PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 11

Morgen heb ik een presentatie waar ik morgenochtend nog aan moet werken, maar dat komt goed. Donderdag heb ik tentamen, maar als ik daar donderdagochtend nog even aan werk, zie ik dat ook wel goed komen. En het ziet er naar uit dat ik mijn papers later mag inleveren

Vandaag heb ik weer een inwerksessie gehad, maar nu met de man met wie ik het de eerste keer had. Het ging op zich aardig, al ging het een stuk beter toen ik alleen was. Nu mijn collega's weten dat ik autisme heb, probeer ik zoveel mogelijk uit te leggen wat ik wel en wat ik niet kan, maar ik ben het inmiddels een beetje zat en ik denk zij ook Vanaf nu mag ik maar weer gaan benadrukken dat ik verder ook maar een mens ben. Dus... Als ik weer op mijn werk ben, 'don't say the A-word'

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:

Wat zijn jouw ervaringen met dingen terug lezen van vroeger?

"Heb ik dat geschreven? " en "Ok, nu snap ik waarom ze me toen zo ongenuanceerd vonden "

quote:

Ok. Dus je hebt inwendige paniekbuien die meestal niet tot uitbarsting komen? Bij mij is het zo dat de spanning zich in me opbouwt tot een voor mij ondraaglijk niveau. Totdat het op dat niveau is, kan ik het nog redelijk goed verborgen houden dat ik me kut voel. Tot dat moment kan ik er ook wat aan doen om te voorkomen dat ik ga huilen. De enige oplossing is in feite maken dat ik weg kom van wat het ook is wat me zo op zit te fokken, maar dat gaat niet altijd. Als ik niet weg kan, knakt er uiteindelijk iets in me en ik kan ik alleen nog maar huilen en het maakt echt niet uit waar of met wie ik ben. Ik voel me eigenlijk pas echt doodongelukkig als ik dat punt heb bereikt. Het lijkt dan alsof huilen echt niet oplucht en alles alleen maar erger maakt. Maar voordat ik weer bedaar en weer verder kan zijn we weer een kwartier tot een half uur verder. En het duurt nog steeds een paar uur voordat ik me weer op mijn gemak voel.

Heb ik ook weleens ja. Bijv. toen ik ruzie had met m'n vriend, de enige die me 9 van de 10 keer wel rustig krijgt... En toen had ik opeens niks of niemand meer om op terug te vallen... Nou ja, het probleem was ook, normaalgesproken denk ik 'ik moet weg, ik moet naar huis', maar we waren al thuis. Maar dan moet ik gewoon weg, dus ik was gewoon in de auto gestapt en rondjes gaan rijden en m'n vriend was toen weer ongerust waar ik was. Op dat moment wilde ik gewoon zo intens ophouden met te bestaan.

quote:

Dat ken ik dan weer niet.

Ik kan me druk maken om de kleinste dingen en op de gekste manieren. Als ik op vakantie ga, heb ik weeeeeeeeeken of maanden van tevoren zowel dag- als nachtmerries over alles wat er mis kan gaan... Van zinkende boten, verdwijnende koffers, brand in het hotel tot overstromingen. Oh en wat jij zei over die trolley met kleding die verdwenen is: dat is dus de reden waarom ik niet vlieg. Als ik ergens in een wildvreemde stad sta en mijn koffer met mijn spullen is weg, kun je me opvegen denk ik.

Wat het trouwens ook is met dat van m'n vorige baan: doordat mensen dat dan een paar keer doen, die dingen verzinnen, ga ik aan mezelf twijfelen. Dan denk ik 'misschien heb ik wel wat gezegd en kan ik het me niet herinneren - misschien ben ik gek en zeg ik wel heel de tijd dingen die ik me niet kan herinneren' of 'misschien ben ik inderdaad wel een slecht iemand en zeggen mensen daarom die dingen'. Ik heb al geen stabiel wereldbeeld... Ik weet niet of het alles verklaart, maar tijdens m'n depressie had ik een vertekend zelfbeeld, ik had lichtelijk paranoide neigingen en zag/hoorde dingen die er niet waren. Daardoor leer je ahw dat je niet op jezelf en je eigen waarneming kunt vertrouwen en ik merk dat ik dat nu nog steeds niet goed durf. Het gaat goed tot er zoiets vervelends gebeurt en dan begin ik te denken dat ik het zelf misschien wel helemaal fout zie.

En nog even dit. Dit is een gesprek wat ik vandaag heb gevoerd. De situatie: ik sta in een broodjeszaak in een lange rij op mijn beurt te wachten en ik zie ineens dat een bekende, ik noem haar even Anne, ook binnenkomt. Dit gebeurt er:

Ik: "Hey Anne, leuk om je te zien! Hoe gaat het met je?"
Anne: "Ja, leuk om jou weer te zien Het gaat goed. Wel een beetje druk en zo. Hoe gaat het met jou?"
Ik: "Nou, helemaal niet zo goed eigenlijk. -blablabla- En ik heb pas een hele zware ervaring gehad waardoor ik me nog onzekerder voel en nog ongevoeliger, dus nee, het gaat helemaal niet zo goed eigenlijk."
Anne: "Oh, wat vervelend voor je! Ja, ik kan wel begrijpen dat je het druk hebt. Maar wat is dan die zware ervaring als ik vragen mag?"
Ik: Nou, eigenlijk kan je het pas begrijpen als ik je eerst iets vertel wat ik je nog niet heb verteld. Ik heb autisme en...."

Ik leg haar uit wat er die dag gebeurde. Ondertussen staat Anne me als een dom schaap aan te gapen. We lopen verder en intussen zijn we duidelijk in gehoorsafstand van de verkopers.

Ik: "En het is niet makkelijk, moet je het nou wel vertellen of niet vertellen. Ik wil voorkomen dat mensen denken, oh ze is een autist, dus dan doet ze dit of dat, maar ik wil ook dat mensen me goed kunnen begrijpen. Al zijn veel vooroordelen ook waar, vele ook niet."
Anne: "Ja, ik kan begrijpen dat dat moeilijk is inderdaad."

Ondertussen heeft Anne haar broodje gekocht en ben ik aan de beurt. Ik twijfel of ik wel genoeg kleingeld heb, dus voordat ik aan de beurt ben, heb ik een keuze gemaakt en heb ik 3.50 uitgeteld voor dat broodje.

Ik: "Hoi, doe mij maar *dat* broodje alsjeblieft."
Verkoper: "Helaas, dat kan niet, want dat hebben we niet meer."
Ik: .... "... Ok, nou, doe mij maar *dat* broodje dan."

De verkoper geeft me het broodje.

Verkoper: "Dat is dan 3.75 alsjeblieft."
Ik: Ik wijs naar bord waar 3.50 op staat
Verkoper: "Het was maar een geintje, sorry sorry sorry sorry!"
Ik: ...... "Lul.."
Verkoper: "Is het erg?"
Ik: "Nee, geeft niet."

Ik wil niet bot overkomen, maar: wat is je punt? Gaat het om Anne of om de verkoper? Ik snap het niet.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:26 schreef Maeghan het volgende:
Ik wil niet bot overkomen, maar: wat is je punt? Gaat het om Anne of om de verkoper? Ik snap het niet.

Ik vond ze allebei apart, maar het gaat me hier meer om de verkoper.

Hij was zich uitgebreid aan het verontschuldigen en voelde zich zichtbaar opgelaten. Zo'n reactie van iemand die iets zei dat ik verkeerd begreep (meestal een grapje of een niet serieus bedoelde opmerking) had ik nog niet meegemaakt. Meestal reageren mensen heel lacherig of zeggen ze "dat moet je niet zo serieus nemen". Zelden krijg ik een 'sorry' te horen, laat staan dat iemand zich zo schaamt. Daardoor was mijn vermoeden binnen een paar tellen dat hij me aan het testen was. Hij had mij horen praten over vooroordelen over autisme en wilde eens kijken hoe ik zou reageren op zijn 3.75. Kennelijk had hij niet verwacht dat ik zo zou reageren, want hij kon wel door de grond zakken geloof ik.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:32 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Ik vond ze allebei apart, maar het gaat me hier meer om de verkoper.

Hij was zich uitgebreid aan het verontschuldigen en voelde zich zichtbaar opgelaten. Zo'n reactie van iemand die iets zei dat ik verkeerd begreep (meestal een grapje of een niet serieus bedoelde opmerking) had ik nog niet meegemaakt. Meestal reageren mensen heel lacherig of zeggen ze "dat moet je niet zo serieus nemen". Zelden krijg ik een 'sorry' te horen, laat staan dat iemand zich zo schaamt. Daardoor was mijn vermoeden binnen een paar tellen dat hij me aan het testen was. Hij had mij horen praten over vooroordelen over autisme en wilde eens kijken hoe ik zou reageren op zijn 3.75. Kennelijk had hij niet verwacht dat ik zo zou reageren, want hij kon wel door de grond zakken geloof ik.

Hm. Het enige wat me opviel was dat je meteen zo veel vertelde aan Anne. Behalve m'n vriend vertel ik dat soort dingen noooit (en zelfs dan nog met een omweg, in horten en stoten en meestal als ie half slaapt). En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Tja, verder, ach. Flauw grapje om te zeggen dat het E3,75 is ipv E3,50. Zou iemand dat normaal ook doen? Ik weet het niet. Overigens zeggen mensen tegen mij wel vaker sorry. Als ze een grapje maken en ik vat het verkeerd op en ik sta te kijken alsof m'n konijn net dood is gegaan (nou ja, bij wijze van, want ikheb geen konijn), dan hebben ze wel door dat ik het persoonlijk opvat.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:34 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Hm. Het enige wat me opviel was dat je meteen zo veel vertelde aan Anne. Behalve m'n vriend vertel ik dat soort dingen noooit (en zelfs dan nog met een omweg, in horten en stoten en meestal als ie half slaapt). En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Ik ben daar heel zwartwit mee. D.w.z., ik weet wat dat betreft weinig nuance in mijn gedrag aan te brengen. Ik zeg óf veel te weinig óf veel te veel. Soms vind ik dat het mensen echt geen drol aan gaat hoe mijn persoonlijke leven eruitziet. En soms wil ik iets vertellen en dan maakt het me niet uit als ik mijn hele ziel blootleg. Lekker boeiend hoe een ander daar dan over denkt verder. Daar kan ik me dan ook niet druk over maken

Ik heb leren praten om te voorkomen dat ik alles opkrop en daar doodongelukkig van word. Soms en zeker als het minder gaat, schiet ik daar in door.

Anyway. Het is al weer half een geweest en ik wilde morgen vroeg op om de handout voor mijn presentatie af te maken. Ik reageer de volgende keer op je post.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:34 schreef Maeghan het volgende:
En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Jij bent er ook zo een die posts nog edit! Ik heb je wel door (geen punt hoor, doe ik ook)

Nee, als ik eenmaal aan het praten geslagen ben, sla ik niet meer dicht Of er moet iemand binnenlopen aan wie ik dat soort informatie echt niet kwijt wil

quote:

Tja, verder, ach. Flauw grapje om te zeggen dat het E3,75 is ipv E3,50. Zou iemand dat normaal ook doen? Ik weet het niet.

Het is geen geintje. Dat is 1 ding dat ik inmiddels wel heb geleerd. Mensen willen vaak iets kunnen zeggen zonder dat iemand er direct op ingaat, maar de enige manieren waarop dat kan is ironie en zeggen dat je een grapje maakt als iemand er toch serieus op ingaat. Dat is soms een grapje maar volgens mij meestal niet.

Iemand vroeg mij vandaag of ik zijn naam nog wist en zei daarna gelijk dat het een grapje was. Nee, natuurlijk is het geen grapje. Hij vroeg zich oprecht bezorgd af of ik misschien nog steeds zijn naam niet had kunnen leren, maar hij begreep ook wel wat zoiets een wat kwetsende vraag is. Dus dan dek je het in door te zeggen dat het een grapje is.

Edit

En nog iets. Of mensen normaal als grapje zouden zeggen dat iets 3.75 is in plaats van 3.50? Nee, ik denk van niet.

quote:

Overigens zeggen mensen tegen mij wel vaker sorry. Als ze een grapje maken en ik vat het verkeerd op en ik sta te kijken alsof m'n konijn net dood is gegaan (nou ja, bij wijze van, want ikheb geen konijn), dan hebben ze wel door dat ik het persoonlijk opvat.

Dat ik me echt beledigd voel door een opmerking komt niet zo vaak voor, wel dat aan mijn gezicht af te lezen valt dat ik iets heel vreemd vind.

En nu ga ik dus weg

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 09:42 schreef Black_Tulip het volgende:
(...)Maar ik denk dat je de verkeerde oplossing kiest. Samen lopen maakt je zoon niet onafhankelijker en het teveel aan binnenkomende informatie dat veroorzaakt wordt door het feit dat het kind ergens heen moet én tegelijkertijd moet communiceren blijft. Als ik druk pratend met een studiegenoot over straat loop heb ik nog steeds het gevaar dat ik fietsers over het hoofd zie, niet meer goed kan opletten op voorbij komende auto's en vergeet dat ik allang afscheid had moeten nemen en een andere kant op had moeten lopen. Ik begrijp dat je prioriteit op dit moment is om het gevaar te verminderen en natuurlijk ben als voetganger langzamer dan een fietser en bots je als voetganger ergens minder hard tegen aan dan een fietser. Maar het is geen oplossing van het probleem.
[..]

Mijn grootste angst is een ongeluk, ja. En een oplossing van het probleem... Ja, het prikkelarm maken van de omgeving. Maar dat lukt een beetje lastig op straat. Ik kan moeilijk alle automobilisten en bus-chauffeurs verzoeken extra goed op te letten omdat er een kind aankomt dat problemen in het verkeer heeft...
Ik denk toch dat het een kwestie van veel oefenen is. Hij mag nu het laatste school zelf fietsen, de enige kruisingen daar zijn fietspaden.
Weet je... Iemand leert door zijn ongelukken maar onder een auto lopen is een iets te drastische manier van leren.

quote:

Ik begrijp je angst, maar wat ik wil zeggen is dat je zoon die bus misschien/waarschijnlijk wél had gezien als hij alleen was geweest.
[..]

Zou kunnen. Mijn afwezigheid is waarschijnlijk een prikkel minder. En ik denk ook dat de dag steeds dichterbij komt dat hij het alleen kan. En elk kind leert van zijn fouten, maar de gevolgen van tegen een bus lopen zijn wel erg ingrijpend...

quote:

Ik wens je veel sterkte in het balanceren van de vele goede dingen die je je kind graag wil meegeven in zijn opvoeding.
[..]

Dank je, en bedankt voor je feedback!

quote:

Ik denk niet dat dit een gezond wereldbeeld is. Autisten zijn ook maar mensen. Alle nare dingen die jij op noemt kunnen in meer of mindere mate net zo goed voorkomen bij een autist. Sterker nog, etiketjes, vooroordelen en de angst voor afwijkend gedrag wijzen op een gebrek aan inlevingsvermogen bij "normale" mensen dat mij sterk doet denken aan de mindere kanten van autisme. Wat is "normaal"? Mijn advies aan jou is om de tegenstelling "autistisch vs. normaal" los te koppelen van "normaal" in de betekenis van bijvoorbeeld "moreel goed te keuren gedrag". Het heeft namelijk niets met elkaar te maken. Als je het moeilijk vindt, probeer dan het woord "neurotypisch" te gebruiken voor mensen die geen autist zijn. Zo vermijd je verwarring van begrippen en vergeet je niet dat ook autisten onmenselijk kunnen zijn.
[..]

Oh, autisten zijn zeker niet heilig! Ik zal proberen het woord neurotypisch te onthouden, vind ik al prettiger klinken dan "normaal". Ik zie dat trouwens niet als "moreel goed te keuren gedrag" maar als "wat door de norm aanvaard is", en dat is niet altijd moreel goed te keuren. Normaal is een soort sjabloon.
Pfff, moeilijk uit te leggen...

quote:

Erm.. Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik gezichten aardig kan lezen en alle basisemoties heb ik onder de knie. Maar als iemand je starend aankijkt, kan dat om allerlei redenen zijn. En als zo'n persoon uiteindelijk zegt "nee ik wil niet" weet je niet of die persoon je toch al uit beleefdheid aankeek of dat hij na een lange afweging besloot maar niets te nemen. Nou kan ik het mis hebben, maar ik heb het vermoeden dat je ervaring als verkoper moet hebben om dat te kunnen zien en daar adequaat mee om te gaan (d.w.z. iemand zodanig manipuleren dat je hem/haar alsnog achterlaat met een koffie en een chocoladereep).
[..]

Lijkt me enorm verwarrend!

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:
Daar ben ik weer.
[..]

Probeer daar niet te star in te zijn. Mijn ervaring is dat als ik eenmaal heb geleerd om iets op een bepaalde manier te doen, het heel moeilijk is om daar later nog wijzigingen in aan te brengen, ook al gaat het om de kleinste nuances. Het gevaar is dat je zoon zich vastbijt op die vijf zinnen (en als hij lange volzinnen weet te maken is dat alsnog niet leuk voor de luisteraar ) en niet in de gaten heeft dat het echte probleem het te lang zelf doorpraten is.

Nu wil ik Oxy niet beledigen, maar je, herinnert je, haar regels met, komma's nog wel geloof ik? Dat doet ze omdat ze rust moet nemen. Zoiets kan dwangmatig worden.

Ja, dat herinner ik me.

Overigens gaat die vijfzinnen-regel redelijk goed! Ik zal het gevaar voor dwangmatigheid wel goed in de gaten houden, ik denk dat je daar zeker een punt hebt!

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 18:43 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Jij hebt tenminste nog werk. Ik ben werkloos.

Erg vervelend voor je. Ik hoop dat je weer werk op je niveau kan vinden. Kwam het door je autisme, dat je je baan verloor?

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 11:52 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Erg vervelend voor je. Ik hoop dat je weer werk op je niveau kan vinden. Kwam het door je autisme, dat je je baan verloor?

Ik denk dat het er aan bij heeft gedragen dat ik mijn baan verloren ben. Misschien was het wel de doorslaggevende reden. Er waren een paar dingen die niet goed gingen volgens hun. En een van de dingen was het contact met collega's. De andere redenen was dat ik niet snel genoeg was en niet nauwkeurig genoeg was.
Dat hoop ik ook. Ik heb niet voor niets een MBO-diploma gehaald.

Bij een bedrijf is een vacature binnen mijn vakgebied. Alleen nu twijfel ik of het wel verstandig is om op die vacature te gaan reageren. Een stap terug doen om misschien in de toekomst een stap vooruit te mogen doen. Het is natuurlijk beter dan thuis zitten. Maar toch twijfel ik.

Gewoon doen! Je kan altijd ondertussen doorzoeken naar iets anders. Thuis blijven zitten is over het algemeen niet bevorderlijk voor je eigen geestelijke gezondheid en het wordt steeds moeilijker om weer aan de slag te gaan als je langer thuis zit. Zo veel mogelijk bezig blijven is het beste denk ik zelf.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:14 schreef Maeghan het volgende:
Gewoon doen! Je kan altijd ondertussen doorzoeken naar iets anders. Thuis blijven zitten is over het algemeen niet bevorderlijk voor je eigen geestelijke gezondheid en het wordt steeds moeilijker om weer aan de slag te gaan als je langer thuis zit. Zo veel mogelijk bezig blijven is het beste denk ik zelf.

Daar heb je gelijk in. Alleen dan voelt het voor mij als of de afgelopen paar jaar totaal voor niets zijn geweest. En dat is nu niet echt goed voor mij zelfvertrouwen.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:17 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Daar heb je gelijk in. Alleen dan voelt het voor mij als of de afgelopen paar jaar totaal voor niets zijn geweest. En dat is nu niet echt goed voor mij zelfvertrouwen.

Waarom?

Ik ga werken, dus ik reageer later wel.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:18 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Waarom?

Ik ga werken, dus ik reageer later wel.

De baan inkwestie waarop ik gereageerd heb is onder mijn niveau zijn. Verder zou het een stap terug zijn gezien mijn laatste werkervaring.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:01 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik denk dat het er aan bij heeft gedragen dat ik mijn baan verloren ben. Misschien was het wel de doorslaggevende reden. Er waren een paar dingen die niet goed gingen volgens hun. En een van de dingen was het contact met collega's. De andere redenen was dat ik niet snel genoeg was en niet nauwkeurig genoeg was.
Dat hoop ik ook. Ik heb niet voor niets een MBO-diploma gehaald.

Bij een bedrijf is een vacature binnen mijn vakgebied. Alleen nu twijfel ik of het wel verstandig is om op die vacature te gaan reageren. Een stap terug doen om misschien in de toekomst een stap vooruit te mogen doen. Het is natuurlijk beter dan thuis zitten. Maar toch twijfel ik.

Ja, die werkgevers stellen vandaag de dag ook absurde eisen. De werkdruk in Nederland is ook absurd. He is ook topsport vandaag de dag.

Aan je intelligentie zal het echt niet liggen. Maar alles moet tegenwoordig supersnel. En dan moet het ook nog eens supernauwkeurig. Het is ook de tijdgeest wat hier tegenslag geeft.

Tsja een advies vind ik moeilijk. Probeer zelf te raden gaan bij jezelf: in hoeverre je handicap de doorslag heeft gegeven. Kan je een dergelijk baan wel aan? Hoeveel banen als analist heb je al achter de rug? Zijn het er veel of was dit de eerste? Want dat scheelt natuurlijk heel veel, misschien heb je nu ook veel pech gehad. In een andere setting kan dat weer anders zijn....


Het is een fors dilemma waar je voor staat. Thuisblijven is zeker niet alles.....Heb je een goed gevoel over de vacature?

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:23 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ja, die werkgevers stellen vandaag de dag ook absurde eisen. De werkdruk in Nederland is ook absurd. He is ook topsport vandaag de dag.

Aan je intelligentie zal het echt niet liggen. Maar alles moet tegenwoordig supersnel. En dan moet het ook nog eens supernauwkeurig. Het is ook de tijdgeest wat hier tegenslag geeft.

Tsja een advies vind ik moeilijk. Probeer zelf te raden gaan bij jezelf: in hoeverre je handicap de doorslag heeft gegeven. Kan je een dergelijk baan wel aan? Hoeveel banen als analist heb je al achter de rug? Zijn het er veel of was dit de eerste? Want dat scheelt natuurlijk heel veel, misschien heb je nu ook veel pech gehad. In een andere setting kan dat weer anders zijn....


Het is een fors dilemma waar je voor staat. Thuisblijven is zeker niet alles.....Heb je een goed gevoel over de vacature?

Ik heb al ruim 3 jaar werkervaring als analist. Maar dan vooral in ondersteunde taken en niet uitvoerend. Al deze dingen hebben bijgedragen aan mijn ontslag. Misschien was het inderdaad te snel te veel ineens.

Ik weet niet wat voor gevoel ik moet hebben over die vacature. Het bedrijf waar die vacature was zijn namelijk zelf dat ik functie eigenlijk te licht voor mij is en dat er momenteel geen vacatures op mijn niveau zijn. Voor de functie in kwestie heb je namelijk alleen een MAVO-diploma nodig.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:40 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik heb al ruim 3 jaar werkervaring als analist. Maar dan vooral in ondersteunde taken en niet uitvoerend. Al deze dingen hebben bijgedragen aan mijn ontslag. Misschien was het inderdaad te snel te veel ineens.

Was toch een mooie opstap en misschien voor jou een voortreffelijke zet! Dus die heb je binnen. En je hebt het wel drie jaar volgehouden en dat is best een prestatie

Probeer voor je zelf op ene rij te zetten wat je leuk aan het werk vond. Had je genoeg voldoening? Of gaf het je erg veel stress? Etc. Energie balans bij je OK?

Enne analistenwerk kan toch redelijk individueel tot op zekere hoogte? Ben je ene beetje zelfstandig, kan je proeven alleen doen?

Dat kan ook je kracht zijn bij de volgende sollicitatie. Zelfstandigheid wordt ook gewaardeerd.

quote:

Ik weet niet wat voor gevoel ik moet hebben over die vacature. Het bedrijf waar die vacature was zijn namelijk zelf dat ik functie eigenlijk te licht voor mij is en dat er momenteel geen vacatures op mijn niveau zijn. Voor de functie in kwestie heb je namelijk alleen een MAVO-diploma nodig.

Misschien is het voor jou wel de kans! Het is voor jou relevant werk, misschien op een ietjes lager nivo, en gezien je handicap is dat misschien nog niet zo verkeerd. Als je het goed gaat doen kan je altijd nog doorgroeien. Voor de werkgever wel zo aantrekkelijk dat hij dan toch een MLO-er krijgt....

Maar ja, het salaris zal op mavo niveau ook lager zijn. Dat moet je ook meenemen in je afweging, kan je dat wel permitteren? Want als je daaruit weer werkloos wordt , wordt je uitkering ook weer lager etc. . Maar van de sociale zekerheid heb ik weinig kennis, het CWI weet daar vast meer over.

Succes met je afweging.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:10 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Was toch een mooie opstap en misschien voor jou een voortreffelijke zet! Dus die heb je binnen. En je hebt het wel drie jaar volgehouden en dat is best een prestatie

Probeer voor je zelf op ene rij te zetten wat je leuk aan het werk vond. Had je genoeg voldoening? Of gaf het je erg veel stress? Etc. Energie balans bij je OK?

Enne analistenwerk kan toch redelijk individueel tot op zekere hoogte? Ben je ene beetje zelfstandig, kan je proeven alleen doen?

Dat kan ook je kracht zijn bij de volgende sollicitatie. Zelfstandigheid wordt ook gewaardeerd.

Het enige werk wat ik tot nu toe echt leuk heb gevonden is mijn stage. En daar kan willen ze eigenlijk het liefst alleen HLO-ers aangezien het wetenschappelijk onderzoek is.
Sommige dingen vond ik wel leuk aan het werk. Maar vooral het gedoe om het werk treft mij zwaar. Ik krijg er stress van. Vanwege veel gedoe rond om het werk ben ik ook weg gegaan bij mijn vorige werkgever om ergens anders te gaan werken. Wat helaas niet gelukt. Vanwege een aantal factoren.
Dus tot nu toe heb ik nog weinig voldoening van mijn werk gehad. De mogelijkheden waren altijd beperkt en dat frusteerde mij enorm. Het dagelijks leven kost mij al veel energie zo veel zelfs dat ik soms nauwelijks energie over heb voor andere dingen.
Het gekke is dat ik dit nog nooit zo heb bekeken. Maar nu pas realiseer ik mij dat ik stress en frustatie van mijn werk krijg. Zo veel zelfs dat het mij opbreekt.
Analisten moeten inderdaad redelijk zelfstandig hun werk kunnen. En ik ben inderdaad redelijk zelfstandig als ik de werkzaamheden onder de knie heb.

quote:

Misschien is het voor jou wel de kans! Het is voor jou relevant werk, misschien op een ietjes lager nivo, en gezien je handicap is dat misschien nog niet zo verkeerd. Als je het goed gaat doen kan je altijd nog doorgroeien. Voor de werkgever wel zo aantrekkelijk dat hij dan toch een MLO-er krijgt....

Maar ja, het salaris zal op mavo niveau ook lager zijn. Dat moet je ook meenemen in je afweging, kan je dat wel permitteren? Want als je daaruit weer werkloos wordt , wordt je uitkering ook weer lager etc. . Maar van de sociale zekerheid heb ik weinig kennis, het CWI weet daar vast meer over.

Succes met je afweging.

Natuurlijk is het een kans. Alleen het voelt wel als of ik in een viceuse cirkel zit. Voor mijn gevoel ben ik dan namelijk niks opgeschoten dan is alle werkervaring van de afgelopen 2 jaar helemaal voor niets geweest. En dat is toch niet erg leuk.
Het saleris kan best wel een probleem worden inderdaad. Ik heb namelijk wel fincanciele verplichtingen zoals een hypotheek enzo. Ik zou eens vragen hoe dat zit bij het CWI.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:

Weer zo'n naar verhaal. Dat de leraren meepestten.. Ongelofelijk Maar veel belangrijker, als jij niets meer wil hebben van vrienden of leeftijdsgenoten, waar haal je dan je sociale contact vandaan? Ik hoop dat ooit je vertrouwen in leeftijdsgenoten zich herstelt en dat je weer vrienden durft te maken.

Ja, niet dus. Ja, familie, daar ga ik soms heen, maar dat is ook niet mijn favoriete bezigheid. Ik leef dus min of meer als kluizenaar, zeker nu school ook stuk gelopen is

[ Bericht 2% gewijzigd door Green1 op 21-01-2009 14:09:52 ]

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:22 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

De baan inkwestie waarop ik gereageerd heb is onder mijn niveau zijn. Verder zou het een stap terug zijn gezien mijn laatste werkervaring.

Zoals je verderop al aangeeft zijn er natuurlijk financiële consequenties. Als die geen probleem zijn, is het misschien toch een optie: je bent weer bezig. En omdat die baan _wat lager_ ligt dan je school-niveau, zou je waarschijnlijk meer aandacht kunnen besteden aan de boel om de baan heen: contacten met collega's, studie, etc. Als je aangeeft dat je een (lichte) vorm van autisme hebt en dat je misschien maar een jaar blijft en de werkgever doet daar niet moeilijk over, denk er dan toch even goed over na, zeker met de huidige markt.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:41 schreef Green1 het volgende:

Ja, niet dus. Ja, familie, daar ga ik soms heen, maar dat is ook niet mijn favoriete bezigheid. Ik leef dus min of meer als kluizenaar, zeker nu school ook stuk gelopen is

Hier zit ik nu erg mee, het kluizenaar zijn. Ik heb dan wel een goed contact met mijn familie, zie ze ieder weekend, en mijn moeder woont 3 minuten verderop, dus daar ga ik iedere dag wel even langs.

Maar dat was het dan ook. Alle vrienden van vroeger, zijn verwaterd of verhuisd, heb eigenlijk alleen online nog contacten; buiten mijn familie zie ik niemand (buiten toevallige voorbijgangers etc.). Dit is ook geen klacht of zelfbeklag, maar realiteit. Ik weet dat alleen ik er actief dingen aan kan veranderen, maar de drempels zijn te hoog, en vanuit mijn comfort zone blijf ik passief -- zo steek ik dan in elkaar.

In het verleden, toen ik op de universiteit zat, of een vriendin had, had ik automatisch een sociaal leven. Omdat ik beter heb gekend, begint het me nu na een jaartje of 4 in mijn eentje wel op te breken, ligt ook een depressie op de loer.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 14:31 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Zoals je verderop al aangeeft zijn er natuurlijk financiële consequenties. Als die geen probleem zijn, is het misschien toch een optie: je bent weer bezig. En omdat die baan _wat lager_ ligt dan je school-niveau, zou je waarschijnlijk meer aandacht kunnen besteden aan de boel om de baan heen: contacten met collega's, studie, etc. Als je aangeeft dat je een (lichte) vorm van autisme hebt en dat je misschien maar een jaar blijft en de werkgever doet daar niet moeilijk over, denk er dan toch even goed over na, zeker met de huidige markt.

Ik heb nog geen officiële diagnose want ik ben nog niet getest. Dit gaat waarschijnlijk binnenkort gebeuren. Eindelijk.
Als ik zou worden aangenomen dan zou ik daar zeker gaan werken. Ik kan altijd nog verder kijken. En misschien kan ik daar wel doorstromen naar een hogere functie.

Ik kan niet uitgebreid reageren omdat het inmiddels al vrij laat is en ik naar bed moet. Maar ik wilde iets voorstellen. Ik lees nu meerdere keren dat mensen last hebben van een kluizenaarsbestaan en mij komt dat ook bekend voor, hoewel ik er nu gelukkig minder last van heb. Wie van jullie zou het waarderen om elkaar in het echt te meeten? En dan bedoel ik dus (voorlopig) niet zo'n meeting waarbij alle vaste posters aanwezig zijn, omdat dat waarschijnlijk teveel wordt voor iedereen. Maar misschien is het een idee om steeds met zijn tweeën of drieën af te spreken? Ik weet niet of jullie er behoefte aan hebben om andere posters te ontmoeten. Ik in ieder geval wel. Persoonlijk contact geeft mij zoveel meer voldoening en ik zou jullie graag irl willen leren kennen.

Ik woon overigens in Rotterdam en ik heb er geen moeite mee om ergens heen te reizen als dat nodig is.