In Memoriam #2

Ik ken het, die jaren vol van poezenverlies. De ene lieverd na de andere, maar ja, voor een deel had ik zelf gekozen van oudere tot bejaarde beestjes. Februari vorig jaar werd het me al te gortig en heb ik een jonge poes via het asiel in huis gehaald. Ik hoop oprecht dat zij heel oud mag worden.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 10:14 schreef Ingetje79 het volgende:

[..]

Oh gadver
Wat een mooierdje, hoe oud is ze geworden?
Sterkte iig

Dank je.
Ze maar 10 geworden.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 11:50 schreef BramKVO het volgende:

[..]

allereerst sterkte met het verlies van je katten, ik weet hoe het voelt, onze poes hebben we na 18 jaar ook moeten laten inslapen een tweetal weken geleden (zie post hier een beetje boven).

Ivm Ming : ben je naar een dierenarts geweest of een dierenkliniek ? Want toen onze poes zijn oog ontstoken was, durfde onze gewone dierenarts ook niet opereren omdat ie dacht dat de kat zijn hart en/of nieren zouden begeven vanwege zijn ouderdom.
Maar uiteindelijk zijn we bij een dierenkliniek terechtgekomen (ondanks dat onze dierenarts ons toen niet heeft doorverwezen, daar vind ik nog altijd dat ie fout zat, want hij was ten einde raad) en daar hebben ze eerst zijn nieren/hart getest alvorens een eventuele operatie en die waren nog altijd sterk genoeg om een operatie te doen. Daarnaast liggen ze in die kliniek aan apparatuur die alles in de gaten houdt, een beetje zoals bij de mensen dus, van zodra er iets van waarden zou zakken, kunnen ze dan direct ingrijpen. De (twee operaties op drie maand tijd (eerst hebben ze z'n oog nog gered, maar drie maand later moest het er toch uit)zijn perfect gelukt, ondanks onze schrik ook dat ie niet meer zou wakker worden na de operaties.

Een dierenkliniek is missch wel duurder dan de gewone dierenarts, maar ze kunnen dan ook zo veel meer. Wij waren er in elk geval heel tevreden over en onze poes kreeg er ook een mega-persoonlijke benadering.


Bah, het doet weer pijn om over onze Citroen te schrijven

Ik ga nooit naar gewoon een losse dierenarts, we hebben hier de kliniek zitten een dorp verderop en die is erg goed, op paardengebied 1 van de beste in nederland zelfs, dus ze hebben erg veel mogelijkheden.
Ming heeft echo's en alles gehad om alles goed in te schatten, maar het zat er gewoon niet in.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 13:46 schreef gunk77 het volgende:

[..]

Dank je.
Ze maar 10 geworden.

Veul te jong
Heb je al enig idee wat er gebeurd zou kunnen zijn?
Lag ze alsof ze gewoon lag te slapen?

quote:

Op maandag 11 januari 2010 12:59 schreef Disana het volgende:
Ik ken het, die jaren vol van poezenverlies. De ene lieverd na de andere, maar ja, voor een deel had ik zelf gekozen van oudere tot bejaarde beestjes. Februari vorig jaar werd het me al te gortig en heb ik een jonge poes via het asiel in huis gehaald. Ik hoop oprecht dat zij heel oud mag worden.

Ik heb als jongeling in een asiel gewerkt en daar het een en ander aan kneusjes meegenomen vooral, voor bv vleer geld dat ze ouder is geworden dan we hadden verwacht, maar minder oud als gehoopt.
Maar we zaten dus wel met een heel aantal katten in dezelfde leeftijdsklasse en dat doe ik nooit meer, wat een pijn geeft dat zo vlotjes achter elkaar door.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 13:53 schreef erodome het volgende:

[..]

Ik heb als jongeling in een asiel gewerkt en daar het een en ander aan kneusjes meegenomen vooral, voor bv vleer geld dat ze ouder is geworden dan we hadden verwacht, maar minder oud als gehoopt.
Maar we zaten dus wel met een heel aantal katten in dezelfde leeftijdsklasse en dat doe ik nooit meer, wat een pijn geeft dat zo vlotjes achter elkaar door.

Vreselijk he?

In 2005 hebben we binnen 10 maanden 2 van onze katten in moeten laten slapen, waarvan er eentje maar 6 is geworden.
Daarna is het lang goed gegaan, tot afgelopen december.
Toen moesten we geheel onverwachts onze lieve Rooie Baloe van net 3 in laten slapen ivm AIDS.
En ik kan er nog steeds geen vrede mee hebben

Vrij vlot daarna toch maar 2 kleine asielpoekies erbij genomen van 5 maanden oud.
Dus nu hebben we ze idd in alle leeftijdsklassen (5 mnd, 4 jaar, 7 jaar en 12 jaar).
Hopelijk de komende jaren geen ziektes en inslaapspuitjes meer

Wat een narigheid zo. Het verlies doet altijd pijn. Sterkte iedereen.

quote:

Op maandag 11 januari 2010 13:52 schreef Ingetje79 het volgende:

[..]

Veul te jong
Heb je al enig idee wat er gebeurd zou kunnen zijn?
Lag ze alsof ze gewoon lag te slapen?

Ja idd. Ik denk een hartstilstand of zo?
Ze lag er idd bij alsof ze gewoon lag te slapen

quote:

Op maandag 11 januari 2010 14:05 schreef gunk77 het volgende:

[..]

Ja idd. Ik denk een hartstilstand of zo?
Ze lag er idd bij alsof ze gewoon lag te slapen

Zou heel goed kunnen.
Voor haar op zich fijn; ze is zo ingeslapen.
Voor jou is het echter wel schrikken

Verkeerde topic

quote:

Op maandag 11 januari 2010 14:11 schreef Ingetje79 het volgende:

[..]

Zou heel goed kunnen.
Voor haar op zich fijn; ze is zo ingeslapen.
Voor jou is het echter wel schrikken

Ja klopt. Inderdaad voor haar wel fijn.
Echt heel vreemd, gisteren nog niks aan de hand, kom vanochtend mijn bed uit en ik vind haar...

1 mei 2009 is onze lieve poes Dewi ♥ overleden
8 juli 2009 is onze lieve poes Eto ♥ overleden

Ik heb niet eerder in dit topic durven kijken en lezen.

Het begon allemaal eind 2005, vriendje en ik waren in de zomer gaan samenwonen en we kregen steeds meer de gedachte om een kat als huisdier in huis te nemen.
Eind 2005 zijn we gaan zoeken online, bij websites van asiels.
Ik wilde heel graag een pers, want ik hou veel van lang haar ♥
Al vrij snel in onze zoektocht kwamen we een poes tegen in Hilversum in het crailo asiel. Haar naam was Eto (waar we eerst wel eventjes aan moesten wennen, maar in 2 dagen wisten we al niet meer beter)
Ze stond een beetje gek op de foto hihi, we hebben gebeld en voor 3 januari hadden we een afspraak om bij haar te komen kijken! Een vriend van ons heeft meerdere katten, voor ons zou ze de eerste zijn, hij is meegegaan en we hebben van hem een reismandje geleend. De dagen voor oud&nieuw hebben we inkopen gedaan, een kattenbak en speeltjes en krabpaal etc. 3 januari was het eindelijk zover! We zijn naar Hilversum gereden en we kwamen het asiel binnen. Daar lag ze! Eerst zagen we het bijna niet, ze was net een kussentje dat in 1 van de mandjes lag. Maar toen pakte we haar op en ze lag meteen in onze armen te genieten van een lading kroelen ♥ Als een babietje lag ze in goede vriend zijn armen en we kroelden zelfs op haar buik! Ze was klein van stuk, 13 jaar oud, super zacht en helemaal zwart!
We hebben haar meteen meegenomen ♥
In het asiel hebben ze vertelt dat ze eerst bij een echtpaar heeft gewoond waar ze van de vrouw des huizes was. Helaas is die mevrouw toen overleden en de man heeft (meer dan) een jaar lang de katten thuis gehouden maar er nauwelijks naar omgekeken. Hij werkte fulltime en had geen tijd voor de katten. Na een aantal maanden was Eto het zat, ze zat onder de klitten en wilde niet meer zindelijk zijn.
We weten niet hoe het allemaal verlopen is, maar in het asiel was Eto weer zindelijk(er) geworden en ze was een erg rustig poesje. Bij ons thuis merkten we wel dat ze toch een behoorlijke klap van alles heeft gehad. Het eerste halfjaar was ze redelijk zindelijk, maar daarna ging ze weer buiten de bak plassen en poepen. Vooral als wij een keer een dagje wegwaren en ook 's nachts. We denken dat ze dan de aandacht miste en het daarom ging doen. We hebben verschillende dingen geprobeerd, zoals aluminium folie en een extra kattenbak, maar ze plaste en poepte elke keer op een andere plek. Als we het zagen gebeuren dan gaven we haar wel een standje, maar vaak deed ze het als we niet keken.
En ach, ze was al steeds ouder aan het worden en we wilden haar ook niet van streek maken, dus elke ochtend liepen we het huis langs en ruimden we alles op. En als we weg waren geweest hetzelfde.
We vonden haar nog steeds super lief en ze lag graag vlakbij ons te slapen. Ze is uiteindelijk 17 jaar geworden.

Terug in 2006, 3 januari hebben we Eto opgehaald en omdat Eto altijd samen met andere katten had gewoond, en het niet leuk vond om alleen te zijn, besloten we dat het misschien leuk was om wat gezelschap te zoeken. Al heel snel vonden we Dewi! We hebben haar op 30 januari al opgehaald!
Ze was net als Eto een pers van 13 jaar oud, ook klein van stuk en helemaal zwart.
Dewi was opgegroeid bij een meneer (die later is gaan samenwonen met zijn vriendin/vrouw), ze was een klein kitten toen hij haar kreeg. Ze was geboren zonder neusgaatjes en toen ze vier was geopereerd. Hierdoor had ze wel nog altijd een snotneusje en maakte ze ook een soort gekke geluidjes afentoe. De meneer was rond onze leeftijd geweest toen hij haar als kitten kreeg en was blij dat wij haar nu zouden gaan verzorgen. Zelf ging hij emigreren en ze konden haar niet meenemen. Hij moest huilen bij het afscheid. Wel heeft ie ons veel vertelt over haar leven, dat was wel leuk, want bij Eto wisten we vrij weinig!
Eto en Dewi wenden vrij snel aan elkaar. Ze werden geen dikke vriendinnen die de hele dag samen lagen te slapen of spelen, maar ze lagen we altijd een beetje in de buurt en aten samen uit 1 bakje.
Dewi is trouwens, ondanks Eto haar onzindelijkheid, altijd heel netjes zindelijk gebleven.
Dewi, of Dewer zoals we haar vaak noemde, heette trouwens op haar deftige stamboom "Loraine van Projoinbo" En ze was een echte schootkat. Toen ze bij ons kwam was ze best dik en ze kon niet zelf op de bank springen. We moesten haar elk moment optillen omdat ze op schoot wilde. Later was ze iets afgevallen en toen lukte het haar soms wel, maar ze was al zo lang er aan gewend om getild te worden, dat ze niet vaak zelf probeerde te springen. Later hebben we met een kartonnendoos een trappetje gemaakt voor dr waardoor ze zelf op de bank kon komen. Dat was voor ons zelf ook wel handiger, al bleef ze vaak op je been tikken dat je haar op moest tillen
Dewer was een allemans vriendje en ze kroelde het liefst de hele dag!

De avond voor 1 mei, toen kreeg ze een soort epileptische aanval. Het was al laat en we schrokken ons rot! Ze was daarna erg zwak en wilde niks eten en drinken. We zijn uiteindelijk naar bed gegaan, maar ik kon niet slapen en elke keer ben ik bij dr gaan kijken. Ze was telkens niet verplaatst. Soms probeerde ze te lopen, maar het lukte niet goed. Elke keer probeerde ik haar wat drinken aan te bieden, maar ze wilde niks. Na een paar uur wilde ik niet verder slapen en ben ik bij haar gaan zitten (ongeveer 6 uur sochtends). Ik belde mijn ouders om te vragen hoe en wat, ze hebben haar nog behandeld. Rond 9 uur sochtends heb ik vriendje wakker gemaakt en we hebben samen met haar op het kleed gezeten. We hebben haar op een handdoekje gelegd. Toen kreeg ze nog meer epileptische aanvallen. Ze ging steeds zwaarder ademen en kon niet meer lopen. Haar ogen deden het niet meer en om 11 uur blies ze haar laatste adem uit. Het was vooral ouderdom en ze heeft niet veel geleden. Vanaf de vorige avond at en dronk ze (ik denk expres) niks meer en binnen 12 uur was ze (vrij) rustig ingeslapen.
We hebben hard gehuild. Nog opvallend: precies op het moment dat ze haar laatste adem uitblies, ging Eto overgeven!
We hebben Eto laten snuffelen en Dewi nog even op het kleedje laten liggen. We hebben een doos uitgezocht en haar in de avond bij mijn ouders begraven. Lekker ingewikkeld in de handdoek, in het doosje. We hebben 3 bloemen gekocht en die op haar grafje geplant.

Amper 2 maanden later was er een hittegolf. Op 1 dag in de avond liep Eto opeens heel gek rond. Ze botste overal tegen aan en toen we naar haar keken had ze extreem grote pupillen.
Vriendje herinnerde zich van zijn vader die eens een zonnesteek had, dat hij daar toen ook een paar uur blind van was geweest. We kroelden met Eto, maar ze vond het best eng allemaal. Even over 12en in de avond begonnen haar ogen bij te trekken en kon ze weer zien. We hebben de volgende ochtend allerlei ventilatoren aangeschaft om ervoor te zorgen dat Eto het niet al te heet zou hebben.
Een week lang ging het prima en toen op 7-7 in de avond kreeg Eto een epileptische aanval. Precies zoals bij Dewi. Ze was verzwakt, wilde niks meer eten en drinken. We zijn op de bank bij haar gaan liggen en snachts kreeg ze nog meer epileptische aanvallen. We hadden al snel door dat het precies zoals bij Dewi ging. En de volgende ochtend heeft ze haar laatste adem uitgeblazen.
Vanaf dat Dewi dood was gegaan, merkte je wel aan Eto dat ze Dewi miste. Ze was wat stiller. Maar ze kreeg wel een dubbele dosis kroelen, want we misten Dewi allemaal een berg.

Ik ben heel blij dat ik/we deze twee oude dames nog een paar mooie laatste jaren hebben gegeven. Jaren waarin het voor Eto niet meer uitmaakte dat ze niet zindelijk wilde zijn. Jaren waarin we Dewi toch elke keer op de bank tilden, ook al had ze een trapje
En voor ons jaren met een heleboel warmte en liefde in huis van twee kleine wezentjes die echt met ons een gezinnetje vormden.
Toen we Eto gingen begraven wilde ik niet meer naar huis. Er was toch niemand meer die daar op ons aan het wachten was. Uiteindelijk laat in de avond toch gegaan. Het was stil. Er stond nog poezeneten en poezendrinken en de kattenbak stond er nog. De krabpaal en wat speeltjes..
Heel erg gek.
Ik voelde me echt heel eenzaam in het huis. Toen kon ik echt goed merken hoe die twee kleine poezen het huis elke keer hadden gevuld met hun aanwezigheid!

We wisten zeker dat we nieuwe poesjes wilden, en in de zomer hebben we twee kittens gekregen.
Ook weer persjes, want ik hou van het knuffelgehalte ♥
En dit keer kittens omdat we niet wilden dat ze weer binnen een paar jaar dood zouden gaan en omdat het echt fijn is om te weten hoe hun hele leven vergaat. Bij Eto wisten we bijna niks en dat was soms wel moeilijk. En bij Dewi wisten we iets meer, maar toch zo'n gevoel dat je 3 kwart van haar leven gewoon niet had meegemaakt. Daarom dit keer kleintjes zodat we wel hun hele leven meemaken en ze kunnen zien opgroeien.
Ze zijn heel lief en ik denk dat Eto en Dewi ook stiekem wel een beetje op ze passen.


Lieve Eto en Dewi, onze allereerste poesjes, we zullen jullie missen en voor altijd van jullie houden! ♥

Eto:


Dewi:



_{Sorry voor het lange verhaal, en dankjewel dat ik het van me af kon schrijven hier!}

@bl0emetjE

Ik moest huilen zo'n herkenbaar verhaal helaas.

Veel plezier met je kittens!

@bloemetje wat naar zo 2 vlak achter elkaar. En dit topic is er juist om het van je af te schrijven.

Dankjulliewel *hug*

Het waren echt zulke lieve schatjes! En ik ben echt blij dat ze hier 3 en half jaar hebben mogen wonen!
Ik heb hier gisteren ook gehuild om de verhalen die ik las, allemaal zo herkenbaar..


Nog een overlijden dat ik ook graag hier wil schrijven, een rottig verhaal wel een beetje:

Vlak voor kerst is ook de hond van mijn oom overleden, ze heeft de mooie leeftijd van 14 jaar bereikt.
Vroeger was mijn oom de eeuwige vrijgezel, hij woonde zo'n beetje bij ons thuis (had ook wel een eigen huis, maar was altijd bij ons) Maar eigenlijk droomde hij van zijn eigen gezinnetje.
Op een dag besloot ie om een hondje te nemen! Het was een kruising bobtail/beardedcollie. Ze zag eruit als een mini samson, ze had de tekening van een bobtail en de bouw van een beardedcollie.
Hij noemde haar Janneke, want hij heet zelf Syb (en siepie is de kat van Jip&Janneke) en ze was zwart-wit (en een meisje).
Ik was een jaar of 11 toen ze kwam, een mini puppie ♥

Ze groeide op bij ons thuis, mijn oom werkte bij mijn vader op kantoor en hij nam haar overdag daarheen mee. 's Avonds en in het weekend was ze bij ons samen met mijn oom. Ik mocht mee naar puppiecursus en toen ze groter werd gingen we vaak naar het strand om te wandelen.
Mijn oom sliep altijd wel in zijn eigen huis en Janneke sliep naast hem in bed. Met dr hoofd op het kussen In het weekend kreeg ze ontbijt op bed. En doordeweeks draaide ze nog een keer om als mijn oom opstond, de luiwammes. Als het regende weigerde ze om naar buiten te gaan Het was net echt een kindje! Als mijn oom uiteten ging, dan mocht ze mee en zat ze op een stoel aan tafel. Als we patat haalden bij de snackbar kreeg ze een rauwe frikandel. Iedereen in het dorp kende haar.
Op een dag ontmoette mijn oom een vrouw. Ze was al heel snel zwanger en mijn oom besloot met haar te trouwen. Eerst kwam mijn oom (samen met de mevrouw) vaak langs, maar we merkten dat zijn vrouw het niet leuk vond en na een poosje zagen we hem steeds minder.
Uiteindelijk kwam het zover dat we mijn oom ongeveer nooit meer zagen, ik had er veel pijn van, want ik miste hem en vooral Janneke erg veel. Janneke was ook een beetje ons hondje, en zo'n lieve schat!
De mevrouw van mijn oom mocht Janneke niet zo graag. Altijd zei ze tegen mijn oom: "Ja het is jouw hond, ga jij hem maar eten geven/uitlaten/kammen/met hem spelen".. Mijn oom kreeg een andere baan en Janneke kon niet meer mee. Overdag was ze bij de mevrouw en die sloot haar dan weleens buiten. Na een poosje liep Janneke dan weg, en elke keer kwam ze zelf naar ons toe. Dan kon ik wel weer een berg met haar knuffelen!
Omdat ze schapendoes is, werd ze vaak onrustig als er mensen weggingen. De enige personen waarbij ze altijd rustig was, was bij mijn oom en bij mij. Soms ging ik weleens langs mijn oom en dan haalde ik Janneke op voor een wandeling, langs het meer of het strand.
De laatste jaren was de band tussen mij en mijn oom ver te zoeken. Ik wilde ook niet meer graag langs hem, en ik zag Janneke eigenlijk alleen nog maar als mijn opa en oma oppaste op haar (dan belden ze mij speciaal op om met Jans te komen knuffelen). Voor mijn opa en oma was ze overigens ook echt een kleinkind! Die waren ook verzot op haar! Mijn tante was inmiddels fulltime gaan werken en mijn oom had een burnout en was thuis. Janneke had het weer een stuk meer naar haar zin overdag thuis en liep dus ook niet meer weg naar mijn ouders toe. Altijd als ik Janneke zag dan was ze zo blij dat ze helemaal ging janken en zo hard kwispelen dat alles van de tafels vloog
Vlak voor kerst kreeg ik een email van mijn oom, dat ze die ochtend was ingeslapen. De avond ervoor heeft ze een hersenbloeding gehad en ze kon niet meer gered worden.
Ze heeft gelukkig niet hoeven lijden, maar ik vind het stiekem heel moeilijk dat ik haar niet meer heb gezien. De laatste jaren miste ik haar heel erg veel, en ik heb ook hard gehuild dat ze er niet meer was.
Gelukkig heeft ze de laatste jaren weer een mooi leven gehad toen mijn oom bij haar thuis was. Want ik heb een poos veel verdriet gehad om het feit dat ze op een gegeven moment een paar jaar met mijn tante, die niet van haar hield, zat opgescheept. Ze liep toen ook steeds vaker weg en ik heb verschillende keren op het punt gestaan om haar bij me te houden toen. Al wist ik ook wel dat ik dat tegenover mijn oom niet kon maken. Elke keer dacht ik: "Als ze nu nog een keer hierheen komt gelopen, dan ga ik niet meer opbellen dat ze hier is." (mijn tante belde bijna nooit zelf, meestal wachtten we een poos en belden we haar en dan deed ze quasi nonchalant dat ze nog niet eens had gemerkt dat ze weg was.... Sommige dagen belden we helemaal niet en duurde het echt uren voordat zij ons belde. Maar goed, dat is een ander verhaal.)
_{Op zich valt daar trouwens een boek over te schrijven, op een gegeven moment moest mijn oom Janneke ook telkens helemaal kortknippen van haar enzo..}

Janneke is voor altijd in mijn hart.. De liefste hond die ik kende! Een beetje mijn zusje ♥

quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 16:22 schreef bl0emetjE het volgende:
Dankjulliewel *hug*

Het waren echt zulke lieve schatjes! En ik ben echt blij dat ze hier 3 en half jaar hebben mogen wonen!
Ik heb hier gisteren ook gehuild om de verhalen die ik las, allemaal zo herkenbaar..


Nog een overlijden dat ik ook graag hier wil schrijven, een rottig verhaal wel een beetje:

Vlak voor kerst is ook de hond van mijn oom overleden, ze heeft de mooie leeftijd van 14 jaar bereikt.
Vroeger was mijn oom de eeuwige vrijgezel, hij woonde zo'n beetje bij ons thuis (had ook wel een eigen huis, maar was altijd bij ons) Maar eigenlijk droomde hij van zijn eigen gezinnetje.
Op een dag besloot ie om een hondje te nemen! Het was een kruising bobtail/beardedcollie. Ze zag eruit als een mini samson, ze had de tekening van een bobtail en de bouw van een beardedcollie.
Hij noemde haar Janneke, want hij heet zelf Syb (en siepie is de kat van Jip&Janneke) en ze was zwart-wit (en een meisje).
Ik was een jaar of 11 toen ze kwam, een mini puppie ♥

Ze groeide op bij ons thuis, mijn oom werkte bij mijn vader op kantoor en hij nam haar overdag daarheen mee. 's Avonds en in het weekend was ze bij ons samen met mijn oom. Ik mocht mee naar puppiecursus en toen ze groter werd gingen we vaak naar het strand om te wandelen.
Mijn oom sliep altijd wel in zijn eigen huis en Janneke sliep naast hem in bed. Met dr hoofd op het kussen In het weekend kreeg ze ontbijt op bed. En doordeweeks draaide ze nog een keer om als mijn oom opstond, de luiwammes. Als het regende weigerde ze om naar buiten te gaan Het was net echt een kindje! Als mijn oom uiteten ging, dan mocht ze mee en zat ze op een stoel aan tafel. Als we patat haalden bij de snackbar kreeg ze een rauwe frikandel. Iedereen in het dorp kende haar.
Op een dag ontmoette mijn oom een vrouw. Ze was al heel snel zwanger en mijn oom besloot met haar te trouwen. Eerst kwam mijn oom (samen met de mevrouw) vaak langs, maar we merkten dat zijn vrouw het niet leuk vond en na een poosje zagen we hem steeds minder.
Uiteindelijk kwam het zover dat we mijn oom ongeveer nooit meer zagen, ik had er veel pijn van, want ik miste hem en vooral Janneke erg veel. Janneke was ook een beetje ons hondje, en zo'n lieve schat!
De mevrouw van mijn oom mocht Janneke niet zo graag. Altijd zei ze tegen mijn oom: "Ja het is jouw hond, ga jij hem maar eten geven/uitlaten/kammen/met hem spelen".. Mijn oom kreeg een andere baan en Janneke kon niet meer mee. Overdag was ze bij de mevrouw en die sloot haar dan weleens buiten. Na een poosje liep Janneke dan weg, en elke keer kwam ze zelf naar ons toe. Dan kon ik wel weer een berg met haar knuffelen!
Omdat ze schapendoes is, werd ze vaak onrustig als er mensen weggingen. De enige personen waarbij ze altijd rustig was, was bij mijn oom en bij mij. Soms ging ik weleens langs mijn oom en dan haalde ik Janneke op voor een wandeling, langs het meer of het strand.
De laatste jaren was de band tussen mij en mijn oom ver te zoeken. Ik wilde ook niet meer graag langs hem, en ik zag Janneke eigenlijk alleen nog maar als mijn opa en oma oppaste op haar (dan belden ze mij speciaal op om met Jans te komen knuffelen). Voor mijn opa en oma was ze overigens ook echt een kleinkind! Die waren ook verzot op haar! Mijn tante was inmiddels fulltime gaan werken en mijn oom had een burnout en was thuis. Janneke had het weer een stuk meer naar haar zin overdag thuis en liep dus ook niet meer weg naar mijn ouders toe. Altijd als ik Janneke zag dan was ze zo blij dat ze helemaal ging janken en zo hard kwispelen dat alles van de tafels vloog
Vlak voor kerst kreeg ik een email van mijn oom, dat ze die ochtend was ingeslapen. De avond ervoor heeft ze een hersenbloeding gehad en ze kon niet meer gered worden.
Ze heeft gelukkig niet hoeven lijden, maar ik vind het stiekem heel moeilijk dat ik haar niet meer heb gezien. De laatste jaren miste ik haar heel erg veel, en ik heb ook hard gehuild dat ze er niet meer was.
Gelukkig heeft ze de laatste jaren weer een mooi leven gehad toen mijn oom bij haar thuis was. Want ik heb een poos veel verdriet gehad om het feit dat ze op een gegeven moment een paar jaar met mijn tante, die niet van haar hield, zat opgescheept. Ze liep toen ook steeds vaker weg en ik heb verschillende keren op het punt gestaan om haar bij me te houden toen. Al wist ik ook wel dat ik dat tegenover mijn oom niet kon maken. Elke keer dacht ik: "Als ze nu nog een keer hierheen komt gelopen, dan ga ik niet meer opbellen dat ze hier is." (mijn tante belde bijna nooit zelf, meestal wachtten we een poos en belden we haar en dan deed ze quasi nonchalant dat ze nog niet eens had gemerkt dat ze weg was.... Sommige dagen belden we helemaal niet en duurde het echt uren voordat zij ons belde. Maar goed, dat is een ander verhaal.)
_{Op zich valt daar trouwens een boek over te schrijven, op een gegeven moment moest mijn oom Janneke ook telkens helemaal kortknippen van haar enzo..}

Janneke is voor altijd in mijn hart.. De liefste hond die ik kende! Een beetje mijn zusje ♥

[ afbeelding ]

Deze kaap ik effe mee naar de SC

Vandaag is poes PoePoe vredig bij de dierenarts ingeslapen. Ze werd geschat op 16 jaar.

PoePoe nam ik zo'n 2 jaar geleden mee uit het asiel Zuidwolde waar ze depressief zat te wezen. Eenmaal hier duurde de depressiviteit nog een week, ze knapte vooral op toen ze naar buiten mocht. Al gauw voelde ze zich hier helemaal thuis en kon ze zich ontspannen.

PoePoe was een 'poezen trekker', ze trok andere katten aan die het heerlijk vonden tegen haar aan te liggen. Ze stond dat ook zonder probleem toe.

Sinds enige tijd was PoePoe zwak. De dierenarts constateerde ernstige bloedarmoede en vermoedde dat er een tumoreuze toestand in het beenmerg aan ten grondslag lag. Als de boosts die ze kreeg niet zouden helpen, zou dit waarschijnlijk het geval zijn en konden we niets meer voor haar doen.

In de twee weken na het onderzoek knapte ze niet op. Ze deed haar behoefte waar ze lag, gelukkig was dat in een kartonnen doos die we makkelijk konden vervangen en met een krantenkatern konden beleggen. Maar leuk was het niet haar aan te treffen in plas of met haar kopje in ontlasting; ze had gewoon de energie niet om op de bak te gaan die vlakbij was gezet. Het enige waarvoor ze nog energie kon opbrengen was eten - veel eten.

We waren dus voorbereid en hebben er vrede mee. Omdat de grond hier nog bevroren is, hebben we gekozen voor een crematie.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 17:48 schreef Disana het volgende:
Vandaag is poes PoePoe vredig bij de dierenarts ingeslapen. Ze werd geschat op 16 jaar.

PoePoe nam ik zo'n 2 jaar geleden mee uit het asiel Zuidwolde waar ze depressief zat te wezen. Eenmaal hier duurde de depressiviteit nog een week, ze knapte vooral op toen ze naar buiten mocht. Al gauw voelde ze zich hier helemaal thuis en kon ze zich ontspannen.

PoePoe was een 'poezen trekker', ze trok andere katten aan die het heerlijk vonden tegen haar aan te liggen. Ze stond dat ook zonder probleem toe.

Sinds enige tijd was PoePoe zwak. De dierenarts constateerde ernstige bloedarmoede en vermoedde dat er een tumoreuze toestand in het beenmerg aan ten grondslag lag. Als de boosts die ze kreeg niet zouden helpen, zou dit waarschijnlijk het geval zijn en konden we niets meer voor haar doen.

In de twee weken na het onderzoek knapte ze niet op. Ze deed haar behoefte waar ze lag, gelukkig was dat in een kartonnen doos die we makkelijk konden vervangen en met een krantenkatern konden beleggen. Maar leuk was het niet haar aan te treffen in plas of met haar kopje in ontlasting; ze had gewoon de energie niet om op de bak te gaan die vlakbij was gezet. Het enige waarvoor ze nog energie kon opbrengen was eten - veel eten.

We waren dus voorbereid en hebben er vrede mee. Omdat de grond hier nog bevroren is, hebben we gekozen voor een crematie.

Heel veel sterkte! Wel lief dat jullie haar nog twee jaar een liefdevol thuis hebben gegeven!

En weer is er een huisdier minder onder ons.
Maar als ik het zo lees is dit het beste wat je PoePoe kon bieden. Als je zelf niks meer kunt en zelfs niet meer uit je eigen uitwerpselen kunt kruipen, dan leid je een dieronwaardig leven. Gelukkig heeft ze nog 2 fantastische jaren bij jullie gehad en heeft haar lijdensweg niet te lang geduurd. Heel veel sterkte!

Dank jullie wel.

Ze kon nog wel lopen en staan, maar ze had gewoon geen kracht meer voor iets anders uit de doos te komen dan voor eten. Hard spinnen en miauwen (praten, niet klagen) kon ze ook nog goed. Daarom was het 'wanneer' ook moeilijk vast te stellen. Maar de dierenarts zei 'het hoofdje wil nog wel maar de rest niet' en dat was duidelijk.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 18:22 schreef Disana het volgende:
Dank jullie wel.

Ze kon nog wel lopen en staan, maar ze had gewoon geen kracht meer voor iets anders uit de doos te komen dan voor eten. Hard spinnen en miauwen (praten, niet klagen) kon ze ook nog goed. Daarom was het 'wanneer' ook moeilijk vast te stellen. Maar de dierenarts zei 'het hoofdje wil nog wel maar de rest niet' en dat was duidelijk.

Dat maakt het extra moeilijk. Wat ik (uit eigen ervaring) wel 'mooi' vind aan zo'n ziekteproces is dat je echt afscheid kunt nemen. Ze hebben geen pijn, weten nog wie je bent dus je kunt ze echt nog verwennen. Eén van mijn katten is op een vergelijkbare manier gegaan (ze staat ook in deze reeks) en ik had het grootste deel van de rouw al gehad voordat ze overleed. Daarna was het gewoon 'goed'. Met van tijd tot tijd natuurlijk nog de moeilijke momenten.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 18:27 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Dat maakt het extra moeilijk. Wat ik (uit eigen ervaring) wel 'mooi' vind aan zo'n ziekteproces is dat je echt afscheid kunt nemen. Ze hebben geen pijn, weten nog wie je bent dus je kunt ze echt nog verwennen. Eén van mijn katten is op een vergelijkbare manier gegaan (ze staat ook in deze reeks) en ik had het grootste deel van de rouw al gehad voordat ze overleed. Daarna was het gewoon 'goed'. Met van tijd tot tijd natuurlijk nog de moeilijke momenten.

Ik ga het opzoeken, misschien heb ik het gelezen.

Het klopt helemaal wat je zegt. Verwennen en afscheid nemen. Ik heb dit ook liever dan een plotselinge nare dood, dat heb ik ook vaak meegemaakt en dat komt veel harder aan.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 18:38 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik ga het opzoeken, misschien heb ik het gelezen.

Het klopt helemaal wat je zegt. Verwennen en afscheid nemen. Ik heb dit ook liever dan een plotselinge nare dood, dat heb ik ook vaak meegemaakt en dat komt veel harder aan.

Ik heb mijn mooie dame Sietske even voor je opgezocht: In Memoriam

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 18:49 schreef Cat22 het volgende:

[..]

Ik heb mijn mooie dame Sietske even voor je opgezocht: In Memoriam

Wat een mooi verhaal over het lapje dat niemand wilde hebben. En hoe ze veranderde van een buitenkat in een gezellige huiskat; je staat er soms versteld van hoe ook dieren een hele omslag kunnen maken op latere leeftijd.

Het is goed dat je je kon voorbereiden op haar overlijden zonder dat Sietske leed.

Dit was PoePoe afgelopen zomer samen met Rexje Blokje. Ze was tegen alle katten aardig.

Wat een mooie poes. En ook een lapje.

quote:

Op dinsdag 19 januari 2010 19:02 schreef Cat22 het volgende:
Wat een mooie poes. En ook een lapje.

Jouw lapje was mooi. Dit was mijn eerste lap, als ik zo eens op mijn vingers tel heb ik overwegend zwarte katten gehad; zo'n lap is dan ineens heel uitbundig van kleur

PoePoe

Sterkte...

mn cavia Fresa is vanmorgen in mn armen overleden.
ze kreeg gister een longontsteking en ben met haar naar een DA gegaan die in het weekend open was.
was wel ff lastig om te kijken wat het beste was, ze was wel benauwd maar misschien haalde ze het weekend wel.
ik wist het niet.
ze had nog wel wat van een tomaat gegeten, niet heel veel maar at wel iets.
later op advies van mn zus die mensen arts is :p( ze had beesgtje ff vastgehouden en gekeken naar de ademhaling en zag dat het niet best was) toch naar de DA gegaan.
die zei dat ze waarschijnlijk een longonsteking had en anders iets met haar hart.
ze heeft 2 prikken gekregen en medicijnen die ik vandaag moest gaan geven via zo n spuitje in de bek doen.
thuis af en toe water gegeven met het pipetje, wilde vandaag dan een fruitprutje gaan maken wat ik ook zo in der bekje kon doen.
Gisteravond was er geen verbetering maarja wilde het een kans geven en niet weer naar de DA.
geen idee wanneer je verbetering zou moeten zien.

uiteindelijk vanmorgen om 7:15 opgestaan om haar drinken te geven.
ze was echt heel zielig.
heb der bij me genomen in een handdoek en tegen me aangehouden.
kon der nog net wat drinken geven maar dat wilde ze eigenlijk ook niet.
na een paar stuiptrekkingen is ze om 7:30 overleden.
ze heeft gewacht op mij, dat weet ik zeker.
was al bang dat ze dood in het hok lag.

nu is haar vriendje alleen,.
had juist toen haar vriendinnetje ander halve maand terug overleed een oude beer erbij gezet.
samen oud worden enzo en niet eenzaam zijn.
het scheelt dat ie gewent is om alleen te zitten, dan is het nog wel zielig, maar geeft mij ff tijd om het verdriet te verwerken en te bedenken wat ik allemaal wil.


mn meisjes samen een tijd voor de zwarte overleed



Fresa die tijdens het verschonen van het hok in de zak hooi ging liggen

ja ze was een felle dame af en toe en liet ook duidelijk weten als die kerel te dicht bij der kwam met zn brrrrrrrr
maar het ging wel steeds beter, ze was steeds minder aan het mopperen

Rip 27-01-10

quote:

Op zondag 24 januari 2010 13:35 schreef Ellatjuh het volgende:
mn cavia Fresa is vanmorgen in mn armen overleden.
ze kreeg gister een longontsteking en ben met haar naar een DA gegaan die in het weekend open was.
was wel ff lastig om te kijken wat het beste was, ze was wel benauwd maar misschien haalde ze het weekend wel.
ik wist het niet.
ze had nog wel wat van een tomaat gegeten, niet heel veel maar at wel iets.
later op advies van mn zus die mensen arts is :p( ze had beesgtje ff vastgehouden en gekeken naar de ademhaling en zag dat het niet best was) toch naar de DA gegaan.
die zei dat ze waarschijnlijk een longonsteking had en anders iets met haar hart.
ze heeft 2 prikken gekregen en medicijnen die ik vandaag moest gaan geven via zo n spuitje in de bek doen.
thuis af en toe water gegeven met het pipetje, wilde vandaag dan een fruitprutje gaan maken wat ik ook zo in der bekje kon doen.
Gisteravond was er geen verbetering maarja wilde het een kans geven en niet weer naar de DA.
geen idee wanneer je verbetering zou moeten zien.

uiteindelijk vanmorgen om 7:15 opgestaan om haar drinken te geven.
ze was echt heel zielig.
heb der bij me genomen in een handdoek en tegen me aangehouden.
kon der nog net wat drinken geven maar dat wilde ze eigenlijk ook niet.
na een paar stuiptrekkingen is ze om 7:30 overleden.
ze heeft gewacht op mij, dat weet ik zeker.
was al bang dat ze dood in het hok lag.

nu is haar vriendje alleen,.
had juist toen haar vriendinnetje ander halve maand terug overleed een oude beer erbij gezet.
samen oud worden enzo en niet eenzaam zijn.
het scheelt dat ie gewent is om alleen te zitten, dan is het nog wel zielig, maar geeft mij ff tijd om het verdriet te verwerken en te bedenken wat ik allemaal wil.

[ afbeelding ]
mn meisjes samen een tijd voor de zwarte overleed

[ afbeelding ]

Fresa die tijdens het verschonen van het hok in de zak hooi ging liggen

ja ze was een felle dame af en toe en liet ook duidelijk weten als die kerel te dicht bij der kwam met zn brrrrrrrr
maar het ging wel steeds beter, ze was steeds minder aan het mopperen

Je hebt je best gedaan en het is mooi dat ze in je armen is gestorven.

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 14:19 schreef Eisoep het volgende:
[ afbeelding ] Rip 27-01-10

Was dit jouw beestje? Was het ouderdom?

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 09:08 schreef Disana het volgende:

[..]

Was dit jouw beestje? Was het ouderdom?

\

Nee hij was maar 2 jaar oud..
waarschijnlijk ziek ofzo maar hij liet niks merken.
hij was niet in het stro toen wij hem vonden maar daarbuiten bij het mandje waar wij hem hadden toen hij nog big was.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:19 schreef Eisoep het volgende:

[..]

\

Nee hij was maar 2 jaar oud..
waarschijnlijk ziek ofzo maar hij liet niks merken.
hij was niet in het stro toen wij hem vonden maar daarbuiten bij het mandje waar wij hem hadden toen hij nog big was.

Ach wat sneu. Het lijkt me heel vervelend als dat zomaar op zo'n jonge leeftijd gebeurt en je niet weet waardoor het komt.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:33 schreef Disana het volgende:

[..]

Ach wat sneu. Het lijkt me heel vervelend als dat zomaar op zo'n jonge leeftijd gebeurt en je niet weet waardoor het komt.

Nee we hebben hem zo goed als meteen begraven nadat we de hond en het konijn ff aan hem lieten ruiken.
nu ligt hij lekker dicht bij zijn hok onder een afdakje begraven dus kan ik altijd nog bij hem zitten

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:38 schreef Eisoep het volgende:

[..]

Nee we hebben hem zo goed als meteen begraven nadat we de hond en het konijn ff aan hem lieten ruiken.
nu ligt hij lekker dicht bij zijn hok onder een afdakje begraven dus kan ik altijd nog bij hem zitten

Mooi dat dat kon Eisoep. Ik heb mijn poes vorige week moeten laten cremeren omdat de grond te bevroren was om een grafje te graven in de tuin.

Had hij ook een naam?

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:44 schreef Disana het volgende:

[..]

Mooi dat dat kon Eisoep. Ik heb mijn poes vorige week moeten laten cremeren omdat de grond te bevroren was om een grafje te graven in de tuin.

Had hij ook een naam?

oeh dat is jammer.
ik wou Olly ook laten cremeren maar dat mocht niet omdat hij een varken is !!!!einzzz!!11
en hij heette Olly

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 11:48 schreef Eisoep het volgende:

[..]

oeh dat is jammer.
ik wou Olly ook laten cremeren maar dat mocht niet omdat hij een varken is !!!!einzzz!!11
en hij heette Olly

Wat raar. Een varken is toch niet groter dan een flinke hond?

Maar een grafje is ook mooi. In de lente kun je er bloemen op planten.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 12:48 schreef Disana het volgende:

[..]

Wat raar. Een varken is toch niet groter dan een flinke hond?

Maar een grafje is ook mooi. In de lente kun je er bloemen op planten.

Ja dat is waar. we hebben nu van die lantaarntjes hangen en wat stro over het zand.
er komt nog een monument/gedenksteen.

quote:

Op zaterdag 30 januari 2010 12:58 schreef Eisoep het volgende:

[..]

Ja dat is waar. we hebben nu van die lantaarntjes hangen en wat stro over het zand.
er komt nog een monument/gedenksteen.

Dat klinkt als een waardig graf.

Ik lees hier echt niet graag , maar Bloemetje, wat een prachtige persjes had je, en wat fijn dat die twee oudjes toch nog een mooie tijd gehad hebben bij jullie.
En Eisoep, je Olly
Het is alweer meer dan 5 maanden geleden dat mijn Fritsje doodging, maar er gaat echt geen dag voorbij dat ik hem niet mis en dat ik niet aan hem denk...

[ Bericht 6% gewijzigd door oh-oh op 30-01-2010 13:53:14 ]

Omdat ik mijn twee kleine dropjes zo mis, heb ik gisteren twee knuffeltjes van ze gemaakt ♥
Nu kan ik ze toch nog een beetje knuffelen...

Toch ook eventjes hier delen:

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 17:33 schreef bl0emetjE het volgende:
Omdat ik mijn twee kleine dropjes zo mis, heb ik gisteren twee knuffeltjes van ze gemaakt ♥
Nu kan ik ze toch nog een beetje knuffelen...

Toch ook eventjes hier delen:
[ afbeelding ]

Wat leuk bedacht! Kun je toch nog een beetje met ze knuffelen.

wat een trieste maar mooie nieuwe verhalen weer.
sterkte iedereen

Vandaag heb ik mijn lieve Venom in moeten laten slapen. 12 jaar geleden heb ik hem uit het asiel gehaald als heel schuw, jong katje. In die 12 jaar is hij 3x met mij van huis gewisseld en is hij bij mij geweest vanaf dat ik een meisje van 23 was, die net een paar jaar op zichzelf woonde, tot nu, een 35-jarige vrouw met twee kinderen. 7 jaar geleden heeft hij een ernstige vorm van blassgruis gehad, waar bij hij op sterven na dood was. Uiteindelijk is hij, na een geslaagde penisamputatie, er weer bovenop gekomen. Na deze periode veranderde er ook iets in zijn karakter. Hij werd nog veel liever en socialer en gaf mij echt het volledige vertrouwen. Niet meer te vergelijken met dat schuwe katje wat hij aan het begin was. Ook voor mijn kinderen was hij vanaf het begin zo lief en geduldig. Dat 'aaien' niet altijd direct even zachtzinnig lukt bij baby's, begreep hij best. En hij bleef dan geduldig liggen tot het wel goed ging. En ineens donderdagnacht, zag ik aan hem dat het niet goed ging. Hij stond op van zijn vaste plekje op de bank en ging ineens midden in de kamer zitten plassen. Hij werd ook al wat magerder de laatste tijd, maar niet zo dat het opvallend was. Gisterenochtend ben ik direct naar de dierenarts gegaan met hem en hij bleek nierfalen te hebben. De waardes in zijn bloed waren 4 á 5 keer zo hoog als de norm. Maar goed, infuusje gekregen, medicijnen meegekregen en speciaal dieet. En weer naar huis. Maar hij wilde niet eten en/of drinken. Zelfs met een spuitje kregen we niks bij hem binnen en ik zag hem gewoon achteruit gaan. Vanmorgen deed hij niets anders meer dan op de verwarming liggen, hij reageerde nauwelijks meer en kon haast niet meer lopen. Hij woog nog maar 1,8 kilo en was helemaal uitgedroogd. Dus ik kon niets anders dan de dierenarts bellen om hem in te laten slapen. Ik heb hem tot het einde vastgehouden en geknuffeld en hem toen laten gaan. Mijn binkie.

Ik kan het nog niet geloven. 3 1/2 maand geleden heb ik mijn oudste, 13-jarige macho-kat en soulmate, Slayer in moeten laten slapen. Die bleek een tumor in zijn dikke darm te hebben, die ook aan zijn rug vastzat. Niet operabel dus. In nog geen 4 maanden tijd ben ik allebei mijn maatjes kwijt. Mijn huis wordt wel leeg en stil zo, net als ik op dit moment.

Wat een triest verhaal She Wolf
Wat kun je die beestjes dan toch missen...
Sterkte

Leeg en stil, dat lijkt me heel moeilijk. Sterkte met het verwerken en wennen She-Wolf. Zo te lezen hebben de beide beestjes een mooi leven gehad.

She-Wolf.
Dat brengt verdrietige herinneringen terug. Mijn twee katten zijn aan precies dezelfde oorzaken overleden. Gelukkig had ik nog wat meer tijd om afscheid te nemen dan jij met Venom had. En zat er een paar jaar tussen. Je 2 huisdieren zo snel verliezen, da's echt hard.
Wel mooi dat Venom na zijn blaasgruis opeens zijn zachte kant durfde te tonen. Ook dat herken ik hier. Blijkbaar maakt ziekte toch ook bij beestjes iets los.

Heel veel sterkte.

She-wolf, veel sterkte.
Wat maak je toch veel mee met die dieren he, je deelt echt je leven met ze
Bloemetje, hoe heb je die knuffels gemaakt?
Ze zijn tof!

Sterkte she-wolf

Bedankt allemaal. Nu, een dag later kan ik het nog maar moeilijk bevatten.

Ze hebben inderdaad een mooi leven gehad, en ze hebben in ieder geval mijn leven een stukje mooier gemaakt.