel veel. De DA zei dat hij een nierziekte had en hij kreeg speciaal voer mee. Skippy zou Skippy niet zijn als hij het gewoon zou opeten. Onze andere kat wilde het wel. Het maakte niet uit wat we probeerde (ik was 15 ondertussen) maar hij weigerde alles. Hij wilde alleen nog maar bij mij op schoot en voor het raam liggen. Toen hij op hield met eten heeft mn moeder de dierenarts gebeld en hem laten inslapen. Ik zat toen op school en was heel kwaad op mn moeder dat ik geen afscheid van m mocht nemen. Ze had me niks verteld...
Af en toe mis ik hem nog steeds. Hij was echt mijn kat en mn beste vriend tegelijk. Hij is 19 jaar geworden.


Skippy.

We hadden nog een kat. Die kwam in huis toen ik 1 jaar was. Mn ouders kregen hem van mijn vaders neef onder het verhaal van, hij heeft 3 poten blind aan 1 oog en niemand wilt hem hebben. Dus mijn ouders vonden het zielig en wilde het wel proberen. Uiteindelijk kregen ze van de neef een kerngezonde kitten met 4 poten en 2 prima oogjes.
Hij werd Ricky genoemd. Ricky was een kruising Europees korthaar en een Siamees. Hij had 1 witte snorhaar op een zwart lichaam, maar die ene snorhaar viel eruit toen hij een jaar of 10 was.

Ricky heeft wat moeten verduren van Skippy. Die die kleine indringer eerst helemaal niks vond. Maar naarmate de tijd verstreek werd hij toch aanvaard door Skip. Door de tirannie van Skip werd Ricky een heel schuw katje. Hij is nooit groot geweest en lag het liefst achter de kachel of bovenop de linnenkast. Als er visite was kroop hij weg op een plekje waar niemand bij kon. Maar zo af en toe kroop hij lekker bij iemand op schoot en zette zn buitenboordmotor aan. Tjonge wat kon die kat spinnen. Ricky was heel lief en genoot van iedere aai en elke kroel. Ook was hij gediplomeerd muizenvanger. Elke muis die hij te pakken kreeg ging eraan. En met veel liefde deponeerde hij de lijkjes mij mn moeder in dr slof, bij mn vader op zn hoofdkussen of in mijn schooltas...

Toen Skippy overleden was, werd Ricky de baas in huis. Hij kroop niet meer zo vaak weg, en kwam gezellig op schoot tv kijken. Zn vaste plekje boven mn hoofd in bed hield hij wel. Hij liep het liefst de hele dag achter je aan, en wilde overal mee naar toe. Hij deed een moord voor een stukje kip, en menig kippenbout is uit de pan verdwenen terwijl de kat ook zoek was... Alles was veilig en je kon de deksel van de pan laten. Hij pakte het toch niet, behalve als het kip was.

Ook Ricky werd oud. Maar nooit had hij iets. Nooit was hij ziek of humeurig altijd altijd even vriendelijk voor iedereen. Tot een ochtend dat hij niet meer reageerde op het klakken van mn tong. Ik keek in zn mandje en vond een zielig hoopje van iets wat ooit mn lieve kattebeest was. Hij lag alleen maar te puffen en reageerde niet meer. Dus we belde de dierenarts om hem te laten inslapen. Zn hart was het aan het begeven.
In de wachtkamer deed ik het reiskooitje open om hem nog even te aaien. En hij kroop nog 1x op mn schoot. Toen werden we naar binnen geroepen, ben ik met hem op schoot op de tafel gaan zitten en daar is hij ingeslapen. Ricky is 18 geworden.

Ook hem mis ik af en toe nog steeds.
Ik heb die katten het grootste gedeelte van mn leven bij me gehad. Dus af en toe mis ik ze nog best wel.
Van Ricky heb ik helaas geen foto op de computer staan.

Vic.. ik krijg het nog niet voor elkaar om het verhaal helemaal te vertellen.. Maar het is over.








ouwe baas. Hij is nu bij zijn vriendinnetje.

ach, autitude, veel sterkte met het verlies

Vandaag een jaar geleden leefde Frits nog, maar wist ik al dat het wss zijn laatste dag met ons zou worden.
Een jaar lijkt heel erg lang maar toch voelt het als gisteren. Al die kleine en grote dingen die ik blijf missen, ondanks dat er 5 honden zijn om voor te zorgen. Lieve kleine Frips, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk , meestal met een glimlach, soms nog met een traan. Ik mis je!

Oh-oh, wat gaat de tijd snel...
Ik herinner me het nog als de dag van gister!
Sterkte

Wat gaat de tijd toch snel. Sterkte vandaag oh-oh

Thnx...
Blegh, ik ben echt al de hele dag die dag weer aan het beleven.
Vandaag psies een jaar geleden was ie net dood en zaten we thuis met hem en gingen we bijna op weg naar het crematorium.
Ik kan me echt die hele dag nog als een film voor de geest halen.

dat heb ik ook, oh-oh, nog steeds, al is het voor mij alweer bijna 3 jaar geleden.
4 oktober 3 jaar geleden haalde ik nog de allerlekkerste allerduurste biefstuk voor doerak en drie dagen later was het voorbij (al had ik er op 4 oktober nog geen idee van dat het bijna zover was )

Ik heb de precieze datum van Snowy uit mijn geheugen gewist volgens mij.