OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Een topic voor ouders door ouders.
Een "gevoelig" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vindt met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
het sprookje van de dood
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995 - 9 juni 1997 (zoon van pepper_961)
Mink: 10 augustus 2002 - 11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)
Danyel: 11 september 2004 - 21 maart 2006 (zoon van Phluphy)
Thijs: 06 september 2004 - 09 juni 2006 (zoon van Bar_en_Mar)
Ouders van Prachtige Engeltjes...
Ouders van prachtige engeltjes (2)
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 09-12-2006 23:07:53 ]
Een "gevoelig" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vindt met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
het sprookje van de dood
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995 - 9 juni 1997 (zoon van pepper_961)
9 juni 1997 (zoon van pepper_961)Mink: 10 augustus 2002 - 11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)
Danyel: 11 september 2004 - 21 maart 2006 (zoon van Phluphy)
Thijs: 06 september 2004 - 09 juni 2006 (zoon van Bar_en_Mar)
Ouders van Prachtige Engeltjes...
Ouders van prachtige engeltjes (2)
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 09-12-2006 23:07:53 ]
***
Bar en Mar, weer zo'n beladen dag zoals de laatste tijd al veel te veel zijn geweest. Een half jaar geleden, het blijft zo onvoorstelbaar. Ik heb bewondering hoe je doorvecht en doorworstelt. Ik kan me voorstellen dat je zo verschrikkelijk en totaal op bent. Ik ben blij dat je hier bent gebleven en dat je nog meepost. Ik hoop dat je dat ook vol kunt houden
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Hoe het met je is?quote:Op zaterdag 9 december 2006 20:29 schreef Icaä het volgende:
Bar, hoe is het?
Vanmiddag bij Thijs geweest, waar we een aantal beren rechtgezet hebben, en wat potjes leeg konden maken door de vele regen van de laatste paar dagen.
Daarna wilden we wel wat gaan doen, maar wisten beiden niet goed wat, en door wat mankementen aan een pda, wat een hoop gekibbel, en geruzie, en discussie opleverde, 2 afslagen verder, maar omgekeerd zijn richting huis.
Vanavond zijn we langs het water wat wezen eten, en nu weer thuis.
Ik heb goed geslapen, maar het gemis is zeer aanwezig, de pijn is voelbaar.
Tijdens het eten hadden we een kleine meningsverschil qua verschillen verwerking.. en zijn er verder niet op door gegaan.
Ik voel me voornamelijk boos en verdrietig, boos omdat ik wil weten wat er gebeurd is, waarom ons Thijs is afgenomen, en verdrietig omdat die kleine hier nog had moeten zijn, en je voelt je machteloos, je kunt niets doen.
Ook ben ik erg benieuwd hoe het nu met Thijs gaat, of hij het naar zijn heeft enz enz.
Maar mis voornamelijk Thijs en de dingen die we samen hadden kunnen doen.
Een liedje van Paul de leeuw:
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier, hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld, door sneeuw en regen,
neemt de rivier m'n kiezel met zich mee.
Om hem, dan glad, en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Nou Bar wat akelig allemaal, en dan ook nog eens zo lastig dat jullie het beiden zo anders verwerken en daar dan meningsverschillen over hebben. Jammer dat de gesprekken over Thijs zo teleurstellend aflopen! Mar zal zich ook machteloos voelen over de onbeantwoorde vragen. Dat zal altijd frustrerend blijven denk ik. Oneerlijk en heel moeilijk.
Het voelt goed hè?
A je to!
A je to!
Het is ontzettend moeilijk om de vraag 'waarom' los te laten. Je weet dat je geen antwoord meer zult krijgen op de vraag waaraan Thijs uiteindelijk is overleden. En voor je eigen overleven houdt dat gegeven in dat je de vraag los zal moeten laten, te laten voor wat-ie is. Maar dat is zo'n verschrikkelijk moeilijke opdracht, ga er maar aan staan.
De vraag 'waarom wij/hij' is ook zo'n moeilijke. Het is anders, maar misschien helpt je deze gedachtengang. Toen Marco (hij was de meest rationele persoon die ik ooit gekend heb) hoorde dat hij een hersentumor had, weigerde hij pertinent in te gaan op de vraag 'waarom ik?'
Zijn redenering: als ik die vraag stel, betekent het dat ik bijvoorbeeld iets gedaan heb waarom het mij (en niet een ander) overkomt. En er zou dan iemand zijn die op basis van mijn acties bepaalt dat het juist mij overkomt. In zo'n wraakzuchtige God of ander opperwezen wil en kan ik niet geloven.
Bovendien houdt de vraag stellen in dat ik het dus een ander wel gun. Het mag mij niet overkomen, maar de buren wel? Onze vrienden wel? Zo wilde hij niet denken.
Ik heb eerlijk gezegd wel moeten wennen aan zijn gedachtengang. Maar toen ik 'm overgenomen had, scheelde het mij heel veel zinloos, energievretend getob. Een antwoord krijg je toch niet. Al begrijp ik je 'waarom ik/hij' vraag wel hoor.
Een kind verliezen, kanker krijgen, het zijn allemaal diingen waar geen verklaring voor is. Het gebeurt je wel, of het gebeurt je niet. Pure pech als het je wel gebeurt. Je hebt er niks aan kunnen doen. Je hebt het niet verdiend, je hebt het niet over jezelf afgeroepen. Je hebt het verkeerde lot getrokken. Dat is bitter, dat is niet eerlijk, maar dat is wel alles.
[ Bericht 1% gewijzigd door Icaä op 10-12-2006 12:50:21 ]
De vraag 'waarom wij/hij' is ook zo'n moeilijke. Het is anders, maar misschien helpt je deze gedachtengang. Toen Marco (hij was de meest rationele persoon die ik ooit gekend heb) hoorde dat hij een hersentumor had, weigerde hij pertinent in te gaan op de vraag 'waarom ik?'
Zijn redenering: als ik die vraag stel, betekent het dat ik bijvoorbeeld iets gedaan heb waarom het mij (en niet een ander) overkomt. En er zou dan iemand zijn die op basis van mijn acties bepaalt dat het juist mij overkomt. In zo'n wraakzuchtige God of ander opperwezen wil en kan ik niet geloven.
Bovendien houdt de vraag stellen in dat ik het dus een ander wel gun. Het mag mij niet overkomen, maar de buren wel? Onze vrienden wel? Zo wilde hij niet denken.
Ik heb eerlijk gezegd wel moeten wennen aan zijn gedachtengang. Maar toen ik 'm overgenomen had, scheelde het mij heel veel zinloos, energievretend getob. Een antwoord krijg je toch niet. Al begrijp ik je 'waarom ik/hij' vraag wel hoor.
Een kind verliezen, kanker krijgen, het zijn allemaal diingen waar geen verklaring voor is. Het gebeurt je wel, of het gebeurt je niet. Pure pech als het je wel gebeurt. Je hebt er niks aan kunnen doen. Je hebt het niet verdiend, je hebt het niet over jezelf afgeroepen. Je hebt het verkeerde lot getrokken. Dat is bitter, dat is niet eerlijk, maar dat is wel alles.
[ Bericht 1% gewijzigd door Icaä op 10-12-2006 12:50:21 ]
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
I'll meet you in the light
Icaä, wat moet Marco een integer persoon zijn geweest...quote:Op zondag 10 december 2006 11:45 schreef Icaä het volgende:
De vraag 'waarom wij/hij' is ook zo'n moeilijke. Het is anders, maar misschien helpt je deze gedachtengang. Toen Marco (hij was de meest rationele persoon die ik ooit gekend heb) hoorde dat hij een hersentumor had, weigerde hij pertinent in te gaan op de vraag 'waarom ik?'
Zijn redenering: als ik die vraag stel, betekent het dat ik bijvoorbeeld iets gedaan hebt waarom het mij (en niet een ander) overkomt. En er zou dan iemand zijn die op basis van mijn acties bepaalt dat het juist mij overkomt. In zo'n wraakzuchtige God of ander opperwezen wil en kan ik niet geloven.
Bovendien houdt de vraag stellen in dat ik het dus een ander wel gun. Het mag mij niet overkomen, maar de buren wel? Onze vrienden wel? Zo wilde hij niet denken.
En Bar, wat moeilijk... Ik denk dat iedereen je zo graag zou willen helpen, een stukje van het verdriet mee zou willen dragen. Maar veel raad kan zo snel overkomen alsof mensen je verdriet bagatelliseren, "als je dit doet dan gaat het wel weg". En dat gaat het nooit, althans, het zal misschien veranderen, een plekje krijgen, maar weg... Ik hoop alleen dat je uiteindelijk weer een manier vindt om door te gaan...
Wat Icaa zegt...de vraag " waarom ik/hij/zij" heeft geen zin..toen mijn moeder kanker kreeg zei ik ook als 1e " waarom JIJ?!" waarop zij heel nuchter antwoorde met "waarom ik niet?".
Het stellen van dat soort vragen helpt je denk ik niet, aangezien je er nooit of te nimmer een antwoord op zal kunnen krijgen wat afdoende is.
Iig heel veel sterkte, ik heb erg veel bewondering voor iedereen hier.
Het stellen van dat soort vragen helpt je denk ik niet, aangezien je er nooit of te nimmer een antwoord op zal kunnen krijgen wat afdoende is.
Iig heel veel sterkte, ik heb erg veel bewondering voor iedereen hier.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Bar je zou toch nogmaals met de huisarts het autopsierapport doornemen. Heeft dat nog meer vragen opgeroepen of heeft dat helemaal geen verbetering gegeven?
Ja en verschillen in verwerking. Ik denk dat je dat elkaar niet kwalijk moet nemen. Rouw, en zeker rouw om je kind is een zo persoonlijk iets, dat kun je amper met elkaar delen.
Ik heb ooit een indrukwekkend interview gezien met Monique vd Ven en haar man Edwin de Vries over het overlijden van hun zoontje. 1 van de eerste dingen die Edwin deed na het overlijden was een therapeut bellen, omdat hij al inzag dat het verlies hen uit elkaar zou drijven. Door de therapie leerden ze elkaars verwerking te respecteren en langzaam de weg naar elkaar weer te vinden.
Ja en verschillen in verwerking. Ik denk dat je dat elkaar niet kwalijk moet nemen. Rouw, en zeker rouw om je kind is een zo persoonlijk iets, dat kun je amper met elkaar delen.
Ik heb ooit een indrukwekkend interview gezien met Monique vd Ven en haar man Edwin de Vries over het overlijden van hun zoontje. 1 van de eerste dingen die Edwin deed na het overlijden was een therapeut bellen, omdat hij al inzag dat het verlies hen uit elkaar zou drijven. Door de therapie leerden ze elkaars verwerking te respecteren en langzaam de weg naar elkaar weer te vinden.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
Eva ♥ en Iris ♥
Dat gesprek heeft nog niet plaatsgevonden...quote:Op zondag 10 december 2006 19:36 schreef Lois het volgende:
Bar je zou toch nogmaals met de huisarts het autopsierapport doornemen. Heeft dat nog meer vragen opgeroepen of heeft dat helemaal geen verbetering gegeven?
.
en over verschillen van verwerking... tja wat het mij zo moeilijk maakt is dat het lijkt alsof mar mijn mannier van verwerken niet lijkt te kunnen accepteren..
En we blijven elkaar irriteren op allerlei vlakken, en we komen er ook nog es achter dat we wel heel erg verschillen, de psycholoog heeft echt in een vuurstrijd met ons gezeten.
We hebben het maar een paar keer echt over Thijs gehad, de rest ging over ons en hoe we er mee om gingen...
Marco vond/vind nog steeds dat ik wegren voor alles de gemakkelijkste weg kiezen, hij neemt het me kwalijk dat ik niet met alles bij hem kom, maar dat ik ook mijn verhalen deel met vrienden/vriendinnen.
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Wat prachtig Icaa dat hij dat op deze manier kon.quote:Op zondag 10 december 2006 11:45 schreef Icaä het volgende:
De vraag 'waarom wij/hij' is ook zo'n moeilijke. Het is anders, maar misschien helpt je deze gedachtengang. Toen Marco (hij was de meest rationele persoon die ik ooit gekend heb) hoorde dat hij een hersentumor had, weigerde hij pertinent in te gaan op de vraag 'waarom ik?'
Zijn redenering: als ik die vraag stel, betekent het dat ik bijvoorbeeld iets gedaan heb waarom het mij (en niet een ander) overkomt. En er zou dan iemand zijn die op basis van mijn acties bepaalt dat het juist mij overkomt. In zo'n wraakzuchtige God of ander opperwezen wil en kan ik niet geloven.
Bovendien houdt de vraag stellen in dat ik het dus een ander wel gun. Het mag mij niet overkomen, maar de buren wel? Onze vrienden wel? Zo wilde hij niet denken.
De jan lul van het geheel.
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
We hebben het ook al van heel veel lotgenoten gehoord, Bar, dat de relatie behoorlijk onder druk kan komen te staan wanneer je zoiets vreselijks meemaakt. Mensen zijn verschillend, dus inderdaad ook in verwerking.
Het is belangrijk dat je elkaars manier van ermee omgaat respecteert. Dat je goed naar de ander luistert. Niet alleen horen wat hij zegt, maar ook begrijpen wat hij ermee bedoelt. Het is ook een kwestie van geduld, veel geduld met elkaar. En geven en nemen.
Misschien maakt Mar zich wel bezorgd over je, wanneer hij de dingen zegt die hij vindt. Dat is dan heel lief, maar dit betekent niet dat hij jouw manier min of meer moet verbieden. Als dat voor jou nu fijn voelt, dan moet hij jou die ruimte geven. Wat weer niet wegneemt dat je best mag luisteren naar zijn mening, eventuele tips en adviezen. Want misschien heb je hier iets aan. En zoals gezegd, wat hij vindt, komt misschien voort uit de allerbeste bedoelingen.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: geduld, begrip en goed naar elkaar luisteren. Geen welles-nietes spelletjes, dat is zinloos. Als de één wat harder loopt dan de ander, dan moet de snelle even op de rem gaan staan, en de langzame een tandje hoger gaan. Zo groei je naar elkaar toe.
Het is niet makkelijk, naast het verdriet wat je al hebt. Maar het kan voorkomen dat je er nog meer verdriet bij krijgt.
Heel veel sterkte.
Het is belangrijk dat je elkaars manier van ermee omgaat respecteert. Dat je goed naar de ander luistert. Niet alleen horen wat hij zegt, maar ook begrijpen wat hij ermee bedoelt. Het is ook een kwestie van geduld, veel geduld met elkaar. En geven en nemen.
Misschien maakt Mar zich wel bezorgd over je, wanneer hij de dingen zegt die hij vindt. Dat is dan heel lief, maar dit betekent niet dat hij jouw manier min of meer moet verbieden. Als dat voor jou nu fijn voelt, dan moet hij jou die ruimte geven. Wat weer niet wegneemt dat je best mag luisteren naar zijn mening, eventuele tips en adviezen. Want misschien heb je hier iets aan. En zoals gezegd, wat hij vindt, komt misschien voort uit de allerbeste bedoelingen.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: geduld, begrip en goed naar elkaar luisteren. Geen welles-nietes spelletjes, dat is zinloos. Als de één wat harder loopt dan de ander, dan moet de snelle even op de rem gaan staan, en de langzame een tandje hoger gaan. Zo groei je naar elkaar toe.
Het is niet makkelijk, naast het verdriet wat je al hebt. Maar het kan voorkomen dat je er nog meer verdriet bij krijgt.
Heel veel sterkte.
... ♥ ik mis je ♥
[ Bericht 100% gewijzigd door Icaä op 10-12-2006 20:11:08 ]
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
I'll meet you in the light
pfff toen vloog heel mijn tekst weg... poging 2
Bij de psycholoog hebben we het een aantal keren aangegrepen, de verschillen qua verwerking, onze verschillen qua doen.
Esther je hebt daarin ook gelijk, Marco is bezorgt hij is bang dat ik net als 6 jr terug pas jaren later een echte flinke klap krijgt.
en ziet veel dingen nog steeds als vluchtgedrag en hoopt erop dat ik meer naar hem luister (wat ik naar mijn idee ook echt wel doe)
Ik moet nu wel eerlijkheidshalve bekennen dat ik niet altijd even eerlijk tegen hem geweest ben, wat voor nog meer probs zorgde en eerlijk is eerlijk terrecht.
als ik weg ging hadden we een afspraak dat ik geregeld zou bellen, meestal belde ik als ik vertrok, onderweg, en bij aankomst. (maar kreeg aldoor het idee dat het nog te weinig naar zijn zin was)
Het zijn als ik het allemaal lees kinderachtige dingen, kibbelen en ruziemaken eigenlijk om niets, nou ja soms dan...
Bij de psycholoog hebben we het een aantal keren aangegrepen, de verschillen qua verwerking, onze verschillen qua doen.
Esther je hebt daarin ook gelijk, Marco is bezorgt hij is bang dat ik net als 6 jr terug pas jaren later een echte flinke klap krijgt.
en ziet veel dingen nog steeds als vluchtgedrag en hoopt erop dat ik meer naar hem luister (wat ik naar mijn idee ook echt wel doe)
Ik moet nu wel eerlijkheidshalve bekennen dat ik niet altijd even eerlijk tegen hem geweest ben, wat voor nog meer probs zorgde en eerlijk is eerlijk terrecht.
als ik weg ging hadden we een afspraak dat ik geregeld zou bellen, meestal belde ik als ik vertrok, onderweg, en bij aankomst. (maar kreeg aldoor het idee dat het nog te weinig naar zijn zin was)
Het zijn als ik het allemaal lees kinderachtige dingen, kibbelen en ruziemaken eigenlijk om niets, nou ja soms dan...
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Even heel hard... Ik denk idd dat hij zich eenzaam voelt op de een of andere mannier.quote:Op zondag 10 december 2006 20:06 schreef Icaä het volgende:
[..]
Welke emotie zit daar bij hem achter, weet je dat? Voelt hij zich daardoor bijvoorbeeld extra eenzaam, of verwacht hij zelf elders geen echt begrip te krijgen, omdat het allemaal zo veel heftiger is dan ooit voor te stellen?
Hij zit ver van fam en vrienden, die ook niet zo heel veel hebben laten horen....
Net zoals mijn fam die het helemaal af laten weten, die horen en zien we dus echt niet meer, en dat is zo ontzettend hard
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
O sorry voor mijn delete; ik vond mijzelf zo storen in jullie gesprek Bar en Phluphy, dat ik me niet meer op mijn plaats voelde om te reageren.
Wat hard he, van die familie(s). breek me de bek niet open
Het is zo hard, maar ik denk echt dat er verschrikkelijk veel mensen zijn die gewoonweg niet weten hoe ze moeten reageren, wat ze kunnen doen. Terwijl het toch niet zo heel ingewikkeld is, vind ik zelf. Zég in ieder geval iets, negeer me niet! Ik heb het ook meegemaakt hoor, mensen waarmee (mijn) Marco afgelopen juni nog was geweest, heel vriendschappelijk met hem zijn omgegaan, mij al jaren kennen, en toch... ze negeren me gewoon! Ze kunnen het niet! Het past niet in hun beeld van de wereld, zo'n onrecht. Nee, het past ook niet in mijn wereldbeeld, maar het gebeurde verdomme toch! Laat me dan niet in de steek!
sorry voor het vloeken, ik vind het zo tegenvallen van sommige mensen
Wat hard he, van die familie(s). breek me de bek niet open
Het is zo hard, maar ik denk echt dat er verschrikkelijk veel mensen zijn die gewoonweg niet weten hoe ze moeten reageren, wat ze kunnen doen. Terwijl het toch niet zo heel ingewikkeld is, vind ik zelf. Zég in ieder geval iets, negeer me niet! Ik heb het ook meegemaakt hoor, mensen waarmee (mijn) Marco afgelopen juni nog was geweest, heel vriendschappelijk met hem zijn omgegaan, mij al jaren kennen, en toch... ze negeren me gewoon! Ze kunnen het niet! Het past niet in hun beeld van de wereld, zo'n onrecht. Nee, het past ook niet in mijn wereldbeeld, maar het gebeurde verdomme toch! Laat me dan niet in de steek!
sorry voor het vloeken, ik vind het zo tegenvallen van sommige mensen
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
I'll meet you in the light
Toen Thijs net overleden was, hadden we idd genoeg mensen en fam en vrienden over de vloer, afentoe had je echt zoiets van sjonge hebben die nu echt niets beters te doen.
Na de begrafenis zijn ze nog een paar keer geweest, maar daarna werd het stiller en stiller.
een paar keer zijn wij nog naar de fam gegaan, en het toen ook aangegeven dat we het jammer vonden bla bla bla.
En daarna helemaal stilletjes...
Marco was 21 november jarig en nog geen kaartje allen van zijn ouders en van het werk, nog geen telefoontje helemaal niets.....
Toen Thijs gister een half jaartje overleden was, helemaal niemand gehoord buiten hier op fok....
Na de begrafenis zijn ze nog een paar keer geweest, maar daarna werd het stiller en stiller.
een paar keer zijn wij nog naar de fam gegaan, en het toen ook aangegeven dat we het jammer vonden bla bla bla.
En daarna helemaal stilletjes...
Marco was 21 november jarig en nog geen kaartje allen van zijn ouders en van het werk, nog geen telefoontje helemaal niets.....
Toen Thijs gister een half jaartje overleden was, helemaal niemand gehoord buiten hier op fok....
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Icaä, dat is allemaal helaas maar al te waar. Ook hier vallen de rotte appelen uit de boom. Een natuurlijke schifting, en de echte vrienden blijven over. Wanneer er ook vanuit de familie sprake is van onbegrip, is dit extra hard. In plaats van het verdriet helpen dragen, maken ze de last zwaarder. Ik vrees dat hier niets tegen te doen is, al vraag ik me wel eens af hoe ver we mogen gaan in begrip EISEN. En als we het dan nog niet krijgen, einde oefening? Waar leg je de grens? (Ik dwaal even af, maar dit speelt helaas bij ons).
Overigens vind ik de manier van benadering van de waarom-vraag van jouw Marco getuigen van een enorm sterke persoonlijkheid. Er zit nog zoveel tussen "weten hoe het zou moeten" en het daadwerkelijk doen. Wat zul je hem missen.
Bar, ik krijg echt het idee dat verhuizen naar waar jullie eerder woonden voor jullie beide een goede stap zou zijn. Volgens mij zijn jullie allebei ongelukkig, mede door de afstand tussen jullie beider vrienden.
Maak er een nieuwe start van, een nieuw begin, met nieuwe kansen. Je mag best vluchten van de plek die jullie ongelukkig maakt, wat is daar mis mee? Ik hoop echt dat er voor jullie zulke mogelijkheden zijn.
Overigens vind ik de manier van benadering van de waarom-vraag van jouw Marco getuigen van een enorm sterke persoonlijkheid. Er zit nog zoveel tussen "weten hoe het zou moeten" en het daadwerkelijk doen. Wat zul je hem missen.
Bar, ik krijg echt het idee dat verhuizen naar waar jullie eerder woonden voor jullie beide een goede stap zou zijn. Volgens mij zijn jullie allebei ongelukkig, mede door de afstand tussen jullie beider vrienden.
Maak er een nieuwe start van, een nieuw begin, met nieuwe kansen. Je mag best vluchten van de plek die jullie ongelukkig maakt, wat is daar mis mee? Ik hoop echt dat er voor jullie zulke mogelijkheden zijn.
... ♥ ik mis je ♥
Bar, wat vreselijk is dat zeg. Wat veel onmacht, niet alleen bij jullie maar ook bij de mensen om jullie heen. Kun je niet aangeven dat je ze nu nog steeds nodig hebt? Lieve Bar, heel veel sterkte. Ik denk heel veel aan jullie en ben er van overtuigd dat je de kracht gaat vinden die je nodig hebt. Die ene keer dat ik je ontmoet hebt vond ik je zo moedig en lief
Lekker douchen!
Ik zou zo verhuizen Pluphy echt ik zou zo alles inpakken en weggaan opnieuw beginnen...
Maar Marco die wilt hier blijven bij de herinneringen, bij de beelden, dicht bij zijn werk
weet nog wel dat ik hem ook maar amper mee kreeg naar huis vanuit het ziekenhuis die 9de juni 2006...
Heb echt moeten praten...
Sjak, ik ben er eerlijk gezegt wel beetje klaar mee, heb het meer dan eens aangegeven, heb er nog ruzie om staan maken bij een grafje het grafje van mijn zoontje (waar ik nog spijt van heb dat dat gebeurde)
Nee ik laat het niet gebeuren dat mijn fam me nog beroerder kan krijgen als hoe ik me nu voel.
Maar Marco die wilt hier blijven bij de herinneringen, bij de beelden, dicht bij zijn werk
weet nog wel dat ik hem ook maar amper mee kreeg naar huis vanuit het ziekenhuis die 9de juni 2006...
Heb echt moeten praten...
Sjak, ik ben er eerlijk gezegt wel beetje klaar mee, heb het meer dan eens aangegeven, heb er nog ruzie om staan maken bij een grafje het grafje van mijn zoontje (waar ik nog spijt van heb dat dat gebeurde)
Nee ik laat het niet gebeuren dat mijn fam me nog beroerder kan krijgen als hoe ik me nu voel.
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Idd heel wijs, wat goed om daar zo tegen aan te kijken, want met de waarom vragen maak je je zelf alleen maar gek. Alleen is het even het inzicht wat je moet ontwikkelen om tot die gedachten te komen.quote:Op zondag 10 december 2006 19:50 schreef jessie het volgende:
[..]
Wat prachtig Icaa dat hij dat op deze manier kon.
Het voelt goed hè?
A je to!
A je to!
Lieve Bar, ik ga hier niet uitwijden. Dat doe ik op msn wel maar ik wil wel even zeggen dat ik je zo sterk vindt zoals je hier zo open kunt en durft te praten. Blijf vooral praten
Syllables govern the world
Het is écht ongelofelijk, welke dingen "familieleden" doen om het leed nog erger te maken, uit wat voor motief dan ook. Ik dacht werkelijk dat ik een van de weinigen was, maar dat blijkt hier dus van niet.
Een goede vriendin van mij (die zelf haar zus had verloren) vertelde me al eens dat bij zo iets ingrijpends als een overlijden, relaties die goed zijn, beter worden, maar relaties die (in essentie) slecht zijn, alleen maar slechter worden. De mythe dat iedereen elkaar de hand reikt na zoiets, is dus inderdaad, een mythe. Iets waar we met z'n allen graag in willen geloven, maar wat dus (vaak) helemaal niet waar is. Helaas. Want als we elkaar in de rouw niet meer kunnen vinden, dan worden we allemaal verliezers. In plaats van dat we met elkaar het leed zo draaglijk mogelijk maken.
Een goede vriendin van mij (die zelf haar zus had verloren) vertelde me al eens dat bij zo iets ingrijpends als een overlijden, relaties die goed zijn, beter worden, maar relaties die (in essentie) slecht zijn, alleen maar slechter worden. De mythe dat iedereen elkaar de hand reikt na zoiets, is dus inderdaad, een mythe. Iets waar we met z'n allen graag in willen geloven, maar wat dus (vaak) helemaal niet waar is. Helaas. Want als we elkaar in de rouw niet meer kunnen vinden, dan worden we allemaal verliezers. In plaats van dat we met elkaar het leed zo draaglijk mogelijk maken.
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
I'll meet you in the light
Lieve lieve meiden, ik was niet in de mogelijkheid om vanavond om tien uur een kaars achter het raam te zetten... Dus heb ik vanmiddag kaarsjes aangestoken in de OLV hier
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Het lijkt wel of Marco bang is om jouw ook te verliezen. En juist door die angst kan je het allemaal gruwelijk kapot maken voor jezelf.
En Bar iedereen kiest ervoor om dit topic te lezen. Als we niet naar jouw (gezeur) zouden willen luisteren dan lezen we ook niet mee. Je moet je echt niet bezwaard voelen hierover Het is maar een fractie van wat we zouden willen/kunnen doen. We kunnen ons allemaal wel bedenken dat het afschuwelijk moet zijn om je kind te verliezen, daarmee bedoel ik niet dat ik begrijp hoe je je voelt hoor! We zijn bijna allemaal ouders en krijgen ook de tranen in ons ogen als we leed op tv zien. Nee Bar, echt meid, als ik jullie allemaal met iets kon helpen, dan zou ik het onmiddelijk doen.
Dat van die familieleden en het weinig laten horen van hoor je helaas bijna altijd. Het is echt triest. Jammer, want je zou elkaar juist moeten steunen in zo'n tijd. Uiteindelijk verliezen jullie er allemaal mee zoals Icaa al zegt. Wat ik me afvraag. Wordt het gevoel niet alleen maar versterkt dat je er alleen voor staat in geval van rouwen. Als ik naar mijn contacten kijk, dan hebben wij ook niet bepaald familieleden/vrienden die we dagelijks zien. Ik kan me zo voorstellen dat als je dan in zo'n vreselijk moeilijke periode zit dat je dat dan juist zo erg mist, terwijl het er voor die tijd ook nooit heel erg was.
Begrijp je wat ik bedoel? En daar bedoel ik dan natuurlijk helemaal niet mee dat het logisch is ofzo. Ik vind het nog steeds heel jammer. En Bar, hierin mis jij natuurlijk ook nog eens je moeder, die je nou oh zo nodig zou hebben.
Icaa, heel bewonderingswaardig hoe Marco erover dacht en kon denken. Niet bij de pakken neerzitten maar doorgaan en ervan maken wat er van te maken valt. Daar heb je zo te lezen ook duidelijk wat van overgenomen. Je klinkt sterk!
Phluphy, ik begrijp uit jouw verhaal dat je ook weing hoort of begrip krijgt. Ik hoop dat bij jouw en je man wel begrip is. Worstelen jullie je er samen een beetje doorheen door al dat verdriet?
[ Bericht 8% gewijzigd door Lewis.de.boxer op 11-12-2006 09:49:31 ]
En Bar iedereen kiest ervoor om dit topic te lezen. Als we niet naar jouw (gezeur) zouden willen luisteren dan lezen we ook niet mee. Je moet je echt niet bezwaard voelen hierover Het is maar een fractie van wat we zouden willen/kunnen doen. We kunnen ons allemaal wel bedenken dat het afschuwelijk moet zijn om je kind te verliezen, daarmee bedoel ik niet dat ik begrijp hoe je je voelt hoor! We zijn bijna allemaal ouders en krijgen ook de tranen in ons ogen als we leed op tv zien. Nee Bar, echt meid, als ik jullie allemaal met iets kon helpen, dan zou ik het onmiddelijk doen.
Dat van die familieleden en het weinig laten horen van hoor je helaas bijna altijd. Het is echt triest. Jammer, want je zou elkaar juist moeten steunen in zo'n tijd. Uiteindelijk verliezen jullie er allemaal mee zoals Icaa al zegt. Wat ik me afvraag. Wordt het gevoel niet alleen maar versterkt dat je er alleen voor staat in geval van rouwen. Als ik naar mijn contacten kijk, dan hebben wij ook niet bepaald familieleden/vrienden die we dagelijks zien. Ik kan me zo voorstellen dat als je dan in zo'n vreselijk moeilijke periode zit dat je dat dan juist zo erg mist, terwijl het er voor die tijd ook nooit heel erg was.
Begrijp je wat ik bedoel? En daar bedoel ik dan natuurlijk helemaal niet mee dat het logisch is ofzo. Ik vind het nog steeds heel jammer. En Bar, hierin mis jij natuurlijk ook nog eens je moeder, die je nou oh zo nodig zou hebben.
Icaa, heel bewonderingswaardig hoe Marco erover dacht en kon denken. Niet bij de pakken neerzitten maar doorgaan en ervan maken wat er van te maken valt. Daar heb je zo te lezen ook duidelijk wat van overgenomen. Je klinkt sterk!
Phluphy, ik begrijp uit jouw verhaal dat je ook weing hoort of begrip krijgt. Ik hoop dat bij jouw en je man wel begrip is. Worstelen jullie je er samen een beetje doorheen door al dat verdriet?
[ Bericht 8% gewijzigd door Lewis.de.boxer op 11-12-2006 09:49:31 ]
Ik snap best dat het voor sommige mensen ontzettend moeilijk is om kontackt te maken met mensen die iemand verloren hebben.
want wat moet je zeggen, waarmee doe je ze geen pijn, willen ze wel dat wij langskomen.
Maar nogmaals ik heb nog steeds 10 x liever dat men iets heel doms of stoms tegen me zegt, dan me doodleuk maar negeerd, al dan niet fam.
Maar ik ken ook vrienden die het zonde vinden dat ik me zo beroerd voel, en als je dan over Thijs begint ze gewoon heel nors over een ander onderwerp beginnen, of te horen krijgt, heb je het nu alweer over Thijs.
Hier straks naar de psycholoog voor de laatste keer, daarna word ik voorgesteld aan zijn opvolgster... kunnen we helemaal opnieuw beginnen
En daar heb ik persoonlijk heel weinig zin in.
want wat moet je zeggen, waarmee doe je ze geen pijn, willen ze wel dat wij langskomen.
Maar nogmaals ik heb nog steeds 10 x liever dat men iets heel doms of stoms tegen me zegt, dan me doodleuk maar negeerd, al dan niet fam.
Maar ik ken ook vrienden die het zonde vinden dat ik me zo beroerd voel, en als je dan over Thijs begint ze gewoon heel nors over een ander onderwerp beginnen, of te horen krijgt, heb je het nu alweer over Thijs.
Hier straks naar de psycholoog voor de laatste keer, daarna word ik voorgesteld aan zijn opvolgster... kunnen we helemaal opnieuw beginnen
En daar heb ik persoonlijk heel weinig zin in.
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Dat lijkt me heel erg, dat ze Thijs en jouw gevoelens doodzwijgen Je moet je verdriet toch kunnen uiten, op jouw manier en waar en wanneer je maar wilt. Het is pas een half jaar geleden, hoe kunnen ze verwachten dat je het zomaar achter je laat en "gewoon doorgaat" met je leven? Ik denk dat je leven nooit meer "gewoon" doorgaat...
Je moet je verdriet toch kunnen uiten, op jouw manier en waar en wanneer je maar wilt. Het is pas een half jaar geleden, hoe kunnen ze verwachten dat je het zomaar achter je laat en "gewoon doorgaat" met je leven? Ik denk dat je leven nooit meer "gewoon" doorgaat...
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Dat laatste hoeft dus niet meerquote:Op maandag 11 december 2006 12:03 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Hier straks naar de psycholoog voor de laatste keer, daarna word ik voorgesteld aan zijn opvolgster... kunnen we helemaal opnieuw beginnen
En daar heb ik persoonlijk heel weinig zin in.
De psycholoog liet de keus aan mij, en omdat we samen al zo een eind gekomen zijn, en ik me bij hem volledig op mijn gemak voel en het naar mijn gevoel wel klikt.
Hebben we besloten dat ik bij hem blijf.
En echt dit is zo een opluchtig voor me.
Het geprek wat we vanmiddag hadden, was een voor mij fijn gesprek, we hebben samen gezocht naar oplossingen om mezelf een doel te krijgen om de dagen door te komen, en om me wat fijner/beter in me vel voelt zitten.
We hebben fijn zitten zoeken en nu mag ik de rest thuis op het gemak afmaken en aanvullen.
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Dat is goed nieuws Bar, fijn voor je!
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Wat fijn Bar!
En dat doel is heel belangrijk.
Komt ze weer met de wijsheden uit mijn lessen maar toevallig had ik dus zaterdag les over 'rouw' en daar kwam dit ook in naar voren. In eerste instantie is de eerste reactie vaak 'ik hoef niet meer, ik wil niet meer' totdat er bij het overgrote deel van de mensen de drang tot overleven onbewust toch sterker is en dan zoeken mensen kleine dingen waaraan ze zich kunnen optrekken om door te kunnen blijven gaan. Bij de een zijn dat de huisdieren, voor de ander is het werk, weer een heeft een hobby etc. etc. Die kleine dingen, gewoon dat 'toch maar doorgaan' is datgene dat er voor zorgt dat de tijd wel doortikt en je uiteindelijk een paar stappen verder komt in het proces.
Over de opmerking 'tijd heelt alle wonden' etc. etc. Nee. Tijd is geen middel voor genezing van deze wonden, zoals ik hierboven zei: de tijd tikt toch wel door, daarom lijkt het alsof het helpt, maar dat is niet zo. In die tijd die door tikt gaat degene die rouwt door dat hele proces van rouw. En dat is een actief iets. Rouwen moet je mee bezig zijn. Zitten wachten tot het over gaat zal iemand niet helpen. Het is bijna als met weeën, duik er maar in, ga er maar mee bezig. Wees maar boos, wees maar verdrietig etc. etc. Je moet er toch een keer door heen. Dat deel proberen over te slaan zal het proces eerder verstoren en daardoor bemoeilijken dan dat het zal helpen.
De docent had een hele mooie opmerking van een moeder die d'r kind verloren was, althans, dat vond ik. 5 jaar na het overlijden zei ze, 'ik heb het aanvaard als een vaststaand feit, maar ik zal het nooit accepteren, nooit!'
Ook zei deze vrouw 'Ik ben verder gegaan, het gebeuren heeft mijn leven verrijkt en verdiept, maar denk niet dat er ook maar 1 maand, week, dag, uur of seconde is dat niet een onderdeel van mij is. Het is er altijd en het zal er ook altijd blijven'.
Maar goed, voordat je van het punt van rauw verdriet op een punt kan komen waarop je door kan gaan met dit als onderdeel van je leven ipv dat het levensgroot midden op je pad staat... dat kost tijd... en heel veel verdriet en energie en pijn...
Ik vind je erg dapper dat je er gewoon toch mee bezig bent samen met de psych!
Want los van dit soort wijsheden en onderzoeken en uitkomsten daarvan blijft het gewoon hoe dan ook heel, heel erg kl*te.
En dat doel is heel belangrijk.
Komt ze weer met de wijsheden uit mijn lessen maar toevallig had ik dus zaterdag les over 'rouw' en daar kwam dit ook in naar voren. In eerste instantie is de eerste reactie vaak 'ik hoef niet meer, ik wil niet meer' totdat er bij het overgrote deel van de mensen de drang tot overleven onbewust toch sterker is en dan zoeken mensen kleine dingen waaraan ze zich kunnen optrekken om door te kunnen blijven gaan. Bij de een zijn dat de huisdieren, voor de ander is het werk, weer een heeft een hobby etc. etc. Die kleine dingen, gewoon dat 'toch maar doorgaan' is datgene dat er voor zorgt dat de tijd wel doortikt en je uiteindelijk een paar stappen verder komt in het proces.
maar toevallig had ik dus zaterdag les over 'rouw' en daar kwam dit ook in naar voren. In eerste instantie is de eerste reactie vaak 'ik hoef niet meer, ik wil niet meer' totdat er bij het overgrote deel van de mensen de drang tot overleven onbewust toch sterker is en dan zoeken mensen kleine dingen waaraan ze zich kunnen optrekken om door te kunnen blijven gaan. Bij de een zijn dat de huisdieren, voor de ander is het werk, weer een heeft een hobby etc. etc. Die kleine dingen, gewoon dat 'toch maar doorgaan' is datgene dat er voor zorgt dat de tijd wel doortikt en je uiteindelijk een paar stappen verder komt in het proces. Over de opmerking 'tijd heelt alle wonden' etc. etc. Nee. Tijd is geen middel voor genezing van deze wonden, zoals ik hierboven zei: de tijd tikt toch wel door, daarom lijkt het alsof het helpt, maar dat is niet zo. In die tijd die door tikt gaat degene die rouwt door dat hele proces van rouw. En dat is een actief iets. Rouwen moet je mee bezig zijn. Zitten wachten tot het over gaat zal iemand niet helpen. Het is bijna als met weeën, duik er maar in, ga er maar mee bezig. Wees maar boos, wees maar verdrietig etc. etc. Je moet er toch een keer door heen. Dat deel proberen over te slaan zal het proces eerder verstoren en daardoor bemoeilijken dan dat het zal helpen.
De docent had een hele mooie opmerking van een moeder die d'r kind verloren was, althans, dat vond ik. 5 jaar na het overlijden zei ze, 'ik heb het aanvaard als een vaststaand feit, maar ik zal het nooit accepteren, nooit!'
Ook zei deze vrouw 'Ik ben verder gegaan, het gebeuren heeft mijn leven verrijkt en verdiept, maar denk niet dat er ook maar 1 maand, week, dag, uur of seconde is dat niet een onderdeel van mij is. Het is er altijd en het zal er ook altijd blijven'.
Maar goed, voordat je van het punt van rauw verdriet op een punt kan komen waarop je door kan gaan met dit als onderdeel van je leven ipv dat het levensgroot midden op je pad staat... dat kost tijd... en heel veel verdriet en energie en pijn...
Ik vind je erg dapper dat je er gewoon toch mee bezig bent samen met de psych!
Want los van dit soort wijsheden en onderzoeken en uitkomsten daarvan blijft het gewoon hoe dan ook heel, heel erg kl*te.
***
Wat een goed bericht Bar, wat een opluchting! Succes met je huiswerk!
En brighteyes, ik vind je lessen over rouw erg boeiend, wat mij betreft hoef jij je niet te schamen om dat hier te posten, in tegen deel!
En brighteyes, ik vind je lessen over rouw erg boeiend, wat mij betreft hoef jij je niet te schamen om dat hier te posten, in tegen deel!
Het voelt goed hè?
A je to!
A je to!
Goed zo Bar! Hoe klein ook, elk positief puntje is er een! Nu hoef je niet meer tegen de bezoekjes op te kijken, maar kun je je er misschien zelfs op verheugen. Dat is nog eens een win-win situatie!
Ik vind het ook prettig te lezen wat jullie leren BE, herkenning is erkenning en erkenning is fijn. (Gut, dit wordt zo'n beetje mijn persoonlijk cliché). Keep it coming!
Ik vind het ook prettig te lezen wat jullie leren BE, herkenning is erkenning en erkenning is fijn. (Gut, dit wordt zo'n beetje mijn persoonlijk cliché). Keep it coming!
... ♥ ik mis je ♥
Wij horen eerder te veel dan te weinig. En dan juist specifieke dingen die we niet willen, die krijgen we opgedrongen.quote:Op maandag 11 december 2006 09:41 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Phluphy, ik begrijp uit jouw verhaal dat je ook weing hoort of begrip krijgt. Ik hoop dat bij jouw en je man wel begrip is. Worstelen jullie je er samen een beetje doorheen door al dat verdriet?
Jeroen's familie wil graag dat we overal aan meedoen, net als vroeger. Als we zeggen, dat we dit nu (nog) niet willen, dan verpesten we hun geluk. Hoe durven we !
... ♥ ik mis je ♥
Phluph, meen je dat nou? Hoe kunnen ze dat nou willen?
Als het jullie verdrietig maakt, wat ik me kan voorstellen, dan moeten ze daar toch begrip voor hebben?
Wat zit er achter denk je? Zijn ze bang dat jullie vereenzamen of willen ze zelf net doen alsof er niets aan de hand is?
Phluph, meen je dat nou? Hoe kunnen ze dat nou willen?Als het jullie verdrietig maakt, wat ik me kan voorstellen, dan moeten ze daar toch begrip voor hebben?
Wat zit er achter denk je? Zijn ze bang dat jullie vereenzamen of willen ze zelf net doen alsof er niets aan de hand is?
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Danyel is al bijna 9 maanden geleden overleden, het leed is geleden, dus het is al lang tijd om de draad weer op te pakken. We mogen best verdrietig zijn, maar niet in hun tijd en al zeker niet ten koste van hun geluk.quote:Op maandag 11 december 2006 16:34 schreef snoopy het volgende:
Als het jullie verdrietig maakt, wat ik me kan voorstellen, dan moeten ze daar toch begrip voor hebben?
Wat zit er achter denk je? Zijn ze bang dat jullie vereenzamen of willen ze zelf net doen alsof er niets aan de hand is?
Zodra het beter in hun straatje past, maar liever doen alsof er niets aan de hand is. Ten behoeve van hun moeten we ons er dan maar overheen zetten, en weer verdriet hebben in onze eigen tijd.
Edit: toevoeginkje: en dat terwijl we bijna altijd positief zijn, maar die éne keer dat je het niet bent, is al teveel.
... ♥ ik mis je ♥
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Natuurlijk, na 9 maanden is het ineens over, dat verdriet
Sjongejonge, ik sta echt versteld van zoveel onbegrip
Mijn beide broertjes zijn meer dan 40 jaar geleden overleden. Maar voordat hij zelf overleed was mijn vader heel erg met hun overlijden bezig. Hij had er nog steeds heel veel verdriet om, vroeg zich nog altijd af waarom? Destijds werd dat verdriet helemaal weggestopt, mochten mijn ouders er niet over praten, ze zijn niet bij de begrafenis van de oudste geweest en wisten ook niet waar hij begraven ligt... Het is zó belangrijk om te kunnen praten. Niemand mag van je verwachten dat je je er maar even overheen zet omdat het "alweer zo lang geleden is".
Sjongejonge, ik sta echt versteld van zoveel onbegrip
Mijn beide broertjes zijn meer dan 40 jaar geleden overleden. Maar voordat hij zelf overleed was mijn vader heel erg met hun overlijden bezig. Hij had er nog steeds heel veel verdriet om, vroeg zich nog altijd af waarom? Destijds werd dat verdriet helemaal weggestopt, mochten mijn ouders er niet over praten, ze zijn niet bij de begrafenis van de oudste geweest en wisten ook niet waar hij begraven ligt... Het is zó belangrijk om te kunnen praten. Niemand mag van je verwachten dat je je er maar even overheen zet omdat het "alweer zo lang geleden is".
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Oh Phluph, wat naar
Het is niet al 9 maanden geleden, het is pas 9 maanden geleden! Wat jammer dat je daar ook nog verdrietig om moet zijn. Alsof je niet genoeg hebt. Heel heel jammer.
Het is niet al 9 maanden geleden, het is pas 9 maanden geleden! Wat jammer dat je daar ook nog verdrietig om moet zijn. Alsof je niet genoeg hebt. Heel heel jammer.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Raar he, dat sommige mensen dat niet inzien. Ik vraag me serieus wel eens af of die mensen dan gewoon "dom" zijn. Elke andere verklaring voor dat gedrag is onvergeeflijk, eigenlijk.quote:Op maandag 11 december 2006 17:18 schreef Rewimo het volgende: Niemand mag van je verwachten dat je je er maar even overheen zet omdat het "alweer zo lang geleden is".
Wat vreselijk, wat jouw ouders hebben moeten meemaken. Hebben ze nooit het grafje van de oudste ontdekt? Wie is, of was, daar dan verantwoordelijk voor?
@ Snoop: dat vinden wij nou ook, ze maken je zorgen er groter mee. Onvoorstelbaar dat ze dat niet inzien.
... ♥ ik mis je ♥
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Ik weet het niet Phluph. Je kunt je zoiets nu gewoon niet meer voorstellen. Volgens mij heb ik ergens een kaartje gevonden waar een begraafplaats (hij heeft in Leiden in het ziekenhuis gelegen en is daar ook begraven - mijn ouders woonden destijds in Hilversum) op staat. Maar ik weet dat ze niet bij de begrafenis geweest zijn en dus ook niet weten waar hij precies ligt. Van mijn jongere broertje weten we wel waar hij ongeveer ligt (hier in Haarlem) maar ook niet precies want er was geen geld voor een steentje Ik vind het zo triest, vooral omdat mijn vader er op het laatst zo mee bezig was. Ik hoop dat hij nu bij ze is. Ik heb mijn broertjes laten vermelden tijdens de uitvaartmis, ik vond ze erbij horenquote:Op maandag 11 december 2006 17:32 schreef phluphy het volgende:
Raar he, dat sommige mensen dat niet inzien. Ik vraag me serieus wel eens af of die mensen dan gewoon "dom" zijn. Elke andere verklaring voor dat gedrag is onvergeeflijk, eigenlijk.
Wat vreselijk, wat jouw ouders hebben moeten meemaken. Hebben ze nooit het grafje van de oudste ontdekt? Wie is, of was, daar dan verantwoordelijk voor?
Ik vind het zo triest, vooral omdat mijn vader er op het laatst zo mee bezig was. Ik hoop dat hij nu bij ze is. Ik heb mijn broertjes laten vermelden tijdens de uitvaartmis, ik vond ze erbij horen 
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Wat een zielig verhaal Rewimo. Ik vind het zo sneu, voor die kleine jochies. Hoe oud waren ze, als ik vragen mag? Ik vind het wel heel fijn dat hun namen genoemd zijn tijdens de dienst. Opdat ze niet vergeten worden. Heel erg jammer dat ze geen waardig gedenkplekje hebben gekregen. Wat was het leven vroeger ook hard, in die dingen he. Moet voor je ouders een nachtmerrie geweest zijn. En dat twee keer.
... ♥ ik mis je ♥
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Mijn oudste broertje is 6 maanden geworden, de jongste 13 maanden. Ze hadden allebei een open ruggetje. Daar konden ze destijds niet veel aan doen. Ik heb dit jaar voor het eerst foto's van mijn oudste broertje ontdekt, in een album dat bij mijn vader vandaan kwam. De jongste is een paar keer thuis geweest, er zijn een paar foto's van hem en mij samen.
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Wat idioot dat je omgeving zo raar kan reageren Pluph... ik kan me niet voorstellen dat mensen niet snappen dat je gewoon soms echt nog geen zin hebt, of mss zelfs wel gewoon niet kan meedoen aan alle gezellige dingen. Tsjonge zeg.
Oh, Bar... wat ik nog vergat te zeggen. Een van de meest treffende dingen van de les zaterdag was de titel van een van de boeken die de docent geschreven heeft: "Wenen om het verloren ik".
Ik moest zo aan jou denken, dat je zegt dat je jezelf niet meer herkent etc.
Oh, Bar... wat ik nog vergat te zeggen. Een van de meest treffende dingen van de les zaterdag was de titel van een van de boeken die de docent geschreven heeft: "Wenen om het verloren ik".
Ik moest zo aan jou denken, dat je zegt dat je jezelf niet meer herkent etc.
***
[ Bericht 100% gewijzigd door Icaä op 11-12-2006 19:51:18 ]
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
I'll meet you in the light
Icaa*, niet twijfelen! Je loopt niemand voor de voeten in dit topic hoor.
* waarom mogen de puntjes niet?
* waarom mogen de puntjes niet?
... ♥ ik mis je ♥
Oké, daar gaat-ie. Hebben jullie wel eens iemand aangesproken op het feit dat hij of zij je negeerde? Wat was de reactie?
Ik heb nu zo'n geval bij de hand, en twijfel erg of ik deze persoon een (aardig) mailtje zal sturen; volgens mij weet hij best wel dat wat hij doet eigenlijk niet kan, maar tegelijkertijd, wie ben ik om aan iemand te vertellen dat hij iets niet goed doet?
Of niet goed doet, hij moet eigenlijk gewoon weten dat het voor mij veel erger is dat hij niks zegt, dan dat hij wel wat zegt.
Ik heb nu zo'n geval bij de hand, en twijfel erg of ik deze persoon een (aardig) mailtje zal sturen; volgens mij weet hij best wel dat wat hij doet eigenlijk niet kan, maar tegelijkertijd, wie ben ik om aan iemand te vertellen dat hij iets niet goed doet?
Of niet goed doet, hij moet eigenlijk gewoon weten dat het voor mij veel erger is dat hij niks zegt, dan dat hij wel wat zegt.
I'll meet you on the other side
I'll meet you in the light
I'll meet you in the light
Icaä, wij hebben hetzelfde dilemma, al zijn we waarschijnlijk al een stapje verder in de situatie die je noemt.
Ik zou hierover liever pm'n of mailen. Zou je mij je mailadres kunnen sturen, naar het adres wat in mijn profiel staat? Dan krijg je daarna wel mijn "echte" email adres.
Ik zou hierover liever pm'n of mailen. Zou je mij je mailadres kunnen sturen, naar het adres wat in mijn profiel staat? Dan krijg je daarna wel mijn "echte" email adres.
... ♥ ik mis je ♥
ja heb ik wel eens gedaan. gezegd wat ik ervan vond en gezegd dat me dat gewoon enorm tegenviel.quote:Op maandag 11 december 2006 22:05 schreef Icaä het volgende:
Oké, daar gaat-ie. Hebben jullie wel eens iemand aangesproken op het feit dat hij of zij je negeerde? Wat was de reactie?
Ik heb nu zo'n geval bij de hand, en twijfel erg of ik deze persoon een (aardig) mailtje zal sturen; volgens mij weet hij best wel dat wat hij doet eigenlijk niet kan, maar tegelijkertijd, wie ben ik om aan iemand te vertellen dat hij iets niet goed doet?
Of niet goed doet, hij moet eigenlijk gewoon weten dat het voor mij veel erger is dat hij niks zegt, dan dat hij wel wat zegt.
is uitgelopen op hooglopende ruzie.
vervelend, maar het luchtte enorm op
ik zou overigens niet mailen, maar telefonisch contact opnemen ofzo. zo kan de andere partijd meteen reageren. en je kan het misschien wat subtieler brengen dan iemand met een mailtje abrupt te "overvallen" hoe subtiel gebracht ook.
ik zou het in elk geval wel doen, want nu blijf je ermee lopen en als je het gezegd hebt, weet je in elk geval waar je aan toebent.
sterkte ermee, want het is niet leuk (en dat is nog zachtjes uitgedrukt)
[ Bericht 20% gewijzigd door lady-wrb op 12-12-2006 07:37:19 ]
toen ik er mensen op aan sprak, kreeg ik al snel te horen, dat hun ook het moeilijk hebben en niet weten wat ze tegen ons moeten zeggen...
En bij de versie van mijn vader kreeg ik te horen dat ze te druk zijn met de boys die nog thuis zijn...
En bij de versie van mijn vader kreeg ik te horen dat ze te druk zijn met de boys die nog thuis zijn...
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Waar gaat dat boek ongeveer over?quote:Op maandag 11 december 2006 18:26 schreef Brighteyes het volgende:
Oh, Bar... wat ik nog vergat te zeggen. Een van de meest treffende dingen van de les zaterdag was de titel van een van de boeken die de docent geschreven heeft: "Wenen om het verloren ik".
Ik moest zo aan jou denken, dat je zegt dat je jezelf niet meer herkent etc.
En Pluphy dat is ook nogal wat.... sterkte ermee
Zou eerlijk gezegd ook niet goed weten wat ik daar nu mee aan zou moeten als het andersom zou zijn.
Maar om even op respecpt terug te komen...
Voor wie ik de meeste respect heb gekregen zijn Marco zijn ouders, die wonen dus op 200 km verderop, mijn fam op maar 7 km.
Maar Marco zijn ouders zijn elke dag (op 1 dag na) vanaf het overlijden op en neer gereden van ons naar huis en terug.
Ze konden overal blijven slapen, maar omdat Marco zijn moeder toendertijd een probleem aan de darmen had en als ze moet het niet goed op kan houden, wilden ze er niemand mee lastig vallen.
Dus die hebben wat km gemaakt....
Marco zijn vader heeft een kruisje gemaakt voor Thijs, ze bellen geregeld en ze komen als het allemaal gaat langs (marco zijn moeder heeft nogal wat keren na het overlijden in ziekenhuizen gelegen)
en moet nog wennen aan de stoma.
Ik ben altijd wat "jaloer"geweest,op Marco zijn ouders, die hoor je niet veel maar je hoort ze wel, ze maken zomaar even een kruisje voor Thijs.
Want mijn fam die op nog geen 10 min rijden hier vandaan woont daar hoor en zie je niemand meer van
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Raar is dat toch hè, je hoort het bijna altijd wel, dat steun vaak uit een onverwachte hoek komt en juist daar vaar je het verwacht valt het stil...
Bar, dit is de bol.com beschrijving van dat boek:
Als iemand sterft, sterft er ook iets in de nabestaanden. Met het verlies wordt een stuk uit hun eigen identiteit weggescheurd. En dan breekt het gevecht los tussen verstand en gevoel. Nabestaanden beseffen wel dat ze verder moeten, maar willen soms eigenlijk niet verder zonder die ander. Sommigen storten zich op het werk en komen niet aan emotie toe. Anderen bijten zich vast in de pijn en slagen er niet in om hun plaats in het alledaagse leven te hervinden. Wenen om het verloren ik beschrijft hoe de rouwverwerking verloopt. Niet alleen aan de hand van uiterlijke gedragingen van rouwenden, zoals in veel andere publicaties. Dit boek geeft inzicht in de innerlijke dynamiek van de rouw, in de beleving van verdriet. Arthur Polspoel pleit voor het doorleven van al die verwarrende emoties. Door de pijn, schuldgevoelens en boosheid heen kan de rouwende, in een soms langdurig proces, zijn ingestorte leven weer opbouwen. De beschrijving van de rouw blijkt zowel voor hulpverleners als voor nabestaanden zeer herkenbaar te zijn.
Wenen om het verloren ik
- over verlies en rouwen
A.R.M. Polspoel
ISBN: 9080688398
Over dat 'doorleven van het verdriet'. Hij zei idd ook dat het volgens hem goed kan zijn voor het rouwproces om juist het verdriet af en toe aan te wakkeren. Ga er maar doorheen, voel het, onderga het etc. etc. Dat is eigenlijk de enige manier om uiteindelijk weer verder te kunnen. Het moet eerst tot in elke vezel in je lijf doordringen dat iets echt helemaal definitief is.
Hij heeft ook ooit eens gesproken bij een zelfhulpgroep voor ouders van kinderen die door zelfdoding om het leven waren gekomen. Het eerste wat hij daar zei 'Jullie voelen je schuldig hè? Mss is dat ook wel terecht. Jezelf schuldig voelen staat niet gelijk aan schuldig zijn, maar het kan best zo zijn dat jullie spijt hebben van bepaalde dingen die je wel of niet gedaan hebt tijdens iemands leven. Het is helemaal niet verkeerd je daar schuldig over te voelen, dat is eigenlijk heel logisch.'
Later hoorde hij van het overgrote deel van die groep dat ze daar zo opgelucht van waren. Eindelijk eens iemand die ze niet voorschreef wat ze nou wel of niet zouden moeten voelen maar die hun gevoel gewoon erkende.
Bar, dit is de bol.com beschrijving van dat boek:
Als iemand sterft, sterft er ook iets in de nabestaanden. Met het verlies wordt een stuk uit hun eigen identiteit weggescheurd. En dan breekt het gevecht los tussen verstand en gevoel. Nabestaanden beseffen wel dat ze verder moeten, maar willen soms eigenlijk niet verder zonder die ander. Sommigen storten zich op het werk en komen niet aan emotie toe. Anderen bijten zich vast in de pijn en slagen er niet in om hun plaats in het alledaagse leven te hervinden. Wenen om het verloren ik beschrijft hoe de rouwverwerking verloopt. Niet alleen aan de hand van uiterlijke gedragingen van rouwenden, zoals in veel andere publicaties. Dit boek geeft inzicht in de innerlijke dynamiek van de rouw, in de beleving van verdriet. Arthur Polspoel pleit voor het doorleven van al die verwarrende emoties. Door de pijn, schuldgevoelens en boosheid heen kan de rouwende, in een soms langdurig proces, zijn ingestorte leven weer opbouwen. De beschrijving van de rouw blijkt zowel voor hulpverleners als voor nabestaanden zeer herkenbaar te zijn.
Wenen om het verloren ik
- over verlies en rouwen
A.R.M. Polspoel
ISBN: 9080688398
Over dat 'doorleven van het verdriet'. Hij zei idd ook dat het volgens hem goed kan zijn voor het rouwproces om juist het verdriet af en toe aan te wakkeren. Ga er maar doorheen, voel het, onderga het etc. etc. Dat is eigenlijk de enige manier om uiteindelijk weer verder te kunnen. Het moet eerst tot in elke vezel in je lijf doordringen dat iets echt helemaal definitief is.
Hij heeft ook ooit eens gesproken bij een zelfhulpgroep voor ouders van kinderen die door zelfdoding om het leven waren gekomen. Het eerste wat hij daar zei 'Jullie voelen je schuldig hè? Mss is dat ook wel terecht. Jezelf schuldig voelen staat niet gelijk aan schuldig zijn, maar het kan best zo zijn dat jullie spijt hebben van bepaalde dingen die je wel of niet gedaan hebt tijdens iemands leven. Het is helemaal niet verkeerd je daar schuldig over te voelen, dat is eigenlijk heel logisch.'
Later hoorde hij van het overgrote deel van die groep dat ze daar zo opgelucht van waren. Eindelijk eens iemand die ze niet voorschreef wat ze nou wel of niet zouden moeten voelen maar die hun gevoel gewoon erkende.
***
Dank je wel BE is zal es kijken of ik hem kan vinden vanmiddag, lees tegenwoordig geregeld dat soort boeken, of boeken die er mee te makenhebben...
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
(ik heb nog een stukje toegevoegd)
Ik vond de dingen die hij zei heel zinnig klinken in ieder geval en ben heel blij met die les. Als uitvaartleider heb je meer te maken met de eerste schok dan echt de rouw, die begint vaak pas na de uitvaart, maar dit is wel hele waardevolle informatie om mee te nemen vond ik.
Ik vond de dingen die hij zei heel zinnig klinken in ieder geval en ben heel blij met die les. Als uitvaartleider heb je meer te maken met de eerste schok dan echt de rouw, die begint vaak pas na de uitvaart, maar dit is wel hele waardevolle informatie om mee te nemen vond ik.
***
Ik vind het ook erg interessant BE wat je allemaal schrijft.
Dat vind ik heel triest Bar. Dat helpt natuurlijk al helemaal niet. Jammer, en het zal ook vast heel moeilijk zijn om dat van je af te zetten, juist omdat je in deze tijd die arm om je heen zo goed kan gebruiken.
Wel fijn trouwens dat je dezelfde therapeut kunt houden, dat scheelt een heleboel. Ik hoop echt dat dat je er een beetje doorheen gaat trekken, zeker ook door deze maand heen met al die feestdagen. Begrijp ik nou goed dat je nog wel samen bent met Marco?
Dat vind ik heel triest Bar. Dat helpt natuurlijk al helemaal niet. Jammer, en het zal ook vast heel moeilijk zijn om dat van je af te zetten, juist omdat je in deze tijd die arm om je heen zo goed kan gebruiken.
Wel fijn trouwens dat je dezelfde therapeut kunt houden, dat scheelt een heleboel. Ik hoop echt dat dat je er een beetje doorheen gaat trekken, zeker ook door deze maand heen met al die feestdagen. Begrijp ik nou goed dat je nog wel samen bent met Marco?
jawel we zijn nog samen.
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Shitvraagquote:Op dinsdag 12 december 2006 19:01 schreef lady-wrb het volgende in een ander topic:
en phluph, hoe gaat het nou met jou? (en met je man natuurlijk)
Als ik zeg "goed" dan wek ik een verkeerde indruk. Maar echt slecht gaat het ook niet. Zo-zo dus.
Goede periodes, slechte of moeilijke momenten ertussen. Het gemis kunnen we niet veranderen, dus proberen we het leven zo aangenaam mogelijk te maken. We zitten nu nog met nasleep (huizen, advocaat) maar hopelijk zijn we daar begin volgend jaar allemaal vanaf.
Jeroen is weer aan 't werk op zijn oude stek. Tussen fijne collega's die destijds vanaf Danyel's geboorte alles hebben meegekregen en daardoor meer begrip hebben voor de situatie.
Ik werk part-time for the time being. Merkte dat ik de tijd niet goed kon vullen, dus heb een aantal dingen opgestart. Ben gestart met een cursus Spaans, a.s. donderdag mijn eerste tennisles en binnenkort ben ik officieel vrijwilliger voor Unicef * trots is*.
Ook wij hebben helaas negatieve ervaringen met mensen uit onze omgeving die maar niet lijken te willen begrijpen dat ons leven op zijn kop staat. Dat veroorzaakt extra kopzorgen, terwijl we juist op steun hadden gerekend. Gelukkig hebben we een beresterke relatie.
Al met al gaat het best redelijk, met zo nu en dan een zware dip. Als je me een paar dagen niet ziet posten, dan heb ik er één. Dus zo lang je me ziet posten, geen zorgen. Enne thanks for asking.
[ Bericht 0% gewijzigd door phluphy op 12-12-2006 19:49:55 ]
... ♥ ik mis je ♥
nou dat had ik dus al in de gaten. als jij een tijdje stil bent, dan maak ik me meteen zorgen.
begrijp ik nou goed dat jeroen weer aan het werk is in a.?
ik kijk nog steeds af en toe oop danyels site.
de laatste bladzij vind ik zo confronterend, zo hard, zo verdrietig.
eerst de trotse post over het nieuwe huis, de nieuwe kamers die speciaal voor jullie ventje ingericht zullen worden en dan pal er bovenop zijn overgang naar een ander leven.
begrijp ik nou goed dat jeroen weer aan het werk is in a.?
ik kijk nog steeds af en toe oop danyels site.
de laatste bladzij vind ik zo confronterend, zo hard, zo verdrietig.
eerst de trotse post over het nieuwe huis, de nieuwe kamers die speciaal voor jullie ventje ingericht zullen worden en dan pal er bovenop zijn overgang naar een ander leven.
Phluphy Het blijft "lastig"vind ik om die "fijne"middenweg te vormen
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Bar, die middenweg vinden is ook moeilijk. Je kan hem ook niet echt zoeken, het zijn meer de omstandigheden die dit tot stand brengen.
Misschien gebeurt het jou nu ook al wel, doordat je toch opeens qua werk in een betere situatie komt. Dat soort dingen zijn een stukje verbetering van je situatie. Of minder slecht, dus meer richting dat "midden".
Het geeft in elk geval weer een stukje moed.
lady-wrb, Jeroen werkte niet in A., maar in V., dat plaatje bij knooppunt V.-erbroek, bij die andere A (rnhem)
en daar werkt hij nu weer inderdaad.
Misschien gebeurt het jou nu ook al wel, doordat je toch opeens qua werk in een betere situatie komt. Dat soort dingen zijn een stukje verbetering van je situatie. Of minder slecht, dus meer richting dat "midden".
Het geeft in elk geval weer een stukje moed.
lady-wrb, Jeroen werkte niet in A., maar in V., dat plaatje bij knooppunt V.-erbroek, bij die andere A (rnhem)
en daar werkt hij nu weer inderdaad.
... ♥ ik mis je ♥
Oke na lang wikken en wegen en een duwtje in de goede richting van Bar, heb ik besloten mij tot mijn grote verdriet te melden in dit topic.
Ik ben niet nieuw, post af en toe al wat in OUD, maar heb een kloon aangemaakt omdat 'bekenden' ook op Fok zitten en die niet het fijne van mijn verdriet af hoeven te weten. Als jullie wel raden wie ik ben is dat niet erg maar stuur liever een PM dan het vol hier neer te zetten graag. Sorry dat ik onder mijn eigen naam niet eerder open kaart heb gespeeld maar nu is pas het moment gekomen voor mij om het er hier over te hebben.
In Maart 2005, bijna twee jaar alweer gaat hard, hebben mijn vriend en zoontje door gladheid een auto-ongeluk gehad en hebben het beiden helaas niet overleefd.
Mijn kleine moppie was op dat moment nog geen 13 maanden. Een week daarvoor net zijn eerste verjaardag gevierd. Blonde haartjes en blauwe oogjes. Bar's signature zou de mijne kunnen zijn.
Pepijn heet mijn moppie.
Pff was is dit moeilijk zeg. Hoewel sommigen het wel proberen wil ik er eigenlijk nooit over praten. Dit is echt een enorme stap, om het hier open en bloot neer te zetten maar het is goed om er over te leren praten en dan ongeneerd achter mijn scherm te kunnen huilen zonder dat iemand het ziet.
Ik laat het voor vanavond even hier bij.
Ik ben niet nieuw, post af en toe al wat in OUD, maar heb een kloon aangemaakt omdat 'bekenden' ook op Fok zitten en die niet het fijne van mijn verdriet af hoeven te weten. Als jullie wel raden wie ik ben is dat niet erg maar stuur liever een PM dan het vol hier neer te zetten graag. Sorry dat ik onder mijn eigen naam niet eerder open kaart heb gespeeld maar nu is pas het moment gekomen voor mij om het er hier over te hebben.
In Maart 2005, bijna twee jaar alweer gaat hard, hebben mijn vriend en zoontje door gladheid een auto-ongeluk gehad en hebben het beiden helaas niet overleefd.
Mijn kleine moppie was op dat moment nog geen 13 maanden. Een week daarvoor net zijn eerste verjaardag gevierd. Blonde haartjes en blauwe oogjes. Bar's signature zou de mijne kunnen zijn.
Pepijn heet mijn moppie.
Pff was is dit moeilijk zeg. Hoewel sommigen het wel proberen wil ik er eigenlijk nooit over praten. Dit is echt een enorme stap, om het hier open en bloot neer te zetten maar het is goed om er over te leren praten en dan ongeneerd achter mijn scherm te kunnen huilen zonder dat iemand het ziet.
Ik laat het voor vanavond even hier bij.
grá mo chroí
omdat ik dit zo ontzettend moedig van je vind
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Wat verschrikkelijk voor je zeg.... en wat goed dat je er hier over kan/durft te praten!
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Nou jeetje zeg, wat verdrietig dat je je zoontje en je vriend bent verloren door zo'n ongeluk waar je zelf zo machteloos over bent! Gewoon 2 geliefden in 1 klap kwijt! Het lijkt me vreselijk! Nee, nog veel erger!
Ik hoop dat het je goed doet om hier te posten over het overlijden van je 2 mannen!
Ik hoop dat het je goed doet om hier te posten over het overlijden van je 2 mannen!
Het voelt goed hè?
A je to!
A je to!
Wat een enorm verdriet, mama_van_Pepijn . Dit soort berichten zijn niet te bevatten. Ik vind het heel moedig dat je het neer hebt kunnen schrijven. Ik hoop dat het een beetje oplucht.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Wat verschrikkelijk dat je dit moet meemaken mama van Pepijn!!!
Ik hoop dat je hier je hart kunt luchten, de eerste stap is gezet, knap hoor!!!!
Ik hoop dat je hier je hart kunt luchten, de eerste stap is gezet, knap hoor!!!!
Het is niet jouw taak mij aardig te vinden, dat is mijn taak.
Hyves!
Hyves!
Lieve - Mama van Pepijn - ik las je verhaal met pijn in mijn hart maar tegelijkertijd met ontroering (ook jouw Verhaal Bar!!!!)
Het is niet te bevatten dat een mens überhaupt na zoveel pijn en tragiek nog door kan/wil leven.
Maar het blijkt maar weer....jullie zijn hardstikke sterk en moedig....ik heb heel erg veel respect voor jullie beiden.
Als ik het visualiseer, zo'n klein mannetje...wat zal je hem missen!!! En natuurlijk niet te vergeten zijn vader....
Heel veel kracht voor de toekomst!!! en veel mooie herinneringen in jullie hartje.
Het is niet te bevatten dat een mens überhaupt na zoveel pijn en tragiek nog door kan/wil leven.
Maar het blijkt maar weer....jullie zijn hardstikke sterk en moedig....ik heb heel erg veel respect voor jullie beiden.
Als ik het visualiseer, zo'n klein mannetje...wat zal je hem missen!!! En natuurlijk niet te vergeten zijn vader....
Heel veel kracht voor de toekomst!!! en veel mooie herinneringen in jullie hartje.
Pepper, Bar, Moussy, Phluph, jullie moesten eens weten hoe vaak ik aan jullie denk. Dagelijks. En lieve mama van pepijn, wat afschuwelijk is dat wat jou is overkomen, pas twee jaar geleden. Het zal je weinig helpen dat ik je berichtje met tranen lees.
Voor jullie allemaal: ik heb enorme bewondering voor de manier waarop jullie je gevoelens hier met ons delen. Ik heb het al eerder gezegd, maar ik dwing mezelf als tegenprestatie regelmatig zoveel mogelijk in te leven in jullie verdriet, wanhoop, pijn. Alsof ik een héél héél klein beetje daarvan op me zou kunnen nemen, ook al weet ik dat dat onmogelijk is. Het onbegrip van familie en vrienden lijkt me zo ontzettend moeilijk. Dat mensen denken dat je er na een paar maanden wel overheen moeten zijn. De opmerking van moussy zal me altijd bijblijven, ruim een jaar na de dood van Mink "tegenwoordig denk ik een soms paar seconden níet aan hem". Je raakt zoiets toch nooit meer kwijt?
Dat maakt dit topic ook zo belangrijk. Dat je als buitenstaander beseft hoe belangrijk het is dat je je blijft inleven, dat je blijft begrijpen, compassie blijft hebben en vooral blíjft reiken naar mensen die zo'n groot verlies hebben geleden "ik weet niet wát ik moet zeggen, maar ik zeg liever iets dan niets". Er brandt in mijn hart constant een kaarsje voor jullie...
Voor jullie allemaal: ik heb enorme bewondering voor de manier waarop jullie je gevoelens hier met ons delen. Ik heb het al eerder gezegd, maar ik dwing mezelf als tegenprestatie regelmatig zoveel mogelijk in te leven in jullie verdriet, wanhoop, pijn. Alsof ik een héél héél klein beetje daarvan op me zou kunnen nemen, ook al weet ik dat dat onmogelijk is. Het onbegrip van familie en vrienden lijkt me zo ontzettend moeilijk. Dat mensen denken dat je er na een paar maanden wel overheen moeten zijn. De opmerking van moussy zal me altijd bijblijven, ruim een jaar na de dood van Mink "tegenwoordig denk ik een soms paar seconden níet aan hem". Je raakt zoiets toch nooit meer kwijt?
Dat maakt dit topic ook zo belangrijk. Dat je als buitenstaander beseft hoe belangrijk het is dat je je blijft inleven, dat je blijft begrijpen, compassie blijft hebben en vooral blíjft reiken naar mensen die zo'n groot verlies hebben geleden "ik weet niet wát ik moet zeggen, maar ik zeg liever iets dan niets". Er brandt in mijn hart constant een kaarsje voor jullie...
mooi he, alles
Lieve mama_van_pepijn, wat dapper dat je hier gepost hebt en wat een vreselijk verdriet draag jij met je mee...
***
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Lieve mama van Pepijn, wat een verdriet is jou overkomen, de twee liefste mensen die je hebt zomaar ineens te moeten missen Ik heb bewondering voor de stap die je hebt durven zetten door je hier te melden Ik hoop dat je hier wat steun kunt vinden. Al bijna twee jaar, pas bijna twee jaar... Heel veel sterkte!
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
lieve mama van pepijn, wat afschuwelijk. niet alleen je kind maar ook je man op een gruwelijke manier kwijt.
hoe heb je het gered tot nu toe? ik zou gek worden als ik de belangrijkste mensen uit mijn leven zou moeten missen.
hoe heb je het gered tot nu toe? ik zou gek worden als ik de belangrijkste mensen uit mijn leven zou moeten missen.
Mama_van_Pepijn, wat vreselijk verdrietig
Oops! Did I just roll my eyes out loud?
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
mama van Pepijn, ik vind het ontzettend moedig dat je de stap hebt genomen om het hier te vertellen, ik hoop dat het je ook helpt bij je verdriet, want jeetje wat een verlies!
Een knuffel vanuit hier
Een knuffel vanuit hier
mama_van_pepijn, wat vreselijk verdrietig.
ik denk dat niet te bevatten is voor ons hoe groot het verdriet moet zijn als je je kind en je vriend door een stom auto-ongeluk moet verliezen
ik denk dat niet te bevatten is voor ons hoe groot het verdriet moet zijn als je je kind en je vriend door een stom auto-ongeluk moet verliezen
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
lieve mama van pepijn... wat een stap om hier te schrijven, en een stap die je liever niet had willen nemen. Ik hoop dat het je gaat helpen om hier te schrijven.
Pas 2 jaar geleden, 2 mannen die opeens uit je leven worden weggerukt.
Wat ET zegt... niet te bevatten... een nachtmerrie.
Pas 2 jaar geleden, 2 mannen die opeens uit je leven worden weggerukt.
Wat ET zegt... niet te bevatten... een nachtmerrie.
Lieve mamma van Pepijn, wat knap van je om de eerste stap te zetten!
Wat lijkt het me moeilijk om je 2 liefdes zo ineens kwijt te zijn...
Dikke ook van mij...
En natuurlijk ook eentje voor Pepper, Bar, Moussy en Pluph
Wat lijkt het me moeilijk om je 2 liefdes zo ineens kwijt te zijn...
Dikke ook van mij...
En natuurlijk ook eentje voor Pepper, Bar, Moussy en Pluph
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Mama van Pepijn, liever had ik je niet "welkom" geheten in dit topic. Wat vreselijk, wat jou is overkomen.
Dubbel verlies, dus geen steun van je partner, en ook geen troost van je kind. Wat een ongelooflijke nachtmerrie.
Ik vraag me af hoe je je op de been houdt / hebt gehouden. Blijkbaar stond je er qua verwerking vrijwel alleen voor. Ik hoop dan ook dat wij, ook al zijn we vreemden, tot enig steun kunnen zijn. Een lezend oog vind je hier in elk geval altijd.
Heel veel sterkte.
Dubbel verlies, dus geen steun van je partner, en ook geen troost van je kind. Wat een ongelooflijke nachtmerrie.
Ik vraag me af hoe je je op de been houdt / hebt gehouden. Blijkbaar stond je er qua verwerking vrijwel alleen voor. Ik hoop dan ook dat wij, ook al zijn we vreemden, tot enig steun kunnen zijn. Een lezend oog vind je hier in elk geval altijd.
Heel veel sterkte.
... ♥ ik mis je ♥
Jeetje moeder van Pepijn, wat een nachtmerrie zeg
Paul en ik hadden het er van de week nog over, wat nou als je je hele familie verliest door een auto ongeluk of iets dergelijks. Nou beiden zouden we dan niet meer verder willen. Tja dat zeg je nu natuurlijk, maar wat als het echt zou gebeuren. Dan ligt toch je hele wereldje aan diggels. En dan lees ik dat het jou is overkomen Moeder van Pepijn. Tjonge meid, hoe heb jij je er doorgevochten. Echt afschuwelijk, krijg er helemaal de rillingen van.
Paul en ik hadden het er van de week nog over, wat nou als je je hele familie verliest door een auto ongeluk of iets dergelijks. Nou beiden zouden we dan niet meer verder willen. Tja dat zeg je nu natuurlijk, maar wat als het echt zou gebeuren. Dan ligt toch je hele wereldje aan diggels. En dan lees ik dat het jou is overkomen Moeder van Pepijn. Tjonge meid, hoe heb jij je er doorgevochten. Echt afschuwelijk, krijg er helemaal de rillingen van.
Kei en kei hard is het leven soms, en probeer dan maar eens jezelf te dwingen om verder te gaan,quote:Op woensdag 13 december 2006 23:05 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Pff was is dit moeilijk zeg. Hoewel sommigen het wel proberen wil ik er eigenlijk nooit over praten. Dit is echt een enorme stap, om het hier open en bloot neer te zetten maar het is goed om er over te leren praten en dan ongeneerd achter mijn scherm te kunnen huilen zonder dat iemand het ziet.
Ik laat het voor vanavond even hier bij.
In situaties als alleen je kindje verliezen of alleen een partner, kun je in de meeste gevallen, elkaar nog helpen om echt verder te gaan, er proberen samen over te praten.
Maar jij komt gewoon telkens in een leeg huis, je stapte in een leeg bed, zat alleen aan de eettafel, alleen op de bank...
Volgens mij (denk ik dan) word je knettergek, komen muren op je af.
Ik zou niet weten wat ik andersom in jou situatie gedaan zou hebben om het te overleven.
Heb al eens tegen een vriend van me gezegd, dit is zo erg en zo bikkelhard, moet er niet aan denken dat ik dit nog een keer mee moet maken...
Dan kun je mij hier ook begraven, dat trek ik niet meer.
Het houd mij dan ook erg tegen om aan kinderen te denken.
Mama_van_Peppijn:
Praat, gil, lach, vloek en doe maar lekker je ding hier en ik hoop van harte dat je je hier op de een of andere mannier je troost en je uitlaatklep kunt vinden
En ook jij bent sterk en moedig, dat je het hier nu neer hebt weten te zetten
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Dank jullie wel allemaal voor de lieve reacties.
Ik zag een paar keer de vraag voor bij komen hoe ik me er doorgevochten heb. Niet, is mijn eerste reactie.
Tuurlijk ik ben hier nog steeds, dat is iets, maar gevochten heb ik niet. Ik leef van dag tot dag. Laat elke dag op me afkomen en zie wel wat het me brengt. 's Avonds stap ik m'n bed in en denk 'weer een dag voorbij'.
Bij nader inzien, misschien heb ik toch wel enige moeite gedaan om te overleven. Ik ben AD gaan slikken en ben in gaan zien dat ik wel degelijk gemist zou worden door mensen als ik er niet meer zou zijn.
Echte plannen maken om uit het leven te stappen doe ik niet meer, maar er zijn zat dagen dat ik wakker word met de gedachte 'screw the world'. In het weekend geef ik hier ook helemaal aan toe en blijf de hele dag in bed hangen. Het lukt me te weinig om mezelf een schop onder m'n kont te geven en naar buiten te gaan waardoor ik wel enigszins in een cirkeltje van down zijn blijven zitten.
Verder doe ik ook aan hevige ontkenning. Geen foto's aan de muur en zo want dan word ik er aan herinnerd, nu kan ik het vooral diep weg stoppen. Uiteraard komt het er 1x in de zoveel tijd wel uit en bijt het me dan flink in de staart en driedubbel zo hard ook nog.
Het hier neerzetten dwingt mij min of meer er meer bezig te doen en poe dat was ik vandaag op het werk ook wel maar ik denk dat het op de lange duur een positief effect gaat hebben en daar hou ik mij aan vast.
En het gekke is dat hoewel ik het er zelf eigenlijk helemaal niet over wil hebben, ik wel behoorlijk beledigd kan zijn dat mensen er gewoon niet naar vragen. Dat ik er niet over praat, betekend niet dat ik er niet aan denk en zou het fijn vinden als blijkt dat een ander er ook soms nog wel eens aan denkt. Maar misschien dat mijn houding mensen afschrikt om Pepijn zijn naam te noemen.
En wat mijn nog wel het meest kwaad maakt is dat mensen compleet aan mijn status als mama voorbij gaan. Als je ergens heen gaat waar allemaal mama's en kindjes zijn en jij komt er aan zonder kindje kijken ze je echt aan alsof je een alien bent. Ik wil dan wel schreeuwen 'ik ben ook een mama'. Je kan ook een mama zijn zonder kindje. Al krijg ik nooit meer een kindje, ik ben wel een MAMA.
Ik zag een paar keer de vraag voor bij komen hoe ik me er doorgevochten heb. Niet, is mijn eerste reactie.
Tuurlijk ik ben hier nog steeds, dat is iets, maar gevochten heb ik niet. Ik leef van dag tot dag. Laat elke dag op me afkomen en zie wel wat het me brengt. 's Avonds stap ik m'n bed in en denk 'weer een dag voorbij'.
Bij nader inzien, misschien heb ik toch wel enige moeite gedaan om te overleven. Ik ben AD gaan slikken en ben in gaan zien dat ik wel degelijk gemist zou worden door mensen als ik er niet meer zou zijn.
Echte plannen maken om uit het leven te stappen doe ik niet meer, maar er zijn zat dagen dat ik wakker word met de gedachte 'screw the world'. In het weekend geef ik hier ook helemaal aan toe en blijf de hele dag in bed hangen. Het lukt me te weinig om mezelf een schop onder m'n kont te geven en naar buiten te gaan waardoor ik wel enigszins in een cirkeltje van down zijn blijven zitten.
Verder doe ik ook aan hevige ontkenning. Geen foto's aan de muur en zo want dan word ik er aan herinnerd, nu kan ik het vooral diep weg stoppen. Uiteraard komt het er 1x in de zoveel tijd wel uit en bijt het me dan flink in de staart en driedubbel zo hard ook nog.
Het hier neerzetten dwingt mij min of meer er meer bezig te doen en poe dat was ik vandaag op het werk ook wel maar ik denk dat het op de lange duur een positief effect gaat hebben en daar hou ik mij aan vast.
En het gekke is dat hoewel ik het er zelf eigenlijk helemaal niet over wil hebben, ik wel behoorlijk beledigd kan zijn dat mensen er gewoon niet naar vragen. Dat ik er niet over praat, betekend niet dat ik er niet aan denk en zou het fijn vinden als blijkt dat een ander er ook soms nog wel eens aan denkt. Maar misschien dat mijn houding mensen afschrikt om Pepijn zijn naam te noemen.
En wat mijn nog wel het meest kwaad maakt is dat mensen compleet aan mijn status als mama voorbij gaan. Als je ergens heen gaat waar allemaal mama's en kindjes zijn en jij komt er aan zonder kindje kijken ze je echt aan alsof je een alien bent. Ik wil dan wel schreeuwen 'ik ben ook een mama'. Je kan ook een mama zijn zonder kindje. Al krijg ik nooit meer een kindje, ik ben wel een MAMA.
grá mo chroí
Tjonge mama van pepijn, wat een stap ben jij aan het nemen. Wat dapper dat je hier je verhaal neerzet en wat lief ook van je dat je dit doet in dat andere topic. Het lijkt me ook heel dubbel dat je niet erover wil praten maar toch getroost wil worden...Maar ja, om getroost te kunnen worden moet je je verdriet laten zien en dat is zo groot, dat kan toch niet Nogmaals goed dat je begint te praten
Voor die andere meiden hier, ik moet steeds zoveel aan jullie denken en kan soms wel huilen als ik jullie verdriet hier zie. Waarom maken ze het ook nog eens moeilijker voor jullie? Het is oneerlijk!
Voor die andere meiden hier, ik moet steeds zoveel aan jullie denken en kan soms wel huilen als ik jullie verdriet hier zie. Waarom maken ze het ook nog eens moeilijker voor jullie? Het is oneerlijk!
Lekker douchen!
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Je zult altijd Pepijns mama zijn en blijven. Hij zit in je hart. Alleen kunnen anderen (die dat niet weten) niet zien dat je zijn mama bent Dat letterlijke doodzwijgen lijkt me echt heel erg. Daar hadden we het van de week hier ook al over. Dikke voor jou!
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Wat ik me afvraag, mama van Pepijn, praat je er echt nooit over, ook niet met jouw ouders, of je schoonouders? Dat lijkt me echt niet goed joh. Niet dat ik het afkeur, het lijkt me alleen niet "gezond" voor je geest. Waarschijnlijk besef je dat zelf ook wel, maar wil of kan je niet anders. Ik wil er eigenlijk alleen mee zeggen dat ik dat echt zwaar klote voor je vindt.
Het maakt me ook heel verdrietig, dat je je herinneringen wegstopt. Ik snap dat wel, soms is het gewoon ondraaglijk. Het is kiezen tussen twee kwaden. Er is ook eigenlijk geen oplossing voor je probleem, het probleem is te groot.
"Leven met de dag" is denk ik de beste manier van overleven, dat werkt voor ons nog steeds ook het beste.
Ik hoop echt heel erg dat er voor jouw snel wat verbeteringen komen, al zijn het maar hele kleintjes. Want in een situatie als de jouwe zijn alle kleine beetjes welkom.
Nogmaals veel sterkte!
Het maakt me ook heel verdrietig, dat je je herinneringen wegstopt. Ik snap dat wel, soms is het gewoon ondraaglijk. Het is kiezen tussen twee kwaden. Er is ook eigenlijk geen oplossing voor je probleem, het probleem is te groot.
"Leven met de dag" is denk ik de beste manier van overleven, dat werkt voor ons nog steeds ook het beste.
Ik hoop echt heel erg dat er voor jouw snel wat verbeteringen komen, al zijn het maar hele kleintjes. Want in een situatie als de jouwe zijn alle kleine beetjes welkom.
Nogmaals veel sterkte!
... ♥ ik mis je ♥
Met mijn ouders wel hoor pluhphy, maar alleen als ik het aangeef. Hoewel ze wel Pepijn noemen als ze door iets aan 'm moesten denken bijvoorbeeld. Dan hoeven we het er verder niet over te hebben ofzo maar hij is wel genoemd en dat geeft me troost. Wetende dat zij er ook nog dagelijks mee bezig zijn en dat mijn moppie daardoor nooit vergeten zal worden.
Mijn schoonouders zie ik nooit meer. Ik mail heel soms nog met ze.
Jij ook heel veel sterkte. Ik heb de beginpagina van je site gelezen. Verder ben ik nog niet gekomen
Mijn schoonouders zie ik nooit meer. Ik mail heel soms nog met ze.
Jij ook heel veel sterkte. Ik heb de beginpagina van je site gelezen. Verder ben ik nog niet gekomen
grá mo chroí
Owww, je moet / hoeft dat toch ook niet allemaal te lezen. Voel je in elk geval niet verplicht, het is helaas zo dat je er niet echt vrolijk van wordt. Dat klinkt een beetje negatief t.o.v. Danyel*, maar is natuurlijk niet zo bedoeld.quote:Op donderdag 14 december 2006 21:07 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Met mijn ouders wel hoor pluhphy, maar alleen als ik het aangeef. Hoewel ze wel Pepijn noemen als ze door iets aan 'm moesten denken bijvoorbeeld. Dan hoeven we het er verder niet over te hebben ofzo maar hij is wel genoemd en dat geeft me troost. Wetende dat zij er ook nog dagelijks mee bezig zijn en dat mijn moppie daardoor nooit vergeten zal worden.
Mijn schoonouders zie ik nooit meer. Ik mail heel soms nog met ze.
Jij ook heel veel sterkte. Ik heb de beginpagina van je site gelezen. Verder ben ik nog niet gekomen
Ik vind het ook fijn als mensen over Danyel* praten, om precies dezelfde reden.
"Lest we forget" (Opdat wij niet vergeten).
... ♥ ik mis je ♥
Moeder van Pepijn, zo te lezen was de drempel dus wel enorm voor jouw om er mee naar buiten te komen. Dan hoop ik echt dat je hier wat aan hebt. Weer een kleine stap vooruit voor jouw
Lieve Thijs...
Morgen komt mama even een kleine kerstboom brengen met sneeuw
dan heb je weer wat nieuws bij je staan.
Mama was vanmiddag bij Jordy en heeft Jordy een beetje op eigen mannier voorgelezen uit de teletubbies.
Ging over TinkyWinky en zijn tas, en bloemen, de konijntjes en een step en de hoed.
Moest toen even aan je denken, jij was ook dol op de teletubbies, je werd altijd helemaal vrolijk en blij en ging dan heel lief tv kijken.
Jochie al deze momenten mis ik toch zo, en ik ben daarin niet de enige je papa mist die ook, hij word nog treurig als je niet samen met mij voor het raam staat, of samen met dino voor het traphekje op papa wachten.
Zo mis ik je smorgens ook zo erg, ik merk dat ik soms nog steeds je pap wil gaan maken, en het doet mij heel veel verdriet als ik dan merk dat ik het niet meer hoef te maken, omdat oma me voor is geweest.
Lieve Thijs morgen ben ik weer even dicht bij je en neem ik een kerstboompje voor je mee en opa en oma.
xxx mama mist je knul
Morgen komt mama even een kleine kerstboom brengen met sneeuw
dan heb je weer wat nieuws bij je staan.
Mama was vanmiddag bij Jordy en heeft Jordy een beetje op eigen mannier voorgelezen uit de teletubbies.
Ging over TinkyWinky en zijn tas, en bloemen, de konijntjes en een step en de hoed.
Moest toen even aan je denken, jij was ook dol op de teletubbies, je werd altijd helemaal vrolijk en blij en ging dan heel lief tv kijken.
Jochie al deze momenten mis ik toch zo, en ik ben daarin niet de enige je papa mist die ook, hij word nog treurig als je niet samen met mij voor het raam staat, of samen met dino voor het traphekje op papa wachten.
Zo mis ik je smorgens ook zo erg, ik merk dat ik soms nog steeds je pap wil gaan maken, en het doet mij heel veel verdriet als ik dan merk dat ik het niet meer hoef te maken, omdat oma me voor is geweest.
Lieve Thijs morgen ben ik weer even dicht bij je en neem ik een kerstboompje voor je mee en opa en oma.
xxx mama mist je knul
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Een boompje voor Thijs wat mooi Bar!
Zoveel herinneringen en zoveel gemis.....
Jordy en ik hebben iig erg genoten van je gezelschap vandaag, een dikke
Zoveel herinneringen en zoveel gemis.....
Jordy en ik hebben iig erg genoten van je gezelschap vandaag, een dikke
Weet nou niet wat ik je moet wensen vandaag Bar, nou je vandaag dat kerstboompje neer gaat zetten. Ik hoop in ieder geval dat Thijs het een pracht boompje vindt
Lieve Bar, wat goed dat je zo'n boodschap aan Thijs hier gewoon neerzet.
En je idee van een boompje vind ik erg mooi.
Ik ga vandaag ook maar eens op bezoek bij Pepijn en William. Ik ga eigenlijk te weinig. Wel brandt hier altijd een kaarsje voor ze.
En je idee van een boompje vind ik erg mooi.
Ik ga vandaag ook maar eens op bezoek bij Pepijn en William. Ik ga eigenlijk te weinig. Wel brandt hier altijd een kaarsje voor ze.
grá mo chroí
Lieve mamma_van_pepijn, er bestaat niet zoiets als teveel of te weinig gaan. De een heeft nu eenmaal meer met de plek waar iemand begraven is dan een ander, niet? Jij hebt een andere manier van ermee om gaan, jij hebt jouw kaarsje. En zelfs als je niks "uiterlijks" hebt (waarmee ik niet wil zeggen dat het "uiterlijke schijn" is, want zo bedoel ik het echt niet!), maar alleen in je hoofd of hart met hen bezig bent, is dat ook genoeg. Of het nu bewust of onbewust is.quote:Op zaterdag 16 december 2006 12:11 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Lieve Bar, wat goed dat je zo'n boodschap aan Thijs hier gewoon neerzet.
En je idee van een boompje vind ik erg mooi.
Ik ga vandaag ook maar eens op bezoek bij Pepijn en William. Ik ga eigenlijk te weinig. Wel brandt hier altijd een kaarsje voor ze.
oef wat een verhaal
ik hoop dat je hier goed je ei kwijt kunt mama van pepijn. dat je troost krijgt (dat zeker), en het steeds een beetje beter gaat. maar wat een klap heb je gehad zeg. hele dikke knuf en
ik hoop dat je hier goed je ei kwijt kunt mama van pepijn. dat je troost krijgt (dat zeker), en het steeds een beetje beter gaat. maar wat een klap heb je gehad zeg. hele dikke knuf en
Danyel krijgt ook een boompje (50 cm), maar ik laat de eer aan mijn moeder, die wilde dit zo graag. Ze is nu de versieringen allemaal zelf aan 't maken. Ik zal dan zelf nog een mooie schaal opmaken met een mini-kribje etc.
... ♥ ik mis je ♥
Oh, dan is dat windlichtjes-idee misschien ook wel wat voor jou. Heb het net op het speeltuinbankje geplaatst.quote:Op zaterdag 16 december 2006 12:11 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Wel brandt hier altijd een kaarsje voor ze.
Ik las wat je schreef (op het bankje) over wel/niet kerstversieringen. Ik heb hierover ook héél even getwijfeld, daarna bedacht ik me dat, aangezien Danyel voor mijn gevoel altijd bij me is, ik het dus wel gezellig moet maken voor hem. Die gedachte geeft troost.
... ♥ ik mis je ♥
