PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 13

Dan hallo

Oh wat is dit irritant zeg. Daar kan ik me zo verschrikkelijk over opfokken.. Echt wat ik allemaal aan het schelden was net kan ik maar beter niet hier neerplempen..

PS: Het gaat me om die eerste zin uiteraard..

Waar maak ik me ook druk om.. het is fok.. daar heb je nu eenmaal van dat soort bekrompen lui..

[ Bericht 6% gewijzigd door Green1 op 06-02-2009 21:12:01 ]

*vloek*
Heel verhaal getikt, selecteer ik per ongeluk de tekst tijdens het typen... Ik zit op de laptop van m'n vriend en dan zit ik dus per ongeluk met m'n hand op het 'muisvakje'

Even kort samengevat dan maar: die discussie over liefde is echt irritant. Ten eerste begrijpt volgens mij niemand wat liefde precies is en twijfelt iedereen weleens aan wat het voor hem of haar betekent (in een specifieke relatie), autistisch of niet. Ten tweede, wat interesseert het mij nou hoe volgens N_C de relatie tussen M_F en haar vriend in elkaar zat? Sorry hoor, maar dat is iets persoonlijks van M_F en 600 analyses zullen de situatie hoogstwaarschijnlijk nog niet verbeteren.

N_C: lees je reactie over een jaar nog eens terug, misschien begrijp je dan waarom er zo op je gereageerd wordt. Dat helpt bij mij tenminste nog weleens.

M_F: Zoals ik al zei, volgens mij moet iedereen op een bepaald punt voor zichzelf uit zien te vogelen wat liefde is (al dan niet in een specifieke relatie). Dat je vriend autistishc blijkt te zijn zal best een rol spelen en hij moet nu drie dingen tegelijk uitvinden: hoe zit dat met die liefde, wat is de rol van autisme in z'n leven en wat is het verband tussen liefde en autisme? Dat maakt het ingewikkelder.

Ik heb zelf denk ik ook wel een andere visie op liefde dan andere mensen. Ik heb zelf ook idd die verliefdheden, die behoorlijk obsessief kunnen worden in mijn geval. Ik vertel dat niet aan m'n vriend omdat ik 'm niet wil kwetsen en ik weet dat ze er uiteindelijk toch niet toe doen. Toevallig kan ik geobsedeerd raken door personen, andere mensen raken misschien geobsedeerd door treinstellen of bonsaibomen. Zolang ik maar weet dat ik van m'n vriend hou en dat die anderen er uiteindelijk totaal niet toe doen, is het niet van belang. Dat betekent niet dat ik er blij mee ben, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb dat altijd al gehad, tot complete fantasielevens met een persoon die ik amper kende aan toe. Als kind al (en dan kun je toch wel stellen dat je het niet hebt over iets wat echt te maken heeft met liefdesrelaties of seks). Misschien dat het te maken heeft met de algehele verwarring van gevoelens. Gevoelens zijn persoonlijk, maar daardoor ook moeilijk te herkennen. Je kan mij iets aanwijzen wat geel is en zeggen "dit is geel". Maar je kan mij niet laten voelen "dit is boos" en "dit is opgelaten". Ik weet vaak niet wat ik voel en soms heb ik het gevoel dat ik op he t randje sta. Soms heb ik ook het idee dat een bepaald gevoel zo hevig is da tik mezelf ervoor afsluit en volledig de andere kant op ga. Bijvoorbeeld toen mijn vriend 6 weken naar familie ging, dat vond ik verschrikkelijk. Het idee dat hij er niet was, dat ik hem miste, dat ik zo lang op hem moest wachten, was voor mij bijna ondraaglijk. Hoe overdreven dat ook mag klinken, maar ik was mezelf niet. Ik wilde niks meer, alleen maar dat de tijd voorbij ging, zo veel mogelijk slapen zodat ik de tijd niet bewust mee hoefte te maken en verwaarloosde mezelf en het huishouden. Op sommige momenten beeldde ik me in dat hij nooit meer terug zou komen en dat maakte het makkelijker, omdat ik dan niet meer de pijn hoefde te voelen van het afwachten. Als iemand niet meer terugkomt kun je het afsluiten en verder. En op sommige momenten voelde ik die twee dingen tegelijk of het wisselde elkaar heel snel af of ik kon gewoon niet bedenken wat ik nou erger zou vinden.

Dat heb ik bijv. ook in het algemeen met het hebben van een relatie. Een relatie is altijd eindig. Gaat het niet uit, dan gaat een van de twee wel dood. Het idee dat mijn vriend dood gaat, is voor mij zo soms zo ondraaglijk dat ik liever wilde dat ik hem niet kende, zodat ik niet na hoefde te denken over hoe het zonder hem zou zijn en zodat ik het nooit te weten zou komen als hij dood zou gaan.

Alleen al die twee dingen zijn dan ook weer hetgene waardoor ik weet dat ik wel van hem hou en niet van die personen (treinstellen, bonzaibomen), omdat ik me over die laatste totaal niet druk kan maken.

Nou ja, eigenlijk weet ik zelf niet meer wat ik nou duidelijk wou maken. Duidelijker heb ik het in ieder geval niet gemaakt geloof ik

quote:

Op vrijdag 6 februari 2009 21:33 schreef Maeghan het volgende:
*vloek*
Heel verhaal getikt, selecteer ik per ongeluk de tekst tijdens het typen... Ik zit op de laptop van m'n vriend en dan zit ik dus per ongeluk met m'n hand op het 'muisvakje'

Even kort samengevat dan maar: die discussie over liefde is echt irritant. Ten eerste begrijpt volgens mij niemand wat liefde precies is en twijfelt iedereen weleens aan wat het voor hem of haar betekent (in een specifieke relatie), autistisch of niet. Ten tweede, wat interesseert het mij nou hoe volgens N_C de relatie tussen M_F en haar vriend in elkaar zat? Sorry hoor, maar dat is iets persoonlijks van M_F en 600 analyses zullen de situatie hoogstwaarschijnlijk nog niet verbeteren.

N_C: lees je reactie over een jaar nog eens terug, misschien begrijp je dan waarom er zo op je gereageerd wordt. Dat helpt bij mij tenminste nog weleens.

M_F: Zoals ik al zei, volgens mij moet iedereen op een bepaald punt voor zichzelf uit zien te vogelen wat liefde is (al dan niet in een specifieke relatie). Dat je vriend autistishc blijkt te zijn zal best een rol spelen en hij moet nu drie dingen tegelijk uitvinden: hoe zit dat met die liefde, wat is de rol van autisme in z'n leven en wat is het verband tussen liefde en autisme? Dat maakt het ingewikkelder.

Ik heb zelf denk ik ook wel een andere visie op liefde dan andere mensen. Ik heb zelf ook idd die verliefdheden, die behoorlijk obsessief kunnen worden in mijn geval. Ik vertel dat niet aan m'n vriend omdat ik 'm niet wil kwetsen en ik weet dat ze er uiteindelijk toch niet toe doen. Toevallig kan ik geobsedeerd raken door personen, andere mensen raken misschien geobsedeerd door treinstellen of bonsaibomen. Zolang ik maar weet dat ik van m'n vriend hou en dat die anderen er uiteindelijk totaal niet toe doen, is het niet van belang. Dat betekent niet dat ik er blij mee ben, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb dat altijd al gehad, tot complete fantasielevens met een persoon die ik amper kende aan toe. Als kind al (en dan kun je toch wel stellen dat je het niet hebt over iets wat echt te maken heeft met liefdesrelaties of seks). Misschien dat het te maken heeft met de algehele verwarring van gevoelens. Gevoelens zijn persoonlijk, maar daardoor ook moeilijk te herkennen. Je kan mij iets aanwijzen wat geel is en zeggen "dit is geel". Maar je kan mij niet laten voelen "dit is boos" en "dit is opgelaten". Ik weet vaak niet wat ik voel en soms heb ik het gevoel dat ik op he t randje sta. Soms heb ik ook het idee dat een bepaald gevoel zo hevig is da tik mezelf ervoor afsluit en volledig de andere kant op ga. Bijvoorbeeld toen mijn vriend 6 weken naar familie ging, dat vond ik verschrikkelijk. Het idee dat hij er niet was, dat ik hem miste, dat ik zo lang op hem moest wachten, was voor mij bijna ondraaglijk. Hoe overdreven dat ook mag klinken, maar ik was mezelf niet. Ik wilde niks meer, alleen maar dat de tijd voorbij ging, zo veel mogelijk slapen zodat ik de tijd niet bewust mee hoefte te maken en verwaarloosde mezelf en het huishouden. Op sommige momenten beeldde ik me in dat hij nooit meer terug zou komen en dat maakte het makkelijker, omdat ik dan niet meer de pijn hoefde te voelen van het afwachten. Als iemand niet meer terugkomt kun je het afsluiten en verder. En op sommige momenten voelde ik die twee dingen tegelijk of het wisselde elkaar heel snel af of ik kon gewoon niet bedenken wat ik nou erger zou vinden.

Dat heb ik bijv. ook in het algemeen met het hebben van een relatie. Een relatie is altijd eindig. Gaat het niet uit, dan gaat een van de twee wel dood. Het idee dat mijn vriend dood gaat, is voor mij zo soms zo ondraaglijk dat ik liever wilde dat ik hem niet kende, zodat ik niet na hoefde te denken over hoe het zonder hem zou zijn en zodat ik het nooit te weten zou komen als hij dood zou gaan.

Alleen al die twee dingen zijn dan ook weer hetgene waardoor ik weet dat ik wel van hem hou en niet van die personen (treinstellen, bonzaibomen), omdat ik me over die laatste totaal niet druk kan maken.

Nou ja, eigenlijk weet ik zelf niet meer wat ik nou duidelijk wou maken. Duidelijker heb ik het in ieder geval niet gemaakt geloof ik

Ik volg het inderdaad niet meer
Maar ergens begrijp ik het wel

quote:

Op zondag 1 februari 2009 19:46 schreef Oxymoron het volgende:
Terugvind PDD'er.
Childintime, nog bedankt, voor je bericht/uitleg over de zzp.

Graag gedaan heb je er wat aan? Kan eventueel meer specifieke uitleg vragen aan de ortho op mijn werk

quote:

Op donderdag 5 februari 2009 15:32 schreef Re het volgende:

[..]

nee zo moet je het denk ik niet zien... dit gaat wel over het hele jonge brein en een stofje wat vertoord is, dat zorgt voor een afwijkende geheugen en leer proces, dus informatie wordt anders opgeslagen/geinterpreteerd dan in kinderen die geen afwijking hebben in dit stofje (normaal)

Heb niet dit hele topic gelezen. Maar betreft het hier de zgn "witte stof"? Dus de stof dier ervoor zorgt dat de info die via de geleidebanen in de hersenen verstuurd wordt, ook daadwerkelijk aan komt? ik vind dit wel een interessant onderwerp. Alles bij NLD gaat nl over die witte stof....

Om verder te gaan op Black_Tulip:

Ik ga niet weer je hele post doornemen, ik voer de discussie niet voor mezelf en voor een ander heb ik die energie echt niet over. Overigens heeft het gros er last van, en dat is al helemaal niet de bedoeling van mijn aanwezigheid.

MF is in mijn optiek kortzichtig en meet met twee maten, omdat ze zijn houden van niet kan waarderen en die van zichzelf wel goed genoeg vindt. [karakter] is blijkbaar in jullie boekje meer waard dan [dikkepiemel] of [mooieogen] en dat krijg je er bij mij gewoon niet in. Doe in jullie relatie overigens wat jullie niet laten kunnen natuurlijk (ik heb nergens iemand gezegd dat ze iets niet mochten doen, ik zeg alleen dat ik er een tyfushekel aan heb en dat ik er niets mee te maken wil hebben), maar ik heb meelij met de jongens die dat soort irrationele zever moeten slikken om met enige regelmaat te kunnen neuken.

Een karakter kun je niet los zien van iemands uiterlijkheden. Karakter is niet iets bovennatuurlijks en ongrijpbaars dat een meerwaarde heeft boven een dikke lul. Mijn karakter is mijn karakter omdat ik een dikke lul heb en er goed uitzie. Het is niet los van elkaar te pakken en karakter heeft echt geen fantastische meerwaarde omdat het een of ander "ja maar ik voel dat zo en iets voelen is meer waard dan de ratio" apparaat is. Een grote hoop irrationele onzin.

Karakter en mooie ogen en dikke piemel, het is allemaal gelijkwaardig. Trek je een kaart uit een kaartenhuis, dan zakt dat kaartenhuis in elkaar.

quote:

Op vrijdag 6 februari 2009 21:33 schreef Maeghan het volgende:
*vloek*

Dan knijp je je ogen stijf dicht en je scrollt lekker verder, maar ga niet zitten zeveren gelijk een opa.

"Lees je post over een jaar nog maar eens terug!" Tering hey! !

En nu allemaal weer lekker volgens de regels van het fatsoen en lief spelen.

Wat is autisme nou precies, het lijkt er de laatste jaren nl. op dat het steeds vaker en makkelijker wordt gebruikt als men niet weet wat iemand nou precies mankeert...

quote:

Op vrijdag 6 februari 2009 21:33 schreef Maeghan het volgende:
[..]

Ik heb zelf denk ik ook wel een andere visie op liefde dan andere mensen. Ik heb zelf ook idd die verliefdheden, die behoorlijk obsessief kunnen worden in mijn geval. Ik vertel dat niet aan m'n vriend omdat ik 'm niet wil kwetsen en ik weet dat ze er uiteindelijk toch niet toe doen. Toevallig kan ik geobsedeerd raken door personen, andere mensen raken misschien geobsedeerd door treinstellen of bonsaibomen. Zolang ik maar weet dat ik van m'n vriend hou en dat die anderen er uiteindelijk totaal niet toe doen, is het niet van belang. Dat betekent niet dat ik er blij mee ben, maar het is nu eenmaal zo. Ik heb dat altijd al gehad, tot complete fantasielevens met een persoon die ik amper kende aan toe. Als kind al (en dan kun je toch wel stellen dat je het niet hebt over iets wat echt te maken heeft met liefdesrelaties of seks). Misschien dat het te maken heeft met de algehele verwarring van gevoelens. Gevoelens zijn persoonlijk, maar daardoor ook moeilijk te herkennen. Je kan mij iets aanwijzen wat geel is en zeggen "dit is geel". Maar je kan mij niet laten voelen "dit is boos" en "dit is opgelaten". Ik weet vaak niet wat ik voel en soms heb ik het gevoel dat ik op he t randje sta. Soms heb ik ook het idee dat een bepaald gevoel zo hevig is dat ik mezelf ervoor afsluit en volledig de andere kant op ga. Bijvoorbeeld toen mijn vriend 6 weken naar familie ging, dat vond ik verschrikkelijk. Het idee dat hij er niet was, dat ik hem miste, dat ik zo lang op hem moest wachten, was voor mij bijna ondraaglijk. Hoe overdreven dat ook mag klinken, maar ik was mezelf niet. Ik wilde niks meer, alleen maar dat de tijd voorbij ging, zo veel mogelijk slapen zodat ik de tijd niet bewust mee hoefte te maken en verwaarloosde mezelf en het huishouden. Op sommige momenten beeldde ik me in dat hij nooit meer terug zou komen en dat maakte het makkelijker, omdat ik dan niet meer de pijn hoefde te voelen van het afwachten. Als iemand niet meer terugkomt kun je het afsluiten en verder. En op sommige momenten voelde ik die twee dingen tegelijk of het wisselde elkaar heel snel af of ik kon gewoon niet bedenken wat ik nou erger zou vinden.

[..]

Zeer herkenbaar. Als jij je nu even laat diagnosticeren, dan weet ik ook meteen wat ik heb.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2009 04:22 schreef ilona-scuderia het volgende:
Wat is autisme nou precies, het lijkt er de laatste jaren nl. op dat het steeds vaker en makkelijker wordt gebruikt als men niet weet wat iemand nou precies mankeert...

Aangeboren afwijking in het communicatiesysteem van de hersenen. Daar valt niet veel aan te neppen dus.

Waarschijnlijk komt het steeds vaker aan het licht omdat er steeds minder baantjes komen waarbij sociale interactie geen rol meer speelt. Vroeger zat de autist gewoon in een hoekje de boekhouding van een bedrijf te doen, tegenwoordig moet het allemaal maar goedkoper en krijgt de boekhouder ook de functie van telefonische klantafhandeling en systeembeheerder op zich afgeschoven. En laat dat nou net zijn waar autisten niet tegen kunnen: veel prikkels.

Gevolg: de autist meldt zich ziek en komt in een uitkering terecht en krijgt steeds vaker die diagnose.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2009 11:29 schreef Nicolaas_Copernicaars het volgende:

[..]

Aangeboren afwijking in het communicatiesysteem van de hersenen. Daar valt niet veel aan te neppen dus.

Waarschijnlijk komt het steeds vaker aan het licht omdat er steeds minder baantjes komen waarbij sociale interactie geen rol meer speelt. Vroeger zat de autist gewoon in een hoekje de boekhouding van een bedrijf te doen, tegenwoordig moet het allemaal maar goedkoper en krijgt de boekhouder ook de functie van telefonische klantafhandeling en systeembeheerder op zich afgeschoven. En laat dat nou net zijn waar autisten niet tegen kunnen: veel prikkels.

Inderdaad. Er wordt steeds meer verwacht van mensen. En dat kan voor mensen met een labeltje zoals autisme gewoon te veel zijn.

Ik was gisteren weer eens lekker bezig hier op Fok!. Ik ging weer mij frustraties uitten hier. En daarmee andere mensen afschrikken. Waarom kan ik gewoon niet even iets anders gaan doen als ik gefrustreerd word?
Ik schaam mijzelf voor mij gedrag.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2009 11:29 schreef Nicolaas_Copernicaars het volgende:

[..]

Aangeboren afwijking in het communicatiesysteem van de hersenen. Daar valt niet veel aan te neppen dus.

Waarschijnlijk komt het steeds vaker aan het licht omdat er steeds minder baantjes komen waarbij sociale interactie geen rol meer speelt. Vroeger zat de autist gewoon in een hoekje de boekhouding van een bedrijf te doen, tegenwoordig moet het allemaal maar goedkoper en krijgt de boekhouder ook de functie van telefonische klantafhandeling en systeembeheerder op zich afgeschoven. En laat dat nou net zijn waar autisten niet tegen kunnen: veel prikkels.

Gevolg: de autist meldt zich ziek en komt in een uitkering terecht en krijgt steeds vaker die diagnose.

Mee eens. Ik heb best vaak gesolliciteerd, maar steeds afgewezen op communicatieve eigenschappen, ook al ging het op een functie ‘op de achtergrond’. Misschien heb ik onvoldoende geïnvesteerd en/of georiënteerd in carrière tijdens mijn opleiding. Inmiddels doe ik werk dat ver beneden mijn denkniveau ligt. Was het allemaal gewoon normaal verlopen, dan was ik misschien niet eens aan een diagnose toegekomen.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2009 14:24 schreef sempron2400 het volgende:

[..]

Mee eens. Ik heb best vaak gesolliciteerd, maar steeds afgewezen op communicatieve eigenschappen, ook al ging het op een functie ‘op de achtergrond’. Misschien heb ik onvoldoende geïnvesteerd en/of georiënteerd in carrière tijdens mijn opleiding. Inmiddels doe ik werk dat ver beneden mijn denkniveau ligt. Was het allemaal gewoon normaal verlopen, dan was ik misschien niet eens aan een diagnose toegekomen.

Om die reden word ik ook vaak afgewezen. Je past niet in het team en meer van dat soort onzin. Ik hoop dat ik binnenkort ook weer werk vind. Maar ik zie het voorlopig somber in. Met de economische crisis en andere factoren die tegen mij werken.

Dat weet je niet? Misschien was je dan op een ander punt wel vastgelopen.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2009 15:27 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Ik hoop dat je beseft dat de mentaliteit die je hier schetst precies het tegenovergestelde is van wat ik je aanraadde?

Dit klinkt misschien kortzichtig en veroordelend, maar het grote probleem is niet jouw omgeving of die onzichtbare muur of dat je bij sollicitaties wordt afgewezen om zogenaamd 'vage' redenen als dat je niet in het team zou passen. Het grote probleem is jouw mentaliteit. Jij denkt dat je niks kan en daardoor kun je niks en word je daarop afgewezen. Besef dat een diagnose en psychologische hulp allemaal niet helpt zolang jij niet van plan bent jouw mentaliteit te veranderen. Ja, het heeft nog steeds zin om naar een sollicitatiegesprek te gaan, want misschien zit je bij dat gesprek dan weer lekkerder in je vel en word je niet afgewezen! Je moet af van het idee dat je maar beter niet je best kunt doen om iets te bereiken omdat het toch allemaal verspilde moeite is. Zo kom je nergens. Doe iets!

Jij hebt gelijk.
Mijn mentaliteit is inderdaad niet goed. Maar de laatste twee gesprekken die ik afgelopen week gehad heb gingen voor mijn gevoel erg goed. Maar het kan nog beter inderdaad.
En ik wil mijn mentaliteit veranderen. En daar ben ik ook mee bezig. Ik ben al een stuk minder negatief dan een paar maanden geleden toen ik net ontslagen was.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2009 16:47 schreef Black_Tulip het volgende:
Blijf daarmee doorgaan dan

Dat zal ik zeker doen.

Het solliciteren is eigenlijk net een loterij. Het kost veel tijd en ook geld, maar als je het goed doet en een beetje geluk hebt, kan je leven plotseling een stuk mooier worden en zing je uiteindelijk de sterren van de hemel. Oke, dus in tegentelling tot de loterij komt er toch wel strategie bij kijken.

Het omgekeerde van werkweek is het weekend. ZIjn er hier meer mensen die het weekend soms liever kwijt dan rijk zijn, vanwege de verveling?

quote:

Op zaterdag 7 februari 2009 19:29 schreef sempron2400 het volgende:
Het solliciteren is eigenlijk net een loterij. Het kost veel tijd en ook geld, maar als je het goed doet en een beetje geluk hebt, kan je leven plotseling een stuk mooier worden en zing je uiteindelijk de sterren van de hemel. Oke, dus in tegentelling tot de loterij komt er toch wel strategie bij kijken.

Het omgekeerde van werkweek is het weekend. ZIjn er hier meer mensen die het weekend soms liever kwijt dan rijk zijn, vanwege de verveling?

Dat is een goede vergelijking.
Ik heb behoefte aan het weekend. Anders zou ik gek worden van de stress. Alleen maar werken ik moet er niet aan denken.

quote:

Op zaterdag 7 februari 2009 15:20 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Door wat je nu zegt, ga ik vermoeden dat jij karakter minder belangrijk vindt omdat je niet goed in staat bent om te zien wat iemands karakter is, en dus ook niet wat er mooi is aan iemands karakter. Volgens mij is dat het logische gevolg van een niet goed functionerende "theory of mind". Ik merk dat ik af en toe helemaal niet of bijna niet in staat ben om een oordeel te doen over iemands karakter. Misschien komt daar mijn onverschilligheid vandaan. Misschien heb jij dat ook, maar dan ook met je naasten?

Ik heb vrijwel meteen door of ik iemand aardig vind of nooit aardig zal vinden. Iemand die ik niet aardig vind kets ik meteen af, is mijn energie niet waard. De algemene opvattingen dat karakter zogenaamd meer waard is dan andere onderdelen van een persoon vind ik onzin en met twee maten meten. Het hoort bij elkaar en alles bij elkaar opgeteld maakt het de persoon.

quote:

Als je geen oordeel kunt doen over het karakter van andere mensen, wordt omgang met mensen steeds meer gereduceerd tot de omgang met objecten die zich toevallig in jouw omgeving bevinden. Solipsisme, het wereldbeeld dat je stiekem alles verzint wat er om je heen gebeurt, wordt zo erg aantrekkelijk.

Irrelevant betoog als je het mij vraagt... Heb je dat zelf niet in de gaten?

quote:

N_C, wat je zegt wekt bij mij de indruk dat door het feit dat je niet zo'n goed zicht hebt op het karakter van je partner, het karakter ook veel minder belangrijk is. Wat dan gaat tellen is aandacht, fysieke aanwezigheid en intimiteit. Ik weet niet of wat ik nu allemaal zeg waar is en ik zou ook graag van jou willen horen of jij denkt dat het ergens op slaat. Zou je misschien willen vertellen wat jouw ervaringen met relaties zijn?

Ik heb geen flauw idee waar je het vandaan tovert, sorry. Karakter is belangrijk genoeg. Anders ben ik na mijn orgasme al snel op zoek naar mijn schoenen en mijn autosleutels. Een meid leren kennen is prima, maar als haar karakter mij niet aanstaat, dan blijft het bij seks.

Met relaties botst het ook vaak zat (en dat is niet alleen bij autisten zo...), maar dat komt vooral omdat ik graag naar andere dames kijk en graag flirt als de mogelijkheid zich voordoet. Vrijgezel zijn is prima.

quote:

Ik vind dat je het er wel los van kunt zien. Het is niet bovennatuurlijk of ongrijpbaar en ik hoop dat jij het niet bovennatuurlijk of ongrijpbaar vindt (al krijg ik de indruk dat dat wel zo is).

In godsnaam... Hoe kun je de indruk krijgen dat ik dat wel vind als ik duidelijk schrijf dat ik dat ABSOLUUT NIET vind...?

[ Bericht 7% gewijzigd door Nicolaas_Copernicaars op 08-02-2009 03:32:17 ]