to divorce or not to divorce

Nog even! Wacht tot hij dood is. Dan geen scheidinsgezeik, scheidingskosten, etc, etc.
En: dan krijg je ook nog eens alles ook!

quote:

Op woensdag 30 september 2009 16:50 schreef Sandrasan het volgende:
dan heb je het dus over de ziekte met een K

Kanker dus. Lekker offtopic maar we leven niet meer in de seventies hoor.

als ik een mening mag geven uit : Als je zoontje er beter af is met de huidige situatie=blijven.
Je hebt geen idee wat voor psychologisch effect het op het ventje geeft(of gaat geven).
je zoontje die nog zijn hele leven voor zich heeft en nergens schuld of weet van heeft,moet hij het slachtoffer worden?

volwassen mensen moeten zich als volwassen gedragen en hun verantwoording nemen. en stoppe ego te zijn met het excuus'het kind komt er wel overheen'. eruit stappen is zo makkelijk tegenwoordig.mja wie ben ik.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:

Relatietherapie heeft hij altijd geweigert.

..

Mijn man weet niet dat ik over scheiden zit te denken nee. Ik wil dat niet ook nog op zijn bordje erbij leggen, nu de situatie zo onzeker en angstig is.

Als je op een bepaald moment de keus hebt gemaakt komt het alleen maar harder aan. Misschien moet je gewoon eens een goed gesprek aangaan met hem en uitleggen dat je twijfelt en nadenkt over scheiden. Misschien dat dit hij zijn mening herziet als je hem meldt hoe jij je voelt en dat dit hem overhaalt om alsnog in therapie te gaan. Als je de dingen waar je echt mee zit niet kan bespreken binnen je relatie belooft het sowieso weinig goeds..

Ik geloof dat dit de tegenspoed is waar je over hebt gemurmeld in de kerk. Gewoon doorbijten, op een gegeven moment neem je de situatie voor lief en word je weer gelukkig. Ofja niet gelukkig, maar je kan in ieder geval niks meer bedenken waar je gelukkiger van zou worden. dat is ook al heel wat.

succes ermee

@dramatiek:
Kan je nog cynischer?

TS, als de liefde verdwenen is kan je er misschien maar beter mee kappen.
Wat niet wil zeggen dat je je (ex)man dan niet meer kan bijstaan tijdens zijn ziekte.
Het is een moeilijke beslissing maar ik denk dat er niemand gebaat is bij een 'schijnhuwelijk'

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:


Ik wil hem overigens echt niet direct de deur uitzetten. Daar is het absoluut niet het moment voor.

Ben je er zeker van dat jij in dat huis kunt blijven wonen?

Als hij inderdaad ernstig ziek zou zijn, tja wat dan?

Na 10 jaar erachter komen dat je niet van iemand houdt

Of jij nam jezelf in maling of je neemt jezelf nu in maling.

Tja ik ken je voor de rest niet dus het is niet aan mij om een oordeel te vellen hierover. Ik denk als jij jezelf in de maling nam dat je dan weg moet en als je het nu doet dan gewoon blijven. Maar ja het is wel erg toevallig dat je ermee komt nu hij ziek is. Als je met een partner neemt dan mag er minstens toch nog van uit gaan als iemand tijdens de relatie ziek word diegene door de partner bijgestaan en verzorgt wordt. Ik kan niet een neuqen zonder me te bedenken wat ik zou doen als die ander ineens ziek werd.

Ik zal wel weer ouderwets zijn ofzo

quote:

Op woensdag 30 september 2009 22:47 schreef picardmike het volgende:
Na 10 jaar erachter komen dat je niet van iemand houdt

Niet meer.

quote:

Niet meer.

Nou ik zie het verschil niet hoe kan je nou ineens niet meer van iemand houden? Dan stelde dat houden van toch ook niks voor. Zo kan je alles wel recht lullen wat krom is.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 17:36 schreef jerseygirl het volgende:
ik zeg zometeen niet dat je om je kind bij elkaar moet blijven, maar het heeft wel degelijk een heel grote inpak op je kind,
je zal je zoontje heel goed moeten voorbereiden als jullie samen de stap gezet hebben van: mama/papa gaat ergens anders wonen en hem dan uitleggen dat je papa niet meer zo lief vind als je zoontje hem vind. en hem uitleggen wanneer hij papa/mama mag bezoeken.
consequenties zijn, angstaanvallen, bedplassen, onzeker (denkend dat het zijn schuld is), niet meer goed functioneren op school, kan aggressief of heel teruggetrokken worden.
kijk het hoeft niet, maar de kans is wel vrij groot!
dus als je het wil en het hebt besproken moet je het ook echt doen en niet uiteindelijk nog beslissen om het niet te doen omdat je ineens beseft dat je toch niet bij je man weg wilt.
dat is pas not done voor dat jochie!

dus denk goed na! succes met je beslissing en sterkte met de ziekte van je man!

Helemaal waar wat hierboven staat. Maar aan de andere kant, ik weet niet of jullie veel ruzie hebben, of dat je je wrange gevoelens toch onderbewust op je zoontje afvuurt. Maar wat ik wil zeggen is dat een ruziënde, verdrietige omgeving alles behalve prettig is. Ook hierdoor kan hij erg teruggetrokken raken, aggresief, maar bovenal zal hij vooral jou de schuld geven van de miserabele situatie omdat je niet bent weggegaan en zijn vader wel blijft verwijten.

Natuurlijk allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Sterkte!

quote:

Op woensdag 30 september 2009 22:59 schreef picardmike het volgende:

[..]

Nou ik zie het verschil niet hoe kan je nou ineens niet meer van iemand houden? Dan stelde dat houden van toch ook niks voor. Zo kan je alles wel recht lullen wat krom is.

Kan prima dat je niet meer op die manier van iemand houdt.

Je kind komt niet op de eerste plaats, jij bent dat.

Maar je moet dan zelf afwegen hoe dat zit, als je kind doodongelukkig wordt - word jij dat waarscihijnlijk ook.
Dealniettemin kan je de schade heel erg beperken door het op een goede manier te doen - niet bang te zijn over hoe je het je kind gaat uitleggen.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 17:30 schreef verleiding het volgende:
En je moet doen wat je hart zegt. Kies voor je eigen geluk. Ja en, hij is ziek? Je "verwijt" hem dat hij er niet voor jou was toen je zelf ziek was, dus waarom je daar druk over maken..

Het feit dat hij er toen óók niet was, wordt nu natuurlijk wel erg dankbaar aangegrepen door TS om voor zichzelf goed te praten dat zij er dan nu ook niet hoeft te zijn voor hem nu de situatie is omgedraaid.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2009 10:02 schreef Garisson72 het volgende:

[..]

Het feit dat hij er toen óók niet was, wordt nu natuurlijk wel erg dankbaar aangegrepen door TS om voor zichzelf goed te praten dat zij er dan nu ook niet hoeft te zijn voor hem nu de situatie is omgedraaid.

Waar staat dat? Ze verwijt hem idd dat hij niet klaar stond voor haar, maar andersom staat het nergens beschreven. Sterker nog: ze wil hem met haar twijfels nu niet belasten omdat hij zelf in een onzekere situatie zit. In mijn ogen niet meer dan logisch.

TS: ik denk dat je voor jezelf moet kiezen. Misschien niet nu, maar wellicht wel in een later stadium. Je kind gaat ongetwijfeld van alles mee krijgen van de liefdeloze relatie tussen beide ouders met de nodige spanningen. Daarbij wordt zowel jij als je man niet gelukkig van deze situatie. Kinderen krijgen meer mee dan je denkt...
Een kind kan je altijd zo veel mogelijk op een scheiding voorbereiden, maar de echte uitpak ervan kan je niet van te voren inschatten. Hem bijstaan en duidelijkheid scheppen is dan de enige mogelijkheid.

quote:

Op donderdag 1 oktober 2009 11:23 schreef zwaaibaai het volgende:
Waar staat dat? Ze verwijt hem idd dat hij niet klaar stond voor haar, maar andersom staat het nergens beschreven. Sterker nog: ze wil hem met haar twijfels nu niet belasten omdat hij zelf in een onzekere situatie zit. In mijn ogen niet meer dan logisch.

Ze speelt serieus met de gedachte hem te verlaten, zelfs nu hij die onderzoeken heeft en in die angst leeft. Om voor zichzelf te onderstrepen dat dat bést moet kunnen, haalt ze twee keer aan dat hij er ook niet voor haar was.

Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat ze het zal doen, want kennelijk zijn er toch morele bezwaren.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 16:52 schreef LasTeR het volgende:
Blijf in ieder geval niet bij iemand uit medelijden, je wilt zelf gelukkig zijn dus moet je je eigen geluk ook creëren. Natuurlijk heeft dat een flinke impact op een kind, maar die komen daar ook weer bovenop.

Topadvies

@ TS, als hij dan nog 20 jaar ziek blijft, blijf jij dan ook nog zolang ongelukkig bij hem? Dan kan je beter nu de stekker uit het huwelijk trekken dan door blijven modderen.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 16:50 schreef Sandrasan het volgende:


De oplossing lijkt dan simpel: scheiden dus... maar we hebben een kind van 6. Wat is het effect van scheiding op zo'n ventje?

het kan erg wisselend zijn wat de gevolgen zijn van een scheiding voor kinderen....
het ligt ook sterk aand e situatie waarin het kind nu zit, hebben de ouders veel ruzie, leiden hun conflicten tot ook merkbare situaties die het kind ondervind, is het eerder zo dat de situatie voor een kind kan verbeteren door een scheiding.
Bedenk daarbij dat het misschien oook kan zijn dat de negatieve effecten van twee ouders die niet van elkaar houden soms ook sterk 'onbewust' een kind beinvloed... bv kinderen die erg weinig samen met hun ouders doen omdat de ouders domweg niets samen doen, die nauwelijks een 'gezamelijk gezinsleven' meekrijgen...
zulke kinderen zullen misschien niet veel ruzies meekrijgen, maar kunnen in hun latere leven problemen krijgen een vaste relatie aan te gaan, domweg omdat ze geen ervaring hebben hoe mensen in een relatie dingen samendoen.


Wat je misschien wel goed moet afwegen is dat psychisch gezien de verwerking van en scheiding rond het zesde jaar eerder 'makkelijker' gaat dan later, vanaf het 10e levensjaar en bij het begin van de puberteit...
kinderen die dan een scheinding meebeleven hebben veelal stevigere psychische nadelige effecten ervan, juist omdat in die situatie waarin de kinderen zich bevinden en zich ontwikkelen ook een sterke 'herbezinning' op de positie jegens de ouders al plaatsvind en dat sowieso al met veel onzekerheden en een zoektocht om jezelf te definieren gepaard gaat ...
een scheiding maakt dat proces een stuk zwaarder

Sandrasan, je kan ook boeken lezen op dit gebied. Een heel mooi boek is "Houd je nog wel van mij", van Annette Heffels. Daarin staan veel verhalen waarbij vrouw en man aan het woord komen. Je zal dingen herkennen, en beter weten wat je moet doen.
Een ander zeer lezenswaardig boek is "Liefde is een werkwoord", van Alfons Vansteenwegen.

Op zich is het verdwijnen van de liefde geen reden om uit elkaar te gaan.
Dat je geïrriteerd raakt, kun je zien als een uitdaging om met deze situatie beter te leren omgaan.

Mocht je toch willen scheiden, bedenk dan dat een scheiding een louter juridische aangelegenheid is.
Dus: een scheiding laat de relatie gewoon in tact: jullie blijven de ouders van dit kind. Uitsluitend bezitszaken worden anders ingericht: mocht hij komen te overlijden, dan erf je niets.
De relatie zelf wordt dus niet beter van een scheiding.
Wat gebeurt er dan wel? Je dwingt jezelf eigenlijk alleen maar om met hernieuwde vrijheid om te gaan.
Maar goed beschouwd had je die vrijheid altijd al. Vrijheid is een gevoel, en kun je niet juridisch afdwingen.

Heb niet alles gelezen maar goed.

Al eens een sneer gemaakt dat als hij iets nodig had om dat hij ziek was, iets wat hij niet deed toen jij ziek was maar nu wel van jou verwacht, in de richting van 'weet je nog toen en toen, toen je vertikte het ook voor mij'? Zo ja, wat was zijn reactie?
Misschien dat dat hem weer een beetje op beide benen op de grond zet.

Verder hou rekening (als dat je interesseert) met je omgeving iemand "verlaten" terwijl diegene in een stadium zit zoals je huidige man kan een hoop extra gezeur opleveren. Niet alleen van vrienden/zijn familie maar ook die van jezelf (familie dus).

Verder voor het kind hoef je niet bij elkaar te blijven, iedere dag ruzie meemaken blijft beter hangen bij een kind dan het feit dat papa en mama uit elkaar zijn. In het begin lijkt het misschien niet zo, maar dat komt vanzelf. Het went zullen we maar zeggen.
Laatst toevallig nog een gesprek, voor zover je dat zo kan omschrijven, met een meisje van 4 over haar ouders. Ouders liepen/zaten altijd te schreeuwen en hadden altijd ruzie, dat vond ze niet leuk, logisch natuurlijk. Sinds de ouders uit elkaar zijn vind ze het veel leuker. Nu kan ze ongezellig bij moeders zitten en als ze dat wil naar haar vader waar ze meer plezier heeft.

Wat ik nog van vroeger weet is dat mijn ouders 23 jaar geleden zijn gescheiden, wat het beste van die tijd is blijven hangen is 24 jaar geleden oftewel de constante ruzies die daar vooraf gingen aan de scheiding.

Gewoon doen gek, je zit hier de staat van je huwelijk met het internet te bespreken, wat denk je nou zelf?