Wat nu? Alles wat hij zegt en doet irriteert me en waar ik voorheen half in paniek raakte bij de gedachte dat we misschien zouden moeten scheiden, maakt het me nu niet meer uit. Ik stel me voor hoe het zou zijn als hij niet meer hier zou wonen en dan komt er alleen maar een gevoel van rust.
De oplossing lijkt dan simpel: scheiden dus... maar we hebben een kind van 6. Wat is het effect van scheiding op zo'n ventje?
En nog een maar: echtgenoot is ziek. Hij zit nog in de onderzoeksfase, allemaal erg onzeker en dus angstig, en het zou weleens heel ernstig kunnen zijn. Ik vind dat ik er voor hem moet zijn, hem moet steunen, hoewel hij er niet voor mij was (mij niet steunde) toen ik zelf ernstig ziek was. Hij verweet mij zelfs dat ik er niet goed mee omging... (dan heb je het dus over de ziekte met een K, nou vraag ik je: is er een protocol voor ofzo, hoe je daar mee om moet gaan?)
Wat nu?
San
Maar gisteren nog wel dus of hoe werkt dat?
Ik heb geen totale kijk op de situatie dus veel beter dan dit gaat mijn advies ook niet worden.
quote:goeie vraag....Op woensdag 30 september 2009 16:51 schreef Dawnbreaker het volgende:
Dus je werd vanmorgen wakker en besefte dat je niet meer van je man houdt?
Maar gisteren nog wel dus of hoe werkt dat?
quote:Bij hem blijven omdat ie ziek is zal je niet gelukkiger van worden. En je kan je ook afvragen of hij wel een vrouw bij zich wil hebben die niet meer van hem houdt...Op woensdag 30 september 2009 16:50 schreef Sandrasan het volgende:
Ben je 10 jaar getrouwd, kom je erachter dat je eigenlijk niet meer van je echtgenoot houdt...
Wat nu? Alles wat hij zegt en doet irriteert me en waar ik voorheen half in paniek raakte bij de gedachte dat we misschien zouden moeten scheiden, maakt het me nu niet meer uit. Ik stel me voor hoe het zou zijn als hij niet meer hier zou wonen en dan komt er alleen maar een gevoel van rust.
De oplossing lijkt dan simpel: scheiden dus... maar we hebben een kind van 6. Wat is het effect van scheiding op zo'n ventje?
En nog een maar: echtgenoot is ziek. Hij zit nog in de onderzoeksfase, allemaal erg onzeker en dus angstig, en het zou weleens heel ernstig kunnen zijn. Ik vind dat ik er voor hem moet zijn, hem moet steunen, hoewel hij er niet voor mij was (mij niet steunde) toen ik zelf ernstig ziek was. Hij verweet mij zelfs dat ik er niet goed mee omging... (dan heb je het dus over de ziekte met een K, nou vraag ik je: is er een protocol voor ofzo, hoe je daar mee om moet gaan?)
Wat nu?
San
quote:Hoe lang is scheiden al een optie of een overweging voor je dan? Of waarom zouden jullie voorheen 'moeten' scheiden?Op woensdag 30 september 2009 16:50 schreef Sandrasan het volgende:
waar ik voorheen half in paniek raakte bij de gedachte dat we misschien zouden moeten scheiden, maakt het me nu niet meer uit.
Maar goed het kan voorkomen dat het niet meer houden van er langzaam maar zeker insluipt maar dan is de vraag wil je nog wel of heb je geen zin meer om er energie in te steken?
Weet hij van jouw twijfels ?
quote:Ja en? En ik had het al gedaan als ik zelf niet de steun had gekregen die ik nodig zou hebben gehad.Op woensdag 30 september 2009 17:08 schreef Sir_Mix_A_Lot het volgende:
Lees ik het nu goed en zeg je dat je iemand met kanker jullie huis uit wil zetten?
Want niet om het één of ander, maar die man leeft nu dus in grote onzekerheid en ongetwijfeld een fijne dosis angst, en dan komt daar ook nog bovenop dat zijn vrouw van hem af wil. When it rains, it pours...
Dat doet overigens niets af aan het feit dat jij wel je hart moet volgen. Je bent tenslotte zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk.
[ Bericht 6% gewijzigd door #ANONIEM op 30-09-2009 17:24:02 ]
quote:for better and for worseOp woensdag 30 september 2009 17:20 schreef Aneurism het volgende:
Kortom je verwijt hem dat hij er niet was, terwijl hij je niet het huis heeft uit geflikkerd... Maar zelf sta je op het punt dat wel te doen.
lijkt wel of TS en manlief elkaar de ziekte niet gunnen oid...
quote:Die heeft uiteindelijk meer aan ouders die zelf ook gelukkig zijn. Maar moeilijk wordt het ongetwijfeld, voor hem.Op woensdag 30 september 2009 16:50 schreef Sandrasan het volgende:
De oplossing lijkt dan simpel: scheiden dus... maar we hebben een kind van 6. Wat is het effect van scheiding op zo'n ventje?
quote:Een scheiding is hoe dan ook wel kut. Of ze nou uit elkaar gaan of bij elkaar blijven met veel spanningen. Maar het komt wel goed met hem, zolang jullie het enigszins normaal regelen.Op woensdag 30 september 2009 17:27 schreef Garisson72 het volgende:
[..]
Die heeft uiteindelijk meer aan ouders die zelf ook gelukkig zijn. Maar moeilijk wordt het ongetwijfeld, voor hem.
En je moet doen wat je hart zegt. Kies voor je eigen geluk. Ja en, hij is ziek? Je "verwijt" hem dat hij er niet voor jou was toen je zelf ziek was, dus waarom je daar druk over maken..
je zal je zoontje heel goed moeten voorbereiden als jullie samen de stap gezet hebben van: mama/papa gaat ergens anders wonen en hem dan uitleggen dat je papa niet meer zo lief vind als je zoontje hem vind. en hem uitleggen wanneer hij papa/mama mag bezoeken.
consequenties zijn, angstaanvallen, bedplassen, onzeker (denkend dat het zijn schuld is), niet meer goed functioneren op school, kan aggressief of heel teruggetrokken worden.
kijk het hoeft niet, maar de kans is wel vrij groot!
dus als je het wil en het hebt besproken moet je het ook echt doen en niet uiteindelijk nog beslissen om het niet te doen omdat je ineens beseft dat je toch niet bij je man weg wilt.
dat is pas not done voor dat jochie!
dus denk goed na! succes met je beslissing en sterkte met de ziekte van je man!
quote:Dit is natuurlijk nergens op gebasseerd.Op woensdag 30 september 2009 17:58 schreef henkzijlstra het volgende:
het zal de maatschappij van tegenwoordig wel zijn waar het normaal is om rond te gaan hoereren als de partner ernstig ziek is en je hard nodig heeft....?
Dessalniettemin vind ik de tendens van tegenwoordig wel een beetje jammer. Je ''houd'' niet meer voor elkaar dus je gaat uit elkaar. Welk beeld heb jij bij ''het houden van''? Elke week tenminste een keer gepasioneerde sex en een beetje lief doen tegen elkaar? Of zet je ook door als je het even niet ziet zitten en pluk je daar de vruchten van als je over 20 jaar terug kijkt?
Ik kan natuurlijk geen eenduidig antwoord geven omdat ik simpel weg niet weet op wat voor een waarden & normen jullie relatie is gebasseerd.
Uiteraard moet je NIET bij elkaar blijven omwille van het kind. tuurlijk.
Echter ik vind 10 jaar nogal wat, bovendien gaat houden van vele malen verder dan de fijne gevoelens die je (op terugkerende basis het liefst met een zo kort mogelijke interval) natuurlijk beoogt in een relatie.
Het is duidelijk dat er dingen besproken moeten worden en hoe moeilijk ook, wellicht bijgeschaafd bij beide partijen. In my honest opinion, vecht ervoor!!! tuurlijk is het gras van de buren groener en de wereld om je beter, echter dit zijn ook maar idealen, als jullie voor elkaar blijven vechten kan ik het me niet voorstellen dat die liefde vroeg of laat alsnog weer bovenkomt. En juist in een later stadia van je leven meer waarde met zich mee draagt dan nooit te voren.
Mja, je moet doen wat JOU goedschikt of niet dan..? We leven immers in een individualistische maatschappij
Nee 't was natuurlijk niet van de een op de andere dag dat ik niet meer van hem hield, dit sleept al jaren. En tot nu toe heb ik altijd geprobeerd om oplossingen te vinden voor onze problemen. Om het te blijven proberen, niet op te geven omdat je van elkaar houdt en omdat we getrouwd zijn. Maar als op een gegeven moment langzaamaan het besef binnensijpelt dat je niet meer van hem houdt, wat overigens best een schok op zich is, wat blijft er dan over??
Relatietherapie heeft hij altijd geweigert.
Ik wil hem overigens echt niet direct de deur uitzetten. Daar is het absoluut niet het moment voor.
Scheiden is inderdaad al eens eerder aan de orde geweest, een jaar geleden ongeveer. Na veel praten hebben we besloten bij elkaar te blijven en daarna is het een tijd wat beter gegaan maar langzamerhand zakt het allemaal in tot het gewoon echt niet meer leuk is.
Dat verwijt dat hij er tijdens mijn ziekte niet was is er zeker ja. Okee, de een kan een schouder zijn, de ander niet, daar kan ik inkomen. Maar niet eens een poging doen? Niet eens 1 keer meegaan naar het ziekenhuis? Maar wel een mening hebben over hoe ik ermee omga?
Mijn man weet niet dat ik over scheiden zit te denken nee. Ik wil dat niet ook nog op zijn bordje erbij leggen, nu de situatie zo onzeker en angstig is.
quote:Dat is toch best lief, dat ze elkaar in ieder geval geen kanker gunnen.Op woensdag 30 september 2009 17:26 schreef Re het volgende:
[..]
for better and for worse
lijkt wel of TS en manlief elkaar de ziekte niet gunnen oid...
TS, ik vind echt dat mensen relaties te makkelijk opgeven, zeker als er kinderen in het spel zijn mag er wel wat meer gevochten worden voor elkaar. Maar jouw huwelijk is volgens mij al een tijdje dood, zonder de wil om te vechten.
En: dan krijg je ook nog eens alles ook!
quote:Kanker dus. Lekker offtopic maar we leven niet meer in de seventies hoor.Op woensdag 30 september 2009 16:50 schreef Sandrasan het volgende:
dan heb je het dus over de ziekte met een K
quote:Heeft niks met de seventies te maken.Op woensdag 30 september 2009 20:05 schreef t1m0k het volgende:
[..]
Kanker dus. Lekker offtopic maar we leven niet meer in de seventies hoor.
Ik heb het zelf gehad en zal dus nooit zeker weten of ik er echt vanaf ben en vindt het dus een klote woord. Zo simpel is het.
quote:Heb je het nou eigenlijk over mij of over hem?Op woensdag 30 september 2009 17:58 schreef henkzijlstra het volgende:
het zal de maatschappij van tegenwoordig wel zijn waar het normaal is om rond te gaan hoereren als de partner ernstig ziek is en je hard nodig heeft....?
[ Bericht 0% gewijzigd door Sandrasan op 30-09-2009 20:19:44 (typo) ]
Je hebt geen idee wat voor psychologisch effect het op het ventje geeft(of gaat geven).
je zoontje die nog zijn hele leven voor zich heeft en nergens schuld of weet van heeft,moet hij het slachtoffer worden?
quote:Als je op een bepaald moment de keus hebt gemaakt komt het alleen maar harder aan. Misschien moet je gewoon eens een goed gesprek aangaan met hem en uitleggen dat je twijfelt en nadenkt over scheiden. Misschien dat dit hij zijn mening herziet als je hem meldt hoe jij je voelt en dat dit hem overhaalt om alsnog in therapie te gaan. Als je de dingen waar je echt mee zit niet kan bespreken binnen je relatie belooft het sowieso weinig goeds..Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:
Relatietherapie heeft hij altijd geweigert.
..
Mijn man weet niet dat ik over scheiden zit te denken nee. Ik wil dat niet ook nog op zijn bordje erbij leggen, nu de situatie zo onzeker en angstig is.
succes ermee
Kan je nog cynischer?
TS, als de liefde verdwenen is kan je er misschien maar beter mee kappen.
Wat niet wil zeggen dat je je (ex)man dan niet meer kan bijstaan tijdens zijn ziekte.
Het is een moeilijke beslissing maar ik denk dat er niemand gebaat is bij een 'schijnhuwelijk'
quote:Ben je er zeker van dat jij in dat huis kunt blijven wonen?Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:
Ik wil hem overigens echt niet direct de deur uitzetten. Daar is het absoluut niet het moment voor.
Als hij inderdaad ernstig ziek zou zijn, tja wat dan?
Of jij nam jezelf in maling of je neemt jezelf nu in maling.
Tja ik ken je voor de rest niet dus het is niet aan mij om een oordeel te vellen hierover. Ik denk als jij jezelf in de maling nam dat je dan weg moet en als je het nu doet dan gewoon blijven. Maar ja het is wel erg toevallig dat je ermee komt nu hij ziek is. Als je met een partner neemt dan mag er minstens toch nog van uit gaan als iemand tijdens de relatie ziek word diegene door de partner bijgestaan en verzorgt wordt. Ik kan niet een neuqen zonder me te bedenken wat ik zou doen als die ander ineens ziek werd.
Ik zal wel weer ouderwets zijn ofzo
quote:Niet meer.
Na 10 jaar erachter komen dat je niet van iemand houdt
quote:Niet meer.
Nou ik zie het verschil niet hoe kan je nou ineens niet meer van iemand houden? Dan stelde dat houden van toch ook niks voor. Zo kan je alles wel recht lullen wat krom is.
quote:Helemaal waar wat hierboven staat. Maar aan de andere kant, ik weet niet of jullie veel ruzie hebben, of dat je je wrange gevoelens toch onderbewust op je zoontje afvuurt. Maar wat ik wil zeggen is dat een ruziënde, verdrietige omgeving alles behalve prettig is. Ook hierdoor kan hij erg teruggetrokken raken, aggresief, maar bovenal zal hij vooral jou de schuld geven van de miserabele situatie omdat je niet bent weggegaan en zijn vader wel blijft verwijten.Op woensdag 30 september 2009 17:36 schreef jerseygirl het volgende:
ik zeg zometeen niet dat je om je kind bij elkaar moet blijven, maar het heeft wel degelijk een heel grote inpak op je kind,
je zal je zoontje heel goed moeten voorbereiden als jullie samen de stap gezet hebben van: mama/papa gaat ergens anders wonen en hem dan uitleggen dat je papa niet meer zo lief vind als je zoontje hem vind. en hem uitleggen wanneer hij papa/mama mag bezoeken.
consequenties zijn, angstaanvallen, bedplassen, onzeker (denkend dat het zijn schuld is), niet meer goed functioneren op school, kan aggressief of heel teruggetrokken worden.
kijk het hoeft niet, maar de kans is wel vrij groot!
dus als je het wil en het hebt besproken moet je het ook echt doen en niet uiteindelijk nog beslissen om het niet te doen omdat je ineens beseft dat je toch niet bij je man weg wilt.
dat is pas not done voor dat jochie!
dus denk goed na! succes met je beslissing en sterkte met de ziekte van je man!
Natuurlijk allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Sterkte!
quote:Kan prima dat je niet meer op die manier van iemand houdt.
[..]
Nou ik zie het verschil niet hoe kan je nou ineens niet meer van iemand houden? Dan stelde dat houden van toch ook niks voor. Zo kan je alles wel recht lullen wat krom is.
Maar je moet dan zelf afwegen hoe dat zit, als je kind doodongelukkig wordt - word jij dat waarscihijnlijk ook.
Dealniettemin kan je de schade heel erg beperken door het op een goede manier te doen - niet bang te zijn over hoe je het je kind gaat uitleggen.
quote:Het feit dat hij er toen óók niet was, wordt nu natuurlijk wel erg dankbaar aangegrepen door TS om voor zichzelf goed te praten dat zij er dan nu ook niet hoeft te zijn voor hem nu de situatie is omgedraaid.Op woensdag 30 september 2009 17:30 schreef verleiding het volgende:
En je moet doen wat je hart zegt. Kies voor je eigen geluk. Ja en, hij is ziek? Je "verwijt" hem dat hij er niet voor jou was toen je zelf ziek was, dus waarom je daar druk over maken..
quote:Waar staat dat? Ze verwijt hem idd dat hij niet klaar stond voor haar, maar andersom staat het nergens beschreven. Sterker nog: ze wil hem met haar twijfels nu niet belasten omdat hij zelf in een onzekere situatie zit. In mijn ogen niet meer dan logisch.Op donderdag 1 oktober 2009 10:02 schreef Garisson72 het volgende:
[..]
Het feit dat hij er toen óók niet was, wordt nu natuurlijk wel erg dankbaar aangegrepen door TS om voor zichzelf goed te praten dat zij er dan nu ook niet hoeft te zijn voor hem nu de situatie is omgedraaid.
TS: ik denk dat je voor jezelf moet kiezen. Misschien niet nu, maar wellicht wel in een later stadium. Je kind gaat ongetwijfeld van alles mee krijgen van de liefdeloze relatie tussen beide ouders met de nodige spanningen. Daarbij wordt zowel jij als je man niet gelukkig van deze situatie. Kinderen krijgen meer mee dan je denkt...
Een kind kan je altijd zo veel mogelijk op een scheiding voorbereiden, maar de echte uitpak ervan kan je niet van te voren inschatten. Hem bijstaan en duidelijkheid scheppen is dan de enige mogelijkheid.
quote:Ze speelt serieus met de gedachte hem te verlaten, zelfs nu hij die onderzoeken heeft en in die angst leeft. Om voor zichzelf te onderstrepen dat dat bést moet kunnen, haalt ze twee keer aan dat hij er ook niet voor haar was.Op donderdag 1 oktober 2009 11:23 schreef zwaaibaai het volgende:
Waar staat dat? Ze verwijt hem idd dat hij niet klaar stond voor haar, maar andersom staat het nergens beschreven. Sterker nog: ze wil hem met haar twijfels nu niet belasten omdat hij zelf in een onzekere situatie zit. In mijn ogen niet meer dan logisch.
Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat ze het zal doen, want kennelijk zijn er toch morele bezwaren.
quote:Zoiets lees ik er ook wel in. Een soort legitimatie zoeken dat ze hem kan verlaten zonder gewetenswroeging en het zogenaamd kan verantwoorden naar de buitenwereld toe.Op donderdag 1 oktober 2009 10:02 schreef Garisson72 het volgende:
[..]
Het feit dat hij er toen óók niet was, wordt nu natuurlijk wel erg dankbaar aangegrepen door TS om voor zichzelf goed te praten dat zij er dan nu ook niet hoeft te zijn voor hem nu de situatie is omgedraaid.
Verder is het kind uiteraard het kind van de rekening, maar dat is hij altijd al geweest bij echtscheidingen. Bij elkaar blijven is daarentegen mogelijk nog schadelijker, gezien hij dan helemaal met een verknipt en liefdeloos beeld van een relatie opgroeit. Kinderen hebben een uitermate goede neus voor wat normaal is en wat niet; zo ook voor relaties tussen mensen.
quote:TopadviesOp woensdag 30 september 2009 16:52 schreef LasTeR het volgende:
Blijf in ieder geval niet bij iemand uit medelijden, je wilt zelf gelukkig zijn dus moet je je eigen geluk ook creëren. Natuurlijk heeft dat een flinke impact op een kind, maar die komen daar ook weer bovenop.
@ TS, als hij dan nog 20 jaar ziek blijft, blijf jij dan ook nog zolang ongelukkig bij hem? Dan kan je beter nu de stekker uit het huwelijk trekken dan door blijven modderen.
quote:het kan erg wisselend zijn wat de gevolgen zijn van een scheiding voor kinderen....Op woensdag 30 september 2009 16:50 schreef Sandrasan het volgende:
De oplossing lijkt dan simpel: scheiden dus... maar we hebben een kind van 6. Wat is het effect van scheiding op zo'n ventje?
het ligt ook sterk aand e situatie waarin het kind nu zit, hebben de ouders veel ruzie, leiden hun conflicten tot ook merkbare situaties die het kind ondervind, is het eerder zo dat de situatie voor een kind kan verbeteren door een scheiding.
Bedenk daarbij dat het misschien oook kan zijn dat de negatieve effecten van twee ouders die niet van elkaar houden soms ook sterk 'onbewust' een kind beinvloed... bv kinderen die erg weinig samen met hun ouders doen omdat de ouders domweg niets samen doen, die nauwelijks een 'gezamelijk gezinsleven' meekrijgen...
zulke kinderen zullen misschien niet veel ruzies meekrijgen, maar kunnen in hun latere leven problemen krijgen een vaste relatie aan te gaan, domweg omdat ze geen ervaring hebben hoe mensen in een relatie dingen samendoen.
Wat je misschien wel goed moet afwegen is dat psychisch gezien de verwerking van en scheiding rond het zesde jaar eerder 'makkelijker' gaat dan later, vanaf het 10e levensjaar en bij het begin van de puberteit...
kinderen die dan een scheinding meebeleven hebben veelal stevigere psychische nadelige effecten ervan, juist omdat in die situatie waarin de kinderen zich bevinden en zich ontwikkelen ook een sterke 'herbezinning' op de positie jegens de ouders al plaatsvind en dat sowieso al met veel onzekerheden en een zoektocht om jezelf te definieren gepaard gaat ...
een scheiding maakt dat proces een stuk zwaarder
Een ander zeer lezenswaardig boek is "Liefde is een werkwoord", van Alfons Vansteenwegen.
Op zich is het verdwijnen van de liefde geen reden om uit elkaar te gaan.
Dat je geïrriteerd raakt, kun je zien als een uitdaging om met deze situatie beter te leren omgaan.
Mocht je toch willen scheiden, bedenk dan dat een scheiding een louter juridische aangelegenheid is.
Dus: een scheiding laat de relatie gewoon in tact: jullie blijven de ouders van dit kind. Uitsluitend bezitszaken worden anders ingericht: mocht hij komen te overlijden, dan erf je niets.
De relatie zelf wordt dus niet beter van een scheiding.
Wat gebeurt er dan wel? Je dwingt jezelf eigenlijk alleen maar om met hernieuwde vrijheid om te gaan.
Maar goed beschouwd had je die vrijheid altijd al. Vrijheid is een gevoel, en kun je niet juridisch afdwingen.
Al eens een sneer gemaakt dat als hij iets nodig had om dat hij ziek was, iets wat hij niet deed toen jij ziek was maar nu wel van jou verwacht, in de richting van 'weet je nog toen en toen, toen je vertikte het ook voor mij'? Zo ja, wat was zijn reactie?
Misschien dat dat hem weer een beetje op beide benen op de grond zet.
Verder hou rekening (als dat je interesseert) met je omgeving iemand "verlaten" terwijl diegene in een stadium zit zoals je huidige man kan een hoop extra gezeur opleveren. Niet alleen van vrienden/zijn familie maar ook die van jezelf (familie dus).
Verder voor het kind hoef je niet bij elkaar te blijven, iedere dag ruzie meemaken blijft beter hangen bij een kind dan het feit dat papa en mama uit elkaar zijn. In het begin lijkt het misschien niet zo, maar dat komt vanzelf. Het went zullen we maar zeggen.
Laatst toevallig nog een gesprek, voor zover je dat zo kan omschrijven, met een meisje van 4 over haar ouders. Ouders liepen/zaten altijd te schreeuwen en hadden altijd ruzie, dat vond ze niet leuk, logisch natuurlijk. Sinds de ouders uit elkaar zijn vind ze het veel leuker. Nu kan ze ongezellig bij moeders zitten en als ze dat wil naar haar vader waar ze meer plezier heeft.
Wat ik nog van vroeger weet is dat mijn ouders 23 jaar geleden zijn gescheiden, wat het beste van die tijd is blijven hangen is 24 jaar geleden oftewel de constante ruzies die daar vooraf gingen aan de scheiding.
quote:Ervaringen/meningen/inzichten van anderen zorgen er weleens voor dat je anders tegen dingen aan gaat kijken.Op vrijdag 2 oktober 2009 22:12 schreef Nosh het volgende:
Gewoon doen gek, je zit hier de staat van je huwelijk met het internet te bespreken, wat denk je nou zelf?
Al kan het natuurlijk ook zo zijn dat TS gewoon bevestiging zoekt van haar mening/gedachtengang/planning maar dat laat ik aan haar over
.quote:Sandrasan heeft het niet over ruzie. Wel over problemen, maar die horen erbij.Op vrijdag 2 oktober 2009 22:10 schreef SantaMuerte het volgende:
Heb niet alles gelezen maar goed.
...
Wat ik nog van vroeger weet is dat mijn ouders 23 jaar geleden zijn gescheiden, wat het beste van die tijd is blijven hangen is 24 jaar geleden oftewel de constante ruzies die daar vooraf gingen aan de scheiding.
Problemen zijn nog geen reden voor een scheiding.
quote:Ze heeft het wel over frustraties en ergernissen, als die alleen maar erger worden krijg je ruzie (of een maagzweer).Op vrijdag 2 oktober 2009 22:35 schreef jantco het volgende:
[..]
Sandrasan heeft het niet over ruzie. Wel over problemen, maar die horen erbij.
Problemen zijn nog geen reden voor een scheiding.
quote:Wie gun jij wel kanker dan? Sukkel.Op woensdag 30 september 2009 17:26 schreef Re het volgende:
[..]
for better and for worse
lijkt wel of TS en manlief elkaar de ziekte niet gunnen oid...
quote:Op woensdag 30 september 2009 16:53 schreef LasTeR het volgende:
En dan is er altijd nog relatietherapie.
quote:Dus als ik het goed begrijp miep je dat je man je niet heeft geholpen en dat dat een goede reden is om dat nu ook niet te doen, met in gedachte genomen dat het nu veel erger kan zijn. Zo een soort mensen moeten KAPOT (ja jij ja, hypocriet). Gister toevallig een keer google geladen? Oog om oog, tand om tand. Oh en, ga maar lekker schieden, dat kind van zes komt later wel.Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:
Jeetje, zoveel reacties in zo'n korte tijd had ik niet verwacht.
Nee 't was natuurlijk niet van de een op de andere dag dat ik niet meer van hem hield, dit sleept al jaren. En tot nu toe heb ik altijd geprobeerd om oplossingen te vinden voor onze problemen. Om het te blijven proberen, niet op te geven omdat je van elkaar houdt en omdat we getrouwd zijn. Maar als op een gegeven moment langzaamaan het besef binnensijpelt dat je niet meer van hem houdt, wat overigens best een schok op zich is, wat blijft er dan over??
Relatietherapie heeft hij altijd geweigert.
Ik wil hem overigens echt niet direct de deur uitzetten. Daar is het absoluut niet het moment voor.
Scheiden is inderdaad al eens eerder aan de orde geweest, een jaar geleden ongeveer. Na veel praten hebben we besloten bij elkaar te blijven en daarna is het een tijd wat beter gegaan maar langzamerhand zakt het allemaal in tot het gewoon echt niet meer leuk is.
Dat verwijt dat hij er tijdens mijn ziekte niet was is er zeker ja. Okee, de een kan een schouder zijn, de ander niet, daar kan ik inkomen. Maar niet eens een poging doen? Niet eens 1 keer meegaan naar het ziekenhuis? Maar wel een mening hebben over hoe ik ermee omga?
Mijn man weet niet dat ik over scheiden zit te denken nee. Ik wil dat niet ook nog op zijn bordje erbij leggen, nu de situatie zo onzeker en angstig is.
quote:Op zaterdag 3 oktober 2009 02:07 schreef Maanvis het volgende:
[..]
Wie gun jij wel kanker dan? Sukkel.
mensen worden nou eenmaal ziek en je trouwt for better and worse, maar dat is mijn bescheiden mening. Je trouwt, krijgt kinderen en overwint een verschrikkelijke ziekte en na 10 jaar denk je.... OK genoeg geweest, stik er maar in...
De vraag is ook: houdt hij wel van jou, aangezien hij jou helemaal niet steunde, toen jij ziek was. (WTF, niet 1 keer mee naar het ziekenhuis, sorry hoor, maar wat een kille klootzak).
Ik neem aan dat hij familie heeft waar hij op kan terugvallen?
Duivels dilemma.
man: "I don't love my wife anymore"
peut: "then love her!"
man: "but I don't love her"
peut: "then do!"
(uit: Houd je nog wel van mij)
liefde is houden van, het is actie
je kindje is nog jong, die past zich heel makkelijk aan. Mijn ouders zijn onlangs gescheiden (ik ben 23) en dat heeft ervoor gezorgd dat alles wat ik kende, mijn basis, niet meer klopt. De dingen waar je als kind veel waarde aan hecht en die je later als basis voor je eigen leven neemt zouden zomaar de verkeerde dingen kunnen zijn, omdat je niet beter weet dan dat dat zo hoort, zo deden je ouders het immers ook. (ik weet niet of ik nu heel wazig ben maar het is wat lastig uit te leggen)
Ik wil niet zeggen dat hij het niet moeilijk gaat krijgen maar als je het vanwege je zoontje niet doet en er later achter komt dat jullie toch uit elkaar moeten gaat het voor hem alleen maar moeilijker voor hem worden.
goeiemiddag
Ik heb nooit aan scheiden gedacht, we hebben een sterke en stabiele relatie, maar wij communiceren ook.
Van wat ik bij jou begrijp communiceren jullie niet.
Wat je als eerste moet begrijpen, het gras bij de buren is niet altijd groener.
Stel voor je gaat bij hem wel en je ontmoet tzt een andere man, hou je over 10 jaar nog van hem?
Misschien kon hij jou niet steunen toen jij ziek was omdat hij het niet onder ogen wilde komen, dat hij ej niet wilde verliezen en alleen achter wilde blijven met jullie kind.
mijn man was vorige week haast overleden en ik moest mezelf naar het ziekenhuis slepen, gewoon omdat ik die confrontatie enorm moeilijk vond, om hem daar aan alle toeters en bellen te zien liggen.
Nou ga ik dan wel 2x per dag maar iedereen is anders, praat erover, zeg wat je van hem miste, maak geen ruzie maar probeer rustig en bedeesd erover te praten.
Ten tweede, een relatie is heel hard werken, beide moeten er moeite en tijd insteken, nu is het misschien lastig omdat hij ziek is maar laat je zoontje bv 1x in de maand ergens slapen en ga samen iets leuks doen, praat niet over ziektes en kindjes maar over jullie interesses, over wat je bij elkaar mist en wat je van elkaar verlangt.
Ten derde, jullie zoontje, mijn broer zit nu in een scheiding, als je dat toch ook wil,wat je ook doet! ga niet slecht praten over de vader tegen jullie zoontje, daar help je hem niet mee.
Probeer ondanks jullie gevoelens het contact zo normaal mogenlijk te laten verlopen.
[ Bericht 19% gewijzigd door snakelady op 04-10-2009 16:11:37 ]
quote:hier ben ik het absoluut niet mee eens!Op zaterdag 3 oktober 2009 02:11 schreef GaylordF0kker het volgende:
scheiden. De verlossing zal groot zijn en voor je kind opent het nieuwe werelden. Kinderen van die leeftijd passen zich snel aan. no worries, kies voor je geluk als je dat bij je man niet meer kunt vinden of opwaarderen.
meerdere expers zijn het ook niet met je .eens.
http://www.pedagogiek.net/content/artikel.php?contentID=857
http://www.opvoedadvies.nl/scheiding.htm
En zo nog veel en veel meer.
Ouders die gaan scheiden is voor een kind iets verschrikkelijks ( uiteraard niet als een van de ouders het kind iets aan doet of een van de ouders wordtmishandeld) en wordt zwaar onderschat.
Als je kiest voor een kind kies je er eigenlijk ook voor dat je alles op alles zet om bij de vader ( of moeder) van het kind te blijven.
Je kiest voor een kind en wil dat kind een zo goed mogenlijk leven geven en zo veel mogenlijk leed besparen.
quote:Vind dit ook onzin, sorry.Op zondag 4 oktober 2009 12:07 schreef styliste het volgende:
of dit het juiste moment is ja of nee en de redenen waarom je over een scheiding denkt daargelaten,
je kindje is nog jong, die past zich heel makkelijk aan. Mijn ouders zijn onlangs gescheiden (ik ben 23) en dat heeft ervoor gezorgd dat alles wat ik kende, mijn basis, niet meer klopt. De dingen waar je als kind veel waarde aan hecht en die je later als basis voor je eigen leven neemt zouden zomaar de verkeerde dingen kunnen zijn, omdat je niet beter weet dan dat dat zo hoort, zo deden je ouders het immers ook. (ik weet niet of ik nu heel wazig ben maar het is wat lastig uit te leggen)
Ik wil niet zeggen dat hij het niet moeilijk gaat krijgen maar als je het vanwege je zoontje niet doet en er later achter komt dat jullie toch uit elkaar moeten gaat het voor hem alleen maar moeilijker voor hem worden.
Jij bent volwassen, jij kan relativeren, een kind kan dat niet.
Ik ken meerder kinderen van jonge leeftijd waarvan de ouders gescheiden zijn en bijna allemaal hebben er ernstig onder te lijden, denk aan weer bedplassen, niet kunnen slapen, onhandelbaar gedrag, zichzelf afzonderen, nier meer willen spelen, niet meer naar school willen enz. enz.
Denk niet dat het voor de een minder erg is dan voor de ander, het is voor beide even erg.
quote:Daar twijfel ik niet aan.Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
[..]
hier ben ik het absoluut niet mee eens!
meerdere expers zijn het ook niet met je .eens.
http://www.pedagogiek.net/content/artikel.php?contentID=857
http://www.opvoedadvies.nl/scheiding.htm
En zo nog veel en veel meer.
quote:Dat hangt helemaal van de manier van scheiden af. Het is niet zo zwart wit. Een vechtscheiding is verschrikkelijk voor het kind, mee eens. Een scheiding waarbij er nog onuitgesproken emoties tussen de ouders zijn, en het kind een punt van een dubbele agenda wordt, is ook kwalijk. Maar dan heb je het over ouders die zelf onvolwassen met de feiten omgaan. Een koppel dat scheidt doet dat pas eenmaal beide partijen er vrede mee hebben. Als dat niet zo is, dan is het geen volwassen scheiding maar is een van beide partijen zelf kind aan het spelen. Ten koste van.Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Ouders die gaan scheiden is voor een kind iets verschrikkelijks ( uiteraard niet als een van de ouders het kind iets aan doet of een van de ouders wordtmishandeld) en wordt zwaar onderschat.
quote:Natuurlijk, maar de intentie en de praktijk wijken na verloop van tijd en gebeurtenissen soms wel eens uiteen. Enig realisme vraagt dan ook om een onderscheid tussen intentie en verwezenlijking.Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Als je kiest voor een kind kies je er eigenlijk ook voor dat je alles op alles zet om bij de vader ( of moeder) van het kind te blijven.
quote:Leed is niet per definitie slecht. Mijn motto is 'een kutjeugd doet wonderen'. Niet omdat ik het anderen toewens, maar omdat mijn jeugd zo in Jerry Springer had gekunnen. Het hangt uiteindelijk allemaal af van hoe het kind begeleid wordt, het zichzelf begeleidt of hoe de eerdere opvoeding was. Het leven is geen rozengeur en maneschijn, het kind mag gerust in een realistische omgeving wonen waarin mensen soms uiteen gaan omdat er samen weinig meer te doen is. In zo'n geval zou het leven van het kind er rijker van moeten worden, de wereld breder, het kind sterker. What doesn't kill you makes you stronger. Dat is een gechargeerde uitspraak van Nietzsche, maar wel een waarheid. Een kind is flexibeler dan een volwassene, minder dogmatisch en wars van schijnzekerheden; een mens kan héél veel hebben. Ik snap dat we in een zorgomgeving wonen waarin kinderen tegen alles en nog wat beschermd moeten worden, maar we mogen ze niet de gang desch levens ontnemen. Dat zou toneelspelen zijn en dat gebeurt al op 5 december.Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Je kiest voor een kind en wil dat kind een zo goed mogenlijk leven geven en zo veel mogenlijk leed besparen.
Mijn man heeft eigenlijk een voorbeeldjeugd gehad met 2 enorme liefdevolle ouders.
Hij is nu een stabiel mens, staat met beide benen op de grond, hardwerkend, liefdevol als vader en als man en gewoon een topper, kan niet anders zeggen. ( zijn broer hetzelfde overigens)
Ikzelf ben helaas door mijn jeugd ook minder stabiel. ( wel liefdevol en hardwerkend gelukkig.
)Maar weet eigenlijk 100% zeker dat ik er beter uit was gekomen als ik een fijne jeugd zou hebben gehad.
Over de uitspraak, ben er helaas maar al te goed mee bekend, afgelopen week weer een hel gehad ivm met mijn man die bijna dood was en nu nog in het ziekenhuis ligt.
en of we er sterker uitkomen? Als koppel geloof ik zeker wel, maar ik als persoon, dat kan ik je pas over een flinke tijd vertellen als alles weer achter de rug is.
Kortom, Jij wil van hem af, maar daarvoor moet hij oprotten?
Ga lekker zelf ergens onderdak zoeken en kom niet aan met het gezeur dat je een kind hebt. Die staat er buiten. Hij heeft ook een kind.
quote:Thanks jantco, wat je daar zegt is een eye-opener.Op zaterdag 3 oktober 2009 22:52 schreef jantco het volgende:
Komt een man bij de relatietherapeut.
man: "I don't love my wife anymore"
peut: "then love her!"
man: "but I don't love her"
peut: "then do!"
(uit: Houd je nog wel van mij)
liefde is houden van, het is actie
Ik heb ruim een week niet hier kunnen lezen/reageren omdat er weer nieuwe tegenslagen in mijn leven zijn, weer van een heel andere kant... De onderzoeken van mijn man geven ook nog geen duidelijkheid. Ik vind het vreselijk voor hem. Kijk, het is niet zo dat ik helemaal niet meer van hem hou natuurlijk. Maar het diepe gevoel van voor eeuwig bij iemand willen zijn enzo, dat is er niet meer.
Bedankt voor alle reacties tot nu toe. De reden dat ik hier heb gepost is -zoals iemand al zei- inderdaad om de meningen, ervaringen en gezichtspunten van anderen te horen.
quote:Communicatie is inderdaad niet onze sterkste kant en ik weet zeker dat als we dat konden verbeteren, de hele relatie al stukken beter zou zijn. Mijn man ziet er echter het nut niet zo van in en als ik graag ergens over wil praten dan begint hij al met zijn ogen te rollen en te zuchten. Dan stuit je met je goede intenties dus tegen een muur.Op zondag 4 oktober 2009 16:03 schreef snakelady het volgende:
Erg lastig, ik ben nu 11 jaar samen met mijn man, hij ligt nu een week in het ziekenhuis en mis hem verschrikkelijk.
Ik heb nooit aan scheiden gedacht, we hebben een sterke en stabiele relatie, maar wij communiceren ook.
Van wat ik bij jou begrijp communiceren jullie niet.
Wat je als eerste moet begrijpen, het gras bij de buren is niet altijd groener.
Stel voor je gaat bij hem wel en je ontmoet tzt een andere man, hou je over 10 jaar nog van hem?
Misschien kon hij jou niet steunen toen jij ziek was omdat hij het niet onder ogen wilde komen, dat hij ej niet wilde verliezen en alleen achter wilde blijven met jullie kind.
mijn man was vorige week haast overleden en ik moest mezelf naar het ziekenhuis slepen, gewoon omdat ik die confrontatie enorm moeilijk vond, om hem daar aan alle toeters en bellen te zien liggen.
Nou ga ik dan wel 2x per dag maar iedereen is anders, praat erover, zeg wat je van hem miste, maak geen ruzie maar probeer rustig en bedeesd erover te praten.
Ten tweede, een relatie is heel hard werken, beide moeten er moeite en tijd insteken, nu is het misschien lastig omdat hij ziek is maar laat je zoontje bv 1x in de maand ergens slapen en ga samen iets leuks doen, praat niet over ziektes en kindjes maar over jullie interesses, over wat je bij elkaar mist en wat je van elkaar verlangt.
Ten derde, jullie zoontje, mijn broer zit nu in een scheiding, als je dat toch ook wil,wat je ook doet! ga niet slecht praten over de vader tegen jullie zoontje, daar help je hem niet mee.
Probeer ondanks jullie gevoelens het contact zo normaal mogenlijk te laten verlopen.
Samen iets leuks doen is ook erg lastig. Onze interesses liggen ver uit elkaar.
Dan nog ons zoontje. Hier ben ik wel over uit. Ik wil hem niet veel langer meer in deze giftige situatie laten zitten. Als het niet snel sterk verbeterd dan moet ik voor scheiden kiezen. Mijn eigen jeugd is danig verziekt doordat mijn ouders er jaaaaren over hebben gedaan om eindelijk de knoop door te hakken en te scheiden. Beiden waren doodongelukkig met elkaar maar te bang voor een leven zonder elkaar. Knallende ruzies werden afgewisseld met periodes van elkaar doodzwijgen... Dat wens ik echt niemand toe. Ik geloof overigens wel in "What doesn't kill you makes you stronger" maar tot op zekere hoogte want mijn jeugd heeft mij echt niet sterker gemaakt. Integendeel.
@Snakelady: heel veel sterkte met je man. Ik hoop dat het goed komt met hem.
Je bent kennelijk op zoek naar rechtvaardiging of je zoekt steun. "joh, wat een eikel - terecht dat je weg wilt, het kind meeneemt en hij het huis uit moet!".
TS, kijk eens wat meer naar je eigen rol in het geheel en gedraag je niet zo als slachtoffer. Communiceren komt van twee kanten, je bent er zelf volgens mij ook geen ster in...quote:Op dinsdag 13 oktober 2009 13:10 schreef Sandrasan het volgende:
[..]
Communicatie is inderdaad niet onze sterkste kant en ik weet zeker dat als we dat konden verbeteren, de hele relatie al stukken beter zou zijn. Mijn man ziet er echter het nut niet zo van in en als ik graag ergens over wil praten dan begint hij al met zijn ogen te rollen en te zuchten. Dan stuit je met je goede intenties dus tegen een muur.
Samen iets leuks doen is ook erg lastig. Onze interesses liggen ver uit elkaar.
Dan nog ons zoontje. Hier ben ik wel over uit. Ik wil hem niet veel langer meer in deze giftige situatie laten zitten. Als het niet snel sterk verbeterd dan moet ik voor scheiden kiezen. Mijn eigen jeugd is danig verziekt doordat mijn ouders er jaaaaren over hebben gedaan om eindelijk de knoop door te hakken en te scheiden. Beiden waren doodongelukkig met elkaar maar te bang voor een leven zonder elkaar. Knallende ruzies werden afgewisseld met periodes van elkaar doodzwijgen... Dat wens ik echt niemand toe. Ik geloof overigens wel in "What doesn't kill you makes you stronger" maar tot op zekere hoogte want mijn jeugd heeft mij echt niet sterker gemaakt. Integendeel.
@Snakelady: heel veel sterkte met je man. Ik hoop dat het goed komt met hem.
jaa hallo, als je vent niet naar je wilt luisteren als jij dan wel wat aan je relatie wil doen, schijt aan hem en zeg hem gewoon, hoe ziek die ook is, dat ie nou is even goed moet luisteren en dan vertel jij hem gewoon wat jij over de situatie en alles denkt. laat hem ook even voor jou duidelijk maken wat ie nou precies wil!
laat je eigen niet zo onder de duim zitten door dan te denken "ooh,, hij rolt met zn ogen en zucht.. nu wil die niet praten" jammer dan! jij bent ook een mens, jij hebt ook gevoelens en jij mag ook zeggen wat je vind en denkt.. en dat ie daar geen zin in heeft is zoals ik al zei jammer, hij gaat zich nou ook maar is naar jou beter gedragen en anders is het idd gewoon hartstikke EXIT!
laat hem anders jouw topic gewoon lezen! miss dat ie dan een helder beeld krijgt!
en macondo, met jou ben ik het ook helemaal eens
quote:Zonder communicatie loopt elke relatie op de klippen. Of het nou 2 weken of 10 jaar is.Op dinsdag 13 oktober 2009 13:10 schreef Sandrasan het volgende:
[..]
Communicatie is inderdaad niet onze sterkste kant en ik weet zeker dat als we dat konden verbeteren, de hele relatie al stukken beter zou zijn. Mijn man ziet er echter het nut niet zo van in en als ik graag ergens over wil praten dan begint hij al met zijn ogen te rollen en te zuchten. Dan stuit je met je goede intenties dus tegen een muur.
Samen iets leuks doen is ook erg lastig. Onze interesses liggen ver uit elkaar.
Dan nog ons zoontje. Hier ben ik wel over uit. Ik wil hem niet veel langer meer in deze giftige situatie laten zitten. Als het niet snel sterk verbeterd dan moet ik voor scheiden kiezen. Mijn eigen jeugd is danig verziekt doordat mijn ouders er jaaaaren over hebben gedaan om eindelijk de knoop door te hakken en te scheiden. Beiden waren doodongelukkig met elkaar maar te bang voor een leven zonder elkaar. Knallende ruzies werden afgewisseld met periodes van elkaar doodzwijgen... Dat wens ik echt niemand toe. Ik geloof overigens wel in "What doesn't kill you makes you stronger" maar tot op zekere hoogte want mijn jeugd heeft mij echt niet sterker gemaakt. Integendeel.
@Snakelady: heel veel sterkte met je man. Ik hoop dat het goed komt met hem.
Juist omdat het al wat langer sleept is het moeilijk om met een blanco instelling te proberen weer normaal te praten.
Heb je je man wel eens letterlijk verteld dat je het niet ziet zitten? Ik kan me voorstellen dat hints, of omslachtige verhalen in plaats van straight to the point, alleen maar tegenstand opwekken.
quote:Het klinkt misschien als dat ik me gedraag als een slachtoffer. Maar ik denk niet dat dat het geval is.Op dinsdag 13 oktober 2009 23:56 schreef macondo het volgende:
TS, je draait de zaken om en je gedraagt je als een slachtoffer. Misschien dat het bij vriendinnen onder elkaar wel werkt - maar ik krijg jeuk van je verhalen dat "hij jou ook niet hielp toen jij ziek was" en dat "hij niet wil praten" en hij zus en zo doet.
Je bent kennelijk op zoek naar rechtvaardiging of je zoekt steun. "joh, wat een eikel - terecht dat je weg wilt, het kind meeneemt en hij het huis uit moet!".
Het klopt dat ik ook niet een ster ben in communicatie, maar ik probeer het steeds weer opnieuw. Ben altijd degene die het gesprek begint als er iets tussen ons speelt. Vertel hem wat me dwars zit, opper oplossingen en luister naar wat hij te zeggen heeft. Het punt is dat hij er nooit wat op te zeggen heeft, zelf nooit oplossingen aandraagt en de problemen ontkent. Zoals gisteren ook weer: ik begon het gesprek over de situatie tussen ons en over dat we al ruim een maand geen enkele intimiteit hebben gehad. Geen knuffel, geen seks, niet eens een kus. En dat ik dat niet trek. Zegt hij dat hij het wel prima vind zo, dat hij er aan is gewend. Ik zeg dat het voor mij alleen maar erger is geworden, dat ik voorheen van hem knuffels en geborgenheid miste, maar dat het nu nog erger is want we hebben ook geen seks meer, praten amper, alleen nog maar over ons zoontje bijna. Toen was hij het gesprek alweer zat, gaat zuchten en antwoord gewoon niet meer.
Ik stuit elke keer op een muur! Is dit slachtoffer spelen?
quote:Klopt, is heel lastig, het lijkt alleen maar erger te worden waardoor het er steeds meer op lijkt dat het niet meer te redden isOp woensdag 14 oktober 2009 11:00 schreef Thrackan het volgende:
[..]
Zonder communicatie loopt elke relatie op de klippen. Of het nou 2 weken of 10 jaar is.
Juist omdat het al wat langer sleept is het moeilijk om met een blanco instelling te proberen weer normaal te praten.
quote:Ja, gisteravond weer, lees hierboven zijn reactie.Heb je je man wel eens letterlijk verteld dat je het niet ziet zitten? Ik kan me voorstellen dat hints, of omslachtige verhalen in plaats van straight to the point, alleen maar tegenstand opwekken.
quote:Bij mij: ja.
Bij hem: weten we nog niet.
quote:Tijd voor een andere tactiek lijkt me.Op donderdag 15 oktober 2009 09:22 schreef Sandrasan het volgende:
[..]
Het klinkt misschien als dat ik me gedraag als een slachtoffer. Maar ik denk niet dat dat het geval is.
Het klopt dat ik ook niet een ster ben in communicatie, maar ik probeer het steeds weer opnieuw. Ben altijd degene die het gesprek begint als er iets tussen ons speelt. Vertel hem wat me dwars zit, opper oplossingen en luister naar wat hij te zeggen heeft. Het punt is dat hij er nooit wat op te zeggen heeft, zelf nooit oplossingen aandraagt en de problemen ontkent. Zoals gisteren ook weer: ik begon het gesprek over de situatie tussen ons en over dat we al ruim een maand geen enkele intimiteit hebben gehad. Geen knuffel, geen seks, niet eens een kus. En dat ik dat niet trek. Zegt hij dat hij het wel prima vind zo, dat hij er aan is gewend. Ik zeg dat het voor mij alleen maar erger is geworden, dat ik voorheen van hem knuffels en geborgenheid miste, maar dat het nu nog erger is want we hebben ook geen seks meer, praten amper, alleen nog maar over ons zoontje bijna. Toen was hij het gesprek alweer zat, gaat zuchten en antwoord gewoon niet meer.
Ik stuit elke keer op een muur! Is dit slachtoffer spelen?
Zo heb je de "laten we de rollen eens omdraaien" tactiek: In plaats van tegen hém aan te praten, laat hem tegen jou aan praten. Niet onderbreken, niet in de rede vallen, niet goed- of afkeurend reageren totdat ie klaar is.
Geen idee of dat in jouw situatie een mogelijkheid is, maar het moge duidelijk zijn dat de huidige tactiek alleen maar meer weerstand teweeg brengt bij je vent. Grote kans dat hij het ziet als "alweer dat gezeik", simpelweg omdat het elke keer naar voren komt en hij er gewoon geen antwoord op heeft of raad mee weet.
Stel je voor dat jij elke dag van je baas te horen krijgt dat (noem even wat) het lijkt alsof je tegenwoordig geen nietje meer recht in een stapel papier kan drukken? Op een gegeven moment houd je op met nietjes drukken.
Zitten jullie de laatste tijd vaker op elkaars lip? Spelen er andere (financiele) problemen mee?
Blijf het aub niet proberen omdat je een kind hebt, daar kan ik over meepraten en ik was liever de dupe van een scheiding dan van een slecht huwelijk.
Maar doe wel moeite voor elkaar, dat is en blijft belangrijk in een relatie.
quote:Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...Op donderdag 15 oktober 2009 09:32 schreef Thrackan het volgende:
[..]
Tijd voor een andere tactiek lijkt me.
Zo heb je de "laten we de rollen eens omdraaien" tactiek: In plaats van tegen hém aan te praten, laat hem tegen jou aan praten. Niet onderbreken, niet in de rede vallen, niet goed- of afkeurend reageren totdat ie klaar is.
Hier wordt ik echt knettergek van.
quote:Verder is onze situatie niet echt verandert denk ik.[..]
Zitten jullie de laatste tijd vaker op elkaars lip? Spelen er andere (financiele) problemen mee?
quote:Volgens mij is het juist zijn ziekzijn wat dit bij jou boven laat komen:
Jeetje, zoveel reacties in zo'n korte tijd had ik niet verwacht.
Nee 't was natuurlijk niet van de een op de andere dag dat ik niet meer van hem hield, dit sleept al jaren.
Trouwen is in voor- en tegenspoed, hij vond dat jij niet goed genoeg met jouw ziekzijn omging en dus voelde jij je onvoldoende gesteund, en daar kon je misschien wel mee omgaan als het leven zich verder als een kabbelend beekje voortgezet had, maar nu blijkt hij ziek te zijn....
Word je wederom geconfronteerd met jouw ziekzijn, en met het gebrek aan steun van zijn kant destijds, en weet je niet wat jij nu met zijn ziekzijn moet, en dus trek je de waarde van jullie relatie in twijfel.
Just my 2 cents.
quote:Hij wil gewoon niet wat jij wil. Meer niet. Om nader tot elkaar te komen moeten jullie om te beginnen hetzelfde willen, en daar zit het dus fundamenteel mis. Die ziekte van hem is voor jullie relatie (zonder het te willen bagatelliseren) eigenlijk niets meer dan de katalysator voor het probleem in jullie relatie, denk ik.Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:
Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.
Ik denk dat hij heel snel moet inzien dat jij hier dus knettergek van wordt, en dan écht inzien zodanig dat hij er ook echt iets aan wil doen, óf je moet maar concluderen dat je dit niet meer wil, de knoop doorhakken en een scheiding inzetten.
Op deze manier gaat het nergens heen, en dat kan nog heel lang nergens heen blijven gaan, heb ik de indruk. Hij lijkt iig naar jouw woorden te oordelen geen druk te voelen om er iets aan te veranderen, hoewel het bij hem van binnen wel een heel ander verhaal kan zijn.
Je kunt niet in je eentje aan je relatie werken.
quote:Probeer eens open vragen te stellen. In jouw voorbeeld kun je na zijn vraag (waarin hij samenvat wat jij vindt, wat gewoon goed is) die lange stilte doorbreken door te vragen wat hij daar dan van vindt of wat zijn gedachten er dan over zijn. Jouw manier van communiceren kan in elk geval ook verbeterd worden. Het komt op mij best 'agressief' over, als een soort verhoor in plaats van een gesprek. Ik vind het niet zo gek dat hij stiltes laat vallen, na zit te denken en amper reageert op vragen als: 'nou?', 'dus'?Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:
[..]
Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.
In dit voorbeeld zou ik ook niet gereageerd hebben waarschijnlijk. Jij hebt blijkbaar gezegd dat je iets van hem wilt, oke, duidelijk. Wat valt er dan nog te zeggen?
Misschien een bevestiging dat hij dat inderdaad zal gaan doen, maar volgens mij wilde je een gesprek? Op deze manier gaat dat echt niet werken. Ik lees er in elk geval geen onwil in van zijn kant. Als de gesprekken zo gaan kan ik best begrijpen dat hij op een gegeven ogenblik al gelijk zoiets heeft van: 'gaan we weer'.Ik zou hem voor de keus zetten: relatietherapie of uit elkaar gaan. Mogelijk dat je met een therapeut erbij wel tot een gesprek kan komen.
quote:Tsja, zoals gezegd kun je niet in je eentje een relatie redden. Helemaal waar, en misschien is het uiteindelijk wel de beste optie om inderdaad uit elkaar te gaan. Daarvoor ken ik jullie en jullie situatie niet goed genoeg.Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:
[..]
Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.
[..]
Verder is onze situatie niet echt verandert denk ik.
Waarschijnlijk speelt er in je achterhoofd ook wel mee dat als je hem nu verlaat, dat jij "degene bent die wegging terwijl je vent ziek was". Dat maakt de situatie er ook niet makkelijker op.
Ik heb het idee, als ik alles zo lees, dat je hem verwijt dat hij iets niet doet of niet zegt, en dat je ook vanuit dat oogpunt kijkt als je probeert een gesprek op te zetten.
Nou is het bijzonder moeilijk om dat opzij te zetten en met een neutrale blik te beginnen, maar die verwijtende ondertoon alleen al kan genoeg zijn om het hele gesprek al dood te leggen voordat het begint.
Hoe heb je geprobeerd aan de man te brengen dat hij eens het initiatief moet nemen tot een gesprek? Het gewoon tegen hem zeggen wordt natuurlijk opgevat als een verwijt. Misschien is juist een korte, open opmerking of vraag over iets enorm simpels (koetjes/kalfjes) een betere manier om hem meer dan ja of nee te laten zeggen?
Mijn methode hierboven is heus niet de enige. Wat laat hij zien? Wat is zijn lichaamstaal? Zijn er bepaalde onderwerpen waar je juist wél over kunt praten? Schiet hij al direct in de verdediging (lees: negeerstand) als je je mond opendoet, of pas als het onderwerp duidelijk wordt?
Kun je een afspraak maken waarbij je bijvoorbeeld een vraag stelt, hem een dag de tijd geeft om het rustig op een rijtje te zetten en daarna met een antwoord te komen? Misschien is het de directe confrontatie die het hem doet.
En probeer natuurlijk je vraag zo neutraal mogelijk te formuleren. Hoe minder het voor hem voelt alsof hij aangevallen wordt, hoe groter de mogelijkheid dat hij er iets mee kan. Iets positiefs zeggen voordat je de rest van je zin maakt kan ook een steuntje geven.
Misschien komt dit over alsof ik je aan het verwijten ben dat jij de boosdoener bent. Als dat zo is, bedenk dan dat ieder mens dit op die manier zou kunnen lezen. Je ziet wat je wil zien, dat geldt voor iedereen. Als jij hierin verwijten richting jou ziet, wellicht valt er dan ook wel iets te verwijten.
quote:Wat zij zegt. Je zit in een impasse en je komt er mijnziens alleen vanaf door zelf de keuze te maken de situatie te veranderen.Op donderdag 15 oktober 2009 18:34 schreef Xennia het volgende:
Wat zit je nog te trekken dan aan dat dode paard?
Je kunt niet in je eentje aan je relatie werken.
Wie weet zet jouw keuze te gaan scheiden hem eens aan het denken; maar de vraag is of het dan voor jou dan al niet te laat is.
als dit in je leven speelt,kun je aan anderen wel advies vragen .alleen in die situatie zijn zoveel emotionele dingen .
een ander kent jou ,maar ook je parnter niet.
ze kennen ook je levensopvattingen niet.
alleen jij weet in jezelf best wat je moet of kan doen.
maar een onzekere toekomst boezemt angst in.althans bij mij.
en alleen als we sterk zijn ,lichamelijk en geestelijk ,zullen we doen wat we moeten of behoren te doen.
ik wens je heel veel sterkte toe.
liefs anne.