Kinderen en rouwverwerking

Ingrid ik reageer even hier, je kunt wellicht ook terug lezen zitten handige tips bij.
Met het overlijden van Juffie kwam bij arwen het verdriet de boosheid ook van haar vaders verlies heel sterk naar boven.

En dit keer was t ook weer dagen zo heftig, het verscheuren van foto's etc..

IIk heb het hier verteld niet meer en niet minder als dat papa en later dus juffie dood zijn, en naar de sterren gegaan zijn.
Zoals BE in haar poost in het autisme topic al aanhaalde vond ik een mooie.
Vraag haar van weet je nog dat Kiro in het zkh lag? En vertel dan eventueel dat Kiro stuk was en de dokters hem niet konden maken.

Kikker en het vogeltje is een heel fijn mooi boek om uit te leggen. Een vogeltje kan nl oud zijn, ziek zijn, op zijn.. jong zijn.. je kunt je eigen invulling er aan geven.
Je kunt het vogeltje ook Kiro noemen in deze.

Het waarom en hoe etc. is zeker voor zo'n klein kindje nog helemaal niet van belang.. wel de duidelijkheid, Kiro is dood en komt niet meer terug. ( oh wat breekt mijn hart om dit zo te zeggen )

Hou rekening mee met weerbarstig gedrag, geef haar ruimte voor haar verdriet, Nu was ze niet zo direct verbonden met Kiro, maar toch kan zoiets diepe sporen na laten. Boosheid/zorgen/onmacht/angst/ zelfs gevoelloosheid.
Mocht ze bijvoorbeeld veel boosheid hebben en die kan er niet uit, ga bij de speelgoed winkel een kinder bokssetje van boksbal en handschoenen halen.
En zeg haar dat al ze boos is ze naar jou of djeez moet gaan, als ze verdriet heeft.
En als ze wil meppen, ( kinderen uiten zich vooral nog fysiek) geef haar de ruimte
of ga samen de bossen in en ga heeeeeel hard gillen.
Ga samen proberen de muur om te duwen.

Ik weet niet hoe simmu en sangdrax staan tov het meenemen van kinderen bij het afscheid, maar als ze het goed vinden, neem haar mee, leg uit wat er gebeurt. Dat de mensen huilen omdat ze Kiro missen, Een afscheid zien maakt het ook werkelijker voor ze..

schroom ook niet om zelf je tranen te laten zien, Kim mag weten dat jullie verdriet hebben. zien dat jullie verdriet hebben. Vertel haar dan dat jullie verdriet hebben om Kiro.
Niet verhalen afsteken maar gewoon weg dat je Kiro mist.

kortom wees duidelijk/kort in uitleg, maar benadruk dat ze mag voelen wat ze wil.
Als ze een dansje doet, of juist heel hard lacht, wordt NIET boos, dat is kim haar verwrking, geef haar daar de ruimte voor. Ga niet tegen houden als kim bijv. ineens op de grond gaat liggen en zegt ik ben dood, maar ga naast haar liggen en vraag haar waarom ze dat zegt, daag haar uit om te vertellen, en speel daar op in.

Ter voorbreiding op de dienst als ze mee mag kun je wellicht met wat popjes en wat blokjes etc. de dienst het verhaaltje nabootsen, en dus visualiseren.
kan ook fijn voor haar zijn ter verwerking/ om het concept dood te snappen. en wat daar bij hoort.

Zo een hele waslijst met wat ik hier zo;n beetje heb gedaan, misschien is het gros niet eens van toepassing, maar kinderen ijn onvoorspelbaar, je weet niet hoe ze gaan reageren, en hopenlijk heb je nu wat handvaten

En vooral sterkte, ik weet als geen ander hoe moeilijk dit is

Bedankt voor de uitgebreide reactie.
Met alle tips die ik heb gelezen moet het wel lukken goed uit te leggen.
Ik ben bang dat als we het verkeerd uitleggen ze erg angstig word voor ziek zijn / ziekenhuis.
Kim leeft zo mee, ze had het er al veel over. Zo ineens tijdens het spelen, Kiro ligt in het ziekenhuis he mama.

Pfff, ik vind het maar lastig om te beslissen of Kim meegaat naar de crematie.
Ben bang dat ze de dienst verstoord. Dat is voor hun en voor Kim niet leuk.
Ook dat ze paniekerig wordt. Blijven zitten en stil zijn is lastig.
Tyler gaat niet mee. Die vind ik te jong. Bovendien wil hij dat toch alleen aan mij vastgeplakt zitten en aan mijn been hangen.

Ingrid vraag Simmu wat hun willen.
je kan bijvoorbeeld als simmu het fijn zou vinden, als het even niet gaat dat djeez of jij even met haar naar buiten gaat.
Ik ben zelf voorstanderd van wel mee nemen, het maakt voor kindjes het tastbaarder/begrijpelijker.

En kinderen kunnen je ook op een positieve manier verbazen.

Even drie voorbeelden van hier.

Bij de crematie van Maurice was het juist zij die het allemaal wat draagbaarder maakte met haar gekwaak toen de mensen binnen liepen,

Bij mijn oma "moesten" de achterkleinkinderne juist erbij, want dit was waar oma gek op was, en alle achterklein kinderen en klein kinderen waren onderdeel van de dienst.

Bij de Juf van Arwen, was ze ook mee, en dat ging heel goed, en ik hoorde later van de zus hoe fijn ze het vond, want die kindjes van haar klasje dat waren ook en beetje haar kindjes, en wederom die kindertjes zorgden voor een lach tussen de tranen door.

Ingrid, is het een optie om iemand mee te nemen die eventueel met Kim de zaal uit kan als ze te luidruchtig is of paniekerig wordt?
Ik weet niet wat wijsheid is, jij kent haar het beste natuurlijk...

Ik ben het eens met evenstar.

Mijn zoon pdd-nos en doof is toen hij 4 was mee naar een begrafenis geweest van een oom die ik als tweede vader beschouwde. Eigenlijk dus een soort opa voor hem.

We hadden afgesproken dat als het niet zou gaan mijn man met hem naar buiten zou gaan. Alles ging goed, hij gaf zelfs snel een kusje op de kist, waardoor de hele zaal zat van ahhhhhh.

Hij heeft het naderhand thuis verwerkt door nog dagen daar na begravennisje te spelen, kist in het midden, kaarsjes erop en stoelen er om heen.

quote:

Op woensdag 9 juni 2010 17:20 schreef agenda het volgende:
Ik ben het eens met evenstar.

Mijn zoon pdd-nos en doof is toen hij 4 was mee naar een begrafenis geweest van een oom die ik als tweede vader beschouwde. Eigenlijk dus een soort opa voor hem.

We hadden afgesproken dat als het niet zou gaan mijn man met hem naar buiten zou gaan. Alles ging goed, hij gaf zelfs snel een kusje op de kist, waardoor de hele zaal zat van ahhhhhh.

Hij heeft het naderhand thuis verwerkt door nog dagen daar na begravennisje te spelen, kist in het midden, kaarsjes erop en stoelen er om heen.

Wat fijn dat hij door toneelspel het kon verwerken

quote:

Op woensdag 9 juni 2010 17:16 schreef Nijna het volgende:
Ingrid, is het een optie om iemand mee te nemen die eventueel met Kim de zaal uit kan als ze te luidruchtig is of paniekerig wordt?
Ik weet niet wat wijsheid is, jij kent haar het beste natuurlijk...

Dat is wel een goede, maar ik zou niet weten wie.
Er staat wel op de kaart dat kinderen welkom zijn.
Ik ga Simmu iig bellen vanavond, dan vraag ik het wel gewoon.

quote:

Op woensdag 9 juni 2010 17:15 schreef _evenstar_ het volgende:
Ingrid vraag Simmu wat hun willen.
je kan bijvoorbeeld als simmu het fijn zou vinden, als het even niet gaat dat djeez of jij even met haar naar buiten gaat.
Ik ben zelf voorstanderd van wel mee nemen, het maakt voor kindjes het tastbaarder/begrijpelijker.

En kinderen kunnen je ook op een positieve manier verbazen.

Even drie voorbeelden van hier.

Bij de crematie van Maurice was het juist zij die het allemaal wat draagbaarder maakte met haar gekwaak toen de mensen binnen liepen,

Bij mijn oma "moesten" de achterkleinkinderne juist erbij, want dit was waar oma gek op was, en alle achterklein kinderen en klein kinderen waren onderdeel van de dienst.

Bij de Juf van Arwen, was ze ook mee, en dat ging heel goed, en ik hoorde later van de zus hoe fijn ze het vond, want die kindjes van haar klasje dat waren ook en beetje haar kindjes, en wederom die kindertjes zorgden voor een lach tussen de tranen door.

Dat kan idd ook nog.

Ik twijfel ook nog of Kim mee moet. Ik vond het als kind van 9 al onwerkelijk, laat staan op Kims leeftijd. Daarnaast is ze gewoon erg druk, dus mij lijkt het toch beter haar elders te houden

Wordt de dienst gefilmd?
Of foto's?

Misschien kunnen jullie zo een eigen Kimcrematie "naspelen"/visualiseren zonder dat ze er bij is.

Sterkte met de crematie voor jullie allemaal.

Ik denk wel dat het iets anders is geweest voor jou Djeez, het ging om je moeder.
Hebben jullie ook gevraagd aan haar wat ze zelf wil? Uiteraard nadat je goed uitgelegd hebt wat het inhoudt.

Topickick...

Vannacht is M's opa overleden. We hebben het vanmorgen tegen Amber verteld en ze was even verdrietig maar dat was zo weer over. Een dezer dagen is de begrafenis en we zitten heel erg in dubio of we haar mee gaan nemen. Mocht de begrafenis vrijdag zijn, gaat ze niet mee want dan is het Sinterklaasfeest op school en daar leeft ze zo naartoe. Als de begrafenis donderdag is gaat ze misschien wel mee. Ik vind het heel lastig om te beslissen of ze wel of niet mee gaat.
Aan de ene kant zeg ik ja, ze is 5 jaar en overlijden hoort erbij, aan de andere kant zeg ik nee, want ze kan best gevoelig zijn..
Tess gaat sowieso niet mee, die heeft er niks aan/te zoeken.

Sterkte Vicky, ga op je gevoel af en bekijk de komende dagen hoe ze reageert. Je hoeft niet meteen vandaag te beslissen.

Gecondoleerd Vicky en M!

Susanne is bij mijn moeder (haar oma dus, crematie) niet meegeweest, ze was toen ook 5. Maar dat was meer omdat ik het zelf die dag erg druk had met mijn gevoelens en emoties en omdat ik er ook voor mijn vader en broertje moest zijn. Ze was dus, om het even cru te zeggen, mij te veel daarbij. Ze is toen wel bij de aula geweest waar mijn moeder opgebaard lag en dat is gewoon goed gegaan. Oma was net sneeuwwitje. Bij haar opa (mijn schoonvader, begravenis) is ze wel mee geweest, toen was ze 1 jaar ouder. Ze heeft dat heel goed opgepakt, heeft opa ook nog opgebaard gezien (en gevoeld, hij is koud he mama..) en meegeholpen bloemblaadjes op het graf te gooien. Achteraf was ze dus ook nog boos, want ze dacht dat ze opa ging begraven (en was haar schep vergeten) maar de kist bleef boven de grond en is niet in ons bijzijn gezakt. Ze heeft het nu nog regelmatig over de tuintjes van opa en oma (mijn moeder heeft een urnengraf)

quote:

Gecondoleerd Vicky. Wat wil Amber zelf? Dat zou ik ook mee laten wegen. Wij zijn wel afscheid gaan nemen van opa met de kinderen, maar ze zijn niet mee geweest naar de begrafenis (zo'n kerkdienst vraagt veel van wiebelkontjes ) maar ze halen zich echt de meest rare dingen in hun hoofd? Dus de volgende keer gaan ze gewoon mee (al hoop ik dat het nog lang duurt. )

crosspost uit de SC

Oh Vicky, gecondoleerd....
Ik kan me voorstellen dat het voor een kind wel goed is om bij een begrafenis aanwezig te zijn. Dat maakt het abstracte van de dood toch een beetje concreter. Denk ik.

quote:

Op maandag 29 november 2010 10:08 schreef Moonah het volgende:
Oh Vicky, gecondoleerd....
Ik kan me voorstellen dat het voor een kind wel goed is om bij een begrafenis aanwezig te zijn. Dat maakt het abstracte van de dood toch een beetje concreter. Denk ik.

dat dus...

nou ja, we denken er ngo even over na en gaan ook aan Amber vragen wat ze wil..

Christan is niet mee geweest naar de begrafenis van mijn vader (hij was toen ook 5) maar we zijn wel 's middags met hem naar het graf geweest en hebben toen verteld dat opa daar nu lag. Voor hem was dat genoeg maar ieder kind is natuurlijk anders.

En jezelf goed afvragen waarom je ze niet mee zou nemen....
1. omdat je bang bent dat het teveel van haar vraagt qua emotie. Dan zou ik alleen afscheid nemen en de dienst niet doen.
2. omdat je bang bent dat ze de dienst verstoord. Dan zou ik als ze zelf mee wilt, iemand standby hebben staan (achterin de kerk) die Amber over kan nemen op het moment dat het haar te veel wordt. Zodat jij nog gewoon de dienst bij kan wonen.

quote:

Op maandag 29 november 2010 10:36 schreef chacama het volgende:
En jezelf goed afvragen waarom je ze niet mee zou nemen....
1. omdat je bang bent dat het teveel van haar vraagt qua emotie. Dan zou ik alleen afscheid nemen en de dienst niet doen.
2. omdat je bang bent dat ze de dienst verstoord. Dan zou ik als ze zelf mee wilt, iemand standby hebben staan (achterin de kerk) die Amber over kan nemen op het moment dat het haar te veel wordt. Zodat jij nog gewoon de dienst bij kan wonen.

Ik denk neit eens dat er een dienst komt. Het wordt een begrafenis vanuit de sociale dienst, heel karig dus.

Eerst nog gecondoleerd

Dan zou ik afgaan op Ambers gevoel en wat ze zelf aangeeft.

Jullie hebben het Amber verteld, dan zou ik kijken hoe Amber er de komende dagen op reageert, vraagt ze er veel over en jullie daar weer op reageren, kijken of ze aangeeft om erbij te willen zijn.
En dan overwegen naar Ambers gevoel erbij ofdat het verstandig is om haar mee te nemen of niet.

Sta er overgens niet van te kijken, dat ze er soms misschien wat Luchtig mee om kan gaan, en het andere moment heel erg verdrietig kan gaan zijn.
Ik weet nog wel bij het zusje van m'n nichtje die was vrolijk druk spelend met een bevroren waterballon met haar overleden zus in "gesprek"
En nog geen 10 min later helemaal in tranen en groot verdriet.

gecondoleerd nogmaals

Vicky, M, Amber en Tess gecondoleerd met het verlies van Opa.

Wij hebben een periode gehad waarbij er drie oma's in een korte periode kwamen te overlijden en bij de eerste was K mee toen wij alleen met de directe familie kwamen kijken en kroop toen onder de kist door en vond het wel interessant. Net geen twee was ze daar en voelde ook en oma slapen dat zei ze ervan en met het condoleren zelf kwamen wij op het allerlaatste moment aan met haar en de oppas (tante van de andere kant) kwam als eerste condoleren en is toen met haar naar huis gegaan en met de begrafenis en kerkdienst is ze thuisgebleven.

Paar maanden later ging nummer twee en toen was ik hoogzwanger van Eva en toen hebben we het op dezelfde manier gedaan en 10 weken later ging nummer drie ook en daar hebben we beide dames mee naar toe genomen. E was een krappe zes weken en die heeft gewoon liggen slapen en kreeg van mijn mams een flesje en nam K mee uit de dienst en K heeft ook meegeholpen rozenblaadjes strooien. De reden dat de dames met de laatste begrafenis wel allebei meemochten was dat dit aan lief zijn kant was en niet van mijn kant van de familie want de begrafenissen uit mijn kant van de familie zijn de hel/verdoemenis en twee uur durende donderpreken van doorgeslagen dominee's of ouderlingen (lang verhaal) en dat is zelfs voor mij (ik ben zo opgevoed en op mijn zestiende heb ik mezelf ervan afgezet) een superlange en moeilijke zit.

Ondanks dat wij dachten dat K het nog niet helemaal meekreeg heeft ze het nog wel eens over oma C en toen was ze net geen drie en ze weet ook precies waar haar tuintje is op het kerkhof en oma C is begraven bij mijn schoonvader in het graf en dat weet ze ook en ze heeft op de eea reden ook onthouden dat ze daar met papa bij de kist mocht lopen. Ze vind het normaal en het hoort er ook bij. Ze weet echt dat oma bij apa ligt en dat Opa J niet haar eigen opa is en noemt hem dus stug J ipv Opa J wat de rest van de kleinkids wel klakkeloos aannam trouwens. E ook maar ze is nogal stijfkoppig wat betreft haar eigen Apa (ze kon geen open zeggen en verbasterde dat toen ze mini was tot Apa)...

[ Bericht 3% gewijzigd door Books op 29-11-2010 13:09:15 ]

Gecondoleerd Vicky.

Ik zou haar zelf niet meenemen. Niet omdat ik bang zou zijn dat ze de mis zou verstoren, maar gewoon omdat ik denk dat een kindje van die leeftijd nog niet met dit soort dingen geconfronteerd hoeft te worden.

Een maand of 2 geleden is mijn oma gestorven en heb Dana dus ook niet meegenomen (oke ze is wel pas 2,5..maar ook 5 vindt ik nog erg jong)
Ik heb haar wel uitgelegd dat oma er niet meer is en ik denk dat dat genoeg is voor nu.

Aan de andere kant ligt het er ook aan hoe een kindje is..Dana is nogal snel van iets onder de indruk en dat kan makkelijk maanden blijven hangen.

De begrafenis is woensdag om 9.15 uur. Amber gaat niet mee, die gaat gewoon naar school. M wil niet dat ze mee gaat.

Vicky wat vroeg de begrafenis. Veel sterkte aankomende woensdag...

Ja he. Donderdag is mijn 1e werkdag en vrijdag is ook een lastige dag. Er komt verder geen bezoek of andere familie.

Da's idd snel Vicky, maar als het idd een begrafenis vanuit de sociale dienst is, is er ook weinig reden om te wachten. Normaliter heef een paar dagen wachten ook te maken met kaarten sturen en mensen de kans te geven te regelen dat ze kunnen komen.
Sterkte alvast!

Vicky gecondoleerd

Ik zou een beetje afgaan of wat wil de familie.. ? Hoe was Opa t.o.v. zijn achterklein kinderen?
Hoe gaat Amber met bepaalde zaken om? etc.

Arwen is bij mijn oma er gewoon bij geweest, maar die had dan ook al de ervaring van haar vader dus wellicht dat het voor haar sowieso logischer was om mee te gaan?

Vannacht is mijn oom overleden. Hij was al erg lang ziek. Thies, mijn zoon van 5, kent hem niet anders dan met een zuurstofslangetje in zijn neus.
Maar nu is er dus een nieuw item in de opvoeding aan de orde. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn, hoe jullie omgaan met 'de dood' ten aanzien van je kind(eren).

Ik heb verteld dat ome Jan versleten is. Dat zijn lijf het niet meer goed deed. Dat accepteerde hij heel makkelijk. Om vervolgens weer met de brandweerauto te gaan spelen. En dan ineens weer een vraag: "Waarom ben je dan zo verdrietig mama?".
Zaterdag is de crematie. Thies weet wel wat begraven is. Nou ja, ik heb daar al wel eens met hem over gepraat. Maar een crematie uitleggen vind ik wat cru. Mijn man en ik zijn al een poosje aan het 'brainstormen' over wat en hoe we hem zullen vertellen. Ik ben niet van de 'sterretjes' en mijn man niet van de hemel. Wij zijn beiden niet religieus, maar ik ben denk ik wel een soort van gelovig. Ik wil Thies wel meegeven dat ik geloof dat de ziel van een overledene ergens gelukkig wordt. En ook wel eens bij ons meekijkt.

Ik vind dit best een pittig ding.
Wat hebben jullie er over te vertellen?

Tsja, iedereen doet het op zijn eigen manier. De dood is voor veel kinderen juist helemaal niet eng itt wat veel volwassenen denken. Ik heb als kleine meerdere overleden familieleden gezien die thuis opgebaard lagen. Onze familie ging daar heel natuurlijk mee om. Mijn ouders zeiden dan dat opa zo diep sliep, dat hij nooit meer wakker zou worden. Maar dat hij in zijn dromen weer jong was en alle leuke dingen deed die hij vroeger graag deed, naar analogie van de hemel.

mijn kinderen zijn 1,5 en 4,5 en wij vertellen bij alles wat dood gaat dat diegene en dat dier gewoon weg gaat voor altijd. Dat iedereen en alles een keer dood gaat als hij of zij oud is of heel ziek is. Meestal kiezen wij wel een ster uit, maar die is vooral bedoeld om naar te kijken en op die manier aan die persoon te denken als een soort herinnering. En als wij verdrietig zijn is dat omdat het natuurlijk niet leuk is als iemand voor altijd weg gaat.

Mijn zoon was met de eerste dode parkiet een jaar of 5-6 en kon het wel hebben, wel veel verdriet maar hij begreep het wel.

Ik denk dat je het wel gewoon kan uitleggen wat "dood" is, zo'n klein hoofdje kan meer begrijpen dan je denkt, het is per slot van rekening iets natuurlijks en kinderen geven daar hun eigen draai aan.

Wat voor mijn zoon wel de boel begrijpelijk maakte was de gedachte dat voor iedere dode weer een baby terug komt.
Of andersom; als er niemand dood zou gaan en er wel babys bij komen word het zo vol op de wereld

Moonah, pm me even.je emailadres, ik heb een boekje op mijn pc staan van.Kikker.

Moonah, ik kwam dit topic ook nog tegen..

Misschien staan hier ook nog 'nuttige' dingen in : Kinderen en rouwverwerking

Sterkte!

Ach ja Rijstebuiltje, dat topic kende ik idd, dank voor het linkje.
Anderen ook bedankt voor je reactie. Wellicht is dit topic nu wat dubbelop.

Ik vraag wel een merge aan Moonah, dan kan het allemaal bij elkaar en kunnen mensen toch ook op jouw vraag reageren.

Gecondoleerd Moonah

Wij hebben indertijd inderdaad ook het Kikker boekje gebruikt. Verder zijn we heel eerlijk geweest, ook over dingen als cremeren, maar pas als ze (oudste was nog maar 3) erom vroeg. Dus bijvoorbeeld "nu nemen we afscheid van opa" en dan afwachten tot ze, dagen later, vroeg waar opa's lichaam dan was gebleven. Ze doseerde zelf heel goed, en dat hele proces heeft maanden geduurd.

Over geloven praten we eigenlijk regelmatig en dan ook in hele gewone, simpele termen: "sommige mensen geloven in de hemel. Ik niet, maar ik denk wel dat opa ergens is. Hoe dat precies in elkaar zit weet ik niet, maar ik weet wel zeker dat opa een stukje van ons is, omdat we altijd van hem houden, en omdat we heel veel van hem geleerd hebben. "

Zoiets....

Moonah, sterkte. Waarom je verdriet hebt, is omdat je hem gaat missen.dat je niet meer met hem kunt praten.

Crematie hebben wij niet in detail uitgelegd aan maud. Fleur wel, maar die vroeg er ook naar.

Dood, hemel, geloof wat je wel en niet wilt vertellen... Ik vond naast het verhaal van kikker het verhaal van de grote bruine beer ook goed. Titel geef ik je morgen moet ik even zoeken.

Gecondoleerd Moonah.
Mijn opa is afgelopen jaar overleden en gecremeerd. De jongens zijn meegeweest naar het ziekenhuis om afscheid te nemen en vroegen vrij snel na zijn overlijden "wat ze dan met oude pake gingen doen nu hij dood was?" Tja, ik vind dat je op snap niveau gewoon alles moet vertellen dus dat is gebeurd. Toen we op de dag van het afscheid richting dat gebouw liepen ineens een klein knuistje in mijn hand. Klein bleek bekkie, mama, lopen we door die deur dan het vuur in?!
Ah, het stukje over afscheid in een Aula en daarna in een andere ruimte het uiteindelijke cremeren even vergeten
hij heeft later nog van elke muur, pilaar en kamer gevraagd 'of dat dan het vuur is?' niet op een spannende manier meer, maar meer nieuwsgierig. Verder ook geen last meer van gehad. met slecht slapen of enge dromen of weet ik wat. En waar ouwe pake nu is? Vooral in onze gedachten. En in sommige dingen die we van hem geleerd hebben. in onze verhalen. Jongste zit tegenwoordig op toneel en gaat in de aanstaande voorstelling het lied "in heel Europa"zingen. Dat is echt het liedje van mijn opa en mij en het is ook gedraaid op zijn crematie. Zegt mijn jongste: fijn dat oude pake er dan ook een beetje bij is hè.

En zo ist.

Lieve Oma Pluis is denk ik weer te kinderachtig voor Thies he? EN gaat natuurlijk ook niet over cremeren maar over begraven. IN ieder geval gecondoleerd

Sterkte, Moonah!
Wij hebben ook vrij recent te maken gehad met overlijden. Mijn oma is 2 dagen na kerst onverwacht overleden. Ze was al wel 91 jaar, maar ook heel kwiek nog.
Ze lag thuis opgebaard en de kinderen hebben haar zo nog in haar eigen bed zien liggen. Voor Marlien (3 jaar) is het allemaal nog wel wat vreemd, ze had eerst het idee dat mijn oma sliep.
We hebben ze verteld dat oma nu bij God is. De oudsten wisten dat al wel, maar voor de jongste is het volgens mij best vreemd. Ik heb haar verteld dat het leven uit het lichaam is verdwenen en dat haar leven nu bij God is.
Later ben ik met mijn zusje en Marlien nog even bij mijn oma gaan kijken. Mijn zusje vroeg zich af of mijn oma de schoenen wel uit had, want ze vond het zo'n raar idee om met schoenen aan in bed te liggen . Dus ik deed de deken wat omhoog en je kon zien dat ze inderdaad geen schoenen aanhad (leek mij nogal logisch, maar goed).
Nu vertelt Marlien dat "omi bij de Here God is. Op blote voeten".

Moonah Ik heb Arwen maanden terug toen ze vragen had gewoon op haar niveau verteld wat gebeurd is en op de andere vraag waarom mensen dood gaan idem.
En dat mensen die ons lief zijn levend of dood altijd in ons hart en hoofd zijn.

Gecondoleerd

Wij hebben bij Susanne het detail "cremeren" overgeslagen. Oma was dood en oma werd begraven. De dienst zelf is ze niet bij geweest en mijn moeder heeft een urnengraf gekregen, dus er is een graf. Dat er dan niet de kist in lig maar een urn is zij niet van de op hoogte en zolang ze niet met vragen komt laten we dat ook zo. Wel heb ik van de hele dienst een fotoreportage, tot aan het in de oven duwen aan toe. Mocht ze later met vragen komen kan ik dat altijd nog aan haar laten zien.

Verder was oma gewoon op. Haar hartje was op en haar lijfje was ook oud en ziek (en dan was mijn moeder net 58 jaar) en dat accepteerde ze dus ook. Mijn moeder zat in een rolstoel, had ook zuurstof en was vel over been. Dat oma het dus niet meer 'deed' was voor haar heel logisch.

Mijn vader is in 2010 overleden. Onze dochter was toen net 2. Wij zeggen dan dat hij op een wolkje woont. Als we dan naar de begraafplaats gaan, gaan we even kijken bij het tuintje van opa, die op een wolkje woont.

Toen de kat overleed is die ook op een wolkje gaan wonen en dus niet meer bij ons. Zo is het begrijpelijk voor haar.

Oef las even terug... Mijn dappere toen.. *slik*

Ik had best willen nadenken over hoe ik het aan hem zou vertellen, maar toen mijn vader vorig jaar totaal onverwachts overleed en ik het belletje kreeg dat hij er gewoon niet meer was heb ik de kleine vent(toen 11 jaar) uit zijn bed gehaald en verteld dat opa overleden was.
Toen zei hij heel zielig, ik dacht dat in onze familie alles goed was en hebben we een fiks potje gehuild met z'n allen en nog wat gepraat over wat er was gebeurd dan en hij heeft die nacht bij ons mogen slapen.

Hij wilde in de eerste instantie perse mee naar mijn moeder en verdere familie, maar ik zag al snel dat het wat te druk was voor hem en dat hij teveel zich achteraf hield om niemand maar te storen, dus toen heb ik hem gevraagd of hij misschien niet liever naar de andere opa en oma wilde die in hetzelfde dorp wonen. Dat wilde hij graag, dus zij hebben hem opgevangen en lekker bezig gehouden.
Hij is verder bijna overal bijgeweest, alleen hier en daar wat eerder weg gegaan met de andere opa en oma mee. Hij heeft oma geholpen om nog even afscheid te nemen bij de kist, door haar hand vast te houden en hele lieve woorden te spreken om oma te steunen, hij heeft ook geholpen met het sluiten van de kist(dat wilde een paar mensen, toen hem even apart genomen en heel duidelijk gemaakt dat hij nee mocht zeggen, oma heeft dat toen ook nog een keer gezegd).

Later wel vragen gehad van hem over waar opa nu was, maar ik heb gezegd dat ik het niet weet, heb verteld hoe verschillende mensen erover denken en gepraat met hem over hoe hij het zag.
Met samhain stond er een extra bordje op tafel voor opa, dat wilde hij graag en hebben we vooral de leuke dingen opgehaald. De kleine man heeft te kennen gegeven dat erg op prijs te stellen en te willen blijven doen met samhain.

'Fijn' om te lezen, jullie ervaringen en manieren om ermee om te gaan. Dank ook voor de condoleances.
We gaan ook geen vragen uit de weg hoor, ik ben erg voor eerlijk beantwoorden. Op alle gebieden, dus ook bij vragen over de dood. Alleen voelt dood zo abstract, en ben ik er zelf ook niet over uit hoe ik eea zie. Maar net zoals ik bij sommige posts lees, heb ik ook al wel eens tegen Thies gezegd dat ik sommige dingen echt niet weet.

Evenstar.
Ik heb het topic doorgescrolled en kwam idd jouw verhaal ook weer tegen... Pfff...