Ouders van Prachtige Engeltjes (3)

Wat fijn Bar!

En dat doel is heel belangrijk.
Komt ze weer met de wijsheden uit mijn lessen maar toevallig had ik dus zaterdag les over 'rouw' en daar kwam dit ook in naar voren. In eerste instantie is de eerste reactie vaak 'ik hoef niet meer, ik wil niet meer' totdat er bij het overgrote deel van de mensen de drang tot overleven onbewust toch sterker is en dan zoeken mensen kleine dingen waaraan ze zich kunnen optrekken om door te kunnen blijven gaan. Bij de een zijn dat de huisdieren, voor de ander is het werk, weer een heeft een hobby etc. etc. Die kleine dingen, gewoon dat 'toch maar doorgaan' is datgene dat er voor zorgt dat de tijd wel doortikt en je uiteindelijk een paar stappen verder komt in het proces.

Over de opmerking 'tijd heelt alle wonden' etc. etc. Nee. Tijd is geen middel voor genezing van deze wonden, zoals ik hierboven zei: de tijd tikt toch wel door, daarom lijkt het alsof het helpt, maar dat is niet zo. In die tijd die door tikt gaat degene die rouwt door dat hele proces van rouw. En dat is een actief iets. Rouwen moet je mee bezig zijn. Zitten wachten tot het over gaat zal iemand niet helpen. Het is bijna als met weeën, duik er maar in, ga er maar mee bezig. Wees maar boos, wees maar verdrietig etc. etc. Je moet er toch een keer door heen. Dat deel proberen over te slaan zal het proces eerder verstoren en daardoor bemoeilijken dan dat het zal helpen.

De docent had een hele mooie opmerking van een moeder die d'r kind verloren was, althans, dat vond ik. 5 jaar na het overlijden zei ze, 'ik heb het aanvaard als een vaststaand feit, maar ik zal het nooit accepteren, nooit!'

Ook zei deze vrouw 'Ik ben verder gegaan, het gebeuren heeft mijn leven verrijkt en verdiept, maar denk niet dat er ook maar 1 maand, week, dag, uur of seconde is dat niet een onderdeel van mij is. Het is er altijd en het zal er ook altijd blijven'.

Maar goed, voordat je van het punt van rauw verdriet op een punt kan komen waarop je door kan gaan met dit als onderdeel van je leven ipv dat het levensgroot midden op je pad staat... dat kost tijd... en heel veel verdriet en energie en pijn...

Ik vind je erg dapper dat je er gewoon toch mee bezig bent samen met de psych!
Want los van dit soort wijsheden en onderzoeken en uitkomsten daarvan blijft het gewoon hoe dan ook heel, heel erg kl*te.

Wat idioot dat je omgeving zo raar kan reageren Pluph... ik kan me niet voorstellen dat mensen niet snappen dat je gewoon soms echt nog geen zin hebt, of mss zelfs wel gewoon niet kan meedoen aan alle gezellige dingen. Tsjonge zeg.

Oh, Bar... wat ik nog vergat te zeggen. Een van de meest treffende dingen van de les zaterdag was de titel van een van de boeken die de docent geschreven heeft: "Wenen om het verloren ik".
Ik moest zo aan jou denken, dat je zegt dat je jezelf niet meer herkent etc.