F&F Flora & Fauna
Beesten in het nieuws, vragen over roerende en onroerende organismen, foto's en al het andere met betrekking op de levende have: hier kun je het kwijt...
Ter nagedachtenis aan alle overleden huisdieren en waar de baasjes hun verhaal kwijt kunnen, of het nu gisteren of twintig jaar geleden is gebeurd.
Laatste posts uit het vorige topic:
Laatste posts uit het vorige topic:
quote:Op maandag 30 november 2009 07:02 schreef WRH het volgende:
Heel toevallig heb ik net een weekend van dit soort overpeinzingen achter de rug.
hebben vorige maand onze Coco laten inslapen (schildklier, hartruis, begon steeds meer uit te vallen langzaam) op bijna 17 jarige leeftijd en wij hadden zelf heel erg het gevoel dat het iets te vroeg was.
dierenarts vond van niet en zelf zeggen we telkens dat we het liever te vroeg dan de laat doen, want te vroeg is vooral naar voor de baasjes maar te laat is ook naar voor het beestje zelf en dat wil je als goeie baas al die pijn en ellende besparen.
zit ik bij een vriendin en het komt er toevallig op, zegt ze prompt dat ze vind dat ze vindt dat we eigenlijk al te laat waren. was echt flabbergasted (want nog best wel pijnlijk, zo kort geleden) en uiteindelijk bleek dat ze vond dat zodra de poes onzindelijk werd het leven voor ons dus niet draaglijk was en de poes maar naar de dierenarts moest, bovendien kostte ze ons een vermogen als wandelende apotheek.
heb onmiddelijk uitgelegd dat ten eerste onze portemonnee nooit maar dan ook nooit een criterium mag zijn ivm een kat, wat het ook kost, als we ook maar even denken dat iets werkt voor de kat dan krijgt hij of zij dat, als we dat niet zouden kunnen betalen dan hadden we in de eerste plaats de katten niet moeten nemen, vooraf nadenken dus en ten tweede, onzindelijk, ze vergistte zich en liep niet door in de bak, waardoor we inderdaad 4x per dag konden dweilen.
heel vervelend en heel irritant, maar ze kon er niets aan doen omdat ze het gewoon niet doorhad, echt onzindelijk en zichzelf bevuilen was het niet, dus dat was gewoon ook nooit een criterium, je laat een kat toch niet inslapen omdat ze uit ouderdom niet meer snapt hoever ze in de bak moet staan en daarom moet je vaker dweilen?
vond het echt bizar, toch wel even het halve weekend met lief van wakker gelegen, te vroeg, te laat, het is gewoon al niet makkelijk, zeker niet als andere mensen ook nog meningen over je beestjes gaan uiten.
quote:Op woensdag 2 december 2009 07:02 schreef baniekje het volgende:
Sinds eergisteravond liet onze rode kater Dommel zijn plas lopen(zelfs op schoot). Gisteren is hij een paar keer gevallen en kreeg daarna een epileptische aanval. We hebben hem opgepakt en zijn naar de dierenarts gegaan. Deze herkende het eigenlijk meteen als een levershunt. Ze hebben een foto gemaakt en de lever van Dommel was inderdaad veel te klein. Om het allemaal zeker te weten hebben ze bloed afgenomen om te laten onderzoeken. We kregen ook een paar blikjes dieetvoer mee. Verder was het wachten op de uitslag van het bloedonderzoek. Helaas is dat niet meer nodig. Dommel is vannacht overleden.
Onze kleine rode kater is maar 7 maanden oud mogen worden.
Dag klein rood mannetje we zullen je missen...
Tap tap tap
Nog even ter reactie op het verhaal van chocoladedrop: bij het crematorium waar ik mijn hond heb gebracht, deden ze het ook zo. Blijkbaar zijn er echt asociaal veel mensen die hun huisdier daar brengen om te laten cremeren en de as niet meer ophalen. Het klinkt voor jou heel lullig zo, maar die vrouw had echt een hele ruimte vol urns die niet waren opgehaald. Het nadeel is bij jou wel dat ze er zo lang over doen om de rekening te sturen terwijl je gewoon heel 'graag' de as terug wilt 
. Ik kon de as na twee dagen ophalen en vond het heel naar om te denken dat ze daar twee dagen lang in een koud kamertje had gestaan, we waren op zich wel weer blij dat ze 'thuis' was.
. Ik kon de as na twee dagen ophalen en vond het heel naar om te denken dat ze daar twee dagen lang in een koud kamertje had gestaan, we waren op zich wel weer blij dat ze 'thuis' was.
Tap tap tap
Heb helaas al te veel honden "verloren" maar gelukkig zijn ze op eentje na wel allemaal 10+ geworden en kan ik me troosten met het feit dat ik weet dat ze een mooi leven gehad hebben.
Sinds het enigszins mogelijk is zijn onze honden ook altijd gecremeerd, maar daarna hebben we de as niet opgehaald, maar laten verstrooien boven de zee. Daar waren ze altijd gek op, dus dat leek wel mooi. Daarvoor bleven ze bij de dierenarts achter en tja... Daar wil je niet over nadenken, laat ik het zo zeggen, ik ben heel lang heel "allergisch" voor Prittstiften geweest.
Sinds het enigszins mogelijk is zijn onze honden ook altijd gecremeerd, maar daarna hebben we de as niet opgehaald, maar laten verstrooien boven de zee. Daar waren ze altijd gek op, dus dat leek wel mooi. Daarvoor bleven ze bij de dierenarts achter en tja... Daar wil je niet over nadenken, laat ik het zo zeggen, ik ben heel lang heel "allergisch" voor Prittstiften geweest.
boven zee, vind ik ook mooi ja.
Zelf hebben we plannen met de as die we nog niet kunnen uitvoeren. ik wil niet een heel altaar met overgebleven as maar ik wil ze wel een mooi plekje geven.
nu zijn we het hele huis aan het verbouwen en als laatste willen we de tuin aanleggen. bedoeling is dat daar een groot gedeelte in komt van een rechthoekige vijver met aan weerszijden rijen boompjes en we willen elke kat zijn of haar eigen boompje geven.
we hebben de as in een doosje laten doen dat bedoeld is om te begraven en dat vanzelf zal vergaan.
zelfs de buurjongetjes (5 en 7) hebben al gezegd dat we het wel moeten zeggen als we dat gaan doen want dan willen ze erbij zijn omdat ze het lieve poesjes vonden. vind het wel wat hebben als we straks in de tuin zitten en je weet gewoon dat om elke boom in gedachten een katje rondrent.
Zelf hebben we plannen met de as die we nog niet kunnen uitvoeren. ik wil niet een heel altaar met overgebleven as maar ik wil ze wel een mooi plekje geven.
nu zijn we het hele huis aan het verbouwen en als laatste willen we de tuin aanleggen. bedoeling is dat daar een groot gedeelte in komt van een rechthoekige vijver met aan weerszijden rijen boompjes en we willen elke kat zijn of haar eigen boompje geven.
we hebben de as in een doosje laten doen dat bedoeld is om te begraven en dat vanzelf zal vergaan.
zelfs de buurjongetjes (5 en 7) hebben al gezegd dat we het wel moeten zeggen als we dat gaan doen want dan willen ze erbij zijn omdat ze het lieve poesjes vonden. vind het wel wat hebben als we straks in de tuin zitten en je weet gewoon dat om elke boom in gedachten een katje rondrent.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
7 maandjes is wel heel erg jong, dat moet pijn doen want je had vast nog heel veel plannen en dingen die je met Dommel wilde meemaken.
heel veel sterkte.
heel veel sterkte.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
Deze dame hoort ook in dit topic
Als twee lieve bruine ogen vragen
Help me, ik voel me niet fijn
Mag je dan omdat je voelt dit is het einde
Egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort
Dit komt nooit meer goed
En ze krijgt steeds meer pijn
Mag je dan omdat je haar niet kunt missen
Egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed
En je zonder haar naar huis toe moet
Met een halster in je hand
En je hart vol pijn
Dan probeer je jezelf te overtuigen
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes
Elke dag samen was een feest
En in al die jaren
Is zij zelf niet één keer
Egoïstisch geweest...
Mistral
02-03-1994 – 04-09-2009
Gedichtje en foto's hangen sinds een paar weken op stal...
Mistral had de ziekte van Cushings, veroorzaakt door een hersentumor, ik ben blij dat ze nog een mooie zomer heeft gehad, en het daarna afgelopen was.
Als twee lieve bruine ogen vragen
Help me, ik voel me niet fijn
Mag je dan omdat je voelt dit is het einde
Egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort
Dit komt nooit meer goed
En ze krijgt steeds meer pijn
Mag je dan omdat je haar niet kunt missen
Egoïstisch zijn?
Als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed
En je zonder haar naar huis toe moet
Met een halster in je hand
En je hart vol pijn
Dan probeer je jezelf te overtuigen
Ik mocht niet egoïstisch zijn.
Al die tijd met zijn tweetjes
Elke dag samen was een feest
En in al die jaren
Is zij zelf niet één keer
Egoïstisch geweest...
Mistral
02-03-1994 – 04-09-2009
Gedichtje en foto's hangen sinds een paar weken op stal...
Mistral had de ziekte van Cushings, veroorzaakt door een hersentumor, ik ben blij dat ze nog een mooie zomer heeft gehad, en het daarna afgelopen was.
En ze leefde nog lang en... Nou gewoon met ups en downs.
dat snap ik helemaal, komt ook vast omdat je met een paard echt actief contact hebt, samen erop uit.
bij mijn 2de paard kon ik samen slapen, tegen hem aan liggen in de stal en als hij wilde opstaan tikte hij me eerst aan zodat ik veilig aan de kant kon. paarden zijn dan wel geen 'knuffelmateriaal' maar je hebt er wel een super contact mee.
bij mijn 2de paard kon ik samen slapen, tegen hem aan liggen in de stal en als hij wilde opstaan tikte hij me eerst aan zodat ik veilig aan de kant kon. paarden zijn dan wel geen 'knuffelmateriaal' maar je hebt er wel een super contact mee.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
Zij was wel knuffel materiaal, werd zelfs boos als je even niet wilde knuffelenquote:Op woensdag 2 december 2009 13:42 schreef WRH het volgende:
dat snap ik helemaal, komt ook vast omdat je met een paard echt actief contact hebt, samen erop uit.
bij mijn 2de paard kon ik samen slapen, tegen hem aan liggen in de stal en als hij wilde opstaan tikte hij me eerst aan zodat ik veilig aan de kant kon. paarden zijn dan wel geen 'knuffelmateriaal' maar je hebt er wel een super contact mee.
2 dagen niet op stal komen en mevrouw deed net of je niet bestond enzo 
En ze leefde nog lang en... Nou gewoon met ups en downs.
hah, een gereïncarneerde kat dus eigenlijk, merrie met atitude.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
Ah, en dat zijn juist die typische dingen waar je later weer met een glimlach aan terugdenkt.quote:
[..]
Zij was wel knuffel materiaal, werd zelfs boos als je even niet wilde knuffelen
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Dit is toch hopelijk nog niet aan de orde, he. Of wel?quote:
Umuntu Ngumuntu Ngabantu
"Those who look before they leap, never leap".
http://www.dierenthuis-naar-almere.nl
"Those who look before they leap, never leap".
http://www.dierenthuis-naar-almere.nl
Wat een mooi paard.
Ing heel veel sterkte. Hopelijk knapt Baloe nog op maar anders heeft hij een heel mooi leven gehad.
Ik had gisteren mijn fototoestel mee naar mijn werk. En mijn ll wilde wel een foto van de katten zien. En daar stond Snowy ook nog op. En wat deed het toch pijn hem weer te zien.
Ing heel veel sterkte. Hopelijk knapt Baloe nog op maar anders heeft hij een heel mooi leven gehad.
Ik had gisteren mijn fototoestel mee naar mijn werk. En mijn ll wilde wel een foto van de katten zien. En daar stond Snowy ook nog op. En wat deed het toch pijn hem weer te zien.
erg is dat he. ik had het van de week met onweer, daar was Coco erg bang voor dus toen het begon te donderen wilde ik haar meteen zoeken maar al tijdens dat onbewust rondkijken viel mijn oog eigenlijk meteen al op het doosje met de as, zo suf, je dan moeten bedenken dat ze in dat doosje heus niet langer bang is voor onweer.quote:Op vrijdag 4 december 2009 09:05 schreef ferrari_rood het volgende:
Wat een mooi paard.
Ing heel veel sterkte. Hopelijk knapt Baloe nog op maar anders heeft hij een heel mooi leven gehad.
Ik had gisteren mijn fototoestel mee naar mijn werk. En mijn ll wilde wel een foto van de katten zien. En daar stond Snowy ook nog op. En wat deed het toch pijn hem weer te zien.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
Helaas, is een paar weken terug, mijn Professor ingeslapen.
Hij heeft de mooie leeftijd van 35 jaar mogen bereiken en is dus echt bezweken aan ouderdom. Zijn benen wilden niet meer, hij viel in, zelfs van de zomer had hij het al moeilijk. Pommetje, zoals hij heette, is voor mij en alle meiden na mij, een prachtige leerpony geweest. Een pony die altijd wilde werken, je niet blijer kon maken dan hem meenemen naar de springwei. Sinds zijn 25e staat hij eigenlijk met pensioen maar omdat hij dit nooit kon verkroppen, heeft hij tot zijn 30e nog een paar dagen per week gelopen. Daarna heeft hij de veulens en jonge pony's op mogen voeden, wat hij met veel plezier deed
Nog zie ik hem door de wei rennen met veullie, haar een tik geven omdat ze te brutaal was. Ik zie aan haar dat ze hem ook mist, ze hinnikt steeds in het niets. Gelukkig hebben de paarden afscheid mogen nemen van de pony die het langste van allemaal op stal was en ook de enige pony was die eigenlijk nooit weg zou gaan, tot een paar weken geleden. Wat lijkt de grote stal zo ellendig leeg...
Nu is hij niet mijn eigen pony. Maar dankzij hem hebben paarden mijn hart veroverd, dankzij hem heb ik leren rijden en van hem heb ik geleerd wat je wel en niet kan doen met een pony. Ik zal hem nooit vergeten en ondanks dat ik erg verdrietig ben, heb ik er vrede mee. Hij is in een betere wereld op de eeuwige weides.
Pom, professor, we zullen je allemaal missen
Hij heeft de mooie leeftijd van 35 jaar mogen bereiken en is dus echt bezweken aan ouderdom. Zijn benen wilden niet meer, hij viel in, zelfs van de zomer had hij het al moeilijk. Pommetje, zoals hij heette, is voor mij en alle meiden na mij, een prachtige leerpony geweest. Een pony die altijd wilde werken, je niet blijer kon maken dan hem meenemen naar de springwei. Sinds zijn 25e staat hij eigenlijk met pensioen maar omdat hij dit nooit kon verkroppen, heeft hij tot zijn 30e nog een paar dagen per week gelopen. Daarna heeft hij de veulens en jonge pony's op mogen voeden, wat hij met veel plezier deed
Nog zie ik hem door de wei rennen met veullie, haar een tik geven omdat ze te brutaal was. Ik zie aan haar dat ze hem ook mist, ze hinnikt steeds in het niets. Gelukkig hebben de paarden afscheid mogen nemen van de pony die het langste van allemaal op stal was en ook de enige pony was die eigenlijk nooit weg zou gaan, tot een paar weken geleden. Wat lijkt de grote stal zo ellendig leeg...
Nu is hij niet mijn eigen pony. Maar dankzij hem hebben paarden mijn hart veroverd, dankzij hem heb ik leren rijden en van hem heb ik geleerd wat je wel en niet kan doen met een pony. Ik zal hem nooit vergeten en ondanks dat ik erg verdrietig ben, heb ik er vrede mee. Hij is in een betere wereld op de eeuwige weides.
Pom, professor, we zullen je allemaal missen
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
vanmiddag toen ik rond 15:30 thuis kwam van mn werk was het stiller dan normaal.
had boodschappen gedaan en normaal beginnen beide cavia's te piepen zodra ik binnenkwam.
maar nu was er maar 1 die wel piepte maar niet zo schel als die ander het deed.
keek in het hok en toen lag mn zwarte peruufje er wel erg stil bij.
ze is denk ik vanmorgen overleden.
nog niet helemaal stijf,wel koud.
lieve negra ik ga je missen en Fresa, je vriendinnetje zal je ook wel missen.
tja tis maar stil in huis..
maar ze heeft een mooi leven gehad, 4 jaar geworden.
denk dat der hartje het niet meer aan kon allemaal, ze was verder niet ziek op een bult na waarvan de DA zei dat ie geen kwaad kon.
ze had er ook geen last van als ik eraan zat en DA wilde hem alleen weghalen als ik er last van had maar er zaten veel risico's aan..
was allemaal erg onverwachts.
lieve negra, je was een schatje, hopelijk ben je zonder veel narigheid gestorven..
mn meisje
net lekker gewassen en nu bij mij.
mn schatjes samen
had boodschappen gedaan en normaal beginnen beide cavia's te piepen zodra ik binnenkwam.
maar nu was er maar 1 die wel piepte maar niet zo schel als die ander het deed.
keek in het hok en toen lag mn zwarte peruufje er wel erg stil bij.
ze is denk ik vanmorgen overleden.
nog niet helemaal stijf,wel koud.
lieve negra ik ga je missen en Fresa, je vriendinnetje zal je ook wel missen.
tja tis maar stil in huis..
maar ze heeft een mooi leven gehad, 4 jaar geworden.
denk dat der hartje het niet meer aan kon allemaal, ze was verder niet ziek op een bult na waarvan de DA zei dat ie geen kwaad kon.
ze had er ook geen last van als ik eraan zat en DA wilde hem alleen weghalen als ik er last van had maar er zaten veel risico's aan..
was allemaal erg onverwachts.
lieve negra, je was een schatje, hopelijk ben je zonder veel narigheid gestorven..
mn meisje
net lekker gewassen en nu bij mij.
mn schatjes samen
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Ik kan er niet tegen om aan de dood van mijn dieren te denken 
Gelukkig geeft de komst van een nieuw dier wel weer net zoveel plezier.
Na de dood van mijn laatste kat had ik een onweerstaanbare drang om gelijk kittens aan te schaffen, maar ik heb even gewacht en nu komen ze eraan (binnen nu en volgende week)
Gelukkig geeft de komst van een nieuw dier wel weer net zoveel plezier. Na de dood van mijn laatste kat had ik een onweerstaanbare drang om gelijk kittens aan te schaffen, maar ik heb even gewacht en nu komen ze eraan (binnen nu en volgende week)
Kom ook gezellig meekotsen in mijn pukeboek!
Zoveel dieren, zoveel liefde, van paarden naar cavia's en we zijn op alles even gek valt hier duidelijk te voelen(lezen) en dat maakt het toch wel mooi.
het zou pas erg zijn als we onze beestjes niet missen of er geen verdriet over hebben en dat geeft eigenlijk al een goed gevoel, bij mij tenminste.
het zou pas erg zijn als we onze beestjes niet missen of er geen verdriet over hebben en dat geeft eigenlijk al een goed gevoel, bij mij tenminste.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
Vanmorgen vond ik een van mijn rattendames dood, ze is 2 jaar en 9 maanden geworden, dus best oud voor een rat.
Daardoor deed het minder pijn dan het sterven van Dommeltje vorige week. Dreuzeltje heeft een lang en volgens mij goed leven gehad.
Iedereen bedankt voor de lieve woorden die ik hier heb mogen lezen.
En iedereen keel veel sterkte met het verwerken van het sterven van een geliefd dier.
Daardoor deed het minder pijn dan het sterven van Dommeltje vorige week. Dreuzeltje heeft een lang en volgens mij goed leven gehad.
Iedereen bedankt voor de lieve woorden die ik hier heb mogen lezen.
En iedereen keel veel sterkte met het verwerken van het sterven van een geliefd dier.
Wij hebben helaas vrijdagmiddag onze Mickey in moeten laten slapen. Mickey mocht helaas maar 4 ½ jaar worden. Mickey is bij ons gekomen als zwervertje. Hij heeft 4 dagen onder de kast gelegen en elke keer als je maar probeerde contact te krijgen begon hij te blazen en te slaan. Na dag 4 kwam hij iedere keer een stukje verder onder de kast vandaan tot hij in de vensterbank zat en je hem mocht aaien. Aaien mocht nog net over zijn koppie maar voor de rest had ie zoiets van laat mij lekker met rust.
In 2006 is Mickey onder de auto gekomen hierbij hebben ze een oog moeten verwijderen hij vond het toen heerlijk om lekker bij je op schoot te liggen en het liefst liep hij overal met je mee. Hij heeft hierna helaas nog een aantal hersenbloedingen gehad wat hem niet in de koude kleren is gaan zitten hij hield hier een evenwichtstoornis aan over waar hij verder wel goed mee kon functioneren maar hij sprong niet altijd goed en had een vreemd loopje. Bij de laatste hersenbloeding zei de dierenarts als hij binnen een week niet opknapt dan is het beter om hem in te laten slapen. Meneer heeft 6 dagen op de bank gelegen en dag 7 dacht meneer nu ben ik wel genoeg uitgerust ik ga lekker van de bank af.
Hierna hebben wij nog 2 ontzettend mooie jaren met hem gehad. Na het verwijderen van het oog en de hersenbloedingen wou Mickey niet meer op de kattenbak hij had er veel angst voor maar hij kon het ook niet allemaal zo goed ophouden. Daarom lieten we hem op de paar uur even naar buiten en als we met de hond gingen wandelen dan ging hij gezellig even mee. Een prachtig gezicht! Helaas begon Mickey de afgelopen weken zieker te worden. Het haar begon uit te vallen, hij werd veel magerder ook al was hij al niet de dikste. Op het laatst woog onze arme schat nog maar 2,2 kilo. Je kon aan zijn oog zien dat hij moe en op was hij had ook helemaal geen controle meer over zijn ontlasting als hij nieste liep het er gewoon uit en hij had het niet door. Dit kon niet meer op deze manier had Mickey geen dierwaardig bestaan meer.
Wij zijn bij de dierenarts geweest donderdagavond en die vertelde waar wij voor vreesden het was beter om Mickey te laten gaan. We hebben gelukkig nog afscheid van hem kunnen nemen hij is nog even vreselijk verwend met een lekkere hap en zijn favoriete melk hij heeft nog even lekker buiten kunnen lopen. En toen kwam het moment dat we naar de dierenarts moesten, vreselijk! Ik heb hem vastgehouden en geaaid tot hij lekker in slaap viel bij het laatste prikje heeft onze sterke man nog even een grom gegeven en toen was het voorbij.
We zullen je missen lieve schat!
In 2006 is Mickey onder de auto gekomen hierbij hebben ze een oog moeten verwijderen hij vond het toen heerlijk om lekker bij je op schoot te liggen en het liefst liep hij overal met je mee. Hij heeft hierna helaas nog een aantal hersenbloedingen gehad wat hem niet in de koude kleren is gaan zitten hij hield hier een evenwichtstoornis aan over waar hij verder wel goed mee kon functioneren maar hij sprong niet altijd goed en had een vreemd loopje. Bij de laatste hersenbloeding zei de dierenarts als hij binnen een week niet opknapt dan is het beter om hem in te laten slapen. Meneer heeft 6 dagen op de bank gelegen en dag 7 dacht meneer nu ben ik wel genoeg uitgerust ik ga lekker van de bank af.
Hierna hebben wij nog 2 ontzettend mooie jaren met hem gehad. Na het verwijderen van het oog en de hersenbloedingen wou Mickey niet meer op de kattenbak hij had er veel angst voor maar hij kon het ook niet allemaal zo goed ophouden. Daarom lieten we hem op de paar uur even naar buiten en als we met de hond gingen wandelen dan ging hij gezellig even mee. Een prachtig gezicht! Helaas begon Mickey de afgelopen weken zieker te worden. Het haar begon uit te vallen, hij werd veel magerder ook al was hij al niet de dikste. Op het laatst woog onze arme schat nog maar 2,2 kilo. Je kon aan zijn oog zien dat hij moe en op was hij had ook helemaal geen controle meer over zijn ontlasting als hij nieste liep het er gewoon uit en hij had het niet door. Dit kon niet meer op deze manier had Mickey geen dierwaardig bestaan meer.
Wij zijn bij de dierenarts geweest donderdagavond en die vertelde waar wij voor vreesden het was beter om Mickey te laten gaan. We hebben gelukkig nog afscheid van hem kunnen nemen hij is nog even vreselijk verwend met een lekkere hap en zijn favoriete melk hij heeft nog even lekker buiten kunnen lopen. En toen kwam het moment dat we naar de dierenarts moesten, vreselijk! Ik heb hem vastgehouden en geaaid tot hij lekker in slaap viel bij het laatste prikje heeft onze sterke man nog even een grom gegeven en toen was het voorbij.
We zullen je missen lieve schat!
Wat een mooie rooie en wat een verhaal zeg
Je hebt iig de juiste beslissing genomen.
Veel sterkte
Je hebt iig de juiste beslissing genomen.
Veel sterkte
I'm the patron saint of the denial.
With an angel face and a taste for suicidal.
With an angel face and a taste for suicidal.
Trouwens sterkte aan een ieder die hier z'n verhaal heeft gepost.
Wij zijn sinds vorige week ook een kat armer en ik kon het niet echt opbrengen om hier te lezen.
Baloetjes verhaal zal ik binnenkort posten hier.
Wij zijn sinds vorige week ook een kat armer en ik kon het niet echt opbrengen om hier te lezen.
Baloetjes verhaal zal ik binnenkort posten hier.
I'm the patron saint of the denial.
With an angel face and a taste for suicidal.
With an angel face and a taste for suicidal.
Bedankt! Ik kan me voorstellen dat het voor jou moeilijk is om het allemaal te lezen dat heb ik ook. Voor mijn gevoel waren we nog niet klaar maar met mijn verstand weet ik dat dit het beste was.quote:Op zondag 13 december 2009 14:11 schreef Ingetje79 het volgende:
Wat een mooie rooie en wat een verhaal zeg
Je hebt iig de juiste beslissing genomen.
Veel sterkte
Jij ook veel sterkte!
Nu weet ik wat het is om een lievelingsdier te moeten missen. Zijn net terug van de dierenarts om Felix te laten inslapen. Het arme beestje was gewoon op. Vanavond lag hij op de grond alsof hij al dood was, maar iedere keer trok hij zijn kopje op om naar ons te kijken.
Shit, wat was het moeilijk om naar de dierenarts te gaan, gejankt als een klein kind toen hij in mijn handen insliep. Dag Felix, bedankt voor die mooie 15 jaren, mis je
Shit, wat was het moeilijk om naar de dierenarts te gaan, gejankt als een klein kind toen hij in mijn handen insliep. Dag Felix, bedankt voor die mooie 15 jaren, mis je
Oh, neequote:
Trouwens sterkte aan een ieder die hier z'n verhaal heeft gepost.
Wij zijn sinds vorige week ook een kat armer en ik kon het niet echt opbrengen om hier te lezen.
Baloetjes verhaal zal ik binnenkort posten hier.
I liked it. I was good at it. It made me feel alive.
Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang
haken is cool
quote:Op dinsdag 15 december 2009 16:29 schreef antartica het volgende:
Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang
sterkte!
Wat ergquote:
Gister is onze kat door het ijs gezakt. We hebben het niet zien gebeuren en waren te laat..
Nog maar 1 jaar en n supermooi beestje, hij was alleen erg ondeugend, ondernemend en voor niets bang
Veel sterkte
I'm the patron saint of the denial.
With an angel face and a taste for suicidal.
With an angel face and a taste for suicidal.
Vijftien jaar is mooi. Sterkte.quote:Op maandag 14 december 2009 21:06 schreef john6 het volgende:
Nu weet ik wat het is om een lievelingsdier te moeten missen. Zijn net terug van de dierenarts om Felix te laten inslapen. Het arme beestje was gewoon op. Vanavond lag hij op de grond alsof hij al dood was, maar iedere keer trok hij zijn kopje op om naar ons te kijken.
Shit, wat was het moeilijk om naar de dierenarts te gaan, gejankt als een klein kind toen hij in mijn handen insliep. Dag Felix, bedankt voor die mooie 15 jaren, mis je
Sterkte voor iedereen. Ik heb 3 bejaarde katten en hoop nu eens meer dan een jaar gespaard te blijven.
Ons lieve mooie blonde manneke is er niet meer. Frankie is op 17 december overleden. Hij was al oud, ruim 6,5 jaar en echt mijn speciale ventje. Frankie had een geweldig lief karakter, hij was heel gemakkelijk en heel lief, voor iedereen. Heel trouw heeft hij vanaf 2004 voor de meiden gezorgd, met Morgannah aan zijn zijde. Frankie en Morgannah waren echt een stelletje. Net als Frankie en Joyce elkaar heel leuk vonden. Joyce is een vriendin van me, zij is in juni overleden op 20-jarige leeftijd. Als ze kwam logeren ging ze altijd meteen met Frankie aan de haal. Lekker kroelen en knuffelen, aaien en er een tevreden prrrrt; geluidje voor terugkrijgen van mn kereltje. Ik vond dat altijd zo lief om te zien, hoe dol Joyce op Frankie was. En hoe dol Frankie ook op haar was, hij vond die kriebeltjes heerlijk.
Nu is Frankie er niet meer. Mijn mooie blonde knul is nu weg, hopelijk heeft hij Joyce gevonden daarboven en wordt ie weer helemaal platgeknuffeld, net als vroeger.
Slaap maar zacht lief kereltje, ik hou van je.
Frankie is afgelopen weekend gecremeerd en zijn urntje staat naast de fotocollage van mn dinnie Joyce
Nu is Frankie er niet meer. Mijn mooie blonde knul is nu weg, hopelijk heeft hij Joyce gevonden daarboven en wordt ie weer helemaal platgeknuffeld, net als vroeger.
Slaap maar zacht lief kereltje, ik hou van je.
Frankie is afgelopen weekend gecremeerd en zijn urntje staat naast de fotocollage van mn dinnie Joyce
Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.
Hier het topic: Poes is vergiftigd.
Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.
Doei, lieve Poeze Draak.
Hier het topic: Poes is vergiftigd.
Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.
Doei, lieve Poeze Draak.
"On the third, look out for Otis Wright. Until then keep your head up."
Bahquote:
Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.
Hier het topic: Poes is vergiftigd.
Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.
Doei, lieve Poeze Draak.
Sterkte....nierfalen is kut
I'm the patron saint of the denial.
With an angel face and a taste for suicidal.
With an angel face and a taste for suicidal.
Shit voor je, sterkte ermee.quote:Op woensdag 23 december 2009 16:51 schreef Prism het volgende:
Misschien hebben sommige van jullie het verhaal wel al gelezen in een topic dat ik een paar dagen geleden geopend heb. Gisteravond is mijn lieve Draakje ingeslapen.
Hier het topic: Poes is vergiftigd.
Hij had een nierziekte, bleek. Aanvankelijk dachten we dat het vergif was, in de zin van anti vries of iets dergelijks. Gelukkig niet het geval.
Ik kan helaas geen foto's van hem vinden. Maar zodra ik er een gevonden heb zal ik hem hier ergens posten ter ere van Draak.
Doei, lieve Poeze Draak.
Op kerstdagavond hebben wij onze poes Citroentje moeten laten inslapen Hij was ongeveer 18 jaar oud, zijn niertjes functioneerden totaal niet meer. In zijn laatste uren had ie amper nog interesse in ons, lag er ongeinteresseerd bij, at en dronk bijna niet meer, .... Dan moet je concluderen dat het beter is om zijn leven te beeindigen, hoe pijnlijk het ook is. We wilden hem echt niet zien lijden, want het was toch zo'n aanhankelijke, lieve poes.
Even kort zijn levensloop schetsen :
Oorspronkelijk was ie de kat vd buren (daarom dat we zijn exacte geb datum niet weten, maar moet ongeveer in 1991 geweest zijn), net zoals ze wel nog meer katten hadden. Die poezen kregen echter bitter weinig eten van hen en eigenlijk zaten ze meer bij ons dan bij hen. Citroen werd langzaam meer en meer onze kat en na enkele jaren zat ie zelfs ook al binnen bij ons. Toen de buren in 1999 verhuisden, lieten ze hem zelfs gewoon achter bij ons, zonder ook maar iets te zeggen. Ze verdwenen als een dief in de nacht. Nu, sowieso gingen we het hen wel vragen of dat ie bij ons mocht blijven, maar zij beslisten dat dus in onze naam
In 2001 verhuisden wij ook en onze Citroen ging natuurlijk mee. Het was even wennen voor een 10-jarige poes, maar hij was al snel thuis in ons nieuwe huis. Rond 2003 moesten we echter beginnen met dieetvoeding (die hij overigens niet lustte) en fortekor omwille van zijn niertjes.
In 2008 vreesden we hem een eerste keer kwijt te raken. Zijn oog was volledig ontstoken. Onze DA zei dat dat oog er eigenlijk uit moest, maar hij had schrik om te opereren omdat de kat al zo oud was. Hij bleef maar zalfjes geven, maar dat loste niets op. Bij toeval belandden we dan bij een dierenkliniek bij ons in de buurt. Daar vroegen ze zich af waarom we niet sneller bij hen waren gekomen met dat oog, maar we zeiden dus dat onze DA daar niks over vertelde.
Citroen zijn nieren en hartje werden getest en de werking was nog voldoende om te opereren. In eerste instantie werd zijn oog zelfs nog gered, er werd een tweede ooglid over getrokken ofzo. Operatie was geslaagd, wij blij dus
Na een tweetal maand bleek dat dat oog toch opnieuw begon te ontsteken en nu moest het er wel volledig uitgehaald worden. Wij hadden grote schrik dat een tweede operatie op korte tijd te veel zou zijn voor onze poes, zeker omdat hij toch al behoorlijk oud was én zijn nieren/hart niet meer 100 % waren. Tijdens de operatie zaten we dus met een bang hartje af te wachten, tot het verlossende telefoontje kwam dat alles goed gegaan was. Sinds mei 2008 ging onze Citroen dus door het leven met één oogje, maar hij paste zich daar wonderwel aan aan.
In juni 2009 kwam een nieuwe vrees toen bleek dat hij de kattenniesziekte had. Hij moest drie dagen doorbrengen in de dierenkliniek waar hij in een speciale kamer lag waar er verse lucht stroomde en hij kreeg een antibioticakuur. Opnieuw kwam hij er door maar de verpleegster opperde dat hij nu wel aan 'één van zijn laatste levens' begonnen was.
En dat bleek jammer genoeg de waarheid te zijn. De laatste weken was ie fel vermagerd, maar hij straalde wel nog levensvreugde uit, at en dronk nog, ... Maar opeens ging het stijl bergaf. Mijn moeder bracht hem maandag 21 december naar de dierenkliniek en daar zei men dat het het beste was om hem te laten inslapen. Een grote schok natuurlijk voor mijn moeder. Zij vroeg of er geen mogelijkheid was om het diertje nog een paar dagen te laten leven zonder af te zien omdat ik op dat moment in Praag zat en omdat ik nog afscheid van hem zou kunnen nemen.
Hij kreeg een cortisonespuit waardoor hij opnieuw een bost zou krijgen, maar at zou maar tijdelijk zijn. Vrijdagmorgen zag ik hem dan terug na mijn reisje en hoewel hij mager was en nog moeilijk at, zag hij er behoorlijk uit. Hij wilde constant naar buiten en wij vergezelden hem omdat we schrik hadden dat ie zou weglopen (katten lopen vaak weg als ze voelen dat het einde nadert). Uiteindelijk lieten we hem toch nog, met een bang hartje, alleen een toer doen en hij bleef zowat een halfuur weg. Na die toer kwam hij ons huis weer binnen en legde hij zich boven in de badkamer. Er zat niets van fut meer in, hij wilde niets meer eten, had geen interesse in ons aaien, ... Precies alsof die wandeling zijn laatste wens was en nu hij dat gehad heeft, kon hij rustig heengaan
Toen hij daar zo zielig in die badkamer zat, moesten we de harde beslissing nemen om met hem naar de dierenkliniek te gaan om hem een spuitje te laten geven. Wat een moeilijke beslissing !
We waren tot de laatste momenten bij hem en intussen hebben we hem maandag laten cremeren. Zijn as staat nu, samen met een mooie foto, bij ons thuis. We zullen hem verschrikkelijk missen. Zeker voor mij zal het vreemd zijn, want eigenlijk is ie al zowat mijn hele leven bij me. Ik ben nu 26 jaar en hij was er van toen ik ongeveer 8 jaar was ... 18 jaar is veel in een mensenleven. Maar we troosten ons met de gedachte dat ie een mooi en lang leven heeft gehad. En dat hij niet heeft afgezien.
Ikzelf voel me wel een beetje schuldig omdat ik ih weekend van 12 december zijn fortekor vergeten te geven ben. Nu stel ik me constant vragen, wat als ik het wel gegeven had ... Maar volgens de DA maakte dat niets meer uit omdat zijn nieren al zodanig ver gevorderd waren dat fortekor ook niet meer zou helpen. Toch vind ik het erg van mezelf dat ik het niet gegeven had. Hij was aan het slapen en ik ging ook slapen en redeneerde van 'één dagje geen fortekor zal wel geen kwaad kunnen'. Warschijnlijk is dat ook zo, maar toch voel ik me er schuldig over.
Voila, ben blij dat ik eens mijn volledige verhaal hier kwijt kon. Ik post straks ook wel nog eens een foto van onze poes in het topic 'bejaarde katten'.
Hij was ongeveer 18 jaar oud, zijn niertjes functioneerden totaal niet meer. In zijn laatste uren had ie amper nog interesse in ons, lag er ongeinteresseerd bij, at en dronk bijna niet meer, .... Dan moet je concluderen dat het beter is om zijn leven te beeindigen, hoe pijnlijk het ook is. We wilden hem echt niet zien lijden, want het was toch zo'n aanhankelijke, lieve poes.Even kort zijn levensloop schetsen :
Oorspronkelijk was ie de kat vd buren (daarom dat we zijn exacte geb datum niet weten, maar moet ongeveer in 1991 geweest zijn), net zoals ze wel nog meer katten hadden. Die poezen kregen echter bitter weinig eten van hen en eigenlijk zaten ze meer bij ons dan bij hen. Citroen werd langzaam meer en meer onze kat en na enkele jaren zat ie zelfs ook al binnen bij ons. Toen de buren in 1999 verhuisden, lieten ze hem zelfs gewoon achter bij ons, zonder ook maar iets te zeggen. Ze verdwenen als een dief in de nacht. Nu, sowieso gingen we het hen wel vragen of dat ie bij ons mocht blijven, maar zij beslisten dat dus in onze naam
In 2001 verhuisden wij ook en onze Citroen ging natuurlijk mee. Het was even wennen voor een 10-jarige poes, maar hij was al snel thuis in ons nieuwe huis. Rond 2003 moesten we echter beginnen met dieetvoeding (die hij overigens niet lustte) en fortekor omwille van zijn niertjes.
In 2008 vreesden we hem een eerste keer kwijt te raken. Zijn oog was volledig ontstoken. Onze DA zei dat dat oog er eigenlijk uit moest, maar hij had schrik om te opereren omdat de kat al zo oud was. Hij bleef maar zalfjes geven, maar dat loste niets op. Bij toeval belandden we dan bij een dierenkliniek bij ons in de buurt. Daar vroegen ze zich af waarom we niet sneller bij hen waren gekomen met dat oog, maar we zeiden dus dat onze DA daar niks over vertelde.
Citroen zijn nieren en hartje werden getest en de werking was nog voldoende om te opereren. In eerste instantie werd zijn oog zelfs nog gered, er werd een tweede ooglid over getrokken ofzo. Operatie was geslaagd, wij blij dus
Na een tweetal maand bleek dat dat oog toch opnieuw begon te ontsteken en nu moest het er wel volledig uitgehaald worden. Wij hadden grote schrik dat een tweede operatie op korte tijd te veel zou zijn voor onze poes, zeker omdat hij toch al behoorlijk oud was én zijn nieren/hart niet meer 100 % waren. Tijdens de operatie zaten we dus met een bang hartje af te wachten, tot het verlossende telefoontje kwam dat alles goed gegaan was. Sinds mei 2008 ging onze Citroen dus door het leven met één oogje, maar hij paste zich daar wonderwel aan aan.
In juni 2009 kwam een nieuwe vrees toen bleek dat hij de kattenniesziekte had. Hij moest drie dagen doorbrengen in de dierenkliniek waar hij in een speciale kamer lag waar er verse lucht stroomde en hij kreeg een antibioticakuur. Opnieuw kwam hij er door maar de verpleegster opperde dat hij nu wel aan 'één van zijn laatste levens' begonnen was.
En dat bleek jammer genoeg de waarheid te zijn. De laatste weken was ie fel vermagerd, maar hij straalde wel nog levensvreugde uit, at en dronk nog, ... Maar opeens ging het stijl bergaf. Mijn moeder bracht hem maandag 21 december naar de dierenkliniek en daar zei men dat het het beste was om hem te laten inslapen. Een grote schok natuurlijk voor mijn moeder. Zij vroeg of er geen mogelijkheid was om het diertje nog een paar dagen te laten leven zonder af te zien omdat ik op dat moment in Praag zat en omdat ik nog afscheid van hem zou kunnen nemen.
Hij kreeg een cortisonespuit waardoor hij opnieuw een bost zou krijgen, maar at zou maar tijdelijk zijn. Vrijdagmorgen zag ik hem dan terug na mijn reisje en hoewel hij mager was en nog moeilijk at, zag hij er behoorlijk uit. Hij wilde constant naar buiten en wij vergezelden hem omdat we schrik hadden dat ie zou weglopen (katten lopen vaak weg als ze voelen dat het einde nadert). Uiteindelijk lieten we hem toch nog, met een bang hartje, alleen een toer doen en hij bleef zowat een halfuur weg. Na die toer kwam hij ons huis weer binnen en legde hij zich boven in de badkamer. Er zat niets van fut meer in, hij wilde niets meer eten, had geen interesse in ons aaien, ... Precies alsof die wandeling zijn laatste wens was en nu hij dat gehad heeft, kon hij rustig heengaan
Toen hij daar zo zielig in die badkamer zat, moesten we de harde beslissing nemen om met hem naar de dierenkliniek te gaan om hem een spuitje te laten geven. Wat een moeilijke beslissing !
We waren tot de laatste momenten bij hem en intussen hebben we hem maandag laten cremeren. Zijn as staat nu, samen met een mooie foto, bij ons thuis. We zullen hem verschrikkelijk missen. Zeker voor mij zal het vreemd zijn, want eigenlijk is ie al zowat mijn hele leven bij me. Ik ben nu 26 jaar en hij was er van toen ik ongeveer 8 jaar was ... 18 jaar is veel in een mensenleven. Maar we troosten ons met de gedachte dat ie een mooi en lang leven heeft gehad. En dat hij niet heeft afgezien.
Ikzelf voel me wel een beetje schuldig omdat ik ih weekend van 12 december zijn fortekor vergeten te geven ben. Nu stel ik me constant vragen, wat als ik het wel gegeven had ... Maar volgens de DA maakte dat niets meer uit omdat zijn nieren al zodanig ver gevorderd waren dat fortekor ook niet meer zou helpen. Toch vind ik het erg van mezelf dat ik het niet gegeven had. Hij was aan het slapen en ik ging ook slapen en redeneerde van 'één dagje geen fortekor zal wel geen kwaad kunnen'. Warschijnlijk is dat ook zo, maar toch voel ik me er schuldig over.
Voila, ben blij dat ik eens mijn volledige verhaal hier kwijt kon. Ik post straks ook wel nog eens een foto van onze poes in het topic 'bejaarde katten'.
niet aan dat 'had ik maar' doen hoor, echt.
dat doen we volgens mij allemaal altijd, zodra je het besluit neemt, maar het ligt er eigenlijk nooit aan, die ene keer medicijnen of die ene keer iets te laat iets door hebben.
ik deed het zelf ook maar ben er inmiddels achter dat het waarschijnlijk bij mensen hoort om bij het inslapen van je beestje in eerste instantie te denken aan de keren dat je te kort bent geschoten en pas daarna kun je de fase in van de momenten die leuk waren.
kost gewoon tijd.
hij heeft een hele mooie respectabele leeftijd behaald, dat is ook wat waard.
dat doen we volgens mij allemaal altijd, zodra je het besluit neemt, maar het ligt er eigenlijk nooit aan, die ene keer medicijnen of die ene keer iets te laat iets door hebben.
ik deed het zelf ook maar ben er inmiddels achter dat het waarschijnlijk bij mensen hoort om bij het inslapen van je beestje in eerste instantie te denken aan de keren dat je te kort bent geschoten en pas daarna kun je de fase in van de momenten die leuk waren.
kost gewoon tijd.
hij heeft een hele mooie respectabele leeftijd behaald, dat is ook wat waard.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
[respectvol gelezen]quote:Op woensdag 30 december 2009 13:25 schreef BramKVO het volgende:
Voila, ben blij dat ik eens mijn volledige verhaal hier kwijt kon. Ik post straks ook wel nog eens een foto van onze poes in het topic 'bejaarde katten'.
Ja doen. Sterkte met het wennen.
Ik begrijp je wel, ik heb ook van veel katten nog de 'foute' afloop in mijn hoofd. Maar je bent gewoon niet perfect en poezen laten ook niet altijd alles op tijd merken. Je doet alles om lijden voor te zijn maar soms weet je het niet en weet zelfs de dierenarts het niet (dat heb ik ook meegemaakt).quote:Op woensdag 30 december 2009 13:51 schreef WRH het volgende:
niet aan dat 'had ik maar' doen hoor, echt.
dat doen we volgens mij allemaal altijd, zodra je het besluit neemt, maar het ligt er eigenlijk nooit aan, die ene keer medicijnen of die ene keer iets te laat iets door hebben.
ik deed het zelf ook maar ben er inmiddels achter dat het waarschijnlijk bij mensen hoort om bij het inslapen van je beestje in eerste instantie te denken aan de keren dat je te kort bent geschoten en pas daarna kun je de fase in van de momenten die leuk waren.
kost gewoon tijd.
hij heeft een hele mooie respectabele leeftijd behaald, dat is ook wat waard.
exact. poezen zijn sterren in het verbergen van pijntjes en kwaaltjes.quote:Op woensdag 30 december 2009 14:10 schreef Disana het volgende:
[..]
Ik begrijp je wel, ik heb ook van veel katten nog de 'foute' afloop in mijn hoofd. Maar je bent gewoon niet perfect en poezen laten ook niet altijd alles op tijd merken. Je doet alles om lijden voor te zijn maar soms weet je het niet en weet zelfs de dierenarts het niet (dat heb ik ook meegemaakt).
het hangt echt niet af van die ene keer iets vergeten of niet opgemerkt, ik vind het veel belangrijker hoe iemand tijdens het hele leven van een kat of ander huisdier er mee omgesprongen is dan die laatste periode voor het einde. we zijn als verzorgers niet perfect en laten ook wel eens een steekje vallen.
toen ik in oktober Coco liet inslapen voelde ik mij meteen schuldig en rot en te kort geschoten, moest meteen denken aan de keer dat ze een ontstoken oog had en ik die dag echt naar mijn werk moest en absoluut geen vrij kon krijgen terwijl ze zich beroerd voelde, meteen een schuldgevoel.
maar nu kan ik ook denken aan die keren dat ik wel uren met haar speelde of 3x midden in de nacht mijn bed uit ging omdat het onweerde en ze daar bang voor was.
maar ook de keren dat ze vreselijk irritant was, dingen sloopte en op sommige momenten echt geen leuke kat was. denk dat het gewoon wat tijd nodig heeft voor je alle aspecten van een overleden dier eerlijk kunt zien en jezelf geen verwijten meer maakt.
Perfect paranoia is perfect awareness. Yes, I am a misfit.
BramKVO heel veel sterkte.
Inderdaad, het lijkt erop dat die wandeling zijn laatste wens was... nou, die heb je vervult.
Inderdaad, het lijkt erop dat die wandeling zijn laatste wens was... nou, die heb je vervult.
Die schuldgevoelens, dat gevoel van tekort geschoten hebben, komen denk ik gewoon omhoog omdat je verdriet hebt. Maar meestal heb ik wel vrede met het in laten slapen en ik ben ook heel blij dat het kan.quote:Op woensdag 30 december 2009 14:22 schreef WRH het volgende:
[..]
exact. poezen zijn sterren in het verbergen van pijntjes en kwaaltjes.
het hangt echt niet af van die ene keer iets vergeten of niet opgemerkt, ik vind het veel belangrijker hoe iemand tijdens het hele leven van een kat of ander huisdier er mee omgesprongen is dan die laatste periode voor het einde. we zijn als verzorgers niet perfect en laten ook wel eens een steekje vallen.
toen ik in oktober Coco liet inslapen voelde ik mij meteen schuldig en rot en te kort geschoten, moest meteen denken aan de keer dat ze een ontstoken oog had en ik die dag echt naar mijn werk moest en absoluut geen vrij kon krijgen terwijl ze zich beroerd voelde, meteen een schuldgevoel.
maar nu kan ik ook denken aan die keren dat ik wel uren met haar speelde of 3x midden in de nacht mijn bed uit ging omdat het onweerde en ze daar bang voor was.
maar ook de keren dat ze vreselijk irritant was, dingen sloopte en op sommige momenten echt geen leuke kat was. denk dat het gewoon wat tijd nodig heeft voor je alle aspecten van een overleden dier eerlijk kunt zien en jezelf geen verwijten meer maakt.
En qua karakter zijn katten net als mensen: ze hebben hun mooie en soms ook minder mooie kanten. Aan ons de taak daarmee te leven en er begrip voor te hebben en geduld; meestal lukt dat ook wel.
Met mijn poes PoePoe (vanochtend weer geschat op 15 of 16 jaar) is het ook wikken en wegen de komende tijd. Ze heeft ernstige bloedarmoede die zou kunnen komen door tumoren in het beenmerg. Ze heeft medicijnen en boosters gekregen en astronauteneten. Aan mij de taak goed op te letten hoe ze zich voelt en of ze lijdt. Ik hoop dat ik het goed doe.
Vanochtend opgestaan om naar mijn werk te gaan, ligt mijn kat dood in de woonkamer.
Gisterenavond nog niks aan de hand. Was harstikke speels. Sprong nog op het aanrecht (ze dronk vaak water uit de kraan) en snap niet hoe het ineens kan...
Ze verdiend een eervol plaatsje in dit topic.
Gisterenavond nog niks aan de hand. Was harstikke speels. Sprong nog op het aanrecht (ze dronk vaak water uit de kraan) en snap niet hoe het ineens kan...
Ze verdiend een eervol plaatsje in dit topic.
Oh gadverquote:
Vanochtend opgestaan om naar mijn werk te gaan, ligt mijn kat dood in de woonkamer.
Gisterenavond nog niks aan de hand. Was harstikke speels. Sprong nog op het aanrecht (ze dronk vaak water uit de kraan) en snap niet hoe het ineens kan...
Ze verdiend een eervol plaatsje in dit topic.
[ afbeelding ]
Wat een mooierdje, hoe oud is ze geworden?
Sterkte iig
I'm the patron saint of the denial.
With an angel face and a taste for suicidal.
With an angel face and a taste for suicidal.
Afgelopen jaar is een erg zwaar jaar geweest op het gebied van dit soort verlies.
Het begon eigenlijk net iets voor vorig jaar toen de buurvrouw aan de deur stond dat Moppie in het achtersteegje lag en niet kon bewegen.
Aangereden was onze eerste gedachte toen bleek dat hij zijn achterhand niet kon gebruiken, maar dat was het niet, het was een bloedprop die vast was komen te zitten in de vervorking van de achterhand, die dus geen bloed meer kreeg.
Op advies van de dierenarts hebben we hem toen in moeten laten slapen.
De winter die erop volgde was een winter zoals altijd, Vleertje had elke winter een dipje, elke winter een antibiotica kuurtje voor haar chronische luchtweg problemen.
Alhoewel we vanaf het eerste begin al wisten dat ze zwak was en dat het elke keer dat ze ziek werd over kon zijn trok ze er toch steeds door en ipv de 11 maanden die ze was toen ze doodziek bij ons kwam trok ze het afgelopen jaar niet meer.
Met Moppie nog vers in onze gedachte moesten we Vleer begraven, zij is 14 geworden.
Tot de zomer was alles goed, toen kreeg Ming last van een tand en was wat sufjes, ze bleek een verdikte hartspier te hebben, een licht nierprobleem en een ontstoken kies.
Die kies moest geopereerd worden, maar het hart en de nieren zouden niet goed op de operatie en de medicijnen er rondom reageren, de operatie arts vond het afschuwelijk moeilijk om te adviseren wat te doen, maar het kwam erop neer dat als ze de operatie al zou overleven de kans erg groot was dat vooral het hart zo'n klap had gehad dat ze alsnog dood zou gaan daarna.
Dit hebben we al een keer meegemaakt met een hond vroeger en dat wilde we niet meer zover doortrekken, dus moesten we kat 3 begraven.
Gekke Odie, met zijn suikerziekte, tussendoor gecrashed, op het randje van leven en dood gelegen overleefde dus onverwacht iedereen, dachten we dan.
2 dagen nadat we Ming hadden begraven komt Odie aanlopen en stort in, in een half uurtje waarbij we moesten wachten op de weekendarts die moest komen was het over, hij had een of andere griezelige aanval, stikte half in zijn eigen kwijl, was doodeng, stond te trillen op mij benen.
We konden niets anders doen dan hem zo snel mogelijk inslapen om die aanval te stoppen en zijn lijden te stoppen.
De oude garde was niet meer op dat moment, mijn stelletje bejaarde monsters binnen afzienbare tijd allemaal dood, ik dacht dat ik gek werd.
Wonder boven wonder kwam ik vrij snel de perfecte kat tegen, een oosters korthaar in het asiel, wij naar de andere kant van het land gereden om hem te gaan bekijken en hij was het helemaal.
Kat mee naar huis, alles was perfect, ik kon mijn neus weer in een kattenvacht verstoppen en dat was een heerlijke troost.
2 maanden laten stopt smeagol met eten, hij was een erg kieskeurige eter al, maar toen stopte hij met eten.
Op dag 2 de dierenarts gebeld toen zelfs een vers garnaaltje werd geweigerd, bij de dierenarts een gewoon onderzoekje en daar kwam niets uit, dus toen maar een bloedonderzoek.
Zelfs de dierenarts was geschokt over de uitslag, compleet nierfalen.
4 dagen lang is hij gespoeld in de hoop dat die nierwaarden wat zouden zakken zodat er wat met dieetvoer en medicijnen gedaan kon worden.
Maar na 4 dagen bleken die nierwaarden nog presies hetzelfde te zijn en moesten we de hoop opgeven.
Het asiel waar hij vandaan kwa reageerde ook geschokt, erg vriendelijk en medelevend en zijn m zelfs nog tegemoetgekomen in de financieen alhoewel ze dat niet hoefden(garantietijd was al voorbij), supernetjes van hun dus, maar hier thuis waren we erg ondersteboven.
Hiermee eindigde een gruweljaar, ik ben helemaal zat van de dood eventjes en heb met met oudste hond afgesproken dat ze minstens 15 moet worden omdat ik eerder niet nog meer dood trek.
Het begon eigenlijk net iets voor vorig jaar toen de buurvrouw aan de deur stond dat Moppie in het achtersteegje lag en niet kon bewegen.
Aangereden was onze eerste gedachte toen bleek dat hij zijn achterhand niet kon gebruiken, maar dat was het niet, het was een bloedprop die vast was komen te zitten in de vervorking van de achterhand, die dus geen bloed meer kreeg.
Op advies van de dierenarts hebben we hem toen in moeten laten slapen.
De winter die erop volgde was een winter zoals altijd, Vleertje had elke winter een dipje, elke winter een antibiotica kuurtje voor haar chronische luchtweg problemen.
Alhoewel we vanaf het eerste begin al wisten dat ze zwak was en dat het elke keer dat ze ziek werd over kon zijn trok ze er toch steeds door en ipv de 11 maanden die ze was toen ze doodziek bij ons kwam trok ze het afgelopen jaar niet meer.
Met Moppie nog vers in onze gedachte moesten we Vleer begraven, zij is 14 geworden.
Tot de zomer was alles goed, toen kreeg Ming last van een tand en was wat sufjes, ze bleek een verdikte hartspier te hebben, een licht nierprobleem en een ontstoken kies.
Die kies moest geopereerd worden, maar het hart en de nieren zouden niet goed op de operatie en de medicijnen er rondom reageren, de operatie arts vond het afschuwelijk moeilijk om te adviseren wat te doen, maar het kwam erop neer dat als ze de operatie al zou overleven de kans erg groot was dat vooral het hart zo'n klap had gehad dat ze alsnog dood zou gaan daarna.
Dit hebben we al een keer meegemaakt met een hond vroeger en dat wilde we niet meer zover doortrekken, dus moesten we kat 3 begraven.
Gekke Odie, met zijn suikerziekte, tussendoor gecrashed, op het randje van leven en dood gelegen overleefde dus onverwacht iedereen, dachten we dan.
2 dagen nadat we Ming hadden begraven komt Odie aanlopen en stort in, in een half uurtje waarbij we moesten wachten op de weekendarts die moest komen was het over, hij had een of andere griezelige aanval, stikte half in zijn eigen kwijl, was doodeng, stond te trillen op mij benen.
We konden niets anders doen dan hem zo snel mogelijk inslapen om die aanval te stoppen en zijn lijden te stoppen.
De oude garde was niet meer op dat moment, mijn stelletje bejaarde monsters binnen afzienbare tijd allemaal dood, ik dacht dat ik gek werd.
Wonder boven wonder kwam ik vrij snel de perfecte kat tegen, een oosters korthaar in het asiel, wij naar de andere kant van het land gereden om hem te gaan bekijken en hij was het helemaal.
Kat mee naar huis, alles was perfect, ik kon mijn neus weer in een kattenvacht verstoppen en dat was een heerlijke troost.
2 maanden laten stopt smeagol met eten, hij was een erg kieskeurige eter al, maar toen stopte hij met eten.
Op dag 2 de dierenarts gebeld toen zelfs een vers garnaaltje werd geweigerd, bij de dierenarts een gewoon onderzoekje en daar kwam niets uit, dus toen maar een bloedonderzoek.
Zelfs de dierenarts was geschokt over de uitslag, compleet nierfalen.
4 dagen lang is hij gespoeld in de hoop dat die nierwaarden wat zouden zakken zodat er wat met dieetvoer en medicijnen gedaan kon worden.
Maar na 4 dagen bleken die nierwaarden nog presies hetzelfde te zijn en moesten we de hoop opgeven.
Het asiel waar hij vandaan kwa reageerde ook geschokt, erg vriendelijk en medelevend en zijn m zelfs nog tegemoetgekomen in de financieen alhoewel ze dat niet hoefden(garantietijd was al voorbij), supernetjes van hun dus, maar hier thuis waren we erg ondersteboven.
Hiermee eindigde een gruweljaar, ik ben helemaal zat van de dood eventjes en heb met met oudste hond afgesproken dat ze minstens 15 moet worden omdat ik eerder niet nog meer dood trek.
Als je altijd doet wat je altijd deed zul je altijd krijgen wat je altijd kreeg.
allereerst sterkte met het verlies van je katten, ik weet hoe het voelt, onze poes hebben we na 18 jaar ook moeten laten inslapen een tweetal weken geleden (zie post hier een beetje boven).quote:Op maandag 11 januari 2010 11:39 schreef erodome het volgende:
Tot de zomer was alles goed, toen kreeg Ming last van een tand en was wat sufjes, ze bleek een verdikte hartspier te hebben, een licht nierprobleem en een ontstoken kies.
Die kies moest geopereerd worden, maar het hart en de nieren zouden niet goed op de operatie en de medicijnen er rondom reageren, de operatie arts vond het afschuwelijk moeilijk om te adviseren wat te doen, maar het kwam erop neer dat als ze de operatie al zou overleven de kans erg groot was dat vooral het hart zo'n klap had gehad dat ze alsnog dood zou gaan daarna.
Dit hebben we al een keer meegemaakt met een hond vroeger en dat wilde we niet meer zover doortrekken, dus moesten we kat 3 begraven.
Ivm Ming : ben je naar een dierenarts geweest of een dierenkliniek ? Want toen onze poes zijn oog ontstoken was, durfde onze gewone dierenarts ook niet opereren omdat ie dacht dat de kat zijn hart en/of nieren zouden begeven vanwege zijn ouderdom.
Maar uiteindelijk zijn we bij een dierenkliniek terechtgekomen (ondanks dat onze dierenarts ons toen niet heeft doorverwezen, daar vind ik nog altijd dat ie fout zat, want hij was ten einde raad) en daar hebben ze eerst zijn nieren/hart getest alvorens een eventuele operatie en die waren nog altijd sterk genoeg om een operatie te doen. Daarnaast liggen ze in die kliniek aan apparatuur die alles in de gaten houdt, een beetje zoals bij de mensen dus, van zodra er iets van waarden zou zakken, kunnen ze dan direct ingrijpen. De (twee operaties op drie maand tijd (eerst hebben ze z'n oog nog gered, maar drie maand later moest het er toch uit)zijn perfect gelukt, ondanks onze schrik ook dat ie niet meer zou wakker worden na de operaties.
Een dierenkliniek is missch wel duurder dan de gewone dierenarts, maar ze kunnen dan ook zo veel meer. Wij waren er in elk geval heel tevreden over en onze poes kreeg er ook een mega-persoonlijke benadering.
Bah, het doet weer pijn om over onze Citroen te schrijven
