ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #143 Wij groeten U

quote:

Op maandag 7 december 2015 02:24 schreef Aiciu het volgende:
Ik zag op tv iets waarin werd beweerd dat bij autisten de hersenen beschadigd zijn, het was iets met feit of fabel ofzo, maar dat lijkt me niet toch? Lijkt me eerder dat het bij ons iets anders in elkaar zit ofzo..

Er wordt zoveel door zovelen beweert. Ik heb even snel gegoogled, maar kon deze uitzending niet vinden.

Wel vond ik iets anders, wat een vermoeden van mij wel bevestigt:
Hierzo staat volgende:

quote:

Autisme beschermt hersenen?
Het syndroom van Asperger kan beschermen tegen Alzheimer. Dit beweren onderzoekers van Harvard. Mensen die Asperger hebben, een vorm van autisme, bleken hersenen te hebben die zich makkelijker kunnen aanpassen. Dit wordt plasticiteit genoemd. Oudere mensen hebben minder plastische hersenen. Verminderde plasticiteit wordt ook in verband gebracht met geestelijke achteruitgang. Doordat mensen met Asperger extra plastische hersenen hebben zou dit mogelijk kunnen beschermen tegen geestelijke achteruitgang zoals bij de ziekte van Alzheimer.

Ik snap wel waarom die onderzoekers deze link leggen.
Eén belangrijk aspect wat bij autisme is waargenomen, is volgende:
In de peutertijd bestaan er gewoonlijk veel meer verbindingen tussen de hersencellen dan bij volwassenen en in de vroege jeugd wordt het aantal verbindingen sterk weggesnoeid (zoek maar op "autism synaptic pruning" ) en dit gebeurt bij autisme minder.

Je zou kunnen zeggen dat de hersenen van mensen met autisme jonger blijven (want blijkbaar is het sterk verminderen van het aantal verbindingen in de hersenen een standaard verouderingsproces).

Een ander ding wat mij opgevallen is, is dat niet-autisten veel dingen automatisch lijken te kunnen doen, terwijl mensen met autisme dit meer moeten aanleren. Maar als je dingen moet aanleren voor je ze kunt itt dat je ze automatisch al hebt geleerd, is natuurlijk ook op te vatten als een vergrote flexibiliteit van de hersenen. Het kost wel meer moeite en bepaalde dingen zak ik mezelf dus moeten aanleren, maar het grote voordeel is natuurlijk dat itt niet-autisten, ik kan kiezen wat ik aanleer. Dit kan ook opgevat worden als een grotere flexibiliteit (ten slotte hebben niet-autisten hier veel minder invloed op).

Dit levert in de praktijk voor autisten wel de nodige problemen op, daar die iets aangeleerd moet worden wat de eventuele niet-autistische familieleden hen niet aan -kan- leren, daar ze het automatisch al kunnen en niet beter weten (ze snappen niet dat autisten dit niet vanzelf doen, maar zien wel dat er problemen zijn) en eventuele andere wel-autistische familieleden dit ook niet weten, daar er niemand voor ze is die het ze kan leren.

In de praktijk levert dit veel problemen op, onbegrip en misverstanden.

Het moet in principe makkelijk zijn om dit gat voor een groot deel dicht te slaan, maar daar is een bepaalde vorm van (psycho-)educatie voor nodig waarvan ik niet weet of die überhaubt wel bestaat. En ik neem aan van niet, daar zelfs het concept dat aan autisten uitgelegd kan worden hoe niet-autisten denken en werken nog niet eens gezien wordt. Andersom zal dit al makkelijker gaan en sneller tot meer resultaat kunnen leiden, maar het bij voorkeur meest gewenste doel om onderling begrip te kweken (wat intra-familiaire kennis zou vereisen, dus dat de niet-autistische gezinsleden begrijpen hoe de autistische gezinsleden werken en ook omgekeerd en ze (liefst intuïtief) op elkaar kunnen inspelen) zodat dit gestroomlijnder gaat.

Je hoeft elkaar niet perfect te kennen, zolang de onderlinge omgangsregels maar duidelijk zijn.

Maar even terugkomend op die extra plasticiteit van de hersenen: Ik merk wel dat ik een bepaalde flexibiliteit heb die ik kan inzetten, een vermogen dat niet-autisten nauwelijks hebben.

Heeft autisme dan toch eindelijk een voordeel

quote:

Op maandag 7 december 2015 03:03 schreef EricOscuro het volgende:
Voor mezelf zie ik het probleem niet.
Mijn ex had een zoontje met PDD-Nos. Geen probleem,
Accepteren dat hij soms dingen te letterlijk neemt? Ja, voor zover het om mijzelf gaat... prima.
Maar als het om hem zelf ging... dan trainde ik hem zonder dat hij dit zelf besefte hier wel op.

Ik daagde hem vaak uit met een glimlach, en hij maakte grote sprongen wat betreft het zien van tekens die hij herkende als een grap. Ik weet dat hij nooit geneest van ADHD/ Pdd-Nos... maar als hij een ding van mij geleerd heeft die jaren... dan is dat niet iedereen het slecht bedoeld als dat persoon tegen je in gaat. En dat ook iemand met een gladgestreken bakkes je op stang kan proberen te jagen... zonder dat dat persoon er slechte bedoelingen mee heeft.

En natuurlijk kan ik daar niet alle credits voor nemen... maar van een recalcitrante puber van amper 14 is hij wel tot behoorlijk maatschappelijk sociaal functionerend mens uitgegroeid toen hij bijna 18 was.
En natuurlijk als zijn moeder op familiebezoek ging (enzovoorts) liet ik hem een half uurtje langer opblijven... en als ik na dat half uurtje langer opblijven hem uitlegde dat hij daarna echt naar bed moest... omdat zijn moeder kwaad op mij zou worden als ze terugkwam als hij nog steeds op was.... dan begreep hij dat, en dan ging hij ook zonder morren naar bed.

Ach feitelijk moeten we vooral ons eigen inlevingsvermogen aanspreken om deze kinderen een kans te geven.

En natuurlijk heb ik ook wel eens harde onterechte verwijten naar mijn kop geslingerd gekregen... maar een uurtje laten zijn zij dat al weer half vergeten... als je dan alsnog verwijten terugslingert, maak je de kloof alleen maar erger. Dat zijn de momenten dat je de verwijten niet persoonlijk moet nemen (zoals je bij een dronken vriend ook de harde woorden soms van je af moet schudden).

En nee, niemand komt van autisme (etc) af... dat blijft hun hele leven zo... Maar je kunt met wat geduld en inlevingsvermogen de scherpste kantjes hier wel van af halen.
Helaas raakte het uit tussen deze ex en mij... ik had haar zoon graag nog wat verder geholpen... zijn draai in de wereld te vinden. Ik kan slechts hopen dat deze 3,5 jaar hem genoeg bagage hebben gegeven om niet in de problemen te komen.

Ik heb een beetje hetzelfde meegemaakt. Eén van mijn exen had ook een zoontje met een sterkere vorm van autisme, maar de moeder kon daar heel goed mee omgaan (wel toevallig dat ze mij even als partner had, dit was nog voordat ik m'n eigen ASS-diagnose had ).

Ik kan me heel goed voorstellen hoe rot het is om zo'n kind dan toch uit je leven te zien verdwijnen, dat je verder geen biologische band met ze hebt, is op dat moment ook minder belangrijk.

Met die ex van mij heb ik verder geen contact, maar we wonen niet eens zover bij elkaar vandaan en ben er een half jaartje terug zelfs nog even op bezoek geweest (ik stond gewoon ineens voor de deur ) en even bijgekletst, was heel gezellig eigenlijk

Geduld is iets wat iedereen nodig heeft (ook niet-autisten) en zeker als kind denk ik ook dat je die kans verdient, zelfs als je als opvoeder het geduld daarvoor niet hebt (dat is dan de fout van de opvoeder wat mij betreft, een kind moet alle kans krijgen zich te kunnen ontwikkelen..vind ik dan).

Dat dingen letterlijk nemen herken ik overigens bij mezelf ook wel
Ik zie het juist als een voordeel (een groot voordeel zelfs ), daar ik merk dat er ontzettend veel dingen misgaan in de communicatie bij niet-autisten, zelfs onderling wanneer er geen autisme bij de communicatie betrokken is.

Ik merk wel dat autisten onderling (zeker als ze de diagnose nog maar kort hebben en/of heel weinig aan lotgenoten blootgesteld zijn) vaak wat onwennigheid, omdat ze zo gewend zijn om aan te moeten leren op een voor hun niet-natuurlijke manier te moeten denken (want alles te letterlijk nemen wordt vaak als fout gezien, terwijl m.i. die fout niks met de autist zelf te maken heeft, maar met een gebrek aan inlevingsvermogen van de betrokken niet-autisten. Zeker niet altijd hun fout, want de psycho-educatie is nogal gebrekkig op dit gebied).

quote:

Op maandag 7 december 2015 09:33 schreef sacha het volgende:

[..]

je kunt iemand ook aanspreken op zijn post gedrag in plaats van zijn wel of niet autist zijn

Zoiets dus?

quote:

Op maandag 7 december 2015 02:27 schreef Rickertman96 het volgende:

[..]

Van zijn 64 posts in R&P sinds begin 2014, zijn er 53 gemaakt in de relaties sc en de overige 11 zijn van dit niveau:

^{Topic over de acceptatie van homo's}

quote:

Op woensdag 3 juni 2015 01:25 schreef Rickertman96 het volgende:
Ik accepteer ze niet, sorry

^{topic over gedrag meisje (en ook al is TS zelf ook een beetje twijfelachtig, dan nog vind ik dit een beetje een laag niveau)}

quote:

Op donderdag 2 juli 2015 01:19 schreef Rickertman96 het volgende:
Typisch vrouwen dit, hoort erbij

^{Topic over iemand die denkt dat zijn vader vreemdgaat}

quote:

Op maandag 7 december 2015 01:42 schreef Rickertman96 het volgende:
Probeer de telefoon van je vader weer te bemachtigen en stuur een bericht terug naar de dame in kwestie over een date op een bepaalde datum. Confronteer en bedreig haar of sla haar desnoods neer.

Dus ik vind dat Aiciu's eerste ingeving nog niet eens zo vergezocht is

Aiciu uit het dan wel niet op een 100% gewenste manier, maar ik vind zelf dat Aiciu aanspreken op zijn post onterecht is als een veel ergere post gewoon door omstanders onaangeroerd mag blijven.

quote:

Op maandag 7 december 2015 10:44 schreef Aiciu het volgende:
Geen idee hoe je quote's kan knippen, maar mijn enige idee werkt niet. (selecteren en dan op quote drukken).

Dingen te letterlijk nemen vind ik echt irritant, laatst zei iemand "loop naar het einde van het terrein en dan moet je daar maar kijken waar het precies zit" Dus dan loop ik naar het einde van het terrein en ga dan pas zoeken Waardoor ik er al voorbij gelopen was.
Of meer situaties dat ze het gewoon verkeerd zeggen en dan mij de schuld geven dat ik twijfel.

Als iemand ziet van "ga daar heen" ja, waar is daar dan? Wees dan duidelijk dan hoef ik me ook niet dom te voelen

Onbekende dingen niet snappen herken ik ook, de kans is groot dat ik het verneuk als ik zelf wat ga bijvullen/snijden/wat dan ook, dus wacht ik maar tot een ander het doet of iemand het uitlegt. Maar in beide gevallen krijg ik gezeik

En als ik wel iets zeg wat goed is dan is het "je wordt steeds slimmer, dat kan ik wel waarderen" Ja sorry hoor, maar dat is toch gewoon een belediging?

Ik ben nu trouwens aan het daten met iemand die een of ander sociaal maatschappelijke opleiding gevolgd heeft die wel snapt hoe ze met me om moet gaan, zou wel handig zijn als het wat wordt

Vetgedrukte: Niet-autisten hebben heel veel moeite met dingen letterlijk zeggen zoals ze het bedoelen. Ik vind het heel begrijpelijk dat ze jou de schuld geven, want als het je al lukt om ze duidelijk te maken dat de fout toch echt bij de ander ligt, dan krijg je over het algemeen gesproken een (soms zelfs zeer) geagiteerde reactie terug (als je dan nog verder doorgaat, kunnen ze zelfs ontploffen van woede, ze vatten het persoonlijk op of zo).

Je kan het ze nooit altijd duidelijk maken en het gaat ook niet helpen, want veel niet-autisten kunnen gewoon niet altijd letterlijk zijn.

quote:

Op maandag 7 december 2015 10:59 schreef sacha het volgende:
ik zeg ook nooit meer tegen mijn kind:
'doe je kleren in de wasmand en ga plassen'

Dat kun je maar beter niet doen idd

quote:

Op maandag 7 december 2015 11:03 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ik moest lachen

Ik had overigens vorige week wel een 'letterlijk opvatten moment'.
Tijdens een cursus spelen we situaties uit, en in 1 situatie vroeg degene die het uitspeelde aan mij "pak nog een extra deken". Dus ik loop naar de andere kant van de zaal, dwars door een andere groep, en zoek een deken. Bleek dus dat het onderdeel was van het toneelspel Ja ehm... dat kan ik toch niet ruiken

Jaweeeel, daar heb je toch die extra voelsprieten voor?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

heeele late edit

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 7% gewijzigd door magnetronkoffie op 07-12-2015 15:50:43 ]

Even een vraagje voor de mensen hier:

Stel dat jullie iets hebben meemaakt wat jullie als heel vervelend hebt ervaren, waartoen jullie sterk onder druk kwamen te staan en emotioneel gezien overbelast zijn geweest (bijvoorbeeld depressie, verhuizing, burn-out, dat soort dingen) en jullie dus emotioneel gezien een hele heftige periode hebben meegemaakt.
Stel jullie zijn er weer uit gekomen en alles kabbelt relatief rustig voort.

De vraag die ik wil stellen is: Stel dat in die kalme fase iemand iets vraagt wat tijdens die slechte fase is gebeurd waardoor jullie om wat voor reden dan ook terug moeten denken aan die slechte tijd. Is het bij jullie dan (ook) zo dat de negatieve emoties die jullie toen ervaren hebben, dan ook weer terugkomen (ook al is er tijdens die kalme fase waarin die vraag gesteld wordt, geen sprake van psychische nood)?

Dus als jullie moeten denken aan iets uit het verleden dat naar was, dat het later dan ook weer naar voelt?

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 09:12 schreef Juup© het volgende:

[..]

In principe geen last van. Wat gebeurd is in het verleden bekijk ik feitelijk, maar er zijn wel een paar gebeurtenissen die mijn overprikkeling "kunnen" triggeren mits ik niet zo lekker in mijn vel zit.

Ik heb dit eigenlijk altijd wel gehad, dat wanneer ik aan iets terugdenk in mijn verleden, dat ik dan datzelfde gevoel opnieuw krijg. Wel is me ook opgevallen dat naarmate ik er vaker aan terugdenk en het beter heb leren relativeren, dit me steeds minder moeite kost.

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 10:04 schreef Amnistia het volgende:
Ik krijg van verschillende mensen altijd te horen dat ik wel een 'autist' lijk..het is nooit vastgsteld, met ik herken wel sommige dingen, maar ook dingen niet...

Dit komt best wel veel voor, zowat niemand herkent zich in alle kenmerken van autisme.
Sterker nog, gewoonlijk uit autisme zich bij vrouwen anders dan bij mannen, maar ook daar zijn weer uitzonderingen op.

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 10:26 schreef Amnistia het volgende:
Ik denk zelf eigenlijk dat ik een lichte vorm heb... is er geen online test te vinden? Dan post ik de uitslag ook gelijk.

Volgens mij heb je een AQ test score dinges (vind je met google wel ) en voor vrouwen is deze site wel een favo van mij. Laatste is geen test, maar kenmerken die bij vrouwen met autisme vaker voorkomen.

Dit zijn misschien twee goeie startpunten voor je?
In de OP staan nog wel meer links

Waarom denk je trouwens dat je wellicht autisme hebt?

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 10:58 schreef Opoefiets het volgende:

[..]

Het enge is dat het precies hetzelfde voelt. Ik werd laatst ook weer getriggerd. Ik heb tegen een meltdown aangezeten, maar ik denk dat ik er beter mee om zou kunnen gaan als het nog een keer zou gebeuren.

Vetgedrukte idd, das ook mijn ervaring.

Maar nu ik er de laatste tijd weer vaker bij stilsta, valt het me op dat het gewoon mogelijk moet zijn dat je hier wel degelijk minder last van gaat krijgen. Ik kan alleen niet zo 123 uitleggen hoe dit gaat, ben er nog maar sinds recentelijk mee aan het psycho-knutselen

Maar ik weet wel dat voor mij (zelf)acceptatie een belangrijke rol speelde en nu nog speelt.
Zodra ik van mezelf begrijp waarom iets mij overkwam (want bij mij ging dit meestal zo, dingen leken me te overkomen en ik leek er geen vat op te kunnen krijgen, hoe hard ik er ook m'n best voor deed), merk ik dat ik het ook vrij snel weer kan "wegleggen". Dan is het als het ware geschiedenis en klaar. Maar dat wil niet zeggen dat ik er immuun voor ben. Als ik bijvoorbeeld iemand zie die dezelfde pijn ervaart die ik zelf kan ervaren of die ik vroeger ervaren heb, dan is het alsof ik die pijn zelf weer meeneem. Dit laatste begrijp ik nu wel. Een fout was geweest als ik dit soort situaties zou mijden, maar mijden is in dit geval geen oplossing want het probleem ligt in mezelf (en de vraag is ook of ik dit zou willen oplossen. Het antwoord op die vraag zal veel sneller een "ja" worden zodra het optioneel wordt).

Wat ook scheelt is wanneer ik anderen begrijp die bepaalde gevoelens en/of emoties bij me oproepen (een cliché-voorbeeld is dat ik een oude pestkop weer tegenkom en ik weet waarom ie me vroeger zo hard gepest heeft (hypothetisch dan he? )). Misschien omdat ik dan tenminste weet waar het vandaan komt.

Als ik dingen eenmaal begrijp, dan kan ik ze ook veel makkelijker loslaten en hoef ik ook niet (meer) bang te zijn voor het onverwachte wat anders veel vaker lijkt voor te komen dan ik toen verwachte (bijvoorbeeld dat steeds één bepaalde negatieve reactie steeds opnieuw en opnieuw terug leek te komen, ook al leken die reacties niet direct aan elkaar gerelateerd).
Dan denk ik "er moet toch een bepaalde link zijn? Waarom zie ik die niet?!?" maar ik kom er steeds meer achter dat die link er wel degelijk is, maar dat het niet te maken heeft met dat ik iets fout zou doen. Het is vaker gewoon onbegrip waar op een soort standaardmanier op gereageerd wordt.

Het maakt mijn leven echt een heel stuk makkelijker, maar ik weet dat er nog meer mogelijk zou moeten zijn.

Even een linkspam. Kent iemand de term PDA?

Er is blijkbaar ook een soort zelftest (we weten allemaal wel wat de valkuilen hiervan zijn, maar ik zet het er even bij voor de volledigheid )

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 11:38 schreef Amnistia het volgende:
Heb precies hetzelfde...
Alleen de enige die een beetje in de buurt komt van het begrijpen wat ik voel, althans.. die het probeert, zijn mijn ouders.

Waar doel je precies op? Op mijn post die boven de jouwe staat of de links die ik je eerder gaf? (ik neem aan het eerste, maar wil het toch even zeker weten ).

Dat onbegrip is echt heel vervelend en vast ook wel herkenbaar voor andere mensen met autisme (ik hoor het heel vaak, vooral als ik er naar vraag bijvoorbeeld) en ik heb nog steeds niet de beste strategie hoe hiermee om te gaan (working on it ).

Ik heb wel dingetjes opgeschreven eerder, maar dat is een hoop zoekwerk enzo

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 11:55 schreef Amnistia het volgende:

[..]

42...

Mooi getal

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 11:59 schreef Amnistia het volgende:

[..]

De post die jij geschreven had.
De linkjes heb ik ook bekeken, en als ik die tabel zo door lees, herken ik 8 van de 10 dingen...
Toen ik net mijn moeder erover belde, wilde ze het ook wel lezen , maar stelde ook de vraag wat ik eraan zou hebben als ik de diagnose autisme of asperger zou krijgen. Omdat er verder niks veranderd.
Klopt wel, maar dan zou ik wel geholpen kunnen worden met de dingen waar ik tegenaan loopt.

Er is een uitgebreidere tabel met veel meer punten (staat rechtsboven zo uit m'n hoofd).

Jouw laatste vraag klopt op zich ook gewoon. Zeker als het allemaal wel loopt, kan het nadelen hebben, maar er gaan idd ook weer deuren voor je open (al moet ik zeggen dat dat pas echt rendeert als je best wel diep gezonken bent denk ik).

Gewoon je moeder die link sturen misschien herinnert ze zich wel dingen van jou die jijzelf vergeten bent (en dan het plaatje rechtsboven, kan dat plaatje niet direct linken dus vandaar dat je een extra keer moet klikken en die pagina in de OP staat ipv de twee plaatjes los van elkaar).

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 11:38 schreef Amnistia het volgende:
Heb precies hetzelfde...
Alleen de enige die een beetje in de buurt komt van het begrijpen wat ik voel, althans.. die het probeert, zijn mijn ouders.

Wil trouwens nog even apart op vetgedrukte stukje reageren:
Wat ik heb gemerkt, is dat je niet van iedereen het begrip en het geduld kunt verwachten waar jij behoefte aan hebt (echt...genoeg mensen die het nooit zullen snappen en alleen maar hun best doen mijn leven zo zuur mogelijk te maken), dus ben ik op een gegeven moment selectiever geworden in mijn keuze met wie ik besluit om te gaan en wie ik links laat liggen.

Het gaat mij o.a. erom dat die ander me kan accepteren zoals ik ben (en dan hoeft die ander niet per se te weten dat het om autisme gaat, ten slotte is dat ook maar een labeltje en die veranderen soort van constant ) en de mensen die dat niet kunnen...nou jammer dan, als ik moet proberen iedereen en de hele wereld tevreden te houden dan heb ik geen leven meer dus dat laat ik gewoon zitten nu

Ik kan je lotgenotencontact aanbevelen btw. Het ergste wat kan gebeuren is dat het niks voor jou blijkt te zijn en dan kan je die gelijk weer wegstrepen, één zorg minder

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 12:17 schreef Amnistia het volgende:
Ben bang dat lotgenoten contact niet iets voor mij is. Zn topic zoals deze is prima, maar voor de rest heb ik nooit iets met lotgenoten groepen. Niet lullig bedoeld hoor.

Het voordeel is dat je door contact met mensen die meer op jou lijken, je beter jezelf leert te begrijpen.
Mag ik je vragen wat je reden is dat je groepen niet zo ziet zitten?
(dit is trouwens ook iets wat best wel kenmerkend is voor autisme ).

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 12:19 schreef Specularium het volgende:

[..]

Ik heb precies hetzelfde.

Ben ook wel benieuwd naar jouw motivatie (of het slechte ervaringen zijn wellicht? Of iets anders?...).

Even stoom afblazen hoor:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op dinsdag 8 december 2015 16:04 schreef Specularium het volgende:

[..]

Ik gebruik het vooral om af en toe bevestiging te krijgen dat ik niet de enige ben en dat was het.
Communicatief is het vaak erg lastig, omdat ik merk dat het meerendeel daar toch wat moeite mee heeft.
Verder denk ik ook dat je elkaar op de lange termijn in negatief gedrag gaat zitten versterken.

Dus ik focus me daar expres niet op.

Ik merk dat het overgrote deel prima kan praten, maar een groot deel van dezen kan het niks boeien wie of wat jij bent, ze zien jou gewoon als een soort praatpaal dus

Maar die mensen wimpel ik gewoon vlotjes af (lukt me niet altijd even goed ) en de keer daarop gebruik ik m'n non-verbale social skillz om ze te ontmoedigen nogmaals met mij een gesprek aan te knopen (laatste gaat wel beter).

Maar het gaat juist (altijd!) om die mensen die wel boeiend zijn

En wat dat negatieve gedrag betreft, dit heeft op zich niks met autisme te maken vind ik, ik zie dit bij iedereen wel terug. Dit is trouwens ook het type mens dat ik zoveel mogelijk vermijd. Ik kan daar gewoon niks mee. Ik laat me echt niet zo makkelijk meesleuren hoor

quote:

Op maandag 7 december 2015 07:44 schreef magnetronkoffie het volgende:

Wel vond ik iets anders, wat een vermoeden van mij wel bevestigt:
Hierzo staat volgende:

[..]

Ik snap wel waarom die onderzoekers deze link leggen.
Eén belangrijk aspect wat bij autisme is waargenomen, is volgende:
In de peutertijd bestaan er gewoonlijk veel meer verbindingen tussen de hersencellen dan bij volwassenen en in de vroege jeugd wordt het aantal verbindingen sterk weggesnoeid (zoek maar op "autism synaptic pruning" ) en dit gebeurt bij autisme minder.

Je zou kunnen zeggen dat de hersenen van mensen met autisme jonger blijven (want blijkbaar is het sterk verminderen van het aantal verbindingen in de hersenen een standaard verouderingsproces).

Een ander ding wat mij opgevallen is, is dat niet-autisten veel dingen automatisch lijken te kunnen doen, terwijl mensen met autisme dit meer moeten aanleren. Maar als je dingen moet aanleren voor je ze kunt itt dat je ze automatisch al hebt geleerd, is natuurlijk ook op te vatten als een vergrote flexibiliteit van de hersenen. Het kost wel meer moeite en bepaalde dingen zal ik mezelf dus moeten aanleren, maar het grote voordeel is natuurlijk dat itt niet-autisten, ik kan kiezen wat ik aanleer. Dit kan ook opgevat worden als een grotere flexibiliteit (ten slotte hebben niet-autisten hier veel minder invloed op).

Dit levert in de praktijk voor autisten wel de nodige problemen op, daar die iets aangeleerd moet worden wat de eventuele niet-autistische familieleden hen niet aan -kan- leren, daar ze het automatisch al kunnen en niet beter weten (ze snappen niet dat autisten dit niet vanzelf doen, maar zien wel dat er problemen zijn) en eventuele andere wel-autistische familieleden dit ook niet weten, daar er niemand voor ze is die het ze kan leren.

In de praktijk levert dit veel problemen op, onbegrip en misverstanden.

Het moet in principe makkelijk zijn om dit gat voor een groot deel dicht te slaan, maar daar is een bepaalde vorm van (psycho-)educatie voor nodig waarvan ik niet weet of die überhaubt wel bestaat. En ik neem aan van niet, daar zelfs het concept dat aan autisten uitgelegd kan worden hoe niet-autisten denken en werken nog niet eens gezien wordt. Andersom zal dit al makkelijker gaan en sneller tot meer resultaat kunnen leiden, maar het bij voorkeur meest gewenste doel om onderling begrip te kweken (wat intra-familiaire kennis zou vereisen, dus dat de niet-autistische gezinsleden begrijpen hoe de autistische gezinsleden werken en ook omgekeerd en ze (liefst intuïtief) op elkaar kunnen inspelen) zodat dit gestroomlijnder gaat.

Je hoeft elkaar niet perfect te kennen, zolang de onderlinge omgangsregels maar duidelijk zijn.

Maar even terugkomend op die extra plasticiteit van de hersenen: Ik merk wel dat ik een bepaalde flexibiliteit heb die ik kan inzetten, een vermogen dat niet-autisten nauwelijks hebben.

Heeft autisme dan toch eindelijk een voordeel

Ik bedenk me ineens nog iets.
Eén ding wat bij autisme een rol speelt, is een snellere vermoeidheid. Afgezien van de grotere vraag naar aanpassingsverplichting vanwege de miscommunicaties, zou het niet zo kunnen zijn dat de grotere hoeveelheid verbindingen in de hersenen de oorzaak zouden kunnen zijn van de versnelde vermoeidheid?

Ik herinnerde me namelijk iets, dat veel kinderen zodra ze moe zijn, soms vervelend worden (lijkt op overprikkeling?). Op die leeftijd heeft dat pruningproces nog niet of nauwelijks plaatsgevonden.

Stel dat het inderdaad efficiënter is om de boel meer te snoeien (want je hersenen verbruiken dan minder energie en zijn beter tegen vermoeidheid bestand), dan zou dat een evolutionair voordeel kunnen zijn. In dat geval is de verminderde plasticiteit geen nadeel.

Natuurlijk heeft het ook voordelen om minder weg te snoeien, je behoudt meer hersenverbindingen en je zou kunnen stellen dat je dan jongere hersenen hebt (de vergrote plasticiteit). Dit lijkt mij sowieso ook voordelen te hebben.

Sowieso moet iedereen leren dat wat ie heeft, optimaal te gebruiken.

Dit zou ook kunnen linken naar die snellere overprikkeling van autisten btw. Ergens is het wel logisch.
Of het ook klopt, kan ik niet zeggen, dan zou ik een electronenmicroscoop en wat vrijwilligers moeten vinden

En ik zat me nog iets te bedenken, maar nu ben ik dat weer kwijt

Als vervolg op m'n vorige post, heb ik even opgezocht hoe energieverbruik in de hersenen werkt.

Eerst zocht ik naar ATP en ADP, aangezien ik verwachte dat het energieverbruik in de hersenen tot een toegenomen warmteproductie zou moeten leiden.

Tussendoor las ik op de wikipagina over ATP ook nog eventjes dit:

quote:

The description and typical textbook labeling of ATP phosphanhydridic bonds as "high energy . . bonds" can be very misleading to students. These bonds are in fact relatively weak.

Dit valt mij weer op, omdat het weer een typische gedachtengang is die ik me niet kan voorstellen, maar waarvan ik wel merk dat het gros van de mensen hier wel moeite mee heeft.

Uitleg over bovenstaande citaat: ATP zijn inderdaad high energy bonds, en dat is logisch aangezien ATP als snelle bron van energie wordt gebruikt (als dit niet het geval was, dan had de afbraak van ATP als energiebron natuurlijk gewoon zinloos geweest, energie is in elk geval één van de hoofdfuncties van ATP. Volstrekt logisch dus dat de afbraak van deze verbinding veel energie oplevert).

Maar het tweede deel "can be very misleading to students. These bonds are in fact relatively weak." is dan weer het gevolg van een volstrekt onlogische gedachtengang, het is zo contra-intuïtief...
Want het is toch volstrekt logisch dat het verbreken van deze "high energy bond" juist heel makkelijk zou moeten gaan? Als het namelijk veel energie had gekost om de energie in ATP los te maken, dan had ATP gewoon geen juiste energiebron geweest. Gewoon exact dezelfde reden waarom binnen de kernen van sterren geen energie meer kan worden opgewekt dmv kernfusie, startende vanaf het element ijzer (Fe), want het fuseren van ijzer tot nog zwaardere elementen levert wel energie op, maar netto kost het meer energie dan het oplevert. Dit is de reden waarom supernova's bestaan

---------

Maar goed, ik ga weer verder met waar het me oorspronkelijk om te doen was

Ik las dat de energie in ATP voornamelijk vrijkwam in de vorm van warmte (dit is eigenlijk standaard altijd wel zo, basic chemistry ) en aangezien ik nooit iets heb vernomen over een verhoogd prestatievermogen van hersenen die meer denkwerk verrichten (het lijkt zo te zijn dat hersenen nauwelijks meer energie verbruiken wanneer ze aan het werk zijn t.o.v. de ruststand) en dat dit daadwerkelijk het geval leek te zijn (verbruik lag iets van maximaal 10% hoger in werktoestand t.o.v. rusttoestand), speelt iets anders denk ik een rol.

Ergens bevestigt dit wel wat andere dingen over hersenen die ik weet en die mij ook logisch lijken: namelijk dat de hersenen, vanwege de grootte en de vorm vooral, slecht in staat zijn te blijven functioneren als ze te heet worden, want het is biologisch gezien heel lastig om voldoende warmte-afvoer te regelen voor dit orgaan.

Maar wat zegt dit mij over de snellere toename van vermoeidheid (wellicht dat overprikkeling hiervoor als synoniem genomen kan worden?)? Aangezien er een maximale hoeveelheid energie geleverd kan worden aan de hersenen, raken ze vroeger of later gewoon vermoeid. Meer energie kan het niet (en mag het ook niet) verstoken, omdat dat teveel warmte zou opleveren en dat is slecht voor dit orgaan.

Dan zou het in principe logisch zijn dat hersenen die harder moeten werken, eerder vermoeid raken. Dit zou kunnen stroken met mijn idee dat de hersenen van mensen met autisme harder moeten werken en wellicht ook met de wetenschap dat mensen met autisme meer hersenverbindingen hebben (vanwege het verminderde pruning).

Dit zou ook kunnen impliceren dat aan de vermoeidheidsklachten van mensen met autisme niet veel te doen is en dit strookt ook met mijn eigen ervaringen.
Ik kon doen wat ik wilde, veel koffie, ritalin, veel suiker, het hielp allemaal of niet of het was alleen maar een soort camouflage.

edit: Ik bedenk me trouwens net dat de fusie van ijzer in feite helemaal geen energie oplevert, maar dat het echt alleen maar energie kost (dit heeft te maken met het feit dat dat ijzer alleen maar wordt gefuseerd omdat de omstandigheden binnen de kern van een ster daar ook naar zijn (vanwege de enorme druk en de enorme temperatuur). Maar het principe blijft hetzelfde dat er onder de streep geen energie meer opgeleverd wordt, sorry foutje

[ Bericht 1% gewijzigd door magnetronkoffie op 09-12-2015 11:11:39 ]

quote:

Op woensdag 9 december 2015 11:08 schreef sacha het volgende:
ben jij een beelddenker magnetron?

Voornamelijk wel ja. Hoezo?

En sowieso, beelden zeggen vaak meer dan duizend woorden, dus ergens ook wel logisch dat er beelddenkers zijn toch?