In Memoriam

sterkte wrh.
wat een mooi dier.
en hoe is het met balou?

lief dat je dat vraagt, Balou is nu een échte oude knar, maar gelukkig gewoon een kat met een ziekte en niet een zieke kat zoals Coco op het laatst was.
Vlak voor we in de auto stapten naar het crematorium hebben we hem bij Coco gelaten, zodat hij even aan haar kon ruiken en hopelijk begrijpen wat er gebeurt was, maar hij begreep er niet veel van.
liep om haar heen, snufte overal en snapte volgens mij niet waarom ze niet reageerde.
Hij lijkt het niet echt te merken en dat versterkt bij ons het gevoel dat hij verder aan het dementeren is, er is niet veel dat hem echt boeit.
Alleen vrijdag nacht heeft hij even rondgezocht, elke kamer afgegaan, maar verder merken we in zijn gedrag maar heel weinig.

Hebben zelf nog enorm veel moeite, zitten spontaan zo ongeveer elk uur wel te huilen enzo, maar dat zal nog wel even duren. Op den duur verwacht ik dat we gewoon wel blij zullen zijn met de manier waarop, gewoon thuis in haar eigen plekje, vrij rustig en op tijd, voor ze echt heel ziek kon worden.

Met de dierenarts daar ook over gesproken en de meeste mensen zeggen toch vaak achteraf iets te laat geweest te zijn en een huisdier toch, al is het maar een paar dagen, wat meer hadden willen besparen.
Te vroeg is heel naar voor het baasje, te laat is erg naar voor het beestje, blijft altijd een moeilijke keuze, het wanneer beslissen.

ach, arme oude balou
en ja, dat je er enorme moeite mee hebt, is toch logisch.
en het lijkt me zo confronterend dat je nog zo'n oudje hebt lopen.
de wetenschap dat het waarschijnlijk ook niet meer zo heel lang zou kunnen duren dat je weer de dierenarts moet laten komen....
sterkte ermee wrh

Wat een huiltopic

quote:

Op zondag 4 oktober 2009 15:56 schreef WRH het volgende:
lief dat je dat vraagt, Balou is nu een échte oude knar, maar gelukkig gewoon een kat met een ziekte en niet een zieke kat zoals Coco op het laatst was.
Vlak voor we in de auto stapten naar het crematorium hebben we hem bij Coco gelaten, zodat hij even aan haar kon ruiken en hopelijk begrijpen wat er gebeurt was, maar hij begreep er niet veel van.
liep om haar heen, snufte overal en snapte volgens mij niet waarom ze niet reageerde.
Hij lijkt het niet echt te merken en dat versterkt bij ons het gevoel dat hij verder aan het dementeren is, er is niet veel dat hem echt boeit.
Alleen vrijdag nacht heeft hij even rondgezocht, elke kamer afgegaan, maar verder merken we in zijn gedrag maar heel weinig.

Hebben zelf nog enorm veel moeite, zitten spontaan zo ongeveer elk uur wel te huilen enzo, maar dat zal nog wel even duren. Op den duur verwacht ik dat we gewoon wel blij zullen zijn met de manier waarop, gewoon thuis in haar eigen plekje, vrij rustig en op tijd, voor ze echt heel ziek kon worden.

Met de dierenarts daar ook over gesproken en de meeste mensen zeggen toch vaak achteraf iets te laat geweest te zijn en een huisdier toch, al is het maar een paar dagen, wat meer hadden willen besparen.
Te vroeg is heel naar voor het baasje, te laat is erg naar voor het beestje, blijft altijd een moeilijke keuze, het wanneer beslissen.

Wat een bijzonder verhaal, dat met die ex enzo.
Wat dat te vroeg of te laat betreft. Natuurlijk wil je je huisdier alle lijden besparen, maar lijden hoort ook bij het leven. Je moet er toch niet aan denken dat je niet zeker weet of het nog wel goed had kunnen komen. Die grens tussen egoïsme en wat het beste voor je dier is, is altijd heel erg moeilijk. Je hebt gehandeld naar wat jou goeddunkt, niemand heeft de wijsheid in pacht. Achteraf praten is makkelijk...
Gedaan wat je kon, meer is niet mogelijk.

Sterkte en een knuf.

[ Bericht 0% gewijzigd door tonja op 04-10-2009 17:53:26 ]

Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik hoorde dat mijn lieve kat, Snoopy, niet lang meer te leven had. Ze was erg mager geworden en haar nieren bleken niet goed meer te werken. Haar ene nier werkte nog maar voor 33% en haar andere nier werkte helemaal niet meer. Het was aflopende zaak, we konden het wel uitstellen door middel van infusen maar genezen kon niet meer. Voor die infusen zouden we 3 dagen achterelkaar naar de dierenarts moeten. Toen we haar 5 oktober 2008 in de reismand wilden doen om naar de dierenarts te brengen voor het infuus werd het zo'n gevecht om haar in de reismand te krijgen dat we hebben besloten dat dit te veel stress veroorzaakte voor haar en ze zou toch niet meer beter worden. Ze at niets, behalve de snoepjes die ik haar gaf. In overleg met de dierenarts hebben we besloten haar in te laten slapen. Echt heel heftig. Snoopy is helaas maar 11 jaar geworden en ik mis haar nog elke dag Erg dankbaar ben ik dat ik haar tot op het laatste moment heb mogen verzorgen. De ochtend voor we haar hebben laten inslapen lag ze nog lekker bij mij op bed te kwijlen.

Lieve Snoopy, ik mis je heel erg!!

Als twee bruine ogen je vragen, 'Help me, want ik voel me niet zo fijn..'
Mag je dan, omdat je voelt dat dit het einde is... Egoïstisch zijn?

Als je van de dierenarts hoort, 'Het komt echt niet meer goed... En ze heeft enorm veel pijn...'
Mag je dan, omdat je haar niet wilt missen... Egoïstisch zijn?

Als twee lieve bruine ogen zich voorgoed gaan sluiten, en je zonder haar naar huis toe moet, met de riem in je hand en een hart vol pijn, dan probeer je jezelf te overtuigen.. Dit was echt het beste!!

Ik mocht niet egoïstisch zijn.. Vele jaren was ze bij ons, elke dag samen was een feest. En in al die fijne jaren, is zij nog nooit... Egoïstisch geweest.

Lieve Kat, jij blijft onze allerliefste schat!! Slaap maar lekker...

TR gelezen, maar ik geloof niet dat het lullig bedoeld is

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 00:09 schreef ElisaB het volgende:
TR gelezen, maar ik geloof niet dat het lullig bedoeld is

Dat gedicht? Da's de nederlandse versie van iets wat al jaren in het engels circuleert.
En hoewel ik het persoonlijk een wat al te zoete toon vind hebben moet ik bekennen dat ik toch elke keer weer moet slikken als ik het ergens lees.

Ik moest er ook even van slikken ja .
Het klopt ook gewoon.

Jammergenoeg moet ik deze week afscheid gaan nemen van mijn lieve Phoebe. Niet omdat ze ziek is of overleden is, maar omdat ze mee gaat met mijn ex-vriend. Ik ben zo verdrietig. Ze is zo lief, ze zoekt je altijd op en is zo aanhankelijk. Ondanks dat ze niet helemaal definitief weg is, zoals met overlijden wilde ik het toch wel even kwijt

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 00:54 schreef Cat22 het volgende:
Dat gedicht?

Nee, de post van Vendris

quote:

Op maandag 5 oktober 2009 10:18 schreef ElisaB het volgende:

[..]

Nee, de post van Vendris

Die las ik ook niet lullig idd, het IS ook een huiltopic.

verhuizen van een huisdier is ook zielig!
en past wel bij een echt huiltopic
en chocoladedrop, natuurlijk sta je er nu even weer bij stil.

maar het voelt toch wel goed eigenlijk, om het hier te kunnen wegschrijven en om te zien en te lezen dat er meer mensen zijn die het meemaken en begrijpen hoe het voelt.
het hoort erbij als je een huisdier hebt, ze hebben nu eenmaal een kortere levensduur dan ons (gelukkig wel, ben typisch iemand die nu soms al wakker kan liggen van de what if's, dus wat als ik eerder zou overlijden dan mijn beestjes) maar dat iets erbij hoort maakt het op het moment zelf nog niet leuk of simpel.
en dan is het best fijn om dat even te kunnen delen.

Nog sterkte aan die wat pas een huisdier verloren hebben. WRH mooi verhaal heb je erover gepost *kippenvel*.

Ik ben verhuisd met een kat van nu 18 jaar, ze was toen 17. Ging prima hoor, was juist beter om haar mee te nemen ipv achter te laten. Mijn oudje .

We moeten onze kat frits vandaag laten inslapen.... Volgens mij het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Maar het is het beste voor het beestje

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 08:00 schreef marike77 het volgende:
We moeten onze kat frits vandaag laten inslapen.... Volgens mij het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Maar het is het beste voor het beestje

Oh weer een Fritsje minder, heel veel sterkte.
Hoe oud is hij, en waarom moet je hem laten gaan?

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 08:00 schreef marike77 het volgende:
We moeten onze kat frits vandaag laten inslapen.... Volgens mij het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Maar het is het beste voor het beestje

Inderdaad, alweer een Fritsje Ik hoop dat onze Frits nog lang bij ons blijft.

Heel veel sterkte vandaag!

Onze frits had blaasstenen. Hiervoor was hij al geopereerd. Zijn geslachtsorgaan is toen verwijderd omdat het helemaal verstopt zat. Nu bleek dat er zich littekenweefsel gevormd had. Opereren had heel weinig zin meer. Het beestje had veel pijn en voelde zich zo rot. Het was het beste voor hem.

Hij was 5 jaar en we hadden hem samen met zijn broertje sinds hij 6 weken was.

Zijn broertje muis is nu alleen. Maar er komt er denk ik wel weer eentje bij.

groet marike

Ach 5 jaar is nog veel te jong, heel veel sterkte.
Wat naar lijkt me dat ook om het echt te weten hoe laat het gaat gebeuren en zo.
Ik ben blij dat ik met mijn Frits niet zo bewust naar een tijdstip toe geleefd heb.

ach gos, zo jong nog en dan ook al wat ellende meegemaakt.
klinkt altijd zo mooi, het beste voor de kat, maar voor de baasjes voelt het meestal anders, vooral in het begin.
merkt zijn broertje het al?
heb je wel rustig afscheid kunnen nemen?

zijn broertje geniet vooral van de aandacht nu. We gaan over niet al te lange tijd kijken voor een nieuw vriendje voor hem. Hij is vrij jaloers, dus moeten we even zorgvuldig kijken. Wil er wel 1 bij, we zijn vaak weg, dus dan heeft ie gezelschap, bovendien is hij nooit alleen geweest.
Het afscheid was mooi. Hij is in mijn armen in slaap gevallen

RIP fritsie, onze bollie
groet marike

Poeh, veel te jong nog...
Sterkte met het verlies van Frits

quote:

Op donderdag 15 oktober 2009 19:32 schreef marike77 het volgende:
zijn broertje geniet vooral van de aandacht nu. We gaan over niet al te lange tijd kijken voor een nieuw vriendje voor hem. Hij is vrij jaloers, dus moeten we even zorgvuldig kijken. Wil er wel 1 bij, we zijn vaak weg, dus dan heeft ie gezelschap, bovendien is hij nooit alleen geweest.
Het afscheid was mooi. Hij is in mijn armen in slaap gevallen

RIP fritsie, onze bollie
groet marike

Heel veel sterkte Marike

Dat is wel mooi, dat hij lekker bij je in in zijn definitieve slaap is gevallen.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2009 19:19 schreef WRH het volgende:
Dat is wel mooi, dat hij lekker bij je in in zijn definitieve slaap is gevallen.

Dat is ook zo
Klinkt misschien heel morbide, maar het moment dat mijn Frits in mijn armen ingeslapen werd, dat vind ik nu achteraf echt een heel mooi moment. Dat zieke lijfje dat zich zo ontspande Ik ben blij dat ik daar bij mocht zijn, ik had hem niet graag zomaar dood gevonden of een doodstrijd moeten zien lijden

ik heb Coco helaas niet in mijn armen kunnen nemen op dat moment, omdat zij dat zelf nooit leuk vond.
Voor mijzelf wilde ik het wel maar niet voor haar.
Toen ze eenmaal echt weg was heb ik haar meteen gepakt en getroost, zowel zij als mijzelf denk ik en ik snap helemaal wat je bedoelt, ze voelde niet als een overleden kat, ze voelde gewoon (hoewel anders) als mijn lieve poes en het was goed, ze mocht het loslaten.

Zelfde met Anton die ik met kerst heb laten inslapen, daar heb ik zeker nog een uur mee gezeten en geaaid en tegen gepraat, dat was gewoon nog steeds mijn katje

Ik heb heel lang met hem rondgelopen.
Van de da naar huis, thuis , in het crematorium.
Het echte nare vond ik dat ik m daar moest achterlaten.
Ik heb er zelfs foto's van die ik niet rot vind om te zien en waarvan ik blij ben dat we ze gemaakt hebben.
Ik heb trouwens nav Frits zijn overlijden gisteren bij de Wibra een setje gekocht waarmee je afdrukjes kan maken, ik ga proberen van de andere hondjes pootafdrukken te maken. Als het niet lukt bewaar ik de setjes voor als er weer een komt te overlijden. Bij Frits heb ik wel pootafdrukjes gemaakt met een stempelkussen.
En dan nog heel goed zijn pootjes schoon gemaakt daarna, want hij haatte vieze pootjes

Het achterlaten vond ik ook vreselijk. Sanne vond het nooit leuk bij anderen, ze wilde altijd naar huis, naar d'r baasje toe. En dan moet je daar de deur achter je dichttrekken terwijl ze daar zo op een tafeltje ligt, helemaal koud... de tranen springen me weer in de ogen. Het is al bijna acht maanden geleden, maar ik mis haar nog elke dag. Had ik toen maar dat idee over pootafdrukjes gelezen...
Nu zit ik weer zowat te janken, blegh.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2009 20:27 schreef CherryLips het volgende:
Het achterlaten vond ik ook vreselijk. Sanne vond het nooit leuk bij anderen, ze wilde altijd naar huis, naar d'r baasje toe. En dan moet je daar de deur achter je dichttrekken terwijl ze daar zo op een tafeltje ligt, helemaal koud... de tranen springen me weer in de ogen. Het is al bijna acht maanden geleden, maar ik mis haar nog elke dag. Had ik toen maar dat idee over pootafdrukjes gelezen...
Nu zit ik weer zowat te janken, blegh.

Pffff dikke kus hoor.
Ja die pootafdrukjes, ik doe dat altijd, vaak op kaarten en zo.
Maar ik had een helder moment en dacht heej nu stribbelt ie niet tegen...
Ik ga er denk ik ooit 1 laten tattoueren, maar dat weet ik niet zeker hoor.
Tis wel een mooi formaatje, zo een piepklein lief chihuahuapootje
Ik vond dat achterlaten ook echt te erg. Ik heb hem zelf in zijn dekentje gelegd en aan die vrouw daar gegeven en gezegd dat ze hem meteen goed weg moest leggen zo, in de koeling.
Ik baalde ook echt dat ik hem niet zelf meteen in de oven mocht leggen daar.

mijn fritsje heb ik gelukkig mogen begeleiden tot het einde. Toen ie dood was was het ook onze bollie niet meer. Achterlaten vond ik niet zo moeilijk.

Damn wat kun je toch veel van zo'n beestje houden.

Het kan fritsje nooit vervangen, maar we denken over een klein rood poesje van 7 weekjes.

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2009 20:30 schreef oh-oh het volgende:

[..]

Pffff dikke kus hoor.
Ja die pootafdrukjes, ik doe dat altijd, vaak op kaarten en zo.
Maar ik had een helder moment en dacht heej nu stribbelt ie niet tegen...
Ik ga er denk ik ooit 1 laten tattoueren, maar dat weet ik niet zeker hoor.
Tis wel een mooi formaatje, zo een piepklein lief chihuahuapootje
Ik vond dat achterlaten ook echt te erg. Ik heb hem zelf in zijn dekentje gelegd en aan die vrouw daar gegeven en gezegd dat ze hem meteen goed weg moest leggen zo, in de koeling.
Ik baalde ook echt dat ik hem niet zelf meteen in de oven mocht leggen daar.

M'n vader vond het reuze interessant allemaal, die ging vragen hoe het allemaal in z'n werk ging, en wij zaten daar van: Dit willen we helemaal niet weten! Wij hadden Sanne ook in een oude slaapzak gewikkeld die vroeger ook vaak in haar mand werd gelegd. Ik kwam laatst trouwens in de kledingkast in de garage (met alle winterjassen enzo) Sanne's oude speelsok tegen. Dat was een oude sportsok met een tennisbal erin en dan een knoop erin. Ze wilde helemaal geen dure speeltjes, niks boeide haar, als ze haar sok maar had. Dan riepen we: Zoek de sok! Zoek sok! En da werd ze gek en kwam ze weer als een gek met dat ding aanzetten. Maarja, dan pak je je herfstjas en dan ligt dat ding ineens weer voor je, ongewassen en vies enzo. M'n moeder kon hem dus niet weggooien .

quote:

Op vrijdag 16 oktober 2009 20:36 schreef CherryLips het volgende:

[..]

M'n vader vond het reuze interessant allemaal, die ging vragen hoe het allemaal in z'n werk ging, en wij zaten daar van: Dit willen we helemaal niet weten! Wij hadden Sanne ook in een oude slaapzak gewikkeld die vroeger ook vaak in haar mand werd gelegd. Ik kwam laatst trouwens in de kledingkast in de garage (met alle winterjassen enzo) Sanne's oude speelsok tegen. Dat was een oude sportsok met een tennisbal erin en dan een knoop erin. Ze wilde helemaal geen dure speeltjes, niks boeide haar, als ze haar sok maar had. Dan riepen we: Zoek de sok! Zoek sok! En da werd ze gek en kwam ze weer als een gek met dat ding aanzetten. Maarja, dan pak je je herfstjas en dan ligt dat ding ineens weer voor je, ongewassen en vies enzo. M'n moeder kon hem dus niet weggooien .

Ik heb Frits zijn speciale speeltjes ook apart liggen, en zijn tuigje, met al zn haar er nog in

Wij hadden een schat van een pers, zijn naam was Bolletje. Het was een heel klein tenger katertje dat de hele dag op schoot kon liggen. In de tijd dat ik van vroeg in de middag tot laat in de nacht achter de computer zat (ik was onder andere verslaafd aan het spel Runescape ) bleef hij uren op mijn schoot. Als hij even niet op schoot kon ging hij heel zielig op de printer zitten en mij aanstaren net zolang tot 'ie er op kon springen.
Toen ik vroeg in de ochtend naar school moest lag Bolletje 9 van de 10 keer in een hele vaste slaap. Ik hoefde maar naast hem te gaan zitten of Bolletje stond op en wankelde nog moe van de slaap meteen weer op mijn schoot.
Toen Bolletje 19 jaar oud was kocht mijn moeder er een klein poesje bij, Kitty is de naam. Kitty is ook echt een knuffelkont en ik ging steeds meer tijd aan haar besteden, meer tijd dan aan Bolletje aangezien ik niet meer zovaak bij mijn moeder kwam en hij daarom ook steeds op mijn moeders schoot lag, waar ik achteraf heel veel spijt van heb. Op een nacht werd ik wakker gemaakt door mijn moeder met de mededeling dat Bolletje was overleden. Echt vanuit het niets want hij was nog kerngezond lag hij daar opeens levenloos voor ons toilet. Op 04-01-2007 is Bolletje gestorven dus hij mocht nog net het nieuwe jaar meemaken.

Wat ik wel erg mooi vind is dat onze andere kater Krisna, die inmiddels ook al 20 is, eigenschappen van Bolletje heeft overgenomen. Bolletje was een ontzettende bedelaar die altijd om onze borden met eten heen zat te springen, in tegenstelling tot Krisna die dat nooit deed. Op dit moment moet Krisna tijdens het eten altijd even op de gang worden gezet anders vist hij het eten zo van je bord af. Ook is Krisna nu een echte schootkat geworden.

Vandaag heb ik mijn lieve schat Luca in moeten laten slapen Het beestje was nog geen half jaar oud.

Het begon allemaal twee weken geleden nadat hij en zijn broertje Gentoo de inentingen hadden gekregen. Luca werd vanaf die tijd slaperig en hij hing alleen nog maar. Alles wat hij wilde was bij mij zijn. Ik kon nergens heen zonder dat ie achter mij aanliep.
De dierenarts zei dat we plas op moesten vangen maar het lukte maar niet. Luca plaste gewoon niet toen het moest. We zijn nog een paar keer bij de dierenarts geweest maar telkens was er niks aan de hand en moesten we maar plas opvangen. Afgelopen maandag heb ik de dierenarts maar weer gebeld omdat Luca er niet beter van werd en ik nu wilde dat ze hem goed gingen onderzoeken. Nu was er opeens wel wat aan de hand, zijn vacht was plukkerig, hij was heel mager en hij voelde zich heel beroerd. Ik voelde meteen dat hij dood zou gaan maar de dierenarts wist nog van niks. Afgelopen dinsdag zou de dierenarts bloed bij Luca gaan prikken om het op te sturen naar het lab om te kijken of er iets mis was met zijn lever/nieren. Eerst een prikje in het ene pootje maar daarvan was het bloedvaatje te klein en dus liep het bloed er niet uit. Toen het andere pootje en ook daar was het bloedvaatje te klein. Er was nog één mogelijkheid: hem op laten nemen en dan bloed prikken vanuit zijn halsje. Dat hebben we dan ook gedaan. De uitslag zou vandaag of morgen komen. Zolang wilde ik niet wachten dus heb ik een echo laten maken. Helaas kwam daar uit dat hij VIP had. Een ongeneeslijke ziekte die alle organen in zijn lichaampje aantasten. Het was ongeneeslijk dus hij zou het niet overleven Ik had hem nog mee naar huis kunnen nemen maar ik heb ervoor gekozen om hem daar te laten en hem meteen te laten inslapen. Eindelijk uit zijn lijden verlossen. Hij zal worden gecremeerd. Over een week krijg ik hem terug maar dan in een potje.

Het beestje heeft het allemaal zo dapper ondergaan. Hij heeft nooit een kick gegeven bij de dierenarts, bij geen één behandeling. Hij was zo dapper, ik zal hem nooit vergeten. Het was een geweldige kat!

Lieve Luca ik mis je verschrikkelijk! Je zal altijd mijn lieve grote schat blijven! Je betekent alles voor me en het zal me heel veel moeite kosten om jouw verlies een plaatsje te kunnen geven.

Je bent geweldig!

Och..heel veel sterkte..

Zo erg altijd die jonge katjes. Gecondoleerd, en sterkte.

Veel sterkte veel te jong nog. En wat een rot ziekte is het ook.

quote:

Op woensdag 28 oktober 2009 19:54 schreef chocoladedrop het volgende:

Het beestje heeft het allemaal zo dapper ondergaan. Hij heeft nooit een kick gegeven bij de dierenarts, bij geen één behandeling. Hij was zo dapper

En wat een mooierd En wat treurig zo jong nog Heel veel sterkte toegewenst!

wat erg, ik las je andere topic, Luca bleek dus echt ziek te zijn en niet een beetje beroerd van de inenting of oormijt. wat erg dat het zo snel ging voor je.

bolletje klinkt als een super lieve poezel die een prachtig leven heeft gehad en heel veel heeft gegeven, je zult hem vast enorm missen.