Het nut van psychofarmaca - wetenschap versus praktijk

-edit- nee

[ Bericht 49% gewijzigd door Re op 25-09-2008 09:15:15 ]

quote:

Op dinsdag 23 september 2008 10:11 schreef Re het volgende:
kwantiteit ... dat was het
...


en ja ik weet wel zekerdat er veels te veel wordt voorgeschreven omdat huisartsen geen tijd meer hebben en de medicijnen er toch al zijn....ben eigenlijk wel blij aan de ene kant dat men nu aantoont dat ADs niet of nauwelijks werken in mensen met een lichte depressie.... het jammere is dat veel gelabelden dit wel willen en vervolgens geholpen worden door de placebo effecten.

Logisch natuurlijk, want iemand die depressief is wil zo min mogelijk ondernemen, dus is therapie of beweging ook geen grote stap. Het jammere is juist dat artsen erin meegaan. Die zouden gewoon streng moeten zijn en zeggen, 'weet u wat, meneer/mevrouw, gaat u eerst maar eens vier weken lang gezond eten, iedere dag een uur wandelen en ik geef u het telefoonnummer van de dichtstbijzijnde behandelaar voor CGT - maakt u bij de assistente meteen een afspraak voor over vier weken, dan praten we verder'. Maar ja, dan moet ie in een hele discussie en iemand gaan motiveren om van de bank te komen, terwijl diegene helemaaaaal geen zin heeft om van de bank te komen. En gezien het feit dat ie al zoveel patienten heeft dat de praktijk uit z'n voegen barst en nog de halve wijk geen huisarts heeft, heeft ie geen tijd om een half uur te gaan zitten debateren, dus schrijft ie een recept uit in een paar minuten. Het is niet wenselijk, maar ook niet vreemd.

quote:

Op donderdag 25 september 2008 09:14 schreef Re het volgende:

[..]

Gezegd door de professor: "Sommige kinderen met ADHD zullen wellicht beter geholpen zijn met een dieet, anderen met medicatie."Bekijk het gewoon niet te eenzijdig, dat is alles wat ik zeg. En we dlwalen dus af, iets waar ik dit topic niet voor bedoeld heb.
[..]

Ik bekijk het niet eenzijdig. Denk daar maar over na.

quote:

[..]

Wat ik bedoel is dat er heus wel alternatieve oplossingen zijn die al dan niet werken maar daar gaat het in deze discussie niet om. ADHD, AD en anders psychiatrische aandoeningen bestaan nou eenmaal, er wordt te veel en te gemakkelijk voorgeschreven, daar is iedereen het wel mee eens maar daarmee worden de echte patienten een beetje uit het oog verloren. Die lopen tegen een stigma aan van "stel je niet aan, je bent niet ziek" terwijl we nu net de goede richting op gingen qua acceptatie van deze psychiatrische stoornissen.

Dat is het hele probleem er zijn gewoon teveel mensen die een diagnose hebben gekregen. Dat stigmatiseert de echte probleem groep. Maar daar valt voor de pillenfabrikanten weinig op te verdienen.
Gros van de mensen die dus een voorbarig Ritalin-medicatie hebben voorgeschreven gekreden zouden veel beter gedijen met een voedseltherapie(eliminatiedieet) of geluidstherapie.

quote:

Op woensdag 24 september 2008 11:00 schreef AgLarrr het volgende:
Mooi inhoudelijk topic, zeker voor R&P.

My 2 cents: ik denk dat het te maken heeft met een bredere maatschappelijke trend die Kreator ook al aanraakte, confrontatie, maar eigenlijk net een slag persoonlijker: verantwoordelijkheid. Het wordt steeds normaler om zaken waar men als individu of gemeenschap verantwoordelijk is af te schuiven op een andere partij of te wijten aan onbeheersbare macro factoren.

Om het toe te spitsen op bijvoorbeeld depressiviteit: iedereen voelt zich weleens wat minder, of simpelweg ongelukkig. Niets onmenselijks aan. Ongelukkig is echter een term die niemand meer gebruikt. Waarom niet? Omdat ongeluk impliceert dat je er 1) zelf wat mee te maken hebt gehad, en 2) er ook zelf wat aan zou kunnen doen. Ongeluk is (indd Krea) te confronterend.
Als men depressief is echter, dan gaat dat volledig boven de macht van het individu, want depressiviteit is een ziekte. Voordelen: als je ziek bent dan kun je weer beter worden door een aantal logsiche stappen te volgen, en nog belangrijker: met een ziekte kan men naar een arts. Je krijgt daar niet alleen een medicijn (je bent immers ziek) maar op het moment dat dat medicijn niet werkt kun je de arts verantwoordelijk houden voor jouw ongeluk. Hij is immers arts, hij had jou moeten genezen! Jij bent toch ziek, het slachtoffer, etc.. Op dat moment heb je je eigen aandeel in jouw eigen ongeluk volledig weg gerelativeerd.

Ten eerste, depressie en ongeluk zijn m.i. wat anders. Iemand die ongelukkig is, voelt zich rot omdat hij niet heeft wat hij wil. Iemand die depressief is, voelt zich ongeacht z'n situatie neerslachtig en wil ook niks.

Ten tweede, probeer nu nog eens een ander voorbeeld te geven? Het gaat in dit topic over geestelijke problemen en denkstoornissen, maar voor iets als schizofrenie kun je jouw stelling volgens mij onmogelijk volhouden.

quote:

Op donderdag 25 september 2008 09:14 schreef Re het volgende:
ADHD, AD en anders psychiatrische aandoeningen bestaan nou eenmaal, er wordt te veel en te gemakkelijk voorgeschreven, daar is iedereen het wel mee eens maar daarmee worden de echte patienten een beetje uit het oog verloren. Die lopen tegen een stigma aan van "stel je niet aan, je bent niet ziek" terwijl we nu net de goede richting op gingen qua acceptatie van deze psychiatrische stoornissen.

Ja? En hoe zit het dan dat iedereen tegenwoordig ook maar te pas en te onpas roept dat iemand die druk is "dan wel ADHD zal hebben", of iemand die heel veel stemmingswisselingen heeft een borderliner is?
En zodra iemand dan een diagnose heeft gekregen, zeggen diezelfde mensen "stel je niet zo aan, vroeger was je gewoon hyperactief". In mijn ervaring is het zo (en ik heb vwb lichamelijk gezondheid heel erg veel ervaring) dat het probleem vaak vooral ligt bij de gezonde mensen, die niet veel hebben meegemaakt, enzo. Die oordelen, generaliseren, praten over dingen waar ze echt niets vanaf weten maar "er weleens iets over op internet hebben gelezen".

En over het onderstreepte, wat een belachelijke aanname. Wie zegt dat? Lees je dat op internet, of op Fok!?

quote:

Op donderdag 25 september 2008 09:37 schreef Maeghan het volgende:
Ten eerste, depressie en ongeluk zijn m.i. wat anders. Iemand die ongelukkig is, voelt zich rot omdat hij niet heeft wat hij wil. Iemand die depressief is, voelt zich ongeacht z'n situatie neerslachtig en wil ook niks.

Dat klinkt als een lekkere simpele, heldere houvast, maar in de praktijk heeft niemand alles wat hij wil en is er ook niemand die helemaal niets wil. Het onderscheid tussen de twee is daarom bijzonder lastig, of misschien zelfs onmogelijk, te maken.

quote:

Op donderdag 25 september 2008 10:18 schreef ShadyLane het volgende:

[..]

Dat klinkt als een lekkere simpele, heldere houvast, maar in de praktijk heeft niemand alles wat hij wil en is er ook niemand die helemaal niets wil. Het onderscheid tussen de twee is daarom bijzonder lastig, of misschien zelfs onmogelijk, te maken.

Nou, echt niet hoor. Laat ik het zo zeggen, als je ooit depressief geweest bent, weet je heel goed wanneer je gewoon niet gelukkig bent. Het is een wereld van verschil.

Iemand die ongelukkig en ongemotiveerd is omdat ie bijv. schulden heeft en een rotbaan en maar niet 'verder' komt, daar is heel duidelijk aan te wijzen wat het probleem is. Als diegene een andere baan krijgt en z'n schulden zijn opgelost, dan is ie waarschijnlijk blij. Als iemand die depressief is in dezelfde situatie zat en je zou zeggen 'wat zou je ervan vinden als Martijn Krabbe langskomt en ze gaan je schulden oplossen', zou ie waarschijnlijk z'n schouders ophalen en weer verder uit het raam staren. Iemand die depressief is, is lusteloos en ervaart geen plezier meer in dingen. Iemand die 'gewoon' ongelukkig is, kun je er weer even helemaal uithalen met een leuke vakantie of iets dergelijks. Dat zie je in allerlei tv-programma's ook, van opvoedprogramma's, mensen met relatieproblemen, schulden, verzakte huizen, mensen die het huishouden niet meer aankonden, etc. Ze sturen die mensen een dagje naar een beautyfarm of een pretpark, ze geven ze nieuwe kleren, begeleiden ze even, ruimen de zooi op en dan komen ze weer helemaal blij op tv, hevig geemotioneerd, want ze voelen zich zo verlost van vanalles en nog wat. Kun je met iemand die depressief is doen, maar die zegt dan gelaten "ja, fijn, dankje" en zakt weer achter z'n computer, op de bank, of in bed en daarna maakt ie er waarschijnlijk weer net zo'n pokkezooi van.

Ik zelf gebruik al jaren ad's en bij mij werken ze redelijk goed. Als ik er mee stop komen ook steeds binnen 1-2 jaar mijn depressieve klachten in alle hevigheid terug.

Maar ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat dit soort medicijnen door vooral huisartsen vaak maar al te gemakkelijk uitgeschreven worden.

quote:

Op donderdag 25 september 2008 10:08 schreef Re het volgende:

[..]

Is dat een trend op FOK! of IRL?

Ik herken dat ook wel een beetje hoor. Zowel met geestelijke klachten die ik zelf had als met medische problemen die mijn ouders hebben. Mensen hebben overal wel een beetje over gelezen tegenwoordig en daardoor denken ze dat ze het allemaal wel begrijpen, terwijl dat echt vaak helemaal niet zo is. Ten eerste begrijpen ze vaak al niet goed wat iets is en ten tweede zien ze de impact van het probleem op je leven niet. (Hetzelfde eigenlijk als met migraine, 'ik heb ook weleens hoofdpijn' - mensen weten 'wat migraine is', namelijk hoofdpijn, en verder gaat het begrip niet).

Alleen dat ze snel roepen dat het een bepaalde ziekte is zie ik alleen hier op fok. Maar dat is dan vaak meer spottend en staat tussen de reacties als 'mijn oom had dat ook en die is nu dood'. In het echt zie ik juist alleen maar dat mensen niet echt weten wat een ziekte inhoudt of dat ziektes en stoornissen onopgemerkt blijven bij bijv. schoolgaande kinderen met een écht leerprobleem.

[ Bericht 6% gewijzigd door Maeghan op 25-09-2008 10:38:33 ]

quote:

Op donderdag 25 september 2008 10:08 schreef Re het volgende:

[..]

Is dat een trend op FOK! of IRL?

Ik merk het zowel in het dagelijks leven weleens, als op Fok!.

quote:

Dat is gewoon de praktijk helaas en wordt door de top van psychiaters bevestigd, want daar heb ik redelijk veel contact mee. (en kijk naar de nieuwe guidelines voor de diverse aandoeningen)

De 'top' van de psychiaters is heel wat anders dan 'iedereen' natuurlijk.

quote:

Op donderdag 25 september 2008 10:27 schreef Maeghan het volgende:
Nou, echt niet hoor. Laat ik het zo zeggen, als je ooit depressief geweest bent, weet je heel goed wanneer je gewoon niet gelukkig bent. Het is een wereld van verschil.

Ah, het autoriteitsargument.

Het lijkt mij dat juist 'je ongelukkig voelen, en daarvoor oorzaken aanwijzen die voor vele anderen helemaal geen redenen zijn om zich ongelukkig te voelen' een teken is van depressiviteit, maar wie ben ik, ik begrijp er niets van, want ik ben kennelijk nooit depressief geweest. Op zich goed nieuws!

quote:

Op donderdag 25 september 2008 10:41 schreef ShadyLane het volgende:

[..]

Ah, het autoriteitsargument.

Het lijkt mij dat juist 'je ongelukkig voelen, en daarvoor oorzaken aanwijzen die voor vele anderen helemaal geen redenen zijn om zich ongelukkig te voelen' een teken is van depressiviteit, maar wie ben ik, ik begrijp er niets van, want ik ben kennelijk nooit depressief geweest. Op zich goed nieuws!

Je zegt het een beetje flauw, maar dat is gewoon mijn ervaring. Ik zeg trouwens volgens mij nergens dat je er niets van kunt begrijpen als je niet depressief bent geweest. Ik zeg alleen dat als je depressief bent geweest, je daardoor kunt begrijpen wat het inhoudt. Lijkt me logisch, toch? Iemand die een gebroken been heeft weet ook meteen hoe een gebroken been voelt en iemand die zijn been nog nooit gebroken heeft moet zich er toch op een andere manier in verdiepen.

Ik denk dat 'rare oorzaken' aanwijzen voor ongeluk inderdaad niet per definitie een teken is van depressiviteit. Het kan wel, maar het kan net zo goed bij iemand die niet depressief is. Niet iedereen wordt gelukkig van dezelfde dingen, niet iedereen wordt ongelukkig van dezelfde dingen. Sommige mensen worden ongelukkig als ze een saaie, slechtbetaalde baan hebben en sommige mensen niet.

Het enige wat ik zeg is dat bij iemand die ongelukkig is, het gevoel verdwijnt wanneer een probleemsituatie opgelost wordt of de leefomstandigheden worden verbeterd en bij iemand die depressief is niet, juist omdat een depressie niet samenhangt met een specifieke situatie. Nou ja, dat en dus dat iemand die depressief is ook minder zal doen om de situatie te verbeteren; hij ziet het namelijk niet meer zitten. In tegenstelling tot mensen die niet depressief zijn, denken ze ook vaker dat er geen uitweg is, dus dat actie ondernemen toch geen zin heeft. Ik denk dus dat je aan iemands reactie op (voorstellen tot) verbetering wel kunt zien of hij depressief is of 'gewoon' ongelukkig.

Tvp, even geen tijd om erop in te gaan op dit uur van de dag, maar wel een interessant onderwerp!

Maeghan, je kunt nog zo'n zwartkijker zijn maar de wereld is toch echt niet zwart-wit.

quote:

Op woensdag 24 september 2008 20:55 schreef ShadyLane het volgende:
Er zijn het afgelopen jaar WEL veel minder zelfmoorden gepleegd!

Komt door een linksere regering waarschijnlijk. Ooit eens een scandinavisch onderzoek gezien waarin bleek dat er onder rechtse regeringen meer zelfmoord gepleefd werd

quote:

Op donderdag 25 september 2008 09:55 schreef dawg het volgende:

[..]

Ja? En hoe zit het dan dat iedereen tegenwoordig ook maar te pas en te onpas roept dat iemand die druk is "dan wel ADHD zal hebben", of iemand die heel veel stemmingswisselingen heeft een borderliner is?
En zodra iemand dan een diagnose heeft gekregen, zeggen diezelfde mensen "stel je niet zo aan, vroeger was je gewoon hyperactief". In mijn ervaring is het zo (en ik heb vwb lichamelijk gezondheid heel erg veel ervaring) dat het probleem vaak vooral ligt bij de gezonde mensen, die niet veel hebben meegemaakt, enzo. Die oordelen, generaliseren, praten over dingen waar ze echt niets vanaf weten maar "er weleens iets over op internet hebben gelezen".

En over het onderstreepte, wat een belachelijke aanname. Wie zegt dat? Lees je dat op internet, of op Fok!?

quote:

Sterke toename ADHD-medicatie
Steeds meer Nederlanders krijgen ADHD - medicatie. Op dit moment zijn er 90.000 mensen die de medicijnen ontvangen. Dat meldt RTL Nieuws.

De Stichting Farmaceutische Kengetallen (SFK) stelt vast dat dit jaar 726.000 keer ADHD-pillen als Ritalin, Strattera en Concerta zullen worden verstrekt. Dat is vergeleken met vorige jaar een toename van zestien procent. Vergeleken met 2002 is dat met maar liefst 249 % gestegen.

250% in 6jaar en 16% in 1 jaar. Dat is gewoonweg bespottelijk. Ik geloof gewoon glashard niet dat er zo veel meer mensen opeens ADHDer. Het is geldverdienen met valse diagnoses.
En wat Maeghan zegt er wordt absoluut niet naar de situatie gekeken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lambiekje op 25-09-2008 19:31:08 ]

quote:

Op donderdag 25 september 2008 19:24 schreef Lambiekje het volgende:

[..]


[..]

250% in 6jaar en 16% in 1 jaar. Dat is gewoonweg bespottelijk. Ik geloof gewoon glashard niet dat er zo veel meer mensen opeens ADHDer. Het is geldverdienen met valse diagnoses.
En wat Maeghan zegt er wordt absoluut niet naar de situatie gekeken.

het aantal medicijnen wat word uitgegeven is inderdaadg nogal gegroeid. dus? kijk bijv naar diabetes, daarvan is het aantal ook opeens explosief gegroeid, voornamelijk omdat mensen er meer vanaf weten. We beginnen zo onderhand te snappen (nou ja, sommige mensen in ieder geval) wat ADHD precies is, dus is het nogal logisch dat het aantal diagnoses omhoog gaat.

quote:

Op donderdag 25 september 2008 19:47 schreef Sora het volgende:

[..]

het aantal medicijnen wat word uitgegeven is inderdaadg nogal gegroeid. dus? kijk bijv naar diabetes, daarvan is het aantal ook opeens explosief gegroeid, voornamelijk omdat mensen er meer vanaf weten. We beginnen zo onderhand te snappen (nou ja, sommige mensen in ieder geval) wat ADHD precies is, dus is het nogal logisch dat het aantal diagnoses omhoog gaat.

De vraag die je jezelf moet stellen waarom zijn er zoveel diabetes?!

quote:

Op donderdag 25 september 2008 20:08 schreef Lambiekje het volgende:

[..]

De vraag die je jezelf moet stellen waarom zijn er zoveel diabetes?!

omdat ze voorheen niet als diabetes erkent werden, blijkt nu pas door nieuwe ontwikkelingen en ontdekkingen dat het wel onder diabetes valt. En dat een dergelijke behandeling erg goed werkt.

In het geval van diabetes is de toename niet alleen op het conto van 'betere diagnosticeermogelijkheden' te schrijven. Er zijn ook veel meer niet-westerse allochtonen in ons land, die een groter risico lopen, en er zijn veel meer mensen met overgewicht, wat ook een sterke risicofactor is.

Lijkt me een heel ander verhaal dan bij ADHD.