PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 11

quote:

Op zondag 18 januari 2009 16:50 schreef sander-3 het volgende:

<sub>[..]

Huh, nee joh Ik bedoelde dat ik dat niet heb, omdat ik die niet heb.
[..]</sub>

En dat,.. nee, ik praat sowieso niet veel.. ik antwoord eigenlijk alleen maar

Wat?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 17:53 schreef sander-3 het volgende:
Wat?

Nou, hetzelfde, ik praat ook niet zo heel veel met vrienden. Voldoende gespreksstof, voldoende aanknopingspunten, maar een gesprek lukt gewoon haast niet, het is bijna altijd het beantwoorden van vragen.

Oh, dat bedoel je. Ja..

quote:

Op zondag 18 januari 2009 00:01 schreef Black_Tulip het volgende:
Mijn probleem zit ten eerste in het leren van 'niet denken, maar doen' en in het leren van de vele feitjes die er bij dit vak komen kijken. Ik wil teveel over alles nadenken en ik vrees dat het nog lang gaat duren voordat ik uit automatisme naar de koffie grijp of de hele prijslijst uit mijn hoofd weet of over de overgangen tussen de coupe's vlieg, enz. Tot die tijd zal ik gewoon sneller moeten denken, hardop dingen zeggen als "u geeft vijf euro en betaalt een vijftig, dus dan krijgt u drie vijftig terug", en heel bewust uit mijn hoofd moeten leren bij welk station ik moet bellen om bij te bestellen.

Dat herken ik ook wel. Het meer na (moeten) denken over dingen die andere mensen volgens mij automatisch doen - of zo lijkt het voor mij soms tenminste.

quote:

Aan de ene kant snap ik wat je bedoelt. Zolang hij begrip voor je kan opbrengen en met je gedrag kan omgaan is het prima. Maar hoe lang zal dat duren als hij toch niet helemaal beseft waardoor je tot je woedeuitbarstingen en paniekaanvallen gedreven wordt? Hij zegt dat je je soms als een klein kind gedraagt. Als hij dat blijft denken en hij op den duur geen geduld meer heeft met 'dat kleine kind' kan dat de relatie opbreken. Als ik jou was, zou ik het er nog maar eens goed over hebben met hem wat er in je omgaat waardoor je je gedraagt zoals je je gedraagt op zo'n moment. In feite hoef je het dan nog niet eens over autisme te hebben, maar je bent geen kind meer en dat moet je hem duidelijk maken.

Ik leg ook wel uit hoe bepaald gedrag ontstaat. Alleen hij vindt dat ik me kinderlijk (niet kinderachtig, kinderlijk) gedraag. Maar hij wijt dat dan aan het feit dat ik jonger ben dan hij en veel minder mee heb gemaakt, waardoor ik minder goed met dingen om kan gaan. Aan de andere kant begrijp ik dat dan soms ook weer niet, want hij moet toch ook zien dat ik compleet anders reageer dan bijv. zijn ex, die misschien wel ouder is dan ik, maar ook geen oorlog heeft mee gemaakt. Ik reageer op manieren waarvan ik achteraf ook inzie dat het niet normaal is, dat ik compleet overdrijf en in paniek raak om niks, dat ik hem soms heel onredelijk behandel op zo'n moment, etc. Waarvan ik iig de indruk heb dat dat niet 'normaal' is, op basis van wat ik weet van andere mensen, hoe mijn ouders zich gedragen, wat ik in soapseries zie, ik noem maar wat dingen. Alhoewel het natuurlijk altijd moeilijk blijft om te bepalen wat normaal is. Daar twijfel ik dan ook heel vaak over.

Autisme is sowieso een 'groot woord', want idd ik heb nog geen diagnose. Maar ik had hem toen wat laten lezen omdat ik er zoveel in herkende en ik was eigenlijk compleet verbaasd dat hij dat juist totaal niet in mij zag.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 00:34 schreef dutch-mamma het volgende:
Ik wil nog een stapje verder gaan. Maeghan's vriend lijkt het autisme te bagatelliseren. "Niks aan de hand, jij hebt geen autisme, jij gedraagt je gewoon als een klein kind." Een dergelijke opmerking getuigt niet van respect, sorry.
Jij bent autistisch, en hij moet dat accepteren, punt. Als hij dat niet accepteert, of het gooit op kinderachtig gedrag, dan moet ik heel eerlijk zeggen dat ik vrees voor jullie toekomst.

Jij moet met je buien leren omgaan, Maeghan, en volgens mij gaat dat steeds bete! Maar jouw vriend moet stoppen met ontkennen van jouw autisme en het bagatelliseren ervan, en al helemáál met jou met een klein kind vergelijken!

Mjah, wat B_T al zei, ik heb geen diagnose. Het is niet dat hij een door een specialist gestelde diagnose ontkent, dat zou ik ook respectloos vinden. Het is een vermoeden wat ik heb wat ik eens zou moeten laten onderzoeken (maar ja, uitstel en zo, ik ben al bijna twee jaar verhuisd en moet nog steeds een huisarts zoeken hier - ik heb drie maanden geleden het adres opgezocht, dus over een jaartje ben ik waarschijnlijk wel ingeschreven ).

Hij is verder heel lief hoor en accepteert m'n buien gewoon. Ja ok, we hebben er een paar keer ruzie door gehad (in totaal hebben we drie keer ruzie gehad in meer dan twee jaar, waarvan drie keer door mijn rariteiten), maar iedereen heeft weleens ruzie en iedereen ergert zich weleens aan de - al dan niet normale - gewoontes van een ander. Waar ik bij hem mee weg kom zonder dat we er ruzie over hebben, dat vind ik echt bizar. Ieder ander had me al honderd keer op balkon gezet. Wat dat betreft vrees ik helemaal niet voor onze toekomst, want ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo geduldig is en zoveel accepteert. Door hem gaat het met mij zelf ook beter, omdat hij accepteert wat ik op een bepaald moment voel en me de ruimte geeft. Mijn ex deed dat niet, waardoor ik dan compleet in paniek raakte of boos moest worden voordat ik m'n zin kreeg. Soms voel ik me ook net een dictator. Als we ergens zijn en ik wil weg, gaan we weg. Ook als hij eigenlijk had willen blijven, maakt ie er geen punt van en gaan we weg. Mijn ex heeft me weleens de hele dag en bijna de hele nacht meegesleept en maakte er nog een punt van toen ik er om vier uur 's nachts doorheen zat en naar het hotel wilde, na de hele dag drukte en mensen om me heen en zitten in een rokerig cafe (als carapatient) in een vreemde stad, terwijl ik niet zelf naar huis kon (geen rijbewijs of auto, geen openbaar vervoer en geen geld voor een taxi). Ik ben met m'n huidige vriend weleens ergens drie kwartier onderweg geweest ergens naartoe om na een kwartier alweer weg te willen. Ik voelde me er niet fijn, maar wilde dat niet zeggen omdat ik dat lullig vond voor hem, maar hij merkte het toch (dat zou m'n ex al nooit gemerkt hebben) en stelde zelf voor om weer weg te gaan en iets te gaan doen wat ik wel leuk vond (wat op zo'n moment een ramp is, want dan ben ik al zo geprikkeld dat ik niet eens meer weet wat ik wil). Dan is het echt een prestatie als je eruit weet te trekken wat ik wel wil. Wat dat betreft ben ik echt gigantisch blij met hem, dat is voor mij niet in woorden uit te drukken. Dus dat hij misschien niet 100% begrijpt wat er soms in me omgaat (of liever gezegd, waarom dat in me omgaat), daar kan ik echt niet zo mee zitten.

B_T: fijn voor je trouwens dat het zo goed ging op je werk. (En ik lul te veel over mezelf en heb te weinig aandacht voor andere mensen )

quote:

Op zondag 18 januari 2009 19:13 schreef Maeghan het volgende:

[..]
(...)Hij is verder heel lief hoor en accepteert m'n buien gewoon. Ja ok, we hebben er een paar keer ruzie door gehad (in totaal hebben we drie keer ruzie gehad in meer dan twee jaar, waarvan drie keer door mijn rariteiten), maar iedereen heeft weleens ruzie en iedereen ergert zich weleens aan de - al dan niet normale - gewoontes van een ander. Waar ik bij hem mee weg kom zonder dat we er ruzie over hebben, dat vind ik echt bizar. (... respectvolle knip vanwege lengte...)Wat dat betreft ben ik echt gigantisch blij met hem, dat is voor mij niet in woorden uit te drukken. Dus dat hij misschien niet 100% begrijpt wat er soms in me omgaat (of liever gezegd, waarom dat in me omgaat), daar kan ik echt niet zo mee zitten.

Bedankt voor je uitleg, en mijn excuus voor mijn te haastige conclusie!

quote:

Op zondag 18 januari 2009 12:30 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Maeghan heeft de diagnose nog niet gekregen. Laten we geen voorbarige conclusies trekken.

Je hebt gelijk... Mijn excuses!

Ik heb echt veel om op te reageren. Als je het niet op kunt brengen om deze hele post te lezen, zoek dan naar mijn reactie op jouw post. Liever dat dan dat er straks achter elkaar tien posts van mij in dit topic staan.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 16:24 schreef Treezz het volgende:
hebben jullie ook het probeem dat je niet waar je het over moet hebben met je vrienden?

Ik heb het grootste deel van mijn leven geen of uiterst weinig vrienden gehad. Dan heb je niemand om mee te praten. Maar wat betreft het probleem van gespreksstof, ja, dat herken ik wel. Maar dan alleen als het niet goed klikt eigenlijk, of als ik me erg onzeker voel. Tegenwoordig kan ik steeds meer zeggen ook als ik niet gelijk een "klik" voel. Ik was vroeger erg verlegen en gesloten. Nu lul ik iedereen de oren van de kop als ik in de juiste stemming ben Een paar anderen zeiden dat ze in een gesprek vaak vragen beantwoorden. Ik ben juist andersom. Ik ben of degene die de vragen stelt, of ik ratel aan een stuk door zonder de ander echt een kans te geven. De beste gesprekken ontstaan als ik beide tactieken combineer en de ander ook graag ratelt.

Maar het gebeurt nog steeds wel eens dat ik erg onzeker en gespannen ben en gewoon te graag iets wil zeggen. Op zo'n moment klap ik dicht en dan volgen de onaangename stiltes. Dat gebeurt dus juist bij mensen die ik erg mag waarvan ik hoop dat ze mij ook mogen. Erg naar is dat

quote:

Op zondag 18 januari 2009 16:29 schreef tijnbrein het volgende:
Dank je voor de tips.

Graag gedaan Hoe heb je tot nu toe steeds naar baantjes gezocht dan? Ben je ook wel eens naar uitzendbureaus geweest?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 19:13 schreef Maeghan het volgende:
Dat herken ik ook wel. Het meer na (moeten) denken over dingen die andere mensen volgens mij automatisch doen - of zo lijkt het voor mij soms tenminste.

Zijn er ook anderen hier die dat herkennen?

quote:

Ik leg ook wel uit hoe bepaald gedrag ontstaat. Alleen hij vindt dat ik me kinderlijk (niet kinderachtig, kinderlijk) gedraag. Maar hij wijt dat dan aan het feit dat ik jonger ben dan hij en veel minder mee heb gemaakt, waardoor ik minder goed met dingen om kan gaan. Aan de andere kant begrijp ik dat dan soms ook weer niet, want hij moet toch ook zien dat ik compleet anders reageer dan bijv. zijn ex, die misschien wel ouder is dan ik, maar ook geen oorlog heeft mee gemaakt.

Zou je dat niet tegen hem kunnen zeggen dan? Misschien kan je vragen of hij misschien meer wil letten op leeftijdsgenoten van jou die ook weinig hebben meegemaakt, kijken hoe die omgaan met situaties? Misschien dat dan het kwartje valt. Ik vermoed eigenlijk dat hij het ook niet wil zien. Op dit moment heb je nog geen diagnose en zou jouw gedrag ook best door iets anders kunnen worden veroorzaakt (al vind ik het steeds onwaarschijnlijker naarmate ik meer over je lees). Voor hem is het kwetsend om te moeten realiseren dat er iets in jouw hersenen niet helemaal vlekkeloos verloopt. Dat is waarschijnlijk niet omdat hij moeite heeft om het te accepteren. Als ik het zo hoor, houdt hij van je, dus accepteren doet hij wel. Hij wil alleen niet dat zijn eigen vriendin zichzelf zo'n zwaar syndroom aanpraat c.q. lijdt onder autisme .. Zeker de periode vlak na de diagnose is geen kattenpis.

quote:

Ik reageer op manieren waarvan ik achteraf ook inzie dat het niet normaal is, dat ik compleet overdrijf en in paniek raak om niks, dat ik hem soms heel onredelijk behandel op zo'n moment, etc. Waarvan ik iig de indruk heb dat dat niet 'normaal' is, op basis van wat ik weet van andere mensen, hoe mijn ouders zich gedragen, wat ik in soapseries zie, ik noem maar wat dingen. Alhoewel het natuurlijk altijd moeilijk blijft om te bepalen wat normaal is. Daar twijfel ik dan ook heel vaak over.

Ik ook, maar ik herken je gevoel. Als je goed let op het commentaar wat anderen leveren op je gedrag zonder dat ze weten dat je autisme hebt, merk je ook dat ze wel degelijk in de gaten hebben dat je anders bent, dat er iets niet helemaal klopt. Althans, dat is mijn ervaring. Ik geloof dat jij ook wel zulke ervaringen hebt?

quote:

Autisme is sowieso een 'groot woord', want idd ik heb nog geen diagnose. Maar ik had hem toen wat laten lezen omdat ik er zoveel in herkende en ik was eigenlijk compleet verbaasd dat hij dat juist totaal niet in mij zag.

Wat heb je hem toen laten lezen en waarom zag hij dat niet in jou? Hij wil het waarschijnlijk niet zien of hij kan het niet zien, omdat jij het onbewust te goed camoufleert. Of er is inderdaad niks aan de hand en je bent geen autist, dat kan ook nog

quote:

Het is een vermoeden wat ik heb wat ik eens zou moeten laten onderzoeken (maar ja, uitstel en zo, ik ben al bijna twee jaar verhuisd en moet nog steeds een huisarts zoeken hier - ik heb drie maanden geleden het adres opgezocht, dus over een jaartje ben ik waarschijnlijk wel ingeschreven ).

Heel herkenbaar.. Mijn tactiek is om iets te gaan doen als er meerdere dringende redenen voor zijn. Als je geen zin hebt om naar de huisarts te gaan voor je autisme, dan misschien wel omdat je je keel helemaal kapot hoest. Zo'n idee En als je er dan toch al zit, kun je gelijk vertellen wat er nog meer mankeert...

quote:

Hij is verder heel lief hoor en accepteert m'n buien gewoon. Ja ok, we hebben er een paar keer ruzie door gehad (in totaal hebben we drie keer ruzie gehad in meer dan twee jaar, waarvan drie keer door mijn rariteiten), maar iedereen heeft weleens ruzie en iedereen ergert zich weleens aan de - al dan niet normale - gewoontes van een ander.

Dat is waar.

quote:

knip

Wow. Je ex is echt een lul. Goed dat je bij hem weg bent gegaan. Wel heb ik een beetje het gevoel dat je te ver naar de andere kant doorslaat met je huidige vriend. Het is helemaal super dat je vriend zoveel begrip voor je heeft, maar misschien zou je zelf ook iets meer kunnen opofferen? Je lijkt nog ietsje meer last te hebben van 'emotional overload' dan ik, dus sorry als ik teveel vraag.

Ik ben ervan overtuigd dat hoe vaker je jezelf blootstelt aan situaties waar je helemaal door in de stress schiet, hoe beter je daar tegen kan. Het is een leerproces en ook een autist kan dat, of zal ik zeggen, ook jij kan dat. Het is zwaar en moeilijk maar het levert je zoveel op als je beseft hoeveel je vooruit bent gegaan als persoon. Probeer je eens in te denken hoe je je zou voelen als je twee uur lang kunt blijven zitten op een plek die zo stressvol voor je is dat je vroeger na een kwartier al weg zou zijn gegaan.

Dit is allemaal goed bedoeld. Sorry als ik prekerig overkom, die neiging heb ik wel eens

quote:

Op zondag 18 januari 2009 19:17 schreef Maeghan het volgende:
B_T: fijn voor je trouwens dat het zo goed ging op je werk. (En ik lul te veel over mezelf en heb te weinig aandacht voor andere mensen )

Dat geeft niet. Dat doe ik ook wel eens Dank je dat je dit ondanks je neiging om vooral over jezelf te lullen toch zegt. Dat betekent veel voor me.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:12 schreef dutch-mamma het volgende:
Je hebt gelijk... Mijn excuses!

Geen punt joh

Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef dutch-mamma het volgende:
Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

Herkenning, zeker. Ik ben nog steeds een kamikazepiloot, maar ik rijd vanaf mijn zesde alleen en ik maak zelden nog brokken. Ik zou je graag willen meegeven dat hij meer kan dan je denkt, maar dat kan ik uiteraard niet goed beoordelen. Wel wil ik je zeggen dat je niet moet vergeten dat jij zelf ook bijdraagt aan de overprikkeling. Het is, en dat zeg ik uit eigen ervaring, een enorme inspanning om mee te moeten fietsen met iemand anders, zeker als die ook nog tegen je praat. Ik heb het al enkele keren gepresteerd om in zo'n situatie totaal de verkeerde kant op te fietsen. Hij wordt waarschijnlijk door het praten met jou zo overprikkeld dat hij niet ook nog eens op het verkeer kan letten. Daarom zou ik je aanraden om hem juist wel alleen op stap te laten gaan, anders leert hij het nooit. En hij zal vast wel eens tegen een auto aankomen, maar dat is niet erg. Ik begrijp dat je dat als moeder wil voorkomen, maar je moet niet te overbeschermend zijn.

Ik zal je dit vertellen: ik was zeven. Ik had net drie weken mijn bril toen ik te roekeloos wegreed op de fiets en keihard tegen een auto aan knalde die van links kwam in een woonwijk. Ik viel op de grond en het glas van mijn bril kwam in mijn gezicht terecht. Zeven hechtingen en de littekens zijn nog steeds zichtbaar. Maar ik heb liever de herinnering aan het ongeluk dan dat ik nooit alleen zou hebben leren fietsen.

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 18:49 schreef Black_Tulip het volgende:
[..]
Wat mijn leven betreft, ik heb nu nog steeds geen psychologische begeleiding en ik vind het heel stom van mezelf dat ik er zo lang over doe om alles voor de aanmelding voor het SARR in orde te krijgen en dat ik weer zo verdomd perfectionistisch ben dat ik mezelf niet toelaat een onvolledig dossier op te sturen voordat ik contact met het SARR opneem. Het is zo stom, omdat ik nu eigenlijk weer minder hulp nodig heb dan pakweg een half jaar geleden. En het afgelopen half jaar had zoveel soepeler zijn verlopen als ik hulp had gehad. Nu vrees ik dat mijn autistische gedrag schade heeft aangebracht die niet meer is te herstellen. Wat betreft het vrienden maken, gelukkig reageren mijn nieuwe vrienden nu minder alsof ze verplicht aardig tegen me moeten doen. Het begint steeds meer echte vriendschap te zijn En ik merk dat ik me doordat ik dat weet ook beter kan ontspannen wat natuurlijk ook een positief effect heeft. En toch denk ik dat als ik hulp had gehad, dat het contacten maken in veel betere banen had kunnen leiden.

Wat goed dat het goed gaat met je vriendschappen!
M.b.t. hulp zoeken: niet te hard zijn voor jezelf; veel mensen hier hebben er moeite mee. Probeer erachter te komen wat je nou werkelijk tegen houdt.

quote:

En nu wat ik eigenlijk wilde posten Ik ging weer op zoek naar dit topic, omdat ik over een aantal dingen nadacht. Ten eerste dacht ik na over de 'theory of mind'. Dat is kort gezegd het algemene besef dat een ander ook een persoon is met een eigen denkwereld, kennis, vaardigheden en gebeurtenissen die je persoonlijkheid hebben gevormd. Het is niet alleen dat, maar ook de vaardigheid rekening te houden met het referentiekader van een ander. Er wordt gezegd dat autisten geen 'theory of mind' hebben. Volgens mij is dat niet waar, althans, niet noodzakelijk. Ik heb er namelijk wel een. Wat ik echter vandaag pas besefte is dat mijn 'theory of mind' soms gewoon niet of een stuk slechter functioneert dan wat normaal is en dat dit waarschijnlijk veel van de rare sociale situaties heeft veroorzaakt waar ik me nu nog erg over kan schamen als ik erover terug denk. Ik weet niet of er mensen zijn die dat herkennen, maar ik heb af en toe wat ik guilt trips noem. Daarmee wil ik zeggen dat ik door iets moet terug denken aan een of andere nare situatie waardoor iemand door mijn rare gedrag me niet begreep of uitlachte of iets dergelijks. Het zijn met recht trauma's eigenlijk: ze staan in mijn geheugen gegrift. Gelukkig neemt het aantal akkefietjes die dat soort trauma's opleveren af. Maar ik had er bijvoorbeeld nog niet zo heel lang geleden eentje waarbij ik iemand enthousiast ging vertellen over de introductieperiode van mijn studentenvereniging terwijl de luisteraar zelf ook lid is van die studentenvereniging Ik vind dat zo afschuwelijk genant. Hebben misschien meer mensen het idee dat hun 'theory of mind' niet of slechter functioneert, of ervaring met de 'guilt trips' waar ik het over heb?

Theory of mind: mmm, soms gaat het me goed af en soms ook helemaal niet.
Guilt trips: daar heb ik heel erg last van (gehad; het gaat de laatste tijd vrij goed). Ik weet nog exact welke "domme dingen" ik 10, 15 of zelfs 20 jaar geleden gedaan heb. Het hangt wel af van mijn zelfvertrouwen op het moment: bij weinig zelfvertrouwen kijk ik er negatiever op terug; doet het "pijn" en schaam ik me voor mijn stomme gedrag. Als ik me beter voel denk ik: "ach, iedereen doet wel een iets wat achteraf niet zo handig was."

quote:

Verder dacht ik na over mijn houding tegenover andere mensen, wat ik in het algemeen van anderen vind. Ik besefte dat ik meestal gewoon onverschillig ben. Ik zie andere mensen als mensen en ik laat ze in hun waarde, maar het duurt wat langer voordat ik ze zie als personen en belangstelling krijg in hun denkwereld (en als gevolg om mensen kan gaan geven). Bij sommige mensen kom ik nooit zo ver, ook al zit ik jarenlang bij ze in de klas. Ik houd niet van ze en ik heb geen hekel aan ze, hun leven boeit me gewoon geen fuck. Achteraf kan ik daar spijt van hebben. Zo las ik mijn jaarboek toen ik van de middelbare school af ging, en omdat iedereen daarin persoonlijke stukjes schrijft, kom je meer te weten over de denkwereld van iemand. Daar bleken toch behoorlijk interessante stukken in te staan. Ik vind het zo zonde dat ik niet genoeg contact heb gehad met mijn leeftijdsgenoten om daar achter te komen toen ik nog bij ze in de klas zat. Ik mag dan gepest zijn vroeger, maar het was voor een groot deel toch echt mijn eigen schuld.

Herkenbaar.

quote:

Op woensdag 14 januari 2009 12:23 schreef Pyjama het volgende:
Die ''Guilt Trips'' zijn toch niet specifiek voor autisme? Of heb ik het mis?

Dat denk ik ook niet, nee. Ik denk dat het ook iets is van mensen met weinig zelfvertrouwen in het algemeen. Dat autisten dit sterk hebben komt volgens mij omdat ze moeite hebben goed te reageren op hun omgeving, daardoor veel "fouten" maken en in de hoop in de toekomst hun hoofd minder vaak te stoten het zo goed onthouden.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:53 schreef Ferrobar het volgende:

[..]

Wat goed dat het goed gaat met je vriendschappen!

Dank je

quote:

M.b.t. hulp zoeken: niet te hard zijn voor jezelf; veel mensen hier hebben er moeite mee. Probeer erachter te komen wat je nou werkelijk tegen houdt.

Ik weet het. Uitstelgedrag Ik ben te perfectionistisch. Ik wil voldoen aan de eis die ze op hun website hebben staan. Ik wil ieder kutdocument dat in het dossier moet komen kunnen opsturen, ook al weet ik dat het nooit gaat lukken. Ik zou natuurlijk ook gewoon kunnen bellen om te zeggen dat ik door mijn handicap geen volledig dossier kan opsturen, maar daar ben ik te trots voor. Dat betekent wel dat ik ook nog over niet heel veel informatie beschik over het SARR, maar wel al vastbesloten ben om daar (en nergens anders!) hulp te gaan zoeken.

Stom he Maar ik heb veel te veel andere dingen aan mijn hoofd om nu aan het SARR te denken. Niet dat ik nu bezig ben met die andere dingen die ik dan moet doen



En nu ophouden met klagen en gewoon doen.

quote:

Theory of mind: mmm, soms gaat het me goed af en soms ook helemaal niet.
Guilt trips: daar heb ik heel erg last van (gehad; het gaat de laatste tijd vrij goed). Ik weet nog exact welke "domme dingen" ik 10, 15 of zelfs 20 jaar geleden gedaan heb. Het hangt wel af van mijn zelfvertrouwen op het moment: bij weinig zelfvertrouwen kijk ik er negatiever op terug; doet het "pijn" en schaam ik me voor mijn stomme gedrag. Als ik me beter voel denk ik: "ach, iedereen doet wel een iets wat achteraf niet zo handig was."

Wow, 20 jaar geleden. Hoe oud ben je dan nu eigenlijk?

Bedankt voor die nuance trouwens. Zo ervaar ik het zelf ook

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:03 schreef Ferrobar het volgende:

[..]

Dat denk ik ook niet, nee. Ik denk dat het ook iets is van mensen met weinig zelfvertrouwen in het algemeen. Dat autisten dit sterk hebben komt volgens mij omdat ze moeite hebben goed te reageren op hun omgeving, daardoor veel "fouten" maken en in de hoop in de toekomst hun hoofd minder vaak te stoten het zo goed onthouden.

Goede verklaring.

Ik moet dus eigenlijk echt stoppen met fokken nu en een presentatie in elkaar flansen, maar ik wilde nog een ding zeggen. dutch-mamma, ik zie dat je nu online bent, maar niet reageert op mijn post. Het spijt me als mijn vorige post je heeft geschokt. Natuurlijk is het erg als je kind onder een auto komt en je het had kunnen voorkomen, maar het is jouw schuld niet, ook niet als je het kind alleen laat rijden. De kans dat juist jouw kind (ook al is hij autistisch!) zal omkomen bij een verkeersongeluk is ontstellend klein. Ik neem aan dat je jouw kind een zo prettig mogelijk leven gunt, niet? Daarbij hoort ook onafhankelijkheid en zelfstandigheid. Ga een keer fietsen met je zoon en laat hem dan een paar straten alleen rijden. Controleer hoe het met hem gaat. Bouw dat zo op totdat je met een gerust hart hem volledig alleen kan laten. Het is beter zo voor jou en voor je kind.

@ Black_Tulip
Ik sta bij alle uitzendbureau in mijn woonplaats ingeschreven. Alleen er is op dit moment gewoon weinig werk. Maar ik houd mijn ogen wel open voor dingen die langs komen.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:21 schreef tijnbrein het volgende:
@ Black_Tulip
Ik sta bij alle uitzendbureau in mijn woonplaats ingeschreven. Alleen er is op dit moment gewoon weinig werk. Maar ik houd mijn ogen wel open voor dingen die langs komen.

Mooi Ik hoop dat er iets voor je is. Schrijf je anders ook in bij uitzendbureaus die hun vacatures online hebben staan, misschien helpt dat. Of reageer je al online op vacatures?

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef Black_Tulip het volgende:
Zou je dat niet tegen hem kunnen zeggen dan? Misschien kan je vragen of hij misschien meer wil letten op leeftijdsgenoten van jou die ook weinig hebben meegemaakt, kijken hoe die omgaan met situaties? Misschien dat dan het kwartje valt. Ik vermoed eigenlijk dat hij het ook niet wil zien. Op dit moment heb je nog geen diagnose en zou jouw gedrag ook best door iets anders kunnen worden veroorzaakt (al vind ik het steeds onwaarschijnlijker naarmate ik meer over je lees). Voor hem is het kwetsend om te moeten realiseren dat er iets in jouw hersenen niet helemaal vlekkeloos verloopt. Dat is waarschijnlijk niet omdat hij moeite heeft om het te accepteren. Als ik het zo hoor, houdt hij van je, dus accepteren doet hij wel. Hij wil alleen niet dat zijn eigen vriendin zichzelf zo'n zwaar syndroom aanpraat c.q. lijdt onder autisme .. Zeker de periode vlak na de diagnose is geen kattenpis.

Ik wacht wel tot ik een keer mezelf naar een dokter geschopt heb. Mocht het ooit tot een diagnose komen, dan zie ik het wel en dan accepteert hij dat ook vast wel. En ergens heb ik dat ook wel, dat ik denk 'praat ik mezelf niet iets aan wat ik niet heb?'. Ergens wil ik het graag weten, ergens wil ik het ook gewoon helemaal niet hebben. Soms denk ik 'ik heb het gewoon, pech' en soms denk ik 'nee joh, het gaat veel te goed om zoiets te hebben'. Ik voel me af en toe zo'n aansteller als ik hier een hele lap tekst post.

quote:

Ik ook, maar ik herken je gevoel. Als je goed let op het commentaar wat anderen leveren op je gedrag zonder dat ze weten dat je autisme hebt, merk je ook dat ze wel degelijk in de gaten hebben dat je anders bent, dat er iets niet helemaal klopt. Althans, dat is mijn ervaring. Ik geloof dat jij ook wel zulke ervaringen hebt?

Ja, soms denk ik dat mensen er niks van merken. En dan opeens krijg je weer zo'n rotopmerking naar je hoofd waardoor je merkt dat je er toch niet helemaal bijhoort, toch niet helemaal meekomt, toch niet helemaal opgaat in de massa ofwel op momenten dat je dat zou willen ofwel op momenten dat je denkt dat dat zo is omdat je naar jouw idee gewoon niets bijzonders doet.

quote:

Wat heb je hem toen laten lezen en waarom zag hij dat niet in jou? Hij wil het waarschijnlijk niet zien of hij kan het niet zien, omdat jij het onbewust te goed camoufleert. Of er is inderdaad niks aan de hand en je bent geen autist, dat kan ook nog

Tja, iets uit een boek over Asperger. Maar het ging idd wel over bepaald gedrag wat ik onderdruk, op dat moment stond ik daar alleen niet bij stil. Hij weet niet hoe ik me vroeger op school voelde of hoe het daar ging, dat ik gepest werd, dat ik nauwelijks vrienden had, etc. Ik vertel dat soort dingen wel, maar het is logisch dat hij niet weet hoe ik me daarbij voelde of zo.

quote:

Heel herkenbaar.. Mijn tactiek is om iets te gaan doen als er meerdere dringende redenen voor zijn. Als je geen zin hebt om naar de huisarts te gaan voor je autisme, dan misschien wel omdat je je keel helemaal kapot hoest. Zo'n idee En als je er dan toch al zit, kun je gelijk vertellen wat er nog meer mankeert...

Ja en dat de dokter dan vraagt of je voortaan niet gewoon een nieuwe afspraak kunt maken voor die andere dingen omdat ie anders uitloopt

quote:

Wow. Je ex is echt een lul. Goed dat je bij hem weg bent gegaan. Wel heb ik een beetje het gevoel dat je te ver naar de andere kant doorslaat met je huidige vriend. Het is helemaal super dat je vriend zoveel begrip voor je heeft, maar misschien zou je zelf ook iets meer kunnen opofferen? Je lijkt nog ietsje meer last te hebben van 'emotional overload' dan ik, dus sorry als ik teveel vraag.

Ik denk dat dat inderdaad mijn voornaamste probleem is, het overprikkeld raken door veel mensen om me heen te hebben (en dan raak ik ook gevoeliger voor zintuiglijke prikkels trouwens, terwijl ik daar als ik niet in een stressvolle situatie verkeer eigenlijk weinig last van heb) en het emotioneel raken om 'stomme dingen'. Dat en mijn gebrek aan orde en mijn waardeloze manier om dan orde te proberen te scheppen., maar da's weer een hele andere categorie. Als ik weet dat hij iets leuk vindt, dan proberen we een compromis te vinden of zo. We gaan bijvoorbeeld graag naar Scheveningen. Het probleem is echter dat ik in de zomer helemaal gek word van al die mensen (en kinderen). Dus wat we dan doen is ofwel verder weg van de drukte en dan gaan we meestal gelijk vis eten bij Thierry's place of we gaan in de branding lopen, want daar liggen geen mensen te zonnen natuurlijk. Maar in de zomer over de promenade lopen? Echt niet.

Tegenwoordig denk ik ook zelf beter na over wat ik wel of niet wil. Dus ik ga niet meer naar de stad in het weekend, maar liever doordeweeks. Als ik wel naar de stad ga in het weekend, kom ik alleen in de Donner (ja, dat heet anders tegenwoordig maar Selexyz is stom) want daar is het rustig en ik hou van boeken. Dan gaat hij gewoon naar Media Markt en spreken we na een uur of zo weer af.

Nou ja en waar ik het dus over had waar we naartoe gereden waren, dat was Kinderdijk. We hadden niet veel geld en wilden wel af en toe wat doen, dus we dachten dat het misschien wel aardig was om de molens daar te bekijken. Nou heb ik de vervelende neiging om ook enorm gestresst te raken van stille, lege landschappen. Vraag me niet waarom, maar zet me in de polder en ik word gek. Als ik op vakantie ga, ga ik ook altijd naar een stad, want ik kan niet tegen stilte. Ik slaap ook het liefst met het geluid van auto's op de achtergrond. Beetje tegenstrijdig misschien, maar zo werk ik nou eenmaal. Kortom, we waren net daar binnen (na autorijden met iemand anders naast me = vermoeiend, de weg zoeken = gekmakend, een parkeerplaats zoeken = irritant) en toen kwamen we daar... Stond ik dus in de verlaten polder tussen bussen vol met Aziatische toeristen. Polder + mensenmassa => Maeghan wordt gek.

quote:

Ik ben ervan overtuigd dat hoe vaker je jezelf blootstelt aan situaties waar je helemaal door in de stress schiet, hoe beter je daar tegen kan. Het is een leerproces en ook een autist kan dat, of zal ik zeggen, ook jij kan dat. Het is zwaar en moeilijk maar het levert je zoveel op als je beseft hoeveel je vooruit bent gegaan als persoon. Probeer je eens in te denken hoe je je zou voelen als je twee uur lang kunt blijven zitten op een plek die zo stressvol voor je is dat je vroeger na een kwartier al weg zou zijn gegaan.

Is ook zo. Ik kan tegenwoordig veel beter in het openbaar vervoer. Vroeger moest ik regelmatig uitstappen omdat ik het niet volhield of ik nam een andere trein. En als ik in paniek raak, weet ik mezelf nog wel af te leiden en tot hyperventilatie komt het al helemaal niet meer. Daar heb ik wel last van gehad in het verleden, al was dat ook heel anders omdat ik toen nog depressief was en ad slikte.

quote:

Dat geeft niet. Dat doe ik ook wel eens Dank je dat je dit ondanks je neiging om vooral over jezelf te lullen toch zegt. Dat betekent veel voor me.

Ja ik vind het leuk voor je en ik weet hoe moeilijk het is, daarom zeg ik het ook. Waar ik ook aan dacht eigenlijk is dat het voor 'normale' mensen zoiets is wat ze niet begrijpen en dat ze dan soms lullige reacties geven. Ze begrijpen niet dat je ergens blij mee kunt zijn terwijl het voor hun normaal is. Ik heb van m'n vorige werk veel geleerd op sociaal vlak (leiding geven, vergaderen, samenwerken). Mijn ouders begrepen totaal niet wat ik daar deed, omdat het intellectueel zwaar onder m'n niveau is. Nu was ik me toen nog helemaal niet bewust van alles wat ik nu vermoed. Ik dacht toen dat het te maken had met mijn geschiedenis van depressies (zware depressie + winterdepressies), dat belemmerde me ook enorm in mijn functioneren, in combinatie met het feit dat ik een klassieke underachiever ben (net als m'n vader trouwens - da's dan ook de enige die nooit kritiek geeft op dat vlak). Ik had op dat moment al wel door dat ik gewoon niet kan presteren zoals ik dat optimaal zou kunnen. Dat ik misschien wel een hoger niveau aankan dan veel andere mensen, maar dat me dat maar een deel van de tijd lukt. Ik heb ze dat toen op die manier wel deels uit kunnen leggen, maar het blijft lastig. En zeker bij mensen die wat verder van je afstaan, die ga je niet uitleggen hoe iets zit, maar ze kunnen wel vervelend reageren. Mijn opa en oma waren "teleurgesteld" dat ik zo'n baan had. Altijd fijn om te horen... Mensen kunnen (goedbedoeld) zo stom reageren met "waarom ga je niet X doen, want dat staat beter op je CV" of zo. Terwijl het voor jou niet haalbaar is omdat constant te doen (naast een opleiding, of uberhaupt niet). Dus daarom, ik begrijp wel dat het voor jou fijn is om te merken dat het goed gaat en dat je eigenlijk helemaal niet zo ver onder je target zat.

Wat je zei over zien of mensen twijfelen of echt niets willen, dat herken ik ook trouwens. Mijn baas loopt vaak op mensen af en zegt dan "ik zie een vragende blik, zegt u het maar" terwijl ik vaak mensen zie lopen en denk dat ze op het punt staan om iets te gaan vragen en dan reageren ze met "nee hoor, er is niks" of zo. Ik zie dat dus blijkbaar niet.

Shit, ik wist dat ik niet op vernieuwen moest drukken Maeghan, ik lees je post, maar reageren doe ik een andere keer, goed?

* Black_Tulip probeert alle browservensters te sluiten...

Oh en nog iets genants... SARR, zeg je dan gewoon de afkorting of zeg je 'sar'? Met dat soort dingenw eet ik dat nooit zeker en dat is dus voor mij ook een reden om niet naar een huisarts te gaan omdat ik dan moet zeggen dat ik daar heen wil en ik weet niet zeker hoe je het uitspreekt.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:32 schreef Black_Tulip het volgende:
Shit, ik wist dat ik niet op vernieuwen moest drukken Maeghan, ik lees je post, maar reageren doe ik een andere keer, goed?

* Black_Tulip probeert alle browservensters te sluiten...

*snapt*

Ik ging ook om half zeven offline om aan m'n cursus te werken namelijk.
_{En toen dacht ik 'ik zal m'n vakantiebestemming eens op google earth opzoeken en toen kwam ik erachter dat je er ook zelf foto's bij kon zetten en zo...}

quote:

Op zondag 18 januari 2009 22:31 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Mooi Ik hoop dat er iets voor je is. Schrijf je anders ook in bij uitzendbureaus die hun vacatures online hebben staan, misschien helpt dat. Of reageer je al online op vacatures?

Ik ben al bij zo veel bureau's in geschreven dat ik af en toe het overzicht kwijt ben. Maar ik ga weer verder zoeken op internet enzo.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 19:13 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat herken ik ook wel. Het meer na (moeten) denken over dingen die andere mensen volgens mij automatisch doen - of zo lijkt het voor mij soms tenminste.
[..]

Ik leg ook wel uit hoe bepaald gedrag ontstaat. Alleen hij vindt dat ik me kinderlijk (niet kinderachtig, kinderlijk) gedraag. Maar hij wijt dat dan aan het feit dat ik jonger ben dan hij en veel minder mee heb gemaakt, waardoor ik minder goed met dingen om kan gaan. Aan de andere kant begrijp ik dat dan soms ook weer niet, want hij moet toch ook zien dat ik compleet anders reageer dan bijv. zijn ex, die misschien wel ouder is dan ik, maar ook geen oorlog heeft mee gemaakt. Ik reageer op manieren waarvan ik achteraf ook inzie dat het niet normaal is, dat ik compleet overdrijf en in paniek raak om niks, dat ik hem soms heel onredelijk behandel op zo'n moment, etc. Waarvan ik iig de indruk heb dat dat niet 'normaal' is, op basis van wat ik weet van andere mensen, hoe mijn ouders zich gedragen, wat ik in soapseries zie, ik noem maar wat dingen. Alhoewel het natuurlijk altijd moeilijk blijft om te bepalen wat normaal is. Daar twijfel ik dan ook heel vaak over.

Voor een groot deel is het vaak onervarenheid, als autist weet je (nog) niet hoe je daar mee om moet gaan. Na die ervaring weet je dat waarschijnlijk wel, maar het kan ook zijn dat je er alleen maar mee weet om te gaan. (Natuurlijk, dat geld voor iedereen: door ervaring leer je. In het geval van autisten is het toch wat anders, alleen weet ik nu niet hoe dat te verwoorden.)

quote:

Autisme is sowieso een 'groot woord', want idd ik heb nog geen diagnose. Maar ik had hem toen wat laten lezen omdat ik er zoveel in herkende en ik was eigenlijk compleet verbaasd dat hij dat juist totaal niet in mij zag.

Als je veel aanpassingsvermogen hebt (of ervaren bent...), dan zullen heel veel mensen het niet (h)erkennen.

quote:

[..]

Mjah, wat B_T al zei, ik heb geen diagnose. Het is niet dat hij een door een specialist gestelde diagnose ontkent, dat zou ik ook respectloos vinden. Het is een vermoeden wat ik heb wat ik eens zou moeten laten onderzoeken (maar ja, uitstel en zo, ik ben al bijna twee jaar verhuisd en moet nog steeds een huisarts zoeken hier - ik heb drie maanden geleden het adres opgezocht, dus over een jaartje ben ik waarschijnlijk wel ingeschreven ).

Hij is verder heel lief hoor en accepteert m'n buien gewoon. Ja ok, we hebben er een paar keer ruzie door gehad (in totaal hebben we drie keer ruzie gehad in meer dan twee jaar, waarvan drie keer door mijn rariteiten), maar iedereen heeft weleens ruzie en iedereen ergert zich weleens aan de - al dan niet normale - gewoontes van een ander. Waar ik bij hem mee weg kom zonder dat we er ruzie over hebben, dat vind ik echt bizar. Ieder ander had me al honderd keer op balkon gezet. Wat dat betreft vrees ik helemaal niet voor onze toekomst, want ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo geduldig is en zoveel accepteert. Door hem gaat het met mij zelf ook beter, omdat hij accepteert wat ik op een bepaald moment voel en me de ruimte geeft. Mijn ex deed dat niet, waardoor ik dan compleet in paniek raakte of boos moest worden voordat ik m'n zin kreeg. Soms voel ik me ook net een dictator. Als we ergens zijn en ik wil weg, gaan we weg. Ook als hij eigenlijk had willen blijven, maakt ie er geen punt van en gaan we weg. Mijn ex heeft me weleens de hele dag en bijna de hele nacht meegesleept en maakte er nog een punt van toen ik er om vier uur 's nachts doorheen zat en naar het hotel wilde, na de hele dag drukte en mensen om me heen en zitten in een rokerig cafe (als carapatient) in een vreemde stad, terwijl ik niet zelf naar huis kon (geen rijbewijs of auto, geen openbaar vervoer en geen geld voor een taxi). Ik ben met m'n huidige vriend weleens ergens drie kwartier onderweg geweest ergens naartoe om na een kwartier alweer weg te willen. Ik voelde me er niet fijn, maar wilde dat niet zeggen omdat ik dat lullig vond voor hem, maar hij merkte het toch (dat zou m'n ex al nooit gemerkt hebben) en stelde zelf voor om weer weg te gaan en iets te gaan doen wat ik wel leuk vond (wat op zo'n moment een ramp is, want dan ben ik al zo geprikkeld dat ik niet eens meer weet wat ik wil). Dan is het echt een prestatie als je eruit weet te trekken wat ik wel wil. Wat dat betreft ben ik echt gigantisch blij met hem, dat is voor mij niet in woorden uit te drukken. Dus dat hij misschien niet 100% begrijpt wat er soms in me omgaat (of liever gezegd, waarom dat in me omgaat), daar kan ik echt niet zo mee zitten.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef dutch-mamma het volgende:
Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

Kan ook zijn dat hij even helemaal opgaat in zijn gedachten en de rest vergeet. Overprikkeling lijkt mij een 'angstreactie' te weeg te brengen en bijbehorend gedrag; opgaan in je gedachten levert meestal een verbaasde blik op (net als het wakker worden, je bent verbaasd waar je bent en beseft opeens weer wat er speelt)

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef Black_Tulip het volgende:
Ik heb echt veel om op te reageren. Als je het niet op kunt brengen om deze hele post te lezen, zoek dan naar mijn reactie op jouw post. Liever dat dan dat er straks achter elkaar tien posts van mij in dit topic staan.
[..]

Ik heb het grootste deel van mijn leven geen of uiterst weinig vrienden gehad. Dan heb je niemand om mee te praten. Maar wat betreft het probleem van gespreksstof, ja, dat herken ik wel. Maar dan alleen als het niet goed klikt eigenlijk, of als ik me erg onzeker voel. Tegenwoordig kan ik steeds meer zeggen ook als ik niet gelijk een "klik" voel. Ik was vroeger erg verlegen en gesloten. Nu lul ik iedereen de oren van de kop als ik in de juiste stemming ben Een paar anderen zeiden dat ze in een gesprek vaak vragen beantwoorden. Ik ben juist andersom. Ik ben of degene die de vragen stelt, of ik ratel aan een stuk door zonder de ander echt een kans te geven. De beste gesprekken ontstaan als ik beide tactieken combineer en de ander ook graag ratelt.

Zoiets ja. Op kantoor is de standaardvraag "waarom" door mij redelijk bekend geworden en het zet de anderen wel aan het denken waarom sommige vragen er zijn
(Ik krijg ze nog wel om, allemaal )

quote:

[..]
Dit is allemaal goed bedoeld. Sorry als ik prekerig overkom, die neiging heb ik wel eens
[..]

Roept pijnlijke herinneringen op.