R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hehe, herkenbaar. Heb mij ook ooit zo gevoeld, alleen dan een week lang. Ook gewoon zomaar opeens, er was niets echt veranderd in mijn leven of zo. Denk dat dat gevoel voortkomt uit tevredenheid, op dat moment valt alles op z'n plaats en ben je in balans. Door de drukte van alledag in je leven wordt die balans verstoord, door af en toe stil te staan en jezelf op te ''zoeken'' kan je weer in balans komen. Maar goed, tegenwoordig zijn we allemaal zoveel bezig met geluk en zo, miss wel teveel, je hoeft je toch niet altijd geweldig te voelen en alles hoeft niet altijd leuk te zijn, als je maar tevreden bent met jezelf en je leven, zo niet, dat moet je er wat aan doen. Waarom begin je niet eens met mediteren dan? Dat kost toch niet zoveel tijd? Gewoon s'avonds voor je gaat slapen, en miss sochtends als je wakker word, gewoon rustig mee beginnen. Ik wil dat ook wel gaan proberenquote:Op zaterdag 14 november 2009 23:56 schreef RRGJL het volgende:
Bah. Ik zou willen dat ik het vol hield om me hier altijd mee bezig te houden. Ik wilde en wil nog steeds ook gaan mediteren. Ook daar komt niets van. Had ik maar een "schop onder mijn kont robot"
Ik heb wel dat euforische gevoel niet al te lang geleden ervaren. En dat terwijl ik niet eens bewust bezig was met het leven in het nu. Het was pas de tweede of derde keer dat het me overkwam. Maarja, de laatste maanden zwiepen mijn stemmingen sowieso nogal hevig op en neer (sommige dagen niet, sommige dagen meerdere malen). Het ene moment ben ik depri en denk ik dat het nooit wat met me wordt, waarna ik een uur later ineens alles kan relativerenSoms denk ik wel eens; damn, ik zak steeds verder af
O, ik heb daar toen iets over geschreven zie ik - dat euforische gevoel -
[..]
hier eentje..die ook hinder ondervind van het denken.
En die constant bewust/onbewust denkt over bepaalde dingen...die me dwars zitten. En die niet willen "verdwijnen".
En die zelfs zo erg worden dat de concentratie op bepaalde momenten 0 is
Ga ff de beginpost goed lezen..is een behoorlijk lang stuk..maar heb het al globaal bekeken..en trekt wel mn aandacht moet ik zeggen
En die constant bewust/onbewust denkt over bepaalde dingen...die me dwars zitten. En die niet willen "verdwijnen".
En die zelfs zo erg worden dat de concentratie op bepaalde momenten 0 is
Ga ff de beginpost goed lezen..is een behoorlijk lang stuk..maar heb het al globaal bekeken..en trekt wel mn aandacht moet ik zeggen
Je bent niet de enige die daar last van heeftquote:Op zaterdag 14 november 2009 23:56 schreef RRGJL het volgende:
Bah. Ik zou willen dat ik het vol hield om me hier altijd mee bezig te houden. Ik wilde en wil nog steeds ook gaan mediteren. Ook daar komt niets van. Had ik maar een "schop onder mijn kont robot"
Dat constante zoeken naar afleiding of een simpel oppervlakkige manier van vermaak, daar kom ik maar niet vanaf. Nu is mijn excuus dat ik een drukke 40-urige werkweek heb en een vriendin, dus over het algemeen ben ik blij wanneer ik even tijd voor mezelf heb.
Het in het Nu leven doe ik niet zo heel vaak, maar tegenwoordig toch wel weer wat vaker. Ook omdat dit topic weer actief werd gemaakt. Wat ik nog wel veel doe is nadenken over dit onderwerp van verlichting van je ego. Telkens weer als ik tv kijk of bepaalde topics lees op dit forum, dan bedenk ik me wat nou de oplossing is voor alle negativiteit waar je dagelijks mee te maken krijgt.
Dan kom ik altijd weer uit op het ego en de rol die de identificatie daarmee speelt in onze huidige maatschappij. Hoe meer ik over verlichting nadenk en hoe kritischer ik naar alles (incl verlichting) kijk, hoe meer ik verlichting als oplossing accepteer.
Heb je nog wel momenten waarbij je in het nu bent en dan een diepe vrede voelt en daardoor automatisch een diepe volle ademhaling krijgt?quote:Ik heb wel dat euforische gevoel niet al te lang geleden ervaren. En dat terwijl ik niet eens bewust bezig was met het leven in het nu. Het was pas de tweede of derde keer dat het me overkwam. Maarja, de laatste maanden zwiepen mijn stemmingen sowieso nogal hevig op en neer (sommige dagen niet, sommige dagen meerdere malen). Het ene moment ben ik depri en denk ik dat het nooit wat met me wordt, waarna ik een uur later ineens alles kan relativeren
Dat blijft zo heerlijk, wanneer ik weer even helemaal in het nu ben. Die diepe volle ademteug die zo perfect aanvoelt
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Het is al heel goed dat je het vele denken als oorzaak ziet. Dat is al een stap in de goede richting. Het is idd zo dat je denken in deze trieste situatie helemaal niets kan veranderen aan het feit dat je je vriend kwijt bent.quote:Op zondag 15 november 2009 02:42 schreef tomtomkortom het volgende:
TVP
Hier kan ik veel aan hebben. Momenteel loop ik met spanningsklachten rond, veroorzaakt door het constante denken. Bewust en onbewust. Ik maak mezelf al bang als ik naar de supermarkt moet en ben constant bezig met controle. Dit is ook de hele probleem: bang om controle te verliezen. Waarom? Joost mag het weten. De aanleiding is het plotselinge overlijden van een maat van me, de oorzaak is het vele denken.
Waarschijnlijk is op dit moment het tegenovergestelde waar. Het denken heeft geen richting, is niet constructief en leidt alleen maar af. Wat er in dit topic te vinden is, kan je zeker helpen. Je kunt dat dwangmatige denken laten ophouden.
Voor de rest moet je proberen je denken richting te geven denk ik en dan in de zin van relativeren. Relativeren is zo ongeveer de belangrijkste eigenschap die een mens kan bezitten. Je leert alles vanuit een bepaald perspectief te zien. Hierdoor worden we wijzer en zullen we sterker in onze schoenen staan. Zo gauw je deze levenservaring een plekje hebt gegeven kun je de negatieve gevoelens en gedachten grotendeels achter je laten en kun je uit de les die je hebt geleerd juist kracht halen.
Verlichting, de doorbreking van de identificatie met je ego, kan je dus helpen door je ruimte te geven in je hoofd doordat je niet de hele tijd obsessief nadenkt. Door deze ruimte kun je de situatie met meer helderheid en aanwezigheid benaderen en dus beter constructief aanpakken met zicht op een echte oplossing.
Het gevaar in een situatie als de jouwe is dat je in een negatieve denkspiraal terecht komt en negatieve conclusies gaat trekken die weer worden vertaald naar negatievere overtuigingen over het leven. En deze negatieve overtuingen, gaan deel uitmaken van die bril waardoor je naar het leven kijkt en zullen daardoor andere gebieden van je leven negatief kunnen gaan beinvloeden.
Daarom is het dus zaak om de macht op je verstand, je ego, te hernemen door het aan te zien voor wat het is om zodoende de kracht te vinden om je negatieve denken te doorbreken. Dit geeft dan dus veel meer ruimte om de gebeurtenis te verwerken op een constructieve manier.
Dat is althans hoe ik er tegen aankijjk
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Dat je controle hebt is sowieso een illusie 
De keuze in eigen hand houden daarentegen is wel mogelijk, maar dat impliceert wel dat je ook daadwerkelijk een keuze, en dus een afweging maakt, en dat je de mogelijkheden ziet.
Ik ben de afgelopen tijd wat van mijn eigen opgehoopte "taboes" en dingen die ik altijd ontweek juist wél aan het doen, en ik kom langzamerhand tot de conclusie dat het allemaal geen hol uitmaakt wat je er van tevoren van denkt.
Voor mij betekent leven in het Nu momenteel voornamelijk dat ik mij inzet om te proberen zo vaak mogelijk beide kanten van de medaille te bekijken. Pas dan kan ik een situatie, keuze of probleem zodoende relativeren dat ik ook een bewuste keuze maak.
Nu is dit slechts een fase, een opstapje, tot het simpelweg tevreden zijn met wat je hebt, en het kunnen accepteren wat je niet hebt, maar voor mijzelf is dat al een grote en belangrijke stap voorwaarts.
De keuze in eigen hand houden daarentegen is wel mogelijk, maar dat impliceert wel dat je ook daadwerkelijk een keuze, en dus een afweging maakt, en dat je de mogelijkheden ziet.Ik ben de afgelopen tijd wat van mijn eigen opgehoopte "taboes" en dingen die ik altijd ontweek juist wél aan het doen, en ik kom langzamerhand tot de conclusie dat het allemaal geen hol uitmaakt wat je er van tevoren van denkt.
Voor mij betekent leven in het Nu momenteel voornamelijk dat ik mij inzet om te proberen zo vaak mogelijk beide kanten van de medaille te bekijken. Pas dan kan ik een situatie, keuze of probleem zodoende relativeren dat ik ook een bewuste keuze maak.
Nu is dit slechts een fase, een opstapje, tot het simpelweg tevreden zijn met wat je hebt, en het kunnen accepteren wat je niet hebt, maar voor mijzelf is dat al een grote en belangrijke stap voorwaarts.
Don't flatter yourself, let someone else do it for you.
Dat bang zijn om de controle te verliezen herken ik ook heel erg, alleen is er bij mij dan niet iets ernstigs gebeurd. Maar ik vermijd zelf altijd heel erg situaties waarvan ik van tevoren niet zeker weet hoe ze gaan aflopen, waar een grote onzekerheid in zit. Ik heb dit met alles, maar heb dit ook wel eens teruggevoerd naar mijn opvoeding. Mijn vader is namelijk ook iemand die totaal geen risico's durft te nemen en alles van tevoren wil afdekken (mijn moeder overigens ook, maar ze hamert er minder op) Hij zit overigens nu ook weer thuis met overspanningsverschijnselen en aan de antidepressiva, dus eigenlijk zou ik dat ook niet als voorbeeld moeten nemen omdat ik gewoon zie dat dat een fout voorbeeld is. Maar goed, dat zie ik nu pas en ik ben vanaf vroeger uit niet anders gewend... Het lijkt wel of ik bang ben voor onzekerheid en dat zie ik in alles terug. Ik durf niet te solliciteren omdat dat een onzekerheid met zich meebrengt, maar in mijn huidige baan voel ik me ook niet echt gelukkig (routine, geen uitdaging, te laag salaris maar wel een zekerheid van baan en inkomen). Ik zou nooit iets beginnen met een meid waarvan ik niet van tevoren weet of ik haar ook wel echt leuk vind, en ja, precies, dat weet je pas als je er mee gaat daten, het resultaat laat zich dus raden... En zo zijn er nog heel veel dingen in mijn leven waar ik gewoon niet aan begin vanwege de onzekerheid, ja, ik zie zelf ook in dat het volstrekt belachelijk is en nergens voor nodig is, maar hoe en waar begin je eraan hier iets aan te veranderen?
Don't let my username fool you...
Heel herkenbaar, same here. Tja, hoe begin je eraan? Ik denk dat die onzekerheid grotendeels voortkomt uit het vele denken. Stop daar mee, prent jezelf in dat al die vele gedachten je aandacht niet waard zijn want ze leveren eigenlijk niets op, kosten ook alleen maar energie. Richt je aandacht naar buiten, wat er om je heen gebeurd, dan zal je ook meer het nu ervaren en zal alles makkelijker gaan. Verder, ga gewoon echt op zoek naar ander werk en ga gewoon solliciteren, doe gewoon de dingen waar je als je veel nadenkt eigenlijk heel onzeker over bent, verstand op nul en gaanquote:Op woensdag 18 november 2009 22:22 schreef Metalfreak het volgende:
Dat bang zijn om de controle te verliezen herken ik ook heel erg, alleen is er bij mij dan niet iets ernstigs gebeurd. Maar ik vermijd zelf altijd heel erg situaties waarvan ik van tevoren niet zeker weet hoe ze gaan aflopen, waar een grote onzekerheid in zit. Ik heb dit met alles, maar heb dit ook wel eens teruggevoerd naar mijn opvoeding. Mijn vader is namelijk ook iemand die totaal geen risico's durft te nemen en alles van tevoren wil afdekken (mijn moeder overigens ook, maar ze hamert er minder op) Hij zit overigens nu ook weer thuis met overspanningsverschijnselen en aan de antidepressiva, dus eigenlijk zou ik dat ook niet als voorbeeld moeten nemen omdat ik gewoon zie dat dat een fout voorbeeld is. Maar goed, dat zie ik nu pas en ik ben vanaf vroeger uit niet anders gewend... Het lijkt wel of ik bang ben voor onzekerheid en dat zie ik in alles terug. Ik durf niet te solliciteren omdat dat een onzekerheid met zich meebrengt, maar in mijn huidige baan voel ik me ook niet echt gelukkig (routine, geen uitdaging, te laag salaris maar wel een zekerheid van baan en inkomen). Ik zou nooit iets beginnen met een meid waarvan ik niet van tevoren weet of ik haar ook wel echt leuk vind, en ja, precies, dat weet je pas als je er mee gaat daten, het resultaat laat zich dus raden... En zo zijn er nog heel veel dingen in mijn leven waar ik gewoon niet aan begin vanwege de onzekerheid, ja, ik zie zelf ook in dat het volstrekt belachelijk is en nergens voor nodig is, maar hoe en waar begin je eraan hier iets aan te veranderen?
Eigenlijk gaat het ook gewoon om zelfvertrouwen, kleine stapjes zetten om dat te vergroten, dus een andere baan zoeken is miss niet zo gek, je gaat dan iig (even)buiten je comfortzone. Daarnaast, het leven bestaat gewoon uit keuzes maken, je weet nooit hoe iets af zal lopen en die onzekerheid is ook grote onzin, het is gewoon pure controle, angst, veroorzaakt door je ego. Over je werk, je maakt eigenlijk geen echte keuze dus, dat brengt weer ontevredenheid met zich mee, volg je hart en maak iig een keuze, of je er blijft of niet, dat maakt niet uit, als je hem maar accepteert en er achter staat.
Eind vorig jaar in ongeveer dezelfde periode van het jaar als nu ben ik bezig geweest met solliciteren en dat vond ik ook best eng, maar ik zag ook dat dat me echt ook persoonlijk heel veel verder kon brengen. Helaas is dat toen niet doorgegaan na een assessment met een negatief advies. Op de capaciteitentests scoorde ik bovengemiddeld, alleen de psychologische test overleefde ik dus niet helemaal en dat kwam ook voornamelijk door mijn onervarenheid op dat gebied (managerskwaliteiten, die heb ik niet en had ook nooit de indruk gegeven dat ik die wel al had) en ook door het teveel twijfelen, dus teveel nadenken. Herken mezelf wel in het rapport, maar baalde wel erg dat het toen daardoor niet doorging. (ook omdat ik dan per maand zo'n 600 euro in salaris omhoog zou gaan...) Ik denk dat dat voor mijn persoonlijke groei goed zou zijn geweest. Maar goed, toen kwam die kredietcrisis en heb ik me er ook wel een beetje bij neergelegd dat het dan toch wel beter is om even te bljiven waar ik ben, dus het ging in eerste instantie ook weer goed (voorheen ging ik echt elke dag met lood in de schoenen werken, had er gewoon écht geen zin meer in), maar ik moet zeggen: het begint nu dus toch weer te kriebelen om iets anders te zoeken, dat gevoel van écht geen zin elke dag begint langzaam weer terug te komen...quote:Op donderdag 19 november 2009 00:06 schreef Stefanovich het volgende:
[..]
Heel herkenbaar, same here. Tja, hoe begin je eraan? Ik denk dat die onzekerheid grotendeels voortkomt uit het vele denken. Stop daar mee, prent jezelf in dat al die vele gedachten je aandacht niet waard zijn want ze leveren eigenlijk niets op, kosten ook alleen maar energie. Richt je aandacht naar buiten, wat er om je heen gebeurd, dan zal je ook meer het nu ervaren en zal alles makkelijker gaan. Verder, ga gewoon echt op zoek naar ander werk en ga gewoon solliciteren, doe gewoon de dingen waar je als je veel nadenkt eigenlijk heel onzeker over bent, verstand op nul en gaan
"Verstand op nul en gaan", tja het klinkt zo simpel, maar dat is het voor mij dus absoluut niet... Ik zou niet weten wat dat is, verstand op nul zetten. Ik houd altijd overal rekening mee, ook onbewust.
Don't let my username fool you...
Herkenbaar...afgelopen dagen leek ik ook wel in een eindeloze piekerbui te zitten. Vanmorgen maar weer eens het boek van Tolle erbij gepakt, en net even dit topic weer doorgelezen. En ik moet zeggen: het voelt alweer een stuk beter.quote:Op zaterdag 14 november 2009 21:56 schreef Stefanovich het volgende:
Topic maar weer even actief maken
Heel herkenbaar overigens, zou ik zo geschreven kunnen hebben.quote:Op woensdag 18 november 2009 22:22 schreef Metalfreak het volgende:
Dat bang zijn om de controle te verliezen herken ik ook heel erg, alleen is er bij mij dan niet iets ernstigs gebeurd. Maar ik vermijd zelf altijd heel erg situaties waarvan ik van tevoren niet zeker weet hoe ze gaan aflopen, waar een grote onzekerheid in zit. Ik heb dit met alles, maar heb dit ook wel eens teruggevoerd naar mijn opvoeding. Mijn vader is namelijk ook iemand die totaal geen risico's durft te nemen en alles van tevoren wil afdekken (mijn moeder overigens ook, maar ze hamert er minder op) Hij zit overigens nu ook weer thuis met overspanningsverschijnselen en aan de antidepressiva, dus eigenlijk zou ik dat ook niet als voorbeeld moeten nemen omdat ik gewoon zie dat dat een fout voorbeeld is. Maar goed, dat zie ik nu pas en ik ben vanaf vroeger uit niet anders gewend... Het lijkt wel of ik bang ben voor onzekerheid en dat zie ik in alles terug. Ik durf niet te solliciteren omdat dat een onzekerheid met zich meebrengt, maar in mijn huidige baan voel ik me ook niet echt gelukkig (routine, geen uitdaging, te laag salaris maar wel een zekerheid van baan en inkomen). Ik zou nooit iets beginnen met een meid waarvan ik niet van tevoren weet of ik haar ook wel echt leuk vind, en ja, precies, dat weet je pas als je er mee gaat daten, het resultaat laat zich dus raden... En zo zijn er nog heel veel dingen in mijn leven waar ik gewoon niet aan begin vanwege de onzekerheid, ja, ik zie zelf ook in dat het volstrekt belachelijk is en nergens voor nodig is, maar hoe en waar begin je eraan hier iets aan te veranderen?
Just let it go, and just be...
Het ontwaken van de identificatie met je ego is de poort naar hemel op aarde...
My 2 cents...
Het ontwaken van de identificatie met je ego is de poort naar hemel op aarde...
My 2 cents...
Have fun...
Het ontwaken van de identificatie met je ego? En de poort naar de hemel op aarde?quote:Op maandag 7 december 2009 12:16 schreef Handschoen het volgende:
Just let it go, and just be...
Het ontwaken van de identificatie met je ego is de poort naar hemel op aarde...
My 2 cents...
Welke hemel?
Die op aardequote:Op maandag 7 december 2009 14:27 schreef Xa1pt het volgende:
[..]
Het ontwaken van de identificatie met je ego? En de poort naar de hemel op aarde?
. Als de identificatie met je ego je niks zegt, stel ik voor om een boek van Tolle te lezen . Anders wordt het hier zo'n lap tekst (als ik het al goed zou kunnen uitleggen )
Have fun...
Ik heb een van zijn boeken gelezen, maar ik ben wel benieuwd waarom je de aarde dan een hemel noemt. Want, als ik het goed heb begrepen is er geen ego. Er is dus ook niets wat kan zeggen dat het hier een hemel is. Alsof je na dat zogenaamde ontwaken ineens denkt: hé, wat een euforische trip zeg, eigenlijk is het de hemel. Want daarmee verval je weer in het praten in concepten.quote:Op maandag 7 december 2009 16:48 schreef Handschoen het volgende:
[..]
Die op aarde
Maar ik ben wel benieuwd wat dan die hemel op aarde is en waarom het een hemel is.
quote:Op maandag 7 december 2009 16:59 schreef Xa1pt het volgende:
[..]
Ik heb een van zijn boeken gelezen, maar ik ben wel benieuwd waarom je de aarde dan een hemel noemt. Want, als ik het goed heb begrepen is er geen ego. Er is dus ook niets wat kan zeggen dat het hier een hemel is. Alsof je na dat zogenaamde ontwaken ineens denkt: hé, wat een euforische trip zeg, eigenlijk is het de hemel. Want daarmee verval je weer in het praten in concepten.
Maar ik ben wel benieuwd wat dan die hemel op aarde is en waarom het een hemel is.
Omdat als je in het "nu" zit en al die drama eromheen loslaat, dan ben je gelukkig. En als je gelukkig bent dan kun je zien hoe mooi de wereld en het leven is en dat noemt hij dan de hemel.
Op woensdag 22 januari 2025 19:50 schreef Bugno3 het volgende:
Stukje Pelle, stukje Cannavaro, stukje Totti.
Stukje Pelle, stukje Cannavaro, stukje Totti.
Lol, wíe is er dan gelukkig? En wie kan er zien dat de wereld en het leven mooi zijn?quote:Op maandag 7 december 2009 17:12 schreef Pisces29 het volgende:
[..]
Omdat als je in het "nu" zit en al die drama eromheen loslaat, dan ben je gelukkig. En als je gelukkig bent dan kun je zien hoe mooi de wereld en het leven is en dat noemt hij dan de hemel.
Tja, dat is de paradox. Het is dus niets zo dat er een gedachte door je hoofd gaat "Dit is de hemel!" en dat het op dat moment ook zo is. Je hebt die gedachte niet nodig om je iets te beseffen. Het wordt waargenomen door bewustzijn, zonder daar bij na te denken, zonder daarbij te oordelen.quote:Op maandag 7 december 2009 17:15 schreef Xa1pt het volgende:
[..]
Lol, wíe is er dan gelukkig? En wie kan er zien dat de wereld en het leven mooi zijn?
Het probleem ontstaat wanneer je deze staat van zijn wil uitleggen aan anderen. Je zult dan gebruik moeten maken van taal en taal kan je nooit de ervaring zelf laten ervaren. Het kan een aanzet geven, een hint maar een beschrijving van iets is iets anders dan dat iets.
En ja, je komt al snel uit op uitspraken als "hemel op aarde" maar dat is ook maar een zinnetje, een concept, het is taal, iets vrij abstracts en het roept verschillende associaties op bij verschillende mensen. Daarom is taal ook zo lastig om een ervaring te beschrijven.
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
quote:Op maandag 7 december 2009 17:28 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Het is dus niets zo dat er een gedachte door je hoofd gaat "Dit is de hemel!" en dat het op dat moment ook zo is. Je hebt die gedachte niet nodig om je iets te beseffen. Het wordt waargenomen door bewustzijn, zonder daar bij na te denken, zonder daarbij te oordelen.
En het is idd maar een uitspraak over de hemel, een concept.
Op woensdag 22 januari 2025 19:50 schreef Bugno3 het volgende:
Stukje Pelle, stukje Cannavaro, stukje Totti.
Stukje Pelle, stukje Cannavaro, stukje Totti.
whaaaaaaa ik ben weer flink afgedwaald van t boek (en dus van mezelf), toch maar weer eens erbij pakken.
ik zit in ongeveer dezelfde situatie als wat mensen hierboven noemden, zit niet lekker op mijn werk, raak steeds verder van mezelf verwijderd doordat ik meegesleept word in de negatieve spiraal die daar heerst, word steeds onzekerder (logisch) en ben ander werk aan t zoeken. maar wat ga ik aantreffen bij een nieuwe werkgever? ik heb wel makkelijker dan voorheen het gevoel van : kijk maar wat er gebeurt, t is goed zo.
en tegelijkertijd komt af en toe de paniekgedachte: stel dat ik geen baan vind, stel dat ik niet rond kan komen van een uitkering, stel dat ik dan mijn huis uit moet... vermoeiend....
ik zit in ongeveer dezelfde situatie als wat mensen hierboven noemden, zit niet lekker op mijn werk, raak steeds verder van mezelf verwijderd doordat ik meegesleept word in de negatieve spiraal die daar heerst, word steeds onzekerder (logisch) en ben ander werk aan t zoeken. maar wat ga ik aantreffen bij een nieuwe werkgever? ik heb wel makkelijker dan voorheen het gevoel van : kijk maar wat er gebeurt, t is goed zo.
en tegelijkertijd komt af en toe de paniekgedachte: stel dat ik geen baan vind, stel dat ik niet rond kan komen van een uitkering, stel dat ik dan mijn huis uit moet... vermoeiend....
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Wat een geweldig boek zeg. Ik had een dergelijke ervaring al eens eerder gehad, maar dan onder invloed van paddo's. Het was daardoor denk ik wel makkelijk om er voor open te staan. Was binnen drie dagen klaar met lezen en ben innerlijk echt totaal veranderd sindsdien. Kan mijn gedachten inmiddels aan -of uitzetten en verveling en ongeduld zijn helemaal geen onderdeel meer van mijn ervaring. Het was ff doorzetten in het begin, maar toen realiseerde ik wel wat een verslaving dat veilige gedachtewereldje was. Ik werd meer gestuurd door mijn gedachten dan andersom en interpreteerde deze (zowel bewust als onbewust) vaak als absolute waarheid.
Tegen de criticasters zou ik willen zeggen: probeer het eens. Waarom niet? Wat heb je te verliezen? Een paar weken gewoon doen wat er in dit boek staat en, als wat de auteur zegt klopt, kun je er een eeuwigheid voor terugkrijgen. Het lastige aan de stof in dit boek is dat je verstand het niet kan bevatten. Dit boek legt uit hoe je terug moet keren naar eenheid, terwijl je verstand juist verdeeldheid creëert. Oorspronkelijk was er alleen leegte. Je verstand is dit op gaan delen door concepten te bedenken als positiviteit. Met de uitvinding van positiviteit komt automatisch ook de uitvinding van het tegenovergestelde: negativiteit. Omdat ze elkaars tegengestelden zijn kun je ze samen weer terugleiden tot niets. In de natuur heb je ook deeltjes en antideeltjes die uit het niets ontstaan en elkaar ook weer uitsluiten.
Goed, dat wilde ik ff kwijt. Verder moeten jullie het allemaal vooral niet te serieus nemen!
Heb trouwens ook Radical Honesty gelezen en vond dit ook een geweldig boek. Ben eigenlijk wel benieuwd of er hier mensen zijn die dit ook in de praktijk toepassen. Zou in dat geval wel willen weten wat de ervaringen zijn en uiteraard de reacties uit de omgeving.
Ik ga nu in ieder geval even met mijn krakkemikkige lijf aan de slag en wat yoga doen.
Tegen de criticasters zou ik willen zeggen: probeer het eens. Waarom niet? Wat heb je te verliezen? Een paar weken gewoon doen wat er in dit boek staat en, als wat de auteur zegt klopt, kun je er een eeuwigheid voor terugkrijgen. Het lastige aan de stof in dit boek is dat je verstand het niet kan bevatten. Dit boek legt uit hoe je terug moet keren naar eenheid, terwijl je verstand juist verdeeldheid creëert. Oorspronkelijk was er alleen leegte. Je verstand is dit op gaan delen door concepten te bedenken als positiviteit. Met de uitvinding van positiviteit komt automatisch ook de uitvinding van het tegenovergestelde: negativiteit. Omdat ze elkaars tegengestelden zijn kun je ze samen weer terugleiden tot niets. In de natuur heb je ook deeltjes en antideeltjes die uit het niets ontstaan en elkaar ook weer uitsluiten.
Goed, dat wilde ik ff kwijt.
Verder moeten jullie het allemaal vooral niet te serieus nemen!Heb trouwens ook Radical Honesty gelezen en vond dit ook een geweldig boek. Ben eigenlijk wel benieuwd of er hier mensen zijn die dit ook in de praktijk toepassen. Zou in dat geval wel willen weten wat de ervaringen zijn en uiteraard de reacties uit de omgeving.
Ik ga nu in ieder geval even met mijn krakkemikkige lijf aan de slag en wat yoga doen.
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Goeie zaak Loei_Koei
Ik heb een extreem drukke tijd nu. 4 dagen stage en 2 dagen school per week. Dagelijks 3 uur reizen en nog een bijbaan. Bovendien van veel kanten hoge verwachtingen...
Ik heb soms veel moeite om te richten op de ademhaling en lichaamsgevoel/energie. Kan de concentratie moeilijk opbrengen. Ik snap wel steeds beter (buiten mijn verstand dus) hoe bewust te zijn. Maar lang volhouden blijft gewoon erg moeilijk. Ben ook vaak vermoeid waardoor ik, door bewustwording ook toegeef aan vermoeidheid en zo, hoe stom het ook is, in slaap val
Ik heb een extreem drukke tijd nu. 4 dagen stage en 2 dagen school per week. Dagelijks 3 uur reizen en nog een bijbaan. Bovendien van veel kanten hoge verwachtingen...
Ik heb soms veel moeite om te richten op de ademhaling en lichaamsgevoel/energie. Kan de concentratie moeilijk opbrengen. Ik snap wel steeds beter (buiten mijn verstand dus) hoe bewust te zijn. Maar lang volhouden blijft gewoon erg moeilijk. Ben ook vaak vermoeid waardoor ik, door bewustwording ook toegeef aan vermoeidheid en zo, hoe stom het ook is, in slaap val
:')
Ik heb sinds gisternacht juist veel moeite met in slaap komen. M'n concentratie bewaren bij routine klusjes lukt heel goed nu, maar als ik niets doe en vooral wnnr ik mijn ogen dicht heb komen de gedachten toch weer. Deze zijn iedere keer zo positief dat ik er enthousiast van word en vervolgen dus niet kan slapen. Leuke is wel dat ik nu eigenlijk helemaal geen last meer heb van vermoeidheid.
En sinterklaas, je moet het verder maar zo bekijken: je zit nu in de ideale situatie om te "ontwaken". Volgende keer dat er druk op je wordt gelegd moet je, je even niet richten op je reactie, maar op de gevoelens van stress die je krijgt. Ga vervolgens volledig in deze gevoelens op.
Apart is trouwens dat de staat van zijn, waarin ik nu verkeer, voelt als een hele lichte paddotrip.
En sinterklaas, je moet het verder maar zo bekijken: je zit nu in de ideale situatie om te "ontwaken". Volgende keer dat er druk op je wordt gelegd moet je, je even niet richten op je reactie, maar op de gevoelens van stress die je krijgt. Ga vervolgens volledig in deze gevoelens op.
Apart is trouwens dat de staat van zijn, waarin ik nu verkeer, voelt als een hele lichte paddotrip.
Grappig eigenlijk, je zou verwachten dat Sinterklaas nu even geen stress meer heeftquote:Op vrijdag 11 december 2009 08:44 schreef Loei_koei het volgende:
En sinterklaas, je moet het verder maar zo bekijken: je zit nu in de ideale situatie om te "ontwaken". Volgende keer dat er druk op je wordt gelegd moet je, je even niet richten op je reactie, maar op de gevoelens van stress die je krijgt. Ga vervolgens volledig in deze gevoelens op.
Don't let my username fool you...
quote:Op vrijdag 11 december 2009 10:00 schreef Metalfreak het volgende:
[..]
Grappig eigenlijk, je zou verwachten dat Sinterklaas nu even geen stress meer heeft
Koei ik ben wel benieuwd hoe je dit toepast in het dagelijks leven in contact met anderen??
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Ik herken ook veel 'nu' aan een (enige trouwens) paddotrip die ik had. Alleen was ik toentertijd niet bewust van bewustzijn zoals nu. Ik ging gister trouwens ook heeel erg op in gevoelens. Voelde mezelf compleet vormeloos omdat mijn verstand zelfs had uitgeschakeld hoe ik mijn lichaamsvorm vind overkomen (denk ik). Mijn energieniveau steeg heel drastisch waardoor ik het niet zo heel lang kon vast houden. Toen ik het losliet viel ik gelijk in slaap, althans, kan me niks herinneren wat er tussen zatquote:Op vrijdag 11 december 2009 08:44 schreef Loei_koei het volgende:
Ik heb sinds gisternacht juist veel moeite met in slaap komen. M'n concentratie bewaren bij routine klusjes lukt heel goed nu, maar als ik niets doe en vooral wnnr ik mijn ogen dicht heb komen de gedachten toch weer. Deze zijn iedere keer zo positief dat ik er enthousiast van word en vervolgen dus niet kan slapen. Leuke is wel dat ik nu eigenlijk helemaal geen last meer heb van vermoeidheid.
En sinterklaas, je moet het verder maar zo bekijken: je zit nu in de ideale situatie om te "ontwaken". Volgende keer dat er druk op je wordt gelegd moet je, je even niet richten op je reactie, maar op de gevoelens van stress die je krijgt. Ga vervolgens volledig in deze gevoelens op.
Apart is trouwens dat de staat van zijn, waarin ik nu verkeer, voelt als een hele lichte paddotrip.
:')
oorzaak: eenzaamheid
als je je in een groep bevind MOET je gelijk reageren op hetgene wat zich afspeelt, als je alleen bent dan heb je de neiging om af te dwalen
als je je in een groep bevind MOET je gelijk reageren op hetgene wat zich afspeelt, als je alleen bent dan heb je de neiging om af te dwalen
Mooi om te horenquote:Op donderdag 10 december 2009 22:47 schreef Loei_koei het volgende:
Wat een geweldig boek zeg. Ik had een dergelijke ervaring al eens eerder gehad, maar dan onder invloed van paddo's. Het was daardoor denk ik wel makkelijk om er voor open te staan. Was binnen drie dagen klaar met lezen en ben innerlijk echt totaal veranderd sindsdien.
Iddquote:Tegen de criticasters zou ik willen zeggen: probeer het eens. Waarom niet? Wat heb je te verliezen? Een paar weken gewoon doen wat er in dit boek staat en, als wat de auteur zegt klopt, kun je er een eeuwigheid voor terugkrijgen.
Ik pas het wel toe in de praktijk, maar niet meer zoveel als een tijd geleden. Mensen zijn toch fijngevoelig en zeker op mn werk hou ik me soms nogal eens in. Het gaat dan niet zo zeer om wel of niet eerlijk zijn in datgene dat ik zeg, maar ik zwak de intensiteit van een grap of de directheid van een opmerking nogal eens af, terwijl ik het liefst gewoon mezelf helemaal eerlijk uit.quote:Heb trouwens ook Radical Honesty gelezen en vond dit ook een geweldig boek. Ben eigenlijk wel benieuwd of er hier mensen zijn die dit ook in de praktijk toepassen. Zou in dat geval wel willen weten wat de ervaringen zijn en uiteraard de reacties uit de omgeving.
Toch heeft het boek een geweldige invloed op mn leven gehad. Ik twijfel tegenwoordig geen moment meer over eerlijk zijn. Soms twijfel ik dus wel eens om zelf eerlijk te zijn bij fijngevoelige mensen, maar zo gauw iemand mij een vraag stelt, reken maar dat ze een eerlijk antwoord krijgen. Eerlijkheid gaat bij mij absoluut boven beleefdheid nu. Dit is ook een van de bijdrages geweest aan de totale verandering van mn levenshouding. Ik ben een stuk evenwichtiger en helderder, onder andere doordat ik gewoon alles eerlijk uit.
Radical Honesty
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Deels waar. Natuurlijk is het zo dat wanneer je alleen bent je minder afleiding hebt en je dus eerder in jezelf gekeerd raakt.quote:Op zaterdag 12 december 2009 03:02 schreef Werkloze_Allochtoon het volgende:
oorzaak: eenzaamheid
als je je in een groep bevind MOET je gelijk reageren op hetgene wat zich afspeelt, als je alleen bent dan heb je de neiging om af te dwalen
Maar ook in groepen dacht ik altijd ontzettend veel na. Ik was altijd ontzettend zelfbewust en juist ook vooral in groepen doordat ik ook wel eens onzeker was. Dan ging ik nadenken over hoe men mij zag en hoe ik overkwam en hoe ik me moest gedragen.
Erg vermoeiend allemaal en gelukkig verleden tijd
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Voor mij heeft het boek (dKvhN) zijn verwachtingen waar gemaakt. Bij het begin van het lezen kreeg ik een vreemd gevoel dat dit boek mij blijvend zou veranderen als ik door zou lezen... en inderdaad, het heeft mijn wereld echt omgedraaid. de verlossing van de constante aanwezigheid van het ego, de eindeloze gedachtenstromen... Ik kan me de laatste keer niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst boos of erg geïrriteerd was, maar dat ben ik niet meer geweest, ik loop nu rond in een soort staat van continu gelukkigheid en tevredenheid...
Have fun...
Ik probeer wanneer ik met iemand praat zo goed mogelijk bij m'n gevoelens te blijven en me gewaar te zijn van een eventuele geconditioneerde reactie. Heb al een aantal keer een gesprek gevoerd met mensen, waarbij het niet draaide om mij, de ander of de inhoud, maar enkel om de connectie. Dit is echt heerlijk kan ik je verzekeren.quote:Op vrijdag 11 december 2009 18:54 schreef NouMooiNiet het volgende:
[..]
Koei ik ben wel benieuwd hoe je dit toepast in het dagelijks leven in contact met anderen??
Verder moet ik zeggen dat ik me vooral donderdag en vrijdag zo heerlijk voelde. Zat vrijdagochtend op het station op een bankje op de trein te "wachten" en kon me helemaal voorstellen dat Tolle twee jaar lang helemaal tevreden op parkbankjes zat. Het gevoel komt zo nu en dan wel weer terug, wanneer ik me weer ineens sterk gewaar wordt van de achterliggende bedoeling van een gedachte of soms als ik mediteer.
Ik was trouwens ook een tijdje depressief en erg onzeker. Ben nog steeds onzeker, maar neem m'n gedachtes en emoties niet meer zo serieus. Ik heb me gerealiseerd dat m'n leven eigenlijk één groot ongemak is geweest en dat dit natuurlijk gewoon volkomen idioot is. Op sinterklaasavond zaten we met de familie bij elkaar en ik kreeg ineens het vreselijke gevoel dat niemand me eigenlijk echt kende, wat, zoals m'n psycholoog ook al zei, in essentie ook zo is. Deze angst en het constante ongemak, ongeduld en de verveling voluit proberen te beleven heeft wel geleid tot het heerlijke gevoel van donderdagavond en de hele vrijdag en de gilmpsjes hiervan gisteren en vandaag.
En over die mentale orgasmes... die overkomen me zo nu en dan nog steeds en heb ze tijdens het mediteren al een aantal keer op kunnen roepen. Een gewoon orgasme is natuurlijk ook een korte nu ervaring. Het enige wat je kunt doen is je eraan overgeven.
Verder is er volgens mij wel een klein verschil tussen Tolles en Blantons (schrijver Radical Honesty) visie. Tolle zegt in feite dat je al je standpunten en principes (iedere vorm van weerstand in feite) los moet laten, terwijl Blanton suggereert dat je één principe bewaard: het vertellen van de waarheid.
Bedankt voor je reactie!quote:Op zondag 13 december 2009 12:01 schreef Loei_koei het volgende:
[..]
Ik probeer wanneer ik met iemand praat zo goed mogelijk bij m'n gevoelens te blijven en me gewaar te zijn van een eventuele geconditioneerde reactie. Heb al een aantal keer een gesprek gevoerd met mensen, waarbij het niet draaide om mij, de ander of de inhoud, maar enkel om de connectie. Dit is echt heerlijk kan ik je verzekeren.
...
Ik was trouwens ook een tijdje depressief en erg onzeker. Ben nog steeds onzeker, maar neem m'n gedachtes en emoties niet meer zo serieus. Ik heb me gerealiseerd dat m'n leven eigenlijk één groot ongemak is geweest en dat dit natuurlijk gewoon volkomen idioot is. Op sinterklaasavond zaten we met de familie bij elkaar en ik kreeg ineens het vreselijke gevoel dat niemand me eigenlijk echt kende, wat, zoals m'n psycholoog ook al zei, in essentie ook zo is. Deze angst en het constante ongemak, ongeduld en de verveling voluit proberen te beleven heeft wel geleid tot het heerlijke gevoel van donderdagavond en de hele vrijdag en de gilmpsjes hiervan gisteren en vandaag.
...
Dit vind ik echt vreselijk. Ik word er heel erg verdrietig van, en van het besef dat ik eigenlijk helemaal geen vrienden heb. Ik voel me enorm eenzaam.
Maar jij zegt dus eigenlijk dat je DAT gevoel juist helemaal moet gaan voelen en dat dat een heerlijk gevoel is??
Ik voel me er alleen maar slechter door, ik vind het ook heel erg moeilijk om in contact te gaan met anderen de laatste tijd. Wie ben ik eigenlijk? Waar sta ik voor? Waar ben ik het mee eens? Ik heb steeds t gevoel dat ik voor de gek gehouden word en dat er met me gespeeld wordt.. Ik mis ergens iets heb ik t gevoel, ben ik TE bewust ...
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Je kunt niet te bewust zijn en denken dat je te bewust bent is een gevolg van onbewust zijn. Je negatieve gevoelens volledig voelen is niet heerlijk. Maar de enige reden dat ze negatief zijn, omdat jij dat concept verzonnen hebt. Wanneer je ze dus zonder oordeel beleeft lost de negativiteit op. Dit gebeurt niet gelijk, je zult in feite even moeten lijden. Misschien helpt het al als je, je eigen lijden niet al te serieus neemt.
Die andere vragen kun je verstand niet beantwoorden, dus eigenlijk moet je ze ook helemaal niet stellen. Je komt er maar op één manier achter wat je doel in het bestaan is: door te bestaan. Wanneer je dit doet merk je ineens dat je een onderdeel (niet echt eigenlijk je bent er één mee) van een zelfregulerend systeem bent, waar je ego zich tegen verzet.
Wel grappig ook, ik was vroeger altijd erg verlegen en onzeker, maar diep van binnen voelde ik me superieur aan andere mensen.
en denken dat je te bewust bent is een gevolg van onbewust zijn. Je negatieve gevoelens volledig voelen is niet heerlijk. Maar de enige reden dat ze negatief zijn, omdat jij dat concept verzonnen hebt. Wanneer je ze dus zonder oordeel beleeft lost de negativiteit op. Dit gebeurt niet gelijk, je zult in feite even moeten lijden. Misschien helpt het al als je, je eigen lijden niet al te serieus neemt. Die andere vragen kun je verstand niet beantwoorden, dus eigenlijk moet je ze ook helemaal niet stellen. Je komt er maar op één manier achter wat je doel in het bestaan is: door te bestaan. Wanneer je dit doet merk je ineens dat je een onderdeel (niet echt eigenlijk je bent er één mee) van een zelfregulerend systeem bent, waar je ego zich tegen verzet.
Wel grappig ook, ik was vroeger altijd erg verlegen en onzeker, maar diep van binnen voelde ik me superieur aan andere mensen.
Tolle zei overigens in Een Nieuwe Aarde dat als mensen met de vragen zitten waar jij mee zit, hij ze feliciteert. Dat wil ik bij deze ook bij jou doen.
Thanks! I guess.. En nu?? haha
Ik weet dat er IETS fout gaat bij mij in contact met anderen. Als ik gewoon besta, en meedoe en interact met anderen, komen er conflicten in me op waardoor ik steeds in conflict kom met de ander. Ik kan niet echt een vriendschap opbouwen / onderhouden door dit.. Erg lastig.
quote:Je komt er maar op één manier achter wat je doel in het bestaan is: door te bestaan. Wanneer je dit doet merk je ineens dat je een onderdeel (niet echt eigenlijk je bent er één mee) van een zelfregulerend systeem bent, waar je ego zich tegen verzet
Ik weet dat er IETS fout gaat bij mij in contact met anderen. Als ik gewoon besta, en meedoe en interact met anderen, komen er conflicten in me op waardoor ik steeds in conflict kom met de ander. Ik kan niet echt een vriendschap opbouwen / onderhouden door dit.. Erg lastig.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Denk eens goed over die vraag na.quote:
Wanneer je met anderen aan het interacten bent, ben jij dan echt in conflict met die ander?
Ik kan me herinneren dat de ts ook een boek heeft aangeraden over lucide dromen en dat dromen je veel kunnen vertellen over de problemen in je leven. Nu had ik vannacht twee euforische dromen en bedacht me vanochtend ineens dat ik ooit eens gelezen heb (in de Quest volgens mij) dat mensen gemiddeld in 80% van hun dromen negatieve emoties ervaren.
Had vroeger vaak dromen waarin ik achtervolgd werd en dromen waarin m'n tanden eruit vielen. Van in ieder geval de eerste categorie snap ik nu wel de betekenis.
Had vroeger vaak dromen waarin ik achtervolgd werd en dromen waarin m'n tanden eruit vielen. Van in ieder geval de eerste categorie snap ik nu wel de betekenis.
Ja Nu haha ik snap em..quote:Op zondag 13 december 2009 14:36 schreef Loei_koei het volgende:
[..]
Denk eens goed over die vraag na.
Wanneer je met anderen aan het interacten bent, ben jij dan echt in conflict met die ander?
Er is wel een belletje gaan rinkelen inderdaad.
Ik ben zelf niet in conflict maar mijn gekwetste in de steek gelaten ik van toen ik een jaar of 8 was.
Die wil steeds gerechtigheid denk ik..
Ik vind op de een of andere manier ook dat ik daar naar moet luisteren omdat ik niet nog een keer zo behandeld wil worden snap je..
Ik probeer grenzen aan te geven maar als ik dat dan doe, word t één grote puinhoop en raak ik erg verward. Zoals nu ook t geval is. En t word van kwaad tot erger.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Dromen over tanden eruit vallen heb ik ook vaak (gehad)..quote:Op zondag 13 december 2009 14:53 schreef Loei_koei het volgende:
Ik kan me herinneren dat de ts ook een boek heeft aangeraden over lucide dromen en dat dromen je veel kunnen vertellen over de problemen in je leven. Nu had ik vannacht twee euforische dromen en bedacht me vanochtend ineens dat ik ooit eens gelezen heb (in de Quest volgens mij) dat mensen gemiddeld in 80% van hun dromen negatieve emoties ervaren.
Had vroeger vaak dromen waarin ik achtervolgd werd en dromen waarin m'n tanden eruit vielen. Van in ieder geval de eerste categorie snap ik nu wel de betekenis.
Ik denk dat ze gaan over: oude eruit, een nieuw begin ofzo..
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Precies, volgens mij is dit wat Tolle bedoelt met pijnlichaam. De opeenhoping van alle momenten die je niet kon accepteren.quote:Op zondag 13 december 2009 16:04 schreef NouMooiNiet het volgende:
Ik ben zelf niet in conflict maar mijn gekwetste in de steek gelaten ik van toen ik een jaar of 8 was.
Die wil steeds gerechtigheid denk ik..
Naar wat luister je op dat moment? En wie vindt dat je dat moet doen?quote:Op zondag 13 december 2009 16:04 schreef NouMooiNiet het volgende:
Ik vind op de een of andere manier ook dat ik daar naar moet luisteren omdat ik niet nog een keer zo behandeld wil worden snap je..
Oftwel, werkt het aangeven van grenzen? Denk dat die verwarring voortkomt uit de verwachting dat het aangeven van grenzen het goed zal maken, maar dat deze verwachting keer op keer maar niet vervuld wordt.quote:Op zondag 13 december 2009 16:04 schreef NouMooiNiet het volgende:
Ik probeer grenzen aan te geven maar als ik dat dan doe, word t één grote puinhoop en raak ik erg verward. Zoals nu ook t geval is. En t word van kwaad tot erger.
Vind dit trouwens erg leuk om te doen.
Bedacht me net ook ineens dat ik het beste vragen kan stellen. Dit leidt het snelst tot inzichten bij de ander en een inzicht komt voort uit de stilte van het nu. Daarom voelt het krijgen van een inzicht ook zo lekker denk ik.
In m'n droom raakte ik altijd in paniek wnnr dit gebeurde. Denk dat het vooral het gevoel is en niet de directe inhoud, waaruit je de betekenis kunt afleiden. Vind het wel heel boeiend dat mensen vaak dezelfde soort dromen hebben. Alleen die realisatie kan al tot een nieuw inzicht leiden.quote:Op zondag 13 december 2009 16:05 schreef NouMooiNiet het volgende:
[..]
Dromen over tanden eruit vallen heb ik ook vaak (gehad)..
Ik denk dat ze gaan over: oude eruit, een nieuw begin ofzo..
Droomde ook vaak dat ik niet meer kon stoppen met m'n kaken op elkaar klemmen. Na een tijdje werden dan m'n tanden in m'n tandvlees geduwd en begonnen ze af te breken.
Best ziek eigenlijk.
Ik vindhet wel prettig dat ik even met iemand (anoniem) kan praten.quote:Op zondag 13 december 2009 17:15 schreef Loei_koei het volgende:
[..]
Precies, volgens mij is dit wat Tolle bedoelt met pijnlichaam. De opeenhoping van alle momenten die je niet kon accepteren.
[..]
Naar wat luister je op dat moment? En wie vindt dat je dat moet doen?
[..]
Oftwel, werkt het aangeven van grenzen? Denk dat die verwarring voortkomt uit de verwachting dat het aangeven van grenzen het goed zal maken, maar dat deze verwachting keer op keer maar niet vervuld wordt.
Vind dit trouwens erg leuk om te doen.
Op het moment dat ik in conflict ben in mijzelf, voel ik mijn pijnlichaam en dat voelt klote dus ga ik van daaruit reageren. Ik reageer naar de ander toe en dat levert ruzie op. Ik luister dus naar mijn pijnlichaam wat pijn doet. Mijn gekwetste ik vindt dat ik dat moet doen om mezelf te beschermen??
het aangeven van een grens werkt dus niet, maar moet ik me dan maar als een idioot laten behandelen?? moet ik dan maar overal mee akkoord gaan?? me voor de gek laten houden?? ik begrijp niet hoe ik dat anders moet doen.. En daar word ik heel erg verward van. ik raak steeds mensen kwijt zo.
Ik begin met iets kleins aan te geven waar ik het niet mee eens ben, die ander reageert dan en pikt de essentie van wat ik wil zeggen niet op en laat het bij mij liggen. Waardoor ik het ga uitleggen en dan hebben we de poppen aan het dansen en ben ik in grote verwarring.
Zoals nu dus, ik kan niet meer helder denken, weet niet eens meer waarom het conflict begonnen is en ik ben er van overtuigd dat ik ergens gelijk heb of een punt heb of iets had proberen te willen zeggen.. Ondertussen ben ik wel een vriendin kwijt aan het raken omdat ik zo raar doe???????
Bedankt voor je feedback..
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Ik weet nog even geen reactie, maar wilde ff A New Earth quoten:
"If you don't mind being unhappy, what happens to the unhappiness?"
"If you don't mind being unhappy, what happens to the unhappiness?"
sinterklaaskapoentje
Wie komt er alle jaren...
Als je je eigen post doorleest zie je waarschijnlijk al een terugkerende herhalende gedachtestroom. Natuurlijk klopt veel van wat je zegt maar erover nadenken heeft nu echt geen zin. Je gedachten zijn herhalend en daardoor wordt elke keer het pijnlichaam aangevuld die dus weer reageert op andere situaties.quote:Op zondag 13 december 2009 17:32 schreef NouMooiNiet het volgende:
[..]
Ik vindhet wel prettig dat ik even met iemand (anoniem) kan praten.
Op het moment dat ik in conflict ben in mijzelf, voel ik mijn pijnlichaam en dat voelt klote dus ga ik van daaruit reageren. Ik reageer naar de ander toe en dat levert ruzie op. Ik luister dus naar mijn pijnlichaam wat pijn doet. Mijn gekwetste ik vindt dat ik dat moet doen om mezelf te beschermen??
het aangeven van een grens werkt dus niet, maar moet ik me dan maar als een idioot laten behandelen?? moet ik dan maar overal mee akkoord gaan?? me voor de gek laten houden?? ik begrijp niet hoe ik dat anders moet doen.. En daar word ik heel erg verward van. ik raak steeds mensen kwijt zo.
Ik begin met iets kleins aan te geven waar ik het niet mee eens ben, die ander reageert dan en pikt de essentie van wat ik wil zeggen niet op en laat het bij mij liggen. Waardoor ik het ga uitleggen en dan hebben we de poppen aan het dansen en ben ik in grote verwarring.
Zoals nu dus, ik kan niet meer helder denken, weet niet eens meer waarom het conflict begonnen is en ik ben er van overtuigd dat ik ergens gelijk heb of een punt heb of iets had proberen te willen zeggen.. Ondertussen ben ik wel een vriendin kwijt aan het raken omdat ik zo raar doe???????
Bedankt voor je feedback..
Ik heb ook veel moeite gehad met bewustzijn. Je verstand laat het je toch niet zijn. Dan is het in jouw geval beter om de pijn toe te laten ipv. het weg te stoppen of te analyseren (wat al bewezen heeft niet te werken). Je ego zal kosten wat het kost je niet bewust laten zijn. Bewustzijn is ook iets waar je helemaal geen zin in hebt omdat je bang bent om de 'controle' kwijt te raken, dit is wat je ego je waarschijnlijk verteld.
De pijn proberen te voelen en niet tegen te werken (weerstand) zal uiteindelijk een manier zijn om het beter te verwerken, in mijn geval heeft dit vaak geholpen iig.
:')
Merk de dualiteit op in je eerste vraag. Wie is hier gekwetst? En wie wil door jou beschermd worden?quote:Op zondag 13 december 2009 17:32 schreef NouMooiNiet het volgende:
[..]
Ik vindhet wel prettig dat ik even met iemand (anoniem) kan praten.
Op het moment dat ik in conflict ben in mijzelf, voel ik mijn pijnlichaam en dat voelt klote dus ga ik van daaruit reageren. Ik reageer naar de ander toe en dat levert ruzie op. Ik luister dus naar mijn pijnlichaam wat pijn doet. Mijn gekwetste ik vindt dat ik dat moet doen om mezelf te beschermen??
het aangeven van een grens werkt dus niet, maar moet ik me dan maar als een idioot laten behandelen?? moet ik dan maar overal mee akkoord gaan?? me voor de gek laten houden?? ik begrijp niet hoe ik dat anders moet doen.. En daar word ik heel erg verward van. ik raak steeds mensen kwijt zo.
Ik begin met iets kleins aan te geven waar ik het niet mee eens ben, die ander reageert dan en pikt de essentie van wat ik wil zeggen niet op en laat het bij mij liggen. Waardoor ik het ga uitleggen en dan hebben we de poppen aan het dansen en ben ik in grote verwarring.
Zoals nu dus, ik kan niet meer helder denken, weet niet eens meer waarom het conflict begonnen is en ik ben er van overtuigd dat ik ergens gelijk heb of een punt heb of iets had proberen te willen zeggen.. Ondertussen ben ik wel een vriendin kwijt aan het raken omdat ik zo raar doe???????
Bedankt voor je feedback..
Je hoeft natuurlijk niet met alles akkoord te gaan. Ik raakte laatst toch weer in een discussie verzeilt. Zodra ik weer een standpunt innam, kwam ik weer terecht in mijn oude conceptenwereldje en dit ging gepaard met veel pijn. Zoals Tolle al zegt moet je niet reageren op de inhoud, die mag zijn zoals die is. Focus je vooral op de connectie, want hier zijn jij en de ander één. Allebei ontstaan vanuit hetzelfde evolutionaire proces.
Als je de ander de ruimte geeft om te laten zijn zoals die is, ook als je het niet met diegene eens bent, krijg je sowieso al een heel andere situatie. Probeer je niet te identificeren met een standpunt en in plaats daarvan te zeggen wat zo is en je standpunten los te laten. Wanneer jij stopt met proberen je gelijk te halen en de ander laat denken wat diegene denkt biedt je geen verzet meer. De ander is dit verzet zo gewend dat de situatie voor hem/haar verwarrend wordt ipv voor jou.
Het leven lijkt vaak erg complex, maar dit komt enkel en alleen door het feit dat je gedachten het complex maken. In het nu is alles simpel en ineens heel fascinerend. Wat dat betreft zit de sleutel al in de topic titel: stoppen met denken. Hierbij aandacht geven aan de sensaties in je lichaam werkt voor mij het beste. Je gevoelens kunnen functioneren als een anker in het nu. Daarnaast is het erg fijn om continu sensaties in je lichaam te voelen. Dit geeft je het gevoel dat je (lichaam) echt leeft.
Damn... had helemaal niet door dat ik zo lang bezig was met typen. Had klaas z'n post nog niet eens gezien.
Dat is ook wel grappig als je echt in het nu leeft. Ongeduld en verveling bestaan gewoon niet meer, het zijn immers maar concepten. Als ik op de laatste paar dagen terugkijk lijkt het echt alsof het al oneindig lang zo is. Moet je ook maar eens proberen te bedenken hoe lang je eigenlijk al leeft. En dan niet verstandelijk, maar puur gevoelsmatig. En of jij eigenlijk wel veranderd bent.
Dat is ook wel grappig als je echt in het nu leeft. Ongeduld en verveling bestaan gewoon niet meer, het zijn immers maar concepten. Als ik op de laatste paar dagen terugkijk lijkt het echt alsof het al oneindig lang zo is. Moet je ook maar eens proberen te bedenken hoe lang je eigenlijk al leeft. En dan niet verstandelijk, maar puur gevoelsmatig. En of jij eigenlijk wel veranderd bent.
Thanks voor je reactie Sinterklaas..
@Koei: "Probeer je niet te identificeren met een standpunt en in plaats daarvan te zeggen wat zo is en je standpunten los te laten" deze zin begrijp ik niet.
@Koei: "Probeer je niet te identificeren met een standpunt en in plaats daarvan te zeggen wat zo is en je standpunten los te laten" deze zin begrijp ik niet.
"Without music, life would be a mistake." - Friedrich Nietzsche
Ik vind dat het zo en zo moet gaan. -> standpunt
Ik voel me op dit moment zo. -> feit (Probeer een feit te beschrijven (kan erg moeilijk zijn, zeker in het geval van gevoelens) en er niet over te oordelen (goed of slecht))
Een feit vindt altijd in het moment plaats. Wat je binnenkrijgt via je zintuigen, wat je voelt en wat je denkt in het moment zijn feiten.
Ik voel me op dit moment zo. -> feit (Probeer een feit te beschrijven (kan erg moeilijk zijn, zeker in het geval van gevoelens) en er niet over te oordelen (goed of slecht))
Een feit vindt altijd in het moment plaats. Wat je binnenkrijgt via je zintuigen, wat je voelt en wat je denkt in het moment zijn feiten.
Clarity of mind... de ruimte achter de gedachten
je kunt het pas weten als je het ervaart.. Normaal als ik denk dat ik stil ben van gedachten, is er op de achtergrond nog steeds wat aanwezig.. maar gisteren weer even kon ik dit patroon doorbreken
Je schrikt er in eerste instantie voor terug, maar ik voelde wel meteen dat die staat vele malen fijner is dan de normale gang van zaken. En dat wist ik ook al wel, alleen is de leerspanne te kort om het blijvend toe te passen..
Er valt niets te doen, niets te bereiken.. Bijzonder en toch simpel
je kunt het pas weten als je het ervaart.. Normaal als ik denk dat ik stil ben van gedachten, is er op de achtergrond nog steeds wat aanwezig.. maar gisteren weer even kon ik dit patroon doorbreken
Je schrikt er in eerste instantie voor terug, maar ik voelde wel meteen dat die staat vele malen fijner is dan de normale gang van zaken. En dat wist ik ook al wel, alleen is de leerspanne te kort om het blijvend toe te passen..
Er valt niets te doen, niets te bereiken.. Bijzonder en toch simpel
Ware Wijsheid Liefdevolle Vrede
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
Heb het boek hier liggen maar nog niet aan toegekomen. TVP voor toekomst,
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Toch zul je wel degelijk aan de gang gaan. Het leven kost gewoon helemaal geen moeite als je het alleen maar waarneemt. Het leven gaat jou leiden in plaats van andersom.quote:Op zondag 13 december 2009 20:13 schreef Boswachtertje het volgende:
Er valt niets te doen, niets te bereiken.. Bijzonder en toch simpel
Heb net het boek Ontwaken in de Droom uit. Was idd heel helder, hoewel verder niet erg praktisch. De vergelijking dat het leven een droom is en we alleen nog lucide moeten worden vind ik wel de mooiste manier om weer te geven wat het is om verlicht te zijn.
Overigens ben ik sinds maandag wel weer terug in een redelijk "normale" toestand. Voel me wel nog steeds een stuk ontspannender dan voorheen en word gelukkig niet meer zo beheerst door m'n gedachten.
Overigens ben ik sinds maandag wel weer terug in een redelijk "normale" toestand. Voel me wel nog steeds een stuk ontspannender dan voorheen en word gelukkig niet meer zo beheerst door m'n gedachten.
Van Leo Hartong?quote:Op donderdag 17 december 2009 21:29 schreef Loei_koei het volgende:
Heb net het boek Ontwaken in de Droom uit. Was idd heel helder, hoewel verder niet erg praktisch. De vergelijking dat het leven een droom is en we alleen nog lucide moeten worden vind ik wel de mooiste manier om weer te geven wat het is om verlicht te zijn.
Overigens ben ik sinds maandag wel weer terug in een redelijk "normale" toestand. Voel me wel nog steeds een stuk ontspannender dan voorheen en word gelukkig niet meer zo beheerst door m'n gedachten.
Ben voor de tweede keer bezig in "The Power of Now". Zo langzamerhand merk ik steeds regelmatiger dat ik een tijdje in het hier en nu kan blijven, zonder me af te laten leiden door mn hoofd.
Don't flatter yourself, let someone else do it for you.
Dacht net ineens nog even aan radical honesty, maar de auteur zegt zelf dat je het vooral moet toepassen in persoonlijke relaties. Op die manier blijven deze zo vrij als ze moeten zijn.quote:Op zondag 13 december 2009 01:53 schreef Probably_on_pcp het volgende:
[..]
Mooi om te horen
[..]
Idd
[..]
Ik pas het wel toe in de praktijk, maar niet meer zoveel als een tijd geleden. Mensen zijn toch fijngevoelig en zeker op mn werk hou ik me soms nogal eens in. Het gaat dan niet zo zeer om wel of niet eerlijk zijn in datgene dat ik zeg, maar ik zwak de intensiteit van een grap of de directheid van een opmerking nogal eens af, terwijl ik het liefst gewoon mezelf helemaal eerlijk uit.
Toch heeft het boek een geweldige invloed op mn leven gehad. Ik twijfel tegenwoordig geen moment meer over eerlijk zijn. Soms twijfel ik dus wel eens om zelf eerlijk te zijn bij fijngevoelige mensen, maar zo gauw iemand mij een vraag stelt, reken maar dat ze een eerlijk antwoord krijgen. Eerlijkheid gaat bij mij absoluut boven beleefdheid nu. Dit is ook een van de bijdrages geweest aan de totale verandering van mn levenshouding. Ik ben een stuk evenwichtiger en helderder, onder andere doordat ik gewoon alles eerlijk uit.
Radical Honesty
Het is echt een geniaal boek en ideaal voor de mensen die the power of now te zweverig vinden. Het idee is dat wanneer je liegt, je te veel gewicht aan de waarheid hangt. Wanneer je dus gewoon de waarheid vertelt neem je deze gelijk ook niet meer zo serieus. Dit is een immense bevrijding.
Ik zit alleen met een klein dingetje waar ik niet helemaal uitkom. Als je, jezelf dwingt om altijd te zeggen wat je denkt, neem je dan je verstand niet te serieus?
Ik denk dat er een wezenlijk verschil is tussen "alles zeggen wat je denkt" en "altijd zeggen wat je denkt".quote:Op vrijdag 18 december 2009 11:18 schreef Loei_koei het volgende:
[..]
Dacht net ineens nog even aan radical honesty, maar de auteur zegt zelf dat je het vooral moet toepassen in persoonlijke relaties. Op die manier blijven deze zo vrij als ze moeten zijn.
Het is echt een geniaal boek en ideaal voor de mensen die the power of now te zweverig vinden. Het idee is dat wanneer je liegt, je te veel gewicht aan de waarheid hangt. Wanneer je dus gewoon de waarheid vertelt neem je deze gelijk ook niet meer zo serieus. Dit is een immense bevrijding.
Ik zit alleen met een klein dingetje waar ik niet helemaal uitkom. Als je, jezelf dwingt om altijd te zeggen wat je denkt, neem je dan je verstand niet te serieus?
Je hoeft niet alles eruit te flappen, maar vertel wel de waarheid als je wat vertelt.
Don't flatter yourself, let someone else do it for you.
Ik denk dat je gelijk hebt, nam het iets te letterlijk.
Ik raak soms een beetje in de knoop met beide filosofieën. De Kracht van het Nu: zegt oordeel niet. Radical Honesty zegt: spreek je oordeel uit. De Kracht van het Nu zegt in feite dat je, je ego moet ontmaskeren, terwijl Radical Honesty er vooral om draait je ego als een grote grap te zien. Dit is in ieder geval mijn interpretatie, maar raak soms in de war, vooral wanneer mensen proberen een discussie met je aan te gaan. Moet ik nou zeggen wat ik denk, of juist m'n best doen geen standpunt aan te nemen? Er is vast een gulden middenweg, maar ik heb hem nog niet gevonden.
Ik raak soms een beetje in de knoop met beide filosofieën. De Kracht van het Nu: zegt oordeel niet. Radical Honesty zegt: spreek je oordeel uit. De Kracht van het Nu zegt in feite dat je, je ego moet ontmaskeren, terwijl Radical Honesty er vooral om draait je ego als een grote grap te zien. Dit is in ieder geval mijn interpretatie, maar raak soms in de war, vooral wanneer mensen proberen een discussie met je aan te gaan. Moet ik nou zeggen wat ik denk, of juist m'n best doen geen standpunt aan te nemen? Er is vast een gulden middenweg, maar ik heb hem nog niet gevonden.
