In Memoriam #2

She-Wolf, wat heeft ie een mooi lief en fijn leventje gehad bij je! Maar wat kan het stil zijn in huis...
Pas als je beestje weg is, besef je eigenlijk des te meer wat een plek hij innam binnen het gezin! Dat het, net zo goed als de mensen in huis, een hele persoon is, die dan echt een hele lege plek achter heeft gelaten.
Veel sterkte voor nu en de komende tijd.

quote:

Op zaterdag 6 februari 2010 21:12 schreef oh-oh het volgende:
She-wolf, veel sterkte.
Wat maak je toch veel mee met die dieren he, je deelt echt je leven met ze
Bloemetje, hoe heb je die knuffels gemaakt?
Ze zijn tof!

Ik heb de foto's van de poesjes in photoshop "uitgeknipt" (de achtergrond erachter weggehaald) en toen op van dat t-shirt transfer papier uitgeprint. Dat op katoen gestreken. Toen het katoen dubbel gelegd en met een rand eromheen de afbeelding op het katoen uitgeknipt. Die twee stukken op z'n kop op elkaar gelegd en met de naaimachine aan elkaar genaaid. Klein stukje open gelaten en daarna weer binnenste buiten gekeerd zodat de afbeelding weer aan de buitenkant zit. Toen gevuld met kussen vulling (van de hema) en het laatste open stukje met de hand dicht genaaid!
Ben er erg blij mee, ze liggen nu gezellig op de bank ♥

quote:

Op maandag 8 februari 2010 01:02 schreef bl0emetjE het volgende:
[..]

Ik heb de foto's van de poesjes in photoshop "uitgeknipt" (de achtergrond erachter weggehaald) en toen op van dat t-shirt transfer papier uitgeprint. Dat op katoen gestreken. Toen het katoen dubbel gelegd en met een rand eromheen de afbeelding op het katoen uitgeknipt. Die twee stukken op z'n kop op elkaar gelegd en met de naaimachine aan elkaar genaaid. Klein stukje open gelaten en daarna weer binnenste buiten gekeerd zodat de afbeelding weer aan de buitenkant zit. Toen gevuld met kussen vulling (van de hema) en het laatste open stukje met de hand dicht genaaid!
Ben er erg blij mee, ze liggen nu gezellig op de bank ♥

Oh, dat ga ik mss wel van je pikken, ff kijken of ik iemand met een kleurenprinter kan vinden

quote:

Op maandag 8 februari 2010 08:40 schreef oh-oh het volgende:

[..]

Oh, dat ga ik mss wel van je pikken, ff kijken of ik iemand met een kleurenprinter kan vinden

_{Ik kan ook een knuffeltje voor je maken tegen een kleine onkosten vergoeding als je niemand kan vinden!}

Oh is dat echt alweer een jaar geleden?

quote:

Op maandag 22 februari 2010 16:03 schreef CherryLips het volgende:
Tijd gaat hard he? Raar om te bedenken dat ik haar vorig jaar op dit tijdstip naar het crematorium reed .

Ik ga denk ik nog een puppyfoto van haar inlijsten, de eerste of derde van hierboven

Tijd gaat onvoorstelbaar hard.
Ik weet nog hoe ik met je meeleefde toen.
Je dagelijkse verhaaltjes over hoe je haar miste.
Ik heb daar nog veel aan gedacht toen Frits doodging....
Die is overmorgen al een half jaar dood

Zaterdagavond voor het laatst voedsel in haar bakje gedaan, alles zit er nog in dus ze is vermoedelijk dood
Winterslaap houdt ze niet, is het veelte warm voor hier in de kamer.
Ze liep donderdag nog druk heen en weer zoals ze altijd deed. Maargoed, ze was al bijna 3 dus ik hield er ook al enigszins rekening mee.
Maargoed, morgen een mooi zonnig plekje uitzoeken in de tuin en wat zonnebloempitjes mee, daar hield ze altijd van.

[ Bericht 9% gewijzigd door Andyy op 22-02-2010 23:31:52 ]

Ik vraag het toch; Hoezo vermoedelijk?

quote:

Op maandag 22 februari 2010 23:40 schreef Poeke het volgende:
Ik vraag het toch; Hoezo vermoedelijk?

Morgen haar huisje open maken om het te bevestigen.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2010 00:33 schreef Andyy het volgende:

[..]

Morgen haar huisje open maken om het te bevestigen.

Op die manier...

Het is vandaag alweer een half jaar geleden.
Een half jaar zonder Frits.
Het is voorbij gevlogen en voorbij gekropen.
We hebben zoveel leuke dingen gedaan, we hebben er een pupje bij.
Maar toch was alles net ietsje minder zonder dat kleine sjagrijntje.
Het gemis went wel snel hoor, maar het blijft wel heel erg aanwezig.
Iedereen praat ook nog vaak over Frits.
Ik ben niet de enige die hem mist.
We hebben allemaal zo veel fijne herinneringen aan dat gekke kleine eigenwijze hondje.
Maar wat ik er niet voor over zou hebben gehad om nog gewoon mn kleine snotterende verharende keffende kutchihuahua nog gehad te hebben nu.
Frips, ik mis je!

Gewoon even een dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft ♥

Vandaag is het een jaar geleden dat we Bounty lieten inslapen, op 28 februari rond 01.00 's nachts.

Na een strijd van een twee weken waarin we niet wisten wat hij mankeerde. Soms leek het even de goede kant op te gaan, maar die laatste dag ging het zo ontzettend hard. 's ochtends kwam hij nog vrolijk maar wankel aangehuppeld, miauwend en zijn staart in de lucht. Na een dagje ter observatie bij de dierenarts haalden we een bijna dood katje op. Hij kon niet meer op zijn pootjes staan en was soms compleet van de wereld. Hij kreeg een laatste shot medicatie die misschien het tij nog kon keren, maar die avond ging hij alleen harder bergafwaarts. Toen hij tijdens het toedienen van water niet meer slikte, wisten we dat dit een enkel ritje dierenarts zou worden...

We weten vrijwel zeker dat het de droge variant van FIP was. 8 maanden is hij geworden. Hoewel we hem maar een half jaartje hebben gehad, mis ik hem nog steeds. Het was gewoon een ontzettend stoer beestje met een geweldig karaktertje. Ik kan nog altijd boos worden om de onrechtvaardigheid van zijn dood en wordt nog altijd verdrietig als ik terugdenk aan die laatste weken.

Ik schreef de dag van zijn overlijden dit gedichtje, dat me nog altijd troost biedt.

Pluizig wollig poezelbeestje
Trippelt dapper door het huis
Ontdekt de wereld in zijn eentje
Vangt gewiekst een speelgoedmuis

Je werd een sterke stoere kater
Je was de koning van het huis
Een knuffelbeestje tot het einde
Voor altijd is ons hart jouw thuis

Jouw negen levens zijn vervlogen
Als seconden in de nacht
Ik had je zo graag groot zien worden
Lieve Bounty, slaap maar zacht

Wat erg chanty dat ook jouw kat zo jong overleden is aan de verschrikkelijke ziekte FIP! Het is heel normaal dat je na een jaar hem nog steeds ontzettend mist. Ik denk ook nog een paar keer per dag aan mijn overleden katten en ik mis ze ook nog iedere dag.

Wat een prachtige kater was Bounty! Wauw!

Heel veel sterkte.

quote:

Op zondag 28 februari 2010 11:59 schreef chocoladedrop het volgende:
Wat erg chanty dat ook jouw kat zo jong overleden is aan de verschrikkelijke ziekte FIP! Het is heel normaal dat je na een jaar hem nog steeds ontzettend mist. Ik denk ook nog een paar keer per dag aan mijn overleden katten en ik mis ze ook nog iedere dag.

Wat een prachtige kater was Bounty! Wauw!

Heel veel sterkte.

Dank je Het is een hele nare ziekte en ik krijg ook elke keer rillingen als ik hier lees dat er weer een kat aan overleden is of het mogelijk onder de leden heeft. Je kunt er gewoon niets tegen doen, die machteloosheid is gewoon enorm slopend. Ik hoop echt dat er ooit iets gevonden wordt tegen deze ziekte.

quote:

Op zondag 28 februari 2010 12:05 schreef Chanty het volgende:

[..]

Dank je Het is een hele nare ziekte en ik krijg ook elke keer rillingen als ik hier lees dat er weer een kat aan overleden is of het mogelijk onder de leden heeft. Je kunt er gewoon niets tegen doen, die machteloosheid is gewoon enorm slopend. Ik hoop echt dat er ooit iets gevonden wordt tegen deze ziekte.

Dat hoop ik ook echt. Vooral de droge vorm van FIP is verschrikkelijk omdat je die nooit met zekerheid vast kan stellen tenzij de kat al is overleden. Het beestje wordt maar zieker terwijl wij niet weten wat er aan de hand is. Het is niet vast te stellen vanuit het bloed ofzo. Eigenlijk moet je alle andere ziektes uitsluiten om erachter te komen of ie droge FIP heeft of niet.
Ik vind het sowieso vervelend dat er zo weinig onderzoek naar FIP wordt gedaan, de meeste dierenartsen weten zelf niet eens goed wat het is. Als je vragen gaat stellen aan verschillende dierenartsen krijg je ook verschillende antwoorden mbt FIP. Ook vervelend dat je je kat maar meteen moet laten inslapen als het duidelijk is omdat er niets tegen te doen is. Meer onderzoek zou een hoop verbeteren aan de behandeling maar ja.

quote:

Op zondag 28 februari 2010 12:50 schreef chocoladedrop het volgende:

[..]

Dat hoop ik ook echt. Vooral de droge vorm van FIP is verschrikkelijk omdat je die nooit met zekerheid vast kan stellen tenzij de kat al is overleden. Het beestje wordt maar zieker terwijl wij niet weten wat er aan de hand is. Het is niet vast te stellen vanuit het bloed ofzo. Eigenlijk moet je alle andere ziektes uitsluiten om erachter te komen of ie droge FIP heeft of niet.
Ik vind het sowieso vervelend dat er zo weinig onderzoek naar FIP wordt gedaan, de meeste dierenartsen weten zelf niet eens goed wat het is. Als je vragen gaat stellen aan verschillende dierenartsen krijg je ook verschillende antwoorden mbt FIP. Ook vervelend dat je je kat maar meteen moet laten inslapen als het duidelijk is omdat er niets tegen te doen is. Meer onderzoek zou een hoop verbeteren aan de behandeling maar ja.

Klopt, de eerste weken kwam er ook vanalles voorbij bij de DA, hoop testen gedaan en antibiotica. Soms ging het weer even beter en dan weer slechter. Het kon gewoon vanalles zijn. Die onzekerheid, het hopen en steeds weer de teleurstelling zijn enorm slopend. Als laatste werd er nog gedacht aan een auto-immuunziekte en de DA hoopte dat de medicatie nog aan zou slaan, niet dus. De nood-DA vond het direct een duidelijk geval van FIP. Maar toen was het ook ineens zo rap gegaan, kennelijk was het neurologische systeem aangetast.

Wat is begrepen heb ik het een lastige ziekte om onderzoek naar te doen omdat het virus dat FIP veroorzaakt, in elke kat voorkomt in een minder gevaarlijke vorm. En waarschijnlijk zullen ze dan ook meer aan FIP overleden katten nodig hebben, en als je beestje net overleden is, staat je hoofd er niet echt naar om het lichaam maar aan de wetenschap te geven.

Wij hebben ook geen autopsie laten doen voor 100% zekerheid, 98% is prima. Wilden hem gewoon weer lekker mee naar huis nemen en hij is de volgende dag gecremeerd en staat hier nu op de schouw.

Vandaag was het dan ''zover''
Amber, onze Golden Retriever van 13 jaar en 8 maanden oud heeft haar ''verlossende'' spuitje gekregen
Vandaag kon het qua omstandigheden bijna niet beter, ze heeft meer dan een uur een wandeling gemaakt in de eerste lentezon en, hoewel ze volop kwispelde en vrolijk was vandaag, kon 't helaas niet langer. Tweede Kerstdag hoorden we dat ze een tumor in d'r bek heeft en sindsdien liep ze op pijnstillers.

De tumoren in haar bek waren gigantisch gegroeid en op het laatste moment bedekte het bijna volledig haar mond. Waarschijnlijk was het ook uitgezaaid naar haar longen en haar kop. Ze at heel erg moeilijk en ze had het steeds vaker benauwd. Pijn zal ze de laatste dagen niet gehad hebben, maar lekker in haar vel zat ze zeker niet en wandelingen leken steeds meer een plagerij te worden.

Het is een combinatie geworden tussen de kanker en de ouderdom waar ik zelf heel gelukkig mee ben, beter dan dat die tumoren een keigezonde hond de dood in hadden gestuurd. Ze is vredig ingeslapen, eerste prikje na 10 minuten in slaap, en 5 minuten later haar laatste adem.


foto van haar laatste wandeling

quote:

Op dinsdag 2 maart 2010 19:24 schreef blckbb het volgende:
Vandaag was het dan ''zover''
Amber, onze Golden Retriever van 13 jaar en 8 maanden oud heeft haar ''verlossende'' spuitje gekregen
Vandaag kon het qua omstandigheden bijna niet beter, ze heeft meer dan een uur een wandeling gemaakt in de eerste lentezon en, hoewel ze volop kwispelde en vrolijk was vandaag, kon 't helaas niet langer. Tweede Kerstdag hoorden we dat ze een tumor in d'r bek heeft en sindsdien liep ze op pijnstillers.

De tumoren in haar bek waren gigantisch gegroeid en op het laatste moment bedekte het bijna volledig haar mond. Waarschijnlijk was het ook uitgezaaid naar haar longen en haar kop. Ze at heel erg moeilijk en ze had het steeds vaker benauwd. Pijn zal ze de laatste dagen niet gehad hebben, maar lekker in haar vel zat ze zeker niet en wandelingen leken steeds meer een plagerij te worden.

Het is een combinatie geworden tussen de kanker en de ouderdom waar ik zelf heel gelukkig mee ben, beter dan dat die tumoren een keigezonde hond de dood in hadden gestuurd. Ze is vredig ingeslapen, eerste prikje na 10 minuten in slaap, en 5 minuten later haar laatste adem.

[ afbeelding ]
foto van haar laatste wandeling

Maar fijn dat ze de laatste dag nog zo heeft mogen genieten
Wat een prachthond trouwens
Sterkte iig...

Ik heb vanmiddag mijn kat Balou in laten slapen.
Ik was 19 toen ik met mijn vriendinnetje ging samenwonen, en samen namen we twee katten. De relatie ging na een half jaar samenwonen kapot, de katten bleven bij mij. Zo beinvloedt een relatie in je jeugd je halve leven, want nu ben ik 40, en nu pas is de eerste kat overleden. Zijn zus heeft nu het rijk alleen hier in huis, ik geloof niet dat ze haar broer gaat missen.

Balou was een contactkat. Een hond geboren in een kattenlichaam. Was constant van alles aan het doen, en constant aandacht aan het vragen, miauwmiauw, tot gekmakens aan toe. Reusachtig was ie toen ie volwassen werd, een tijger die tegen je op sprong en je platlikte of je dat nou leuk vond of niet. De grootste kat die je ooit gezien hebt.
Een jaar of wat geleden kreeg ie last van zijn schildklier en veranderde in een mager scharminkel. Elke dag dat ie nog leefde was weer een godswonder, en dat heeft dat gekke beest jarenlang weten te rekken. Maar het laatste half jaar kon hij steeds vaker niet meer op zijn manke poten (na een val van het balkon toen ie jong was) staan, maar telkens sleepte ie zich een dag later toch weer omhoog en begon zijn rondjes door het huis weer te sjokken. Niet kapot te krijgen, met dat uitgemergelde lijf van hem. Shikke-tak-shikke-tak-shikke-tak deden zijn poten over de houten vloer, tot de laatste snik bleef ie alles inspecteren. Maar de laatste dagen kwam ie echt niet meer op zijn poten, stopte met eten en drinken en sinds gisteren kwam er geen geluid meer als ie miauwde, en bleef zijn zachte spinnen achterwege als je hem aaide. De afgelopen maanden had ie al geen plas of poep meer in de bak gedaan, maar zolang we het idee hadden dat ie nog lol of liefde uit zijn dagen kon halen hebben we met liefde zijn poep en pies geruimd. Zijn geest heeft hem zeker vier jaar extra overeind gehouden terwijl zijn lichaam al lang en breed volledig op was. Nu was het klaar, we hebben ons jaren afgevraagd wanneer zo'n moment komt en hoe je dat beslist, maar vandaag was het gewoon duidelijk. Tijd om naar de poezenhemel te gaan.

We zijn al jaren niet samen op vakantie geweest, omdat Balou anders niet twee keer daags zijn medicijnen binnenkreeg. Nu liggen we in echtscheiding sinds vorige maand. Hoe tragisch kan het lopen. Het zou mij niks verbazen als mijn huwelijk anders was gelopen als we wel gewoon op vakantie hadden kunnen gaan, soms heb je toch echt samen even een break nodig. Nu stond ik samen met mijn bijna ex-vrouw te huilen om onze vriend die we jarenlang zo liefdevol verzorgd hebben.

Ik heb twintig jaar lief en leed gedeeld met die kat, vanaf het moment dat ik uit huis ging na een rotjeugd en mijn echte leven begon is ie bij me geweest. Zijn zus is er nog, maar dat is een kat avant la lettre, die heeft mij of ons niet nodig. Maar Balou, die had de mensen en de aandacht nodig, en was altijd zo expressief in de liefde die hij gaf. Hij was op. Hij is in mijn armen heengegaan en ik heb me erover verbaast dat ik het leven niet uit zijn lijf voelde glijden. Hij was gewoon al helemaal op.

Ik ben mijn allerbeste vriend in het leven kwijt. Ik mis je zo, Balou.

Heftig verhaal en een beetje herkenbaar voor mij. Ook wij hebben onze kat op kerstdag laten inslapen nadat ie zo'n 18 jaar lang bij ons was. Bij mij was dat van mijn 8 jaar tem 26 jaar, zowat mijn hele bewuste leven totnutoe dus. Is dus maar logisch dat je je rot voelt nu, ik denk nu (een dikke twee maand later) nog elke dag aan onze Citroen. Zijn as staat nu in onze woonkamer. Hij was ook helemaal op en dan moet je dus een zware, maar juiste, beslissing nemen. Sterkte !

Dankjewel, man. Het voelt ook inderdaad volledig juist, maar het maakt het missen nauwelijks minder. Ik twijfel nog of we die as terug willen hebben of laten verstrooien. In ieder geval wel een individuele crematie, ik vind het wel top dat je je huisdier betaalbaar fatsoenlijk kunt laten cremeren tegenwooordig. Ik had er niet aan moeten denken dat ie in de gemeentelijke afvalemmer verdween, daarvoor was ie veel te bijzonder.

Slik...

Heel veel sterkte drijfhout

Weer aangrijpende verhalen hier. Heel veel sterkte baasjes.

Drijfhout, wat een prachtig verhaal, met een onvermijdelijk droef einde.
Veel sterkte, wat zul je hem missen, en hoe bijzonder is het dat hij zo een groot deel van je leven bij je was

RIP Spike, slechts 14 geworden. Gisteravond kreeg hij een epileptische aanval die niet mee over ging, vanochtend is hij ingeslapen.



Het was eigenlijk een rothond die niet opgepakt wilde worden, niet aan de lijn wilde wandelen maar wel een hele lieve rothond. Ondanks al zijn kwalen (CECS / Spike's disease) is hij toch nog 14 geworden.

quote:

Op donderdag 18 maart 2010 13:28 schreef Ps2K het volgende:
RIP Spike, slechts 14 geworden. Gisteravond kreeg hij een epileptische aanval die niet mee over ging, vanochtend is hij ingeslapen.

[ afbeelding ]

Het was eigenlijk een rothond die niet opgepakt wilde worden, niet aan de lijn wilde wandelen maar wel een hele lieve rothond. Ondanks al zijn kwalen (CECS / Spike's disease) is hij toch nog 14 geworden.

Hij ziet er ook een beetje boevig uit en toch ook weer lief Sterkte met je verlies.

Aaahw, sterkte met het verlies van je lieve rothond Ps2K!
Hij ziet er ook precies uit op die foto zoals jij hem beschrijft, qua karakter.

die met de moeilijke karakters zijn vaak wel de meest indrukwekkende en die je bij blijven.
mooi beestje en toch nog 14 geworden.

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 17:54 schreef drijfhout het volgende:
Dankjewel, man. Het voelt ook inderdaad volledig juist, maar het maakt het missen nauwelijks minder. Ik twijfel nog of we die as terug willen hebben of laten verstrooien. In ieder geval wel een individuele crematie, ik vind het wel top dat je je huisdier betaalbaar fatsoenlijk kunt laten cremeren tegenwooordig. Ik had er niet aan moeten denken dat ie in de gemeentelijke afvalemmer verdween, daarvoor was ie veel te bijzonder.

idem hier, alle katjes krijgen een individuele crematie incl hun eigen dekentje en gaan straks de tuin in, ieder zijn eigen boom om rondjes te kunnen rennen.

was even apart om je verhaal te lezen, zoveel vage overeenkomsten waren er met mijn katten, Coco en Balou. laatste leeft nog, zijn zusje hebben we in oktober laten inslapen.
ze komen van de dierenambulance toen ze een jaar oud waren, Coco is jaren geleden van een balkon gevallen, 9 hoog, ze mankeerde niets maar had sindsdien wel wat moeite met haar rug en geurvermogen.
Balou is er nog maar inmiddels flink aan het dementeren dus we weten niet hoe lang we het nog redden met hem.

Ik heb ze 16 jaar geleden, toen nog met mijn ex man, in huis genomen. toen ik bij hem vertrok heb ik de katten meegenomen omdat hij er zeker niet voor zou kunnen zorgen. jaren lang leefde ik alleen met ze tot ik met mijn huidige man ging samenwonen en gelukkig was hij ook vrij snel gek op ze en zij op hem. het blijft gek om zo lang met katten te leven en zoveel met ze mee te maken.
en helemaal gek om iemands verhaal te lezen met bijna dezelfde hoofdrolspelers maar nét iets andere dingen.

quote:

Op zaterdag 20 maart 2010 18:04 schreef WRH het volgende:
die met de moeilijke karakters zijn vaak wel de meest indrukwekkende en die je bij blijven.
mooi beestje en toch nog 14 geworden.

En hij had een enorm moeilijk karakter... Dankzij een intensieve opvoeding en een kilometers lange handleiding werd het toch nog een lieve maar aparte hond. Gelukkig hebben mijn ouders nog twee honden, ze trekken zich volgens mij weinig aan van het verlies van Spike maarja Spike was toch nooit erg close met de andere honden.

Mijn moeder heeft een wat betere memoriam geschreven voor Spike:
Letter to Spike

Het verlies van Spike valt me toch zwaarder dan onze vorige hond Terry. Terry werd 18 en was op een gegeven moment gewoon "op". Dat was een lief oud dametje.. doof en blind de laatste jaren maar daar liet ze zich niet door tegenhouden. Het was altijd standaard om haar uit de mand te pakken en op schoot te zetten als ik ging tv kijken. Terry was echt een teddybeertje

ps2k wat heeft je moeder dat mooi geschreven
sterkte met het verlies

Ik kan mijn lieve hondje niet vergeten.

Het is al bijna een jaar geleden dat ze ineens uit ons leven gescheurd werd. Anders kan ik het niet noemen, want zo voelt het nog steeds... Als een mooie familiefoto waar mijn viervoeter met totaal ongepast geweld vanaf is gereten, en in de prullenbak is gegooid.

Ze kwam bij me vanuit Polen, hevig getraumatiseerd, verlangend naar een thuis... maar nog voordat ze haar échte thuis had gevonden, kwam die aanval, en nog geen half uur later was ik haar kwijt... voorgoed.

Ik weet dat Saartje nu eindelijk vrede heeft... Haar wonden zijn geheeld, waarom de mijne niet?

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:27 schreef Evienne het volgende:
Ik kan mijn lieve hondje niet vergeten.

Het is al bijna een jaar geleden dat ze ineens uit ons leven gescheurd werd. Anders kan ik het niet noemen, want zo voelt het nog steeds... Als een mooie familiefoto waar mijn viervoeter met totaal ongepast geweld vanaf is gereten, en in de prullenbak is gegooid.

Ze kwam bij me vanuit Polen, hevig getraumatiseerd, verlangend naar een thuis... maar nog voordat ze haar échte thuis had gevonden, kwam die aanval, en nog geen half uur later was ik haar kwijt... voorgoed.

Ik weet dat Saartje nu eindelijk vrede heeft... Haar wonden zijn geheeld, waarom de mijne niet?

Wat er precies is gebeurd is me niet geheel duidelijk, maar iig
Da's echt het enige nadeel van huisdieren; ze gaan dood

same here, aten van de week een gekookt eitje bij het ontbijt en we zaten eigenlijk volkomen onbewust al te roepen naar Coco die gek was op gekookt ei en ook altijd een stukje kreeg. (dat ze vervolgens voor de helft opat en de andere helft compleet ging ontleden in 1000 moeilijk op te ruimen stukjes..)
zijn zomaar opeens van die momenten dat je echt moet gaan nadenken dat je beestje er niet meer is, de moeilijke momenten maar eigenlijk ook de mooie momenten dat je nog aan ze denkt en ze niet vergeten bent.

Dit is dan wel een tijd geleden maar hier het verhaal van mijn katten.

Mijn ouders namen Skippy ongeveer een jaar voor ik geboren werd. Ze kozen hem uit het nestje omdat hij zo een stuntel was. Hij snapte niet hoe hij het mandje uit moest klimmen. En struikelde steeds over zn broertjes en zusjes. Mn ouders hadden toen nog geen idee dat die kat zich zou ontwikkelen tot een tiran.

Skippy groeide op tot een kat van formaat hond. En hij was net zo gemeen als dat ie groot was. Mn tante woonde toen op 1 hoog, en mn moeder moest hem menig keer van het portaal halen omdat anders niemand naar boven kon omdat er een kat met hoge rug en dikke staart stond te blazen en grommen.
Alleen voor mn ouders was hij lief. Verder scheurde hij iedereen het liefst in hele kleine stukjes. De ex van mn tante heeft de littekens nog steeds in zn gezicht staan van de keer dat Skip hem zat was.

Toen mn moeder zwanger raakte was ze eerst bang dat ze hem weg moest doen. Wie zou die kat nou in huis nemen? Maar blijkbaar merkte Skip dat ik eraan kwam en je moest hem van mn moeders buik af slaan.
Ze kon geen seconde gaan zitten zonder dat de kat op dr buik plofte.
Toen werd ik geboren. Mama zette skippy heel even in mn bedje om te laten snuffelen, en meneer begon te spinnen en kopjes te geven. En besloot dat hij best bij me kon liggen.
Sinds dat moment waren we onafscheidelijk. Bijna niemand kon bij hem in de buurt komen, maar ik kon hem een poppenmutsje op doen en in mn poppenwagen stoppen als baby.
Als mn luier verschoond werd of ik in bad ging, moest mn moeder uitkijken niet te struikelen over Skippy. Hij lag altijd naast mn bed, en zodra ik oud genoeg was in mn bed. Toen ik oud genoeg was om alleen naar huis te lopen vanaf school, en ik belde aan kwam de kat me altijd opwachten op de trap om samen naar boven te lopen.

Opeens werd Skippy mager en dronk heel veel. De DA zei dat hij een nierziekte had en hij kreeg speciaal voer mee. Skippy zou Skippy niet zijn als hij het gewoon zou opeten. Onze andere kat wilde het wel. Het maakte niet uit wat we probeerde (ik was 15 ondertussen) maar hij weigerde alles. Hij wilde alleen nog maar bij mij op schoot en voor het raam liggen. Toen hij op hield met eten heeft mn moeder de dierenarts gebeld en hem laten inslapen. Ik zat toen op school en was heel kwaad op mn moeder dat ik geen afscheid van m mocht nemen. Ze had me niks verteld...
Af en toe mis ik hem nog steeds. Hij was echt mijn kat en mn beste vriend tegelijk. Hij is 19 jaar geworden.


Skippy.

We hadden nog een kat. Die kwam in huis toen ik 1 jaar was. Mn ouders kregen hem van mijn vaders neef onder het verhaal van, hij heeft 3 poten blind aan 1 oog en niemand wilt hem hebben. Dus mijn ouders vonden het zielig en wilde het wel proberen. Uiteindelijk kregen ze van de neef een kerngezonde kitten met 4 poten en 2 prima oogjes.
Hij werd Ricky genoemd. Ricky was een kruising Europees korthaar en een Siamees. Hij had 1 witte snorhaar op een zwart lichaam, maar die ene snorhaar viel eruit toen hij een jaar of 10 was.

Ricky heeft wat moeten verduren van Skippy. Die die kleine indringer eerst helemaal niks vond. Maar naarmate de tijd verstreek werd hij toch aanvaard door Skip. Door de tirannie van Skip werd Ricky een heel schuw katje. Hij is nooit groot geweest en lag het liefst achter de kachel of bovenop de linnenkast. Als er visite was kroop hij weg op een plekje waar niemand bij kon. Maar zo af en toe kroop hij lekker bij iemand op schoot en zette zn buitenboordmotor aan. Tjonge wat kon die kat spinnen. Ricky was heel lief en genoot van iedere aai en elke kroel. Ook was hij gediplomeerd muizenvanger. Elke muis die hij te pakken kreeg ging eraan. En met veel liefde deponeerde hij de lijkjes mij mn moeder in dr slof, bij mn vader op zn hoofdkussen of in mijn schooltas...

Toen Skippy overleden was, werd Ricky de baas in huis. Hij kroop niet meer zo vaak weg, en kwam gezellig op schoot tv kijken. Zn vaste plekje boven mn hoofd in bed hield hij wel. Hij liep het liefst de hele dag achter je aan, en wilde overal mee naar toe. Hij deed een moord voor een stukje kip, en menig kippenbout is uit de pan verdwenen terwijl de kat ook zoek was... Alles was veilig en je kon de deksel van de pan laten. Hij pakte het toch niet, behalve als het kip was.

Ook Ricky werd oud. Maar nooit had hij iets. Nooit was hij ziek of humeurig altijd altijd even vriendelijk voor iedereen. Tot een ochtend dat hij niet meer reageerde op het klakken van mn tong. Ik keek in zn mandje en vond een zielig hoopje van iets wat ooit mn lieve kattebeest was. Hij lag alleen maar te puffen en reageerde niet meer. Dus we belde de dierenarts om hem te laten inslapen. Zn hart was het aan het begeven.
In de wachtkamer deed ik het reiskooitje open om hem nog even te aaien. En hij kroop nog 1x op mn schoot. Toen werden we naar binnen geroepen, ben ik met hem op schoot op de tafel gaan zitten en daar is hij ingeslapen. Ricky is 18 geworden.

Ook hem mis ik af en toe nog steeds.
Ik heb die katten het grootste gedeelte van mn leven bij me gehad. Dus af en toe mis ik ze nog best wel.
Van Ricky heb ik helaas geen foto op de computer staan.

Vic.. ik krijg het nog niet voor elkaar om het verhaal helemaal te vertellen.. Maar het is over.








ouwe baas. Hij is nu bij zijn vriendinnetje.

ach, autitude, veel sterkte met het verlies

Vandaag een jaar geleden leefde Frits nog, maar wist ik al dat het wss zijn laatste dag met ons zou worden.
Een jaar lijkt heel erg lang maar toch voelt het als gisteren. Al die kleine en grote dingen die ik blijf missen, ondanks dat er 5 honden zijn om voor te zorgen. Lieve kleine Frips, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk , meestal met een glimlach, soms nog met een traan. Ik mis je!

Oh-oh, wat gaat de tijd snel...
Ik herinner me het nog als de dag van gister!
Sterkte

Wat gaat de tijd toch snel. Sterkte vandaag oh-oh

Thnx...
Blegh, ik ben echt al de hele dag die dag weer aan het beleven.
Vandaag psies een jaar geleden was ie net dood en zaten we thuis met hem en gingen we bijna op weg naar het crematorium.
Ik kan me echt die hele dag nog als een film voor de geest halen.

dat heb ik ook, oh-oh, nog steeds, al is het voor mij alweer bijna 3 jaar geleden.
4 oktober 3 jaar geleden haalde ik nog de allerlekkerste allerduurste biefstuk voor doerak en drie dagen later was het voorbij (al had ik er op 4 oktober nog geen idee van dat het bijna zover was )

Ik heb de precieze datum van Snowy uit mijn geheugen gewist volgens mij.