In Memoriam

RIP..

Goed topic K!

Ik mis mijn oude hondje ook Niki is aankomende 3e kerstdag 5 jaar niet meer bij ons (laten inslapen) maar mis dr toch ook wel

Gelukkig hebben we 3 jaar na dato een nieuw hondje gekocht die er best veel op lijkt en ook heel lief is en daar word ik toch altijd wel een beetje weer blij van

Ik denk dat iedereen daar wel 'last' van heeft, dat we onze oude huisdieren nog erg missen af en toe. Tja... wat kun je er tegen doen!? Aan de ene kant wil je nooit meer een ander, aan de andere kant hou je van dieren....

quote:

Op vrijdag 19 december 2008 02:16 schreef Harajuku. het volgende:

[..]

Bij mijn konijnen heb ik nu wel zoiets van "geen nieuwe meer" Bij de honden ed was het bij ons altijd zo dat je het aan zag komen, konijnen zijn altijd ineens dood, dat is echt een harde klap. Voor mij dan.

En daar kun je hier over praten

Wil je dan geen nieuwe meer, omdat je het gevoel hebt dat je ze niet wilt 'vervangen', of omdat ze gewoon te makkelijk en te snel dood gaan?

Kan ik me voorstellen.

Ja, hoe je het wendt of keert, een dier is ook een deel van je gezin, familie.

Mijn goudvis heeft kanker no joke gezwellen etc op zn schubbekes

december 2000 is onze eerste hond overleden (in laten slapen na een hersenbloeding) op 14 jarige leeftijd, ik mis der nog steeds (ookal hebben mn ouders nu weer 2 nieuwe honden van hetzelfde ras)

februari 2002 is mijn ratje overleden (in laten slapen omdat ze meerdere kankergezwellen had). januari 2001 had ik haar al laten opereren en een gezwel weg laten halen en de verwachting was dat ze alsnog binnen een half jaar zou overlijden, ze heeft het dus mooi nog ruim een jaar volgehouden zonder problemen. jammer genoeg was het daarna binnen een maand gedaan (gezwel kon je bijna zien groeien).
ze was mijn eerste echte eigen huisdier en ze is bijna 3 jaar oud geworden
Na de dood van mn ratje heb wil ik nooit meer een rat: het zijn super toffe beestjes, maar ze gaan me te snel dood (kan ik slecht tegen). Dus nu heb ik andere huisdieren: een groot aquarium en sinds een maand 2 katten uit het asiel

Ja, konijnen... Ik kreeg ooit van mijn tante een lief konijntje, was er helemaal blij mee (ik was denk ik 9 of zo). Dus ik de volgende morgen gauw uit bed, naar mijn konijntje toe! Ligt ie dood in zijn hok Ik heb wel een andere gekregen maar toch...

Ik heb al heel wat katten gehad, maar sommige zijn toch specialer geweest dan de andere, hoe lief ook. Stuffy, die zo heerlijk zijn poten om mijn nek kon leggen en me dan echt tegen zich aan klemde Ramses, die vreselijk eenkennig was, maar waar ik alles mee kon doen... Die ging ook altijd heel beledigd een uur met zijn rug naar me toe zitten als ik terug kwam van vakantie. Om me daarna plat te knuffelen

Ik zou niet zonder katten willen

Mijn twee eerste 'eigenste' poezen, van toen ik op mezelf ging wonen, leven al een paar jaar niet meer. Ze zijn gelukkig best oud geworden (16 en 14). Ik kan ze nog steeds heel erg missen. Ik droom nog best vaak over de jongste van de twee. Dat was zo'n lieve knuffelkat. In mijn dromen aai ik haar soms weer. Dan word ik verdrietig wakker.

Oh ik mis onze hond van thuis ook nog zo erg. Ze is al 9 jaar dood nu.
Pas na haar overlijden ben ik zelf aan honden begonnen.
Maar haar hadden we mijn hele jeugd , van mijn 9e tot ik het huis uit ging en daarna nog, ze is 17 geworden. En ik ging voor haar echt vaker naar mijn ouders, lekker met Robbie wandelen uren, heerlijk vond ik dat.
Ik heb 1 keer, toen ik al niet meer thuis woonde iets heel bijzonders met haar meegemaakt. Mijn opa was net overleden en ik lag in de zomer 's nachts in de tuin naar de sterren te kijken en aan hem te denken toen ik een vallende ster zag. Robbie was natuurlijk bij me en meteen nadat die ster viel begon zij door de tuin te lopen en te ruiken en ergens te graven en heel druk te doen daar. Toen ik ging kijken wat er was zag ik dat ze een oude munt gevonden had. Uit 1916 , het geboortejaar van mijn opa. Dat kan geen toeval zijn toch?
Ik heb zo vaak als ik met een van mijn 4 honden knuffel dat ik aan haar denk. Ik weet ook nog precies hoe ze rook en hoe ze aanvoelde.
Ik mis haar niet meer in de zin van dat ze nog bij me zou moeten zijn , want ze was een blinde oude dame en ze heeft een fantastisch leven gehad. Toen ze dood ging was het gewoon meteen goed. Voor haar en voor ons ook.
Ik ben gewoon echt blij dat we van haar 17 jaar lang alleen maar plezier gehad hebben, nooit ellende en ik hoop echt dat dat met moppies nu net zo mag gaan.
Chico wordt al bijna 11, Frits is al 9 en Karel wordt dat ook bijna, en zelfs kleine baby Billemans wordt alweer 2
Fotootje van mij en Robbie in haar laatste jaar, ze was al 4 jaar helemaal stekeblind toen:

6 jaar geleden hebben wij onze vorige hond een schotse collie reu moeten laten inslapen omdat hij een hersenbloeding heeft gehad. Smorgens was nog alles goed en smiddags kon hij niet meer lopen . Dierenarts dacht dat het acute HD was dus aan de medicijnen en weekend aangekeken maar het bleek dus een hersenbloeding geweest te zijn.

Mijn moeder wou geen hond weer maar er loopt nu al weer 3 jaar een schotse collie teefje bij ons thuis haha

Mooi topic!


Siepke (zit bovenin ) was een geweldige kater. Hij was heel apart van kleur en je kon alles met hem doen. Zijn voorkeursplek was op een schoot, het liefst de mijne en je kon hem dan in alle houdingen leggen.
We hebben hem zelfs ooit poppekleertjes aangedaan en een hele fotosessie gehouden, vond de sukkel allemaal prima. Het laatste jaar begon hij af te vallen, maar verder deed hij het prima dus toen ik naar de DA ging was het al te laat, hij had een groot gezwel in zijn darmen. Hij is nog geopereerd (zinloos, hij zat al te vol met gezwellen) maar daarvan nooit goed hersteld. Achteraf had ik het niet moeten doen, maar ja, ik kon er ook niet mee leven om niks te proberen. Na de operatie heeft hij nog een maand geleefd, een maand waarin hij tot in de grond verwend is en overal bankjes, doosjes en andere opstapjes stonden zodat hij wel op zijn favoriete plekken kon komen. Springen kon hij niet meer.

Op een avond kwam ik thuis en heb ik de meest geweldige kroelsessie ooit met hem gehad. Deze heb ik ook opgenomen, zelfs mij andere kat kwam er even bij. De volgende dag trof ik bij thuiskomst een kat in doodsnood aan. Hij schreeuwde het uit en kroop in de donkerste hoekjes, wilde niet aangeraakt worden. De echte Siep vond ik al niet meer terug in zijn ogen, dit was geen doen meer. Na overleg met de dierenarts ben ik naar de praktijk gegaan voor euthanasie... waar hij in de wachtkamer in coma is geraakt. De DA kon nog een vage hartslag vinden, maar het laatste stukje mocht hij dan ook zelf nog doen. Maar de doodsstrijd vooraf had ik hem zo graag willen besparen. Hij is maar 10 jaar geworden.
Het frappante is dat ik een paar dagen erna een lang weekend weg ging en me al zorgen maakte over zijn opvangen en eventuele moeilijke keuzes die zij zouden moeten maken. Dat heeft Siepke mij en hen bespaard.

Het is nu 3 jaar geleden, de eerste week kon ik er niet over praten zonder in tranen uit te barsten en het jaar daarna had ik nog regelmatig privé momentjes dat ik letterlijk volschoot. Nu niet meer, maar bij het typen van dit stukje is het toch weer erg moeilijk... Maar dat mag, hij was mijn beste maatje en ook al heb ik nog 2 katten waar ik zielsveel van houd, Siepke was en is toch de kat die het meest speciale plekje in mijn hart heeft. De foto is niet de meest briljante maar helaas overleed hij net voordat het digitale tijdperk bij mij z'n intrede deed.

Zijn driekleurige jongere halfzus Sietske staat ook op de foto. Die dame is inmiddels 13 en lijdt aan chronisch nierfalen. Qua formaat is zij nu net zo mager als Siepke op die foto was. Een paar maanden geleden was het spannend of ze de kerst nog ging halen maar gelukkig gaat het nu beter. Van haar worden uiteraard heel veel foto's gemaakt nu ik de kans nog heb!

Hulde voor dit topic!!!!!!!!!!!!!

RIP Snuggles

Zijn laatste knuffel voor we hem lieten inslapen. Hij leed aan accuut nierfalen en het mooiste dat we voor hem konden doen was hem zijn rust gunnen...hij had genoeg gestreden.

Ik mis hem nog steeds



[ Bericht 0% gewijzigd door DuchessX op 19-12-2008 16:29:55 ]

Snuggles was 5,5 jaar jong toen bleek dat hij nierinsufficiëntie had. Wij hadden hem uit het asiel gehaald toen hij ongeveer 6 maanden was, en hij voelde zich gelijk thuis bij ons en de twee honden en andere kat die wij al hadden.
Snuggles was de baas over de katten, en tevens was hij mijn grootste kattenvriend. Hij accepteerde bijna alles van mij (met mijn agressieve en emotionele buien (en dan nog durven mensen te zeggen dat autisten geen emoties hebben )), en toch bleef hij mij trouw.
Snuggles was echt mijn steun en toeverlaat onder de katten en het deed mij veel pijn om hem te laten gaan, maar het kon niet anders want zijn nieren waren kapot en vergiftigden zijn lichaam. Hij zakte door zijn poten en liep alsof hij dronken was, zijn ogen waren dof en afwezig, het was net of Snuggles al weg was maar alleen het lichaam nog over was. Het heeft maanden geduurd, maar nu voel ik pas de pijn en het gemis, en zoals gezegd doet dat pijn maar ik onderga het om er van te leren.

Zo heb ik afscheid genomen van Snuggles,



en het voelde enorm dubbel want ik wilde hem niet kwijt maar het kon niet anders.

Meneer Jansen, konijn met een permanente identiteitscrisis....

Ze (ja, zé) overleed op 3 mei jl toen dochter en ik in NY waren. Het was een kat die eruit zag als een konijn. Uren kon ze op je schoot zitten knuffelen, ondertussen je helemaal afsoppend. Ze vond het heerlijk om bij je te zijn. Eén grote liefde heeft ze gehad, Pim. En toen die de dag na zijn castratie overleed, weigerde ze een ander konijn als gezelschap te accepteren. Ze hield op met eten en is door ons met kunst en vliegwerk in leven gehouden. Dankbaar zat ze dan toch weer tijdenlang op schoot, met haar koppie in de holte van je arm.

Lopend door Central Park kregen we de sms dat ze was overleden.... ze had het opgegeven.

Onze grote knuffel....



Meneer Jansen is maar 2,5 jaar oud geworden.

Ongeveer 4 en een half jaar geleden heb ik in een hele moeilijke periode 2 baby cavia's gekregen (uiteraard in overleg met mij), een gladhaar Bow en een borsteltje Button. Inmiddels bijna 2 maanden geleden heb ik Button moeten laten inslapen omdat hij zichzelf uithongerde. Dat was echt vreselijk Ja, het is een cavia, maar wat een leuk en gezellig beestje was dat! Een echte knuffelkont die als geen ander enthousiast kon zijn om iets lekkers te eten Ik was echt gehecht aan hem en kan hem soms nog steeds missen... Dit was Button :

we hadden twee poezen, broer en zus, de ene wit de andere pikzwart en onafscheidelijk.
het waren half-siamezen en de meest bijzondere katten die ik ooit heb meegemaakt. ze zijn 26 jaar geworden en 14 jaar geleden vlak achter elkaar rustig bij ons op schoot ingeslapen. ik mis ze nog steeds........

Graag zou ik ook van dit topic gebruik willen maken. Alleen bij mij staat het nog te gebeuren

Allereerst: Cagney die toen op de bank plaste en alles, die is kerngezond (nog altijd).

Het is echter Lacey die de laatste weken problemen heeft gekregen.
Lacey wou opeens haar voer niet meer en ik probeerde dus een anderr voer. Dat at ze eerst wel maar sinds een week geleden ook niet meer. Daarbij was ze erg afgevallen (vel over been) en de laatste dagen kwam ze zelfs niet meer van haar plekje bij de krabpaal vandaan behalve om iets te drinken en te plassen. Natvoer (whiskas) eet ze nog wel.
Ik ben vandaag naar de dierenarts geweest en na een rontgenfoto en een paar onderzoekjes bleek dat ze er zo slecht aan toe is dat ze zeer waarschijnlijk gezwellen/tumoren heeft (verder klopte haar hart ook veel te snel en had ze blaasstenen maar dat laatste terzijde). Gezien de conditie van Lacey was het volgens de DA zo dat bij een eventuele operatie de uitkomst zeer waarschijnlijk is dat het advies is om te laten inslapen. Ze (de DA was een vrouw) heeft me gezegd om er over na te denken of ik een operatie wil doen om zeker te weten wat het is (de rontgenfoto's waren wat onduidelijk door veel vocht dat lacey vast hield). Maar als ik lacey zie, ze is gewoon zichzelf niet meer. Ik denk dat het beter is voor haar als ik haar laat inslapen. Ik heb daarom besloten morgenochtend terug te bellen naar de DA en af te spreken dat morgen Lacey ook haar spuitje kan krijgen. Het doet pijn maar ik wil het diertje niet verder laten lijden, hoe kort of lang dat ook zou zijn.

Met veel verdriet en pijn in mijn hart neem ik dus afscheid van mijn lieve Lacey

Lieve Lacey,

Ruim vier jaar heb ik je mogen verzorgen, heb ik van je genoten ook al was je veel op jezelf en was je nooit zo aanhalig. Regelmatig kwam je op den duur toch voor een aai naar me toe. Ik hou van je!
Moge je in vrede rusten; ik zal je nooit vergeten!


(Lacey is de zwart-witte kat (in betere tijden). Cagney is de schildpadmotief-kat)

@ Daniman: wat vreselijk sneu, heel veel sterkte morgen! En zo te lezen had Lacey zich geen beter baasje mogen wensen

Goed (maar zielig) topic!!

@Daniman: heeel veeel sterkte morgen en de komende tijd


In mei werd Spunky na 5 jaar trouwe dienst als lieve knuffel rat ingeslapen omdat ze zodanig verlamd was dat laten leven gewoon zielig was. Ik mis haar nog steeds en van de week kwam ik haar kooi weer tegen in de schuur. Toen heb ik toch weer even flink staan janken
_{foto is van 2 uur ongeveer voor het inslapen, vandaar de super smerige oogjes ook want mevrouw was gewoon echt niet lekker}

Snuggles was trouwens een prachtige kat!!!

Hij was hier al erg ziek zoals te zien is aan zijn vacht.
Ramses mijn eerste eigen kat gekregen toen ik 15 was gestorven toen hij 4 was. Ik mis hem nog weleens. Vooral omdat ik weet als Ramses nu nog geleefd had (hij zal nu 9 zijn) had ik Zorro en Fire nooit gehad. Ik zal heel blij zijn als Zorro, Fire en Snowy de 5 gehaald hebben.
Ik heb weinig foto's van Ramses ik had net een digitaal fototoestel voor mijn verjaardag gekregen een paar dagen later was het op.

Wij hebben altijd een kat gehad toen ik 1 was kwam Vera toen ik 15 was stierf ze. En zelfs bijna 10 jaar na dato mis ik haar nog weleens. Nooit zo'n chagrijnende mopperkont als kat gehad.

Zal er geen topic over openen... maar het is hier op moment van schrijven -12 graden.
En ik vind het echt zo zwaar ruk voor de daklozen en ook alle dieren die buiten zijn. .

Zag net een veldmuisje rennen over het terras omdat ik de vervelende gewoonte om te roken heb... buiten.
Het is zo koud. Heb stiekem de keukendeur op een kier gezet.
Mocht er wat binnenkomen dan jaag ik dat met beter weer wel terug naar buiten.

quote:

Op zondag 28 december 2008 22:58 schreef Stali het volgende:
Zal er geen topic over openen... maar het is hier op moment van schrijven -12 graden.
En ik vind het echt zo zwaar ruk voor de daklozen en ook alle dieren die buiten zijn. .

Dat is de natuur hè, alleen de sterkere exemplaren overleven. .

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:01 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Dat is de natuur hè, alleen de sterkere exemplaren overleven. .

Jij bent een sterk en groot figuur met reserves en daarom mag jij vannacht best eens buiten slapen. .

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:05 schreef Stali het volgende:

[..]

Jij bent een sterk en groot figuur met reserves en daarom mag jij vannacht best eens buiten slapen. .

Ik beschik alleen niet over een pels hè. Bovendien mijn soort heeft een beschaving voort gebracht, aan het eind van de lijn tot nu toe waarvan ik leef en die dus naast stenen omhulsels, de cv heeft opgeleverd, een uiterst handige uitvinding als het zo koud is.

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:08 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Ik beschik alleen niet over een pels hè. Bovendien mijn soort heeft een beschaving voort gebracht, aan het eind van de lijn tot nu toe waarvan ik leef en die dus naast stenen omhulsels, de cv heeft opgeleverd, een uiterst handige uitvinding als het zo koud is.

Superieur aan alles he?
Maar Ollie zet je niet buiten natuurlijk. Ik mag het toch wel klote vinden voor die arme dieren buiten.
Paarden zonder dek, vogels, katten en ja, ook veldmuizen. Al Gore lijkt ze ook flink in de steek te laten met -12.

ach daniman toch
je hebt zo je best gedaan voor lacey. wat jammer dat het dan toch zo moet eindigen.
veel sterkte en wijsheid.

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:11 schreef Stali het volgende:

[..]

Superieur aan alles he?
Maar Ollie zet je niet buiten natuurlijk. Ik mag het toch wel klote vinden voor die arme dieren buiten.
Paarden zonder dek, vogels, katten en ja, ook veldmuizen. Al Gore lijkt ze ook flink in de steek te laten met -12.

Ik denk dat de notie superieur/inferieur niet geheel op zijn plaats is, wel dat de mens idd leerde om dieren en mensen te scheiden, aangezien dieren voor de mens nare parasieten met zich mee konden brengen.

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:14 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Ik denk dat de notie superieur/inferieur niet geheel op zijn plaats is, wel dat de mens idd leerde om dieren en mensen te scheiden, aangezien dieren voor de mens nare parasieten met zich mee konden brengen.

Jeezz.
Ik heb toch maar topic geopend. Want dit is in memoriam en gene discussie.

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:22 schreef Stali het volgende:

[..]

Jeezz.
Ik heb toch maar topic geopend. Want dit is in memoriam en gene discussie.

Dankjewel, ik vind deze discussie hier namelijk helemaal niet op z'n plek.

Mooi topic

Op de goudvissen na heb ik twee huisdieren die overleden zijn.

De eerste was Lucky, mijn hangoorkonijntje.
Het was geen lieverdje en je kon hem niet echt aaien of op schoot nemen, maar verder was hij net een hond.
Kwam elke ochtend naast mijn bed bedelen om een boterham die hij zo lekker vond, want ja, hij liep vrij door het huis heen. Meneer kon zelf zijn kooi open maken en zelfs slotjes waren niet genoeg om hem binnen te houden, dus hebben we dat maar opgegeven

Toen we gingen verhuizen van een bovenwoning naar een benedenwoning mocht hij lekker in de tuin struinen
Mooi buitenhok gekocht waar hij eigenlijk alleen 's avonds in moest, wat hij eigenlijk heul niet leuk vond

Op een avond in februari kon ik 'm nergens vinden en ben ik gaan zoeken. Scheel als ik was zag ik niet dat 't arme beest naast zijn kooi lag, dood..
De dag ervoor was hij blijkbaar al wat ziekig, want toen kwam hij even op schoot zitten, zomaar

Heb helaas geen foto's van hem

Hij is toch een jaar of 7 geworden


Sushi, ons kleine krengetje dat langzaam bij begon te draaien is in maart van dit jaar overleden
We hadden twee asielkatjes uit een hokje gehaald en geadopteerd, Cato en Sushi.
Cato wende heel snel, maar Sushi bleef onwennig, bang en vals.. hij viel ons uit het niets aan, plaste het huis onder en wij waren ten einde raad.
Net toen hij begon te wennen, we hadden toch besloten hem wéér een kans te geven en ineens draaide hij bij , werd hij ziek.
Na een antibiotica kuur knapte hij wel wat op, maar zodra die afgelopen was stortte hij weer in.

Op 31 maart 2008 is hij overleden, nog geen half jaar oud
De mensen van het asiel waar we hem hebben laten cremeren zeiden dat hij uberhaupt niet gezond was. een hartaanval had gehad en zijn balletjes nog niet eens waren ingedaald een katje met 't syndroom van down dus

Ik mis 'm nog steeds wel, al hebben we nu een andere leuke deugniet erbij, Sushi was toch sushi, toen hij eenmaal bijgedraaid was en doorhad dat wij hem niets zouden doen

Ik mis mijn Meneer Bo...

Meneer Bo kreeg ik toen ik elf was. Op een zaterdagmiddag moest ik naar een verjaardagsfeestje en net voordat ik ging, gaf mijn moeder me een zak voer. Ik ; Mijn moeder: Verassing!! en in haar jas had ze een klein rood katertje. Meneer Bo kwam uit een nestje van een bevriend stel van mijn moeder en had al een hele reis meegemaakt; moederpoes was per ongeluk ingesloten in de vouwwagen onderweg naar in Italie en ze had tijdens de reis 2 kittens gekregen. Gelukkig was de familie weer terug in Nederland en mocht Meneer Bo bij mij wonen.

16 jaar is hij mijn maatje geweest. Bij 8 jaar ging zijn vacht er wat spieterig uitzien en gingen we naar de dierenarts, hij bleek erg nierfalen te hebben; zijn nieren werkte nog maar 3 a 5% en hij moest op niervoer. Uiteindelijk heeft hij het nog 8 jaar volgehouden

Helaas ging het begin 2007 minder met hem. Hij wilde niet meer eten en drinken.. uiteindelijk is hij 1e paasdag 2007 overleden en heeft hij een mooi plaatsje gekregen onder een struik met bloemen in een hoek van de tuin.

Meneer Bo 1992 -2007 Ik mis je...

Oe, dit topic is precies wat ik zoek.
Ok, sorry. Even wat cynisme als coping mechanisme...


Even serieus nu. Precies 2 weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Kaya. Het was op, het was klaar en het moment was daar en precies goed. Na die mooi middag op het strand heeft ze waarschijnlijk een virusje opgelopen en ging ze aan de diarree (inclusief rode bonus). Een keer of 15 per dag / nacht in de poep-houding, de roofbouw van het strand plus de beroerde fysieke gesteldheid die ze al had en op zondag kon ze niet meer omhoog komen. Als ze eenmaal liep dan leek het mee te vallen maar als deze jongedame niet naar haar etensbak wandelt klopt er toch iets niet helemaal. Maandag in de ochtend gebeld om te kijken wat we nog konden doen (het scheen toch te heersen op dat moment en ze leek bijna geen pijn te hebben), wel alvast "de" afspraak gemaakt maar toch nog even aangekeken. Als snel bleek in de latere middag dat je kon aankijken tot je een ons woog want er zat geen verbetering in...

Op dinsdag nog naar het veld van een kennis met een hondenschool geweest waar ze nog even lekker gescharreld heeft met haar beste vriendinnetje. Tijdens de terug-rit naar huis lag ze half op schoot voor wat minder druk op haar voorpoten, keek ze ineens heel guitig naar boven en bedacht ze dat het wel leuk was om me te zoenen. *Slik* Verder is ze nog even "boos" geworden op de dierenarts toen hij binnenkwam maar, na een lekker wc-rolletje met inhoud (ja, zelfs op het laatst heeft ze moeten "werken" voor haar eten) ter afleiding, is ze zelf op haar kussen, onder de kerstboom en met een huis vol kaarsjes, gaan liggen. En daarna hebben we afscheid genomen en haar laten inslapen. Eindelijk vond ze haar rust en was ze heerlijk warm en ontspannen. Alles klopte die dinsdag en alles viel op zijn plek. Het was nogmaals echt het juiste moment om deze stap te nemen. Hoe enorm verdrietig ook.

Het is wel ernstig vreemd: geen wandelingen meer, nog steeds die split-second dat als de deurbel gaat dat je een blaf verwacht en vooral geen pret-ogen als je de hoek van de kamer omloopt. Af en toe een weg-trek-momentje maar als ik aan alles denk wat we hebben meegemaakt, wat ze voor goeds te weeg heeft gebracht voor mijn gezondheid en wat ik voor fantastische mensen die haar hebben geprobeerd te helpen heb mogen ontmoeten dan kan ik niet anders dan blij zijn met de, zij het korte 4-en-een-halve jaar, die we samen hebben doorgebracht.

Ja, ze heeft me bijvoorbeeld meermaals het bloed onder de nagels vandaan gehaald toen ze de eerste 3 weken van de cursus alles afblafte wat met 4 poten en een staart maar in de buurt kwam. Maar dat weegt absoluut niet meer op tegen alle momenten dat ze me na verloop van tijd steeds meer verraste met wat ze geleerd had en zich wel flexibel opstelde, alle wandelingen in de polder, alle spoortjes die we uitgelopen hebben en geweldige TTouch-sessie die we hebben gehad waarin ze heerlijk ontspande. Zeker de laatste 2 wandelingen op een besneeuwde hei in Blaricum en het strand van Noordwijk zullen altijd extra speciaal blijven.

Ik kan trots op haar zijn op alles wat ze geleerd heeft en ook op hoe kranig ze zich heeft geweerd en geprobeerd heeft zich goed te gedragen ondanks zo'n beroerde gezondheid. Het is gewoon eeuwig jammer, en stiekem en beetje frustrerend, dat waar we samen 2 jaar geleden aan zijn begonnen niet hebben kunnen afmaken. En dan vooral in de zin van dat het haar gezondheid zou verbeteren. Maar het is voor haar beter zo. Zo'n levendig, vrolijk en eigenwijs hondje moet je op een gegeven moment niet meer lastig vallen met een beroerd lichaam waardoor ze alleen maar gefrustreerd raakt. Ik weet zeker dat dit weer een begin is van een nieuwe en een net zo mooie periode.


Zo, als dat geen In Memoriam is dan weet ik het ook niet meer. Lucht wel weer op, dat wel. Rest mij niks anders dan nog wat laatste foto's van Kaya te laten zien. Een paar van dinsdag en een paar van hoe ik me haar herinner: vrolijk, karaktervol, met humor en het is altijd een Spaans hondje gebleven dus ook nog zonnig. En ik denk dat ik af en toe nog wel wat foto's van andere honden waar een ik foto-shoot mee heb gedaan zal laten zien in het centrale foto-topic.

Wat een mooi topic

Oh Kaya
Ik wist niet dat ze er niet meer is
Wat zal je haar missen, dat markante ding.

quote:

Op dinsdag 30 december 2008 21:54 schreef P_B het volgende:

Even serieus nu. Precies 2 weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Kaya.
[ afbeelding ]

Oh mooie Kaya
Wel fijn dat ze nu haar rust heeft. Mooie karakteristieke Kaya zal niet snel vergeten worden Sterkte P_B!

mijn parkiet is dood
hij was al een hele tijd ziek, een soort van epilepsie, maar volgens de DA kon dat verder lichamelijk geen kwaad

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 11:16 schreef Schunckelstar het volgende:
mijn parkiet is dood
hij was al een hele tijd ziek, een soort van epilepsie, maar volgens de DA kon dat verder lichamelijk geen kwaad

[ afbeelding ]

Wat zielig
Maar is hij echt dood gegaan aan de epilepsie?

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 18:20 schreef senesta het volgende:

[..]

Wat zielig
Maar is hij echt dood gegaan aan de epilepsie?

tja, weet het natuurlijk niet zeker, maar verder was er weinig aan te zien/merken....
het ging de laatste dagen juist weer wat beter dacht ik

Crockett, 18 jaar heb ik van hem mogen genieten. Hij was zeer eenkennig, alleen ik mocht 'm eigenlijk aaien. Ik gaf hem altijd kusjes op zijn kop en dan kopte hij terug.

In 2004 moest ik hem laten inslapen nadat bleek dat hij maagkanker had. Ik mis hem nog steeds, hoewel ik nu ook alweer bijna 4 jaar erg blij ben met Harry en Loes. Crockett zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.





Tv gids moest altijd dood




een van de laatste foto's die ik van hem gemaakt heb


Rust zacht lieve Crockett