Opeens heb je het weer terug: paniekaanvallen.

Veel stress?

misschien dat er iets nieuws in je leven is gekomen? Andere baan en dat soort dingen..

Grappig, dacht er net over een topic te openen. Ik begrijp wat je bedoelt. Kort samengevat: vorig jaar is een vriend van mij plots overleden. Kreeg last van hyperventilatie, depersonalisatie, paniekaanvallen. Puur vanwege de ineens zo dichtbije realiteit: "ja, elke dag kan je laatste zijn" "ja, ook mijn hart of die van een familielid / vriend kan er zo ineens mee kappen". Anyway, ik vertrouwde mijn gezondheid en lijf niet meer. Kortom: ging er op letten en daar zat het probleem, zoals bij veel angsten. Na lang bij de psych gelopen te hebben ben ik over hyperventilatie, depersonalisatie heen.

Sinds juni, tijdens een evenement wat ik organiseerde kreeg ik last van derealisatie. Sindsdien heb ik ook weer last van paniekaanvallen. Zo gisteren nog. Onrustig in mijn hoofd toen plots besloten werd vanwege het lekkere weer een terrasje te pakken. Op het terras zat ik ook bepaalt niet rustig. Vol paniek in mezelf. Het moet ze vast opgevallen zijn zonder een woord erover te slijten. Daarna moest ik nog wat ophalen. Die paar meters. Het leken wel kilometers en dacht over de hele route na.

Ik start een dezer weken aan een cursus mindfullness / voluit leven. Je zou er eens naar kunnen informeren bij punt voor geestelijke gezondheid in de buurt. Paniekaanvallen schijnen goed te behandelen te zijn.

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 19:28 schreef static het volgende:

[..]

Altijd, is dus een constante factor.

Een mens kan maar een bepaalde hoeveelheid stress hebben. Als er constant heel veel stress is wordt dat op een bepaald moment te veel. Dit zou heel goed toch de aanleiding kunnen zijn geweest voor het terugkeren van de paniekaanvallen.

Misschien helpt t om in je achterhoofd te houden dat het maar tijdelijk is!!

Ik zou echt eens naar al die stress gaan kijken, zoals eerder ook al gezegd. Ik ervaar stress zelf als behoorlijk verslavend, het is ook het ideale middel om je gevoelens uit de weg te gaan. En juist daarvan krijg je paniekaanvallen. Alsof je een piek krijgt in je stressnivo.

Misschien nog een tip: http://www.agorafobie.be/welkomvideo.php

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 19:09 schreef static het volgende:
Jaren geleden had ik last van paniakaanvallen en agorafobie. Heb ik toen medicijnen voor gekregen, ging prima.

De laatste weken komt het weer terug, paniekaanvallen op straat, trillende knieen en onbewust of bewust bepaalde straten e.d. vermijden. Hoe komt dat? Het ging altijd prima?

Klinkt als een reactie van je onderbewustzijn.
Ooit al eens aan NLP gedacht?

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 19:09 schreef static het volgende:
Jaren geleden had ik last van paniakaanvallen en agorafobie. Heb ik toen medicijnen voor gekregen, ging prima.

De laatste weken komt het weer terug, paniekaanvallen op straat, trillende knieen en onbewust of bewust bepaalde straten e.d. vermijden. Hoe komt dat? Het ging altijd prima?

Stress en daardoor foute ademhaling?

Van nabij ken ik iemand die uiteindelijk de straat niet meer op durfde. Het hele medische circuit doorlopen maar niets hielp. Uiteindelijk kwam ze bij een ademhalingstherapeute en binnen vier maanden was het probleem helemaal over. Goed ademhalen neemt naar verluidt ontzettend veel klachten weg.

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:27 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
Van nabij ken ik iemand die uiteindelijk de straat niet meer op durfde. Het hele medische circuit doorlopen maar niets hielp. Uiteindelijk kwam ze bij een ademhalingstherapeute en binnen vier maanden was het probleem helemaal over. Goed ademhalen neemt naar verluidt ontzettend veel klachten weg.

Vier maand? das veel te lang!

Dat kan ook in 10 minuten.....

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:30 schreef korteweg het volgende:

[..]

Vier maand? das veel te lang!

Dat kan ook in 10 minuten.....

Ja kan......maar dat is wel lullig voor static

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:33 schreef Neemmijnietserieus het volgende:

[..]

Ja kan......maar dat is wel lullig voor static

Zal ik dan jou verhaaltje als niet gelezen beschouwen?

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:35 schreef korteweg het volgende:

[..]

Zal ik dan jou verhaaltje als niet gelezen beschouwen?

In jouw geval, "Beschouw het maar als niet gelezen"

Static kan er daarentegen en misschien wel wat voordeel uit halen

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:37 schreef Neemmijnietserieus het volgende:

[..]

In jouw geval, "Beschouw het maar als niet gelezen"

Static kan er daarentegen en misschien wel wat voordeel uit halen

Ja, hahahahaha

Voordeel? En als ik jou nou vertel dat het gewoon snel kan?

Vertel het static, die heeft klachten

quote:

Op zaterdag 19 september 2009 20:43 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
Vertel het static, die heeft klachten

Misschien is het handig hem te laten kiezen........


hahahahaha ben wel bang dat ie dat van jou neemt

Als ik een paniekaanval krijg luister ik altijd naar een ontspanningsoefening die ik altijd op m'n MP3 heb staan. Maar ik snap niet hoe je het zo opeens weer kan krijgen zonder zelf aanleiding te kunnen bedenken ervoor. Misschien toch onbewust stress, of inderdaad een verandering in je leven? Leg 't anders voor aan de hulpverlener die je toentertijd die medicijnen voorschreef.

tvp.

Hee static, ik heb er sinds kort ook heel veel last van. Eerder nooit veel eigenlijk, maar bij mij is het door de stress..
En dat is altijd leuk dat er wordt gezegd dan dat ik van die ademhalingsoefeningen moet doen. Maar ga dat maar eens doen als je in je eentje bent en helemaal in paniek

Hoop dat je er snel weer vanaf bent want het is echt kut

er zijn volgens mij verschillende soorten angstoornissen, waarbij sommige blijkbaar heel snel genezen en andere niet.
ademhaling en hyperventilatie is niet bij iedereen een symptoon, dus daaraan werken heeft ook verder niet veel nut.

@static vooral niet toegeven aan het vermijden van dingen, juist wel doen... dan kan het in elk geval niet erger worden....

was het er weer ineens of is het weer langzaam gegroeid?

quote:

Op zondag 20 september 2009 17:59 schreef static het volgende:
Het was er ineens. Als ik thuiskom van mijn werk loop ik altijd een rondje (er is altijd wel wat te zien hier in Hong Kong) en het schoot er opeens in. Toen kreeg ik het ook weer op de snelweg (waar het allemaal ooit mee begonnen is, aanvallen tijdens het autorijden) wat erg vreemd is omdat ik het alleen had als ik reed en niet naast iemand zat.

Wat voor ademhalingsoefeningen zijn er?

Meditatie.

Adem door je buik, niet door je borstkas. Adem langer uit dan in.

Ik kan er ( jammer genoeg) over meepraten.
de reden dat zulke dingen terug kunnen komen, is misschien doordat je dingen verdrongen hebt, of niet helemaal verwerkt doordat je bijv. op medicatie gezet bent waardoor je dacht je beter te voelen, maar als je medicatie stop, nouja dan zijn 9 van de 10 mensen gewoon een wrak.

Paniekaanvallen zijn vreselijk, Probeer waneer het je overkomt dingen op een rijtje te zetten en je op je ademhaling te concentreren. ( door je buik ademen en niet alleen bovenin want dan ga je hyperventileren)

Je kunt als je het echt niet meer weet natuurlijk altijd een verwijskaart naar een haptonoom vragen bij je huisarts. Die kan jou heel veel oefeningen leren.

Echt ellende die paniekaanvallen kan dr over meepraten.. 3 jaar geleden had ik eerste paniekaanval zware hyperventilatie dr bij. Daarna bijna een jaar elke dag wel een grote of kleine paniekaanval gehad, werd echt een angststoornis op een gegeven moment. Ben nu sinds een half jaartje eindelijk helemaal van de Xanax af dat ging soms ook niet gemakklijk. Toch speelt het nog in mn hoofd af en toe. Laatst voelde ik me op de snelweg ook niet helemaal goed en nu rijd ik een stuk minder lekker gelijk. Wil volgend jaar ook weeris met vakantie maar de gedachte een vleigtuig in te stappen(vriendin wil wat verder weg) zorgt dr al voor dat ik wat licht in mn hoofd wordt.. Hoe gaan jullie hier mee om als het wel beter gaat maar je het nog niet los kan laten helemaal?Ik zie het ook niet echt zitten om meer naar de psycholoog te gaan.. Kost veel tijd en ben dr mee gestopt omdat ik de herhaling viel met wat er besproken werd.

quote:

Op woensdag 23 september 2009 18:58 schreef Doe_maar_gewoon het volgende:
Ik kan er ( jammer genoeg) over meepraten.
de reden dat zulke dingen terug kunnen komen, is misschien doordat je dingen verdrongen hebt, of niet helemaal verwerkt

Zo zie ik het ook. Hele heftige emoties die je verdrongen hebt. Ik weet er zelf ook het nodige van door ervaring.

Ik heb er gegarandeerd last van in situaties waarin ik het gevoel heb niet weg te kunnen (vluchten). Bijvoorbeeld tussen rijen mensen zitten in een theater. Het gevoel dat ik niet zomaar weg kan lopen, daar krijg ik het geheid benauwd van. Het lijkt wel alsof op die momenten naar boven komt dat ik bepaalde dingen nog niet onder ogen heb gezien en het feit dat ik niet weg kan lopen maakt dat ik dat tegenkom. Als eelt gewone emoties zijn, is een eksteroog een paniekaanval.

Misschien wat onhandig opgeschreven.

Medicatie is niet de oplossing. Althans, zolang je daarnaast niet gaat bekijken wat je lichaam als signaal afgeeft. Paniekaanvallen zie ik als signalen dat je geest nog wel iets te verhapstukken heeft.

goed uitrusten!
En misschien toch te druk geweest afgelopen tijd? Probeer op tijd je rust te nemen ook, als je zo'n aanval krijgt is het eigenlijk al te laat.

Oefening die bij mij helpt tegen hyperventilatie:

Zo ver mogelijk uitblazen, en dan gewoon je longen vol laten lopen.
Paar keer doen, als het goed is zakt je adem dan weer naar je buik.
Probeer ook al je spieren (vooral in je nek en rug) goed te ontspannen. Neem een lekkere massage of zo, kan vast wel daar in HK

quote:

Op woensdag 23 september 2009 19:43 schreef Bombshell het volgende:
Hoe gaan jullie hier mee om als het wel beter gaat maar je het nog niet los kan laten helemaal?Ik zie het ook niet echt zitten om meer naar de psycholoog te gaan.. Kost veel tijd en ben dr mee gestopt omdat ik de herhaling viel met wat er besproken werd.

Als je er geen baat bij hebt, dan heeft het idd. niet zoveel zin. Maar er zijn meer wegen naar Rome. Iemand noemde al haptonomie: een hele andere insteek dan praten. Je lichaam praat namelijk ook.

Ik gok dat TS niet meer gaat reageren. Voglens mij is hij gebanned

Het kan ook komen als je ergens een enorm schuldgevoel over hebt trouwens

quote:

Op woensdag 23 september 2009 20:09 schreef static het volgende:

[..]

Hoe kom je erbij?

Deze club schijnt wonderen te verrichten

http://www.reventacare.nl/index.php

Ik heb ook last van paniekaanvallen. De oorsprong is voor mezelf - denk ik - wel bekend. Echter schijnt de oplossing niet alleen te liggen in het trainen van een goede ademhaling, maar ook in het anders leren denken.

In mijn geval: ik ben bang voor een eventuele paniekaanval en de gevolgen. Bang om mijn bewustzijn te verliezen in het openbaar, maar ook bang voor datgene wat je voelt, hoort en ziet als het ware tijdens een paniekaanval.

In de rij bij de kassa voel ik me bijvoorbeeld vaak alsof ik onvoldoende gegeten heb, een gevoel alsof ik een lage bloedsuikerspiegel heb. Een gevoel alsof je elk moment om kan vallen. Maar ook het gevoel dat ik er niet helemaal bij ben. Derealisatie.

De makkelijkste manier om met paniekaanvallen om te gaan vond ik door gewoon rustig te benederen dat er geen gevaar was. Je lichaam reageert verkeerd op een prikkel, dat is geen reden om je geest ook maar op hol te laten slaan.

Mooi topic.
Bij mij zijn de paniekaanvallen een jaar na het stoppen van de medicatie weer beginnen.
Mijn ha denkt dathet in zekere zin ook erfelijk kan zijn.

quote:

Op woensdag 23 september 2009 22:57 schreef capricia het volgende:
Mooi topic.
Bij mij zijn de paniekaanvallen een jaar na het stoppen van de medicatie weer beginnen.
Mijn ha denkt dathet in zekere zin ook erfelijk kan zijn.

dat kan zeker, mensen hebben altijd een redelijk normaal patroon van bijvoorbeeld noradrenaline (fright - flight), dat zich een beetje als een golfbeweging door de dag beweegt, komt het noratrenaline boven een bepaalde treshold dan kan er een soort overshoot plaatsvinden (soort hypercorrectie) waardoor er een panic attack onstaat, dit kan zeer wel biologisch van aard zijn, maar hoeft natuurlijk niet.

Panic attacks zijn denk ik niets minder dan een verkeerde corrigerende response in de hersenen

quote:

Op woensdag 23 september 2009 20:58 schreef tomtomkortom het volgende:
Ik heb ook last van paniekaanvallen. De oorsprong is voor mezelf - denk ik - wel bekend. Echter schijnt de oplossing niet alleen te liggen in het trainen van een goede ademhaling, maar ook in het anders leren denken.

In mijn geval: ik ben bang voor een eventuele paniekaanval en de gevolgen. Bang om mijn bewustzijn te verliezen in het openbaar, maar ook bang voor datgene wat je voelt, hoort en ziet als het ware tijdens een paniekaanval.

In de rij bij de kassa voel ik me bijvoorbeeld vaak alsof ik onvoldoende gegeten heb, een gevoel alsof ik een lage bloedsuikerspiegel heb. Een gevoel alsof je elk moment om kan vallen. Maar ook het gevoel dat ik er niet helemaal bij ben. Derealisatie.

Herkenbaar.
Ik heb een hele lage dosis med. En heb ook bij psych anders leren denken.
Cognitieve gedragstherapie leert je dat sommige gedachtes irreeel zijn.
Met mij gaat het nu goed omdat ik voortaan automatisch de irreeele gedachtes vervang door reeele gedachtes.
Als ik me onrustig voel (en daar komt ook licht in mijn hoofd bij kijken inderdaad) dan ga ik na of ik het druk heb, me ergens zorgen over maak en dan ga ik ontspanningsoefeningen doen, letten op spierspanningen in mijn nek / schouders.
Dit gaat vooralsnog goed om tot rust te komen en de angst niet te groot te laten worden.
Verder ishet ook zo dat hoe langer het geleden is dat je een aanval hebt gehad, hoe meer vertrouwen je krijgt dat het achter je ligt. En dan dus zorgen dat de spanning niet weer te hoog op gaat lopen.

Hoe meer je ermee bezig bent, hoe erger het denk ik wordt.
Probeer met kleine stapjes weer het vertrouwen te krijgen dat dingen wel goed gaan.

quote:

Op woensdag 23 september 2009 22:57 schreef capricia het volgende:
Mooi topic.
Bij mij zijn de paniekaanvallen een jaar na het stoppen van de medicatie weer beginnen.
Mijn ha denkt dathet in zekere zin ook erfelijk kan zijn.

Ik denk ook dat het erfelijk is.

Wel stom toevallig dat mijn oma nooit de straat opging, en ik een tante heb die ook zwaar psychisch in de shit zit..
Gelukkig is het bij mij nooit zó ver gekomen, mede dankzij huidige kennis bij doktoren + een flinke dosis doorzettingsvermogen.

Ik heb het zo;n beetje bij elke arts/fysio. psych waar ik geweest ben gevraagd, en zij zeggen dat het niet zo is. Geloof ze niet Voor zover ik het zie zit de aanleg heus in de familie. De mate waarin kun je wel wat aan doen.

Gaat gelukkig goed met me trouwens al een hele tijd

Maar stoppen met medicatie ben ik wel angstig voor. Ben zo blij dat ik weer 90 % goed functioneer.

quote:

Op vrijdag 25 september 2009 09:20 schreef Ole het volgende:

[..]

Ik denk ook dat het erfelijk is.

Wel stom toevallig dat mijn oma nooit de straat opging, en ik een tante heb die ook zwaar psychisch in de shit zit..
Gelukkig is het bij mij nooit zó ver gekomen, mede dankzij huidige kennis bij doktoren + een flinke dosis doorzettingsvermogen.

Ik heb het zo;n beetje bij elke arts/fysio. psych waar ik geweest ben gevraagd, en zij zeggen dat het niet zo is. Geloof ze niet Voor zover ik het zie zit de aanleg heus in de familie. De mate waarin kun je wel wat aan doen.

Gaat gelukkig goed met me trouwens al een hele tijd

Maar stoppen met medicatie ben ik wel angstig voor. Ben zo blij dat ik weer 90 % goed functioneer.

Ik weet wel zeker dat het bij mij in de familie zit en dat het erfelijk is.
En de ad die je voorgeschreven krijgt, 80% van die medicijnen is een serotonine heropname remmer. Maw: zonder die medicijnen heropneem je teveel serotonine. Dus imo zit er dus wel degelijk een fysieke component aan.
Heb zelf een tijd geleden meer dan 10 sessies gedaan met een psycholoog (aangeraden door mijn h.a.), maar daar kwam weinig uit, behalve dat ik een paniekstoornis heb...joh, daar was ik ook al achter. De psych. reden daarachter konden we niet vinden. En toen ben ik maar gestopt met het bezoeken van haar. Want op een gegeven moment gaan ze zo diep in je wroeten dat je zelf ook gaat denken dat de teddybeer die verdween toen je 4 was de oorzaak is van alles..

Met de medicijnen erbij kan ik er eigenlijk wel goed mee leven.
Ik doe gewoon mijn werk, en moet goed opletten dat ik niet te lang te veel hooi op mijn vork neem. En er zijn situaties waarbij ik weet dat ik er meer last van kan krijgen, en die situaties ga ik heel rustig te lijf.

quote:

Op donderdag 24 september 2009 08:28 schreef Re het volgende:

[..]

dat kan zeker, mensen hebben altijd een redelijk normaal patroon van bijvoorbeeld noradrenaline (fright - flight), dat zich een beetje als een golfbeweging door de dag beweegt, komt het noratrenaline boven een bepaalde treshold dan kan er een soort overshoot plaatsvinden (soort hypercorrectie) waardoor er een panic attack onstaat, dit kan zeer wel biologisch van aard zijn, maar hoeft natuurlijk niet.

Panic attacks zijn denk ik niets minder dan een verkeerde corrigerende response in de hersenen

dit dus.

Als dát het is, en je bent eens kritisch naar je eigen reacties (paniekaanval, angst), hoe serieus moet je zoiets dan nemen? Hoe bang moet je ervoor zijn?

Zolang je oefeningen doet om rustig te worden, op zoek gaat in jezelf naar de oorzaak, lange lange therapiesessies neemt, medicijnen slikt om rustig te blijven neem je die reacties ontzettend serieus. En mogen ze er dus niet zijn.

Als je iets heel serieus neemt en als iets er niet mag zijn, doe je je best om het te voorkomen (want je denkt dat het een boodschap is voor de toekomst: Dit! Mag! Nooit! Meer! Gebeuren! alleen dat al, maakt het erger trouwens) terwijl je er dus helemaal geen invloed of controle over hebt. Je vecht dus uit alle macht tegen iets wat je gelabeld hebt als 'ERG!!!!!!' en het werkt niet eens (het wordt vooral erger eigenlijk... je hele leven wordt een grote angst om geen angst te hebben).

Wat nu??!!! Wat dan??!!! Zorg dat je een cursus doet zoals eerder hier werd omschreven waarin je leert te accepteren dat het leven soms nare cadeautjes voor je heeft, maar dat dit losstaat van het leven zelf. (voluit leven bv.). Ik geef zelf ook cursussen, maar mag geen reclame maken

Je leert gevoelens en gedachten te laten komen en gaan, zonder dat je daar iets voor hoeft te gaan doen. Je hoofd is een vreemd iets dat soms (zoals Re het zo mooi omschrijft) zonder reden op tilt slaat. So be it dan. Dan heb je een paniekaanval gehad. En dus??? Dus niets.

Mijn angst is - denk ik - 'ten onder gaan'. Controle verliezen. Kun je van een paniekaanval 'out' gaan, dus je bewustzijn verliezen? Dat gevoel heb ik altijd als ik een paniekaanval heb. Thuis heb ik zelden een paniekaanval en als ik er één lijk te krijgen, dan heb ik deze snel weer onder controle. Op straat, in de trein of in een winkel heb ik er meer moeite mee en ben ik ook echt bang. Op een terrasje of in de auto (waar je voor je gevoel helemaal niet zo weg kan lopen) of in het uitgaan 'helemaal'.

quote:

Op vrijdag 25 september 2009 18:44 schreef tomtomkortom het volgende:
Mijn angst is - denk ik - 'ten onder gaan'. Controle verliezen. Kun je van een paniekaanval 'out' gaan, dus je bewustzijn verliezen? Dat gevoel heb ik altijd als ik een paniekaanval heb.

als je heftig genoeg hyperventleert zou dat best kunnen ja...maar met een beetje ademhalngstrainng zou je dat wel op kunnen lossen

Hyperventilatie heb ik geen last meer van. Wel gehad, maar inderdaad van af gekomen door een andere manier van ademhalen aan te leren. Paniekaanvallen, depersonalisatie (gelukkig geen last meer van) en derealisatie heb ik sinds het plotselinge overlijden van een maat van me. Denk dat daar de oorzaak ook ligt.

quote:

Op vrijdag 25 september 2009 17:29 schreef m-niki het volgende:

[..]

dit dus.

Als dát het is, en je bent eens kritisch naar je eigen reacties (paniekaanval, angst), hoe serieus moet je zoiets dan nemen? Hoe bang moet je ervoor zijn?

Zolang je oefeningen doet om rustig te worden, op zoek gaat in jezelf naar de oorzaak, lange lange therapiesessies neemt, medicijnen slikt om rustig te blijven neem je die reacties ontzettend serieus. En mogen ze er dus niet zijn.

Als je iets heel serieus neemt en als iets er niet mag zijn, doe je je best om het te voorkomen (want je denkt dat het een boodschap is voor de toekomst: Dit! Mag! Nooit! Meer! Gebeuren! alleen dat al, maakt het erger trouwens) terwijl je er dus helemaal geen invloed of controle over hebt. Je vecht dus uit alle macht tegen iets wat je gelabeld hebt als 'ERG!!!!!!' en het werkt niet eens (het wordt vooral erger eigenlijk... je hele leven wordt een grote angst om geen angst te hebben).

Wat nu??!!! Wat dan??!!! Zorg dat je een cursus doet zoals eerder hier werd omschreven waarin je leert te accepteren dat het leven soms nare cadeautjes voor je heeft, maar dat dit losstaat van het leven zelf. (voluit leven bv.). Ik geef zelf ook cursussen, maar mag geen reclame maken

Je leert gevoelens en gedachten te laten komen en gaan, zonder dat je daar iets voor hoeft te gaan doen. Je hoofd is een vreemd iets dat soms (zoals Re het zo mooi omschrijft) zonder reden op tilt slaat. So be it dan. Dan heb je een paniekaanval gehad. En dus??? Dus niets.

ik neem aan dat jij nooit een paniekaanval hebt gehad...
want het voelt dus gewoon echt heel naar....

ik heb zelf gelukkig nooit ech angst voor de angstaanvallen gehad.... maar je moet niet zeggen dat het niet erg is....
als ik dingen kapot maak, mezelf kapot maak tijdens een paniekaanval, dan kan ik niet achteraf denken, zo het was maar een paniekaanval, en die sloeg nergens op.

dat het een onzin/ overtrokken/ belachelijke reactie is op bepaalde prikkels, wil niet zeggen dat het geen serieuse gevolgen heeft.

Ik zeg ook niet dat een paniekaanval niet erg is.. het is een ontzettend nare ervaring!

Maar wanneer je de angst hebt om de controle te verliezen (quote uit eerdere post van iemand en ik weet dat veel mensen juist die angst hebben die leidt tot paniekaanvallen) dat het niet helpt om dat idee te versterken door jou het idee te geven dat je die angst onder controle kan krijgen (want dan zeg ik als professional dat je gelijk hebt dat het zo levensgevaarlijk is. Ik versterk jouw idee daarvan dus alleen maar, waardoor de angst dat het mis kan gaan realistischer wordt en je doodsangst versterkt).

Gevolg: Je leert ontspanningsoefeningen aan, je gaat met een versterkt idee van controle hebben op een angstige situatie de deur uit, In situaties waar je eerder een paniekaanval hebt gehad wordt gezien als mogelijke plek om je controle te verliezen, raak je bang om de controle te verliezen (want je weet zeker dat het bestaat: controle hebben), je hartslag gaat vervolgens omhoog (door de fysieke reactie in het limbisch systeem - flight or fight), je krijgt minder zuurstof binnen omdat je sneller gaat ademen, je krijgt het hierdoor zwart voor de ogen, voelt je duizelig, je hebt een grotere kans om 'out' te gaan et voila: je hebt het gevoel dat je doodgaat en dat wil je noooooit meer, dus loop je opnieuw naar de therapeut om die controle te versterken. De cirkel is weer rond.

Ik vind het moeilijk om het in een paar zinnen uit te leggen... misschien is het nog het meest samen te vatten in de woorden "controle is onderdeel van het probleem" en methoden aanleren die je illusie op controle versterken, versterkt dus ook het probleem --> vergroot zelfs de kans op paniekaanvallen.

Anyway, dit inzicht is ook doorgedrongen tot de reguliere hulpverlening en in GGZ instellingen en bv. psychologen met een eigen praktijk gaan steeds meer volgens dit principe werken, omdat het oude (de client de illusie van controle versterken door hem bv. ontspanningsoefeningen aan te leren) steeds meer achterhaald is.

Veel gelul maar weinig oplossingen.