ADD & ADHD - Deel 17

quote:

Op vrijdag 8 mei 2009 16:28 schreef Rikketik het volgende:

[..]

Herkenbaar. Volgens mij overlappen ADD en autisme in zekere mate of zo.

AD(H)D gaat inderdaad vaak samen met stoornissen zoals autisme, maar ook depressies, verslavingen etc..

Twee dagen concerta achter de rug. Gister wel het idee dat het iets deed, vandaag totaaaal niet. Maar goed, gisteravond een enorme kutavond gehad, vannacht vier uur geslapen en compleet dood wakker van het janken van gisteravond, dus ik was nogal zombie vandaag sowieso...

Ik heb iig niet het idee dat er enorm veel verschil is.

Ik heb wel last van een droge mond en verminderde eetlust. Ik heb zelfs net de helft van mn geliefde zalm/dille salade weggegooid en driekwart bak chocomousse terug in de koelkast gezet (kan absoluut geen kwaad overigens hihihi). En vanmiddag bij de lunch drie boterhammen gegeten en de vierde halverwege ook weggedaan.

Verder ook geen last van hartkloppingen of nerveus gevoel. Had ik bij Ritalin overigens wel.

quote:

Op vrijdag 8 mei 2009 20:32 schreef Chell het volgende:
Twee dagen concerta achter de rug. Gister wel het idee dat het iets deed, vandaag totaaaal niet. Maar goed, gisteravond een enorme kutavond gehad, vannacht vier uur geslapen en compleet dood wakker van het janken van gisteravond, dus ik was nogal zombie vandaag sowieso...

Ik heb iig niet het idee dat er enorm veel verschil is.

Ik heb wel last van een droge mond en verminderde eetlust. Ik heb zelfs net de helft van mn geliefde zalm/dille salade weggegooid en driekwart bak chocomousse terug in de koelkast gezet (kan absoluut geen kwaad overigens hihihi). En vanmiddag bij de lunch drie boterhammen gegeten en de vierde halverwege ook weggedaan.

Verder ook geen last van hartkloppingen of nerveus gevoel. Had ik bij Ritalin overigens wel.

Was er wat gebeurd dan waardoor je zo moest huilen? Gaat het vandaag weer wat beter met je?

Nog even terugkomend op een paar posts terug over drukte: ik word echt stiksjaggerijnig van drukte om me heen, dan wil ik weg en in het ergste geval ga ik mensen wegduwen maar meestal word ik gewoon heel erg kribbig (waar dan helaas mn vriend de dupe van is ) Zijn er AD(H)D-ers die dit herkennen? Ik weet namelijk niet of het daarmee te maken heeft...

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 10:31 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Was er wat gebeurd dan waardoor je zo moest huilen? Gaat het vandaag weer wat beter met je?

Nog even terugkomend op een paar posts terug over drukte: ik word echt stiksjaggerijnig van drukte om me heen, dan wil ik weg en in het ergste geval ga ik mensen wegduwen maar meestal word ik gewoon heel erg kribbig (waar dan helaas mn vriend de dupe van is ) Zijn er AD(H)D-ers die dit herkennen? Ik weet namelijk niet of het daarmee te maken heeft...

Gezeik met mijn vriend. Relatie gaat niet echt goed. Hij kan niet omgaan met mijn ADHD, ik niet met zijn negatieviteit (hij is echt het type wat bv. van drie weken vakantie die 2 keer ruzie onthoud en daar 6 maanden later nog over zeurt).

En ik herken het wel over drukte. Hoewel ik niet weet of ik echt kribbig word eigenlijk. Ik wil meestal gewoon weg en krijg het 'benauwd' (niet letterlijk, maar qua gevoel zeg maar).

Vorig jaar was ik bv. op Parkpop heel even op het veld en ik ben echt terug backstage (ik was er als fotograaf) gevlucht.

Nu ben ik ook vrij klein (1.65) dus als het ergens heel druk is, zie ik ook alleen nog maar ruggen en kan niks meer overzien.

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 10:31 schreef Murmeli het volgende:

[..]


Nog even terugkomend op een paar posts terug over drukte: ik word echt stiksjaggerijnig van drukte om me heen, dan wil ik weg en in het ergste geval ga ik mensen wegduwen maar meestal word ik gewoon heel erg kribbig (waar dan helaas mn vriend de dupe van is ) Zijn er AD(H)D-ers die dit herkennen? Ik weet namelijk niet of het daarmee te maken heeft...

Ik wordt ook stront-chagerijnig als het ergens enorm druk is. Dat slaat dan meestal binnen no-time om van vrolijk naar chago. Bij een concert heb ik het niet, maar bij een winkelcentrum, of in de auto of ergens anders des te sneller.

Heb vandaag ook een stapje genomen door mijzelf (via de site ) aan te melden voor een intake.

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 10:31 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Was er wat gebeurd dan waardoor je zo moest huilen? Gaat het vandaag weer wat beter met je?

Nog even terugkomend op een paar posts terug over drukte: ik word echt stiksjaggerijnig van drukte om me heen, dan wil ik weg en in het ergste geval ga ik mensen wegduwen maar meestal word ik gewoon heel erg kribbig (waar dan helaas mn vriend de dupe van is ) Zijn er AD(H)D-ers die dit herkennen? Ik weet namelijk niet of het daarmee te maken heeft...

Absoluut. Drukte, menigten, feestjes, festivals zijn niet goed voor me als ik er niet compleet op ingesteld ben.
Ik ben erg blij dat ik niet meer in het OV hoef te stappen, hoewel de snelweg soms ook erg hinderlijk kan zijn.

Mijn vriendin heeft er ook moeite mee, want als ik een dag heb moeten zwoegen om een beetje werk te verzetten ben ik strontchagrijnig, moe en heb ik nergens zin in. Gelukkig snapt ze wel een beetje hoe dat komt.

quote:

Op vrijdag 8 mei 2009 16:56 schreef wallofdolls het volgende:
Is ook niet heel raar. Als je googled zie je dat alles verband houdt met de serotonine/dopamine-spiegel, zelfs als je op AD(H)D zoekt.

Ik weet er niet echt het fijne van, maar heeft die serotonine/dopamine-spiegel ook nog invloed op wat je beter wel niet kan eten/drinken/roken, of omgekeerd?

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 14:55 schreef DrD00m het volgende:

[..]

Ik wordt ook stront-chagerijnig als het ergens enorm druk is. Dat slaat dan meestal binnen no-time om van vrolijk naar chago. Bij een concert heb ik het niet, maar bij een winkelcentrum, of in de auto of ergens anders des te sneller.

Heb vandaag ook een stapje genomen door mijzelf (via de site ) aan te melden voor een intake.

Ik heb me ook meteen maar even aangemeld via de site van PsyQ nu je het er toch over had

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 17:58 schreef Maartel het volgende:

[..]

Ik weet er niet echt het fijne van, maar heeft die serotonine/dopamine-spiegel ook nog invloed op wat je beter wel niet kan eten/drinken/roken, of omgekeerd?

nah, dat niet echt nee

Nu de diagnose dan eindelijk is gesteld (al ben ik na zo'n 8 verschillende diagnoses door de jaren heen wel iets wantrouwender in hoeverre deze dan wel klopt) zijn er tig dingen/situaties die ik 'raar' vond van mezelf, waarvan ik nu benieuwd ben hoe herkenbaar ze voor jullie zijn/hoe jullie ermee omgaan..


- moeite me 'sociaal' te gedragen. Ik zal niet snel een beleefdheidsvraag stellen als ik totaal niet geinteresseerd ben in het antwoord, en dat is nogal vaak het geval.. in gesprekken, zelfs met goede vrienden, lijk ik toch vooral bezig te zijn met dat ik mijn verhaal kan doen, en moet ik mezelf er steeds weer aan herinneren ook af-en-toe de ander aan het woord te laten.

- enorme moeite om een film uit te zitten, zelfs als ie leuk is (laptop verschijnt al snel weer op schoot).
In gezelschap gaat me dit iets beter af omdat ik het dan wel móét, maar op zulke momenten sla ik dan wel flink aan 't snaaien/kettingroken...

- als ik me een tijd erg heb geconcentreerd/vermoeid ben kan ik écht niks meer in me opnemen.. niet alleen qua informatie, maar ook de wereld om me heen kan een soort 'waas'/film worden, alsof het allemaal niet meer goed tot me doordringt.. (derealisatie?)

- moeite van dingen te genieten.. ik kan enorm naar dingen uitkijken, en een half uur later al nostalgisch op iets terugkijken, maar in het moment zelf ben ik vrijwel altijd met andere dingen bezig.

- beetje vergelijkbaar, maar het is me nog nooit gelukt écht te genieten van een concert.. hoop echt dat ik dit 'onder de knie' krijg, ga over 2 weken naar een concert van m'n favoriete band in Londen, dus dat moet wel leuk worden.. maar op één of andere manier ben ik héél erg bezig met dat ik goed in me op moet nemen dat het écht is wat ik zie, wil ik alles in me opnemen (wat nooit lukt), en bereik ik al vrij snel 't punt dat ik moeite heb nog te blijven zitten/staan, hoe geweldig het optreden ook is..

- waar ik ook (mee bezig) ben (dus ook tijdens leuke dingen met vrienden), altijd al uitkijken naar wanneer ik weer naar huis kan, alsof in m'n eentje op m'n bank zitten het mooiste is wat er bestaat.

- op vrije dagen, met name als ik geen afspraken heb staan, enorme moeite om op gang te komen.
Ik heb echt té vaak dat ik al om 9 uur wakker ben, maar toch pas om 3 uur ga douchen, en om kwart voor 8 (als ik omval van de honger) pas de boodschappen ga doen die ik me om 10 uur al had voorgenomen.. Achteraf baal ik altijd van zo'n dag, maar het volgende weekend is het weer precies hetzelfde liedje...

- met name bij verveling de neiging dingen te consumeren die je 'iets laten voelen' (oké dit klinkt vaag)..
Als ik me verveel is de neiging tot roken/alcohol sowieso groter, maar ik heb ook regelmatig de neiging een redbull achter over te slaan terwijl ik helemaal geen extra energie nodig heb, omdat een gewoon frisdrank/sapje niet echt 'voldoening' geeft ofzo..

- als ik lang niets heb gegeten raak ik vaak echt enorm down.. dit is ook vrij snel het geval, om de 3 uur moet er wel een maaltijd in.. (mogelijk hangt dit ook wel samen met hoeveel energie m'n drukmaken me kost)

Er zijn er vast nog wel meer, maar dit schiet me nu even te binnen.. een aantal ervan zijn niet echt ADD-verschijnselen (denk ik), maar het is toch interessant om even te checken of andere ADD-ers het toevallig ook hebben/hadden..

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 19:59 schreef Maartel het volgende:
*veel punten*

What the fuck, gozer, dat is précies waar ik ook allemaal last van heb. Pré-cies.

Vooral dat film kijken of ander langdurig vermaak dan wel sociaal contact kan me echt tot zware neurotische buien brengen. De enige oplossing: aandachthoppen.

Als ik uit ga: nooit meer dan een kwartier met dezelfde persoon praten. Heel veel contacten opdoen (ondanks dat ik van nature extreem verlegen ben)

Films: in tweeën, films van 3 uur trek ik hoe dan ook niet, tenzij ik t in drieën deel, maar dat is op n gegeven moment niet meer leuk. Vooral veel series kijken

Muziek luisteren: had ik vroeger sowieso dat ik 18 uur per dag alleen hoogtepunten van nummers luisterde. Dus hooguit 20 sec van een nummer en dan weer door.

Vrienden: liever 5 keer op een dag een half uur verschillende dan 1 keer 3 uur lang dezelfde.

Op het werk: een lijstje hebben, geen punten afmaken, maar continu switchen tussen punten, net zo lang tot je met elk punt bezig bent maar niks hebt afgerond en hier ook geen heil in ziet.

In het huishouden: ik ben bezig met afwassen, na 1/3e stop ik, ga ik stofzuigen, dan ga ik weer een stukje afwassen, dan ga ik, whatever, de wc schoonmaken, dan weer afwassen en dan liggen en dan afdrogen. Ofzo. Desnoods nog met mn computer aanrommelen tussendoor.

Indien dit mij niet lukt: extreem eh nootjes eten, rare flauwe grappen maken, bier of zelfs whiskey als limonade drinken, met mn voet de heeele tijd op de grond tikken of ander irritant gedrag vertonen.

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 21:20 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

What the fuck, gozer, dat is précies waar ik ook allemaal last van heb. Pré-cies.

Vooral dat film kijken of ander langdurig vermaak dan wel sociaal contact kan me echt tot zware neurotische buien brengen. De enige oplossing: aandachthoppen.

Tja, maar is dat een oplossing, of is dat juist toegeven aan je eigen onrust?
(niet bedoeld als kritiek, vraag me gewoon af in hoeverre het geen kwestie is van je 'onrust' aangaan en op den duur steeds meer kunnen hebben, ipv telkens toe te geven aan je verveling en behoefte aan verandering..)

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 21:20 schreef wallofdolls het volgende:

Films: in tweeën, films van 3 uur trek ik hoe dan ook niet, tenzij ik t in drieën deel, maar dat is op n gegeven moment niet meer leuk. Vooral veel series kijken

Da's zó stom, series kijken lukt me dan weer makkelijker, en dan kom ik soms wel zo 4 afleveringen door (in die tijd had ik dus best een film kunnen kijken).
Als ik series voor de tweede keer (in gezelschap) kijk (wat ik opzich wel leuk vind) merk ik ook té vaak dat ik altijd bezig ben met wat er nog komt (oew, we zijn bijna bij díé aflevering, ik kan niet wachten tot we bij seizoen 3 zijn, etc) ipv te genieten van waar ik op dat moment naar kijk..

[ Bericht 34% gewijzigd door Maartel op 09-05-2009 21:30:49 ]

quote:

- beetje vergelijkbaar, maar het is me nog nooit gelukt écht te genieten van een concert.. hoop echt dat ik dit 'onder de knie' krijg, ga over 2 weken naar een concert van m'n favoriete band in Londen, dus dat moet wel leuk worden.. maar op één of andere manier ben ik héél erg bezig met dat ik goed in me op moet nemen dat het écht is wat ik zie, wil ik alles in me opnemen (wat nooit lukt), en bereik ik al vrij snel 't punt dat ik moeite heb nog te blijven zitten/staan, hoe geweldig het optreden ook is..

Ohja en die:

ik heb wel op een bepaalde manier dat als t echt te gek wordt dat ik denk van: fuck it, ik neem gewoon niks meer op, of probeer neutraal op te nemen, en dan lukt het weer. Begrijp je? Daar heb ik wel jaren op moeten oefenen.

Overigens, ook met betrekking tot die punten die ik in de vorige post opnoemde..ik heb in de loop der jaren veel oefeningen gekregen:

Jacobson oefeningen

'Tappen'

Op mn rug liggen

Héel langzaam in de polder wandelen, zodat je alles gaat voelen en om je heen gewaar wordt

En iets wat ik baseerde op een vrouw die zei: "ik was vroeger bang voor alles en iedereen, tot ik God ontdekte, nu geef ik mn gedachten gewoon aan God". Niet dat ik dat precies zo opvat, maar in ieder geval: gedachten wegzetten en alles wat extreem belangrijk is opschrijven. Als je dat zo lang mogelijk door blijft doen komt er ook een soort van gewenning in.

Deze dingen helpen er wel bij om er wat meer vat op te krijgen bij mij.

Nog een voetnoot: ik ben dus officieel nog verre van AD(H)D-er, slechts een hypothetische; het viel me alleen op dat ik echt mezelf zat te lezen toen ik jouw post las

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 21:25 schreef Maartel het volgende:

[..]

Tja, maar is dat een oplossing, of is dat juist toegeven aan je eigen onrust?
(niet bedoeld als kritiek, vraag me gewoon af in hoeverre het geen kwestie is van je 'onrust' aangaan en op den duur steeds meer kunnen hebben, ipv telkens toe te geven aan je verveling en behoefte aan verandering..)

Zie mn post daaronder .

In de tijd dat ik veel tijd had voor die rustgevende dingen had ik er nog wel 'last' van, maar dan wel dat ik me er gelukkig bij voelde en er zodoende dus geen 'last' van had

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 19:59 schreef Maartel het volgende:
-Knip-

Veel herken ik me wel in. Vooral sociaal gedrag, dingen uitzitten, niet van dingen kunnen genieten op het moment zelf, in-je-uppie-op-de-bank-is-het-mooiste-wat-er-is...

Ik heb mezelf echt moeten aanleren om bijvoorbeeld 'dankjewel' te zeggen, of gewoon te vragen hoe het met iemand gaat. Ik vond het altijd zo overbodig, omdat je toch altijd te horen krijgt dat het goed gaat. Maar het is wel beleefder.

Mensen denken ook vaak dat ik nergens echt blij om kan zijn. Even een 'Ja!' en een vuistje in de lucht als er bijvoorbeeld gescoord wordt bij voetbal, maar verder kom ik niet. Terwijl ik toch echt heel blij ben dan. Of als ik een cadeautje krijg. Dan zeg ik dat ik het 'wel leuk' vind (wat ik ook echt vind!) en daar houdt het mee op. Mensen vatten dat vaak op alsof ik het een kutcadeau vind, maar dat is dus niet zo.

En tja, dat einzelgänger-gedrag... Ik ben best heel sociaal en niks mis met sociaal contact, maar ik blijf verlangen naar dat moment dat ik op mezelf ben en met niemand behalve mezelf rekening hoef te houden.

Verder nog een puntje dat jij niet genoemd heb: anti-autoritair gedrag. Ik kan hééél slecht tegen het woordje 'moeten'. Echt in alles. Ik moet naar school? Nee hoor, ik verzin wel een manier om er onder uit te komen. Ik moet op werk iets doen van de baas? Flikker op, ik trek mijn eigen plan. Het is een soort instinctieve weerstand die ik niet kan onderdrukken, waar ik dan ook heel ver in ga. Heb het er ook met mijn therapeut over gehad en nu is het niet typisch ADD-gedrag, maar hij hoort het wel vaker van ADD'ers. Vooral ook dat het zo hevig is.

Erg herkenbaar wat jullie allemaal opnoemen.

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 23:49 schreef Rikketik het volgende:

[..]

Ik heb mezelf echt moeten aanleren om bijvoorbeeld 'dankjewel' te zeggen, of gewoon te vragen hoe het met iemand gaat. Ik vond het altijd zo overbodig, omdat je toch altijd te horen krijgt dat het goed gaat. Maar het is wel beleefder.

Ik vergeet vaak dankjewel te zeggen.

Hebben/hadden jullie ook de neiging om kattenkwaad uit te halen?

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 23:49 schreef Rikketik het volgende:
Verder nog een puntje dat jij niet genoemd heb: anti-autoritair gedrag. Ik kan hééél slecht tegen het woordje 'moeten'. Echt in alles. Ik moet naar school? Nee hoor, ik verzin wel een manier om er onder uit te komen. Ik moet op werk iets doen van de baas? Flikker op, ik trek mijn eigen plan. Het is een soort instinctieve weerstand die ik niet kan onderdrukken, waar ik dan ook heel ver in ga. Heb het er ook met mijn therapeut over gehad en nu is het niet typisch ADD-gedrag, maar hij hoort het wel vaker van ADD'ers. Vooral ook dat het zo hevig is.

O, ja, ik heb zelf ook nog tig punten die ik niet heb opgenoemd (een aantal zijn zó typisch add dat ik daarin geen bevestiging/herkenning nodig had).

Maar wat jij zegt is erg herkenbaar, het is bij mij ook alsof ik altijd overal onder uit probeer te komen..
Wat af-en-toe ook weer leidt tot twijfel over m'n klachten (in hoeverre beeld ik ze niet in/vergroot ik ze niet om onder dingen uit te kunnen komen?). Als kind verslond ik boeken, zodra het verplicht werd op de middelbare school kwam ik er niet meer doorheen.. Vandaag ging ik (vrijwilig) een vriendin helpen met verhuizen, maar zodra ik werd aangesproken op dat ik wat later was, en ook nog hele precieze instructies kreeg hoe ik alles moest doen kwam gelijk een gevoel van weerzin op.. En qua werk en studie speelt vrijwel elke keer weer een gevoel op van 'ik kan er niet tegen dat ik iets móét'.

In zekere zin zat ik in m'n laatste functie als leidinggevende goed omdat ik veel zelf voor het zeggen had, en iig niet meer iemand heb die me elke dag vertelt wat ik moet doen en hoe, de keerzijde is dan weer dat ik áltijd verantwoordelijk ben, amper vrij kan nemen, hetgeen me dan ook weer benauwd..
Ik werk het beste zonder druk, maar als er helemaal geen druk is (en weinig motivatie) word ik weer heel lui.. toen ik een jaar op therapeutische basis werkte en altijd aan kon geven als ik iets niet zag zitten kwam er ook weer niks uit mijn vingers...
Erg lastig, ik weet op dit moment ook niet goed wat ik moet gaan doen, alleen dat mijn huidige werk niet 'werkt'. Eigenlijk wil ik nog een opleiding doen, maar mijn laatste twee pogingen waren geen succes.. het stilzitten en luisteren leidde alleen maar tot heel veel 'ik wil hier weg'-gedachtes

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 23:49 schreef Rikketik het volgende:

[..]

Ik heb mezelf echt moeten aanleren om bijvoorbeeld 'dankjewel' te zeggen, of gewoon te vragen hoe het met iemand gaat. Ik vond het altijd zo overbodig, omdat je toch altijd te horen krijgt dat het goed gaat. Maar het is wel beleefder.

Mensen denken ook vaak dat ik nergens echt blij om kan zijn. Even een 'Ja!' en een vuistje in de lucht als er bijvoorbeeld gescoord wordt bij voetbal, maar verder kom ik niet. Terwijl ik toch echt heel blij ben dan. Of als ik een cadeautje krijg. Dan zeg ik dat ik het 'wel leuk' vind (wat ik ook echt vind!) en daar houdt het mee op. Mensen vatten dat vaak op alsof ik het een kutcadeau vind, maar dat is dus niet zo.
En tja, dat einzelgänger-gedrag... Ik ben best heel sociaal en niks mis met sociaal contact, maar ik blijf verlangen naar dat moment dat ik op mezelf ben en met niemand behalve mezelf rekening hoef te houden.

Verder nog een puntje dat jij niet genoemd heb: anti-autoritair gedrag. Ik kan hééél slecht tegen het woordje 'moeten'. Echt in alles. Ik moet naar school? Nee hoor, ik verzin wel een manier om er onder uit te komen. Ik moet op werk iets doen van de baas? Flikker op, ik trek mijn eigen plan. Het is een soort instinctieve weerstand die ik niet kan onderdrukken, waar ik dan ook heel ver in ga. Heb het er ook met mijn therapeut over gehad en nu is het niet typisch ADD-gedrag, maar hij hoort het wel vaker van ADD'ers. Vooral ook dat het zo hevig is.

Verhip, weer zoiets waar ik me echt 100% in herken. Vooral dikgedrukte dingen. Maar ja goed. Dat kan gebeuren en is inderdaad niet per se ziektegerelateerd (maar wel iets om het over te hebben en misschien aan te werken)

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 23:53 schreef FictionalFenna het volgende:

[..]

Ik vergeet vaak dankjewel te zeggen.

Ja of gewoon ergens binnen komen lopen en je dan in een gesprek mengen. En dat iedereen je aankijkt van eh "hoi?"

Of dat iedereen je in een keer kwijt is, omdat je zonder te zeggen iets ziet wat die anderen niet interesseert

Ik heb deze week eindelijk mijn psycholoog gevraagd om zowel AD(H)D als ook autisme te laten onderzoeken. En dat zou ook gaan gebeuren. Dus ik ben benieuwd.

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 19:59 schreef Maartel het volgende:
- moeite me 'sociaal' te gedragen. Ik zal niet snel een beleefdheidsvraag stellen als ik totaal niet geinteresseerd ben in het antwoord, en dat is nogal vaak het geval.. in gesprekken, zelfs met goede vrienden, lijk ik toch vooral bezig te zijn met dat ik mijn verhaal kan doen, en moet ik mezelf er steeds weer aan herinneren ook af-en-toe de ander aan het woord te laten.

Ik gedroeg me als kind helemaal niet sociaal. Vandaar ook dat de mogelijkheid van een autistische spectrum stoornis bij mij speelt.

quote:

- als ik me een tijd erg heb geconcentreerd/vermoeid ben kan ik écht niks meer in me opnemen.. niet alleen qua informatie, maar ook de wereld om me heen kan een soort 'waas'/film worden, alsof het allemaal niet meer goed tot me doordringt.. (derealisatie?)

Heb ik, en dan voel ik me ook zo suf.

quote:

- op vrije dagen, met name als ik geen afspraken heb staan, enorme moeite om op gang te komen.
Ik heb echt té vaak dat ik al om 9 uur wakker ben, maar toch pas om 3 uur ga douchen, en om kwart voor 8 (als ik omval van de honger) pas de boodschappen ga doen die ik me om 10 uur al had voorgenomen.. Achteraf baal ik altijd van zo'n dag, maar het volgende weekend is het weer precies hetzelfde liedje...

Ik heb altijd moeite om op gang te komen. Op een vrije zaterdag neem ik me voor om flink te winkelen. Maar dan ben ik pas om half vier de deur uit. En dat terwijl de winkels om vijf uur sluiten. En op weekdagen kom ik heel vaak te laat op mijn werk. Gelukkig doet mijn baas niet moeilijk.

quote:

Op zaterdag 9 mei 2009 23:58 schreef Maartel het volgende:
Maar wat jij zegt is erg herkenbaar, het is bij mij ook alsof ik altijd overal onder uit probeer te komen..
Wat af-en-toe ook weer leidt tot twijfel over m'n klachten (in hoeverre beeld ik ze niet in/vergroot ik ze niet om onder dingen uit te kunnen komen?). Als kind verslond ik boeken, zodra het verplicht werd op de middelbare school kwam ik er niet meer doorheen.. Vandaag ging ik (vrijwilig) een vriendin helpen met verhuizen, maar zodra ik werd aangesproken op dat ik wat later was, en ook nog hele precieze instructies kreeg hoe ik alles moest doen kwam gelijk een gevoel van weerzin op.. En qua werk en studie speelt vrijwel elke keer weer een gevoel op van 'ik kan er niet tegen dat ik iets móét'.

Heel herkenbaar. Gisteren zei mijn zus dat ik even naar haar huis toe moest komen omdat één of ander bedrijf zou langskomen en ze er zelf niet was. Ze was nog niet uitgesproken of ik dacht al: 'nee, ik wil niet'. Ik heb het ook niet gedaan. Ik vind het heel egoïstisch van mezelf, maar ik wilde gewoon echt niet. En dat weegt toch zwaarder voor me, blijkbaar. Het is in elk geval iets waar ik aan wil werken.

Ik heb ontdekt dat Ritalin ook helpt bij ziek zijn Eergister de hele dag geslapen, kon maar niet wakker worden. 'S Avonds toch maar Ritalin ingenomen en was meteen helder en wakker Gister ook de hele dag geslikt en was meteen niet meer zo moe Maar blijf nog steeds wel ziek hoor

Momenteel zit ik (pas een paar dagen) in de ziektewet omdat ik het niet trok op m'n werk (aan de ene kant té drukke/chaotische momenten waar ik echt de weg kwijt raak, aan de andere kant dagen dat er niets te doen is waar ik ook helemaal gek van word). De arbo-arts heeft gezegd dat ik na moet denken in hoeverre ik denk dat ik nog terug aan het werk kan/wil, in hoeverre een carrièreswitch niet wijzer is.
Mijn ouders waren vanmiddag vrij optimistisch: 'het is nu wat moeilijk, maar als je dadelijk medicatie en behandeling hebt gaat het misschien wel heel makkelijk'.

Dit roept bij de volgende vraag op:
In hoeverre maakt behandeling/medicatie bij ADD écht groot verschil, in de zin dat je ook echt makkelijk om kunt gaan met niets doen/grote drukte (kwestie van exposure/wennen?) of is het toch vooral een kwestie van zoeken naar levens/werkomstandigheden waarin je hier niet te veel mee te maken hebt omdat dit voor een ADD-er altijd lastig zal blijven?

quote:

Op vrijdag 8 mei 2009 16:56 schreef wallofdolls het volgende:

[..]

Stond een aantal maanden terug een artikel in de volkskrant over nieuw onderzoek waaruit bleek dat alle 'geestesziekten' te herleiden waren op een missend half gen en dat het persoonlijk is welke uiting daaraan gegeven wordt.

Is ook niet heel raar. Als je googled zie je dat alles verband houdt met de serotonine/dopamine-spiegel, zelfs als je op AD(H)D zoekt.

Hier zat ik zelf ook aan te denken.. (dat serotonine/dopamine-spiegel verhaal dat steeds weer de oorzaak van stoornissen lijkt te zijn) maar ik wist niet dat er al onderzoek naar gedaan was.
maar heb je misschien een link naar dat volkskrant artikel?