to divorce or not to divorce

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 22:12 schreef Nosh het volgende:
Gewoon doen gek, je zit hier de staat van je huwelijk met het internet te bespreken, wat denk je nou zelf?

Ervaringen/meningen/inzichten van anderen zorgen er weleens voor dat je anders tegen dingen aan gaat kijken.
Al kan het natuurlijk ook zo zijn dat TS gewoon bevestiging zoekt van haar mening/gedachtengang/planning maar dat laat ik aan haar over .

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 22:10 schreef SantaMuerte het volgende:
Heb niet alles gelezen maar goed.
...
Wat ik nog van vroeger weet is dat mijn ouders 23 jaar geleden zijn gescheiden, wat het beste van die tijd is blijven hangen is 24 jaar geleden oftewel de constante ruzies die daar vooraf gingen aan de scheiding.

Sandrasan heeft het niet over ruzie. Wel over problemen, maar die horen erbij.
Problemen zijn nog geen reden voor een scheiding.

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 22:35 schreef jantco het volgende:

[..]

Sandrasan heeft het niet over ruzie. Wel over problemen, maar die horen erbij.
Problemen zijn nog geen reden voor een scheiding.

Ze heeft het wel over frustraties en ergernissen, als die alleen maar erger worden krijg je ruzie (of een maagzweer).

quote:

Op woensdag 30 september 2009 17:26 schreef Re het volgende:

[..]

for better and for worse


lijkt wel of TS en manlief elkaar de ziekte niet gunnen oid...

Wie gun jij wel kanker dan? Sukkel.

scheiden. De verlossing zal groot zijn en voor je kind opent het nieuwe werelden. Kinderen van die leeftijd passen zich snel aan. no worries, kies voor je geluk als je dat bij je man niet meer kunt vinden of opwaarderen.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 16:53 schreef LasTeR het volgende:
En dan is er altijd nog relatietherapie.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:
Jeetje, zoveel reacties in zo'n korte tijd had ik niet verwacht.

Nee 't was natuurlijk niet van de een op de andere dag dat ik niet meer van hem hield, dit sleept al jaren. En tot nu toe heb ik altijd geprobeerd om oplossingen te vinden voor onze problemen. Om het te blijven proberen, niet op te geven omdat je van elkaar houdt en omdat we getrouwd zijn. Maar als op een gegeven moment langzaamaan het besef binnensijpelt dat je niet meer van hem houdt, wat overigens best een schok op zich is, wat blijft er dan over??

Relatietherapie heeft hij altijd geweigert.

Ik wil hem overigens echt niet direct de deur uitzetten. Daar is het absoluut niet het moment voor.

Scheiden is inderdaad al eens eerder aan de orde geweest, een jaar geleden ongeveer. Na veel praten hebben we besloten bij elkaar te blijven en daarna is het een tijd wat beter gegaan maar langzamerhand zakt het allemaal in tot het gewoon echt niet meer leuk is.

Dat verwijt dat hij er tijdens mijn ziekte niet was is er zeker ja. Okee, de een kan een schouder zijn, de ander niet, daar kan ik inkomen. Maar niet eens een poging doen? Niet eens 1 keer meegaan naar het ziekenhuis? Maar wel een mening hebben over hoe ik ermee omga?

Mijn man weet niet dat ik over scheiden zit te denken nee. Ik wil dat niet ook nog op zijn bordje erbij leggen, nu de situatie zo onzeker en angstig is.

Dus als ik het goed begrijp miep je dat je man je niet heeft geholpen en dat dat een goede reden is om dat nu ook niet te doen, met in gedachte genomen dat het nu veel erger kan zijn. Zo een soort mensen moeten KAPOT (ja jij ja, hypocriet). Gister toevallig een keer google geladen? Oog om oog, tand om tand. Oh en, ga maar lekker schieden, dat kind van zes komt later wel.

quote:

Op zaterdag 3 oktober 2009 02:07 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Wie gun jij wel kanker dan? Sukkel.

mensen worden nou eenmaal ziek en je trouwt for better and worse, maar dat is mijn bescheiden mening. Je trouwt, krijgt kinderen en overwint een verschrikkelijke ziekte en na 10 jaar denk je.... OK genoeg geweest, stik er maar in...

Het is een verschrikkelijke timing, maar als je niet meer van hem houdt, dan heeft het geen zin te blijven. Hem steunen en verzorgen, dat zou vanzelf gaan als je wél van hem zou houden, maar nu zou je het doen, omdat je denkt dat je niet anders kan maken. Verkeerde reden imo. Bovendien zal hij dat aanvoelen.

De vraag is ook: houdt hij wel van jou, aangezien hij jou helemaal niet steunde, toen jij ziek was. (WTF, niet 1 keer mee naar het ziekenhuis, sorry hoor, maar wat een kille klootzak).

Ik neem aan dat hij familie heeft waar hij op kan terugvallen?

Duivels dilemma.

Komt een man bij de relatietherapeut.
man: "I don't love my wife anymore"
peut: "then love her!"
man: "but I don't love her"
peut: "then do!"

(uit: Houd je nog wel van mij)

liefde is houden van, het is actie

of dit het juiste moment is ja of nee en de redenen waarom je over een scheiding denkt daargelaten,
je kindje is nog jong, die past zich heel makkelijk aan. Mijn ouders zijn onlangs gescheiden (ik ben 23) en dat heeft ervoor gezorgd dat alles wat ik kende, mijn basis, niet meer klopt. De dingen waar je als kind veel waarde aan hecht en die je later als basis voor je eigen leven neemt zouden zomaar de verkeerde dingen kunnen zijn, omdat je niet beter weet dan dat dat zo hoort, zo deden je ouders het immers ook. (ik weet niet of ik nu heel wazig ben maar het is wat lastig uit te leggen)

Ik wil niet zeggen dat hij het niet moeilijk gaat krijgen maar als je het vanwege je zoontje niet doet en er later achter komt dat jullie toch uit elkaar moeten gaat het voor hem alleen maar moeilijker voor hem worden.

Nou.... ik denk dat hij ook erg blij zal zijn als die van jou af is....

goeiemiddag

Erg lastig, ik ben nu 11 jaar samen met mijn man, hij ligt nu een week in het ziekenhuis en mis hem verschrikkelijk.
Ik heb nooit aan scheiden gedacht, we hebben een sterke en stabiele relatie, maar wij communiceren ook.
Van wat ik bij jou begrijp communiceren jullie niet.

Wat je als eerste moet begrijpen, het gras bij de buren is niet altijd groener.
Stel voor je gaat bij hem wel en je ontmoet tzt een andere man, hou je over 10 jaar nog van hem?
Misschien kon hij jou niet steunen toen jij ziek was omdat hij het niet onder ogen wilde komen, dat hij ej niet wilde verliezen en alleen achter wilde blijven met jullie kind.
mijn man was vorige week haast overleden en ik moest mezelf naar het ziekenhuis slepen, gewoon omdat ik die confrontatie enorm moeilijk vond, om hem daar aan alle toeters en bellen te zien liggen.
Nou ga ik dan wel 2x per dag maar iedereen is anders, praat erover, zeg wat je van hem miste, maak geen ruzie maar probeer rustig en bedeesd erover te praten.

Ten tweede, een relatie is heel hard werken, beide moeten er moeite en tijd insteken, nu is het misschien lastig omdat hij ziek is maar laat je zoontje bv 1x in de maand ergens slapen en ga samen iets leuks doen, praat niet over ziektes en kindjes maar over jullie interesses, over wat je bij elkaar mist en wat je van elkaar verlangt.

Ten derde, jullie zoontje, mijn broer zit nu in een scheiding, als je dat toch ook wil,wat je ook doet! ga niet slecht praten over de vader tegen jullie zoontje, daar help je hem niet mee.
Probeer ondanks jullie gevoelens het contact zo normaal mogenlijk te laten verlopen.

[ Bericht 19% gewijzigd door snakelady op 04-10-2009 16:11:37 ]

quote:

Op zaterdag 3 oktober 2009 02:11 schreef GaylordF0kker het volgende:
scheiden. De verlossing zal groot zijn en voor je kind opent het nieuwe werelden. Kinderen van die leeftijd passen zich snel aan. no worries, kies voor je geluk als je dat bij je man niet meer kunt vinden of opwaarderen.

hier ben ik het absoluut niet mee eens!

meerdere expers zijn het ook niet met je .eens.

http://www.pedagogiek.net/content/artikel.php?contentID=857

http://www.opvoedadvies.nl/scheiding.htm

En zo nog veel en veel meer.

Ouders die gaan scheiden is voor een kind iets verschrikkelijks ( uiteraard niet als een van de ouders het kind iets aan doet of een van de ouders wordtmishandeld) en wordt zwaar onderschat.
Als je kiest voor een kind kies je er eigenlijk ook voor dat je alles op alles zet om bij de vader ( of moeder) van het kind te blijven.
Je kiest voor een kind en wil dat kind een zo goed mogenlijk leven geven en zo veel mogenlijk leed besparen.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 12:07 schreef styliste het volgende:
of dit het juiste moment is ja of nee en de redenen waarom je over een scheiding denkt daargelaten,
je kindje is nog jong, die past zich heel makkelijk aan. Mijn ouders zijn onlangs gescheiden (ik ben 23) en dat heeft ervoor gezorgd dat alles wat ik kende, mijn basis, niet meer klopt. De dingen waar je als kind veel waarde aan hecht en die je later als basis voor je eigen leven neemt zouden zomaar de verkeerde dingen kunnen zijn, omdat je niet beter weet dan dat dat zo hoort, zo deden je ouders het immers ook. (ik weet niet of ik nu heel wazig ben maar het is wat lastig uit te leggen)

Ik wil niet zeggen dat hij het niet moeilijk gaat krijgen maar als je het vanwege je zoontje niet doet en er later achter komt dat jullie toch uit elkaar moeten gaat het voor hem alleen maar moeilijker voor hem worden.

Vind dit ook onzin, sorry.
Jij bent volwassen, jij kan relativeren, een kind kan dat niet.
Ik ken meerder kinderen van jonge leeftijd waarvan de ouders gescheiden zijn en bijna allemaal hebben er ernstig onder te lijden, denk aan weer bedplassen, niet kunnen slapen, onhandelbaar gedrag, zichzelf afzonderen, nier meer willen spelen, niet meer naar school willen enz. enz.

Denk niet dat het voor de een minder erg is dan voor de ander, het is voor beide even erg.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:

[..]

hier ben ik het absoluut niet mee eens!

meerdere expers zijn het ook niet met je .eens.

http://www.pedagogiek.net/content/artikel.php?contentID=857

http://www.opvoedadvies.nl/scheiding.htm

En zo nog veel en veel meer.

Daar twijfel ik niet aan.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Ouders die gaan scheiden is voor een kind iets verschrikkelijks ( uiteraard niet als een van de ouders het kind iets aan doet of een van de ouders wordtmishandeld) en wordt zwaar onderschat.

Dat hangt helemaal van de manier van scheiden af. Het is niet zo zwart wit. Een vechtscheiding is verschrikkelijk voor het kind, mee eens. Een scheiding waarbij er nog onuitgesproken emoties tussen de ouders zijn, en het kind een punt van een dubbele agenda wordt, is ook kwalijk. Maar dan heb je het over ouders die zelf onvolwassen met de feiten omgaan. Een koppel dat scheidt doet dat pas eenmaal beide partijen er vrede mee hebben. Als dat niet zo is, dan is het geen volwassen scheiding maar is een van beide partijen zelf kind aan het spelen. Ten koste van.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Als je kiest voor een kind kies je er eigenlijk ook voor dat je alles op alles zet om bij de vader ( of moeder) van het kind te blijven.

Natuurlijk, maar de intentie en de praktijk wijken na verloop van tijd en gebeurtenissen soms wel eens uiteen. Enig realisme vraagt dan ook om een onderscheid tussen intentie en verwezenlijking.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Je kiest voor een kind en wil dat kind een zo goed mogenlijk leven geven en zo veel mogenlijk leed besparen.

Leed is niet per definitie slecht. Mijn motto is 'een kutjeugd doet wonderen'. Niet omdat ik het anderen toewens, maar omdat mijn jeugd zo in Jerry Springer had gekunnen. Het hangt uiteindelijk allemaal af van hoe het kind begeleid wordt, het zichzelf begeleidt of hoe de eerdere opvoeding was. Het leven is geen rozengeur en maneschijn, het kind mag gerust in een realistische omgeving wonen waarin mensen soms uiteen gaan omdat er samen weinig meer te doen is. In zo'n geval zou het leven van het kind er rijker van moeten worden, de wereld breder, het kind sterker. What doesn't kill you makes you stronger. Dat is een gechargeerde uitspraak van Nietzsche, maar wel een waarheid. Een kind is flexibeler dan een volwassene, minder dogmatisch en wars van schijnzekerheden; een mens kan héél veel hebben. Ik snap dat we in een zorgomgeving wonen waarin kinderen tegen alles en nog wat beschermd moeten worden, maar we mogen ze niet de gang desch levens ontnemen. Dat zou toneelspelen zijn en dat gebeurt al op 5 december.

Ik heb zelf ook een kutjeugd gehad, ik geloof heilig dat ik nu zelfs in mijn volwassen leven minder problemen zou hebben als ik gewoon een vrolijke jeugd zou hebben gehad.
Mijn man heeft eigenlijk een voorbeeldjeugd gehad met 2 enorme liefdevolle ouders.
Hij is nu een stabiel mens, staat met beide benen op de grond, hardwerkend, liefdevol als vader en als man en gewoon een topper, kan niet anders zeggen. ( zijn broer hetzelfde overigens)
Ikzelf ben helaas door mijn jeugd ook minder stabiel. ( wel liefdevol en hardwerkend gelukkig. )

Maar weet eigenlijk 100% zeker dat ik er beter uit was gekomen als ik een fijne jeugd zou hebben gehad.

Over de uitspraak, ben er helaas maar al te goed mee bekend, afgelopen week weer een hel gehad ivm met mijn man die bijna dood was en nu nog in het ziekenhuis ligt.
en of we er sterker uitkomen? Als koppel geloof ik zeker wel, maar ik als persoon, dat kan ik je pas over een flinke tijd vertellen als alles weer achter de rug is.

en Sandrasan hoe is het nu ?

*schop*

Mozeskriebel, waar ik per direct jeuk van krijg zijn vrouwen die ZELF willen scheiden en vervolgens aangeven NIET DIRECT hem eruit te zullen schoppen...

Kortom, Jij wil van hem af, maar daarvoor moet hij oprotten?

Ga lekker zelf ergens onderdak zoeken en kom niet aan met het gezeur dat je een kind hebt. Die staat er buiten. Hij heeft ook een kind.

Wat betreft de communicatie zou je "Non Violent Communication" uit kunnen proberen. http://en.wikipedia.org/wiki/Nonviolent_Communication . Dit is een theorie die ontwikkeld is om vooral zeer emotionele communicatie te voeren en richt zich veel op de empathie en het observeren in plaats van het oordelen. ("Ik zie dat je gefrustreerd bent" ipv "Waarom ben je zo gefrustreerd terwijl xyz")

Maak jezelf gelukkig en dat jong redt zich wel.

TS, je draait de zaken om en je gedraagt je als een slachtoffer. Misschien dat het bij vriendinnen onder elkaar wel werkt - maar ik krijg jeuk van je verhalen dat "hij jou ook niet hielp toen jij ziek was" en dat "hij niet wil praten" en hij zus en zo doet.

Je bent kennelijk op zoek naar rechtvaardiging of je zoekt steun. "joh, wat een eikel - terecht dat je weg wilt, het kind meeneemt en hij het huis uit moet!". TS, kijk eens wat meer naar je eigen rol in het geheel en gedraag je niet zo als slachtoffer. Communiceren komt van twee kanten, je bent er zelf volgens mij ook geen ster in...