quote:
Op zondag 29 april 2007 20:37 schreef m@x het volgende:Anitra het moet zo hard zijn om zo geconfronteerd te worden met allemaal dingen die je niet meer kunt, maar is het dan niet fijner om te focussen op dingen die je wel nog kunt? Quilten kan je geweldig goed, kleding maken ook en wat dacht je van fotograferen en kijk eens naar die twee geweldige kinderen van je? Natuurlijk doet het gigantisch veel zeer om anderen dingen te zien doen die je zelf graag ook zou willen. Ik denk dat iedereen zich daar wel een voorstelling bij kan maken en dat niemand het je kwalijk neemt als je daardoor af en toe boos bent op alles en iedereen om je heen en dat je daar dan over post maar probeer er alsjeblieft niet in vast te blijven zitten. Kijk naar de dingen die je wel hebt en wel nog kan. Je weet me te vinden
Sjoeg, gekkie
ik fcus me kapot op die dingen, zoveel zelfs dat ik geen cent heb voor koninginnendag straks
![]()
en ik weet dat ik 2 pracht van een kinderen heb en ik tel mijn zegeningen, maar juist daardoor weet ik wat ik mis. Een quiltgroepje bv, met een paar meiden samen quilten koffiedrinken e fun hebben, fotograferen heerlijk, maar mijn passie is concertfotografie en in een rolstoel krijg je echt geen perskaart meer.
het is ook vooral het besef dat het niet mijn schuld is dat ik in die roltsoel zit, maar de schuld van artsen.
dat het hun schuld is dat je geen vrienden meer hebt, dat je door hun gevangen zit in je eigen huis. Dat je eigen ouders zo'n troebele blik hebben
voorbeeldje 7 jaar geleden kochten mijn ex en ik een busje, vooral voor de hond waar we veel mee gingen wandelen, dat was stom en achtelijk en een turkenbus en nu heet broerlief precies dezlfde bus en het is een geweldige auto. dat nivieau dus
en het niet willen snappen dat er nu 13 jaar woede uit komt.
Maneki da doorzetten en dingen doen die mogen en kunnen wet ik alles van
![]()
heb met deze zelfde pijn in een voetbalstadion in het uitvak gewerkt, ben in de bajesgaan werkn en nog bij het ibt-team ook. En dat wil ik zo graag weer. Maar na alle ellende die gehad en nog steeds heb met ht uwv durf ik nie eens meer uit die wao te komen (heeft 12 jaar geduurd om mijn geld te krijgen, moet nog steeds papieren krijgen waardoor ik een bedrag van 6 duizend euro van de blasting terug moet krijgen) maar al dat vechten is ff op. De woede op de artsen is er en het gevoel dat je alleen bent, dat wij iedereen kwijt geraakt zijn omdat men niet snapt want 24/7 pijn is.
Tuurlijk heb ik schatten leren kennen via internet bv p_iglet die heeft super veel gedaan in de tijd dat ik werkte, evenstar de een schat is, Bar en Mar waar we de mooiste vakantie ooit mee megahd hebben. Maar dat is gelijk ook het nadeel van internet, je vind mensen en dan blijken ze ver weg te wonen.
We willen graag verhuizen, maar ook dat kan niet want met mijn wao kan ik nog geen schuur huren
dit huis mag ik blijven omdat ik er woonde voor de scheiding Rick kan niks anders huren/kopen omdat zijn apartement in Amstrdam niet op kan geen ivm zijn oma.
oma is 85, wil niet naar bejaarden huis, op 2 hoog wonen rick zijn ouders en 3 hoog is van rick zodat er gee vreemden in het portiek komen wonenHet is zoveel ineens dat op me afkomt, want die medicijnen diew aren echt troep en ik merk wat en zombie ik was. 1 van de nieuwe medicijne ben ik sinds vandaag ook mee gestopt omdat het me zo moe maakte dat ik alleen in mijn bed wou en kon liggen, die vraten het laatste beetje energie wat ik had ook nog ff weg.
Het is zo moeilijk uit te leggen wat ik bedoel, maar ik hoop dat jullie het begrijpen.
kozakken, belana en Phluphy