to divorce or not to divorce

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2009 13:10 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Communicatie is inderdaad niet onze sterkste kant en ik weet zeker dat als we dat konden verbeteren, de hele relatie al stukken beter zou zijn. Mijn man ziet er echter het nut niet zo van in en als ik graag ergens over wil praten dan begint hij al met zijn ogen te rollen en te zuchten. Dan stuit je met je goede intenties dus tegen een muur.
Samen iets leuks doen is ook erg lastig. Onze interesses liggen ver uit elkaar.

Dan nog ons zoontje. Hier ben ik wel over uit. Ik wil hem niet veel langer meer in deze giftige situatie laten zitten. Als het niet snel sterk verbeterd dan moet ik voor scheiden kiezen. Mijn eigen jeugd is danig verziekt doordat mijn ouders er jaaaaren over hebben gedaan om eindelijk de knoop door te hakken en te scheiden. Beiden waren doodongelukkig met elkaar maar te bang voor een leven zonder elkaar. Knallende ruzies werden afgewisseld met periodes van elkaar doodzwijgen... Dat wens ik echt niemand toe. Ik geloof overigens wel in "What doesn't kill you makes you stronger" maar tot op zekere hoogte want mijn jeugd heeft mij echt niet sterker gemaakt. Integendeel.

@Snakelady: heel veel sterkte met je man. Ik hoop dat het goed komt met hem.

jaa hallo, als je vent niet naar je wilt luisteren als jij dan wel wat aan je relatie wil doen, schijt aan hem en zeg hem gewoon, hoe ziek die ook is, dat ie nou is even goed moet luisteren en dan vertel jij hem gewoon wat jij over de situatie en alles denkt. laat hem ook even voor jou duidelijk maken wat ie nou precies wil!
laat je eigen niet zo onder de duim zitten door dan te denken "ooh,, hij rolt met zn ogen en zucht.. nu wil die niet praten" jammer dan! jij bent ook een mens, jij hebt ook gevoelens en jij mag ook zeggen wat je vind en denkt.. en dat ie daar geen zin in heeft is zoals ik al zei jammer, hij gaat zich nou ook maar is naar jou beter gedragen en anders is het idd gewoon hartstikke EXIT!
laat hem anders jouw topic gewoon lezen! miss dat ie dan een helder beeld krijgt!

en macondo, met jou ben ik het ook helemaal eens

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2009 13:10 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Communicatie is inderdaad niet onze sterkste kant en ik weet zeker dat als we dat konden verbeteren, de hele relatie al stukken beter zou zijn. Mijn man ziet er echter het nut niet zo van in en als ik graag ergens over wil praten dan begint hij al met zijn ogen te rollen en te zuchten. Dan stuit je met je goede intenties dus tegen een muur.
Samen iets leuks doen is ook erg lastig. Onze interesses liggen ver uit elkaar.

Dan nog ons zoontje. Hier ben ik wel over uit. Ik wil hem niet veel langer meer in deze giftige situatie laten zitten. Als het niet snel sterk verbeterd dan moet ik voor scheiden kiezen. Mijn eigen jeugd is danig verziekt doordat mijn ouders er jaaaaren over hebben gedaan om eindelijk de knoop door te hakken en te scheiden. Beiden waren doodongelukkig met elkaar maar te bang voor een leven zonder elkaar. Knallende ruzies werden afgewisseld met periodes van elkaar doodzwijgen... Dat wens ik echt niemand toe. Ik geloof overigens wel in "What doesn't kill you makes you stronger" maar tot op zekere hoogte want mijn jeugd heeft mij echt niet sterker gemaakt. Integendeel.

@Snakelady: heel veel sterkte met je man. Ik hoop dat het goed komt met hem.

Zonder communicatie loopt elke relatie op de klippen. Of het nou 2 weken of 10 jaar is.
Juist omdat het al wat langer sleept is het moeilijk om met een blanco instelling te proberen weer normaal te praten.
Heb je je man wel eens letterlijk verteld dat je het niet ziet zitten? Ik kan me voorstellen dat hints, of omslachtige verhalen in plaats van straight to the point, alleen maar tegenstand opwekken.

Gaat het hier om kanker?

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 09:22 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Het klinkt misschien als dat ik me gedraag als een slachtoffer. Maar ik denk niet dat dat het geval is.
Het klopt dat ik ook niet een ster ben in communicatie, maar ik probeer het steeds weer opnieuw. Ben altijd degene die het gesprek begint als er iets tussen ons speelt. Vertel hem wat me dwars zit, opper oplossingen en luister naar wat hij te zeggen heeft. Het punt is dat hij er nooit wat op te zeggen heeft, zelf nooit oplossingen aandraagt en de problemen ontkent. Zoals gisteren ook weer: ik begon het gesprek over de situatie tussen ons en over dat we al ruim een maand geen enkele intimiteit hebben gehad. Geen knuffel, geen seks, niet eens een kus. En dat ik dat niet trek. Zegt hij dat hij het wel prima vind zo, dat hij er aan is gewend. Ik zeg dat het voor mij alleen maar erger is geworden, dat ik voorheen van hem knuffels en geborgenheid miste, maar dat het nu nog erger is want we hebben ook geen seks meer, praten amper, alleen nog maar over ons zoontje bijna. Toen was hij het gesprek alweer zat, gaat zuchten en antwoord gewoon niet meer.
Ik stuit elke keer op een muur! Is dit slachtoffer spelen?

Tijd voor een andere tactiek lijkt me.

Zo heb je de "laten we de rollen eens omdraaien" tactiek: In plaats van tegen hém aan te praten, laat hem tegen jou aan praten. Niet onderbreken, niet in de rede vallen, niet goed- of afkeurend reageren totdat ie klaar is.

Geen idee of dat in jouw situatie een mogelijkheid is, maar het moge duidelijk zijn dat de huidige tactiek alleen maar meer weerstand teweeg brengt bij je vent. Grote kans dat hij het ziet als "alweer dat gezeik", simpelweg omdat het elke keer naar voren komt en hij er gewoon geen antwoord op heeft of raad mee weet.

Stel je voor dat jij elke dag van je baas te horen krijgt dat (noem even wat) het lijkt alsof je tegenwoordig geen nietje meer recht in een stapel papier kan drukken? Op een gegeven moment houd je op met nietjes drukken.

Zitten jullie de laatste tijd vaker op elkaars lip? Spelen er andere (financiele) problemen mee?

Dat hij nog enigszins kom omgaan met jouw ziekte en bij je bleef, maakt het voor jou niet verplicht om t zelfde te doen.

Blijf het aub niet proberen omdat je een kind hebt, daar kan ik over meepraten en ik was liever de dupe van een scheiding dan van een slecht huwelijk.

Maar doe wel moeite voor elkaar, dat is en blijft belangrijk in een relatie.

Zit hij gewoon niet zelf op slot omwille van deze situatie? Als ik zo veel onzekerheid heb, ben ik ook geen ster in communiceren..

quote:

Op woensdag 30 september 2009 19:17 schreef Sandrasan het volgende:
Jeetje, zoveel reacties in zo'n korte tijd had ik niet verwacht.

Nee 't was natuurlijk niet van de een op de andere dag dat ik niet meer van hem hield, dit sleept al jaren.

Volgens mij is het juist zijn ziekzijn wat dit bij jou boven laat komen:
Trouwen is in voor- en tegenspoed, hij vond dat jij niet goed genoeg met jouw ziekzijn omging en dus voelde jij je onvoldoende gesteund, en daar kon je misschien wel mee omgaan als het leven zich verder als een kabbelend beekje voortgezet had, maar nu blijkt hij ziek te zijn....

Word je wederom geconfronteerd met jouw ziekzijn, en met het gebrek aan steun van zijn kant destijds, en weet je niet wat jij nu met zijn ziekzijn moet, en dus trek je de waarde van jullie relatie in twijfel.

Just my 2 cents.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:
Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.

Hij wil gewoon niet wat jij wil. Meer niet. Om nader tot elkaar te komen moeten jullie om te beginnen hetzelfde willen, en daar zit het dus fundamenteel mis. Die ziekte van hem is voor jullie relatie (zonder het te willen bagatelliseren) eigenlijk niets meer dan de katalysator voor het probleem in jullie relatie, denk ik.

Ik denk dat hij heel snel moet inzien dat jij hier dus knettergek van wordt, en dan écht inzien zodanig dat hij er ook echt iets aan wil doen, óf je moet maar concluderen dat je dit niet meer wil, de knoop doorhakken en een scheiding inzetten.
Op deze manier gaat het nergens heen, en dat kan nog heel lang nergens heen blijven gaan, heb ik de indruk. Hij lijkt iig naar jouw woorden te oordelen geen druk te voelen om er iets aan te veranderen, hoewel het bij hem van binnen wel een heel ander verhaal kan zijn.

Wat zit je nog te trekken dan aan dat dode paard?

Je kunt niet in je eentje aan je relatie werken.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.

Probeer eens open vragen te stellen. In jouw voorbeeld kun je na zijn vraag (waarin hij samenvat wat jij vindt, wat gewoon goed is) die lange stilte doorbreken door te vragen wat hij daar dan van vindt of wat zijn gedachten er dan over zijn. Jouw manier van communiceren kan in elk geval ook verbeterd worden. Het komt op mij best 'agressief' over, als een soort verhoor in plaats van een gesprek. Ik vind het niet zo gek dat hij stiltes laat vallen, na zit te denken en amper reageert op vragen als: 'nou?', 'dus'?

In dit voorbeeld zou ik ook niet gereageerd hebben waarschijnlijk. Jij hebt blijkbaar gezegd dat je iets van hem wilt, oke, duidelijk. Wat valt er dan nog te zeggen? Misschien een bevestiging dat hij dat inderdaad zal gaan doen, maar volgens mij wilde je een gesprek? Op deze manier gaat dat echt niet werken. Ik lees er in elk geval geen onwil in van zijn kant. Als de gesprekken zo gaan kan ik best begrijpen dat hij op een gegeven ogenblik al gelijk zoiets heeft van: 'gaan we weer'.

Ik zou hem voor de keus zetten: relatietherapie of uit elkaar gaan. Mogelijk dat je met een therapeut erbij wel tot een gesprek kan komen.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 17:23 schreef Sandrasan het volgende:

[..]

Dit heb ik al heel vaak geprobeert. Maar dan komt er niks. Het gaat dan zo: ik zit echt heel lang te wachten tot hij antwoord en dan zeg ik eindelijk maar iets in de trend van "nou?" of "wil je antwoorden alsjeblieft" Dan zegt hij "Hé wat? Moest ik antwoorden dan?" "Ja." "Waar moest ik op antwoorden dan?"... Vervolgens geeft hij nóg niet antwoord maar herformuleert hij wat ik heb gezegd in de vorm van een vraag. Bijvoorbeeld "Dus je vind dat ik eens het initiatief tot een gesprek moet nemen?" "Ja." ... Gevolgd door weer een ellenlange stilte. Dan zeg ik maar weer wat: "Dus?" Hij: "Wat?" Ik:"Nou, je hebt eigenlijk nog niks gezegd." Hij: "Wat moet ik zeggen dan?"...
Hier wordt ik echt knettergek van.
[..]

Verder is onze situatie niet echt verandert denk ik.

Tsja, zoals gezegd kun je niet in je eentje een relatie redden. Helemaal waar, en misschien is het uiteindelijk wel de beste optie om inderdaad uit elkaar te gaan. Daarvoor ken ik jullie en jullie situatie niet goed genoeg.

Waarschijnlijk speelt er in je achterhoofd ook wel mee dat als je hem nu verlaat, dat jij "degene bent die wegging terwijl je vent ziek was". Dat maakt de situatie er ook niet makkelijker op.

Ik heb het idee, als ik alles zo lees, dat je hem verwijt dat hij iets niet doet of niet zegt, en dat je ook vanuit dat oogpunt kijkt als je probeert een gesprek op te zetten.
Nou is het bijzonder moeilijk om dat opzij te zetten en met een neutrale blik te beginnen, maar die verwijtende ondertoon alleen al kan genoeg zijn om het hele gesprek al dood te leggen voordat het begint.

Hoe heb je geprobeerd aan de man te brengen dat hij eens het initiatief moet nemen tot een gesprek? Het gewoon tegen hem zeggen wordt natuurlijk opgevat als een verwijt. Misschien is juist een korte, open opmerking of vraag over iets enorm simpels (koetjes/kalfjes) een betere manier om hem meer dan ja of nee te laten zeggen?

Mijn methode hierboven is heus niet de enige. Wat laat hij zien? Wat is zijn lichaamstaal? Zijn er bepaalde onderwerpen waar je juist wél over kunt praten? Schiet hij al direct in de verdediging (lees: negeerstand) als je je mond opendoet, of pas als het onderwerp duidelijk wordt?

Kun je een afspraak maken waarbij je bijvoorbeeld een vraag stelt, hem een dag de tijd geeft om het rustig op een rijtje te zetten en daarna met een antwoord te komen? Misschien is het de directe confrontatie die het hem doet.

En probeer natuurlijk je vraag zo neutraal mogelijk te formuleren. Hoe minder het voor hem voelt alsof hij aangevallen wordt, hoe groter de mogelijkheid dat hij er iets mee kan. Iets positiefs zeggen voordat je de rest van je zin maakt kan ook een steuntje geven.

Misschien komt dit over alsof ik je aan het verwijten ben dat jij de boosdoener bent. Als dat zo is, bedenk dan dat ieder mens dit op die manier zou kunnen lezen. Je ziet wat je wil zien, dat geldt voor iedereen. Als jij hierin verwijten richting jou ziet, wellicht valt er dan ook wel iets te verwijten.

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 18:34 schreef Xennia het volgende:
Wat zit je nog te trekken dan aan dat dode paard?

Je kunt niet in je eentje aan je relatie werken.

Wat zij zegt. Je zit in een impasse en je komt er mijnziens alleen vanaf door zelf de keuze te maken de situatie te veranderen.

Wie weet zet jouw keuze te gaan scheiden hem eens aan het denken; maar de vraag is of het dan voor jou dan al niet te laat is.

Ik zal eerlijk zijn,ik zit in zo'n zelfde situatie.
als dit in je leven speelt,kun je aan anderen wel advies vragen .alleen in die situatie zijn zoveel emotionele dingen .
een ander kent jou ,maar ook je parnter niet.
ze kennen ook je levensopvattingen niet.
alleen jij weet in jezelf best wat je moet of kan doen.
maar een onzekere toekomst boezemt angst in.althans bij mij.
en alleen als we sterk zijn ,lichamelijk en geestelijk ,zullen we doen wat we moeten of behoren te doen.
ik wens je heel veel sterkte toe.
liefs anne.