Mijn verhaal is overigens niet zo romantisch. Op een feest waar iedereen nogal aangeschoten was, liepen veel leuke vrijgezelle meiden rond. Een van die dames, schattig ogend, klein, indiaas of pakistaans, kwam plotseling ineens voor me te staan. Ze was erg knap vond ik. En kende haar al vaag via m'n broer. Jij bent Toby toch hè, zei ze? 'Ja dat ben ik', antwoordde ik trots. We hebben 2 uur lang met elkaar gedanst en tussendoor ook wat gekletst, en natuurlijk werd er ook gezoend.
Zij was wild (van de drank natuurlijk), en beet me enkele malen in m'n borst door mijn T-shirt heen. Ik voelde geen pijn. Afin, meisje bedankt voor de avond na afloop van het feest. De volgende dag: ik hyven, en ze was echt een schoonheid, nog mooier dan tijdens het feest, en dat is een goed teken. Ik dacht bij mezelf: 'goed gedaan jonge!'. Even later keek ik in de spiegel: het was vanaf toen duidelijk tijd voor foundation. De griet had een zuigzoen in de nek achtergelaten, erg handig als je in alle haast moet omkleden voor de wedstrijd. Die plek was niet te redden, zelfs niet met de kraag omhoog (met hockey draag je een polo zoals u weet). Iedereen zag het, en ik heb mijn teamgenoten het hele verhaal toen maar verteld met een blos op de wangen.
De maandag daarop kreeg ik in de trein een sms, een onbekend nummer, het was dat meisje!!

. 'Sorry dat ik je heb gebeten, ik hoorde het van je broer, van die zuigzoen enzo' ... 'ik vond het een heel gezellige avond met je'... plus nog wat andere lieve woordjes en een 'x'je. Ik smste terug: 'Niet erg meid, ookal word ik nu door idereen aangekeken in de trein, als je me de volgende keer maar heel laat.' En die volgende keer kwam er al snel

.