PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 11

quote:

Op zondag 18 januari 2009 16:50 schreef sander-3 het volgende:

<sub>[..]

Huh, nee joh Ik bedoelde dat ik dat niet heb, omdat ik die niet heb.
[..]</sub>

En dat,.. nee, ik praat sowieso niet veel.. ik antwoord eigenlijk alleen maar

Wat?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 17:53 schreef sander-3 het volgende:
Wat?

Nou, hetzelfde, ik praat ook niet zo heel veel met vrienden. Voldoende gespreksstof, voldoende aanknopingspunten, maar een gesprek lukt gewoon haast niet, het is bijna altijd het beantwoorden van vragen.

Oh, dat bedoel je. Ja..

quote:

Op zondag 18 januari 2009 00:01 schreef Black_Tulip het volgende:
Mijn probleem zit ten eerste in het leren van 'niet denken, maar doen' en in het leren van de vele feitjes die er bij dit vak komen kijken. Ik wil teveel over alles nadenken en ik vrees dat het nog lang gaat duren voordat ik uit automatisme naar de koffie grijp of de hele prijslijst uit mijn hoofd weet of over de overgangen tussen de coupe's vlieg, enz. Tot die tijd zal ik gewoon sneller moeten denken, hardop dingen zeggen als "u geeft vijf euro en betaalt een vijftig, dus dan krijgt u drie vijftig terug", en heel bewust uit mijn hoofd moeten leren bij welk station ik moet bellen om bij te bestellen.

Dat herken ik ook wel. Het meer na (moeten) denken over dingen die andere mensen volgens mij automatisch doen - of zo lijkt het voor mij soms tenminste.

quote:

Aan de ene kant snap ik wat je bedoelt. Zolang hij begrip voor je kan opbrengen en met je gedrag kan omgaan is het prima. Maar hoe lang zal dat duren als hij toch niet helemaal beseft waardoor je tot je woedeuitbarstingen en paniekaanvallen gedreven wordt? Hij zegt dat je je soms als een klein kind gedraagt. Als hij dat blijft denken en hij op den duur geen geduld meer heeft met 'dat kleine kind' kan dat de relatie opbreken. Als ik jou was, zou ik het er nog maar eens goed over hebben met hem wat er in je omgaat waardoor je je gedraagt zoals je je gedraagt op zo'n moment. In feite hoef je het dan nog niet eens over autisme te hebben, maar je bent geen kind meer en dat moet je hem duidelijk maken.

Ik leg ook wel uit hoe bepaald gedrag ontstaat. Alleen hij vindt dat ik me kinderlijk (niet kinderachtig, kinderlijk) gedraag. Maar hij wijt dat dan aan het feit dat ik jonger ben dan hij en veel minder mee heb gemaakt, waardoor ik minder goed met dingen om kan gaan. Aan de andere kant begrijp ik dat dan soms ook weer niet, want hij moet toch ook zien dat ik compleet anders reageer dan bijv. zijn ex, die misschien wel ouder is dan ik, maar ook geen oorlog heeft mee gemaakt. Ik reageer op manieren waarvan ik achteraf ook inzie dat het niet normaal is, dat ik compleet overdrijf en in paniek raak om niks, dat ik hem soms heel onredelijk behandel op zo'n moment, etc. Waarvan ik iig de indruk heb dat dat niet 'normaal' is, op basis van wat ik weet van andere mensen, hoe mijn ouders zich gedragen, wat ik in soapseries zie, ik noem maar wat dingen. Alhoewel het natuurlijk altijd moeilijk blijft om te bepalen wat normaal is. Daar twijfel ik dan ook heel vaak over.

Autisme is sowieso een 'groot woord', want idd ik heb nog geen diagnose. Maar ik had hem toen wat laten lezen omdat ik er zoveel in herkende en ik was eigenlijk compleet verbaasd dat hij dat juist totaal niet in mij zag.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 00:34 schreef dutch-mamma het volgende:
Ik wil nog een stapje verder gaan. Maeghan's vriend lijkt het autisme te bagatelliseren. "Niks aan de hand, jij hebt geen autisme, jij gedraagt je gewoon als een klein kind." Een dergelijke opmerking getuigt niet van respect, sorry.
Jij bent autistisch, en hij moet dat accepteren, punt. Als hij dat niet accepteert, of het gooit op kinderachtig gedrag, dan moet ik heel eerlijk zeggen dat ik vrees voor jullie toekomst.

Jij moet met je buien leren omgaan, Maeghan, en volgens mij gaat dat steeds bete! Maar jouw vriend moet stoppen met ontkennen van jouw autisme en het bagatelliseren ervan, en al helemáál met jou met een klein kind vergelijken!

Mjah, wat B_T al zei, ik heb geen diagnose. Het is niet dat hij een door een specialist gestelde diagnose ontkent, dat zou ik ook respectloos vinden. Het is een vermoeden wat ik heb wat ik eens zou moeten laten onderzoeken (maar ja, uitstel en zo, ik ben al bijna twee jaar verhuisd en moet nog steeds een huisarts zoeken hier - ik heb drie maanden geleden het adres opgezocht, dus over een jaartje ben ik waarschijnlijk wel ingeschreven ).

Hij is verder heel lief hoor en accepteert m'n buien gewoon. Ja ok, we hebben er een paar keer ruzie door gehad (in totaal hebben we drie keer ruzie gehad in meer dan twee jaar, waarvan drie keer door mijn rariteiten), maar iedereen heeft weleens ruzie en iedereen ergert zich weleens aan de - al dan niet normale - gewoontes van een ander. Waar ik bij hem mee weg kom zonder dat we er ruzie over hebben, dat vind ik echt bizar. Ieder ander had me al honderd keer op balkon gezet. Wat dat betreft vrees ik helemaal niet voor onze toekomst, want ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo geduldig is en zoveel accepteert. Door hem gaat het met mij zelf ook beter, omdat hij accepteert wat ik op een bepaald moment voel en me de ruimte geeft. Mijn ex deed dat niet, waardoor ik dan compleet in paniek raakte of boos moest worden voordat ik m'n zin kreeg. Soms voel ik me ook net een dictator. Als we ergens zijn en ik wil weg, gaan we weg. Ook als hij eigenlijk had willen blijven, maakt ie er geen punt van en gaan we weg. Mijn ex heeft me weleens de hele dag en bijna de hele nacht meegesleept en maakte er nog een punt van toen ik er om vier uur 's nachts doorheen zat en naar het hotel wilde, na de hele dag drukte en mensen om me heen en zitten in een rokerig cafe (als carapatient) in een vreemde stad, terwijl ik niet zelf naar huis kon (geen rijbewijs of auto, geen openbaar vervoer en geen geld voor een taxi). Ik ben met m'n huidige vriend weleens ergens drie kwartier onderweg geweest ergens naartoe om na een kwartier alweer weg te willen. Ik voelde me er niet fijn, maar wilde dat niet zeggen omdat ik dat lullig vond voor hem, maar hij merkte het toch (dat zou m'n ex al nooit gemerkt hebben) en stelde zelf voor om weer weg te gaan en iets te gaan doen wat ik wel leuk vond (wat op zo'n moment een ramp is, want dan ben ik al zo geprikkeld dat ik niet eens meer weet wat ik wil). Dan is het echt een prestatie als je eruit weet te trekken wat ik wel wil. Wat dat betreft ben ik echt gigantisch blij met hem, dat is voor mij niet in woorden uit te drukken. Dus dat hij misschien niet 100% begrijpt wat er soms in me omgaat (of liever gezegd, waarom dat in me omgaat), daar kan ik echt niet zo mee zitten.

B_T: fijn voor je trouwens dat het zo goed ging op je werk. (En ik lul te veel over mezelf en heb te weinig aandacht voor andere mensen )

quote:

Op zondag 18 januari 2009 19:13 schreef Maeghan het volgende:

[..]
(...)Hij is verder heel lief hoor en accepteert m'n buien gewoon. Ja ok, we hebben er een paar keer ruzie door gehad (in totaal hebben we drie keer ruzie gehad in meer dan twee jaar, waarvan drie keer door mijn rariteiten), maar iedereen heeft weleens ruzie en iedereen ergert zich weleens aan de - al dan niet normale - gewoontes van een ander. Waar ik bij hem mee weg kom zonder dat we er ruzie over hebben, dat vind ik echt bizar. (... respectvolle knip vanwege lengte...)Wat dat betreft ben ik echt gigantisch blij met hem, dat is voor mij niet in woorden uit te drukken. Dus dat hij misschien niet 100% begrijpt wat er soms in me omgaat (of liever gezegd, waarom dat in me omgaat), daar kan ik echt niet zo mee zitten.

Bedankt voor je uitleg, en mijn excuus voor mijn te haastige conclusie!

quote:

Op zondag 18 januari 2009 12:30 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Maeghan heeft de diagnose nog niet gekregen. Laten we geen voorbarige conclusies trekken.

Je hebt gelijk... Mijn excuses!

Ik heb echt veel om op te reageren. Als je het niet op kunt brengen om deze hele post te lezen, zoek dan naar mijn reactie op jouw post. Liever dat dan dat er straks achter elkaar tien posts van mij in dit topic staan.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 16:24 schreef Treezz het volgende:
hebben jullie ook het probeem dat je niet waar je het over moet hebben met je vrienden?

Ik heb het grootste deel van mijn leven geen of uiterst weinig vrienden gehad. Dan heb je niemand om mee te praten. Maar wat betreft het probleem van gespreksstof, ja, dat herken ik wel. Maar dan alleen als het niet goed klikt eigenlijk, of als ik me erg onzeker voel. Tegenwoordig kan ik steeds meer zeggen ook als ik niet gelijk een "klik" voel. Ik was vroeger erg verlegen en gesloten. Nu lul ik iedereen de oren van de kop als ik in de juiste stemming ben Een paar anderen zeiden dat ze in een gesprek vaak vragen beantwoorden. Ik ben juist andersom. Ik ben of degene die de vragen stelt, of ik ratel aan een stuk door zonder de ander echt een kans te geven. De beste gesprekken ontstaan als ik beide tactieken combineer en de ander ook graag ratelt.

Maar het gebeurt nog steeds wel eens dat ik erg onzeker en gespannen ben en gewoon te graag iets wil zeggen. Op zo'n moment klap ik dicht en dan volgen de onaangename stiltes. Dat gebeurt dus juist bij mensen die ik erg mag waarvan ik hoop dat ze mij ook mogen. Erg naar is dat

quote:

Op zondag 18 januari 2009 16:29 schreef tijnbrein het volgende:
Dank je voor de tips.

Graag gedaan Hoe heb je tot nu toe steeds naar baantjes gezocht dan? Ben je ook wel eens naar uitzendbureaus geweest?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 19:13 schreef Maeghan het volgende:
Dat herken ik ook wel. Het meer na (moeten) denken over dingen die andere mensen volgens mij automatisch doen - of zo lijkt het voor mij soms tenminste.

Zijn er ook anderen hier die dat herkennen?

quote:

Ik leg ook wel uit hoe bepaald gedrag ontstaat. Alleen hij vindt dat ik me kinderlijk (niet kinderachtig, kinderlijk) gedraag. Maar hij wijt dat dan aan het feit dat ik jonger ben dan hij en veel minder mee heb gemaakt, waardoor ik minder goed met dingen om kan gaan. Aan de andere kant begrijp ik dat dan soms ook weer niet, want hij moet toch ook zien dat ik compleet anders reageer dan bijv. zijn ex, die misschien wel ouder is dan ik, maar ook geen oorlog heeft mee gemaakt.

Zou je dat niet tegen hem kunnen zeggen dan? Misschien kan je vragen of hij misschien meer wil letten op leeftijdsgenoten van jou die ook weinig hebben meegemaakt, kijken hoe die omgaan met situaties? Misschien dat dan het kwartje valt. Ik vermoed eigenlijk dat hij het ook niet wil zien. Op dit moment heb je nog geen diagnose en zou jouw gedrag ook best door iets anders kunnen worden veroorzaakt (al vind ik het steeds onwaarschijnlijker naarmate ik meer over je lees). Voor hem is het kwetsend om te moeten realiseren dat er iets in jouw hersenen niet helemaal vlekkeloos verloopt. Dat is waarschijnlijk niet omdat hij moeite heeft om het te accepteren. Als ik het zo hoor, houdt hij van je, dus accepteren doet hij wel. Hij wil alleen niet dat zijn eigen vriendin zichzelf zo'n zwaar syndroom aanpraat c.q. lijdt onder autisme .. Zeker de periode vlak na de diagnose is geen kattenpis.

quote:

Ik reageer op manieren waarvan ik achteraf ook inzie dat het niet normaal is, dat ik compleet overdrijf en in paniek raak om niks, dat ik hem soms heel onredelijk behandel op zo'n moment, etc. Waarvan ik iig de indruk heb dat dat niet 'normaal' is, op basis van wat ik weet van andere mensen, hoe mijn ouders zich gedragen, wat ik in soapseries zie, ik noem maar wat dingen. Alhoewel het natuurlijk altijd moeilijk blijft om te bepalen wat normaal is. Daar twijfel ik dan ook heel vaak over.

Ik ook, maar ik herken je gevoel. Als je goed let op het commentaar wat anderen leveren op je gedrag zonder dat ze weten dat je autisme hebt, merk je ook dat ze wel degelijk in de gaten hebben dat je anders bent, dat er iets niet helemaal klopt. Althans, dat is mijn ervaring. Ik geloof dat jij ook wel zulke ervaringen hebt?

quote:

Autisme is sowieso een 'groot woord', want idd ik heb nog geen diagnose. Maar ik had hem toen wat laten lezen omdat ik er zoveel in herkende en ik was eigenlijk compleet verbaasd dat hij dat juist totaal niet in mij zag.

Wat heb je hem toen laten lezen en waarom zag hij dat niet in jou? Hij wil het waarschijnlijk niet zien of hij kan het niet zien, omdat jij het onbewust te goed camoufleert. Of er is inderdaad niks aan de hand en je bent geen autist, dat kan ook nog

quote:

Het is een vermoeden wat ik heb wat ik eens zou moeten laten onderzoeken (maar ja, uitstel en zo, ik ben al bijna twee jaar verhuisd en moet nog steeds een huisarts zoeken hier - ik heb drie maanden geleden het adres opgezocht, dus over een jaartje ben ik waarschijnlijk wel ingeschreven ).

Heel herkenbaar.. Mijn tactiek is om iets te gaan doen als er meerdere dringende redenen voor zijn. Als je geen zin hebt om naar de huisarts te gaan voor je autisme, dan misschien wel omdat je je keel helemaal kapot hoest. Zo'n idee En als je er dan toch al zit, kun je gelijk vertellen wat er nog meer mankeert...

quote:

Hij is verder heel lief hoor en accepteert m'n buien gewoon. Ja ok, we hebben er een paar keer ruzie door gehad (in totaal hebben we drie keer ruzie gehad in meer dan twee jaar, waarvan drie keer door mijn rariteiten), maar iedereen heeft weleens ruzie en iedereen ergert zich weleens aan de - al dan niet normale - gewoontes van een ander.

Dat is waar.

quote:

knip

Wow. Je ex is echt een lul. Goed dat je bij hem weg bent gegaan. Wel heb ik een beetje het gevoel dat je te ver naar de andere kant doorslaat met je huidige vriend. Het is helemaal super dat je vriend zoveel begrip voor je heeft, maar misschien zou je zelf ook iets meer kunnen opofferen? Je lijkt nog ietsje meer last te hebben van 'emotional overload' dan ik, dus sorry als ik teveel vraag.

Ik ben ervan overtuigd dat hoe vaker je jezelf blootstelt aan situaties waar je helemaal door in de stress schiet, hoe beter je daar tegen kan. Het is een leerproces en ook een autist kan dat, of zal ik zeggen, ook jij kan dat. Het is zwaar en moeilijk maar het levert je zoveel op als je beseft hoeveel je vooruit bent gegaan als persoon. Probeer je eens in te denken hoe je je zou voelen als je twee uur lang kunt blijven zitten op een plek die zo stressvol voor je is dat je vroeger na een kwartier al weg zou zijn gegaan.

Dit is allemaal goed bedoeld. Sorry als ik prekerig overkom, die neiging heb ik wel eens

quote:

Op zondag 18 januari 2009 19:17 schreef Maeghan het volgende:
B_T: fijn voor je trouwens dat het zo goed ging op je werk. (En ik lul te veel over mezelf en heb te weinig aandacht voor andere mensen )

Dat geeft niet. Dat doe ik ook wel eens Dank je dat je dit ondanks je neiging om vooral over jezelf te lullen toch zegt. Dat betekent veel voor me.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:12 schreef dutch-mamma het volgende:
Je hebt gelijk... Mijn excuses!

Geen punt joh

Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef dutch-mamma het volgende:
Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

Herkenning, zeker. Ik ben nog steeds een kamikazepiloot, maar ik rijd vanaf mijn zesde alleen en ik maak zelden nog brokken. Ik zou je graag willen meegeven dat hij meer kan dan je denkt, maar dat kan ik uiteraard niet goed beoordelen. Wel wil ik je zeggen dat je niet moet vergeten dat jij zelf ook bijdraagt aan de overprikkeling. Het is, en dat zeg ik uit eigen ervaring, een enorme inspanning om mee te moeten fietsen met iemand anders, zeker als die ook nog tegen je praat. Ik heb het al enkele keren gepresteerd om in zo'n situatie totaal de verkeerde kant op te fietsen. Hij wordt waarschijnlijk door het praten met jou zo overprikkeld dat hij niet ook nog eens op het verkeer kan letten. Daarom zou ik je aanraden om hem juist wel alleen op stap te laten gaan, anders leert hij het nooit. En hij zal vast wel eens tegen een auto aankomen, maar dat is niet erg. Ik begrijp dat je dat als moeder wil voorkomen, maar je moet niet te overbeschermend zijn.

Ik zal je dit vertellen: ik was zeven. Ik had net drie weken mijn bril toen ik te roekeloos wegreed op de fiets en keihard tegen een auto aan knalde die van links kwam in een woonwijk. Ik viel op de grond en het glas van mijn bril kwam in mijn gezicht terecht. Zeven hechtingen en de littekens zijn nog steeds zichtbaar. Maar ik heb liever de herinnering aan het ongeluk dan dat ik nooit alleen zou hebben leren fietsen.

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 18:49 schreef Black_Tulip het volgende:
[..]
Wat mijn leven betreft, ik heb nu nog steeds geen psychologische begeleiding en ik vind het heel stom van mezelf dat ik er zo lang over doe om alles voor de aanmelding voor het SARR in orde te krijgen en dat ik weer zo verdomd perfectionistisch ben dat ik mezelf niet toelaat een onvolledig dossier op te sturen voordat ik contact met het SARR opneem. Het is zo stom, omdat ik nu eigenlijk weer minder hulp nodig heb dan pakweg een half jaar geleden. En het afgelopen half jaar had zoveel soepeler zijn verlopen als ik hulp had gehad. Nu vrees ik dat mijn autistische gedrag schade heeft aangebracht die niet meer is te herstellen. Wat betreft het vrienden maken, gelukkig reageren mijn nieuwe vrienden nu minder alsof ze verplicht aardig tegen me moeten doen. Het begint steeds meer echte vriendschap te zijn En ik merk dat ik me doordat ik dat weet ook beter kan ontspannen wat natuurlijk ook een positief effect heeft. En toch denk ik dat als ik hulp had gehad, dat het contacten maken in veel betere banen had kunnen leiden.

Wat goed dat het goed gaat met je vriendschappen!
M.b.t. hulp zoeken: niet te hard zijn voor jezelf; veel mensen hier hebben er moeite mee. Probeer erachter te komen wat je nou werkelijk tegen houdt.

quote:

En nu wat ik eigenlijk wilde posten Ik ging weer op zoek naar dit topic, omdat ik over een aantal dingen nadacht. Ten eerste dacht ik na over de 'theory of mind'. Dat is kort gezegd het algemene besef dat een ander ook een persoon is met een eigen denkwereld, kennis, vaardigheden en gebeurtenissen die je persoonlijkheid hebben gevormd. Het is niet alleen dat, maar ook de vaardigheid rekening te houden met het referentiekader van een ander. Er wordt gezegd dat autisten geen 'theory of mind' hebben. Volgens mij is dat niet waar, althans, niet noodzakelijk. Ik heb er namelijk wel een. Wat ik echter vandaag pas besefte is dat mijn 'theory of mind' soms gewoon niet of een stuk slechter functioneert dan wat normaal is en dat dit waarschijnlijk veel van de rare sociale situaties heeft veroorzaakt waar ik me nu nog erg over kan schamen als ik erover terug denk. Ik weet niet of er mensen zijn die dat herkennen, maar ik heb af en toe wat ik guilt trips noem. Daarmee wil ik zeggen dat ik door iets moet terug denken aan een of andere nare situatie waardoor iemand door mijn rare gedrag me niet begreep of uitlachte of iets dergelijks. Het zijn met recht trauma's eigenlijk: ze staan in mijn geheugen gegrift. Gelukkig neemt het aantal akkefietjes die dat soort trauma's opleveren af. Maar ik had er bijvoorbeeld nog niet zo heel lang geleden eentje waarbij ik iemand enthousiast ging vertellen over de introductieperiode van mijn studentenvereniging terwijl de luisteraar zelf ook lid is van die studentenvereniging Ik vind dat zo afschuwelijk genant. Hebben misschien meer mensen het idee dat hun 'theory of mind' niet of slechter functioneert, of ervaring met de 'guilt trips' waar ik het over heb?

Theory of mind: mmm, soms gaat het me goed af en soms ook helemaal niet.
Guilt trips: daar heb ik heel erg last van (gehad; het gaat de laatste tijd vrij goed). Ik weet nog exact welke "domme dingen" ik 10, 15 of zelfs 20 jaar geleden gedaan heb. Het hangt wel af van mijn zelfvertrouwen op het moment: bij weinig zelfvertrouwen kijk ik er negatiever op terug; doet het "pijn" en schaam ik me voor mijn stomme gedrag. Als ik me beter voel denk ik: "ach, iedereen doet wel een iets wat achteraf niet zo handig was."

quote:

Verder dacht ik na over mijn houding tegenover andere mensen, wat ik in het algemeen van anderen vind. Ik besefte dat ik meestal gewoon onverschillig ben. Ik zie andere mensen als mensen en ik laat ze in hun waarde, maar het duurt wat langer voordat ik ze zie als personen en belangstelling krijg in hun denkwereld (en als gevolg om mensen kan gaan geven). Bij sommige mensen kom ik nooit zo ver, ook al zit ik jarenlang bij ze in de klas. Ik houd niet van ze en ik heb geen hekel aan ze, hun leven boeit me gewoon geen fuck. Achteraf kan ik daar spijt van hebben. Zo las ik mijn jaarboek toen ik van de middelbare school af ging, en omdat iedereen daarin persoonlijke stukjes schrijft, kom je meer te weten over de denkwereld van iemand. Daar bleken toch behoorlijk interessante stukken in te staan. Ik vind het zo zonde dat ik niet genoeg contact heb gehad met mijn leeftijdsgenoten om daar achter te komen toen ik nog bij ze in de klas zat. Ik mag dan gepest zijn vroeger, maar het was voor een groot deel toch echt mijn eigen schuld.

Herkenbaar.

quote:

Op woensdag 14 januari 2009 12:23 schreef Pyjama het volgende:
Die ''Guilt Trips'' zijn toch niet specifiek voor autisme? Of heb ik het mis?

Dat denk ik ook niet, nee. Ik denk dat het ook iets is van mensen met weinig zelfvertrouwen in het algemeen. Dat autisten dit sterk hebben komt volgens mij omdat ze moeite hebben goed te reageren op hun omgeving, daardoor veel "fouten" maken en in de hoop in de toekomst hun hoofd minder vaak te stoten het zo goed onthouden.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:53 schreef Ferrobar het volgende:

[..]

Wat goed dat het goed gaat met je vriendschappen!

Dank je

quote:

M.b.t. hulp zoeken: niet te hard zijn voor jezelf; veel mensen hier hebben er moeite mee. Probeer erachter te komen wat je nou werkelijk tegen houdt.

Ik weet het. Uitstelgedrag Ik ben te perfectionistisch. Ik wil voldoen aan de eis die ze op hun website hebben staan. Ik wil ieder kutdocument dat in het dossier moet komen kunnen opsturen, ook al weet ik dat het nooit gaat lukken. Ik zou natuurlijk ook gewoon kunnen bellen om te zeggen dat ik door mijn handicap geen volledig dossier kan opsturen, maar daar ben ik te trots voor. Dat betekent wel dat ik ook nog over niet heel veel informatie beschik over het SARR, maar wel al vastbesloten ben om daar (en nergens anders!) hulp te gaan zoeken.

Stom he Maar ik heb veel te veel andere dingen aan mijn hoofd om nu aan het SARR te denken. Niet dat ik nu bezig ben met die andere dingen die ik dan moet doen



En nu ophouden met klagen en gewoon doen.

quote:

Theory of mind: mmm, soms gaat het me goed af en soms ook helemaal niet.
Guilt trips: daar heb ik heel erg last van (gehad; het gaat de laatste tijd vrij goed). Ik weet nog exact welke "domme dingen" ik 10, 15 of zelfs 20 jaar geleden gedaan heb. Het hangt wel af van mijn zelfvertrouwen op het moment: bij weinig zelfvertrouwen kijk ik er negatiever op terug; doet het "pijn" en schaam ik me voor mijn stomme gedrag. Als ik me beter voel denk ik: "ach, iedereen doet wel een iets wat achteraf niet zo handig was."

Wow, 20 jaar geleden. Hoe oud ben je dan nu eigenlijk?

Bedankt voor die nuance trouwens. Zo ervaar ik het zelf ook

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:03 schreef Ferrobar het volgende:

[..]

Dat denk ik ook niet, nee. Ik denk dat het ook iets is van mensen met weinig zelfvertrouwen in het algemeen. Dat autisten dit sterk hebben komt volgens mij omdat ze moeite hebben goed te reageren op hun omgeving, daardoor veel "fouten" maken en in de hoop in de toekomst hun hoofd minder vaak te stoten het zo goed onthouden.

Goede verklaring.

Ik moet dus eigenlijk echt stoppen met fokken nu en een presentatie in elkaar flansen, maar ik wilde nog een ding zeggen. dutch-mamma, ik zie dat je nu online bent, maar niet reageert op mijn post. Het spijt me als mijn vorige post je heeft geschokt. Natuurlijk is het erg als je kind onder een auto komt en je het had kunnen voorkomen, maar het is jouw schuld niet, ook niet als je het kind alleen laat rijden. De kans dat juist jouw kind (ook al is hij autistisch!) zal omkomen bij een verkeersongeluk is ontstellend klein. Ik neem aan dat je jouw kind een zo prettig mogelijk leven gunt, niet? Daarbij hoort ook onafhankelijkheid en zelfstandigheid. Ga een keer fietsen met je zoon en laat hem dan een paar straten alleen rijden. Controleer hoe het met hem gaat. Bouw dat zo op totdat je met een gerust hart hem volledig alleen kan laten. Het is beter zo voor jou en voor je kind.

@ Black_Tulip
Ik sta bij alle uitzendbureau in mijn woonplaats ingeschreven. Alleen er is op dit moment gewoon weinig werk. Maar ik houd mijn ogen wel open voor dingen die langs komen.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:21 schreef tijnbrein het volgende:
@ Black_Tulip
Ik sta bij alle uitzendbureau in mijn woonplaats ingeschreven. Alleen er is op dit moment gewoon weinig werk. Maar ik houd mijn ogen wel open voor dingen die langs komen.

Mooi Ik hoop dat er iets voor je is. Schrijf je anders ook in bij uitzendbureaus die hun vacatures online hebben staan, misschien helpt dat. Of reageer je al online op vacatures?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef Black_Tulip het volgende:
Zou je dat niet tegen hem kunnen zeggen dan? Misschien kan je vragen of hij misschien meer wil letten op leeftijdsgenoten van jou die ook weinig hebben meegemaakt, kijken hoe die omgaan met situaties? Misschien dat dan het kwartje valt. Ik vermoed eigenlijk dat hij het ook niet wil zien. Op dit moment heb je nog geen diagnose en zou jouw gedrag ook best door iets anders kunnen worden veroorzaakt (al vind ik het steeds onwaarschijnlijker naarmate ik meer over je lees). Voor hem is het kwetsend om te moeten realiseren dat er iets in jouw hersenen niet helemaal vlekkeloos verloopt. Dat is waarschijnlijk niet omdat hij moeite heeft om het te accepteren. Als ik het zo hoor, houdt hij van je, dus accepteren doet hij wel. Hij wil alleen niet dat zijn eigen vriendin zichzelf zo'n zwaar syndroom aanpraat c.q. lijdt onder autisme .. Zeker de periode vlak na de diagnose is geen kattenpis.

Ik wacht wel tot ik een keer mezelf naar een dokter geschopt heb. Mocht het ooit tot een diagnose komen, dan zie ik het wel en dan accepteert hij dat ook vast wel. En ergens heb ik dat ook wel, dat ik denk 'praat ik mezelf niet iets aan wat ik niet heb?'. Ergens wil ik het graag weten, ergens wil ik het ook gewoon helemaal niet hebben. Soms denk ik 'ik heb het gewoon, pech' en soms denk ik 'nee joh, het gaat veel te goed om zoiets te hebben'. Ik voel me af en toe zo'n aansteller als ik hier een hele lap tekst post.

quote:

Ik ook, maar ik herken je gevoel. Als je goed let op het commentaar wat anderen leveren op je gedrag zonder dat ze weten dat je autisme hebt, merk je ook dat ze wel degelijk in de gaten hebben dat je anders bent, dat er iets niet helemaal klopt. Althans, dat is mijn ervaring. Ik geloof dat jij ook wel zulke ervaringen hebt?

Ja, soms denk ik dat mensen er niks van merken. En dan opeens krijg je weer zo'n rotopmerking naar je hoofd waardoor je merkt dat je er toch niet helemaal bijhoort, toch niet helemaal meekomt, toch niet helemaal opgaat in de massa ofwel op momenten dat je dat zou willen ofwel op momenten dat je denkt dat dat zo is omdat je naar jouw idee gewoon niets bijzonders doet.

quote:

Wat heb je hem toen laten lezen en waarom zag hij dat niet in jou? Hij wil het waarschijnlijk niet zien of hij kan het niet zien, omdat jij het onbewust te goed camoufleert. Of er is inderdaad niks aan de hand en je bent geen autist, dat kan ook nog

Tja, iets uit een boek over Asperger. Maar het ging idd wel over bepaald gedrag wat ik onderdruk, op dat moment stond ik daar alleen niet bij stil. Hij weet niet hoe ik me vroeger op school voelde of hoe het daar ging, dat ik gepest werd, dat ik nauwelijks vrienden had, etc. Ik vertel dat soort dingen wel, maar het is logisch dat hij niet weet hoe ik me daarbij voelde of zo.

quote:

Heel herkenbaar.. Mijn tactiek is om iets te gaan doen als er meerdere dringende redenen voor zijn. Als je geen zin hebt om naar de huisarts te gaan voor je autisme, dan misschien wel omdat je je keel helemaal kapot hoest. Zo'n idee En als je er dan toch al zit, kun je gelijk vertellen wat er nog meer mankeert...

Ja en dat de dokter dan vraagt of je voortaan niet gewoon een nieuwe afspraak kunt maken voor die andere dingen omdat ie anders uitloopt

quote:

Wow. Je ex is echt een lul. Goed dat je bij hem weg bent gegaan. Wel heb ik een beetje het gevoel dat je te ver naar de andere kant doorslaat met je huidige vriend. Het is helemaal super dat je vriend zoveel begrip voor je heeft, maar misschien zou je zelf ook iets meer kunnen opofferen? Je lijkt nog ietsje meer last te hebben van 'emotional overload' dan ik, dus sorry als ik teveel vraag.

Ik denk dat dat inderdaad mijn voornaamste probleem is, het overprikkeld raken door veel mensen om me heen te hebben (en dan raak ik ook gevoeliger voor zintuiglijke prikkels trouwens, terwijl ik daar als ik niet in een stressvolle situatie verkeer eigenlijk weinig last van heb) en het emotioneel raken om 'stomme dingen'. Dat en mijn gebrek aan orde en mijn waardeloze manier om dan orde te proberen te scheppen., maar da's weer een hele andere categorie. Als ik weet dat hij iets leuk vindt, dan proberen we een compromis te vinden of zo. We gaan bijvoorbeeld graag naar Scheveningen. Het probleem is echter dat ik in de zomer helemaal gek word van al die mensen (en kinderen). Dus wat we dan doen is ofwel verder weg van de drukte en dan gaan we meestal gelijk vis eten bij Thierry's place of we gaan in de branding lopen, want daar liggen geen mensen te zonnen natuurlijk. Maar in de zomer over de promenade lopen? Echt niet.

Tegenwoordig denk ik ook zelf beter na over wat ik wel of niet wil. Dus ik ga niet meer naar de stad in het weekend, maar liever doordeweeks. Als ik wel naar de stad ga in het weekend, kom ik alleen in de Donner (ja, dat heet anders tegenwoordig maar Selexyz is stom) want daar is het rustig en ik hou van boeken. Dan gaat hij gewoon naar Media Markt en spreken we na een uur of zo weer af.

Nou ja en waar ik het dus over had waar we naartoe gereden waren, dat was Kinderdijk. We hadden niet veel geld en wilden wel af en toe wat doen, dus we dachten dat het misschien wel aardig was om de molens daar te bekijken. Nou heb ik de vervelende neiging om ook enorm gestresst te raken van stille, lege landschappen. Vraag me niet waarom, maar zet me in de polder en ik word gek. Als ik op vakantie ga, ga ik ook altijd naar een stad, want ik kan niet tegen stilte. Ik slaap ook het liefst met het geluid van auto's op de achtergrond. Beetje tegenstrijdig misschien, maar zo werk ik nou eenmaal. Kortom, we waren net daar binnen (na autorijden met iemand anders naast me = vermoeiend, de weg zoeken = gekmakend, een parkeerplaats zoeken = irritant) en toen kwamen we daar... Stond ik dus in de verlaten polder tussen bussen vol met Aziatische toeristen. Polder + mensenmassa => Maeghan wordt gek.

quote:

Ik ben ervan overtuigd dat hoe vaker je jezelf blootstelt aan situaties waar je helemaal door in de stress schiet, hoe beter je daar tegen kan. Het is een leerproces en ook een autist kan dat, of zal ik zeggen, ook jij kan dat. Het is zwaar en moeilijk maar het levert je zoveel op als je beseft hoeveel je vooruit bent gegaan als persoon. Probeer je eens in te denken hoe je je zou voelen als je twee uur lang kunt blijven zitten op een plek die zo stressvol voor je is dat je vroeger na een kwartier al weg zou zijn gegaan.

Is ook zo. Ik kan tegenwoordig veel beter in het openbaar vervoer. Vroeger moest ik regelmatig uitstappen omdat ik het niet volhield of ik nam een andere trein. En als ik in paniek raak, weet ik mezelf nog wel af te leiden en tot hyperventilatie komt het al helemaal niet meer. Daar heb ik wel last van gehad in het verleden, al was dat ook heel anders omdat ik toen nog depressief was en ad slikte.

quote:

Dat geeft niet. Dat doe ik ook wel eens Dank je dat je dit ondanks je neiging om vooral over jezelf te lullen toch zegt. Dat betekent veel voor me.

Ja ik vind het leuk voor je en ik weet hoe moeilijk het is, daarom zeg ik het ook. Waar ik ook aan dacht eigenlijk is dat het voor 'normale' mensen zoiets is wat ze niet begrijpen en dat ze dan soms lullige reacties geven. Ze begrijpen niet dat je ergens blij mee kunt zijn terwijl het voor hun normaal is. Ik heb van m'n vorige werk veel geleerd op sociaal vlak (leiding geven, vergaderen, samenwerken). Mijn ouders begrepen totaal niet wat ik daar deed, omdat het intellectueel zwaar onder m'n niveau is. Nu was ik me toen nog helemaal niet bewust van alles wat ik nu vermoed. Ik dacht toen dat het te maken had met mijn geschiedenis van depressies (zware depressie + winterdepressies), dat belemmerde me ook enorm in mijn functioneren, in combinatie met het feit dat ik een klassieke underachiever ben (net als m'n vader trouwens - da's dan ook de enige die nooit kritiek geeft op dat vlak). Ik had op dat moment al wel door dat ik gewoon niet kan presteren zoals ik dat optimaal zou kunnen. Dat ik misschien wel een hoger niveau aankan dan veel andere mensen, maar dat me dat maar een deel van de tijd lukt. Ik heb ze dat toen op die manier wel deels uit kunnen leggen, maar het blijft lastig. En zeker bij mensen die wat verder van je afstaan, die ga je niet uitleggen hoe iets zit, maar ze kunnen wel vervelend reageren. Mijn opa en oma waren "teleurgesteld" dat ik zo'n baan had. Altijd fijn om te horen... Mensen kunnen (goedbedoeld) zo stom reageren met "waarom ga je niet X doen, want dat staat beter op je CV" of zo. Terwijl het voor jou niet haalbaar is omdat constant te doen (naast een opleiding, of uberhaupt niet). Dus daarom, ik begrijp wel dat het voor jou fijn is om te merken dat het goed gaat en dat je eigenlijk helemaal niet zo ver onder je target zat.

Wat je zei over zien of mensen twijfelen of echt niets willen, dat herken ik ook trouwens. Mijn baas loopt vaak op mensen af en zegt dan "ik zie een vragende blik, zegt u het maar" terwijl ik vaak mensen zie lopen en denk dat ze op het punt staan om iets te gaan vragen en dan reageren ze met "nee hoor, er is niks" of zo. Ik zie dat dus blijkbaar niet.

Shit, ik wist dat ik niet op vernieuwen moest drukken Maeghan, ik lees je post, maar reageren doe ik een andere keer, goed?

* Black_Tulip probeert alle browservensters te sluiten...

Oh en nog iets genants... SARR, zeg je dan gewoon de afkorting of zeg je 'sar'? Met dat soort dingenw eet ik dat nooit zeker en dat is dus voor mij ook een reden om niet naar een huisarts te gaan omdat ik dan moet zeggen dat ik daar heen wil en ik weet niet zeker hoe je het uitspreekt.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:32 schreef Black_Tulip het volgende:
Shit, ik wist dat ik niet op vernieuwen moest drukken Maeghan, ik lees je post, maar reageren doe ik een andere keer, goed?

* Black_Tulip probeert alle browservensters te sluiten...

*snapt*

Ik ging ook om half zeven offline om aan m'n cursus te werken namelijk.
_{En toen dacht ik 'ik zal m'n vakantiebestemming eens op google earth opzoeken en toen kwam ik erachter dat je er ook zelf foto's bij kon zetten en zo...}

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:31 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Mooi Ik hoop dat er iets voor je is. Schrijf je anders ook in bij uitzendbureaus die hun vacatures online hebben staan, misschien helpt dat. Of reageer je al online op vacatures?

Ik ben al bij zo veel bureau's in geschreven dat ik af en toe het overzicht kwijt ben. Maar ik ga weer verder zoeken op internet enzo.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 19:13 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat herken ik ook wel. Het meer na (moeten) denken over dingen die andere mensen volgens mij automatisch doen - of zo lijkt het voor mij soms tenminste.
[..]

Ik leg ook wel uit hoe bepaald gedrag ontstaat. Alleen hij vindt dat ik me kinderlijk (niet kinderachtig, kinderlijk) gedraag. Maar hij wijt dat dan aan het feit dat ik jonger ben dan hij en veel minder mee heb gemaakt, waardoor ik minder goed met dingen om kan gaan. Aan de andere kant begrijp ik dat dan soms ook weer niet, want hij moet toch ook zien dat ik compleet anders reageer dan bijv. zijn ex, die misschien wel ouder is dan ik, maar ook geen oorlog heeft mee gemaakt. Ik reageer op manieren waarvan ik achteraf ook inzie dat het niet normaal is, dat ik compleet overdrijf en in paniek raak om niks, dat ik hem soms heel onredelijk behandel op zo'n moment, etc. Waarvan ik iig de indruk heb dat dat niet 'normaal' is, op basis van wat ik weet van andere mensen, hoe mijn ouders zich gedragen, wat ik in soapseries zie, ik noem maar wat dingen. Alhoewel het natuurlijk altijd moeilijk blijft om te bepalen wat normaal is. Daar twijfel ik dan ook heel vaak over.

Voor een groot deel is het vaak onervarenheid, als autist weet je (nog) niet hoe je daar mee om moet gaan. Na die ervaring weet je dat waarschijnlijk wel, maar het kan ook zijn dat je er alleen maar mee weet om te gaan. (Natuurlijk, dat geld voor iedereen: door ervaring leer je. In het geval van autisten is het toch wat anders, alleen weet ik nu niet hoe dat te verwoorden.)

quote:

Autisme is sowieso een 'groot woord', want idd ik heb nog geen diagnose. Maar ik had hem toen wat laten lezen omdat ik er zoveel in herkende en ik was eigenlijk compleet verbaasd dat hij dat juist totaal niet in mij zag.

Als je veel aanpassingsvermogen hebt (of ervaren bent...), dan zullen heel veel mensen het niet (h)erkennen.

quote:

[..]

Mjah, wat B_T al zei, ik heb geen diagnose. Het is niet dat hij een door een specialist gestelde diagnose ontkent, dat zou ik ook respectloos vinden. Het is een vermoeden wat ik heb wat ik eens zou moeten laten onderzoeken (maar ja, uitstel en zo, ik ben al bijna twee jaar verhuisd en moet nog steeds een huisarts zoeken hier - ik heb drie maanden geleden het adres opgezocht, dus over een jaartje ben ik waarschijnlijk wel ingeschreven ).

Hij is verder heel lief hoor en accepteert m'n buien gewoon. Ja ok, we hebben er een paar keer ruzie door gehad (in totaal hebben we drie keer ruzie gehad in meer dan twee jaar, waarvan drie keer door mijn rariteiten), maar iedereen heeft weleens ruzie en iedereen ergert zich weleens aan de - al dan niet normale - gewoontes van een ander. Waar ik bij hem mee weg kom zonder dat we er ruzie over hebben, dat vind ik echt bizar. Ieder ander had me al honderd keer op balkon gezet. Wat dat betreft vrees ik helemaal niet voor onze toekomst, want ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo geduldig is en zoveel accepteert. Door hem gaat het met mij zelf ook beter, omdat hij accepteert wat ik op een bepaald moment voel en me de ruimte geeft. Mijn ex deed dat niet, waardoor ik dan compleet in paniek raakte of boos moest worden voordat ik m'n zin kreeg. Soms voel ik me ook net een dictator. Als we ergens zijn en ik wil weg, gaan we weg. Ook als hij eigenlijk had willen blijven, maakt ie er geen punt van en gaan we weg. Mijn ex heeft me weleens de hele dag en bijna de hele nacht meegesleept en maakte er nog een punt van toen ik er om vier uur 's nachts doorheen zat en naar het hotel wilde, na de hele dag drukte en mensen om me heen en zitten in een rokerig cafe (als carapatient) in een vreemde stad, terwijl ik niet zelf naar huis kon (geen rijbewijs of auto, geen openbaar vervoer en geen geld voor een taxi). Ik ben met m'n huidige vriend weleens ergens drie kwartier onderweg geweest ergens naartoe om na een kwartier alweer weg te willen. Ik voelde me er niet fijn, maar wilde dat niet zeggen omdat ik dat lullig vond voor hem, maar hij merkte het toch (dat zou m'n ex al nooit gemerkt hebben) en stelde zelf voor om weer weg te gaan en iets te gaan doen wat ik wel leuk vond (wat op zo'n moment een ramp is, want dan ben ik al zo geprikkeld dat ik niet eens meer weet wat ik wil). Dan is het echt een prestatie als je eruit weet te trekken wat ik wel wil. Wat dat betreft ben ik echt gigantisch blij met hem, dat is voor mij niet in woorden uit te drukken. Dus dat hij misschien niet 100% begrijpt wat er soms in me omgaat (of liever gezegd, waarom dat in me omgaat), daar kan ik echt niet zo mee zitten.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef dutch-mamma het volgende:
Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

Kan ook zijn dat hij even helemaal opgaat in zijn gedachten en de rest vergeet. Overprikkeling lijkt mij een 'angstreactie' te weeg te brengen en bijbehorend gedrag; opgaan in je gedachten levert meestal een verbaasde blik op (net als het wakker worden, je bent verbaasd waar je bent en beseft opeens weer wat er speelt)

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik heb echt veel om op te reageren. Als je het niet op kunt brengen om deze hele post te lezen, zoek dan naar mijn reactie op jouw post. Liever dat dan dat er straks achter elkaar tien posts van mij in dit topic staan.
[..]

Ik heb het grootste deel van mijn leven geen of uiterst weinig vrienden gehad. Dan heb je niemand om mee te praten. Maar wat betreft het probleem van gespreksstof, ja, dat herken ik wel. Maar dan alleen als het niet goed klikt eigenlijk, of als ik me erg onzeker voel. Tegenwoordig kan ik steeds meer zeggen ook als ik niet gelijk een "klik" voel. Ik was vroeger erg verlegen en gesloten. Nu lul ik iedereen de oren van de kop als ik in de juiste stemming ben Een paar anderen zeiden dat ze in een gesprek vaak vragen beantwoorden. Ik ben juist andersom. Ik ben of degene die de vragen stelt, of ik ratel aan een stuk door zonder de ander echt een kans te geven. De beste gesprekken ontstaan als ik beide tactieken combineer en de ander ook graag ratelt.

Zoiets ja. Op kantoor is de standaardvraag "waarom" door mij redelijk bekend geworden en het zet de anderen wel aan het denken waarom sommige vragen er zijn
(Ik krijg ze nog wel om, allemaal )

quote:

[..]
Dit is allemaal goed bedoeld. Sorry als ik prekerig overkom, die neiging heb ik wel eens
[..]

Roept pijnlijke herinneringen op.

Ik volg dit topic al een tijdje en voel nu uiteindelijk toch de behoefte om te reageren omdat ik ook een (lichte) vorm van Autisme heb. Vroeger was ik op FOK! namelijk ook actief onder de naam Hepyro en heb toen ooit ook een topic gestart m.b.t. mijn Autisme

Nu ik bijna 30 ben voel ik toch de behoefte om openheid van zaken te geven, ik ben nu al een aantal jaar actief onder het pseudoniem BONG4002, daar ik de (helaas vrij negatieve) history van het account Hepyro achter mij wilde laten, in die periode was ik nogal geobserdeerd bezig en kon ik niet goed omgaan met de (soms) negatieve reacties waardoor ik regelmatig buitensporig reageerde.

Ik heb in de loop der tijd veel geleerd en nu ook eindelijk werk gevonden dat bij mij past (bij de GGZ als administratief medewerker), heb soms nog weleens moeite met mijn handicap als je het zo moet noemen maar wel merk ik duidelijk een vooruitgang t.o.v. vroeger, in de tijd dat ik nog "Hepyro" was zat ik niet goed in mijn vel wat ook valt op te maken als je de Posthistory erop naslaat...

Kortom: Hier ben ik dan als "echte" autist en wilde nu eindelijk toch eens voor mijzelf de boel openbreken en gewoon te zeggen wie ik ben

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:31 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Ik denk dat dat inderdaad mijn voornaamste probleem is, het overprikkeld raken door veel mensen om me heen te hebben (en dan raak ik ook gevoeliger voor zintuiglijke prikkels trouwens, terwijl ik daar als ik niet in een stressvolle situatie verkeer eigenlijk weinig last van heb) en het emotioneel raken om 'stomme dingen'. Dat en mijn gebrek aan orde en mijn waardeloze manier om dan orde te proberen te scheppen., maar da's weer een hele andere categorie. Als ik weet dat hij iets leuk vindt, dan proberen we een compromis te vinden of zo. We gaan bijvoorbeeld graag naar Scheveningen. Het probleem is echter dat ik in de zomer helemaal gek word van al die mensen (en kinderen). Dus wat we dan doen is ofwel verder weg van de drukte en dan gaan we meestal gelijk vis eten bij Thierry's place of we gaan in de branding lopen, want daar liggen geen mensen te zonnen natuurlijk. Maar in de zomer over de promenade lopen? Echt niet.

Dat klinkt dan weer heel herkenbaar. En irriteert mateloos...

quote:

[..]
Ja ik vind het leuk voor je en ik weet hoe moeilijk het is, daarom zeg ik het ook. Waar ik ook aan dacht eigenlijk is dat het voor 'normale' mensen zoiets is wat ze niet begrijpen en dat ze dan soms lullige reacties geven. Ze begrijpen niet dat je ergens blij mee kunt zijn terwijl het voor hun normaal is. Ik heb van m'n vorige werk veel geleerd op sociaal vlak (leiding geven, vergaderen, samenwerken). Mijn ouders begrepen totaal niet wat ik daar deed, omdat het intellectueel zwaar onder m'n niveau is. Nu was ik me toen nog helemaal niet bewust van alles wat ik nu vermoed. Ik dacht toen dat het te maken had met mijn geschiedenis van depressies (zware depressie + winterdepressies), dat belemmerde me ook enorm in mijn functioneren, in combinatie met het feit dat ik een klassieke underachiever ben (net als m'n vader trouwens - da's dan ook de enige die nooit kritiek geeft op dat vlak). Ik had op dat moment al wel door dat ik gewoon niet kan presteren zoals ik dat optimaal zou kunnen. Dat ik misschien wel een hoger niveau aankan dan veel andere mensen, maar dat me dat maar een deel van de tijd lukt. Ik heb ze dat toen op die manier wel deels uit kunnen leggen, maar het blijft lastig. En zeker bij mensen die wat verder van je afstaan, die ga je niet uitleggen hoe iets zit, maar ze kunnen wel vervelend reageren. Mijn opa en oma waren "teleurgesteld" dat ik zo'n baan had. Altijd fijn om te horen... Mensen kunnen (goedbedoeld) zo stom reageren met "waarom ga je niet X doen, want dat staat beter op je CV" of zo. Terwijl het voor jou niet haalbaar is omdat constant te doen (naast een opleiding, of uberhaupt niet). Dus daarom, ik begrijp wel dat het voor jou fijn is om te merken dat het goed gaat en dat je eigenlijk helemaal niet zo ver onder je target zat.

Maar vind jij dat een underachiever bent of vind je dat omdat anderen dat vinden? Persoonlijk zou ik ook veel meer kunnen dan het werk dat ik nu doe (en daar probeer ik ook aan te werken), toch ben ik van mening dat ik niet 'underachieve'. Niet alleen om het in het positieve te houden, maar door mijn eigen kijk op de wereld zie ik zat mensen op hoog niveau dingen 'achieven' die dus absoluut slecht zijn. Laat mij dan maar op mijn eigen, rustige wijze dingen behalen die wel lukken en die in mijn ogen wel nuttig zijn.

quote:

Wat je zei over zien of mensen twijfelen of echt niets willen, dat herken ik ook trouwens. Mijn baas loopt vaak op mensen af en zegt dan "ik zie een vragende blik, zegt u het maar" terwijl ik vaak mensen zie lopen en denk dat ze op het punt staan om iets te gaan vragen en dan reageren ze met "nee hoor, er is niks" of zo. Ik zie dat dus blijkbaar niet.

Of: ze lopen door een winkel, bekijken veel spullen, dus ze zoeken iets uit of kijken iets na. Als ze vragen hebben komen ze wel. Ik zou echt een heel slechte verkoper zijn

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:44 schreef BONG4002 het volgende:
Ik volg dit topic al een tijdje en voel nu uiteindelijk toch de behoefte om te reageren omdat ik ook een (lichte) vorm van Autisme heb. Vroeger was ik op FOK! namelijk ook actief onder de naam Hepyro en heb toen ooit ook een topic gestart m.b.t. mijn Autisme

Nu ik bijna 30 ben voel ik toch de behoefte om openheid van zaken te geven, ik ben nu al een aantal jaar actief onder het pseudoniem BONG4002, daar ik de (helaas vrij negatieve) history van het account Hepyro achter mij wilde laten, in die periode was ik nogal geobserdeerd bezig en kon ik niet goed omgaan met de (soms) negatieve reacties waardoor ik regelmatig buitensporig reageerde.

Ik heb in de loop der tijd veel geleerd en nu ook eindelijk werk gevonden dat bij mij past (bij de GGZ als administratief medewerker), heb soms nog weleens moeite met mijn handicap als je het zo moet noemen maar wel merk ik duidelijk een vooruitgang t.o.v. vroeger, in de tijd dat ik nog "Hepyro" was zat ik niet goed in mijn vel wat ook valt op te maken als je de Posthistory erop naslaat...

Kortom: Hier ben ik dan als "echte" autist en wilde nu eindelijk toch eens voor mijzelf de boel openbreken en gewoon te zeggen wie ik ben

Welkom in dit topic

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:56 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Welkom in dit topic

Dankje

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:31 schreef Maeghan het volgende:
Ik wacht wel tot ik een keer mezelf naar een dokter geschopt heb.

Niet wachten, doen! Als je blijft wachten, komt het er nooit van (ja dit zeg ik ook tegen mezelf )

quote:

Mocht het ooit tot een diagnose komen, dan zie ik het wel en dan accepteert hij dat ook vast wel. En ergens heb ik dat ook wel, dat ik denk 'praat ik mezelf niet iets aan wat ik niet heb?'. Ergens wil ik het graag weten, ergens wil ik het ook gewoon helemaal niet hebben. Soms denk ik 'ik heb het gewoon, pech' en soms denk ik 'nee joh, het gaat veel te goed om zoiets te hebben'. Ik voel me af en toe zo'n aansteller als ik hier een hele lap tekst post.

Dat herken ik inderdaad. Ik schaam me en ik schaam me eigenlijk het meest tegenover alle andere posters hier met autisme. Ik heb mijn problemen, maar ik kan ook trots melden dat heel veel dingen wel goed gaan die een ander niet zou kunnen en daar voel ik me dan weer schuldig over. Ik kan niet tegenover mezelf toegeven dat ik denk dat ik het vergeleken met anderen hier veel beter doe. Zo wil ik niet denken, zo wil ik niet voelen, want dat is arrogant en ik ben al zo vaak beschuldigd van arrogantie dat ik me schaam voor alles wat in die richting wijst.

En wat als ik nou eigenlijk geen autisme heb? Dat zou natuurlijk helemaal een blamage zijn

quote:

Ja, soms denk ik dat mensen er niks van merken. En dan opeens krijg je weer zo'n rotopmerking naar je hoofd waardoor je merkt dat je er toch niet helemaal bijhoort, toch niet helemaal meekomt, toch niet helemaal opgaat in de massa ofwel op momenten dat je dat zou willen ofwel op momenten dat je denkt dat dat zo is omdat je naar jouw idee gewoon niets bijzonders doet.

Dat inderdaad. Ik werd op mijn tweede werkdag echt helemaal afgemaakt. "Slik je medicatie of zo? Ja, ik vraag het omdat je zo warrig overkomt."

quote:

Tja, iets uit een boek over Asperger. Maar het ging idd wel over bepaald gedrag wat ik onderdruk, op dat moment stond ik daar alleen niet bij stil. Hij weet niet hoe ik me vroeger op school voelde of hoe het daar ging, dat ik gepest werd, dat ik nauwelijks vrienden had, etc. Ik vertel dat soort dingen wel, maar het is logisch dat hij niet weet hoe ik me daarbij voelde of zo.

Misschien moet je dat ook duidelijk maken? Het is juist heel belangrijk dat hij zich leert in te leven in dat volslagen andere gevoelsleven van jou.. of jij nou autisme hebt of niet.

quote:

Ja en dat de dokter dan vraagt of je voortaan niet gewoon een nieuwe afspraak kunt maken voor die andere dingen omdat ie anders uitloopt

Ik had dan wel weer het lef om tegen de assistente te zeggen dat ik het over twee dingen wilde hebben en welke dat waren waardoor zij een dubbele afspraak plande

quote:

Ik denk dat dat inderdaad mijn voornaamste probleem is, het overprikkeld raken door veel mensen om me heen te hebben (en dan raak ik ook gevoeliger voor zintuiglijke prikkels trouwens, terwijl ik daar als ik niet in een stressvolle situatie verkeer eigenlijk weinig last van heb)

Dat is wel interessant, dat het een het ander kan versterken..

quote:

en het emotioneel raken om 'stomme dingen'. Dat en mijn gebrek aan orde en mijn waardeloze manier om dan orde te proberen te scheppen., maar da's weer een hele andere categorie.

Dat heb ik allemaal ook.

quote:

-verhaal over ervaringen-

quote:

Nou ja en waar ik het dus over had waar we naartoe gereden waren, dat was Kinderdijk. We hadden niet veel geld en wilden wel af en toe wat doen, dus we dachten dat het misschien wel aardig was om de molens daar te bekijken. Nou heb ik de vervelende neiging om ook enorm gestresst te raken van stille, lege landschappen. Vraag me niet waarom, maar zet me in de polder en ik word gek. Als ik op vakantie ga, ga ik ook altijd naar een stad, want ik kan niet tegen stilte. Ik slaap ook het liefst met het geluid van auto's op de achtergrond. Beetje tegenstrijdig misschien, maar zo werk ik nou eenmaal.

Ik vind het heel apart inderdaad

quote:

Kortom, we waren net daar binnen (na autorijden met iemand anders naast me = vermoeiend, de weg zoeken = gekmakend, een parkeerplaats zoeken = irritant) en toen kwamen we daar... Stond ik dus in de verlaten polder tussen bussen vol met Aziatische toeristen. Polder + mensenmassa => Maeghan wordt gek.

Misschien vind je het niet leuk om het daarover te hebben, maar kan je iets gedetailleerder vertellen over wat je toen allemaal zei of dacht op dat moment en hoe je je voelde? Ik wil weten hoe jouw paniekbui eruitziet. Als tegenprestatie wil ik een volgende keer wel vertellen over de mijne

quote:

Is ook zo. Ik kan tegenwoordig veel beter in het openbaar vervoer. Vroeger moest ik regelmatig uitstappen omdat ik het niet volhield of ik nam een andere trein. En als ik in paniek raak, weet ik mezelf nog wel af te leiden en tot hyperventilatie komt het al helemaal niet meer. Daar heb ik wel last van gehad in het verleden, al was dat ook heel anders omdat ik toen nog depressief was en ad slikte.

quote:

Ja ik vind het leuk voor je en ik weet hoe moeilijk het is, daarom zeg ik het ook. Waar ik ook aan dacht eigenlijk is dat het voor 'normale' mensen zoiets is wat ze niet begrijpen en dat ze dan soms lullige reacties geven. Ze begrijpen niet dat je ergens blij mee kunt zijn terwijl het voor hun normaal is.

En ze begrijpen niet hoe heftig je kan reageren op iets wat in hun ogen niks voorstelt. "Het is de Railcatering maar, het is echt niks, maak je niet zo druk joh" terwijl ik aan het janken ben alsof al mijn dierbaren zijn overleden

quote:

in combinatie met het feit dat ik een klassieke underachiever ben (net als m'n vader trouwens - da's dan ook de enige die nooit kritiek geeft op dat vlak).

Ik op korte termijn ook. Ik had voor vandaag als target om mijn presentatie af te hebben en ook wat te leren voor mijn tentamen. Wat heb ik aan het eind van de dag af als ik bekaf besluit geen huiswerk meer te doen? De outline van mijn presentatie Op langere termijn blijkt het toch allemaal wel weer goed te komen, al ben ik misschien nog steeds een beetje een underachiever met baantjes. Maar ik geloof dat mijn ouders het al fantastisch vinden als ik het überhaupt weet te presteren te studeren en te werken.

quote:

-over lullige reacties van mensen-

Herkenbaar.

quote:

Dus daarom, ik begrijp wel dat het voor jou fijn is om te merken dat het goed gaat en dat je eigenlijk helemaal niet zo ver onder je target zat.

Thanks

quote:

Wat je zei over zien of mensen twijfelen of echt niets willen, dat herken ik ook trouwens. Mijn baas loopt vaak op mensen af en zegt dan "ik zie een vragende blik, zegt u het maar" terwijl ik vaak mensen zie lopen en denk dat ze op het punt staan om iets te gaan vragen en dan reageren ze met "nee hoor, er is niks" of zo. Ik zie dat dus blijkbaar niet.

Echt zo kut is dat. Wat is het verschil in de blik tussen beleefd en vragend? Die subtiele nuance moet ik nog leren.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:47 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik ben al bij zo veel bureau's in geschreven dat ik af en toe het overzicht kwijt ben. Maar ik ga weer verder zoeken op internet enzo.

Succes

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:36 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Kan ook zijn dat hij even helemaal opgaat in zijn gedachten en de rest vergeet. Overprikkeling lijkt mij een 'angstreactie' te weeg te brengen en bijbehorend gedrag; opgaan in je gedachten levert meestal een verbaasde blik op (net als het wakker worden, je bent verbaasd waar je bent en beseft opeens weer wat er speelt)

Dat is inderdaad ook een optie, al moet ik zeggen dat overprikkeling bij mij lang niet altijd een 'angstreactie' teweeg brengt. Het betekent ook gewoon dat niet alle signalen die binnenkomen even effectief verwerkt worden. En dan wil je wel even een auto over het hoofd zien.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:40 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Zoiets ja. Op kantoor is de standaardvraag "waarom" door mij redelijk bekend geworden en het zet de anderen wel aan het denken waarom sommige vragen er zijn
(Ik krijg ze nog wel om, allemaal )

Heerlijk is dat inderdaad, om door je hele andere blik op dingen verbaasde reacties terug te krijgen van mensen die er nooit zo over hebben nagedacht. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik daar eigenlijk ook een beetje op mik in Fok topics...

quote:

Roept pijnlijke herinneringen op.

Hoe bedoel je? Dat ik preek of dat jij prekerig overkomt?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:35 schreef Maeghan het volgende:
Oh en nog iets genants... SARR, zeg je dan gewoon de afkorting of zeg je 'sar'? Met dat soort dingenw eet ik dat nooit zeker en dat is dus voor mij ook een reden om niet naar een huisarts te gaan omdat ik dan moet zeggen dat ik daar heen wil en ik weet niet zeker hoe je het uitspreekt.

Mijn huisarts zei "sar" maar die wist het volgens mij ook niet zeker. Je hoeft je echt niet te schamen voor een niet juiste uitspraak

quote:

Ik ging ook om half zeven offline om aan m'n cursus te werken namelijk.
_{En toen dacht ik 'ik zal m'n vakantiebestemming eens op google earth opzoeken en toen kwam ik erachter dat je er ook zelf foto's bij kon zetten en zo...}

Ik snap het. Hup, aan je cursus! Jij gaat zeker ook zo naar bed?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:44 schreef BONG4002 het volgende:

Welkom Heel herkenbaar overigens. Ik heb een hele postgeschiedenis op een ander forum waarover ik ontzettend blij ben dat het ding niet langer meer online staat en is vervangen door een nieuw forum..

Alsnog zoveel posts achter elkaar

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:16 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Welkom Heel herkenbaar overigens. Ik heb een hele postgeschiedenis op een ander forum waarover ik ontzettend blij ben dat het ding niet langer meer online staat en is vervangen door een nieuw forum..

Dankje

Helaas is de mijne nog wel online, maar schaam me er niet voor, het is geweest zoals het is, leuk was het niet maar helaas was het toen wel de waarheid, nu is dat gelukkig heel anders

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:10 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Heerlijk is dat inderdaad, om door je hele andere blik op dingen verbaasde reacties terug te krijgen van mensen die er nooit zo over hebben nagedacht. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik daar eigenlijk ook een beetje op mik in Fok topics...
[..]

Hoe bedoel je? Dat ik preek of dat jij prekerig overkomt?

Dat ik zelf ook prekerig overkom. Meestal weet ik redelijk goed waartoe gaan leiden, het zijn meestal dingen die logisch heel goed te beredeneren zijn, en hé, daar ben ik net een kei in. Wat ik dus vaak niet zie is dat er ook wel eens emotionele zaken meespelen. En het feit dat ik door mijn eerlijkheid direct zeg wat er gaat gebeuren en mensen nemen je dat vaak niet in dank af, zowel de botte eerlijkheid als het feit dat jij *alweer* gelijk hebt.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:50 schreef Stupendous76 het volgende:
[..]
Maar vind jij dat een underachiever bent of vind je dat omdat anderen dat vinden? Persoonlijk zou ik ook veel meer kunnen dan het werk dat ik nu doe (en daar probeer ik ook aan te werken), toch ben ik van mening dat ik niet 'underachieve'. Niet alleen om het in het positieve te houden, maar door mijn eigen kijk op de wereld zie ik zat mensen op hoog niveau dingen 'achieven' die dus absoluut slecht zijn. Laat mij dan maar op mijn eigen, rustige wijze dingen behalen die wel lukken en die in mijn ogen wel nuttig zijn.
[..]

Even verduidelijken:
Als mensen mij druk opleggen is het 11 van de 10 gevallen dat ik compleet omsla en als een saboteur ga werken (en oh, dat kan ik dan goed... ) Daarom ben ik behoorlijk blij met mijn baan waarin ik redelijk zelf mag bepalen hoeveel druk er is. Maar ik vermoed dat dat ook de reden is waarom ik tot op zeker niveau 'underachieve': meer druk is (helaas nog steeds) meer ellende, plus dat ik absoluut ook niet weet wat ik dan wel zou moeten doen. Ik zie wel dingen die ik leuk(er) vind, maar niet de minder leuke dingen die daar ook bij horen. En hoe moet je daar uberhaupt aan toekomen? Dus praat ik mijzelf maar toe dat het huidige werk goed genoeg is, dat ik toch niet de juiste opleiding heb _{wat trouwens ook zo is, maar waardoor anderen zich blijkbaar niet laten tegenhouden?}, etc. Een soort rem, die aan de ene kant heel goed is en beschermt, maar daardoor ook kansen tegenhoudt.

[ Bericht 2% gewijzigd door Stupendous76 op 19-01-2009 10:34:23 ]

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:14 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik moet dus eigenlijk echt stoppen met fokken nu en een presentatie in elkaar flansen, maar ik wilde nog een ding zeggen. dutch-mamma, ik zie dat je nu online bent, maar niet reageert op mijn post. Het spijt me als mijn vorige post je heeft geschokt. Natuurlijk is het erg als je kind onder een auto komt en je het had kunnen voorkomen, maar het is jouw schuld niet, ook niet als je het kind alleen laat rijden. De kans dat juist jouw kind (ook al is hij autistisch!) zal omkomen bij een verkeersongeluk is ontstellend klein. Ik neem aan dat je jouw kind een zo prettig mogelijk leven gunt, niet? Daarbij hoort ook onafhankelijkheid en zelfstandigheid. Ga een keer fietsen met je zoon en laat hem dan een paar straten alleen rijden. Controleer hoe het met hem gaat. Bouw dat zo op totdat je met een gerust hart hem volledig alleen kan laten. Het is beter zo voor jou en voor je kind.

Hai BT!

Ik kom net pas weer op de site, het verbaast me dat ik online stond...! Misschien omdat ik niet had uitgelogd toen ik de site wegklikte?

Ik heb je reactie nog niet gelezen, was net aan het scrollen naar de posting waar ik straks ge-eindigd was. Maar ik zag toen deze topic en daar wilde ik eerst op reageren.

Geen zorgen maken dus, ik was echt offline en ik kan wel tegen een stootje!

Zo... En dan ga ik NU je posting lezen! Maak je geen zorgen, ik bijt niet snel!

Okee, daar ben ik dan eindelijk

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:29 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Herkenning, zeker. Ik ben nog steeds een kamikazepiloot, maar ik rijd vanaf mijn zesde alleen en ik maak zelden nog brokken. Ik zou je graag willen meegeven dat hij meer kan dan je denkt, maar dat kan ik uiteraard niet goed beoordelen. Wel wil ik je zeggen dat je niet moet vergeten dat jij zelf ook bijdraagt aan de overprikkeling. Het is, en dat zeg ik uit eigen ervaring, een enorme inspanning om mee te moeten fietsen met iemand anders, zeker als die ook nog tegen je praat. Ik heb het al enkele keren gepresteerd om in zo'n situatie totaal de verkeerde kant op te fietsen. Hij wordt waarschijnlijk door het praten met jou zo overprikkeld dat hij niet ook nog eens op het verkeer kan letten. Daarom zou ik je aanraden om hem juist wel alleen op stap te laten gaan, anders leert hij het nooit. En hij zal vast wel eens tegen een auto aankomen, maar dat is niet erg. Ik begrijp dat je dat als moeder wil voorkomen, maar je moet niet te overbeschermend zijn.

Ik zal je dit vertellen: ik was zeven. Ik had net drie weken mijn bril toen ik te roekeloos wegreed op de fiets en keihard tegen een auto aan knalde die van links kwam in een woonwijk. Ik viel op de grond en het glas van mijn bril kwam in mijn gezicht terecht. Zeven hechtingen en de littekens zijn nog steeds zichtbaar. Maar ik heb liever de herinnering aan het ongeluk dan dat ik nooit alleen zou hebben leren fietsen.

Bedankt voor je reactie!

Wat jammer dat je je zo'n zorgen hebt gemaakt over mijn reactie... Was niet nodig geweest, hoor!
Ik denk namelijk dat je een punt hebt. Vooral het praten onderweg, kijk, daar heb ik nog niet eens bij stil gestaan, en eerlijk gezegd denk ik dat jij daar gelijk in hebt... Het is óók een prikkel.
Het is voor mij als niet-PDD-er vanzelfsprekend, maar voor jullie niet altijd, en daar word ik me steeds meer van bewust.

Over het loslaten, het alleen laten fietsen... Mogelijk/waarschijnlijk heb je daar ook gelijk in. Maar afgelopen week heb ik hem nog maar net op tijd (letterlijk) in zijn kraag kunnen pakken, vlak voor een aanstormende bus... Misschien afgeleid omdat we zoveel praatten onderweg?
Overigens is hij de grootste kletskous maar je hebt me wel aan het denken gezet over dat praten.

En je laatste opmerking over liever dat ongeluk dan nooit alleen leren fietsen geeft me ook stof tot nadenken!

Enorm bedankt voor je reactie, en dat meen ik heel serieus!

Mooi om al die postings te lezen, ik herken wel een aantal dingen hierin

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:36 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Kan ook zijn dat hij even helemaal opgaat in zijn gedachten en de rest vergeet. Overprikkeling lijkt mij een 'angstreactie' te weeg te brengen en bijbehorend gedrag; opgaan in je gedachten levert meestal een verbaasde blik op (net als het wakker worden, je bent verbaasd waar je bent en beseft opeens weer wat er speelt)

Ik sluit het niet uit, maar hij krijgt ook Ritalin vanwege dat concentratieverlies, en dat werkt erg goed.

Geeft overprikkeling alleen angstreacties? Ik heb meer het idee dat hij de situatie dan niet meer kan overzien. Maar het zal niet voor het eerst zijn dat ik een bepaald soort gedrag volledig verkeerd analyseer...!

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:44 schreef BONG4002 het volgende:
Ik volg dit topic al een tijdje en voel nu uiteindelijk toch de behoefte om te reageren omdat ik ook een (lichte) vorm van Autisme heb. Vroeger was ik op FOK! namelijk ook actief onder de naam Hepyro en heb toen ooit ook een topic gestart m.b.t. mijn Autisme

Nu ik bijna 30 ben voel ik toch de behoefte om openheid van zaken te geven, ik ben nu al een aantal jaar actief onder het pseudoniem BONG4002, daar ik de (helaas vrij negatieve) history van het account Hepyro achter mij wilde laten, in die periode was ik nogal geobserdeerd bezig en kon ik niet goed omgaan met de (soms) negatieve reacties waardoor ik regelmatig buitensporig reageerde.

Ik heb in de loop der tijd veel geleerd en nu ook eindelijk werk gevonden dat bij mij past (bij de GGZ als administratief medewerker), heb soms nog weleens moeite met mijn handicap als je het zo moet noemen maar wel merk ik duidelijk een vooruitgang t.o.v. vroeger, in de tijd dat ik nog "Hepyro" was zat ik niet goed in mijn vel wat ook valt op te maken als je de Posthistory erop naslaat...

Kortom: Hier ben ik dan als "echte" autist en wilde nu eindelijk toch eens voor mijzelf de boel openbreken en gewoon te zeggen wie ik ben

Zo te horen ben jij behoorlijk gegroeid! Diep respect voor je! Het lijkt me namelijk erg moeilijk om als autist te overleven in "de normale wereld" (waarvan ik me afvraag wie hier eigenlijk meer normaal is, maar dat is een ander verhaal). Mensen zoals jij bewijzen dat het mogelijk is.

Respect!

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:45 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Zo te horen ben jij behoorlijk gegroeid! Diep respect voor je! Het lijkt me namelijk erg moeilijk om als autist te overleven in "de normale wereld" (waarvan ik me afvraag wie hier eigenlijk meer normaal is, maar dat is een ander verhaal). Mensen zoals jij bewijzen dat het mogelijk is.

Respect!

Dankje, doet me goed wat je zegt en ja heeft enige moeite gekost maar uiteindelijk na vele bans en reprimandes ben ik toch wie ik nu ben

quote:

Op zondag 18 januari 2009 23:59 schreef Black_Tulip het volgende:
(...)Ik schaam me en ik schaam me eigenlijk het meest tegenover alle andere posters hier met autisme. Ik heb mijn problemen, maar ik kan ook trots melden dat heel veel dingen wel goed gaan die een ander niet zou kunnen en daar voel ik me dan weer schuldig over. Ik kan niet tegenover mezelf toegeven dat ik denk dat ik het vergeleken met anderen hier veel beter doe. Zo wil ik niet denken, zo wil ik niet voelen, want dat is arrogant en ik ben al zo vaak beschuldigd van arrogantie dat ik me schaam voor alles wat in die richting wijst.

"Normale" mensen (en ik zit me nu te schamen voor mijn "soortgenoten") staan snel klaar met etiketjes. Ik zie het bij mijn kinderen. Geweldige personen, maar vooral de oudste is kapot gepest, o.a. vanwege zijn taalgebruik (één van de belangrijkste kenmerken van asperger). En als we verhaal gingen halen (op een nette manier) konden we met de staart tussen de poten afdruipen, want "hij lokt het zelf uit"...
Ik heb wel eens het idee dat autisten minder snel pesten dan "normale" mensen, die alles uitkotsen dat maar enigszins afwijkt... Natuurlijk heb je onder autisten ook etterbakken, maar hoe meer ik me er in verdiep, hoe meer respect ik voor jullie heb en hoe dieper ik me schaam voor wat "normaal" wordt genoemd...

quote:

En wat als ik nou eigenlijk geen autisme heb? Dat zou natuurlijk helemaal een blamage zijn
[..]

Ik ben geen psych en mag geen diagnoses stellen, maar ik herken best veel van jou terug in mijn ex en kinderen (en dat bedoel ik niet beledigend, maar puur als herkenning!).

quote:

Ik werd op mijn tweede werkdag echt helemaal afgemaakt. "Slik je medicatie of zo? Ja, ik vraag het omdat je zo warrig overkomt."
[..]

Welkom in de "normale" wereld...

quote:

(...)
En ze begrijpen niet hoe heftig je kan reageren op iets wat in hun ogen niks voorstelt. "Het is de Railcatering maar, het is echt niks, maak je niet zo druk joh" terwijl ik aan het janken ben alsof al mijn dierbaren zijn overleden
[..]

Dat bedoel ik met dingen die ik terug herken in mijn ex en kinderen...
Toen ik nog niets wist van asperger e.d., kon ik daar woedend om worden. Potverdomme, overdrijf niet, stel je niet aan, etcetera... Ik schaam me met terugwerkende kracht voor mijn onwetendheid...

quote:

Wat is het verschil in de blik tussen beleefd en vragend? Die subtiele nuance moet ik nog leren.

En dat is weer iets wat IK, als moeder en ex van aspergers, moet leren. En ik moet bekennen dat dat één van de moeilijkste aspecten is. Ik kan dus wel die nuances zien. Voor mij is het vanzelfsprekend, en hoewel ik een heel aardig empathisch vermogen heb, is het voor mij heel moeilijk om voor te stellen hoe het is als je dat niet kan.
Ik weet nu waarom mijn ex enorme woede-aanvallen kon krijgen als ik gewoon iets vroeg, een grapje maakte (terwijl we elkaar wel heel goed aanvoelden met woordgrapjes!), etcetera. Hij kon mijn gezicht niet "lezen".
Ik weet nu waarom mijn jongste van 10 soms eindeloos kan doorvragen "mamma, ben je blij?". Hij heeft in dagbehandeling geleerd wat emoties zijn, hoe ze onder woorden te brengen, maar het is voor hem soms nog behoorlijk abstract en vreemd.

Mede dankzij jullie leer ik steeds meer!

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:07 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Dat is inderdaad ook een optie, al moet ik zeggen dat overprikkeling bij mij lang niet altijd een 'angstreactie' teweeg brengt. Het betekent ook gewoon dat niet alle signalen die binnenkomen even effectief verwerkt worden. En dan wil je wel even een auto over het hoofd zien.

Ik vermoed dus dat dat met mijn jongste ook zo gaat

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:18 schreef Black_Tulip het volgende:
Alsnog zoveel posts achter elkaar

Ik geloof dat ik je zojuist heb verslagen!

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:23 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Dat ik zelf ook prekerig overkom. Meestal weet ik redelijk goed waartoe gaan leiden, het zijn meestal dingen die logisch heel goed te beredeneren zijn, en hé, daar ben ik net een kei in. Wat ik dus vaak niet zie is dat er ook wel eens emotionele zaken meespelen. En het feit dat ik door mijn eerlijkheid direct zeg wat er gaat gebeuren en mensen nemen je dat vaak niet in dank af, zowel de botte eerlijkheid als het feit dat jij *alweer* gelijk hebt.

Mijn oudste leert nu: niet meer dan 5 zinnen achter elkaar. En dan weer luisteren...

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:51 schreef BONG4002 het volgende:

[..]

Dankje, doet me goed wat je zegt en ja heeft enige moeite gekost maar uiteindelijk na vele bans en reprimandes ben ik toch wie ik nu ben

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Haha wat lief, vroeger vond ik dat moeilijk maar nu niet meer dus die knuffel neem ik graag in ontvangst

jullie kennen de quickquote he

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:05 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Succes

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Je hebt een nieuw avatar zie ik.

Waar ga je werken?

quote:

Op maandag 19 januari 2009 14:02 schreef DeHovenier het volgende:

[..]

Je hebt een nieuw avatar zie ik.

Waar ga je werken?

Ja, een paar mensen vonden die avatar nogal lelijk enzo. Dat was die ook trouwens.
Bij een groothandel voor ziekenhuizen. Gewoon wat dozen inpakken enzo.

TVP

euh, ik maak er wel tijd voor om te lezen, het is zoveel

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Gefeliciteerd!!!

Dat geeft weer moed, he?

quote:

Op maandag 19 januari 2009 20:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Gefeliciteerd!!!

Dat geeft weer moed, he?

Inderdaad, even een paar dagen werken.
Ik hoop dat ik snel weer werk heb. En niet af en toe een dagje. Maar iets is in ieder geval beter dan niets.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Ik hield er ook niet zo van, met mensen dan, wel met sommige (knuffel)dieren.

Mijn moeder zag dat ik als kind al anders was, ik knuffelde mensen niet of nauwelijks bv. maar een toen voor mij enorme Robijnbeer die ik kreeg voor bij het slapen daar was ik gelijk 'verliefd' op volgens mijn moeder , het gericht zijn op dingen op die manier schijnt ook bij autisme te horen.

[ Bericht 1% gewijzigd door zakjapannertje op 19-01-2009 21:22:41 ]

Hee iedereen Ik lees nog steeds mee, maar als ik op alles ga reageren ben ik zo weer een uur verder. Ik doe het maar weer als ik het niet zo druk heb.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Van de juiste mensen vind ik een knuffel helemaal niet erg.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 20:06 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Inderdaad, even een paar dagen werken.
Ik hoop dat ik snel weer werk heb. En niet af en toe een dagje. Maar iets is in ieder geval beter dan niets.

Ik zit nu ook in een rustige periode kwa werk. Steeds vrij gehad, dan een dagje werken, dan weer niet... en ondetussen rijlessen volgen

't is wel irritant, maar om deze tijd is het altijd rustig op de zaak vanwege de winter. Er is weinig werk te doen.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef dutch-mamma het volgende:
Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

Ik lees dit nu pas en reageer toch even. Ik zie dit ook bij dochter. Zwaaien of roepen naar iemand die ergens loopt levert bijna een valpartij op. Als ik zeg "volgende straat linksaf" en daar niet bij zeg dat ze moet afstappen dan stort ze zich tussen de auto's. Wegen die ze goed kent kan ze nu alleen rijden. Maar als het een weg is die redelijk nieuw is, dan ga ik met haar mee.

De route volgen, op het verkeer letten, fietsen; dat is allemaal teveel ineens. Als ik haar dat wel alleen laat doen, dan wordt ze duizelig en kan niet meer fietsen. Ik doe het ook niet; ze heeft al een keer of 5 bovenop een auto gezeten. Gelukkig tot nu toe nog steeds met goede afloop (fiets in de kreukels maar kind niet).

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 01:03 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik lees dit nu pas en reageer toch even. Ik zie dit ook bij dochter. Zwaaien of roepen naar iemand die ergens loopt levert bijna een valpartij op. Als ik zeg "volgende straat linksaf" en daar niet bij zeg dat ze moet afstappen dan stort ze zich tussen de auto's. Wegen die ze goed kent kan ze nu alleen rijden. Maar als het een weg is die redelijk nieuw is, dan ga ik met haar mee.

De route volgen, op het verkeer letten, fietsen; dat is allemaal teveel ineens. Als ik haar dat wel alleen laat doen, dan wordt ze duizelig en kan niet meer fietsen. Ik doe het ook niet; ze heeft al een keer of 5 bovenop een auto gezeten. Gelukkig tot nu toe nog steeds met goede afloop (fiets in de kreukels maar kind niet).

Dat bedoel ik. Ik voel me soms echt een tomtom... (en ook dát levert weer prikkels op bij jongste zoon!)

Ik ga binnenkort eens experimenteren met "van school naar huis LOPEN" in plaats van fietsen. Ik heb het vermoeden dat dat minder prikkels op kan leveren.

Goed, ik heb wat aan mijn huiswerk gedaan en ik neem nu even de tijd om op wat dingen te reageren voordat ik naar college moet.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:22 schreef BONG4002 het volgende:
Dankje

Helaas is de mijne nog wel online, maar schaam me er niet voor, het is geweest zoals het is, leuk was het niet maar helaas was het toen wel de waarheid, nu is dat gelukkig heel anders

Ik schaam me er wel voor. Ik heb jaren lang op dat forum gezeten wat tot gevolg heeft gehad dat het mijn persoonlijke ontwikkeling op dat forum staat. En geloof me, een puberende autist is geen mooi gezicht Mijn ouders vonden me al erg toen, maar ze hebben geen idee dat ik het overgrote deel van mijn stemmingswisselingen en andere grillen daar heb achtergelaten.

Ik weet nog dat iemand anoniem oude topics omhoog had gekickt waarin ik me als een tiran gedroeg. En ik kon me totaal niet meer indenken wat mijn gedachtegang en emoties moeten zijn geweest toen ik die dingen postte. Dat ik het niet meer in mezelf kan herkennen is vooruitgang zullen we dan maar denken...

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:23 schreef Stupendous76 het volgende:
Dat ik zelf ook prekerig overkom. Meestal weet ik redelijk goed waartoe gaan leiden, het zijn meestal dingen die logisch heel goed te beredeneren zijn, en hé, daar ben ik net een kei in. Wat ik dus vaak niet zie is dat er ook wel eens emotionele zaken meespelen. En het feit dat ik door mijn eerlijkheid direct zeg wat er gaat gebeuren en mensen nemen je dat vaak niet in dank af, zowel de botte eerlijkheid als het feit dat jij *alweer* gelijk hebt.

Dat is kut ja. Maar wel tof dat je zo'n goed inzicht hebt in situaties Ik denk niet dat ik heel goed kan voorspellen.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:30 schreef Stupendous76 het volgende:
Even verduidelijken:
Als mensen mij druk opleggen is het 11 van de 10 gevallen dat ik compleet omsla en als een saboteur ga werken (en oh, dat kan ik dan goed... )

Moet je zien waar ik nu mee bezig ben

quote:

Daarom ben ik behoorlijk blij met mijn baan waarin ik redelijk zelf mag bepalen hoeveel druk er is.

Lang leve de zelfstandigheid.

quote:

Maar ik vermoed dat dat ook de reden is waarom ik tot op zeker niveau 'underachieve': meer druk is (helaas nog steeds) meer ellende, plus dat ik absoluut ook niet weet wat ik dan wel zou moeten doen. Ik zie wel dingen die ik leuk(er) vind, maar niet de minder leuke dingen die daar ook bij horen. En hoe moet je daar uberhaupt aan toekomen? Dus praat ik mijzelf maar toe dat het huidige werk goed genoeg is, dat ik toch niet de juiste opleiding heb _{wat trouwens ook zo is, maar waardoor anderen zich blijkbaar niet laten tegenhouden?}, etc. Een soort rem, die aan de ene kant heel goed is en beschermt, maar daardoor ook kansen tegenhoudt.

Misschien. Ik vind dat je aan de ene kant niet meer druk op je moet nemen dan je aan kan omdat je anders kapot gaat. Aan de andere kant, het is zo moeilijk om de grens te bepalen en soms kun je maar beter net een beetje te roekeloos dan veel te voorzichtig zijn.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:36 schreef dutch-mamma het volgende:
Okee, daar ben ik dan eindelijk

Bedankt voor je reactie!

Wat jammer dat je je zo'n zorgen hebt gemaakt over mijn reactie... Was niet nodig geweest, hoor!

Ik ben af en toe nog steeds zo onzeker als de pest en ik houd het liefste rekening met onaangename scenario's om te voorkomen dat ik verrast word. Want ja, verrassing kan ik niet zo goed hebben..

quote:

Ik denk namelijk dat je een punt hebt. Vooral het praten onderweg, kijk, daar heb ik nog niet eens bij stil gestaan, en eerlijk gezegd denk ik dat jij daar gelijk in hebt... Het is óók een prikkel.
Het is voor mij als niet-PDD-er vanzelfsprekend, maar voor jullie niet altijd, en daar word ik me steeds meer van bewust.

Dat is mooi Maar ik denk dat je de verkeerde oplossing kiest. Samen lopen maakt je zoon niet onafhankelijker en het teveel aan binnenkomende informatie dat veroorzaakt wordt door het feit dat het kind ergens heen moet én tegelijkertijd moet communiceren blijft. Als ik druk pratend met een studiegenoot over straat loop heb ik nog steeds het gevaar dat ik fietsers over het hoofd zie, niet meer goed kan opletten op voorbij komende auto's en vergeet dat ik allang afscheid had moeten nemen en een andere kant op had moeten lopen. Ik begrijp dat je prioriteit op dit moment is om het gevaar te verminderen en natuurlijk ben als voetganger langzamer dan een fietser en bots je als voetganger ergens minder hard tegen aan dan een fietser. Maar het is geen oplossing van het probleem.

quote:

Over het loslaten, het alleen laten fietsen... Mogelijk/waarschijnlijk heb je daar ook gelijk in. Maar afgelopen week heb ik hem nog maar net op tijd (letterlijk) in zijn kraag kunnen pakken, vlak voor een aanstormende bus... Misschien afgeleid omdat we zoveel praatten onderweg?
Overigens is hij de grootste kletskous maar je hebt me wel aan het denken gezet over dat praten.

Ik begrijp je angst, maar wat ik wil zeggen is dat je zoon die bus misschien/waarschijnlijk wél had gezien als hij alleen was geweest.

quote:

En je laatste opmerking over liever dat ongeluk dan nooit alleen leren fietsen geeft me ook stof tot nadenken!

Enorm bedankt voor je reactie, en dat meen ik heel serieus!

Ik wens je veel sterkte in het balanceren van de vele goede dingen die je je kind graag wil meegeven in zijn opvoeding.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:56 schreef dutch-mamma het volgende:
"Normale" mensen (en ik zit me nu te schamen voor mijn "soortgenoten") staan snel klaar met etiketjes. Ik zie het bij mijn kinderen. Geweldige personen, maar vooral de oudste is kapot gepest, o.a. vanwege zijn taalgebruik (één van de belangrijkste kenmerken van asperger). En als we verhaal gingen halen (op een nette manier) konden we met de staart tussen de poten afdruipen, want "hij lokt het zelf uit"...
Ik heb wel eens het idee dat autisten minder snel pesten dan "normale" mensen, die alles uitkotsen dat maar enigszins afwijkt... Natuurlijk heb je onder autisten ook etterbakken, maar hoe meer ik me er in verdiep, hoe meer respect ik voor jullie heb en hoe dieper ik me schaam voor wat "normaal" wordt genoemd...

Ik denk niet dat dit een gezond wereldbeeld is. Autisten zijn ook maar mensen. Alle nare dingen die jij op noemt kunnen in meer of mindere mate net zo goed voorkomen bij een autist. Sterker nog, etiketjes, vooroordelen en de angst voor afwijkend gedrag wijzen op een gebrek aan inlevingsvermogen bij "normale" mensen dat mij sterk doet denken aan de mindere kanten van autisme. Wat is "normaal"? Mijn advies aan jou is om de tegenstelling "autistisch vs. normaal" los te koppelen van "normaal" in de betekenis van bijvoorbeeld "moreel goed te keuren gedrag". Het heeft namelijk niets met elkaar te maken. Als je het moeilijk vindt, probeer dan het woord "neurotypisch" te gebruiken voor mensen die geen autist zijn. Zo vermijd je verwarring van begrippen en vergeet je niet dat ook autisten onmenselijk kunnen zijn.

quote:

Ik ben geen psych en mag geen diagnoses stellen, maar ik herken best veel van jou terug in mijn ex en kinderen (en dat bedoel ik niet beledigend, maar puur als herkenning!).

Ja, ik heb het toch wel he... Ook moeilijk te ontkennen op dit moment.

quote:

Toen ik nog niets wist van asperger e.d., kon ik daar woedend om worden. Potverdomme, overdrijf niet, stel je niet aan, etcetera... Ik schaam me met terugwerkende kracht voor mijn onwetendheid...

quote:

En dat is weer iets wat IK, als moeder en ex van aspergers, moet leren. En ik moet bekennen dat dat één van de moeilijkste aspecten is. Ik kan dus wel die nuances zien. Voor mij is het vanzelfsprekend, en hoewel ik een heel aardig empathisch vermogen heb, is het voor mij heel moeilijk om voor te stellen hoe het is als je dat niet kan.
Ik weet nu waarom mijn ex enorme woede-aanvallen kon krijgen als ik gewoon iets vroeg, een grapje maakte (terwijl we elkaar wel heel goed aanvoelden met woordgrapjes!), etcetera. Hij kon mijn gezicht niet "lezen".
Ik weet nu waarom mijn jongste van 10 soms eindeloos kan doorvragen "mamma, ben je blij?". Hij heeft in dagbehandeling geleerd wat emoties zijn, hoe ze onder woorden te brengen, maar het is voor hem soms nog behoorlijk abstract en vreemd.

Erm.. Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik gezichten aardig kan lezen en alle basisemoties heb ik onder de knie. Maar als iemand je starend aankijkt, kan dat om allerlei redenen zijn. En als zo'n persoon uiteindelijk zegt "nee ik wil niet" weet je niet of die persoon je toch al uit beleefdheid aankeek of dat hij na een lange afweging besloot maar niets te nemen. Nou kan ik het mis hebben, maar ik heb het vermoeden dat je ervaring als verkoper moet hebben om dat te kunnen zien en daar adequaat mee om te gaan (d.w.z. iemand zodanig manipuleren dat je hem/haar alsnog achterlaat met een koffie en een chocoladereep).

quote:

Mede dankzij jullie leer ik steeds meer!

Graag gedaan hoor

En nu moet ik maken dat ik weg kom.

heb het proces dan eindelijk in werking gezet om me te laten testen (op asperger) mn vader wint nog info in bij een vriend die psycholoog is, en daarna zal ik na een jaar oid dan naar de dokter stappen voor een doorverwijsbriefje

quote:

Op maandag 19 januari 2009 22:58 schreef DeHovenier het volgende:

[..]

Ik zit nu ook in een rustige periode kwa werk. Steeds vrij gehad, dan een dagje werken, dan weer niet... en ondetussen rijlessen volgen

't is wel irritant, maar om deze tijd is het altijd rustig op de zaak vanwege de winter. Er is weinig werk te doen.

Jij hebt tenminste nog werk. Ik ben werkloos.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 09:42 schreef Black_Tulip het volgende:
Goed, ik heb wat aan mijn huiswerk gedaan en ik neem nu even de tijd om op wat dingen te reageren voordat ik naar college moet.
[..]

Ik schaam me er wel voor. Ik heb jaren lang op dat forum gezeten wat tot gevolg heeft gehad dat het mijn persoonlijke ontwikkeling op dat forum staat. En geloof me, een puberende autist is geen mooi gezicht Mijn ouders vonden me al erg toen, maar ze hebben geen idee dat ik het overgrote deel van mijn stemmingswisselingen en andere grillen daar heb achtergelaten.

Ik weet nog dat iemand anoniem oude topics omhoog had gekickt waarin ik me als een tiran gedroeg. En ik kon me totaal niet meer indenken wat mijn gedachtegang en emoties moeten zijn geweest toen ik die dingen postte. Dat ik het niet meer in mezelf kan herkennen is vooruitgang zullen we dan maar denken...

Dat ja.

Je vroeg hoe mijn paniekaanvallen eruit zien. Vroeger dus als hyperventilatie, tegenwoordig is het voornamelijk intern. De meeste mensen merken niet dat ik in paniek ben. Of ze merken wel 'iets' maar weten niet wat. Het grootste probleem op dat moment is dat ik gewoon niks meer kan hebben. Ik heb het gevoel dat ik ga ontploffen, dat als er nog iets gebeurt dat ik in elkaar stort en ga gillen, zoiets. Ik reageer afwezig, gestresst, geprikkeld en ik weet niet meer wat ik wil. Soms word ik boos en loop ik weg, soms volgt er een huilbui (gecombineerd met 'wegkruipen' in 'mijn' stoel in 'mijn' kamertje of ik ga in bed liggen). Vaak heb ik wel een heel sterk gevoel van 'ik moet hier weg, ik ga naar huis' en dat krijg ik dan ook niet meer uit m'n hoofd. Op zo'n moment weet ik ook echt niet of ik wel of niet boos ben, wel of geen honger heb, wel of geen dorst heb, of er iets anders is wat ik wil doen... Ik moet gewoon weg.

Het kan erger hoor, dan heb ik het echt over de categorie hysterische aanval met huilen, compleet irrationele gedachtengangen (dit gaat mis, dus dan gaat dat ook mis, en dan maakt het aquarium kortsluiting en dan ontploft dat weer en daarna brandt m'n huis af etc. terwijl er eigenlijk niks aan de hand is).

Even iets anders, niet geheel ontopic misschien (en toch ook wel) maar ik weet ff niet waar ik het anders kwijt moet.

Morgen acht maanden geleden ben ik gestopt bij mijn vorige baan. Ik heb daar 4 jaar samengewerkt met twee meiden en ik had eigenlijk gedacht dat we nadat ik weg zou gaan ook wel contact zouden houden. Het waren niet echt vriendinnen, maar we zijn weleens naar de bios geweest en we praatten ook over persoonlijke dingen. Voor mijn gevoel hadden het wel vriendinnen kunnen worden...

Maar goed, vlak voordat ik daar stopte praatten ze niet meer tegen me. Eentje negeerde me echt compleet. Eerst dacht ik dat ze zich misschien niet lekker voelde, niet lekker in haar vel zat. Later hadden we een afscheidsetentje voor iemand anders die wegging en toen zat ik tegenover de een en links naast me zaten de ander en haar zus. Ook toen werd ik genegeerd, maar wel op een heel opvallende manier. De een keek me helemaal niet aan en de ander reageerde alleen met "hm" als ik wat zei of vroeg. Die week heb ik op het werk aan dat tweede meisje gevraagd wat er was, of ik iets verkeerd had gedaan of gezegd. Ze reageerde met "dat weet je zelf ook wel". Dat wist ik dus niet. Dat zei ik ook en ik vroeg wat er was. Vervolgens zei ze dat ze gehoord had dat ik verhaaltjes over haar vertelde. Dat was niet zo, dat zei ik ook en ik vroeg wat ik dan gezegd zou hebben (met het idee dat het misschien iets was wat iemand verkeerd begrepen had of 'spannender' gemaakt wat bij ons in het bedrijf erg veel gebeurde) en volgens wie dat dan was. Ze zei dat ik dat zelf wel wist en wou er verder niets over zeggen, ook niet van wie dat verhaal kwam. Ik was heel boos, zei dat we zo lang samen hadden gewerkt en dat ze me dus blijkbaar niet vertrouwde, dat zomaar een verhaaltje van iemand geloofde (terwijl zij ook wist hoe het er in dat bedrijf aan toe ging) en ook dat ik het raar vond dat ze na zo lang me niet eens de kans gaf om mezelf te verdedigen of iets uit te leggen. Ze zei dat ze het van meerdere mensen had gehoord en dat dat ook de reden was dat ze er verder niks over gezegd had. Het kwam erop neer dat ze geen moeite wilde doen om uit te zoeken hoe het zat of het uit te praten, omdat ik er toch nog maar twee weken zou werken (dat laatste zei ze letterlijk trouwens). Ik voelde me heel erg afgedankt, maar ik had ook het gevoel 'dit gebeurt niet, dit is niet waar, wanneer zegt ze dat het een grapje is?' omdat ik het gewoon niet kon geloven.

De rest van die twee weken hebben we helemaal niet meer met elkaar gesproken. Het was heel vervelend om zo te werken en ik heb meerdere malen op het punt gestaan helemaal niet meer naar m'n werk te gaan of om haar net zolang door elkaar te schudden tot ze zou zeggen wie het verzonnen had, omdat ik zo enorm gefrustreerd was, ik voelde me zo machteloos. Ik kon ook geen enkele van m'n collega's meer vertrouwen. Vlak daarvoor was er een vergelijkbaar incident geweest - toen werd ik door mijn bedrijfsleider aangesproken op iets wat ik gezegd zou hebben en toen was ik blijkbaar de laatste in het pand die de roddel hoorde... In dat geval kwamen we er echter na twee dagen achter hoe het verhaal de wereld ingeholpen was en werd mijn naam gezuiverd. Maar goed, daardoor had ik ook zoiets van 'waarom steeds ik?'. En wie verzint dat soort dingen en waarom? Normaalgesproken werd er altijd geld ingezameld als mensen weg gingen en dan werden er cadeautjes gekocht... Ik heb toen zelf tegen een andere collega gezegd dat ik niets wilde, dat ze geen geld in hoefde te zamelen en dat ook duidelijk aan de rest van het pand mocht laten weten, omdat ik niets kon accepteren zolang ik niet wist wie die dingen gezegd had. Uiteindelijk waren zij en nog een ander meisje eigenlijk de enige waar ik nog contact mee had die laatste dagen en ze hebben toen zelf nog een paar kleinigheidjes gekocht voor me. Sommige andere mensen heb ik niet eens meer gesproken. Ik heb de laatste dag nog gewerkt alsof het een normale werkdag was, de mensen die er nog waren een fijn weekend gewenst en dat was het. Mijn sleutels en werkkleding heb ik ingeleverd zonder dat iemand het merkte - ik heb de achterdeur opengemaakt, mijn spullen op het bureau van de bedrijfsleider achtergelaten en ben door de achterdeur weer weggegaan. Ik wilde niemand tegenkomen.

De andere van de twee ging op vakantie en die heb ik dus niet meer gezien. Ik heb haar nog een heel epistel gestuurd via hyves (privebericht), met de uitleg van mijn kant. Dat ik niets gedaan had naar mijn idee en dat als ik al wat verkeerd gezegd zou hebben, dat dat dan echt niet met kwade opzet is geweest. Verder heb ik gezegd dat ik er vanuit ging dat ik haar niet meer zou zien en haar daarom het beste gewenst met haar opleiding en haar vriend en haar nog een fijne vakantie gewenst. Het was dus geen haatdragende mail of zo, maar ik heb wel uitgelegd dat ik me gekwetst voelde dat ze zo weinig vertrouwen in me hadden na zo'n tijd (en ook in haar geval - ze is een tijdje mijn leidinggevende geweest en ik haar assistent en later was het andersom, dus we hebben wel nauw samengewerkt tijdens sommige periodes). Van haar heb ik helemaal nooit een reactie gekregen.

Een paar maanden later ben ik na een overname naar de heropening geweest - ik heb er vijf jaar gewerkt en ben vanaf het begin af aan bij het bedrijf geweest... Voor mij persoonlijk was het dus ook fijn om te zien hoe het was geworden en te 'verwerken' dat dat deel van m'n leven gewoon weg is, een soort afsluiting. Ook waren er twee of drie mensen die ik wel wilde spreken, maar dat was het dan ook. Die twee meiden waren er ook en ze negeerden me ook toen compleet, deden echt alsof ze me niet zagen.

Het probleem is dat ik dit niet kan afsluiten. Ik denk er heel vaak aan. In het begin iedere dag, nu nog steeds wekelijks. Ik lig er soms van wakker en ik droom erover. Dan droom ik dat ik het uitpraat met een van de twee, of dat ik er alsnog achter kom wie die verhalen verzonnen heeft. Ik wil het eigenlijk achter me laten, maar dat lukt gewoon niet goed. Ik voel me gewoon buitengesloten van iets waar ik 'bij hoor'. Ik spreek mijn excollega's helemaal niet meer omdat ik dus nooit meer naar die winkel ga en ik heb het idee dat sommige mensen ook anders tegen me doen vanwege dat gedoe toen en ik kan ze zelf ook niet vertrouwen. Als ik toevallig al iemand spreek (maanden geleden voor het laatst), dan denk ik constant 'misschien heb jij het wel verzonnen'. Een iemand verdenk ik sowieso - vlak voor dit speelde kwam zij met het verhaal dat ze problemen had om met een van hun te werken omdat ze haar zo arrogant vond... Het was (leek) een aardig meisje en ze voegde me ook toe op hyves en msn en was daar vaak te vinden. Toen ik weg was kon ze het opeens prima met dat ene meisje vinden en werkten ze zo leuk samen. Ze is nu ook nooit meer op msn. Soms droom ik dan ook dat ik haar opzoek en haar net zo lang met haar hoofd tegen de kassa sla tot ze toegeeft dat zij het idd is geweest. Ik kan er ook gewoon niet tegen om niet zeker te weten hoe het zit. En ook het feit dat ik niet kan bewijzen dat het niet waar is.

Daarnaast ook de wetenschap dat die twee nog wel veel met elkaar omgaan. Dat had ik natuurlijk ook wel gewild. Zoveel vrienden heb ik niet en ik dacht echt dat ik misschien nog wat meer over zou houden aan dat baantje dan zinloze werkervaring. Ergens mis ik ze ook gewoon, alhoewel dat al veel minder is dan in het begin. Maar het voelt nog steeds ook alsof die potentiele vriendschap iets is wat iemand me ontnomen heeft.

[ Bericht 1% gewijzigd door Maeghan op 20-01-2009 21:03:25 ]

Meagan,

Ik herken dat ook wel. Ik ben ooit plotseling met school gestopt, ik deed toen VWO. Nadat ik heel veel gepest werd door leerlingen en leraren, ben ik een jaar of 3 thuis geweest. Ik had op die school een stuk of 3 vrienden.. al vanaf de basisschool. Maar die zaten in andere klassen, op de middelbare, en toen ik dus thuis was, heb ik nooit meer iets van hun vernomen. Ze hebben nooit gebeld of wat dan ook. En sindsdien hoef ik eigenlijk niks meer te weten van vrienden c.q. leeftijdsgenoten.

Het was trouwens niet plotseling.. maar ik had al maanden last van paniekaanvallen en zo..


Ik vraag me trouwens af of je je wel zo druk moet maken over zulk soort mensen, die zo tegen je doen. _{Als die twee zo tegen mij zouden doen hadden ze wat mij betreft aan het gas gekunt.}

[ Bericht 17% gewijzigd door Green1 op 20-01-2009 21:22:32 ]

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 20:56 schreef Maeghan het volgende:
Even iets anders, niet geheel ontopic misschien (en toch ook wel) maar ik weet ff niet waar ik het anders kwijt moet.

Iets anders? Meer een compleet epistel

quote:

[knip]

Je kan natuurlijk eens iets gezegd hebben dat voor jou heel normaal was (eerlijk en bot, typisch autistisch) wat slecht is overgekomen of, en dat heb ik zelf best vaak, het komt compleet verkeerd aan. De ander hoort iets, maar geeft daar een totaal andere waarde aan dan jij bedoelde. Misverstanden die op die manier ontstaan zijn bijzonder lastig te achterhalen, zeker als de ander zich opsluit in zwijgen (en dus niet openstaat voor uitleg/informatie/whatever)

Als iemand weigert te spreken met jou, dan is dat bijzonder jammer, speciaal voor jou. Zeker als je er van overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan maar niet de kans krijgt dit duidelijk te maken.

Wat te doen?
Eigenlijk niets, zeker niet als je er verder niet meer komt. Als de ander bewust jou negeert, kan je daar weinig aan doen, behalve de ander dat de ander gewoon zielig is, zowel als mens als collega. Kort en simpel gezegd: jij bent de betere persoon. Veel voordeel heb je er niet van, het is vaak alleen maar pijnlijk. Je kunt alleen maar hopen dat de ander _ooit tot inkeer komt, maar tot die tijd moet je vooral andere dingen gaan doen die wel leuk of nuttig zijn, het is jouw tijd en jouw leven en dat is er niet om op andere mafketels te wachten.

Dat jij als laatste de roddels hoort klinkt heel erg bekend. Voordeel is dat je het redelijk rustig hebt, nadelen zijn:
- je weet niet of jij het onderwerp bent;
- indien nodig is ingrijpen moeilijk, want je weet er niet van;
- roddels kunnen soms nuttig zijn.

Dus: hoe lastig ook, trek het je niet aan, ga door met dingen die wel leuk zijn en laat de ander in zijn/haar sop gaar koken.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 21:21 schreef Stupendous76 het volgende:
Iets anders? Meer een compleet epistel

Mijn topsnelheid is 396 aanslagen per minuut, dan is het makkelijk om alles op te schrijven wat je denkt.

quote:

Je kan natuurlijk eens iets gezegd hebben dat voor jou heel normaal was (eerlijk en bot, typisch autistisch) wat slecht is overgekomen of, en dat heb ik zelf best vaak, het komt compleet verkeerd aan. De ander hoort iets, maar geeft daar een totaal andere waarde aan dan jij bedoelde. Misverstanden die op die manier ontstaan zijn bijzonder lastig te achterhalen, zeker als de ander zich opsluit in zwijgen (en dus niet openstaat voor uitleg/informatie/whatever)

Ja, hoewel toen nog niet met Asperger in m'n hoofd, heb ik idd niet uitgesloten dat ik iets heb gezegd wat verkeerd is opgevat. Maar idd, ik kreeg geen kans...

quote:

Dat jij als laatste de roddels hoort klinkt heel erg bekend. Voordeel is dat je het redelijk rustig hebt, nadelen zijn:
- je weet niet of jij het onderwerp bent;
- indien nodig is ingrijpen moeilijk, want je weet er niet van;
- roddels kunnen soms nuttig zijn.

Ja, ik kan je wel zeggen dat je je behoorlijk lullig voelt als je baas je confronteert met het feit dat hij gehoord heeft dat je hebt gezegd dat je collega alcoholist is, terwijl haar vriend net de week ervoor is overleden. Ik kon wel door de grond zakken, zelfs al wist ik dat ik het niet had gedaan.

Of ze verder over mij roddelen maakt me niet uit (zolang ze dan maar niet zeggen dat ik over iemand anders roddel of zo...) en dat roddelen nuttig is krijg je mij niet wijsgemaakt denk ik

quote:

Dus: hoe lastig ook, trek het je niet aan, ga door met dingen die wel leuk zijn en laat de ander in zijn/haar sop gaar koken.

Moeilijk. Zeker ook omdat ik erover droom en dat komt dan ook op dagen dat ik er helemaal niet bewust mee bezig ben geweest. Dan word je er toch weer mee wakker en zie het dan maar uit je hoofd te krijgen. Dat had ik vandaag dus.

Daar ben ik weer.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:02 schreef dutch-mamma het volgende:
Mijn oudste leert nu: niet meer dan 5 zinnen achter elkaar. En dan weer luisteren...

Probeer daar niet te star in te zijn. Mijn ervaring is dat als ik eenmaal heb geleerd om iets op een bepaalde manier te doen, het heel moeilijk is om daar later nog wijzigingen in aan te brengen, ook al gaat het om de kleinste nuances. Het gevaar is dat je zoon zich vastbijt op die vijf zinnen (en als hij lange volzinnen weet te maken is dat alsnog niet leuk voor de luisteraar ) en niet in de gaten heeft dat het echte probleem het te lang zelf doorpraten is.

Nu wil ik Oxy niet beledigen, maar je, herinnert je, haar regels met, komma's nog wel geloof ik? Dat doet ze omdat ze rust moet nemen. Zoiets kan dwangmatig worden.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:
Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Dat is echt super! Ik ben heel blij voor je dat je eindelijk een doorbraak hebt. Veel succes op je werk Ik hoop dat het allemaal goed gaat.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 21:00 schreef zakjapannertje het volgende:
het gericht zijn op dingen op die manier schijnt ook bij autisme te horen.

Yep.... Ik heb dat ook. Ik raak sterk gehecht aan bepaalde voorwerpen en dat maakt het moeilijker om dingen weg te gooien. Je kunt je voorstellen dat ik kapot was toen een keer een trolley van me vol met mijn kleren gestolen werd

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 20:29 schreef Maeghan het volgende:
Dat ja.

Wat zijn jouw ervaringen met dingen terug lezen van vroeger?

quote:

Je vroeg hoe mijn paniekaanvallen eruit zien. Vroeger dus als hyperventilatie, tegenwoordig is het voornamelijk intern. De meeste mensen merken niet dat ik in paniek ben. Of ze merken wel 'iets' maar weten niet wat. Het grootste probleem op dat moment is dat ik gewoon niks meer kan hebben. Ik heb het gevoel dat ik ga ontploffen, dat als er nog iets gebeurt dat ik in elkaar stort en ga gillen, zoiets. Ik reageer afwezig, gestresst, geprikkeld en ik weet niet meer wat ik wil.

Ok. Dus je hebt inwendige paniekbuien die meestal niet tot uitbarsting komen? Bij mij is het zo dat de spanning zich in me opbouwt tot een voor mij ondraaglijk niveau. Totdat het op dat niveau is, kan ik het nog redelijk goed verborgen houden dat ik me kut voel. Tot dat moment kan ik er ook wat aan doen om te voorkomen dat ik ga huilen. De enige oplossing is in feite maken dat ik weg kom van wat het ook is wat me zo op zit te fokken, maar dat gaat niet altijd. Als ik niet weg kan, knakt er uiteindelijk iets in me en ik kan ik alleen nog maar huilen en het maakt echt niet uit waar of met wie ik ben. Ik voel me eigenlijk pas echt doodongelukkig als ik dat punt heb bereikt. Het lijkt dan alsof huilen echt niet oplucht en alles alleen maar erger maakt. Maar voordat ik weer bedaar en weer verder kan zijn we weer een kwartier tot een half uur verder. En het duurt nog steeds een paar uur voordat ik me weer op mijn gemak voel.

quote:

Het kan erger hoor, dan heb ik het echt over de categorie hysterische aanval met huilen, compleet irrationele gedachtengangen (dit gaat mis, dus dan gaat dat ook mis, en dan maakt het aquarium kortsluiting en dan ontploft dat weer en daarna brandt m'n huis af etc. terwijl er eigenlijk niks aan de hand is).

Dat ken ik dan weer niet.

quote:

verhaal

Als ik jouw probleem met je collega's had meegemaakt, had ik waarschijnlijk precies hetzelfde gedacht en precies hetzelfde gevoeld, al schat ik mezelf zo in dat ik het wellicht sneller had weten op te lossen. Of misschien ook niet. Ik begrijp dat je je er nu nog zo naar over voelt en dat het zoveel voor je betekent. Je hebt geen ontknoping, geen 'closure', geen geruststelling, helemaal niks. Ook na al die tijd hebben ze niet het fatsoen om je uit te leggen wat er aan de hand was en dat terwijl je ze vertrouwde en had gehoopt dat ze vriendinnen zouden worden Aaaargh. Ik vind het erg voor je dat je dat hebt meegemaakt

Je zult het moeten los laten. Nee, daar ben ik ook niet goed in, maar ik hoop dat psychologen wel kunnen uitleggen hoe dat moet. Misschien helpt het om zoals Studendous76 al zei jezelf in te prenten dat het bitches zijn en dat ze jou niet waard zijn. Probeer genoegen te scheppen in de gedachte ze (en daarmee iedere gedachte aan hen) te negeren. Misschien helpt dat.

Ik hoor roddels meestal helemaal niet overigens

Ik vind 'roddels' niet zo erg, maar het is maar net hoe je het definieert. Het is niet tof als iemand achter je rug om je zwart probeert te maken zoals bij jou is gebeurd. Maar het moet kunnen dat erover je wordt gepraat terwijl je er niet bij bent. Dat kan ook juist in je voordeel werken.

Ik had last van gepest worden en buitengesloten worden, maar ik heb niet de indruk dat de echt nare dingen zich achter mijn rug om afspeelden. Iedereen vond mij maar vreemd en anders en zwartmaken was volgens mij niet echt nodig, pesten deden ze toch wel

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 21:11 schreef Green1 het volgende:
Ik herken dat ook wel. Ik ben ooit plotseling met school gestopt, ik deed toen VWO. Nadat ik heel veel gepest werd door leerlingen en leraren, ben ik een jaar of 3 thuis geweest. Ik had op die school een stuk of 3 vrienden.. al vanaf de basisschool. Maar die zaten in andere klassen, op de middelbare, en toen ik dus thuis was, heb ik nooit meer iets van hun vernomen. Ze hebben nooit gebeld of wat dan ook. En sindsdien hoef ik eigenlijk niks meer te weten van vrienden c.q. leeftijdsgenoten.

Weer zo'n naar verhaal. Dat de leraren meepestten.. Ongelofelijk Maar veel belangrijker, als jij niets meer wil hebben van vrienden of leeftijdsgenoten, waar haal je dan je sociale contact vandaan? Ik hoop dat ooit je vertrouwen in leeftijdsgenoten zich herstelt en dat je weer vrienden durft te maken.

Morgen heb ik een presentatie waar ik morgenochtend nog aan moet werken, maar dat komt goed. Donderdag heb ik tentamen, maar als ik daar donderdagochtend nog even aan werk, zie ik dat ook wel goed komen. En het ziet er naar uit dat ik mijn papers later mag inleveren

Vandaag heb ik weer een inwerksessie gehad, maar nu met de man met wie ik het de eerste keer had. Het ging op zich aardig, al ging het een stuk beter toen ik alleen was. Nu mijn collega's weten dat ik autisme heb, probeer ik zoveel mogelijk uit te leggen wat ik wel en wat ik niet kan, maar ik ben het inmiddels een beetje zat en ik denk zij ook Vanaf nu mag ik maar weer gaan benadrukken dat ik verder ook maar een mens ben. Dus... Als ik weer op mijn werk ben, 'don't say the A-word'

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:

Wat zijn jouw ervaringen met dingen terug lezen van vroeger?

"Heb ik dat geschreven? " en "Ok, nu snap ik waarom ze me toen zo ongenuanceerd vonden "

quote:

Ok. Dus je hebt inwendige paniekbuien die meestal niet tot uitbarsting komen? Bij mij is het zo dat de spanning zich in me opbouwt tot een voor mij ondraaglijk niveau. Totdat het op dat niveau is, kan ik het nog redelijk goed verborgen houden dat ik me kut voel. Tot dat moment kan ik er ook wat aan doen om te voorkomen dat ik ga huilen. De enige oplossing is in feite maken dat ik weg kom van wat het ook is wat me zo op zit te fokken, maar dat gaat niet altijd. Als ik niet weg kan, knakt er uiteindelijk iets in me en ik kan ik alleen nog maar huilen en het maakt echt niet uit waar of met wie ik ben. Ik voel me eigenlijk pas echt doodongelukkig als ik dat punt heb bereikt. Het lijkt dan alsof huilen echt niet oplucht en alles alleen maar erger maakt. Maar voordat ik weer bedaar en weer verder kan zijn we weer een kwartier tot een half uur verder. En het duurt nog steeds een paar uur voordat ik me weer op mijn gemak voel.

Heb ik ook weleens ja. Bijv. toen ik ruzie had met m'n vriend, de enige die me 9 van de 10 keer wel rustig krijgt... En toen had ik opeens niks of niemand meer om op terug te vallen... Nou ja, het probleem was ook, normaalgesproken denk ik 'ik moet weg, ik moet naar huis', maar we waren al thuis. Maar dan moet ik gewoon weg, dus ik was gewoon in de auto gestapt en rondjes gaan rijden en m'n vriend was toen weer ongerust waar ik was. Op dat moment wilde ik gewoon zo intens ophouden met te bestaan.

quote:

Dat ken ik dan weer niet.

Ik kan me druk maken om de kleinste dingen en op de gekste manieren. Als ik op vakantie ga, heb ik weeeeeeeeeken of maanden van tevoren zowel dag- als nachtmerries over alles wat er mis kan gaan... Van zinkende boten, verdwijnende koffers, brand in het hotel tot overstromingen. Oh en wat jij zei over die trolley met kleding die verdwenen is: dat is dus de reden waarom ik niet vlieg. Als ik ergens in een wildvreemde stad sta en mijn koffer met mijn spullen is weg, kun je me opvegen denk ik.

Wat het trouwens ook is met dat van m'n vorige baan: doordat mensen dat dan een paar keer doen, die dingen verzinnen, ga ik aan mezelf twijfelen. Dan denk ik 'misschien heb ik wel wat gezegd en kan ik het me niet herinneren - misschien ben ik gek en zeg ik wel heel de tijd dingen die ik me niet kan herinneren' of 'misschien ben ik inderdaad wel een slecht iemand en zeggen mensen daarom die dingen'. Ik heb al geen stabiel wereldbeeld... Ik weet niet of het alles verklaart, maar tijdens m'n depressie had ik een vertekend zelfbeeld, ik had lichtelijk paranoide neigingen en zag/hoorde dingen die er niet waren. Daardoor leer je ahw dat je niet op jezelf en je eigen waarneming kunt vertrouwen en ik merk dat ik dat nu nog steeds niet goed durf. Het gaat goed tot er zoiets vervelends gebeurt en dan begin ik te denken dat ik het zelf misschien wel helemaal fout zie.

En nog even dit. Dit is een gesprek wat ik vandaag heb gevoerd. De situatie: ik sta in een broodjeszaak in een lange rij op mijn beurt te wachten en ik zie ineens dat een bekende, ik noem haar even Anne, ook binnenkomt. Dit gebeurt er:

Ik: "Hey Anne, leuk om je te zien! Hoe gaat het met je?"
Anne: "Ja, leuk om jou weer te zien Het gaat goed. Wel een beetje druk en zo. Hoe gaat het met jou?"
Ik: "Nou, helemaal niet zo goed eigenlijk. -blablabla- En ik heb pas een hele zware ervaring gehad waardoor ik me nog onzekerder voel en nog ongevoeliger, dus nee, het gaat helemaal niet zo goed eigenlijk."
Anne: "Oh, wat vervelend voor je! Ja, ik kan wel begrijpen dat je het druk hebt. Maar wat is dan die zware ervaring als ik vragen mag?"
Ik: Nou, eigenlijk kan je het pas begrijpen als ik je eerst iets vertel wat ik je nog niet heb verteld. Ik heb autisme en...."

Ik leg haar uit wat er die dag gebeurde. Ondertussen staat Anne me als een dom schaap aan te gapen. We lopen verder en intussen zijn we duidelijk in gehoorsafstand van de verkopers.

Ik: "En het is niet makkelijk, moet je het nou wel vertellen of niet vertellen. Ik wil voorkomen dat mensen denken, oh ze is een autist, dus dan doet ze dit of dat, maar ik wil ook dat mensen me goed kunnen begrijpen. Al zijn veel vooroordelen ook waar, vele ook niet."
Anne: "Ja, ik kan begrijpen dat dat moeilijk is inderdaad."

Ondertussen heeft Anne haar broodje gekocht en ben ik aan de beurt. Ik twijfel of ik wel genoeg kleingeld heb, dus voordat ik aan de beurt ben, heb ik een keuze gemaakt en heb ik 3.50 uitgeteld voor dat broodje.

Ik: "Hoi, doe mij maar *dat* broodje alsjeblieft."
Verkoper: "Helaas, dat kan niet, want dat hebben we niet meer."
Ik: .... "... Ok, nou, doe mij maar *dat* broodje dan."

De verkoper geeft me het broodje.

Verkoper: "Dat is dan 3.75 alsjeblieft."
Ik: Ik wijs naar bord waar 3.50 op staat
Verkoper: "Het was maar een geintje, sorry sorry sorry sorry!"
Ik: ...... "Lul.."
Verkoper: "Is het erg?"
Ik: "Nee, geeft niet."

Ik wil niet bot overkomen, maar: wat is je punt? Gaat het om Anne of om de verkoper? Ik snap het niet.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:26 schreef Maeghan het volgende:
Ik wil niet bot overkomen, maar: wat is je punt? Gaat het om Anne of om de verkoper? Ik snap het niet.

Ik vond ze allebei apart, maar het gaat me hier meer om de verkoper.

Hij was zich uitgebreid aan het verontschuldigen en voelde zich zichtbaar opgelaten. Zo'n reactie van iemand die iets zei dat ik verkeerd begreep (meestal een grapje of een niet serieus bedoelde opmerking) had ik nog niet meegemaakt. Meestal reageren mensen heel lacherig of zeggen ze "dat moet je niet zo serieus nemen". Zelden krijg ik een 'sorry' te horen, laat staan dat iemand zich zo schaamt. Daardoor was mijn vermoeden binnen een paar tellen dat hij me aan het testen was. Hij had mij horen praten over vooroordelen over autisme en wilde eens kijken hoe ik zou reageren op zijn 3.75. Kennelijk had hij niet verwacht dat ik zo zou reageren, want hij kon wel door de grond zakken geloof ik.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:32 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Ik vond ze allebei apart, maar het gaat me hier meer om de verkoper.

Hij was zich uitgebreid aan het verontschuldigen en voelde zich zichtbaar opgelaten. Zo'n reactie van iemand die iets zei dat ik verkeerd begreep (meestal een grapje of een niet serieus bedoelde opmerking) had ik nog niet meegemaakt. Meestal reageren mensen heel lacherig of zeggen ze "dat moet je niet zo serieus nemen". Zelden krijg ik een 'sorry' te horen, laat staan dat iemand zich zo schaamt. Daardoor was mijn vermoeden binnen een paar tellen dat hij me aan het testen was. Hij had mij horen praten over vooroordelen over autisme en wilde eens kijken hoe ik zou reageren op zijn 3.75. Kennelijk had hij niet verwacht dat ik zo zou reageren, want hij kon wel door de grond zakken geloof ik.

Hm. Het enige wat me opviel was dat je meteen zo veel vertelde aan Anne. Behalve m'n vriend vertel ik dat soort dingen noooit (en zelfs dan nog met een omweg, in horten en stoten en meestal als ie half slaapt). En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Tja, verder, ach. Flauw grapje om te zeggen dat het E3,75 is ipv E3,50. Zou iemand dat normaal ook doen? Ik weet het niet. Overigens zeggen mensen tegen mij wel vaker sorry. Als ze een grapje maken en ik vat het verkeerd op en ik sta te kijken alsof m'n konijn net dood is gegaan (nou ja, bij wijze van, want ikheb geen konijn), dan hebben ze wel door dat ik het persoonlijk opvat.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:34 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Hm. Het enige wat me opviel was dat je meteen zo veel vertelde aan Anne. Behalve m'n vriend vertel ik dat soort dingen noooit (en zelfs dan nog met een omweg, in horten en stoten en meestal als ie half slaapt). En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Ik ben daar heel zwartwit mee. D.w.z., ik weet wat dat betreft weinig nuance in mijn gedrag aan te brengen. Ik zeg óf veel te weinig óf veel te veel. Soms vind ik dat het mensen echt geen drol aan gaat hoe mijn persoonlijke leven eruitziet. En soms wil ik iets vertellen en dan maakt het me niet uit als ik mijn hele ziel blootleg. Lekker boeiend hoe een ander daar dan over denkt verder. Daar kan ik me dan ook niet druk over maken

Ik heb leren praten om te voorkomen dat ik alles opkrop en daar doodongelukkig van word. Soms en zeker als het minder gaat, schiet ik daar in door.

Anyway. Het is al weer half een geweest en ik wilde morgen vroeg op om de handout voor mijn presentatie af te maken. Ik reageer de volgende keer op je post.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:34 schreef Maeghan het volgende:
En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Jij bent er ook zo een die posts nog edit! Ik heb je wel door (geen punt hoor, doe ik ook)

Nee, als ik eenmaal aan het praten geslagen ben, sla ik niet meer dicht Of er moet iemand binnenlopen aan wie ik dat soort informatie echt niet kwijt wil

quote:

Tja, verder, ach. Flauw grapje om te zeggen dat het E3,75 is ipv E3,50. Zou iemand dat normaal ook doen? Ik weet het niet.

Het is geen geintje. Dat is 1 ding dat ik inmiddels wel heb geleerd. Mensen willen vaak iets kunnen zeggen zonder dat iemand er direct op ingaat, maar de enige manieren waarop dat kan is ironie en zeggen dat je een grapje maakt als iemand er toch serieus op ingaat. Dat is soms een grapje maar volgens mij meestal niet.

Iemand vroeg mij vandaag of ik zijn naam nog wist en zei daarna gelijk dat het een grapje was. Nee, natuurlijk is het geen grapje. Hij vroeg zich oprecht bezorgd af of ik misschien nog steeds zijn naam niet had kunnen leren, maar hij begreep ook wel wat zoiets een wat kwetsende vraag is. Dus dan dek je het in door te zeggen dat het een grapje is.

Edit

En nog iets. Of mensen normaal als grapje zouden zeggen dat iets 3.75 is in plaats van 3.50? Nee, ik denk van niet.

quote:

Overigens zeggen mensen tegen mij wel vaker sorry. Als ze een grapje maken en ik vat het verkeerd op en ik sta te kijken alsof m'n konijn net dood is gegaan (nou ja, bij wijze van, want ikheb geen konijn), dan hebben ze wel door dat ik het persoonlijk opvat.

Dat ik me echt beledigd voel door een opmerking komt niet zo vaak voor, wel dat aan mijn gezicht af te lezen valt dat ik iets heel vreemd vind.

En nu ga ik dus weg

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 09:42 schreef Black_Tulip het volgende:
(...)Maar ik denk dat je de verkeerde oplossing kiest. Samen lopen maakt je zoon niet onafhankelijker en het teveel aan binnenkomende informatie dat veroorzaakt wordt door het feit dat het kind ergens heen moet én tegelijkertijd moet communiceren blijft. Als ik druk pratend met een studiegenoot over straat loop heb ik nog steeds het gevaar dat ik fietsers over het hoofd zie, niet meer goed kan opletten op voorbij komende auto's en vergeet dat ik allang afscheid had moeten nemen en een andere kant op had moeten lopen. Ik begrijp dat je prioriteit op dit moment is om het gevaar te verminderen en natuurlijk ben als voetganger langzamer dan een fietser en bots je als voetganger ergens minder hard tegen aan dan een fietser. Maar het is geen oplossing van het probleem.
[..]

Mijn grootste angst is een ongeluk, ja. En een oplossing van het probleem... Ja, het prikkelarm maken van de omgeving. Maar dat lukt een beetje lastig op straat. Ik kan moeilijk alle automobilisten en bus-chauffeurs verzoeken extra goed op te letten omdat er een kind aankomt dat problemen in het verkeer heeft...
Ik denk toch dat het een kwestie van veel oefenen is. Hij mag nu het laatste school zelf fietsen, de enige kruisingen daar zijn fietspaden.
Weet je... Iemand leert door zijn ongelukken maar onder een auto lopen is een iets te drastische manier van leren.

quote:

Ik begrijp je angst, maar wat ik wil zeggen is dat je zoon die bus misschien/waarschijnlijk wél had gezien als hij alleen was geweest.
[..]

Zou kunnen. Mijn afwezigheid is waarschijnlijk een prikkel minder. En ik denk ook dat de dag steeds dichterbij komt dat hij het alleen kan. En elk kind leert van zijn fouten, maar de gevolgen van tegen een bus lopen zijn wel erg ingrijpend...

quote:

Ik wens je veel sterkte in het balanceren van de vele goede dingen die je je kind graag wil meegeven in zijn opvoeding.
[..]

Dank je, en bedankt voor je feedback!

quote:

Ik denk niet dat dit een gezond wereldbeeld is. Autisten zijn ook maar mensen. Alle nare dingen die jij op noemt kunnen in meer of mindere mate net zo goed voorkomen bij een autist. Sterker nog, etiketjes, vooroordelen en de angst voor afwijkend gedrag wijzen op een gebrek aan inlevingsvermogen bij "normale" mensen dat mij sterk doet denken aan de mindere kanten van autisme. Wat is "normaal"? Mijn advies aan jou is om de tegenstelling "autistisch vs. normaal" los te koppelen van "normaal" in de betekenis van bijvoorbeeld "moreel goed te keuren gedrag". Het heeft namelijk niets met elkaar te maken. Als je het moeilijk vindt, probeer dan het woord "neurotypisch" te gebruiken voor mensen die geen autist zijn. Zo vermijd je verwarring van begrippen en vergeet je niet dat ook autisten onmenselijk kunnen zijn.
[..]

Oh, autisten zijn zeker niet heilig! Ik zal proberen het woord neurotypisch te onthouden, vind ik al prettiger klinken dan "normaal". Ik zie dat trouwens niet als "moreel goed te keuren gedrag" maar als "wat door de norm aanvaard is", en dat is niet altijd moreel goed te keuren. Normaal is een soort sjabloon.
Pfff, moeilijk uit te leggen...

quote:

Erm.. Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik gezichten aardig kan lezen en alle basisemoties heb ik onder de knie. Maar als iemand je starend aankijkt, kan dat om allerlei redenen zijn. En als zo'n persoon uiteindelijk zegt "nee ik wil niet" weet je niet of die persoon je toch al uit beleefdheid aankeek of dat hij na een lange afweging besloot maar niets te nemen. Nou kan ik het mis hebben, maar ik heb het vermoeden dat je ervaring als verkoper moet hebben om dat te kunnen zien en daar adequaat mee om te gaan (d.w.z. iemand zodanig manipuleren dat je hem/haar alsnog achterlaat met een koffie en een chocoladereep).
[..]

Lijkt me enorm verwarrend!

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:
Daar ben ik weer.
[..]

Probeer daar niet te star in te zijn. Mijn ervaring is dat als ik eenmaal heb geleerd om iets op een bepaalde manier te doen, het heel moeilijk is om daar later nog wijzigingen in aan te brengen, ook al gaat het om de kleinste nuances. Het gevaar is dat je zoon zich vastbijt op die vijf zinnen (en als hij lange volzinnen weet te maken is dat alsnog niet leuk voor de luisteraar ) en niet in de gaten heeft dat het echte probleem het te lang zelf doorpraten is.

Nu wil ik Oxy niet beledigen, maar je, herinnert je, haar regels met, komma's nog wel geloof ik? Dat doet ze omdat ze rust moet nemen. Zoiets kan dwangmatig worden.

Ja, dat herinner ik me.

Overigens gaat die vijfzinnen-regel redelijk goed! Ik zal het gevaar voor dwangmatigheid wel goed in de gaten houden, ik denk dat je daar zeker een punt hebt!

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 18:43 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Jij hebt tenminste nog werk. Ik ben werkloos.

Erg vervelend voor je. Ik hoop dat je weer werk op je niveau kan vinden. Kwam het door je autisme, dat je je baan verloor?

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 11:52 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Erg vervelend voor je. Ik hoop dat je weer werk op je niveau kan vinden. Kwam het door je autisme, dat je je baan verloor?

Ik denk dat het er aan bij heeft gedragen dat ik mijn baan verloren ben. Misschien was het wel de doorslaggevende reden. Er waren een paar dingen die niet goed gingen volgens hun. En een van de dingen was het contact met collega's. De andere redenen was dat ik niet snel genoeg was en niet nauwkeurig genoeg was.
Dat hoop ik ook. Ik heb niet voor niets een MBO-diploma gehaald.

Bij een bedrijf is een vacature binnen mijn vakgebied. Alleen nu twijfel ik of het wel verstandig is om op die vacature te gaan reageren. Een stap terug doen om misschien in de toekomst een stap vooruit te mogen doen. Het is natuurlijk beter dan thuis zitten. Maar toch twijfel ik.

Gewoon doen! Je kan altijd ondertussen doorzoeken naar iets anders. Thuis blijven zitten is over het algemeen niet bevorderlijk voor je eigen geestelijke gezondheid en het wordt steeds moeilijker om weer aan de slag te gaan als je langer thuis zit. Zo veel mogelijk bezig blijven is het beste denk ik zelf.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:14 schreef Maeghan het volgende:
Gewoon doen! Je kan altijd ondertussen doorzoeken naar iets anders. Thuis blijven zitten is over het algemeen niet bevorderlijk voor je eigen geestelijke gezondheid en het wordt steeds moeilijker om weer aan de slag te gaan als je langer thuis zit. Zo veel mogelijk bezig blijven is het beste denk ik zelf.

Daar heb je gelijk in. Alleen dan voelt het voor mij als of de afgelopen paar jaar totaal voor niets zijn geweest. En dat is nu niet echt goed voor mij zelfvertrouwen.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:17 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Daar heb je gelijk in. Alleen dan voelt het voor mij als of de afgelopen paar jaar totaal voor niets zijn geweest. En dat is nu niet echt goed voor mij zelfvertrouwen.

Waarom?

Ik ga werken, dus ik reageer later wel.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:18 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Waarom?

Ik ga werken, dus ik reageer later wel.

De baan inkwestie waarop ik gereageerd heb is onder mijn niveau zijn. Verder zou het een stap terug zijn gezien mijn laatste werkervaring.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:01 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik denk dat het er aan bij heeft gedragen dat ik mijn baan verloren ben. Misschien was het wel de doorslaggevende reden. Er waren een paar dingen die niet goed gingen volgens hun. En een van de dingen was het contact met collega's. De andere redenen was dat ik niet snel genoeg was en niet nauwkeurig genoeg was.
Dat hoop ik ook. Ik heb niet voor niets een MBO-diploma gehaald.

Bij een bedrijf is een vacature binnen mijn vakgebied. Alleen nu twijfel ik of het wel verstandig is om op die vacature te gaan reageren. Een stap terug doen om misschien in de toekomst een stap vooruit te mogen doen. Het is natuurlijk beter dan thuis zitten. Maar toch twijfel ik.

Ja, die werkgevers stellen vandaag de dag ook absurde eisen. De werkdruk in Nederland is ook absurd. He is ook topsport vandaag de dag.

Aan je intelligentie zal het echt niet liggen. Maar alles moet tegenwoordig supersnel. En dan moet het ook nog eens supernauwkeurig. Het is ook de tijdgeest wat hier tegenslag geeft.

Tsja een advies vind ik moeilijk. Probeer zelf te raden gaan bij jezelf: in hoeverre je handicap de doorslag heeft gegeven. Kan je een dergelijk baan wel aan? Hoeveel banen als analist heb je al achter de rug? Zijn het er veel of was dit de eerste? Want dat scheelt natuurlijk heel veel, misschien heb je nu ook veel pech gehad. In een andere setting kan dat weer anders zijn....


Het is een fors dilemma waar je voor staat. Thuisblijven is zeker niet alles.....Heb je een goed gevoel over de vacature?

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:23 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ja, die werkgevers stellen vandaag de dag ook absurde eisen. De werkdruk in Nederland is ook absurd. He is ook topsport vandaag de dag.

Aan je intelligentie zal het echt niet liggen. Maar alles moet tegenwoordig supersnel. En dan moet het ook nog eens supernauwkeurig. Het is ook de tijdgeest wat hier tegenslag geeft.

Tsja een advies vind ik moeilijk. Probeer zelf te raden gaan bij jezelf: in hoeverre je handicap de doorslag heeft gegeven. Kan je een dergelijk baan wel aan? Hoeveel banen als analist heb je al achter de rug? Zijn het er veel of was dit de eerste? Want dat scheelt natuurlijk heel veel, misschien heb je nu ook veel pech gehad. In een andere setting kan dat weer anders zijn....


Het is een fors dilemma waar je voor staat. Thuisblijven is zeker niet alles.....Heb je een goed gevoel over de vacature?

Ik heb al ruim 3 jaar werkervaring als analist. Maar dan vooral in ondersteunde taken en niet uitvoerend. Al deze dingen hebben bijgedragen aan mijn ontslag. Misschien was het inderdaad te snel te veel ineens.

Ik weet niet wat voor gevoel ik moet hebben over die vacature. Het bedrijf waar die vacature was zijn namelijk zelf dat ik functie eigenlijk te licht voor mij is en dat er momenteel geen vacatures op mijn niveau zijn. Voor de functie in kwestie heb je namelijk alleen een MAVO-diploma nodig.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:40 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik heb al ruim 3 jaar werkervaring als analist. Maar dan vooral in ondersteunde taken en niet uitvoerend. Al deze dingen hebben bijgedragen aan mijn ontslag. Misschien was het inderdaad te snel te veel ineens.

Was toch een mooie opstap en misschien voor jou een voortreffelijke zet! Dus die heb je binnen. En je hebt het wel drie jaar volgehouden en dat is best een prestatie

Probeer voor je zelf op ene rij te zetten wat je leuk aan het werk vond. Had je genoeg voldoening? Of gaf het je erg veel stress? Etc. Energie balans bij je OK?

Enne analistenwerk kan toch redelijk individueel tot op zekere hoogte? Ben je ene beetje zelfstandig, kan je proeven alleen doen?

Dat kan ook je kracht zijn bij de volgende sollicitatie. Zelfstandigheid wordt ook gewaardeerd.

quote:

Ik weet niet wat voor gevoel ik moet hebben over die vacature. Het bedrijf waar die vacature was zijn namelijk zelf dat ik functie eigenlijk te licht voor mij is en dat er momenteel geen vacatures op mijn niveau zijn. Voor de functie in kwestie heb je namelijk alleen een MAVO-diploma nodig.

Misschien is het voor jou wel de kans! Het is voor jou relevant werk, misschien op een ietjes lager nivo, en gezien je handicap is dat misschien nog niet zo verkeerd. Als je het goed gaat doen kan je altijd nog doorgroeien. Voor de werkgever wel zo aantrekkelijk dat hij dan toch een MLO-er krijgt....

Maar ja, het salaris zal op mavo niveau ook lager zijn. Dat moet je ook meenemen in je afweging, kan je dat wel permitteren? Want als je daaruit weer werkloos wordt , wordt je uitkering ook weer lager etc. . Maar van de sociale zekerheid heb ik weinig kennis, het CWI weet daar vast meer over.

Succes met je afweging.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:10 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Was toch een mooie opstap en misschien voor jou een voortreffelijke zet! Dus die heb je binnen. En je hebt het wel drie jaar volgehouden en dat is best een prestatie

Probeer voor je zelf op ene rij te zetten wat je leuk aan het werk vond. Had je genoeg voldoening? Of gaf het je erg veel stress? Etc. Energie balans bij je OK?

Enne analistenwerk kan toch redelijk individueel tot op zekere hoogte? Ben je ene beetje zelfstandig, kan je proeven alleen doen?

Dat kan ook je kracht zijn bij de volgende sollicitatie. Zelfstandigheid wordt ook gewaardeerd.

Het enige werk wat ik tot nu toe echt leuk heb gevonden is mijn stage. En daar kan willen ze eigenlijk het liefst alleen HLO-ers aangezien het wetenschappelijk onderzoek is.
Sommige dingen vond ik wel leuk aan het werk. Maar vooral het gedoe om het werk treft mij zwaar. Ik krijg er stress van. Vanwege veel gedoe rond om het werk ben ik ook weg gegaan bij mijn vorige werkgever om ergens anders te gaan werken. Wat helaas niet gelukt. Vanwege een aantal factoren.
Dus tot nu toe heb ik nog weinig voldoening van mijn werk gehad. De mogelijkheden waren altijd beperkt en dat frusteerde mij enorm. Het dagelijks leven kost mij al veel energie zo veel zelfs dat ik soms nauwelijks energie over heb voor andere dingen.
Het gekke is dat ik dit nog nooit zo heb bekeken. Maar nu pas realiseer ik mij dat ik stress en frustatie van mijn werk krijg. Zo veel zelfs dat het mij opbreekt.
Analisten moeten inderdaad redelijk zelfstandig hun werk kunnen. En ik ben inderdaad redelijk zelfstandig als ik de werkzaamheden onder de knie heb.

quote:

Misschien is het voor jou wel de kans! Het is voor jou relevant werk, misschien op een ietjes lager nivo, en gezien je handicap is dat misschien nog niet zo verkeerd. Als je het goed gaat doen kan je altijd nog doorgroeien. Voor de werkgever wel zo aantrekkelijk dat hij dan toch een MLO-er krijgt....

Maar ja, het salaris zal op mavo niveau ook lager zijn. Dat moet je ook meenemen in je afweging, kan je dat wel permitteren? Want als je daaruit weer werkloos wordt , wordt je uitkering ook weer lager etc. . Maar van de sociale zekerheid heb ik weinig kennis, het CWI weet daar vast meer over.

Succes met je afweging.

Natuurlijk is het een kans. Alleen het voelt wel als of ik in een viceuse cirkel zit. Voor mijn gevoel ben ik dan namelijk niks opgeschoten dan is alle werkervaring van de afgelopen 2 jaar helemaal voor niets geweest. En dat is toch niet erg leuk.
Het saleris kan best wel een probleem worden inderdaad. Ik heb namelijk wel fincanciele verplichtingen zoals een hypotheek enzo. Ik zou eens vragen hoe dat zit bij het CWI.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:

Weer zo'n naar verhaal. Dat de leraren meepestten.. Ongelofelijk Maar veel belangrijker, als jij niets meer wil hebben van vrienden of leeftijdsgenoten, waar haal je dan je sociale contact vandaan? Ik hoop dat ooit je vertrouwen in leeftijdsgenoten zich herstelt en dat je weer vrienden durft te maken.

Ja, niet dus. Ja, familie, daar ga ik soms heen, maar dat is ook niet mijn favoriete bezigheid. Ik leef dus min of meer als kluizenaar, zeker nu school ook stuk gelopen is

[ Bericht 2% gewijzigd door Green1 op 21-01-2009 14:09:52 ]

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:22 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

De baan inkwestie waarop ik gereageerd heb is onder mijn niveau zijn. Verder zou het een stap terug zijn gezien mijn laatste werkervaring.

Zoals je verderop al aangeeft zijn er natuurlijk financiële consequenties. Als die geen probleem zijn, is het misschien toch een optie: je bent weer bezig. En omdat die baan _wat lager_ ligt dan je school-niveau, zou je waarschijnlijk meer aandacht kunnen besteden aan de boel om de baan heen: contacten met collega's, studie, etc. Als je aangeeft dat je een (lichte) vorm van autisme hebt en dat je misschien maar een jaar blijft en de werkgever doet daar niet moeilijk over, denk er dan toch even goed over na, zeker met de huidige markt.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:41 schreef Green1 het volgende:

Ja, niet dus. Ja, familie, daar ga ik soms heen, maar dat is ook niet mijn favoriete bezigheid. Ik leef dus min of meer als kluizenaar, zeker nu school ook stuk gelopen is

Hier zit ik nu erg mee, het kluizenaar zijn. Ik heb dan wel een goed contact met mijn familie, zie ze ieder weekend, en mijn moeder woont 3 minuten verderop, dus daar ga ik iedere dag wel even langs.

Maar dat was het dan ook. Alle vrienden van vroeger, zijn verwaterd of verhuisd, heb eigenlijk alleen online nog contacten; buiten mijn familie zie ik niemand (buiten toevallige voorbijgangers etc.). Dit is ook geen klacht of zelfbeklag, maar realiteit. Ik weet dat alleen ik er actief dingen aan kan veranderen, maar de drempels zijn te hoog, en vanuit mijn comfort zone blijf ik passief -- zo steek ik dan in elkaar.

In het verleden, toen ik op de universiteit zat, of een vriendin had, had ik automatisch een sociaal leven. Omdat ik beter heb gekend, begint het me nu na een jaartje of 4 in mijn eentje wel op te breken, ligt ook een depressie op de loer.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 14:31 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Zoals je verderop al aangeeft zijn er natuurlijk financiële consequenties. Als die geen probleem zijn, is het misschien toch een optie: je bent weer bezig. En omdat die baan _wat lager_ ligt dan je school-niveau, zou je waarschijnlijk meer aandacht kunnen besteden aan de boel om de baan heen: contacten met collega's, studie, etc. Als je aangeeft dat je een (lichte) vorm van autisme hebt en dat je misschien maar een jaar blijft en de werkgever doet daar niet moeilijk over, denk er dan toch even goed over na, zeker met de huidige markt.

Ik heb nog geen officiële diagnose want ik ben nog niet getest. Dit gaat waarschijnlijk binnenkort gebeuren. Eindelijk.
Als ik zou worden aangenomen dan zou ik daar zeker gaan werken. Ik kan altijd nog verder kijken. En misschien kan ik daar wel doorstromen naar een hogere functie.

Ik kan niet uitgebreid reageren omdat het inmiddels al vrij laat is en ik naar bed moet. Maar ik wilde iets voorstellen. Ik lees nu meerdere keren dat mensen last hebben van een kluizenaarsbestaan en mij komt dat ook bekend voor, hoewel ik er nu gelukkig minder last van heb. Wie van jullie zou het waarderen om elkaar in het echt te meeten? En dan bedoel ik dus (voorlopig) niet zo'n meeting waarbij alle vaste posters aanwezig zijn, omdat dat waarschijnlijk teveel wordt voor iedereen. Maar misschien is het een idee om steeds met zijn tweeën of drieën af te spreken? Ik weet niet of jullie er behoefte aan hebben om andere posters te ontmoeten. Ik in ieder geval wel. Persoonlijk contact geeft mij zoveel meer voldoening en ik zou jullie graag irl willen leren kennen.

Ik woon overigens in Rotterdam en ik heb er geen moeite mee om ergens heen te reizen als dat nodig is.