In Memoriam

RIP..

Goed topic K!

Ik mis mijn oude hondje ook Niki is aankomende 3e kerstdag 5 jaar niet meer bij ons (laten inslapen) maar mis dr toch ook wel

Gelukkig hebben we 3 jaar na dato een nieuw hondje gekocht die er best veel op lijkt en ook heel lief is en daar word ik toch altijd wel een beetje weer blij van

Ik denk dat iedereen daar wel 'last' van heeft, dat we onze oude huisdieren nog erg missen af en toe. Tja... wat kun je er tegen doen!? Aan de ene kant wil je nooit meer een ander, aan de andere kant hou je van dieren....

quote:

Op vrijdag 19 december 2008 02:16 schreef Harajuku. het volgende:

[..]

Bij mijn konijnen heb ik nu wel zoiets van "geen nieuwe meer" Bij de honden ed was het bij ons altijd zo dat je het aan zag komen, konijnen zijn altijd ineens dood, dat is echt een harde klap. Voor mij dan.

En daar kun je hier over praten

Wil je dan geen nieuwe meer, omdat je het gevoel hebt dat je ze niet wilt 'vervangen', of omdat ze gewoon te makkelijk en te snel dood gaan?

Kan ik me voorstellen.

Ja, hoe je het wendt of keert, een dier is ook een deel van je gezin, familie.

Mijn goudvis heeft kanker no joke gezwellen etc op zn schubbekes

december 2000 is onze eerste hond overleden (in laten slapen na een hersenbloeding) op 14 jarige leeftijd, ik mis der nog steeds (ookal hebben mn ouders nu weer 2 nieuwe honden van hetzelfde ras)

februari 2002 is mijn ratje overleden (in laten slapen omdat ze meerdere kankergezwellen had). januari 2001 had ik haar al laten opereren en een gezwel weg laten halen en de verwachting was dat ze alsnog binnen een half jaar zou overlijden, ze heeft het dus mooi nog ruim een jaar volgehouden zonder problemen. jammer genoeg was het daarna binnen een maand gedaan (gezwel kon je bijna zien groeien).
ze was mijn eerste echte eigen huisdier en ze is bijna 3 jaar oud geworden
Na de dood van mn ratje heb wil ik nooit meer een rat: het zijn super toffe beestjes, maar ze gaan me te snel dood (kan ik slecht tegen). Dus nu heb ik andere huisdieren: een groot aquarium en sinds een maand 2 katten uit het asiel

Ja, konijnen... Ik kreeg ooit van mijn tante een lief konijntje, was er helemaal blij mee (ik was denk ik 9 of zo). Dus ik de volgende morgen gauw uit bed, naar mijn konijntje toe! Ligt ie dood in zijn hok Ik heb wel een andere gekregen maar toch...

Ik heb al heel wat katten gehad, maar sommige zijn toch specialer geweest dan de andere, hoe lief ook. Stuffy, die zo heerlijk zijn poten om mijn nek kon leggen en me dan echt tegen zich aan klemde Ramses, die vreselijk eenkennig was, maar waar ik alles mee kon doen... Die ging ook altijd heel beledigd een uur met zijn rug naar me toe zitten als ik terug kwam van vakantie. Om me daarna plat te knuffelen

Ik zou niet zonder katten willen

Mijn twee eerste 'eigenste' poezen, van toen ik op mezelf ging wonen, leven al een paar jaar niet meer. Ze zijn gelukkig best oud geworden (16 en 14). Ik kan ze nog steeds heel erg missen. Ik droom nog best vaak over de jongste van de twee. Dat was zo'n lieve knuffelkat. In mijn dromen aai ik haar soms weer. Dan word ik verdrietig wakker.

Oh ik mis onze hond van thuis ook nog zo erg. Ze is al 9 jaar dood nu.
Pas na haar overlijden ben ik zelf aan honden begonnen.
Maar haar hadden we mijn hele jeugd , van mijn 9e tot ik het huis uit ging en daarna nog, ze is 17 geworden. En ik ging voor haar echt vaker naar mijn ouders, lekker met Robbie wandelen uren, heerlijk vond ik dat.
Ik heb 1 keer, toen ik al niet meer thuis woonde iets heel bijzonders met haar meegemaakt. Mijn opa was net overleden en ik lag in de zomer 's nachts in de tuin naar de sterren te kijken en aan hem te denken toen ik een vallende ster zag. Robbie was natuurlijk bij me en meteen nadat die ster viel begon zij door de tuin te lopen en te ruiken en ergens te graven en heel druk te doen daar. Toen ik ging kijken wat er was zag ik dat ze een oude munt gevonden had. Uit 1916 , het geboortejaar van mijn opa. Dat kan geen toeval zijn toch?
Ik heb zo vaak als ik met een van mijn 4 honden knuffel dat ik aan haar denk. Ik weet ook nog precies hoe ze rook en hoe ze aanvoelde.
Ik mis haar niet meer in de zin van dat ze nog bij me zou moeten zijn , want ze was een blinde oude dame en ze heeft een fantastisch leven gehad. Toen ze dood ging was het gewoon meteen goed. Voor haar en voor ons ook.
Ik ben gewoon echt blij dat we van haar 17 jaar lang alleen maar plezier gehad hebben, nooit ellende en ik hoop echt dat dat met moppies nu net zo mag gaan.
Chico wordt al bijna 11, Frits is al 9 en Karel wordt dat ook bijna, en zelfs kleine baby Billemans wordt alweer 2
Fotootje van mij en Robbie in haar laatste jaar, ze was al 4 jaar helemaal stekeblind toen:

6 jaar geleden hebben wij onze vorige hond een schotse collie reu moeten laten inslapen omdat hij een hersenbloeding heeft gehad. Smorgens was nog alles goed en smiddags kon hij niet meer lopen . Dierenarts dacht dat het acute HD was dus aan de medicijnen en weekend aangekeken maar het bleek dus een hersenbloeding geweest te zijn.

Mijn moeder wou geen hond weer maar er loopt nu al weer 3 jaar een schotse collie teefje bij ons thuis haha

Mooi topic!


Siepke (zit bovenin ) was een geweldige kater. Hij was heel apart van kleur en je kon alles met hem doen. Zijn voorkeursplek was op een schoot, het liefst de mijne en je kon hem dan in alle houdingen leggen.
We hebben hem zelfs ooit poppekleertjes aangedaan en een hele fotosessie gehouden, vond de sukkel allemaal prima. Het laatste jaar begon hij af te vallen, maar verder deed hij het prima dus toen ik naar de DA ging was het al te laat, hij had een groot gezwel in zijn darmen. Hij is nog geopereerd (zinloos, hij zat al te vol met gezwellen) maar daarvan nooit goed hersteld. Achteraf had ik het niet moeten doen, maar ja, ik kon er ook niet mee leven om niks te proberen. Na de operatie heeft hij nog een maand geleefd, een maand waarin hij tot in de grond verwend is en overal bankjes, doosjes en andere opstapjes stonden zodat hij wel op zijn favoriete plekken kon komen. Springen kon hij niet meer.

Op een avond kwam ik thuis en heb ik de meest geweldige kroelsessie ooit met hem gehad. Deze heb ik ook opgenomen, zelfs mij andere kat kwam er even bij. De volgende dag trof ik bij thuiskomst een kat in doodsnood aan. Hij schreeuwde het uit en kroop in de donkerste hoekjes, wilde niet aangeraakt worden. De echte Siep vond ik al niet meer terug in zijn ogen, dit was geen doen meer. Na overleg met de dierenarts ben ik naar de praktijk gegaan voor euthanasie... waar hij in de wachtkamer in coma is geraakt. De DA kon nog een vage hartslag vinden, maar het laatste stukje mocht hij dan ook zelf nog doen. Maar de doodsstrijd vooraf had ik hem zo graag willen besparen. Hij is maar 10 jaar geworden.
Het frappante is dat ik een paar dagen erna een lang weekend weg ging en me al zorgen maakte over zijn opvangen en eventuele moeilijke keuzes die zij zouden moeten maken. Dat heeft Siepke mij en hen bespaard.

Het is nu 3 jaar geleden, de eerste week kon ik er niet over praten zonder in tranen uit te barsten en het jaar daarna had ik nog regelmatig privé momentjes dat ik letterlijk volschoot. Nu niet meer, maar bij het typen van dit stukje is het toch weer erg moeilijk... Maar dat mag, hij was mijn beste maatje en ook al heb ik nog 2 katten waar ik zielsveel van houd, Siepke was en is toch de kat die het meest speciale plekje in mijn hart heeft. De foto is niet de meest briljante maar helaas overleed hij net voordat het digitale tijdperk bij mij z'n intrede deed.

Zijn driekleurige jongere halfzus Sietske staat ook op de foto. Die dame is inmiddels 13 en lijdt aan chronisch nierfalen. Qua formaat is zij nu net zo mager als Siepke op die foto was. Een paar maanden geleden was het spannend of ze de kerst nog ging halen maar gelukkig gaat het nu beter. Van haar worden uiteraard heel veel foto's gemaakt nu ik de kans nog heb!

Hulde voor dit topic!!!!!!!!!!!!!

RIP Snuggles

Zijn laatste knuffel voor we hem lieten inslapen. Hij leed aan accuut nierfalen en het mooiste dat we voor hem konden doen was hem zijn rust gunnen...hij had genoeg gestreden.

Ik mis hem nog steeds



[ Bericht 0% gewijzigd door DuchessX op 19-12-2008 16:29:55 ]

Snuggles was 5,5 jaar jong toen bleek dat hij nierinsufficiëntie had. Wij hadden hem uit het asiel gehaald toen hij ongeveer 6 maanden was, en hij voelde zich gelijk thuis bij ons en de twee honden en andere kat die wij al hadden.
Snuggles was de baas over de katten, en tevens was hij mijn grootste kattenvriend. Hij accepteerde bijna alles van mij (met mijn agressieve en emotionele buien (en dan nog durven mensen te zeggen dat autisten geen emoties hebben )), en toch bleef hij mij trouw.
Snuggles was echt mijn steun en toeverlaat onder de katten en het deed mij veel pijn om hem te laten gaan, maar het kon niet anders want zijn nieren waren kapot en vergiftigden zijn lichaam. Hij zakte door zijn poten en liep alsof hij dronken was, zijn ogen waren dof en afwezig, het was net of Snuggles al weg was maar alleen het lichaam nog over was. Het heeft maanden geduurd, maar nu voel ik pas de pijn en het gemis, en zoals gezegd doet dat pijn maar ik onderga het om er van te leren.

Zo heb ik afscheid genomen van Snuggles,



en het voelde enorm dubbel want ik wilde hem niet kwijt maar het kon niet anders.

Meneer Jansen, konijn met een permanente identiteitscrisis....

Ze (ja, zé) overleed op 3 mei jl toen dochter en ik in NY waren. Het was een kat die eruit zag als een konijn. Uren kon ze op je schoot zitten knuffelen, ondertussen je helemaal afsoppend. Ze vond het heerlijk om bij je te zijn. Eén grote liefde heeft ze gehad, Pim. En toen die de dag na zijn castratie overleed, weigerde ze een ander konijn als gezelschap te accepteren. Ze hield op met eten en is door ons met kunst en vliegwerk in leven gehouden. Dankbaar zat ze dan toch weer tijdenlang op schoot, met haar koppie in de holte van je arm.

Lopend door Central Park kregen we de sms dat ze was overleden.... ze had het opgegeven.

Onze grote knuffel....



Meneer Jansen is maar 2,5 jaar oud geworden.

Ongeveer 4 en een half jaar geleden heb ik in een hele moeilijke periode 2 baby cavia's gekregen (uiteraard in overleg met mij), een gladhaar Bow en een borsteltje Button. Inmiddels bijna 2 maanden geleden heb ik Button moeten laten inslapen omdat hij zichzelf uithongerde. Dat was echt vreselijk Ja, het is een cavia, maar wat een leuk en gezellig beestje was dat! Een echte knuffelkont die als geen ander enthousiast kon zijn om iets lekkers te eten Ik was echt gehecht aan hem en kan hem soms nog steeds missen... Dit was Button :

we hadden twee poezen, broer en zus, de ene wit de andere pikzwart en onafscheidelijk.
het waren half-siamezen en de meest bijzondere katten die ik ooit heb meegemaakt. ze zijn 26 jaar geworden en 14 jaar geleden vlak achter elkaar rustig bij ons op schoot ingeslapen. ik mis ze nog steeds........

Graag zou ik ook van dit topic gebruik willen maken. Alleen bij mij staat het nog te gebeuren

Allereerst: Cagney die toen op de bank plaste en alles, die is kerngezond (nog altijd).

Het is echter Lacey die de laatste weken problemen heeft gekregen.
Lacey wou opeens haar voer niet meer en ik probeerde dus een anderr voer. Dat at ze eerst wel maar sinds een week geleden ook niet meer. Daarbij was ze erg afgevallen (vel over been) en de laatste dagen kwam ze zelfs niet meer van haar plekje bij de krabpaal vandaan behalve om iets te drinken en te plassen. Natvoer (whiskas) eet ze nog wel.
Ik ben vandaag naar de dierenarts geweest en na een rontgenfoto en een paar onderzoekjes bleek dat ze er zo slecht aan toe is dat ze zeer waarschijnlijk gezwellen/tumoren heeft (verder klopte haar hart ook veel te snel en had ze blaasstenen maar dat laatste terzijde). Gezien de conditie van Lacey was het volgens de DA zo dat bij een eventuele operatie de uitkomst zeer waarschijnlijk is dat het advies is om te laten inslapen. Ze (de DA was een vrouw) heeft me gezegd om er over na te denken of ik een operatie wil doen om zeker te weten wat het is (de rontgenfoto's waren wat onduidelijk door veel vocht dat lacey vast hield). Maar als ik lacey zie, ze is gewoon zichzelf niet meer. Ik denk dat het beter is voor haar als ik haar laat inslapen. Ik heb daarom besloten morgenochtend terug te bellen naar de DA en af te spreken dat morgen Lacey ook haar spuitje kan krijgen. Het doet pijn maar ik wil het diertje niet verder laten lijden, hoe kort of lang dat ook zou zijn.

Met veel verdriet en pijn in mijn hart neem ik dus afscheid van mijn lieve Lacey

Lieve Lacey,

Ruim vier jaar heb ik je mogen verzorgen, heb ik van je genoten ook al was je veel op jezelf en was je nooit zo aanhalig. Regelmatig kwam je op den duur toch voor een aai naar me toe. Ik hou van je!
Moge je in vrede rusten; ik zal je nooit vergeten!


(Lacey is de zwart-witte kat (in betere tijden). Cagney is de schildpadmotief-kat)

@ Daniman: wat vreselijk sneu, heel veel sterkte morgen! En zo te lezen had Lacey zich geen beter baasje mogen wensen

Goed (maar zielig) topic!!

@Daniman: heeel veeel sterkte morgen en de komende tijd


In mei werd Spunky na 5 jaar trouwe dienst als lieve knuffel rat ingeslapen omdat ze zodanig verlamd was dat laten leven gewoon zielig was. Ik mis haar nog steeds en van de week kwam ik haar kooi weer tegen in de schuur. Toen heb ik toch weer even flink staan janken
_{foto is van 2 uur ongeveer voor het inslapen, vandaar de super smerige oogjes ook want mevrouw was gewoon echt niet lekker}

Snuggles was trouwens een prachtige kat!!!

Hij was hier al erg ziek zoals te zien is aan zijn vacht.
Ramses mijn eerste eigen kat gekregen toen ik 15 was gestorven toen hij 4 was. Ik mis hem nog weleens. Vooral omdat ik weet als Ramses nu nog geleefd had (hij zal nu 9 zijn) had ik Zorro en Fire nooit gehad. Ik zal heel blij zijn als Zorro, Fire en Snowy de 5 gehaald hebben.
Ik heb weinig foto's van Ramses ik had net een digitaal fototoestel voor mijn verjaardag gekregen een paar dagen later was het op.

Wij hebben altijd een kat gehad toen ik 1 was kwam Vera toen ik 15 was stierf ze. En zelfs bijna 10 jaar na dato mis ik haar nog weleens. Nooit zo'n chagrijnende mopperkont als kat gehad.

Zal er geen topic over openen... maar het is hier op moment van schrijven -12 graden.
En ik vind het echt zo zwaar ruk voor de daklozen en ook alle dieren die buiten zijn. .

Zag net een veldmuisje rennen over het terras omdat ik de vervelende gewoonte om te roken heb... buiten.
Het is zo koud. Heb stiekem de keukendeur op een kier gezet.
Mocht er wat binnenkomen dan jaag ik dat met beter weer wel terug naar buiten.

quote:

Op zondag 28 december 2008 22:58 schreef Stali het volgende:
Zal er geen topic over openen... maar het is hier op moment van schrijven -12 graden.
En ik vind het echt zo zwaar ruk voor de daklozen en ook alle dieren die buiten zijn. .

Dat is de natuur hè, alleen de sterkere exemplaren overleven. .

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:01 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Dat is de natuur hè, alleen de sterkere exemplaren overleven. .

Jij bent een sterk en groot figuur met reserves en daarom mag jij vannacht best eens buiten slapen. .

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:05 schreef Stali het volgende:

[..]

Jij bent een sterk en groot figuur met reserves en daarom mag jij vannacht best eens buiten slapen. .

Ik beschik alleen niet over een pels hè. Bovendien mijn soort heeft een beschaving voort gebracht, aan het eind van de lijn tot nu toe waarvan ik leef en die dus naast stenen omhulsels, de cv heeft opgeleverd, een uiterst handige uitvinding als het zo koud is.

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:08 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Ik beschik alleen niet over een pels hè. Bovendien mijn soort heeft een beschaving voort gebracht, aan het eind van de lijn tot nu toe waarvan ik leef en die dus naast stenen omhulsels, de cv heeft opgeleverd, een uiterst handige uitvinding als het zo koud is.

Superieur aan alles he?
Maar Ollie zet je niet buiten natuurlijk. Ik mag het toch wel klote vinden voor die arme dieren buiten.
Paarden zonder dek, vogels, katten en ja, ook veldmuizen. Al Gore lijkt ze ook flink in de steek te laten met -12.

ach daniman toch
je hebt zo je best gedaan voor lacey. wat jammer dat het dan toch zo moet eindigen.
veel sterkte en wijsheid.

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:11 schreef Stali het volgende:

[..]

Superieur aan alles he?
Maar Ollie zet je niet buiten natuurlijk. Ik mag het toch wel klote vinden voor die arme dieren buiten.
Paarden zonder dek, vogels, katten en ja, ook veldmuizen. Al Gore lijkt ze ook flink in de steek te laten met -12.

Ik denk dat de notie superieur/inferieur niet geheel op zijn plaats is, wel dat de mens idd leerde om dieren en mensen te scheiden, aangezien dieren voor de mens nare parasieten met zich mee konden brengen.

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:14 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Ik denk dat de notie superieur/inferieur niet geheel op zijn plaats is, wel dat de mens idd leerde om dieren en mensen te scheiden, aangezien dieren voor de mens nare parasieten met zich mee konden brengen.

Jeezz.
Ik heb toch maar topic geopend. Want dit is in memoriam en gene discussie.

quote:

Op zondag 28 december 2008 23:22 schreef Stali het volgende:

[..]

Jeezz.
Ik heb toch maar topic geopend. Want dit is in memoriam en gene discussie.

Dankjewel, ik vind deze discussie hier namelijk helemaal niet op z'n plek.

Mooi topic

Op de goudvissen na heb ik twee huisdieren die overleden zijn.

De eerste was Lucky, mijn hangoorkonijntje.
Het was geen lieverdje en je kon hem niet echt aaien of op schoot nemen, maar verder was hij net een hond.
Kwam elke ochtend naast mijn bed bedelen om een boterham die hij zo lekker vond, want ja, hij liep vrij door het huis heen. Meneer kon zelf zijn kooi open maken en zelfs slotjes waren niet genoeg om hem binnen te houden, dus hebben we dat maar opgegeven

Toen we gingen verhuizen van een bovenwoning naar een benedenwoning mocht hij lekker in de tuin struinen
Mooi buitenhok gekocht waar hij eigenlijk alleen 's avonds in moest, wat hij eigenlijk heul niet leuk vond

Op een avond in februari kon ik 'm nergens vinden en ben ik gaan zoeken. Scheel als ik was zag ik niet dat 't arme beest naast zijn kooi lag, dood..
De dag ervoor was hij blijkbaar al wat ziekig, want toen kwam hij even op schoot zitten, zomaar

Heb helaas geen foto's van hem

Hij is toch een jaar of 7 geworden


Sushi, ons kleine krengetje dat langzaam bij begon te draaien is in maart van dit jaar overleden
We hadden twee asielkatjes uit een hokje gehaald en geadopteerd, Cato en Sushi.
Cato wende heel snel, maar Sushi bleef onwennig, bang en vals.. hij viel ons uit het niets aan, plaste het huis onder en wij waren ten einde raad.
Net toen hij begon te wennen, we hadden toch besloten hem wéér een kans te geven en ineens draaide hij bij , werd hij ziek.
Na een antibiotica kuur knapte hij wel wat op, maar zodra die afgelopen was stortte hij weer in.

Op 31 maart 2008 is hij overleden, nog geen half jaar oud
De mensen van het asiel waar we hem hebben laten cremeren zeiden dat hij uberhaupt niet gezond was. een hartaanval had gehad en zijn balletjes nog niet eens waren ingedaald een katje met 't syndroom van down dus

Ik mis 'm nog steeds wel, al hebben we nu een andere leuke deugniet erbij, Sushi was toch sushi, toen hij eenmaal bijgedraaid was en doorhad dat wij hem niets zouden doen

Ik mis mijn Meneer Bo...

Meneer Bo kreeg ik toen ik elf was. Op een zaterdagmiddag moest ik naar een verjaardagsfeestje en net voordat ik ging, gaf mijn moeder me een zak voer. Ik ; Mijn moeder: Verassing!! en in haar jas had ze een klein rood katertje. Meneer Bo kwam uit een nestje van een bevriend stel van mijn moeder en had al een hele reis meegemaakt; moederpoes was per ongeluk ingesloten in de vouwwagen onderweg naar in Italie en ze had tijdens de reis 2 kittens gekregen. Gelukkig was de familie weer terug in Nederland en mocht Meneer Bo bij mij wonen.

16 jaar is hij mijn maatje geweest. Bij 8 jaar ging zijn vacht er wat spieterig uitzien en gingen we naar de dierenarts, hij bleek erg nierfalen te hebben; zijn nieren werkte nog maar 3 a 5% en hij moest op niervoer. Uiteindelijk heeft hij het nog 8 jaar volgehouden

Helaas ging het begin 2007 minder met hem. Hij wilde niet meer eten en drinken.. uiteindelijk is hij 1e paasdag 2007 overleden en heeft hij een mooi plaatsje gekregen onder een struik met bloemen in een hoek van de tuin.

Meneer Bo 1992 -2007 Ik mis je...

Oe, dit topic is precies wat ik zoek.
Ok, sorry. Even wat cynisme als coping mechanisme...


Even serieus nu. Precies 2 weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Kaya. Het was op, het was klaar en het moment was daar en precies goed. Na die mooi middag op het strand heeft ze waarschijnlijk een virusje opgelopen en ging ze aan de diarree (inclusief rode bonus). Een keer of 15 per dag / nacht in de poep-houding, de roofbouw van het strand plus de beroerde fysieke gesteldheid die ze al had en op zondag kon ze niet meer omhoog komen. Als ze eenmaal liep dan leek het mee te vallen maar als deze jongedame niet naar haar etensbak wandelt klopt er toch iets niet helemaal. Maandag in de ochtend gebeld om te kijken wat we nog konden doen (het scheen toch te heersen op dat moment en ze leek bijna geen pijn te hebben), wel alvast "de" afspraak gemaakt maar toch nog even aangekeken. Als snel bleek in de latere middag dat je kon aankijken tot je een ons woog want er zat geen verbetering in...

Op dinsdag nog naar het veld van een kennis met een hondenschool geweest waar ze nog even lekker gescharreld heeft met haar beste vriendinnetje. Tijdens de terug-rit naar huis lag ze half op schoot voor wat minder druk op haar voorpoten, keek ze ineens heel guitig naar boven en bedacht ze dat het wel leuk was om me te zoenen. *Slik* Verder is ze nog even "boos" geworden op de dierenarts toen hij binnenkwam maar, na een lekker wc-rolletje met inhoud (ja, zelfs op het laatst heeft ze moeten "werken" voor haar eten) ter afleiding, is ze zelf op haar kussen, onder de kerstboom en met een huis vol kaarsjes, gaan liggen. En daarna hebben we afscheid genomen en haar laten inslapen. Eindelijk vond ze haar rust en was ze heerlijk warm en ontspannen. Alles klopte die dinsdag en alles viel op zijn plek. Het was nogmaals echt het juiste moment om deze stap te nemen. Hoe enorm verdrietig ook.

Het is wel ernstig vreemd: geen wandelingen meer, nog steeds die split-second dat als de deurbel gaat dat je een blaf verwacht en vooral geen pret-ogen als je de hoek van de kamer omloopt. Af en toe een weg-trek-momentje maar als ik aan alles denk wat we hebben meegemaakt, wat ze voor goeds te weeg heeft gebracht voor mijn gezondheid en wat ik voor fantastische mensen die haar hebben geprobeerd te helpen heb mogen ontmoeten dan kan ik niet anders dan blij zijn met de, zij het korte 4-en-een-halve jaar, die we samen hebben doorgebracht.

Ja, ze heeft me bijvoorbeeld meermaals het bloed onder de nagels vandaan gehaald toen ze de eerste 3 weken van de cursus alles afblafte wat met 4 poten en een staart maar in de buurt kwam. Maar dat weegt absoluut niet meer op tegen alle momenten dat ze me na verloop van tijd steeds meer verraste met wat ze geleerd had en zich wel flexibel opstelde, alle wandelingen in de polder, alle spoortjes die we uitgelopen hebben en geweldige TTouch-sessie die we hebben gehad waarin ze heerlijk ontspande. Zeker de laatste 2 wandelingen op een besneeuwde hei in Blaricum en het strand van Noordwijk zullen altijd extra speciaal blijven.

Ik kan trots op haar zijn op alles wat ze geleerd heeft en ook op hoe kranig ze zich heeft geweerd en geprobeerd heeft zich goed te gedragen ondanks zo'n beroerde gezondheid. Het is gewoon eeuwig jammer, en stiekem en beetje frustrerend, dat waar we samen 2 jaar geleden aan zijn begonnen niet hebben kunnen afmaken. En dan vooral in de zin van dat het haar gezondheid zou verbeteren. Maar het is voor haar beter zo. Zo'n levendig, vrolijk en eigenwijs hondje moet je op een gegeven moment niet meer lastig vallen met een beroerd lichaam waardoor ze alleen maar gefrustreerd raakt. Ik weet zeker dat dit weer een begin is van een nieuwe en een net zo mooie periode.


Zo, als dat geen In Memoriam is dan weet ik het ook niet meer. Lucht wel weer op, dat wel. Rest mij niks anders dan nog wat laatste foto's van Kaya te laten zien. Een paar van dinsdag en een paar van hoe ik me haar herinner: vrolijk, karaktervol, met humor en het is altijd een Spaans hondje gebleven dus ook nog zonnig. En ik denk dat ik af en toe nog wel wat foto's van andere honden waar een ik foto-shoot mee heb gedaan zal laten zien in het centrale foto-topic.

Wat een mooi topic

Oh Kaya
Ik wist niet dat ze er niet meer is
Wat zal je haar missen, dat markante ding.

quote:

Op dinsdag 30 december 2008 21:54 schreef P_B het volgende:

Even serieus nu. Precies 2 weken geleden hebben we afscheid moeten nemen van Kaya.
[ afbeelding ]

Oh mooie Kaya
Wel fijn dat ze nu haar rust heeft. Mooie karakteristieke Kaya zal niet snel vergeten worden Sterkte P_B!

mijn parkiet is dood
hij was al een hele tijd ziek, een soort van epilepsie, maar volgens de DA kon dat verder lichamelijk geen kwaad

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 11:16 schreef Schunckelstar het volgende:
mijn parkiet is dood
hij was al een hele tijd ziek, een soort van epilepsie, maar volgens de DA kon dat verder lichamelijk geen kwaad

[ afbeelding ]

Wat zielig
Maar is hij echt dood gegaan aan de epilepsie?

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 18:20 schreef senesta het volgende:

[..]

Wat zielig
Maar is hij echt dood gegaan aan de epilepsie?

tja, weet het natuurlijk niet zeker, maar verder was er weinig aan te zien/merken....
het ging de laatste dagen juist weer wat beter dacht ik

Crockett, 18 jaar heb ik van hem mogen genieten. Hij was zeer eenkennig, alleen ik mocht 'm eigenlijk aaien. Ik gaf hem altijd kusjes op zijn kop en dan kopte hij terug.

In 2004 moest ik hem laten inslapen nadat bleek dat hij maagkanker had. Ik mis hem nog steeds, hoewel ik nu ook alweer bijna 4 jaar erg blij ben met Harry en Loes. Crockett zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben.





Tv gids moest altijd dood




een van de laatste foto's die ik van hem gemaakt heb


Rust zacht lieve Crockett

Mijn lieve Igor.... may he rest in peace

quote:

Op zondag 4 januari 2009 14:13 schreef BarraCupraCuda het volgende:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Mijn lieve Igor.... may he rest in peace

wat een mooi beest

Mijn lieve Bas,het is al weer 5 jaar geleden dat we hem hebben laten inslapen,hij was 18 jaar en echt helemaal op.Maar soms kan ik em nog heeeeel erg missen,dat hondje was alles voor me,mijn beste vriendje en was er altijd voor me,ook toen m'n ouders uit elkaar gingen,hij heeft me zo vaak getroost.Wat heb ik een verdriet gehad toen ie was overleden,ben er echt ziek van geweest.Nu heb ik ook 2 schatjes die ik absoluut niet zou willen missen,ik hoop dat ze net zo gezond door het leven gaan als Bas en ook zo oud worden.Maar Bas was wel echt een heel speciaal hondje...

quote:

Op zondag 4 januari 2009 19:19 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

wat een mooi beest

ja he hij was een schatje... ik mis hem na 1.5 jaar nog steeds

Wat een mooie foto's allemaal! Zit altijd met tranen in mijn ogen als ik de verhalen lees en foto's zie..
Zelf heb ik bijna 2 jaar terug in Maart mijn grote liefde in moeten laten slapen. (Siberische husky)
Had haar als cadeau (mooier en waardevoller kan niet voor mij) gekregen van mijn ouders toen ik 5 jaar werd, was dus echt samen met haar opgegroeid en we waren samen ook echt 1. Verschrikkelijk toen dat moment er aan kwam, was toen echt ff radeloos zeg maar. Heb het er nu nog steeds super moeilijk mee.
Rust zacht mooie beestjes en sterkte voor de baasjes!

Ik was 10 en we gingen eindelijk in een huis wonen dat groot genoeg was voor een poes. Eindelijk mocht ik een poes uitzoeken in het asiel. Eindelijk!! We kwamen binnen en daar lag ze, in een hokje lag ze heerlijk te slapen. Haar vacht kwam door het deurtje heen en dapper als ik was durfde ik haar heus wel te aaien gedurende een halve seconde. Maar ik wist het meteen, dat was MIJN poes! Toen er een verzorgster binnen kwam stond er ineens een ander stel voor ons wat MIJN kat ook wel wou. Het was de eerste keer in mijn hele leven dat ik mijn mama voor zag dringen, wij moesten en zouden deze poes krijgen! En zo gebeurde het.

Thuis werd poes Sara snel omgedoopt in poes Mopsie en ze leek al snel helemaal op haar plek. Binnen een half uur zat ze op schoot te spinnen alsof haar leven er van af hing. Vanaf dat moment waren wij onafscheidelijk. Als ik thuis kwam uit school werd ik begroet door een harde knal (poes die van de trap sprong) en een snoetje aan de bovenkant van de andere trap. Pas wanneer we elkaar een neusje hadden gegeven mocht ik verder lopen. Wij waren twee handen op een buik, we spande samen tegen mijn moeder en waar ik ging, ging poes. Uren heeft poes zich vermaakt op de rommel zolder; als ze weer beneden kwam zaten de spinnenwebben in haar oren en staart. Mijn allerliefste avonturier
Ik verhuisde naar Deventer om te gaan studeren en het duurde een week voordat poes ook hierheen kwam. Wat een verschrikkelijk lege week was dat! Geen poes op mijn bed, geen poes onder mijn deken, geen poes. Waardeloos! Ik was dolgelukkig toen we genoeg hadden uitgepakt en we poes konden ophalen van mijn mama.

Gister kwamen we thuis en was poes zo verschrikkelijk duf. We gingen naar bed en poes wou niet bij ons op bed. Best een beetje vreemd. Vanochtend was poes ook nog duf, ze kreeg ineens een soort aanval. Stond te trillen op haar pootjes en haar ogen leken wel uit hun kassen te knallen. Verschrikkelijk gezicht. We zijn net terug van de dierenarts en die heeft mijn aller liefste Mopsie in laten slapen. Er was beginnen meer aan, alles wat kapot kon was kapot.

Na 11 prachtige lange jaren, waarin we samen zoveel deden en waarin zij zoveel voor mij heeft betekend neem ik vanavond afscheid. Dag allerliefste schat van me Je blijft voor altijd de liefste poes op de hele wereld. Over 3 dagen zou je 15 zijn geworden. Het is goed zo, Ik hou van je.

Fha , wat een mooi verhaal, wat een mooie foto, heel veel sterkte!

Wat een mooi verhaal, en dan zo'n verdrietig einde. Tot ziens lieve mooie bananendoospoes.

vreselijk voor je Fha.
gelukkig heeft mopsie een heel fijn leven bij jou gehad!
sterkte de komende tijd!
en wat een lieve foto

wat sneu en wat mooi en

sterkte Fha

wat een mooie verhalen hier

quote:

Op maandag 23 maart 2009 22:16 schreef motorbloempje het volgende:
wat sneu en wat mooi en

sterkte Fha

quote:

Op maandag 23 maart 2009 22:12 schreef BarraCupraCuda het volgende:
vreselijk voor je Fha.
gelukkig heeft mopsie een heel fijn leven bij jou gehad!
sterkte de komende tijd!
en wat een lieve foto

quote:

Op maandag 23 maart 2009 21:47 schreef Cat22 het volgende:
Wat een mooi verhaal, en dan zo'n verdrietig einde. Tot ziens lieve mooie bananendoospoes.

quote:

Op maandag 23 maart 2009 21:20 schreef oh-oh het volgende:
Fha , wat een mooi verhaal, wat een mooie foto, heel veel sterkte!

Dankjulliewel allemaal erg stil hier in huis, gelukkig mag ik zo naar school (dat ik dat ooit zou zeggen )

Helaas moet dit topic weer een kick krijgen.

Sietske: 4-4-'96 / 16-6-'09


Ik heb mijn jeugd doorgebracht in een dorp en de katten van de boerderij tegenover ons brachten ons graag een bezoekje. Zo ook een inmiddels hoogzwangere poes die regelmatig langskwam voor een hapje. Op 3 april 1996 mocht ze s’avonds even binnenkomen voor wat extra verwennerij en toen braken PLOEP de vliezen. Ik heb net zolang bij mijn ouders gebedeld totdat ze binnen bij ons mocht bevallen.
Poes werd met mandje, water en lekker voer ondergebracht in een kamer voor de nacht. De volgende ochtend ging ik vol verwachting kijken in het mandje. Geen poes! Al snel bleek ze in de muurkast te liggen en daar, bovenop de oude schoenen, bevallen te zijn van 3 kittens, een rode, een cyperse en een lapje. Het lapje had precies dezelfde witte streep op haar dij als haar moeder.

Het jonge gezin werd ondergebracht in een schuurtje in onze tuin en flink verwend met lekkere hapjes en knuffels. Het lapje bleef wat achter in de groei, dus werd regelmatig mee naar binnen genomen voor extra eten. De rode kater en cyperse poes vonden een nieuw huisje, maar niemand kwam voor het lapje. Omdat één van onze andere katten inmiddels verdwenen was, mocht ze na veel gebedel van mijn kant bij ons komen wonen. En we noemden haar Sietske.

Een jaar later kwam er nog een kat bij, van een nestje van dezelfde moeder. Samen hebben ze verschillende jaren de omgeving onveilig gemaakt en menige muis en zelfs konijnen gevangen. Sietske was een echte buitenkat en kwam zelden binnen. Maar als het winter was, was een plekje bij de verwarming en een warm bedje toch wel erg fijn.

Kleine meisjes studeren af en gaan de wijde wereld in. Al snel vond ik een baan en ging 60 kilometer verderop wonen. Zonder discussie verhuisden Siepke en Sietske met me mee.
Met de voorwaarde dat ze terug mochten naar mijn ouders, als ze het buitenleven echt gingen missen. Maar ze pasten zich wonderwel aan en zijn mee verhuisd van mijn eerste een-slaapkamerwoning naar een groter appartement waar ze een eigen kamer hadden. Helaas werd Siepke ziek en op 10 jarige leeftijd overleed hij aan darmkanker.
Inmiddels was Sietske een echte binnenkat geworden en werd ook veel aanhankelijker. Zo af en toe kwam ze zelfs op schoot zitten en regelmatig meldde ze zich voor krabbeltjes. Haar favoriete plek was haar buik(je), ze kon hele tijden liggen rollen en spinnen, en maar kneden met die pootjes!
Een kat alleen vond ik ook zo eenzaam en ik miste mijn schootkat Siepke, dus Naartjie (8 weken oud) deed zijn intreden. Dat was even wennen voor Siets, zo’n klein druk mormel! Maar toen de puberstreken er vanaf waren tolereerde ze hem wel.
Inmiddels was ik verhuisd naar een woning met een tuin, dus ze konden lekker buiten wandelen en zo af en toe werd ik getrakteerd op een muisje.

Siets werd wat magerder en zat niet lekker in haar vel. In augustus 2008 nam ik haar mee naar de dierenarts: nierfalen. De bloedwaarden waren erg slecht, hij gaf haar niet veel tijd meer. Met medicijnen en een dieet knapte ze wonderwel op, maar echt lekker vond ze al dat stomme eten niet. Doe mij maar wat in Naartjies bakje zit! Ik heb menig maal katten uit een verkeerde bak eten moeten plukken en moeten wisselen van dieetvoer. Maar in deze periode ontdekte ze pas echt dat op schoot zitten niet zo eng is als gedacht en dat je dan nog meer kriebeltjes krijgt.
In het voorjaar van 2009 weigerde ze weer eens een dieet en zag er slechter uit. Na wat pogingen om dan maar gedwongen wat eten naar binnen te krijgen ging ik terug naar de dierenarts die mijn bange vermoeden bevestigde. Siets was er slecht aan toe en zij gaf haar weinig kans. Vocht en medicijnen hielpen haar niet over de drempel heen, ze at nog steeds niets.
Ze had haar keuze gemaakt en ik respecteerde die. In de dagen erna werd ze elke dag wat zwakker en kon ze minder, maar spinnen kon ze nog steeds en kriebeltjes waren nog erg fijn.

Tot het moment kwam dat ook de kriebeltjes niet meer lekker waren. Ze trok zich steeds meer terug in zichzelf en ging op de vreemdste plaatsen liggen. Langzaam zag ik mijn meisje Sietske verdwijnen. Ze was op. Op maandag zijn een paar vrienden gekomen om afscheid van haar te nemen, ze stond het genadig toe, prinses die ze was. Ik had haar wel dood willen knuffelen (dat zou een prachtige dood zijn!) maar dat vond ze niet prettig. Die avond ben ik dus maar regelmatig heel dicht bij haar op de grond gaan liggen en heb haar kopje gekrabbeld. En werd soms zowaar beloond met wat gespin. Die nacht wilde ze graag nog in de tuin wandelen waar ze die ochtend haar laatste zonsopgang heeft gezien.

Op dinsdagochtend 16 juni werd ik wakker met het liedje van Blof in mijn hoofd: Ik ben met haar naar de dierenarts gegaan die haar zachtjes heeft in laten slapen.
Thuis heb ik haar in een doos gelegd, lekker opgekruld met haar staart over haar neus, zoals zij het liefste lag. En uiteraard op een tv gids, mevrouw was altijd gek op papier.

Ze heeft een mooi plekje in de tuin gekregen, in een hoekje, waar ze zo graag vogeltjes zet te kijken en vlakbij de schutting, die ze met haar nageltjes al gemarkeerd had. Hoe kun je zo'n verzoek weigeren?

Dag lieve, mooie, eigenwijze, statige prinses. Dag zusje! Ik heb 13 prachtige jaren met je gehad. Geef je je broertje Siepke een kopje van mij als je hem ziet?
Ik mis hem nog steeds en ik zal jou ook ontzettend missen! Tienduizend op je kopje!

Hartverscheurend..

Cat, wat een mooi leven heeft ze gehad bij jullie / jou.
Ik vind het niet hartverscheurend, ik vind het prachtig, je vertelt het zo mooi.
( Toch zit ik hier op mn werk stiekem een traantje weg te pinken hoor )

wat een mooi beest en wat een mooi verhaal

sterkte

Mooi verhaal...Siets heeft een heerlijk leven en een katwaardig einde gehad.

Sterkte

Wat heb je het leven van Sietske mooi verteld, Cat. Ze heeft het fijn gehad.

Veel sterkte, meissie.

Sterkte.

Wat een mooi stukje, sterkte Cat!

Wat een prachtig verhaal over Sietske Sterkte met het verlies, Cat...

Cat

Cat, Siets haar verhaal is zo prachtig en vol liefde, je hebt het goed gedaan

Ah cat veel sterkte. Je hebt er goed aan gedaan.

Dank jullie wel.
Nu ik het zo terug lees is het wel een lel tekst geworden. Ik moet nog een paar spulletjes (vooral voer) opruimen die echt van haar waren. Maar daar wacht ik nog even mee. Niet alles hoeft in een dag.

Ow Es, wat erg voor je..

Maar fijn dat ze zo'n superleventje bij je heeft gehad, heel veel sterkte de komende tijd..

quote:

Op dinsdag 16 juni 2009 12:54 schreef Cat22 het volgende:
Dank jullie wel.
Nu ik het zo terug lees is het wel een lel tekst geworden. Ik moet nog een paar spulletjes (vooral voer) opruimen die echt van haar waren. Maar daar wacht ik nog even mee. Niet alles hoeft in een dag.

Niet alles hoeft meteen inderdaad Zo ruimde ik de kattenbak pas op toen hij toch wel echt heel erg begon te stinken..

Heel veel sterkte!

quote:

Op zondag 4 januari 2009 19:17 schreef TheDenialTwist het volgende:
[ afbeelding ]

Ook mijn grote probleem met ratjes helaas...
Ze zijn zo pienter en leuk dat ze eigenlijk 20 zouden moeten kunnen worden...
Maar helaas is de koek meestal wel op als ze 2 zijn...

Heb er nu 5, waarvan 1 van 25 maand en die zit nog vol energie.
Moet ook wel want Beer jaagt hem het hele hok door soms

Pfff...wat een mooi en verschrikkelijk verdrietig verhaal. Sterkte Cat22!

vandaag is fok's eerste soopkip hepie over de regenboogbrug gegaan.
ze was al een paar dagen ziek en leek aanvankelijk weer op te knappen.
tot gisteren.
ineens ging het hard en vandaag gaf ze het op.

wat hebben we van heep genoten. zowel van dr eitjes (ze was al een paar jaar met pensioen) als dr enorme ego. als kleinse kipje van het toom de baas zijn over zelfs een brahma die drie keer zo groot is als jijzelf, daar moet je gewoon een enorm ego voor hebben.
moet ik er wel bijzeggen dat die grote dikke logge brahma heep dr slapie was. ze sliep tot rosa overleed altijd onder de grote vleugel van rosa, zo lief
rosa is een paar maanden geleden overleden en nu dus ook de kleine heep.
nu zijn hepie en hepie weer samen in de kippenhemel
want die bestaat vast !

dag lief heepje


De enige echte Kippensoop!!

RIP Hepie. Genoten van de soap.

Dahaag Hepie! Ik heb genoten van de kippensoap. Nu kun je weer lekker onder Rosa's vleugel kruipen.

ik ga haar straks begraven in een hoekje in de tuin.
ik wil graag een toepasselijke plant op dr grafje plaatsen, maar ik weet niet zo goed wat.
het moet wel toepasselijk zijn.
ik zat zelf te denken aan een eierplant, maar is dat een vaste plant?

quote:

Op woensdag 22 juli 2009 19:41 schreef lady-wrb het volgende:
ik ga haar straks begraven in een hoekje in de tuin.
ik wil graag een toepasselijke plant op dr grafje plaatsen, maar ik weet niet zo goed wat.
het moet wel toepasselijk zijn.
ik zat zelf te denken aan een eierplant, maar is dat een vaste plant?

Is niet echt wat je bedoelt, maar toen wij mijn kat gingen begraven, heb ik er een cirkel met witte vierkante keien bovenop gelegd, met daarin witte ronde kiezelstenen, om de leegte te illustreren die dat beest heeft achtergelaten...

Als je alleen een plant neerzet waar dat beestje ligt, dan 1: valt het een beetje in het niet bij alle andere planten in de tuin, en 2: komt er straks ook wel weer onkruid etc omheen en moet je het voortdurend bijhouden.

Hier dan nog maar even mijn Bassie neer zetten.

5 jaar geleden kreeg ik een lief klein hompje cavia van een kennis.
Eerst heel verlegen en nogal bangig. Later trok dat allemaal weg en werd het een heus vriendje.
Hij was heel avontuurlijk ingesteld en vond het prachtig om achter je aan door het huis te dribbelen. Even op schootje kroelen was natuurlijk ook feest. Als je thuis kwam na een dag hard werken stond meneer tegen de tralies vrolijk naar je te piepen, zodra hij een aai over zn neus kreeg was hij weer stil. Niemand kon hem passeren zonder vrolijk begroet te worden. En hij hield nooit op met piepen tot hij die aai over zn neus gehad had.

Smorgens rond 8.00 was in zijn oogjes voedertijd. Dus meneer trok zn strotje open en gilde het hele huis wakker. Waar we niet altijd blij mee waren.... Maar hij kreeg zn eten en je hoorde hem niet meer. Totdat de koelkast open ging en er zakjes kraakten. Weer ging dat strotje aan de slag helemaal blij omdat hij wist dat er wat lekkers aankwam.

Hij was dol op aandacht, kroelen, meelopen, hij wilde altijd bij je zitten, foto's alles was leuk. Vooral mn andere cavia Simply vond hij helemaal geweldig. Alleen vond Simply hem niet leuk. Simply beet Bassie elke keer tot bloedens toe als ze even samen los liepen. Maar Bassie gaf niet op. Na 4.5 jaar worstelen met de oude knorrepot kon hij eindelijk gezellig bij Simply in de kooi. Uiteindelijk zijn ze nog dikke maatjes geworden ook.

Altijd was hij gezond. Tot die ene avond een maand geleden dat hij zn geliefde avondsnackje niet wilde eten. Hij zat zielig in een hokje dicht tegen Simply aan. Hij was gewoon niet lekker. Nog heel even op schoot, kijken wat er aan de hand is, en hij likte mn hand af. Iets wat ie nog nooit eerder had gedaan.

Terug bij Simply gezet, en toch maar naar bed gegaan. Toen ik wakker werd was hij dood. Hij heeft volgens mij niet heel erg geleden. Toen ik hem vond was hij al een paar uur dood.

Ondertussen wonen er 2 nieuwe cavia's in Bassies oude hok. Maar toch mis ik die kleine opdonder nog steeds. Ik heb nog nooit een cavia gehad die iedereen wist op te vrolijken met even piepen en die zo een allemansvriendje was.

Rust zacht klein vriendje van me.




[ Bericht 5% gewijzigd door Queen_Minny op 24-07-2009 00:51:08 ]

Aah, ik mis onze Dana nog steeds.
Ze was zo superlief. Werd vaak ziek, maar kwam er altijd weer bovenop.
Tot ze 13 was en heel erg ziek werd. Ze ging in zo'n korte tijd zo hard achteruit .
Je zag haar echt lijden, het brak mijn hart om haar te zien.
Ze was net 14 toen we haar hebben laten inslapen, nu 2,5 jaar geleden maar ik mis haar nog steeds.
Ik kon er niet bij zijn toen ze haar lieten inslapen, want ik had een examen . It sucked.
's Ochtends voordat ik wegging heb ik haar geknuffeld en moest ik zo hard huilen .
Wetende dat het de laatste keer zou zijn dat ik haar zou kunnen zien..

Rust zacht lieve Dana .

Knuffel kwam samen met Punky bij ons. Knuffel werd geschat op een jaar of 3 en Punky was een maand of 5. Ze waren ziek, vies, mankeerden van alles en hadden een strippenkaart voor de dierenarts. Maar lief dat ze waren, lief . Naarmate ze opknapten ontfermde grote baas Knuffel zich over kleine dikzak Punky.. Wassen, spelen, klieren, het waren 2 klauwen op 1 buik. Knuffel deed zijn naam eer aan, Knuffelen kon ie als de beste. Schreeuwen ook, heel goed. Zijn miauw was geen typische die je verwacht van een kat, het was een snerpende piep die je uit duizenden herkende. Als hij weer eens de confrontatie aanging met een willekeurige kater in de buurt was meteen de hele iedereen op de hoogte. Over hoogte gesproken, hij kon niet hoog genoeg zitten. Van bomen tot daken, het dak van ons huis welteverstaan. Ik werd ook geregeld wakker met een slapende knuffel op mijn rug of buik, zolang er warmte, aandacht en liefde was, was Knuffel er.
Vorig jaar, 3 januari wil ik samen met mijn moeder op nieuwjaarsbezoek bij opa. Rond 18:00 loop ik richting mijn auto, hoor een auto voorbij rijden en hoor wat gestommel. Ik draai me richting de straat en zie Knuffel onder de auto vandaan rollen. Ik zie hem spartelen en met een paar seconden is het gedaan. Ik denk nog vaak aan zijn onbezonnen gedrag en zijn rare streken. Hij was er een uit duizenden

Knuffel..wat een schitterend beest

Skaai, wat akelig om dat te moeten meemaken!

Sanne.
Ergens in juli/juli 1991 opgehaald bij een kennel, ik was 9. Een klein bruin prupke met blauwe oogjes en een rond, roze buikje en roze voetjes.
Je stond in een grote doos in de kamer. De eerste nachten heb je gehuild, het was zo moeilijk om je er niet uit te halen en je mee te nemen naar bed. Mijn slaapkamer grensde aan de woonkamer en je gehuil ging door merg en been, maar anders zou je nooit alleen kunnen slapen.


Je werd al snel ziek. Binnen een paar dagen al. Ik weet niet meer wat je mankeerde, het is al zo lang geleden. Je buikje was rond en je was echt niet lekker, lag zielig in een hoekje terwijl puppy's horen te huppelen en te spelen en te springen. De dierenarts wilde je even ter observatie houden, hij was bang dat je het niet zou redden. Gelukkig knapte je weer op en ben je een 'onverwoestbare' hond geweest. Ook al had je veel medische problemen (epilepsie, blaasontstekingen, baarmoederontsteking, weet ik veel wat allemaal), je kwam er altijd weer bovenop.

Sanne 1 jaar!


Ik ging vaak met je het bos in, met een vriendinnetje en haar hond. Je was een eigenwijs kreng, de mensen van de puppycursus werden gek van je en ook de vervolgcursus haalde niet zo heel veel uit. Maar die andere hond luisterde wel en daar liep je vol bewondering achteraan. Je was dol op het bos en de hei, en gelukkig woonden we een paar minuutjes rijden van de hondenuitlaatplek vandaan, waar je vrijwel elke avond mocht losrennen om lekkere luiers uit de struiken te vissen en paarden/hondenkak te eten. M'n moeder kwam regelmatig kokhalzend thuis omdat je weer in een luier had gerold.
En soms ondernam je nog een dappere poging tot jagen, maar aangezien je liever lui dan moe was, waren de muisjes, konijntjes en vogeltjes allang weg voor jij besloten had de achtervolging in te zetten. Apporteren was ook geen hobby. Je rende wel achter de stok of bal aan, maar je gaf de zoektocht snel op en dan mochten we zelf naar de bal zoeken. Of je vond de tak wel, en dan ging je er midden op de hei op liggen knagen, in plaats van dat je hem terug bracht. Er zijn heel wat tennisballen doorheen gegaan op de hei .

Je was niet zo'n grote fan van andere hondjes. Je was als kleine Sanne een paar keer gegrepen door een bouvier, niet eens dezelfde, dus daar liep je dan ook met een grote boog omheen. Herders vond je ook niet zo'n succes.
Maar golden retrievers? Daar was je helemaal idolaat van. M'n oom en tante hadden een golden retriever en jullie konden het heel goed vinden samen. Dus elke keer als er ergens een retriever liep, ging jij eropaf. Kleine kefhondjes en puppy's vond je niet zo'n succes, ook daar liep je vaak met een boog omheen. Maar hondjes van je eigen grootte vond je dan wel weer leuk en je had op de hei aardig wat vriendjes. Je was erg populair bij de mannetjes, en dat opdringerige vond je maar niks. Meestal liep je gewoon weg, maar als ze je bleven bespringen joeg je ze met een goede snauw weg, je kon mooi duidelijk maken dat genoeg genoeg was en dat je geen zin had in gesodemieter.
Kinderen vond je prima. Je hebt nooit een vlieg kwaad gedaan. Toen je ouder werd liep je weg weg voor m'n neefje, hij was gewoon te druk voor je. Het liefst ging je dan boven op de slaapkamer liggen. Aan jouw lijf geen polonaise, en daarom heb ik het idee dat je mij ook niet zo heel lief vond. Ik wilde knuffelen en stoeien en jij was een beetje autistisch wat dat betreft, al heb je wel avonden lang op schoot op de bank gelegen en ging je op zondagochtend gewoon op me liggen in bed.

Je bent bijna 18 geworden. Je was zo dement als een deur, iedereen werd knettergek van je en wilde je achter het behang plakken. Ik moet toegeven dat ik soms ook uti de slof ben geschoten en een beetje ruw met haar ben omgegaan als je weer eens per se ergens naartoe moest wat niet mocht. Je kon geen keukenkastje of deurtje open laten staan of je zat erin. Je likte het schone bestek in de vaatwasser af, als we de deur naar de keldertrap openden, lag je al zowat onder de trap, als we naar de voordeur liepen dacht je dat je eruit mocht en bleef je de hele avond zieken dat je eruit moest. En eenmaal buiten deed je niks, wilde je alleen maar lopen. Je was de hele avond aan het ijsberen, simpel werd je ervan. Als er visite was, liep je ook alleen maar rondjes en te zeuren dat je eruit wilde. Iedereen werd er knettergek van.

In januari begon je in huis te plassen. Zomaar. Je was er een uurtje eerder uit geweest en je hurkte zo neer in de keuken. En het ging van kwaad tot erger. je liet het niet gewoon lopen, nee, je ging er mooi voor zitten.
Maar ja, je liep nog zo goed. Je sleepte soms met je rechter achterpoot, soms kwam je niet verder dan het fietspad en de volgende dag kon ik bijna een uur met je wandelen. Je vond het heerlijk buiten. Vorig jaar zomer heb ik nog anderhalf uur met je gewandeld omdat ik een beetje verdwaald was. je hinkte een beetje, je had het warm, maar ik kon je niet altijd bijhouden.



Je maakte zo'n groot deel van m'n leven uit in die 18 jaar. En ik denk nog steeds dat ik je hoor. Als ik in de keuken kom, denk ik nog steeds dat ik je overeind hoor komen onder de eettafel, en dan zei ik altijd: blijf toch liggen, oud wijf! En nu de achterdeur openstaat, denk ik haar nog steeds over de drempel te horen kachelen, de nageltjes over de stenen te horen.

's Avonds na het eten is de tafel afgeruimd en dan zijn we klaar, er hoeft geen hond meer te worden uitgelaten. Tussen de middag rond een uur of één, heb ik soms nog steeds de neiging om mijn schoenen aan te trekken om je uit te gaan laten. Als het regent denk ik, nee he, ik moet Sanne uitlaten.
In de dierenwinkel ren ik nog steeds hard langs de hondenkoekjes enzo heen. Die staafjes die je zo lekker vond en die stink-oren.

Eind februari kon je van de ene op de andere dag niet meer lopen. Zaterdagavond was ik alleen thuis met je en werd ik knettergek van je geijsbeer en ben ik op m'n kamer gaan zitten. Je had 's avonds nog in huis geplast en ik was kwaad op je geworden toen ik de vaatwasser aan het uitruimen was en je de schone borden aan het aflikken was. Ik heb je tig keer naar je plek gestuurd, maar je was hartstikke doof en dement, je snapte er niks van. Ik heb je opgetild en naar je plek gebracht. En nog een keer. En nog een keer. Maar het hielp niet. Uiteindelijk heb ik brokjes in je voerbak gedaan zodat je even afgeleid was en ik rustig m'n ding kon doen zonder dat ik steeds over je struikelde.

De volgende ochtend stond je niet meer op. We zetten je in de tuin om te poepen en te plassen en we moesten je achterkant vasthouden, je stond zo wiebelig op de pootjes.

's Nachts heb je de hele kamer ondergesmeerd, je had alles laten lopen. je kwam niet overeind, je kwam niet uit je eigen troep. De vloer zit vol met krassen waar je overeind wilde komen. je hebt de halve kamer doorgezwommen. En wij hebben niks gehoord. Helemaal niks. Maandag hebben we al vrij snel besloten dat dit het einde was. Misschien kon er wel weer een tijdelijke oplossing gevonden worden, vorig jaar had je immers ook een kleine beroerte gehad en veel pijn in je pootje. Toen was de dierenarts er niet en de invaller had haar een injectie gegeven en je liep weer als een kievit. je was zelfs even minder dement, leek het. je begroette ons weer als je thuiskwam en begon weer met je sok te spelen en met andere hondjes te spelen enzo.

Maandagmiddag ben je ingeslapen. Ik had eigenlijk gewild dat de DA bij ons kwam, maar ik weet niet waarom, maar dat kan niet. We waren de laatste van die dag zodat we alle privacy hadden. Hij had een briefje op de deur geplakt dat er niemand de wachtkamer in mocht komen zodat we in alle rust afscheid konden nemen. En toch ging het heel snel. In de wachtkamer begon je weer te lopen, van schrik omdat je de DA zo haatte. Even een opleving. We twijfelden allemaal of we wel de juiste beslissing namen, maar volgens de DA gebeurde dit bij alle honden, nog even een opleving. Je kon gewoon niet meer. het liefst wilden we natuurlijk dat je in je mandje in zou slapen, maar volgens de DA zou dat te lang duren en zou je nog te veel lijden. Dit was de beste manier.

Om zes uur ben je gecremeerd. We wilden eigenlijk de as uitstrooien over de hei en in het bos, maar je staat nog steeds in een busje op de vensterbank. We kunnen het gewoon niet over ons hart verkrijgen.

Ik mis je renspurts, je obsessie met ballonnen en mensen die door buizen toeteren. Hoe je elke middag rond een uur of één op m'n moeder wachtte in de tuin. Hoe je de autodeur van m'n vader leek te herkennen, hoe je heel dapper achter vlinders aan ging, hoe je mot kreeg met een pitbull en hoe goed je toch stiekem wel kon luisteren als je iets lekkers kreeg en hoe trouw je was. Urenlang over de geluidswal slenteren, je knuffelen in bed, want alleen bij mij mocht je op bed en vanuit mijn kamer kon je iedereen boven goed in de gaten houden.
Die keer dat je een paar uurtjes alleen thuis was en een diarree-aanval kreeg waarbij je het hele huis had ondergescheten, het liep langs de trap, het zat tegen de ruit en de luxaflex en ik kwam vorig jaar nog een veegje tegen toen ik m'n oude bankje wegdeed . Ik heb twee dagen niet op m'n kamer kunnen slapen door de lucht.
Iedereen vond je mooi en ik kreeg vaak te horen dat je op een vosje leek. En dan vroegen ze wat voor ras je was. Kruising cocker spaniel en schapendoes hadden ze ons verteld, maar volgens mij waren je papa en mama ook niet helemaal raszuiver . Een lekker mengelmoesje. Uniek.

Je was een eigenzinnig, eigenwijs, koppig en raar mokkeltje, mijn Sannenas .

En ik zit nu weer te janken.

Ik mis je nog elke dag, mijn vriendinnetje.













[ Bericht 0% gewijzigd door CherryLips op 06-08-2009 17:07:55 ]

Lap tekst, sorry .

quote:

Op donderdag 6 augustus 2009 17:01 schreef CherryLips het volgende:
Lap tekst, sorry .

Maar dat mag hier. Wat heeft ze een mooi leven gehad bij jullie. Ik kan me heel goed voorstellen dat je haar heel erg mist.

Skaai en de anderen, ook heel veel sterkte.

Wow Cherry, wat een mooi en uitgebreid verhaal.

Ik zou nog wel een hele lap kunnen schrijven .

Ik heb soms wel eens zin om een hond te lenen en een heel eind ermee te gaan lopen ofzo... Want ik ben echt kilo's aangekomen nu ik niet meer elke dag een stukje loop.

Wow CL; zit een potje met je mee te janken als ik je verhaal lees.

Sterkte!

Mijn lieve Daizje...op 16 September ben je al weer 2 jaartjes dood....
En nog in hetzelfde jaar (2007) zijn je vriendje, vriendinnetjes, en zusje ook naar jou toe gekomen....Tijgertje (kater), Pepito en Ibie..en je lieve zus Linzy

[ Bericht 21% gewijzigd door DjinN op 06-08-2009 21:56:34 ]

Rooie: 19-7-09 – 8-8-09

Na
- 20 dagen
- 126 flesjes
- 126 boertjes
- 100 helicopteroortjes
- 344 maaiende speelse pootjes
- 10.000 knuffels
- 100.000 spinnetjes

Is mijn dappere Rooie beebie er niet meer.

Ik heb je maar zo kort gekend, maar je hebt een grote impact op mijn leven gehad. Rooie kwam in de buik van mammapoes binnen via stichting Redcat, een opvangorganisatie voor zwerfkatten.
Moeder Yoko beviel op mijn bed van 4 katjes, Rooie was de oudste. Maar ook de kleinste. Na een paar dagen ben ik je gaan bijvoeden: elke 2 uur een flesje, dag en nacht. Later kon het om de 3 uur. Het ging met ups en downs en we zijn regelmatig naar de dierenarts geweest. Met medicijnen of een shot glucose krabbelde je weer op.
De laatste week werd je een echt katje, je oortjes en pootjes werden mooi behaard, je begon te spinnen en ging zelfs met me spelen op je onbeholpen kitten wijze.


Maar je bleef altijd achter bij de rest en als je wilde drinken bij moeder moest ik vaak scheidsrechteren. Flesjes geven deed ik graag. Ook al baalde ik soms van het nachtelijke opstaan, als ik jou dan zag smakken en je oortjes als kleine helicoptertjes zag ronddraaien, dan wist ik waar ik het voor deed.
Een paar dagen geleden vond je je flesje niet meer lekker. Ook een bezoekje aan de dierenarts bracht geen oplossing, je had geen zuigreflex meer en verzwakte elk uur. Het was hartverscheurend om je in je nestje te zien liggen, snelle ademhaling, moe en passief terwijl je broers en zus lekker rollebolden en heerlijk bij mamma lagen te smakken.

Je hebt 20 dagen gevochten lieve beeb, maar je lijfje was moe. En je moeder wist het ook. Waar ze normaal heel dichtbij kwam kijken wat ik met jou en dat flesje uitspookte, liep ze nu weg. Maar als ik je teruglegde werd je, net als je broers en zus, nog helemaal afgelikt en verzorgd.

Uiteindelijk ben je bij de dierenarts ingeslapen. Moeder heeft je als afscheid nog een keer helemaal afgelikt en mooi gemaakt. En nu lig je begraven in mijn tuin, zo'n dapper kereltje verdient een speciaal plekje.

En speciaal was je: ik wilde van dit opvang nest moeder en een kitten houden. En jij zou dat kitten zijn geweest....
Nu mag een ander broertje, samen met je moeder, bij me blijven wonen. Dan heb ik je toch nog een beetje bij me.
Een formele naam had ik je nog niet gegeven, omdat ik bang was dat ging gebeuren wat nu werkelijkheid is geworden. Maar ik had er stiekum wel al eentje. Net als mijn andere kat Naartjie, die ‘mandarijn’ heet in het Zuid-afrikaans, had ik jou die naam in het japans willen geven, mooie rode man.

Slaap zacht lieve rooie Mikan.

Ach wat spijtig Cat. Zo'n mooi beestje. Je kon niet meer dan je best doen.

@ Cat, mooi eerbetoon aan je kleine dappere rode mannetje
Wat een mooie naam heb je hem gegeven.
@ CherryLips, ik moest zo janken terwijl ik je verhaal over Sanne las, mooi dat je dat nog geschreven hebt. Wat een mooie lieve hond was ze, echt een om heel veel van te houden

Cat

Wat een prachtige naam Cat. Ik zit hier echt met tranen in mn ogen. Het is zo oneerlijk

Ach, arme rooie

Ons Juul is niet meer

Afgelopen vrijdagavond ging ze zoals gewoonlijk rond 23.00 uur op stap om ons 's ochtends als eerste weer te begroeten. Helaas was dit zaterdagochtend niet het geval. Na heel het weekend gezocht en geroepen te hebben wilde ik haar vanochtend aanmelden als vermist op de site van Amivedi... helaas stond daar een melding die ik liever niet wilde zien.

Ze was gisterochtend op de hoek van de straat (kruispunt) gevonden door een lieve mevrouw die haar van de weg heeft gehaald en in de berm heeft gelegd. Ze heeft er vanalles aan gedaan om ons te vinden, dus melding op Amivedi, Marktplaats etc..
Mijn vriend heeft haar vanochtend opgehaald en we hebben haar begraven in de tuin.

Maar god, wat is dit moeilijk

Rust zacht lieve, lieve Juul

quote:

Op maandag 10 augustus 2009 13:58 schreef -moppie- het volgende:
Ons Juul is niet meer

Afgelopen vrijdagavond ging ze zoals gewoonlijk rond 23.00 uur op stap om ons 's ochtends als eerste weer te begroeten. Helaas was dit zaterdagochtend niet het geval. Na heel het weekend gezocht en geroepen te hebben wilde ik haar vanochtend aanmelden als vermist op de site van Amivedi... helaas stond daar een melding die ik liever niet wilde zien.

Ze was gisterochtend op de hoek van de straat (kruispunt) gevonden door een lieve mevrouw die haar van de weg heeft gehaald en in de berm heeft gelegd. Ze heeft er vanalles aan gedaan om ons te vinden, dus melding op Amivedi, Marktplaats etc..
Mijn vriend heeft haar vanochtend opgehaald en we hebben haar begraven in de tuin.

Maar god, wat is dit moeilijk

Rust zacht lieve, lieve Juul

Heel veel sterkte moppie.

Wel heel goed van die mevrouw dat ze jullie niet in onzekerheid wilde laten zitten.

Moppie

Ach Moppie toch. Arme Juul. Heel veel sterkte.

Moppie, heel veel sterkte, op zo'n manier wil je je beestje niet verliezen.

Heel veel sterkte -moppie- Kan me voorstellen dat dit een vreselijke klap is...

Ach gos, heel veel sterkte moppie

Moppie, sterkte

gets

Heel veel sterkte

Vandaag mijn oude kat Daisy in laten slapen. Het kon echt niet meer, het lichaampje was helemaal op. Maar dat maakt het er niet minder naar om. Ze was zoveel afgevallen dat alle botjes uitstaken, ze woog denk ik nog maar een kilo of zo. Ze waste zich niet meer, dronk aper en kotste het meteen weer uit.
Gisteren begon ze naar adem te happen en toen was het duidelijk dat dit einde verhaal was.

Rust zacht, lieve Daisy.

Hou oud was ze?

Gecondoleerd....

14 al. Ze ging al maanden achteruit, echte ouderdomsverschijnselen. Maar sinds maandagavond was het te erg. Ben ergens ook wel opgelucht, want we zaten er al zo lang tegenaan te hikken. Maar zo'n laatste reis is toch wel slopend. Het arme dier probeerde met al haar kracht nog de mand een paar keer uit te komen en jankte zoals ze al tijden niet meer deed. Het is altijd zo naar dat je weet dat zij beseffen wat er gaat gebeuren.

Ik denk dat het eerder jouw interpretatie was dat ze het wist. De gang naar de DA is sowieso een traumatische gebeurtenis en door de adrenaline kan zelfs een ernstig verzwakte kat nog hele toeren uithalen.

Dag lieve Frits.

Mijn Fritsje, mijn kleine blonde dood, mijn eerste eigen hondje, mijn pokkepestchiwallie, onze Frips, Tits is er niet meer. Precies een maand voor zijn 10e verjaardag heb ik mijn mannetje laten gaan. Hij was moe en op en het ging zo niet langer.
Zijn hartje wilde niet meer, dus ik kon niet anders dan hem zijn rust geven.
Het was heerlijk om zijn lijfje voor het eerst sinds tijden te voelen ontspannen , ik heb hem heerlijk vastgehouden en hij is rustig ingeslapen.
Dayelle, Thessa en Karel, Chico, Billy en Kees waren erbij.
De hondjes wisten dat er iets was, ze waren zo rustig.
Ik heb hem naar huis gedragen, lekker tegen me aan.
Hij heeft nog even in zijn mandje op de bank gelegen en ik heb afdrukjes van zijn lieve kleine pootjes gemaakt.
Het was tijd om hem weg te brengen. In de auto lag ie lekker bij me in zijn deken, ontspannen en vredig.
Mijn kleine knorrie knorde niet meer.
In het crematorium kregen we rustig de tijd om afscheid te nemen.
De hondjes kwamen nog even alle 4 aan hem ruiken en liepen tegelijk weg.
Ik heb nog even met hem rondgelopen daar, hij lag zo lekker tegen me aan. En daarna moest ik hem afgeven en naar buiten lopen.
Dayelle was bij me , dat was zo fijn.
En nu zijn we hier zonder Frits.
Nooit meer mijn sleephout achter me aansjorren aan zijn flex…
Nooit meer spelen met Karel…
Nooit meer je gekef…
Nooit meer op je wachten als we naar buiten willen en je 6 keer roepen voor je komt…
Nooit meer blije kindjes die je mogen dragen op wandelingen…
Nooit meer iedereen aan het lachen maken met je gekke streken…
Nooit meer Thessa plagen…
Nooit meer wegkruipen achter Chico of veel te wild met Billy stoeien…
Nooit meer heerlijk op je mopperen…
Wat zal ik je missen vriendje.
Maar oh wat heb ik van je genoten, en veel mensen met mij.
Dag schatje!
Dank je wel dat je alleen maar met mij mee wilde als pup.

Fritsje toch...
Het is niet eerlijk dat we inmiddels alle twee iets in deze reeks hebben moeten schrijven. Maar je hebt het mooi gezegd, wat een mooie herinneringen!

oh-oh, wat vreselijk voor jou en de andere hondjes! Maar toch vind ik het fijn om te lezen dat Frits zijn rust heeft gevonden

Lieve kleine Frits,rust zacht mooi ventje.

Dag Frits... rust zacht

gecondoleerd

Sterkte oh-oh

dag lieve fritsje, rust zacht

oh-oh

sterkte

Veel sterkte

Oh-oh,

Ach oh-oh, de tranen rollen hier over m'n wangen.
Verdorie, arme Fritsje...

Frits.
Met je harem op het strand.
Ouwe zandkastelenpieser.
Rust zacht.



Oh-oh. Heel veel sterkte lieve schat.

Veel sterkte oh-oh

Sterkte Oh-oh.

Dag Fritsje

sterkte oh-oh

Dag Fritsje

Rust zacht lieverd

Ik weet nog wel dat we onze hond in moesten laten slapen na bijna 13 jaar.

Op 23 september 2004.

En de dag erna had iedereen het alleen maar over hoe erg het was en alles.

Wat kon mij die dikke Hazes nou schelen! Mijn hond was dood!!!

Lieve oh-oh,

Ik denk aan je en aan die eigenwijze, eigenzinnige kleine Frits. Hij heeft een geweldig leventje gehad bij jou en zijn hondenbroertjes. En een mooi afscheid, je hebt hem zo mooi onder woorden gebracht.

dikke kus

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 21:11 schreef oh-oh het volgende:
Dag lieve Frits.


[ afbeelding ]

Ik heb helemaal waterige ogen bij het zien van de prachtige foto en je verhaal erbij

Heel veel sterkte toegewenst oh-oh

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 18:53 schreef vosss het volgende:
Wat kon mij die dikke Hazes nou schelen! Mijn hond was dood!!!

Sorry maar ik moest even heel erg lachen! Inderdaad niet boeiend die Hazes.
vosss, natuurlijk is de dood van je trouwe hondemaatje veel belangrijker.

Harajuku, DuchessX, Juup, Makamba070, Marijkezwolle, Pure-Poison, Fha, Cat22, lady-wrb, Queen_Minny, verleiding, Skaai, CherryLips, moppie, oh-oh, Breathtaking, daniman, ferrari_rood, motorbloempje, Poeke, P_B, tonja en anderen: wat een verschrikkelijk mooie "in memorium" verhalen hebben jullie hier geschreven!

[ Bericht 7% gewijzigd door Pippi op 26-08-2009 00:33:00 ]

Lieve Oh oh. Wat een prachtig, ontroerend verhaal heb je daar opgeschreven. Sterkte meisje en dikke zoen!!

quote:

Op dinsdag 25 augustus 2009 23:26 schreef Pippi het volgende:

[..]

Sorry maar ik moest even heel erg lachen! Inderdaad niet boeiend die Hazes.
vosss, natuurlijk is de dood van je trouwe hondemaatje veel belangrijker.

Ja ik heb er ook hele verhalen over in mn hoofd zitten, maar ik ben niet zo goed in dat soort dingen vertellen.

Ik zal van de week eens kijken voor een foto van nikky (zo heette hij), een Cairn Terrier was ie

Hij leek hier op:

quote:

Op maandag 24 augustus 2009 21:11 schreef oh-oh het volgende:
Dag lieve Frits.

Mijn Fritsje, mijn kleine blonde dood, mijn eerste eigen hondje, mijn pokkepestchiwallie, onze Frips, Tits is er niet meer. Precies een maand voor zijn 10e verjaardag heb ik mijn mannetje laten gaan. Hij was moe en op en het ging zo niet langer.
Zijn hartje wilde niet meer, dus ik kon niet anders dan hem zijn rust geven.
Het was heerlijk om zijn lijfje voor het eerst sinds tijden te voelen ontspannen , ik heb hem heerlijk vastgehouden en hij is rustig ingeslapen.
Dayelle, Thessa en Karel, Chico, Billy en Kees waren erbij.
De hondjes wisten dat er iets was, ze waren zo rustig.
Ik heb hem naar huis gedragen, lekker tegen me aan.
Hij heeft nog even in zijn mandje op de bank gelegen en ik heb afdrukjes van zijn lieve kleine pootjes gemaakt.
Het was tijd om hem weg te brengen. In de auto lag ie lekker bij me in zijn deken, ontspannen en vredig.
Mijn kleine knorrie knorde niet meer.
In het crematorium kregen we rustig de tijd om afscheid te nemen.
De hondjes kwamen nog even alle 4 aan hem ruiken en liepen tegelijk weg.
Ik heb nog even met hem rondgelopen daar, hij lag zo lekker tegen me aan. En daarna moest ik hem afgeven en naar buiten lopen.
Dayelle was bij me , dat was zo fijn.
En nu zijn we hier zonder Frits.
Nooit meer mijn sleephout achter me aansjorren aan zijn flex…
Nooit meer spelen met Karel…
Nooit meer je gekef…
Nooit meer op je wachten als we naar buiten willen en je 6 keer roepen voor je komt…
Nooit meer blije kindjes die je mogen dragen op wandelingen…
Nooit meer iedereen aan het lachen maken met je gekke streken…
Nooit meer Thessa plagen…
Nooit meer wegkruipen achter Chico of veel te wild met Billy stoeien…
Nooit meer heerlijk op je mopperen…
Wat zal ik je missen vriendje.
Maar oh wat heb ik van je genoten, en veel mensen met mij.
Dag schatje!
Dank je wel dat je alleen maar met mij mee wilde als pup.
[ afbeelding ]

.


Zo klote is dat ook he. Onze Ollie wordt al tien en ik hou er nu al een beetje rekening mee.
Sterkte. .

oh-oh, veel sterkte

quote:

Op woensdag 26 augustus 2009 00:40 schreef vosss het volgende:
Hij leek hier op:

[ afbeelding ]

Ahhh gosssie, wat een leukerd

Frits... rust zacht en een dikke voor je vrouwtje.

Vanochtend hebben we Nelson in laten slapen. Het was al een aflopende zaak sinds hij suikerziekte had gekregen. Hij was een beest van een kat, groots en charismatisch...gewoon prachtig...

Maandag begon hij raar te ademen en op dinsdag bleek, na een foto bij de dierenarts, dat hij schildklierkanker had. Daar kon eigenlijk niets meer aan worden gedaan omdat hij suikerziekte had en al veel afgevallen was. Eigenlijk was ik er al een beetje klaar voor, maar ik vond het toch vrij heftig allemaal. Het was de eerste keer dat ik een kat, van wie ik zielsveel hield, dood zag gaan.

We hebben samen, mijn moeder, zusje, broertje en ik, zitten huilen toen het zover was. En daarvoor en daarna. Mijn moeder besloot, vlak nadat hij was gestopt met ademen, dat we hem zouden laten cremeren. We gaan z'n as uitstrooien in het bos waar hij altijd konijnen ving. Dat voelt toch goed om te doen...

Ik wilde een mooi verhal schrijven over hoe geweldig hij was, maar uiteindelijk is het alleen maar een opsomming van pijnlijke feiten geweest. Scheelt mij weer tranen en jullie een héle hoop leesstof!

Dag lieve Nelson! Heb een geweldige tijd op de eeuwige jachtvelden! Love you very VERY much!

^{(nou moet ik toch nog huilen...pfff...maar het is goed zo...)}

Wat een mooie kat.... Rust zacht Nelson.

Sterkte Judeljuud

sterkte judeljuud en rust zacht nelson

Wat een schoonheid, hoe oud is hij geworden?
Heel veel sterkte

Sterkte Judeljuud. Lieve Nelson heeft nu rust.

Enorm veel sterkte, hij was een schitterende kat .

Sterkte judeljuud. Een pracht exemplaar was hij.

Bedankt voor jullie lieve reacties!
Ik denk dat mijn ouders en broertje hem meer zullen missen dan ik. Daar woonde hij al 14 jaar en nu worden zij iedere dag geconfronteerd met een 'lege plek'. Ik woon al weer een behoorlijke tijd weer op mezelf en heb zelf twee poezels.

De angst (en de bijbehorende nachtmerries) dat mijn katten straks doodgaan is wel erg toegenomen. Mijn katten zijn echt m'n kindjes en die hem ik ook dag & nacht om me heen (of bovenop me). Nu ik al zo veel verdriet heb om de dood van Nelson moet ik er niet aan denken straks mijn katten los te moeten laten.

Maar ook merk ik dat ik, gedeeltelijk onbewust, toch (nog) meer met m'n katten bezig ben. Kattenmelk, een langere aai-sessie, een likje Ben en Jerry's, spelen met het laserlampje, een plakje ham...ja...die zijn vandaag en gisteren al behoorlijk verwend!

Sterkte JJ

Oh JJ hoe herkenbaar die angst. Ik had dat toch al altijd maar nu na Frits helemaal.
Ik weet soms ook niet of ik ze nou NOG meer moet verwennen, de andere hondjes, of dat ik ze wat meer op afstand moet houden uit zelfbescherming.
Zo klote dat gevoel he...

Vorige week zat ik heerlijk op het balkon van ons vakantieappartement en kwam er een sms binnen van Greys.
Verwachtend dat het betrekking had op de actie opende ik het bericht en toen las ik dus dat Fritsje niet meer was
Ik schrok behoorlijk, des te meer omdat we nog niet zo lang geleden zaten te stressen in SC, omdat oh oh en Frits naar de DA waren en ze kwamen maar niet terug. En uitendelijk bleek er weinig aan de hand.
En nu...nu is die lieve Frits er niet meer, mijn favorietje uit de oh oh-clan

oh oh, teruglezend zie ik dat je een hele moeilijke, maar uiteindelijk wel de juiste beslissing hebt gemaakt.
Heel veel sterkte en dikke kus

En Judeljuud, jij ook sterkte natuurlijk
Wat een mooierd was Nelson!

Ah Ing thnx.
Eigenlijk ook helemaal niet leuk om zoiets aan iemand die op vakantie is te vertellen.
Maar het is ook niet leuk als je het pas veel later hoort...

quote:

Op zaterdag 5 september 2009 12:49 schreef oh-oh het volgende:
Ah Ing thnx.
Eigenlijk ook helemaal niet leuk om zoiets aan iemand die op vakantie is te vertellen.
Maar het is ook niet leuk als je het pas veel later hoort...

Nee idd...ben achteraf wel "blij" dat ik het gisteren niet pas las.
Maar ik had liever ander nieuws gehad...maar dat geldt voor jou helemaal natuurlijk

Ik lees het nu pas.. Och Fritske mooi hondje, heel veel sterkte oh-oh!

Vandaag is echt een kutdag.
Sinds gister is mijn cavia heel erg ziek, vanochtend lag ze echt op sterven. Dus ik heb een afspraak met de dierenarts gemaakt, ze heeft daar een tijdje in de couveuse gelegen om haar wat op te warmen. En om kwart over 11 werd ik gebeld dat ze was overleden. Waarschijnlijk was het een soort infectie ofzo waardoor ze heel mager werd, bloed poepte, ontstoken oogjes had en gewoon heel zwak en sloom was.
Toen ik haar had opgehaald en gerbilvoer had gekocht, ging ik m'n gerbils gelijk voeren. Op m'n slaapkamer staat een mannetje, die voerde ik het eerst. En op de studeerkamer staat een vrouwtje, die ik daarna wou voeren. Na het gezeik van de overleden cavia kwam ik er ook nog 's achter dat zij ook op sterven lag!
Nu is het wel zo dat die gerbil gewoon echt oeroud was, en dat merkte je de afgelopen weken steeds meer. Maar dat het nou net allebei op dezelfde dag moet! En ook echt letterlijk achter elkaar!
Niet zo'n heel leuke dag dus.

De cavia heette Gwen en de gerbil heette Baya.

Baya toen ik haar net had. Toen was ze nog wat donkerder, nu is ze bijna spierwit...




en Gwen:
met zusje Fergie toen ze nog bij mama waren voordat ik ze kreeg (Fergie is een paar maanden geleden overleden)

En toen ze wat ouder was, met en zonder Fergie:




[ Bericht 15% gewijzigd door CommodoOblivisci op 17-09-2009 16:36:06 ]

Jemig Suusje, wat erg, zo twee achter elkaar. Sterkte!

_{Je foto's zijn bijna een meter groot ongeveer, dat laden duurt wel erg lang!}

Heel veel sterkte Suusje, 2 op 1 dag, dat is niet te bevatten...
Mijn beste vrienden hebben vandaag helaas helemaal onverwacht afscheid moeten nemen van hun hondje BamBam...
We waren altijd samen op pad met de honden, en nog geen maand na het wegvallen met Frits is vandaag zomaar onze kleine spring in het veld Bammie weg
Wakker geworden met accuut nierfalen en inwendige bloedingen, en nog geen 12 uur later gewoon zomaar dood. Hij was pas drie jaar oud.
Bammie, wat zullen we je allemaal missen kleine druktemaker

Rust zacht en geef Frits een dikke lebber van ons...

Onze kat Bono was begin deze vakantie doodgereden, recht voor ons huis. Degene die het had gedaan was nog doorgereden ook! Hij was pas 3 jaar oud, en echt een familielid. Toen we hem een half jaar hadden hadden ze bij m'n moeder kanker ontdekt en kreeg ze 'n chemokuur. Als ze dan alleen thuis was dan was Bono de enige waar ze troost aan had. Voor haar was het dus extra zwaar. Gelukkig hebben we nu twee kleine katjes gekocht, wat de leegte toch wel opvult.


Bono toen 'ie pas een paar maanden was.


Een paar maanden voor z'n dood.

(data op de foto's kloppen niet)

quote:

Op donderdag 17 september 2009 16:41 schreef Greys het volgende:
Jemig Suusje, wat erg, zo twee achter elkaar. Sterkte!

_{Je foto's zijn bijna een meter groot ongeveer, dat laden duurt wel erg lang!}

Ja echt kut...
_{En wat die grootte betreft, ik weet het. Bij mij verkleint hij ze automatisch dus ik heb er geen last van. Ik wou ze zelf ook nog verkleinen maar in dat programma zijn ze bij mij dus ook zo groot en daar wordt m'n computer super sloom van. Daarom vertrouwde ik maar ff op die automatic resize ding van FOK!..}

Bedankt oh-oh, en jij ook super veel sterkte!

Wat een dierenleed lees ik hier weer. Heel veel sterkte voor alle baasjes.

quote:

Op donderdag 17 september 2009 17:12 schreef Pinkerton het volgende:
Onze kat Bono was begin deze vakantie doodgereden, recht voor ons huis. Degene die het had gedaan was nog doorgereden ook! Hij was pas 3 jaar oud, en echt een familielid. Toen we hem een half jaar hadden hadden ze bij m'n moeder kanker ontdekt en kreeg ze 'n chemokuur. Als ze dan alleen thuis was dan was Bono de enige waar ze troost aan had. Voor haar was het dus extra zwaar. Gelukkig hebben we nu twee kleine katjes gekocht, wat de leegte toch wel opvult.

[ afbeelding ]
Bono toen 'ie pas een paar maanden was.

[ afbeelding ]
Een paar maanden voor z'n dood.

(data op de foto's kloppen niet)

Ahh wat een supermooie kat! Wij hebben er zelf ook 4. En op moederdag was er eentje doodgereden, niet veel daarvoor was er een overleden aan nierproblemen.
Veel sterkte, ook voor je moeder!

Edit: op de eerste foto (als jonge kat) lijkt hij echt enorm veel op een katje dat wij vroeger hebben gehad. Bobo

quote:

Op donderdag 17 september 2009 17:16 schreef Suusje-V het volgende:

[..]

Ahh wat een supermooie kat! Wij hebben er zelf ook 4. En op moederdag was er eentje doodgereden, niet veel daarvoor was er een overleden aan nierproblemen.
Veel sterkte, ook voor je moeder!

Edit: op de eerste foto (als jonge kat) lijkt hij echt enorm veel op een katje dat wij vroeger hebben gehad. Bobo

Toevallig Ik zal binnenkort ook eens foto's posten van onze nieuwe katjes Binky en Diesel. Die lijken ook wel op Bono (en Bobo)

quote:

Op donderdag 17 september 2009 17:19 schreef Pinkerton het volgende:

[..]

Toevallig Ik zal binnenkort ook eens foto's posten van onze nieuwe katjes Binky en Diesel. Die lijken ook wel op Bono (en Bobo)

Hihi oke leuk!
Ik heb trouwens ook wel goed nieuws vandaag. Zaterdag krijgen wij er ook een nieuw katje bij van een paar maanden oud. Die komt van iemand op m'n moeders werk, haar man was er enorm allergisch voor dus moest ze weg doen. En aangezien onze kattenfamilie aardig begint uit te dunnen werd het wel weer 's tijd voor een nieuwe

Toch wel een klein lichtpuntje in deze kutdag
Trouwens wel raar, ik heb nu nog maar 1 gerbil over, terwijl het 2 jaar geleden nog 4 gerbils en 2 cavia's waren!

quote:

Op donderdag 17 september 2009 17:24 schreef Suusje-V het volgende:

[..]

Hihi oke leuk!
Ik heb trouwens ook wel goed nieuws vandaag. Zaterdag krijgen wij er ook een nieuw katje bij van een paar maanden oud. Die komt van iemand op m'n moeders werk, haar man was er enorm allergisch voor dus moest ze weg doen. En aangezien onze kattenfamilie aardig begint uit te dunnen werd het wel weer 's tijd voor een nieuwe

Toch wel een klein lichtpuntje in deze kutdag
Trouwens wel raar, ik heb nu nog maar 1 gerbil over, terwijl het 2 jaar geleden nog 4 gerbils en 2 cavia's waren!

Dat is inderdaad wel leuk op zo'n dag. Maar hoeveel katten hebben jullie thuis dan? Als je al die andere knaagdieren nog had dan was het wel een flinke dierenfamilie bij jullie thuis denk ik. Iig nog sterkte met je cavia.

quote:

Op donderdag 17 september 2009 17:36 schreef Pinkerton het volgende:

[..]

Dat is inderdaad wel leuk op zo'n dag. Maar hoeveel katten hebben jullie thuis dan? Als je al die andere knaagdieren nog had dan was het wel een flinke dierenfamilie bij jullie thuis denk ik. Iig nog sterkte met je cavia.

Ja is ook zo. Eerst hadden we 6 katten, 1 hond, 2 cavia's, 5 gerbils, een ren vol kippen en konijnen en toen m'n zus hier nog woonde een stel ratten. Idd een flinke beestenboel dus!
Nu zijn er nog maar 2 konijnen, 4 kippen, 4 katten, 1 hond en 1 gerbil.

quote:

Op donderdag 17 september 2009 17:44 schreef Suusje-V het volgende:

[..]

Ja is ook zo. Eerst hadden we 6 katten, 1 hond, 2 cavia's, 5 gerbils, een ren vol kippen en konijnen en toen m'n zus hier nog woonde een stel ratten. Idd een flinke beestenboel dus!
Nu zijn er nog maar 2 konijnen, 4 kippen, 4 katten, 1 hond en 1 gerbil.

Ratten! hebben wij ook nog gehad thuis. Die beesten waren echt stoer. Eerst hadden we er twee, en toen die dood waren hadden we er drie gekocht. Helaas zijn ze geen een van allen natuurlijk gestorven. Altijd wel iets met die beesten.

Heb in 'katten met plaatjes' foto's gepost van de twee kittens die we nu hebben

quote:

Op donderdag 17 september 2009 17:59 schreef Pinkerton het volgende:
Heb in 'katten met plaatjes' foto's gepost van de twee kittens die we nu hebben

Leuk! Even kijken

En idd, met ratten is altijd wel wat. Van mijn zus zijn maar een paar echt oud geworden (eentje was zelfs 3,5 geworden, terwijl ze meestal maar 2/3 jaar worden). Maar verder sterven ze vaak aan tumoren, abcessen en (long)ontstekingen... Ze is echt een rattenexpert, en zorgt abnormaal goed voor ze. Maar dat soort dingen kun je bij ratten vrij moeilijk tegenhouden, hoe goed je er ook voor zorgt en hoe goed je ook weet hoe je er mee om moet gaan...

wij gaan zo om 13.40uur naar de dierenarts om Didi in te laten slapen
ze heeft sinds woensdag acuut hartfalen, ze is pas 3 jaar en 4 maanden jong...
ik heb de knoop maar doorgehakt en we gaan een einde aan haar lijden maken

rust zacht Didi:

Wat vreselijk. Zo jong nog. Heel veel sterkte straks.

Oh gedver zeg ...en zo jong nog

Sterkte...

Jeetje wat vervelend! Inderdaad heel veel sterkte!
Ik weet hoe kut het is om zo'n jonge kat kwijt te raken

Sterkte.... Zo jong nog....

ze is rustig ingeslapen om 14.18uur op mijn schoot. ik zal haar ontzettend missen!

ze wordt apart gecremeerd en zal in een mooi pot in de vitrinekast komen te staan

Heel veel sterkte Leipo666!

@suus 2 op 1 dag sterkte ermee
@leipo sterkte met het verlies van Bono
@oh-oh wens je vriendin veel sterkte.

Frits had vandaag 10 jaar moeten worden.
Helaas mocht het niet zo zijn
In plaats van een vrolijke verjaardag was het een gedenkdag.
Precies 1 hele maand zonder mijn kleine Fritsevent...
En alweer een hele week zonder BamBam....
Ik ben tussen de middag met Chico en Billy naar de Onze Lieve Vrouwebaseliek geweest om twee kaarsjes te branden voor die twee lieve kleine ventjes die hier zo gemist worden.

Didi is gisteren gecremeerd en we halen haar zaterdagochtend op. Daarna een mooie pot/urn/whatever uitzoeken waar ze in kan en een mooi plekje maken in de vitrinekast

Achttien jaar gerend, gespeeld, geluierd en in de tuin van de zon genoten. Je was altijd zo nieuwsgierig en elke dag altijd graag een uurtje op pad. We hebben je het beste leven gegeven dat we je konden bieden. Helaas hield het na achttien jaar op. Je kon niet meer. Zelfs de trap op lopen was al een hels karwei voor je. Wat was je dapper die laatste minuten bij de dierenarts, waar je je nog even groter en sterker voordeed dan je eigenlijk was de laatste weken. Maar zelfs de eerste spuit was al teveel voor je. Bedankt voor alles...

Dag lieve Turbo, slaap zacht...

[ Bericht 2% gewijzigd door Fargo op 29-09-2009 11:53:55 ]

Veel sterkte

Sterkte hier iedereen!

Veel sterkte Fargo, het klinkt wel alsof Turbo een heerlijk leven gehad heeft!

Sterkte Leipo en Fargo.

ach jee, ik zie het topic weer omhoog komen in mijn at en ik denk: er is weer een dierbaar dier over de regenboogbrug gegaan
sterkte allemaal met het verlies van jullie geliefde dier.

Sterkte Fargo

Sterkte iedereen met het verlies.

Gisteravond heb ik mijn mooie Coco laten inslapen.

Ongeveer 16 jaar geleden werden er een moederkat met enkele kittens door een boer zijn erf afgemept. Een paar jongetjes zagen dat en hebben de dierenambulance gebeld die ze heeft opgehaald.
Coco en haar broertje Balou hebben dat overleefd en zijn als tijdelijke opvang naar een nichtje van 1 van die broeders gegaan. Omdat zij al veel meer katten had zocht ze een tehuis voor ze en plaatste een advertentie voor Balou. Die advertentie zag mijn ex man en we zijn Balou gaan ophalen. Daar bleek hij dus een zusje te hebben en ik wilde ze niet uit elkaar halen en nam ze dus beiden.
De eerste paar jaar waren niet gemakkelijk, de katten waren bang, op zichzelf en niet goed aangepast. Gelukkig was enkele jaren later het op zijn zachtst gezegd niet zo beste huwelijk voorbij en hield ik de katten.
Ze veranderen op slag en werden echte tevreden huiskatten waar ik eindelijk goed contact mee had.

Coco bleek een afstandelijke koele dame, het type dat vanuit een hoekje naar de dansvloer kijkt en daar ook van geniet, maar geen behoefte heeft om zich te mengen. Een schootkat is het nooit geworden en ze is altijd erg op zichzelf gebleven. Alleen als ze bang was kwam ze troost zoeken; bij onweer, de dierenarts of vuurwerk. Toen ik enkele jaren later weer een nieuwe partner kreeg kon ze het daar gelukkig wel mee vinden en de liefde was wederzijds.




Coco heb ik ruim 15 jaar in huis gehad. Ik respecteerde haar afstandelijkheid omdat we toch ieder op onze eigen manier gek op elkaar waren. Ze begon het laatste jaar steeds meer te mankeren, van schildklierproblemen tot een hartruis, een snijtand viel uit, ze begon af te vallen en woog uiteindelijk zo'n 2,5 kilo. Ze raakte de laatste paar weken in de war, deed het niet meer netjes op de kattebak, rende soms om onverklaarbare reden voor mij of mijn man angstig weg en sliep op vreemde plekken, verstopte zich soms ook.
We zaten bijna elke week bij de dierenarts en hebben uiteindelijk besloten om haar los te laten.

Deze hele week heb ik de tijd gehad om afscheid van haar te nemen. Ze wilde opeens wel bij me liggen, de enige plek waar ze dat wilde was op de bureaustoel dus ik heb de hele week tot vervelends toe zitten internetten, fokken en filmpjes kijken, alleen maar omdat ze zo lekker naast me lag. Plakjes kipfilet, roerei en snoepjes, alles wat ze maar lekker vond kreeg ze en we hebben goede herinneringen opgehaald samen. Tot gisteravond de dierenarts om 7 uur langskwam, de afspraak die we eerder hadden gemaakt. Ik wil perse dat mijn katten in hun eigen omgeving blijven en niet als laatste een dierenartspraktijk zien.



Coco kreeg in de slaapkamer een verdoving, daar schrok ze toch nog van en met een beste schreeuw rende ze naar een andere kamer om in de boekenkast te gaan liggen. We zijn naast haar gaan zitten en al snel begon ze te gapen en zakte ze weg. Al aaiend en tegen haar pratend gaf de dierenarts haar de volgende injectie die het definitief zou maken.
Het moeilijkste vond ik om haar daar te laten liggen en haar alleen te blijven aaien. Ik wilde haar zo graag oppakken en op schoot houden maar ik wist dat dat iets is wat ik wilde en niet wat Coco zelf zou willen.
Uiteindelijk was haar hartje, dat zo op hol geslagen was de laatste weken, niet meer te horen en kon ik haar eindelijk op schoot nemen waar ik een hele tijd met haar geknuffeld en gehuild heb.
We hebben haar daarna naar het dierencrematorium gebracht en wachten nu tot we gebeld worden dat we haar weer naar kunnen ophalen om naar huis te komen.



Ruim 15 jaar heb ik lief en leed met haar gedeeld en ik mis haar enorm.

[ Bericht 1% gewijzigd door WRH op 02-10-2009 13:23:09 ]

Wat een mooi verhaal. Slaap zacht Coco. Je hebt haar een prachtig leven gegeven en een mooi einde, gevuld met liefde. Sterkte.

Sterkte

WRH wat een prachtig verhaal, heel veel sterkte, bijna 16 jaar is echt lang, wat deel je veel met zo'n beestje he

heel veel.
1 van haar beste eigenschappen was nog wel dat ze betere mannen kennis had dan ik, ex moest ze niet (dat had ze gewoon eerder door dan ik zeg maar), maar ze was gek op mijn huidige echtgenoot

Sterkte WHR wat een mooi leven heeft ze gehad bij je. _{Al kun je je ex nog zo schieten zonder hem had je haar nooit gehad}

Sterkte. Heel verdrietig dat je haar nu moet missen.

Awww
sterkte ermee!
Die tweede foto zeg, zo aandoenlijk