to divorce or not to divorce

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 22:12 schreef Nosh het volgende:
Gewoon doen gek, je zit hier de staat van je huwelijk met het internet te bespreken, wat denk je nou zelf?

Ervaringen/meningen/inzichten van anderen zorgen er weleens voor dat je anders tegen dingen aan gaat kijken.
Al kan het natuurlijk ook zo zijn dat TS gewoon bevestiging zoekt van haar mening/gedachtengang/planning maar dat laat ik aan haar over .

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 22:10 schreef SantaMuerte het volgende:
Heb niet alles gelezen maar goed.
...
Wat ik nog van vroeger weet is dat mijn ouders 23 jaar geleden zijn gescheiden, wat het beste van die tijd is blijven hangen is 24 jaar geleden oftewel de constante ruzies die daar vooraf gingen aan de scheiding.

Sandrasan heeft het niet over ruzie. Wel over problemen, maar die horen erbij.
Problemen zijn nog geen reden voor een scheiding.

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 22:35 schreef jantco het volgende:

[..]

Sandrasan heeft het niet over ruzie. Wel over problemen, maar die horen erbij.
Problemen zijn nog geen reden voor een scheiding.

Ze heeft het wel over frustraties en ergernissen, als die alleen maar erger worden krijg je ruzie (of een maagzweer).

quote:

Op woensdag 30 september 2009 17:26 schreef Re het volgende:

[..]

for better and for worse


lijkt wel of TS en manlief elkaar de ziekte niet gunnen oid...

Wie gun jij wel kanker dan? Sukkel.

scheiden. De verlossing zal groot zijn en voor je kind opent het nieuwe werelden. Kinderen van die leeftijd passen zich snel aan. no worries, kies voor je geluk als je dat bij je man niet meer kunt vinden of opwaarderen.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 16:53 schreef LasTeR het volgende:
En dan is er altijd nog relatietherapie.

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:
Jeetje, zoveel reacties in zo'n korte tijd had ik niet verwacht.

Nee 't was natuurlijk niet van de een op de andere dag dat ik niet meer van hem hield, dit sleept al jaren. En tot nu toe heb ik altijd geprobeerd om oplossingen te vinden voor onze problemen. Om het te blijven proberen, niet op te geven omdat je van elkaar houdt en omdat we getrouwd zijn. Maar als op een gegeven moment langzaamaan het besef binnensijpelt dat je niet meer van hem houdt, wat overigens best een schok op zich is, wat blijft er dan over??

Relatietherapie heeft hij altijd geweigert.

Ik wil hem overigens echt niet direct de deur uitzetten. Daar is het absoluut niet het moment voor.

Scheiden is inderdaad al eens eerder aan de orde geweest, een jaar geleden ongeveer. Na veel praten hebben we besloten bij elkaar te blijven en daarna is het een tijd wat beter gegaan maar langzamerhand zakt het allemaal in tot het gewoon echt niet meer leuk is.

Dat verwijt dat hij er tijdens mijn ziekte niet was is er zeker ja. Okee, de een kan een schouder zijn, de ander niet, daar kan ik inkomen. Maar niet eens een poging doen? Niet eens 1 keer meegaan naar het ziekenhuis? Maar wel een mening hebben over hoe ik ermee omga?

Mijn man weet niet dat ik over scheiden zit te denken nee. Ik wil dat niet ook nog op zijn bordje erbij leggen, nu de situatie zo onzeker en angstig is.

Dus als ik het goed begrijp miep je dat je man je niet heeft geholpen en dat dat een goede reden is om dat nu ook niet te doen, met in gedachte genomen dat het nu veel erger kan zijn. Zo een soort mensen moeten KAPOT (ja jij ja, hypocriet). Gister toevallig een keer google geladen? Oog om oog, tand om tand. Oh en, ga maar lekker schieden, dat kind van zes komt later wel.

quote:

Op zaterdag 3 oktober 2009 02:07 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Wie gun jij wel kanker dan? Sukkel.

mensen worden nou eenmaal ziek en je trouwt for better and worse, maar dat is mijn bescheiden mening. Je trouwt, krijgt kinderen en overwint een verschrikkelijke ziekte en na 10 jaar denk je.... OK genoeg geweest, stik er maar in...

Het is een verschrikkelijke timing, maar als je niet meer van hem houdt, dan heeft het geen zin te blijven. Hem steunen en verzorgen, dat zou vanzelf gaan als je wél van hem zou houden, maar nu zou je het doen, omdat je denkt dat je niet anders kan maken. Verkeerde reden imo. Bovendien zal hij dat aanvoelen.

De vraag is ook: houdt hij wel van jou, aangezien hij jou helemaal niet steunde, toen jij ziek was. (WTF, niet 1 keer mee naar het ziekenhuis, sorry hoor, maar wat een kille klootzak).

Ik neem aan dat hij familie heeft waar hij op kan terugvallen?

Duivels dilemma.

Komt een man bij de relatietherapeut.
man: "I don't love my wife anymore"
peut: "then love her!"
man: "but I don't love her"
peut: "then do!"

(uit: Houd je nog wel van mij)

liefde is houden van, het is actie

of dit het juiste moment is ja of nee en de redenen waarom je over een scheiding denkt daargelaten,
je kindje is nog jong, die past zich heel makkelijk aan. Mijn ouders zijn onlangs gescheiden (ik ben 23) en dat heeft ervoor gezorgd dat alles wat ik kende, mijn basis, niet meer klopt. De dingen waar je als kind veel waarde aan hecht en die je later als basis voor je eigen leven neemt zouden zomaar de verkeerde dingen kunnen zijn, omdat je niet beter weet dan dat dat zo hoort, zo deden je ouders het immers ook. (ik weet niet of ik nu heel wazig ben maar het is wat lastig uit te leggen)

Ik wil niet zeggen dat hij het niet moeilijk gaat krijgen maar als je het vanwege je zoontje niet doet en er later achter komt dat jullie toch uit elkaar moeten gaat het voor hem alleen maar moeilijker voor hem worden.

Nou.... ik denk dat hij ook erg blij zal zijn als die van jou af is....

goeiemiddag

Erg lastig, ik ben nu 11 jaar samen met mijn man, hij ligt nu een week in het ziekenhuis en mis hem verschrikkelijk.
Ik heb nooit aan scheiden gedacht, we hebben een sterke en stabiele relatie, maar wij communiceren ook.
Van wat ik bij jou begrijp communiceren jullie niet.

Wat je als eerste moet begrijpen, het gras bij de buren is niet altijd groener.
Stel voor je gaat bij hem wel en je ontmoet tzt een andere man, hou je over 10 jaar nog van hem?
Misschien kon hij jou niet steunen toen jij ziek was omdat hij het niet onder ogen wilde komen, dat hij ej niet wilde verliezen en alleen achter wilde blijven met jullie kind.
mijn man was vorige week haast overleden en ik moest mezelf naar het ziekenhuis slepen, gewoon omdat ik die confrontatie enorm moeilijk vond, om hem daar aan alle toeters en bellen te zien liggen.
Nou ga ik dan wel 2x per dag maar iedereen is anders, praat erover, zeg wat je van hem miste, maak geen ruzie maar probeer rustig en bedeesd erover te praten.

Ten tweede, een relatie is heel hard werken, beide moeten er moeite en tijd insteken, nu is het misschien lastig omdat hij ziek is maar laat je zoontje bv 1x in de maand ergens slapen en ga samen iets leuks doen, praat niet over ziektes en kindjes maar over jullie interesses, over wat je bij elkaar mist en wat je van elkaar verlangt.

Ten derde, jullie zoontje, mijn broer zit nu in een scheiding, als je dat toch ook wil,wat je ook doet! ga niet slecht praten over de vader tegen jullie zoontje, daar help je hem niet mee.
Probeer ondanks jullie gevoelens het contact zo normaal mogenlijk te laten verlopen.

[ Bericht 19% gewijzigd door snakelady op 04-10-2009 16:11:37 ]

quote:

Op zaterdag 3 oktober 2009 02:11 schreef GaylordF0kker het volgende:
scheiden. De verlossing zal groot zijn en voor je kind opent het nieuwe werelden. Kinderen van die leeftijd passen zich snel aan. no worries, kies voor je geluk als je dat bij je man niet meer kunt vinden of opwaarderen.

hier ben ik het absoluut niet mee eens!

meerdere expers zijn het ook niet met je .eens.

http://www.pedagogiek.net/content/artikel.php?contentID=857

http://www.opvoedadvies.nl/scheiding.htm

En zo nog veel en veel meer.

Ouders die gaan scheiden is voor een kind iets verschrikkelijks ( uiteraard niet als een van de ouders het kind iets aan doet of een van de ouders wordtmishandeld) en wordt zwaar onderschat.
Als je kiest voor een kind kies je er eigenlijk ook voor dat je alles op alles zet om bij de vader ( of moeder) van het kind te blijven.
Je kiest voor een kind en wil dat kind een zo goed mogenlijk leven geven en zo veel mogenlijk leed besparen.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 12:07 schreef styliste het volgende:
of dit het juiste moment is ja of nee en de redenen waarom je over een scheiding denkt daargelaten,
je kindje is nog jong, die past zich heel makkelijk aan. Mijn ouders zijn onlangs gescheiden (ik ben 23) en dat heeft ervoor gezorgd dat alles wat ik kende, mijn basis, niet meer klopt. De dingen waar je als kind veel waarde aan hecht en die je later als basis voor je eigen leven neemt zouden zomaar de verkeerde dingen kunnen zijn, omdat je niet beter weet dan dat dat zo hoort, zo deden je ouders het immers ook. (ik weet niet of ik nu heel wazig ben maar het is wat lastig uit te leggen)

Ik wil niet zeggen dat hij het niet moeilijk gaat krijgen maar als je het vanwege je zoontje niet doet en er later achter komt dat jullie toch uit elkaar moeten gaat het voor hem alleen maar moeilijker voor hem worden.

Vind dit ook onzin, sorry.
Jij bent volwassen, jij kan relativeren, een kind kan dat niet.
Ik ken meerder kinderen van jonge leeftijd waarvan de ouders gescheiden zijn en bijna allemaal hebben er ernstig onder te lijden, denk aan weer bedplassen, niet kunnen slapen, onhandelbaar gedrag, zichzelf afzonderen, nier meer willen spelen, niet meer naar school willen enz. enz.

Denk niet dat het voor de een minder erg is dan voor de ander, het is voor beide even erg.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:

[..]

hier ben ik het absoluut niet mee eens!

meerdere expers zijn het ook niet met je .eens.

http://www.pedagogiek.net/content/artikel.php?contentID=857

http://www.opvoedadvies.nl/scheiding.htm

En zo nog veel en veel meer.

Daar twijfel ik niet aan.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Ouders die gaan scheiden is voor een kind iets verschrikkelijks ( uiteraard niet als een van de ouders het kind iets aan doet of een van de ouders wordtmishandeld) en wordt zwaar onderschat.

Dat hangt helemaal van de manier van scheiden af. Het is niet zo zwart wit. Een vechtscheiding is verschrikkelijk voor het kind, mee eens. Een scheiding waarbij er nog onuitgesproken emoties tussen de ouders zijn, en het kind een punt van een dubbele agenda wordt, is ook kwalijk. Maar dan heb je het over ouders die zelf onvolwassen met de feiten omgaan. Een koppel dat scheidt doet dat pas eenmaal beide partijen er vrede mee hebben. Als dat niet zo is, dan is het geen volwassen scheiding maar is een van beide partijen zelf kind aan het spelen. Ten koste van.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Als je kiest voor een kind kies je er eigenlijk ook voor dat je alles op alles zet om bij de vader ( of moeder) van het kind te blijven.

Natuurlijk, maar de intentie en de praktijk wijken na verloop van tijd en gebeurtenissen soms wel eens uiteen. Enig realisme vraagt dan ook om een onderscheid tussen intentie en verwezenlijking.

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 16:08 schreef snakelady het volgende:
Je kiest voor een kind en wil dat kind een zo goed mogenlijk leven geven en zo veel mogenlijk leed besparen.

Leed is niet per definitie slecht. Mijn motto is 'een kutjeugd doet wonderen'. Niet omdat ik het anderen toewens, maar omdat mijn jeugd zo in Jerry Springer had gekunnen. Het hangt uiteindelijk allemaal af van hoe het kind begeleid wordt, het zichzelf begeleidt of hoe de eerdere opvoeding was. Het leven is geen rozengeur en maneschijn, het kind mag gerust in een realistische omgeving wonen waarin mensen soms uiteen gaan omdat er samen weinig meer te doen is. In zo'n geval zou het leven van het kind er rijker van moeten worden, de wereld breder, het kind sterker. What doesn't kill you makes you stronger. Dat is een gechargeerde uitspraak van Nietzsche, maar wel een waarheid. Een kind is flexibeler dan een volwassene, minder dogmatisch en wars van schijnzekerheden; een mens kan héél veel hebben. Ik snap dat we in een zorgomgeving wonen waarin kinderen tegen alles en nog wat beschermd moeten worden, maar we mogen ze niet de gang desch levens ontnemen. Dat zou toneelspelen zijn en dat gebeurt al op 5 december.

Ik heb zelf ook een kutjeugd gehad, ik geloof heilig dat ik nu zelfs in mijn volwassen leven minder problemen zou hebben als ik gewoon een vrolijke jeugd zou hebben gehad.
Mijn man heeft eigenlijk een voorbeeldjeugd gehad met 2 enorme liefdevolle ouders.
Hij is nu een stabiel mens, staat met beide benen op de grond, hardwerkend, liefdevol als vader en als man en gewoon een topper, kan niet anders zeggen. ( zijn broer hetzelfde overigens)
Ikzelf ben helaas door mijn jeugd ook minder stabiel. ( wel liefdevol en hardwerkend gelukkig. )

Maar weet eigenlijk 100% zeker dat ik er beter uit was gekomen als ik een fijne jeugd zou hebben gehad.

Over de uitspraak, ben er helaas maar al te goed mee bekend, afgelopen week weer een hel gehad ivm met mijn man die bijna dood was en nu nog in het ziekenhuis ligt.
en of we er sterker uitkomen? Als koppel geloof ik zeker wel, maar ik als persoon, dat kan ik je pas over een flinke tijd vertellen als alles weer achter de rug is.

en Sandrasan hoe is het nu ?

*schop*

Mozeskriebel, waar ik per direct jeuk van krijg zijn vrouwen die ZELF willen scheiden en vervolgens aangeven NIET DIRECT hem eruit te zullen schoppen...

Kortom, Jij wil van hem af, maar daarvoor moet hij oprotten?

Ga lekker zelf ergens onderdak zoeken en kom niet aan met het gezeur dat je een kind hebt. Die staat er buiten. Hij heeft ook een kind.

Wat betreft de communicatie zou je "Non Violent Communication" uit kunnen proberen. http://en.wikipedia.org/wiki/Nonviolent_Communication . Dit is een theorie die ontwikkeld is om vooral zeer emotionele communicatie te voeren en richt zich veel op de empathie en het observeren in plaats van het oordelen. ("Ik zie dat je gefrustreerd bent" ipv "Waarom ben je zo gefrustreerd terwijl xyz")

Maak jezelf gelukkig en dat jong redt zich wel.

TS, je draait de zaken om en je gedraagt je als een slachtoffer. Misschien dat het bij vriendinnen onder elkaar wel werkt - maar ik krijg jeuk van je verhalen dat "hij jou ook niet hielp toen jij ziek was" en dat "hij niet wil praten" en hij zus en zo doet.

Je bent kennelijk op zoek naar rechtvaardiging of je zoekt steun. "joh, wat een eikel - terecht dat je weg wilt, het kind meeneemt en hij het huis uit moet!". TS, kijk eens wat meer naar je eigen rol in het geheel en gedraag je niet zo als slachtoffer. Communiceren komt van twee kanten, je bent er zelf volgens mij ook geen ster in...

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2009 13:10 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Communicatie is inderdaad niet onze sterkste kant en ik weet zeker dat als we dat konden verbeteren, de hele relatie al stukken beter zou zijn. Mijn man ziet er echter het nut niet zo van in en als ik graag ergens over wil praten dan begint hij al met zijn ogen te rollen en te zuchten. Dan stuit je met je goede intenties dus tegen een muur.
Samen iets leuks doen is ook erg lastig. Onze interesses liggen ver uit elkaar.

Dan nog ons zoontje. Hier ben ik wel over uit. Ik wil hem niet veel langer meer in deze giftige situatie laten zitten. Als het niet snel sterk verbeterd dan moet ik voor scheiden kiezen. Mijn eigen jeugd is danig verziekt doordat mijn ouders er jaaaaren over hebben gedaan om eindelijk de knoop door te hakken en te scheiden. Beiden waren doodongelukkig met elkaar maar te bang voor een leven zonder elkaar. Knallende ruzies werden afgewisseld met periodes van elkaar doodzwijgen... Dat wens ik echt niemand toe. Ik geloof overigens wel in "What doesn't kill you makes you stronger" maar tot op zekere hoogte want mijn jeugd heeft mij echt niet sterker gemaakt. Integendeel.

@Snakelady: heel veel sterkte met je man. Ik hoop dat het goed komt met hem.

jaa hallo, als je vent niet naar je wilt luisteren als jij dan wel wat aan je relatie wil doen, schijt aan hem en zeg hem gewoon, hoe ziek die ook is, dat ie nou is even goed moet luisteren en dan vertel jij hem gewoon wat jij over de situatie en alles denkt. laat hem ook even voor jou duidelijk maken wat ie nou precies wil!
laat je eigen niet zo onder de duim zitten door dan te denken "ooh,, hij rolt met zn ogen en zucht.. nu wil die niet praten" jammer dan! jij bent ook een mens, jij hebt ook gevoelens en jij mag ook zeggen wat je vind en denkt.. en dat ie daar geen zin in heeft is zoals ik al zei jammer, hij gaat zich nou ook maar is naar jou beter gedragen en anders is het idd gewoon hartstikke EXIT!
laat hem anders jouw topic gewoon lezen! miss dat ie dan een helder beeld krijgt!

en macondo, met jou ben ik het ook helemaal eens

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2009 13:10 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Communicatie is inderdaad niet onze sterkste kant en ik weet zeker dat als we dat konden verbeteren, de hele relatie al stukken beter zou zijn. Mijn man ziet er echter het nut niet zo van in en als ik graag ergens over wil praten dan begint hij al met zijn ogen te rollen en te zuchten. Dan stuit je met je goede intenties dus tegen een muur.
Samen iets leuks doen is ook erg lastig. Onze interesses liggen ver uit elkaar.

Dan nog ons zoontje. Hier ben ik wel over uit. Ik wil hem niet veel langer meer in deze giftige situatie laten zitten. Als het niet snel sterk verbeterd dan moet ik voor scheiden kiezen. Mijn eigen jeugd is danig verziekt doordat mijn ouders er jaaaaren over hebben gedaan om eindelijk de knoop door te hakken en te scheiden. Beiden waren doodongelukkig met elkaar maar te bang voor een leven zonder elkaar. Knallende ruzies werden afgewisseld met periodes van elkaar doodzwijgen... Dat wens ik echt niemand toe. Ik geloof overigens wel in "What doesn't kill you makes you stronger" maar tot op zekere hoogte want mijn jeugd heeft mij echt niet sterker gemaakt. Integendeel.

@Snakelady: heel veel sterkte met je man. Ik hoop dat het goed komt met hem.

Zonder communicatie loopt elke relatie op de klippen. Of het nou 2 weken of 10 jaar is.
Juist omdat het al wat langer sleept is het moeilijk om met een blanco instelling te proberen weer normaal te praten.
Heb je je man wel eens letterlijk verteld dat je het niet ziet zitten? Ik kan me voorstellen dat hints, of omslachtige verhalen in plaats van straight to the point, alleen maar tegenstand opwekken.

Gaat het hier om kanker?

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 09:22 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Het klinkt misschien als dat ik me gedraag als een slachtoffer. Maar ik denk niet dat dat het geval is.
Het klopt dat ik ook niet een ster ben in communicatie, maar ik probeer het steeds weer opnieuw. Ben altijd degene die het gesprek begint als er iets tussen ons speelt. Vertel hem wat me dwars zit, opper oplossingen en luister naar wat hij te zeggen heeft. Het punt is dat hij er nooit wat op te zeggen heeft, zelf nooit oplossingen aandraagt en de problemen ontkent. Zoals gisteren ook weer: ik begon het gesprek over de situatie tussen ons en over dat we al ruim een maand geen enkele intimiteit hebben gehad. Geen knuffel, geen seks, niet eens een kus. En dat ik dat niet trek. Zegt hij dat hij het wel prima vind zo, dat hij er aan is gewend. Ik zeg dat het voor mij alleen maar erger is geworden, dat ik voorheen van hem knuffels en geborgenheid miste, maar dat het nu nog erger is want we hebben ook geen seks meer, praten amper, alleen nog maar over ons zoontje bijna. Toen was hij het gesprek alweer zat, gaat zuchten en antwoord gewoon niet meer.
Ik stuit elke keer op een muur! Is dit slachtoffer spelen?

Tijd voor een andere tactiek lijkt me.

Zo heb je de "laten we de rollen eens omdraaien" tactiek: In plaats van tegen hém aan te praten, laat hem tegen jou aan praten. Niet onderbreken, niet in de rede vallen, niet goed- of afkeurend reageren totdat ie klaar is.

Geen idee of dat in jouw situatie een mogelijkheid is, maar het moge duidelijk zijn dat de huidige tactiek alleen maar meer weerstand teweeg brengt bij je vent. Grote kans dat hij het ziet als "alweer dat gezeik", simpelweg omdat het elke keer naar voren komt en hij er gewoon geen antwoord op heeft of raad mee weet.

Stel je voor dat jij elke dag van je baas te horen krijgt dat (noem even wat) het lijkt alsof je tegenwoordig geen nietje meer recht in een stapel papier kan drukken? Op een gegeven moment houd je op met nietjes drukken.

Zitten jullie de laatste tijd vaker op elkaars lip? Spelen er andere (financiele) problemen mee?

Dat hij nog enigszins kom omgaan met jouw ziekte en bij je bleef, maakt het voor jou niet verplicht om t zelfde te doen.

Blijf het aub niet proberen omdat je een kind hebt, daar kan ik over meepraten en ik was liever de dupe van een scheiding dan van een slecht huwelijk.

Maar doe wel moeite voor elkaar, dat is en blijft belangrijk in een relatie.

Zit hij gewoon niet zelf op slot omwille van deze situatie? Als ik zo veel onzekerheid heb, ben ik ook geen ster in communiceren..

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:
Jeetje, zoveel reacties in zo'n korte tijd had ik niet verwacht.

Nee 't was natuurlijk niet van de een op de andere dag dat ik niet meer van hem hield, dit sleept al jaren.

Volgens mij is het juist zijn ziekzijn wat dit bij jou boven laat komen:
Trouwen is in voor- en tegenspoed, hij vond dat jij niet goed genoeg met jouw ziekzijn omging en dus voelde jij je onvoldoende gesteund, en daar kon je misschien wel mee omgaan als het leven zich verder als een kabbelend beekje voortgezet had, maar nu blijkt hij ziek te zijn....

Word je wederom geconfronteerd met jouw ziekzijn, en met het gebrek aan steun van zijn kant destijds, en weet je niet wat jij nu met zijn ziekzijn moet, en dus trek je de waarde van jullie relatie in twijfel.

Just my 2 cents.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:
Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.

Hij wil gewoon niet wat jij wil. Meer niet. Om nader tot elkaar te komen moeten jullie om te beginnen hetzelfde willen, en daar zit het dus fundamenteel mis. Die ziekte van hem is voor jullie relatie (zonder het te willen bagatelliseren) eigenlijk niets meer dan de katalysator voor het probleem in jullie relatie, denk ik.

Ik denk dat hij heel snel moet inzien dat jij hier dus knettergek van wordt, en dan écht inzien zodanig dat hij er ook echt iets aan wil doen, óf je moet maar concluderen dat je dit niet meer wil, de knoop doorhakken en een scheiding inzetten.
Op deze manier gaat het nergens heen, en dat kan nog heel lang nergens heen blijven gaan, heb ik de indruk. Hij lijkt iig naar jouw woorden te oordelen geen druk te voelen om er iets aan te veranderen, hoewel het bij hem van binnen wel een heel ander verhaal kan zijn.

Wat zit je nog te trekken dan aan dat dode paard?

Je kunt niet in je eentje aan je relatie werken.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.

Probeer eens open vragen te stellen. In jouw voorbeeld kun je na zijn vraag (waarin hij samenvat wat jij vindt, wat gewoon goed is) die lange stilte doorbreken door te vragen wat hij daar dan van vindt of wat zijn gedachten er dan over zijn. Jouw manier van communiceren kan in elk geval ook verbeterd worden. Het komt op mij best 'agressief' over, als een soort verhoor in plaats van een gesprek. Ik vind het niet zo gek dat hij stiltes laat vallen, na zit te denken en amper reageert op vragen als: 'nou?', 'dus'?

In dit voorbeeld zou ik ook niet gereageerd hebben waarschijnlijk. Jij hebt blijkbaar gezegd dat je iets van hem wilt, oke, duidelijk. Wat valt er dan nog te zeggen? Misschien een bevestiging dat hij dat inderdaad zal gaan doen, maar volgens mij wilde je een gesprek? Op deze manier gaat dat echt niet werken. Ik lees er in elk geval geen onwil in van zijn kant. Als de gesprekken zo gaan kan ik best begrijpen dat hij op een gegeven ogenblik al gelijk zoiets heeft van: 'gaan we weer'.

Ik zou hem voor de keus zetten: relatietherapie of uit elkaar gaan. Mogelijk dat je met een therapeut erbij wel tot een gesprek kan komen.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.
[..]

Verder is onze situatie niet echt verandert denk ik.

Tsja, zoals gezegd kun je niet in je eentje een relatie redden. Helemaal waar, en misschien is het uiteindelijk wel de beste optie om inderdaad uit elkaar te gaan. Daarvoor ken ik jullie en jullie situatie niet goed genoeg.

Waarschijnlijk speelt er in je achterhoofd ook wel mee dat als je hem nu verlaat, dat jij "degene bent die wegging terwijl je vent ziek was". Dat maakt de situatie er ook niet makkelijker op.

Ik heb het idee, als ik alles zo lees, dat je hem verwijt dat hij iets niet doet of niet zegt, en dat je ook vanuit dat oogpunt kijkt als je probeert een gesprek op te zetten.
Nou is het bijzonder moeilijk om dat opzij te zetten en met een neutrale blik te beginnen, maar die verwijtende ondertoon alleen al kan genoeg zijn om het hele gesprek al dood te leggen voordat het begint.

Hoe heb je geprobeerd aan de man te brengen dat hij eens het initiatief moet nemen tot een gesprek? Het gewoon tegen hem zeggen wordt natuurlijk opgevat als een verwijt. Misschien is juist een korte, open opmerking of vraag over iets enorm simpels (koetjes/kalfjes) een betere manier om hem meer dan ja of nee te laten zeggen?

Mijn methode hierboven is heus niet de enige. Wat laat hij zien? Wat is zijn lichaamstaal? Zijn er bepaalde onderwerpen waar je juist wél over kunt praten? Schiet hij al direct in de verdediging (lees: negeerstand) als je je mond opendoet, of pas als het onderwerp duidelijk wordt?

Kun je een afspraak maken waarbij je bijvoorbeeld een vraag stelt, hem een dag de tijd geeft om het rustig op een rijtje te zetten en daarna met een antwoord te komen? Misschien is het de directe confrontatie die het hem doet.

En probeer natuurlijk je vraag zo neutraal mogelijk te formuleren. Hoe minder het voor hem voelt alsof hij aangevallen wordt, hoe groter de mogelijkheid dat hij er iets mee kan. Iets positiefs zeggen voordat je de rest van je zin maakt kan ook een steuntje geven.

Misschien komt dit over alsof ik je aan het verwijten ben dat jij de boosdoener bent. Als dat zo is, bedenk dan dat ieder mens dit op die manier zou kunnen lezen. Je ziet wat je wil zien, dat geldt voor iedereen. Als jij hierin verwijten richting jou ziet, wellicht valt er dan ook wel iets te verwijten.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 18:34 schreef Xennia het volgende:
Wat zit je nog te trekken dan aan dat dode paard?

Je kunt niet in je eentje aan je relatie werken.

Wat zij zegt. Je zit in een impasse en je komt er mijnziens alleen vanaf door zelf de keuze te maken de situatie te veranderen.

Wie weet zet jouw keuze te gaan scheiden hem eens aan het denken; maar de vraag is of het dan voor jou dan al niet te laat is.

Ik zal eerlijk zijn,ik zit in zo'n zelfde situatie.
als dit in je leven speelt,kun je aan anderen wel advies vragen .alleen in die situatie zijn zoveel emotionele dingen .
een ander kent jou ,maar ook je parnter niet.
ze kennen ook je levensopvattingen niet.
alleen jij weet in jezelf best wat je moet of kan doen.
maar een onzekere toekomst boezemt angst in.althans bij mij.
en alleen als we sterk zijn ,lichamelijk en geestelijk ,zullen we doen wat we moeten of behoren te doen.
ik wens je heel veel sterkte toe.
liefs anne.