OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Raar is dat toch hè, je hoort het bijna altijd wel, dat steun vaak uit een onverwachte hoek komt en juist daar vaar je het verwacht valt het stil...
Bar, dit is de bol.com beschrijving van dat boek:
Als iemand sterft, sterft er ook iets in de nabestaanden. Met het verlies wordt een stuk uit hun eigen identiteit weggescheurd. En dan breekt het gevecht los tussen verstand en gevoel. Nabestaanden beseffen wel dat ze verder moeten, maar willen soms eigenlijk niet verder zonder die ander. Sommigen storten zich op het werk en komen niet aan emotie toe. Anderen bijten zich vast in de pijn en slagen er niet in om hun plaats in het alledaagse leven te hervinden. Wenen om het verloren ik beschrijft hoe de rouwverwerking verloopt. Niet alleen aan de hand van uiterlijke gedragingen van rouwenden, zoals in veel andere publicaties. Dit boek geeft inzicht in de innerlijke dynamiek van de rouw, in de beleving van verdriet. Arthur Polspoel pleit voor het doorleven van al die verwarrende emoties. Door de pijn, schuldgevoelens en boosheid heen kan de rouwende, in een soms langdurig proces, zijn ingestorte leven weer opbouwen. De beschrijving van de rouw blijkt zowel voor hulpverleners als voor nabestaanden zeer herkenbaar te zijn.
Wenen om het verloren ik
- over verlies en rouwen
A.R.M. Polspoel
ISBN: 9080688398
Over dat 'doorleven van het verdriet'. Hij zei idd ook dat het volgens hem goed kan zijn voor het rouwproces om juist het verdriet af en toe aan te wakkeren. Ga er maar doorheen, voel het, onderga het etc. etc. Dat is eigenlijk de enige manier om uiteindelijk weer verder te kunnen. Het moet eerst tot in elke vezel in je lijf doordringen dat iets echt helemaal definitief is.
Hij heeft ook ooit eens gesproken bij een zelfhulpgroep voor ouders van kinderen die door zelfdoding om het leven waren gekomen. Het eerste wat hij daar zei 'Jullie voelen je schuldig hè? Mss is dat ook wel terecht. Jezelf schuldig voelen staat niet gelijk aan schuldig zijn, maar het kan best zo zijn dat jullie spijt hebben van bepaalde dingen die je wel of niet gedaan hebt tijdens iemands leven. Het is helemaal niet verkeerd je daar schuldig over te voelen, dat is eigenlijk heel logisch.'
Later hoorde hij van het overgrote deel van die groep dat ze daar zo opgelucht van waren. Eindelijk eens iemand die ze niet voorschreef wat ze nou wel of niet zouden moeten voelen maar die hun gevoel gewoon erkende.
Bar, dit is de bol.com beschrijving van dat boek:
Als iemand sterft, sterft er ook iets in de nabestaanden. Met het verlies wordt een stuk uit hun eigen identiteit weggescheurd. En dan breekt het gevecht los tussen verstand en gevoel. Nabestaanden beseffen wel dat ze verder moeten, maar willen soms eigenlijk niet verder zonder die ander. Sommigen storten zich op het werk en komen niet aan emotie toe. Anderen bijten zich vast in de pijn en slagen er niet in om hun plaats in het alledaagse leven te hervinden. Wenen om het verloren ik beschrijft hoe de rouwverwerking verloopt. Niet alleen aan de hand van uiterlijke gedragingen van rouwenden, zoals in veel andere publicaties. Dit boek geeft inzicht in de innerlijke dynamiek van de rouw, in de beleving van verdriet. Arthur Polspoel pleit voor het doorleven van al die verwarrende emoties. Door de pijn, schuldgevoelens en boosheid heen kan de rouwende, in een soms langdurig proces, zijn ingestorte leven weer opbouwen. De beschrijving van de rouw blijkt zowel voor hulpverleners als voor nabestaanden zeer herkenbaar te zijn.
Wenen om het verloren ik
- over verlies en rouwen
A.R.M. Polspoel
ISBN: 9080688398
Over dat 'doorleven van het verdriet'. Hij zei idd ook dat het volgens hem goed kan zijn voor het rouwproces om juist het verdriet af en toe aan te wakkeren. Ga er maar doorheen, voel het, onderga het etc. etc. Dat is eigenlijk de enige manier om uiteindelijk weer verder te kunnen. Het moet eerst tot in elke vezel in je lijf doordringen dat iets echt helemaal definitief is.
Hij heeft ook ooit eens gesproken bij een zelfhulpgroep voor ouders van kinderen die door zelfdoding om het leven waren gekomen. Het eerste wat hij daar zei 'Jullie voelen je schuldig hè? Mss is dat ook wel terecht. Jezelf schuldig voelen staat niet gelijk aan schuldig zijn, maar het kan best zo zijn dat jullie spijt hebben van bepaalde dingen die je wel of niet gedaan hebt tijdens iemands leven. Het is helemaal niet verkeerd je daar schuldig over te voelen, dat is eigenlijk heel logisch.'
Later hoorde hij van het overgrote deel van die groep dat ze daar zo opgelucht van waren. Eindelijk eens iemand die ze niet voorschreef wat ze nou wel of niet zouden moeten voelen maar die hun gevoel gewoon erkende.
***
Dank je wel BE is zal es kijken of ik hem kan vinden vanmiddag, lees tegenwoordig geregeld dat soort boeken, of boeken die er mee te makenhebben...
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
(ik heb nog een stukje toegevoegd)
Ik vond de dingen die hij zei heel zinnig klinken in ieder geval en ben heel blij met die les. Als uitvaartleider heb je meer te maken met de eerste schok dan echt de rouw, die begint vaak pas na de uitvaart, maar dit is wel hele waardevolle informatie om mee te nemen vond ik.
Ik vond de dingen die hij zei heel zinnig klinken in ieder geval en ben heel blij met die les. Als uitvaartleider heb je meer te maken met de eerste schok dan echt de rouw, die begint vaak pas na de uitvaart, maar dit is wel hele waardevolle informatie om mee te nemen vond ik.
***
Ik vind het ook erg interessant BE wat je allemaal schrijft.
Dat vind ik heel triest Bar. Dat helpt natuurlijk al helemaal niet. Jammer, en het zal ook vast heel moeilijk zijn om dat van je af te zetten, juist omdat je in deze tijd die arm om je heen zo goed kan gebruiken.
Wel fijn trouwens dat je dezelfde therapeut kunt houden, dat scheelt een heleboel. Ik hoop echt dat dat je er een beetje doorheen gaat trekken, zeker ook door deze maand heen met al die feestdagen. Begrijp ik nou goed dat je nog wel samen bent met Marco?
Dat vind ik heel triest Bar. Dat helpt natuurlijk al helemaal niet. Jammer, en het zal ook vast heel moeilijk zijn om dat van je af te zetten, juist omdat je in deze tijd die arm om je heen zo goed kan gebruiken.
Wel fijn trouwens dat je dezelfde therapeut kunt houden, dat scheelt een heleboel. Ik hoop echt dat dat je er een beetje doorheen gaat trekken, zeker ook door deze maand heen met al die feestdagen. Begrijp ik nou goed dat je nog wel samen bent met Marco?
jawel we zijn nog samen.
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Shitvraagquote:Op dinsdag 12 december 2006 19:01 schreef lady-wrb het volgende in een ander topic:
en phluph, hoe gaat het nou met jou? (en met je man natuurlijk)
Als ik zeg "goed" dan wek ik een verkeerde indruk. Maar echt slecht gaat het ook niet. Zo-zo dus.
Goede periodes, slechte of moeilijke momenten ertussen. Het gemis kunnen we niet veranderen, dus proberen we het leven zo aangenaam mogelijk te maken. We zitten nu nog met nasleep (huizen, advocaat) maar hopelijk zijn we daar begin volgend jaar allemaal vanaf.
Jeroen is weer aan 't werk op zijn oude stek. Tussen fijne collega's die destijds vanaf Danyel's geboorte alles hebben meegekregen en daardoor meer begrip hebben voor de situatie.
Ik werk part-time for the time being. Merkte dat ik de tijd niet goed kon vullen, dus heb een aantal dingen opgestart. Ben gestart met een cursus Spaans, a.s. donderdag mijn eerste tennisles en binnenkort ben ik officieel vrijwilliger voor Unicef * trots is*.
Ook wij hebben helaas negatieve ervaringen met mensen uit onze omgeving die maar niet lijken te willen begrijpen dat ons leven op zijn kop staat. Dat veroorzaakt extra kopzorgen, terwijl we juist op steun hadden gerekend. Gelukkig hebben we een beresterke relatie.
Al met al gaat het best redelijk, met zo nu en dan een zware dip. Als je me een paar dagen niet ziet posten, dan heb ik er één. Dus zo lang je me ziet posten, geen zorgen. Enne thanks for asking.
[ Bericht 0% gewijzigd door phluphy op 12-12-2006 19:49:55 ]
... ♥ ik mis je ♥
nou dat had ik dus al in de gaten. als jij een tijdje stil bent, dan maak ik me meteen zorgen.
begrijp ik nou goed dat jeroen weer aan het werk is in a.?
ik kijk nog steeds af en toe oop danyels site.
de laatste bladzij vind ik zo confronterend, zo hard, zo verdrietig.
eerst de trotse post over het nieuwe huis, de nieuwe kamers die speciaal voor jullie ventje ingericht zullen worden en dan pal er bovenop zijn overgang naar een ander leven.
begrijp ik nou goed dat jeroen weer aan het werk is in a.?
ik kijk nog steeds af en toe oop danyels site.
de laatste bladzij vind ik zo confronterend, zo hard, zo verdrietig.
eerst de trotse post over het nieuwe huis, de nieuwe kamers die speciaal voor jullie ventje ingericht zullen worden en dan pal er bovenop zijn overgang naar een ander leven.
Phluphy Het blijft "lastig"vind ik om die "fijne"middenweg te vormen
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Bar, die middenweg vinden is ook moeilijk. Je kan hem ook niet echt zoeken, het zijn meer de omstandigheden die dit tot stand brengen.
Misschien gebeurt het jou nu ook al wel, doordat je toch opeens qua werk in een betere situatie komt. Dat soort dingen zijn een stukje verbetering van je situatie. Of minder slecht, dus meer richting dat "midden".
Het geeft in elk geval weer een stukje moed.
lady-wrb, Jeroen werkte niet in A., maar in V., dat plaatje bij knooppunt V.-erbroek, bij die andere A (rnhem)
en daar werkt hij nu weer inderdaad.
Misschien gebeurt het jou nu ook al wel, doordat je toch opeens qua werk in een betere situatie komt. Dat soort dingen zijn een stukje verbetering van je situatie. Of minder slecht, dus meer richting dat "midden".
Het geeft in elk geval weer een stukje moed.
lady-wrb, Jeroen werkte niet in A., maar in V., dat plaatje bij knooppunt V.-erbroek, bij die andere A (rnhem)
en daar werkt hij nu weer inderdaad.
... ♥ ik mis je ♥
Oke na lang wikken en wegen en een duwtje in de goede richting van Bar, heb ik besloten mij tot mijn grote verdriet te melden in dit topic.
Ik ben niet nieuw, post af en toe al wat in OUD, maar heb een kloon aangemaakt omdat 'bekenden' ook op Fok zitten en die niet het fijne van mijn verdriet af hoeven te weten. Als jullie wel raden wie ik ben is dat niet erg maar stuur liever een PM dan het vol hier neer te zetten graag. Sorry dat ik onder mijn eigen naam niet eerder open kaart heb gespeeld maar nu is pas het moment gekomen voor mij om het er hier over te hebben.
In Maart 2005, bijna twee jaar alweer gaat hard, hebben mijn vriend en zoontje door gladheid een auto-ongeluk gehad en hebben het beiden helaas niet overleefd.
Mijn kleine moppie was op dat moment nog geen 13 maanden. Een week daarvoor net zijn eerste verjaardag gevierd. Blonde haartjes en blauwe oogjes. Bar's signature zou de mijne kunnen zijn.
Pepijn heet mijn moppie.
Pff was is dit moeilijk zeg. Hoewel sommigen het wel proberen wil ik er eigenlijk nooit over praten. Dit is echt een enorme stap, om het hier open en bloot neer te zetten maar het is goed om er over te leren praten en dan ongeneerd achter mijn scherm te kunnen huilen zonder dat iemand het ziet.
Ik laat het voor vanavond even hier bij.
Ik ben niet nieuw, post af en toe al wat in OUD, maar heb een kloon aangemaakt omdat 'bekenden' ook op Fok zitten en die niet het fijne van mijn verdriet af hoeven te weten. Als jullie wel raden wie ik ben is dat niet erg maar stuur liever een PM dan het vol hier neer te zetten graag. Sorry dat ik onder mijn eigen naam niet eerder open kaart heb gespeeld maar nu is pas het moment gekomen voor mij om het er hier over te hebben.
In Maart 2005, bijna twee jaar alweer gaat hard, hebben mijn vriend en zoontje door gladheid een auto-ongeluk gehad en hebben het beiden helaas niet overleefd.
Mijn kleine moppie was op dat moment nog geen 13 maanden. Een week daarvoor net zijn eerste verjaardag gevierd. Blonde haartjes en blauwe oogjes. Bar's signature zou de mijne kunnen zijn.
Pepijn heet mijn moppie.
Pff was is dit moeilijk zeg. Hoewel sommigen het wel proberen wil ik er eigenlijk nooit over praten. Dit is echt een enorme stap, om het hier open en bloot neer te zetten maar het is goed om er over te leren praten en dan ongeneerd achter mijn scherm te kunnen huilen zonder dat iemand het ziet.
Ik laat het voor vanavond even hier bij.
grá mo chroí
omdat ik dit zo ontzettend moedig van je vind
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Wat verschrikkelijk voor je zeg.... en wat goed dat je er hier over kan/durft te praten!
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Nou jeetje zeg, wat verdrietig dat je je zoontje en je vriend bent verloren door zo'n ongeluk waar je zelf zo machteloos over bent! Gewoon 2 geliefden in 1 klap kwijt! Het lijkt me vreselijk! Nee, nog veel erger!
Ik hoop dat het je goed doet om hier te posten over het overlijden van je 2 mannen!
Ik hoop dat het je goed doet om hier te posten over het overlijden van je 2 mannen!
Het voelt goed hè?
A je to!
A je to!
Wat een enorm verdriet, mama_van_Pepijn . Dit soort berichten zijn niet te bevatten. Ik vind het heel moedig dat je het neer hebt kunnen schrijven. Ik hoop dat het een beetje oplucht.
. Dit soort berichten zijn niet te bevatten. Ik vind het heel moedig dat je het neer hebt kunnen schrijven. Ik hoop dat het een beetje oplucht.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Wat verschrikkelijk dat je dit moet meemaken mama van Pepijn!!!
Ik hoop dat je hier je hart kunt luchten, de eerste stap is gezet, knap hoor!!!!
Ik hoop dat je hier je hart kunt luchten, de eerste stap is gezet, knap hoor!!!!
Het is niet jouw taak mij aardig te vinden, dat is mijn taak.
Hyves!
Hyves!
Lieve - Mama van Pepijn - ik las je verhaal met pijn in mijn hart maar tegelijkertijd met ontroering (ook jouw Verhaal Bar!!!!)
Het is niet te bevatten dat een mens überhaupt na zoveel pijn en tragiek nog door kan/wil leven.
Maar het blijkt maar weer....jullie zijn hardstikke sterk en moedig....ik heb heel erg veel respect voor jullie beiden.
Als ik het visualiseer, zo'n klein mannetje...wat zal je hem missen!!! En natuurlijk niet te vergeten zijn vader....
Heel veel kracht voor de toekomst!!! en veel mooie herinneringen in jullie hartje.
Het is niet te bevatten dat een mens überhaupt na zoveel pijn en tragiek nog door kan/wil leven.
Maar het blijkt maar weer....jullie zijn hardstikke sterk en moedig....ik heb heel erg veel respect voor jullie beiden.
Als ik het visualiseer, zo'n klein mannetje...wat zal je hem missen!!! En natuurlijk niet te vergeten zijn vader....
Heel veel kracht voor de toekomst!!! en veel mooie herinneringen in jullie hartje.
Pepper, Bar, Moussy, Phluph, jullie moesten eens weten hoe vaak ik aan jullie denk. Dagelijks. En lieve mama van pepijn, wat afschuwelijk is dat wat jou is overkomen, pas twee jaar geleden. Het zal je weinig helpen dat ik je berichtje met tranen lees.
Voor jullie allemaal: ik heb enorme bewondering voor de manier waarop jullie je gevoelens hier met ons delen. Ik heb het al eerder gezegd, maar ik dwing mezelf als tegenprestatie regelmatig zoveel mogelijk in te leven in jullie verdriet, wanhoop, pijn. Alsof ik een héél héél klein beetje daarvan op me zou kunnen nemen, ook al weet ik dat dat onmogelijk is. Het onbegrip van familie en vrienden lijkt me zo ontzettend moeilijk. Dat mensen denken dat je er na een paar maanden wel overheen moeten zijn. De opmerking van moussy zal me altijd bijblijven, ruim een jaar na de dood van Mink "tegenwoordig denk ik een soms paar seconden níet aan hem". Je raakt zoiets toch nooit meer kwijt?
Dat maakt dit topic ook zo belangrijk. Dat je als buitenstaander beseft hoe belangrijk het is dat je je blijft inleven, dat je blijft begrijpen, compassie blijft hebben en vooral blíjft reiken naar mensen die zo'n groot verlies hebben geleden "ik weet niet wát ik moet zeggen, maar ik zeg liever iets dan niets". Er brandt in mijn hart constant een kaarsje voor jullie...
Voor jullie allemaal: ik heb enorme bewondering voor de manier waarop jullie je gevoelens hier met ons delen. Ik heb het al eerder gezegd, maar ik dwing mezelf als tegenprestatie regelmatig zoveel mogelijk in te leven in jullie verdriet, wanhoop, pijn. Alsof ik een héél héél klein beetje daarvan op me zou kunnen nemen, ook al weet ik dat dat onmogelijk is. Het onbegrip van familie en vrienden lijkt me zo ontzettend moeilijk. Dat mensen denken dat je er na een paar maanden wel overheen moeten zijn. De opmerking van moussy zal me altijd bijblijven, ruim een jaar na de dood van Mink "tegenwoordig denk ik een soms paar seconden níet aan hem". Je raakt zoiets toch nooit meer kwijt?
Dat maakt dit topic ook zo belangrijk. Dat je als buitenstaander beseft hoe belangrijk het is dat je je blijft inleven, dat je blijft begrijpen, compassie blijft hebben en vooral blíjft reiken naar mensen die zo'n groot verlies hebben geleden "ik weet niet wát ik moet zeggen, maar ik zeg liever iets dan niets". Er brandt in mijn hart constant een kaarsje voor jullie...
mooi he, alles
Lieve mama_van_pepijn, wat dapper dat je hier gepost hebt en wat een vreselijk verdriet draag jij met je mee...
***
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Lieve mama van Pepijn, wat een verdriet is jou overkomen, de twee liefste mensen die je hebt zomaar ineens te moeten missen Ik heb bewondering voor de stap die je hebt durven zetten door je hier te melden Ik hoop dat je hier wat steun kunt vinden. Al bijna twee jaar, pas bijna twee jaar... Heel veel sterkte!
Ik heb bewondering voor de stap die je hebt durven zetten door je hier te melden
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
lieve mama van pepijn, wat afschuwelijk. niet alleen je kind maar ook je man op een gruwelijke manier kwijt.
hoe heb je het gered tot nu toe? ik zou gek worden als ik de belangrijkste mensen uit mijn leven zou moeten missen.
hoe heb je het gered tot nu toe? ik zou gek worden als ik de belangrijkste mensen uit mijn leven zou moeten missen.
Mama_van_Pepijn, wat vreselijk verdrietig
Oops! Did I just roll my eyes out loud?
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
♥ Huisje, boompje, fietstas ♥
♥ There is no way to happiness, happiness is the way ♥
mama van Pepijn, ik vind het ontzettend moedig dat je de stap hebt genomen om het hier te vertellen, ik hoop dat het je ook helpt bij je verdriet, want jeetje wat een verlies!
Een knuffel vanuit hier
Een knuffel vanuit hier
mama_van_pepijn, wat vreselijk verdrietig.
ik denk dat niet te bevatten is voor ons hoe groot het verdriet moet zijn als je je kind en je vriend door een stom auto-ongeluk moet verliezen
ik denk dat niet te bevatten is voor ons hoe groot het verdriet moet zijn als je je kind en je vriend door een stom auto-ongeluk moet verliezen
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
lieve mama van pepijn... wat een stap om hier te schrijven, en een stap die je liever niet had willen nemen. Ik hoop dat het je gaat helpen om hier te schrijven.
Pas 2 jaar geleden, 2 mannen die opeens uit je leven worden weggerukt.
Wat ET zegt... niet te bevatten... een nachtmerrie.
Pas 2 jaar geleden, 2 mannen die opeens uit je leven worden weggerukt.
Wat ET zegt... niet te bevatten... een nachtmerrie.
Lieve mamma van Pepijn, wat knap van je om de eerste stap te zetten!
Wat lijkt het me moeilijk om je 2 liefdes zo ineens kwijt te zijn...
Dikke ook van mij...
En natuurlijk ook eentje voor Pepper, Bar, Moussy en Pluph
Wat lijkt het me moeilijk om je 2 liefdes zo ineens kwijt te zijn...
Dikke ook van mij...
En natuurlijk ook eentje voor Pepper, Bar, Moussy en Pluph
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Mama van Pepijn, liever had ik je niet "welkom" geheten in dit topic. Wat vreselijk, wat jou is overkomen.
Dubbel verlies, dus geen steun van je partner, en ook geen troost van je kind. Wat een ongelooflijke nachtmerrie.
Ik vraag me af hoe je je op de been houdt / hebt gehouden. Blijkbaar stond je er qua verwerking vrijwel alleen voor. Ik hoop dan ook dat wij, ook al zijn we vreemden, tot enig steun kunnen zijn. Een lezend oog vind je hier in elk geval altijd.
Heel veel sterkte.
Dubbel verlies, dus geen steun van je partner, en ook geen troost van je kind. Wat een ongelooflijke nachtmerrie.
Ik vraag me af hoe je je op de been houdt / hebt gehouden. Blijkbaar stond je er qua verwerking vrijwel alleen voor. Ik hoop dan ook dat wij, ook al zijn we vreemden, tot enig steun kunnen zijn. Een lezend oog vind je hier in elk geval altijd.
Heel veel sterkte.
... ♥ ik mis je ♥
Jeetje moeder van Pepijn, wat een nachtmerrie zeg
Paul en ik hadden het er van de week nog over, wat nou als je je hele familie verliest door een auto ongeluk of iets dergelijks. Nou beiden zouden we dan niet meer verder willen. Tja dat zeg je nu natuurlijk, maar wat als het echt zou gebeuren. Dan ligt toch je hele wereldje aan diggels. En dan lees ik dat het jou is overkomen Moeder van Pepijn. Tjonge meid, hoe heb jij je er doorgevochten. Echt afschuwelijk, krijg er helemaal de rillingen van.
Paul en ik hadden het er van de week nog over, wat nou als je je hele familie verliest door een auto ongeluk of iets dergelijks. Nou beiden zouden we dan niet meer verder willen. Tja dat zeg je nu natuurlijk, maar wat als het echt zou gebeuren. Dan ligt toch je hele wereldje aan diggels. En dan lees ik dat het jou is overkomen Moeder van Pepijn. Tjonge meid, hoe heb jij je er doorgevochten. Echt afschuwelijk, krijg er helemaal de rillingen van.
Kei en kei hard is het leven soms, en probeer dan maar eens jezelf te dwingen om verder te gaan,quote:Op woensdag 13 december 2006 23:05 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Pff was is dit moeilijk zeg. Hoewel sommigen het wel proberen wil ik er eigenlijk nooit over praten. Dit is echt een enorme stap, om het hier open en bloot neer te zetten maar het is goed om er over te leren praten en dan ongeneerd achter mijn scherm te kunnen huilen zonder dat iemand het ziet.
Ik laat het voor vanavond even hier bij.
In situaties als alleen je kindje verliezen of alleen een partner, kun je in de meeste gevallen, elkaar nog helpen om echt verder te gaan, er proberen samen over te praten.
Maar jij komt gewoon telkens in een leeg huis, je stapte in een leeg bed, zat alleen aan de eettafel, alleen op de bank...
Volgens mij (denk ik dan) word je knettergek, komen muren op je af.
Ik zou niet weten wat ik andersom in jou situatie gedaan zou hebben om het te overleven.
Heb al eens tegen een vriend van me gezegd, dit is zo erg en zo bikkelhard, moet er niet aan denken dat ik dit nog een keer mee moet maken...
Dan kun je mij hier ook begraven, dat trek ik niet meer.
Het houd mij dan ook erg tegen om aan kinderen te denken.
Mama_van_Peppijn:
Praat, gil, lach, vloek en doe maar lekker je ding hier en ik hoop van harte dat je je hier op de een of andere mannier je troost en je uitlaatklep kunt vinden
En ook jij bent sterk en moedig, dat je het hier nu neer hebt weten te zetten
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Dank jullie wel allemaal voor de lieve reacties.
Ik zag een paar keer de vraag voor bij komen hoe ik me er doorgevochten heb. Niet, is mijn eerste reactie.
Tuurlijk ik ben hier nog steeds, dat is iets, maar gevochten heb ik niet. Ik leef van dag tot dag. Laat elke dag op me afkomen en zie wel wat het me brengt. 's Avonds stap ik m'n bed in en denk 'weer een dag voorbij'.
Bij nader inzien, misschien heb ik toch wel enige moeite gedaan om te overleven. Ik ben AD gaan slikken en ben in gaan zien dat ik wel degelijk gemist zou worden door mensen als ik er niet meer zou zijn.
Echte plannen maken om uit het leven te stappen doe ik niet meer, maar er zijn zat dagen dat ik wakker word met de gedachte 'screw the world'. In het weekend geef ik hier ook helemaal aan toe en blijf de hele dag in bed hangen. Het lukt me te weinig om mezelf een schop onder m'n kont te geven en naar buiten te gaan waardoor ik wel enigszins in een cirkeltje van down zijn blijven zitten.
Verder doe ik ook aan hevige ontkenning. Geen foto's aan de muur en zo want dan word ik er aan herinnerd, nu kan ik het vooral diep weg stoppen. Uiteraard komt het er 1x in de zoveel tijd wel uit en bijt het me dan flink in de staart en driedubbel zo hard ook nog.
Het hier neerzetten dwingt mij min of meer er meer bezig te doen en poe dat was ik vandaag op het werk ook wel maar ik denk dat het op de lange duur een positief effect gaat hebben en daar hou ik mij aan vast.
En het gekke is dat hoewel ik het er zelf eigenlijk helemaal niet over wil hebben, ik wel behoorlijk beledigd kan zijn dat mensen er gewoon niet naar vragen. Dat ik er niet over praat, betekend niet dat ik er niet aan denk en zou het fijn vinden als blijkt dat een ander er ook soms nog wel eens aan denkt. Maar misschien dat mijn houding mensen afschrikt om Pepijn zijn naam te noemen.
En wat mijn nog wel het meest kwaad maakt is dat mensen compleet aan mijn status als mama voorbij gaan. Als je ergens heen gaat waar allemaal mama's en kindjes zijn en jij komt er aan zonder kindje kijken ze je echt aan alsof je een alien bent. Ik wil dan wel schreeuwen 'ik ben ook een mama'. Je kan ook een mama zijn zonder kindje. Al krijg ik nooit meer een kindje, ik ben wel een MAMA.
Ik zag een paar keer de vraag voor bij komen hoe ik me er doorgevochten heb. Niet, is mijn eerste reactie.
Tuurlijk ik ben hier nog steeds, dat is iets, maar gevochten heb ik niet. Ik leef van dag tot dag. Laat elke dag op me afkomen en zie wel wat het me brengt. 's Avonds stap ik m'n bed in en denk 'weer een dag voorbij'.
Bij nader inzien, misschien heb ik toch wel enige moeite gedaan om te overleven. Ik ben AD gaan slikken en ben in gaan zien dat ik wel degelijk gemist zou worden door mensen als ik er niet meer zou zijn.
Echte plannen maken om uit het leven te stappen doe ik niet meer, maar er zijn zat dagen dat ik wakker word met de gedachte 'screw the world'. In het weekend geef ik hier ook helemaal aan toe en blijf de hele dag in bed hangen. Het lukt me te weinig om mezelf een schop onder m'n kont te geven en naar buiten te gaan waardoor ik wel enigszins in een cirkeltje van down zijn blijven zitten.
Verder doe ik ook aan hevige ontkenning. Geen foto's aan de muur en zo want dan word ik er aan herinnerd, nu kan ik het vooral diep weg stoppen. Uiteraard komt het er 1x in de zoveel tijd wel uit en bijt het me dan flink in de staart en driedubbel zo hard ook nog.
Het hier neerzetten dwingt mij min of meer er meer bezig te doen en poe dat was ik vandaag op het werk ook wel maar ik denk dat het op de lange duur een positief effect gaat hebben en daar hou ik mij aan vast.
En het gekke is dat hoewel ik het er zelf eigenlijk helemaal niet over wil hebben, ik wel behoorlijk beledigd kan zijn dat mensen er gewoon niet naar vragen. Dat ik er niet over praat, betekend niet dat ik er niet aan denk en zou het fijn vinden als blijkt dat een ander er ook soms nog wel eens aan denkt. Maar misschien dat mijn houding mensen afschrikt om Pepijn zijn naam te noemen.
En wat mijn nog wel het meest kwaad maakt is dat mensen compleet aan mijn status als mama voorbij gaan. Als je ergens heen gaat waar allemaal mama's en kindjes zijn en jij komt er aan zonder kindje kijken ze je echt aan alsof je een alien bent. Ik wil dan wel schreeuwen 'ik ben ook een mama'. Je kan ook een mama zijn zonder kindje. Al krijg ik nooit meer een kindje, ik ben wel een MAMA.
grá mo chroí
Tjonge mama van pepijn, wat een stap ben jij aan het nemen. Wat dapper dat je hier je verhaal neerzet en wat lief ook van je dat je dit doet in dat andere topic. Het lijkt me ook heel dubbel dat je niet erover wil praten maar toch getroost wil worden...Maar ja, om getroost te kunnen worden moet je je verdriet laten zien en dat is zo groot, dat kan toch niet Nogmaals goed dat je begint te praten
Voor die andere meiden hier, ik moet steeds zoveel aan jullie denken en kan soms wel huilen als ik jullie verdriet hier zie. Waarom maken ze het ook nog eens moeilijker voor jullie? Het is oneerlijk!
Voor die andere meiden hier, ik moet steeds zoveel aan jullie denken en kan soms wel huilen als ik jullie verdriet hier zie. Waarom maken ze het ook nog eens moeilijker voor jullie? Het is oneerlijk!
Lekker douchen!
Rewimo
Nederduitse/Mevrouw qltel
Je zult altijd Pepijns mama zijn en blijven. Hij zit in je hart. Alleen kunnen anderen (die dat niet weten) niet zien dat je zijn mama bent Dat letterlijke doodzwijgen lijkt me echt heel erg. Daar hadden we het van de week hier ook al over. Dikke voor jou!
Most people don't listen with the intention to understand, they listen with the intention to reply.
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
<a href="http://bijenzonderzorgen.nl/" target="_blank" rel="nofollow">http://bijenzonderzorgen.nl/</a> beslist geen BIJ-zaak!
Wat ik me afvraag, mama van Pepijn, praat je er echt nooit over, ook niet met jouw ouders, of je schoonouders? Dat lijkt me echt niet goed joh. Niet dat ik het afkeur, het lijkt me alleen niet "gezond" voor je geest. Waarschijnlijk besef je dat zelf ook wel, maar wil of kan je niet anders. Ik wil er eigenlijk alleen mee zeggen dat ik dat echt zwaar klote voor je vindt.
Het maakt me ook heel verdrietig, dat je je herinneringen wegstopt. Ik snap dat wel, soms is het gewoon ondraaglijk. Het is kiezen tussen twee kwaden. Er is ook eigenlijk geen oplossing voor je probleem, het probleem is te groot.
"Leven met de dag" is denk ik de beste manier van overleven, dat werkt voor ons nog steeds ook het beste.
Ik hoop echt heel erg dat er voor jouw snel wat verbeteringen komen, al zijn het maar hele kleintjes. Want in een situatie als de jouwe zijn alle kleine beetjes welkom.
Nogmaals veel sterkte!
Het maakt me ook heel verdrietig, dat je je herinneringen wegstopt. Ik snap dat wel, soms is het gewoon ondraaglijk. Het is kiezen tussen twee kwaden. Er is ook eigenlijk geen oplossing voor je probleem, het probleem is te groot.
"Leven met de dag" is denk ik de beste manier van overleven, dat werkt voor ons nog steeds ook het beste.
Ik hoop echt heel erg dat er voor jouw snel wat verbeteringen komen, al zijn het maar hele kleintjes. Want in een situatie als de jouwe zijn alle kleine beetjes welkom.
Nogmaals veel sterkte!
... ♥ ik mis je ♥
Met mijn ouders wel hoor pluhphy, maar alleen als ik het aangeef. Hoewel ze wel Pepijn noemen als ze door iets aan 'm moesten denken bijvoorbeeld. Dan hoeven we het er verder niet over te hebben ofzo maar hij is wel genoemd en dat geeft me troost. Wetende dat zij er ook nog dagelijks mee bezig zijn en dat mijn moppie daardoor nooit vergeten zal worden.
Mijn schoonouders zie ik nooit meer. Ik mail heel soms nog met ze.
Jij ook heel veel sterkte. Ik heb de beginpagina van je site gelezen. Verder ben ik nog niet gekomen
Mijn schoonouders zie ik nooit meer. Ik mail heel soms nog met ze.
Jij ook heel veel sterkte. Ik heb de beginpagina van je site gelezen. Verder ben ik nog niet gekomen
grá mo chroí
Owww, je moet / hoeft dat toch ook niet allemaal te lezen. Voel je in elk geval niet verplicht, het is helaas zo dat je er niet echt vrolijk van wordt. Dat klinkt een beetje negatief t.o.v. Danyel*, maar is natuurlijk niet zo bedoeld.quote:Op donderdag 14 december 2006 21:07 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Met mijn ouders wel hoor pluhphy, maar alleen als ik het aangeef. Hoewel ze wel Pepijn noemen als ze door iets aan 'm moesten denken bijvoorbeeld. Dan hoeven we het er verder niet over te hebben ofzo maar hij is wel genoemd en dat geeft me troost. Wetende dat zij er ook nog dagelijks mee bezig zijn en dat mijn moppie daardoor nooit vergeten zal worden.
Mijn schoonouders zie ik nooit meer. Ik mail heel soms nog met ze.
Jij ook heel veel sterkte. Ik heb de beginpagina van je site gelezen. Verder ben ik nog niet gekomen
Ik vind het ook fijn als mensen over Danyel* praten, om precies dezelfde reden.
"Lest we forget" (Opdat wij niet vergeten).
... ♥ ik mis je ♥
Moeder van Pepijn, zo te lezen was de drempel dus wel enorm voor jouw om er mee naar buiten te komen. Dan hoop ik echt dat je hier wat aan hebt. Weer een kleine stap vooruit voor jouw
Lieve Thijs...
Morgen komt mama even een kleine kerstboom brengen met sneeuw
dan heb je weer wat nieuws bij je staan.
Mama was vanmiddag bij Jordy en heeft Jordy een beetje op eigen mannier voorgelezen uit de teletubbies.
Ging over TinkyWinky en zijn tas, en bloemen, de konijntjes en een step en de hoed.
Moest toen even aan je denken, jij was ook dol op de teletubbies, je werd altijd helemaal vrolijk en blij en ging dan heel lief tv kijken.
Jochie al deze momenten mis ik toch zo, en ik ben daarin niet de enige je papa mist die ook, hij word nog treurig als je niet samen met mij voor het raam staat, of samen met dino voor het traphekje op papa wachten.
Zo mis ik je smorgens ook zo erg, ik merk dat ik soms nog steeds je pap wil gaan maken, en het doet mij heel veel verdriet als ik dan merk dat ik het niet meer hoef te maken, omdat oma me voor is geweest.
Lieve Thijs morgen ben ik weer even dicht bij je en neem ik een kerstboompje voor je mee en opa en oma.
xxx mama mist je knul
Morgen komt mama even een kleine kerstboom brengen met sneeuw
dan heb je weer wat nieuws bij je staan.
Mama was vanmiddag bij Jordy en heeft Jordy een beetje op eigen mannier voorgelezen uit de teletubbies.
Ging over TinkyWinky en zijn tas, en bloemen, de konijntjes en een step en de hoed.
Moest toen even aan je denken, jij was ook dol op de teletubbies, je werd altijd helemaal vrolijk en blij en ging dan heel lief tv kijken.
Jochie al deze momenten mis ik toch zo, en ik ben daarin niet de enige je papa mist die ook, hij word nog treurig als je niet samen met mij voor het raam staat, of samen met dino voor het traphekje op papa wachten.
Zo mis ik je smorgens ook zo erg, ik merk dat ik soms nog steeds je pap wil gaan maken, en het doet mij heel veel verdriet als ik dan merk dat ik het niet meer hoef te maken, omdat oma me voor is geweest.
Lieve Thijs morgen ben ik weer even dicht bij je en neem ik een kerstboompje voor je mee en opa en oma.
xxx mama mist je knul
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Een boompje voor Thijs wat mooi Bar!
Zoveel herinneringen en zoveel gemis.....
Jordy en ik hebben iig erg genoten van je gezelschap vandaag, een dikke
wat mooi Bar! Zoveel herinneringen en zoveel gemis.....
Jordy en ik hebben iig erg genoten van je gezelschap vandaag, een dikke
Weet nou niet wat ik je moet wensen vandaag Bar, nou je vandaag dat kerstboompje neer gaat zetten. Ik hoop in ieder geval dat Thijs het een pracht boompje vindt
Lieve Bar, wat goed dat je zo'n boodschap aan Thijs hier gewoon neerzet.
En je idee van een boompje vind ik erg mooi.
Ik ga vandaag ook maar eens op bezoek bij Pepijn en William. Ik ga eigenlijk te weinig. Wel brandt hier altijd een kaarsje voor ze.
En je idee van een boompje vind ik erg mooi.
Ik ga vandaag ook maar eens op bezoek bij Pepijn en William. Ik ga eigenlijk te weinig. Wel brandt hier altijd een kaarsje voor ze.
grá mo chroí
Lieve mamma_van_pepijn, er bestaat niet zoiets als teveel of te weinig gaan. De een heeft nu eenmaal meer met de plek waar iemand begraven is dan een ander, niet? Jij hebt een andere manier van ermee om gaan, jij hebt jouw kaarsje. En zelfs als je niks "uiterlijks" hebt (waarmee ik niet wil zeggen dat het "uiterlijke schijn" is, want zo bedoel ik het echt niet!), maar alleen in je hoofd of hart met hen bezig bent, is dat ook genoeg. Of het nu bewust of onbewust is.quote:Op zaterdag 16 december 2006 12:11 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Lieve Bar, wat goed dat je zo'n boodschap aan Thijs hier gewoon neerzet.
En je idee van een boompje vind ik erg mooi.
Ik ga vandaag ook maar eens op bezoek bij Pepijn en William. Ik ga eigenlijk te weinig. Wel brandt hier altijd een kaarsje voor ze.
oef wat een verhaal
ik hoop dat je hier goed je ei kwijt kunt mama van pepijn. dat je troost krijgt (dat zeker), en het steeds een beetje beter gaat. maar wat een klap heb je gehad zeg. hele dikke knuf en
ik hoop dat je hier goed je ei kwijt kunt mama van pepijn. dat je troost krijgt (dat zeker), en het steeds een beetje beter gaat. maar wat een klap heb je gehad zeg. hele dikke knuf en
Danyel krijgt ook een boompje (50 cm), maar ik laat de eer aan mijn moeder, die wilde dit zo graag. Ze is nu de versieringen allemaal zelf aan 't maken. Ik zal dan zelf nog een mooie schaal opmaken met een mini-kribje etc.
... ♥ ik mis je ♥
Oh, dan is dat windlichtjes-idee misschien ook wel wat voor jou. Heb het net op het speeltuinbankje geplaatst.quote:Op zaterdag 16 december 2006 12:11 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Wel brandt hier altijd een kaarsje voor ze.
Ik las wat je schreef (op het bankje) over wel/niet kerstversieringen. Ik heb hierover ook héél even getwijfeld, daarna bedacht ik me dat, aangezien Danyel voor mijn gevoel altijd bij me is, ik het dus wel gezellig moet maken voor hem. Die gedachte geeft troost.
... ♥ ik mis je ♥
