PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 9

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 00:44 schreef Xennia het volgende:

[..]

Performale intelligentie meet je handelingsgerichte vaardigheden en je vermogen tot het plannen daarvan. Verbale intelligentie meet het vermogen tot het begrijpen en uiten en leren door taal. De meeste intelligentietests hebben een totaal IQ, een performaal en een verbaal IQ. Al deze cijfers zijn een standaardnormale verdeling, waarbij het gemiddelde 100 is met een standaarddeviatie van 15. Een score tussen 100-115 is niet begaafd, maar normaal, evenals een score tussen de 85-100.

Je performale IQ wordt samengesteld uit enkele subtests van de intelligentietest, zoals blokpatronen of figuurleggen. Elke subtestscore wordt omgezet in een gestandaardiseerde score. Die scores bij elkaar opgeteld corresponderen in een grafiek met bepaalde performaal IQ scores. Je verbale IQ wordt samengesteld uit subtests die een beroep doen op je verbale vermogens, zoals bijvoorbeeld de subtest waarin je de overeenkomsten tussen woorden aan moet geven. Ook die scores worden gestandaardiseerd en daaruit rolt weer een verbaal IQ.

Dat is nog eens duidelijke uitleg, dank je

Ik heb volgensmij geen groot verschil tussen verbaal en performaal. Herken me iig in geen van de punten die hier beschreven worden. Bij IQ-tests zijn die woordenrijtjes geen enkel probleem. Wel snap ik weinig dat verteld wordt, pas als ik het opschrijf besef ik waar het over gaat. Nogal een probleem bij mondelinge tentamens, vragen en besprekingen na presentaties en vragen van de studenten die ik bijles geef.

Heb nooit een echte IQ-test gedaan, maar denk dat het wel redelijk hoog is. Op die internettestjes kan je echter wel erg makkelijk scoren. Had onlangs bij Nobiles een maximale EQ-score Ik weet wel hoe het hoort...

Ik ben ook waardeloos wat betreft sollicitaties, maar heb nog nooit echt belangrijke gehad. Solliciteer eigenlijk altijd voor bijbaantjes onder m'n niveau of via een uitzendbureau, dus dan ben je al snel aangenomen.
Wel al zenuwwachtig voor het zoeken naar een stageplaats, kan mezelf niet zo goed verkopen en zou het vreselijk vinden als ik daarmee precies het die perfecte stageplaats voor mezelf verpest...
Toch eens kijken op die site van Maeghan.

[ Bericht 1% gewijzigd door Innocence op 11-11-2008 09:39:24 ]

N.a.v. een kleine terechtwijzing in OUD op het speeltuinbankje, deel ik een gedachtengang van mij.

Jan Jaap van der Wal had in een show van hem een stukje over dat de gemiddelde mens ongeveer 20 min. nodig heeft om een webpagina/mailtje te verwerken. Dat is best heel veel. Dat kost een hoop concentratie en energie. Wetende dat een groot deel van de wereldbevolking minstens een uur of meer per dag tv kijkt en achter de computer zit, kan ik stellen dat de mens veel concentratie verliest aan het gebruik van ICT.
(Ik vraag me ook af of je wel van ontspanning op de pc kunt spreken, maar dat doet nu even niet terzake, dat heeft meer met gewoonte en honger naar kennis te maken.)
Ik hoor de laatste tijd ook steeds vaker de term 'autisme' gebruikt worden. Er wordt gauw gezegd: 'ik ben een beetje autistisch.' Mijn moeder merkt ook wel eens op: 'iedereen is een beetje autistisch.'
Ik snap wat er bedoeld wordt en ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich hieraan ergeren.

Kan het zo zijn de mens tekenen van autisme gaat vertonen omdat hij zichzelf constant bezighoudt met ICT en de media? We krijgen zo ontzettend veel informatie binnen, dat we misschien wel overprikkeld raken.

De één kan het wat beter hebben dan de ander, natuurlijk. Sommigen besluiten echter om eens een jaar zonder media te leven. Zo laatst iemand op BNR die dat vertelde en het was haar bevallen, ze miste het niet eens echt. Nadeel is dan wel weer dat je jezelf een beetje afsluit van de rest van de wereld.
Maar het idee is niet eens zo gek. "Minderen met ICT en media." Wie weet hoeveel energie en geduld je er ineens bij krijgt? Wellicht voelen mensen zich dan minder "autistisch".

Tot zover mijn gedachtengang.

Ik sluit me juist af voor de wereld via ICT en media. Juist om niet overprikkeld te raken. Ik denk ook wel dat je dan van ontspanning kunt spreken.

Maar misschien kost me dat juist meer energie dan anders, wie weet....

Ik leg nog even een verbandje, dat ik zie liggen.
Veel mensen kruipen achter de tv, radio, pc en sluiten zich dus af. We maken wel contact met anderen, maar op een geheel ander niveau. Je sluit je toch enigszins af, met alle mogelijke gevolgen van dien.
Je neemt genoegen met gesprekken op afstand en ziet je dierbaren minder
* ik merk dat ik soms erg prikkelbaar kan zijn als ik achter de pc zit.
* óf ik heb lang gestudeerd en werkstukken gemaakt en dan ben ik dolblij als er iemand in levende lijve voor mijn neus staat.
Doen we onszelf tekort? Komen we te weinig buiten de deur? Overprikkelen we onszelf?

Vind het maar rare conclusies. Ik ben helemaal niet blij als er opeens iemand voor m'n neus staat als ik een dag lang gestudeerd heb. En waarom zou je 'buiten de deur' minder geprikkeld worden als door wat webpaginas?

Ik denk ook niet dat ik me als ik me meer onder mensen begeef, me minder 'autistisch' zal voelen. Zou je kunnen vertellen waarom dat zo zou moeten zijn?

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 11:58 schreef Innocence het volgende:
Vind het maar rare conclusies. Ik ben helemaal niet blij als er opeens iemand voor m'n neus staat als ik een dag lang gestudeerd heb. En waarom zou je 'buiten de deur' minder geprikkeld worden als door wat webpaginas?

Ik denk ook niet dat ik me als ik me meer onder mensen begeef, me minder 'autistisch' zal voelen. Zou je kunnen vertellen waarom dat zo zou moeten zijn?

Ik doel dus nu ook niet op de "echte" autisten. Ik doel op mensen die zich door middel van ICT anders gaan gedragen.

Je hebt wel een beetje gelijk wat buiten de deur betreft, het hangt er maar net vanaf waar je buiten de deur bent. Een kermis of een disco is nou ook niet bepaald prikkelloos. Ik doel meer op rustgevende prikkels: de natuur. Een wandeling, een blokje om, een fietstocht, een vakantie naar een écht rustige plek.
^{Even voor de goede orde, trouwens: ik ben niet iemand waarbij ooit autisme is vastgesteld. En ik spreek geheel voor mezelf. Wat ik zei: het is een gedachtengang.}

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 13:35 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

iedereen heeft wel iets van autisme in zich, alleen zo weinig dat het geen belemmering voor hen is (behalve dan de autist )

ik vermoed wel dat het zo werkt, maar meer voor televise dan door de computer. De meeste mensen kijken naar populaire programma's, en gezien de menselijke aard zijn 'maatschappelijk minder gewenste onderwerpen' uitermate populair. En omdat het op televisie is, nemen veel mensen datgene wat ze zien _onbewust over^*. Dat 'maatschappelijk minder gewenste gedrag' vertoont heel veel gelijkenis met het gedrag van 'een autist' et voilá: hier heb je je uitdrukking.

Maar, er is wel een duidelijk verschil: een autist heeft dat gedrag omdat hij/zij zo is, een 'normaal' persoon heeft dat gedrag aangeleerd of doet het bewust na omdat dat 'in' is. Door dit woordmisbruik zal de algemene bekendheid van autisme sterk toenemen, maar het begrip ervoor juist niet (en wordt het voor autisten alleen maar moeilijker)

* = een goed voorbeeld zijn bijvoorbeeld reclamecampagnes (cup-a-soup, goedemoggel), waarbij het heel 'in' is om hetzelfde te doen. Andere voorbeelden: MTV met net-geen-porno-videoclips die massaal door de jeugd voor waar worden aangenomen.

Ik snap het verschil ook wel.
Ik ben persoonlijk ook totaal geen fan van 'maatschappelijk-minder-gewenst-gedrag-programma's'.

Ik denk ook dat mijn moeder doelde op dat wat jij zegt: dat iedereen wel iets van autisme in zich heeft, maar niet belemmerend. Dat kan wel. Wat ik bedoel is dat we door middel van overprikkeling dat kleine beetje in onszelf naar boven halen. Waardoor het ineens wel belemmerend kan worden.

Ik kan soms behoorlijk kriegel worden van de opmerking dat iedereen wel een beetje autistisch is.

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 17:52 schreef Troel het volgende:
Ik kan soms behoorlijk kriegel worden van de opmerking dat iedereen wel een beetje autistisch is.

Dat kan. Ik heb datzelfde gevoel zelfs ook wel, hoor.
Misschien moet ik het dan anders formuleren... 'Mensen halen soms misschien trekjes in zichzelf naar boven, die verwant lijken te zijn aan autistische trekjes.'

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 09:32 schreef Innocence het volgende:
Ik heb volgensmij geen groot verschil tussen verbaal en performaal. Herken me iig in geen van de punten die hier beschreven worden. Bij IQ-tests zijn die woordenrijtjes geen enkel probleem. Wel snap ik weinig dat verteld wordt, pas als ik het opschrijf besef ik waar het over gaat. Nogal een probleem bij mondelinge tentamens, vragen en besprekingen na presentaties en vragen van de studenten die ik bijles geef.

Dat klinkt anders wel alsof je verbaal een stuk zwakker bent. Dat het wel lukt als je het opschrijft en dus visualiseert zegt weer iets over je performale vermogens.

Die woordenrijtjes bij IQ-tests, wat bedoel je daarmee? Is dat zo'n internettest of zo waarbij de woorden geschreven zijn?

Paradijsvogeltje, ik snap eigenlijk niet wat je doet in een topic over echt autisme als je het wil hebben over 'autistische neigingen' bij normale mensen?

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 17:52 schreef Troel het volgende:
Ik kan soms behoorlijk kriegel worden van de opmerking dat iedereen wel een beetje autistisch is.

Maar volgens mij klopt het wel, aangezien het bij veel autisten gaat om eigenschappen die iedereen heeft, alleen bij een bepaalde mate val je ineens in zo'n DSM categorie. Dat is niet om het dan te bagatelliseren, maar ik denk dat je ook goed in ogenschouw moet nemen dat ook "normale" mensen beperkingen hebben.

Bij mij hebben ze zelfs nog een tijd getwijfeld, maar ze vonden het toch niet "erg" genoeg om autisme te noemen.

niets mis om ook gewoon over symptomen te praten idd

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 11:46 schreef Innocence het volgende:
Ik sluit me juist af voor de wereld via ICT en media. Juist om niet overprikkeld te raken. Ik denk ook wel dat je dan van ontspanning kunt spreken.

Maar misschien kost me dat juist meer energie dan anders, wie weet....

Voor mijn (PDD-NOS) zoon van 14 is de PC / ICT al heel wat jaren een vertrouwde toevlucht. Het leven raast maar door en hij begrijpt lang nog niet alles. Op de PC is hí'j de baas! Druk op "reset" en je kunt controle hebben over waar je zo graag mee bezig bent. Voor mij een heel plausibele verklaring, die ik ooit kreeg van een hulpverlener.
Maar ook hier met mate; hij mag een uur en dan "moet" hij even voet- of basketballen of iets anders lichamelijk actiefs doen. Anders gaat hij weer druk doen, ijsberen, fladderen. En daar doet hij niemand, ook zichzelf, geen plezier mee. Nu is het zelfs zo ver dat hij uit zichzelf zegt: ik geloof dat ik even moet voetballen, mam

Van mensen met een diagnose kan ik heel goed begrijpen dat zij zeggen er wordt nogal makkelijk gezegd "iedereen heeft wel iets van een autist". Dat is niet begripvol voor de moeilijkheden die jullie hebben om je te redden in de wereld. Juist voor jullie: respect!

quote:

Op woensdag 12 november 2008 20:17 schreef anne_Chris het volgende:

[..]


Maar ook hier met mate; hij mag een uur en dan "moet" hij even voet- of basketballen of iets anders lichamelijk actiefs doen. Anders gaat hij weer druk doen, ijsberen, fladderen. En daar doet hij niemand, ook zichzelf, geen plezier mee. Nu is het zelfs zo ver dat hij uit zichzelf zegt: ik geloof dat ik even moet voetballen, mam

Moet zeggen dat dat ook wel verstandig is. Ik denk dat ik niet meer op een normale manier internet, dat het tegen een verslaving aan zit.

Het is gewoon een manier om m'n gedachten op een rijtje tekrijgen als ik het even niet meer trek. Me op een ding richten en inderdaad op mijn manier controleren wat er op me af komt.
Maar ik merk ook dat ik me er eenzamer door ga voelen, omdat je makkelijker 'praat' op internet, maar niet de respons krijgt die je nodig hebt. En ik verdoe gewoon heel veel kostbare tijd, door nutteloos rond de surfen, zeker als ik even niet de concentratie heb om te studeren.
Verlies me er dan helemaal in door iets uit te zoeken, wat helemaal niet belangrijk is op dat moment.
Wat dat betreft voel ik me er dan achteraf zeker niets beter door, dus weet ik niet of je wel van ontspanning kan spreken.

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 18:08 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Dat kan. Ik heb datzelfde gevoel zelfs ook wel, hoor.
Misschien moet ik het dan anders formuleren... 'Mensen halen soms misschien trekjes in zichzelf naar boven, die verwant lijken te zijn aan autistische trekjes.'

Nouja, zoiets ja. Ik weet niet wat het is. Soms geeft die uitdrukking me het gevoel dat ik me maar aanstel, omdat iedereen het heeft. Zoiets. En dat steekt me.

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 11:38 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
N.a.v. een kleine terechtwijzing in OUD op het speeltuinbankje, deel ik een gedachtengang van mij.

Jan Jaap van der Wal had in een show van hem een stukje over dat de gemiddelde mens ongeveer 20 min. nodig heeft om een webpagina/mailtje te verwerken. Dat is best heel veel. Dat kost een hoop concentratie en energie. Wetende dat een groot deel van de wereldbevolking minstens een uur of meer per dag tv kijkt en achter de computer zit, kan ik stellen dat de mens veel concentratie verliest aan het gebruik van ICT.
(Ik vraag me ook af of je wel van ontspanning op de pc kunt spreken, maar dat doet nu even niet terzake, dat heeft meer met gewoonte en honger naar kennis te maken.)
Ik hoor de laatste tijd ook steeds vaker de term 'autisme' gebruikt worden. Er wordt gauw gezegd: 'ik ben een beetje autistisch.' Mijn moeder merkt ook wel eens op: 'iedereen is een beetje autistisch.'
Ik snap wat er bedoeld wordt en ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich hieraan ergeren.

Kan het zo zijn de mens tekenen van autisme gaat vertonen omdat hij zichzelf constant bezighoudt met ICT en de media? We krijgen zo ontzettend veel informatie binnen, dat we misschien wel overprikkeld raken.

De één kan het wat beter hebben dan de ander, natuurlijk. Sommigen besluiten echter om eens een jaar zonder media te leven. Zo laatst iemand op BNR die dat vertelde en het was haar bevallen, ze miste het niet eens echt. Nadeel is dan wel weer dat je jezelf een beetje afsluit van de rest van de wereld.
Maar het idee is niet eens zo gek. "Minderen met ICT en media." Wie weet hoeveel energie en geduld je er ineens bij krijgt? Wellicht voelen mensen zich dan minder "autistisch".

Tot zover mijn gedachtengang.

Volgens mij is dit verband er zeker. In deze tekst hieronder wordt dit verband ook gelegd:(http://www.hooggevoelig.nl/drupal/?q=node/238)

quote:

Na jarenlang gewerkt te hebben bij een antroposofische GGZ-instelling in Alkmaar, weet Hans Lemmens (61) het zeker: autisme staat niet op zich. Er bestaat een duidelijke link met hooggevoeligheid. ,,De wetenschap bakent autisme af. Dat beeld wil ik met mijn boek bijstellen.

Tussen hooggevoeligheid, PDD-NOS en kern-autisme is sprake van een glijdende schaal. Ze hebben allemaal met een versterkte gevoeligheid te maken. Tussen hooggevoeligheid en PDD-NOS zie ik een grijs gebied, waarin het onduidelijk is of je met het een of het ander te maken hebt. Ik beschrijf autisme als een extreme vorm van hooggevoeligheid, zonder te bedoelen dat hooggevoelige kinderen autistisch zijn.''
Lemmens gaat uit van een ziel die het lichaam bewoont. Bij ieder mens is er een verbinding tussen lichaam en ziel, die losser kan zijn of vaster. Als de ziel los met het lichaam verbonden is, is het elastiek als het ware een beetje uitgerekt. Zowel bij hooggevoelige kinderen als bij autistische kinderen is dat elastiek uitgerekt, maar bij de laatsten veel sterker dan bij de eersten. ,,Hoe losser de ziel met het lichaam verbonden is en hoe verder het elastiek dus is uitgerekt, des te gevoeliger is iemand.''
Autisten maken moeilijk contact. Lemmens: ,,Ze zitten in zichzelf opgesloten. Contact maken doen ze heel erg op hun eigen manier. Ze zijn sterk eigenzinnig en hebben behoefte aan houvast en controle.''
Ze moeten bijvoorbeeld ver van tevoren weten wat er gaat gebeuren. Deze groep staat kwetsbaar in de samenleving. Wat voor hen in extreme mate geldt, gaat in mindere mate ook op voor hooggevoeligen. Deze groep filtert de gebeurtenissen niet, maar neemt alles in zich op. Ze zien en horen alles. Hebben ook veel houvast en structuur nodig. Zijn vaak sociaal minder handig en angstig. Niet zelden gaat hooggevoeligheid samen met hoogbegaafdheid, al is een directe link niet te leggen.”
Moderne tijd zorgt voor nieuwe aandoeningen

Hooggevoeligheid komt veel voor. Lemmens spreekt van een tijdsverschijnsel. Dat is wat hem betreft zeker iets anders dan een ‘modeverschijnsel’, zoals wel smalend wordt opgemerkt. “Vroeger was de wereld overzichtelijk. Er was houvast, regelmaat, het leven was een traag bestaan. Nu is dat anders. Nog nooit werden kinderen aan zoveel prikkels blootgesteld als tegenwoordig. Hooggevoelige kinderen pikken alles op. Ik ben er van overtuigd dat hooggevoeligheid wel degelijk te maken heeft met deze tijd.”
Hij geeft de computer als voorbeeld van het huidige tijdsgewricht, waarin ‘nieuwetijdskinderen’ opgroeien. In ‘Het elastiek tussen lichaam en ziel’ schrijft de Alkmaarse therapeut: ‘De tijd waarin we leven is steeds autistischer geworden. Kijk maar eens naar de manier waarop mensen hun dagelijks werk doen. Een overgroot percentage zit daarbij achter de computer en als er één apparaat is dat de mens tot autistisch gedrag programmeert, dan is het de computer wel. De computer stimuleert een denken dat rechtlijnig is en abstract en waar het contact geen invloed op heeft.’

Kunnen kinderen over hun autistische eigenschappen heen groeien? “Echte kernautisten zullen nooit genezen. Voor hooggevoeligen geldt dat ze er vooral in het begin van hun leven last van hebben. Ze leren om te gaan met hun angst, ze leren hun weg te vinden in de maatschappij. En dan kan het gebeuren dat hun hooggevoeligheid een kwaliteit wordt. Vaak denken ze in beelden en hebben ze een buitengewone sensitiviteit voor contact tussen mensen ontwikkeld.”
Veel briljante geesten en kunstenaars kunnen (postuum) gerekend worden tot de hooggevoeligen. Voor zijn boek heeft Lemmens de biografieën bestudeerd van Bob Dylan en Albert Einstein. Onafhankelijke genieen, met hooggevoelige en autistische trekken. “Dylan bijvoorbeeld is iemand die zich niet bindt. Hij heeft de ene vrouw na de andere, is altijd on the road. Hij is een zwerver, vindt geen plek en is constant in gevecht met zijn publiek. Einstein had een heel eigen manier van leren. Op school was hij geen hoogvlieger, hij heeft zijn eigen lijn gevolgd. Praten over zichzelf kon hij niet. Hij was nuchter en sceptisch. Allen in zijn vioolspel kon hij zijn gevoelens kwijt.”

Lemmens’ boek bevat autobiografische elementen, zonder dat het een egodocument is geworden. De jonge Hans Lemmens sjeesde in de jaren zestig als student sociologie en koos voor een opleiding als mimespeler. Toen hij ook met mime stopte, volgde een acht jaar durend kluizenaarsbestaan in Amsterdam waar Lemmens vergeefse pogingen deed boeken te schrijven. Pas op zijn 42e belandde hij in de jeugdzorg, waar hij zich eindelijk op zijn plaats voelde. Eindelijk pasten ziel en lichaam bij elkaar. “Ik herken mezelf wel in mijn hooggevoelige clienten. Maar ik wil mezelf geen sticker opplakken. Het is niet als zelftherapie geschreven, maar voor iedereen die met hooggevoeligheid te maken heeft.”

[ Bericht 100% gewijzigd door dreugkleut op 13-11-2008 18:26:58 ]

quote:

Op donderdag 13 november 2008 18:24 schreef dreugkleut het volgende:

[..]

Volgens mij is dit verband er zeker. In deze tekst hieronder wordt dit verband ook gelegd:(http://www.hooggevoelig.nl/drupal/?q=node/238)
[..]

Er zijn volgens mij diverse rapporten die het tegendeel van het door jou vet gemaakte aangeven. Een aantal simpele voorbeelden die aangeven dat werken met computers niet (meer) rechtlijnig en zonder sociaal contact hoeft te zijn: dit forum, world of warcraft, hyves, youtube, weblogs en eigenlijk heel "web 2.0". Daarnaast wordt in (sociologische) literatuur bijvoorbeeld aangehaald dat het individueel spelen van een computerspel ook sociale interactie "IRL" genereert: je gaat met vrienden praten over "hoe ver ben jij" en "hoe kom je hier voorbij".

En zoals een docent van me opmerkte: bij het werken met de Computer wordt wel de vraag gesteld of dat "nou wel zo goed is" en dat het "individualistisch" en "onsociaal" is, maar diezelfde vragen worden doorgaans niet gesteld over het lezen van een boek, dat als "goed" en "leerzaam" gezien wordt. En als iets rechtlijnig kan zijn, dan is dat een boek, een voorgeschreven verhaal waar je geen interactie mee hebt! (Overigens is er voor Sociologen eigenlijk niet iets als "onsociaal" of "a-sociaal", maar dat terzijde, dat heeft hier niet zoveel mee te maken, zeker niet met dit subforum. )

Mijns inziens doet deze therapeut niet alleen een bewering die hij niet onderbouwt ("De computer stimuleert een denken dat rechtlijnig is en abstract en waar het contact geen invloed op heeft."), hij maakt zich ook nog schuldig aan het achteloos gebruiken van termen als "autistisch" in een context waarbij dat geen enkele relevantie heeft. Totaal niet wetenschappelijk zo zonder enige extra noten, maar uit hoofde van zijn beroep wel met enige invloed op mensen die dit lezen.

Deze maand ben ik aan een nieuwe baan begonnen via een uitzendbureau. Vandaag kreeg ik te horen dat ik niet meer hoefde te komen. Dit kreeg via het uitzendbureau te horen. De redenen die zij mij gaven waren:
1) Ik zou de dingen niet snel genoeg leren.
2) Ik lig niet goed in de groep.
Dit gebeurt allemaal nadat ik er pas een week gewerkt heb.
Geen van de redenen vind ik een reden om mij te ontslaan. En al helemaal niet na 1 week. De eerste reden is totale onzin. Hoe kan iemand binnen 1 week alles in een keer leren? Dat kan niet. En daar komt nog bij dat ik een totale andere van werken gewend ben. De tweede reden is net zo onzinnig. Ik weet dat ik anders dan anders ben. Maar dit is nog geen reden om iemand te ontslaan. En aan het begin kijk ik liever de kat uit de boom. Is dit raar? Nee dit is heel normaal.
Misschien twijfelde het bedrijf over mij kunnen. Maar als zij twijfelde waarom hebben zij mij dan aangenomen? En de manier waarop zij mij dit laten is ook erg vreemd.

Aan de eind van dit verhaal toch nog een vraag.
Moet ik volgende keer dat ik een sollicitatiegesprek heb vertellen dat ik moeite heb met sociale interactie? Of is dit niet verstandig.

quote:

Op donderdag 13 november 2008 20:10 schreef tijnbrein het volgende:

Aan de eind van dit verhaal toch nog een vraag.
Moet ik volgende keer dat ik een sollicitatiegesprek heb vertellen dat ik moeite heb met sociale interactie? Of is dit niet verstandig.

Ligt heel erg aan het bedrijf, maar ik zou het niet vertellen. Kan altijd later nog, in beperkte kring, helaas kan dat dan wel tegen die tijd (zoals nu wellicht) voor problemen hebben gezorgd. Blijft moeilijk...

quote:

Op donderdag 13 november 2008 20:14 schreef ThE_ED het volgende:

[..]

Ligt heel erg aan het bedrijf, maar ik zou het niet vertellen. Kan altijd later nog, in beperkte kring, helaas kan dat dan wel tegen die tijd (zoals nu wellicht) voor problemen hebben gezorgd. Blijft moeilijk...

Dat snap ik en daarom is het ook zo moeilijk dit. Als je het vertelt heb je de kans niet te worden aangenomen maar als het niet vertelt dan heb je de kans te worden ontslagen als je wel wordt aangenomen.
Bij het bedrijf waar ik tot voorkort werkte heb ik het wel vertelt dat ik hulp heb gezocht voor mijn problemen. Mijn leidinggevende reageerde positief op dat hulp heb gezocht. Dat hij daarna er niks meer heeft gedaan is een ander verhaal.
Ik weet ook niet wat ik nu moet doen. Vertellen of niet?

tja, ik ben er altijd heel eerlijk over geweest. Waarom? Omdat het nou eenmaal onderdeel van mij is. Ze weten op deze manier wat ze in huis halen.

Ook deze keer bij solliciteren heb ik het gemeld, het kwam ter sprake toen er werd gevraagd waarom ik gestopt wat met de PABO. Op basis daarvan zijn wel een aantal extra vragen gesteld ("hoe ga je er mee om als iets niet loopt zoals het zou moeten lopen, kun je dat oppakken" "Nou, ik bedenk altijd van te voren alle mogelijke verkeerde dingen die kunnen gebeuren, zodat ik weet wat ik moet doen als dat toevallig voorvalt. Als nou net datgene voorvalt waar ik geen rekening mee gehouden heb, dan zit ik net als elke ander met mijn handen in het haar en moet ik mezelf even herpakken".

Maar ondanks dat mijn vorige werkgevers het ook wisten, heb ik toch regelmatig bij gesprekken te horen gekregen dat ik toch "anders" ben. Dat doet pijn, maar het went

quote:

Op donderdag 13 november 2008 13:03 schreef Troel het volgende:

[..]

Nouja, zoiets ja. Ik weet niet wat het is. Soms geeft die uitdrukking me het gevoel dat ik me maar aanstel, omdat iedereen het heeft. Zoiets. En dat steekt me.

Zeg jj dan nooit dat je je een beetje depri voelt, of down terwijl je geen diagnose van depressie hebt?

quote:

Op donderdag 13 november 2008 20:32 schreef Xennia het volgende:

[..]

Zeg jj dan nooit dat je je een beetje depri voelt, of down terwijl je geen diagnose van depressie hebt?

Nee

Ik zit soms niet zo lekker in mijn vel, maar depri of down, nee, dat gebruik ik eigenlijk nooit Ik gebruik overigens het meest zwaar klote, terwijl ik natuurlijk ook geen kloten heb

quote:

Op donderdag 13 november 2008 20:36 schreef Troel het volgende:

[..]

Nee

Ik zit soms niet zo lekker in mijn vel, maar depri of down, nee, dat gebruik ik eigenlijk nooit Ik gebruik overigens het meest zwaar klote, terwijl ik natuurlijk ook geen kloten heb

Depressie is een continuum, waar je in mindere of meerdere mate op kunt scoren. Pas als je aan verschillende kenmerken voldoet (bijvoorbeeld dat de depressieve gevoelens langer dan een bepaalde tijd aanhouden) krijg je de diagnose depressie, maar depressieve/sombere gevoelens kent iedereen. Hetzelfde geldt voor autisme. Iedereen vertoont in mindere of meerdere mate autistische trekjes, maar wanneer het je functioneren en gevoelswereld niet in een bepaalde mate verstoort is er geen sprake van autisme.

quote:

Op donderdag 13 november 2008 19:55 schreef ThE_ED het volgende:

[..]

Er zijn volgens mij diverse rapporten die het tegendeel van het door jou vet gemaakte aangeven. Een aantal simpele voorbeelden die aangeven dat werken met computers niet (meer) rechtlijnig en zonder sociaal contact hoeft te zijn: dit forum, world of warcraft, hyves, youtube, weblogs en eigenlijk heel "web 2.0". Daarnaast wordt in (sociologische) literatuur bijvoorbeeld aangehaald dat het individueel spelen van een computerspel ook sociale interactie "IRL" genereert: je gaat met vrienden praten over "hoe ver ben jij" en "hoe kom je hier voorbij".

En zoals een docent van me opmerkte: bij het werken met de Computer wordt wel de vraag gesteld of dat "nou wel zo goed is" en dat het "individualistisch" en "onsociaal" is, maar diezelfde vragen worden doorgaans niet gesteld over het lezen van een boek, dat als "goed" en "leerzaam" gezien wordt. En als iets rechtlijnig kan zijn, dan is dat een boek, een voorgeschreven verhaal waar je geen interactie mee hebt! (Overigens is er voor Sociologen eigenlijk niet iets als "onsociaal" of "a-sociaal", maar dat terzijde, dat heeft hier niet zoveel mee te maken, zeker niet met dit subforum. )

Mijns inziens doet deze therapeut niet alleen een bewering die hij niet onderbouwt ("De computer stimuleert een denken dat rechtlijnig is en abstract en waar het contact geen invloed op heeft."), hij maakt zich ook nog schuldig aan het achteloos gebruiken van termen als "autistisch" in een context waarbij dat geen enkele relevantie heeft. Totaal niet wetenschappelijk zo zonder enige extra noten, maar uit hoofde van zijn beroep wel met enige invloed op mensen die dit lezen.

Ik kan me hier wel in vinden. Hoewel ik het wel een mooi stuk vind, van die Lemmens. Maar er zitten wel gaten in.
Ik had het er met mijn vriend over. Ik quote hem even: De vergelijkingen met Dylan en Einstein zijn erg kort door de bocht." Mijn hek is grijs, een olifant is grijs, dus mijn hek is een olifant."
Hij noemde ook iets, wat ik ook wel zie: dat je vroeger gewoon één keer post kreeg en dan was je klaar. Nu krijg je een paar keer per dag post en over de e-mail krijg je post. Als je pech hebt, kun je elk uur een mailtje verwachten. Dat je gewoon de angst hebt om je pc uit te zetten omdat je anders misschien iets mist. Best een enge ontwikkeling.
De mens staat blootgesteld aan een hoop stress. Ik weet niet wat jullie allemaal doen als je gestresst bent, maar ik kan behoorlijk prikkelbaar zijn. Prikkelbaar, teruggetrokken, ik kan weinig andere input meer hebben.

@Troel: ik kan me helemaal voorstellen dat het je steekt. Dat vind ik naar. Je stelt je niet aan. Jij bent gewoon jij. Kun jij het helpen? Nou dan.

quote:

Op donderdag 13 november 2008 20:29 schreef Troel het volgende:
tja, ik ben er altijd heel eerlijk over geweest. Waarom? Omdat het nou eenmaal onderdeel van mij is. Ze weten op deze manier wat ze in huis halen.

Ook deze keer bij solliciteren heb ik het gemeld, het kwam ter sprake toen er werd gevraagd waarom ik gestopt wat met de PABO. Op basis daarvan zijn wel een aantal extra vragen gesteld ("hoe ga je er mee om als iets niet loopt zoals het zou moeten lopen, kun je dat oppakken" "Nou, ik bedenk altijd van te voren alle mogelijke verkeerde dingen die kunnen gebeuren, zodat ik weet wat ik moet doen als dat toevallig voorvalt. Als nou net datgene voorvalt waar ik geen rekening mee gehouden heb, dan zit ik net als elke ander met mijn handen in het haar en moet ik mezelf even herpakken".

Maar ondanks dat mijn vorige werkgevers het ook wisten, heb ik toch regelmatig bij gesprekken te horen gekregen dat ik toch "anders" ben. Dat doet pijn, maar het went

Dat ik anders ben dat weet ik en daar ben ik ook aan gewend. Ik weet ook dat ik in het verleden ben afgewezen omdat ik moeite heb met sociale interactie en onzeker over kom. Dit geldt zowel voor werk als relaties.
Maar toch denk ik dat het, het beste is om eerlijk te zijn. Misschien word ik daarom wel vaker afgewezen maar als ik dan toch word aangenomen dan weten ze tenmiste waarom ik zo ben als ik ben.

Ik heb er respect voor als je het zegt tijdens een sollicitatie, maar ik acht het niet verstandig. Waarschijnlijk word je inderdaad dáárom vaker afgewezen.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 10:34 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Ik heb er respect voor als je het zegt tijdens een sollicitatie, maar ik acht het niet verstandig. Waarschijnlijk word je inderdaad dáárom vaker afgewezen.

True, dat kan zo zijn. Maar wellicht is het minder erg om bij een sollicitatie afgewezen te worden dan om na een week werken alsnog te horen te krijgen dat je niet de persoon bent?

Mijn excuses voor het wat laat reageren, maar ik ben vrij druk; zowel qua werk als privé.

quote:

Op zaterdag 8 november 2008 18:21 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Ik heb even callcenterwerk gedaan Je moet je niet tegen laten houden door een idee wat wel of niet voor de hand liggend werk is. Voor een autist is het namelijk voor de hand liggend om een uitkering te trekken

Ik vind het trekken van een uitkering een te gemakkelijke weg. Het hangt er natuurlijk vanaf hoe erg iemand autistisch is, maar in veel gevallen is het zeker niet nodig om een uitkering aan te vragen, lijkt mij. Zie ook de vele voorbeelden in dit topic.

quote:

Op zaterdag 8 november 2008 22:21 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Lang verhaal, maar kort samengevat: ik heb als luie puber de verkeerde keuzes gemaakt een studie gedaan die ik leuk vond in plaats van eentje waarvan ik dacht dat ik er een goede baan mee kon vinden. Ook heb ik die studie gekozen uit gemakszucht, ik was er namelijk goed in. Die gemakszucht kwam ook voort uit m'n depressie, ik was natuurlijk niet zo enorm gemotiveerd. Ook zei men altijd dat het toch meer ging om het academisch denkniveau dan om de richting, maar mijn ervaring is dat dat dus helemaal niet zo is. Ik kom dus niet aan werk. Ook ben ik gestopt tijdens m'n master, door problemen op de uni, stress van thuis en faalangst, door problemen met het ordenen van info waardoor ik gewoon niks voor elkaar kreeg met m'n scriptie - ik heb twee masters gedaan, van de eerste alleen geen scriptie geschreven en van de andere mis ik een vak en de scriptie geloof ik. Ook daarmee had ik pech, de tweede master die ik deed had nog een andere manier om af te studeren maar die is afgeschaft in het jaar dat ik die master ben gaan doen. Ik ben toen na wat mislukte sollicitaties blijven hangen in een bijbaantje als hoofdcaissiere, maar was op het eind doodongelukkig. Ik verveelde me zo dat ik geen zin meer had om uit bed te komen. Daarom ben ik ander werk gaan zoeken, helaas liepen veel sollicitaties weer op niets uit, en toen ben ik gaan solliciteren bij Dirck III omdat ik wel affiniteit heb met dranken. Met het sollicitatiegesprek werd er een positief beeld gegeven van doorgroeimogelijkheden en vandaar dat ik het gedaan heb - ik hoop zo door te kunnen groeien naar een functie op niveau, al zal het heel lang duren. Nou ja, mijn vriend studeert nog, dus ik kan niet even een andere opleiding gaan doen op het moment. Met m'n beste vriend heb ik het erover gehad en hij is wel bereid me te helpen om -als m'n vriend afgestudeerd is over een paar maanden - wat anders te zoeken op een fatsoenlijk niveau. Hij is daar veel handiger in, ik weet niet eens waar ik moet zoeken. Het probleem is dat ik bij uitzendbureaus weggestuurd werd omdat ze liever mbo'ers hadden op dat moment en bij de bedrijven waar ik op gesprek geweest ben wilden ze ook liever iemand met een lagere opleiding omdat ze bang waren dat ik me zou gaan vervelen (ja, dat risico zit er ook wel in inderdaad) en andere bedrijven wilden me weer niet omdat ik geen opleiding had in de goede richting en die dachten dan dat ik er of niet in geinteresseerd kon zijn omdat ik een studie in een andere richting had gedaan (alsof je maar 1 ding leuk kan vinden), of dat ik het niet zou kunnen of dat het te veel tijd zou kosten om me in te werken. Daarnaast heb ik zefl het probleem dat ik absurd snel leer; ik ken niemand die op hetzelfde leertempo zit, niet om op te scheppen of zo, maar ik kan daardoor mensen niet duidelijk maken dat ik die dingen wél zo snel kan leren als ik beweer. Ik kan tegen iemand wel zeggen dat ik iets binnen een maand goed kan leren, maar dat geloven ze niet, dus nemen ze iemand aan met een opleiding in die richting. Daarnaast waren mijn sollicitatievaardigheden ook niet zo goed, na veel oefenen en hulp van een handige site (carrieretijger.nl) gaat dat al beter.

Dank voor het geven van inzicht. Enkele dingen die mij opvielen:
- Ik zie toch wel veel herkenbare dingen (faalangst, informatie ordenen, depressie).
- Ik vind het geheel getuigen van een erg goede zelfrefectie.
- Of het wel of niet te maken heeft met de studierichting die je kiest: ik denk dat je gewoon wat mazzel moet hebben met je eerste baan; als je wat werkervaring hebt dan lukken vervolgstappen ook beter. Misschien dat het nu wat moeilijker wordt, nu het economisch wat minder lijkt te gaan (niet specifiek voor jou, maar in het algemeen).
- "omdat ik wel affiniteit heb met dranken"
- Absurd snel leren: wil ik wel geloven gezien het niveau van je reacties hier, maar de vraag is hoe je dit aantoonbaar kan maken voor potentiële werkgevers, op een manier waar zij het voordeel voor een werkrelatie van inzien.

Voorbereiden sollicitaties hebben zeker zin. Dat geldt ook voor eventuele assessments. Oefenen hiermee scheelt veel. Wees hier dus niet bang voor. Het kan ook een manier zijn om aan werkgevers duidelijk te maken dat je wel slim bent. Toen ik na eindeloos studeren met 0,0 zelfvertrouwen begon te solliciteren en er een assessment bij kwam kijken viel er ook iets op zijn plaats. Ik bleek “boven het gemiddelde academische niveau” te zitten (wat dat dan ook is), andere keren kreeg ik tests af die je eigenlijk niet af zou moeten kunnen krijgen in de tijd die ervoor stond. Het heeft me in ieder geval wat zelfvertrouwen gegeven: ik was/ben dus niet (helemaal) gek.

quote:

Maar goed, ik modder dus ook qua werk. Alleen ik heb nu een baan waarmee ik de hele dag in principe bezig ben, lichamelijk. Hierdoor heb ik minder tijd om te gaan malen en dat scheelt wel. Dat het makkelijk werk is maakt ook dat ik minder fouten maak, dus minder schuldgevoel, minder onzekerheid en daarnaast kom je ook niet moe thuis en heb je nog wat energie over voor andere dingen. Dat is dan weer het voordeel. Maar het is ook een proces voor mij geweest om me er bij neer te leggen dat ik moest stoppen met studeren en dat ik problemen had waardoor ik niet kon functioneren zoals anderen. Dat is iets waar ik echt al een jaar of vijf mee zat, terwijl ik pas een jaar geleden toevallig over Asperger las. Met name door m'n depressie vroeger, winterdepressies e.d. en het feit dat ik snel overprikkeld ben (geestelijk en zintuiglijk), moet ik gewoon sneller een stapje terug doen dan anderen en dat zou in sommige banen ook niet gaan. Ik probeer nu een beetje te bedneken wat ik wel wil en wel kan en als m'n vriend dan afgestudeerd is en bij Diii zit ik nog niet waar ik wil zijn, ga ik weer wat anders zoeken. Ook overweeg ik soms een eigen bedrijf te beginnen.

Redelijk off-topic: winterdepressies: het zou kunnen helpen om extra vitamine D te slikken.
_{Geheel off-topic: er zit veel kwaliteitsverschil in vitamine D supplementen.
Geheel off-topic 2: vitamine D + calcium + krachttraining werkt preventief tegen botontkalking}

Ander werk: het zou leuk zijn als je in een organisatie aan de slag zou kunnen komen waar je vervolgens op basis van je kwaliteiten wel verder kunt groeien. Organisaties waar relatief veel hoger opgeleiden zitten / “intelligenter” werk gedaan wordt. Een slijterij organisatie lijkt mij een organisatie waar veel eenvoudigere banen en weinig complexe banen zijn. Dan is het lastig om voor zo’n complexere baan in aanmerking te komen, lijkt mij.

quote:

Wat bedoel je trouwens met niet voor de hand liggend werk? Het werken in een winkel? Ik werk al vanaf m'n 17e minimaal twintig uur per week in een winkel. In het begin was ik er heel slecht in, altijd chago, moe, snel hoofdpijn, prikkelbaar, ging altijd in op wat klanten zeiden, had vaak ruzie met klanten en volgens mij was ik overal degene waar de meeste klachten over binnen kwamen. Maar goed, dat is dan ook maar waar ik mijn uitdaging in zocht: intellectueel prikkelend was het allerminst, dus probeerde ik het sociale gedoe maar onder de knie te krijgen, met redelijk succes.

Het lijkt me werk waar veel van je sociale vaardigheden gevraagd wordt; een punt wat bij autisten vaak minder goed ontwikkeld is. Interessant om te zien dat jij je zwakke punt juist opzoekt en probeert te ontwikkelen. Ik heb dat zelf met golven. Soms vind ik dat ik er extra aandacht aan moet geven om zo mijn zwakke punt bij te spijkeren, soms laat ik het juist versloffen omdat ik denk dat het toch nooit wat wordt. In die laatste fase zit ik momenteel, maar jouw reactie maakt dat ik mezelf hopelijk weer eens een schop ga geven om me letterlijk en figuurlijk weer eens wat socialer te gaan gedragen.

quote:

Op zaterdag 8 november 2008 22:29 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik zie die bui bij dochter ook wel hangen ja Wij zijn nu aan het overwegen om hulp van een job coach te vragen. Als ze eenmaal die moeilijke eerste paar maanden door is zou ze het wel redden. Maar ja, welke werkgever zit er te wachten op iemand die dichtklapt op het moment dat'm iets gevraagd wordt....

Tot een paar weken terug hoorde ik op BNR regelmatig een reclame van een een of ander detacheringsburo dat “mensen met een gebruiksaanwijzing” wilde plaatsen bij bedrijven. Er waren 2 verschillende reclames. Een met een meisje (weet niet meer wat die had) en een met een autistische jongen. "wanneer kan ik beginnen?" was zijn tekst. En ene Ellen was zijn begeleider. Herkent iemand dit?

Ik heb het geprobeerd te googlen maar kwam niks tegen, wel iets anders waar je wellicht wat aan hebt.

Ik herinner me nog iets over testen in de ICT; dat er een speciaal buro is voor autistische ICT testers.
Zie hier.

Nog een.

En er was nog een bedrijf dat zich had toegelegd op het detacheren van autisten, maar die kan ik niet meer vinden.

quote:

Op zondag 9 november 2008 00:54 schreef childintime het volgende:

[..]

Een MBO vervolgopleiding op dit nivo zal een MBO 1 of 2 zijn. Niet bijster boeiend..... De mogelijkheden zijn zeer beperkt. Ik vind het moeilijk om haar daar in te begeleiden. Haar vader werkt op universitair nivo, ik op post HBO nivo; soms zie ik het zeer duister in. Wij functioneneren heel anders en kunnen ons soms zeer moeilijk verplaatsen in haar denk en functioneringsnivo.

Ik weet dat zij meer kan dan wat we nu van haar zien. Maar dan moeten wel alle randvoorwaarden goed zijn. En ik eis van haar geen HBO nivo, maar ik vind het zeer triest om te zien dat ze wel zo kan functioneren, alleen niet kan voldoen aan deze maatstaven omdat onze maatschappij perfectie verreist van iedereen.

quote:

Op zondag 9 november 2008 01:21 schreef Maeghan het volgende:
Ik begrijp je eigen frustratie, maar je zult dat echt los moeten laten en accepteren dat zij waarschijnlijk niet de perfecte baan gaat vinden en dat een hoger niveau moeilijk haalbaar is. Ze is niet de enige met een beperking, heel veel mensen kunnen hun droombaan nooit bereiken, dat is vervelend, maar het is nu eenmaal zo. Probeer je eigen wensen niet te veel op haar te projecteren - jij wilt graag een baan op een 'goed' niveau, maar zij is waarschijnlijk veel gelukkiger met een baan waarin ze rust heeft in haar hoofd dan met een baan op het uiterste niveau dat ze aankan, zelfs met die mooie randvoorwaarden. Het blijft toch altijd worstelen en je hebt altijd je betere en mindere dagen. Als zij gelukkig is, is het goed en hoe ze dat punt bereikt, dat doet er niet toe. (Ik bedoel het niet lullig hoor, maar ik herken het een beetje van de andere kant. Mijn ouders snappen niet waarom ik in een winkel werk en m'n oma was ronduit teleurgesteld).

Ook je opmerking "niet bijster boeiend" geeft aan dat jij je uitdagingen zelf zoekt (en vindt) op intellectueel niveau. Nee, mbo 1 of 2 is intellectueel niet prikkelend voor jou. Toch zal het voor je dochter waarschijnlijk moeilijk genoeg zijn, al is dat misschien niet omdat ze de lesstof op zich niet aan zou kunnen onder de goede omstandigheden.

Ik ben het wel eens met Meaghan, geloof ik. Maar het is lastig een oordeel te vellen / een mening te geven. Aan de ene kant ken je als ouder je kind als geen ander, maar aan de andere kant is het moeilijk om objectief te blijven. Het loslaten van (te?) hoge ambities lijkt me zinvol. Bewust of onbewust kan je toch signalen afgeven dat je veel van je dochter verwacht, met mogelijk faalangst tot gevolg.

quote:

Ik zei al dat ik zelf sinds m'n 17e in winkels werkte - dat was intellectueel verre van stimulerend, maar ik leerde om de uitdaging naar een ander vlak te verschuiven (sociaal vlak) en werd uiteindelijk leidinggevende. En hoewel ik m'n hersens nog steeds niet nodig had voor m'n werk, was het wel een uitdaging om te bedenken hoe ik mensen zo ver moest krijgen om te doen wat nodig was - hoe corrigeer je iemand vriendelijk en correct bijvoorbeeld. Dus uiteindelijk heb ik er wel van geleerd en ik heb heel veel aan die ervaring.

Ik herken ook de strijd tussen wat je kan en tussen alles wat je zou kunnen, maar wat niet goed uit de verf komt. Op sommige momenten functioneer ik minder goed dan normaal. Stiekem zou ik ook best die geweldige baan willen met afwisseling en hectiek en spanning (en natuurlijk dat mooie salaris en die leuke collega's en bedrijfsuitjes in sjieke restaurants, maar dat terzijde), maar dat zit er soms gewoon niet in. En hoewel ik toch wel droom van de 'perfecte' baan (waarin ik dan natuurlijk ook 'perfect' ben he - het is tenslotte een droom), denk ik niet dat ik echt gelukkig zou worden van zo'n baan die ik op sommie momenten helemaal niet aankan.

Het leven bestaat ook uit meer dan opleiding en werk. Ik heb geen boeiende baan en of ik die ooit krijg, dat weet ik niet. Wel heb ik een hele lieve vriend en die zou ik niet in willen ruilen voor welke baan dan ook. M'n vriend is echt degene die me overal door sleept en degene voor wie ik door blijf gaan als ik het zelf niet meer zie zitten. Op dat gebied ben ik gewoon heel gelukkig. Als we samen blijven en hij verdient dalijk een leuke boterham en we kunnen af en toe op vakantie en af en toe uit eten, dan is driekwart van m'n leven heel goed en een kwart is acceptabel. Heb ik het dan zo slecht? Het is een kwestie van zoeken naar andere vormen van geluk.

Goed salaris en leuke collega’s zorgen er zeker voor dat je met plezier naar je werk gaat. Sjieke etentjes: tsja, ik heb ze ook wel eens: voor mij hoeft dat niet zo. Daarnaast: in elk bedrijf / bij elke baan is er wel wat. Staar je dus niet blind.

Voor de rest: wederom +1 zelfkennis / zelfanalyse.

quote:

Op zondag 9 november 2008 21:08 schreef sempron2400 het volgende:
Interessant dat het over opleidingen gaat. Ik heb zelf het syndroom van Asperger en toen ik jong was, bleek mijn intelligentie bovengemiddeld te zijn. Dit was getest omdat de kleuterjuf van mening was dat regulier onderwijs mogelijk te hoog gegrepen was. Goed, op aandringen van mijn ouders en vanwege de uitslag van de test mocht ik regulier onderwijs blijven volgen. In groep 8 zei de leerkracht soms dat mijn sociale vaardigheden niet zo goed zijn en dat ik daar aan moest werken. Op de middelbare school leefde ik vaak in mijn eigen wereldje (preoccupaties), en was er niet altijd even goed bij.

Als ik zie hoeveel communicatieve vaardigheden bij veel opleidingen worden gevraagd, zoiets zou voor mij stressen zijn. Uiteindelijk heb ik de studie econometrie weten af te ronden. Helaas heb ik daar geen werk in kunnen vinden, ik doe nu routinematig werk via een reïntegratiebureau, maar heb wel hoop om door te groeien zodat ik (met meer geld) nog eens wat leuks kan doen.

Wat de communicatie betreft: als ik in gesprek ben met iemand, en een ander neemt het gesprek plotseling over, dan vind ik dat heel moeilijk. Het gespreksonderwerp verandert dan ook, en dan is het net alsof ik er voor joker bij zit. Dat ervaar ik persoonlijk als erg pijnlijk. In zeldzame gevallen is degene die zich bij het gesprek voegt, een goede bekende van mij en is er niets aan de hand.

Die eenzaamheid die soms optreedt, vooral in gezelschap, dat is minder. In zo’n situatie loop ik toch tegen de grenzen van mijn kunnen aan. Verder ben ik vrij snel overprikkeld, maar hier wil ik wel iets aan gaan doen. Dit is uiteraard maar een korte schets van hoe ik mijn Autismespectrumstoornis beleef.

Allereerst welkom. Jammer dat je geen baan in de econometrie hebt kunnen vinden; daar is op zich wel veel vraag naar. Plotselinge wijzigingen van gespreksonderwerpen vind ik ook lastig. Men ervaart mij vaak ook als "traag".

quote:

Op woensdag 12 november 2008 20:17 schreef anne_Chris het volgende:

[..]

Voor mijn (PDD-NOS) zoon van 14 is de PC / ICT al heel wat jaren een vertrouwde toevlucht. Het leven raast maar door en hij begrijpt lang nog niet alles. Op de PC is hí'j de baas! Druk op "reset" en je kunt controle hebben over waar je zo graag mee bezig bent. Voor mij een heel plausibele verklaring, die ik ooit kreeg van een hulpverlener.
Maar ook hier met mate; hij mag een uur en dan "moet" hij even voet- of basketballen of iets anders lichamelijk actiefs doen. Anders gaat hij weer druk doen, ijsberen, fladderen. En daar doet hij niemand, ook zichzelf, geen plezier mee. Nu is het zelfs zo ver dat hij uit zichzelf zegt: ik geloof dat ik even moet voetballen, mam

Van mensen met een diagnose kan ik heel goed begrijpen dat zij zeggen er wordt nogal makkelijk gezegd "iedereen heeft wel iets van een autist". Dat is niet begripvol voor de moeilijkheden die jullie hebben om je te redden in de wereld. Juist voor jullie: respect!

Sporten is voor mij een enorm ontladingsmechanisme. Ik denk de hele dag door aan van alles door elkaar. Vaak is dat niet efficiënt en erg vermoeiend. Sporten helpt me dan om mijn brein even te "resetten".

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 10:56 schreef Troel het volgende:

[..]

True, dat kan zo zijn. Maar wellicht is het minder erg om bij een sollicitatie afgewezen te worden dan om na een week werken alsnog te horen te krijgen dat je niet de persoon bent?

Ja ik word liever van te voren afgewezen dan nadat ik ben aangenomen wordt ontslagen. Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen en je verdere carriere.

Nu terugkomende op mijn situatie. Ik heb nog steeds niks gehoord van het bedrijf dat mij ontslagen heeft. En dat vind ik vreemd en asociaal. Het minste wat je kan doen is het hoe en waarom toelichten. Ik wil een antwoord en daarom ga maandag opnieuw contact met dat bedrijf opnemen. Ook het uitzendbureau dat mij uitzond bij dat bedrijf heeft nog niks gehoord. Ze nemen simpel weg de telefoon niet op. Er wordt gezegd de persoon in kwestie zit in een vergadering. Dat kan maar dan kan je als nog de moeite nemen om na die vergaderingen terug te bellen. En dat heeft hij(mijn voormalig leidinggevende) ook niet gedaan. Het uitzendbureau heeft een email aan hem gestuurd met de vraag of hij het uitzendbureau belt. Dus ik hoop dat hij maandag belt met verdere uitleg.
Het kan zijn dat ik fouten heb gemaakt en dat ik niet geschikt was voor de functie maar ik wel graag duidelijk weten waarom. En zeker als het lag aan mijn sociale vaardigheden wat dan ik daar bij mijn volgende baan rekening mee houden.
Het uitzendbureau wil verder tekst en uitleg en ik ook.
Mocht hij nu verder geen antwoord willen geven. Wat kan ik dan het beste doen? Want ik wil antwoord op de vraag waarom ik ontslagen ben.

Tijnbrein: ik heb me met mijn sollicitatiegesprek bij DIII heel goed staande weten te houden, maar in de eerste week had ik hetzelfde probleem als jij. Ik had moeite me aan te passen, kon het met niemand vinden, had meteen ruzie met een collega (die me vervolgens ook inwreef dat ik raar was omdat ik niet praatte) en achteraf hoorde ik dat zowel de bedrijfsleider als de rayonmanager zich afvroegen of ik wel geschikt was. De rayonmanager kwam namelijk een keer langs toen ik er net werkte en vroeg wat ik vond van het werk - de eerste week had ik ook voor m'n gevoel heel veel aanpassingsmogelijkheden, ik was uberhaupt nog niet gewend aan het idee dat ik daar werkte (in m'n hoofd werkte ik nog steeds bij C1000 - ik kwam uit m'n werk en dan dacht ik, 'shit zeg, moet ik morgen weer naar C1000' terwijl ik daar al gestopt was), daardoor had ik het de eerste week helemaal niet naar m'n zin. Nou, ik had wel het idee dat ik dat beter niet kon zeggen, maar ik wist ook niet wat de rayonmanager nou eigenlijk wilde horen en ik wist ook niet wat ik moest zeggen, want wat kun je nou over een bedrijf zeggen na een week? Kortom, ik bleef te veel in gedachten hangen en volgens hun keek ik daarbij raar, kwam traag over en ik gaf een raar antwoord. Later werd me dat dan wel verteld en dat was best kut, maar in ieder geval hebben ze me daar blijkbaar wel de kans gegeven om te laten zien dat ik het kan.

Misschien kun je bij je sollicitatiegesprekken wel subtiel aangeven dat je in het begin erg de kat uit de boom kijkt en daardoor misschien wat onzeker over kan komen, maar dat dat na een paar weken verdwenen is.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 14:37 schreef Ferrobar het volgende:

Dank voor het geven van inzicht. Enkele dingen die mij opvielen:
- "omdat ik wel affiniteit heb met dranken"

Wat bedoel je precies?

quote:

- Absurd snel leren: wil ik wel geloven gezien het niveau van je reacties hier, maar de vraag is hoe je dit aantoonbaar kan maken voor potentiële werkgevers, op een manier waar zij het voordeel voor een werkrelatie van inzien.

Ik zou niet weten hoe ik dat echt kan laten zien.

quote:

Voorbereiden sollicitaties hebben zeker zin. Dat geldt ook voor eventuele assessments. Oefenen hiermee scheelt veel. Wees hier dus niet bang voor. Het kan ook een manier zijn om aan werkgevers duidelijk te maken dat je wel slim bent. Toen ik na eindeloos studeren met 0,0 zelfvertrouwen begon te solliciteren en er een assessment bij kwam kijken viel er ook iets op zijn plaats. Ik bleek “boven het gemiddelde academische niveau” te zitten (wat dat dan ook is), andere keren kreeg ik tests af die je eigenlijk niet af zou moeten kunnen krijgen in de tijd die ervoor stond. Het heeft me in ieder geval wat zelfvertrouwen gegeven: ik was/ben dus niet (helemaal) gek.

Ik heb ook al twee tests gehad. Beide voor traineeships. Een keer bij ICTopus, twee tests op ruimtelijk inzicht en logica en zo en daar had ik een 8 en een 9 voor geloof ik, iets in die richting in ieder geval. Voor C1000 heb ik een GITP test gehad, dat was een persoonlijkheidstest, intelligentietest en management skills-test. Mijn persoonlijkheidsbeeld was vrij positief, zelfs termen als "evenwichtig" waarvan ik me afvroeg hoe ze eraan kwamen , intelligentie was het hoogste niveau en management skills waren allemaal voldoende tot goed, op 1 na (een keer zwak). Maar goed, degene die over alle opleidingen in heel regio Zuid (Limburg, Brabant, Zeeland en half Zuid-Holland) ging, vond me te jong en arrogant. Dus mocht ik niet verder laten testen.

quote:

Ander werk: het zou leuk zijn als je in een organisatie aan de slag zou kunnen komen waar je vervolgens op basis van je kwaliteiten wel verder kunt groeien. Organisaties waar relatief veel hoger opgeleiden zitten / “intelligenter” werk gedaan wordt. Een slijterij organisatie lijkt mij een organisatie waar veel eenvoudigere banen en weinig complexe banen zijn. Dan is het lastig om voor zo’n complexere baan in aanmerking te komen, lijkt mij.

Er zijn op zich wel banen die ik zou willen doen - voordeel van DIII is dat het onder SDvdB valt en dus kun je ook naar andere winkels binnen het bedrijf, maar ook naar alle afdelingen op kantoor zeg maar - dus ook logistiek, personeelszaken, inkoop etc. En het is mogelijk, want de mensen die ik gesproken heb die hogerop zitten in het bedrijf, zijn allemaal zelf in de winkel begonnen bij DIII of Bas/Dirk. Met een functie als hoofd inkoop kan ik ook leven hoor Nou ja, gek genoeg gaat mijn voorkeur voor banen uit naar functies die eigenlijk misschien onlogisch klinken in mijn geval, maar ik houd ervan om 'op te ruimen' en processen te optimaliseren, oplossingen te bedenken voor problemen, etc.

quote:

Het lijkt me werk waar veel van je sociale vaardigheden gevraagd wordt; een punt wat bij autisten vaak minder goed ontwikkeld is. Interessant om te zien dat jij je zwakke punt juist opzoekt en probeert te ontwikkelen. Ik heb dat zelf met golven. Soms vind ik dat ik er extra aandacht aan moet geven om zo mijn zwakke punt bij te spijkeren, soms laat ik het juist versloffen omdat ik denk dat het toch nooit wat wordt. In die laatste fase zit ik momenteel, maar jouw reactie maakt dat ik mezelf hopelijk weer eens een schop ga geven om me letterlijk en figuurlijk weer eens wat socialer te gaan gedragen.

Misschien is het omdat ik nooit een diagnose heb gehad en van heel het bestaan van Asperger niet afwist, dat ik meer het gevoel had dat ik mee 'moest'. Ik kon niet zeggen 'pech, ik ben nu eenmaal anders'. Ik moest gewoon naar school, ik moest gewoon studeren en er werd zelfs veel van me verwacht vanwege mijn intelligentie - dit leidde ook tot problemen trouwens, ik kreeg dan vaak te horen dat ik niet voldeed aan die verwachtingen, maar kon niet omgaan met die kritiek. Zelfs toen ik met m'n mondeling Engels een 9 haalde, zei de docent dat hij meer van me had verwacht. Ik had die week vijf mondelingen en dat was het vierde, maar ook het vierde mondeling waar de docent zei dat hij meer van me had verwacht. Ik ben in tranen uitgebarsten en de docent verontschuldigde zich wel, maar dat hielp niet meer echt. De dag erna had ik mondeling Duits, mijn slechtste vak qua mondeling en ik was zo nerveus dat ik de hoofdpersoon van het toneelstuk Amphitruon niet meer wist te noemen (Amphitruon dus). Ik had een vier en ik herinner me verder alleen nog dat er twee tafeltjes tegen elkaar geschoven stonden met een rood-wit geblokt kleedje erover en dat ik een vestje aanhad met een rits, een broek met ritsen in de pijpen en laarzen met ritsen en dat ik met al die ritsen afwisselend neurotisch heb zitten klootviolen. Ik kan niet eens meer met zekerheid zeggen welke docenten het mondeling afnamen of wat voor vragen ze verder hebben gesteld.

Maar hoe dan ook, ik moest gewoon.Ik kreeg van m'n ouders ook vaak te horen dat ik me onbeschoft gedroeg of dat zij kritiek kregen van andere mensen omdat die dat vonden. Ik had daar dan nooit wat van gemerkt en wist ook niet wat ze bedoelden (soms zeiden ze het, soms ook niet). Maar daardoor moest ik wel - ik had geen diagnose waarmee ik of andere mensen rekening konden houden en er was niemand die zei dat ik me eens moest laten onderzoeken, alleen mensen die zeiden dat ik dingen verkeerd deed of dat ik onbeschoft of arrogant of egocentrisch was. Als dat je wordt verteld, dan raakt dat je en dan wil je er wat aan doen. Zeker als kind/puber wil je het goed doen, zodat je ouders niet boos op je worden bijvoorbeeld. Dus het is niet echt iets wat ik zelf bewust gedaan heb, maar gewoon iets wat ik deed omdat ik geen andere mogelijkheid kende.

Raken jullie trouwens ook zo snel afgeleid? Ik vergat - dankzij Ferrobar - dat ik een pizza in de oven had.

Attention Deficit Destroyer

Mijn school biedt een cursus Sociale Vaardigheden aan en ik zit er aan te denken me in te schrijven. Heeft iemand zoiets gedaan en is dit nuttig?

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 19:26 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Ja ik word liever van te voren afgewezen dan nadat ik ben aangenomen wordt ontslagen. Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen en je verdere carriere.

Nu terugkomende op mijn situatie. Ik heb nog steeds niks gehoord van het bedrijf dat mij ontslagen heeft. En dat vind ik vreemd en asociaal. Het minste wat je kan doen is het hoe en waarom toelichten. Ik wil een antwoord en daarom ga maandag opnieuw contact met dat bedrijf opnemen. Ook het uitzendbureau dat mij uitzond bij dat bedrijf heeft nog niks gehoord. Ze nemen simpel weg de telefoon niet op. Er wordt gezegd de persoon in kwestie zit in een vergadering. Dat kan maar dan kan je als nog de moeite nemen om na die vergaderingen terug te bellen. En dat heeft hij(mijn voormalig leidinggevende) ook niet gedaan. Het uitzendbureau heeft een email aan hem gestuurd met de vraag of hij het uitzendbureau belt. Dus ik hoop dat hij maandag belt met verdere uitleg.
Het kan zijn dat ik fouten heb gemaakt en dat ik niet geschikt was voor de functie maar ik wel graag duidelijk weten waarom. En zeker als het lag aan mijn sociale vaardigheden wat dan ik daar bij mijn volgende baan rekening mee houden.
Het uitzendbureau wil verder tekst en uitleg en ik ook.
Mocht hij nu verder geen antwoord willen geven. Wat kan ik dan het beste doen? Want ik wil antwoord op de vraag waarom ik ontslagen ben.

Tjsa. Dit is gewoon slecht. Ik vind het buitengewoon onprofessioneel van het bedrijf dat men geen uitleg geeft en niet meer bereikbaar is. Hou er rekening mee dat je geen reactie meer krijgt van het bedrijf en dat je geen antwoord krijgt op je vraag waarom je ontslagen bent. Probeer het dan te laten rusten.

Wat bij nieuw werk (in het algemeen) ook kan helpen is aan je baas te vragen hoe het gaat. Dus zelf het initiatief nemen. Doe dat op een moment dat je je goed voelt en probeer open te staan voor feedback.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 22:55 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Wat bedoel je precies?
[..]

Je zou dit ook kunnen interpreteren als dat je een alcoholist zou zijn...

quote:

Ik zou niet weten hoe ik dat echt kan laten zien.

Ik ook niet. Het probleem is dan dus dat, zolang je niet weet hoe je een werkgever hiervan kunt overtuigen, je deze goede eigenschap niet kunt gebruiken in sollicitaties.

quote:

[..]

Ik heb ook al twee tests gehad. Beide voor traineeships. Een keer bij ICTopus, twee tests op ruimtelijk inzicht en logica en zo en daar had ik een 8 en een 9 voor geloof ik, iets in die richting in ieder geval. Voor C1000 heb ik een GITP test gehad, dat was een persoonlijkheidstest, intelligentietest en management skills-test. Mijn persoonlijkheidsbeeld was vrij positief, zelfs termen als "evenwichtig" waarvan ik me afvroeg hoe ze eraan kwamen , intelligentie was het hoogste niveau en management skills waren allemaal voldoende tot goed, op 1 na (een keer zwak). Maar goed, degene die over alle opleidingen in heel regio Zuid (Limburg, Brabant, Zeeland en half Zuid-Holland) ging, vond me te jong en arrogant. Dus mocht ik niet verder laten testen.
[..]

Dat van die arrogantie herken ik ook wel. Aan ICTopus heb je niets gemist. Ik ken mensen die daar voor werkten / gewerkt hebben: vage club, slechte arbeidsvoorwoorden / contract.

quote:

Er zijn op zich wel banen die ik zou willen doen - voordeel van DIII is dat het onder SDvdB valt en dus kun je ook naar andere winkels binnen het bedrijf, maar ook naar alle afdelingen op kantoor zeg maar - dus ook logistiek, personeelszaken, inkoop etc. En het is mogelijk, want de mensen die ik gesproken heb die hogerop zitten in het bedrijf, zijn allemaal zelf in de winkel begonnen bij DIII of Bas/Dirk. Met een functie als hoofd inkoop kan ik ook leven hoor Nou ja, gek genoeg gaat mijn voorkeur voor banen uit naar functies die eigenlijk misschien onlogisch klinken in mijn geval, maar ik houd ervan om 'op te ruimen' en processen te optimaliseren, oplossingen te bedenken voor problemen, etc.
[..]

Dit klinkt misschien arrogant, maar: op zich niks mis met mensen die onderaan begonnen zijn, maar het zeker niet de enige of per definitie beste manier om hogerop te komen. Ik vind dat een bedrijf zich beperkt als onderaan beginnen een voorwaarde is om hogerop te komen.

quote:

Misschien is het omdat ik nooit een diagnose heb gehad en van heel het bestaan van Asperger niet afwist, dat ik meer het gevoel had dat ik mee 'moest'. Ik kon niet zeggen 'pech, ik ben nu eenmaal anders'. Ik moest gewoon naar school, ik moest gewoon studeren en er werd zelfs veel van me verwacht vanwege mijn intelligentie - dit leidde ook tot problemen trouwens, ik kreeg dan vaak te horen dat ik niet voldeed aan die verwachtingen, maar kon niet omgaan met die kritiek. Zelfs toen ik met m'n mondeling Engels een 9 haalde, zei de docent dat hij meer van me had verwacht. Ik had die week vijf mondelingen en dat was het vierde, maar ook het vierde mondeling waar de docent zei dat hij meer van me had verwacht. Ik ben in tranen uitgebarsten en de docent verontschuldigde zich wel, maar dat hielp niet meer echt. De dag erna had ik mondeling Duits, mijn slechtste vak qua mondeling en ik was zo nerveus dat ik de hoofdpersoon van het toneelstuk Amphitruon niet meer wist te noemen (Amphitruon dus). Ik had een vier en ik herinner me verder alleen nog dat er twee tafeltjes tegen elkaar geschoven stonden met een rood-wit geblokt kleedje erover en dat ik een vestje aanhad met een rits, een broek met ritsen in de pijpen en laarzen met ritsen en dat ik met al die ritsen afwisselend neurotisch heb zitten klootviolen. Ik kan niet eens meer met zekerheid zeggen welke docenten het mondeling afnamen of wat voor vragen ze verder hebben gesteld.

Maar hoe dan ook, ik moest gewoon.Ik kreeg van m'n ouders ook vaak te horen dat ik me onbeschoft gedroeg of dat zij kritiek kregen van andere mensen omdat die dat vonden. Ik had daar dan nooit wat van gemerkt en wist ook niet wat ze bedoelden (soms zeiden ze het, soms ook niet). Maar daardoor moest ik wel - ik had geen diagnose waarmee ik of andere mensen rekening konden houden en er was niemand die zei dat ik me eens moest laten onderzoeken, alleen mensen die zeiden dat ik dingen verkeerd deed of dat ik onbeschoft of arrogant of egocentrisch was. Als dat je wordt verteld, dan raakt dat je en dan wil je er wat aan doen. Zeker als kind/puber wil je het goed doen, zodat je ouders niet boos op je worden bijvoorbeeld. Dus het is niet echt iets wat ik zelf bewust gedaan heb, maar gewoon iets wat ik deed omdat ik geen andere mogelijkheid kende.

Hmm. Klinkt niet leuk. Ik ben nog steeds niet gediagnotiseerd, maar de plank missslaan doe ik ook nog regelmatig. Ik ben er nogal introvert door geworden.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 23:14 schreef Maeghan het volgende:
Raken jullie trouwens ook zo snel afgeleid? Ik vergat - dankzij Ferrobar - dat ik een pizza in de oven had.
[ afbeelding ]

Eehm: ja. Heb ik erg op mijn werk. Ik ben nu bezig mezelf te dwingen even door te gaan op het moment dat ik flip / het even niet meer weet en niet meteen maar even wat te gaan internetten, ter ontspanning. Ik werk momenteel erg ineffectief.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 22:26 schreef Maeghan het volgende:
Tijnbrein: ik heb me met mijn sollicitatiegesprek bij DIII heel goed staande weten te houden, maar in de eerste week had ik hetzelfde probleem als jij. Ik had moeite me aan te passen, kon het met niemand vinden, had meteen ruzie met een collega (die me vervolgens ook inwreef dat ik raar was omdat ik niet praatte) en achteraf hoorde ik dat zowel de bedrijfsleider als de rayonmanager zich afvroegen of ik wel geschikt was. De rayonmanager kwam namelijk een keer langs toen ik er net werkte en vroeg wat ik vond van het werk - de eerste week had ik ook voor m'n gevoel heel veel aanpassingsmogelijkheden, ik was uberhaupt nog niet gewend aan het idee dat ik daar werkte (in m'n hoofd werkte ik nog steeds bij C1000 - ik kwam uit m'n werk en dan dacht ik, 'shit zeg, moet ik morgen weer naar C1000' terwijl ik daar al gestopt was), daardoor had ik het de eerste week helemaal niet naar m'n zin. Nou, ik had wel het idee dat ik dat beter niet kon zeggen, maar ik wist ook niet wat de rayonmanager nou eigenlijk wilde horen en ik wist ook niet wat ik moest zeggen, want wat kun je nou over een bedrijf zeggen na een week? Kortom, ik bleef te veel in gedachten hangen en volgens hun keek ik daarbij raar, kwam traag over en ik gaf een raar antwoord. Later werd me dat dan wel verteld en dat was best kut, maar in ieder geval hebben ze me daar blijkbaar wel de kans gegeven om te laten zien dat ik het kan.

Misschien kun je bij je sollicitatiegesprekken wel subtiel aangeven dat je in het begin erg de kat uit de boom kijkt en daardoor misschien wat onzeker over kan komen, maar dat dat na een paar weken verdwenen is.

Bij de 2 sollicitatiegesprekken die ik gehad heb bij dat bedrijf op een subtiele manier aangeven dat ik moeite heb met sociale interactie. En dat ik wellicht in het begin moeite zou hebben met contacten tussen mij en collega's. Dus daar kan het niet aan hebben gelegen.

Volgens mij twijfelde ze over mij en hebben het een week aangekeken en hebben toen besloten om mij te ontslaan. En nu zit ik met een probleem omdat zij twijfelde over mijn capaciteiten. Waarom hebben zij mij überhaupt aangenomen als ze twijfelde? Ze hadden mij ook onder voorbehoud kunnen aannemen en een dagje laten proefdraaien en daarna beslissen of ik wel of niet zou worden aangenomen. Of gewoon helemaal niet aannemen dan had ik nu niet met dit probleem gezeten. Dat zij snel iemand nodig hebben betekend niet dat zij mij nu zo maar aan de kant kunnen zetten omdat ik niet beval. Ik ben een mens een geen machine. Misschien hadden zij beter de procedure zorgvuldiger kunnen aanpakken dan hadden ze nu wel iemand gehad die wel goed was.
Dat zij vinden dat ik niet in de groep pas en mijn kennis van zaken te kort schiet. Misschien paste ik niet in die groep en is mijn kennis van zaken inderdaad niet voldoende. Waarom geef je iemand niet een kans om zichzelf te bewijzen? Waarom geef je iemand geef waarschuwing dat hij/zij niet functioneerd? Waarom beslis je al na een week om iemand te ontslaan?
Ik snap er echt helemaal niks meer van de hele gaan van zaken.

quote:

Op zaterdag 15 november 2008 11:56 schreef Ferrobar het volgende:

[..]

Tjsa. Dit is gewoon slecht. Ik vind het buitengewoon onprofessioneel van het bedrijf dat men geen uitleg geeft en niet meer bereikbaar is. Hou er rekening mee dat je geen reactie meer krijgt van het bedrijf en dat je geen antwoord krijgt op je vraag waarom je ontslagen bent. Probeer het dan te laten rusten.

knip

Als het kunnen dan zou ik het zeker het laten rusten. Maar ik wil weten waarom ik ontslagen zodat ik in de toekomst kan leren van mijn fouten. En leren van mijn fouten is belangrijk voor mij omdat ik wil veranderen.

Verder is het inderdaad buitengewoon onprofessioneel van het bedrijf. Hier is zeker nog niet het laatste woord over gezegd. Door mij niet en door het uitzendbureau al helemaal niet.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 14:37 schreef Ferrobar het volgende:


Ik ben het wel eens met Meaghan, geloof ik. Maar het is lastig een oordeel te vellen / een mening te geven. Aan de ene kant ken je als ouder je kind als geen ander, maar aan de andere kant is het moeilijk om objectief te blijven. Het loslaten van (te?) hoge ambities lijkt me zinvol. Bewust of onbewust kan je toch signalen afgeven dat je veel van je dochter verwacht, met mogelijk faalangst tot gevolg.
[..]

Wat ik wel heb geleerd de afgelopen jaren is haar niet te overvragen. Het is meer wat zij zelf aan geeft. Als ik haar vraag wat ze nou echt wil gaan doen (en ze moet nu kiezen) dan geeft ze als antwoord dat ze archeoloog of journalist wil worden....... Dat doet me verdriet; want hoe je het ook went of keert, dat zal er echt niet inzitten.

Deze week hadden we voortgangsbespreking op school. Het gaat heel goed en ze haalt alleen maar 8en Dat dat op het laagste nivo is (basis nivo) boeit niet; het doet haar goed om resultaten op papier te zien die zo goed zijn. Het geeft haar zelfvertrouwen.
De pest is juist, dat "de maatschappij" van haar verwacht dat ze dan wel een stapje hoger kan met wat meer inspanning en misschien wat lagere cijfers en dan gaat het dus mis want dat hebben ze (tegen mijn advies in) al op 2 vorige scholen geprobeerd met als gevolg een depressief kind met dwangmatige handelingen, nachtmerries, slaapwandelen en zelfdestructieve neigingen.....

Het lastige is, dat dit haar laatste jaar is en ze dus naar een MBO moet, maar dat wordt dan nivo 1 of 2 en er is niets dat ze ook maar enigszins wil gaan doen in die richting; de dingen die zij leuk vindt starten minimaal op nivo 3 maar meestal hoger. En dat is heel frustrerend, vooral voor haar, het zorgt ervoor dat ze helemaal niets meer leuk vindt.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 23:14 schreef Maeghan het volgende:
Raken jullie trouwens ook zo snel afgeleid? Ik vergat - dankzij Ferrobar - dat ik een pizza in de oven had.

[ afbeelding ]

Heel herkenbaar , dochter mag als ze alleen thuis is geen oven of gas gebruiken; ik wil graag dat mijn huis er nog staat als ik uit m'n werk kom

quote:

Op zondag 9 november 2008 11:17 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

Een hoog performaal iq is geen 70 in ieder geval.
70 Is juist laag.
Performaal iq is wat er gemeten word met een test, min of meer.
Verbaal is ook wel te testen maar je begrijpt wel wat ik bedoel
100 Is gemiddeld.
100-115 is Begaafd.

Ik heb performaal 115 verbaal weet ik niet precies meer iets van 90.

Grappig dat je dit schrijft. Bij dochter is het juist andersom. Het hoge verbale IQ wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door copieergedrag. Wat zij hoort, slaat ze op en copieert dat in voor haar idee passende situaties, wat nog weleens wil leiden tot vreemde situaties. Wat zij verbaal ontvangt/ uitbrengt, staat nl haaks tot wat ze voelt en denkt. Het performale IQ staat voor je denken en doen; je niet verbale handelen. Dochter kan dus heel wijs en voortvarend overkomen, maar voelt en denkt niet echt wat ze zegt, want het is meestal gecopieerd (heeft ze een sterk geheugen voor).

Alles wat onder 80 valt is zwak begaafd. Dochter heeft een verbaal IQ van 108, maar wat telt bij aanvragen van bv een PGB is het performale (handelings) IQ en dat is dus 75.

quote:

Op zondag 16 november 2008 01:03 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Je kan PGB toch ook op andere gronden aanvragen?

Even een waarschuwing: er gaat enorm gesnoeid worden in het PGB, zeker als dat voor mensen met ADHD, autisme, PDD of zo is. Wát er precies gesnoeid gaat worden is nog enorm onduidelijk. Ik heb het verschillende instanties en mensen die professioneel met PGB bezig zijn gevraagd en ze gaven allemaal een ander antwoord.

Hou er dus rekening mee dat dit een aflopende zaak is.

Het is heel erg dat dit gaat gebeuren. Ik heb jarenlang geknokt voor een diagnose voor mijn jongens, heb sinds vorig jaar PGB, maar zie nu al aankomen dat alle moeite voor niks is. De hulp zullen we waarschijnlijk af moeten breken, net als de speciale naschoolse opvang.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik best ten einde raad ben... PGB loopt hier nog tot de zomer, maar dan? Met een kind dat niet lang alleen thuis kan blijven en alleen in een speciale naschoolse opvang kan (moeder moet echter wel blijven werken!), en een kind dat een enorm pesttrauma heeft opgelopen op de basisschool en daardoor nog slechter functioneert op sociaal niveau?

Maar er wordt straks wel van me verwacht dat ik straks 2 kinderen "aflever" die goed in deze maatschappij passen...

quote:

Op zondag 16 november 2008 01:02 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Mijn persoonlijke ervaring is dat er maar weinig mensen zijn die subtiliteiten begrijpen, de meeste merken het niet eens! Als je voelt dat de ander het heeft opgemerkt, 'gewoon' even concreet aangeven wat je zojuist zei (bijv.: wat ik probeerde duidelijk te maken is ...) Niet te vaak (want dan krijg je daar weer opmerkingen over), maar de ander weet dan wel wat je probeerde te vertellen.
[..]

Het is misschien ook beter om het via het uitzendbureau te laten gaan, zeker als die jou beter kennen. Succes verder!
[..]

knip

Het is inderdaad beter om het uitzendbureau het verder te laten uitzoeken. Ik hoop dat snel duidelijkheid heb. Over het hoe en waarom. Maar dat neemt niet weg dat ik het persoonlijk van hun wil horen en niet viavia.
Bij mijn volgende sollicitatiegespreken zou ik duidelijker aangeven dat ik moeite heb met sociale interactie. Dan is het aan het bedrijf wat ze daar mee gaan doen.

Jeeeeeeeeeeeeeeezus.

Hoi
Dat ten eerste.
Ik zit weer te prutsen. Dat hele vriendschappen gedoe lukt me gewoon niet
Ik wil het wel, en ik heb er soms ook behoefte aan, maar ik begrijp gewoon geen fluit van het hele proces. Ik ga ook meteen stom doen als vriendinnen heel dichtbij komen. Ik zeg weer heel veel afspraken af en ik vergeet mensen zelfs te bellen als ze jarig zijn.
Ook al staat het in mijn agenda. Online & op papier. Ik doe er gewoon niets mee en ik zie er als een berg tegenop

WHY?

De ene dag overlaad ik iemand met aandacht, om vervolgens een half jaar niets meer van me te laten horen omdat ik het 'gedoe' vind.
Zo, dat is eruit

quote:

Op zondag 16 november 2008 10:56 schreef SHE het volgende:
<knip>

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

@ SHE
Wat jij zegt herken ik ook. Niet alles maar toch wel een groot deel. Zeker dat deel van hoe vriendschappen nu eigenlijk werken want daar snap ik ook helemaal niks van. En de wisselde behoefte van contact met andere en geen contact heb ik ook. Dat andere mensen dat soms moeilijk vinden maakt het voor mensen zoals ons nog ingewikkelder.
Gewoon een dag lekker niks doen vind ik heerlijk. Een beetje Fokken en internetten. Verder niks. Geen contact met mensen.

quote:

Op zondag 16 november 2008 11:17 schreef DarkElf het volgende:

[..]

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Gelukkig ben jij, jij. Anders had je mij echt een trut gevonden! En dat terwijl ik jou echt super cute vind.


Dat geen contact willen is zo herkenbaar. Het klinkt heel autistisch ( oh rly? ) , maar ik vind 99% van de tijd geen contact met mensen leuker dan wel contact
En die ene procent van de tijd lijk ik die 99% goed te willen maken door ineens 1000 afspraken te maken en door de bomen het bos niet meer te zien.

En ik zie bij anderen hoe ze het doen en dat wil ik ook
maar dit is dus het enige wat me niet lukt te kopieren? Why? Omdat dit een emotionele lading heeft en dus zo persoonlijk is?
Ik probeer hier al jaren een geschikt format voor te vinden, maar ik maak er alsnog herhaaldelijk een puinhoop van.

Als iemand een goede tip heeft, hollar. Ik ben het zo zat.

Nou ben ik natuurlijk ook cute, maar dat terzijde...

Het lijkt mij zeker lastig voor je maar ook zeker voor de mensen om je heen die misschien wel proberen te snappen hoe en wat als je het ze uitlegt maar dan nog kan het heel vreemd overkomen... Ineens sta je in de belangstelling en dan poef is t over... en de meeste mensen zijn denk ik, nu eenmaal niet zo dat ze steeds maar zelf contact op blijven nemen . Ergens kan ik me dat wel voorstellen... hoe je ook iemand wil snappen.. iets moet wel van twee kanten komen natuurlijk ... zo zitten mensellijke interacties nu eenmaal in elkaar...

quote:

Op zondag 16 november 2008 10:56 schreef SHE het volgende:
Jeeeeeeeeeeeeeeezus.

Hoi
Dat ten eerste.
Ik zit weer te prutsen. Dat hele vriendschappen gedoe lukt me gewoon niet
Ik wil het wel, en ik heb er soms ook behoefte aan, maar ik begrijp gewoon geen fluit van het hele proces. Ik ga ook meteen stom doen als vriendinnen heel dichtbij komen. Ik zeg weer heel veel afspraken af en ik vergeet mensen zelfs te bellen als ze jarig zijn.
Ook al staat het in mijn agenda. Online & op papier. Ik doe er gewoon niets mee en ik zie er als een berg tegenop

WHY?

De ene dag overlaad ik iemand met aandacht, om vervolgens een half jaar niets meer van me te laten horen omdat ik het 'gedoe' vind.
Zo, dat is eruit

Heel herkenbaar. Ik loop bijvoorbeeld als ik in een onverwachte situatie een bekende zie, het liefst een blokje om. Zelfs als dat iemand is waarmee ik graag bevriend zou willen zijn.

Mijn oplossing is om gewoon wat meer ja te zeggen. Geen getwijfel, gewoon ja zeggen op plannen waar je eigenlijk tegenop ziet en waar je wel 1000 redenen voor kunt verzinnen om het beter niet te doen. Zo ga ik volgende week met een groep meiden naar Brussel. Had ik nooit gedaan als het initiatief van mij moest komen, maar dat initiatief verwacht ook niemand, als je overal maar enthousiast op reageert.
Wat natuurlijk niet betekent dat je geen nee meer moet zeggen. Maar wees wat selectiever tegen welke mensen je het zegt.

Het onderhouden van vriendschappen zit er bij mij ook nog niet helemaal in. Misschien dat dat dus niet eens nodig blijkt te zijn.

Maar vandaar ook die cursus Sociale effectiviteit. Openingszin daarvan was 'Voel je je ook niet op je gemak bij mensen?' en dat is precies wat m'n probleem is.

quote:

Op zondag 16 november 2008 11:23 schreef SHE het volgende:
En die ene procent van de tijd lijk ik die 99% goed te willen maken door ineens 1000 afspraken te maken en door de bomen het bos niet meer te zien.

doseren!

gebruik 10% van je tijd om 10 afspraken te maken

Help me even Re, die snap ik niet

@ Elf : Weet ik, maar het is niet een kwestie van niet willen, maar er gewoon niet mee bezig zijn en dan ineens *poef* herinner ik het me weer.
Het zit niet in mijn systeem ofzo.

@ Innocence: Ik ben niet bang voor mensen hoor, integendeel Ik vind mensen wel grappig.
Maar ik snap die hele route gewoon niet. Dus als A, dan B = C
Dat werkt dus niet bij vriendschappen blijkbaar.
Assertiviteitstraining of sociale vaardigheden is ook niet aan mij besteed; ik ben een sluwe vos wat dat betreft

Zie het als een dieet SHE, de dicipline die je daar ten toon kan spreiden zorgt ervoor dat je lichaam in balans is, hetzelfde geld voor vriendschappen, dat moet je ook doseren en spreiden. Je kunt toch zien dat deze golfbweging niet werkt en jezelf alleen maar stress geeft, vandaar een balans... en ja net als een dieet hoort daar dicipline bij.

quote:

Op zondag 16 november 2008 11:23 schreef SHE het volgende:

[..]


Als iemand een goede tip heeft, hollar. Ik ben het zo zat.

Geen tip, alleen maar herkenbaarheid

quote:

Op zondag 16 november 2008 12:06 schreef SHE het volgende:


@ Innocence: Ik ben niet bang voor mensen hoor, integendeel Ik vind mensen wel grappig.
Maar ik snap die hele route gewoon niet. Dus als A, dan B = C
Dat werkt dus niet bij vriendschappen blijkbaar.
Assertiviteitstraining of sociale vaardigheden is ook niet aan mij besteed; ik ben een sluwe vos wat dat betreft

Het laatste heb ik dan weer wel gedaan (maar niet afgemaakt omdat ik voor de derde maal te laat was en niet meer mee mocht doen (ik was niet te laat maar stond zoals voorgeschreven netjes voor de deur te wachten, en iedereen bleek al binnen te zijn toen ik na 10 minuten wachten maar ben gaan kijken of er wel iemand was, dit was niet de eerste keer)).

De cursusleider van toen is nu mijn hulpverlener Van de cursus op zich bakte ik niets want ik kopieerde gedrag en houdingen en paste die toe in de cursus, en ging daar ook regelmatig mee de fout in dus.

quote:

Op zondag 16 november 2008 12:06 schreef SHE het volgende:

@ Innocence: Ik ben niet bang voor mensen hoor, integendeel Ik vind mensen wel grappig.
Maar ik snap die hele route gewoon niet. Dus als A, dan B = C
Dat werkt dus niet bij vriendschappen blijkbaar.

Ik weet niet of bang het goede woord is. Maar llui is het ook niet en stiekum begrijp ik best hoe het zou moeten werken.
Ik heb dus geen flauw idee wat het probleem is, waardoor het me zoveel moeite kost. Het wordt nooit gemakkelijk of fijn. En het is helaas ook niet zo dat ik gewoon helemaal niet van mensen houd, dan had ik me er wel bij neergelegd.

Zo'n cursus had ik nog nooit geprobeerd, dus ik zie wel wat het me brengt.

Het onderhouden van vriendschappen is voor mij niet het probleem. Het probleem is mensen vinden met wie ik vrienden zou kunnen worden. Vrienden maken, hoe doe je dat?

Goede vraag. Welke idioot heeft verzonnen dat je vrienden maakt op de sportclub? Heb al heel wat sportclubs geprobeerd hier in Ijsselstein, maar de enige vrienden die ik echt in de buurt heb zijn de buren of mensen die ik via Fok ken

quote:

Op zondag 16 november 2008 10:56 schreef SHE het volgende:
Jeeeeeeeeeeeeeeezus.

Hoi
Dat ten eerste.
Ik zit weer te prutsen. Dat hele vriendschappen gedoe lukt me gewoon niet
Ik wil het wel, en ik heb er soms ook behoefte aan, maar ik begrijp gewoon geen fluit van het hele proces. Ik ga ook meteen stom doen als vriendinnen heel dichtbij komen. Ik zeg weer heel veel afspraken af en ik vergeet mensen zelfs te bellen als ze jarig zijn.
Ook al staat het in mijn agenda. Online & op papier. Ik doe er gewoon niets mee en ik zie er als een berg tegenop

Maar dan ben je toch niet vergeten te bellen voor die verjaardag? Je zag de herinnering en hebt ervoor gekozen niet te bellen.

Ik denk dat jij in vriendschappen gewoon wederzijdse verwachtingen moet uitspreken en vooral ook de onmogelijkheden en verder afspraken maken en die noteren en er ook naar handelen.

quote:

Op zondag 16 november 2008 20:43 schreef Stupendous76 het volgende:
Op de sportclub zijn dan ook niet zo heel veel vrienden, meer mensen die 'elkaar kennen' omdat ze op die sportclub zitten en elkaar af en toe nog eens ergens tegenkomen (zelfde school voor de kinderen, zelfde winkel, etc)

Dat risico heb je inderdaad, dat het contact nooit verder gaat dan alleen in die omgeving waar je die persoon van kende, hoe graag je het ook anders zou willen. De truc is om je in zoveel mogelijk verschillende omgevingen te begeven, zodat je overal wel iemand hebt met wie je op zijn minst een leuk gesprek kan hebben, en om de kans te vergroten dat je toch iemand tegen komt met wie het zo goed klikt dat je ook met elkaar elders gaat afspreken.

quote:

Mijn mening: hoe meer je 'de mensheid' bekijkt (gezonde en ongezonde mensen), hoe maffer de boel in elkaar zit. Met name mensen die 'gewoon' zijn, doen maar wat. En omdat een grote meerderheid ook 'maar wat doet', geldt dat als gemiddelde, alles wat anders is is dan opeens 'vreemd', 'absurd', 'ongewenst', enkel omdat ze het zelf niet snappen. Voor autisten is dat aan de ene kant heel erg moeilijk, je wil graag meedoen maar weet niet hoe of waarom. Vraag het aan 'de groep', en ze weten het zelf ook niet. Maar als je binnen zo'n groep de regels doorziet en die gewoon toepast (= copieert), kan je gewoon meedoen, omdat 'de groep' het toch niet weet: die zien alleen jouw copie

Natuurlijk doen ze niet zomaar iets; dat blijkt wel uit het feit dat ze allemaal hetzelfde doen hoewel ze aangeven 'maar wat' te doen. Ik vind het juist heel moeilijk om gedrag heel bewust te kopiëren. Voor zo ver ik heb geleerd om me sociaal aangepaster te gedragen heb ik dat onbewust gedaan. Vrienden maken kun je niet kopiëren, omdat als anderen dat met elkaar doen, dat privé is en het dus veelal gebeurt zonder dat je er erg in hebt. En ook als ik het zou zien denk ik niet dat ik het zou kunnen nabootsen. De enige manier die ik zie is goed te luisteren naar de enkele tips die ik hoor over hoe ik mensen kan benaderen. Ik heb inmiddels geleerd dat ik me óf onbewust onbereikbaar opstel, óf dat ik te opdringerig of te 'needy' overkom. Dat is allemaal leuk en aardig, maar hoe die gulden middenweg eruit ziet, dát weet ik niet En dat moet ik dan verenigen met de (overigens correcte) opmerking dat ik teveel over dingen nadenk. Als ik meer dingen zou 'voelen' of gewoon zou doen, zou het beter moeten gaan. Maar dan heb je dus het risico dat ik weer onbereikbaar overkom... Ik weet het gewoon niet allemaal.

quote:

Op zondag 16 november 2008 21:56 schreef Xennia het volgende:

[..]

Maar dan ben je toch niet vergeten te bellen voor die verjaardag? Je zag de herinnering en hebt ervoor gekozen niet te bellen.

Ik denk dat jij in vriendschappen gewoon wederzijdse verwachtingen moet uitspreken en vooral ook de onmogelijkheden en verder afspraken maken en die noteren en er ook naar handelen.

Jamaar Xen, ik kan dit toch niet verkopen aan een weldenkend mens?

Ja hoi, ik wil heel graag met je omgaan, maar wel een beetje rommelig. Is dat goed?
Ik denk niet dat iemand daar behoefte aan heeft

quote:

Op zondag 16 november 2008 23:12 schreef SHE het volgende:

[..]

Jamaar Xen, ik kan dit toch niet verkopen aan een weldenkend mens?

Ja hoi, ik wil heel graag met je omgaan, maar wel een beetje rommelig. Is dat goed?
Ik denk niet dat iemand daar behoefte aan heeft

Je kunt toch ook afspreken dat zij jou de ene week belt en jij haar de andere? En dan moet je dat maar in je agenda noteren, als dat niet vanzelf gaat bij je. En dan moet je ook bellen als je het leest en er niet voor kiezen niet te bellen.

Dus vraag haar gewoon wat haar verwachtingen zijn bij de vriendschap en kijk hoe jij daar aan tegemoet kunt komen en wees duidelijk waarin je dat niet kunt.

quote:

Op zondag 16 november 2008 23:12 schreef SHE het volgende:

[..]

Jamaar Xen, ik kan dit toch niet verkopen aan een weldenkend mens?

Ja hoi, ik wil heel graag met je omgaan, maar wel een beetje rommelig. Is dat goed?
Ik denk niet dat iemand daar behoefte aan heeft

Je kan toch best aan iemand uitleggen dat je het moeilijk vindt contacten te onderhouden, dat dat soms lastig voor je is? Een weldenkend mens kan daar best wat begrip voor opbrengen denk ik.

SHE, wat wil je zelf uit vriendschappen halen? Ik heb een manier gevonden die voor mij toch redelijk goed blijkt te werken. Ik haal uit elke vriendschap iets anders, met de één ga ik alleen stappen, bij de ander huil ik uit, met weer een ander lach ik me helemaal suf. Zoals een normaal mens, alleen bij mij zijn de vriendschappen voornamelijk op dat ene aspect gestoeld. Ik bedoel, als mijn beste vriendin mijn verjaardag vergeet, dan doet me dat vrij weinig eigenlijk. En zij maakt zich er op haar beurt ook niet druk om als ik de hare vergeet.

Je moet er ook niet té veel achter zoeken heh, achter een vriendschap.
Ik heb het idee dat hier in dit topic veel vrouwen zitten, daar is het toch wat anders, maar de meeste van mijn vriendschappen zijn nogal los. Iedereen is druk heh, en nouja, mannen gaan niet zo snel samen winkelen ofzo.

quote:

Op zondag 16 november 2008 23:20 schreef MLI het volgende:
SHE, wat wil je zelf uit vriendschappen halen? Ik heb een manier gevonden die voor mij toch redelijk goed blijkt te werken. Ik haal uit elke vriendschap iets anders, met de één ga ik alleen stappen, bij de ander huil ik uit, met weer een ander lach ik me helemaal suf. Zoals een normaal mens, alleen bij mij zijn de vriendschappen voornamelijk op dat ene aspect gestoeld. Ik bedoel, als mijn beste vriendin mijn verjaardag vergeet, dan doet me dat vrij weinig eigenlijk. En zij maakt zich er op haar beurt ook niet druk om als ik de hare vergeet.

Dat herken ik niet echt. Ik ga met iedereen hetzelfde om.
Ik hoef ook geen vriendinnen voor *iets* ofzo. Misschien is dat ook het probleem, dat ik verwacht dat ze allemaal hetzelfde zijn.

@ Xen: een praktischere aanpak dus. Klinkt als werk
Agenda's hebben sowieso geen zin; ik heb er 4 en nog is mijn afspraken gedoe een grote teringbende.
En dan te bedenken dat ik als salesmanager heb gewerkt

Misschien kan ik daar de truuk vinden; zakelijk lukt het me veel beter om relaties te onderhouden. Althans, te doen alsof. Maar dat is ook veel duidelijker en afstandelijker.
Ik ga er nog eens over peinzen.

quote:

Op zondag 16 november 2008 23:37 schreef ThE_ED het volgende:
Je moet er ook niet té veel achter zoeken heh, achter een vriendschap.
Ik heb het idee dat hier in dit topic veel vrouwen zitten, daar is het toch wat anders, maar de meeste van mijn vriendschappen zijn nogal los. Iedereen is druk heh, en nouja, mannen gaan niet zo snel samen winkelen ofzo.

Is ook waar. Relaties met mannen gaat me al iets beter af, al krijg ik uiteindelijk ook daar dezelfde toestanden mee. Het proces duurt alleen wat langer. ( voordat iemand pissed wordt zeg maar )

Een zakelijke vriendschap..... lijkt mij nou niet echt gezellig

quote:

Op zondag 16 november 2008 23:37 schreef ThE_ED het volgende:
Je moet er ook niet té veel achter zoeken heh, achter een vriendschap.
Ik heb het idee dat hier in dit topic veel vrouwen zitten, daar is het toch wat anders, maar de meeste van mijn vriendschappen zijn nogal los. Iedereen is druk heh, en nouja, mannen gaan niet zo snel samen winkelen ofzo.

Dat jij genoeg voldoening lijkt te halen uit hele losse contacten waardoor je als het erop aankomt bij niemand terecht kan behalve je ouders, je broertje en ik moet jij weten. Ik neem daar geen genoegen mee en ik heb nou niet echt de indruk dat het geslacht daar een hele belangrijke rol in speelt.