Sinds mijn laatste post (17 oktober):
Ratatouille (Brad Bird, 2007)
Weer een prima film van Pixar. Het sterkste punt van de film is de sfeer. Het Franse, culinaire sfeertje kun je haast proeven. De verschillende personages zijn ook weer leuk uitgewerkt. De film is echter net wat minder grappig dan de hun toppers, maar Pixar zet nog altijd de standaard als het gaat om CGI-animatie films. ***½
I Now Pronounce You Chuck and Larry (Dennis Dugan, 2007)
Vrij standaard comedy met Adam Sandler en Kevin James. Hij is af en toe best grappig, maar originaliteit is natuurlijk ver te zoeken. Vervelend wordt het ook niet echt, zeker niet wanneer Jessica Biel het scherm vult. **½
Alpha Dog (Nick Cassavetes, 2007)
Best okaye verfilming van een waargebeurd verhaal. Het zijn echter de personages die het zwakke punt van de film vormen. Ze zijn bijna allemaal irritant met hun geschreeuw en gefuck de hele tijd. De interview stukjes vond ik ook niet echt veel toevoegen aan het geheel. Die hadden beter achterwege kunnen blijven. ***
License to Wed! (Ken Kwapis, 2007)
Eén van de slechtste romantische comedies tot nu toe. Nauwelijks grappig en soms zelfs irritant. Met name dat gedoe met die poppen. Robin Williams kan veel beter dan hij hier laat zien en van de andere hoofdrolspelers komt ook niet veel. **
Harry Potter and the Order of the Phoenix (Mennan Yapo, 2007)
Het vijfde deel is weer wat minder dan de twee voorgaande films. Het verhaal was minder boeiend en werd ook minder kundig gebracht. Het was vrij duidelijk dat men wat dingen uit de boeken wat onderbelicht heeft moeten laten. Slecht was het ook zeker niet. Er zaten weer een aantal spectaculaire momenten in, hoewel met het eindgevecht een beetje tegenviel. ***½
Divorzio all'italiano (Divorce - Italian Style) (Pietro Germi, 1961)
Leuke Italiaanse klucht. Marcello Mastroianni is leuk in zijn hoofdrol als baron die moe wordt van zijn vrouw en verliefd wordt op zijn jonge nichtje. Met name de dagdromen zijn leuk. De film heeft een lekker tempo waarop de gebeurtenissen zich ontvouwen. Verder is het leuk om te zien dat de politieke misstanden niet alleen op de traditionele neo-realistische wijze aan de kaak worden gesteld, maar ook op een ironische wijze zoals hier gebeurd. ****
(
#389)
Accattone (Pier Paolo Pasolini, 1961)
Het debuut van Pier Paolo Pasolini is een typische film uit het Italiaans neo-realisme. We volgen een pooier die nadat zijn inkomen gearresteerd is op zoek gaat naar een nieuwe bron van inkomsten. We krijgen dus weer een kijkje in de onderste laag van de Italiaanse samenleving na de Tweede Wereldoorlog. In het begin komt de film wat traag op gang, maar de tweede helft is wat beter te verteren. Nergens wordt echter het niveau van zijn volgende film
Mamma Roma gehaald. ***½
Michael Clayton (Tony Gilroy, 2007)
Lekkere trip terug naar de paranoide politieke thrillers van de jaren zeventig. We krijgen een indringend portret te zien van een fixer die er langzaam tot inkeer komt. In het begin wordt de aandacht goed gegrepen door een prachtige scene bij een bosrand. Vanuit daar gaan we terug in de tijd waardoor deze scene steeds meer betekening krijgt. George Clooney zet een goede rol neer en ook Tom Wilkinson t en Tilda Swinton zijn het vermelden waard. ****
Direktøren for det hele (The Boss of It All)[/b] (Lars von Trier, 2006)
Niet echt bijzonder tussendoortje van Lars von Trier.
The Office was het eerste waar ik aan dacht tijdens het bekijken van deze film. Maar dan wel een minder leuke versie ervan. De film heeft zeker zijn momenten, maar op andere moment draaft Von Trier's ego wat te ver door. Zo heeft hij een computer de camerabewegingen laten bepalen wat resulteerd in slecht uitgelijnde shots, irritante jump cuts en meer van dat soort ongein. Ook komt zijn voice-over nogal belerend over. ***
Mr. Brooks (Bruce A. Evans, 2007)
Toffe film over een zakenman die verslaafd is aan het vermoorden van mensen. Kevin Costner speelt deze rol met verve. In het begin vond ik de aanwezigheid van William Hurt een beetje geforceerd en gekunsteld, maar naarmate de film vordert went dit en uiteindelijk is deze wisselwerking één van de tofste aspecten van de film. Daarnaast weet de film ook behendig de platgetreden paden te vermijden. Alleen tegen het einde maakt de film een misstap. ****
28 Weeks Later (Juan Carlos Fresnadilho, 2007)
Prima vervolg op
28 Days Later... We zijn een half jaar verder en langzaamaan wordt Groot-Brittanië weer bevolkt, nadat de ziekte het hele land uitgeroeid heeft. Uiteraard was dit niet de meest slimme stap om te nemen. Wat volgt is een aaneenschakeling van toffe scenes. Daartussen wordt eigenlijk niet veel tijd verspilt om naar het volgende indrukwekkende setpiece te gaan. Diepgang is dan ook ver te zoeken, maar als de hoogtepunten zo tof zijn als de scenes van de uitbraak, bij het speeltuintje of in het metrostation hoor je mij niet snel klagen. ***½
The Kingdom (Peter Berg, 2007)
Best geslaagde actie-thriller gesitueerd in Saoedi-Arabië. De opening waarin de geschiedenis van de relatie tussen Amerika en Saoedi-Arabië wordt samengevat is pakkend en situeert de actie perfect. Van te voren was ik een beetje bang dat de film enigszins propagandisch was, maar dat valt best mee. De film is helemaal niet zo politiek ge-engageerd als ik verwachtte. Alleen de laatste zinnen van de film geven goed weer hoe de huidige situatie is. Tussen dit begin en eind is het een lekker vermakelijk zoektocht naar de daders van een zelfmoordaanslag op een Amerikaanse kolonie. ***½
Wind Chill (Gregory Jacobs, 2007)
De zoveelste toevoeging aan het eigenlijk al veel te grote "tieners-nemen-een-shortcut-die-ze-beter-
niet-hadden-kunnen-nemen"-subgenre. Deze is nog best aardig. De scenes zijn lekker sfeervol geschoten en de horror is deze keer niet van het gore soort, maar van het psychologische. Emily Blunt en Ashton Holmes dragen de film naar behoren en het verhaal wat ze deze keer verzonnen hebben is ook zo slecht nog niet. ***
Reign over Me (Mike Binder, 2007)
Eindelijk weer eens een serieuze rol van Adam Sandler. In Punch-Drunk Love bewees hij namelijk dat best goed te kunnen en dat doet hij hier weer. Best overtuigend zet hij een man neer die met zichzelf in de knoop zit nadat hij zijn familie verloor bij 9/11. De film zelf is ook best mooi. Misschien af en toe een beetje cheesy, maar het werkt wel. Ook leuk om Liv Tyler weer eens in een film op te zien duiken. ****