Al is het tien jaar geleden gebeurd, vaak blijf je gewoon die momenten houden.
Ik heb het nog heel erg met Max, die hebben we op 12 april in laten slapen. Alleen door over hem te praten begin ik al te janken, en daar zou ik soms dus best iets over willen posten.
Waarom nu al, waarom zo vroeg, ik kan helemaal niet zonder hem. En daar word ik soms zo kwaad over dat ik ook gewoon boze smileys enzo wil posten
En nu overleed vorige, vorige vrijdag mijn liefste konijn ook nog. 's Ochtends leefde hij nog gewoon, 's avonds lag hij heel erg dood te zijn. Nu heb ik nog een zielig konijn over wat ineens alleen is 
. PCB was nog maar van 2006.
Spui hier dus je gal, scheld, vloek, jank, deel toffe momenten waar je nog vaak aan denkt. Wat jij maar nodig hebt
Ik mis mijn oude hondje ook
Niki is aankomende 3e kerstdag 5 jaar niet meer bij ons (laten inslapen) maar mis dr toch ook wel Gelukkig hebben we 3 jaar na dato een nieuw hondje gekocht die er best veel op lijkt en ook heel lief is en daar word ik toch altijd wel een beetje weer blij van
quote:Bij mijn konijnen heb ik nu wel zoiets van "geen nieuwe meer" Bij de honden ed was het bij ons altijd zo dat je het aan zag komen, konijnen zijn altijd ineens dood, dat is echt een harde klap. Voor mij dan.Op vrijdag 19 december 2008 02:14 schreef Yi-Long het volgende:
Ik denk dat iedereen daar wel 'last' van heeft, dat we onze oude huisdieren nog erg missen af en toe. Tja... wat kun je er tegen doen!? Aan de ene kant wil je nooit meer een ander, aan de andere kant hou je van dieren....
En daar kun je hier over praten
quote:Wil je dan geen nieuwe meer, omdat je het gevoel hebt dat je ze niet wilt 'vervangen', of omdat ze gewoon te makkelijk en te snel dood gaan?Op vrijdag 19 december 2008 02:16 schreef Harajuku. het volgende:
[..]
Bij mijn konijnen heb ik nu wel zoiets van "geen nieuwe meer" Bij de honden ed was het bij ons altijd zo dat je het aan zag komen, konijnen zijn altijd ineens dood, dat is echt een harde klap. Voor mij dan.
En daar kun je hier over praten
quote:PCB was sowieso mijn allertofste konijn. Maar vooral omdat de klap te hard is ja. k geef eerlijk toe, ik zou zonder konijnen kunnen, maar nooit zonder hond. Zou ook wel zonder kat kunnen, maar nog steeds nooit zonder hond.
[..]
Wil je dan geen nieuwe meer, omdat je het gevoel hebt dat je ze niet wilt 'vervangen', of omdat ze gewoon te makkelijk en te snel dood gaan?
En dat je dan bij konijnen altijd ineens die klap te verwerken krijgt, liever niet meer
februari 2002 is mijn ratje overleden (in laten slapen omdat ze meerdere kankergezwellen had). januari 2001 had ik haar al laten opereren en een gezwel weg laten halen en de verwachting was dat ze alsnog binnen een half jaar zou overlijden, ze heeft het dus mooi nog ruim een jaar volgehouden zonder problemen. jammer genoeg was het daarna binnen een maand gedaan (gezwel kon je bijna zien groeien).
ze was mijn eerste echte eigen huisdier en ze is bijna 3 jaar oud geworden
Na de dood van mn ratje heb wil ik nooit meer een rat: het zijn super toffe beestjes, maar ze gaan me te snel dood (kan ik slecht tegen). Dus nu heb ik andere huisdieren: een groot aquarium en sinds een maand 2 katten uit het asiel
Ik heb wel een andere gekregen maar toch...Ik heb al heel wat katten gehad, maar sommige zijn toch specialer geweest dan de andere, hoe lief ook. Stuffy, die zo heerlijk zijn poten om mijn nek kon leggen en me dan echt tegen zich aan klemde
Ramses, die vreselijk eenkennig was, maar waar ik alles mee kon doen... Die ging ook altijd heel beledigd een uur met zijn rug naar me toe zitten als ik terug kwam van vakantie. Om me daarna plat te knuffelen Ik zou niet zonder katten willen
lieve knuffelkat. In mijn dromen aai ik haar soms weer. Dan word ik verdrietig wakker. Pas na haar overlijden ben ik zelf aan honden begonnen.
Maar haar hadden we mijn hele jeugd , van mijn 9e tot ik het huis uit ging en daarna nog, ze is 17 geworden. En ik ging voor haar echt vaker naar mijn ouders, lekker met Robbie wandelen uren, heerlijk vond ik dat.
Ik heb 1 keer, toen ik al niet meer thuis woonde iets heel bijzonders met haar meegemaakt. Mijn opa was net overleden en ik lag in de zomer 's nachts in de tuin naar de sterren te kijken en aan hem te denken toen ik een vallende ster zag. Robbie was natuurlijk bij me en meteen nadat die ster viel begon zij door de tuin te lopen en te ruiken en ergens te graven en heel druk te doen daar. Toen ik ging kijken wat er was zag ik dat ze een oude munt gevonden had. Uit 1916 , het geboortejaar van mijn opa. Dat kan geen toeval zijn toch?
Ik heb zo vaak als ik met een van mijn 4 honden knuffel dat ik aan haar denk. Ik weet ook nog precies hoe ze rook en hoe ze aanvoelde.
Ik mis haar niet meer in de zin van dat ze nog bij me zou moeten zijn , want ze was een blinde oude dame en ze heeft een fantastisch leven gehad. Toen ze dood ging was het gewoon meteen goed. Voor haar en voor ons ook.
Ik ben gewoon echt blij dat we van haar 17 jaar lang alleen maar plezier gehad hebben, nooit ellende en ik hoop echt dat dat met moppies nu net zo mag gaan.
Chico wordt al bijna 11, Frits is al 9 en Karel wordt dat ook bijna, en zelfs kleine baby Billemans wordt alweer 2
Fotootje van mij en Robbie in haar laatste jaar, ze was al 4 jaar helemaal stekeblind toen:
. Dierenarts dacht dat het acute HD was dus aan de medicijnen en weekend aangekeken maar het bleek dus een hersenbloeding geweest te zijn. Mijn moeder wou geen hond weer maar er loopt nu al weer 3 jaar een schotse collie teefje bij ons thuis haha
Siepke (zit bovenin ) was een geweldige kater. Hij was heel apart van kleur en je kon alles met hem doen. Zijn voorkeursplek was op een schoot, het liefst de mijne
en je kon hem dan in alle houdingen leggen. We hebben hem zelfs ooit poppekleertjes aangedaan en een hele fotosessie gehouden, vond de sukkel allemaal prima.
Het laatste jaar begon hij af te vallen, maar verder deed hij het prima dus toen ik naar de DA ging was het al te laat, hij had een groot gezwel in zijn darmen. Hij is nog geopereerd (zinloos, hij zat al te vol met gezwellen) maar daarvan nooit goed hersteld. Achteraf had ik het niet moeten doen, maar ja, ik kon er ook niet mee leven om niks te proberen. Na de operatie heeft hij nog een maand geleefd, een maand waarin hij tot in de grond verwend is en overal bankjes, doosjes en andere opstapjes stonden zodat hij wel op zijn favoriete plekken kon komen. Springen kon hij niet meer. Op een avond kwam ik thuis en heb ik de meest geweldige kroelsessie ooit met hem gehad. Deze heb ik ook opgenomen, zelfs mij andere kat kwam er even bij. De volgende dag trof ik bij thuiskomst een kat in doodsnood aan.
Hij schreeuwde het uit en kroop in de donkerste hoekjes, wilde niet aangeraakt worden. De echte Siep vond ik al niet meer terug in zijn ogen, dit was geen doen meer. Na overleg met de dierenarts ben ik naar de praktijk gegaan voor euthanasie... waar hij in de wachtkamer in coma is geraakt. De DA kon nog een vage hartslag vinden, maar het laatste stukje mocht hij dan ook zelf nog doen. Maar de doodsstrijd vooraf had ik hem zo graag willen besparen. Hij is maar 10 jaar geworden. Het frappante is dat ik een paar dagen erna een lang weekend weg ging en me al zorgen maakte over zijn opvangen en eventuele moeilijke keuzes die zij zouden moeten maken. Dat heeft Siepke mij en hen bespaard.
Het is nu 3 jaar geleden, de eerste week kon ik er niet over praten zonder in tranen uit te barsten en het jaar daarna had ik nog regelmatig privé momentjes dat ik letterlijk volschoot. Nu niet meer, maar bij het typen van dit stukje is het toch weer erg moeilijk... Maar dat mag, hij was mijn beste maatje en ook al heb ik nog 2 katten waar ik zielsveel van houd, Siepke was en is toch de kat die het meest speciale plekje in mijn hart heeft. De foto is niet de meest briljante maar helaas overleed hij net voordat het digitale tijdperk bij mij z'n intrede deed.
Zijn driekleurige jongere halfzus Sietske staat ook op de foto. Die dame is inmiddels 13 en lijdt aan chronisch nierfalen. Qua formaat is zij nu net zo mager als Siepke op die foto was. Een paar maanden geleden was het spannend of ze de kerst nog ging halen maar gelukkig gaat het nu beter. Van haar worden uiteraard heel veel foto's gemaakt nu ik de kans nog heb!
RIP Snuggles
Zijn laatste knuffel voor we hem lieten inslapen. Hij leed aan accuut nierfalen en het mooiste dat we voor hem konden doen was hem zijn rust gunnen...hij had genoeg gestreden.
Ik mis hem nog steeds
[ Bericht 0% gewijzigd door DuchessX op 19-12-2008 16:29:55 ]
Snuggles was de baas over de katten, en tevens was hij mijn grootste kattenvriend. Hij accepteerde bijna alles van mij (met mijn agressieve en emotionele buien (en dan nog durven mensen te zeggen dat autisten geen emoties hebben
)), en toch bleef hij mij trouw. Snuggles was echt mijn steun en toeverlaat onder de katten en het deed mij veel pijn om hem te laten gaan, maar het kon niet anders want zijn nieren waren kapot en vergiftigden zijn lichaam. Hij zakte door zijn poten en liep alsof hij dronken was, zijn ogen waren dof en afwezig, het was net of Snuggles al weg was maar alleen het lichaam nog over was. Het heeft maanden geduurd, maar nu voel ik pas de pijn en het gemis, en zoals gezegd doet dat pijn maar ik onderga het om er van te leren.
Zo heb ik afscheid genomen van Snuggles,
en het voelde enorm dubbel want ik wilde hem niet kwijt maar het kon niet anders.
Ze (ja, zé) overleed op 3 mei jl toen dochter en ik in NY waren. Het was een kat die eruit zag als een konijn. Uren kon ze op je schoot zitten knuffelen, ondertussen je helemaal afsoppend. Ze vond het heerlijk om bij je te zijn. Eén grote liefde heeft ze gehad, Pim. En toen die de dag na zijn castratie overleed, weigerde ze een ander konijn als gezelschap te accepteren. Ze hield op met eten en is door ons met kunst en vliegwerk in leven gehouden. Dankbaar zat ze dan toch weer tijdenlang op schoot, met haar koppie in de holte van je arm.
Lopend door Central Park kregen we de sms dat ze was overleden.... ze had het opgegeven.
Onze grote knuffel....
Meneer Jansen is maar 2,5 jaar oud geworden.
Ja, het is een cavia, maar wat een leuk en gezellig beestje was dat! Een echte knuffelkont die als geen ander enthousiast kon zijn om iets lekkers te eten Ik was echt gehecht aan hem en kan hem soms nog steeds missen... Dit was Button :
het waren half-siamezen en de meest bijzondere katten die ik ooit heb meegemaakt. ze zijn 26 jaar geworden en 14 jaar geleden vlak achter elkaar rustig bij ons op schoot ingeslapen. ik mis ze nog steeds........
Gekregen toen ik 8 was voor mijn verjaardag, na jaren zeuren of ik een huisdier mocht hebben
mijn vader is namelijk allergisch, en we konden dus geen hond of kat nemen.8 jaar lang veel plezier mee gehad
als kind vond ik het geweldig, ik kon dr altijd alles vertellen over mn ouders die gemeen waren enzovoorts.Uiteindelijk vorige zomer overleden, ze was al een paar dagen wat lusteloos, at niet meer.. We zijn naar de dierenarts gegaan en die vertelde ons dat ze er nog aan geopereerd kon worden, maar later op de dag belde hij op dat het allemaal een stuk erger was dan hij dacht. Toen hebben we haar in laten slapen.
(Ik vertel maar geen details van waar ze aan overleden is, dat wil je niet weten
)Maar ik mis dr af en toe nog steeds
als ik midden in de nacht thuis kwam na uitgaan bijvoorbeeld ging ik haar altijd even aaien, zij mijn hand likken enzo.. Allereerst: Cagney die toen op de bank plaste en alles, die is kerngezond (nog altijd).
Het is echter Lacey die de laatste weken problemen heeft gekregen.
Lacey wou opeens haar voer niet meer en ik probeerde dus een anderr voer. Dat at ze eerst wel maar sinds een week geleden ook niet meer. Daarbij was ze erg afgevallen (vel over been) en de laatste dagen kwam ze zelfs niet meer van haar plekje bij de krabpaal vandaan behalve om iets te drinken en te plassen. Natvoer (whiskas) eet ze nog wel.
Ik ben vandaag naar de dierenarts geweest en na een rontgenfoto en een paar onderzoekjes bleek dat ze er zo slecht aan toe is dat ze zeer waarschijnlijk gezwellen/tumoren heeft (verder klopte haar hart ook veel te snel en had ze blaasstenen maar dat laatste terzijde). Gezien de conditie van Lacey was het volgens de DA zo dat bij een eventuele operatie de uitkomst zeer waarschijnlijk is dat het advies is om te laten inslapen. Ze (de DA was een vrouw) heeft me gezegd om er over na te denken of ik een operatie wil doen om zeker te weten wat het is (de rontgenfoto's waren wat onduidelijk door veel vocht dat lacey vast hield). Maar als ik lacey zie, ze is gewoon zichzelf niet meer. Ik denk dat het beter is voor haar als ik haar laat inslapen. Ik heb daarom besloten morgenochtend terug te bellen naar de DA en af te spreken dat morgen Lacey ook haar spuitje kan krijgen. Het doet pijn maar ik wil het diertje niet verder laten lijden, hoe kort of lang dat ook zou zijn.
Met veel verdriet en pijn in mijn hart neem ik dus afscheid van mijn lieve Lacey
Lieve Lacey,
Ruim vier jaar heb ik je mogen verzorgen, heb ik van je genoten ook al was je veel op jezelf en was je nooit zo aanhalig. Regelmatig kwam je op den duur toch voor een aai naar me toe. Ik hou van je!
Moge je in vrede rusten; ik zal je nooit vergeten!
(Lacey is de zwart-witte kat (in betere tijden). Cagney is de schildpadmotief-kat)
En zo te lezen had Lacey zich geen beter baasje mogen wensen @Daniman: heeel veeel sterkte morgen en de komende tijd
In mei werd Spunky na 5 jaar trouwe dienst als lieve knuffel rat ingeslapen omdat ze zodanig verlamd was dat laten leven gewoon zielig was. Ik mis haar nog steeds en van de week kwam ik haar kooi weer tegen in de schuur. Toen heb ik toch weer even flink staan janken
foto is van 2 uur ongeveer voor het inslapen, vandaar de super smerige oogjes ook want mevrouw was gewoon echt niet lekker
Hij was hier al erg ziek zoals te zien is aan zijn vacht.
Ramses mijn eerste eigen kat gekregen toen ik 15 was gestorven toen hij 4 was. Ik mis hem nog weleens. Vooral omdat ik weet als Ramses nu nog geleefd had (hij zal nu 9 zijn) had ik Zorro en Fire nooit gehad. Ik zal heel blij zijn als Zorro, Fire en Snowy de 5 gehaald hebben.
Ik heb weinig foto's van Ramses ik had net een digitaal fototoestel voor mijn verjaardag gekregen een paar dagen later was het op.
Wij hebben altijd een kat gehad toen ik 1 was kwam Vera toen ik 15 was stierf ze. En zelfs bijna 10 jaar na dato mis ik haar nog weleens. Nooit zo'n chagrijnende mopperkont als kat gehad.
En ik vind het echt zo zwaar ruk voor de daklozen en ook alle dieren die buiten zijn.
.Het is zo koud. Heb stiekem de keukendeur op een kier gezet.
Mocht er wat binnenkomen dan jaag ik dat met beter weer wel terug naar buiten.
quote:Dat is de natuur hè, alleen de sterkere exemplaren overleven.Op zondag 28 december 2008 22:58 schreef Stali het volgende:
Zal er geen topic over openen... maar het is hier op moment van schrijven -12 graden.
En ik vind het echt zo zwaar ruk voor de daklozen en ook alle dieren die buiten zijn.
.quote:Jij bent een sterk en groot figuur met reserves en daarom mag jij vannacht best eens buiten slapen.Op zondag 28 december 2008 23:01 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Dat is de natuur hè, alleen de sterkere exemplaren overleven.
.quote:Ik beschik alleen niet over een pels hè. Bovendien mijn soort heeft een beschaving voort gebracht, aan het eind van de lijn tot nu toe waarvan ik leef en die dus naast stenen omhulsels, de cv heeft opgeleverd, een uiterst handige uitvinding als het zo koud is.Op zondag 28 december 2008 23:05 schreef Stali het volgende:
[..]
Jij bent een sterk en groot figuur met reserves en daarom mag jij vannacht best eens buiten slapen.
quote:Superieur aan alles he?Op zondag 28 december 2008 23:08 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Ik beschik alleen niet over een pels hè. Bovendien mijn soort heeft een beschaving voort gebracht, aan het eind van de lijn tot nu toe waarvan ik leef en die dus naast stenen omhulsels, de cv heeft opgeleverd, een uiterst handige uitvinding als het zo koud is.
Maar Ollie zet je niet buiten natuurlijk. Ik mag het toch wel klote vinden voor die arme dieren buiten.
Paarden zonder dek, vogels, katten en ja, ook veldmuizen. Al Gore lijkt ze ook flink in de steek te laten met -12.
je hebt zo je best gedaan voor lacey. wat jammer dat het dan toch zo moet eindigen.
veel sterkte en wijsheid.
quote:Ik denk dat de notie superieur/inferieur niet geheel op zijn plaats is, wel dat de mens idd leerde om dieren en mensen te scheiden, aangezien dieren voor de mens nare parasieten met zich mee konden brengen.Op zondag 28 december 2008 23:11 schreef Stali het volgende:
[..]
Superieur aan alles he?
Maar Ollie zet je niet buiten natuurlijk. Ik mag het toch wel klote vinden voor die arme dieren buiten.
Paarden zonder dek, vogels, katten en ja, ook veldmuizen. Al Gore lijkt ze ook flink in de steek te laten met -12.
quote:Jeezz.Op zondag 28 december 2008 23:14 schreef Ryan3 het volgende:
[..]
Ik denk dat de notie superieur/inferieur niet geheel op zijn plaats is, wel dat de mens idd leerde om dieren en mensen te scheiden, aangezien dieren voor de mens nare parasieten met zich mee konden brengen.
Ik heb toch maar topic geopend. Want dit is in memoriam en gene discussie.
quote:Dankjewel, ik vind deze discussie hier namelijk helemaal niet op z'n plek.Op zondag 28 december 2008 23:22 schreef Stali het volgende:
[..]
Jeezz.
Ik heb toch maar topic geopend. Want dit is in memoriam en gene discussie.
Op de goudvissen na heb ik twee huisdieren die overleden zijn.
De eerste was Lucky, mijn hangoorkonijntje.
Het was geen lieverdje en je kon hem niet echt aaien of op schoot nemen, maar verder was hij net een hond.
Kwam elke ochtend naast mijn bed bedelen om een boterham die hij zo lekker vond, want ja, hij liep vrij door het huis heen. Meneer kon zelf zijn kooi open maken en zelfs slotjes waren niet genoeg om hem binnen te houden, dus hebben we dat maar opgegeven
Toen we gingen verhuizen van een bovenwoning naar een benedenwoning mocht hij lekker in de tuin struinen
Mooi buitenhok gekocht waar hij eigenlijk alleen 's avonds in moest, wat hij eigenlijk heul niet leuk vond
Op een avond in februari kon ik 'm nergens vinden en ben ik gaan zoeken. Scheel als ik was zag ik niet dat 't arme beest naast zijn kooi lag, dood..
De dag ervoor was hij blijkbaar al wat ziekig, want toen kwam hij even op schoot zitten, zomaar
Heb helaas geen foto's van hem
Hij is toch een jaar of 7 geworden
Sushi, ons kleine krengetje dat langzaam bij begon te draaien is in maart van dit jaar overleden
We hadden twee asielkatjes uit een hokje gehaald en geadopteerd, Cato en Sushi.
Cato wende heel snel, maar Sushi bleef onwennig, bang en vals..
hij viel ons uit het niets aan, plaste het huis onder en wij waren ten einde raad.Net toen hij begon te wennen, we hadden toch besloten hem wéér een kans te geven en ineens draaide hij bij
, werd hij ziek.Na een antibiotica kuur knapte hij wel wat op, maar zodra die afgelopen was stortte hij weer in.
Op 31 maart 2008 is hij overleden, nog geen half jaar oud
De mensen van het asiel waar we hem hebben laten cremeren zeiden dat hij uberhaupt niet gezond was. een hartaanval had gehad en zijn balletjes nog niet eens waren ingedaald
een katje met 't syndroom van down dus Ik mis 'm nog steeds wel, al hebben we nu een andere leuke deugniet erbij, Sushi was toch sushi, toen hij eenmaal bijgedraaid was en doorhad dat wij hem niets zouden doen
Meneer Bo kreeg ik toen ik elf was. Op een zaterdagmiddag moest ik naar een verjaardagsfeestje en net voordat ik ging, gaf mijn moeder me een zak voer. Ik
; Mijn moeder: Verassing!! 
en in haar jas had ze een klein rood katertje. Meneer Bo kwam uit een nestje van een bevriend stel van mijn moeder en had al een hele reis meegemaakt; moederpoes was per ongeluk ingesloten in de vouwwagen onderweg naar in Italie en ze had tijdens de reis 2 kittens gekregen. Gelukkig was de familie weer terug in Nederland en mocht Meneer Bo bij mij wonen.16 jaar is hij mijn maatje geweest. Bij 8 jaar ging zijn vacht er wat spieterig uitzien en gingen we naar de dierenarts, hij bleek erg nierfalen te hebben; zijn nieren werkte nog maar 3 a 5% en hij moest op niervoer. Uiteindelijk heeft hij het nog 8 jaar volgehouden
Helaas ging het begin 2007 minder met hem. Hij wilde niet meer eten en drinken.. uiteindelijk is hij 1e paasdag 2007 overleden en heeft hij een mooi plaatsje gekregen onder een struik met bloemen in een hoek van de tuin.
Meneer Bo 1992 -2007 Ik mis je...
Ok, sorry. Even wat cynisme als coping mechanisme...
Even serieus nu. Precies 2 weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Kaya. Het was op, het was klaar en het moment was daar en precies goed. Na die mooi middag op het strand heeft ze waarschijnlijk een virusje opgelopen en ging ze aan de diarree (inclusief rode bonus). Een keer of 15 per dag / nacht in de poep-houding, de roofbouw van het strand plus de beroerde fysieke gesteldheid die ze al had en op zondag kon ze niet meer omhoog komen. Als ze eenmaal liep dan leek het mee te vallen maar als deze jongedame niet naar haar etensbak wandelt klopt er toch iets niet helemaal. Maandag in de ochtend gebeld om te kijken wat we nog konden doen (het scheen toch te heersen op dat moment en ze leek bijna geen pijn te hebben), wel alvast "de" afspraak gemaakt maar toch nog even aangekeken. Als snel bleek in de latere middag dat je kon aankijken tot je een ons woog want er zat geen verbetering in...
Op dinsdag nog naar het veld van een kennis met een hondenschool geweest waar ze nog even lekker gescharreld heeft met haar beste vriendinnetje. Tijdens de terug-rit naar huis lag ze half op schoot voor wat minder druk op haar voorpoten, keek ze ineens heel guitig naar boven en bedacht ze dat het wel leuk was om me te zoenen. *Slik* Verder is ze nog even "boos" geworden op de dierenarts toen hij binnenkwam maar, na een lekker wc-rolletje met inhoud (ja, zelfs op het laatst heeft ze moeten "werken" voor haar eten) ter afleiding, is ze zelf op haar kussen, onder de kerstboom en met een huis vol kaarsjes, gaan liggen. En daarna hebben we afscheid genomen en haar laten inslapen. Eindelijk vond ze haar rust en was ze heerlijk warm en ontspannen. Alles klopte die dinsdag en alles viel op zijn plek. Het was nogmaals echt het juiste moment om deze stap te nemen. Hoe enorm verdrietig ook.
Het is wel ernstig vreemd: geen wandelingen meer, nog steeds die split-second dat als de deurbel gaat dat je een blaf verwacht en vooral geen pret-ogen als je de hoek van de kamer omloopt. Af en toe een weg-trek-momentje maar als ik aan alles denk wat we hebben meegemaakt, wat ze voor goeds te weeg heeft gebracht voor mijn gezondheid en wat ik voor fantastische mensen die haar hebben geprobeerd te helpen heb mogen ontmoeten dan kan ik niet anders dan blij zijn met de, zij het korte 4-en-een-halve jaar, die we samen hebben doorgebracht.
Ja, ze heeft me bijvoorbeeld meermaals het bloed onder de nagels vandaan gehaald toen ze de eerste 3 weken van de cursus alles afblafte wat met 4 poten en een staart maar in de buurt kwam. Maar dat weegt absoluut niet meer op tegen alle momenten dat ze me na verloop van tijd steeds meer verraste met wat ze geleerd had en zich wel flexibel opstelde, alle wandelingen in de polder, alle spoortjes die we uitgelopen hebben en geweldige TTouch-sessie die we hebben gehad waarin ze heerlijk ontspande. Zeker de laatste 2 wandelingen op een besneeuwde hei in Blaricum en het strand van Noordwijk zullen altijd extra speciaal blijven.
Ik kan trots op haar zijn op alles wat ze geleerd heeft en ook op hoe kranig ze zich heeft geweerd en geprobeerd heeft zich goed te gedragen ondanks zo'n beroerde gezondheid. Het is gewoon eeuwig jammer, en stiekem en beetje frustrerend, dat waar we samen 2 jaar geleden aan zijn begonnen niet hebben kunnen afmaken. En dan vooral in de zin van dat het haar gezondheid zou verbeteren. Maar het is voor haar beter zo. Zo'n levendig, vrolijk en eigenwijs hondje moet je op een gegeven moment niet meer lastig vallen met een beroerd lichaam waardoor ze alleen maar gefrustreerd raakt. Ik weet zeker dat dit weer een begin is van een nieuwe en een net zo mooie periode.
Zo, als dat geen In Memoriam is dan weet ik het ook niet meer. Lucht wel weer op, dat wel. Rest mij niks anders dan nog wat laatste foto's van Kaya te laten zien. Een paar van dinsdag en een paar van hoe ik me haar herinner: vrolijk, karaktervol, met humor en het is altijd een Spaans hondje gebleven dus ook nog zonnig. En ik denk dat ik af en toe nog wel wat foto's van andere honden waar een ik foto-shoot mee heb gedaan zal laten zien in het centrale foto-topic.
Ik wist niet dat ze er niet meer is
Wat zal je haar missen, dat markante ding.
quote:Oh mooie KayaOp dinsdag 30 december 2008 21:54 schreef P_B het volgende:
Even serieus nu. Precies 2 weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Kaya.
[ afbeelding ]
Wel fijn dat ze nu haar rust heeft. Mooie karakteristieke Kaya zal niet snel vergeten worden
Sterkte P_B!Over onze Max wel tho. Hij pakte nooit wat van de tafel oid, alleen met oud & nieuw, wanneer wij buiten waren verdween de worst ineens. Elk jaar weer, elke oud & nieuw.
Dit jaar niet.
hij was al een hele tijd ziek, een soort van epilepsie, maar volgens de DA kon dat verder lichamelijk geen kwaad
quote:Wat zielig
mijn parkiet is dood
hij was al een hele tijd ziek, een soort van epilepsie, maar volgens de DA kon dat verder lichamelijk geen kwaad
[ afbeelding ]
Maar is hij echt dood gegaan aan de epilepsie?
quote:tja, weet het natuurlijk niet zeker, maar verder was er weinig aan te zien/merken....Op zaterdag 3 januari 2009 18:20 schreef senesta het volgende:
[..]
Wat zielig
Maar is hij echt dood gegaan aan de epilepsie?
het ging de laatste dagen juist weer wat beter dacht ik
In 2004 moest ik hem laten inslapen nadat bleek dat hij maagkanker had. Ik mis hem nog steeds, hoewel ik nu ook alweer bijna 4 jaar erg blij ben met Harry en Loes. Crockett zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
Tv gids moest altijd dood
een van de laatste foto's die ik van hem gemaakt heb
Rust zacht lieve Crockett
Mijn lieve Igor.... may he rest in peace
quote:Op zondag 4 januari 2009 14:13 schreef BarraCupraCuda het volgende:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Mijn lieve Igor.... may he rest in peace
wat een mooi beest 
quote:
ja he hij was een schatje... ik mis hem na 1.5 jaar nog steeds Zelf heb ik bijna 2 jaar terug in Maart mijn grote liefde in moeten laten slapen. (Siberische husky)
Had haar als cadeau (mooier en waardevoller kan niet voor mij) gekregen van mijn ouders toen ik 5 jaar werd, was dus echt samen met haar opgegroeid en we waren samen ook echt 1. Verschrikkelijk toen dat moment er aan kwam, was toen echt ff radeloos zeg maar. Heb het er nu nog steeds super moeilijk mee.
Rust zacht mooie beestjes en sterkte voor de baasjes!
Thuis werd poes Sara snel omgedoopt in poes Mopsie en ze leek al snel helemaal op haar plek. Binnen een half uur zat ze op schoot te spinnen alsof haar leven er van af hing. Vanaf dat moment waren wij onafscheidelijk. Als ik thuis kwam uit school werd ik begroet door een harde knal (poes die van de trap sprong) en een snoetje aan de bovenkant van de andere trap. Pas wanneer we elkaar een neusje hadden gegeven mocht ik verder lopen. Wij waren twee handen op een buik, we spande samen tegen mijn moeder en waar ik ging, ging poes. Uren heeft poes zich vermaakt op de rommel zolder; als ze weer beneden kwam zaten de spinnenwebben in haar oren en staart. Mijn allerliefste avonturier
Ik verhuisde naar Deventer om te gaan studeren en het duurde een week voordat poes ook hierheen kwam. Wat een verschrikkelijk lege week was dat! Geen poes op mijn bed, geen poes onder mijn deken, geen poes. Waardeloos! Ik was dolgelukkig toen we genoeg hadden uitgepakt en we poes konden ophalen van mijn mama.
Gister kwamen we thuis en was poes zo verschrikkelijk duf. We gingen naar bed en poes wou niet bij ons op bed. Best een beetje vreemd. Vanochtend was poes ook nog duf, ze kreeg ineens een soort aanval. Stond te trillen op haar pootjes en haar ogen leken wel uit hun kassen te knallen. Verschrikkelijk gezicht. We zijn net terug van de dierenarts en die heeft mijn aller liefste Mopsie in laten slapen. Er was beginnen meer aan, alles wat kapot kon was kapot.
Na 11 prachtige lange jaren, waarin we samen zoveel deden en waarin zij zoveel voor mij heeft betekend neem ik vanavond afscheid. Dag allerliefste schat van me
Je blijft voor altijd de liefste poes op de hele wereld. Over 3 dagen zou je 15 zijn geworden. Het is goed zo, Ik hou van je. 
Fha , wat een mooi verhaal, wat een mooie foto, heel veel sterkte! Tot ziens lieve mooie bananendoospoes. gelukkig heeft mopsie een heel fijn leven bij jou gehad!
sterkte de komende tijd!
en wat een lieve foto
wat sneu en wat mooi en sterkte Fha
quote:Op maandag 23 maart 2009 22:16 schreef motorbloempje het volgende:
sterkte Fha
quote:Op maandag 23 maart 2009 22:12 schreef BarraCupraCuda het volgende:
vreselijk voor je Fha.
gelukkig heeft mopsie een heel fijn leven bij jou gehad!
sterkte de komende tijd!
en wat een lieve foto
quote:Op maandag 23 maart 2009 21:47 schreef Cat22 het volgende:
Wat een mooi verhaal, en dan zo'n verdrietig einde.
quote:Dankjulliewel allemaalOp maandag 23 maart 2009 21:20 schreef oh-oh het volgende:
erg stil hier in huis, gelukkig mag ik zo naar school (dat ik dat ooit zou zeggen ) Sietske: 4-4-'96 / 16-6-'09
Ik heb mijn jeugd doorgebracht in een dorp en de katten van de boerderij tegenover ons brachten ons graag een bezoekje. Zo ook een inmiddels hoogzwangere poes die regelmatig langskwam voor een hapje. Op 3 april 1996 mocht ze s’avonds even binnenkomen voor wat extra verwennerij en toen braken PLOEP de vliezen. Ik heb net zolang bij mijn ouders gebedeld totdat ze binnen bij ons mocht bevallen.
Poes werd met mandje, water en lekker voer ondergebracht in een kamer voor de nacht. De volgende ochtend ging ik vol verwachting kijken in het mandje. Geen poes! Al snel bleek ze in de muurkast te liggen en daar, bovenop de oude schoenen, bevallen te zijn van 3 kittens, een rode, een cyperse en een lapje. Het lapje had precies dezelfde witte streep op haar dij als haar moeder.
Het jonge gezin werd ondergebracht in een schuurtje in onze tuin en flink verwend met lekkere hapjes en knuffels. Het lapje bleef wat achter in de groei, dus werd regelmatig mee naar binnen genomen voor extra eten. De rode kater en cyperse poes vonden een nieuw huisje, maar niemand kwam voor het lapje. Omdat één van onze andere katten inmiddels verdwenen was, mocht ze na veel gebedel van mijn kant bij ons komen wonen. En we noemden haar Sietske.
Een jaar later kwam er nog een kat bij, van een nestje van dezelfde moeder. Samen hebben ze verschillende jaren de omgeving onveilig gemaakt en menige muis en zelfs konijnen gevangen. Sietske was een echte buitenkat en kwam zelden binnen. Maar als het winter was, was een plekje bij de verwarming en een warm bedje toch wel erg fijn.
Kleine meisjes studeren af en gaan de wijde wereld in. Al snel vond ik een baan en ging 60 kilometer verderop wonen. Zonder discussie verhuisden Siepke en Sietske met me mee.
Met de voorwaarde dat ze terug mochten naar mijn ouders, als ze het buitenleven echt gingen missen. Maar ze pasten zich wonderwel aan en zijn mee verhuisd van mijn eerste een-slaapkamerwoning naar een groter appartement waar ze een eigen kamer hadden. Helaas werd Siepke ziek en op 10 jarige leeftijd overleed hij aan darmkanker.
Inmiddels was Sietske een echte binnenkat geworden en werd ook veel aanhankelijker. Zo af en toe kwam ze zelfs op schoot zitten en regelmatig meldde ze zich voor krabbeltjes. Haar favoriete plek was haar buik(je), ze kon hele tijden liggen rollen en spinnen, en maar kneden met die pootjes!
Een kat alleen vond ik ook zo eenzaam en ik miste mijn schootkat Siepke, dus Naartjie (8 weken oud) deed zijn intreden. Dat was even wennen voor Siets, zo’n klein druk mormel! Maar toen de puberstreken er vanaf waren tolereerde ze hem wel.
Inmiddels was ik verhuisd naar een woning met een tuin, dus ze konden lekker buiten wandelen en zo af en toe werd ik getrakteerd op een muisje.
Siets werd wat magerder en zat niet lekker in haar vel. In augustus 2008 nam ik haar mee naar de dierenarts: nierfalen. De bloedwaarden waren erg slecht, hij gaf haar niet veel tijd meer. Met medicijnen en een dieet knapte ze wonderwel op, maar echt lekker vond ze al dat stomme eten niet. Doe mij maar wat in Naartjies bakje zit! Ik heb menig maal katten uit een verkeerde bak eten moeten plukken en moeten wisselen van dieetvoer. Maar in deze periode ontdekte ze pas echt dat op schoot zitten niet zo eng is als gedacht en dat je dan nog meer kriebeltjes krijgt.
In het voorjaar van 2009 weigerde ze weer eens een dieet en zag er slechter uit. Na wat pogingen om dan maar gedwongen wat eten naar binnen te krijgen ging ik terug naar de dierenarts die mijn bange vermoeden bevestigde. Siets was er slecht aan toe en zij gaf haar weinig kans. Vocht en medicijnen hielpen haar niet over de drempel heen, ze at nog steeds niets.
Ze had haar keuze gemaakt en ik respecteerde die. In de dagen erna werd ze elke dag wat zwakker en kon ze minder, maar spinnen kon ze nog steeds en kriebeltjes waren nog erg fijn.
Tot het moment kwam dat ook de kriebeltjes niet meer lekker waren. Ze trok zich steeds meer terug in zichzelf en ging op de vreemdste plaatsen liggen. Langzaam zag ik mijn meisje Sietske verdwijnen. Ze was op. Op maandag zijn een paar vrienden gekomen om afscheid van haar te nemen, ze stond het genadig toe, prinses die ze was. Ik had haar wel dood willen knuffelen (dat zou een prachtige dood zijn!) maar dat vond ze niet prettig. Die avond ben ik dus maar regelmatig heel dicht bij haar op de grond gaan liggen en heb haar kopje gekrabbeld. En werd soms zowaar beloond met wat gespin. Die nacht wilde ze graag nog in de tuin wandelen waar ze die ochtend haar laatste zonsopgang heeft gezien.
Op dinsdagochtend 16 juni werd ik wakker met het liedje van Blof in mijn hoofd: Ik ben met haar naar de dierenarts gegaan die haar zachtjes heeft in laten slapen.
Thuis heb ik haar in een doos gelegd, lekker opgekruld met haar staart over haar neus, zoals zij het liefste lag. En uiteraard op een tv gids, mevrouw was altijd gek op papier.
Ze heeft een mooi plekje in de tuin gekregen, in een hoekje, waar ze zo graag vogeltjes zet te kijken en vlakbij de schutting, die ze met haar nageltjes al gemarkeerd had. Hoe kun je zo'n verzoek weigeren?
Dag lieve, mooie, eigenwijze, statige prinses. Dag zusje! Ik heb 13 prachtige jaren met je gehad. Geef je je broertje Siepke een kopje van mij als je hem ziet?
Ik mis hem nog steeds en ik zal jou ook ontzettend missen! Tienduizend
op je kopje!
Ik vind het niet hartverscheurend, ik vind het prachtig, je vertelt het zo mooi.
( Toch zit ik hier op mn werk stiekem een traantje weg te pinken hoor
)sterkte
Sterkte
Veel sterkte, meissie.
Sterkte met het verlies, Cat... Nu ik het zo terug lees is het wel een lel tekst geworden. Ik moet nog een paar spulletjes (vooral voer) opruimen die echt van haar waren. Maar daar wacht ik nog even mee. Niet alles hoeft in een dag.
Maar fijn dat ze zo'n superleventje bij je heeft gehad, heel veel sterkte de komende tijd..
quote:Niet alles hoeft meteen inderdaadOp dinsdag 16 juni 2009 12:54 schreef Cat22 het volgende:
Dank jullie wel.
Nu ik het zo terug lees is het wel een lel tekst geworden. Ik moet nog een paar spulletjes (vooral voer) opruimen die echt van haar waren. Maar daar wacht ik nog even mee. Niet alles hoeft in een dag.
Zo ruimde ik de kattenbak pas op toen hij toch wel echt heel erg begon te stinken.. Heel veel sterkte!
quote:Ook mijn grote probleem met ratjes helaas...
Ze zijn zo pienter en leuk dat ze eigenlijk 20 zouden moeten kunnen worden...
Maar helaas is de koek meestal wel op als ze 2 zijn...
Heb er nu 5, waarvan 1 van 25 maand en die zit nog vol energie.
Moet ook wel want Beer jaagt hem het hele hok door soms
ze was al een paar dagen ziek en leek aanvankelijk weer op te knappen.
tot gisteren.
ineens ging het hard en vandaag gaf ze het op.
wat hebben we van heep genoten. zowel van dr eitjes (ze was al een paar jaar met pensioen) als dr enorme ego. als kleinse kipje van het toom de baas zijn over zelfs een brahma die drie keer zo groot is als jijzelf, daar moet je gewoon een enorm ego voor hebben.
moet ik er wel bijzeggen dat die grote dikke logge brahma heep dr slapie was. ze sliep tot rosa overleed altijd onder de grote vleugel van rosa, zo lief
rosa is een paar maanden geleden overleden en nu dus ook de kleine heep.
nu zijn hepie en hepie weer samen in de kippenhemel
want die bestaat vast !
dag lief heepje
De enige echte Kippensoop!!
ik wil graag een toepasselijke plant op dr grafje plaatsen, maar ik weet niet zo goed wat.
het moet wel toepasselijk zijn.
ik zat zelf te denken aan een eierplant, maar is dat een vaste plant?
quote:Is niet echt wat je bedoelt, maar toen wij mijn kat gingen begraven, heb ik er een cirkel met witte vierkante keien bovenop gelegd, met daarin witte ronde kiezelstenen, om de leegte te illustreren die dat beest heeft achtergelaten...
ik ga haar straks begraven in een hoekje in de tuin.
ik wil graag een toepasselijke plant op dr grafje plaatsen, maar ik weet niet zo goed wat.
het moet wel toepasselijk zijn.
ik zat zelf te denken aan een eierplant, maar is dat een vaste plant?
Als je alleen een plant neerzet waar dat beestje ligt, dan 1: valt het een beetje in het niet bij alle andere planten in de tuin, en 2: komt er straks ook wel weer onkruid etc omheen en moet je het voortdurend bijhouden.
5 jaar geleden kreeg ik een lief klein hompje cavia van een kennis.
Eerst heel verlegen en nogal bangig. Later trok dat allemaal weg en werd het een heus vriendje.
Hij was heel avontuurlijk ingesteld en vond het prachtig om achter je aan door het huis te dribbelen. Even op schootje kroelen was natuurlijk ook feest. Als je thuis kwam na een dag hard werken stond meneer tegen de tralies vrolijk naar je te piepen, zodra hij een aai over zn neus kreeg was hij weer stil. Niemand kon hem passeren zonder vrolijk begroet te worden. En hij hield nooit op met piepen tot hij die aai over zn neus gehad had.
Smorgens rond 8.00 was in zijn oogjes voedertijd. Dus meneer trok zn strotje open en gilde het hele huis wakker. Waar we niet altijd blij mee waren.... Maar hij kreeg zn eten en je hoorde hem niet meer. Totdat de koelkast open ging en er zakjes kraakten. Weer ging dat strotje aan de slag helemaal blij omdat hij wist dat er wat lekkers aankwam.
Hij was dol op aandacht, kroelen, meelopen, hij wilde altijd bij je zitten, foto's alles was leuk. Vooral mn andere cavia Simply vond hij helemaal geweldig. Alleen vond Simply hem niet leuk. Simply beet Bassie elke keer tot bloedens toe als ze even samen los liepen. Maar Bassie gaf niet op. Na 4.5 jaar worstelen met de oude knorrepot kon hij eindelijk gezellig bij Simply in de kooi. Uiteindelijk zijn ze nog dikke maatjes geworden ook.
Altijd was hij gezond. Tot die ene avond een maand geleden dat hij zn geliefde avondsnackje niet wilde eten. Hij zat zielig in een hokje dicht tegen Simply aan. Hij was gewoon niet lekker. Nog heel even op schoot, kijken wat er aan de hand is, en hij likte mn hand af. Iets wat ie nog nooit eerder had gedaan.
Terug bij Simply gezet, en toch maar naar bed gegaan. Toen ik wakker werd was hij dood. Hij heeft volgens mij niet heel erg geleden. Toen ik hem vond was hij al een paar uur dood.
Ondertussen wonen er 2 nieuwe cavia's in Bassies oude hok. Maar toch mis ik die kleine opdonder nog steeds. Ik heb nog nooit een cavia gehad die iedereen wist op te vrolijken met even piepen en die zo een allemansvriendje was.
Rust zacht klein vriendje van me.
[ Bericht 5% gewijzigd door Queen_Minny op 24-07-2009 00:51:08 ]
Ze was zo superlief. Werd vaak ziek, maar kwam er altijd weer bovenop.
Tot ze 13 was en heel erg ziek werd. Ze ging in zo'n korte tijd zo hard achteruit
.Je zag haar echt lijden, het brak mijn hart om haar te zien.
Ze was net 14 toen we haar hebben laten inslapen, nu 2,5 jaar geleden maar ik mis haar nog steeds.
Ik kon er niet bij zijn toen ze haar lieten inslapen, want ik had een examen
. It sucked.'s Ochtends voordat ik wegging heb ik haar geknuffeld en moest ik zo hard huilen
.Wetende dat het de laatste keer zou zijn dat ik haar zou kunnen zien..
Rust zacht lieve Dana
.
. Naarmate ze opknapten ontfermde grote baas Knuffel zich over kleine dikzak Punky.. Wassen, spelen, klieren, het waren 2 klauwen op 1 buik. Knuffel deed zijn naam eer aan, Knuffelen kon ie als de beste. Schreeuwen ook, heel goed. Zijn miauw was geen typische die je verwacht van een kat, het was een snerpende piep die je uit duizenden herkende. Als hij weer eens de confrontatie aanging met een willekeurige kater in de buurt was meteen de hele iedereen op de hoogte. Over hoogte gesproken, hij kon niet hoog genoeg zitten. Van bomen tot daken, het dak van ons huis welteverstaan. Ik werd ook geregeld wakker met een slapende knuffel op mijn rug of buik, zolang er warmte, aandacht en liefde was, was Knuffel er. Vorig jaar, 3 januari wil ik samen met mijn moeder op nieuwjaarsbezoek bij opa. Rond 18:00 loop ik richting mijn auto, hoor een auto voorbij rijden en hoor wat gestommel. Ik draai me richting de straat en zie Knuffel onder de auto vandaan rollen. Ik zie hem spartelen en met een paar seconden is het gedaan. Ik denk nog vaak aan zijn onbezonnen gedrag en zijn rare streken. Hij was er een uit duizenden
Ergens in juli/juli 1991 opgehaald bij een kennel, ik was 9. Een klein bruin prupke met blauwe oogjes en een rond, roze buikje en roze voetjes.
Je stond in een grote doos in de kamer. De eerste nachten heb je gehuild, het was zo moeilijk om je er niet uit te halen en je mee te nemen naar bed. Mijn slaapkamer grensde aan de woonkamer en je gehuil ging door merg en been, maar anders zou je nooit alleen kunnen slapen.
Je werd al snel ziek. Binnen een paar dagen al. Ik weet niet meer wat je mankeerde, het is al zo lang geleden. Je buikje was rond en je was echt niet lekker, lag zielig in een hoekje terwijl puppy's horen te huppelen en te spelen en te springen. De dierenarts wilde je even ter observatie houden, hij was bang dat je het niet zou redden. Gelukkig knapte je weer op en ben je een 'onverwoestbare' hond geweest. Ook al had je veel medische problemen (epilepsie, blaasontstekingen, baarmoederontsteking, weet ik veel wat allemaal), je kwam er altijd weer bovenop.
Sanne 1 jaar!
Ik ging vaak met je het bos in, met een vriendinnetje en haar hond. Je was een eigenwijs kreng, de mensen van de puppycursus werden gek van je en ook de vervolgcursus haalde niet zo heel veel uit. Maar die andere hond luisterde wel en daar liep je vol bewondering achteraan. Je was dol op het bos en de hei, en gelukkig woonden we een paar minuutjes rijden van de hondenuitlaatplek vandaan, waar je vrijwel elke avond mocht losrennen om lekkere luiers uit de struiken te vissen en paarden/hondenkak te eten. M'n moeder kwam regelmatig kokhalzend thuis omdat je weer in een luier had gerold.
En soms ondernam je nog een dappere poging tot jagen, maar aangezien je liever lui dan moe was, waren de muisjes, konijntjes en vogeltjes allang weg voor jij besloten had de achtervolging in te zetten. Apporteren was ook geen hobby. Je rende wel achter de stok of bal aan, maar je gaf de zoektocht snel op en dan mochten we zelf naar de bal zoeken. Of je vond de tak wel, en dan ging je er midden op de hei op liggen knagen, in plaats van dat je hem terug bracht. Er zijn heel wat tennisballen doorheen gegaan op de hei
.Je was niet zo'n grote fan van andere hondjes. Je was als kleine Sanne een paar keer gegrepen door een bouvier, niet eens dezelfde, dus daar liep je dan ook met een grote boog omheen. Herders vond je ook niet zo'n succes.
Maar golden retrievers? Daar was je helemaal idolaat van. M'n oom en tante hadden een golden retriever en jullie konden het heel goed vinden samen. Dus elke keer als er ergens een retriever liep, ging jij eropaf. Kleine kefhondjes en puppy's vond je niet zo'n succes, ook daar liep je vaak met een boog omheen. Maar hondjes van je eigen grootte vond je dan wel weer leuk en je had op de hei aardig wat vriendjes. Je was erg populair bij de mannetjes, en dat opdringerige vond je maar niks. Meestal liep je gewoon weg, maar als ze je bleven bespringen joeg je ze met een goede snauw weg, je kon mooi duidelijk maken dat genoeg genoeg was en dat je geen zin had in gesodemieter.
Kinderen vond je prima. Je hebt nooit een vlieg kwaad gedaan. Toen je ouder werd liep je weg weg voor m'n neefje, hij was gewoon te druk voor je. Het liefst ging je dan boven op de slaapkamer liggen. Aan jouw lijf geen polonaise, en daarom heb ik het idee dat je mij ook niet zo heel lief vond. Ik wilde knuffelen en stoeien en jij was een beetje autistisch wat dat betreft, al heb je wel avonden lang op schoot op de bank gelegen en ging je op zondagochtend gewoon op me liggen in bed.
Je bent bijna 18 geworden. Je was zo dement als een deur, iedereen werd knettergek van je en wilde je achter het behang plakken. Ik moet toegeven dat ik soms ook uti de slof ben geschoten en een beetje ruw met haar ben omgegaan als je weer eens per se ergens naartoe moest wat niet mocht. Je kon geen keukenkastje of deurtje open laten staan of je zat erin. Je likte het schone bestek in de vaatwasser af, als we de deur naar de keldertrap openden, lag je al zowat onder de trap, als we naar de voordeur liepen dacht je dat je eruit mocht en bleef je de hele avond zieken dat je eruit moest. En eenmaal buiten deed je niks, wilde je alleen maar lopen. Je was de hele avond aan het ijsberen, simpel werd je ervan. Als er visite was, liep je ook alleen maar rondjes en te zeuren dat je eruit wilde. Iedereen werd er knettergek van.
In januari begon je in huis te plassen. Zomaar. Je was er een uurtje eerder uit geweest en je hurkte zo neer in de keuken. En het ging van kwaad tot erger. je liet het niet gewoon lopen, nee, je ging er mooi voor zitten.
Maar ja, je liep nog zo goed. Je sleepte soms met je rechter achterpoot, soms kwam je niet verder dan het fietspad en de volgende dag kon ik bijna een uur met je wandelen. Je vond het heerlijk buiten. Vorig jaar zomer heb ik nog anderhalf uur met je gewandeld omdat ik een beetje verdwaald was. je hinkte een beetje, je had het warm, maar ik kon je niet altijd bijhouden.
Je maakte zo'n groot deel van m'n leven uit in die 18 jaar. En ik denk nog steeds dat ik je hoor. Als ik in de keuken kom, denk ik nog steeds dat ik je overeind hoor komen onder de eettafel, en dan zei ik altijd: blijf toch liggen, oud wijf! En nu de achterdeur openstaat, denk ik haar nog steeds over de drempel te horen kachelen, de nageltjes over de stenen te horen.
's Avonds na het eten is de tafel afgeruimd en dan zijn we klaar, er hoeft geen hond meer te worden uitgelaten. Tussen de middag rond een uur of één, heb ik soms nog steeds de neiging om mijn schoenen aan te trekken om je uit te gaan laten. Als het regent denk ik, nee he, ik moet Sanne uitlaten.
In de dierenwinkel ren ik nog steeds hard langs de hondenkoekjes enzo heen. Die staafjes die je zo lekker vond en die stink-oren.
Eind februari kon je van de ene op de andere dag niet meer lopen. Zaterdagavond was ik alleen thuis met je en werd ik knettergek van je geijsbeer en ben ik op m'n kamer gaan zitten. Je had 's avonds nog in huis geplast en ik was kwaad op je geworden toen ik de vaatwasser aan het uitruimen was en je de schone borden aan het aflikken was. Ik heb je tig keer naar je plek gestuurd, maar je was hartstikke doof en dement, je snapte er niks van. Ik heb je opgetild en naar je plek gebracht. En nog een keer. En nog een keer. Maar het hielp niet. Uiteindelijk heb ik brokjes in je voerbak gedaan zodat je even afgeleid was en ik rustig m'n ding kon doen zonder dat ik steeds over je struikelde.
De volgende ochtend stond je niet meer op. We zetten je in de tuin om te poepen en te plassen en we moesten je achterkant vasthouden, je stond zo wiebelig op de pootjes.
's Nachts heb je de hele kamer ondergesmeerd, je had alles laten lopen. je kwam niet overeind, je kwam niet uit je eigen troep. De vloer zit vol met krassen waar je overeind wilde komen. je hebt de halve kamer doorgezwommen. En wij hebben niks gehoord. Helemaal niks. Maandag hebben we al vrij snel besloten dat dit het einde was. Misschien kon er wel weer een tijdelijke oplossing gevonden worden, vorig jaar had je immers ook een kleine beroerte gehad en veel pijn in je pootje. Toen was de dierenarts er niet en de invaller had haar een injectie gegeven en je liep weer als een kievit. je was zelfs even minder dement, leek het. je begroette ons weer als je thuiskwam en begon weer met je sok te spelen en met andere hondjes te spelen enzo.
Maandagmiddag ben je ingeslapen. Ik had eigenlijk gewild dat de DA bij ons kwam, maar ik weet niet waarom, maar dat kan niet. We waren de laatste van die dag zodat we alle privacy hadden. Hij had een briefje op de deur geplakt dat er niemand de wachtkamer in mocht komen zodat we in alle rust afscheid konden nemen. En toch ging het heel snel. In de wachtkamer begon je weer te lopen, van schrik omdat je de DA zo haatte. Even een opleving. We twijfelden allemaal of we wel de juiste beslissing namen, maar volgens de DA gebeurde dit bij alle honden, nog even een opleving. Je kon gewoon niet meer. het liefst wilden we natuurlijk dat je in je mandje in zou slapen, maar volgens de DA zou dat te lang duren en zou je nog te veel lijden. Dit was de beste manier.
Om zes uur ben je gecremeerd. We wilden eigenlijk de as uitstrooien over de hei en in het bos, maar je staat nog steeds in een busje op de vensterbank. We kunnen het gewoon niet over ons hart verkrijgen.
Ik mis je renspurts, je obsessie met ballonnen en mensen die door buizen toeteren. Hoe je elke middag rond een uur of één op m'n moeder wachtte in de tuin. Hoe je de autodeur van m'n vader leek te herkennen, hoe je heel dapper achter vlinders aan ging, hoe je mot kreeg met een pitbull en hoe goed je toch stiekem wel kon luisteren als je iets lekkers kreeg en hoe trouw je was. Urenlang over de geluidswal slenteren, je knuffelen in bed, want alleen bij mij mocht je op bed en vanuit mijn kamer kon je iedereen boven goed in de gaten houden.
Die keer dat je een paar uurtjes alleen thuis was en een diarree-aanval kreeg waarbij je het hele huis had ondergescheten, het liep langs de trap, het zat tegen de ruit en de luxaflex en ik kwam vorig jaar nog een veegje tegen toen ik m'n oude bankje wegdeed
. Ik heb twee dagen niet op m'n kamer kunnen slapen door de lucht.Iedereen vond je mooi en ik kreeg vaak te horen dat je op een vosje leek. En dan vroegen ze wat voor ras je was. Kruising cocker spaniel en schapendoes hadden ze ons verteld, maar volgens mij waren je papa en mama ook niet helemaal raszuiver
. Een lekker mengelmoesje. Uniek.Je was een eigenzinnig, eigenwijs, koppig en raar mokkeltje, mijn Sannenas
.En ik zit nu weer te janken.
Ik mis je nog elke dag, mijn vriendinnetje.
[ Bericht 0% gewijzigd door CherryLips op 06-08-2009 17:07:55 ]
.quote:Maar dat mag hier. Wat heeft ze een mooi leven gehad bij jullie. Ik kan me heel goed voorstellen dat je haar heel erg mist.
Skaai en de anderen, ook heel veel sterkte.
.Ik heb soms wel eens zin om een hond te lenen en een heel eind ermee te gaan lopen ofzo... Want ik ben echt kilo's aangekomen nu ik niet meer elke dag een stukje loop.
Sterkte!
En nog in hetzelfde jaar (2007) zijn je vriendje, vriendinnetjes, en zusje ook naar jou toe gekomen....Tijgertje (kater), Pepito en Ibie..en je lieve zus Linzy
[ Bericht 21% gewijzigd door DjinN op 06-08-2009 21:56:34 ]
Na
- 20 dagen
- 126 flesjes
- 126 boertjes
- 100 helicopteroortjes
- 344 maaiende speelse pootjes
- 10.000 knuffels
- 100.000 spinnetjes
Is mijn dappere Rooie beebie er niet meer.
Ik heb je maar zo kort gekend, maar je hebt een grote impact op mijn leven gehad. Rooie kwam in de buik van mammapoes binnen via stichting Redcat, een opvangorganisatie voor zwerfkatten.
Moeder Yoko beviel op mijn bed van 4 katjes, Rooie was de oudste. Maar ook de kleinste. Na een paar dagen ben ik je gaan bijvoeden: elke 2 uur een flesje, dag en nacht. Later kon het om de 3 uur. Het ging met ups en downs en we zijn regelmatig naar de dierenarts geweest. Met medicijnen of een shot glucose krabbelde je weer op.
De laatste week werd je een echt katje, je oortjes en pootjes werden mooi behaard, je begon te spinnen en ging zelfs met me spelen op je onbeholpen kitten wijze.
Maar je bleef altijd achter bij de rest en als je wilde drinken bij moeder moest ik vaak scheidsrechteren. Flesjes geven deed ik graag. Ook al baalde ik soms van het nachtelijke opstaan, als ik jou dan zag smakken en je oortjes als kleine helicoptertjes zag ronddraaien, dan wist ik waar ik het voor deed.
Een paar dagen geleden vond je je flesje niet meer lekker. Ook een bezoekje aan de dierenarts bracht geen oplossing, je had geen zuigreflex meer en verzwakte elk uur. Het was hartverscheurend om je in je nestje te zien liggen, snelle ademhaling, moe en passief terwijl je broers en zus lekker rollebolden en heerlijk bij mamma lagen te smakken.
Je hebt 20 dagen gevochten lieve beeb, maar je lijfje was moe. En je moeder wist het ook. Waar ze normaal heel dichtbij kwam kijken wat ik met jou en dat flesje uitspookte, liep ze nu weg. Maar als ik je teruglegde werd je, net als je broers en zus, nog helemaal afgelikt en verzorgd.
Uiteindelijk ben je bij de dierenarts ingeslapen. Moeder heeft je als afscheid nog een keer helemaal afgelikt en mooi gemaakt. En nu lig je begraven in mijn tuin, zo'n dapper kereltje verdient een speciaal plekje.
En speciaal was je: ik wilde van dit opvang nest moeder en een kitten houden. En jij zou dat kitten zijn geweest....
Nu mag een ander broertje, samen met je moeder, bij me blijven wonen. Dan heb ik je toch nog een beetje bij me.
Een formele naam had ik je nog niet gegeven, omdat ik bang was dat ging gebeuren wat nu werkelijkheid is geworden. Maar ik had er stiekum wel al eentje. Net als mijn andere kat Naartjie, die ‘mandarijn’ heet in het Zuid-afrikaans, had ik jou die naam in het japans willen geven, mooie rode man.
Slaap zacht lieve rooie Mikan.
Wat een mooie naam heb je hem gegeven.
@ CherryLips, ik moest zo janken terwijl ik je verhaal over Sanne las, mooi dat je dat nog geschreven hebt. Wat een mooie lieve hond was ze, echt een om heel veel van te houden
Afgelopen vrijdagavond ging ze zoals gewoonlijk rond 23.00 uur op stap om ons 's ochtends als eerste weer te begroeten. Helaas was dit zaterdagochtend niet het geval. Na heel het weekend gezocht en geroepen te hebben wilde ik haar vanochtend aanmelden als vermist op de site van Amivedi... helaas stond daar een melding die ik liever niet wilde zien.
Ze was gisterochtend op de hoek van de straat (kruispunt) gevonden door een lieve mevrouw die haar van de weg heeft gehaald en in de berm heeft gelegd. Ze heeft er vanalles aan gedaan om ons te vinden, dus melding op Amivedi, Marktplaats etc..
Mijn vriend heeft haar vanochtend opgehaald en we hebben haar begraven in de tuin.
Maar god, wat is dit moeilijk
Rust zacht lieve, lieve Juul
quote:Heel veel sterkte moppie.Op maandag 10 augustus 2009 13:58 schreef -moppie- het volgende:
Ons Juul is niet meer
Afgelopen vrijdagavond ging ze zoals gewoonlijk rond 23.00 uur op stap om ons 's ochtends als eerste weer te begroeten. Helaas was dit zaterdagochtend niet het geval. Na heel het weekend gezocht en geroepen te hebben wilde ik haar vanochtend aanmelden als vermist op de site van Amivedi... helaas stond daar een melding die ik liever niet wilde zien.
Ze was gisterochtend op de hoek van de straat (kruispunt) gevonden door een lieve mevrouw die haar van de weg heeft gehaald en in de berm heeft gelegd. Ze heeft er vanalles aan gedaan om ons te vinden, dus melding op Amivedi, Marktplaats etc..
Mijn vriend heeft haar vanochtend opgehaald en we hebben haar begraven in de tuin.
Maar god, wat is dit moeilijk
Rust zacht lieve, lieve Juul
Wel heel goed van die mevrouw dat ze jullie niet in onzekerheid wilde laten zitten.
Kan me voorstellen dat dit een vreselijke klap is...Heel veel sterkte
Gisteren begon ze naar adem te happen en toen was het duidelijk dat dit einde verhaal was.
Rust zacht, lieve Daisy.
Gecondoleerd....
Mijn Fritsje, mijn kleine blonde dood, mijn eerste eigen hondje, mijn pokkepestchiwallie, onze Frips, Tits is er niet meer. Precies een maand voor zijn 10e verjaardag heb ik mijn mannetje laten gaan. Hij was moe en op en het ging zo niet langer.
Zijn hartje wilde niet meer, dus ik kon niet anders dan hem zijn rust geven.
Het was heerlijk om zijn lijfje voor het eerst sinds tijden te voelen ontspannen , ik heb hem heerlijk vastgehouden en hij is rustig ingeslapen.
Dayelle, Thessa en Karel, Chico, Billy en Kees waren erbij.
De hondjes wisten dat er iets was, ze waren zo rustig.
Ik heb hem naar huis gedragen, lekker tegen me aan.
Hij heeft nog even in zijn mandje op de bank gelegen en ik heb afdrukjes van zijn lieve kleine pootjes gemaakt.
Het was tijd om hem weg te brengen. In de auto lag ie lekker bij me in zijn deken, ontspannen en vredig.
Mijn kleine knorrie knorde niet meer.
In het crematorium kregen we rustig de tijd om afscheid te nemen.
De hondjes kwamen nog even alle 4 aan hem ruiken en liepen tegelijk weg.
Ik heb nog even met hem rondgelopen daar, hij lag zo lekker tegen me aan. En daarna moest ik hem afgeven en naar buiten lopen.
Dayelle was bij me , dat was zo fijn.
En nu zijn we hier zonder Frits.
Nooit meer mijn sleephout achter me aansjorren aan zijn flex…
Nooit meer spelen met Karel…
Nooit meer je gekef…
Nooit meer op je wachten als we naar buiten willen en je 6 keer roepen voor je komt…
Nooit meer blije kindjes die je mogen dragen op wandelingen…
Nooit meer iedereen aan het lachen maken met je gekke streken…
Nooit meer Thessa plagen…
Nooit meer wegkruipen achter Chico of veel te wild met Billy stoeien…
Nooit meer heerlijk op je mopperen…
Wat zal ik je missen vriendje.
Maar oh wat heb ik van je genoten, en veel mensen met mij.
Dag schatje!
Dank je wel dat je alleen maar met mij mee wilde als pup.
Het is niet eerlijk dat we inmiddels alle twee iets in deze reeks hebben moeten schrijven. Maar je hebt het mooi gezegd, wat een mooie herinneringen!
oh-oh
Verdorie, arme Fritsje...
Met je harem op het strand.
Ouwe zandkastelenpieser.
Rust zacht.
Oh-oh. Heel veel sterkte lieve schat.
sterkte oh-oh
Rust zacht lieverd
Op 23 september 2004.
En de dag erna had iedereen het alleen maar over hoe erg het was en alles.
Wat kon mij die dikke Hazes nou schelen! Mijn hond was dood!!!
Ik denk aan je en aan die eigenwijze, eigenzinnige kleine Frits. Hij heeft een geweldig leventje gehad bij jou en zijn hondenbroertjes. En een mooi afscheid, je hebt hem zo mooi onder woorden gebracht.
dikke kus
quote:Ik heb helemaal waterige ogen bij het zien van de prachtige foto en je verhaal erbij
Heel veel sterkte toegewenst oh-oh
quote:Op dinsdag 25 augustus 2009 18:53 schreef vosss het volgende:
Wat kon mij die dikke Hazes nou schelen! Mijn hond was dood!!!
Sorry maar ik moest even heel erg lachen! Inderdaad niet boeiend die Hazes. vosss, natuurlijk is de dood van je trouwe hondemaatje veel belangrijker.Harajuku, DuchessX, Juup, Makamba070, Marijkezwolle, Pure-Poison, Fha, Cat22, lady-wrb, Queen_Minny, verleiding, Skaai, CherryLips, moppie, oh-oh, Breathtaking, daniman, ferrari_rood, motorbloempje, Poeke, P_B, tonja en anderen: wat een verschrikkelijk mooie "in memorium" verhalen hebben jullie hier geschreven!
[ Bericht 7% gewijzigd door Pippi op 26-08-2009 00:33:00 ]
quote:Ja ik heb er ook hele verhalen over in mn hoofd zitten, maar ik ben niet zo goed in dat soort dingen vertellen.Op dinsdag 25 augustus 2009 23:26 schreef Pippi het volgende:
[..]
Ik zal van de week eens kijken voor een foto van nikky (zo heette hij), een Cairn Terrier was ie
quote:Op maandag 24 augustus 2009 21:11 schreef oh-oh het volgende:
Dag lieve Frits.
Mijn Fritsje, mijn kleine blonde dood, mijn eerste eigen hondje, mijn pokkepestchiwallie, onze Frips, Tits is er niet meer. Precies een maand voor zijn 10e verjaardag heb ik mijn mannetje laten gaan. Hij was moe en op en het ging zo niet langer.
Zijn hartje wilde niet meer, dus ik kon niet anders dan hem zijn rust geven.
Het was heerlijk om zijn lijfje voor het eerst sinds tijden te voelen ontspannen , ik heb hem heerlijk vastgehouden en hij is rustig ingeslapen.
Dayelle, Thessa en Karel, Chico, Billy en Kees waren erbij.
De hondjes wisten dat er iets was, ze waren zo rustig.
Ik heb hem naar huis gedragen, lekker tegen me aan.
Hij heeft nog even in zijn mandje op de bank gelegen en ik heb afdrukjes van zijn lieve kleine pootjes gemaakt.
Het was tijd om hem weg te brengen. In de auto lag ie lekker bij me in zijn deken, ontspannen en vredig.
Mijn kleine knorrie knorde niet meer.
In het crematorium kregen we rustig de tijd om afscheid te nemen.
De hondjes kwamen nog even alle 4 aan hem ruiken en liepen tegelijk weg.
Ik heb nog even met hem rondgelopen daar, hij lag zo lekker tegen me aan. En daarna moest ik hem afgeven en naar buiten lopen.
Dayelle was bij me , dat was zo fijn.
En nu zijn we hier zonder Frits.
Nooit meer mijn sleephout achter me aansjorren aan zijn flex…
Nooit meer spelen met Karel…
Nooit meer je gekef…
Nooit meer op je wachten als we naar buiten willen en je 6 keer roepen voor je komt…
Nooit meer blije kindjes die je mogen dragen op wandelingen…
Nooit meer iedereen aan het lachen maken met je gekke streken…
Nooit meer Thessa plagen…
Nooit meer wegkruipen achter Chico of veel te wild met Billy stoeien…
Nooit meer heerlijk op je mopperen…
Wat zal ik je missen vriendje.
Maar oh wat heb ik van je genoten, en veel mensen met mij.
Dag schatje!
Dank je wel dat je alleen maar met mij mee wilde als pup.
[ afbeelding ]
. Zo klote is dat ook he. Onze Ollie wordt al tien en ik hou er nu al een beetje rekening mee.
Sterkte.
.quote:Ahhh gosssie, wat een leukerd
voor je vrouwtje. Maandag begon hij raar te ademen en op dinsdag bleek, na een foto bij de dierenarts, dat hij schildklierkanker had. Daar kon eigenlijk niets meer aan worden gedaan omdat hij suikerziekte had en al veel afgevallen was. Eigenlijk was ik er al een beetje klaar voor, maar ik vond het toch vrij heftig allemaal. Het was de eerste keer dat ik een kat, van wie ik zielsveel hield, dood zag gaan.
We hebben samen, mijn moeder, zusje, broertje en ik, zitten huilen toen het zover was. En daarvoor en daarna. Mijn moeder besloot, vlak nadat hij was gestopt met ademen, dat we hem zouden laten cremeren. We gaan z'n as uitstrooien in het bos waar hij altijd konijnen ving. Dat voelt toch goed om te doen...
Ik wilde een mooi verhal schrijven over hoe geweldig hij was, maar uiteindelijk is het alleen maar een opsomming van pijnlijke feiten geweest. Scheelt mij weer tranen en jullie een héle hoop leesstof!
Dag lieve Nelson! Heb een geweldige tijd op de eeuwige jachtvelden! Love you very VERY much!
(nou moet ik toch nog huilen...pfff...maar het is goed zo...)
Sterkte Judeljuud
Wat een schoonheid, hoe oud is hij geworden?Heel veel sterkte
Lieve Nelson heeft nu rust. . Ik denk dat mijn ouders en broertje hem meer zullen missen dan ik. Daar woonde hij al 14 jaar en nu worden zij iedere dag geconfronteerd met een 'lege plek'. Ik woon al weer een behoorlijke tijd weer op mezelf en heb zelf twee poezels.
De angst (en de bijbehorende nachtmerries) dat mijn katten straks doodgaan is wel erg toegenomen. Mijn katten zijn echt m'n kindjes en die hem ik ook dag & nacht om me heen (of bovenop me). Nu ik al zo veel verdriet heb om de dood van Nelson moet ik er niet aan denken straks mijn katten los te moeten laten.
Maar ook merk ik dat ik, gedeeltelijk onbewust, toch (nog) meer met m'n katten bezig ben. Kattenmelk, een langere aai-sessie, een likje Ben en Jerry's, spelen met het laserlampje, een plakje ham...ja...die zijn vandaag en gisteren al behoorlijk verwend!
Ik weet soms ook niet of ik ze nou NOG meer moet verwennen, de andere hondjes, of dat ik ze wat meer op afstand moet houden uit zelfbescherming.
Zo klote dat gevoel he...
Verwachtend dat het betrekking had op de actie opende ik het bericht en toen las ik dus dat Fritsje niet meer was
Ik schrok behoorlijk, des te meer omdat we nog niet zo lang geleden zaten te stressen in SC, omdat oh oh en Frits naar de DA waren en ze kwamen maar niet terug. En uitendelijk bleek er weinig aan de hand.
En nu...nu is die lieve Frits er niet meer, mijn favorietje uit de oh oh-clan
oh oh, teruglezend zie ik dat je een hele moeilijke, maar uiteindelijk wel de juiste beslissing hebt gemaakt.
Heel veel sterkte en dikke kus
Wat een mooierd was Nelson!
Ah Ing thnx.Eigenlijk ook helemaal niet leuk om zoiets aan iemand die op vakantie is te vertellen.
Maar het is ook niet leuk als je het pas veel later hoort...
quote:Nee idd...ben achteraf wel "blij" dat ik het gisteren niet pas las.Op zaterdag 5 september 2009 12:49 schreef oh-oh het volgende:
Eigenlijk ook helemaal niet leuk om zoiets aan iemand die op vakantie is te vertellen.
Maar het is ook niet leuk als je het pas veel later hoort...
Maar ik had liever ander nieuws gehad...maar dat geldt voor jou helemaal natuurlijk
Sinds gister is mijn cavia heel erg ziek, vanochtend lag ze echt op sterven. Dus ik heb een afspraak met de dierenarts gemaakt, ze heeft daar een tijdje in de couveuse gelegen om haar wat op te warmen. En om kwart over 11 werd ik gebeld dat ze was overleden. Waarschijnlijk was het een soort infectie ofzo waardoor ze heel mager werd, bloed poepte, ontstoken oogjes had en gewoon heel zwak en sloom was.
Toen ik haar had opgehaald en gerbilvoer had gekocht, ging ik m'n gerbils gelijk voeren. Op m'n slaapkamer staat een mannetje, die voerde ik het eerst. En op de studeerkamer staat een vrouwtje, die ik daarna wou voeren. Na het gezeik van de overleden cavia kwam ik er ook nog 's achter dat zij ook op sterven lag!
Nu is het wel zo dat die gerbil gewoon echt oeroud was, en dat merkte je de afgelopen weken steeds meer. Maar dat het nou net allebei op dezelfde dag moet! En ook echt letterlijk achter elkaar!
Niet zo'n heel leuke dag dus.
De cavia heette Gwen en de gerbil heette Baya.
Baya toen ik haar net had. Toen was ze nog wat donkerder, nu is ze bijna spierwit...
en Gwen:
met zusje Fergie toen ze nog bij mama waren voordat ik ze kreeg (Fergie is een paar maanden geleden overleden)
En toen ze wat ouder was, met en zonder Fergie:
[ Bericht 15% gewijzigd door CommodoOblivisci op 17-09-2009 16:36:06 ]
Je foto's zijn bijna een meter groot ongeveer, dat laden duurt wel erg lang!
Mijn beste vrienden hebben vandaag helaas helemaal onverwacht afscheid moeten nemen van hun hondje BamBam...
We waren altijd samen op pad met de honden, en nog geen maand na het wegvallen met Frits is vandaag zomaar onze kleine spring in het veld Bammie weg
Wakker geworden met accuut nierfalen en inwendige bloedingen, en nog geen 12 uur later gewoon zomaar dood. Hij was pas drie jaar oud.
Bammie, wat zullen we je allemaal missen kleine druktemaker
Rust zacht en geef Frits een dikke lebber van ons...
Hij was pas 3 jaar oud, en echt een familielid. Toen we hem een half jaar hadden hadden ze bij m'n moeder kanker ontdekt en kreeg ze 'n chemokuur. Als ze dan alleen thuis was dan was Bono de enige waar ze troost aan had. Voor haar was het dus extra zwaar. Gelukkig hebben we nu twee kleine katjes gekocht, wat de leegte toch wel opvult.
Bono toen 'ie pas een paar maanden was.
Een paar maanden voor z'n dood.
(data op de foto's kloppen niet)
quote:Ja echt kut...Op donderdag 17 september 2009 16:41 schreef Greys het volgende:
Jemig Suusje, wat erg, zo twee achter elkaar. Sterkte!
Je foto's zijn bijna een meter groot ongeveer, dat laden duurt wel erg lang!
En wat die grootte betreft, ik weet het. Bij mij verkleint hij ze automatisch dus ik heb er geen last van. Ik wou ze zelf ook nog verkleinen maar in dat programma zijn ze bij mij dus ook zo groot en daar wordt m'n computer super sloom van. Daarom vertrouwde ik maar ff op die automatic resize ding van FOK!..
Bedankt oh-oh, en jij ook super veel sterkte!
Heel veel sterkte voor alle baasjes. quote:Ahh wat een supermooie kat! Wij hebben er zelf ook 4. En op moederdag was er eentje doodgereden, niet veel daarvoor was er een overleden aan nierproblemen.Op donderdag 17 september 2009 17:12 schreef Pinkerton het volgende:
Onze kat Bono was begin deze vakantie doodgereden, recht voor ons huis. Degene die het had gedaan was nog doorgereden ook!
[ afbeelding ]
Bono toen 'ie pas een paar maanden was.
[ afbeelding ]
Een paar maanden voor z'n dood.
(data op de foto's kloppen niet)
Veel sterkte, ook voor je moeder!
Edit: op de eerste foto (als jonge kat) lijkt hij echt enorm veel op een katje dat wij vroeger hebben gehad. Bobo
quote:ToevalligOp donderdag 17 september 2009 17:16 schreef Suusje-V het volgende:
[..]
Ahh wat een supermooie kat! Wij hebben er zelf ook 4. En op moederdag was er eentje doodgereden, niet veel daarvoor was er een overleden aan nierproblemen.
Veel sterkte, ook voor je moeder!
Edit: op de eerste foto (als jonge kat) lijkt hij echt enorm veel op een katje dat wij vroeger hebben gehad. Bobo
Ik zal binnenkort ook eens foto's posten van onze nieuwe katjes Binky en Diesel. Die lijken ook wel op Bono (en Bobo)quote:Hihi oke leuk!Op donderdag 17 september 2009 17:19 schreef Pinkerton het volgende:
[..]
Toevallig
Ik heb trouwens ook wel goed nieuws vandaag. Zaterdag krijgen wij er ook een nieuw katje bij van een paar maanden oud. Die komt van iemand op m'n moeders werk, haar man was er enorm allergisch voor dus moest ze weg doen. En aangezien onze kattenfamilie aardig begint uit te dunnen werd het wel weer 's tijd voor een nieuwe
Toch wel een klein lichtpuntje in deze kutdag
Trouwens wel raar, ik heb nu nog maar 1 gerbil over, terwijl het 2 jaar geleden nog 4 gerbils en 2 cavia's waren!
quote:Dat is inderdaad wel leuk op zo'n dag. Maar hoeveel katten hebben jullie thuis dan? Als je al die andere knaagdieren nog had dan was het wel een flinke dierenfamilie bij jullie thuis denk ik. Iig nog sterkte met je cavia.Op donderdag 17 september 2009 17:24 schreef Suusje-V het volgende:
[..]
Hihi oke leuk!
Ik heb trouwens ook wel goed nieuws vandaag. Zaterdag krijgen wij er ook een nieuw katje bij van een paar maanden oud. Die komt van iemand op m'n moeders werk, haar man was er enorm allergisch voor dus moest ze weg doen. En aangezien onze kattenfamilie aardig begint uit te dunnen werd het wel weer 's tijd voor een nieuwe
Toch wel een klein lichtpuntje in deze kutdag
Trouwens wel raar, ik heb nu nog maar 1 gerbil over, terwijl het 2 jaar geleden nog 4 gerbils en 2 cavia's waren!
quote:Ja is ook zo. Eerst hadden we 6 katten, 1 hond, 2 cavia's, 5 gerbils, een ren vol kippen en konijnen en toen m'n zus hier nog woonde een stel ratten. Idd een flinke beestenboel dus!Op donderdag 17 september 2009 17:36 schreef Pinkerton het volgende:
[..]
Dat is inderdaad wel leuk op zo'n dag. Maar hoeveel katten hebben jullie thuis dan? Als je al die andere knaagdieren nog had dan was het wel een flinke dierenfamilie bij jullie thuis denk ik. Iig nog sterkte met je cavia.
Nu zijn er nog maar 2 konijnen, 4 kippen, 4 katten, 1 hond en 1 gerbil.
quote:Ratten!Op donderdag 17 september 2009 17:44 schreef Suusje-V het volgende:
[..]
Ja is ook zo. Eerst hadden we 6 katten, 1 hond, 2 cavia's, 5 gerbils, een ren vol kippen en konijnen en toen m'n zus hier nog woonde een stel ratten. Idd een flinke beestenboel dus!
Nu zijn er nog maar 2 konijnen, 4 kippen, 4 katten, 1 hond en 1 gerbil.
hebben wij ook nog gehad thuis. Die beesten waren echt stoer. Eerst hadden we er twee, en toen die dood waren hadden we er drie gekocht. Helaas zijn ze geen een van allen natuurlijk gestorven. Altijd wel iets met die beesten.quote:Leuk! Even kijkenOp donderdag 17 september 2009 17:59 schreef Pinkerton het volgende:
Heb in 'katten met plaatjes' foto's gepost van de twee kittens die we nu hebben
En idd, met ratten is altijd wel wat. Van mijn zus zijn maar een paar echt oud geworden (eentje was zelfs 3,5 geworden, terwijl ze meestal maar 2/3 jaar worden). Maar verder sterven ze vaak aan tumoren, abcessen en (long)ontstekingen... Ze is echt een rattenexpert, en zorgt abnormaal goed voor ze. Maar dat soort dingen kun je bij ratten vrij moeilijk tegenhouden, hoe goed je er ook voor zorgt en hoe goed je ook weet hoe je er mee om moet gaan...
ze heeft sinds woensdag acuut hartfalen, ze is pas 3 jaar en 4 maanden jong...
ik heb de knoop maar doorgehakt en we gaan een einde aan haar lijden maken
rust zacht Didi:
Sterkte...
Ik weet hoe kut het is om zo'n jonge kat kwijt te raken
ze wordt apart gecremeerd en zal in een mooi pot in de vitrinekast komen te staan
@leipo sterkte met het verlies van Bono
@oh-oh wens je vriendin veel sterkte.
Helaas mocht het niet zo zijn
In plaats van een vrolijke verjaardag was het een gedenkdag.
Precies 1 hele maand zonder mijn kleine Fritsevent...
En alweer een hele week zonder BamBam....
Ik ben tussen de middag met Chico en Billy naar de Onze Lieve Vrouwebaseliek geweest om twee kaarsjes te branden voor die twee lieve kleine ventjes die hier zo gemist worden.
Dag lieve Turbo, slaap zacht...
[ Bericht 2% gewijzigd door Fargo op 29-09-2009 11:53:55 ]
Veel sterkte Fargo, het klinkt wel alsof Turbo een heerlijk leven gehad heeft!sterkte allemaal met het verlies van jullie geliefde dier.
Ongeveer 16 jaar geleden werden er een moederkat met enkele kittens door een boer zijn erf afgemept. Een paar jongetjes zagen dat en hebben de dierenambulance gebeld die ze heeft opgehaald.
Coco en haar broertje Balou hebben dat overleefd en zijn als tijdelijke opvang naar een nichtje van 1 van die broeders gegaan. Omdat zij al veel meer katten had zocht ze een tehuis voor ze en plaatste een advertentie voor Balou. Die advertentie zag mijn ex man en we zijn Balou gaan ophalen. Daar bleek hij dus een zusje te hebben en ik wilde ze niet uit elkaar halen en nam ze dus beiden.
De eerste paar jaar waren niet gemakkelijk, de katten waren bang, op zichzelf en niet goed aangepast. Gelukkig was enkele jaren later het op zijn zachtst gezegd niet zo beste huwelijk voorbij en hield ik de katten.
Ze veranderen op slag en werden echte tevreden huiskatten waar ik eindelijk goed contact mee had.
Coco bleek een afstandelijke koele dame, het type dat vanuit een hoekje naar de dansvloer kijkt en daar ook van geniet, maar geen behoefte heeft om zich te mengen. Een schootkat is het nooit geworden en ze is altijd erg op zichzelf gebleven. Alleen als ze bang was kwam ze troost zoeken; bij onweer, de dierenarts of vuurwerk. Toen ik enkele jaren later weer een nieuwe partner kreeg kon ze het daar gelukkig wel mee vinden en de liefde was wederzijds.
Coco heb ik ruim 15 jaar in huis gehad. Ik respecteerde haar afstandelijkheid omdat we toch ieder op onze eigen manier gek op elkaar waren. Ze begon het laatste jaar steeds meer te mankeren, van schildklierproblemen tot een hartruis, een snijtand viel uit, ze begon af te vallen en woog uiteindelijk zo'n 2,5 kilo. Ze raakte de laatste paar weken in de war, deed het niet meer netjes op de kattebak, rende soms om onverklaarbare reden voor mij of mijn man angstig weg en sliep op vreemde plekken, verstopte zich soms ook.
We zaten bijna elke week bij de dierenarts en hebben uiteindelijk besloten om haar los te laten.
Deze hele week heb ik de tijd gehad om afscheid van haar te nemen. Ze wilde opeens wel bij me liggen, de enige plek waar ze dat wilde was op de bureaustoel dus ik heb de hele week tot vervelends toe zitten internetten, fokken en filmpjes kijken, alleen maar omdat ze zo lekker naast me lag. Plakjes kipfilet, roerei en snoepjes, alles wat ze maar lekker vond kreeg ze en we hebben goede herinneringen opgehaald samen. Tot gisteravond de dierenarts om 7 uur langskwam, de afspraak die we eerder hadden gemaakt. Ik wil perse dat mijn katten in hun eigen omgeving blijven en niet als laatste een dierenartspraktijk zien.
Coco kreeg in de slaapkamer een verdoving, daar schrok ze toch nog van en met een beste schreeuw rende ze naar een andere kamer om in de boekenkast te gaan liggen. We zijn naast haar gaan zitten en al snel begon ze te gapen en zakte ze weg. Al aaiend en tegen haar pratend gaf de dierenarts haar de volgende injectie die het definitief zou maken.
Het moeilijkste vond ik om haar daar te laten liggen en haar alleen te blijven aaien. Ik wilde haar zo graag oppakken en op schoot houden maar ik wist dat dat iets is wat ik wilde en niet wat Coco zelf zou willen.
Uiteindelijk was haar hartje, dat zo op hol geslagen was de laatste weken, niet meer te horen en kon ik haar eindelijk op schoot nemen waar ik een hele tijd met haar geknuffeld en gehuild heb.
We hebben haar daarna naar het dierencrematorium gebracht en wachten nu tot we gebeld worden dat we haar weer naar kunnen ophalen om naar huis te komen.
Ruim 15 jaar heb ik lief en leed met haar gedeeld en ik mis haar enorm.
[ Bericht 1% gewijzigd door WRH op 02-10-2009 13:23:09 ]
Sterkte
1 van haar beste eigenschappen was nog wel dat ze betere mannen kennis had dan ik, ex moest ze niet (dat had ze gewoon eerder door dan ik zeg maar), maar ze was gek op mijn huidige echtgenoot
sterkte ermee!
Die tweede foto zeg, zo aandoenlijk
wat een mooi dier.
en hoe is het met balou?
Vlak voor we in de auto stapten naar het crematorium hebben we hem bij Coco gelaten, zodat hij even aan haar kon ruiken en hopelijk begrijpen wat er gebeurt was, maar hij begreep er niet veel van.
liep om haar heen, snufte overal en snapte volgens mij niet waarom ze niet reageerde.
Hij lijkt het niet echt te merken en dat versterkt bij ons het gevoel dat hij verder aan het dementeren is, er is niet veel dat hem echt boeit.
Alleen vrijdag nacht heeft hij even rondgezocht, elke kamer afgegaan, maar verder merken we in zijn gedrag maar heel weinig.
Hebben zelf nog enorm veel moeite, zitten spontaan zo ongeveer elk uur wel te huilen enzo, maar dat zal nog wel even duren. Op den duur verwacht ik dat we gewoon wel blij zullen zijn met de manier waarop, gewoon thuis in haar eigen plekje, vrij rustig en op tijd, voor ze echt heel ziek kon worden.
Met de dierenarts daar ook over gesproken en de meeste mensen zeggen toch vaak achteraf iets te laat geweest te zijn en een huisdier toch, al is het maar een paar dagen, wat meer hadden willen besparen.
Te vroeg is heel naar voor het baasje, te laat is erg naar voor het beestje, blijft altijd een moeilijke keuze, het wanneer beslissen.
en ja, dat je er enorme moeite mee hebt, is toch logisch.
en het lijkt me zo confronterend dat je nog zo'n oudje hebt lopen.
de wetenschap dat het waarschijnlijk ook niet meer zo heel lang zou kunnen duren dat je weer de dierenarts moet laten komen....
sterkte ermee wrh
quote:Wat een bijzonder verhaal, dat met die ex enzo.
lief dat je dat vraagt, Balou is nu een échte oude knar, maar gelukkig gewoon een kat met een ziekte en niet een zieke kat zoals Coco op het laatst was.
Vlak voor we in de auto stapten naar het crematorium hebben we hem bij Coco gelaten, zodat hij even aan haar kon ruiken en hopelijk begrijpen wat er gebeurt was, maar hij begreep er niet veel van.
liep om haar heen, snufte overal en snapte volgens mij niet waarom ze niet reageerde.
Hij lijkt het niet echt te merken en dat versterkt bij ons het gevoel dat hij verder aan het dementeren is, er is niet veel dat hem echt boeit.
Alleen vrijdag nacht heeft hij even rondgezocht, elke kamer afgegaan, maar verder merken we in zijn gedrag maar heel weinig.
Hebben zelf nog enorm veel moeite, zitten spontaan zo ongeveer elk uur wel te huilen enzo, maar dat zal nog wel even duren. Op den duur verwacht ik dat we gewoon wel blij zullen zijn met de manier waarop, gewoon thuis in haar eigen plekje, vrij rustig en op tijd, voor ze echt heel ziek kon worden.
Met de dierenarts daar ook over gesproken en de meeste mensen zeggen toch vaak achteraf iets te laat geweest te zijn en een huisdier toch, al is het maar een paar dagen, wat meer hadden willen besparen.
Te vroeg is heel naar voor het baasje, te laat is erg naar voor het beestje, blijft altijd een moeilijke keuze, het wanneer beslissen.
Wat dat te vroeg of te laat betreft. Natuurlijk wil je je huisdier alle lijden besparen, maar lijden hoort ook bij het leven. Je moet er toch niet aan denken dat je niet zeker weet of het nog wel goed had kunnen komen. Die grens tussen egoïsme en wat het beste voor je dier is, is altijd heel erg moeilijk. Je hebt gehandeld naar wat jou goeddunkt, niemand heeft de wijsheid in pacht. Achteraf praten is makkelijk...
Gedaan wat je kon, meer is niet mogelijk.
Sterkte en een knuf.
[ Bericht 0% gewijzigd door tonja op 04-10-2009 17:53:26 ]
Erg dankbaar ben ik dat ik haar tot op het laatste moment heb mogen verzorgen. De ochtend voor we haar hebben laten inslapen lag ze nog lekker bij mij op bed te kwijlen.Lieve Snoopy, ik mis je heel erg!!
Mag je dan, omdat je voelt dat dit het einde is... Egoïstisch zijn?
Als je van de dierenarts hoort, 'Het komt echt niet meer goed... En ze heeft enorm veel pijn...'
Mag je dan, omdat je haar niet wilt missen... Egoïstisch zijn?
Als twee lieve bruine ogen zich voorgoed gaan sluiten, en je zonder haar naar huis toe moet, met de riem in je hand en een hart vol pijn, dan probeer je jezelf te overtuigen.. Dit was echt het beste!!
Ik mocht niet egoïstisch zijn.. Vele jaren was ze bij ons, elke dag samen was een feest. En in al die fijne jaren, is zij nog nooit... Egoïstisch geweest.
Lieve Kat, jij blijft onze allerliefste schat!! Slaap maar lekker...
quote:Dat gedicht? Da's de nederlandse versie van iets wat al jaren in het engels circuleert.Op maandag 5 oktober 2009 00:09 schreef ElisaB het volgende:
TR gelezen, maar ik geloof niet dat het lullig bedoeld is
En hoewel ik het persoonlijk een wat al te zoete toon vind hebben moet ik bekennen dat ik toch elke keer weer moet slikken als ik het ergens lees.
.Het klopt ook gewoon.
quote:Nee, de post van VendrisOp maandag 5 oktober 2009 00:54 schreef Cat22 het volgende:
Dat gedicht?
quote:Die las ik ook niet lullig idd, het IS ook een huiltopic.
en past wel bij een echt huiltopic
en chocoladedrop, natuurlijk sta je er nu even weer bij stil.
maar het voelt toch wel goed eigenlijk, om het hier te kunnen wegschrijven en om te zien en te lezen dat er meer mensen zijn die het meemaken en begrijpen hoe het voelt.
het hoort erbij als je een huisdier hebt, ze hebben nu eenmaal een kortere levensduur dan ons (gelukkig wel, ben typisch iemand die nu soms al wakker kan liggen van de what if's, dus wat als ik eerder zou overlijden dan mijn beestjes) maar dat iets erbij hoort maakt het op het moment zelf nog niet leuk of simpel.
en dan is het best fijn om dat even te kunnen delen.
WRH mooi verhaal heb je erover gepost *kippenvel*. Ik ben verhuisd met een kat van nu 18 jaar, ze was toen 17. Ging prima hoor, was juist beter om haar mee te nemen ipv achter te laten.
Mijn oudje . quote:Oh weer een Fritsje minder, heel veel sterkte.Op donderdag 15 oktober 2009 08:00 schreef marike77 het volgende:
We moeten onze kat frits vandaag laten inslapen.... Volgens mij het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Maar het is het beste voor het beestje
Hoe oud is hij, en waarom moet je hem laten gaan?
quote:Inderdaad, alweer een FritsjeOp donderdag 15 oktober 2009 08:00 schreef marike77 het volgende:
We moeten onze kat frits vandaag laten inslapen.... Volgens mij het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Maar het is het beste voor het beestje
Ik hoop dat onze Frits nog lang bij ons blijft.Heel veel sterkte vandaag!
Hij was 5 jaar en we hadden hem samen met zijn broertje sinds hij 6 weken was.
Zijn broertje muis is nu alleen. Maar er komt er denk ik wel weer eentje bij.
groet marike
Wat naar lijkt me dat ook om het echt te weten hoe laat het gaat gebeuren en zo.
Ik ben blij dat ik met mijn Frits niet zo bewust naar een tijdstip toe geleefd heb.
klinkt altijd zo mooi, het beste voor de kat, maar voor de baasjes voelt het meestal anders, vooral in het begin.
merkt zijn broertje het al?
heb je wel rustig afscheid kunnen nemen?
Het afscheid was mooi. Hij is in mijn armen in slaap gevallen
RIP fritsie, onze bollie
groet marike
Sterkte met het verlies van Frits
quote:Op donderdag 15 oktober 2009 19:32 schreef marike77 het volgende:
zijn broertje geniet vooral van de aandacht nu. We gaan over niet al te lange tijd kijken voor een nieuw vriendje voor hem. Hij is vrij jaloers, dus moeten we even zorgvuldig kijken. Wil er wel 1 bij, we zijn vaak weg, dus dan heeft ie gezelschap, bovendien is hij nooit alleen geweest.
Het afscheid was mooi. Hij is in mijn armen in slaap gevallen
RIP fritsie, onze bollie
groet marike
Heel veel sterkte Marike quote:Dat is ook zoOp vrijdag 16 oktober 2009 19:19 schreef WRH het volgende:
Dat is wel mooi, dat hij lekker bij je in in zijn definitieve slaap is gevallen.
Klinkt misschien heel morbide, maar het moment dat mijn Frits in mijn armen ingeslapen werd, dat vind ik nu achteraf echt een heel mooi moment. Dat zieke lijfje dat zich zo ontspande
Ik ben blij dat ik daar bij mocht zijn, ik had hem niet graag zomaar dood gevonden of een doodstrijd moeten zien lijden Voor mijzelf wilde ik het wel maar niet voor haar.
Toen ze eenmaal echt weg was heb ik haar meteen gepakt en getroost, zowel zij als mijzelf denk ik en ik snap helemaal wat je bedoelt, ze voelde niet als een overleden kat, ze voelde gewoon (hoewel anders) als mijn lieve poes en het was goed, ze mocht het loslaten.
Zelfde met Anton die ik met kerst heb laten inslapen, daar heb ik zeker nog een uur mee gezeten en geaaid en tegen gepraat, dat was gewoon nog steeds mijn katje
Van de da naar huis, thuis , in het crematorium.
Het echte nare vond ik dat ik m daar moest achterlaten.
Ik heb er zelfs foto's van die ik niet rot vind om te zien en waarvan ik blij ben dat we ze gemaakt hebben.
Ik heb trouwens nav Frits zijn overlijden gisteren bij de Wibra een setje gekocht waarmee je afdrukjes kan maken, ik ga proberen van de andere hondjes pootafdrukken te maken. Als het niet lukt bewaar ik de setjes voor als er weer een komt te overlijden. Bij Frits heb ik wel pootafdrukjes gemaakt met een stempelkussen.
En dan nog heel goed zijn pootjes schoon gemaakt daarna, want hij haatte vieze pootjes
Nu zit ik weer zowat te janken, blegh.
quote:Pffff dikke kus hoor.Op vrijdag 16 oktober 2009 20:27 schreef CherryLips het volgende:
Het achterlaten vond ik ook vreselijk. Sanne vond het nooit leuk bij anderen, ze wilde altijd naar huis, naar d'r baasje toe. En dan moet je daar de deur achter je dichttrekken terwijl ze daar zo op een tafeltje ligt, helemaal koud... de tranen springen me weer in de ogen. Het is al bijna acht maanden geleden, maar ik mis haar nog elke dag. Had ik toen maar dat idee over pootafdrukjes gelezen...
Nu zit ik weer zowat te janken, blegh.
Ja die pootafdrukjes, ik doe dat altijd, vaak op kaarten en zo.
Maar ik had een helder moment en dacht heej nu stribbelt ie niet tegen...
Ik ga er denk ik ooit 1 laten tattoueren, maar dat weet ik niet zeker hoor.
Tis wel een mooi formaatje, zo een piepklein lief chihuahuapootje
Ik vond dat achterlaten ook echt te erg. Ik heb hem zelf in zijn dekentje gelegd en aan die vrouw daar gegeven en gezegd dat ze hem meteen goed weg moest leggen zo, in de koeling.
Ik baalde ook echt dat ik hem niet zelf meteen in de oven mocht leggen daar.
Damn wat kun je toch veel van zo'n beestje houden.
Het kan fritsje nooit vervangen, maar we denken over een klein rood poesje van 7 weekjes.
quote:M'n vader vond het reuze interessant allemaal, die ging vragen hoe het allemaal in z'n werk ging, en wij zaten daar van: Dit willen we helemaal niet weten! Wij hadden Sanne ook in een oude slaapzak gewikkeld die vroeger ook vaak in haar mand werd gelegd. Ik kwam laatst trouwens in de kledingkast in de garage (met alle winterjassen enzo) Sanne's oude speelsok tegen. Dat was een oude sportsok met een tennisbal erin en dan een knoop erin. Ze wilde helemaal geen dure speeltjes, niks boeide haar, als ze haar sok maar had. Dan riepen we: Zoek de sok! Zoek sok! En da werd ze gek en kwam ze weer als een gek met dat ding aanzetten. Maarja, dan pak je je herfstjas en dan ligt dat ding ineens weer voor je, ongewassen en vies enzo. M'n moeder kon hem dus niet weggooien
[..]
Pffff dikke kus hoor.
Ja die pootafdrukjes, ik doe dat altijd, vaak op kaarten en zo.
Maar ik had een helder moment en dacht heej nu stribbelt ie niet tegen...
Ik ga er denk ik ooit 1 laten tattoueren, maar dat weet ik niet zeker hoor.
Tis wel een mooi formaatje, zo een piepklein lief chihuahuapootje
Ik vond dat achterlaten ook echt te erg. Ik heb hem zelf in zijn dekentje gelegd en aan die vrouw daar gegeven en gezegd dat ze hem meteen goed weg moest leggen zo, in de koeling.
Ik baalde ook echt dat ik hem niet zelf meteen in de oven mocht leggen daar.
.quote:Op vrijdag 16 oktober 2009 20:36 schreef CherryLips het volgende:
[..]
M'n vader vond het reuze interessant allemaal, die ging vragen hoe het allemaal in z'n werk ging, en wij zaten daar van: Dit willen we helemaal niet weten! Wij hadden Sanne ook in een oude slaapzak gewikkeld die vroeger ook vaak in haar mand werd gelegd. Ik kwam laatst trouwens in de kledingkast in de garage (met alle winterjassen enzo) Sanne's oude speelsok tegen. Dat was een oude sportsok met een tennisbal erin en dan een knoop erin. Ze wilde helemaal geen dure speeltjes, niks boeide haar, als ze haar sok maar had. Dan riepen we: Zoek de sok! Zoek sok! En da werd ze gek en kwam ze weer als een gek met dat ding aanzetten. Maarja, dan pak je je herfstjas en dan ligt dat ding ineens weer voor je, ongewassen en vies enzo. M'n moeder kon hem dus niet weggooien
Ik heb Frits zijn speciale speeltjes ook apart liggen, en zijn tuigje, met al zn haar er nog in ) bleef hij uren op mijn schoot. Als hij even niet op schoot kon ging hij heel zielig op de printer zitten en mij aanstaren net zolang tot 'ie er op kon springen.Toen ik vroeg in de ochtend naar school moest lag Bolletje 9 van de 10 keer in een hele vaste slaap. Ik hoefde maar naast hem te gaan zitten of Bolletje stond op en wankelde nog moe van de slaap meteen weer op mijn schoot.
Toen Bolletje 19 jaar oud was kocht mijn moeder er een klein poesje bij, Kitty is de naam. Kitty is ook echt een knuffelkont en ik ging steeds meer tijd aan haar besteden, meer tijd dan aan Bolletje aangezien ik niet meer zovaak bij mijn moeder kwam en hij daarom ook steeds op mijn moeders schoot lag, waar ik achteraf heel veel spijt van heb. Op een nacht werd ik wakker gemaakt door mijn moeder met de mededeling dat Bolletje was overleden. Echt vanuit het niets want hij was nog kerngezond lag hij daar opeens levenloos voor ons toilet. Op 04-01-2007 is Bolletje gestorven dus hij mocht nog net het nieuwe jaar meemaken.
Wat ik wel erg mooi vind is dat onze andere kater Krisna, die inmiddels ook al 20 is, eigenschappen van Bolletje heeft overgenomen. Bolletje was een ontzettende bedelaar die altijd om onze borden met eten heen zat te springen, in tegenstelling tot Krisna die dat nooit deed. Op dit moment moet Krisna tijdens het eten altijd even op de gang worden gezet anders vist hij het eten zo van je bord af. Ook is Krisna nu een echte schootkat geworden.
Vandaag heb ik mijn lieve schat Luca in moeten laten slapen
Het beestje was nog geen half jaar oud.Het begon allemaal twee weken geleden nadat hij en zijn broertje Gentoo de inentingen hadden gekregen. Luca werd vanaf die tijd slaperig en hij hing alleen nog maar. Alles wat hij wilde was bij mij zijn. Ik kon nergens heen zonder dat ie achter mij aanliep.
De dierenarts zei dat we plas op moesten vangen maar het lukte maar niet. Luca plaste gewoon niet toen het moest. We zijn nog een paar keer bij de dierenarts geweest maar telkens was er niks aan de hand en moesten we maar plas opvangen. Afgelopen maandag heb ik de dierenarts maar weer gebeld omdat Luca er niet beter van werd en ik nu wilde dat ze hem goed gingen onderzoeken. Nu was er opeens wel wat aan de hand, zijn vacht was plukkerig, hij was heel mager en hij voelde zich heel beroerd. Ik voelde meteen dat hij dood zou gaan maar de dierenarts wist nog van niks. Afgelopen dinsdag zou de dierenarts bloed bij Luca gaan prikken om het op te sturen naar het lab om te kijken of er iets mis was met zijn lever/nieren. Eerst een prikje in het ene pootje maar daarvan was het bloedvaatje te klein en dus liep het bloed er niet uit. Toen het andere pootje en ook daar was het bloedvaatje te klein. Er was nog één mogelijkheid: hem op laten nemen en dan bloed prikken vanuit zijn halsje. Dat hebben we dan ook gedaan. De uitslag zou vandaag of morgen komen. Zolang wilde ik niet wachten dus heb ik een echo laten maken. Helaas kwam daar uit dat hij VIP had. Een ongeneeslijke ziekte die alle organen in zijn lichaampje aantasten. Het was ongeneeslijk dus hij zou het niet overleven
Ik had hem nog mee naar huis kunnen nemen maar ik heb ervoor gekozen om hem daar te laten en hem meteen te laten inslapen. Eindelijk uit zijn lijden verlossen. Hij zal worden gecremeerd. Over een week krijg ik hem terug maar dan in een potje.Het beestje heeft het allemaal zo dapper ondergaan. Hij heeft nooit een kick gegeven bij de dierenarts, bij geen één behandeling. Hij was zo dapper, ik zal hem nooit vergeten. Het was een geweldige kat!
Lieve Luca ik mis je verschrikkelijk! Je zal altijd mijn lieve grote schat blijven! Je betekent alles voor me en het zal me heel veel moeite kosten om jouw verlies een plaatsje te kunnen geven.
Je bent geweldig!
quote:Op woensdag 28 oktober 2009 19:54 schreef chocoladedrop het volgende:
Het beestje heeft het allemaal zo dapper ondergaan. Hij heeft nooit een kick gegeven bij de dierenarts, bij geen één behandeling. Hij was zo dapper
En wat een mooierd
En wat treurig zo jong nog Heel veel sterkte toegewenst! bolletje klinkt als een super lieve poezel die een prachtig leven heeft gehad en heel veel heeft gegeven, je zult hem vast enorm missen.
Yoda was een wilde rat, gevonden als klein naakt babietje op de stoep door spelende kinderen. Opgevoed vanaf baby door mensenhanden. Vanuit de opvang is hij bij mij gekomen. Ik heb nog nooit zo een apart ratje in de kooi gehad. Hij ging hardstikke goed om met alle andere ratjes, maar heeft mij zo vaak en zoooo hard gebeten. Ik haatte hem toen. Maar respect, hij had zn vriendjes in de kooi waar hij zo lief mee omging, en buitenleven snapte ie toch niet. Yoda werd gecastreerd, het hielp niks, hij heeft de dierenarts en zijn assistente zoooo hard gebeten, dat ik me schaamde om hem weer op te halen bij twee mensen die pleisters op hun handen en armen hadden.
Yoda werd ouder en raakte door ouderdom verlamd aan zn achterhand. Hij werd liever naar ons toe, maar we wisten ook dat het einde naderde.
Dag lief speciaal ratje van me
quote:twee en n beetjeOp donderdag 29 oktober 2009 11:03 schreef WRH het volgende:
wat lief, een ratje met een gebruiksaanwijzing. hoe oud is hij geworden?
Dag Basje
quote:Wat een lieverd.
Heel veel sterkte
quote:
Wat een liefje, heel veel sterkte Sterkte.
quote:14 geworden, laatste jaar last van een hartruisje, minder zindelijk, doof, slechter zien en nu ook een aantal tumoren erbij.. Moeders belde gisterochtend dat ze langs de DA zou gaan maar dat als er geen echte toekomst meer was dat het dan ook het einde was. 's avonds belde ze terug dat hij in de tuin begraven ligt. Jammer dat ik de afgelopen week niet ff heb kunnen knuffelen, ouders wonen 2 uur reizen van me vandaan, 't was wel mijn hond.. Tis beter zo.Op donderdag 5 november 2009 15:10 schreef tonja het volgende:
Ahgossie, hou oud is Basje geworden?
Sterkte.
sterkte met het verlies van je dierbare hond
. Murphy(poes) was 12,5 jaar en heb ik als poesje van 7 maanden in eind december 1997 opgehaald uit het dierenasiel. Ze was altijd wel een heel angstig poesje(vermoeden dat ze in het wild is geboren) maar leerde toch met mensen om te gaan. Sinds oktober vorig jaar had ze een voedselintolerantie waarvoor ze speciaal voer kreeg en waarop ze het redelijk deed. Vanmiddag om 3 uur wilde ik even wat uit de koelkast pakken en ze lag, naar ik dacht, er net voor te slapen. Ik wilde haar wakker maken door haar aan te raken maar voelde meteen dat ze hard en koud was
....dat is even schrikken als je dan ineens merkt dat ze is overleden terwijl je een paar meter van haar vandaan aan de computer bezig bent. Ze is blijkbaar heel rustig gegaan want ik heb er niets van gemerkt. Ik denk dat ze ter plekke een hartstilstand heeft gehad en is gestorven want ik heb echt niet gehoord en een uur daarvoor had ik Tickel, mijn kater met het ontstoken kaakbot, nog zijn medicijnen gegeven en toen lag ze er niet.
Morgen breng ik haar naar het dierencrematorium en dan kan ze haar plekje innemen bij de andere overleden katten.
Rust zacht lieve Murphy, ik zal je missen met al je streken die je uithaalde en zal de littekens die je achterliet als je weer eens in volle paniek me greep met ere dragen.
Dan schrik je je toch helemaal de pleuris Nu moet ik huilen Ik denk zomaar dat je een redelijk kansarme poes een prachtig leven hebt gegeven. En mijn inschatting is dat ze het zelf ook niet heeft zien aankomen; anders was ze er vast wel vantussen gegaan.
Heel veel sterkte
Veel sterkte!
Morgenmiddag breng ik haar weg naar het dierencrematorium (ik heb niet de gelegenheid om haar in een tuin te begraven), voor mij ook een manier om haar leventje en haar verblijf hier in huis na die bijna 12 jaar af te ronden.Voor Murphy is het idd mss wel de fijnste manier om te gaan, ondanks dat het voor jou op dit moment niet de makkelijkste is denk ik wel dat je er straks met een fijn gevoel op terug kan kijken
quote:Bedankt...kan inderdaad nu nog niet echt het fijne er van inzien maar begrijp wel wat bedoeld...voor haar is dit de beste manier maar ja, je blijft hopen dat ze allemaal 18-20 jaar mogen worden alhoewel ik helaas al genoeg ervaring heb dat dat voor vele katten helaas niet opgaat. Ik heb hier twee katten rondlopen die eerder kandiaat zijn om te gaan...eentje met gevorderd nierfalen...graatmager maar niet kapot te krijgen en zo vrolijk als wat(12 jaar) en eentje(ruim 11 jaar) met een kaakbotonsteking welke erg moeilijk behandelbaar is (wordt al behandeld door specialisten)...valt Murphy waarvan je het niet verwacht dood neer....herhaling van 2005 waarin ik twee katten(8 en 6) had met kanker in de kaak en beide opgegeven door de dierenarts....krijgt een derde(10 jaar) op een zatermorgen onverwacht een longembolie en sterft een paar uur later ondanks ingrijpen van de weekenddierenarts:{ .Op dinsdag 24 november 2009 22:44 schreef oh-oh het volgende:
Trovey, heel veel sterkte.
Voor Murphy is het idd mss wel de fijnste manier om te gaan, ondanks dat het voor jou op dit moment niet de makkelijkste is denk ik wel dat je er straks met een fijn gevoel op terug kan kijken
quote:Jeetje trovey, je hebt geen mazzel met je dieren zeg...
[..]
Bedankt...kan inderdaad nu nog niet echt het fijne er van inzien maar begrijp wel wat bedoeld...voor haar is dit de beste manier maar ja, je blijft hopen dat ze allemaal 18-20 jaar mogen worden alhoewel ik helaas al genoeg ervaring heb dat dat voor vele katten helaas niet opgaat. Ik heb hier twee katten rondlopen die eerder kandiaat zijn om te gaan...eentje met gevorderd nierfalen...graatmager maar niet kapot te krijgen en zo vrolijk als wat(12 jaar) en eentje(ruim 11 jaar) met een kaakbotonsteking welke erg moeilijk behandelbaar is (wordt al behandeld door specialisten)...valt Murphy waarvan je het niet verwacht dood neer....herhaling van 2005 waarin ik twee katten(8 en 6) had met kanker in de kaak en beide opgegeven door de dierenarts....krijgt een derde(10 jaar) op een zatermorgen onverwacht een longembolie en sterft een paar uur later ondanks ingrijpen van de weekenddierenarts:{ .
quote:Nee, het wil niet lukken de laatste 5 jaar (en twee katten daarvoor in de 90-er jaren die zeer jong stierven, eentje 1 jaar en eentje 3 maanden)Op woensdag 25 november 2009 00:12 schreef tonja het volgende:
[..]
Jeetje trovey, je hebt geen mazzel met je dieren zeg...
....heb blijkbaar alle kneusjes te pakken kunnen krijgen die er die jaren waren. Hopelijk mag de rest nu wel eens een fatsoenlijk leeftijd halen...de jongsten zijn nu ruim 10,5 jaar en de oudste is ruim 14,5 jaar (en kerngezond) dus duimen maar dat ik nu eens stokoude katten krijg voordat ik afscheid van ze moet nemen, een beetje rust op dat gebied zou mij ook wel goed doen na al die ellende van de laatste jaren. Enfin...het moet blijkbaar zo zijn dat ze allemaal bij mij hun thuis vonden maar nu maar even ophouden met al die zieke en stervende katten alhoewel ik dus nu ook nog met 2 kneusjes aan de gang ben waarvan het eindresultaat vooral bij die kater met de kaakbotontsteking onzeker is, zal nog zeker maanden duren voordat het duidelijk zal worden of die het zal gaan redden. De andere kater met het nierfalen...tja daar weet je van dat daar geen weg terug voor is maar die doet het boven verwachting al ruim 3 jaar uitstekend op de medicijnen en het nierdieet...ziet er niet uit zo mager als hij is maar ja zolang hij om zijn eten staat te schreeuwen en actief is....gewoon doorgaan .maar ze heeft je vast gehoord en gevoeld en wist wel dat je in de buurt zat.
ga je haar vandaag zelf wegbrengen naar het dierencrematorium? sterkte daar, vind het zelf altijd een heel moeilijk moment omdat je ze dan terugziet in de vorm die ze daarna voor altijd hebben.
Lieve Gentoo ik mis je!
@Trovey van Murphy had ik het even gemist ook jij natuurlijk heel veel sterkte. Het is je gegund dat de rest nog erg lang mag blijven leven.
quote:Kom net terug van het crematorium en heb definitief afscheid genomen....volgende week weer ophalen. Ja ik breng ze altijd zelf weg, voor mij ook een soort afronding van het leven en sterven van mijn huisdier. Crematorium is hier zo'n half uurtje-45 minuten met de auto rijden vandaan dus dat wil wel. Tja dat ze eigenlijk naast me is overleden is aan de ene kant zuur maar aan de andere kant weet ik zeker dat het snel en zonder pijn is gegaan omdat ik totaal niet heb gemerkt, heb het helaas wel eens anders meegemaakt en een herhaling daarvan hoop ik nooit meer mee te maken. Iedereen nog bedankt voor jullie fijne woorden, doet een mens goed.Op woensdag 25 november 2009 07:19 schreef WRH het volgende:
wat kun je je dan rot voelen he, dat je zo vlakbij was, het liefste zou je het terugdraaien en er gewoon naast gaan zitten, zodat je er toch bij was.
maar ze heeft je vast gehoord en gevoeld en wist wel dat je in de buurt zat.
ga je haar vandaag zelf wegbrengen naar het dierencrematorium? sterkte daar, vind het zelf altijd een heel moeilijk moment omdat je ze dan terugziet in de vorm die ze daarna voor altijd hebben.
quote:Zeker als ze zo gaan is het moeilijk te verteren dat je afscheid van ze hebt moeten nemen. Ik kan je alleen maar sterkte wensen de komende tijd en voor je hopen dat de fijne tijden die je met Gentoo hebt gehad de slechte tijd van de laatste periode straks gaat overtreffen, hoe moeilijk dat ook zal zijn.Op woensdag 25 november 2009 15:10 schreef chocoladedrop het volgende:
[ afbeelding ]
Lieve Gentoo ik mis je!
Gentoo lijkt trouwens heel sterk op mijn Murphy valt me ineens op. Wat toevallig dat twee zo op elkaar lijkende katten zo snel achter elkaar in dit topic verschijnen.
Ze was bij haar geboorte al een kleine kat, 60 gram is voor een kitten wel heeel klein, maar verder een probleemloos Britje, alleen naar de dierenarts voor enten en chippen.
Nu ligt ze achter in de tuin begraven, bij ons bulletje Frodo en de andere katten, drie rozen uit eigen tuin zijn meegegaan in haar grafje, en er bij een nieuwe hortensia geplant. Strega kon helaas niet mee om haar te begraven.
Sterkte
Wat erg zo jong al overleden,sterkte.
wat een prachtige dame!Ik heb na geen enkel overlijden behoefte gehad aan een nieuwe kat (of hond, mijn twee honden overleden in 2006 en 2007), maar na Muddy nu wel heel erg. Is dat omdat Mickey de allerlaatste is en het huis zo leeg is? Ik voel me een beetje schuldig tov Muddy.
Jack was een exotic shorthair en echt de meest bijzondere (voor mij) kat die ik ooit heb gekend. Hij was lief en dom en echt van mij. Ik heb heel veel huisdieren gehad en ik denk best met liefde terug aan allemaal, maar verdrietig ben ik over geen enkele meer, alleen dus over Jack. Ik heb ook nooit zo'n band gehad met een ander dier als met hem.
Als onze andere kat opgesloten zat in de kelder ofzo, kwam Jack me halen, mauwde net zo lang tot ik mee ging en nee, dat was geen incident, Dexter ging altijd op plekken liggen waar hij niet hoorde te zijn en altijd kwam Jack me halen.
Hij is ooit recht tegen het raam gesprongen zoals je wel in tekenfilms ziet
heel zielig, maar zo'n stom gezicht en toen we hem een week hadden oid, wilde hij bij me zogen Ik heb hem maar weggeduwd en hij keek me aan alsof hij zelf ook niet helemaal wist wat hem bezielde Hij kwam altijd bij mij, andere mensen mochten hem aaien, hij was niet bang ofzo, maar het heeft een jaar geduurd voor hij uit zichzelf bij een ander op schoot kroop.
Hij is al anderhalf jaar dood, maar ik mis hem dus nog steeds af en toe...
Wel angstaanjagend om zo te lezen dat er al twee katten zijn die zomaar plotseling zijn overleden. Wij hebben hier nu 6 gezonde katten rondlopen en ik moet er niet aan denken dat die zo plotseling weg kunnen zijn. Helaas weet ik dat het kan gebeuren want dat hebben we ook al eerder meegemaakt. Aan de ene kant is het heel erg maar aan de andere kant gun je je maatje natuurlijk niets anders dan een pijnloze dood waar ze zelf niks van merken.
quote:Ik snap wel dat je je schuldig voelt tegenover Muddy. Ik heb mijn kat gisternacht in moeten laten slapen en zijn broertje vier weken geleden. Toen zijn broertje overleed heb ik zes dagen later een nieuwe kitten erbij genomen voor de nog levende zodat ze lekker samen konden spelen enzo. Ik voelde me ook erg schuldig toen ik een nieuwe erbij nam. Maar ik weet ook dat de katten zouden vinden dat we het lekker moeten doen. Ze zouden ook niet willen dat we weg zouden kwijnen en nooit meer een nieuwe kat erbij zouden nemen.Op donderdag 26 november 2009 19:51 schreef Phedre77 het volgende:
Wat een herkenbaar verhaal, dat van Trovey. Ons kleine nierkatje Muddy Socks hebben we afgelopen maandag op 17-jarige leeftijd in laten slapen thuis. Ze was donderdag ziek geworden, nog wel wat opgelapt met vocht en medicijnen tegen misselijkheid en vitamines, maar daar ging ze natuurlijk niet meer van genezen. We maakten een afspraak voor maandag en hebben haar nog een heel weekend lang fijn kunnen verzorgen. Warme kruikjes erbij (ze had ondertemperatuur), lekker geprakt eten met hoge voedingswaarde (nierdieet konden we nu wel laten varen). Ze was maandagochtend zo tevreden dat we bijna de afspraak hadden verzet, maar dat gaf hoogstens kans op vervelende momenten als ze wel ziek en beroerd zou worden voor het inslapen. Nu is ze intens tevreden, goed verzorgd en zonder pijn heengegaan en zo hoort het. Mijn vriend en ik zijn er echt helemaal kapot van, ook al weet je dat het eraan komt. In maart ging Minnie (15 jaar, plaveiselcelcarcinomen, kanker in de bek), in juli ging Gizmo (17 jaar, orgaanfalen), en nu in november Muddy Socks. Er rest ons nog slechts Mickey, broer van Minnie, dus nu inmiddels 15,5. Tandeloos schildklierpatientje en uberverwend. Hij heeft zichzelf een snotneus en traanoogjes gegeven door sinds het kouder wordt, te dicht op de verwarming te gaan zitten. Wij bezorgd met hem naar de dierenarts, maar hij is niet ziek, hij irriteert zelf zijn slijmvliezen.
Ik heb na geen enkel overlijden behoefte gehad aan een nieuwe kat (of hond, mijn twee honden overleden in 2006 en 2007), maar na Muddy nu wel heel erg. Is dat omdat Mickey de allerlaatste is en het huis zo leeg is? Ik voel me een beetje schuldig tov Muddy.
Gentoo heb ik dus gisternacht in laten slapen en ik had meteen heel erg de behoefte aan een nieuwe kat. Ik heb dan ook vandaag een nieuwe kat erbij genomen. Ik voel me wel schuldig tegenover Gentoo zeker omdat het zo snel al is maar een nieuw katje zorgt wel voor veel afleiding. Als Gentoo alleen over was gebleven had hij ook graag een nieuwe kat erbij gewild. Zo bekijk ik het een beetje. En vergeten zal je je overleden dieren natuurlijk nooit. Ze blijven altijd een speciaal plekje hebben in mijn hart.
Phedre77. Ook jou heel veel sterkte. Nierfalen is helaas een bekend verschijnsel hier. 4 katten aan overleden hier (Kanjer 2006 plotseling nierfalen) en chronisch: Misha(aug.2006), Rianna(jan.2008) en Yang (november 2008). Gelukkig was de dood van de katten met chronisch nierfalen zacht. Allemaal rustig ingeslapen, twee hier in huis en eentje in de wachtkamer van de dierenarts toen we zaten te wachten om haar in te laten slapen. Kaakkanker is helaas hier ook heel bekend en wel dezelfde die jou kat had. daar begon alle ellende hier mee in 2004, binnen 1 week twee katten met dezelfde aandoening, Trovey en Kylie, dan denk je echt dat je gek wordt en je wat fout doet...gewoon toeval volgens de dierenarts maar wel heel zuur als ze pas 8 en 6 jaar oud zijn
Nu dan nog Palle, lawaaipapegaai en immens aanwezig Noorse Boskatkater....wat zal ik hem missen als het zover is...hij is net deze maand 12 jaar geworden en ik duim dagelijks dat hij nog 13 mag worden maar wet heel goed dat het morgen ineens fout kan gaan en dat hij zijn laatste beetje werkend nierweefsel verbruikt kan hebben.JaniesBrownie. Alsnog sterkte met het verlies van Jack, 1,5 jaar daarna nog denken aan een overleden dier is niet zo gek hoor. Ik denk zelf nog regelmatig alle dieren die ik heb verloren in de loop der jaren en zelfs aan de katten die ik had toen ik kind was en die twee zijn al tientallen jaren geleden overleden. Mieki en Pukki, half Siamees (moeder Siamees en vader onbekend) en Siamees, geboren in de jaren 60 en overleden in de jaren 70. Ik heb maar een paar zwart wit foto's van ze maar vergeten doe ik ze nooit. Het verdriet slijt maar de herinnering blijft van de jaren die je met ze mocht delen.
Ik verloor mijn Rottweiler in 2006 en ik denk nog vrijwel elke dag aan hem. Hij was een lovebug, een wandelende knuffel, zo ontzettend lief en groot en knuffelig en geweldig. Mijn kruising husky ging in 2007 en zij zit ook blijvend in mijn gedachten, moet er nog steeds af en toe van janken. Tja, ze waren mijn eerste eigen honden, ze waren ubergeweldig allebei, ook dol op elkaar, echt wel dat ik nog aan ze denk. Dus heel normaal, zeg ik!
Sterkte voor de mensen die pas hun dier hebben verloren
quote:Wat een mooierd.Op zondag 4 januari 2009 14:10 schreef tonja het volgende:
Crockett, 18 jaar heb ik van hem mogen genieten. Hij was zeer eenkennig, alleen ik mocht 'm eigenlijk aaien. Ik gaf hem altijd kusjes op zijn kop en dan kopte hij terug.
[ afbeelding ]
In 2004 moest ik hem laten inslapen nadat bleek dat hij maagkanker had. Ik mis hem nog steeds, hoewel ik nu ook alweer bijna 4 jaar erg blij ben met Harry en Loes. Crockett zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Tv gids moest altijd dood
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
een van de laatste foto's die ik van hem gemaakt heb
[ afbeelding ]
Rust zacht lieve Crockett
Jammer dat ie er niet meer is.
Sterkte aan iedereen die recentelijk een lief huisdier is verloren.
quote:niet alleen treurig.Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Lord Katundro het volgende:
Het is treurig om dit topic door te lezen.
Sterkte aan iedereen die recentelijk een lief huisdier is verloren.
ik vind het ook mooi om te lezen hoe iedereen over zijn dier schrijft
quote:Nee hoor Hara, maar het is fijn dat je er bent.Op vrijdag 19 december 2008 02:35 schreef Harajuku. het volgende:
Vertel vooral wat over jullie dieren, het is niet de bedoeling dat het een Hara topic wordt
En i.d.d. eergisteren lag onze kleine brits korthaar poes zo maar dood.
En ik denk gelijk weer aan onze Bull, die nog een jaar moest worden, en door een achterlijk hard rijdend wijf, op een plek waar niet gereden mag worden, zo doodgereden werd.
Al die dingen komen dan toch weer boven.
quote:Helemaal beroerd als je een dier zo verliest...geen ziekte wat je gewoon moet accepteren maar op een manier die voorkomen had kunnen worden als iemand de ogen had opengehouden..sterkte want het maakt niet uit hoe lang geleden het is je overkomen.Op zondag 29 november 2009 01:23 schreef Strega het volgende:
[..]
Nee hoor Hara, maar het is fijn dat je er bent.
En i.d.d. eergisteren lag onze kleine brits korthaar poes zo maar dood.
En ik denk gelijk weer aan onze Bull, die nog een jaar moest worden, en door een achterlijk hard rijdend wijf, op een plek waar niet gereden mag worden, zo doodgereden werd.
Al die dingen komen dan toch weer boven.
Sinds vandaag dringt het eigenlijk pas tot me door dat Gentoo er echt niet meer is en ook nooit meer terugkomt. De afgelopen dagen wist ik dat ook wel maar het heeft nog niet zo tot me doorgedrongen als dat het nu doet. Ik mis hem en dat maakt me heel verdrietig. Ik denk wel met heel veel liefde aan hem terug en dat zal ik ook altijd blijven doen. Maar ik snap nog steeds niet waarom het mij is overkomen dat ik mijn lieve twee katten waar ik met zoveel liefde en overgave voor heb gezorgd, in een maand tijd van mij af zijn genomen. Als er iemand goed is voor haar dieren dan ben ik het wel.
Sinds donderdagmiddag heb ik Pingoo erbij. Ik heb hem gekregen via de kittenopvang. Hij was bij een gastgezin met nog een paar katten en een hond. Daar was ook een kat van 17.5 jaar. Die vrouw vertelde dat ze die oude kat pas een half jaar had. De mensen van wie die kat eerder was gingen scheiden en wilde hem allebei niet meer hebben dus hebben ze hem naar het asiel gebracht en hier kan ik met mijn hoofd echt niet bij. Je hebt dat beestje al 17 jaar, ik snap niet dat je het over je hart kunt verkrijgen om hem dan nog weg te doen en ik snap zeker niet dat je hem dan in een asiel stopt. De meeste mensen willen geen kat van al 17 jaar dus waarschijnlijk zou hij nooit meer een baasje krijgen. Wees verdomme blij dat je kat zo oud mag worden! Ik snap het echt niet en het maakt mij echt heel kwaad. Ik ben verdomme twee kittens van een half jaar kwijtgeraakt en zij hebben een kat mogen hebben die al 17 was en nog doen ze hem weg! Achterlijke mensen! Zulke mensen zouden geen dieren mogen hebben.
Nog een punt waar ik niets van snap. Als dieren ziek zijn wordt vaak snel de beslissing genomen om het dier in te laten slapen. Ik kreeg het bericht "jullie kat heeft FIP en daar is helaas niets aan te doen". Bij mensen gebeurt dit nooit. Als een mens ziek is proberen ze er altijd alles aan te doen om het leven of te verlengen of de persoon weer beter te maken. Bij dieren wordt maar weinig onderzoek gedaan naar ziektes en hoe deze ziektes te genezen zijn en ook dat maakt me boos. Dieren zijn minder waard dan mensen lijkt het maar bij mij en bij vele anderen is dat echt niet waar. Ik vind het belachelijk dat er niet meer onderzoek wordt gedaan naar ziektes bij dieren.
Daarbij komt ook nog dat de kosten voor een dierenarts belachelijk hoog zijn waardoor mensen vaak wel moeten besluiten om het dier in te laten slapen omdat ze de onderzoeken niet kunnen betalen. 70 Euro voor een bloedonderzoek is toch belachelijk!? En dan laat je uiteindelijk een kat inslapen en dan betaal je daar 125 euro voor, belachelijk!
Zo dit moest ik even kwijt.
Waarom jij? Geen idee. Stom toeval, dom ongeluk. Aan jou heeft het in elk geval niet gelegen
quote:Bedankt voor je begrip. Ik heb echter nog meer frustraties!Op zondag 29 november 2009 17:32 schreef ElisaB het volgende:
Ik snap je helemaal chocoladedrop. Ook ik ben regelmatig de weg kwijt als ik lees of hoor wat mensen wel en niet met hun dieren doen.
Waarom jij? Geen idee. Stom toeval, dom ongeluk. Aan jou heeft het in elk geval niet gelegen
Sommige dierencrematoriums werken ook echt op een achterlijke manier in mijn ogen.
Gentoo is afgelopen woensdag opgehaald en naar het crematorium gebracht. Nu heb ik een urn uitgezocht en gezorgd dat ie wordt teruggestuurd naar de dierenarts omdat ik in het gat waar het crematorium zit niet kan komen. Nou krijg ik eerst aankomende week (als het goed is) een rekening en als ik die heb voldaan sturen ze Gentoo pas terug.
Toen Luca overleed heb ik hem zo snel mogelijk weer teruggekregen want dat vonden zij belangrijk. Twee weken later is het bedrag middels automatische incasso van mijn rekening geschreven en zo hoort het.
Het is al erg genoeg als mensen hun dier verloren hebben en dan is het nog erger dat ze je laten wachten om het dier weer terug te krijgen omdat ze bang zijn dat de kosten anders niet worden betaald.
Bij Gentoo gaat alles op een vervelende manier en dat verdient hij echt niet! :-(
It's all about money.
Wat betreft dieren wegdoen die mensen jaren hebben gehad....daar snap ik ook niets van...tijdje geleden hier bij de asielsite ook een hondje van 14,5 jaar gezien (zo'n boomertje)...reden voor herplaatsing....na 14,5 jaar waren de kinderen het huis uit en madame had geen tijd meer voor de hond dus moest het beestje weg....dan denk ik ook. wat heeft die hond voor je betekent in 14,5 jaar...niets dus als je het beestje zo weg kunt doen. Helaas kunnen mensen zo zijn. Wat betreft het crematorium...dat is inderdaad vervelend. Ik ga altijd naar een crematorium toe waar je verschillende manieren van betalen hebt...ook gewoon automatische afschrijving is mogelijk geen enkel probleem. Ik heb er in de loop der jaren al mijn katten (en hond) heengebracht en eigenlijk is het altijd prettig verlopen. Wellicht heeft jouw crematorium hele slechte ervaringen met betalingen gehad. Zie je ook steeds vaker bij de dierenarts...onbetaalde rekeningen, daarom is het tegenwoordig volstrekt normaal om boter bij de vis te vragen, hoe naar dat ook is voor de eigenaar van het beestje. De slechten verpesten het weer voor de goeden in deze.
Waarom het jouw is overkomen choco weet ik niet. Ik denk dat ook weleens 1 van 10mnd en een van 4jr en het lijkt net of het altijd bij mensen gebeurd die veel om hun beestje geven. Ik kon in het begin absoluut niet aan Rossi wennen ik had liever Snowy nog gehad
ik heb altijd goed voor hem gezorgd en na een paar weken was dat gevoel ook wel over. Rossi is het halfbroertje van Snowy gekregen van de fokster en lijkt best op SnowyNogmaals veel sterkte en blijf aan de mooie momenten denken.
[ Bericht 0% gewijzigd door F_r op 29-11-2009 20:02:22 ]
Helaas heb ik geen auto en is het crematorium in een gat wat slecht bereikbaar is met openbaar vervoer. Als ik er gewoon langs had kunnen komen had ik hem natuurlijk meteen mee kunnen nemen en meteen kunnen bstalen. Nu ben ik afhankelijk wanneer ze de rekening sturen en wanneer ze toevallig naar de dierenarts moeten, dan nemen ze hem mee. Ik zie wel. Ik denk in ieder geval met heel veel liefde terug aan Gentoo en Luca.
hebben vorige maand onze Coco laten inslapen (schildklier, hartruis, begon steeds meer uit te vallen langzaam) op bijna 17 jarige leeftijd en wij hadden zelf heel erg het gevoel dat het iets te vroeg was.
dierenarts vond van niet en zelf zeggen we telkens dat we het liever te vroeg dan de laat doen, want te vroeg is vooral naar voor de baasjes maar te laat is ook naar voor het beestje zelf en dat wil je als goeie baas al die pijn en ellende besparen.
zit ik bij een vriendin en het komt er toevallig op, zegt ze prompt dat ze vind dat ze vindt dat we eigenlijk al te laat waren. was echt flabbergasted (want nog best wel pijnlijk, zo kort geleden) en uiteindelijk bleek dat ze vond dat zodra de poes onzindelijk werd het leven voor ons dus niet draaglijk was en de poes maar naar de dierenarts moest, bovendien kostte ze ons een vermogen als wandelende apotheek.
heb onmiddelijk uitgelegd dat ten eerste onze portemonnee nooit maar dan ook nooit een criterium mag zijn ivm een kat, wat het ook kost, als we ook maar even denken dat iets werkt voor de kat dan krijgt hij of zij dat, als we dat niet zouden kunnen betalen dan hadden we in de eerste plaats de katten niet moeten nemen, vooraf nadenken dus en ten tweede, onzindelijk, ze vergistte zich en liep niet door in de bak, waardoor we inderdaad 4x per dag konden dweilen.
heel vervelend en heel irritant, maar ze kon er niets aan doen omdat ze het gewoon niet doorhad, echt onzindelijk en zichzelf bevuilen was het niet, dus dat was gewoon ook nooit een criterium, je laat een kat toch niet inslapen omdat ze uit ouderdom niet meer snapt hoever ze in de bak moet staan en daarom moet je vaker dweilen?
vond het echt bizar, toch wel even het halve weekend met lief van wakker gelegen, te vroeg, te laat, het is gewoon al niet makkelijk, zeker niet als andere mensen ook nog meningen over je beestjes gaan uiten.
Ik vind het echt belachelijk dat mensen zeggen dat de kat zo duur wordt als je allemaal onderzoeken gaat doen. Je hebt van te voren gekozen voor de kat dus dan moet je ook voor hem zorgen als ie ziek wordt, hoe duur dat ook mag zijn. Mijn katten zijn als een kind voor me en je laat je kind toch ook niet in de kou staan!?
Sommige mensen...
er is maar 1 reden dat ik mijn katten (en nu nog maar 1 natuurlijk) niet meer laat opereren en dat is dat ze te oud zijn en het meer slecht dan goed doet, maar niet omdat ik het geld er niet voor overheb, heel bizar vind ik dat.
jammer dat het bij gento niet zo soepel verloopt met het crematorium.
hadden we hier met Coco, zelf weggebracht savonds, blijken er allerlei wegomleidingen te zijn, met crematorium gebeld dat we echt telkens vastlopen, slecht aangegeven enzo, zegt hij doodleuk dat hij er met een paar minuten niet meer is!
lief inmiddels echt beetje wanhopig in de telefoon dat hij heus niet voor zijn plezier met zijn dode katje rondjes rijdt in het donker. Coco kreeg daarom bij het crematorium niet helemaal de tijd die ze verdient had, omdat we zo onwijs laat aankwamen, dat vond ik achteraf ook echt heel naar.
is best wel vervelend als zulke dingen niet helemaal lopen zoals je zou willen, op zich begrijpelijk van het crematorium, maar dan hadden ze vooraf betaling moeten vragen ofzo, niet de urn vasthouden tot de betaling binnen is, dat vind ik niet netjes en eigenlijk ook niet kunnen.
Onze kleine rode kater is maar 7 maanden oud mogen worden.
Dag klein rood mannetje we zullen je missen...
quote:Aaah wat kut! Hij is veel te vroeg gestorvenOp woensdag 2 december 2009 07:02 schreef baniekje het volgende:
Sinds eergisteravond liet onze rode kater Dommel zijn plas lopen(zelfs op schoot). Gisteren is hij een paar keer gevallen en kreeg daarna een epileptische aanval. We hebben hem opgepakt en zijn naar de dierenarts gegaan. Deze herkende het eigenlijk meteen als een levershunt. Ze hebben een foto gemaakt en de lever van Dommel was inderdaad veel te klein. Om het allemaal zeker te weten hebben ze bloed afgenomen om te laten onderzoeken. We kregen ook een paar blikjes dieetvoer mee. Verder was het wachten op de uitslag van het bloedonderzoek. Helaas is dat niet meer nodig. Dommel is vannacht overleden.
Onze kleine rode kater is maar 7 maanden oud mogen worden.
Dag klein rood mannetje we zullen je missen...
Heel veel sterkte Baniekje.veel sterkte baniekje.
7 maanden is veel te jong
quote:Mijn hond was zo dement als een deur, je kon haar wel achter het behang plakken maar je wilde haar vaak nog steeds even knuffelen en ze begroette je nog wel. Ze kreeg medicijnen tegen epilepsie (al sinds ze twee was) en tegen een chronische blaasontsteking en iets voor haar kringspier. En inderdaad moest ik soms wel even spuien dat ze het bloed onder je nagels kon halen. Dat ze 's ochtends om 6 uur begon te blaffen dat ze naar boven wilde en dan de hele ochtend liep te ijsberen, en 's avonds na achten ook. Dat ze buiten niet meer normaal meeliep aan de riem.
Heel toevallig heb ik net een weekend van dit soort overpeinzingen achter de rug.
hebben vorige maand onze Coco laten inslapen (schildklier, hartruis, begon steeds meer uit te vallen langzaam) op bijna 17 jarige leeftijd en wij hadden zelf heel erg het gevoel dat het iets te vroeg was.
dierenarts vond van niet en zelf zeggen we telkens dat we het liever te vroeg dan de laat doen, want te vroeg is vooral naar voor de baasjes maar te laat is ook naar voor het beestje zelf en dat wil je als goeie baas al die pijn en ellende besparen.
zit ik bij een vriendin en het komt er toevallig op, zegt ze prompt dat ze vind dat ze vindt dat we eigenlijk al te laat waren. was echt flabbergasted (want nog best wel pijnlijk, zo kort geleden) en uiteindelijk bleek dat ze vond dat zodra de poes onzindelijk werd het leven voor ons dus niet draaglijk was en de poes maar naar de dierenarts moest, bovendien kostte ze ons een vermogen als wandelende apotheek.
heb onmiddelijk uitgelegd dat ten eerste onze portemonnee nooit maar dan ook nooit een criterium mag zijn ivm een kat, wat het ook kost, als we ook maar even denken dat iets werkt voor de kat dan krijgt hij of zij dat, als we dat niet zouden kunnen betalen dan hadden we in de eerste plaats de katten niet moeten nemen, vooraf nadenken dus en ten tweede, onzindelijk, ze vergistte zich en liep niet door in de bak, waardoor we inderdaad 4x per dag konden dweilen.
heel vervelend en heel irritant, maar ze kon er niets aan doen omdat ze het gewoon niet doorhad, echt onzindelijk en zichzelf bevuilen was het niet, dus dat was gewoon ook nooit een criterium, je laat een kat toch niet inslapen omdat ze uit ouderdom niet meer snapt hoever ze in de bak moet staan en daarom moet je vaker dweilen?
vond het echt bizar, toch wel even het halve weekend met lief van wakker gelegen, te vroeg, te laat, het is gewoon al niet makkelijk, zeker niet als andere mensen ook nog meningen over je beestjes gaan uiten.
Zei een vriendin een keer, een paar jaar geleden toen de hond nog niet eens zo dement was: 'Ik zou haar allang een spuitje hebben gegeven.'
Zo, dat viel verkeerd bij me zeg
. Ze heeft zelf een kat, ik hou m'n hart vast voor dat beestje als het ouder wordt en wat gaat mankeren of ineens beslist om naast de kattenbak te piesen. Alsof ze hem dan gelijk zelf een spuitje geeft. Wat was ik kwaad zeg, het idee alleen al.