En ik ontdek zomaar dat ik een topic hierover mis in OUD. Een topic waarin je de andere ouders hier specifiek kunt vragen om tips of raad in de opvoeding van je kinderen. Een topic waarin je ontdekt wat je óók had kunnen doen! Of waarin je vooral ervaart dat anderen nét zo hannesen en klooien als jij soms doet.
Kortom: een topic voor al je opvoedkwesties en prangende vragen én juist ook voor al je ervaringen, skills and tricks, die anderen kunnen helpen!
TS begint!
Maria (4) speelde hier thuis met een meisje (R) uit haar klas. Ging allemaal goed, tot het moment dat de moeder van R haar weer kwam ophalen. Maria wilde ineens niet meer dat R op haar step een rondje maakte en wilde de tekening die zij voor R gemaakt had, niet meer meegeven. Ik liet het gaan (beslissingsmoment 1), omdat ik wel zag dat ze moe was en niet meer zo veerkrachtig.
Maar R werd er echt verdrietig van dat ze zonder die tekening weg zou gaan. Ze stond te huilen bij de deur.
Ik vond het zielig en vond ook: afspraak is afspraak. Dus ik spoorde Maria nog een paar keer aan (beslissingsmoment 2) om toch de tekening mee te geven, maar ze vertikte echt. R bleef ook verdrietig en wilde niet weggaan. Zucht. 
Maria peerde 'm de kamer in, met tekeningen. Ik besloot haar echt streng en met een soort 'straf' in het vooruitzicht tot inkeer te laten komen (beslissingsmoment 3). "Maria, als je nu die tekening niet geeft, zoals je hebt afgesproken, mag er hier geen kindje meer komen spelen. Dus wees maar groot, want ik meen het." (ik werd ook boos nu, dus klonk streng). Maria liep mee naar de deur met de tekeningen. Ik liet haar kiezen welke ze wilde geven en anders zou ik kiezen, zei ik. Ze weigerde en ik besloot (nummer 4!) de tekeningen te pakken en er één aan R te geven. Waarop Maria begon te schreeuwen, gillen, trappen, proberen te slaan. Storm (2) schrok zich rot en begon ook hard te huilen, Maria werd totaal wild en R huilde ook, zich lam geschrokken.
Drámá in de gang.Toen zat er nog maar één ding op: R en haar moeder een beetje oké te woord staan, sorry zeggen tegen R (ik), omdat ze zo geschrokken was, Storm troosten en ze toch maar zonder tekeningen de deur uit laten gaan.
Meteen erna kon Maria uiteraard op het strafstoeltje gaan zitten om na te denken. Later heb ik met haar nog een gesprekje hierover gevoerd (strekking: afspraak is afspraak, niet onaardig doen en niet schreeuwen, gillen, trappen). En ze heeft sorry gezegd en flink uitgehuild bij me.
Maar voor mij is de vraag: hoe pak je zoiets nu beter aan?
Het verdriet van het vriendinnetje deed me beslissen Maria te dwingen. Was dat al niet slim? Het voelt -achteraf gezien- als een onhaalbare kaart wat ik vroeg van Maria.
Kies je voor het gevoel van je eigen kind of juist voor het gevoel van het andere kind dat te gast is (ook met andere kwesties, zoals kiezen welke beker, welke verkleedjurk...)?
Iets kleins werd nu op de spits gedreven (door mijn beslissingen), maar ik weet niet of een andere keuze ook had gekund, ten opzichte van het andere kind, rechtvaardigheid en het leren je te houden aan een afspraak.
Raad is heel erg welkom! Bedankt alvast.
En nogmaals: gebruik dit topic ook gerust voor je eigen vragen en kwesties!
Ze wilde ze toch liever zelf houden (het waren haar tekeningen, waarvan in elk geval één gemaakt voor R).
Zoals dit verhaal leest sjoeg, klinkt het niet zozeer alsof jij Maria dwong maar eerder andersom. Okay ze mag dan wel moe zijn enzo maar afspraak is inderdaad afspraak en als dat een regel bij jullie thuis is, dan geldt die ook als ze moe is.
Ik weet niet of dit een verhaal is van kiezen tussen je eigen kind en het kind van een ander, zeg maar met het oog op "consequent zijn" lijkt het mij dat je altijd voor je eigen regels kiest en dat is misschien niet altijd leuk voor je eigen kind.
Het lijkt me ontzettend moeilijk zulke momenten, vooral als je ziet dat je meiske moe is en er eigenlijk voor je gevoel ze er niets aan kan doen, en ze is ook nog maar 4 enzo. Maarja.
nouja, my 2 cts, denk ik.
En mijn vraag over kiezen voor je eigen kind of niet, komt een beetje voort uit het idee dat ik al snel uit beleefdheid zou kiezen voor juist het andere kind, maar dat lijkt me soms ook onrechtvaardig (misschien dus niet in dit geval, hoor, maar die neiging heb ik wel, denk ik).
Hmmmm, ik vraag me echt af of ik dit had kunnen voorkomen, dat drama in de gang. Misschien moest het gewoon zo gaan, maar het was wel echt horror, met een kindje en moeder die je helemaal niet kent. Welkom in huize Sjoegur.
Suug probeerde dat ook te zijn. Jullie zaten in een strijd, en die win je eigenlijk nooit zo maar. Dat moet je ook niet willen, denk ik. Ik zou het na wat aandringen hebben gelaten voor wat het was, met de mededeling dat ik het er niet mee eens ben. Later, als het kind (Maria in dit geval) rustig en uitgerust is erop terug komen. En dán duidelijk maken afspraak is afspraak. De volgende dag een extra mooie tekening aan R geven. Met excuses.
Een vriendinnetje te spelen hebben ís al superspannend. Zéker als je nog maar net bij elkaar in de klas zit. En als dingen spannend zijn en je bent ook nog eens moe, dan wil je als kind nog wel eens rare dingen doen.
Maar goed, ik heb nog geen eigen kleuter.
Ik spreek alleen vanuit mijn peuterervaring en hoe ik zoiets (denk ik) in de klas zou aanpakken.
En je vraag, oh op die fiets. Ja nee ik weet niet, ik zou gewoon voor mn eigen regels gaan. Je punt is wel begrijpelijk, je bent misschien ook bang dat dat andere kindje wel een of ander overdreven verhaal ophangt bij haar moeder ofzo
maar goed, dan maar vertrouwen hebben in het beoordelingsvermogen van die moeder. Denk ik. Wel moeilijk hoor. Shit, had mn moeder toch gelijk met dr "mijn huis, mijn regels"
Lady-wrb, de moeder van R probeerde R ervan te overtuigen dat een andere keer wel een tekening zou komen. Maar ze hield natuurlijk ook wat ruimte aan mijn actie, want ze zag dat ik juist probeerde Maria zo ver te krijgen. Prima reactie van haar dus eigenlijk.
Huuphuup, ik was niet bang voor de reactie van een moeder n.a.v. een verhaal van het kind. Ik bedoel met die beleefdheid meer "je gasten toch altijd wel als gast beschouwen" en ook een kind dat te gast is misschien net wat eerder laten kiezen of 'voorrang geven', bijvoorbeeld om het kind op haar gemak te stellen.
Maar ja, ik heb makkelijk praten, ik ben benieuwd hoe ik reageer als ik het echt meemaak.
Het verdriet bij R deed me buigen. Dat had ik dan dus niet moeten laten gebeuren...
.Hier is beloofd toch echt wel beloofd, maar ik kan me ook voorstellen dat je haar niet zo makkelijk weer uit de situatie kreeg. Ik denk dat ik uiteindelijk Maria die tekening morgen alsnog zou laten geven.
En weer denk ik: maar wat als ze het weer niet wil, hoe kan ik haar dwingen? Ze weigert in alle toonaarden. Het voelt niet goed, wat ik ook doe.
. Die tekening geven dan .Is Maria normaal gesproken ook zo vreselijk gehecht aan haar tekeningen? Even voor mijn beeldvorming.
Andersom zou dat hier dus ook gelden, als ze iets beloven moeten ze het ook doen.
Aaaaah!
Maar in dit geval denk ik dat ik Finn meteen al de tekening zou hebben laten geven. Beloofd is beloofd, ook al levert dat een driftbui op.
.Maar nog even, heeft Maria altijd moeite met het weggeven van tekeningen?
quote:AHA, dus de communicatie was vanaf het begin al onduidelijkOp donderdag 22 januari 2009 21:51 schreef Sugar het volgende:
Maar ja, beloofd is het niet letterlijk. Niet zo van: afgesproken en beloofd dat ik je die tekening geef. Ze vertelde me aan het begin van de middag gewoon vrolijk dat ze een tekening voor R had gemaakt en andersom.
Aaaaah!
Nee, dat is flauw Ik blijf er eigenlijk bij. Ze heeft het gezegd en wat je zegt heeft consequenties, hoe klein je ook bent. Heeft R de tekening wel aan Maria gegeven?
Ik had met dat soort dingen ook meer moeite toen Freek net 4 was als dat ik het nu heb, merk ik. Inmiddels wat "gehard" zou ik hem nu gedwongen hebben die tekening wél te geven, maar dat is omdat ik inmiddels beter weet hoe het werkt bij hem.
Ik zou zeggen, volg je eigen gevoel daarin, maar geef Maria wel een boodschap mee. Kun je aan haar vragen hoe zij zich gevoeld zou hebben als ze iets niet kreeg wat haar beloofd was? Of is dat nog een brug te ver voor d'r?
Sjak, ja, snap ik.
Ik voelde die ruimte meteen al niet (om het haar toch te laten doen) en had minder noodzaak, dacht, nou ja, dan neemt R haar eigen tekening ook mee. Maar díe wilde dat niet (moest ze ook om huilen, het arme ding), want ze wilde helemaal niet haar eigen tekening weer meenemen. Die was voor Maria!
Dan, als eigen kind weer afgekoeld was, een praatje maken over beloftes maken en nakomen en een tekening speciaal voor het vriendinnetje laten maken en die de volgende dag (of volgende keer dat ze elkaar zien) geven.
En mijn gevoel volgen ook. Alleen daardoor wisselde ik dus van 1 naar 2. En 3 en 4 watren kunstmatig en rationeel om consequent te zijn.
Ook zoéén: dankjewel laten zeggen voor het gekregen worstje. Het kind klapt dicht en weigert. Hoe ver ga je in zoiets? Heb ik ook weleens te veel op de spits gedreven. Tenenkrommend word je dan zelf.
Ik denk dat jouw eerste gevoel van het geven van die tekening goed was.
Worstje etc was ik wel heel strikt in, geen dank je wel, geen worstje. Maar dat vroeg ik ook geen drie keer dat scheelt in de tenenkromming
.R en moeder wilden alleen nog maar weg, ik had niet langer door moeten gaan met dat drama.
Rot he, zulke dingen. Ik ken het ook. Het gedrag van het kind van vier en je eigen reacties om de situatie dan maar te proberen te redden.
Ik zie ook wel gevaar in het idee haar morgen nog iets hiermee te laten doen (als verplichting).
Goede insteek LB, ze heeft zelf ook wel gemerkt hoe vervelend het allemaal is. Maar kan je daar bij een 4-jarige na en aantal dagen/weken nog naar refereren?
quote:Dat ken ikOp donderdag 22 januari 2009 22:12 schreef Sugar het volgende:
Maar vanaf dat moment wás ik consequent, maar het gíng niet!
. Gewoon laten gaan dan maar, denk ik. En in je achterhoofd houden voor de volgende keer quote:En wat doen jullie als ze 99x een worstje krijgen bij de slager en de 100e x vergeet de slager het en je kind rekent erop?Op donderdag 22 januari 2009 22:08 schreef Sugar het volgende:
Ook zoéén: dankjewel laten zeggen voor het gekregen worstje. Het kind klapt dicht en weigert. Hoe ver ga je in zoiets? Heb ik ook weleens te veel op de spits gedreven. Tenenkrommend word je dan zelf.
Sven is gelukkig heel makkelijk erin en zegt dan buiten dat hij niets gehad heeft en maakt gelukkig geen drama maar ik kan me voorstellen dat dat bij andere kinderen wel zo is.
(Vanmorgen hadden we zoiets toevallig bij de tandarts, de vorige keren had hij iets gekregen en nu zei hij toen we buiten waren: "ik heb niet eens een kadootje gehad" Nu moet hij nog een keertje terug en ik zei dat hij dat dan waarschijnlijk wel zou krijgen (het was ook een andere tandarts).
haha, mama, krijg ik nu geen plakje kaas? waarop ik dan heul snel nog een plakje kaas afsneed
omgekeerd als ik de ouder was zou ik niet weten wat te doen trouwens
Ik heb hem al 100x uitgelegd dat je niet zomaar ergens om mag vragen, maar hij blijft het doen. Gelukkig kennen ze ons in die winkels wel en moeten ze er altijd wel om lachen. Maar goed, hij blijft niet eeuwig zo klein dat men er het grappige van inziet.
quote:Herkenbaar! Wat bij mijn kind altijd helpt als het 'op slot' zit, is eerst het gevoel benoemen. Dat zorgt ervoor dat een gesprek toch op gang komt. Bijvoorbeeld: "Ben je erg verdrietig dat ... weggaat?" of: "Vind je het zo erg als de tekening meegaat? Wilde je die liever zelf houden?" Als je kind zich in woede of verdriet toch door jou begrepen voelt, zijn ze eerder weer in staat met jou erover te praten. En dan kan je samen een oplossing zoeken. Maar zie die rust maar eens te vinden als je daar met de stoom uit je oren staat!Op donderdag 22 januari 2009 21:25 schreef Sugar het volgende:
Krocky, Maria was nogal op slot en dat verdriet kwam niet binnen bij d'r. Heb het inderdaad laten zien en benoemd, maar ze was onvermurwbaar.
Brengen en halen na het spelen bij klasgenootjes is trouwens hèt uitgelezen moment voor dit soort conflicten
. Ik doe/deed het ook hoor. "Kindertjes die vragen worden overgeslagen."Maar als je er goed over nadenkt is er niets mis mee, om te vragen wat je graag wil (ik denk alvast vooruit, salaris, relaties etc
).Als je dan maar met een negatief antwoord om kunt gaan
.Ik heb ook in een brasserie gewerkt en daar kon je goed het verschil zien met kindjes. De meeste kindjes waren gewoon beleefd (ook bij de kaasboer trouwens) "mevrouw, mag ik wat mayo?" of "mag ik misschien wat cola?" maar er waren ook kindjes bij de me aankeken en zeiden "ik moet appelmoes!" Daar wist ik dan persoonlijk echt niet zo goed van wat ik er mee moest, eigenlijk vind ik het dus aan de ouder om op dat moment in te grijpen en een beleefdere variant te laten zeggen, maar de moeder in kwestie keek me gewoon aan van "you heard him, ga es appelmoes halen." (het moet ook ergens vandaan komen natuurlijk dat gedrag
) Moraal van het verhaal, beleefd vragen is niet erg denk ik, maar het moet dus wel beleefd blijven. Zo denk ik er nu over iig. (en het hangt natuurlijk ook een beetje van de situatie af.)
quote:Idd, ik geloof ook dat een kind veel sneller leert dat het niet altijd netjes is om te vragen als hij/zij een keer een bot antwoord van de slager krijgt dan wanneer de moeder steeds maar weer zegt dat het niet mag. Als ouder gaan vragen om dat plakje worst zou ik dan weer niet doen. Tenzij ik zelf graag een plakje wil natuurlijkOp donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek
Maar als je er goed over nadenkt is er niets mis mee, om te vragen wat je graag wil (ik denk alvast vooruit, salaris, relaties etc
Als je dan maar met een negatief antwoord om kunt gaan
Goed topic, Sugar. Ik kan me helemaal vinden in het antwoord van LB trouwens
quote:Voor ik een kind kreeg had ik al heel wat neefjes en nichtjes die dan als ze hier kwamen verwend werden door tante Easy. Neefjes of nichtjes vroegen dan ook wel eens ergens om als mijn broer/schoonzus erbij waren en kregen dan van hen te horen: Kinderen die vragen worden overgeslagen. Ik antwoordde toen tegen hen: Kinderen die niet vragen worden vergetenOp donderdag 22 januari 2009 22:52 schreef Leah het volgende:
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek
(neefjes en nichtjes hebben dat altijd onthouden )Maar zelf erom vragen vind ik dan zo stom ( en zoals ik al zei, Sven begint er zelf buiten pas over)
. Het moet beleefd, maar niet té want we willen immers ook een weerbaar kind.We willen graag sociaal, maar weer niet zo sociaal dat je kind de underdog wordt of teveel zorgen om anderen krijgt. En ga zo maar even door..
Ik zelf had bij beiden heel sterk dat ik graag heel sociale, lieve, beleefde kinderen "aflever".
Maar bij beiden dacht en denk ik, OMG ze moeten straks wél dat schoolplein op! Met kinderen die dat misschien niet zo meekrijgen (want die zijn er ook).
En tussen al die dingen koorddans ik dan maar wat. En hoop er het beste van.
Bij de AH is het trouwens wel fijn. Daar staan vaak blokjes kaas, en zodra we in de buurt komen vraagt hij er bij mij al om. Als er toevallig een keer niks staat is het ook goed. Dat was een paar maanden geleden nog wel anders. Dikke tranen omdat er geen kaas was! Er zit wat dat betreft wel vooruitgang in.
Maar we willen allemaal dat ons kind zich voorbeeldig gedraagt altijd he, maar dat doen ze (gelukkig) dus niet altijd
Maar je wilt inderdaad dat je kind sociaal wenselijk gedrag vertoont.
En thuis leren ze toch ook dat ze niet alles krijgen wat ze vragen? Dat leverde hier vroeger nog wel eens de opmerking "maar ik heb het toch netjes gevraagd?" op, waarna ik uitlegde dat dat geen garantie is voor het gevraagde ook krijgen.
En in het geval van de OP, ik zou het denk ik hebben laten gaan. Wel benoemen wat ik er van vind en aan het vriendinnetje (en de moeder) aangeven dat ik het er niet mee eens ben. Maar het is haar ding en de strijd loopt dermate hoog op dat het niet meer in verhouding staat tot 'het probleem'.
quote:Ik vind dat ook een hele rare uitdrukking! Als je kind nergens om mag vragen weet je toch ook niet wat het wil? Of je moet het fijn vinden om je kind constant met vragen te bestoken. Hier mogen ze overal om vragen, als het niet mag zeg ik gewoon nee en dat wordt door Dylan dan, Quinten gooit zijn peuterpuberteit in de strijd eigenlijk ook altijd geaccepteerd.
Maar waarom mag je eik niet ergens om vragen? Ik vind dat eigenlijk zo gek
Zeuren daarentegen heb ik een gruwelijke hekel aan en werkt ook averechts bij mij. Hier is het dus eigenlijk 'Kinderen die zeuren worden overgeslagen'
sugar, oeh wat een vervelende situatie. komt me ook wel bekend voor hoor, van dat soort onmogelijke 'spagaten' waar je je soms ineens in kunt bevinden. en tsja, je bent ook maar een mens, dus dat je tussentijds af en toe van strategie/eis verandert is soms ook onvermijdelijk volgens mij. te star vasthouden aan iets waarvan je van verre ziet aankomen dat 't niet gaat lukken leidt ook nergens toe. ik zou 't morgen niet alsnog opnieuw voorstellen, dat maakt het in verhouding wel érg zwaar allemaal. je hebt 't er na afloop al met haar over gehad, ze weet dat je 't erg onbeleefd/onaardig vond tegenover dat vriendinnetje, dat lijkt me wel voldoende zo.
quote:Dit, en ik zou speciaal voor dit soort gevallen een stapeltje kleur/knutselplaten inslaan om het kindje tóch wat mee te kunnen gevenOp donderdag 22 januari 2009 21:58 schreef Maneki.Neko het volgende:
Ik zou tegen het andere kind hebben gezegd dat kindlief de tekening toch niet af kon staan, en een nieuwe beloven voor de andere dag.
Dan, als eigen kind weer afgekoeld was, een praatje maken over beloftes maken en nakomen en een tekening speciaal voor het vriendinnetje laten maken en die de volgende dag (of volgende keer dat ze elkaar zien) geven.
. Dan haal je de druk even van het moment af en kan je alsnog een goed gesprek aangaan zonder dat het escaleert met al die kindjes?Ik heb en wil zelf geen kinderen maar ik wordt waarschijnlijk binnen een paar jaar tante, dus ik vind het leuk om hier af en toe rond te hangen
.quote:Het gaat op zo'n moment dan echt om die tekening, niet om een kopie.Op vrijdag 23 januari 2009 16:51 schreef Lente_ninja het volgende:
Sugar, heb je een scanner en een kleurenprinter? Was het geen idee geweest om een kopie van de tekening te maken?
En eigenlijk gaat het niet om die tekening maar om het dwars willen zijn op dat moment.
quote:Wat stom eigenlijk als dat kind er gewoon netjes om vraagtOp vrijdag 23 januari 2009 16:57 schreef miss_dynastie het volgende:
Ik was laatst in een supermarkt waar een kind keurig vroeg om een plakje worst en die mevrouw hem toe begon te snauwen met 'kinderen die vragen'... heb hem maar even afgemaakt met 'krijgen gewoon antwoord'. Ik vind er echt niets onwenselijks aan als een kind er gewoon netjes om vraagt
Ik heb zelf nooit zoiets geweigerd, zelfs niet als het niet-netjes ging, opvoeden vind ik de taak van de ouders (en tot op zekere hoogte en in bepaalde mate van andere naaste en scholen/kdv's) maar zeker niet van de winkeljuffrouw.
Wat zouden de moeders hier daar eigenlijk van vinden? Als iemand vreemd zich met je kind bemoeit. Uhm, even voorbeeldje verzinnen... je laat je kind van vier in de supermarkt alvast naar het zoete broodbeleg lopen om hagelslag voor je te pakken (drie meter voor je uitlopen ofzo) en hij/zij pakt het en een oud manneke begint tegen je kind te preken dat kinderen nergens aan mogen komen want kijken doe je met je ogen en niet met je handen.
Of zoals het voorbeeld van Miss_Dynastie, als zoiets gebeurd. Laat je het gaan of grijp je in en laat je je kind weten dat hij/zij niets verkeerds heeft gedaan?
Ik kan me voorstellen dat je niet altijd zin hebt in discussie en het soms dus laat gaan, maar ik weet niet, ik zou er toch wel een naar gevoel van krijgen denk ik als ik mijn zoon/dochter zou hebben verteld dat hij maar even netjes om een plakje worst moet vragen en hij/zij dan zo'n snauw krijgt.
misschien is ze dan zelf toch ook wel een beetje geschrokken van haar bui. Fijn dat het zo uit de wereld is
quote:Daar heb je gelijk in, maar het was meer voor dat andere kind, zodat die zich misschien minder schuldig zou voelen ofzo. Afspraak is afspraak, maar ik zou het ook weer zo sneu vinden voor dat vriendinnetje als die meteen door Maria gezien zou worden als 'die tekeningen pikker', hoe onterecht dat ook is.Op vrijdag 23 januari 2009 17:01 schreef bixister het volgende:
ja, en al had ze een kleurenkopieerapparaat, kinderen moeten er ook mee leren omgaan dat ze soms iets niet krijgen, ook al willen ze het nog zo graag. 1 van de 2 had gewoon pech.
Toen ik een jaar of zes was, was ik samen met nog wat andere meisjes uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van een vriendinnetje ("K."), die de 'leider' van ons groepje was, en ontiegelijk bazig. Ze was niet onaardig, maar alles moest en zou naar haar zin gaan, anders volgde er een driftbui. Ik was juist assertief opgevoed en nam het vaak op voor 'zwakkere' kinderen. Dit ging mis, toen we zelf snoep mochten maken van een soort suikerpasta. Iedereen kreeg vijf bolletjes, elk bolletje een andere smaak.
Opeens zag ik dat K. twee bolletjes aardbei had, en het schuwste meisje van de klub ("E."), twee bolletjes perzik. Toen ik K. hierop wees (ik dacht dat ze zich gewoon had vergist), zei ze dat ze geen perzik lustte en dus haar bolletje had gewisseld met een aardbeibolletje van E. Zonder te vragen overigens. Ik vond dat niet kunnen ("mijn mamma zegt dat je niet iets mag pakken zonder te vragen!") en zei dat ze E. haar aardbei bolletje terug moest geven, anders zou ik haar moeder roepen. K. ging spontaan jengelen, moeder kwam kijken en ik legde uit wat er gebeurd was. Moeder werd boos op K. en zei dat ze niet zomaar bolletjes kon jatten zonder te vragen, dat ze gastvrij moest zijn en dat ze E. haar bolletje aardbei moest teruggeven.
Je zou verwachten dat K. boos was op mij en haar moeder, maar de verlegen E. kreeg de schuld, omdat, in K's beleving, het haar schuld was dat zij nu een vies perzikbolletje had. Vervang "perzikbol" door "tekening" en je hebt een beetje hetzelfde verhaal.
Jee, dat ik dit nog weet
quote:Wat goed dat het nu netjes is opgelost!
Vanochtend heeft ze wel zelf een nieuwe tekening gemaakt, dat wilde ze na één keer voorstellen (door mij) wel. En ze zei zelf: wil jij sorry op een briefje schrijven, dan kan ik het naschrijven bij de tekening. Dat was wel oké dus.
En ja.. Consequent blijven is dan het beste.
Leerzaam topic dit. Die hou ik zeker in de gaten!
[ Bericht 0% gewijzigd door Vlinder op 23-01-2009 18:00:37 ]
Sowieso vind ik het altijd al een wat onhandige situatie, als je je kind voor het eerst ergens gaat halen of er wordt een kind gehaald door een ouder die je nauwelijks kent
Zeker als je kind zich dan boven schuilhoudt, niet naar huis wil en ze een trap naar boven hebben waar je niet met je laarzen op mag. "Euh.. zou je m'n kind misschien even willen halen? "
Ik had denk ik tegen m'n eigen kind gezegd dat ze voortaan zoiets niet moet beloven, omdat het andere kindje nu verdrietig is, en het andere kindje laten kiezen of ze toch haar eigen tekening dan meewilde of niet.
En haar in bijzijn van m'n eigen kind een complimentje gegeven, over het nakomen van de belofte en de mooie tekening.
Leuk topic
Nou huup-huup, daar noem je er een. Ik zou wel zeggen dat ze het van mij mocht tegen die man. Verder zou ik er niet al te veel op ingaan. Ik loop er een paar meter achter dus ik heb dan snel genoeg ingegrepen. Moeilijker vind ik deze discussie als het gaat over ouders, vriendinnen etc die een andere mening erop nahouden en je kind (of mij dan) gaan corrigeren.
quote:Ja dat is helemaal onbegonnen werk ja. Hoe ver wil je het laten gaan en wanneer grijp je in lijkt me in deze heel moeilijk omdat je toch de ander ermee ehm, niet voor het hoofd stoot of beledigt ofzo maar ehm... kan er niet opkomen.Op vrijdag 23 januari 2009 19:05 schreef sjak het volgende:
Goed opgelost Sjoeg! Lief van Maria dat ze sorry wilde schrijven.
Nou huup-huup, daar noem je er een. Ik zou wel zeggen dat ze het van mij mocht tegen die man. Verder zou ik er niet al te veel op ingaan. Ik loop er een paar meter achter dus ik heb dan snel genoeg ingegrepen. Moeilijker vind ik deze discussie als het gaat over ouders, vriendinnen etc die een andere mening erop nahouden en je kind (of mij dan) gaan corrigeren.
Maar bij zo'n situatie in een supermarkt vraag ik me echt af wat ik zou doen. Enerzijds zou ik me niet geroepen voelen om de discussie aan te gaan met een vreemde, maar anderzijds wil je ook weer niet dat je kind het gevoel heeft dat het iets fout doet terwijl dat niet zo is naar jouw mening. Achteraf met je kind praten kan wel natuurlijk dan maar toch.
quote:Op vrijdag 23 januari 2009 17:21 schreef huuphuup het volgende:
Of zoals het voorbeeld van Miss_Dynastie, als zoiets gebeurd. Laat je het gaan of grijp je in en laat je je kind weten dat hij/zij niets verkeerds heeft gedaan?
Ik zou tegen mijn dochter zeggen dat ze niets verkeerd deed..
En dat ze mama wel mag helpen met boodschappen doen
En de meneer in kwestie een hele boze blik toe werpen.
Mocht die meneer dan nog commentaar hebben ga ik uit mijn panty
Ik kan er echt niet tegen als mensen zich bemoeien met dingen waar ze niets mee te maken hebben..
Ik zou zeggen dat het aan mij is om mijn dochter op te voeden en te bestraffen.
En dat ik het niet waardeer dat iemand anders dat doet.
Nu ben ik zelf een jonge mama. Ik ben 21
En het commentaar wat ik op straat te horen krijg is zo bizar.
Ze gaan er allemaal van uit dat ik geen contact heb met de vader, bij mijn moeder woon etc
En natuurlijk de vraag: Ongelukje..
Waarop ik nu maar reply met, nee een meisje
@ TS
Ik zou haar vragen waarom ze de tekening niet wil geven?
En ik zou haar zeggen dat het niet zo leuk is voor vriendinnetje..
Dat die nu verdrietjes heeft omdat ze de tekening niet meer wil geven.
Ik zou daarna mijn excuses aanbieden aan de Mama.
En idd vragen of ze het leuk vind als ze dan een andere keer een nieuwe tekening zou krijgen.
Achteraf zou ik mijn dochter er op aan spreken, belofte maakt schuld.
quote:Kan je het ze echt kwalijk nemen? Het is (helaas) namelijk vaak wel zo. Wel bot als mensen je daar op straat op aan spreken, maar degene die dat niet doen, zullen het zeker weten wel denken. Zeker als je er jong uitziet voor je leeftijd (of het kind juist oud voor haar leeftijd). Doe je niets aan.Op vrijdag 23 januari 2009 20:18 schreef MamsX het volgende:
[..]
Nu ben ik zelf een jonge mama. Ik ben 21
En het commentaar wat ik op straat te horen krijg is zo bizar.
Ze gaan er allemaal van uit dat ik geen contact heb met de vader, bij mijn moeder woon etc
quote:Eerlijk is eerlijk, hij is wel scherpEn natuurlijk de vraag: Ongelukje..
Waarop ik nu maar reply met, nee een meisje
Maar zo ben ik absoluut niet. ik heb alles heel goed voor elkaar
Maar men gaat altijd van het negatieve uit.
Vragen nooit van goh van wie heeft ze die mooie prachtige wimpers.
Ik zou heel graag met trots willen zeggen: van haar papa..
Het is gewoon niet fijn dat ze je er op aanspreken.
En dan met een negatieve insteek. En als ze positief beginnen wil ik prima antwoord geven op hun nieuwsgierige vraagjes.
Want bij iedereen die hun mond open doet heb ik de neiging om te gillen.
Dat ze mega gewenst is. Dat ze al maanden voor ze geboren was erkend is door de papa.
Dat ze sprekend op hem lijkt, Dat ze gelukkig ook zijn achternaam heeft
(die van mij is een ramp haha) Etc..
Hier gaat het over dingen waar je tegen aan loopt met het opvoeden.
dan de vraag: hoe leer je je 5-jarige dochter dat ze een grote zus is en geen mama van d'r zusje. Op de een of andere manier is het bij Fleur er in geslopen om mij de kopieren en Maud te corrigeren. Ik roep al bijna een jaar (vanaf dat Maud loopt denk ik). Fleur wie is Maud d'r mama? antwoord: jij. Dus ik zeg dan precies, dus jij hoeft Maud niet te zeggen dat ze iets wel of niet mag. Daar heeft ze papa en mama voor. Jij bent voor de leuke dingen. Samen spelen enz.
Aangezien dit tot nu toe weinig heeft geholpen, zijn we afgelopen week met een sterren-systeem begonnen. Elke dag kijken we of ik niet onnodig boos ben geworden (slechte eigenschap van me.... beter leren tot tien tellen) en of zij alleen grote zus is geweest. We krijgen als het goed is gegaan allebei een ster. Aan het eind van de week tellen we sterren en voor elke sterk leg ik 50 cent apart. Als we allebei het idee hebben dat de gewoonte gebroken is, dan gaan we samen wat leuks doen van de centjes. Ik hoop dat dit een goede oplossing is voor ons. Maar andere tips zijn zeker welkom.
af en toe eens wat grote zus-taken geven kan daarnaast natuurlijk best, maar nu ligt de focus in mijn ogen toch veel te veel op haar rol t.a.v. maud, in plaats van op haarzelf als kind-van-jullie.
quote:De mensen die zo onbeschoft zijn dat ze op straat tegen je roepen "goh, vader is er zeker vandoor?" hadden best wat beter opgevoed mogen wordenOp vrijdag 23 januari 2009 21:04 schreef sjak het volgende:
Maar dat is een andere discussie toch?
Hier gaat het over dingen waar je tegen aan loopt met het opvoeden.
On topic: hoe denken jullie over het opvoeden van andermans kinderen? Ik weet dat het vreselijk taboe is, maar er zijn zeldzame momenten (op één hand te tellen hoor
) dat ik het niet heb kunnen laten.Voorbeeld één: ik was een jaar of 14 en we zaten op een terrasje in een dierentuin een broodje te eten. Het stikte er van de eenden die over het terras scharrelde en bij iedereen zaten te bedelen. Aan het tafeltje naast ons zat een gezin met een heel irritant jochie dat de eenden zat te pesten door een stukje brood boven hun kop te laten bungelen en het dan steeds net op tijd weg te trekken. Dit deed hij zeker een kwartier lang en ik zat me er zo vreselijk aan te ergeren dat ik meneer een venijnige blik toewierp en hem toebeet: "Hey joh! Ga iemand van je eigen grootte treiterenl!"
De ouders deden alsof ze me niet hoorde, het jongetje ging gewoon door en ik kreeg van mijn eigen ouders een standje dat ik me niet met de opvoeding van anderen moest bemoeien. Ik kan daar achteraf wel inkomen, maar wat moest ik me inhouden om dat rotjoch geen klap in z'n gezicht te verkopen! Zat ik echt zo vreselijk fout?
Voorbeeld twee: deze is vrij recent, een paar maanden oud. Ik was in de bieb en twee sirenes-op-pootjes (lees: onopgevoede kleuters) waren tikkertje aan het spelen, waarbij ze de speciale speelhoek al ver achter zich hadden gelaten. Ook waren ze luidkeels aan het gillen, gooiden ze boeken om, en kon er geen excuus af als ze iemand omver walste. Ik was het zat en sprak de vader aan (die deed alsof hij niets doorhad) op het gedrag van zijn kroost. Hij haalde zijn schouders op en zei dat het 'maar kinderen' waren, waarop ik zei dat het zijn taak was om ze manieren te leren, en dat hij ze anders maar thuis moest laten tot ze hadden geleerd zich te gedragen. Hij negeerde me verder en toen voelde ik opeens iets aan mijn been trekken. Blijkbaar was ik erg geschikt als verstopplek, want ik had opeens een kleuter aan m'n been hangen die zich met geen mogelijkheid liet motiveren om los te laten. Vader stond erbij, keek ernaar en deed nog stééds niets, zelfs niet na herhaald verzoek van mijn kant. Toen was ik het zat, trok het kind aan zijn shirt van mijn been af en liep weg om een medewerker van de bieb te zoeken, terwijl pa luidkeels begon te schreeuwen dat ik 'met mijn tengels van zijn kind af moest blijven', waarop ik snauwde: 'oh, nu heeft u opeens wel aandacht voor uw kleine schreeuwlelijk? Ik heb u meerdere malen gewaarschuwd, en als u blijft weigeren uw kind van mijn been te plukken, dan moet u niet raar kijken als ik het zelf maar doe. En even voor de duidelijkheid: de volgende keer, grijp ik 'm niet bij z'n shirt, begrepen?'.
Ik vind dat ik me nog reuze in heb gehouden, en ik zou echt niet weten wat ik anders had kunnen doen. Behalve die idiote vader uit een raam kegelen dan.
En hoe erg is het dat ze jou kopieert en mama-achtige opmerkingen maakt? Als het klikken is, kun je dat benoemen en 'afkeuren'. Als het bemoeien is en niet aan eigen spel toekomen is, dan kun je haar uitnodigen te gaan spelen. Als het samen spelen is, maar in een soort moederrol en het gaat verder oké, dan zou ik het lekker zo laten.
Misschien kun je vertellen wat het precies een probleem maakt? Misschien is het algemener gedrag dat niet 'goed' is (zoals klikken, bemoeien, de baas spelen), dat je kunt benoemen zónder het te zien als 'mama spelen'? Waardoor je er ook zuiverder (of duidelijker) op kunt corrigeren?
Het meebeslissen in het wel of niet de ster verdienen, is ook meer samen de dag bekijken en zien of het goed is gegaan. En als het niet zo is, dat ook even terughalen om te zien wat er was. Zo leert ze ook waarom ze het deed. Misschien wel omdat ik even in de keuken was en ze er niet aan dacht om me te roepen.
Ik weet dat ze een grote verantwoordelijkheid voelt t.o.v. haar zus, maar wat jij zegt is ook heel raak. Ik moet meer de nadruk leggen op haar en het feit dat zij ook ons kindje is en niet alleen een grote zus van Maud. En nu ik dit schrijf vraag ik me dat dus ook af. Behandel ik haar alleen maar als grote zus. Of vooral als grote zus en te weinig als Fleur. Spijker op zijn kop. Dankje... stof tot nadenken.
@sugar. Het is echt corrigerend gedrag wat ze vertoont. Dus als Maud bijvoorbeeld op de bank staat (iets wat ze zelf ook doet). Dan hoor ik vanuit de kamer (terwijl ik bijv. op de wc zit): Maud, je mag niet op de bank staan, kom er nu af. Ik zeg je nu. Moet ik je eraf komen halen.... 1,2...als ik bij 3 ben dan haal ik je eraf hoor. 3 en NU ga je eraf. Vervolgens valpartij waarbij beide uiteraard beginnen te huilen en ik die dan wrs. geheel onterecht boos wordt.
Dit is dus het gedrag wat ik niet wil hebben. Ze mag best zeggen dat Maud iets niet mag hebben wat van haar is. Dat zijn haar spullen en daar moet Maud vanaf blijven, maar het gaat dus echt op situaties als hierboven.
De reden dat ik er voor mezelf een lijst naast heb gezet is om haar te laten zien dat ze niet alleen is met verbeterpunten. Ook mama heeft iets wat niet leuk is en moet veranderen. Misschien niet goed, maar ik had het idee dat ze het wel prettig vind om te zien dat ik ook fouten maak.
[ Bericht 31% gewijzigd door chacama op 23-01-2009 22:03:05 (reactie op suug) ]
quote:zit ook wat in. Ik hoop eingenlijk dat als ze eenmaal doorheeft wat wel en niet kan, dat ze dat dan dus wel doet.pfffOp vrijdag 23 januari 2009 22:02 schreef Lente_ninja het volgende:
Chacama: ik bedacht me net wel iets... het is natuurlijk niet de bedoeling dat ze jouw rol als mamma overneemt, maar ben je niet bang dat het te ver door zal slaan naar de andere kant? Ik bedoel... stel dat ze zo meteen wat ouder zijn en samen alleen buiten gaan spelen en Maud doet iets waarvan jij hebt gezegd dat het niet mag (te dicht bij een drukke weg spelen, op ijs lopen dat eigenlijk nog te dun is, snoep aannemen van een vreemde...). Fleur zou daar wat van moeten zeggen ("he, daar mogen we niet komen!"), maar doet dat niet omdat ze bang is mamma te spelen? Daar zou ik wel voor waken.
) of de baas spelen'. Ik zou het dan ook zo noemen en er steeds kort van zeggen dat je dat niet wilt horen of zien. Soms letterlijk onderbreken en haar dus laten voelen: oh ja, hier ga ik.... En dan even heel alert blijven volgen hoe het verder gaat en de eerste de beste keer dat jij zelf kunt ingrijpen en Fleur haar mond hield, haar uitgebreid prijzen "goed dat je je er níet mee bemoeide, Fleur, ik zag dat je eraan had gedacht!"
Dat zou ik doen, denk ik.
quote:Het is vreselijk lastig, ik weet het... en ik heb niet eens kinderen.Op vrijdag 23 januari 2009 22:07 schreef chacama het volgende:
[..]
zit ook wat in. Ik hoop eingenlijk dat als ze eenmaal doorheeft wat wel en niet kan, dat ze dat dan dus wel doet.pfff
Ik ben wel pas 22, dus de herinneringen aan mijn kindertijd zijn nog kakelvers, vandaar. OUD, komt u allen hierheen voor een zeldzame blik in het vijandelijk kamp!
Ik was (en ben
) heel beschermend betreft mijn zusje. Die kreeg van mij ook altijd flink op haar lazer als ze 'het bruggetje' over wilde (er was een klein houten bruggetje waar me niet overheen mochten als we buiten speelden), en ik sleepte haar altijd mee naar huis als de straatlantaarns aangingen en we naar binnen moesten. De regel was eigenlijk dat ik een ouder moest roepen als zusje iets verkeerds aan het doen was (als het gevaarlijk was, anders was het 'klikken' en dat mocht niet). Maar, als we naar buiten gingen en ze riepen 'let je ook een beetje op je zusje?', dan mocht ik er wel zelf iets van zeggen. Toen was ik al wel wat ouder Misschien nog maar eens goed over nadenken. En kijken of het wel een probleem is. Dat zij zich minder verantwoordelijk voelt, is wel iets waar we aan moeten werken, maar dan zijn sterren niet de goede manier waarschijnlijk.
quote:Als je wil dat ze zich minder verantwoordelijk voelt, moet je haar ook niet laten oordelen over jouw gedrag: dat is ook weer een vorm van verantwoordelijkheid. Ik denk dat ze probeert om een wit voetje te halen door jou te 'ontlasten' in jouw taak als opvoeder. Complimentjes geven als ze (gevaarlijk) gedrag aan jou meld en zich er verder niet ermee bemoeit, lijkt me idd een goed idee. Verder negeren als ze mamma probeert te spelen (negatieve aandacht is óók aandacht) en zeker niet Maud een standje geven waar Fleur bij is, ander zou Fleur zich nog trots kunnen gaan voelen ("zie je wel dat mamma mij véél volwassener vind dan jou?").Op vrijdag 23 januari 2009 22:24 schreef chacama het volgende:
ja, daar schort het bij mij nog al eens aan. Positief belonen.
Misschien nog maar eens goed over nadenken. En kijken of het wel een probleem is. Dat zij zich minder verantwoordelijk voelt, is wel iets waar we aan moeten werken, maar dan zijn sterren niet de goede manier waarschijnlijk.
Maarre... heeft niemand commentaar betreft mijn post? Over het opvoeden van andermans kinderen?
Andere kids opvoeden. Tja, Ze mogen bij mij veel helpen in de supermarkt. Dus als er iemand wat van zegt, dan zeg ik wat terug. Maar ik moet ook zeggen dat ik ook wat zeg als een kind iets doet wat niet kan. Een dier pijn doen of zoiets zal ik altijd iets van zeggen. En daar krijg ik soms best een boze blik voor terug, maar dan denk ik altijd maar..als jij het niet doet, dan doe ik het wel.
Ander voorbeeld is dat ik het niet uit vind zien als een kind van 4 met een speen in zijn mond loopt te spelen/praten, maar daar zeg ik niets van, want dat is aan de ouders zelf. Maar als dat kind tegen mij een heel verhaal begint af te steken dan zeg ik dus wel: Ik versta je niet er zit nog iets in je mond.
quote:Ik zag laatst bij één of ander ziekenhuis programma op TV een kind van bijna acht die nog de hele tijd rondliep met een speen, waar ook nog eens een koord met allemaal gekleurde blokjes aanhing.Op zaterdag 24 januari 2009 21:28 schreef chacama het volgende:
Ander voorbeeld is dat ik het niet uit vind zien als een kind van 4 met een speen in zijn mond loopt te spelen/praten, maar daar zeg ik niets van, want dat is aan de ouders zelf. Maar als dat kind tegen mij een heel verhaal begint af te steken dan zeg ik dus wel: Ik versta je niet er zit nog iets in je mond.
De dokter vroeg wat er aan de hand was en dat kind stak een heel verhaal af, met speen-annex-windorgel nog in de mond. De dokter zei er niets van, maar plukte gewoon *plop* de speen uit z'n mond en deed droog alsof er niets gebeurd was.
Als ik hier kinderen van goede vrienden heb die bv mijn (toen nog) baby zelf uit de box plukten, dan zei ik daar wel wat van. Maar dan gaat het om mijn kind's veiligheid.
Als mijn kind iets uitvreet wat niet door de beugel kan, kan ik heel prima accepteren dat een goede vriendin/kennis/familie dat corrigeren, vooral omdat daarna naar mij toe heel vaak de uitleg volgt waarom.
Van een 14 jarige op een terras zou ik dat dus echt niét pikken
, net zoals ik dat niet van de tandarts (laatst een akkefietje gehad), of een wildvreemde zou doen. Jouw biebverhaal, zolang die kinderen "alleen" maar gillen en krijsen vind ik dat niet jouw taak, als ze aan je been gaan hangen mag je daar best wat van zeggen .Zo heb ik laatst op het schoolplein een kleuter in de kladden gevat. Die stond dusdanig met het hek te gooien dat er al twee kindjes (waaronder 1 van mij) er bijna met hun hoofd tussen zaten. Opvoeder was niet in de buurt (vanwege nog meer kinderen die opgehaald moesten worden, en die situatie ken ik zelf ook
).Kind was heeeeeeel boos, maar in zo'n geval vind ik wél dat ik in mag grijpen.
.quote:Op zaterdag 24 januari 2009 21:49 schreef Leah het volgende:
Tja, opvoeden van andermans kinderen, ik vind het een lastig ding...
Als ik hier kinderen van goede vrienden heb die bv mijn (toen nog) baby zelf uit de box plukten, dan zei ik daar wel wat van. Maar dan gaat het om mijn kind's veiligheid.
Als mijn kind iets uitvreet wat niet door de beugel kan, kan ik heel prima accepteren dat een goede vriendin/kennis/familie dat corrigeren, vooral omdat daarna naar mij toe heel vaak de uitleg volgt waarom.
Van een 14 jarige op een terras zou ik dat dus echt niét pikken
Zo heb ik laatst op het schoolplein een kleuter in de kladden gevat. Die stond dusdanig met het hek te gooien dat er al twee kindjes (waaronder 1 van mij) er bijna met hun hoofd tussen zaten. Opvoeder was niet in de buurt (vanwege nog meer kinderen die opgehaald moesten worden, en die situatie ken ik zelf ook
Kind was heeeeeeel boos, maar in zo'n geval vind ik wél dat ik in mag grijpen.
Ik was 14 en fan van de PowerRangers. Wacht! Zien mijn ogen daar onrecht?! Tegen hulpeloze eenden?! Ninja to the rescue!
Tja in de bieb... kinderen horen daar gewoon niet te rennen en krijsen als een stel gestoorde bavianen, dus dan vind ik dat ik de ouder best mag aanspreken, helemáál als zo'n ettertje mij probeert te gebruiken als klimrek. Ze zijn er trouwens wel uitgetrapt door de biebmedewerker, die op een sarcastische toon pa een routebeschrijving naar de dichtstbijzijnde speeltuin gaf.
), werd ik ooit in de bieb aan gesproken door een nogal... euhm... geitenwollen sokkenmevrouw. Met van die sandalen.Freek klom op dat moment in de boekenkast, en ik haalde hem eruit. Waarop de mevrouw zei dat ik hem zeker te weten veel te veel tv liet kijken
. Want dat kon je zo zien .Eerlijk, ik was zo verbaasd dat ik er niet eens iets van gezegd heb....
Als ze je als klimrek gebruiken wel hoor
.quote:In de supermarkt zal ik ook niet zo snel corrigeren. Tenzij er eentje het schap leeg aan het ruimen is of aan het kijken is of er wel voldoende koekjes in de doos zitten. Maar dat zou ik ook van een ander verwachten als die van mij dat doet en ik niet naast d'r sta.Op zaterdag 24 januari 2009 21:56 schreef Leah het volgende:
Nou ja, het ligt er dus wel heel erg aan wát. Iemand die in de supermarkt mijn kind corrigeert kan ik niet erg waarderen, een moeder die op het schoolplein mijn peutertje ziet lopen en bedenkt dat dit ws niet klopt wel
.Ik heb ooit ,toen ik zelf nog geen kinderen had, bij de buuv aangebeld. Dat er een kind voor de garagedeur stond te huilen.
Ja, dat wist ze
.en dat van die buurvrouw
quote:De bieb is een plaats waar je je rustig moet houden, dat staat zelfs op de borden. Ik vond het ook weer zo cru om meteen bij een medewerker te gaan 'klikken' en het leek me beleefder om eerst pa even aan te spreken (misschien was 'ie zodanig verdiept in een boek dat hij het gewoon niet doorhad?). Maar ja, ik kon ook niet van te voren weten dat pa's opvoedkundig IQ blijkbaar niet boven kamertemperatuur uitkomtOp zaterdag 24 januari 2009 22:03 schreef Leah het volgende:
Lente Ninja, sorry, maar in het geval van het gillen en krijsen is dat dan echt niet aan jou.
Als ze je als klimrek gebruiken wel hoor
Kinderen aanspreken leek me ook geen optie, aangezien het niet mijn taak is ze op te voeden.
Normaal praten en af en toe een giechel moet kunnen, zeker in de speelhoek. Maar als ze 'sirenetje' gaan spelen door het hele gebouw, dan heb je als ouder gewoon een enorme plaat voor je hoofd.
Maar goed, volgende keer geen voordeel van de twijfel en direct naar een medewerker?
Ik kon ze toch moeilijk gewoon hun gang laten gaan: ik ga niet hoofdpijn en doofheid riskeren omdat een of andere lamlul te lui was om zijn kinderen normaal fatsoen bij te brengen.quote:Op zaterdag 24 januari 2009 22:02 schreef Leah het volgende:
Oh, en de allerergste! Freek was als peuter echt enorm hyper. Nog afgezien van het feit dat mensen die ik niet goed kende allemaal riepen dat ie wel ADHD zou hebben (was niet zo, dat wist mijn moederhart, en de deskundigen zijn er inmiddels ook wel uit
Freek klom op dat moment in de boekenkast, en ik haalde hem eruit. Waarop de mevrouw zei dat ik hem zeker te weten veel te veel tv liet kijken
Eerlijk, ik was zo verbaasd dat ik er niet eens iets van gezegd heb....
Heerlijk dat soort opmerkingen. Hoewel ik me kan voorstellen dat je inderdaad op zo'n moment te overdondert bent om iets scherps terug te roepen. ik heb twee dagen later altijd keischerpe opmerkingen klaar
)werd had ik er ook zeker wat van gezegd. Inmiddels ben ik zover dat ik dat een probleem van de medewerkers vind, dwz zolang ik zelf mijn boeken uit kan zoeken zal het me worst wezen als een kind dat niet het mijne is de tent afbreekt .Nogmaals, als ze aan je been gaan hangen is het wel jouw probleem, en doe je er dus iets aan.
HuupHuup, ik ben ook idd niet op mijn mondje gevallen, maar ik was echt sprakeloos
. Later bedacht ik me bv dat ik die mevrouw had moeten zeggen dat ie overgevoelig was voor papiermijt, dan had ze me vast een goed middeltje (bij voorkeur zelf gekweekt uiteraard) aan de hand gedaan quote:Ik krijg er hoofdpijn van en omdat ik ADHD heb, kan ik me al zo slecht concentrerenOp zaterdag 24 januari 2009 22:30 schreef Leah het volgende:
Lente Ninja, ik snap dat je je er mega aan stoort hoor, en voordat ik zelf ouder (als in leeftijd
Nogmaals, als ze aan je been gaan hangen is het wel jouw probleem, en doe je er dus iets aan.
Ik snap gewoon niet hoe het kan dat ik als ADHD-er me als kleuter wél wist te gedragen in plaatsen waar dat moest, terwijl gezonde kinderen tegenwoordig rustig de tent mogen afbreken omdat het *zielige bambi ogen* nog maar kinderen zijn!
Mja, dan is zo'n ouder bij mij toch echt aan het verkeerde adres
Als ik zo'n keel had opgezet, dan hadden mijn ouders me al mijn peuterboekjes laten terugzetten en waren we meteen naar huis gegaan. Reken maar dat ik heel snel leerde dat de bieb niet gelijk stond aan de Apenheul.
EDIT aanvulling: overigens vind ik wel dat die geitenwollensok te ver ging, Leah. Je was tenslotte al bezig je kind uit de kast te halen en ze had het ook wel op een normale manier kunnen zeggen. Als jij doet alsof het kind niet van jou is of, nog erger, je doet gezellig mee en klimt ook op een kast, dan zijn alle regels van tafel natuurlijk
[ Bericht 1% gewijzigd door Lente_ninja op 24-01-2009 23:07:12 ]
Volgens mij kunnen de kleuters waar ik mee werk dat nog helemaal niet, die leven nog zo in het heden.
Ze kunnen wel terug vertellen, maar daar gaat nog zo veel fantasie doorheen en er is nog zo weinig echt besef van tijd dat ik me af vraag of het niet te "groots" is om zo terug te kijken naar het eigen gedrag en daar ook nog eens een beloningssysteem aan te koppelen.
Hm, ik krijg het niet goed onder woorden geloof ik
Oh en een dikke knuffel voor de moeders die hun "problemen" hier neer zetten, het geeft echt veel stof tot nadenken. Leuk!
Dat is toch niet normaal, dat een tandarts zich bemoeit met de opvoeding van je kinderen?? Dat hij zich bemoeit met het tandenpoetsen, okee, maar dat doet hij niet (dat doen we wel goed genoeg) maar hij moet altijd iets over de psychologie en opvoeding van kinderen spuien. Op een belerend toontje
...quote:Tja, en daar zou ik dan zelf heel erg mee proberen op te passen, omdat ik me nog zo goed herinner hoe dat voelde vroeger. Ik had ook wel eens erg vervelende buiene, en die had ik dan uiteraard net als die allerliefste tante er was. Waarom, geen idee, maar zo werkte het. En ik vond het altijd al zo erg dat die liefste tante of iemand waarvan ik eigenlijjk wilde dat die me erg lief vond me in zo'n bui zag. Ik schaamde me daar al erg jong voor, maar kon die bui ook niet inhouden. En als mijn moeder dan juist andere kindjes complimentjes gaf, of zei hoe lief ze waren, vond ik dat heel naar. Dan ging ik juist twijfelen of ze mij wel echt lief vond, want dat kon natuurlijk niet als ik zo'n vervelend kind was.
Ik had denk ik tegen m'n eigen kind gezegd dat ze voortaan zoiets niet moet beloven, omdat het andere kindje nu verdrietig is, en het andere kindje laten kiezen of ze toch haar eigen tekening dan meewilde of niet.
En haar in bijzijn van m'n eigen kind een complimentje gegeven, over het nakomen van de belofte en de mooie tekening.
Nee, ik zou daar heel erg mee uitkijken, kinderen kunnen daar erg gevoelig voor zijn en de verkeerde conclusies trekken.
Owlet, Fleur weet goed terug te halen wat er op een dag is gebeurd. Ze kan nagenoeg alles vertellen wat ze gedaan heeft. Maar een 3-6 maanden geleden had dat dus inderdaad nog niet gekund. Toen was alles wat eerder was gister bijvoorbeeld, ookal was het vanochtend of 3 dagen terug.
Miss-Sly. Dat herken ik ook wel. Je wilt die woede-aanval niet, maar hij komt gewoon. En als je ouders dan ook nog zoiets zeggen dan wil je letterlijk door de grond gaan. Ik merk dat Fleur daar ook heel gevoelig voor is. Ik probeer dat bestraffen zo min mogelijk in het bijzijn van anderen te doen. Ik neem ze apart en probeer dan tot d'r door te dringen.
quote:Goed om te horen. Ik zou hier zelf nooit bij stil staan. Ik was als kind heel rustig en heb een megadrukke dochter. Ik kan me voorstellen dat er een moment zou kunnen komen dat ik dit had kunnen doen! Aan de andere kant, als hier visite is en Jet is stout dan gaat ze net zo hard naar de gang als normaal hoor.Op zondag 25 januari 2009 10:59 schreef chacama het volgende:
Miss-Sly. Dat herken ik ook wel. Je wilt die woede-aanval niet, maar hij komt gewoon. En als je ouders dan ook nog zoiets zeggen dan wil je letterlijk door de grond gaan. Ik merk dat Fleur daar ook heel gevoelig voor is. Ik probeer dat bestraffen zo min mogelijk in het bijzijn van anderen te doen. Ik neem ze apart en probeer dan tot d'r door te dringen.
bedenk me net, dit topic had moeten heten: OUD weet zich geen raad.[ Bericht 8% gewijzigd door sjak op 25-01-2009 14:25:12 ]
quote:Mijn tandarts uit m'n kindertijd deed dat dus ook constant, ook als het compleet onzinnig was. Dan zei hij bijvoorbeeld tegen m'n moeder dat ze me harder moest laten praten terwijl ik een gierende keelontsteking had. DroeftoeterOp zondag 25 januari 2009 08:06 schreef Suzanna het volgende:
Onze tandarts heeft de (zeer irritante) neiging om elke keer (echt elke keer!) als we daar komen een of ander wijsgerig ding te zeggen over de opvoeding van kinderen. Hij weet altijd wel iets te benoemen wat wij niet goed doen (hoe kan dat eigenlijk in zo'n kort bezoekje??!) en echt, ik heb alleen daarom al geen zin meer om naar de tandarts te gaan.
Dat is toch niet normaal, dat een tandarts zich bemoeit met de opvoeding van je kinderen?? Dat hij zich bemoeit met het tandenpoetsen, okee, maar dat doet hij niet (dat doen we wel goed genoeg) maar hij moet altijd iets over de psychologie en opvoeding van kinderen spuien. Op een belerend toontje
Weet trouwens niet echt of dit onder "opvoeden" valt, maar kennen jullie deze al? http://www.littlebabymac.(...)by-dos-and-donts.jpg
De plaatjes zijn soms echt te erg.
Ze komen uit een boekje dat ik ga kopen voor m'n zusje als ze zwanger is Van het weekend waren we in een winkel waar een kindje op knopjes zat te drukken van geluidspeelgoed. De mama had al een paar keer gezegd: NIet steeds op de knopjes drukken. Maar dochterlief luisterde niet. Toen zei mama: Als je nu nog een keer op het knopje drukt word de mevrouw van de winkel boos!! En toen vloog er bij mij uit: Nee dan word die mevrouw van de winkel niet boos maar mama zelf
Het was er uit voor ik er erg in had. Weet ook niet of ze me gehoord heeft.Maar later had ik het er met
over en bedacht me dat ik soms hetzelfde doe. Gewoon om er makkelijk van af te komen. Nu probeer ik dat niet meer te doen want ik vind dat ik dan de schuld afschuif op iemand die er helemaal niks mee te maken heeft.Mijn kinderen zijn perfect opgevoed en luisteren altijd
dus kom maar op met die kwesties! Door schade en schande wijs, heb ik bepaalde dingen waar ik me niet meer druk om maak (het hangt er af van je kinds'karakter vind ik). Zo roep ik heel enthousiast "bedankt voor het spelen!!!" als een vriendje weer naar huis gaat in plaats dat ik het mijn dochter laat doen (was altijd janken geblazen). Hopelijk leert ze zo dat je dat dus ooit..in de toekomst...hopelijk..even moet doen omdat dat gewoon gezelliger is bij eht afscheid. Met hier spelen is de regel dat de gast mag kiezen: bekers, koekjes, enzovoorts. ik ben wel streng op samen delen, samen spelen en daar wil ik desnoods wel een strijd voor aangaan. Sorry zeggen moet wel indien nodig, maar in een 1 op 1 situatie.
quote:Op zondag 25 januari 2009 14:02 schreef sjak het volgende:
[..]
quote:Maar hoezo? Ik zeg dat ook wel eens hoor, wat maakt mij het nu uit of mijn kind op knopjes drukt in een winkel? Ik heb er geen last van. de winkeljuffrouw wrs wél, dus die is dan degene die dat niet leuk vind en boos wordt, logisch tochOp maandag 26 januari 2009 08:21 schreef MeNicole het volgende:
Ik heb soms dat ik ineens zo met de neus op de feiten gedrukt word.
Van het weekend waren we in een winkel waar een kindje op knopjes zat te drukken van geluidspeelgoed. De mama had al een paar keer gezegd: NIet steeds op de knopjes drukken. Maar dochterlief luisterde niet. Toen zei mama: Als je nu nog een keer op het knopje drukt word de mevrouw van de winkel boos!! En toen vloog er bij mij uit: Nee dan word die mevrouw van de winkel niet boos maar mama zelf
Maar later had ik het er met
.quote:Nee mij maakt het ook vaak niks uit. Maar in dit geval was de moeder die het niet wilde hebben. En dan moet je dat ook gewoon zeggen. En niet dat die mevrouw boos word. Er was trouwens niet eens een mevrouw van de winkel in de buurtOp maandag 26 januari 2009 10:05 schreef Vivi het volgende:
[..]
Maar hoezo? Ik zeg dat ook wel eens hoor, wat maakt mij het nu uit of mijn kind op knopjes drukt in een winkel? Ik heb er geen last van. de winkeljuffrouw wrs wél, dus die is dan degene die dat niet leuk vind en boos wordt, logisch toch
Anyway, ik wilde nog even op Chacama reageren. Ik vind het knap dat je zo eerlijk naar jezelf durft te kijken. Er is al veel (nuttigs) gezegd over je beloningssysteem. Ik wilde graag nog iets toevoegen over jouw opmerking dat het een nare eigenschap van je zou zijn dat je (te) vaak onnodig boos wordt. Meestal heeft zoiets ermee te maken dat je zelf niet helemaal lekker in je hum bent. Soms merk ik het in mijn groep, dan ben ik zo mopperig, en dan vind ik de kinderen druk, en dan doen ze vervelend. dat is voor mij een signaal! hallo Moonah, hoe is het met jóu eigenlijk?? Vaak blijkt dan dat het toch een actie/reactie-verhaal is. Ik ben chagrijnig en kan daardoor minder hebben etc. Om het om te buigen helpt het me om heel bewust positieve dingen te benoemen, al is het maar iets kleins. Maar het moet wél gemeend zijn. En vaak doe ik dan ook even een spelletje, even wat gezelligs, met grapjes. Dat helpt. Sowieso is het voor alle partijen fijn als je de positieve kijk neemt ipv de mopperige. Kwestie van oefenen, complimentjes geven. Succes!
quote:Hoezo? Zolang ie niks stuk of vies maakt vind ik een een vergelijking van niks eiksOp maandag 26 januari 2009 21:04 schreef Moonah het volgende:
Hm, Viefke, meen je dat nou? Dat het jou niet uitmaakt als jouw kind op knopjes drukt? Beetje hetzelfde als dat het je niet uitmaakt als je kind allerlei rotzooi maakt in bv een supermarkt, toch?
.Lijkt me nogal logisch dat een kind in een speelgoedwinkel op knopjes van het speelgoed drukt. Meestal staat er zelfs (ten overvloede) "Try me" bij
.Maar in een speelgoedwinkel zou ik het ook geen probleem vinden.
Dus, excuse me miss!
.En onzemeiden mogen ook in de speelgoed winkel de try-me's uittesten...
quote:Al een paar dagen in mijn hoofd: wat een heerlijke post!Op maandag 26 januari 2009 09:59 schreef trulleke het volgende:
*superwomanmodus ingeschakeld*
Mijn kinderen zijn perfect opgevoed en luisteren altijd
Door schade en schande wijs, heb ik bepaalde dingen waar ik me niet meer druk om maak (het hangt er af van je kinds'karakter vind ik). Zo roep ik heel enthousiast "bedankt voor het spelen!!!" als een vriendje weer naar huis gaat in plaats dat ik het mijn dochter laat doen (was altijd janken geblazen). Hopelijk leert ze zo dat je dat dus ooit..in de toekomst...hopelijk..even moet doen omdat dat gewoon gezelliger is bij eht afscheid. Met hier spelen is de regel dat de gast mag kiezen: bekers, koekjes, enzovoorts. ik ben wel streng op samen delen, samen spelen en daar wil ik desnoods wel een strijd voor aangaan. Sorry zeggen moet wel indien nodig, maar in een 1 op 1 situatie.
Dit is wel heel wat jaren geleden hebeurd en hij was toen ongeveer 2 a 3. Maar hoe ga je moet zo iemand om in het vervolg?
2 à 3 is nog piepjong. daar moet je niet te hoge verwachtingen aan stellen.