Opeens heb je het weer terug: paniekaanvallen.

Veel stress?

misschien dat er iets nieuws in je leven is gekomen? Andere baan en dat soort dingen..

Grappig, dacht er net over een topic te openen. Ik begrijp wat je bedoelt. Kort samengevat: vorig jaar is een vriend van mij plots overleden. Kreeg last van hyperventilatie, depersonalisatie, paniekaanvallen. Puur vanwege de ineens zo dichtbije realiteit: "ja, elke dag kan je laatste zijn" "ja, ook mijn hart of die van een familielid / vriend kan er zo ineens mee kappen". Anyway, ik vertrouwde mijn gezondheid en lijf niet meer. Kortom: ging er op letten en daar zat het probleem, zoals bij veel angsten. Na lang bij de psych gelopen te hebben ben ik over hyperventilatie, depersonalisatie heen.

Sinds juni, tijdens een evenement wat ik organiseerde kreeg ik last van derealisatie. Sindsdien heb ik ook weer last van paniekaanvallen. Zo gisteren nog. Onrustig in mijn hoofd toen plots besloten werd vanwege het lekkere weer een terrasje te pakken. Op het terras zat ik ook bepaalt niet rustig. Vol paniek in mezelf. Het moet ze vast opgevallen zijn zonder een woord erover te slijten. Daarna moest ik nog wat ophalen. Die paar meters. Het leken wel kilometers en dacht over de hele route na.

Ik start een dezer weken aan een cursus mindfullness / voluit leven. Je zou er eens naar kunnen informeren bij punt voor geestelijke gezondheid in de buurt. Paniekaanvallen schijnen goed te behandelen te zijn.

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 19:28 schreef static het volgende:

[..]

Altijd, is dus een constante factor.

Een mens kan maar een bepaalde hoeveelheid stress hebben. Als er constant heel veel stress is wordt dat op een bepaald moment te veel. Dit zou heel goed toch de aanleiding kunnen zijn geweest voor het terugkeren van de paniekaanvallen.

Misschien helpt t om in je achterhoofd te houden dat het maar tijdelijk is!!

Ik zou echt eens naar al die stress gaan kijken, zoals eerder ook al gezegd. Ik ervaar stress zelf als behoorlijk verslavend, het is ook het ideale middel om je gevoelens uit de weg te gaan. En juist daarvan krijg je paniekaanvallen. Alsof je een piek krijgt in je stressnivo.

Misschien nog een tip: http://www.agorafobie.be/welkomvideo.php

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 19:09 schreef static het volgende:
Jaren geleden had ik last van paniakaanvallen en agorafobie. Heb ik toen medicijnen voor gekregen, ging prima.

De laatste weken komt het weer terug, paniekaanvallen op straat, trillende knieen en onbewust of bewust bepaalde straten e.d. vermijden. Hoe komt dat? Het ging altijd prima?

Klinkt als een reactie van je onderbewustzijn.
Ooit al eens aan NLP gedacht?

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 19:09 schreef static het volgende:
Jaren geleden had ik last van paniakaanvallen en agorafobie. Heb ik toen medicijnen voor gekregen, ging prima.

De laatste weken komt het weer terug, paniekaanvallen op straat, trillende knieen en onbewust of bewust bepaalde straten e.d. vermijden. Hoe komt dat? Het ging altijd prima?

Stress en daardoor foute ademhaling?

Van nabij ken ik iemand die uiteindelijk de straat niet meer op durfde. Het hele medische circuit doorlopen maar niets hielp. Uiteindelijk kwam ze bij een ademhalingstherapeute en binnen vier maanden was het probleem helemaal over. Goed ademhalen neemt naar verluidt ontzettend veel klachten weg.

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:27 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
Van nabij ken ik iemand die uiteindelijk de straat niet meer op durfde. Het hele medische circuit doorlopen maar niets hielp. Uiteindelijk kwam ze bij een ademhalingstherapeute en binnen vier maanden was het probleem helemaal over. Goed ademhalen neemt naar verluidt ontzettend veel klachten weg.

Vier maand? das veel te lang!

Dat kan ook in 10 minuten.....

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:30 schreef korteweg het volgende:

[..]

Vier maand? das veel te lang!

Dat kan ook in 10 minuten.....

Ja kan......maar dat is wel lullig voor static

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:33 schreef Neemmijnietserieus het volgende:

[..]

Ja kan......maar dat is wel lullig voor static

Zal ik dan jou verhaaltje als niet gelezen beschouwen?

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:35 schreef korteweg het volgende:

[..]

Zal ik dan jou verhaaltje als niet gelezen beschouwen?

In jouw geval, "Beschouw het maar als niet gelezen"

Static kan er daarentegen en misschien wel wat voordeel uit halen

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:37 schreef Neemmijnietserieus het volgende:

[..]

In jouw geval, "Beschouw het maar als niet gelezen"

Static kan er daarentegen en misschien wel wat voordeel uit halen

Ja, hahahahaha

Voordeel? En als ik jou nou vertel dat het gewoon snel kan?

Vertel het static, die heeft klachten

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:43 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
Vertel het static, die heeft klachten

Misschien is het handig hem te laten kiezen........


hahahahaha ben wel bang dat ie dat van jou neemt

Als ik een paniekaanval krijg luister ik altijd naar een ontspanningsoefening die ik altijd op m'n MP3 heb staan. Maar ik snap niet hoe je het zo opeens weer kan krijgen zonder zelf aanleiding te kunnen bedenken ervoor. Misschien toch onbewust stress, of inderdaad een verandering in je leven? Leg 't anders voor aan de hulpverlener die je toentertijd die medicijnen voorschreef.

tvp.

Hee static, ik heb er sinds kort ook heel veel last van. Eerder nooit veel eigenlijk, maar bij mij is het door de stress..
En dat is altijd leuk dat er wordt gezegd dan dat ik van die ademhalingsoefeningen moet doen. Maar ga dat maar eens doen als je in je eentje bent en helemaal in paniek

Hoop dat je er snel weer vanaf bent want het is echt kut

er zijn volgens mij verschillende soorten angstoornissen, waarbij sommige blijkbaar heel snel genezen en andere niet.
ademhaling en hyperventilatie is niet bij iedereen een symptoon, dus daaraan werken heeft ook verder niet veel nut.

@static vooral niet toegeven aan het vermijden van dingen, juist wel doen... dan kan het in elk geval niet erger worden....

was het er weer ineens of is het weer langzaam gegroeid?

quote:

Op zondag 20 september 2009 17:59 schreef static het volgende:
Het was er ineens. Als ik thuiskom van mijn werk loop ik altijd een rondje (er is altijd wel wat te zien hier in Hong Kong) en het schoot er opeens in. Toen kreeg ik het ook weer op de snelweg (waar het allemaal ooit mee begonnen is, aanvallen tijdens het autorijden) wat erg vreemd is omdat ik het alleen had als ik reed en niet naast iemand zat.

Wat voor ademhalingsoefeningen zijn er?

Meditatie.

Adem door je buik, niet door je borstkas. Adem langer uit dan in.

Ik kan er ( jammer genoeg) over meepraten.
de reden dat zulke dingen terug kunnen komen, is misschien doordat je dingen verdrongen hebt, of niet helemaal verwerkt doordat je bijv. op medicatie gezet bent waardoor je dacht je beter te voelen, maar als je medicatie stop, nouja dan zijn 9 van de 10 mensen gewoon een wrak.

Paniekaanvallen zijn vreselijk, Probeer waneer het je overkomt dingen op een rijtje te zetten en je op je ademhaling te concentreren. ( door je buik ademen en niet alleen bovenin want dan ga je hyperventileren)

Je kunt als je het echt niet meer weet natuurlijk altijd een verwijskaart naar een haptonoom vragen bij je huisarts. Die kan jou heel veel oefeningen leren.

Echt ellende die paniekaanvallen kan dr over meepraten.. 3 jaar geleden had ik eerste paniekaanval zware hyperventilatie dr bij. Daarna bijna een jaar elke dag wel een grote of kleine paniekaanval gehad, werd echt een angststoornis op een gegeven moment. Ben nu sinds een half jaartje eindelijk helemaal van de Xanax af dat ging soms ook niet gemakklijk. Toch speelt het nog in mn hoofd af en toe. Laatst voelde ik me op de snelweg ook niet helemaal goed en nu rijd ik een stuk minder lekker gelijk. Wil volgend jaar ook weeris met vakantie maar de gedachte een vleigtuig in te stappen(vriendin wil wat verder weg) zorgt dr al voor dat ik wat licht in mn hoofd wordt.. Hoe gaan jullie hier mee om als het wel beter gaat maar je het nog niet los kan laten helemaal?Ik zie het ook niet echt zitten om meer naar de psycholoog te gaan.. Kost veel tijd en ben dr mee gestopt omdat ik de herhaling viel met wat er besproken werd.

quote:

Op woensdag 23 september 2009 18:58 schreef Doe_maar_gewoon het volgende:
Ik kan er ( jammer genoeg) over meepraten.
de reden dat zulke dingen terug kunnen komen, is misschien doordat je dingen verdrongen hebt, of niet helemaal verwerkt

Zo zie ik het ook. Hele heftige emoties die je verdrongen hebt. Ik weet er zelf ook het nodige van door ervaring.

Ik heb er gegarandeerd last van in situaties waarin ik het gevoel heb niet weg te kunnen (vluchten). Bijvoorbeeld tussen rijen mensen zitten in een theater. Het gevoel dat ik niet zomaar weg kan lopen, daar krijg ik het geheid benauwd van. Het lijkt wel alsof op die momenten naar boven komt dat ik bepaalde dingen nog niet onder ogen heb gezien en het feit dat ik niet weg kan lopen maakt dat ik dat tegenkom. Als eelt gewone emoties zijn, is een eksteroog een paniekaanval.

Misschien wat onhandig opgeschreven.

Medicatie is niet de oplossing. Althans, zolang je daarnaast niet gaat bekijken wat je lichaam als signaal afgeeft. Paniekaanvallen zie ik als signalen dat je geest nog wel iets te verhapstukken heeft.

goed uitrusten!
En misschien toch te druk geweest afgelopen tijd? Probeer op tijd je rust te nemen ook, als je zo'n aanval krijgt is het eigenlijk al te laat.

Oefening die bij mij helpt tegen hyperventilatie:

Zo ver mogelijk uitblazen, en dan gewoon je longen vol laten lopen.
Paar keer doen, als het goed is zakt je adem dan weer naar je buik.
Probeer ook al je spieren (vooral in je nek en rug) goed te ontspannen. Neem een lekkere massage of zo, kan vast wel daar in HK

quote:

Op woensdag 23 september 2009 19:43 schreef Bombshell het volgende:
Hoe gaan jullie hier mee om als het wel beter gaat maar je het nog niet los kan laten helemaal?Ik zie het ook niet echt zitten om meer naar de psycholoog te gaan.. Kost veel tijd en ben dr mee gestopt omdat ik de herhaling viel met wat er besproken werd.

Als je er geen baat bij hebt, dan heeft het idd. niet zoveel zin. Maar er zijn meer wegen naar Rome. Iemand noemde al haptonomie: een hele andere insteek dan praten. Je lichaam praat namelijk ook.

Ik gok dat TS niet meer gaat reageren. Voglens mij is hij gebanned

Het kan ook komen als je ergens een enorm schuldgevoel over hebt trouwens

quote:

Op woensdag 23 september 2009 20:09 schreef static het volgende:

[..]

Hoe kom je erbij?

Deze club schijnt wonderen te verrichten

http://www.reventacare.nl/index.php

Ik heb ook last van paniekaanvallen. De oorsprong is voor mezelf - denk ik - wel bekend. Echter schijnt de oplossing niet alleen te liggen in het trainen van een goede ademhaling, maar ook in het anders leren denken.

In mijn geval: ik ben bang voor een eventuele paniekaanval en de gevolgen. Bang om mijn bewustzijn te verliezen in het openbaar, maar ook bang voor datgene wat je voelt, hoort en ziet als het ware tijdens een paniekaanval.

In de rij bij de kassa voel ik me bijvoorbeeld vaak alsof ik onvoldoende gegeten heb, een gevoel alsof ik een lage bloedsuikerspiegel heb. Een gevoel alsof je elk moment om kan vallen. Maar ook het gevoel dat ik er niet helemaal bij ben. Derealisatie.

De makkelijkste manier om met paniekaanvallen om te gaan vond ik door gewoon rustig te benederen dat er geen gevaar was. Je lichaam reageert verkeerd op een prikkel, dat is geen reden om je geest ook maar op hol te laten slaan.

Mooi topic.
Bij mij zijn de paniekaanvallen een jaar na het stoppen van de medicatie weer beginnen.
Mijn ha denkt dathet in zekere zin ook erfelijk kan zijn.

quote:

Op woensdag 23 september 2009 22:57 schreef capricia het volgende:
Mooi topic.
Bij mij zijn de paniekaanvallen een jaar na het stoppen van de medicatie weer beginnen.
Mijn ha denkt dathet in zekere zin ook erfelijk kan zijn.

dat kan zeker, mensen hebben altijd een redelijk normaal patroon van bijvoorbeeld noradrenaline (fright - flight), dat zich een beetje als een golfbeweging door de dag beweegt, komt het noratrenaline boven een bepaalde treshold dan kan er een soort overshoot plaatsvinden (soort hypercorrectie) waardoor er een panic attack onstaat, dit kan zeer wel biologisch van aard zijn, maar hoeft natuurlijk niet.

Panic attacks zijn denk ik niets minder dan een verkeerde corrigerende response in de hersenen

quote:

Op woensdag 23 september 2009 20:58 schreef tomtomkortom het volgende:
Ik heb ook last van paniekaanvallen. De oorsprong is voor mezelf - denk ik - wel bekend. Echter schijnt de oplossing niet alleen te liggen in het trainen van een goede ademhaling, maar ook in het anders leren denken.

In mijn geval: ik ben bang voor een eventuele paniekaanval en de gevolgen. Bang om mijn bewustzijn te verliezen in het openbaar, maar ook bang voor datgene wat je voelt, hoort en ziet als het ware tijdens een paniekaanval.

In de rij bij de kassa voel ik me bijvoorbeeld vaak alsof ik onvoldoende gegeten heb, een gevoel alsof ik een lage bloedsuikerspiegel heb. Een gevoel alsof je elk moment om kan vallen. Maar ook het gevoel dat ik er niet helemaal bij ben. Derealisatie.

Herkenbaar.
Ik heb een hele lage dosis med. En heb ook bij psych anders leren denken.
Cognitieve gedragstherapie leert je dat sommige gedachtes irreeel zijn.
Met mij gaat het nu goed omdat ik voortaan automatisch de irreeele gedachtes vervang door reeele gedachtes.
Als ik me onrustig voel (en daar komt ook licht in mijn hoofd bij kijken inderdaad) dan ga ik na of ik het druk heb, me ergens zorgen over maak en dan ga ik ontspanningsoefeningen doen, letten op spierspanningen in mijn nek / schouders.
Dit gaat vooralsnog goed om tot rust te komen en de angst niet te groot te laten worden.
Verder ishet ook zo dat hoe langer het geleden is dat je een aanval hebt gehad, hoe meer vertrouwen je krijgt dat het achter je ligt. En dan dus zorgen dat de spanning niet weer te hoog op gaat lopen.

Hoe meer je ermee bezig bent, hoe erger het denk ik wordt.
Probeer met kleine stapjes weer het vertrouwen te krijgen dat dingen wel goed gaan.

quote:

Op woensdag 23 september 2009 22:57 schreef capricia het volgende:
Mooi topic.
Bij mij zijn de paniekaanvallen een jaar na het stoppen van de medicatie weer beginnen.
Mijn ha denkt dathet in zekere zin ook erfelijk kan zijn.

Ik denk ook dat het erfelijk is.

Wel stom toevallig dat mijn oma nooit de straat opging, en ik een tante heb die ook zwaar psychisch in de shit zit..
Gelukkig is het bij mij nooit zó ver gekomen, mede dankzij huidige kennis bij doktoren + een flinke dosis doorzettingsvermogen.

Ik heb het zo;n beetje bij elke arts/fysio. psych waar ik geweest ben gevraagd, en zij zeggen dat het niet zo is. Geloof ze niet Voor zover ik het zie zit de aanleg heus in de familie. De mate waarin kun je wel wat aan doen.

Gaat gelukkig goed met me trouwens al een hele tijd

Maar stoppen met medicatie ben ik wel angstig voor. Ben zo blij dat ik weer 90 % goed functioneer.

quote:

Op vrijdag 25 september 2009 09:20 schreef Ole het volgende:

[..]

Ik denk ook dat het erfelijk is.

Wel stom toevallig dat mijn oma nooit de straat opging, en ik een tante heb die ook zwaar psychisch in de shit zit..
Gelukkig is het bij mij nooit zó ver gekomen, mede dankzij huidige kennis bij doktoren + een flinke dosis doorzettingsvermogen.

Ik heb het zo;n beetje bij elke arts/fysio. psych waar ik geweest ben gevraagd, en zij zeggen dat het niet zo is. Geloof ze niet Voor zover ik het zie zit de aanleg heus in de familie. De mate waarin kun je wel wat aan doen.

Gaat gelukkig goed met me trouwens al een hele tijd

Maar stoppen met medicatie ben ik wel angstig voor. Ben zo blij dat ik weer 90 % goed functioneer.

Ik weet wel zeker dat het bij mij in de familie zit en dat het erfelijk is.
En de ad die je voorgeschreven krijgt, 80% van die medicijnen is een serotonine heropname remmer. Maw: zonder die medicijnen heropneem je teveel serotonine. Dus imo zit er dus wel degelijk een fysieke component aan.
Heb zelf een tijd geleden meer dan 10 sessies gedaan met een psycholoog (aangeraden door mijn h.a.), maar daar kwam weinig uit, behalve dat ik een paniekstoornis heb...joh, daar was ik ook al achter. De psych. reden daarachter konden we niet vinden. En toen ben ik maar gestopt met het bezoeken van haar. Want op een gegeven moment gaan ze zo diep in je wroeten dat je zelf ook gaat denken dat de teddybeer die verdween toen je 4 was de oorzaak is van alles..

Met de medicijnen erbij kan ik er eigenlijk wel goed mee leven.
Ik doe gewoon mijn werk, en moet goed opletten dat ik niet te lang te veel hooi op mijn vork neem. En er zijn situaties waarbij ik weet dat ik er meer last van kan krijgen, en die situaties ga ik heel rustig te lijf.

quote:

Op donderdag 24 september 2009 08:28 schreef Re het volgende:

[..]

dat kan zeker, mensen hebben altijd een redelijk normaal patroon van bijvoorbeeld noradrenaline (fright - flight), dat zich een beetje als een golfbeweging door de dag beweegt, komt het noratrenaline boven een bepaalde treshold dan kan er een soort overshoot plaatsvinden (soort hypercorrectie) waardoor er een panic attack onstaat, dit kan zeer wel biologisch van aard zijn, maar hoeft natuurlijk niet.

Panic attacks zijn denk ik niets minder dan een verkeerde corrigerende response in de hersenen

dit dus.

Als dát het is, en je bent eens kritisch naar je eigen reacties (paniekaanval, angst), hoe serieus moet je zoiets dan nemen? Hoe bang moet je ervoor zijn?

Zolang je oefeningen doet om rustig te worden, op zoek gaat in jezelf naar de oorzaak, lange lange therapiesessies neemt, medicijnen slikt om rustig te blijven neem je die reacties ontzettend serieus. En mogen ze er dus niet zijn.

Als je iets heel serieus neemt en als iets er niet mag zijn, doe je je best om het te voorkomen (want je denkt dat het een boodschap is voor de toekomst: Dit! Mag! Nooit! Meer! Gebeuren! alleen dat al, maakt het erger trouwens) terwijl je er dus helemaal geen invloed of controle over hebt. Je vecht dus uit alle macht tegen iets wat je gelabeld hebt als 'ERG!!!!!!' en het werkt niet eens (het wordt vooral erger eigenlijk... je hele leven wordt een grote angst om geen angst te hebben).

Wat nu??!!! Wat dan??!!! Zorg dat je een cursus doet zoals eerder hier werd omschreven waarin je leert te accepteren dat het leven soms nare cadeautjes voor je heeft, maar dat dit losstaat van het leven zelf. (voluit leven bv.). Ik geef zelf ook cursussen, maar mag geen reclame maken

Je leert gevoelens en gedachten te laten komen en gaan, zonder dat je daar iets voor hoeft te gaan doen. Je hoofd is een vreemd iets dat soms (zoals Re het zo mooi omschrijft) zonder reden op tilt slaat. So be it dan. Dan heb je een paniekaanval gehad. En dus??? Dus niets.

Mijn angst is - denk ik - 'ten onder gaan'. Controle verliezen. Kun je van een paniekaanval 'out' gaan, dus je bewustzijn verliezen? Dat gevoel heb ik altijd als ik een paniekaanval heb. Thuis heb ik zelden een paniekaanval en als ik er één lijk te krijgen, dan heb ik deze snel weer onder controle. Op straat, in de trein of in een winkel heb ik er meer moeite mee en ben ik ook echt bang. Op een terrasje of in de auto (waar je voor je gevoel helemaal niet zo weg kan lopen) of in het uitgaan 'helemaal'.

quote:

Op vrijdag 25 september 2009 18:44 schreef tomtomkortom het volgende:
Mijn angst is - denk ik - 'ten onder gaan'. Controle verliezen. Kun je van een paniekaanval 'out' gaan, dus je bewustzijn verliezen? Dat gevoel heb ik altijd als ik een paniekaanval heb.

als je heftig genoeg hyperventleert zou dat best kunnen ja...maar met een beetje ademhalngstrainng zou je dat wel op kunnen lossen

Hyperventilatie heb ik geen last meer van. Wel gehad, maar inderdaad van af gekomen door een andere manier van ademhalen aan te leren. Paniekaanvallen, depersonalisatie (gelukkig geen last meer van) en derealisatie heb ik sinds het plotselinge overlijden van een maat van me. Denk dat daar de oorzaak ook ligt.

quote:

Op vrijdag 25 september 2009 17:29 schreef m-niki het volgende:

[..]

dit dus.

Als dát het is, en je bent eens kritisch naar je eigen reacties (paniekaanval, angst), hoe serieus moet je zoiets dan nemen? Hoe bang moet je ervoor zijn?

Zolang je oefeningen doet om rustig te worden, op zoek gaat in jezelf naar de oorzaak, lange lange therapiesessies neemt, medicijnen slikt om rustig te blijven neem je die reacties ontzettend serieus. En mogen ze er dus niet zijn.

Als je iets heel serieus neemt en als iets er niet mag zijn, doe je je best om het te voorkomen (want je denkt dat het een boodschap is voor de toekomst: Dit! Mag! Nooit! Meer! Gebeuren! alleen dat al, maakt het erger trouwens) terwijl je er dus helemaal geen invloed of controle over hebt. Je vecht dus uit alle macht tegen iets wat je gelabeld hebt als 'ERG!!!!!!' en het werkt niet eens (het wordt vooral erger eigenlijk... je hele leven wordt een grote angst om geen angst te hebben).

Wat nu??!!! Wat dan??!!! Zorg dat je een cursus doet zoals eerder hier werd omschreven waarin je leert te accepteren dat het leven soms nare cadeautjes voor je heeft, maar dat dit losstaat van het leven zelf. (voluit leven bv.). Ik geef zelf ook cursussen, maar mag geen reclame maken

Je leert gevoelens en gedachten te laten komen en gaan, zonder dat je daar iets voor hoeft te gaan doen. Je hoofd is een vreemd iets dat soms (zoals Re het zo mooi omschrijft) zonder reden op tilt slaat. So be it dan. Dan heb je een paniekaanval gehad. En dus??? Dus niets.

ik neem aan dat jij nooit een paniekaanval hebt gehad...
want het voelt dus gewoon echt heel naar....

ik heb zelf gelukkig nooit ech angst voor de angstaanvallen gehad.... maar je moet niet zeggen dat het niet erg is....
als ik dingen kapot maak, mezelf kapot maak tijdens een paniekaanval, dan kan ik niet achteraf denken, zo het was maar een paniekaanval, en die sloeg nergens op.

dat het een onzin/ overtrokken/ belachelijke reactie is op bepaalde prikkels, wil niet zeggen dat het geen serieuse gevolgen heeft.

Ik zeg ook niet dat een paniekaanval niet erg is.. het is een ontzettend nare ervaring!

Maar wanneer je de angst hebt om de controle te verliezen (quote uit eerdere post van iemand en ik weet dat veel mensen juist die angst hebben die leidt tot paniekaanvallen) dat het niet helpt om dat idee te versterken door jou het idee te geven dat je die angst onder controle kan krijgen (want dan zeg ik als professional dat je gelijk hebt dat het zo levensgevaarlijk is. Ik versterk jouw idee daarvan dus alleen maar, waardoor de angst dat het mis kan gaan realistischer wordt en je doodsangst versterkt).

Gevolg: Je leert ontspanningsoefeningen aan, je gaat met een versterkt idee van controle hebben op een angstige situatie de deur uit, In situaties waar je eerder een paniekaanval hebt gehad wordt gezien als mogelijke plek om je controle te verliezen, raak je bang om de controle te verliezen (want je weet zeker dat het bestaat: controle hebben), je hartslag gaat vervolgens omhoog (door de fysieke reactie in het limbisch systeem - flight or fight), je krijgt minder zuurstof binnen omdat je sneller gaat ademen, je krijgt het hierdoor zwart voor de ogen, voelt je duizelig, je hebt een grotere kans om 'out' te gaan et voila: je hebt het gevoel dat je doodgaat en dat wil je noooooit meer, dus loop je opnieuw naar de therapeut om die controle te versterken. De cirkel is weer rond.

Ik vind het moeilijk om het in een paar zinnen uit te leggen... misschien is het nog het meest samen te vatten in de woorden "controle is onderdeel van het probleem" en methoden aanleren die je illusie op controle versterken, versterkt dus ook het probleem --> vergroot zelfs de kans op paniekaanvallen.

Anyway, dit inzicht is ook doorgedrongen tot de reguliere hulpverlening en in GGZ instellingen en bv. psychologen met een eigen praktijk gaan steeds meer volgens dit principe werken, omdat het oude (de client de illusie van controle versterken door hem bv. ontspanningsoefeningen aan te leren) steeds meer achterhaald is.

Veel gelul maar weinig oplossingen.

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 18:49 schreef mandatory het volgende:
Veel gelul maar weinig oplossingen.

je vraagt om een oplossing...

of je hebt niet gelezen, of het kwartje is nog niet gevallen..

Zit best wat in Niki. Er aan denken (met welke bedoeling dan ook) kan het probleem verergeren. Immers, gedachten zijn krachten.

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 18:49 schreef mandatory het volgende:
Veel gelul maar weinig oplossingen.

Jammer, deze reactie

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 19:09 schreef static het volgende:
Jaren geleden had ik last van paniakaanvallen en agorafobie. Heb ik toen medicijnen voor gekregen, ging prima.

De laatste weken komt het weer terug, paniekaanvallen op straat, trillende knieen en onbewust of bewust bepaalde straten e.d. vermijden. Hoe komt dat? Het ging altijd prima?

dat is wel weinig info static

sta je onder druk moet je targets halen is er iemand dood geldproblemen relatieproblemen heb je een fout gemaakt verdring je iets reis je te veel

?


_{ps ademhalingsoefening (yoga en traumatechniek) snuif drie keer snel achter elkaar een flinke teug lucht in door je neus, zo weinig mogelijk uitademen, adem daarna door je mond alle lucht verspreid over 8 seconden uit}

Stress, veel drinken, te weinig (natuurlijke) slaap.
Dat is waarschijnlijk de aanleiding (niet de oorzaak).

Een sabbatical zal wel geen optie zijn, maar ik raad je aan om vooral weg te blijven bij die alternatieve shit.
Lijkt mij niets voor jou, hoewel ik je alleen online ken.

Vraag gewoon aan de huisarts iets dat eindigt op 'pam' en ga er verstandig mee om, waarmee ik bedoel dat je een half pilletje neemt als het nodig is (en altijd eentje bij je hebt, just in case) en trots bent als je een maand niks geslikt hebt.

Succes, komt wel goed.

gewoon rust nemen, voldoende bewegen, gezond eten (geen cafeïne, chocola, verzadigd vet e.d) en leven (niet roken en zuipen) en vooral afleiding zoeken, en accepteren van fysieke gesteldheid.

ik ben zelf ook maar een stresskipje. op mijn opleiding had ik er soms ook last van in de vorm van kortademigheid. al die vervelende deadlines. dan lig je in bed en dan probeer je heel diep adem te halen wat dan niet lukt, en soms is het dan na een dag weg en komt het een week later terug. dat heeft denk ik niet met je longen te maken maar gewoon met spanning.

mensen krijgen tegenwoordig gewoon véél te veel prikkels. alles moet snel, en wat te denken van alle nare gevoelens die mensen krijgen door het lezen van nieuwsberichten. neem een mobiele telefoon, als je het mij vraagt is dat gewoon een digitale leiband. mensen zouden beter af zijn als ze zo'n ding meer thuis laten liggen. er zijn nog meer milieufactoren mogelijk. electrosmog. op dit moment gaan er meer dan 1000 radio signalen door je kamer heen (gsm,wifi, c2000, p2000, digitale radio en tv, umts) , dat doet ook wel wat met je lichaam lijkt me.

[ Bericht 38% gewijzigd door Synthesist op 27-09-2009 17:14:17 ]

quote:

Op zaterdag 26 september 2009 18:49 schreef mandatory het volgende:
Veel gelul maar weinig oplossingen.

Veelal ligt de oplossing binnen handbereik : bij jezelf.

Dus dan kunnen 100 mensen jou gaan vertellen wat je moet doen, maar als je geen rust kunt vinden in jezelf als persoon en hoe je in het leven staat etc. Dan gaan je aanvallen ook niet over.
daarnaast is iedereen een individu, dus ik vind het logisch dat niet elke methode werkzaam is bij elke patiënt. ( zeker als er dingen als trauma's meespelen)

Sorry als het al gezegd is, niet alles gelezen.
Heb zelf veel ervaring met angsten, paniekaanvallen, depersonalisatie, derealisatie, psychoses etc.
Ik heb niet echte geweldige tips voor je ofzo, maar wel een verklaring voor het terugkeren van je paniekaanvallen.
Ik dacht namelijk zelf ook dat ik er vanaf was, totdat ik helemaal de stress in schoot en lichamelijk niet meer functioneerde.
Mn psych zei dat ik last van lichamelijke herbeleving, maar wat dat precies is?

btw er is 1 remedie die bij mij overal tegen helpt en dat is hardlopen

Onder bijwerkingen staat dat je 'zelden' last kunt hebben van depressieve gevoelens. Ik weet niet of je jouw klacht daarmee kunt vergelijken, dat kun je zelf het beste beoordelen. In dat geval is het verstandig om een huisarts te bezoeken.

Bron: www.efarma.nl

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 18:00 schreef static het volgende:

Ik kegel wel regelmatig een Zopiclon naar binnen om te slapen, kan dat er iets mee te maken hebben?

Waarschijnlijk wel als je zo'n ding naar binnen gooit om een uur of 03.00 als je 4 uur later weer helder en scherp moet presteren. (Geen idee of je dat doet overigens.)

Hong Kong is ook wel overweldigend in vergelijking met Nederland, bij sommige mensen zou dat overstimulatie tot gevolg kunnen hebben, maar daar zou je in principe inmiddels wel aan gewend moeten zijn met zoveel ervaring in het buitenland. (En met die pillen.)

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 18:59 schreef static het volgende:
Depressie? Ik ben de vleesgeworden vrolijkheid irl.

Waarom zien we daar hier zo weinig van terug

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 22:54 schreef Neemmijnietserieus het volgende:

[..]

Waarom zien we daar hier zo weinig van terug

In R&P?

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 23:04 schreef APK het volgende:

[..]

In R&P?

Je hebt gelijk, treurnis troef. Dat zou wel eens de reden van minder welbevinden kunnen zijn

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 18:00 schreef static het volgende:
Ik kegel wel regelmatig een Zopiclon naar binnen om te slapen, kan dat er iets mee te maken hebben?

Bron: Farmacotherapeutisch Kompas; Zopiclon, achtergrondinformatie.

Afhankelijkheid, abstinentie- en rebound-verschijnselen
Toepassing van benzodiazepine-agonisten kan leiden tot afhankelijkheid van deze middelen. Dit risico neemt toe bij hogere doseringen, een langere gebruiksduur, de aanwezigheid van een persoonlijkheidsstoornis en indien sprake is van alcohol- of drugmisbruik in de anamnese. Als afhankelijkheid is ontstaan, gaat staken gepaard met abstinentieverschijnselen met een eigen symptomatologie. De symptomen kunnen bestaan uit angst, hoofd- en spierpijn, slapeloosheid, rusteloosheid en geïrriteerdheid. In ernstige gevallen kunnen optreden: de-realisatie, verwardheid, hallucinaties, insulten en overgevoeligheid voor licht, geluid en aanraking. Verraderlijk is dat deze symptomen sterk kunnen lijken op die van een angststoornis (angstklachten, tremoren, hartkloppingen, transpireren en dyspneu). Bij benzodiazepinen met een korte halfwaardetijd treden abstinentieverschijnselen heftiger op dan bij middelen met een langere halfwaardetijd. Belangrijk is daarom dat afbouw van een langdurige benzodiazepinebehandeling in overleg met en onder controle van de (huis)arts gebeurt. Daarnaast kan bij staken van de behandeling rebound-slapeloosheid optreden. Dit is een voorbijgaand syndroom waarbij de oorspronkelijke slaapklachten, waarvoor met het slaapmiddel is begonnen, in versterkte vorm terugkeren. Deze rebound-slapeloosheid kan vergezeld gaan van stemmingsveranderingen, angst en rusteloosheid. Hoe langduriger het gebruik, hoe meer kans er is op deze verschijnselen. Verder wordt deze kans mede bepaald door de dosering, de snelheid waarmee de toediening wordt gestaakt en de eliminatiehalfwaardetijd van het gebruikte middel. De termijn waarop deze onttrekkingsverschijnselen optreden en ernst, kan individueel sterk verschillen. Er zijn aanwijzingen dat bij benzodiazepine-agonisten met een korte werkingsduur onthoudingsverschijnselen zich reeds binnen het doseringsinterval kunnen voordoen, vooral bij hoge doseringen. Ook is er meer kans op rebound-effecten bij kortwerkende slaapmiddelen. Plotseling staken van ultrakortwerkende benzodiazepinen kan zelfs na een relatief korte behandeling van één week al gepaard gaan met rebound-slapeloosheid.

Even my two cents:

Ik kreeg vandaag ook weer angstaanvallen, nadat het twee weken behoorlijk goed ging. Op het moment dat het gebeurt is het werkelijk verschrikkelijk, maar wat mij helpt (achteraf dan) is de gedachte dat ik heb geaccepteerd dat ik eenmaal angstaanvallen heb en er alles aan doe (binnen mijn macht) om het aan te pakken (therapie, medicatie). Meer kan ik niet doen.

Geen idee meer waar ik het vandaan heb, maar deze quote heeft mij ook geholpen:

Accept what you cannot change.

En voor mij persoonlijk is ook belangrijk dat ik besef dat ik niet de controle kan hebben over alles, ook al wil ik dat het liefst wel. Maar het is gewoon niet realistisch. En dat probeer ik te accepteren, hoe vervelend het ook is.

Het probleem is echter wel dat ik het lastig vind die gedachten vast te houden op het moment dat ik angstaanvallen heb. Uberhaubt nadenken is op die momenten vrijwel onmogelijk.

Ik heb er zelf ook last van en heel veel over gelezen. Zelf is het bij mij begonnen tijdens het autorijden voor mijn werk. Ik dacht toen echt non stop dat ik dood zou gaan. Een heel raar gevoel in mijn hoofd zorgde voor die gedachtes. Dat is nu 2 jaar geleden. Sindsdien heb ik een jaar in de ziektewet gelopen en ben nu helemaal met het werken voor die baas gestopt. Ik ben voor mezelf begonnen, maar helaas is het niet beter geworden. Een maand geleden een héle erge paniekaanval gehad (constant denken dat je dood gaat) die niet meer over ging en ik ben nu aan de medicijnen. De laatste keer dat ik die paniekaanval had waren de ergste dagen van mijn leven, zonder enige twijfel. Het valt ook niet te beschrijven voor mensen die geen idee hebben wat er aan de hand is. Ze kunnen zich er gewoon geen voorstelling van maken. 'Paniekers' denken gewoon veel te veel. Daar ligt het probleem. En logisch nadenken is tijdens zo'n PA blijkbaar onmogelijk, anders zou het bij mij ook al lang over zijn. Het gaat trouwens op een gegeven moment over in angst voor de paniekaanval. Dat op zich kan al een nieuwe paniekaanval veroorzaken. Die angst voor de angst is het ergste van ellemaal.

Oxazepam heeft mij gered trouwens. Helaas wordt dat opeens niet meer vergoed.

[ Bericht 3% gewijzigd door scanman1 op 09-10-2009 03:34:04 ]

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 03:27 schreef scanman1 het volgende:

Oxazepam heeft mij gered trouwens. Helaas wordt dat opeens niet meer vergoed.

Dat type medicijn red je niet, het onderdrukt enkel de symptomen en je functioneren wordt er afhankelijk van. De oorzaak ligt ergens anders en daar zou je eigenlijk een oplossing voor moeten vinden.

Wat ik mij afvraag, als je nu tientallen keren dacht dat je dood ging en je bent nog steeds in leven. Ben je dan niet zo rationeel dat je die koppeling met die voorgaande keren kunt leggen en denken "Ik denk dat ik dood ga, maar ik ga lekker toch niet!"

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 03:51 schreef Neemmijnietserieus het volgende:

[..]

Dat type medicijn red je niet, het onderdrukt enkel de symptomen en je functioneren wordt er afhankelijk van. De oorzaak ligt ergens anders en daar zou je eigenlijk een oplossing voor moeten vinden.

Wat ik mij afvraag, als je nu tientallen keren dacht dat je dood ging en je bent nog steeds in leven. Ben je dan niet zo rationeel dat je die koppeling met die voorgaande keren kunt leggen en denken "Ik denk dat ik dood ga, maar ik ga lekker toch niet!"

Ja, wel dus. Ik weet donders goed dat er niets aan de hand is en dat het allemaal psychisch is. Dat is het 'probleem'. Therapie gaat daarom niet helpen omdat die vooral gericht is op je te laten realiseren dat er niets aan de hand is en dat je het allemaal inbeeldt. Helaas kun je, als zo'n paniekaanval bijna begint, blijkbaar nog maar heel beperkt logisch nadenken. En zodra je midden in een paniekaanval zit is logisch nadenken helemaal van de baan. Ik heb al cognitieve therapie gedaan, maar daar hoorde ik alleen maar dingen die ik zelf ook wel wist. Het hielp dus allemaal niet. Oxazepam was een uitkomst. Ik heb nu al een maand geen paniekaanval meer gehad en heb nu in de gaten dat ik zo langzamerhand kan minderen met oxazepam en ben dat ook aan het doen. Wel zal ik vele jaren een doosje oxazepam achter de hand willen hebben voor het geval dat.

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 15:53 schreef Manono het volgende:
btw er is 1 remedie die bij mij overal tegen helpt en dat is hardlopen

Ja, dat dacht ik ook altijd als ik er weer 1 had gehad. Snel weg hier!

Maar ik snap wel wat je bedoelt. Lichaamsbeweging is idd 1 van die dingen die je kan helpen bij het herstellen van deze irrationele stoornis die op den duur een behoorlijke impact op je leven kan hebben. Stress zal het idd bij veel mensen wel mee beginnen. En voor de 1 is dat al het geval bij het overlijden van de hamster en bij een ander zal het pas beginnen wanneer de shit echt de fan raakt in je leven. Depressiviteit al dan niet in milde vorm speelt vaak ook wel een bepaalde rol. Of een introverte houding waardoor je net iets te vaak op je tong moet bijten of simpelweg je verhaal nergens kwijt kan. Geen zinvolle besteding van je dag of ergens mee bezig zijn waar je zwaar ongelukkig mee bent maar toch maar mee blijft doorgaan. Zo kun je nog wel even doorgaan met de lijst van oorzaken. En een ieder heeft weer een specifiek iets waarvoor ze bang zijn tijdens een aanval. De 1 is bang voor flauwvallen, de ander denkt dat hij het loodje legt en weer een ander is bang dat hij gaat kotsen.

Het probleem wat je op een gegeven moment krijgt is dat je brein al die paniekaanvallen opslaat en de hippocampus dus situaties als gevaarlijk heeft opgeslagen terwijl het rationeel gezien totaal niet het geval is en zo triggert de amygdala weer paniek. Want zegt nou zelf wat kan er je nou gebeuren in de supermarkt tijdens het doen van je dagelijkse boodschappen, of het zitten in een bioscoop? Het hangt er allemaal een beetje vanaf hoe snel je erbij bent, maar mensen die hier al maanden mee rondlopen komen hier toch vaak niet 1-2-3 weer vanaf. Je zult toch de exposure aan moeten gaan met die situaties die in je eerdere leven nooit een probleem waren (en die dat in de toekomst ook weer gaan worden, daar moet je wel in geloven! ). Uiteindelijk zal de intensiteit van de aanvallen afnemen en na verloop van tijd zul je je laatste echte paniekaanval niet eens meer voor de geest kunnen halen.

Medicatie zie ik zelf wel als zinvol voor een bepaalde groep. Met name de SSRI's kunnen er voor zorgen dat de intensiteit van je aanvallen afnemen en daarnaast wordt je stemming stabieler en kun je dus je problemen daadwerkelijk aan gaan pakken. Benzodiazepinen ben ik geen voorstander van, misschien hooguit om je door de eerste stappen van exposure heen te helpen al ligt het gevaar van afhankelijkheid dan heel snel om de hoek. Omdat ze in principe alleen werken als je ze preventief gaat nemen de hele dag door. Immers hoe lang duurt een paniekaanval vaak? Een kwartier, hooguit een half uur. Als je ze dus pas inneemt bij het begin van de aanval beginnen ze pas te werken als je piek van paniek al lang en breed voorbij is. Maar ieder moet daar zijn keuzes in maken als mensen gelukkiger worden door de rest van hun leven benzodiazepinen in hun mik te gooien dan is dat ook een keuze. Maar denk niet dat je hier mentaal en fysiek sterker van gaat worden na verloop van tijd. Benzodiazepinen zijn geen snoepjes, maar gewoon drugs en als je ze elke dag neemt gaat dat zijn tol eisen net als elke andere drugs. Dat Oxazepam in bepaalde jaren het meest voorgeschreven medicijn in Nederland was is eigenlijk best ziek.....
Aan de andere kant er moet toch geld binnenkomen en niemand wil zijn baan kwijtraken en als zo'n pilletje dat op de korte termijn kan voorkomen, dan is het eigenlijk nog wel begrijpelijk ook.

PS: Om degene gerust te stellen die bang is dat die flauwvalt tijdens een paniekaanval. Je gaf al aan dat je geen last van hyperventilatie hebt. Wat er gebeurd bij een aanval is dat je bloeddruk stijgt en bij flauwvallen gebeurd juist het omgekeerde. Dus het is geen rationele gedachte om een paniekaanval te koppelen aan flauwvallen.

Mijn favoriete boekje hieromtrent: http://www.amazon.com/Anxiety-Phobia-Workbook-Fourth/dp/1572244135/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1255073710&sr=8-1

[ Bericht 0% gewijzigd door TheVotary op 09-10-2009 09:35:30 ]

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 09:03 schreef TheVotary het volgende:

Omdat ze in principe alleen werken als je ze preventief gaat nemen de hele dag door. Immers hoe lang duurt een paniekaanval vaak? Een kwartier, hooguit een half uur. Als je ze dus pas inneemt bij het begin van de aanval beginnen ze pas te werken als je piek van paniek al lang en breed voorbij is.

Dan heb ik dus vreemde PA's want bij mij gaat het vele uren door. De laatste keer dus zelfs dagen. In golven welliswaar, maar het ging maar door. En dat is voor mij enorm zwaar om te moeten doorstaan. Je krijgt de meeste vreemde ideeën. Dan helpt oxazepam bij mij dus perfect. Een wondermiddel. Net als een goede pijnstiller als je heel veel pijn hebt.

quote:

Op vrijdag 2 oktober 2009 18:59 schreef static het volgende:
Depressie? Ik ben de vleesgeworden vrolijkheid irl.

Binnen is het bij iedereen donker.

Heb het zo'n dertien jaar geleden gehad, een angstgolf die me ineens overspoelde. Daarvóór nergens last van gehad, behalve ernstige koortsijldromen in mijn jeugd (ook geen pretje). Maar toentertijd in 1996 leefde ik op rozen, en toch: alsof ik van een flatgebouw werd gedonderd, totale angst, angst om het Niets. Die aanval bleef lang nasudderen en werd de weken en maanden daarna (met steeds langere intervallen) door nieuwe aanvallen gevolgd.
Heb er geloof ik wel eens iets over geschreven hier op Fok, het was geen pleinvrees o.i.d., het was een gevoel van totale vervreemding van de werkelijkheid. Alsof ik in een glazen cocon leefde en met niets, niemand meer contact kon maken. Heel eng.

Maar goed, dat is dus al een poosje geleden. Nooit medicijnen tegen geslikt. Het lijkt misschien niet op wat jij hebt, maar ik weet wel dat zulke aanvallen kunnen verdwijnen als sneeuw voor de zon en ook weer net zo snel kunnen opduiken. Ik hoop dat ik zulke aanvallen nooit meer hoef mee te maken maar je kan niet altijd de baas over je geest zijn. Denk ik dan.

O ja, en stress is nooit een constante factor, imho. Die stapelt zich onvermijdelijk op in je hoofd.

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:19 schreef tomtomkortom het volgende:
Misschien nog een tip: http://www.agorafobie.be/welkomvideo.php

Ik zie bij de supermarkt ook heel soms mensen die trillen en rood worden... Dan vraag ik me altijd af of ze een kater hebben of dat ze agorafobie hebben..

tvp

Dat wat TheVotary en Ringo omschrijven heb ik. Daarnaast ben ik er sinds kort achter dat ik hooggevoelig ben. Altijd al geweest, maar wist niet dat er een naam voor was. Ik ben er heilig van overtuigd dat mijn 'spanningsklachten' ontstaan zijn door het plotselinge overlijden van een maat van me.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 19:00 schreef static het volgende:
Het was vanavond wel heel erg raak, was onderweg naar een feestje buiten HK (NT), we gingen met de taxi door een aantal tunnels & over bruggen, ging redelijk tot zeer goed, tot we op een wel heel hoge brug reden en de paniek toesloeg. Vreemd, geen stress, zin in het feestje, maar paniek alom.

Heb de chauffeur gevraagd om terug te keren naar huis.

Wat had in zo'n situatie een oxazepammetje goed geholpen. jammer dat je je dingen moet ontzeggen omdat je geen medicijnen wilt of kunt gebruiken. Medicijnen is misschien voor velen niet de oplossing, maar tijdelijk maakt het je leven een stukken prettiger.

Hebben jullie ook last van momenten waarop je denkt "ben ik hier wel?", soort van realisatie momenten. En een klein angstig gevoel krijgen als je voor je uit denkt. Bijv. in een zwembad: straks ben ik daar of een nerveus gevoel als je ergens naar toe moet.

Het stomme van deze klachten: het slaat nergens op. Er zal niets gebeuren. Maar toch dat stomme gevoel.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 21:43 schreef tomtomkortom het volgende:
Hebben jullie ook last van momenten waarop je denkt "ben ik hier wel?", soort van realisatie momenten. En een klein angstig gevoel krijgen als je voor je uit denkt. Bijv. in een zwembad: straks ben ik daar of een nerveus gevoel als je ergens naar toe moet.

Het stomme van deze klachten: het slaat nergens op. Er zal niets gebeuren. Maar toch dat stomme gevoel.

nou, als je derealisatie hebt moet je toch wel even betere hulp gaan zoeken. als je er last van hebt tenminste

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 21:37 schreef scanman1 het volgende:

[..]

Wat had in zo'n situatie een oxazepammetje goed geholpen. jammer dat je je dingen moet ontzeggen omdat je geen medicijnen wilt of kunt gebruiken. Medicijnen is misschien voor velen niet de oplossing, maar tijdelijk maakt het je leven een stukken prettiger.

Helamaal eens!
Jammer dat die dingen zo verslavend werken. Maar ik slik ze ook...al was het alleen om soms goed te kunnen slapen.
Slaaptekort en stress triggert gewoon angstaanvallen, weet ik uit ervaring.
Vooral op zondagnacht slaap ik zo beroerd, dat ik dan wel eens een oxazepammetje neem...Dan lig ik niet tot 5.00 uur in de ochtend naar het plafond te staren (waardoor ik me ook weer kut voel). En dan ben ik maandag gewoon normaal fris.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 21:43 schreef tomtomkortom het volgende:
Hebben jullie ook last van momenten waarop je denkt "ben ik hier wel?", soort van realisatie momenten. En een klein angstig gevoel krijgen als je voor je uit denkt. Bijv. in een zwembad: straks ben ik daar of een nerveus gevoel als je ergens naar toe moet.

Het stomme van deze klachten: het slaat nergens op. Er zal niets gebeuren. Maar toch dat stomme gevoel.

Tuurlijk slaat het nergens op. En tuurlijk gaat het vanzelf ooit weer eens weg. Maar wat ik op zo'n moment voel is wel echt voor mij. Het is mijn realiteit. Ik leef de rest van mijn leven met mijzelf. Niet met mijn werk, en eigenlijk ook niet met mijn partner (ook al hoop ik van wel!).

Heb je al eens met een professional hierover gesproken?

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 19:00 schreef static het volgende:
Het was vanavond wel heel erg raak, was onderweg naar een feestje buiten HK (NT), we gingen met de taxi door een aantal tunnels & over bruggen, ging redelijk tot zeer goed, tot we op een wel heel hoge brug reden en de paniek toesloeg. Vreemd, geen stress, zin in het feestje, maar paniek alom.

Heb de chauffeur gevraagd om terug te keren naar huis.

Je was dus vooraf niet gespannen?
Wel een beetje, toch?

Als ik het zo lees was die hoge brug de druppel.
Klote situatie, vooral omdat je vroeg om naar huis te gaan, dan zit je weer thuis en denk je dat je een heel klein beetje een loser bent, terwijl de rest van de wereld denkt dat je alles kunt regelen.

Het bizarre is dat je dat ook dagelijks doet.
En blijkbaar goed ook.

quote:

Op vrijdag 9 oktober 2009 23:06 schreef capricia het volgende:

[..]

Tuurlijk slaat het nergens op. En tuurlijk gaat het vanzelf ooit weer eens weg. Maar wat ik op zo'n moment voel is wel echt voor mij. Het is mijn realiteit. Ik leef de rest van mijn leven met mijzelf. Niet met mijn werk, en eigenlijk ook niet met mijn partner (ook al hoop ik van wel!).

Heb je al eens met een professional hierover gesproken?

Dat klopt ook wel. Eens zou een ieder in dit forum zijn klachten bovenop komen. Maar de frustratie zul je vast herkennen. Gezien het een tegenstrijdigheid is in je eigen lichaam. Je wilt van de klachten af, begrijpt ze niet omdat ze totaal nergens op slaan, maar tegelijkertijd veroorzaken je hersenen deze klachten opnieuw zelf. Daarbij begrijpt niet iedereen in mijn kring mijn klachten. Dat is soms frustrerend.
Hoewel ik het steeds beter naast me neer kan leggen.

Ik heb een tijdje bij de psycholoog gelopen. Het overlijden van Vilmos is me te hard aangekomen. Stond sinds dat moment constant stil bij mijn lichaamsfunctioneren. Maakte me zorgen om mijn eigen gezondheid en die van anderen waar ik veel van houd. Het idee dat het moment ooit komt dat ik mijn ouders verlies, mijn broertje, mijn zusje. Situaties waar je helemaal niet bij stil moet staan.

Het begon ooit met hyperventilatie, hartkloppingen en depersonalisatie. Nu beperkt het zich gelukkig tot paniekaanvallen, agorafobie met af en toe vlagen van derealisatie.

Echter heb ik er in mijn eigen huis en thuis bij mijn ouders totaal geen last van. Dan ben ik mezelf en voel ik me zoals voor de klachten.

Eind oktober start ik een behandeling bij Molemann mental health clinics.

Vanmiddag het drukke centrum in geweest en ging boven verwachting heel aardig. Het heeft me een hoop zelfvertrouwen gegeven voor vanavond (ga voor het eerst in tijden weer eens naar een concert). Echter ging ik net bij de snackbar een patatje halen en daar begon het circus weer van voor af aan. Verstijfd / verlamd van 'angst' om niets. Gevoel van derealisatie. Gevoel controle te verliezen. Over een uur moet ik al gaan, naar dat concert. Zie er nu wel tegenop

quote:

Op zondag 20 september 2009 17:59 schreef static het volgende:
Het was er ineens. Als ik thuiskom van mijn werk loop ik altijd een rondje (er is altijd wel wat te zien hier in Hong Kong) en het schoot er opeens in. Toen kreeg ik het ook weer op de snelweg (waar het allemaal ooit mee begonnen is, aanvallen tijdens het autorijden) wat erg vreemd is omdat ik het alleen had als ik reed en niet naast iemand zat.

Wat voor ademhalingsoefeningen zijn er?

Je had niet toevallig koffie gedronken van tevoren? Of cola?
Of misschien heb je wel hooikoorts en ja dit kan ook nog in de herfst of het zijn chemtrails wie weet?

Probeer er zo weinig mogelijk aandacht aan te geven...
Zelfde geld heb je ff een lagere bloeddruk of bv ijzertekorten kun je ook sneller door gaan ademen bv..
drink water als je een aanval hebt...komt het door voeding dan is het sneller over nml.

quote:

Op zaterdag 10 oktober 2009 18:59 schreef zhe-devilll het volgende:

of het zijn chemtrails wie weet?

quote:

Op zaterdag 10 oktober 2009 18:59 schreef zhe-devilll het volgende:

[..]

Je had niet toevallig koffie gedronken van tevoren? Of cola?

Cafeine is funest inderdaad.

Erg lastig lijkt me dit. Maar, wat kan er nou helemaal mis gaan bij zo'n hoge brug eigenlijk? Wat dacht je zelf toen? En ook zo raar dat dat met medicijnen allemaal opgelost kan worden. Veranderen die gedachten dan? Of verhelpen ze alleen het gevoel waardoor je die gedachten krijgt? Erg typerend overigens dat je zegt 'we gingen over een aantal bruggen en door tunnels, en dat ging redelijk tot zeer goed'.. als ik in een auto zit dan denk ik daar helemaal niet bij na, dan denk ik hoogstens van zo hee dit is wel een hele hoge brug, ik ben niet constant bezig met 'hoe het gaat'.

Als het een soort van hallucinaties zijn CQ derealisatie, zorg dan iig dat je altijd genoeg slaapt (dwz, normaal slaapt en niet dmv medicijnen) en nooit te weinig eet en drinkt. Ook kan het helpen je ogen en oren goed te laten testen.. iets simpels als ineens minder horen of zien, of beginnende migraine/epilepsie aanvallen met bijbehorende visuele effecten kan heel goed voor rare hallucinaties zorgen.

[ Bericht 29% gewijzigd door Maanvis op 11-10-2009 05:46:44 ]

Grappig moment vanmiddag even. Ik zat bij de psychologe en ze zag de krassen op mijn arm (stuk of 9) en vroeg me op een hele enge manier of ik aan zelfverminking had gedaan. Toen moest ik uitleggen dat het konijn zijn poten in mijn arm had gezet, een hele moeilijke taak was dat. Ik denk dat ze het nog steeds niet geloofd.

quote:

Op maandag 2 november 2009 18:33 schreef tomtomkortom het volgende:
Grappig moment vanmiddag even. Ik zat bij de psychologe en ze zag de krassen op mijn arm (stuk of 9) en vroeg me op een hele enge manier of ik aan zelfverminking had gedaan. Toen moest ik uitleggen dat het konijn zijn poten in mijn arm had gezet, een hele moeilijke taak was dat. Ik denk dat ze het nog steeds niet geloofd.

Geloof je het zelf wel?

quote:

Op maandag 2 november 2009 18:34 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Geloof je het zelf wel?

Ja uiteraard, omdat ik weet wat er is gebeurd. Kijk, ik kan mij voorstellen dat het er verdacht uitziet. Toen ik in de wachtkamer zat dacht ik "die gaat het vast vragen". En terecht natuurlijk! Ik weet niet hoe vaak zelfverminking voorkomt, maar het komt voor en logisch dat ze het vraagt. Ik werd er zelf misselijk van en klapte dicht, maar kon het uiteraard wel uitleggen. Moet ik er bij zeggen dat ik slecht tegen beelden (maar ook verhalen) over operaties, wonden of ongelukken kan.

quote:

Op maandag 2 november 2009 18:58 schreef tomtomkortom het volgende:

Ja uiteraard, omdat ik weet wat er is gebeurd. Kijk, ik kan mij voorstellen dat het er verdacht uitziet. Toen ik in de wachtkamer zat dacht ik "die gaat het vast vragen". En terecht natuurlijk! Ik weet niet hoe vaak zelfverminking voorkomt, maar het komt voor en logisch dat ze het vraagt. Ik werd er zelf misselijk van en klapte dicht, maar kon het uiteraard wel uitleggen. Moet ik er bij zeggen dat ik slecht tegen beelden (maar ook verhalen) over operaties, wonden of ongelukken kan.

Lijkt mij toch dat je een beetje aandacht wilde, anders had je wel iets met lange mouwen aangetrokken.

quote:

Op maandag 2 november 2009 19:07 schreef APK het volgende:

[..]

Lijkt mij toch dat je een beetje aandacht wilde, anders had je wel iets met lange mouwen aangetrokken.

Wat is dit nou weer voor een vooroordeel. Ik stroop mijn mouwen altijd op, het is een gewoonte.

quote:

Op maandag 2 november 2009 19:08 schreef tomtomkortom het volgende:

[..]

Wat is dit nou weer voor een vooroordeel. Ik stroop mijn mouwen altijd op, het is een gewoonte.

Ja ok maar als je er al bang voor was dat ze erover zou beginnen, dan is het wel een beetje raar dat je je mouwen niet even normaal doet dan.

Psychologen gissen ook alleen maar naar hoe ze dit op moeten lossen. Er zijn methoden voor maar die werken lang niet voor iedereen.

quote:

Op maandag 2 november 2009 19:19 schreef Intuit het volgende:

[..]

Ja ok maar als je er al bang voor was dat ze erover zou beginnen, dan is het wel een beetje raar dat je je mouwen niet even normaal doet dan.

Ik was er niet bang voor. Ik dacht enkel even "die zal wel denken", meer niet. Sterker: ik heb niets te verbergen, ik wil gewoon van mijn agorafobie af. Ik stroop mijn mouwen altijd op en als ik thuis of op mijn werk ben loop ik vrijwel altijd in een t-shirt rond.

@ EggsTC: dat klopt ook. Zo wil ik snel technieken aangereikt krijgen om aan de slag te gaan. Praten vind ik prima, maar wil het liefst actie, ondernemen, oefenen etc. Maar onderzoek is in de eerste plaats nodig. En wederom: logisch.

Als je een goede techniek wil, begin dan met meditatie en kom je angsten onder ogen daarmee.

quote:

Op maandag 2 november 2009 19:35 schreef EggsTC het volgende:
Als je een goede techniek wil, begin dan met meditatie en kom je angsten onder ogen daarmee.

meditatie is helemaal niet verstandig als je niet stabiel bent....

quote:

Op maandag 2 november 2009 21:07 schreef Angst het volgende:

[..]

meditatie is helemaal niet verstandig als je niet stabiel bent....

Ja, alsof meditatie tegen alle angst- en paniekstoornissen helpt...
Nooit meer een psycholoog nodig, alle medicijnen zijn voor niets...
En die stoornis? Ach een beetje mediteren lost dat wel op...

Eggs, wat jij hier schrijft is gewoon veel te simpel gesteld.