In Memoriam

Mijn lieve Igor.... may he rest in peace

quote:

Op zondag 4 januari 2009 14:13 schreef BarraCupraCuda het volgende:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Mijn lieve Igor.... may he rest in peace

wat een mooi beest

Mijn lieve Bas,het is al weer 5 jaar geleden dat we hem hebben laten inslapen,hij was 18 jaar en echt helemaal op.Maar soms kan ik em nog heeeeel erg missen,dat hondje was alles voor me,mijn beste vriendje en was er altijd voor me,ook toen m'n ouders uit elkaar gingen,hij heeft me zo vaak getroost.Wat heb ik een verdriet gehad toen ie was overleden,ben er echt ziek van geweest.Nu heb ik ook 2 schatjes die ik absoluut niet zou willen missen,ik hoop dat ze net zo gezond door het leven gaan als Bas en ook zo oud worden.Maar Bas was wel echt een heel speciaal hondje...

quote:

Op zondag 4 januari 2009 19:19 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

wat een mooi beest

ja he hij was een schatje... ik mis hem na 1.5 jaar nog steeds

Wat een mooie foto's allemaal! Zit altijd met tranen in mijn ogen als ik de verhalen lees en foto's zie..
Zelf heb ik bijna 2 jaar terug in Maart mijn grote liefde in moeten laten slapen. (Siberische husky)
Had haar als cadeau (mooier en waardevoller kan niet voor mij) gekregen van mijn ouders toen ik 5 jaar werd, was dus echt samen met haar opgegroeid en we waren samen ook echt 1. Verschrikkelijk toen dat moment er aan kwam, was toen echt ff radeloos zeg maar. Heb het er nu nog steeds super moeilijk mee.
Rust zacht mooie beestjes en sterkte voor de baasjes!

Ik was 10 en we gingen eindelijk in een huis wonen dat groot genoeg was voor een poes. Eindelijk mocht ik een poes uitzoeken in het asiel. Eindelijk!! We kwamen binnen en daar lag ze, in een hokje lag ze heerlijk te slapen. Haar vacht kwam door het deurtje heen en dapper als ik was durfde ik haar heus wel te aaien gedurende een halve seconde. Maar ik wist het meteen, dat was MIJN poes! Toen er een verzorgster binnen kwam stond er ineens een ander stel voor ons wat MIJN kat ook wel wou. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik mijn mama voor zag dringen, wij moesten en zouden deze poes krijgen! En zo gebeurde het.

Thuis werd poes Sara snel omgedoopt in poes Mopsie en ze leek al snel helemaal op haar plek. Binnen een half uur zat ze op schoot te spinnen alsof haar leven er van af hing. Vanaf dat moment waren wij onafscheidelijk. Als ik thuis kwam uit school werd ik begroet door een harde knal (poes die van de trap sprong) en een snoetje aan de bovenkant van de andere trap. Pas wanneer we elkaar een neusje hadden gegeven mocht ik verder lopen. Wij waren twee handen op een buik, we spande samen tegen mijn moeder en waar ik ging, ging poes. Uren heeft poes zich vermaakt op de rommel zolder; als ze weer beneden kwam zaten de spinnenwebben in haar oren en staart. Mijn allerliefste avonturier
Ik verhuisde naar Deventer om te gaan studeren en het duurde een week voordat poes ook hierheen kwam. Wat een verschrikkelijk lege week was dat! Geen poes op mijn bed, geen poes onder mijn deken, geen poes. Waardeloos! Ik was dolgelukkig toen we genoeg hadden uitgepakt en we poes konden ophalen van mijn mama.

Gister kwamen we thuis en was poes zo verschrikkelijk duf. We gingen naar bed en poes wou niet bij ons op bed. Best een beetje vreemd. Vanochtend was poes ook nog duf, ze kreeg ineens een soort aanval. Stond te trillen op haar pootjes en haar ogen leken wel uit hun kassen te knallen. Verschrikkelijk gezicht. We zijn net terug van de dierenarts en die heeft mijn aller liefste Mopsie in laten slapen. Er was beginnen meer aan, alles wat kapot kon was kapot.

Na 11 prachtige lange jaren, waarin we samen zoveel deden en waarin zij zoveel voor mij heeft betekend neem ik vanavond afscheid. Dag allerliefste schat van me Je blijft voor altijd de liefste poes op de hele wereld. Over 3 dagen zou je 15 zijn geworden. Het is goed zo, Ik hou van je.

Fha , wat een mooi verhaal, wat een mooie foto, heel veel sterkte!

Wat een mooi verhaal, en dan zo'n verdrietig einde. Tot ziens lieve mooie bananendoospoes.

vreselijk voor je Fha.
gelukkig heeft mopsie een heel fijn leven bij jou gehad!
sterkte de komende tijd!
en wat een lieve foto

wat sneu en wat mooi en

sterkte Fha

wat een mooie verhalen hier

quote:

Op maandag 23 maart 2009 22:16 schreef motorbloempje het volgende:
wat sneu en wat mooi en

sterkte Fha

quote:

Op maandag 23 maart 2009 22:12 schreef BarraCupraCuda het volgende:
vreselijk voor je Fha.
gelukkig heeft mopsie een heel fijn leven bij jou gehad!
sterkte de komende tijd!
en wat een lieve foto

quote:

Op maandag 23 maart 2009 21:47 schreef Cat22 het volgende:
Wat een mooi verhaal, en dan zo'n verdrietig einde. Tot ziens lieve mooie bananendoospoes.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 21:20 schreef oh-oh het volgende:
Fha , wat een mooi verhaal, wat een mooie foto, heel veel sterkte!

Dankjulliewel allemaal erg stil hier in huis, gelukkig mag ik zo naar school (dat ik dat ooit zou zeggen )

Helaas moet dit topic weer een kick krijgen.

Sietske: 4-4-'96 / 16-6-'09


Ik heb mijn jeugd doorgebracht in een dorp en de katten van de boerderij tegenover ons brachten ons graag een bezoekje. Zo ook een inmiddels hoogzwangere poes die regelmatig langskwam voor een hapje. Op 3 april 1996 mocht ze s’avonds even binnenkomen voor wat extra verwennerij en toen braken PLOEP de vliezen. Ik heb net zolang bij mijn ouders gebedeld totdat ze binnen bij ons mocht bevallen.
Poes werd met mandje, water en lekker voer ondergebracht in een kamer voor de nacht. De volgende ochtend ging ik vol verwachting kijken in het mandje. Geen poes! Al snel bleek ze in de muurkast te liggen en daar, bovenop de oude schoenen, bevallen te zijn van 3 kittens, een rode, een cyperse en een lapje. Het lapje had precies dezelfde witte streep op haar dij als haar moeder.

Het jonge gezin werd ondergebracht in een schuurtje in onze tuin en flink verwend met lekkere hapjes en knuffels. Het lapje bleef wat achter in de groei, dus werd regelmatig mee naar binnen genomen voor extra eten. De rode kater en cyperse poes vonden een nieuw huisje, maar niemand kwam voor het lapje. Omdat één van onze andere katten inmiddels verdwenen was, mocht ze na veel gebedel van mijn kant bij ons komen wonen. En we noemden haar Sietske.

Een jaar later kwam er nog een kat bij, van een nestje van dezelfde moeder. Samen hebben ze verschillende jaren de omgeving onveilig gemaakt en menige muis en zelfs konijnen gevangen. Sietske was een echte buitenkat en kwam zelden binnen. Maar als het winter was, was een plekje bij de verwarming en een warm bedje toch wel erg fijn.

Kleine meisjes studeren af en gaan de wijde wereld in. Al snel vond ik een baan en ging 60 kilometer verderop wonen. Zonder discussie verhuisden Siepke en Sietske met me mee.
Met de voorwaarde dat ze terug mochten naar mijn ouders, als ze het buitenleven echt gingen missen. Maar ze pasten zich wonderwel aan en zijn mee verhuisd van mijn eerste een-slaapkamerwoning naar een groter appartement waar ze een eigen kamer hadden. Helaas werd Siepke ziek en op 10 jarige leeftijd overleed hij aan darmkanker.
Inmiddels was Sietske een echte binnenkat geworden en werd ook veel aanhankelijker. Zo af en toe kwam ze zelfs op schoot zitten en regelmatig meldde ze zich voor krabbeltjes. Haar favoriete plek was haar buik(je), ze kon hele tijden liggen rollen en spinnen, en maar kneden met die pootjes!
Een kat alleen vond ik ook zo eenzaam en ik miste mijn schootkat Siepke, dus Naartjie (8 weken oud) deed zijn intreden. Dat was even wennen voor Siets, zo’n klein druk mormel! Maar toen de puberstreken er vanaf waren tolereerde ze hem wel.
Inmiddels was ik verhuisd naar een woning met een tuin, dus ze konden lekker buiten wandelen en zo af en toe werd ik getrakteerd op een muisje.

Siets werd wat magerder en zat niet lekker in haar vel. In augustus 2008 nam ik haar mee naar de dierenarts: nierfalen. De bloedwaarden waren erg slecht, hij gaf haar niet veel tijd meer. Met medicijnen en een dieet knapte ze wonderwel op, maar echt lekker vond ze al dat stomme eten niet. Doe mij maar wat in Naartjies bakje zit! Ik heb menig maal katten uit een verkeerde bak eten moeten plukken en moeten wisselen van dieetvoer. Maar in deze periode ontdekte ze pas echt dat op schoot zitten niet zo eng is als gedacht en dat je dan nog meer kriebeltjes krijgt.
In het voorjaar van 2009 weigerde ze weer eens een dieet en zag er slechter uit. Na wat pogingen om dan maar gedwongen wat eten naar binnen te krijgen ging ik terug naar de dierenarts die mijn bange vermoeden bevestigde. Siets was er slecht aan toe en zij gaf haar weinig kans. Vocht en medicijnen hielpen haar niet over de drempel heen, ze at nog steeds niets.
Ze had haar keuze gemaakt en ik respecteerde die. In de dagen erna werd ze elke dag wat zwakker en kon ze minder, maar spinnen kon ze nog steeds en kriebeltjes waren nog erg fijn.

Tot het moment kwam dat ook de kriebeltjes niet meer lekker waren. Ze trok zich steeds meer terug in zichzelf en ging op de vreemdste plaatsen liggen. Langzaam zag ik mijn meisje Sietske verdwijnen. Ze was op. Op maandag zijn een paar vrienden gekomen om afscheid van haar te nemen, ze stond het genadig toe, prinses die ze was. Ik had haar wel dood willen knuffelen (dat zou een prachtige dood zijn!) maar dat vond ze niet prettig. Die avond ben ik dus maar regelmatig heel dicht bij haar op de grond gaan liggen en heb haar kopje gekrabbeld. En werd soms zowaar beloond met wat gespin. Die nacht wilde ze graag nog in de tuin wandelen waar ze die ochtend haar laatste zonsopgang heeft gezien.

Op dinsdagochtend 16 juni werd ik wakker met het liedje van Blof in mijn hoofd: Ik ben met haar naar de dierenarts gegaan die haar zachtjes heeft in laten slapen.
Thuis heb ik haar in een doos gelegd, lekker opgekruld met haar staart over haar neus, zoals zij het liefste lag. En uiteraard op een tv gids, mevrouw was altijd gek op papier.

Ze heeft een mooi plekje in de tuin gekregen, in een hoekje, waar ze zo graag vogeltjes zet te kijken en vlakbij de schutting, die ze met haar nageltjes al gemarkeerd had. Hoe kun je zo'n verzoek weigeren?

Dag lieve, mooie, eigenwijze, statige prinses. Dag zusje! Ik heb 13 prachtige jaren met je gehad. Geef je je broertje Siepke een kopje van mij als je hem ziet?
Ik mis hem nog steeds en ik zal jou ook ontzettend missen! Tienduizend op je kopje!

Hartverscheurend..

Cat, wat een mooi leven heeft ze gehad bij jullie / jou.
Ik vind het niet hartverscheurend, ik vind het prachtig, je vertelt het zo mooi.
( Toch zit ik hier op mn werk stiekem een traantje weg te pinken hoor )

wat een mooi beest en wat een mooi verhaal

sterkte

Mooi verhaal...Siets heeft een heerlijk leven en een katwaardig einde gehad.

Sterkte

Wat heb je het leven van Sietske mooi verteld, Cat. Ze heeft het fijn gehad.

Veel sterkte, meissie.

Sterkte.

Wat een mooi stukje, sterkte Cat!

Wat een prachtig verhaal over Sietske Sterkte met het verlies, Cat...

Cat

Cat, Siets haar verhaal is zo prachtig en vol liefde, je hebt het goed gedaan

Ah cat veel sterkte. Je hebt er goed aan gedaan.

Dank jullie wel.
Nu ik het zo terug lees is het wel een lel tekst geworden. Ik moet nog een paar spulletjes (vooral voer) opruimen die echt van haar waren. Maar daar wacht ik nog even mee. Niet alles hoeft in een dag.

Ow Es, wat erg voor je..

Maar fijn dat ze zo'n superleventje bij je heeft gehad, heel veel sterkte de komende tijd..

quote:

Op dinsdag 16 juni 2009 12:54 schreef Cat22 het volgende:
Dank jullie wel.
Nu ik het zo terug lees is het wel een lel tekst geworden. Ik moet nog een paar spulletjes (vooral voer) opruimen die echt van haar waren. Maar daar wacht ik nog even mee. Niet alles hoeft in een dag.

Niet alles hoeft meteen inderdaad Zo ruimde ik de kattenbak pas op toen hij toch wel echt heel erg begon te stinken..

Heel veel sterkte!

quote:

Op zondag 4 januari 2009 19:17 schreef TheDenialTwist het volgende:
[ afbeelding ]

Ook mijn grote probleem met ratjes helaas...
Ze zijn zo pienter en leuk dat ze eigenlijk 20 zouden moeten kunnen worden...
Maar helaas is de koek meestal wel op als ze 2 zijn...

Heb er nu 5, waarvan 1 van 25 maand en die zit nog vol energie.
Moet ook wel want Beer jaagt hem het hele hok door soms

Pfff...wat een mooi en verschrikkelijk verdrietig verhaal. Sterkte Cat22!

vandaag is fok's eerste soopkip hepie over de regenboogbrug gegaan.
ze was al een paar dagen ziek en leek aanvankelijk weer op te knappen.
tot gisteren.
ineens ging het hard en vandaag gaf ze het op.

wat hebben we van heep genoten. zowel van dr eitjes (ze was al een paar jaar met pensioen) als dr enorme ego. als kleinse kipje van het toom de baas zijn over zelfs een brahma die drie keer zo groot is als jijzelf, daar moet je gewoon een enorm ego voor hebben.
moet ik er wel bijzeggen dat die grote dikke logge brahma heep dr slapie was. ze sliep tot rosa overleed altijd onder de grote vleugel van rosa, zo lief
rosa is een paar maanden geleden overleden en nu dus ook de kleine heep.
nu zijn hepie en hepie weer samen in de kippenhemel
want die bestaat vast !

dag lief heepje


De enige echte Kippensoop!!

RIP Hepie. Genoten van de soap.

Dahaag Hepie! Ik heb genoten van de kippensoap. Nu kun je weer lekker onder Rosa's vleugel kruipen.

ik ga haar straks begraven in een hoekje in de tuin.
ik wil graag een toepasselijke plant op dr grafje plaatsen, maar ik weet niet zo goed wat.
het moet wel toepasselijk zijn.
ik zat zelf te denken aan een eierplant, maar is dat een vaste plant?

quote:

Op woensdag 22 juli 2009 19:41 schreef lady-wrb het volgende:
ik ga haar straks begraven in een hoekje in de tuin.
ik wil graag een toepasselijke plant op dr grafje plaatsen, maar ik weet niet zo goed wat.
het moet wel toepasselijk zijn.
ik zat zelf te denken aan een eierplant, maar is dat een vaste plant?

Is niet echt wat je bedoelt, maar toen wij mijn kat gingen begraven, heb ik er een cirkel met witte vierkante keien bovenop gelegd, met daarin witte ronde kiezelstenen, om de leegte te illustreren die dat beest heeft achtergelaten...

Als je alleen een plant neerzet waar dat beestje ligt, dan 1: valt het een beetje in het niet bij alle andere planten in de tuin, en 2: komt er straks ook wel weer onkruid etc omheen en moet je het voortdurend bijhouden.

Hier dan nog maar even mijn Bassie neer zetten.

5 jaar geleden kreeg ik een lief klein hompje cavia van een kennis.
Eerst heel verlegen en nogal bangig. Later trok dat allemaal weg en werd het een heus vriendje.
Hij was heel avontuurlijk ingesteld en vond het prachtig om achter je aan door het huis te dribbelen. Even op schootje kroelen was natuurlijk ook feest. Als je thuis kwam na een dag hard werken stond meneer tegen de tralies vrolijk naar je te piepen, zodra hij een aai over zn neus kreeg was hij weer stil. Niemand kon hem passeren zonder vrolijk begroet te worden. En hij hield nooit op met piepen tot hij die aai over zn neus gehad had.

Smorgens rond 8.00 was in zijn oogjes voedertijd. Dus meneer trok zn strotje open en gilde het hele huis wakker. Waar we niet altijd blij mee waren.... Maar hij kreeg zn eten en je hoorde hem niet meer. Totdat de koelkast open ging en er zakjes kraakten. Weer ging dat strotje aan de slag helemaal blij omdat hij wist dat er wat lekkers aankwam.

Hij was dol op aandacht, kroelen, meelopen, hij wilde altijd bij je zitten, foto's alles was leuk. Vooral mn andere cavia Simply vond hij helemaal geweldig. Alleen vond Simply hem niet leuk. Simply beet Bassie elke keer tot bloedens toe als ze even samen los liepen. Maar Bassie gaf niet op. Na 4.5 jaar worstelen met de oude knorrepot kon hij eindelijk gezellig bij Simply in de kooi. Uiteindelijk zijn ze nog dikke maatjes geworden ook.

Altijd was hij gezond. Tot die ene avond een maand geleden dat hij zn geliefde avondsnackje niet wilde eten. Hij zat zielig in een hokje dicht tegen Simply aan. Hij was gewoon niet lekker. Nog heel even op schoot, kijken wat er aan de hand is, en hij likte mn hand af. Iets wat ie nog nooit eerder had gedaan.

Terug bij Simply gezet, en toch maar naar bed gegaan. Toen ik wakker werd was hij dood. Hij heeft volgens mij niet heel erg geleden. Toen ik hem vond was hij al een paar uur dood.

Ondertussen wonen er 2 nieuwe cavia's in Bassies oude hok. Maar toch mis ik die kleine opdonder nog steeds. Ik heb nog nooit een cavia gehad die iedereen wist op te vrolijken met even piepen en die zo een allemansvriendje was.

Rust zacht klein vriendje van me.




[ Bericht 5% gewijzigd door Queen_Minny op 24-07-2009 00:51:08 ]

Aah, ik mis onze Dana nog steeds.
Ze was zo superlief. Werd vaak ziek, maar kwam er altijd weer bovenop.
Tot ze 13 was en heel erg ziek werd. Ze ging in zo'n korte tijd zo hard achteruit .
Je zag haar echt lijden, het brak mijn hart om haar te zien.
Ze was net 14 toen we haar hebben laten inslapen, nu 2,5 jaar geleden maar ik mis haar nog steeds.
Ik kon er niet bij zijn toen ze haar lieten inslapen, want ik had een examen . It sucked.
's Ochtends voordat ik wegging heb ik haar geknuffeld en moest ik zo hard huilen .
Wetende dat het de laatste keer zou zijn dat ik haar zou kunnen zien..

Rust zacht lieve Dana .

Knuffel kwam samen met Punky bij ons. Knuffel werd geschat op een jaar of 3 en Punky was een maand of 5. Ze waren ziek, vies, mankeerden van alles en hadden een strippenkaart voor de dierenarts. Maar lief dat ze waren, lief . Naarmate ze opknapten ontfermde grote baas Knuffel zich over kleine dikzak Punky.. Wassen, spelen, klieren, het waren 2 klauwen op 1 buik. Knuffel deed zijn naam eer aan, Knuffelen kon ie als de beste. Schreeuwen ook, heel goed. Zijn miauw was geen typische die je verwacht van een kat, het was een snerpende piep die je uit duizenden herkende. Als hij weer eens de confrontatie aanging met een willekeurige kater in de buurt was meteen de hele iedereen op de hoogte. Over hoogte gesproken, hij kon niet hoog genoeg zitten. Van bomen tot daken, het dak van ons huis welteverstaan. Ik werd ook geregeld wakker met een slapende knuffel op mijn rug of buik, zolang er warmte, aandacht en liefde was, was Knuffel er.
Vorig jaar, 3 januari wil ik samen met mijn moeder op nieuwjaarsbezoek bij opa. Rond 18:00 loop ik richting mijn auto, hoor een auto voorbij rijden en hoor wat gestommel. Ik draai me richting de straat en zie Knuffel onder de auto vandaan rollen. Ik zie hem spartelen en met een paar seconden is het gedaan. Ik denk nog vaak aan zijn onbezonnen gedrag en zijn rare streken. Hij was er een uit duizenden

Knuffel..wat een schitterend beest

Skaai, wat akelig om dat te moeten meemaken!

Sanne.
Ergens in juli/juli 1991 opgehaald bij een kennel, ik was 9. Een klein bruin prupke met blauwe oogjes en een rond, roze buikje en roze voetjes.
Je stond in een grote doos in de kamer. De eerste nachten heb je gehuild, het was zo moeilijk om je er niet uit te halen en je mee te nemen naar bed. Mijn slaapkamer grensde aan de woonkamer en je gehuil ging door merg en been, maar anders zou je nooit alleen kunnen slapen.


Je werd al snel ziek. Binnen een paar dagen al. Ik weet niet meer wat je mankeerde, het is al zo lang geleden. Je buikje was rond en je was echt niet lekker, lag zielig in een hoekje terwijl puppy's horen te huppelen en te spelen en te springen. De dierenarts wilde je even ter observatie houden, hij was bang dat je het niet zou redden. Gelukkig knapte je weer op en ben je een 'onverwoestbare' hond geweest. Ook al had je veel medische problemen (epilepsie, blaasontstekingen, baarmoederontsteking, weet ik veel wat allemaal), je kwam er altijd weer bovenop.

Sanne 1 jaar!


Ik ging vaak met je het bos in, met een vriendinnetje en haar hond. Je was een eigenwijs kreng, de mensen van de puppycursus werden gek van je en ook de vervolgcursus haalde niet zo heel veel uit. Maar die andere hond luisterde wel en daar liep je vol bewondering achteraan. Je was dol op het bos en de hei, en gelukkig woonden we een paar minuutjes rijden van de hondenuitlaatplek vandaan, waar je vrijwel elke avond mocht losrennen om lekkere luiers uit de struiken te vissen en paarden/hondenkak te eten. M'n moeder kwam regelmatig kokhalzend thuis omdat je weer in een luier had gerold.
En soms ondernam je nog een dappere poging tot jagen, maar aangezien je liever lui dan moe was, waren de muisjes, konijntjes en vogeltjes allang weg voor jij besloten had de achtervolging in te zetten. Apporteren was ook geen hobby. Je rende wel achter de stok of bal aan, maar je gaf de zoektocht snel op en dan mochten we zelf naar de bal zoeken. Of je vond de tak wel, en dan ging je er midden op de hei op liggen knagen, in plaats van dat je hem terug bracht. Er zijn heel wat tennisballen doorheen gegaan op de hei .

Je was niet zo'n grote fan van andere hondjes. Je was als kleine Sanne een paar keer gegrepen door een bouvier, niet eens dezelfde, dus daar liep je dan ook met een grote boog omheen. Herders vond je ook niet zo'n succes.
Maar golden retrievers? Daar was je helemaal idolaat van. M'n oom en tante hadden een golden retriever en jullie konden het heel goed vinden samen. Dus elke keer als er ergens een retriever liep, ging jij eropaf. Kleine kefhondjes en puppy's vond je niet zo'n succes, ook daar liep je vaak met een boog omheen. Maar hondjes van je eigen grootte vond je dan wel weer leuk en je had op de hei aardig wat vriendjes. Je was erg populair bij de mannetjes, en dat opdringerige vond je maar niks. Meestal liep je gewoon weg, maar als ze je bleven bespringen joeg je ze met een goede snauw weg, je kon mooi duidelijk maken dat genoeg genoeg was en dat je geen zin had in gesodemieter.
Kinderen vond je prima. Je hebt nooit een vlieg kwaad gedaan. Toen je ouder werd liep je weg weg voor m'n neefje, hij was gewoon te druk voor je. Het liefst ging je dan boven op de slaapkamer liggen. Aan jouw lijf geen polonaise, en daarom heb ik het idee dat je mij ook niet zo heel lief vond. Ik wilde knuffelen en stoeien en jij was een beetje autistisch wat dat betreft, al heb je wel avonden lang op schoot op de bank gelegen en ging je op zondagochtend gewoon op me liggen in bed.

Je bent bijna 18 geworden. Je was zo dement als een deur, iedereen werd knettergek van je en wilde je achter het behang plakken. Ik moet toegeven dat ik soms ook uti de slof ben geschoten en een beetje ruw met haar ben omgegaan als je weer eens per se ergens naartoe moest wat niet mocht. Je kon geen keukenkastje of deurtje open laten staan of je zat erin. Je likte het schone bestek in de vaatwasser af, als we de deur naar de keldertrap openden, lag je al zowat onder de trap, als we naar de voordeur liepen dacht je dat je eruit mocht en bleef je de hele avond zieken dat je eruit moest. En eenmaal buiten deed je niks, wilde je alleen maar lopen. Je was de hele avond aan het ijsberen, simpel werd je ervan. Als er visite was, liep je ook alleen maar rondjes en te zeuren dat je eruit wilde. Iedereen werd er knettergek van.

In januari begon je in huis te plassen. Zomaar. Je was er een uurtje eerder uit geweest en je hurkte zo neer in de keuken. En het ging van kwaad tot erger. je liet het niet gewoon lopen, nee, je ging er mooi voor zitten.
Maar ja, je liep nog zo goed. Je sleepte soms met je rechter achterpoot, soms kwam je niet verder dan het fietspad en de volgende dag kon ik bijna een uur met je wandelen. Je vond het heerlijk buiten. Vorig jaar zomer heb ik nog anderhalf uur met je gewandeld omdat ik een beetje verdwaald was. je hinkte een beetje, je had het warm, maar ik kon je niet altijd bijhouden.



Je maakte zo'n groot deel van m'n leven uit in die 18 jaar. En ik denk nog steeds dat ik je hoor. Als ik in de keuken kom, denk ik nog steeds dat ik je overeind hoor komen onder de eettafel, en dan zei ik altijd: blijf toch liggen, oud wijf! En nu de achterdeur openstaat, denk ik haar nog steeds over de drempel te horen kachelen, de nageltjes over de stenen te horen.

's Avonds na het eten is de tafel afgeruimd en dan zijn we klaar, er hoeft geen hond meer te worden uitgelaten. Tussen de middag rond een uur of één, heb ik soms nog steeds de neiging om mijn schoenen aan te trekken om je uit te gaan laten. Als het regent denk ik, nee he, ik moet Sanne uitlaten.
In de dierenwinkel ren ik nog steeds hard langs de hondenkoekjes enzo heen. Die staafjes die je zo lekker vond en die stink-oren.

Eind februari kon je van de ene op de andere dag niet meer lopen. Zaterdagavond was ik alleen thuis met je en werd ik knettergek van je geijsbeer en ben ik op m'n kamer gaan zitten. Je had 's avonds nog in huis geplast en ik was kwaad op je geworden toen ik de vaatwasser aan het uitruimen was en je de schone borden aan het aflikken was. Ik heb je tig keer naar je plek gestuurd, maar je was hartstikke doof en dement, je snapte er niks van. Ik heb je opgetild en naar je plek gebracht. En nog een keer. En nog een keer. Maar het hielp niet. Uiteindelijk heb ik brokjes in je voerbak gedaan zodat je even afgeleid was en ik rustig m'n ding kon doen zonder dat ik steeds over je struikelde.

De volgende ochtend stond je niet meer op. We zetten je in de tuin om te poepen en te plassen en we moesten je achterkant vasthouden, je stond zo wiebelig op de pootjes.

's Nachts heb je de hele kamer ondergesmeerd, je had alles laten lopen. je kwam niet overeind, je kwam niet uit je eigen troep. De vloer zit vol met krassen waar je overeind wilde komen. je hebt de halve kamer doorgezwommen. En wij hebben niks gehoord. Helemaal niks. Maandag hebben we al vrij snel besloten dat dit het einde was. Misschien kon er wel weer een tijdelijke oplossing gevonden worden, vorig jaar had je immers ook een kleine beroerte gehad en veel pijn in je pootje. Toen was de dierenarts er niet en de invaller had haar een injectie gegeven en je liep weer als een kievit. je was zelfs even minder dement, leek het. je begroette ons weer als je thuiskwam en begon weer met je sok te spelen en met andere hondjes te spelen enzo.

Maandagmiddag ben je ingeslapen. Ik had eigenlijk gewild dat de DA bij ons kwam, maar ik weet niet waarom, maar dat kan niet. We waren de laatste van die dag zodat we alle privacy hadden. Hij had een briefje op de deur geplakt dat er niemand de wachtkamer in mocht komen zodat we in alle rust afscheid konden nemen. En toch ging het heel snel. In de wachtkamer begon je weer te lopen, van schrik omdat je de DA zo haatte. Even een opleving. We twijfelden allemaal of we wel de juiste beslissing namen, maar volgens de DA gebeurde dit bij alle honden, nog even een opleving. Je kon gewoon niet meer. het liefst wilden we natuurlijk dat je in je mandje in zou slapen, maar volgens de DA zou dat te lang duren en zou je nog te veel lijden. Dit was de beste manier.

Om zes uur ben je gecremeerd. We wilden eigenlijk de as uitstrooien over de hei en in het bos, maar je staat nog steeds in een busje op de vensterbank. We kunnen het gewoon niet over ons hart verkrijgen.

Ik mis je renspurts, je obsessie met ballonnen en mensen die door buizen toeteren. Hoe je elke middag rond een uur of één op m'n moeder wachtte in de tuin. Hoe je de autodeur van m'n vader leek te herkennen, hoe je heel dapper achter vlinders aan ging, hoe je mot kreeg met een pitbull en hoe goed je toch stiekem wel kon luisteren als je iets lekkers kreeg en hoe trouw je was. Urenlang over de geluidswal slenteren, je knuffelen in bed, want alleen bij mij mocht je op bed en vanuit mijn kamer kon je iedereen boven goed in de gaten houden.
Die keer dat je een paar uurtjes alleen thuis was en een diarree-aanval kreeg waarbij je het hele huis had ondergescheten, het liep langs de trap, het zat tegen de ruit en de luxaflex en ik kwam vorig jaar nog een veegje tegen toen ik m'n oude bankje wegdeed . Ik heb twee dagen niet op m'n kamer kunnen slapen door de lucht.
Iedereen vond je mooi en ik kreeg vaak te horen dat je op een vosje leek. En dan vroegen ze wat voor ras je was. Kruising cocker spaniel en schapendoes hadden ze ons verteld, maar volgens mij waren je papa en mama ook niet helemaal raszuiver . Een lekker mengelmoesje. Uniek.

Je was een eigenzinnig, eigenwijs, koppig en raar mokkeltje, mijn Sannenas .

En ik zit nu weer te janken.

Ik mis je nog elke dag, mijn vriendinnetje.













[ Bericht 0% gewijzigd door CherryLips op 06-08-2009 17:07:55 ]

Lap tekst, sorry .

quote:

Op donderdag 6 augustus 2009 17:01 schreef CherryLips het volgende:
Lap tekst, sorry .

Maar dat mag hier. Wat heeft ze een mooi leven gehad bij jullie. Ik kan me heel goed voorstellen dat je haar heel erg mist.

Skaai en de anderen, ook heel veel sterkte.

Wow Cherry, wat een mooi en uitgebreid verhaal.

Ik zou nog wel een hele lap kunnen schrijven .

Ik heb soms wel eens zin om een hond te lenen en een heel eind ermee te gaan lopen ofzo... Want ik ben echt kilo's aangekomen nu ik niet meer elke dag een stukje loop.

Wow CL; zit een potje met je mee te janken als ik je verhaal lees.

Sterkte!

Mijn lieve Daizje...op 16 September ben je al weer 2 jaartjes dood....
En nog in hetzelfde jaar (2007) zijn je vriendje, vriendinnetjes, en zusje ook naar jou toe gekomen....Tijgertje (kater), Pepito en Ibie..en je lieve zus Linzy

[ Bericht 21% gewijzigd door DjinN op 06-08-2009 21:56:34 ]

Rooie: 19-7-09 – 8-8-09

Na
- 20 dagen
- 126 flesjes
- 126 boertjes
- 100 helicopteroortjes
- 344 maaiende speelse pootjes
- 10.000 knuffels
- 100.000 spinnetjes

Is mijn dappere Rooie beebie er niet meer.

Ik heb je maar zo kort gekend, maar je hebt een grote impact op mijn leven gehad. Rooie kwam in de buik van mammapoes binnen via stichting Redcat, een opvangorganisatie voor zwerfkatten.
Moeder Yoko beviel op mijn bed van 4 katjes, Rooie was de oudste. Maar ook de kleinste. Na een paar dagen ben ik je gaan bijvoeden: elke 2 uur een flesje, dag en nacht. Later kon het om de 3 uur. Het ging met ups en downs en we zijn regelmatig naar de dierenarts geweest. Met medicijnen of een shot glucose krabbelde je weer op.
De laatste week werd je een echt katje, je oortjes en pootjes werden mooi behaard, je begon te spinnen en ging zelfs met me spelen op je onbeholpen kitten wijze.


Maar je bleef altijd achter bij de rest en als je wilde drinken bij moeder moest ik vaak scheidsrechteren. Flesjes geven deed ik graag. Ook al baalde ik soms van het nachtelijke opstaan, als ik jou dan zag smakken en je oortjes als kleine helicoptertjes zag ronddraaien, dan wist ik waar ik het voor deed.
Een paar dagen geleden vond je je flesje niet meer lekker. Ook een bezoekje aan de dierenarts bracht geen oplossing, je had geen zuigreflex meer en verzwakte elk uur. Het was hartverscheurend om je in je nestje te zien liggen, snelle ademhaling, moe en passief terwijl je broers en zus lekker rollebolden en heerlijk bij mamma lagen te smakken.

Je hebt 20 dagen gevochten lieve beeb, maar je lijfje was moe. En je moeder wist het ook. Waar ze normaal heel dichtbij kwam kijken wat ik met jou en dat flesje uitspookte, liep ze nu weg. Maar als ik je teruglegde werd je, net als je broers en zus, nog helemaal afgelikt en verzorgd.

Uiteindelijk ben je bij de dierenarts ingeslapen. Moeder heeft je als afscheid nog een keer helemaal afgelikt en mooi gemaakt. En nu lig je begraven in mijn tuin, zo'n dapper kereltje verdient een speciaal plekje.

En speciaal was je: ik wilde van dit opvang nest moeder en een kitten houden. En jij zou dat kitten zijn geweest....
Nu mag een ander broertje, samen met je moeder, bij me blijven wonen. Dan heb ik je toch nog een beetje bij me.
Een formele naam had ik je nog niet gegeven, omdat ik bang was dat ging gebeuren wat nu werkelijkheid is geworden. Maar ik had er stiekum wel al eentje. Net als mijn andere kat Naartjie, die ‘mandarijn’ heet in het Zuid-afrikaans, had ik jou die naam in het japans willen geven, mooie rode man.

Slaap zacht lieve rooie Mikan.

Ach wat spijtig Cat. Zo'n mooi beestje. Je kon niet meer dan je best doen.

@ Cat, mooi eerbetoon aan je kleine dappere rode mannetje
Wat een mooie naam heb je hem gegeven.
@ CherryLips, ik moest zo janken terwijl ik je verhaal over Sanne las, mooi dat je dat nog geschreven hebt. Wat een mooie lieve hond was ze, echt een om heel veel van te houden