PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 11

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Haha wat lief, vroeger vond ik dat moeilijk maar nu niet meer dus die knuffel neem ik graag in ontvangst

jullie kennen de quickquote he

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:05 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Succes

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Je hebt een nieuw avatar zie ik.

Waar ga je werken?

quote:

Op maandag 19 januari 2009 14:02 schreef DeHovenier het volgende:

[..]

Je hebt een nieuw avatar zie ik.

Waar ga je werken?

Ja, een paar mensen vonden die avatar nogal lelijk enzo. Dat was die ook trouwens.
Bij een groothandel voor ziekenhuizen. Gewoon wat dozen inpakken enzo.

TVP

euh, ik maak er wel tijd voor om te lezen, het is zoveel

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Gefeliciteerd!!!

Dat geeft weer moed, he?

quote:

Op maandag 19 januari 2009 20:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Gefeliciteerd!!!

Dat geeft weer moed, he?

Inderdaad, even een paar dagen werken.
Ik hoop dat ik snel weer werk heb. En niet af en toe een dagje. Maar iets is in ieder geval beter dan niets.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Ik hield er ook niet zo van, met mensen dan, wel met sommige (knuffel)dieren.

Mijn moeder zag dat ik als kind al anders was, ik knuffelde mensen niet of nauwelijks bv. maar een toen voor mij enorme Robijnbeer die ik kreeg voor bij het slapen daar was ik gelijk 'verliefd' op volgens mijn moeder , het gericht zijn op dingen op die manier schijnt ook bij autisme te horen.

[ Bericht 1% gewijzigd door zakjapannertje op 19-01-2009 21:22:41 ]

Hee iedereen Ik lees nog steeds mee, maar als ik op alles ga reageren ben ik zo weer een uur verder. Ik doe het maar weer als ik het niet zo druk heb.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Van de juiste mensen vind ik een knuffel helemaal niet erg.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 20:06 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Inderdaad, even een paar dagen werken.
Ik hoop dat ik snel weer werk heb. En niet af en toe een dagje. Maar iets is in ieder geval beter dan niets.

Ik zit nu ook in een rustige periode kwa werk. Steeds vrij gehad, dan een dagje werken, dan weer niet... en ondetussen rijlessen volgen

't is wel irritant, maar om deze tijd is het altijd rustig op de zaak vanwege de winter. Er is weinig werk te doen.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef dutch-mamma het volgende:
Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

Ik lees dit nu pas en reageer toch even. Ik zie dit ook bij dochter. Zwaaien of roepen naar iemand die ergens loopt levert bijna een valpartij op. Als ik zeg "volgende straat linksaf" en daar niet bij zeg dat ze moet afstappen dan stort ze zich tussen de auto's. Wegen die ze goed kent kan ze nu alleen rijden. Maar als het een weg is die redelijk nieuw is, dan ga ik met haar mee.

De route volgen, op het verkeer letten, fietsen; dat is allemaal teveel ineens. Als ik haar dat wel alleen laat doen, dan wordt ze duizelig en kan niet meer fietsen. Ik doe het ook niet; ze heeft al een keer of 5 bovenop een auto gezeten. Gelukkig tot nu toe nog steeds met goede afloop (fiets in de kreukels maar kind niet).

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 01:03 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik lees dit nu pas en reageer toch even. Ik zie dit ook bij dochter. Zwaaien of roepen naar iemand die ergens loopt levert bijna een valpartij op. Als ik zeg "volgende straat linksaf" en daar niet bij zeg dat ze moet afstappen dan stort ze zich tussen de auto's. Wegen die ze goed kent kan ze nu alleen rijden. Maar als het een weg is die redelijk nieuw is, dan ga ik met haar mee.

De route volgen, op het verkeer letten, fietsen; dat is allemaal teveel ineens. Als ik haar dat wel alleen laat doen, dan wordt ze duizelig en kan niet meer fietsen. Ik doe het ook niet; ze heeft al een keer of 5 bovenop een auto gezeten. Gelukkig tot nu toe nog steeds met goede afloop (fiets in de kreukels maar kind niet).

Dat bedoel ik. Ik voel me soms echt een tomtom... (en ook dát levert weer prikkels op bij jongste zoon!)

Ik ga binnenkort eens experimenteren met "van school naar huis LOPEN" in plaats van fietsen. Ik heb het vermoeden dat dat minder prikkels op kan leveren.

Goed, ik heb wat aan mijn huiswerk gedaan en ik neem nu even de tijd om op wat dingen te reageren voordat ik naar college moet.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:22 schreef BONG4002 het volgende:
Dankje

Helaas is de mijne nog wel online, maar schaam me er niet voor, het is geweest zoals het is, leuk was het niet maar helaas was het toen wel de waarheid, nu is dat gelukkig heel anders

Ik schaam me er wel voor. Ik heb jaren lang op dat forum gezeten wat tot gevolg heeft gehad dat het mijn persoonlijke ontwikkeling op dat forum staat. En geloof me, een puberende autist is geen mooi gezicht Mijn ouders vonden me al erg toen, maar ze hebben geen idee dat ik het overgrote deel van mijn stemmingswisselingen en andere grillen daar heb achtergelaten.

Ik weet nog dat iemand anoniem oude topics omhoog had gekickt waarin ik me als een tiran gedroeg. En ik kon me totaal niet meer indenken wat mijn gedachtegang en emoties moeten zijn geweest toen ik die dingen postte. Dat ik het niet meer in mezelf kan herkennen is vooruitgang zullen we dan maar denken...

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:23 schreef Stupendous76 het volgende:
Dat ik zelf ook prekerig overkom. Meestal weet ik redelijk goed waartoe gaan leiden, het zijn meestal dingen die logisch heel goed te beredeneren zijn, en hé, daar ben ik net een kei in. Wat ik dus vaak niet zie is dat er ook wel eens emotionele zaken meespelen. En het feit dat ik door mijn eerlijkheid direct zeg wat er gaat gebeuren en mensen nemen je dat vaak niet in dank af, zowel de botte eerlijkheid als het feit dat jij *alweer* gelijk hebt.

Dat is kut ja. Maar wel tof dat je zo'n goed inzicht hebt in situaties Ik denk niet dat ik heel goed kan voorspellen.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:30 schreef Stupendous76 het volgende:
Even verduidelijken:
Als mensen mij druk opleggen is het 11 van de 10 gevallen dat ik compleet omsla en als een saboteur ga werken (en oh, dat kan ik dan goed... )

Moet je zien waar ik nu mee bezig ben

quote:

Daarom ben ik behoorlijk blij met mijn baan waarin ik redelijk zelf mag bepalen hoeveel druk er is.

Lang leve de zelfstandigheid.

quote:

Maar ik vermoed dat dat ook de reden is waarom ik tot op zeker niveau 'underachieve': meer druk is (helaas nog steeds) meer ellende, plus dat ik absoluut ook niet weet wat ik dan wel zou moeten doen. Ik zie wel dingen die ik leuk(er) vind, maar niet de minder leuke dingen die daar ook bij horen. En hoe moet je daar uberhaupt aan toekomen? Dus praat ik mijzelf maar toe dat het huidige werk goed genoeg is, dat ik toch niet de juiste opleiding heb _{wat trouwens ook zo is, maar waardoor anderen zich blijkbaar niet laten tegenhouden?}, etc. Een soort rem, die aan de ene kant heel goed is en beschermt, maar daardoor ook kansen tegenhoudt.

Misschien. Ik vind dat je aan de ene kant niet meer druk op je moet nemen dan je aan kan omdat je anders kapot gaat. Aan de andere kant, het is zo moeilijk om de grens te bepalen en soms kun je maar beter net een beetje te roekeloos dan veel te voorzichtig zijn.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:36 schreef dutch-mamma het volgende:
Okee, daar ben ik dan eindelijk

Bedankt voor je reactie!

Wat jammer dat je je zo'n zorgen hebt gemaakt over mijn reactie... Was niet nodig geweest, hoor!

Ik ben af en toe nog steeds zo onzeker als de pest en ik houd het liefste rekening met onaangename scenario's om te voorkomen dat ik verrast word. Want ja, verrassing kan ik niet zo goed hebben..

quote:

Ik denk namelijk dat je een punt hebt. Vooral het praten onderweg, kijk, daar heb ik nog niet eens bij stil gestaan, en eerlijk gezegd denk ik dat jij daar gelijk in hebt... Het is óók een prikkel.
Het is voor mij als niet-PDD-er vanzelfsprekend, maar voor jullie niet altijd, en daar word ik me steeds meer van bewust.

Dat is mooi Maar ik denk dat je de verkeerde oplossing kiest. Samen lopen maakt je zoon niet onafhankelijker en het teveel aan binnenkomende informatie dat veroorzaakt wordt door het feit dat het kind ergens heen moet én tegelijkertijd moet communiceren blijft. Als ik druk pratend met een studiegenoot over straat loop heb ik nog steeds het gevaar dat ik fietsers over het hoofd zie, niet meer goed kan opletten op voorbij komende auto's en vergeet dat ik allang afscheid had moeten nemen en een andere kant op had moeten lopen. Ik begrijp dat je prioriteit op dit moment is om het gevaar te verminderen en natuurlijk ben als voetganger langzamer dan een fietser en bots je als voetganger ergens minder hard tegen aan dan een fietser. Maar het is geen oplossing van het probleem.

quote:

Over het loslaten, het alleen laten fietsen... Mogelijk/waarschijnlijk heb je daar ook gelijk in. Maar afgelopen week heb ik hem nog maar net op tijd (letterlijk) in zijn kraag kunnen pakken, vlak voor een aanstormende bus... Misschien afgeleid omdat we zoveel praatten onderweg?
Overigens is hij de grootste kletskous maar je hebt me wel aan het denken gezet over dat praten.

Ik begrijp je angst, maar wat ik wil zeggen is dat je zoon die bus misschien/waarschijnlijk wél had gezien als hij alleen was geweest.

quote:

En je laatste opmerking over liever dat ongeluk dan nooit alleen leren fietsen geeft me ook stof tot nadenken!

Enorm bedankt voor je reactie, en dat meen ik heel serieus!

Ik wens je veel sterkte in het balanceren van de vele goede dingen die je je kind graag wil meegeven in zijn opvoeding.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:56 schreef dutch-mamma het volgende:
"Normale" mensen (en ik zit me nu te schamen voor mijn "soortgenoten") staan snel klaar met etiketjes. Ik zie het bij mijn kinderen. Geweldige personen, maar vooral de oudste is kapot gepest, o.a. vanwege zijn taalgebruik (één van de belangrijkste kenmerken van asperger). En als we verhaal gingen halen (op een nette manier) konden we met de staart tussen de poten afdruipen, want "hij lokt het zelf uit"...
Ik heb wel eens het idee dat autisten minder snel pesten dan "normale" mensen, die alles uitkotsen dat maar enigszins afwijkt... Natuurlijk heb je onder autisten ook etterbakken, maar hoe meer ik me er in verdiep, hoe meer respect ik voor jullie heb en hoe dieper ik me schaam voor wat "normaal" wordt genoemd...

Ik denk niet dat dit een gezond wereldbeeld is. Autisten zijn ook maar mensen. Alle nare dingen die jij op noemt kunnen in meer of mindere mate net zo goed voorkomen bij een autist. Sterker nog, etiketjes, vooroordelen en de angst voor afwijkend gedrag wijzen op een gebrek aan inlevingsvermogen bij "normale" mensen dat mij sterk doet denken aan de mindere kanten van autisme. Wat is "normaal"? Mijn advies aan jou is om de tegenstelling "autistisch vs. normaal" los te koppelen van "normaal" in de betekenis van bijvoorbeeld "moreel goed te keuren gedrag". Het heeft namelijk niets met elkaar te maken. Als je het moeilijk vindt, probeer dan het woord "neurotypisch" te gebruiken voor mensen die geen autist zijn. Zo vermijd je verwarring van begrippen en vergeet je niet dat ook autisten onmenselijk kunnen zijn.

quote:

Ik ben geen psych en mag geen diagnoses stellen, maar ik herken best veel van jou terug in mijn ex en kinderen (en dat bedoel ik niet beledigend, maar puur als herkenning!).

Ja, ik heb het toch wel he... Ook moeilijk te ontkennen op dit moment.

quote:

Toen ik nog niets wist van asperger e.d., kon ik daar woedend om worden. Potverdomme, overdrijf niet, stel je niet aan, etcetera... Ik schaam me met terugwerkende kracht voor mijn onwetendheid...

quote:

En dat is weer iets wat IK, als moeder en ex van aspergers, moet leren. En ik moet bekennen dat dat één van de moeilijkste aspecten is. Ik kan dus wel die nuances zien. Voor mij is het vanzelfsprekend, en hoewel ik een heel aardig empathisch vermogen heb, is het voor mij heel moeilijk om voor te stellen hoe het is als je dat niet kan.
Ik weet nu waarom mijn ex enorme woede-aanvallen kon krijgen als ik gewoon iets vroeg, een grapje maakte (terwijl we elkaar wel heel goed aanvoelden met woordgrapjes!), etcetera. Hij kon mijn gezicht niet "lezen".
Ik weet nu waarom mijn jongste van 10 soms eindeloos kan doorvragen "mamma, ben je blij?". Hij heeft in dagbehandeling geleerd wat emoties zijn, hoe ze onder woorden te brengen, maar het is voor hem soms nog behoorlijk abstract en vreemd.

Erm.. Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik gezichten aardig kan lezen en alle basisemoties heb ik onder de knie. Maar als iemand je starend aankijkt, kan dat om allerlei redenen zijn. En als zo'n persoon uiteindelijk zegt "nee ik wil niet" weet je niet of die persoon je toch al uit beleefdheid aankeek of dat hij na een lange afweging besloot maar niets te nemen. Nou kan ik het mis hebben, maar ik heb het vermoeden dat je ervaring als verkoper moet hebben om dat te kunnen zien en daar adequaat mee om te gaan (d.w.z. iemand zodanig manipuleren dat je hem/haar alsnog achterlaat met een koffie en een chocoladereep).

quote:

Mede dankzij jullie leer ik steeds meer!

Graag gedaan hoor

En nu moet ik maken dat ik weg kom.

heb het proces dan eindelijk in werking gezet om me te laten testen (op asperger) mn vader wint nog info in bij een vriend die psycholoog is, en daarna zal ik na een jaar oid dan naar de dokter stappen voor een doorverwijsbriefje

quote:

Op maandag 19 januari 2009 22:58 schreef DeHovenier het volgende:

[..]

Ik zit nu ook in een rustige periode kwa werk. Steeds vrij gehad, dan een dagje werken, dan weer niet... en ondetussen rijlessen volgen

't is wel irritant, maar om deze tijd is het altijd rustig op de zaak vanwege de winter. Er is weinig werk te doen.

Jij hebt tenminste nog werk. Ik ben werkloos.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 09:42 schreef Black_Tulip het volgende:
Goed, ik heb wat aan mijn huiswerk gedaan en ik neem nu even de tijd om op wat dingen te reageren voordat ik naar college moet.
[..]

Ik schaam me er wel voor. Ik heb jaren lang op dat forum gezeten wat tot gevolg heeft gehad dat het mijn persoonlijke ontwikkeling op dat forum staat. En geloof me, een puberende autist is geen mooi gezicht Mijn ouders vonden me al erg toen, maar ze hebben geen idee dat ik het overgrote deel van mijn stemmingswisselingen en andere grillen daar heb achtergelaten.

Ik weet nog dat iemand anoniem oude topics omhoog had gekickt waarin ik me als een tiran gedroeg. En ik kon me totaal niet meer indenken wat mijn gedachtegang en emoties moeten zijn geweest toen ik die dingen postte. Dat ik het niet meer in mezelf kan herkennen is vooruitgang zullen we dan maar denken...

Dat ja.

Je vroeg hoe mijn paniekaanvallen eruit zien. Vroeger dus als hyperventilatie, tegenwoordig is het voornamelijk intern. De meeste mensen merken niet dat ik in paniek ben. Of ze merken wel 'iets' maar weten niet wat. Het grootste probleem op dat moment is dat ik gewoon niks meer kan hebben. Ik heb het gevoel dat ik ga ontploffen, dat als er nog iets gebeurt dat ik in elkaar stort en ga gillen, zoiets. Ik reageer afwezig, gestresst, geprikkeld en ik weet niet meer wat ik wil. Soms word ik boos en loop ik weg, soms volgt er een huilbui (gecombineerd met 'wegkruipen' in 'mijn' stoel in 'mijn' kamertje of ik ga in bed liggen). Vaak heb ik wel een heel sterk gevoel van 'ik moet hier weg, ik ga naar huis' en dat krijg ik dan ook niet meer uit m'n hoofd. Op zo'n moment weet ik ook echt niet of ik wel of niet boos ben, wel of geen honger heb, wel of geen dorst heb, of er iets anders is wat ik wil doen... Ik moet gewoon weg.

Het kan erger hoor, dan heb ik het echt over de categorie hysterische aanval met huilen, compleet irrationele gedachtengangen (dit gaat mis, dus dan gaat dat ook mis, en dan maakt het aquarium kortsluiting en dan ontploft dat weer en daarna brandt m'n huis af etc. terwijl er eigenlijk niks aan de hand is).

Even iets anders, niet geheel ontopic misschien (en toch ook wel) maar ik weet ff niet waar ik het anders kwijt moet.

Morgen acht maanden geleden ben ik gestopt bij mijn vorige baan. Ik heb daar 4 jaar samengewerkt met twee meiden en ik had eigenlijk gedacht dat we nadat ik weg zou gaan ook wel contact zouden houden. Het waren niet echt vriendinnen, maar we zijn weleens naar de bios geweest en we praatten ook over persoonlijke dingen. Voor mijn gevoel hadden het wel vriendinnen kunnen worden...

Maar goed, vlak voordat ik daar stopte praatten ze niet meer tegen me. Eentje negeerde me echt compleet. Eerst dacht ik dat ze zich misschien niet lekker voelde, niet lekker in haar vel zat. Later hadden we een afscheidsetentje voor iemand anders die wegging en toen zat ik tegenover de een en links naast me zaten de ander en haar zus. Ook toen werd ik genegeerd, maar wel op een heel opvallende manier. De een keek me helemaal niet aan en de ander reageerde alleen met "hm" als ik wat zei of vroeg. Die week heb ik op het werk aan dat tweede meisje gevraagd wat er was, of ik iets verkeerd had gedaan of gezegd. Ze reageerde met "dat weet je zelf ook wel". Dat wist ik dus niet. Dat zei ik ook en ik vroeg wat er was. Vervolgens zei ze dat ze gehoord had dat ik verhaaltjes over haar vertelde. Dat was niet zo, dat zei ik ook en ik vroeg wat ik dan gezegd zou hebben (met het idee dat het misschien iets was wat iemand verkeerd begrepen had of 'spannender' gemaakt wat bij ons in het bedrijf erg veel gebeurde) en volgens wie dat dan was. Ze zei dat ik dat zelf wel wist en wou er verder niets over zeggen, ook niet van wie dat verhaal kwam. Ik was heel boos, zei dat we zo lang samen hadden gewerkt en dat ze me dus blijkbaar niet vertrouwde, dat zomaar een verhaaltje van iemand geloofde (terwijl zij ook wist hoe het er in dat bedrijf aan toe ging) en ook dat ik het raar vond dat ze na zo lang me niet eens de kans gaf om mezelf te verdedigen of iets uit te leggen. Ze zei dat ze het van meerdere mensen had gehoord en dat dat ook de reden was dat ze er verder niks over gezegd had. Het kwam erop neer dat ze geen moeite wilde doen om uit te zoeken hoe het zat of het uit te praten, omdat ik er toch nog maar twee weken zou werken (dat laatste zei ze letterlijk trouwens). Ik voelde me heel erg afgedankt, maar ik had ook het gevoel 'dit gebeurt niet, dit is niet waar, wanneer zegt ze dat het een grapje is?' omdat ik het gewoon niet kon geloven.

De rest van die twee weken hebben we helemaal niet meer met elkaar gesproken. Het was heel vervelend om zo te werken en ik heb meerdere malen op het punt gestaan helemaal niet meer naar m'n werk te gaan of om haar net zolang door elkaar te schudden tot ze zou zeggen wie het verzonnen had, omdat ik zo enorm gefrustreerd was, ik voelde me zo machteloos. Ik kon ook geen enkele van m'n collega's meer vertrouwen. Vlak daarvoor was er een vergelijkbaar incident geweest - toen werd ik door mijn bedrijfsleider aangesproken op iets wat ik gezegd zou hebben en toen was ik blijkbaar de laatste in het pand die de roddel hoorde... In dat geval kwamen we er echter na twee dagen achter hoe het verhaal de wereld ingeholpen was en werd mijn naam gezuiverd. Maar goed, daardoor had ik ook zoiets van 'waarom steeds ik?'. En wie verzint dat soort dingen en waarom? Normaalgesproken werd er altijd geld ingezameld als mensen weg gingen en dan werden er cadeautjes gekocht... Ik heb toen zelf tegen een andere collega gezegd dat ik niets wilde, dat ze geen geld in hoefde te zamelen en dat ook duidelijk aan de rest van het pand mocht laten weten, omdat ik niets kon accepteren zolang ik niet wist wie die dingen gezegd had. Uiteindelijk waren zij en nog een ander meisje eigenlijk de enige waar ik nog contact mee had die laatste dagen en ze hebben toen zelf nog een paar kleinigheidjes gekocht voor me. Sommige andere mensen heb ik niet eens meer gesproken. Ik heb de laatste dag nog gewerkt alsof het een normale werkdag was, de mensen die er nog waren een fijn weekend gewenst en dat was het. Mijn sleutels en werkkleding heb ik ingeleverd zonder dat iemand het merkte - ik heb de achterdeur opengemaakt, mijn spullen op het bureau van de bedrijfsleider achtergelaten en ben door de achterdeur weer weggegaan. Ik wilde niemand tegenkomen.

De andere van de twee ging op vakantie en die heb ik dus niet meer gezien. Ik heb haar nog een heel epistel gestuurd via hyves (privebericht), met de uitleg van mijn kant. Dat ik niets gedaan had naar mijn idee en dat als ik al wat verkeerd gezegd zou hebben, dat dat dan echt niet met kwade opzet is geweest. Verder heb ik gezegd dat ik er vanuit ging dat ik haar niet meer zou zien en haar daarom het beste gewenst met haar opleiding en haar vriend en haar nog een fijne vakantie gewenst. Het was dus geen haatdragende mail of zo, maar ik heb wel uitgelegd dat ik me gekwetst voelde dat ze zo weinig vertrouwen in me hadden na zo'n tijd (en ook in haar geval - ze is een tijdje mijn leidinggevende geweest en ik haar assistent en later was het andersom, dus we hebben wel nauw samengewerkt tijdens sommige periodes). Van haar heb ik helemaal nooit een reactie gekregen.

Een paar maanden later ben ik na een overname naar de heropening geweest - ik heb er vijf jaar gewerkt en ben vanaf het begin af aan bij het bedrijf geweest... Voor mij persoonlijk was het dus ook fijn om te zien hoe het was geworden en te 'verwerken' dat dat deel van m'n leven gewoon weg is, een soort afsluiting. Ook waren er twee of drie mensen die ik wel wilde spreken, maar dat was het dan ook. Die twee meiden waren er ook en ze negeerden me ook toen compleet, deden echt alsof ze me niet zagen.

Het probleem is dat ik dit niet kan afsluiten. Ik denk er heel vaak aan. In het begin iedere dag, nu nog steeds wekelijks. Ik lig er soms van wakker en ik droom erover. Dan droom ik dat ik het uitpraat met een van de twee, of dat ik er alsnog achter kom wie die verhalen verzonnen heeft. Ik wil het eigenlijk achter me laten, maar dat lukt gewoon niet goed. Ik voel me gewoon buitengesloten van iets waar ik 'bij hoor'. Ik spreek mijn excollega's helemaal niet meer omdat ik dus nooit meer naar die winkel ga en ik heb het idee dat sommige mensen ook anders tegen me doen vanwege dat gedoe toen en ik kan ze zelf ook niet vertrouwen. Als ik toevallig al iemand spreek (maanden geleden voor het laatst), dan denk ik constant 'misschien heb jij het wel verzonnen'. Een iemand verdenk ik sowieso - vlak voor dit speelde kwam zij met het verhaal dat ze problemen had om met een van hun te werken omdat ze haar zo arrogant vond... Het was (leek) een aardig meisje en ze voegde me ook toe op hyves en msn en was daar vaak te vinden. Toen ik weg was kon ze het opeens prima met dat ene meisje vinden en werkten ze zo leuk samen. Ze is nu ook nooit meer op msn. Soms droom ik dan ook dat ik haar opzoek en haar net zo lang met haar hoofd tegen de kassa sla tot ze toegeeft dat zij het idd is geweest. Ik kan er ook gewoon niet tegen om niet zeker te weten hoe het zit. En ook het feit dat ik niet kan bewijzen dat het niet waar is.

Daarnaast ook de wetenschap dat die twee nog wel veel met elkaar omgaan. Dat had ik natuurlijk ook wel gewild. Zoveel vrienden heb ik niet en ik dacht echt dat ik misschien nog wat meer over zou houden aan dat baantje dan zinloze werkervaring. Ergens mis ik ze ook gewoon, alhoewel dat al veel minder is dan in het begin. Maar het voelt nog steeds ook alsof die potentiele vriendschap iets is wat iemand me ontnomen heeft.

[ Bericht 1% gewijzigd door Maeghan op 20-01-2009 21:03:25 ]

Meagan,

Ik herken dat ook wel. Ik ben ooit plotseling met school gestopt, ik deed toen VWO. Nadat ik heel veel gepest werd door leerlingen en leraren, ben ik een jaar of 3 thuis geweest. Ik had op die school een stuk of 3 vrienden.. al vanaf de basisschool. Maar die zaten in andere klassen, op de middelbare, en toen ik dus thuis was, heb ik nooit meer iets van hun vernomen. Ze hebben nooit gebeld of wat dan ook. En sindsdien hoef ik eigenlijk niks meer te weten van vrienden c.q. leeftijdsgenoten.

Het was trouwens niet plotseling.. maar ik had al maanden last van paniekaanvallen en zo..


Ik vraag me trouwens af of je je wel zo druk moet maken over zulk soort mensen, die zo tegen je doen. _{Als die twee zo tegen mij zouden doen hadden ze wat mij betreft aan het gas gekunt.}

[ Bericht 17% gewijzigd door Green1 op 20-01-2009 21:22:32 ]

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 20:56 schreef Maeghan het volgende:
Even iets anders, niet geheel ontopic misschien (en toch ook wel) maar ik weet ff niet waar ik het anders kwijt moet.

Iets anders? Meer een compleet epistel

quote:

[knip]

Je kan natuurlijk eens iets gezegd hebben dat voor jou heel normaal was (eerlijk en bot, typisch autistisch) wat slecht is overgekomen of, en dat heb ik zelf best vaak, het komt compleet verkeerd aan. De ander hoort iets, maar geeft daar een totaal andere waarde aan dan jij bedoelde. Misverstanden die op die manier ontstaan zijn bijzonder lastig te achterhalen, zeker als de ander zich opsluit in zwijgen (en dus niet openstaat voor uitleg/informatie/whatever)

Als iemand weigert te spreken met jou, dan is dat bijzonder jammer, speciaal voor jou. Zeker als je er van overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan maar niet de kans krijgt dit duidelijk te maken.

Wat te doen?
Eigenlijk niets, zeker niet als je er verder niet meer komt. Als de ander bewust jou negeert, kan je daar weinig aan doen, behalve de ander dat de ander gewoon zielig is, zowel als mens als collega. Kort en simpel gezegd: jij bent de betere persoon. Veel voordeel heb je er niet van, het is vaak alleen maar pijnlijk. Je kunt alleen maar hopen dat de ander _ooit tot inkeer komt, maar tot die tijd moet je vooral andere dingen gaan doen die wel leuk of nuttig zijn, het is jouw tijd en jouw leven en dat is er niet om op andere mafketels te wachten.

Dat jij als laatste de roddels hoort klinkt heel erg bekend. Voordeel is dat je het redelijk rustig hebt, nadelen zijn:
- je weet niet of jij het onderwerp bent;
- indien nodig is ingrijpen moeilijk, want je weet er niet van;
- roddels kunnen soms nuttig zijn.

Dus: hoe lastig ook, trek het je niet aan, ga door met dingen die wel leuk zijn en laat de ander in zijn/haar sop gaar koken.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 21:21 schreef Stupendous76 het volgende:
Iets anders? Meer een compleet epistel

Mijn topsnelheid is 396 aanslagen per minuut, dan is het makkelijk om alles op te schrijven wat je denkt.

quote:

Je kan natuurlijk eens iets gezegd hebben dat voor jou heel normaal was (eerlijk en bot, typisch autistisch) wat slecht is overgekomen of, en dat heb ik zelf best vaak, het komt compleet verkeerd aan. De ander hoort iets, maar geeft daar een totaal andere waarde aan dan jij bedoelde. Misverstanden die op die manier ontstaan zijn bijzonder lastig te achterhalen, zeker als de ander zich opsluit in zwijgen (en dus niet openstaat voor uitleg/informatie/whatever)

Ja, hoewel toen nog niet met Asperger in m'n hoofd, heb ik idd niet uitgesloten dat ik iets heb gezegd wat verkeerd is opgevat. Maar idd, ik kreeg geen kans...

quote:

Dat jij als laatste de roddels hoort klinkt heel erg bekend. Voordeel is dat je het redelijk rustig hebt, nadelen zijn:
- je weet niet of jij het onderwerp bent;
- indien nodig is ingrijpen moeilijk, want je weet er niet van;
- roddels kunnen soms nuttig zijn.

Ja, ik kan je wel zeggen dat je je behoorlijk lullig voelt als je baas je confronteert met het feit dat hij gehoord heeft dat je hebt gezegd dat je collega alcoholist is, terwijl haar vriend net de week ervoor is overleden. Ik kon wel door de grond zakken, zelfs al wist ik dat ik het niet had gedaan.

Of ze verder over mij roddelen maakt me niet uit (zolang ze dan maar niet zeggen dat ik over iemand anders roddel of zo...) en dat roddelen nuttig is krijg je mij niet wijsgemaakt denk ik

quote:

Dus: hoe lastig ook, trek het je niet aan, ga door met dingen die wel leuk zijn en laat de ander in zijn/haar sop gaar koken.

Moeilijk. Zeker ook omdat ik erover droom en dat komt dan ook op dagen dat ik er helemaal niet bewust mee bezig ben geweest. Dan word je er toch weer mee wakker en zie het dan maar uit je hoofd te krijgen. Dat had ik vandaag dus.

Daar ben ik weer.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:02 schreef dutch-mamma het volgende:
Mijn oudste leert nu: niet meer dan 5 zinnen achter elkaar. En dan weer luisteren...

Probeer daar niet te star in te zijn. Mijn ervaring is dat als ik eenmaal heb geleerd om iets op een bepaalde manier te doen, het heel moeilijk is om daar later nog wijzigingen in aan te brengen, ook al gaat het om de kleinste nuances. Het gevaar is dat je zoon zich vastbijt op die vijf zinnen (en als hij lange volzinnen weet te maken is dat alsnog niet leuk voor de luisteraar ) en niet in de gaten heeft dat het echte probleem het te lang zelf doorpraten is.

Nu wil ik Oxy niet beledigen, maar je, herinnert je, haar regels met, komma's nog wel geloof ik? Dat doet ze omdat ze rust moet nemen. Zoiets kan dwangmatig worden.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:
Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Dat is echt super! Ik ben heel blij voor je dat je eindelijk een doorbraak hebt. Veel succes op je werk Ik hoop dat het allemaal goed gaat.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 21:00 schreef zakjapannertje het volgende:
het gericht zijn op dingen op die manier schijnt ook bij autisme te horen.

Yep.... Ik heb dat ook. Ik raak sterk gehecht aan bepaalde voorwerpen en dat maakt het moeilijker om dingen weg te gooien. Je kunt je voorstellen dat ik kapot was toen een keer een trolley van me vol met mijn kleren gestolen werd

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 20:29 schreef Maeghan het volgende:
Dat ja.

Wat zijn jouw ervaringen met dingen terug lezen van vroeger?

quote:

Je vroeg hoe mijn paniekaanvallen eruit zien. Vroeger dus als hyperventilatie, tegenwoordig is het voornamelijk intern. De meeste mensen merken niet dat ik in paniek ben. Of ze merken wel 'iets' maar weten niet wat. Het grootste probleem op dat moment is dat ik gewoon niks meer kan hebben. Ik heb het gevoel dat ik ga ontploffen, dat als er nog iets gebeurt dat ik in elkaar stort en ga gillen, zoiets. Ik reageer afwezig, gestresst, geprikkeld en ik weet niet meer wat ik wil.

Ok. Dus je hebt inwendige paniekbuien die meestal niet tot uitbarsting komen? Bij mij is het zo dat de spanning zich in me opbouwt tot een voor mij ondraaglijk niveau. Totdat het op dat niveau is, kan ik het nog redelijk goed verborgen houden dat ik me kut voel. Tot dat moment kan ik er ook wat aan doen om te voorkomen dat ik ga huilen. De enige oplossing is in feite maken dat ik weg kom van wat het ook is wat me zo op zit te fokken, maar dat gaat niet altijd. Als ik niet weg kan, knakt er uiteindelijk iets in me en ik kan ik alleen nog maar huilen en het maakt echt niet uit waar of met wie ik ben. Ik voel me eigenlijk pas echt doodongelukkig als ik dat punt heb bereikt. Het lijkt dan alsof huilen echt niet oplucht en alles alleen maar erger maakt. Maar voordat ik weer bedaar en weer verder kan zijn we weer een kwartier tot een half uur verder. En het duurt nog steeds een paar uur voordat ik me weer op mijn gemak voel.

quote:

Het kan erger hoor, dan heb ik het echt over de categorie hysterische aanval met huilen, compleet irrationele gedachtengangen (dit gaat mis, dus dan gaat dat ook mis, en dan maakt het aquarium kortsluiting en dan ontploft dat weer en daarna brandt m'n huis af etc. terwijl er eigenlijk niks aan de hand is).

Dat ken ik dan weer niet.

quote:

verhaal

Als ik jouw probleem met je collega's had meegemaakt, had ik waarschijnlijk precies hetzelfde gedacht en precies hetzelfde gevoeld, al schat ik mezelf zo in dat ik het wellicht sneller had weten op te lossen. Of misschien ook niet. Ik begrijp dat je je er nu nog zo naar over voelt en dat het zoveel voor je betekent. Je hebt geen ontknoping, geen 'closure', geen geruststelling, helemaal niks. Ook na al die tijd hebben ze niet het fatsoen om je uit te leggen wat er aan de hand was en dat terwijl je ze vertrouwde en had gehoopt dat ze vriendinnen zouden worden Aaaargh. Ik vind het erg voor je dat je dat hebt meegemaakt

Je zult het moeten los laten. Nee, daar ben ik ook niet goed in, maar ik hoop dat psychologen wel kunnen uitleggen hoe dat moet. Misschien helpt het om zoals Studendous76 al zei jezelf in te prenten dat het bitches zijn en dat ze jou niet waard zijn. Probeer genoegen te scheppen in de gedachte ze (en daarmee iedere gedachte aan hen) te negeren. Misschien helpt dat.

Ik hoor roddels meestal helemaal niet overigens

Ik vind 'roddels' niet zo erg, maar het is maar net hoe je het definieert. Het is niet tof als iemand achter je rug om je zwart probeert te maken zoals bij jou is gebeurd. Maar het moet kunnen dat erover je wordt gepraat terwijl je er niet bij bent. Dat kan ook juist in je voordeel werken.

Ik had last van gepest worden en buitengesloten worden, maar ik heb niet de indruk dat de echt nare dingen zich achter mijn rug om afspeelden. Iedereen vond mij maar vreemd en anders en zwartmaken was volgens mij niet echt nodig, pesten deden ze toch wel

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 21:11 schreef Green1 het volgende:
Ik herken dat ook wel. Ik ben ooit plotseling met school gestopt, ik deed toen VWO. Nadat ik heel veel gepest werd door leerlingen en leraren, ben ik een jaar of 3 thuis geweest. Ik had op die school een stuk of 3 vrienden.. al vanaf de basisschool. Maar die zaten in andere klassen, op de middelbare, en toen ik dus thuis was, heb ik nooit meer iets van hun vernomen. Ze hebben nooit gebeld of wat dan ook. En sindsdien hoef ik eigenlijk niks meer te weten van vrienden c.q. leeftijdsgenoten.

Weer zo'n naar verhaal. Dat de leraren meepestten.. Ongelofelijk Maar veel belangrijker, als jij niets meer wil hebben van vrienden of leeftijdsgenoten, waar haal je dan je sociale contact vandaan? Ik hoop dat ooit je vertrouwen in leeftijdsgenoten zich herstelt en dat je weer vrienden durft te maken.

Morgen heb ik een presentatie waar ik morgenochtend nog aan moet werken, maar dat komt goed. Donderdag heb ik tentamen, maar als ik daar donderdagochtend nog even aan werk, zie ik dat ook wel goed komen. En het ziet er naar uit dat ik mijn papers later mag inleveren

Vandaag heb ik weer een inwerksessie gehad, maar nu met de man met wie ik het de eerste keer had. Het ging op zich aardig, al ging het een stuk beter toen ik alleen was. Nu mijn collega's weten dat ik autisme heb, probeer ik zoveel mogelijk uit te leggen wat ik wel en wat ik niet kan, maar ik ben het inmiddels een beetje zat en ik denk zij ook Vanaf nu mag ik maar weer gaan benadrukken dat ik verder ook maar een mens ben. Dus... Als ik weer op mijn werk ben, 'don't say the A-word'

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:

Wat zijn jouw ervaringen met dingen terug lezen van vroeger?

"Heb ik dat geschreven? " en "Ok, nu snap ik waarom ze me toen zo ongenuanceerd vonden "

quote:

Ok. Dus je hebt inwendige paniekbuien die meestal niet tot uitbarsting komen? Bij mij is het zo dat de spanning zich in me opbouwt tot een voor mij ondraaglijk niveau. Totdat het op dat niveau is, kan ik het nog redelijk goed verborgen houden dat ik me kut voel. Tot dat moment kan ik er ook wat aan doen om te voorkomen dat ik ga huilen. De enige oplossing is in feite maken dat ik weg kom van wat het ook is wat me zo op zit te fokken, maar dat gaat niet altijd. Als ik niet weg kan, knakt er uiteindelijk iets in me en ik kan ik alleen nog maar huilen en het maakt echt niet uit waar of met wie ik ben. Ik voel me eigenlijk pas echt doodongelukkig als ik dat punt heb bereikt. Het lijkt dan alsof huilen echt niet oplucht en alles alleen maar erger maakt. Maar voordat ik weer bedaar en weer verder kan zijn we weer een kwartier tot een half uur verder. En het duurt nog steeds een paar uur voordat ik me weer op mijn gemak voel.

Heb ik ook weleens ja. Bijv. toen ik ruzie had met m'n vriend, de enige die me 9 van de 10 keer wel rustig krijgt... En toen had ik opeens niks of niemand meer om op terug te vallen... Nou ja, het probleem was ook, normaalgesproken denk ik 'ik moet weg, ik moet naar huis', maar we waren al thuis. Maar dan moet ik gewoon weg, dus ik was gewoon in de auto gestapt en rondjes gaan rijden en m'n vriend was toen weer ongerust waar ik was. Op dat moment wilde ik gewoon zo intens ophouden met te bestaan.

quote:

Dat ken ik dan weer niet.

Ik kan me druk maken om de kleinste dingen en op de gekste manieren. Als ik op vakantie ga, heb ik weeeeeeeeeken of maanden van tevoren zowel dag- als nachtmerries over alles wat er mis kan gaan... Van zinkende boten, verdwijnende koffers, brand in het hotel tot overstromingen. Oh en wat jij zei over die trolley met kleding die verdwenen is: dat is dus de reden waarom ik niet vlieg. Als ik ergens in een wildvreemde stad sta en mijn koffer met mijn spullen is weg, kun je me opvegen denk ik.

Wat het trouwens ook is met dat van m'n vorige baan: doordat mensen dat dan een paar keer doen, die dingen verzinnen, ga ik aan mezelf twijfelen. Dan denk ik 'misschien heb ik wel wat gezegd en kan ik het me niet herinneren - misschien ben ik gek en zeg ik wel heel de tijd dingen die ik me niet kan herinneren' of 'misschien ben ik inderdaad wel een slecht iemand en zeggen mensen daarom die dingen'. Ik heb al geen stabiel wereldbeeld... Ik weet niet of het alles verklaart, maar tijdens m'n depressie had ik een vertekend zelfbeeld, ik had lichtelijk paranoide neigingen en zag/hoorde dingen die er niet waren. Daardoor leer je ahw dat je niet op jezelf en je eigen waarneming kunt vertrouwen en ik merk dat ik dat nu nog steeds niet goed durf. Het gaat goed tot er zoiets vervelends gebeurt en dan begin ik te denken dat ik het zelf misschien wel helemaal fout zie.

En nog even dit. Dit is een gesprek wat ik vandaag heb gevoerd. De situatie: ik sta in een broodjeszaak in een lange rij op mijn beurt te wachten en ik zie ineens dat een bekende, ik noem haar even Anne, ook binnenkomt. Dit gebeurt er:

Ik: "Hey Anne, leuk om je te zien! Hoe gaat het met je?"
Anne: "Ja, leuk om jou weer te zien Het gaat goed. Wel een beetje druk en zo. Hoe gaat het met jou?"
Ik: "Nou, helemaal niet zo goed eigenlijk. -blablabla- En ik heb pas een hele zware ervaring gehad waardoor ik me nog onzekerder voel en nog ongevoeliger, dus nee, het gaat helemaal niet zo goed eigenlijk."
Anne: "Oh, wat vervelend voor je! Ja, ik kan wel begrijpen dat je het druk hebt. Maar wat is dan die zware ervaring als ik vragen mag?"
Ik: Nou, eigenlijk kan je het pas begrijpen als ik je eerst iets vertel wat ik je nog niet heb verteld. Ik heb autisme en...."

Ik leg haar uit wat er die dag gebeurde. Ondertussen staat Anne me als een dom schaap aan te gapen. We lopen verder en intussen zijn we duidelijk in gehoorsafstand van de verkopers.

Ik: "En het is niet makkelijk, moet je het nou wel vertellen of niet vertellen. Ik wil voorkomen dat mensen denken, oh ze is een autist, dus dan doet ze dit of dat, maar ik wil ook dat mensen me goed kunnen begrijpen. Al zijn veel vooroordelen ook waar, vele ook niet."
Anne: "Ja, ik kan begrijpen dat dat moeilijk is inderdaad."

Ondertussen heeft Anne haar broodje gekocht en ben ik aan de beurt. Ik twijfel of ik wel genoeg kleingeld heb, dus voordat ik aan de beurt ben, heb ik een keuze gemaakt en heb ik 3.50 uitgeteld voor dat broodje.

Ik: "Hoi, doe mij maar *dat* broodje alsjeblieft."
Verkoper: "Helaas, dat kan niet, want dat hebben we niet meer."
Ik: .... "... Ok, nou, doe mij maar *dat* broodje dan."

De verkoper geeft me het broodje.

Verkoper: "Dat is dan 3.75 alsjeblieft."
Ik: Ik wijs naar bord waar 3.50 op staat
Verkoper: "Het was maar een geintje, sorry sorry sorry sorry!"
Ik: ...... "Lul.."
Verkoper: "Is het erg?"
Ik: "Nee, geeft niet."

Ik wil niet bot overkomen, maar: wat is je punt? Gaat het om Anne of om de verkoper? Ik snap het niet.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:26 schreef Maeghan het volgende:
Ik wil niet bot overkomen, maar: wat is je punt? Gaat het om Anne of om de verkoper? Ik snap het niet.

Ik vond ze allebei apart, maar het gaat me hier meer om de verkoper.

Hij was zich uitgebreid aan het verontschuldigen en voelde zich zichtbaar opgelaten. Zo'n reactie van iemand die iets zei dat ik verkeerd begreep (meestal een grapje of een niet serieus bedoelde opmerking) had ik nog niet meegemaakt. Meestal reageren mensen heel lacherig of zeggen ze "dat moet je niet zo serieus nemen". Zelden krijg ik een 'sorry' te horen, laat staan dat iemand zich zo schaamt. Daardoor was mijn vermoeden binnen een paar tellen dat hij me aan het testen was. Hij had mij horen praten over vooroordelen over autisme en wilde eens kijken hoe ik zou reageren op zijn 3.75. Kennelijk had hij niet verwacht dat ik zo zou reageren, want hij kon wel door de grond zakken geloof ik.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:32 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Ik vond ze allebei apart, maar het gaat me hier meer om de verkoper.

Hij was zich uitgebreid aan het verontschuldigen en voelde zich zichtbaar opgelaten. Zo'n reactie van iemand die iets zei dat ik verkeerd begreep (meestal een grapje of een niet serieus bedoelde opmerking) had ik nog niet meegemaakt. Meestal reageren mensen heel lacherig of zeggen ze "dat moet je niet zo serieus nemen". Zelden krijg ik een 'sorry' te horen, laat staan dat iemand zich zo schaamt. Daardoor was mijn vermoeden binnen een paar tellen dat hij me aan het testen was. Hij had mij horen praten over vooroordelen over autisme en wilde eens kijken hoe ik zou reageren op zijn 3.75. Kennelijk had hij niet verwacht dat ik zo zou reageren, want hij kon wel door de grond zakken geloof ik.

Hm. Het enige wat me opviel was dat je meteen zo veel vertelde aan Anne. Behalve m'n vriend vertel ik dat soort dingen noooit (en zelfs dan nog met een omweg, in horten en stoten en meestal als ie half slaapt). En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Tja, verder, ach. Flauw grapje om te zeggen dat het E3,75 is ipv E3,50. Zou iemand dat normaal ook doen? Ik weet het niet. Overigens zeggen mensen tegen mij wel vaker sorry. Als ze een grapje maken en ik vat het verkeerd op en ik sta te kijken alsof m'n konijn net dood is gegaan (nou ja, bij wijze van, want ikheb geen konijn), dan hebben ze wel door dat ik het persoonlijk opvat.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:34 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Hm. Het enige wat me opviel was dat je meteen zo veel vertelde aan Anne. Behalve m'n vriend vertel ik dat soort dingen noooit (en zelfs dan nog met een omweg, in horten en stoten en meestal als ie half slaapt). En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Ik ben daar heel zwartwit mee. D.w.z., ik weet wat dat betreft weinig nuance in mijn gedrag aan te brengen. Ik zeg óf veel te weinig óf veel te veel. Soms vind ik dat het mensen echt geen drol aan gaat hoe mijn persoonlijke leven eruitziet. En soms wil ik iets vertellen en dan maakt het me niet uit als ik mijn hele ziel blootleg. Lekker boeiend hoe een ander daar dan over denkt verder. Daar kan ik me dan ook niet druk over maken

Ik heb leren praten om te voorkomen dat ik alles opkrop en daar doodongelukkig van word. Soms en zeker als het minder gaat, schiet ik daar in door.

Anyway. Het is al weer half een geweest en ik wilde morgen vroeg op om de handout voor mijn presentatie af te maken. Ik reageer de volgende keer op je post.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 00:34 schreef Maeghan het volgende:
En ik kan irl ook echt niet over dit soort dingen praten zonder dicht te slaan omdat ik me dan te opgelaten voel. Geldt eigenlijk voor alle persoonlijke dingen.

Jij bent er ook zo een die posts nog edit! Ik heb je wel door (geen punt hoor, doe ik ook)

Nee, als ik eenmaal aan het praten geslagen ben, sla ik niet meer dicht Of er moet iemand binnenlopen aan wie ik dat soort informatie echt niet kwijt wil

quote:

Tja, verder, ach. Flauw grapje om te zeggen dat het E3,75 is ipv E3,50. Zou iemand dat normaal ook doen? Ik weet het niet.

Het is geen geintje. Dat is 1 ding dat ik inmiddels wel heb geleerd. Mensen willen vaak iets kunnen zeggen zonder dat iemand er direct op ingaat, maar de enige manieren waarop dat kan is ironie en zeggen dat je een grapje maakt als iemand er toch serieus op ingaat. Dat is soms een grapje maar volgens mij meestal niet.

Iemand vroeg mij vandaag of ik zijn naam nog wist en zei daarna gelijk dat het een grapje was. Nee, natuurlijk is het geen grapje. Hij vroeg zich oprecht bezorgd af of ik misschien nog steeds zijn naam niet had kunnen leren, maar hij begreep ook wel wat zoiets een wat kwetsende vraag is. Dus dan dek je het in door te zeggen dat het een grapje is.

Edit

En nog iets. Of mensen normaal als grapje zouden zeggen dat iets 3.75 is in plaats van 3.50? Nee, ik denk van niet.

quote:

Overigens zeggen mensen tegen mij wel vaker sorry. Als ze een grapje maken en ik vat het verkeerd op en ik sta te kijken alsof m'n konijn net dood is gegaan (nou ja, bij wijze van, want ikheb geen konijn), dan hebben ze wel door dat ik het persoonlijk opvat.

Dat ik me echt beledigd voel door een opmerking komt niet zo vaak voor, wel dat aan mijn gezicht af te lezen valt dat ik iets heel vreemd vind.

En nu ga ik dus weg

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 09:42 schreef Black_Tulip het volgende:
(...)Maar ik denk dat je de verkeerde oplossing kiest. Samen lopen maakt je zoon niet onafhankelijker en het teveel aan binnenkomende informatie dat veroorzaakt wordt door het feit dat het kind ergens heen moet én tegelijkertijd moet communiceren blijft. Als ik druk pratend met een studiegenoot over straat loop heb ik nog steeds het gevaar dat ik fietsers over het hoofd zie, niet meer goed kan opletten op voorbij komende auto's en vergeet dat ik allang afscheid had moeten nemen en een andere kant op had moeten lopen. Ik begrijp dat je prioriteit op dit moment is om het gevaar te verminderen en natuurlijk ben als voetganger langzamer dan een fietser en bots je als voetganger ergens minder hard tegen aan dan een fietser. Maar het is geen oplossing van het probleem.
[..]

Mijn grootste angst is een ongeluk, ja. En een oplossing van het probleem... Ja, het prikkelarm maken van de omgeving. Maar dat lukt een beetje lastig op straat. Ik kan moeilijk alle automobilisten en bus-chauffeurs verzoeken extra goed op te letten omdat er een kind aankomt dat problemen in het verkeer heeft...
Ik denk toch dat het een kwestie van veel oefenen is. Hij mag nu het laatste school zelf fietsen, de enige kruisingen daar zijn fietspaden.
Weet je... Iemand leert door zijn ongelukken maar onder een auto lopen is een iets te drastische manier van leren.

quote:

Ik begrijp je angst, maar wat ik wil zeggen is dat je zoon die bus misschien/waarschijnlijk wél had gezien als hij alleen was geweest.
[..]

Zou kunnen. Mijn afwezigheid is waarschijnlijk een prikkel minder. En ik denk ook dat de dag steeds dichterbij komt dat hij het alleen kan. En elk kind leert van zijn fouten, maar de gevolgen van tegen een bus lopen zijn wel erg ingrijpend...

quote:

Ik wens je veel sterkte in het balanceren van de vele goede dingen die je je kind graag wil meegeven in zijn opvoeding.
[..]

Dank je, en bedankt voor je feedback!

quote:

Ik denk niet dat dit een gezond wereldbeeld is. Autisten zijn ook maar mensen. Alle nare dingen die jij op noemt kunnen in meer of mindere mate net zo goed voorkomen bij een autist. Sterker nog, etiketjes, vooroordelen en de angst voor afwijkend gedrag wijzen op een gebrek aan inlevingsvermogen bij "normale" mensen dat mij sterk doet denken aan de mindere kanten van autisme. Wat is "normaal"? Mijn advies aan jou is om de tegenstelling "autistisch vs. normaal" los te koppelen van "normaal" in de betekenis van bijvoorbeeld "moreel goed te keuren gedrag". Het heeft namelijk niets met elkaar te maken. Als je het moeilijk vindt, probeer dan het woord "neurotypisch" te gebruiken voor mensen die geen autist zijn. Zo vermijd je verwarring van begrippen en vergeet je niet dat ook autisten onmenselijk kunnen zijn.
[..]

Oh, autisten zijn zeker niet heilig! Ik zal proberen het woord neurotypisch te onthouden, vind ik al prettiger klinken dan "normaal". Ik zie dat trouwens niet als "moreel goed te keuren gedrag" maar als "wat door de norm aanvaard is", en dat is niet altijd moreel goed te keuren. Normaal is een soort sjabloon.
Pfff, moeilijk uit te leggen...

quote:

Erm.. Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik gezichten aardig kan lezen en alle basisemoties heb ik onder de knie. Maar als iemand je starend aankijkt, kan dat om allerlei redenen zijn. En als zo'n persoon uiteindelijk zegt "nee ik wil niet" weet je niet of die persoon je toch al uit beleefdheid aankeek of dat hij na een lange afweging besloot maar niets te nemen. Nou kan ik het mis hebben, maar ik heb het vermoeden dat je ervaring als verkoper moet hebben om dat te kunnen zien en daar adequaat mee om te gaan (d.w.z. iemand zodanig manipuleren dat je hem/haar alsnog achterlaat met een koffie en een chocoladereep).
[..]

Lijkt me enorm verwarrend!

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:
Daar ben ik weer.
[..]

Probeer daar niet te star in te zijn. Mijn ervaring is dat als ik eenmaal heb geleerd om iets op een bepaalde manier te doen, het heel moeilijk is om daar later nog wijzigingen in aan te brengen, ook al gaat het om de kleinste nuances. Het gevaar is dat je zoon zich vastbijt op die vijf zinnen (en als hij lange volzinnen weet te maken is dat alsnog niet leuk voor de luisteraar ) en niet in de gaten heeft dat het echte probleem het te lang zelf doorpraten is.

Nu wil ik Oxy niet beledigen, maar je, herinnert je, haar regels met, komma's nog wel geloof ik? Dat doet ze omdat ze rust moet nemen. Zoiets kan dwangmatig worden.

Ja, dat herinner ik me.

Overigens gaat die vijfzinnen-regel redelijk goed! Ik zal het gevaar voor dwangmatigheid wel goed in de gaten houden, ik denk dat je daar zeker een punt hebt!

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 18:43 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Jij hebt tenminste nog werk. Ik ben werkloos.

Erg vervelend voor je. Ik hoop dat je weer werk op je niveau kan vinden. Kwam het door je autisme, dat je je baan verloor?

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 11:52 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Erg vervelend voor je. Ik hoop dat je weer werk op je niveau kan vinden. Kwam het door je autisme, dat je je baan verloor?

Ik denk dat het er aan bij heeft gedragen dat ik mijn baan verloren ben. Misschien was het wel de doorslaggevende reden. Er waren een paar dingen die niet goed gingen volgens hun. En een van de dingen was het contact met collega's. De andere redenen was dat ik niet snel genoeg was en niet nauwkeurig genoeg was.
Dat hoop ik ook. Ik heb niet voor niets een MBO-diploma gehaald.

Bij een bedrijf is een vacature binnen mijn vakgebied. Alleen nu twijfel ik of het wel verstandig is om op die vacature te gaan reageren. Een stap terug doen om misschien in de toekomst een stap vooruit te mogen doen. Het is natuurlijk beter dan thuis zitten. Maar toch twijfel ik.

Gewoon doen! Je kan altijd ondertussen doorzoeken naar iets anders. Thuis blijven zitten is over het algemeen niet bevorderlijk voor je eigen geestelijke gezondheid en het wordt steeds moeilijker om weer aan de slag te gaan als je langer thuis zit. Zo veel mogelijk bezig blijven is het beste denk ik zelf.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:14 schreef Maeghan het volgende:
Gewoon doen! Je kan altijd ondertussen doorzoeken naar iets anders. Thuis blijven zitten is over het algemeen niet bevorderlijk voor je eigen geestelijke gezondheid en het wordt steeds moeilijker om weer aan de slag te gaan als je langer thuis zit. Zo veel mogelijk bezig blijven is het beste denk ik zelf.

Daar heb je gelijk in. Alleen dan voelt het voor mij als of de afgelopen paar jaar totaal voor niets zijn geweest. En dat is nu niet echt goed voor mij zelfvertrouwen.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:17 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Daar heb je gelijk in. Alleen dan voelt het voor mij als of de afgelopen paar jaar totaal voor niets zijn geweest. En dat is nu niet echt goed voor mij zelfvertrouwen.

Waarom?

Ik ga werken, dus ik reageer later wel.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:18 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Waarom?

Ik ga werken, dus ik reageer later wel.

De baan inkwestie waarop ik gereageerd heb is onder mijn niveau zijn. Verder zou het een stap terug zijn gezien mijn laatste werkervaring.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:01 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik denk dat het er aan bij heeft gedragen dat ik mijn baan verloren ben. Misschien was het wel de doorslaggevende reden. Er waren een paar dingen die niet goed gingen volgens hun. En een van de dingen was het contact met collega's. De andere redenen was dat ik niet snel genoeg was en niet nauwkeurig genoeg was.
Dat hoop ik ook. Ik heb niet voor niets een MBO-diploma gehaald.

Bij een bedrijf is een vacature binnen mijn vakgebied. Alleen nu twijfel ik of het wel verstandig is om op die vacature te gaan reageren. Een stap terug doen om misschien in de toekomst een stap vooruit te mogen doen. Het is natuurlijk beter dan thuis zitten. Maar toch twijfel ik.

Ja, die werkgevers stellen vandaag de dag ook absurde eisen. De werkdruk in Nederland is ook absurd. He is ook topsport vandaag de dag.

Aan je intelligentie zal het echt niet liggen. Maar alles moet tegenwoordig supersnel. En dan moet het ook nog eens supernauwkeurig. Het is ook de tijdgeest wat hier tegenslag geeft.

Tsja een advies vind ik moeilijk. Probeer zelf te raden gaan bij jezelf: in hoeverre je handicap de doorslag heeft gegeven. Kan je een dergelijk baan wel aan? Hoeveel banen als analist heb je al achter de rug? Zijn het er veel of was dit de eerste? Want dat scheelt natuurlijk heel veel, misschien heb je nu ook veel pech gehad. In een andere setting kan dat weer anders zijn....


Het is een fors dilemma waar je voor staat. Thuisblijven is zeker niet alles.....Heb je een goed gevoel over de vacature?

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:23 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Ja, die werkgevers stellen vandaag de dag ook absurde eisen. De werkdruk in Nederland is ook absurd. He is ook topsport vandaag de dag.

Aan je intelligentie zal het echt niet liggen. Maar alles moet tegenwoordig supersnel. En dan moet het ook nog eens supernauwkeurig. Het is ook de tijdgeest wat hier tegenslag geeft.

Tsja een advies vind ik moeilijk. Probeer zelf te raden gaan bij jezelf: in hoeverre je handicap de doorslag heeft gegeven. Kan je een dergelijk baan wel aan? Hoeveel banen als analist heb je al achter de rug? Zijn het er veel of was dit de eerste? Want dat scheelt natuurlijk heel veel, misschien heb je nu ook veel pech gehad. In een andere setting kan dat weer anders zijn....


Het is een fors dilemma waar je voor staat. Thuisblijven is zeker niet alles.....Heb je een goed gevoel over de vacature?

Ik heb al ruim 3 jaar werkervaring als analist. Maar dan vooral in ondersteunde taken en niet uitvoerend. Al deze dingen hebben bijgedragen aan mijn ontslag. Misschien was het inderdaad te snel te veel ineens.

Ik weet niet wat voor gevoel ik moet hebben over die vacature. Het bedrijf waar die vacature was zijn namelijk zelf dat ik functie eigenlijk te licht voor mij is en dat er momenteel geen vacatures op mijn niveau zijn. Voor de functie in kwestie heb je namelijk alleen een MAVO-diploma nodig.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:40 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ik heb al ruim 3 jaar werkervaring als analist. Maar dan vooral in ondersteunde taken en niet uitvoerend. Al deze dingen hebben bijgedragen aan mijn ontslag. Misschien was het inderdaad te snel te veel ineens.

Was toch een mooie opstap en misschien voor jou een voortreffelijke zet! Dus die heb je binnen. En je hebt het wel drie jaar volgehouden en dat is best een prestatie

Probeer voor je zelf op ene rij te zetten wat je leuk aan het werk vond. Had je genoeg voldoening? Of gaf het je erg veel stress? Etc. Energie balans bij je OK?

Enne analistenwerk kan toch redelijk individueel tot op zekere hoogte? Ben je ene beetje zelfstandig, kan je proeven alleen doen?

Dat kan ook je kracht zijn bij de volgende sollicitatie. Zelfstandigheid wordt ook gewaardeerd.

quote:

Ik weet niet wat voor gevoel ik moet hebben over die vacature. Het bedrijf waar die vacature was zijn namelijk zelf dat ik functie eigenlijk te licht voor mij is en dat er momenteel geen vacatures op mijn niveau zijn. Voor de functie in kwestie heb je namelijk alleen een MAVO-diploma nodig.

Misschien is het voor jou wel de kans! Het is voor jou relevant werk, misschien op een ietjes lager nivo, en gezien je handicap is dat misschien nog niet zo verkeerd. Als je het goed gaat doen kan je altijd nog doorgroeien. Voor de werkgever wel zo aantrekkelijk dat hij dan toch een MLO-er krijgt....

Maar ja, het salaris zal op mavo niveau ook lager zijn. Dat moet je ook meenemen in je afweging, kan je dat wel permitteren? Want als je daaruit weer werkloos wordt , wordt je uitkering ook weer lager etc. . Maar van de sociale zekerheid heb ik weinig kennis, het CWI weet daar vast meer over.

Succes met je afweging.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:10 schreef EchtGaaf het volgende:

[..]

Was toch een mooie opstap en misschien voor jou een voortreffelijke zet! Dus die heb je binnen. En je hebt het wel drie jaar volgehouden en dat is best een prestatie

Probeer voor je zelf op ene rij te zetten wat je leuk aan het werk vond. Had je genoeg voldoening? Of gaf het je erg veel stress? Etc. Energie balans bij je OK?

Enne analistenwerk kan toch redelijk individueel tot op zekere hoogte? Ben je ene beetje zelfstandig, kan je proeven alleen doen?

Dat kan ook je kracht zijn bij de volgende sollicitatie. Zelfstandigheid wordt ook gewaardeerd.

Het enige werk wat ik tot nu toe echt leuk heb gevonden is mijn stage. En daar kan willen ze eigenlijk het liefst alleen HLO-ers aangezien het wetenschappelijk onderzoek is.
Sommige dingen vond ik wel leuk aan het werk. Maar vooral het gedoe om het werk treft mij zwaar. Ik krijg er stress van. Vanwege veel gedoe rond om het werk ben ik ook weg gegaan bij mijn vorige werkgever om ergens anders te gaan werken. Wat helaas niet gelukt. Vanwege een aantal factoren.
Dus tot nu toe heb ik nog weinig voldoening van mijn werk gehad. De mogelijkheden waren altijd beperkt en dat frusteerde mij enorm. Het dagelijks leven kost mij al veel energie zo veel zelfs dat ik soms nauwelijks energie over heb voor andere dingen.
Het gekke is dat ik dit nog nooit zo heb bekeken. Maar nu pas realiseer ik mij dat ik stress en frustatie van mijn werk krijg. Zo veel zelfs dat het mij opbreekt.
Analisten moeten inderdaad redelijk zelfstandig hun werk kunnen. En ik ben inderdaad redelijk zelfstandig als ik de werkzaamheden onder de knie heb.

quote:

Misschien is het voor jou wel de kans! Het is voor jou relevant werk, misschien op een ietjes lager nivo, en gezien je handicap is dat misschien nog niet zo verkeerd. Als je het goed gaat doen kan je altijd nog doorgroeien. Voor de werkgever wel zo aantrekkelijk dat hij dan toch een MLO-er krijgt....

Maar ja, het salaris zal op mavo niveau ook lager zijn. Dat moet je ook meenemen in je afweging, kan je dat wel permitteren? Want als je daaruit weer werkloos wordt , wordt je uitkering ook weer lager etc. . Maar van de sociale zekerheid heb ik weinig kennis, het CWI weet daar vast meer over.

Succes met je afweging.

Natuurlijk is het een kans. Alleen het voelt wel als of ik in een viceuse cirkel zit. Voor mijn gevoel ben ik dan namelijk niks opgeschoten dan is alle werkervaring van de afgelopen 2 jaar helemaal voor niets geweest. En dat is toch niet erg leuk.
Het saleris kan best wel een probleem worden inderdaad. Ik heb namelijk wel fincanciele verplichtingen zoals een hypotheek enzo. Ik zou eens vragen hoe dat zit bij het CWI.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 23:58 schreef Black_Tulip het volgende:

Weer zo'n naar verhaal. Dat de leraren meepestten.. Ongelofelijk Maar veel belangrijker, als jij niets meer wil hebben van vrienden of leeftijdsgenoten, waar haal je dan je sociale contact vandaan? Ik hoop dat ooit je vertrouwen in leeftijdsgenoten zich herstelt en dat je weer vrienden durft te maken.

Ja, niet dus. Ja, familie, daar ga ik soms heen, maar dat is ook niet mijn favoriete bezigheid. Ik leef dus min of meer als kluizenaar, zeker nu school ook stuk gelopen is

[ Bericht 2% gewijzigd door Green1 op 21-01-2009 14:09:52 ]

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 12:22 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

De baan inkwestie waarop ik gereageerd heb is onder mijn niveau zijn. Verder zou het een stap terug zijn gezien mijn laatste werkervaring.

Zoals je verderop al aangeeft zijn er natuurlijk financiële consequenties. Als die geen probleem zijn, is het misschien toch een optie: je bent weer bezig. En omdat die baan _wat lager_ ligt dan je school-niveau, zou je waarschijnlijk meer aandacht kunnen besteden aan de boel om de baan heen: contacten met collega's, studie, etc. Als je aangeeft dat je een (lichte) vorm van autisme hebt en dat je misschien maar een jaar blijft en de werkgever doet daar niet moeilijk over, denk er dan toch even goed over na, zeker met de huidige markt.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 13:41 schreef Green1 het volgende:

Ja, niet dus. Ja, familie, daar ga ik soms heen, maar dat is ook niet mijn favoriete bezigheid. Ik leef dus min of meer als kluizenaar, zeker nu school ook stuk gelopen is

Hier zit ik nu erg mee, het kluizenaar zijn. Ik heb dan wel een goed contact met mijn familie, zie ze ieder weekend, en mijn moeder woont 3 minuten verderop, dus daar ga ik iedere dag wel even langs.

Maar dat was het dan ook. Alle vrienden van vroeger, zijn verwaterd of verhuisd, heb eigenlijk alleen online nog contacten; buiten mijn familie zie ik niemand (buiten toevallige voorbijgangers etc.). Dit is ook geen klacht of zelfbeklag, maar realiteit. Ik weet dat alleen ik er actief dingen aan kan veranderen, maar de drempels zijn te hoog, en vanuit mijn comfort zone blijf ik passief -- zo steek ik dan in elkaar.

In het verleden, toen ik op de universiteit zat, of een vriendin had, had ik automatisch een sociaal leven. Omdat ik beter heb gekend, begint het me nu na een jaartje of 4 in mijn eentje wel op te breken, ligt ook een depressie op de loer.

quote:

Op woensdag 21 januari 2009 14:31 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Zoals je verderop al aangeeft zijn er natuurlijk financiële consequenties. Als die geen probleem zijn, is het misschien toch een optie: je bent weer bezig. En omdat die baan _wat lager_ ligt dan je school-niveau, zou je waarschijnlijk meer aandacht kunnen besteden aan de boel om de baan heen: contacten met collega's, studie, etc. Als je aangeeft dat je een (lichte) vorm van autisme hebt en dat je misschien maar een jaar blijft en de werkgever doet daar niet moeilijk over, denk er dan toch even goed over na, zeker met de huidige markt.

Ik heb nog geen officiële diagnose want ik ben nog niet getest. Dit gaat waarschijnlijk binnenkort gebeuren. Eindelijk.
Als ik zou worden aangenomen dan zou ik daar zeker gaan werken. Ik kan altijd nog verder kijken. En misschien kan ik daar wel doorstromen naar een hogere functie.

Ik kan niet uitgebreid reageren omdat het inmiddels al vrij laat is en ik naar bed moet. Maar ik wilde iets voorstellen. Ik lees nu meerdere keren dat mensen last hebben van een kluizenaarsbestaan en mij komt dat ook bekend voor, hoewel ik er nu gelukkig minder last van heb. Wie van jullie zou het waarderen om elkaar in het echt te meeten? En dan bedoel ik dus (voorlopig) niet zo'n meeting waarbij alle vaste posters aanwezig zijn, omdat dat waarschijnlijk teveel wordt voor iedereen. Maar misschien is het een idee om steeds met zijn tweeën of drieën af te spreken? Ik weet niet of jullie er behoefte aan hebben om andere posters te ontmoeten. Ik in ieder geval wel. Persoonlijk contact geeft mij zoveel meer voldoening en ik zou jullie graag irl willen leren kennen.

Ik woon overigens in Rotterdam en ik heb er geen moeite mee om ergens heen te reizen als dat nodig is.