Hoe gaat het nu met de moeders deel 29

Hier gaat het redelijk. Ben vaak moe, slaap slecht. Komt ws mede door medicijnen.
Ben wel ietsjes vrolijker. En heb de intake bij maatschappelijk werk gehad.
Ze denkt dat het deels hormonaal is. Volgende week weer een gesprek, dan krijg ik te horen of ze kunnen helpen.

Dank je wel Dutchie
De laatste gaat het niet worden, maar hopelijk wel een met een beter resultaat als de vorige keer.

Sterkte ermee Ingrid, dat slecht slapen en moe zijn herken ik.
Spannend, maar wel een goed gevoel erbij gehad Ingrid?

Ik had door de anti-deprèsiva's aldoor dorst en was uber emotioneel

Fijn dat het in ieder geval allemaal op de rails gezet is Ingrid

Zo blij als ik was om te stoppen met werken, zo sip voel ik me nu.
Niet om het stoppen, ik vind het juist heerlijk om niet meer daar naar toe te hoeven en om er helemaal te zijn voor Ronja.
Maar om de een of andere reden voel ik me zo falen nu. Waarom weet ik niet. Elke keer als het er over gaat hoe duur iets wel niet is, dan voel ik me zo schuldig omdat ik gestopt ben met werken en we het daardoor best een stukje krapper zullen krijgen.Ik voel me een profiteur die lekker thuis zit terwijl haar man werkt. Terwijl ik het hartstikke druk heb met Ronja en eigenlijk practisch niets voor me zelf kan doen.
Het zal de vermoeidheid gecombineerd met het slechter wordende weer wel zijn, ik weet het niet.
Ik ben op dit moment vooral alleen maar mama. Vioel me niet aantrekkelijk, niet uitgerust en niet on top of things. Ik zorg de hele dag maar wie zorgt er voo rmij? En dat is onzin want mijn vriend zorgt voor mijl. Heel goed. Financieel en practisch. maar toch voelt het eenzaam...

Jij hebt het toch ook hardstikke druk thuis? Lijkt me wel fijn voor je man ook als jij meer doet.
Er zijn ook andere manieren toch om onder de mensen te komen? Hier heb je ouderkamers waar moeders (nooit vaders) met baby's en jonge kinderen heen gaan voor contact. Sommigen zijn er zelfs vrijwilliger. En wie weet ga je over een tijdje toch werken?

Ik baal zo van mezelf en de hormonen. Ik wilde een afspraak bij de dokter voor mogelijke spruw en de assistente (???) heeft me weer weten af te schepen. Als ik nu kritiek heb, of ergens tegen in, kan ik dat niet meer op een handige manier. Dus doe ik het zo min mogelijk om problemen te vermijden in de hoop dat de hormonen weggaan. 'Vroeger' vond ik het zelfs leuk om te discussieren tijdens cursussen en rollenspelen enzo. Nu heb ik alleen uitersten, of niks zeggen, op het verschrikkelijk onhandig aanpakken.

YPPY, dat gaat over hoor niet vergeten dat je nog 9 maanden hebt om al die hormonen enzo kwijt te raken.
Waarom vraag je niet gewoon een afspraak bij de huisarts en zeg je niet tegen de assistent waar het overgaat. In principeis het niet aan hun om te beoordelen of je wel of niet een afspraak nodig hebt.
Hier ook zo'n assistent hoor en tegenwoordig zeg ik gewoon dat ik een afspraak wil en de reden wel met de arts bespreek.

Owlet, natuurlijk voelt het als falen. Want het 'ideaalplaatje' zoals je dat mss voor ogen had voordat Ronja geboren was is nu heel anders. Dus geen perfecte moeder die met gemak alle 100.000 ballen tegelijkertijd in de lucht weet te houden. Maar de realiteit is, dat geen enkele moeder dat kan. (Of ik ben ze gewoonweg nog niet tegengekomen) In ieder geval niet meer op de manier zoals t was toen Ronja (of Jonne en Romme) nog niet geboren was. De energie die je hebt moet nu over nog meer dingen uitgespreid worden.
Kiezen voor de beste optie voor JOUzelf is de beste keuze die je kunt maken. Er is toch ook maar een weg, en dat is jullie eigen weg!
(Wel -libelletipmodus- mss verstandig om eens goed met je lief te bespreken hoe jullie omgaan met de emotionele kant rondom de financien. Dus ook met uitgaven die je eens voor jezelf wilt doen! -/libelletipmodus-)

Mss zijn er wel heel andere mogelijkheden om je horizon op dit moment te verbreden. Zodat je meer bent dan 'mama van'. En mss is het gewoon nu de periode van Ronja en is het al gemakkelijker wanneer je dat gewoonweg maar accepteert. (Heb je nu de tijd om die echte leuke baan te zoeken wanneer je dat zou willen)


Leuk he Yppy, die stomme hormonen Hier ook iemand die niet kan wachten totdat ze mijn lijf uit zijn. (Nou ja, de extra hoeveelheid dan )
Goed idee van Githa trouwens. Gewoon niet zeggen hoe of wat.

Met deze mama gaat het eigenlijk helemaal super. Was het niet weg kunnen een beetje zat (geen rijbewijs) maar vanmiddag kan ik mijn nieuwe fietskar ophalen Kan ik eindlijk ook eens lekker naar mijn moeder op de fiets, of gewoon bij anderen op bezoek. Heb er nu al zin in En morgen gaan we naar de jonge gezinnenbeurs, daar heb ik ook helemaal zin in
Vind het zelfs niet erg dat het van dat donkere weer is terwijl ik normaal helemaal in een depressie schiet als het een dag regent, maar nu we Mika hebben maakt het me allemaal niks meer uit. Denkd at de hormonen hier juist goed werk leveren

Owlet

Ik herken het wel een beetje, vooral qua geld. Heb ongeveer 20 jaar zelf geld in het laadje gebracht en af en toe overvalt het me ineens nu: oh jees, ik heb geen eigen geld meer. Wat totale onzin is, ten eerste hebben we altijd gespaard en ten tweede ging alles al jaren op de grote hoop. Maar toch durfde ik ineens van de week zomaar niet een truitje (van 15 euro nota bene) te kopen. Sneu he

Is vrijwilligerswerk waar je met Ronja naar toe kan niet iets voor jou of ben je er nog niet aan toe? Ik deed dat gelukkig al jaren en nu gaat dat moeiteloos door, dus ik ben wat dat betreft niet in een gat gevallen. Sterkte hoor en je komt er vast wél uit, dat weet ik zeker.

Oh en je doet iets heel belangrijks he, bij je dochter zijn

Hier nog zo'n mama die het moeilijk vind om het geld van haar man uit te geven... Heb het gevoel dat ik hem om toestemming moet vragen ofzo. idd eerdaags maar eens over praten.
Ikhad gisteren een sollicitatie en ben er nu wel achter datik toch niet terug wil in de kinderopvang, het idee dat ik daar weerzou werken roept al een berg stress op. Ik ga dus op zoek naar een simpel baantje bij de hema oid, Ook maar weer eens bij een uitzendbureau langs.

Owlet, ik ben het met Nebelung eens, je doet iets heel belangrijks je bent er helemaal voor Ronja!

Inkomen is niet gelijk aan familiebudget. Uitgeven (als in verantwoord uitgeven, boodschappen doen, verzekeringen betalen) en budgetbeheer zijn er ook een belangrijk onderdeel van. Onderschat dat (en jezelf) niet he!

Wel fijn dat je daar zo achter bent gekomen Jelief, is die sollicitatie niet helemaal voor niks geweest, naar jezelf luisteren is gewoon erg belangrijk.

idd Githa, ik heb nogal de neiging om aan mijzelf voorbij te gaan...
Wat ik nu wel heel moeilijk vind is de balans tussen zorgen voor Emma en zorgen voor mijzelf... Maar na een jaar gaat het al best aardig. (had ik al gezegd dat mijn meisje een geweldig leuke dreumes is en dat ik heel blij ben dat IK haar MAMA ben?!)
_{ow en Githa er gaat bijna geen week voorbij dat ik niet glimlach als Emma de slaapzak van Jordy aan heeft}

Vergeet niet de huisvrouwen-korting aan te vragen

Jelief, die glimlach zal vast niet door de slaapzak vanJordy komen, maar door het mooie kindje dat erin zit

Ik heb geen tijd om een uitgebreide post te schrijven maar jullie opbeurende woorden doen me heel erg veel goed.

Moonah, hoe gaat het met jou en met Thies?

Owlet, kan het zo goed voorstellen je gevoel, maar je hebt voor jezelf en je dochter gekozen, heel goed!!


Linda 87nog iets, hoe is het met jou? Al even niet gezien op Fok?

Kom ik net thuis ligt er een pakketje van de hm in de bus. Dus ik open hem en blijken er 3 zwangerschapshirtjes in te zitten die ik gelijk bestelt heb toen ik een positieve test had. Was de bestelling helemaal vergeten.

Faja

Oh faja....

Jaaa, aan Linda en Eva moest ik ook al denken. (Maar wilde niet meteen zo dwingend een heel rijtje bijna 'ter verantwoording' roepen. Meer gewoon willen weten enzo... )

ik had er ook heel veel moeite mee, om heel de dag thuis te zitten. Bij mij was het meer zoiets van ik wil meer als alleen maar mama zijn. Nu ik om de 2 weken vrijwilligers werk doe, en met een vriendin regelmatig leuke dingen doe met de kids valt het me helemaal mee. En schuldgevoel heb ik ook niet meer, als mannetje thuis komt, staat zijn bordje eten klaar, is het huis aan kant, en in het weekend hoeft ie alleen maar te strijken en te klussen. En financieel tja, is ietsjes minder, maar dat spaen we ook weer uit door geen opvang te hoeven regelen/betalen.

quote:

Op woensdag 1 november 2006 20:50 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Sterkte ermee Ingrid, dat slecht slapen en moe zijn herken ik.
Spannend, maar wel een goed gevoel erbij gehad Ingrid?

Ik had door de anti-deprèsiva's aldoor dorst en was uber emotioneel

Ik heb er wel een goed gevoel bij.
Nu je het zegt, heb ik de laatste tijd wel meer dorst, misschien lig het daar aan.

Ik werk zelf niet en ken het gevoel ook, dat je niet makkelijk iets voor jezelf koopt.
Ik krijg wel de heffingskorting van zo'n 170,- per maand.
Daarvan koop ik dan iets voor mezelf. Al is het nu meer om de tandartsrekening van te betalen.

quote:

Op donderdag 2 november 2006 20:50 schreef Ingrid19 het volgende:

Ik krijg wel de heffingskorting van zo'n 170,- per maand.
Daarvan koop ik dan iets voor mezelf. Al is het nu meer om de tandartsrekening van te betalen.

Ik ken het niet. Is dat een soort toelage die je krijgt als je als moeder niet buitenshuis werkt?

quote:

Op vrijdag 3 november 2006 09:17 schreef PM-girl het volgende:

[..]

Ik ken het niet. Is dat een soort toelage die je krijgt als je als moeder niet buitenshuis werkt?

. Dat is de heffingskorting voor de niet-werkende partner. Kan je bij de belastingdienst aanvragen.

quote:

Op vrijdag 3 november 2006 09:34 schreef m@x het volgende:

[..]

. Dat is de heffingskorting voor de niet-werkende partner. Kan je bij de belastingdienst aanvragen.

Dus de werkende partner vraagt het aan voor de niet werkende partner? Kan dus ook zo zijn dat de moeder hem aanvraagt voor de vader? (hypothetische vraag)

Volgens mij kan je het gewoon zelf aanvragen en het is niet geslachtsgebonden.

als je samen aangifte doet kun je kiezen bij wie 't op de rekening gestort moet worden.

Hier gaat het wel weer beter van de week uitslag besproken van het psychologisch onderzoek wat ik 3 maandjes tergu gehad heb.
Alhoewel ik schrok van het etiketje, geeft het me wel rust heel maf.
Op naar het volgende process en dat zal best heftig worden maar ik heb wel vertrouwen

Sterkte voor allen die het nodig hebben!

PM, ik heb het zelf aangevraagd. Is toch wel lekker 170,- erbij.
Wie weet of er kinderkorting bij in zit?

Evenstar, ik heb blijkbaar iets gemist. Maar sterkte ermee.

quote:

Op donderdag 2 november 2006 17:05 schreef PM-girl het volgende:
Owlet, kan het zo goed voorstellen je gevoel, maar je hebt voor jezelf en je dochter gekozen, heel goed!!


Linda 87nog iets, hoe is het met jou? Al even niet gezien op Fok?

Hoi

PC was kapot (nadat Fok al eruit lag) - tjonge, ik had gewoon ontwenningsverschijnselen, maar heb wel twee boeken uit kunnen lezen

Ik heb bijgelezen, maar kon niet alles onthouden, maar wil iedereen die het nodig heeft, een knuffel geven.

En Owlet, good for you! Ik merk juist dat ik weer ontzettend de kriebels krijg om aan het werk te 'mogen'. Komt ook omdat ik met mijn team op stap ben geweest (kookuitje, ik mocht kwartels onthoofden en uitschrapen ) en mijn baas heb gesproken. Mijn vervanger laat nogal veel liggen, dus ik kan mijn lol op in januari.
En omdat Eva en ik zo in een ritme komen, heb ik tussen de voedingen door aldoor veel tijd, en ik verveel me soms wat... Gelukkig mag ik weer, en heb ik een heel betrouwbare opvang thuis - manlief! Hij zal dan van 'mijn' geld moeten leven, maar ik denk dat hij dat geen probleem vind.

quote:

Op vrijdag 3 november 2006 09:36 schreef PM-girl het volgende:
Dus de werkende partner vraagt het aan voor de niet werkende partner? Kan dus ook zo zijn dat de moeder hem aanvraagt voor de vader? (hypothetische vraag)

Heb het een tijdje geleden aangevraagtvoor mijn vriend, ik had wel een inkomen en hij toendertijd niet.

Ingrid daar zit geen kinderkorting in.

quote:

Op vrijdag 3 november 2006 15:33 schreef Ingrid19 het volgende:
Evenstar, ik heb blijkbaar iets gemist. Maar sterkte ermee.

niks gemist hoor
maar thanx

quote:

Op vrijdag 3 november 2006 16:13 schreef Rottdog het volgende:

[..]

Heb het een tijdje geleden aangevraagtvoor mijn vriend, ik had wel een inkomen en hij toendertijd niet.

Ingrid daar zit geen kinderkorting in.

Ok. Dan ga ik de kinderkorting aanvragen. Enig idee wie van ons het aan moet vragen?

Hier een hele moeie mama.
Kim heeft bijna de hele nacht gespookt. Ze was echt niet lekker. Het was geen aandacht trekken. Zelfs bij ons in de armen en later in bed werd ze niet rustig. Rond 5.30 voelde ze heel warm aan, ze kreeg iets koorts.Zetpil erin en dat werkte na een uur.

Dus ben nu erg moe. En Djeez ook. En Kim ook, die wil niet pitten.

evenstar! sterkte ermee meid.

Deze moeder is ook (door de combi werken met Ive die afgelopen nacht 6x wakker werd) heel moe en gaat dus nu naar bedje toe!

Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe het nu met mezelf gaat. Een beetje 'niets' is mss wel het beste antwoord. Het gaat niet slecht, maar ook niet super goed. Fysiek natuurlijk die snert-rug die me opbreekt. Maar goed, dat is lichamelijk en ook nog aan te pakken. (Zodra ik weer zonder al te veel pijn op een fiets kan zitten en fatsoenlijk op de loopband kan lopen ipv te strompelen )
Maar m'n hoofd... Ik weet eigenlijk niet hoe ik me voel. Ik mis alle energie die ik zo graag bij mezelf zie. Ik heb best wel plannen, maar ik wordt al moe als ik er aan denk om er iets van te moeten uitvoeren. Ik ben best vrolijk, maar tegelijkertijd ook zo vaak gewoon niet. Ik geniet van mijn kinderen, maar tegelijkertijd kan ik soms gewoon huilen om niets. Me naar voelen en dan weer 'gewoon'
Ik trek me weer een beetje terug uit de wereld en doe dan maar net alsof dat 'per ongeluk' was. Geen energie om enthousiast te doen aan de telefoon met mijn vrienden maar ook wanneer ik het wel doe het fijn en leuk vinden.
Maar toch gaat het ook weer goed. Morgen met kozakkenman 'uit' en dat vind ik ook heel leuk.

Dat ontzwangeren vind ik maar niets..


[ Bericht 24% gewijzigd door kozakken op 03-11-2006 22:49:32 (veeeeel te lange klaagzang) ]

Mixed emotions zo dubbel Kozakken

Ingrid gewoon bij je belasting aangifte.

Lekker geslapen, alle vermoeide moeders?

Evenstar, duidelijkheid is fijn, maar kan idd ook confronterend zijn. Hopelijk kun je er wel mee verder.

Kozakken, het duurt ook lang he, ontzwangeren. Geniet maar mooi van je avondje uit vandaag! En klagen mag best, daar is dit topic toch ook voor?

Ik ben blij, want het vloeien lijkt eindelijk over te zijn!

Kozakken, het zijn ook rotdingen die hormonsters Ik hoop dat ze snel uit je leven verdwijnen en je je weer een beetje kan voelen zoals je zou willen

kozakken het komt weer goed hoor
Ik heb er niet zo'n last van gelukkig. Ben alleen heeeeeeeeeeeeel moe

Kozakken

Ik ben mijn laatste hechting kwijt . Niet dat ik er veel last van had, maar het staat zo stom, zo'n touwtje . Ik kan eigenlijk niet anders zeggen dan dat het hier goed gaat. Qua energie ben ik weer op niveau volgens mij, slapen gaat ook best aardig - het helpt dat ik 's morgens nog even kan blijven liggen. Alleen het afvallen gaat nog niet geweldig, dus ik ben begonnen met Sonja Bakker - een beetje aangepast omdat het wel heel weinig is wat je mag eten . Iedereen zegt wel: heb maar geduld, je bent nog kraamvrouw, maar ik heb geen geduld , ik wil niet allemaal nieuwe kleding moeten kopen voor als ik weer aan het werk ga (de zakelijke outfits...) en ik heb gewoon een stok achter de deur nodig om niet te snoepen. Tot nu toe gaat het best aardig.

en ik hebben wel af en toe wat irritaties. Moe, alle veranderingen, mijn gevoel dat ik mijn vrijheid kwijt ben. Voorbeeld: Gisteren belde hij dat hij dinsdagmiddag vrij neemt om naar een vriend te gaan. Dat schoot mij in het verkeerde keelgat omdat hij het meedeelde, maar niet overlegd had. Eigenlijk maakte het voor mij niets uit, want als hij niet daarheen zou gaan, zou hij werken, en zou ik nog thuis 'vast' zitten. En hij verontwaardigd, want ik hoef maar te kikken, en dan neemt hij vrij zodat ik eropuit kan. Later bedacht ik dat dat juist is wat me dwars zit: ik moet er om vragen, ik kan niet meer spontaan besluiten weg te gaan. Dat vind ik dus erg wennen, ondanks dat Eva lief is.

dutch, met werken gaat het prima eigenlijk. Ik heb dan ook helemaal geen last van het ontzwangeren. Ik was vrijwel meteen mezelf weer, zowel kwa geest als kwa lijf. De combinatie werken en 2 kinderen was even wennen, maar we zitten wel in een lekker ritme nu Ik ben alleen echt heel moe momenteel, maar morgen morgen mag ik uitslapen

ik ben echt moe van te weinig slaap dutch, 6 uurtjes zijn niet genoeg voor mij

Slaap, zou dat soms zijn wat ik mis Nee, flauw want het valt eigenlijk best mee. Romme slaapt meestal van 23.00 tot een uur of zes. Dus dat gaat wel goed.
Dank voor al jullie lieve woorden.

-Zich een lekker uitrekt- vandaag was goed. Veeeel te veel geld uitgegeven aan leuke dingen voor de jongens enzo (heeel nuttig hoor, echt! ) Maar goed vooral vanwege het feit dat kozakkenman en ik lekker met elkaar waren. Gewoon vrijheid en tijd voor elkaar. Dat was heel goed en heeft de batterij ook wel weer wat opgeladen.

Bedacht me vanmorgen in bed dat er nog wel iets is wat een aantal gevoelens verklaard. Ik heb nog steeds een rechterbeen wat gedeeltelijk gevoelloos is. Cadeautje van de ischias.
Ik denk toch dat ik onbewust dacht dat dat meteen na de bevalling wel weer over zou zijn. Maar dat is niet het geval. Dus begin ik me te realiseren dat dit wel eens iets blijvends zou kunnen zijn. En dat vind ik wat lastig te verteren. Maar goed, het belemmert me niet echt in mijn functioneren. Het voelt alleen nog steeds zo vreemd enzo en met stevige schoenen voelt het 'bijna pijnlijk'. (Geen echte pijn, maar naar gevoel van druk ofzo)

Maar goed, vandaag was fijn. Morgen is een nieuwe dag en deze week begin ik ook weer als werkende vrouw mijn plekje te her-verkrijgen. Raar en spannend, maar ook wel weer fijn. 'k ben net een van mijn eigen kinderen: behoefte aan regelmaat en duidelijkheid

Linda fijn dat het goed met je gaat! En dat gevoel van gedwongen thuis zijn herken ik een beetje, toen ik nog zwanger was vond ik het heerlijk thuis te hangen, nu moet het en dan is het toch anders. Al vind ik het ook wel heerlijk hoor, niets moeten.

Belana, fijn dat je een goed ritme te pakken hebt!!

Kozakken, hopelijk geeft werk jou ook weer een goed gevoel, dan is thuis zijn ook weer heel anders denk ik.

Ik ben redelijk fit, zelfs nadat ik vandaag mijn eerste grote uitstapje gemaakt heb. De jonge gezinnen beurs. Vond het wat tegenvallen en zal er niet nog eens heengaan, maar wel leuk om weer erop uit te zijn, ff de snelweg op te kunnen en naar andere baby's/moeders te loeren! (geen Fokkers tegengekomen voor zover ik weet).

quote:

Op zaterdag 4 november 2006 15:38 schreef dutchie het volgende:
Linda, vaak denken wij als vrouwen dat onze mannen onze gedachten kunnen lezen. Dan hebben wij van allerlei scenario's in ons hoofd en gaan we er vanuit dat hij die ook heeft. En dan zijn we verontwaardigd als hij dat niet heeft.
Soms moeten we idd niet zoveel denken, maar ook eens hardop uitspreken. Een beetje het 'mannen komen van Mars en vrouwen van Venus'verhaal.

Ja, maar ik snapte mezelf eerst ook niet! En toen ik het snapte, al pratend met hem, heb ik het ook gelijk gezegd. . En nu snapt hij mij ook weer.

Kozakken, succes met het weer beginnen met werk! En fijn dat je even bijgetankt hebt. En jij ook Pm-girl.

is die niet met vakantie Dutchie

Ik zit er (weer eens) helemaal doorheen. Nog steeds geen baan gevonden. Al m'n kleren gaan kapot, heb nog welgeteld één broek over die ik pas en die niet kapot is. En gewoon geen geld voor nieuwe kleren Zoals het er nu naar uit ziet hebben we niet eens geeld voor cadeautjes voor Noah voor Sinterklaas en voor z'n verjaardag Geen geld voor m'n zus' verjaardag, die zo vreselijk veel voor ons doet, geen geld voor Micha's verjaardag. Misschien dat het ze het wel begrijpen, en Noah wordt toch wel verwend door anderen. Maar da's dus niet hetzelfde ik vind het echt ronduit kut dit

Werk nu wel wat via uitzendbureau, in de catering. Maar vind er ten eerste helemaal niks aan, en ten tweede gaat het lichamelijk meteen weer bagger. Bekkenklachten enzow. Soms kan ik bijna niet meer lopen van de pijn, of zak ik bijna door m'n benen door een pijnscheut. En wat werk betreft zie ik het gewoon niet meer goedkomen. Denk dat ik nooit meer een baan krijg. Hierdoor dus ook een enorm gevoel van falen, het gevoel dat ik waardeloos ben, nog niet goed genoeg voor de simpelste baantjes, blijkbaar.

Als ik het rationeel bekijk vind ik dat ik niet moet zeuren. We hebben een dak boven ons hoofd, we zijn gelukkig met zijn drietjes, we zijn gezond (op mijn bekkenklachten na dan). Maar kan me er zo nu en dan zo vreselijk ellendig door voelen

[ Bericht 99% gewijzigd door texelonia op 07-11-2006 16:56:52 ]

Tex...

Ik kan het me heel goed voorstellen dat je er doorheen zit, Texelonia. Geen baan hebben is zo rot. Maar misschien komt er wat seizoenswerk via uitzendburo's op je weg. Je hebt het voordeel dat je toch lekker centraal woont en er moeten straks een hoop kerstpakketten ingepakt worden en zo.
Dus wie weet heb je voor de feestdagen toch wat leuker werk, al dan niet tijdeijk.

Texelonia, wat een rotsituatie zeg, sterkte....

Hier een gespannen moeder, vanavond voor het eerst allebei tergelijk een afspraak buiten de deur en er komt voor een uurtje oppas, vind het helemaal niks.... Zeker nu Simon heel de dag al huilerig is. Kan ook afzeggen, maarja, een keer moeten we er toch doorheen.

quote:

Op zondag 5 november 2006 21:37 schreef dutchie het volgende:
Hé waar is Sjak eigenlijk?

quote:

Op zondag 5 november 2006 21:45 schreef Bar_en_Mar het volgende:
is die niet met vakantie Dutchie

quote:

Op zondag 5 november 2006 21:46 schreef dutchie het volgende:
Ja, dat idee heb ik ook.

Was het maar waar Lief dat jullie aan me denken
Ik ben twee weken terug weer begonnen met werken en het is vreselijk druk. Ik zit met een aantal deadlines die eigenlijk onhaalbaar zijn Daardoor al vrij veel stress gehad op het werk en de eerste fikse discussies met de "achterblijvers". Die hadden m.i. andere prioriteiten moeten stellen, nu ben ik dus de klos. Als ik nu thuis kom ben ik zo moe Maar ook daar even geen rust... heeft een probleempje met zijn knie en kan niet zo veel doen. Woensdag wordt hij geopereerd (kijkoperatie) en daarna horen we hoe lang dat nog gaat duren. Even een rotperiode dus... Van de stress (denk ik) liep de BV dit weekend plots heel erg hard achteruit, dus nu ben ik extra aan het kolven nog minder rust. Ach, het komt allemaal wel goed _{en dan ga ik op vakantie}

Tex, sterkte. Ik hoop dat er snel een oplossing komt. Ben je nog aan het studeren?

Ja sjak, ik studeer nog steeds. Maar het duurt nog wel meer dan 2 jaar voor ik daarmee klaar ben. Dus op de korte termijn is dat helaas geen oplossing. Op de lange termijn hopelijk wel

Deze moeder denkt er heel hard over na om van werkgever te switchen, door reorganisatie kan ik niet meer gaan werken dan ik nu doe, ik werk nu 3 dagen en wil er 4 werken, zodat ik financieel iets breeder heb.

faja, officieel kan een werkgever niet weigeren je contract aan te passen naar 4 dagen. als het binnen je huidige functie niet lukt zijn ze verplicht een vervangende functie aan te bieden.

tex, sterkte meid, kan me de stress zo voorstellen!

Tex sterkte! Kan het me heel goed voorstellen!
We waren ook bang dat we Kims verjaardag niet konden vieren. Djeez heeft zn psp verkocht, zodat we een leuk cadeau en taart kunnen kopen. (was hij al langer van plan, maar kwam er steeds niet van, hij had er al een jaar niks mee gedaan)

@ texelonia

Je woont in Utrecht he?
Ik heb maby wel iets in omgeving van Utrecht.
Ligt vlakbij het station hier dus goed te bereiken.

Weet niet of je wel of niet fulltime wil?

Het is telef / recep en licht secretaresse werk iig.

quote:

Op dinsdag 7 november 2006 14:02 schreef MarjoleinA het volgende:
@ texelonia

Je woont in Utrecht he?
Ik heb maby wel iets in omgeving van Utrecht.
Ligt vlakbij het station hier dus goed te bereiken.

Weet niet of je wel of niet fulltime wil?

Het is telef / recep en licht secretaresse werk iig.

Anders zet je het even in der PM MarjoleinA

Ik weet niet hoe dat werkt, erg he

Ben momenteel aan het werk ook dus hoop dat ze het vandaag nog leest

quote:

Op dinsdag 7 november 2006 14:02 schreef MarjoleinA het volgende:
@ texelonia

Je woont in Utrecht he?
Ik heb maby wel iets in omgeving van Utrecht.
Ligt vlakbij het station hier dus goed te bereiken.

Weet niet of je wel of niet fulltime wil?

Het is telef / recep en licht secretaresse werk iig.

Ik heb een mailtje gestuurd naar het adres in je profiel

Moet even mijn ding kwijt hier, ons leven is zo in de war en ik heb er zo veel verdriet van.
Ik ben zo van slag geraakt in de week dat we zaten te wachten op een curretage. Ik voelde me zo eenzaam, in mijn eigen lichaam in de steek gelaten, schuldig tegenover hem. In de war van reacties 'jong, nieuwe baby maken enzovoorts' terwijl voor mij eigenlijk gewoon alles was ingestort, al het vertrouwen dat ik al had in de dingen, gewoon weg. Niet meer de dingen die we elkaar beloofd hadden, niet meer de fijne dingen die we bedacht hadden. En ik dacht dit gaat wel over, na deze week maar eigenlijk voelde ik al vrij snel na de curretage dat het gewoon echt allemaal verkeerd was en niet goed ging. Ik heb me niet eerder zo compleet waardeloos gevoeld.

Ik kon niet meer werken, niet meer logisch denken, niet meer aan leuke dingen denken. Alles was gewoon naar. Niks meer willen, niks meer durven, me nooit meer zo rot willen voelen, niet mijn dochter er in willen betrekken, niet hem er in willen betrekken. Ik zat zo diep in de put dat ik echt mezelf niet meer zo wilde voelen. Nooit meer klappen incasseren, teleurstellingen opvangen, nooit meer voelen hoe het is om zo waardeloos te zijn. Gewoon zo ontzettend klaar. En onbegrepen, niemand die wist waar ik mee bezig was en op een heel ander niveau communiceerde dan dat ik deed. Totdat Jolie en mijn vriend over Sinterklaas zaten te praten, ze is al vroeg aangestoken met Sinterklaas door de kindjes bij de oppas. En mijn vriend maakte plannen om dingen te doen dan. En ik kon alleen nog maar huilendat ik dat gewoon nooit mee wilde maken. Dat ik die tijd helemaal niet meer wilde hoeven uit zitten. Dat ik me al dagenlang bij alles zat af te vragen hoe de wereld voor mijn dochter zou zijn als ik er niet meer was. Wat erger voor haar zou zijn; een moeder die er niet was of een moeder die gestoord was? Ik kan me niet meer precies herinneren wat we op dat moment gedaan hebben maar ik weet wel dat ik mijn huisarts en psych gebeld heb, omdat ik het gewoon echt niet meer trok.

Gelukkig hebben zij daar zo goed op ingespeeld, echt meteen. Namen me serieus en begrepen ook waar dit om ging. Niet alleen om het feit dat er geen kindje zou komen, maar ook mijn gevoel over mijn lichaam en ja euh het leven. Inmiddels zijn we een paar weken verder en soms gaat het wat beter. Ik werk halve dagen en heb bijna dagelijks begeleiding van veel mensen die zich er met mij voor inzetten om dit over te laten gaan. Want ik dit helemaal nooit opgeven en ga dat ook zeker niet doen. Ik wil nog veel te veel zien van mijn mooie dochter en haar nog veel meer laten zien. Sommige dagen gaan best. Met moeite en vaak veel huilen maar soms gaat het best. Andere dagen gaan gewoon wat minder, ik heb helaas een aantal paniekaanvallen gehad en ik voel me nog steeds down. Maar vaker lijkt het alsof ik wel wat beter met die gevoelens om kan gaan. Soms niet op mijn manier, maar op de manier zoals het me gezegd is, om de dagen door te komen, en dingen weer op te bouwen tot het beter is. En ik kan dat wel, denk ik.

Maar ondertussen wordt het schuldgevoel dat ik heb tegenover Jolie steeds groter. Ik wil helemaal nooit zo over haar gedacht hebben. Dat heeft ze toch helemaal niet verdiend. Ik wil nooit meer haar wereld zo op de kop zien staan, zo onvertrouwd voor haar. Haar zo zien zoeken naar oplossingen, om de dagen beter te maken. Ik wil niet meer dat ik haar niet kan troosten doordat ik geen aanraking kan verdragen. Ik wil niet meer bang zijn voor de tijd met haar. Dit is zo hoe wij niet zijn met elkaar. Dit is zo wat ik allemaal niet voor haar wou in dit leven. Ze wordt heel goed opgevangen door iedereen en tussen haar en mij gaat het ook wel echt wat beter soms maar het is gewoon niet zoals het allemaal moet voor haar. Ze is zo 100% Jolie. En ik tel soms tot 10 voor ik de deur van haar slaapkamer openmaak s morgens omdat ik bang ben voor mijn reactie op haar drukke aanhankelijke peuter gedrag, dat is zo unfair want het is zo'n schat van een kind. Een kind waarbij je wel tot 1000 kan tellen als ze je roept want ze is geduldig of gaat spelen. Ik wil niet meer niet weten hoe ik met haar moet spelen en van ellende maar gaan fietsen, zodat zij niet ziet dat ik moet huilen. Jolie is op zondagochtend iets leuks doen en daarna koffie drinken in de stad en dat ze Fristi drinkt en daardoor niet meer kan slapen tussen de middag. En dat we daar om moeten lachen. Niet dat ik op zondagochtend dat het wintertijd wordt moet huilen omdat de dag een uur langer duurt en ik niet weet hoe we dat gaan doen die dag. Ik wil nooit meer zeggen dat we naar huis gaan op vakantie omdat ik met kut voel en dan horen 'ik wil niet naar huis, hier kan ik door de zee rennen' terwijl ze moet huilen. Dat waardeloze rot gevoel, dat ik helemaal niks heb meegekregen van de vakantie die schijnbaar fijn was. Dat we soms zo niet samen zijn. Terwijl ik zoveel van haar hou en wil dat ze dat weet.

Moeilijk om mezelf terug te vinden en dat tegelijkertijd dingen met haar en mij weer in balans komen. Hoewel het de laatste dagen echt wat beter ging, wat minder stroef. Wat vertrouwder. Weer horen dat ze moet lachen. Want dat is dan ook wel weer zo. Dat zij op haar eigen manier kan zeggen, en nu gaan we gewoon leuk doen en lachen. Of jullie het willen of niet, alles is heel leuk hoor.
Al mijn gevoelens worden namelijk heel erg versterkt door mijn gevoelens voor haar, iedere keer dat ik iets stoms denk of voel, denk ik waarom doe ik zo, mijn schuldgevoel tegenover haar verdubbelt het ellendige gevoel dat ik op een moment had. Als dit alles al hersteld kan worden, dan moet ik ook dat schuldgevoel kunnen dragen. Met daarnaast nog het gevoel dat ik de afgelopen tijd niets waard ben geweest voor mijn vriend, waarom gebeurt dit me nu ik met iemand ben die ik absoluut zie als de man van mijn leven; zullen wij als we hieruit komen ooit nog verliefd kunnen worden samen? Mijn zus en mijn vriendinnen en m'n werk in de steek gelaten heb. Ik vind het vreselijk, deze hele egoistische periode. Aan de andere kant weet ik ook dat ik mijn dochter wel steun en trouw ben hierin, ik zorg er voor dat ze altijd goed wordt opgevangen door mensen die veel van haar houden als ze logeren gaat. Door haar niet zoveel te betrekken hierin en haar daarom soms laat logeren en alles. Ik wil daar ook in geloven vaak, maar soms denk ik dat ik dat alleen maar denk omdat iedereen het zegt en niet omdat ik het voel.

En nu ik dit typ lopen de tranen alweer over m'n wangen. Het verhaal is veel te lang geworden maar ik heb de behoefte om mezelf uit te leggen ofzo. Ik mis posten hier ook. Dingen die over Jolie gaan. Want soms helpt het als ik gewoon neerzet of aan iemand vertel hoe een fijn kind of dat ze is en hoe ontzettend veel ik van haar hou en met haar wil. Want dat is ook allemaal waar. En meteen realiseer ik me weer hoe weg alles vaak is en dat zal ook nog wel vaak voorkomen, hoewel ik wel wat moed weer heb. Dat moet ook.

Oh en even voor de duidelijkheid, in die hele diepe put zit ik echt helemaal niet meer hoor. Ik wil hier echt gewoon voor gaan. Absoluut en altijd.


[ Bericht 2% gewijzigd door Luchtbel op 08-11-2006 00:10:39 ]

oh LB toch.

Luchtbel

Lieve LB.

Wat jij nu doormaakt heb ik 11 jaar geleden precies zo doorgemaakt, mijn jongste dochter was toen twee en een half en mijn oudste 15.
Nu op dit moment zit onze oudste dochter met een postnatale depressie en kwamen mijn herinneringen aan de tijd van toen weer naar boven. Het schuldgevoel de angst dat de meiden er iets aan over zouden houden, alles kwam weer omhoog.

Ik heb toen mijn jongste dochter gevraagd of ze zich er iets van herinnerd en weet je wat, ze weet van niks en kan zich alleen maar leuke/ fijne kinderjaren herinneren.

Meisje je doet het zo goed, jij komt er wel en dan ben je sterker dan ooit tevoren.

Bellie

LB

Luchtbel ik weet niet goed wat te zeggen... in ieder geval voor jou en Jolietje...

Alleen minder uren zijn ze toch verplicht dutchie? Ik mocht er ook nooit meer gaan werken toen ik dat nog wilde.

Luchtbel toch.

luchtbel,

wat goed dat je hulp gezocht hebt en ook krijgt.
verstop je gevoelens niet, want ze komen altijd weer boven, alsof je een opgeblazen ballon in een zwembad onder water probeert te houden.
heb geduld, laat de zorg voor jolie even aan anderen over en probeer je daar niet schuldig over te voelen. het wordt beter..... ooit, al kan niemand je zeggen hoe lang het gaat duren.

hou je taai,

je bent een kanjer

LB...
Het anderen horen zeggen helpt je idd wrsch niet, maar toch doe ik het, je doet het hardstikke goed volgens mij. Ondanks je verdriet en je verwarring en je wanhoop ben je nog steeds bezig met voor haar zorgen. Het is even op een ander niveau, zorgen dat een ander af en toe voor haar dagelijkse dingetjes zorg ipv dat zelf te doen, maar dat komt echt wel weer...

_{Print evt. deze post uit, bewaar hem in een schoenendoos voor 'ooit', mocht er ooit een tijd komen dat ze zich dit allemaal herinnert...}

LB, heel veel sterkte

LB

Och Luchtbel....
Wat een verdriet, ellende en schuldgevoel...
Je weet het heel treffend te omschrijven.
Voor wat het waard is:
Durf te vertrouwen op de basis die je hebt gelegd met Jolie. Ik ken je eigenlijk niet, maar zoals je het gevoel dat je voor haar hebt omschrijft, kan die basis niet anders dan geweldig zijn. Vergelijk het met een huis. Als het fundament goed is, dan kan dat huis echt wel een storm verdragen. En ook een heel seizoen vol met stormen. Je zorgt goed voor Jolie. Echt! Jullie band kan dit aan! Vertrouw daarop. Je bent op de goede weg. Je hebt op de bodem van de put gezeten, maar daar voelde je vaste grond onder je voeten waarop je je hebt kunnen afzetten op weg naar boven. En ook al is het een lange weg, en kun je nog niet alles op jouw manier maar doe je eea zoals je 'geleerd' hebt, je zit niet meer op de bodem.
En je vriend... hij is volwassen. Met hem kun je praten. En blijkbaar kun jij goed je gevoelens verwoorden. Hij zal heus balen van de situatie, maar hij zal toch ook begrip en geduld hebben voor en met de vrouw van wie hij houdt???

Veel sterkte .

Lieve Luchtbel; wat een verdriet! Ik weet niet goed wat te zeggen. Waar je op dit moment in zit is veel te groot en allesomvattend om de illusie te hebben je er met woorden uit te kunnen trekken. Ik hoop voor jou en Jolie en je lief dat dit over gaat, snel! Dat je jezelf weer kunt voelen en accepteren straks, en een manier gaat vinden om met jezelf, het leven en je mooie dochter om te gaan, zonder schuldgevoel. Gewoon, dat je weer zoiets als geluk in je leven kunt ervaren. Dat hoop ik echt. Heel veel sterkte hiermee!

Lieve Tex; dikke knuffel voor jou ook. Ik hoop echt keihard op betere tijden meiske. Geen geld hebben is zo verschrikkelijk klote! En je daardoor waardeloos voelen is zo mogelijk nog veel erger.

Lieve Luchtbel, ik heb echt bewondering voor je vechtlust, je kijk op jezelf en je manier van handelen, al zul je dat zelf misschien anders zien, maar je hebt alle reden om trots op jezelf te zijn. Kop op meid je komt er wel....

Ik sluit me bij de rest aan hoor LB. Uit je post spreekt zo duidelijk hoe allesomvattend jouw liefde voor Jolie is. Misschien is het nu moeilijk om het zo te voelen en te uiten maar ooit, echt ooit dan gaat het weer beter voelen.

LB wat rottig allemaal weer voor je.
Veel sterkte

Luchtbel, heel veel sterkte

LB

Tex

githa

en alle anderen ook een omdat jullie zulke geweldige moeders zijn voor jullie kindjes

Luchtbel en Tex

Luchtbel
En alle andere moeders ook . It's a hell of a job, soms, maar ook wel erg mooi

Mijn moeder belde net: mijn nichtje, die onverwacht toch zwanger was geraakt (haar man had ooit in zijn 1e huwelijk zich laten steriliseren, en de hersteloperatie leek niet afdoende gelukt) ging gisteren met man en stiefkinderen naar de verloskundige, gezellig hartje luisteren.....niks. Het kindje blijkt overleden te zijn. 16 weken was het.

[ Bericht 41% gewijzigd door linda856763 op 08-11-2006 13:41:10 ]

Linda, wat erg ... echt verschrikkelijk altijd weer zoiets...

Lieve LB,
Woorden schieten me te kort naar het lezen van je verhaal maar 1 ding weet ik zeker jij bent een super moeder. Ook al is dat gevoel op dit moment weg je gaat hem terug vinden echt waar. Wou dat ik naast je had gezeten en je even een knuffel had kunnen geven en daarbij zeggend het komt allemaal goed meid.

_{als je eens wilt praten over paniekaanvallen enzo, je weet me te vinden}

Linda ik zit middenin een soortgelijke situatie met mijn schoonzusje. Groot verdriet aan alle kanten.

Ow Luchtbel, jeetje wat een toestanden allemaal, ik vind het echt heel verdrietig voor je. Je wil het allemaal zo graag goed doen, maar je voelt je niet lekker en dan gaat het niet zoals je graag zou willen. Frusterend, maar het komt allemaal echt weer goed, je bent dapper en een slimme meid, je komt hier echt wel door heen!!!
Moonah beschreef het erg mooi, de band die je met Jolie hebt opgebouwd overleeft deze periode wel, echt wel. Want jullie houden verschrikkelijk veel van elkaar!
Sterkte lieverd!

Dank jullie wel voor de lieve reacties. Ik denk dat het voor mezelf gewoon even goed was het neer te zetten aangezien ik het fijn vind ook om hier dingen over Jolie neer te zetten enzo ofzo. ik weet niet precies wat dat is, maar soms lijkt het voor mezelf ook weer meer als ik dingen over haar uitgesproken heb.

Moonah, mijn vriend is inderdaad volwassen en geduldig ook. Ik heb dit alleen nooit gewild in onze relatie en ik heb ook geprobeerd om onze dingen zo gelijkwaardig te houden. Dat is soms wel moeilijk nu. En we kunnen er wel over praten maar ik kan me soms gewoon helemaal niet uitdrukken (heb hem een keer een brief geschreven over waarom ik absoluut niet met hem naar de film kon die dag terwijl we naast elkaar op de bank zaten *koekoek* ) Maar ja nu is het maar gewoon zo en hoe het er straks uitziet voor ons moeten we dan maar weer zien.

Mijn schuldgevoelens ten opzichte van Jolie komen eigenlijk ook nergens vandaan. Ik heb nooit het gevoel (nog) gehad dat ze zich afgewezen voelt ofzo. Maar wel gewoon dat het voor haar moeilijk is. Dat ze me wat te drinken vroeg en ik me af stond te vragen waar bij ons thuis de glazen stonden. Ik weet ook dat ik me haar dingen vaak te zwaar zie, dat ze soms helemaal geen last heeft van dingen. Ik huilend met haar gestressd aan het rondfietsen en dat zij vrolijk tegen een voorbijganger schreeuwde 'dit is mij mama! die kan hard trappen he!' Soms doe ik iets (leuks) voor mezelf, zonder haar dan vind ik het rot maar die ruimte heb ik nu gewoon nodig ofzo. Maar dat gevoel is er nou eenmaal, gewoon puur uit mijn gevoelens voor haar. Heel logisch denk ik maar ook heel lastig. Want als ik dat gevoel dan eenmaal weer heb, dan duurt het ook een tijd voor het weer minder wordt.



_{Rottdog ik weet het, ik had daar ook over gedacht maar ik heb hier al heel veel over gepraat en ik probeer juist echt te voorkomen nu dat ik weer zo bang word. Ik doe nu dus 'gewoon' de dingen die ik denk niet te durven omdat we gemerkt hebben dat als ik die dingen niet doe of zeg, juist dan die dingen zo erg worden. Ik wil niet dat zulke dingen de overhand gaan nemen. Want jezus wat is dat eng zeg, echt alsof je een hele slechte trip hebt ofzo. Bah. Dank je wel}

Luchtbel veel sterkte..
_{als we wat voor je kunnen doen laat je het wel weten he?}

Lieve Luchtbel,

Ik zou je zoveel kunnen zeggen hoe dit en hoe dat, maar dat heeft geen zin, je "verwerkt"en je doet toch de dingen op een voor jou zo een vertrouwde,fijne mannier.
Het is moeilijk om verder te gaan, om alles op te pakken en maar door gaan.
Het heeft tijd nodig, het is makkelijk he om het zo neer te zetten, maar doe het eens.

En inderdaad de "commentaren"je bent nog zo jong, dat wil je niet eens horen, daar staat je hoofd niet naar.
Jou hoofd staat naar dat gene wat in jou buik zich zou moeten ontwikkelen volgroeien tot een kindje, jullie kindje...
Maar zet die "commentaren/goed bedoelde adviezen"maar eens naast je neer, ook vaak niet het makkelijkste, ze doen je nog vaker doen twijfelen.

Het is niet gemakklijk hè Jolietje die er werkelijk niets van snapt, maar wel merkt dat mama niet zo goed in haar vel zit.
Het komt uiteindelijk allemaal wel goed Lieve Luchtbel, en dan kun je op een gegeven moment weer net zo genieten van Jolie en van je vriendje van al die kleine bijzondere apparte vreemde en noem het allemaal maar op momenten

Panniekaanvallen, poeh zijn geen pretjes, je word er zo moe van, ze maken je bang,
probeer je te ontspannen tijdens een aanval krijg je dan te horen... nou geloof mij zelfs mij lukt dat niet.

Gelukkig heb je de juiste mensen om je heen, waarop je terug kunt vallen, mensen die naar je luisteren, mensen die een poging doen om je te begrijpen, die je willen helpen.

Lieve Luchtbel, ook bij jou komt er na alle regen, ook snel weer zonneschijn, en hoe snel jou snel zal zijn, dat zal de tijd leren.
Je blijft voor mij nog steeds een prachtmens

Luchtbel, heel veel sterkte!
(En dat van die brief aan je vriend, dat komt mij heel bekend voor, heb ik vroeger ook wel eens gedaan!)

Tjee LB, heel veel sterkte ermee. Je kunt het in ieder geval, per brief, goed onder woorden brengen.