Tuurlijk moet je wel inleveren maar je krijgt er zoveel voor terug
Zegt iemand die ook graag kindjes wíl
Het is zo een bijzondere tijd en een bijzonder iets je eigen kindje
quote:je kent me niet want ik lees meer op fok!dan dat ik post, maar jouw bericht doet me dan zo beschaamd voelen, ik besef ook wel dat het echt een geschenk is , waar je gewoon van moet genieten, ik hoop dat jouw kindje op zijn sterrertje nu naar jullie lacht hoor. ik voel me zo een slechte moeder als ik nu al bang ben dat ik spijt ga hebben. Ik vroeg me alleen af of het kan...of het bestaat... spijt hebben...Op maandag 19 juni 2006 20:33 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Ik heb absoluut geen spijt gehad, ik heb er van genoten vanaf de het moment van geboorte kon ik Thijs ook niet meer weg denken uit mijn leven en was het alsof hij er altijd al was.
Het is zo een bijzondere tijd en een bijzonder iets je eigen kindje
Maar volgens mij krijg je geen antwoord op je vraag, tot je een kind hebt.
Bij mij heeft mijn oergevoel gewonnen van mijn angst.
quote:Ik kende dr vroeger eentje die doodleuk opmerkte na 5 jaar medische mallemolen en eindelijk een lief leuk zoontje: "Als ik dit had geweten, dan was hij er niet geweest hoor!"Op maandag 19 juni 2006 20:42 schreef Bar_en_Mar het volgende:
er zullen er vast wel zijn hoor die er spijt van krijgen, alleen moet ik die nog tegen komen
Maar goed, dat mens spoorde sowieso niet.
quote:ja, ik heb nu 1001 praktische dingen waarom ik geen kinderen wil, ik denk echt er maar 1 reden is om dat wel te doen en dat zal dat oergevoel zijn... dat groeit nu bij mij...maar soms zie ik ouders met ettertjes en dan denk ik help.... stel dat ik ook zo kinderen krijg...ga ik er dan wel van kunnen houden....Op maandag 19 juni 2006 20:50 schreef sjak het volgende:
Ik begrijp jouw vraag wel Krln. Ik ben zelf op dit moment zwanger en ook bij mij komt die vraag nog steeds wel eens naar boven. Stel nou dat we helemaal geen leuk kindje krijgen. Je leven gaat toch wel behoorlijk veranderen. Er komen zoveel onzekere factoren bij. Het is best eng inderdaad! Iedereen zegt dat dat op het moment dat je kindje er is allemaal anders is. Maar ja, daar kan ik me nu natuurlijk nog niets bij voorstellen. En het is nogal een beslissing, als je eenmaal je kindje hebt (of zwanger bent) kun je niet meer terug.
Maar volgens mij krijg je geen antwoord op je vraag, tot je een kind hebt.
Bij mij heeft mijn oergevoel gewonnen van mijn angst.
veel succes met je zwangerschap nog!
quote:ik weet dat ik veel liefde te geven heb... ik hoop dat dat genoeg is...lijkt me zo erg als je dta van je eigen kind zegt!Op maandag 19 juni 2006 20:54 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ik kende dr vroeger eentje die doodleuk opmerkte na 5 jaar medische mallemolen en eindelijk een lief leuk zoontje: "Als ik dit had geweten, dan was hij er niet geweest hoor!"
Maar goed, dat mens spoorde sowieso niet.
Oh, Mwanatabu, wat erg, ze zijn er echt he...
quote:ik vind het vreselijk!!! echt waar! ik wil nooit zoiets denken!!! ben ik echt bang voor! En ik ben echt wel vrij normaal hoorOp maandag 19 juni 2006 20:59 schreef sjak het volgende:
Haha, precies, die ettertjes die je ziet. Dan denk ik altijd maar dat het aan de opvoeding ligt, of dat het een momentopname is. Maar die ettertjes kunnen er soms wel voor zorgen dat hier een lichte paniekaanval door mijn lijf schiet
Oh, Mwanatabu, wat erg, ze zijn er echt he...
quote:Ook de ouders van die ettertjes houden zielsveel van hun kind! Jouw angst "dat het misschien niet zo'n leuk kind is" is hormonaal onmogelijk gemaakt normaliterOp maandag 19 juni 2006 20:55 schreef Krln het volgende:
[..]
ja, ik heb nu 1001 praktische dingen waarom ik geen kinderen wil, ik denk echt er maar 1 reden is om dat wel te doen en dat zal dat oergevoel zijn... dat groeit nu bij mij...maar soms zie ik ouders met ettertjes en dan denk ik help.... stel dat ik ook zo kinderen krijg...ga ik er dan wel van kunnen houden....
veel succes met je zwangerschap nog!
Heb je ooit een moeder achter een kinderwagen zien lopen met een kop van "hier hoor ik niet bij hoor
" ? Nee, ook gruwelijk lelijke jankkindjes zijn voor hun ouders de liefste!Sterker nog: mijn oudste is iets anders dan ik verwacht had zeg maar...die is autistisch. Zelfs nu ik 90% van mijn verwachtingen overboord heb moeten zetten (gaat nooit op voetbal, lekker kleppen met hem zit er ook nog niet in etc. van de kleinste tot grootste dingen) is hij gewoon helemaal mijn ventje, ondanks de moordende eerste jaren. Dat dóé je gewoon, op gevoel of wat dan ook. En ik geniet daarnaast heerlijk van het "normaal zijn" van mijn jongste draakje (het soort dat zich krijsend ter aarde stort bij de chocola midden in de supermarkt).
Zoonlief is inmiddels 14½ en ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik (wetende wat ik nu weet) voor dezelfde "keuze" zou staan dan zou ik weer dezelfde keuze maken, ook als dat zou betekenen dat ik nog een kind alleen zou moeten opvoeden.
Tuurlijk zijn er wel momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, zeker als je een kind alleen opvoedt, maar er staan zoveel geweldige momenten tegenover.
quote:ik denk inderdaad dat ik het begrip moederliefde gewoon niet kan vatten... ik weet echt niet hoe dat voelt, ik begrijp dat het echt iets onverwoestbaar en eeuwig is, maar ik snap echt niet hoe dat voelt en hoe je ondanks alles toch het gewoon doet. is het echt zo dat je het niet kan uitleggen , hoe groot en overheersend dat is.. snap jij het zelf ook pas nu je moeder bent? of moet je al een soort moederliefde voelen voor je eraan begint?Op maandag 19 juni 2006 21:04 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ook de ouders van die ettertjes houden zielsveel van hun kind! Jouw angst "dat het misschien niet zo'n leuk kind is" is hormonaal onmogelijk gemaakt normaliter
Heb je ooit een moeder achter een kinderwagen zien lopen met een kop van "hier hoor ik niet bij hoor
Sterker nog: mijn oudste is iets anders dan ik verwacht had zeg maar...die is autistisch. Zelfs nu ik 90% van mijn verwachtingen overboord heb moeten zetten (gaat nooit op voetbal, lekker kleppen met hem zit er ook nog niet in etc. van de kleinste tot grootste dingen) is hij gewoon helemaal mijn ventje, ondanks de moordende eerste jaren. Dat dóé je gewoon, op gevoel of wat dan ook. En ik geniet daarnaast heerlijk van het "normaal zijn" van mijn jongste draakje (het soort dat zich krijsend ter aarde stort bij de chocola midden in de supermarkt).
Ook de vraag hoe deze maatschappij zich verder ontwikkelt en in wat voor wereld mijn kind later moet gaan leven kan me soms doen afvragen waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben, maar dat is alles voortgekomen uit de angst dat mijn kind pijn zal lijden of verdriet zal hebben. Angst uit (een alles overweldigende) liefde dus.
quote:Dat lijkt me ook een mooi voorbeeld van "zo had ik het niet verwacht maar toch is het goedgekomen"Op maandag 19 juni 2006 21:07 schreef Leandra het volgende:
Ik bleek ruim 15 jaar geleden in een vervelende situatie zwanger te zijn, abortus vond ik geen optie (fyi: ben niet anti-abortus), dus het werd alleen een kind krijgen.
Zoonlief is inmiddels 14½ en ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik (wetende wat ik nu weet) voor dezelfde "keuze" zou staan dan zou ik weer dezelfde keuze maken, ook als dat zou betekenen dat ik nog een kind alleen zou moeten opvoeden.
Tuurlijk zijn er wel momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, zeker als je een kind alleen opvoedt, maar er staan zoveel geweldige momenten tegenover.
Soms heb je een enorme kutdag vol veldslagen en gekrijs achter de rug, zit je gesloopt op de bank met je onderlip te spelen, en toch is het eerste wat er gebeurt als je eraan terugdenkt een grote grijns. Gek eigenlijk.
Ik kan je me vraag heel goed voor stellen.
Ik heb 3 kleine kinderen en heb daar absoluut geen spijt van, dat gebeurt ook echt niet snel denk ik. Waar je misschien wel spijt van zou kunnen krijgen is dat je dingen had moeten doen voordat je zwanger werd. Er kan nou eenmaal een heleboel niet meer zo makkelijk.
Dingen als reizen, veel met vrienden op stap, carriere, dromen etc. combineren vaak niet makkelijk met een kind.
En je moet het gevoel hebben dat je er klaar voor bent denk ik. Hoeveel je je nooit kunt voorstellen hoe het is om een kind te hebben.
En ook niet onbelangrijk: een man hebben waarvan je overtuigd bent, als partner voor jou en als vader voor je kind.
Succes!
quote:ja he... ik vind het heel mooi en ik snap het nietOp maandag 19 juni 2006 21:08 schreef sjak het volgende:
Bijzonder eigenlijk dat moeder (en vader)gevoel!
probeer wel hoor... ik hou echt heel veel van mijn bijna man, maar ik kan niet zeggen dat dat voor altijd gaat zijn, ik hoop het wel want hij is echt mijn liefde, maar je weet het niet... hou je van je kinderen voor altijd? ihou jij nu al van je kind? quote:dat klinkt echt heel mooi, klinkt echt alsof het idd een oerkracht in je is , ik weet het niet...Op maandag 19 juni 2006 21:07 schreef Leandra het volgende:
Ik bleek ruim 15 jaar geleden in een vervelende situatie zwanger te zijn, abortus vond ik geen optie (fyi: ben niet anti-abortus), dus het werd alleen een kind krijgen.
Zoonlief is inmiddels 14½ en ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik (wetende wat ik nu weet) voor dezelfde "keuze" zou staan dan zou ik weer dezelfde keuze maken, ook als dat zou betekenen dat ik nog een kind alleen zou moeten opvoeden.
Tuurlijk zijn er wel momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, zeker als je een kind alleen opvoedt, maar er staan zoveel geweldige momenten tegenover.
quote:Ik dacht het welOp maandag 19 juni 2006 21:11 schreef Krln het volgende:
[..]
ja he... ik vind het heel mooi en ik snap het niet
Je hoeft je ook weer geen roze wolk voor te stellen hoor, dat vind ik ook zo'n overdreven beeld soms, maar het is een onverklaarbaar diep iets.
quote:ik kan me er wel iets bij voorstellen... ik vind het wel een verschil dat je af en toe zorgen maakt voor je kind en hoopt dat ze allemaal goed terecht komen.. maar dat is een angst voor je kinderen en niet en angst uit eigenbelang.. ik denk dat jouw angst net aantoont dat je een hele goed moeder bent.. mijn moeder -55- zegt ook wel eens dat je altijd voor je kinderen wil zorgen, ook qals ze 27 zijn, ook als ze helemaal zelfstandig bent... mooi vind ik dat, dat het altijd je kinderen zijn...Op maandag 19 juni 2006 21:10 schreef Ireth het volgende:
De enige keer dat ik me heb afgevraagd waarom ik ooit aan kinderen ben begonnen is geweest toen dochterlief onwijs ziek was en ik doodsangsten uitstond. De pijn en de angst en het verdriet wat je kan voelen op zo'n moment is echt gek makend. Ik ben ook echt zo'n moeder die volgens mij volledig gaat flippen bij een 'simpele' routine iets als amandelen knippen. Die angst en pijn en verdriet is dan zo overweldigend groot dat ik bang ben uit elkaar te barsten en het niet aan te kunnen.
Ook de vraag hoe deze maatschappij zich verder ontwikkelt en in wat voor wereld mijn kind later moet gaan leven kan me soms doen afvragen waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben, maar dat is alles voortgekomen uit de angst dat mijn kind pijn zal lijden of verdriet zal hebben. Angst uit (een alles overweldigende) liefde dus.
quote:ik weet ook wel dat het leven wat ik nu heb ook niet mij eeuwig zou gelukkig maken, er zit een gevoel in mij dat naar meer snakt danieder weekend feestjes en zondagen tot 4u tv kijken in bed ... toch ben ik bang dat ik het zou gaan missen en dan voel ik me echt oppervlakkig hoor! wat je zegt dat je ze af en toe wel even weg wil en dat je dan naar die snoetjes kijkt in bed en dan alles weer goed is, dat vind ik zo mooi en ik snap het nog niet zo goed, hoe dat dan werkt... maarik ben er wel heel benieuwd naar!Op maandag 19 juni 2006 21:10 schreef Genuivere het volgende:
Krln, je hele houding en leven verandert met het krijgen van een kindje. Je verandert zelf in de loop van de tijd immers ook wel. Ook kinderen zijn een grote invloed op die veranderingen. Wij hebben 3 kids vrij kort op elkaar en er zijn dagen ( en die zijn in de overhand op moment) dat ze zooo vervelend zijn dat ik ze met liefde ergens heel erg ver weg zou stoppen. En dan roep ik ook weleens, ik wilde dat ik er nooit aan begonnen was. En toch, hoe vemoeiend en boos ik er overdag op ben geweest, als ik savonds nog even voor het slapen gaan bij ze langs loop ben ik al heel veel weer vergeten en geven die vol overgave slapende kleintjes weer zoveel vertedering dat ik sochtends weer vol goede zin aan de dag begin. Het is hier echt niet alleen maar rozegeur en maneschijn, maar de mooie momenten en het zien opgroeien van hele kleine hulpeloze hummeltjes winnen het wel van de negatieve kanten.
Nu is nummer 2 onderweg en ik vind het geweldig! Hoe je leven er verder uit ziet daar heb je zelf evengoed invloed op vind ik. wij blijven bv altijd ook aan ons tweetjes denken en gaan af en toe ff lekker met zijn tweeën wat doen. het is imo echt niet zo dat je ineens geen invloed meer zou hebben op je leven. het veranderd, natuurlijk, maar op een mooie manier
quote:Misschien is dat ook wel deels zo hoor... was vanmiddag nog ff bij een vriendin die 2½ week geleden bevallen is, ligt dat kleine krummel lekker tegen me aan te slapen, ben ik helemaal in m'n element.Op maandag 19 juni 2006 21:12 schreef Krln het volgende:
[..]
dat klinkt echt heel mooi, klinkt echt alsof het idd een oerkracht in je is , ik weet het niet...
Dus misschien is de een meer "van nature" moeder dan de ander.
En ik weet dat ik hoe dan ook, altijd, kinderen had willen krijgen. Als niet nu dan toch over tien jaar. Dus ik was sowieso wel een keer voor de bijl gegaan. Ook daarom heb ik geen spijt.
Maar ik vind het niet altijd leuk, hoe je complete leven, doelstellingen, sociale leefwereld op z'n kop gaat door de komst van kotertjes. De krant niet rustig van voor tot achter kunnen lezen, je eten wat al koud is voor je er uberhaupt een hap van hebt kunnen nemen omdat de een plotseling nodig moet poepen, de ander geholpen moet worden met snijden, de een dan weer zijn drinken omgooit, de ander besluit dat hij pindakaas wilde in plaats van pate, et cetera. Kinderhatende vrienden die je alleen nog kan zien als je ingewikkelde dingen regelt. Niet meer impulsief naar de bios kunnen.
En ja, het kleine autonome mixje van mij en mijn lief wat blijmoedig door het gras stiefelt of achter zijn grote broer aan door de straat kachelt op zijn fietsje met zijwielen, daar kan ik dan weer buitensporig blij van worden. 70% van de tijd ongeveer
quote:mijn moeder zegt me altijd dat er niet iets wegvalt, maar net iets bijkomt..dat je dat gene wat je nu niet meer kan doen helemaal uitbalanceerd met alles wat er bijkomt...Op maandag 19 juni 2006 21:20 schreef Belana het volgende:
ik heb de vraag toentertijd andersom gesteld... zou ik spijt krijgen als ik het niet zou doen? want ik wist het ook niet zeker... het antwoord was me duidelijk, ik zou daar spijt van krijgen...
Nu is nummer 2 onderweg en ik vind het geweldig! Hoe je leven er verder uit ziet daar heb je zelf evengoed invloed op vind ik. wij blijven bv altijd ook aan ons tweetjes denken en gaan af en toe ff lekker met zijn tweeën wat doen. het is imo echt niet zo dat je ineens geen invloed meer zou hebben op je leven. het veranderd, natuurlijk, maar op een mooie manier
nee ik zou heel veel spijt hebben als ik geen kinderen zou kunnen krijgen... het lijkt me toch een van de mooiste dingen die je in je leven kan doen... het meest wardevolle
quote:ik heb zeker wel een moeder in mij.. maar ook nog een Karolien ... en ik voel me tegelijk heel egoistisch als ik zo twijfel maar ook wil ik er goed over nadenken... net omdat ik wil dat een kind zich gewenst en thuis kan voelen.. en ik wil het goed doen.Op maandag 19 juni 2006 21:21 schreef Leandra het volgende:
[..]
Misschien is dat ook wel deels zo hoor... was vanmiddag nog ff bij een vriendin die 2½ week geleden bevallen is, ligt dat kleine krummel lekker tegen me aan te slapen, ben ik helemaal in m'n element.
Dus misschien is de een meer "van nature" moeder dan de ander.
quote:Ja. O, ja.Op maandag 19 juni 2006 21:11 schreef Krln het volgende:
hou je van je kinderen voor altijd? ihou jij nu al van je kind?
Ik moet zeggen dat het bij de eerste wel even duurde voor ik hem als eigen, als mijn, mijn, MIJN kind zag. Daarvoor vroeg ik mij vooral vertwijfeld af wat ik in godsnaam met het wurmpie moest, zo afhankelijk van mij, zo ontzettend mijn verantwoordelijkheid. En. um. Zoiets.
quote:is het echt een liefde helemaal anders dan hoe je tevoren liefde voelde?Op maandag 19 juni 2006 21:27 schreef anneja het volgende:
[..]
Ja. O, ja.
Ik moet zeggen dat het bij de eerste wel even duurde voor ik hem als eigen, als mijn, mijn, MIJN kind zag. Daarvoor vroeg ik mij vooral vertwijfeld af wat ik in godsnaam met het wurmpie moest, zo afhankelijk van mij, zo ontzettend mijn verantwoordelijkheid. En. um. Zoiets.
quote:Da's niet gek. Ik mis dat ook. Maar ik heb geen spijt.Op maandag 19 juni 2006 21:19 schreef Krln het volgende:
ik weet ook wel dat het leven wat ik nu heb ook niet mij eeuwig zou gelukkig maken, er zit een gevoel in mij dat naar meer snakt danieder weekend feestjes en zondagen tot 4u tv kijken in bed ... toch ben ik bang dat ik het zou gaan missen
quote:Dat werkt alleen als ze slapenen dan voel ik me echt oppervlakkig hoor! wat je zegt dat je ze af en toe wel even weg wil en dat je dan naar die snoetjes kijkt in bed en dan alles weer goed is, dat vind ik zo mooi en ik snap het nog niet zo goed, hoe dat dan werkt... maarik ben er wel heel benieuwd naar!
dat werkt dus heel stom. Als kindlief licht te krijsen en schreeuwen en een machtsstrijd begint over bedtijd en dat uuuuren volhoudt kan ik 'm wel wat aandoen, maar de seconde dat ie dan slaapt is dat direcht over en is ie het liefste wat ik heb. En dat in tweevoud.
quote:Da's natuurlijk een heel nobel streven, maar het is als niet-ouder heel erg lastig om echt precies te ervaren hoe het is om een kind te hebben, en dat is dan nog een gemiddeld kind dus niet een buitensporig lief en rustig kind, of een kind met een handleiding zoals die van Mwanatabu. De vraag is dus eigenlijk of je het aankan om een kind liefdevol groot te brengen, ook als het tegenvalt. een kind hebben an sich dus, niet het kind in kwestie, hoewel dat ook kan natuurlijk Is het antwoord ja, dan zit je altijd goedOp maandag 19 juni 2006 21:26 schreef Krln het volgende:
ik heb zeker wel een moeder in mij.. maar ook nog een Karolien ... en ik voel me tegelijk heel egoistisch als ik zo twijfel maar ook wil ik er goed over nadenken... net omdat ik wil dat een kind zich gewenst en thuis kan voelen.. en ik wil het goed doen.
quote:daar heb je je antwoord meidOp maandag 19 juni 2006 21:24 schreef Krln het volgende:
[..]
mijn moeder zegt me altijd dat er niet iets wegvalt, maar net iets bijkomt..dat je dat gene wat je nu niet meer kan doen helemaal uitbalanceerd met alles wat er bijkomt...
nee ik zou heel veel spijt hebben als ik geen kinderen zou kunnen krijgen... het lijkt me toch een van de mooiste dingen die je in je leven kan doen... het meest wardevolle
quote:Het voelt meer beschermend, en ook een beetje trots (kijk eens! Zelf Gemaakt!). En minder gelijkwaardig, omdat een kind zo van jou afhankelijk is. Wat jij doet kan een kind echt maken of breken en ik vond die gedachte heel eng toen ik nog zwanger was.Op maandag 19 juni 2006 21:29 schreef Krln het volgende:
is het echt een liefde helemaal anders dan hoe je tevoren liefde voelde?
En dat je voor je kinderen een soort halfgod bent, dat voelt een beetje raar.
dat deed Liam vanmorgen en echt, dat soort dingen zijn met geen pen te beschrijven...
quote:begrijp me niet verkeerd, ik verwacht geen roze wolk en ik wil ook geen garantie horen dat mijn kind makkelijk gaat zijn en alleen maar leuk. ik zou mezelf denk ik pas echt oppervlakkig vinden als ik een baby wil omdat ze zo lief zijn. ik wil net horen van moeders die het niet makkelijk hebben, dat ze toch ondanbks alles of net om alles, steeds die liefde weer terugvinden.Op maandag 19 juni 2006 21:35 schreef anneja het volgende:
[..]
Da's natuurlijk een heel nobel streven, maar het is als niet-ouder heel erg lastig om echt precies te ervaren hoe het is om een kind te hebben, en dat is dan nog een gemiddeld kind dus niet een buitensporig lief en rustig kind, of een kind met een handleiding zoals die van Mwanatabu. De vraag is dus eigenlijk of je het aankan om een kind liefdevol groot te brengen, ook als het tegenvalt. een kind hebben an sich dus, niet het kind in kwestie, hoewel dat ook kan natuurlijk Is het antwoord ja, dan zit je altijd goed
quote:En dat, inderdaad. Ik zou veel meer spijt hebben van geen kinderen hebben. De krant komt wel weer als ze het huis uit zijn.Op maandag 19 juni 2006 21:20 schreef Belana het volgende:
ik heb de vraag toentertijd andersom gesteld... zou ik spijt krijgen als ik het niet zou doen? want ik wist het ook niet zeker... het antwoord was me duidelijk, ik zou daar spijt van krijgen...
we zijn zelfs zachtjes aan het overwegen er nog eentje bij proberen te maken
quote:ahhh wat liefOp maandag 19 juni 2006 21:38 schreef Belana het volgende:
het is prachtig als je je zoontje van 2 uit bed gaat halen en dat ie dan zegt" wil een knuffel geven mama" en dat ie dan al knuffelend in je oor fluistert: "ik hou van jou"
dat deed Liam vanmorgen en echt, dat soort dingen zijn met geen pen te beschrijven...
quote:k denk dat het bijna altijd wel goed komt.Op maandag 19 juni 2006 21:39 schreef Krln het volgende:
ik wil net horen van moeders die het niet makkelijk hebben, dat ze toch ondanbks alles of net om alles, steeds die liefde weer terugvinden.
en de gevallen waarin het niet goedkomt, daar is vaak gigantisch veel meer mis dan alleen maar spijt hebben van een kind krijgen volgens mij
quote:En dan moet je jezelf bedwingen om hem/haar niet op te pakken en half dood te knuffelen terwijl je hart overloopt van moederliefde en emoties.. want dan zit je weer met een wakker kind en begint het feestje van voren af aan!Op maandag 19 juni 2006 21:30 schreef anneja het volgende:
dat werkt dus heel stom. Als kindlief licht te krijsen en schreeuwen en een machtsstrijd begint over bedtijd en dat uuuuren volhoudt kan ik 'm wel wat aandoen, maar de seconde dat ie dan slaapt is dat direcht over en is ie het liefste wat ik heb. En dat in tweevoud.
Maar goed wat ik altijd zeg...... ALS IS ZINLOZE ZELFKWELLING dus ik denk daar verder ook niet bij na.
MIjn kinderen zijn het mooiste liefste en geweldigste wat me ooit is overkomen en ik zou ze nog niet voor alle rijkdom ter wereld inruilen.
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
Ook al wilde ik 'r vandaag het liefst achter 12 rollen behang plakken, vlak voor ze naar bed ging lekker op mijn schoot een verhaaltje voorlezen en daarna vol overgave ff kroelen
En ja, de liefde is echt onvoorwaardelijk en voor altijd
quote:en dat is nou iets waar ik absoluut niet meer in geloof.Op maandag 19 juni 2006 21:51 schreef E.T. het volgende:
En ja, de liefde is echt onvoorwaardelijk en voor altijd
quote:JaOp maandag 19 juni 2006 21:44 schreef Ireth het volgende:
En dan moet je jezelf bedwingen om hem/haar niet op te pakken en half dood te knuffelen terwijl je hart overloopt van moederliefde en emoties.. want dan zit je weer met een wakker kind en begint het feestje van voren af aan!
quote:ik denk ook dat je dat niet snel zult zeggen, maar het kan wel. en ik snap best dat je dta af en toe even voelt, maar stel nou dat bij iedere extra moeilijkheid je alleen maar meer wenst dat je een andere keuze had gemaakt. dat lijkt me echt erg. ik denk dat ik mezelf zou gaan missen. het is zo lekker af en toe even op de zetel te liggen niks doen en niks hoeven te zeggen, even heropladen. hoe herladen ouders zich weer op?Op maandag 19 juni 2006 21:50 schreef thaleia het volgende:
Er heeft weleens 'n artikel in Viva gestaan over spijt hebben, allemaal anonieme vrouwen die meldden "natuurlijk wil ik mijn kind nu voor geen goud meer kwijt, maar als ik terug in de tijd kon had ik 'n andere keuze gemaakt".
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
quote:ergens heb ik daar schrik voor ja, omdat ik ook wel ouders ken die hebben gebroken met hun kinderen m op oudere leeftijd vaak. hoe kan dat dan?Op maandag 19 juni 2006 21:53 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
en dat is nou iets waar ik absoluut niet meer in geloof.
quote:Hoe het ook foutloopt in sommige ouder-kind relaties.. Ik ben er van overtuigd dat er altijd een vorm van ouderliefde is.Op maandag 19 juni 2006 21:53 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
en dat is nou iets waar ik absoluut niet meer in geloof.
hooguit in zeer extreme uitzonderingsgevallen dat een ouder niet meer van zijn/haar kind houdt, maar volgens mij is er dan nog veel meer mis met die ouder.
Er gaan wel momenten in komen dat je je de haren uit je hoofd trekt en denkt * hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om aan kinderen te beginnen.... * Maar dat gevoel gaat meestal snel weer over hoor
heerlijk vind ik dat. dat zijn de dagen dat ik even geen moeder hoef te zijn.
ik voel me daar absoluut niet bezwaard over, want de rest van de tijd heeft hij mijn volledige aandacht. hij is zo bewerkelijk (hij is hyperactief en ik moet hem eigenlijk de hele tijd goed in de gaten houden om te voorkomen dat hij rottigheid uithaald of onder een auto loopt) dat ik echt na 2 weken uitgeput ben. die paar dagen zonder kind slaap ik dan ook schaamteloos uit en doe ik alleen dingen waar ik zin in heb. mijn batterij is aan het eind van het weekend weer zo opgeladen dat ik er weer een paar weken tegenkan.
quote:Niet. Je leert functioneren op een lager bewustzijnsniveau.Op maandag 19 juni 2006 21:54 schreef Krln het volgende:
hoe herladen ouders zich weer op?
...ok, wij hebben wel een deal dat we in het weekend om de beurt uitslapen als we nergens heen hoeven. En af en toe dumpen we de kinders bij hun grootouders (tot wederzijds genoegen).
En of het hebben van kinderen opweegt tegen de offers die je ervoor moet maken weet ik eigenlijk niet. De situaties zijn zo onvergelijkbaar. Maar ik heb best wel eens heimwee naar ons zorgeloze kinderloze leven, hoor. Zoals ik al eerder zei- als het mogelijk zou zijn om niet fulltime een kind te hebben zou ik dat doen.
Overigens is mijn vriendenkring niet echt van de sociaal wenselijke antwoorden en ik heb een vriend die daadwerkelijk liever geen kinderen had gehad. Wat niet wegneemt dat hij van zijn zoontje houdt en voor zover ik kan nagaan een rustige, liefdevolle vader is.
quote:Met 'heel veel meer mis' bedoel ik de gevallen waar de jeugdzorg aan te pas moet komen of waar de kinders anderszins deuken oplopen, niet ouders die spijt hebben van kinderen an sich. Ik denk dat de meeste mensen volwassen genoeg zijn om hun spijt niet op de kinderen in kwestie bot te vieren namelijk.Op maandag 19 juni 2006 21:55 schreef thaleia het volgende:
Oh, en het kwam op mij niet over alsof er met die vrouwen in het artikel "heel veel meer mis was".
quote:Ah ok.Op maandag 19 juni 2006 22:03 schreef anneja het volgende:
Met 'heel veel meer mis' bedoel ik de gevallen waar de jeugdzorg aan te pas moet komen of waar de kinders anderszins deuken oplopen, niet ouders die spijt hebben van kinderen an sich.
quote:Ik mag het hopen. Zo'n kindje kan er ECHT niets aan doen dat ie is geboren!Ik denk dat de meeste mensen volwassen genoeg zijn om hun spijt niet op de kinderen in kwestie bot te vieren namelijk.
quote:hier doorgaans als ik om tien over zes besprongen word door twee in het geheel niet meer slaperige jongetjes.Op maandag 19 juni 2006 21:57 schreef deedeetee het volgende:
Er gaan wel momenten in komen dat je je de haren uit je hoofd trekt en denkt * hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om aan kinderen te beginnen.... *
quote:als blijkt dat ze voordat ze mij besprongen in harmonie een onhandig beschuitje met honing (meer honing met beschuit trouwens) hebben gemaakt. Het bord plakt, de jongens plakken, ik plak, en mijn bed plakt, maar ik ben op zo'n moment zeer gelukkig.Maar dat gevoel gaat meestal snel weer over hoor
quote:Ik ken iemand die er zo over denkt. Ze houdt onwijs veel van haar kind, maar toch is er die gedachte van ik had er misschien niet aan moeten beginnen (ze had geen keus overigens en misschien ligt hier juist wel het knelpunt)Op maandag 19 juni 2006 21:50 schreef thaleia het volgende:
Er heeft weleens 'n artikel in Viva gestaan over spijt hebben, allemaal anonieme vrouwen die meldden "natuurlijk wil ik mijn kind nu voor geen goud meer kwijt, maar als ik terug in de tijd kon had ik 'n andere keuze gemaakt".
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
Ik heb iig geen spijt en ben onwijs superdepuper blij met kindlief. Ik kan mij hoe cliche geen leven zonder haar voorstellen. We hebben een goed leven en ik heb totaal geen idee dat ik of mijn vriend iets hoeft in te leveren. Het 1e levensjaar is natuurlijk wel een periode van aanpassen en wennen, maar dat doe je gewoon, is automatische denk ik.
quote:ah dat klinkt echt heel lief ja, ik kan me best voorstellen dat je op dat moment een beetje smelt-of plaktOp maandag 19 juni 2006 22:06 schreef anneja het volgende:
[..]
hier doorgaans als ik om tien over zes besprongen word door twee in het geheel niet meer slaperige jongetjes.
[..]
als blijkt dat ze voordat ze mij besprongen in harmonie een onhandig beschuitje met honing (meer honing met beschuit trouwens) hebben gemaakt. Het bord plakt, de jongens plakken, ik plak, en mijn bed plakt, maar ik ben op zo'n moment zeer gelukkig.
quote:kinderen zijn leuk, hoorOp maandag 19 juni 2006 22:07 schreef Krln het volgende:
[..]
ah dat klinkt echt heel lief ja, ik kan me best voorstellen dat je op dat moment een beetje smelt-of plakt
De mijne in elk geval wel bottom line: de krant is leuk, maar kinderen zijn leuker. En nu ga ik naar bed, morgen word ik immers ongetwijfeld weer rond 6 uur gewekt
quote:ja ik ben wel blij dat ik er nu zo over kan nadenken. men zegt ook dat er over nadenken eigenlijk al stap 1 er naar toe is . denk ik. ik weet niet wie het zei maar nu ik het zo overweeg hoe het zou zijn moest ik nooit kinderen kunnen krijgen -want ik besef heel goed dat je ze krijgt en niet neemt- ik dat nog erger zou vinden, veel erger. ik wil dat gevoel begrijpen, ik wil die liefde kunnen geven.Op maandag 19 juni 2006 22:07 schreef danosa het volgende:
[..]
Ik ken iemand die er zo over denkt. Ze houdt onwijs veel van haar kind, maar toch is er die gedachte van ik had er misschien niet aan moeten beginnen (ze had geen keus overigens en misschien ligt hier juist wel het knelpunt)
Ik heb iig geen spijt en ben onwijs superdepuper blij met kindlief. Ik kan mij hoe cliche geen leven zonder haar voorstellen. We hebben een goed leven en ik heb totaal geen idee dat ik of mijn vriend iets hoeft in te leveren. Het 1e levensjaar is natuurlijk wel een periode van aanpassen en wennen, maar dat doe je gewoon, is automatische denk ik.
quote:slaap lekker en dank je voor je reacties!Op maandag 19 juni 2006 22:11 schreef anneja het volgende:
[..]
kinderen zijn leuk, hoor
bottom line: de krant is leuk, maar kinderen zijn leuker. En nu ga ik naar bed, morgen word ik immers ongetwijfeld weer rond 6 uur gewekt
quote:Volgens mij ben jij er allang uit, johOp maandag 19 juni 2006 22:12 schreef Krln het volgende:
ik wil dat gevoel begrijpen, ik wil die liefde kunnen geven.
oh wacht, ik ging slapen
quote:Op maandag 19 juni 2006 22:14 schreef anneja het volgende:
[..]
Volgens mij ben jij er allang uit, joh
oh wacht, ik ging slapen
Ik ben sinds sept 1999 moeder, maar heb geen idee meer wat mijn leven nou werkelijk in hield daarvoor...
Iets wat ik van tevoren in mijn twijfelperiode niet kende.
Je lijkt me een lieve meid, die goed over alles nadenkt. Ik hoop dat je eruit komt. Ik denk dat iedereen die over kinderen nadenkt twijfelt. Alleen al de beslissing van: ja, ik ga ervoor. Bij wijze van spreke nu vanavond (pil door het toilet) is al heel wat. Ik denk dat bijna iedereen misschien al eeuwenlang dit zo ervaren heeft. Ik heb maar een waarschuwing: wacht niet te lang...
quote:waaw klinkt mooi.. zet mijn vriendin ook wel eens.. dat het lijkt of het aktijd zo is geweest .. en nooit meer anders kan... dat vind ik echt mooi!Op maandag 19 juni 2006 22:16 schreef Oblivion het volgende:
Weet je....
Ik ben sinds sept 1999 moeder, maar heb geen idee meer wat mijn leven nou werkelijk in hield daarvoor...
quote:dat lijkt me heel moeilijk voor je,. ik hoop dat je er een beetje mee om kan gaan dezer tijd. het is wel mooi te weten dat er voor altijd ergens waar dan ook een stukje van jou is. en dat je weet wat die moederliefde is en ook altijd een moeder zult zijn. ik wens je hier sterkte mee. ook al is het even geleden.Op maandag 19 juni 2006 22:18 schreef Calioppe het volgende:
Ook ik heb lange tijd getwijfeld of ik wel of geen kinderen wilde. Twee jaar geleden werd ik zwanger en gebeurde er iets met me wat ik nog niet van mezelf kende, ik kan het niet anders benoemen dan een oergevoel en een kracht om voor dit kind te gaan. Met 20 weken moest ik helaas bevallen van een levenloos kind. Daarna voelde ik me leeg, alsof er iets van me geamputeerd was. We hebben het kind even bij ons gehad en ik herinner me ook nog het sterke gevoel van 'niet af willen staan' toen ze het mee moesten nemen. Sinds die tijd ben ik helaas niet meer zwanger geworden maar ik hoop nog steeds. Wat mij bijbleef en verrastte was dat oergevoel en die kracht, ook om te vechten voor je kind, en het gemis wat je voelt als het er niet is. Misschien is het onderdeel van mijn eigen verwerkingsproces maar ik kan me voorstellen dat dit gevoel gewoon natuurlijk ontstaat wanneer je zwanger bent en wanneer je een kind hebt. Ik kan me ook voorstellen dat het biologisch te verklaren is, je wordt toch geacht voor dit mensje te zorgen. Ik vond het in ieder geval een heerlijk gevoel. Een gevoel dat het echt om iets draaide waar je voor wilde vechten, een zeer sterk, niet uit te leggen gevoel.
Iets wat ik van tevoren in mijn twijfelperiode niet kende.
Je lijkt me een lieve meid, die goed over alles nadenkt. Ik hoop dat je eruit komt. Ik denk dat iedereen die over kinderen nadenkt twijfelt. Alleen al de beslissing van: ja, ik ga ervoor. Bij wijze van spreke nu vanavond (pil door het toilet) is al heel wat. Ik denk dat bijna iedereen misschien al eeuwenlang dit zo ervaren heeft. Ik heb maar een waarschuwing: wacht niet te lang...
ik ben nu bijna 27 en pas sinds een jaar heb ik een enorm nieuw gevoel in me, waar ik nog geen weg mee weet. vroeger dacht ik zo lekker praktisch, nee ik hoef geen kinderen, alleen maar poepfabrieken en gekrijs. en dat denk ik soms nog, maar er is iets bijgekomen, dat ik die nieuwe liefde in me begin te voelen, ik vind het alleen nog zo eng. en nieuw. ik weet niet of dat gevoel qaltijd wint van die prakttische kanten.
En wanneer ik hem achter het behang wil plakken komt er al snel een aandoenlijke knuffel of kus en dan ben ik alles weer vergeten. Ik kan kan en wil me geen dag meer zonder Jordy voorstellen, echt ik ben verliefd!
Wat betreft weggaan uitstapje/visite enzo dat ligt helemaal aan jezelf, hoe felexibel je daar zelf mee omgaat. Het is echt niet zo dat je niks meer kunt doen als je eenmaal kinderen hebt.
En vóór de bevalling had ik ook echt wel mijn twijfels.
quote:Tja je moet ze natuurlijk wel opvoeden he.Op maandag 19 juni 2006 20:55 schreef Krln het volgende:
[..]
ja, ik heb nu 1001 praktische dingen waarom ik geen kinderen wil, ik denk echt er maar 1 reden is om dat wel te doen en dat zal dat oergevoel zijn... dat groeit nu bij mij...maar soms zie ik ouders met ettertjes en dan denk ik help.... stel dat ik ook zo kinderen krijg...ga ik er dan wel van kunnen houden....
veel succes met je zwangerschap nog!
En dit niet aan een ander overlaten.
Heb zelf twee jongens van 9 en 12 jaar.
Ze zijn de grootste vrienden en hebben eigenlijk nooit ruzie.
Tuurlijk hebben ze weleens onenigheid, maar dit praten ze zelf uit.
Ik heb gelukkig een zeer goede band met mijn kinderen, maar ze weten wel dat ik hun vader ben en niet een vriendje waar ze gek tegen kunnen doen.
Respect voor elkaar is het allerbelangrijkste.
Als ie verteld dat ie verliefd is, moet je hem normaal behandelen en er geen geintjes over maken, dat vinden ze verschrikkelijk, maar als je er normaal over praat dan vertellen ze alles.
quote:Een pleegkind opvoeden is inderdaad zeer nobel.Op maandag 19 juni 2006 23:56 schreef jakees het volgende:
Ik heb geen kinderen en wil geen "eigen" kinderen. Vroeger dacht ik huisje boompje beestje e.d. en zie dat ook vaak om me heen gebeuren. Na veel nadenken heb ik besloten om voor pleegkinderen te gaan. Ik zie niet de toegevoegde waarde van eigen kinderen tov pleeg / adoptie kinderen, wel andersom. Ik had denk wel spijt gekregen als ik een "eigen" kind zou nemen. Ik voel het als een vorm van egoisme waar in principe alleen jezelf beter van wordt, terwijl bij pleegkinderen het kind er ook beter van wordt(ten minste dat is mijn streven).
Maar de beste plaats voor het kind is en blijft normaal gesproken bij zijn eigen ouders thuis.
Uitgezonderd natuurlijk de kinderen die het thuis zeer slecht hebben.
Maar vergis je niet, zeer veel pleegkinderen gaan later op zoek naar hun echte ouders omdat ze toch het gevoel hebben dat er iets ontbreekt in hun leven.
En tuurlijk hun antwoord dat ze dan krijgen is niet altijd even bevredigend.
quote:nog een vraagje dan, vind je het niet erg dat je kinderen het deel van hun opvoeding waar jij je heel intens voor inzet -het deel van echt hard zorgen, tussen 0-8 ruwweg, ik weet heus wel dat je dan niet klaar bent maar dan kunnen ze toch meestal wel zelf naar de wc en aankleden en naar school enzo- dat zij zich dat misschien niet eesn zullen herinneren= ik weet dat ik zelf pas dingen ga herinneren vanaf een jaar of4,5.... lijkt me heel gek...Op maandag 19 juni 2006 23:46 schreef klipper het volgende:
[..]
Tja je moet ze natuurlijk wel opvoeden he.
En dit niet aan een ander overlaten.
Heb zelf twee jongens van 9 en 12 jaar.
Ze zijn de grootste vrienden en hebben eigenlijk nooit ruzie.
Tuurlijk hebben ze weleens onenigheid, maar dit praten ze zelf uit.
Ik heb gelukkig een zeer goede band met mijn kinderen, maar ze weten wel dat ik hun vader ben en niet een vriendje waar ze gek tegen kunnen doen.
Respect voor elkaar is het allerbelangrijkste.
Als ie verteld dat ie verliefd is, moet je hem normaal behandelen en er geen geintjes over maken, dat vinden ze verschrikkelijk, maar als je er normaal over praat dan vertellen ze alles.
Ik vind dat zo erg, ze hebben w.s. kinderen omdat het zo 'hoort' of omdat iedereen ze heeft, maar het gedrag wat die ouders vertonen... ze moeten er wel spijt van hebben, anders doe je toch niet zo tegen die arme kids
* Bluezz vind kinderen (kunnen) krijgen een groot wonder, en een voorrecht dat ik ze kon krijgen, en ben er zo ongelofelijk blij mee.
quote:Welnee, hoe ouder ze worden des te leuker word het, tenminste dat vinden wij.Op dinsdag 20 juni 2006 00:08 schreef Krln het volgende:
[..]
nog een vraagje dan, vind je het niet erg dat je kinderen het deel van hun opvoeding waar jij je heel intens voor inzet -het deel van echt hard zorgen, tussen 0-8 ruwweg, ik weet heus wel dat je dan niet klaar bent maar dan kunnen ze toch meestal wel zelf naar de wc en aankleden en naar school enzo- dat zij zich dat misschien niet eesn zullen herinneren= ik weet dat ik zelf pas dingen ga herinneren vanaf een jaar of4,5.... lijkt me heel gek...
Dat jij en je partner verschillend zijn maakt niet uit, als je samen maar consequent bent wanneer dat nodig is, dan nemen ze ook geen loopje met je.
Bij mij waren ze 3 a 4 jaar toen ze geheel zelfstandig gingen aankleden, bij mijn vrouw duurde dat tot 6 a 7 jaar.
Vonden ze lekker dat beetje verwend worden, maar bij mij deden ze dat niet.
Nu worden wij elk weekend gewekt met een ontbijtje op bed, klaargemaakt door de kinderen.
En de oudste herrinnert zich nu nog dingen van toen hij twee was, dat zal waarschijnlijk wel slijten als hij ouder word, maar nu heeft hij er in ieder geval prettige herrineringen aan.
, krantje lezen op het gemak en vrij zijn. en af en toe he, dan zooooouuu je toch willen mogen slaan 
. Maar ik ben echt eerlijk waar nog nooit zoooo gelukkig geweest als nu. Mijn moederliefde moest wel groeien, omdat het zo'n enorme omschakeling is. Ik weet nog zo goed dat Danielle net geboren was en ze moest huilen. Ik de kraamhulp erbij: ze huilt!! eeehhh, daar bleek ik dan van te zijn, voortaan. 
Nu ben ik pril zwanger van de tweede en nu voel ik al dat ik moedergevoelens heb: dit kind is voor mij al een kind en ik hou ervan. Ikkan me niet voorstellen dat ik een miskraam zou krijgen want op precies dit kindje, en dit kindje alleen heb ik gewacht en daar heb ik voor gevochten. Ook al weet ik niet of het gezond is, hoe het eruit ziet, op wie het lijkt....deze is van mij!!!!!Ze was tijdens na de zwangerschap in een postpartemdepresssie geraakt, de vader van haar kind heeft haar verlaten voor een ander, haar leven nam een wending die ze dus niet wilde en met het opgroeien van het kind viel ook dát tegen, het verplichte thuiszitten 's avonds, alleen, in de weekenden, het idee hebben dat alles in het teken van het kind stond, zich veroordeeld voelen, etc etc.
Het was absoluut niet zo dat ze een en ander afreageerde op haar dochter, meisje was ondertussen 11 of zo en leek mij iig een vrolijk kind wat gek was op mama, ze verwaarloosde haar kind niet, maar ze gaf wel toe, dat ze had ze dit alles geweten, er nooit aan begonnen was.
Ze trok het maar moeilijk allemaal, alleen met kind zijn, en ook toen ze later een vriend kreeg, bleef dat gevoel, al werd het wel iets minder, omdat hij uiteraard ook zorg ging dragen (en zelf ook een kind had, wat in de weekenden kwam logeren).
Ze schaamde zich ervoor, en toen ze mij het vertelde fluisterde ze ook de hele tijd, terwijl we gewoon alleen waren. Ze zei "ik hou van mijn kind, begrijp me niet verkeerd, maar ik had er nooit aan moeten beginnen, dit is niets voor mij, ik voel me konstant opgesloten"
Ik had met haar te doen, al snap ik zelf niet hoe je dat zo kan voelen, na al die jaren nog steeds.
Maar het is wel dapper dat ze het zelf onder ogen zag en er alles aan deed om het niet over te brengen, dat gevoel van spijt en gemiste kansen, op haar kind, al denk ik zelf, dat een kind dat ergens toch moet voelen, al wordt het nooit uitgesproken.
Best verdrietig, toch...
quote:Heel verdrietig, maar ook heel begrijpelijk ergens: het ging gewoon helemaal anders dan ze zich voorgesteld had. en het pleit voor haar dat ze zo haar best deed het niet over te brengen op haar dochtertje.Op dinsdag 20 juni 2006 08:13 schreef milagro het volgende:
Op mijn werk destijds had ik een collega, die zei spijt te hebben van haar beslissing een kind te willen en ook te hebben dus.
Ze was tijdens na de zwangerschap in een postpartemdepresssie geraakt, de vader van haar kind heeft haar verlaten voor een ander, haar leven nam een wending die ze dus niet wilde en met het opgroeien van het kind viel ook dát tegen, het verplichte thuiszitten 's avonds, alleen, in de weekenden, het idee hebben dat alles in het teken van het kind stond, zich veroordeeld voelen, etc etc.
Het was absoluut niet zo dat ze een en ander afreageerde op haar dochter, meisje was ondertussen 11 of zo en leek mij iig een vrolijk kind wat gek was op mama, ze verwaarloosde haar kind niet, maar ze gaf wel toe, dat ze had ze dit alles geweten, er nooit aan begonnen was.
Ze trok het maar moeilijk allemaal, alleen met kind zijn, en ook toen ze later een vriend kreeg, bleef dat gevoel, al werd het wel iets minder, omdat hij uiteraard ook zorg ging dragen (en zelf ook een kind had, wat in de weekenden kwam logeren).
Ze schaamde zich ervoor, en toen ze mij het vertelde fluisterde ze ook de hele tijd, terwijl we gewoon alleen waren. Ze zei "ik hou van mijn kind, begrijp me niet verkeerd, maar ik had er nooit aan moeten beginnen, dit is niets voor mij, ik voel me konstant opgesloten"
Ik had met haar te doen, al snap ik zelf niet hoe je dat zo kan voelen, na al die jaren nog steeds.
Maar het is wel dapper dat ze het zelf onder ogen zag en er alles aan deed om het niet over te brengen, dat gevoel van spijt en gemiste kansen, op haar kind, al denk ik zelf, dat een kind dat ergens toch moet voelen, al wordt het nooit uitgesproken.
Best verdrietig, toch...
Ieder mens reageert anders op dat soort omstandigheden. Ik ken een moeder die na 20 jaar geweld, alcoholisme en dat soort ellende haar vent de deur uitzette. Die had juist zoiets: "gelukkig heb ik "onze" (vent keek er nooit naar om) dochters in ieder geval altijd gehad!" Dat was voor haar juist het lichtpuntje in een kuthuwelijk.
Het ligt aan de persoonlijkheid van de vrouw/ouder in kwestie denk ik hoe dat soort omstandigheden zich vertalen in de gevoelens aangaande het ouderschap.
Iedereen had zoiets van Doen, daar krijg je geen spijt van..
op 1 iemand na, en dat was mijn vader. Die raadde ons aan om toch vooral geen kinderen te krijgen...
quote:Nu ja, ze kan zich ook gewoon vergist hebben natuurlijk, los van die omstandigheden.Op dinsdag 20 juni 2006 08:23 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Heel verdrietig, maar ook heel begrijpelijk ergens: het ging gewoon helemaal anders dan ze zich voorgesteld had. en het pleit voor haar dat ze zo haar best deed het niet over te brengen op haar dochtertje.
Ieder mens reageert anders op dat soort omstandigheden. Ik ken een moeder die na 20 jaar geweld, alcoholisme en dat soort ellende haar vent de deur uitzette. Die had juist zoiets: "gelukkig heb ik "onze" (vent keek er nooit naar om) dochters in ieder geval altijd gehad!" Dat was voor haar juist het lichtpuntje in een kuthuwelijk.
Het ligt aan de persoonlijkheid van de vrouw/ouder in kwestie denk ik hoe dat soort omstandigheden zich vertalen in de gevoelens aangaande het ouderschap.
Denken een kind te willen, denken dat het leuk wordt, en er dan 'gewoon' niets aan vinden, er alleen maar de nadelen van zien , en die nooit kunnen wegstrepen tegen de voordelen, voor je gevoel dan.
Ik denk dat haar gevoelens niet veroorzaakt zijn door die depressie, ik denk in dit geval dat het ms eerder andersom was, ze eigenlijk al snel voelde dat ze de verkeerde keuze gemaakt had, ze zei ook dat de zwangerschap ook als 1 grote straf aanvoelde.
quote:Dank je.. nu moet ik huilen.. terwijl ik dacht dat die jank-hormonen eindelijk uit mijn lijf warenOp maandag 19 juni 2006 21:38 schreef Belana het volgende:
het is prachtig als je je zoontje van 2 uit bed gaat halen en dat ie dan zegt" wil een knuffel geven mama" en dat ie dan al knuffelend in je oor fluistert: "ik hou van jou"
dat deed Liam vanmorgen en echt, dat soort dingen zijn met geen pen te beschrijven...
Ze vertrekken blijkbaar nooit meer Krin, ik vind het heel erg goed dat je zo'n topic geopend hebt! Dat laat mij zien dat je ontzettend goed nadenkt of je moeder wilt worden. Een heel goed teken denk ik, wat meer mensen zouden moeten doen..
Ik ben nu 6 weken moeder en kan me al niet meer voorstellen dat hij er niet zo zijn. Ik geniet met volle teugen, zelfs als hij me helemaal onder poept tijdens (of vlak voor) het verschonen
Ik wist zelfs niet dat ik zulk gevoel van liefde in me had! Normaal ben ik heel nuchter, maar de zwangerschap en geboorte heeft me echt veranderd. Ik voel het alsof ik compleet ben nu.
In de zwangerschap ben ik wel vaak bang geweest. Dan kreeg ik een gevoel van: nu kan ik niet meer terug! Ik MOET voor dit kindje zorgen, het blijft voor altijd míjn kind!
Zelfs met de bevalling kwam die angst heel erg opzetten. Het gevoel ging langzaam weg de eerste dagen na de geboorte, toen ik mijn zoontje leerde kennen. Toen kreeg het voor mij echt een identiteit en was het niet zomaar 'iets' wat in mijn buik groeide.
Voordat ik zwanger probeerde te raken heb ik een jaar lang heel bewust me proberen voor te bereiden. Ik heb toen afscheid genomen van mijn oude leven, ook van mijn lichaam zoals het toen was. Denk dat dat heel belangrijk is geweest voor me.
quote:Waarom dan?Op dinsdag 20 juni 2006 08:29 schreef teigan het volgende:
mijn vriend is er ook nogal mee bezig de laatste tijd, en die heeft veel collega's met kinderen gevraagd of ze het anders zouden doen..
Iedereen had zoiets van Doen, daar krijg je geen spijt van..
op 1 iemand na, en dat was mijn vader. Die raadde ons aan om toch vooral geen kinderen te krijgen...
Mijn moeder zei het een paar jaar geleden overigens ook hoor, dat ze niet wist of ze nu nog wel kinderen op de wereld zou zetten. Vond ik zo vreselijk oneerlijk van d'r op de een of andere manier. Omdat het nu andere (en mss meer onzekere) tijden zijn zouden wij het niet meer moeten doen... en dat terwijl ik juist zo graag wil. Ik ging toch 1 nano-seconde nadenken.
quote:Geen goede tijd om kinderen te krijgenOp dinsdag 20 juni 2006 09:12 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Waarom dan?
Mijn moeder zei het een paar jaar geleden overigens ook hoor, dat ze niet wist of ze nu nog wel kinderen op de wereld zou zetten. Vond ik zo vreselijk oneerlijk van d'r op de een of andere manier. Omdat het nu andere (en mss meer onzekere) tijden zijn zouden wij het niet meer moeten doen... en dat terwijl ik juist zo graag wil. Ik ging toch 1 nano-seconde nadenken.
Wat een onzin
Wanneer is het ooit wél een goede tijd geweest ? Er is toch altijd wat. Als we nu midden in een hongersnood zaten of een oorlogs situatie, dat is wat anders.
Maar ik vind dat deze tijd prima is geschikt om kinderen te krijgen.
Tegenwoordeig weten a.s moeders tenminste wat voor voorzorgsmaatregelen ze moeten nemen om de kansen op een een gezond kindje zo optimaal mogelijk te houden en er is plenty goede raad te krijgen als dat nodig mocht zijn. Dat hadden wij vroeger allemaal niet. Je stortte je in de zwangerschap en deed je best om er wat van te maken Gewoon gezond verstand en veel van je kinderen houden doet wonderen hoor !
Maar goed, mss probeerde ze me toen te behoeden voor een zwangerschap met mijn ex. Kan ook nog.
De "verliefdheid" die je voelt voor je kind.
Werkelijk alles is prachtig! Dan overvalt dat (ver)liefde gevoel je soms eventjes, och dat neusje en die blauwe oogjes, en die haartjes zwijmelzwijmelzwijmel.
Maar eerlijk is eerlijk.... soms gaan ook mijn handen jeuken en is ze alles behalve schattig.
Als ze bv met een steen op het koppie van een klasgenootje heeft gemept of ze hebben elkaar staan schoppen omdat ze allebei "sam" van "totally spies" wilden zijn.
Maar als ze dan ligt te slapen en je kust dr warme slapende koppie en je zegt: "ik hou heel heel veel van jou wijffie" en als ze dan in haar slaap terug zegt; "ik ook..."
Dan smelt je.
Of zoals mn zoontje deed....
Trok hij zo`n lief zorgzaam koppie en leek je dan ook een partje van zn annenijntje (mandarijntje) te willen geven. Smelten was dat! En als je dan wilde toehappen stak hij het gauw in zn eigen mondje en rende dan gillend van het lachen weg.
Of als ik dan in de keuken stond te rommelen, je die dribbel voetjes achter je hoorde aanstormen en kort daarop een "klap" tegen je benen van een klein ventje die zich tegen je benen wierp en dan gelijk twee kleine mollige armpjes er omheen geklemt. Dan keek ik naar beneden en dan keken we elkaar even heel heel erg lief aan. pfff
kortom geen spijt!Zelfs niet als ik toen wist wat ik nu weet....had het voor geen goud willen missen!
. 
geen moment. Zou ik het anders doen als ik het over mocht doen, .quote:Leg eens uit? Als je wil hoor.Op dinsdag 20 juni 2006 09:53 schreef es70 het volgende:
Spijt
Anders in de zin van anders getimed of zo?
Eén van de mooiste momenten van de dag is het moment dat 'het kwaad' lekker naar bed gaat en de rust wederkeert.............
Kortom het leven zoals je dat kende is voorgoed afgelopen als je kinderen neemt........
Maar heb ik spijt van mijn kinderen........?
Driewerf neen!
Ondanks alle offers die je moet brengen is er niks mooiers dan het zien opgroeien van je eigen koter..de intense warmte die je voelt voor je eigen kinderen is met helemaal niks te vergelijken....zeker als ze wat ouder worden (dat geldt voor meer mannen heb ik begrepen) zijn kinderen heerlijk om tijd mee door te brengen..
Het is elke dag weer een genot om van mijn werk thuis te komen en dan de voordeur open te zien vliegen terwijl mijn beide zoontjes luid 'papa' roepend naar me toe komen rennen....dat is ultiem..
Resumerend:
spijt: absoluut niet, maar bezint eer ge begint, want zoals ik eerder opmerkte: het leven zoals je dat kende is voorgoed voorbij....
Succes met je keuze....
[ Bericht 1% gewijzigd door Maleficium op 20-06-2006 10:17:26 ]
quote:zo heb ik het werkelijk nog nooit gevoeld, als offers brengen...Op dinsdag 20 juni 2006 10:02 schreef Maleficium het volgende:
Het hebben van kinderen is een blok aan je been: je wordt beperkt in je levensvrijheid - het wordt veel moelijker om een keer lekker te stappen/reizen/tijd voor jezelf te nemen/een keer spontane seks te hebben (if at all...). Je wordt gesloopt door een voortdurende vraag naar aandacht zorg en liefde; als je een goede ouder wil zijn is dat met recht een dagtaak......
Eén van de mooiste momenten van de dag is het moment dat 'het kwaad' lekker naar bed gaat en de rust wederkeert.............
Kortom het leven zoals je dat kende is voorgoed afgelopen als je kinderen neemt........
Maar heb ik spijt van mijn kinderen........?
Driewerf neen!
Ondanks alle offers die je moet brengen is er niks mooiers dan het zien opgroeien van je eigen koter..de intense warmte die je voelt voor je eigen kinderen is met helemaal niks te vergelijken....zeker als ze wat ouder worden (dat geldt voor meer mannen heb ik begrepen) zijn kinderen heerlijk om tijd mee door te brengen..
Het is elke dag weer een genot om van mijn werk thuis te komen en dan de voordeur open te zien vliegen terwijl mijn beide zoontjes luid 'papa' roepend naar me toe komen rennen....dat is met niets te vergelijken..
Resumerend:
spijt: absoluut niet, maar bezint eer ge begint, want zoals ik eerder opmerkte: het leven zoals je dat kende is voorgoed voorbij....
Succes met je keuze....
quote:Ik wel.....maar niet in de dramatische zin des woords, maar meer als in een kwestie van geven en nemen.....zo heb ik het werkelijk nog nooit gevoeld, als offers brengen
Ik heb ook nooit van tevoren gedacht dat het een roze wolk zou zijn, misschien als je daarvan uitgaat dat het eerder tegenvalt.
Ze is er en ik hou van haar. Punt. Natuurlijk. Het meest natuurlijke gevoel wat er bestaat.
En nee, natuurlijk is ze niet 24/7 alleen maar leuk, lief en schattig en is het soms best even lastig dat je niet even alle tijd voor jezelf hebt. Maar ach, het grootste gedeelte van de tijd is ze dat wel en is heb je aan dat andere ook helemaal niet zo'n behoefte.
Nu moet ik wat stappen en dat soort dingen ook zeggen dat ik daar niet meer zon grote behoefte aan heb. Ik heb dat van m'n 16e tot m'n 27e zo'n beetje gedaan en echt heel flink en ik heb het allemaal wel gezien. Natuurlijk vinden we het wel leuk om eens naar de film te gaan of een concert of uit eten en ook best wel eens naar de kroeg, maar in die gevallen is er altijd wel een (schoon)moeder/schoonzus die even op wil passen.
Spontane seks is inderdaad lastiger, maar daarvoor geldt ook dat je gewoon de momenten moet pakken die er zijn.
Het enige waar ik overigens spijt van heb is dat we onze dochter niet eerder gekregen hebben, dat had achteraf makkelijk gekund. Ik vind dan ook dat je niet te lang moet wachten, vooral als je er meer dan één wilt.
Ook met kinderen kun je nog alle kanten op hoor, ik zie mn kind niet als belemmering.
Nou moet ik zeggen dat ze ook best makkelijk is, gaat meestal braaf slapen en kan zichzelf ook goed vermaken. Heel soms zomers moeite met slapen vanwege de warmte maar ze blijft wel keurig in bed dan. Of als ze eens ziek is dat ze snachts huilend wakker wordt, maar dat gebeurt bijna nooit.
Als ik het dan over eventuele nadelen of minder leuke kanten van 'kinderen hebben' moet hebben... het grootste nadeel is dan wel de zorgen die je om je kind kunt hebben. Dat is dan een minder leuke kant vind ik.
Maar zelfs toen ik zwanger was had ik nog angst. Vooral in de zin 'kan ik dit wel' en zelfs 'nou kan ik niet meer terug'. Ik heb dat opgevat als hele normale angsten in een zwangerschap, volgens mij denkt elke aanstaande ouder dat wel eens.
Maar toen was ze daar en weg waren die gevoelens. Het allermooiste, het allerliefste was daar toen. Natuurlijk kunnen wij dit. Dit is echt het allerprachtigste wat ons ooit overkomen is. De gevoelens die je kind los maakt in je zijn onbeschrijflijk.
Het enige wat blijft is de angst dat je kind wat kan overkomen. De wereld is zo groot en beangstigend en je kind zo klein en weerloos. Daar lig ik wel eens wakker van.
Maar spijt, oh nee!
En wat betreft uitgaan en dergelijke: wij deden af en toe een concert, theatervoorstelling, uit eten of een terrasje. En dat doen we nog. Dronken werden we al niet meer, we hebben veel gereisd. Nu is het tijd om voor ons kind te zorgen. Om haar te begeleiden in deze zelfde wereld, om plezierig met haar om te gaan en hopelijk te helpen een gelukkig mens te worden.
quote:Dat is mooi onder woorden gebracht.....Nu is het tijd om voor ons kind te zorgen. Om haar te begeleiden in deze zelfde wereld, om plezierig met haar om te gaan en hopelijk te helpen een gelukkig mens te worden.
quote:Ik besef dit ook klipper, maar dan toch kan ik niet de toegevoegde waarde van een eigen kind boven een pleegkind inzien. Ik denk dat je de liefde die je uit een eigen kind haalt ook uit een pleegkind kan halen. Het is wel een grotere uitdaging maar ik denk gewoon dat de wereld er niet beter op wordt als ik zelf een kind neem, terwijl die kans er wel is als ik pleegkinderen neem.Op dinsdag 20 juni 2006 00:01 schreef klipper het volgende:
[..]
Een pleegkind opvoeden is inderdaad zeer nobel.
Maar de beste plaats voor het kind is en blijft normaal gesproken bij zijn eigen ouders thuis.
Uitgezonderd natuurlijk de kinderen die het thuis zeer slecht hebben.
Maar vergis je niet, zeer veel pleegkinderen gaan later op zoek naar hun echte ouders omdat ze toch het gevoel hebben dat er iets ontbreekt in hun leven.
En tuurlijk hun antwoord dat ze dan krijgen is niet altijd even bevredigend.
quote:Dat vooral idd. Ik heb roofbouw op mijn lijf gepleegd door 4 kinderen te krijgen in 4 jaar tijd, bovendien heb ik niet echt de gelegenheid genomen/gekregen om echt van dat kleine te genieten. Iedereen die riep: 'Goh, wat zal jij het druk hebben', verklaarde ik toen ik er middenin zat voor gek maar achteraf gezien zijn het toch inderdaad wel 'tropenjaren' geweest.Op dinsdag 20 juni 2006 09:54 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Leg eens uit? Als je wil hoor.
Anders in de zin van anders getimed of zo?
Ik moet wel zeggen dat ik de 'vrijheid' die ik nu stukje bij beetje krijg omdat ze zelfstandiger worden misschien wel extra waardeer, juist omdat ik zo'n tijd 'vast' heb gezeten.
Ik ben gek op mijn kinderen, en zou ze voor niets in de wereld inruilen, maar ik ontken niet dat ik er zo af en toe 'doorheen' zit en even geen 'mama' meer wil zijn maar alleen maar 'Esther'. Gelukkig heeft Patrick dat meestal erg goed in de gaten en zorgt hij ervoor dat ik even 'zorgverlof' kan nemen.
Gelukkig dan maar idd dat Patrick en jij daar een mooi 'evenwicht' in weten te vinden met af en toe een breakje.
quote:Wat mooi gezegdOp dinsdag 20 juni 2006 10:37 schreef nebelung het volgende:
Nu is het tijd om voor ons kind te zorgen. Om haar te begeleiden in deze zelfde wereld, om plezierig met haar om te gaan en hopelijk te helpen een gelukkig mens te worden.
Wat me wel opvalt is dat hier voornamelijk moeders komen die (zoals je wel vaker hebt kunnen horen en lezen) vertellen over het moedergevoel en de onvoorwaardelijke liefde die je voor dat kleine mensje voelt zodra het geboren is. Maar hoe zit het met de vaders? Ervaren die dat hetzelfde of hebben die wat meer tijd nodig? Ik kan me voorstellen dat de band tussen vader en kind nog meer opgebouwd moet worden als het kindje er eenmaal is, terwijl voor vrouwen dit misschien toch al vroeger begint, tijdens de zwangerschap? En is de kans op spijt dan groter?
quote:Ik heb als vader met name tijdens de zwangerschap wel zoiets gehad van: "Ik moet het nog zien", maar toen mijn dochter eenmaal geboren was, was die band er meteenOp dinsdag 20 juni 2006 12:56 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Wat mooi gezegd
Wat me wel opvalt is dat hier voornamelijk moeders komen die (zoals je wel vaker hebt kunnen horen en lezen) vertellen over het moedergevoel en de onvoorwaardelijke liefde die je voor dat kleine mensje voelt zodra het geboren is. Maar hoe zit het met de vaders? Ervaren die dat hetzelfde of hebben die wat meer tijd nodig? Ik kan me voorstellen dat de band tussen vader en kind nog meer opgebouwd moet worden als het kindje er eenmaal is, terwijl voor vrouwen dit misschien toch al vroeger begint, tijdens de zwangerschap? En is de kans op spijt dan groter?
En spijt heb ik er zowiezo niet van
Ik ken echter wel een aantal mensen die achteraf serieus zeggen dat ze het liever anders gedaan zouden hebben.
/edit
Misschien een overbodige toevoeging, maar wij hebben er dus totaal geen spijt van, en krijgen er als alles goed blijft gaan zelfs nog eentje bij.
[ Bericht 14% gewijzigd door poemojn op 20-06-2006 15:20:23 ]
Wel probeert hij van de verzorgingstaken zoveel mogelijk de "leuke" op zich te nemen en de "vervelende" een beetje aan mij over te laten. Beetje sneaky is dat. Dus liever samen in bad en lekker spelen dan een poepluier verschonen zeg maar.
Al ontkomt ie daar natuurlijk niet aan
Overigens denk ik niet dat er hier veel mensen zullen toegeven dat ze spijt hebben, al weet ik zeker dat ze er zijn.
Nou ik herken het wel. Ik ben er wel bang voor hoe het zal gaan als het 'n kindje wordt met 'n heel slechte gezondheid, bijvoorbeeld. Ik zal met heel m'n hart van 'm houden, maar hou ik het wel vol? Zoals het er nu naar uitziet is het niet ondenkbaar dat ik in m'n eentje moeder zal gaan worden, en dat lijkt me met 'n gezond kindje met de normale kinderziektes, valpartijen en kwaaltjes al zwaar genoeg. Maar misschien is dit ook zoiets dat verdwijnt zodra je moeder bent. 'N vriend van me zegt: "als ik 'n gehandicapt kindje zou krijgen zou ik dat denk ik niet aankunnen", maar je kunt waarschijnlijk veel meer aan dan je denkt en voelt zo'n sterke band dat je ALLES voor het kindje wilt doen. Denk ik.
quote:Nou nou dat begint lekker negatief zeg...Op dinsdag 20 juni 2006 10:02 schreef Maleficium het volgende:
Het hebben van kinderen is een blok aan je been: je wordt beperkt in je levensvrijheid - het wordt veel moelijker om een keer lekker te stappen/reizen/tijd voor jezelf te nemen/een keer spontane seks te hebben (if at all...).
Wat seks betreft, een keertje overdag kan ook geen kwaad hoor.
gebeurt nog steeds vaak genoeg spontaan, maarja mijn kinderen spelen natuurlijk ook buiten.
Na verloop van jaren komt de vrijheid vanzelf terug, ze kunnen heus wel even alleen blijven, anders kunnen ze altijd bij oma en opa of bij de buren terecht.
Stappen kost wat meer voorbereiding maar ook dat is te overkomen hoor.
quote:Dit is dus precies de reden waarom je zo'n vraag niet op een ouder-forum moet stellen.Op maandag 19 juni 2006 20:54 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ik kende dr vroeger eentje die doodleuk opmerkte na 5 jaar medische mallemolen en eindelijk een lief leuk zoontje: "Als ik dit had geweten, dan was hij er niet geweest hoor!"
Maar goed, dat mens spoorde sowieso niet.
Zo'n antwoord als dit vind ik nou echt een antwoord van de baby-maffia, gewoon even met een roze babywolkbord voor je kop een medemens wegzetten die moeilijke jaren achter de rug heeft gehad gezien die medische mallemolen.
Geen respect van mij Mwanatabu.
Niet iedereen wil voortplanten koste wat het kost, kan best voorkomen dat de prijs achteraf te hoog was, ook al hou je nog zoveel van je eigen lieve kindje.TS, ik denk niet dat je op dit forum de spijtoptanten tegenkomt, dus probeer je breder te informeren, dit is een slechte plek om een genuanceerd antwoord te krijgen.
na-edit:
Nog een later antwoord, wat precies weergeeft wat ik bedoel. Je kunt het in deze samenleving gewoon niet maken om te zeggen dat je achteraf gezien een beetje spijt hebt dat je kinderen hebt genomen. Daarvoor schreeuwt de hormonenmaffia te hard.
quote:Je kunt beter op een verjaardag vertellen dat je belasting fraudeert, dan dat je achteraf bezien liever toch geen kinderen had genomen. We zijn op de wereld om voort te planten en lief te hebben - immers.Op maandag 19 juni 2006 21:50 schreef thaleia het volgende:
Er heeft weleens 'n artikel in Viva gestaan over spijt hebben, allemaal anonieme vrouwen die meldden "natuurlijk wil ik mijn kind nu voor geen goud meer kwijt, maar als ik terug in de tijd kon had ik 'n andere keuze gemaakt".
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
[ Bericht 19% gewijzigd door Roquefort op 20-06-2006 17:32:57 ]
quote:Ik ben bang dat je wel zal moeten, anders krijg je van je omgeving wel stevig te horen dat je niet spoort.Op dinsdag 20 juni 2006 16:24 schreef thaleia het volgende:
Maar misschien is dit ook zoiets dat verdwijnt zodra je moeder bent. 'N vriend van me zegt: "als ik 'n gehandicapt kindje zou krijgen zou ik dat denk ik niet aankunnen", maar je kunt waarschijnlijk veel meer aan dan je denkt en voelt zo'n sterke band dat je ALLES voor het kindje wilt doen. Denk ik.
Je moet blij zijn met zo'n gehandicapt geschenk gods, wat er ook gebeurd.
Kinderen zijn wat dat betreft net Kryptoniet, zodra je het tegen je aanhoudt wordt je een supermens - volgens de verhalen.
quote:Nou laat ik hier dan maar op reageren.Op dinsdag 20 juni 2006 17:24 schreef Roquefort het volgende:
TS, ik denk niet dat je op dit forum de spijtoptanten tegenkomt, dus probeer je breder te informeren, dit is een slechte plek om een genuanceerd antwoord te krijgen.
na-edit:
Nog een later antwoord, wat precies weergeeft wat ik bedoel. Je kunt het in deze samenleving gewoon niet maken om te zeggen dat je achteraf gezien een beetje spijt hebt dat je kinderen hebt genomen. Daarvoor schreeuwt de hormonenmaffia te hard.
Ik denk dat de meeste mensen het ook over het geheel bekijken en niet naar 1 enkele periode zelf.
Als ik naar mezelf kijkt, dan vind ik het naarmate ze ouder worden ook steeds leuker worden.
Wat dat betreft zou je kinderen eigenlijk moeten krijgen als ze een jaar of 4 zijn.
De eerste periode van onzekerheid is achter de rug, de zwangerschap is geslaagd en de basis is er.
Als je zwanger bent, is er natuurlijk de kans op een miskraam of dat je kindje niet helemaal in orde is.
Dus als het kindje geboren is, ben je blij dat alles goed gegaan is.
Jammer genoeg gaat het vaak genoeg mis.
Maar dan begint de periode van plotselinge wiegendood, dus als je deze periode voorbij bent, dan gaat het alleen maar opwaarts.
Als je baby pijn heeft, dan sta je machteloos want je weet niet wat er precies aan de hand is.
Wat dat betreft ben je blij dat ze leren praten.
Wat dat betreft heeft iedere periode zijn voors en tegens.
Het gaat echter om het geheel en niet om 1 bepaalde periode.
Maar hierbij maakt het dus niet uit of het een pleegkind danwel een eigen kind is.
De zorgen en gelukkige momenten blijven.
quote:Ook zonder kinderen heb je zorgen en gelukkige momenten.Op dinsdag 20 juni 2006 18:08 schreef klipper het volgende:
[..]
Nou laat ik hier dan maar op reageren.
Ik denk dat de meeste mensen het ook over het geheel bekijken en niet naar 1 enkele periode zelf.
Als ik naar mezelf kijkt, dan vind ik het naarmate ze ouder worden ook steeds leuker worden.
Wat dat betreft zou je kinderen eigenlijk moeten krijgen als ze een jaar of 4 zijn.
De eerste periode van onzekerheid is achter de rug, de zwangerschap is geslaagd en de basis is er.
Als je zwanger bent, is er natuurlijk de kans op een miskraam of dat je kindje niet helemaal in orde is.
Dus als het kindje geboren is, ben je blij dat alles goed gegaan is.
Jammer genoeg gaat het vaak genoeg mis.
Maar dan begint de periode van plotselinge wiegendood, dus als je deze periode voorbij bent, dan gaat het alleen maar opwaarts.
Als je baby pijn heeft, dan sta je machteloos want je weet niet wat er precies aan de hand is.
Wat dat betreft ben je blij dat ze leren praten.
Wat dat betreft heeft iedere periode zijn voors en tegens.
Het gaat echter om het geheel en niet om 1 bepaalde periode.
Maar hierbij maakt het dus niet uit of het een pleegkind danwel een eigen kind is.
De zorgen en gelukkige momenten blijven.
In elk leven sla je je door de moeilijke periodes, en geniet je van de mooie.
Maar ik lees in je op- en aftelsommetje niets over de tegenbalans van geen kinderen krijgen.
Dat je gelukkig wordt of kunt worden met een kind snap ik wel.
Maar je beschrijft het precies zoals alle kinderfanaten doen: Sla je door de moeilijke periodes heen, gewoon doen, je krijgt er zoveel voor terug.
Hetzelfde kan best gelden voor een leven zonder kinderen, waarin je je eigen verlangens/ontwikkeling/behoeften centraal kan stellen. Jullie tevreden ouders nemen die kant niet mee in de evaluatie, waaruit dan het blinde advies komt om die kinderen gewoon te nemen, gewoon doen joh, zodra het er is wil je niet anders meer.
Dat stoort me des te matelozer gezien de grote hoeveelheid onopgevoede en ongemanierde kinderen en jongeren die ik dagelijks tegenkom en die ik met terugwerkende kracht ouders had gegund die meer (daadwerkelijke) aandacht aan hun kind hadden besteed.
Sommige mensen zijn geboren ouders/liefdegevers. Die moeten kinderen nemen, dat zijn de mensen die goede kinderen in de maatschappij brengen. Maar ik geloof niet dat dat een meerderheid is, juist de ongeschikte ouders lijken er extra veel te werpen en bij elk kind gefrustreerder te raken. Je leest er nooit over, het is een taboe om dat ter sprake te brengen. Toch zie ik veel kinderen die domweg te weinig aandacht krijgen, en dat is triest in een wereld waarin we de rijkdom van KEUZE hebben sinds er anticonceptie is.
Kinderloos blijven moet je verdedigen; bij twijfel wordt je omgeluld door de kinderliefhebbers.
Omdat je vanzelf een goede ouder wordt. Kijk om je heen, het valt wel tegen met die hoeveelheid goede ouders. Of heb ik een vertekend beeld hier vanuit Amsterdam, en is de rest van nederland gevuld met aardige lieve warmopgevoede kinderen? Waar komen al die problemen in de krant op lagere en middelbare scholen dan vandaan? Omdat we met zijn allen zulke goede ouders zijn voor onze kinderen?
Ook in het topic van mensen die ontzettend graag zwanger zouden willen worden en bij wie het maar niet lukt lees je dat ze zich eraan storen dat het als zoiets automatisch en vanzelfsprekends wordt gezien. En terecht.
Als het als minder automatisch en vanzelfsprekend zou worden gezien zou dat op veel manieren veel ellende kunnen schelen, maar onder Balkenende zal dat nog wel niet gebeuren
Gelukkig zijn er ook mensen zoals de topicstarter die er goed over nadenken en goed afwegen, en vragen om objectieve verhalen met voors en tegens.
quote:ik kan me nu echt niet voorstellen dat ik dat zou kunnen volhouden, dus hierbij sowieso al petje af voor de ouders, ik zie wel dat het een hele leuke, maar soms ook moeilijke taak moet zijn. als ik thuis kom van een hele dag gezeur op kantoor en stress wil ik rust thuis, als mijn vriend eens zn dag niet heeft en ik even wat ruimte wil kan ik die nemen, maar met kinderen kan dat niet, dat lijkt me heel zwaar. begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut geen kinderhater, ik ben er gewoon niet uit of ik dat kan allemaal. want als ik ooit kinderen neem, wil ik er voor durven gaan en een goed ouder zijn.Op dinsdag 20 juni 2006 19:06 schreef Tan het volgende:
Ik wilde nooit kinderen, nu heb ik er vier. En spijt nee nooit. Maar wel wat ik meer lees. Af en toe er een beetje doorheen zitten. Kinderen kunnen je érg opslokken, fysiek en mentaal.
quote:Ik heb zo'n vermoeden dat dat wel mee valt. Als ik zo om me heen merk hoe mensen om gaan met prenataal testen, met de optie vervolgens voor abortus te gaan, als ik ook hier de houding daarover lees, dan is het wel degelijk geaccepteerd om ervoor te kiezen een zwangerschap van een kindje met een afwijking te onderbreken.Op dinsdag 20 juni 2006 17:35 schreef Roquefort het volgende:
Ik ben bang dat je wel zal moeten, anders krijg je van je omgeving wel stevig te horen dat je niet spoort.
Je moet blij zijn met zo'n gehandicapt geschenk gods, wat er ook gebeurd.
quote:Toch is het gestress van je werk niet te vergelijken met hetgeen je kinderen bieden, maar je moet er wel voor open staan.Op dinsdag 20 juni 2006 19:11 schreef Krln het volgende:
[..]
ik kan me nu echt niet voorstellen dat ik dat zou kunnen volhouden, dus hierbij sowieso al petje af voor de ouders, ik zie wel dat het een hele leuke, maar soms ook moeilijke taak moet zijn. als ik thuis kom van een hele dag gezeur op kantoor en stress wil ik rust thuis, als mijn vriend eens zn dag niet heeft en ik even wat ruimte wil kan ik die nemen, maar met kinderen kan dat niet, dat lijkt me heel zwaar. begrijp me niet verkeerd, ik ben absoluut geen kinderhater, ik ben er gewoon niet uit of ik dat kan allemaal. want als ik ooit kinderen neem, wil ik er voor durven gaan en een goed ouder zijn.
Ik heb veel bij de oudste twee gemist doordat ik niet goed genieten van hen (door allerlei omstandigheden, en gebrek aan levenservaring ook denk ik).
quote:Ben jij niet een beetje verbitterd, ofzo?Op dinsdag 20 juni 2006 18:56 schreef Roquefort het volgende:
Ook zonder kinderen heb je zorgen en gelukkige momenten.
In elk leven sla je je door de moeilijke periodes, en geniet je van de mooie.
Maar ik lees in je op- en aftelsommetje niets over de tegenbalans van geen kinderen krijgen.
Dat je gelukkig wordt of kunt worden met een kind snap ik wel.
Maar je beschrijft het precies zoals alle kinderfanaten doen: Sla je door de moeilijke periodes heen, gewoon doen, je krijgt er zoveel voor terug.
Hetzelfde kan best gelden voor een leven zonder kinderen, waarin je je eigen verlangens/ontwikkeling/behoeften centraal kan stellen. Jullie tevreden ouders nemen die kant niet mee in de evaluatie, waaruit dan het blinde advies komt om die kinderen gewoon te nemen, gewoon doen joh, zodra het er is wil je niet anders meer.
Dat stoort me des te matelozer gezien de grote hoeveelheid onopgevoede en ongemanierde kinderen en jongeren die ik dagelijks tegenkom en die ik met terugwerkende kracht ouders had gegund die meer (daadwerkelijke) aandacht aan hun kind hadden besteed.
Sommige mensen zijn geboren ouders/liefdegevers. Die moeten kinderen nemen, dat zijn de mensen die goede kinderen in de maatschappij brengen. Maar ik geloof niet dat dat een meerderheid is, juist de ongeschikte ouders lijken er extra veel te werpen en bij elk kind gefrustreerder te raken. Je leest er nooit over, het is een taboe om dat ter sprake te brengen. Toch zie ik veel kinderen die domweg te weinig aandacht krijgen, en dat is triest in een wereld waarin we de rijkdom van KEUZE hebben sinds er anticonceptie is.
Kinderloos blijven moet je verdedigen; bij twijfel wordt je omgeluld door de kinderliefhebbers.
Omdat je vanzelf een goede ouder wordt. Kijk om je heen, het valt wel tegen met die hoeveelheid goede ouders. Of heb ik een vertekend beeld hier vanuit Amsterdam, en is de rest van nederland gevuld met aardige lieve warmopgevoede kinderen? Waar komen al die problemen in de krant op lagere en middelbare scholen dan vandaan? Omdat we met zijn allen zulke goede ouders zijn voor onze kinderen?
Ik denk dat de kneep 'm zit in 't volgende: je kunt, rationeel gezien, maar weinig opsommen dat vóór het krijgen van kinderen pleit. Laten we eerlijk zijn, ze kosten geld, maken herrie, vreten de oren van je kop, houden je uit je slaap, kunnen overal vanaf vallen en ziek van worden, kunnen later verkeerde vriendjes krijgen, je portemonnaie leegroven, gaan studeren en kosten opnieuw geld, ze beperken je in je vrijheid spontaan dingen te doen etc. Eigenlijk kan ik, rationeel gezien, niet één reden voor kinderen bedenken. En daar zit 't 'm: het gevoel kinderen te willen dan wel te hebben, dat moet je ervarne.
Niet iedereen zal dat ooit ervaren. Niet iedereen heeft een oergevoel, een biologische klok of hoe je dat ook maar wil noemen. Hoe rot ook, biologisch gezien is het ontbreken van dat instinct een defect. Iets wat bij de minderheid van de mensen voor komt, en iets wat je dus een afwijkende minderheid maakt. Geeft mensen wellicht niet het recht je te veroordelen, maar het geeft ze wél een reden om jou niet te begrijpen. Want dat gevoel, dat is allesoverheersend.
Voor jou is het slechts sentimenteel gelul, iets waar jij niks mee kunt. Klopt. Maar om het dan af te schuiven als "moedermaffia", dat slaat nergens op. Het is een emotie, die is simpelweg niet te beredeneren. Nooit.
Zolang je dat niet voelt, zul je het nooit begrijpen, klaar. Daarmee wil ik niet zeggen dat je dan maar aan de kinderen moet, maar wel dat je dan niet moet gaan proberen om rationele antwoorden te krijgen of er daadwerkelijk over te gaan discussieren al was het artikel 1 van de grondwet, bij wijze van spreken. Daarvoor komt er te veel emotie, instint, oergevoel en hormonaal gebeuren aan te pas. Voor mensen met die driften ís er simpelweg geen leven zonder kinderen, het is er gewoon niet. Worden ze daartoe gedwongen, dan eindigen ze diep ongelukkig. Omdat de wens kinderen te krijgen, iets is wat je hele wezen kan bepalen.
Dat jij dat niet ervaart, is niet beter of slechter. Dat je er zo over loopt te mekkeren, wel. Accepteer gewoon dat jij het nooit zult snappen, en accepteer dat mensen die gek zijn op (hun eigen) kinderen je die drive nooit uit kunnen leggen. Accepteer ook, dat de mens (of ieder levend wezen) in weze gemaakt is om zich voort te planten, en dat voortplanting of het resultaat hiervan voor veel mensen een levensdoel op zichzelf wordt, wat jij altijd tegen zult blijven komen. Dat hoort nu eenmaal bij jouw houding cq. keuze.
Overigens vind ik het leuk dat het hele "besteed aandacht aan je kids" verhaal er weer bij komt, maar da's achterhaald. Het is bewezen dat er tegenwoordig juist dubbel zo veel tijd in de kinderen wordt gestoken als ongeveer 50 jaar geleden door opvoeders. Gaat niet op. Ik ontken niet dat er problemen zijn (al zijn die in Amsterdam relatief veel groter, getuige sommige cijfers), maar je oorzaak-gevolg redenatie klopt niet. Hoe het wel komt, is een andere discussie die niet in dit topic hoort.
Wellicht zijn er meer mensen dan je denkt die het oerinstinct missen, maar die door, inderdaad, de "instinctmafia" is aangepraat dat hun leven niet compleet zou zijn zonder kinderen, je neemt toch automatisch kinderen, dat is toch vanzelfsprekend? En dat kan dan weleens fout gaan, ik geloof dat er in die gevallen zeker sprake kan zijn van spijt, een spijt die de mensen met het oerinstinct nimmer zullen voelen...maar dat geeft ze niet het recht om mensen die er rationeler over denken te veroordelen.
Dat vind ik eigenlijk heel eerlijk en netjes van die vrouw. Goed dat ze niet doorging met hangen en wurgen. Daar waren beiden niet gelukkiger van geworden. Kinderen voelen heus wel dat ze niet echt gewenst zijn.
Ik kan me zelf eigenlijk heel goed voorstellen dat ik een afkeer zou kunnen hebben van een kind, zeker als het gehandicapt is of een ontzettend laag iq heeft of autist is of onhandelbaar is door bv. ADHD. Dit klinkt gruwelijk hard en misschien kwets ik hiermee wel mensen, maar dit is zoals ik er nu tegen aankijk. Misschien smelten al die negatieve gevoelens wel weg bij het zien van je eigen kind maar dat is denk ik lang niet altijd het geval.
quote:Dat weet ik niet, hoor. Het lijkt me juist verstandig, OOK als je dat oergevoel voelt. Voor mij ligt dat misschien wat meer voor de hand omdat ik het wellicht in m'n eentje moet doen, logisch dat je er dan van tevoren goed over nadenkt. Dan kan alles in mij wel schreeuwen dat ik 'n kind wil maar er zullen toch wat serieuze afwegingen gemaakt moeten worden. Hetzelfde geldt voor mensen met erfelijke afwijkingen e.d. Die maken heel bewust een afweging. Het zou geen kwaad kunnen als mensen voor wie de omstandigheden het wat makkelijker maken er toch ook goed over na zouden denken....oerinstinct of niet.Op dinsdag 20 juni 2006 20:03 schreef Krln het volgende:
misschien mis ik dat nu nog, en kan ik daarom me voornamelijk op de praktische kanten richten, want die zijn alom.
Waarmee ik niet wil zeggen dat niet heel veel mensen dat nu al doen, natuurlijk.
Maar om op de vraag terug te komen, of ik er spijt van heb? Nee, dat zeker niet, ik kon de eerste maanden alleen de meerwaarde niet inzien van een kind. Klinkt nogal plastisch, maar ja zo voelde dat nou eenmaal. Ik zelf ben nogal een stapper en een uitslaper en vloek nog elk weekend als ik er om 7.00 u. uitmoet i.p.v. 13.00 u. maar ja goed, ik ben nu helemaal om, en de 2e komt eraan. Al met al een meer dan plezierige ervaring!
quote:Ik raak een snaar ofzo?Op dinsdag 20 juni 2006 19:33 schreef innovative het volgende:
[..]
Ben jij niet een beetje verbitterd, ofzo?
Ik denk dat de kneep 'm zit in 't volgende: je kunt, rationeel gezien, maar weinig opsommen dat vóór het krijgen van kinderen pleit. Laten we eerlijk zijn, ze kosten geld, maken herrie, vreten de oren van je kop, houden je uit je slaap, kunnen overal vanaf vallen en ziek van worden, kunnen later verkeerde vriendjes krijgen, je portemonnaie leegroven, gaan studeren en kosten opnieuw geld, ze beperken je in je vrijheid spontaan dingen te doen etc. Eigenlijk kan ik, rationeel gezien, niet één reden voor kinderen bedenken. En daar zit 't 'm: het gevoel kinderen te willen dan wel te hebben, dat moet je ervarne.
Niet iedereen zal dat ooit ervaren. Niet iedereen heeft een oergevoel, een biologische klok of hoe je dat ook maar wil noemen. Hoe rot ook, biologisch gezien is het ontbreken van dat instinct een defect. Iets wat bij de minderheid van de mensen voor komt, en iets wat je dus een afwijkende minderheid maakt. Geeft mensen wellicht niet het recht je te veroordelen, maar het geeft ze wél een reden om jou niet te begrijpen. Want dat gevoel, dat is allesoverheersend.
Voor jou is het slechts sentimenteel gelul, iets waar jij niks mee kunt. Klopt. Maar om het dan af te schuiven als "moedermaffia", dat slaat nergens op. Het is een emotie, die is simpelweg niet te beredeneren. Nooit.
Zolang je dat niet voelt, zul je het nooit begrijpen, klaar. Daarmee wil ik niet zeggen dat je dan maar aan de kinderen moet, maar wel dat je dan niet moet gaan proberen om rationele antwoorden te krijgen of er daadwerkelijk over te gaan discussieren al was het artikel 1 van de grondwet, bij wijze van spreken. Daarvoor komt er te veel emotie, instint, oergevoel en hormonaal gebeuren aan te pas. Voor mensen met die driften ís er simpelweg geen leven zonder kinderen, het is er gewoon niet. Worden ze daartoe gedwongen, dan eindigen ze diep ongelukkig. Omdat de wens kinderen te krijgen, iets is wat je hele wezen kan bepalen.
Dat jij dat niet ervaart, is niet beter of slechter. Dat je er zo over loopt te mekkeren, wel. Accepteer gewoon dat jij het nooit zult snappen, en accepteer dat mensen die gek zijn op (hun eigen) kinderen je die drive nooit uit kunnen leggen. Accepteer ook, dat de mens (of ieder levend wezen) in weze gemaakt is om zich voort te planten, en dat voortplanting of het resultaat hiervan voor veel mensen een levensdoel op zichzelf wordt, wat jij altijd tegen zult blijven komen. Dat hoort nu eenmaal bij jouw houding cq. keuze.
Overigens vind ik het leuk dat het hele "besteed aandacht aan je kids" verhaal er weer bij komt, maar da's achterhaald. Het is bewezen dat er tegenwoordig juist dubbel zo veel tijd in de kinderen wordt gestoken als ongeveer 50 jaar geleden door opvoeders. Gaat niet op. Ik ontken niet dat er problemen zijn (al zijn die in Amsterdam relatief veel groter, getuige sommige cijfers), maar je oorzaak-gevolg redenatie klopt niet. Hoe het wel komt, is een andere discussie die niet in dit topic hoort.
quote:De zorgen die je als ouder hebt, zijn nooit te vergelijken met de zorgen van iemand die geen kinderen heb.Op dinsdag 20 juni 2006 18:56 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Ook zonder kinderen heb je zorgen en gelukkige momenten.
In elk leven sla je je door de moeilijke periodes, en geniet je van de mooie.
Maar ik lees in je op- en aftelsommetje niets over de tegenbalans van geen kinderen krijgen.
Dat je gelukkig wordt of kunt worden met een kind snap ik wel.
Dat stoort me des te matelozer gezien de grote hoeveelheid onopgevoede en ongemanierde kinderen en jongeren die ik dagelijks tegenkom en die ik met terugwerkende kracht ouders had gegund die meer (daadwerkelijke) aandacht aan hun kind hadden besteed.
Sommige mensen zijn geboren ouders/liefdegevers. Die moeten kinderen nemen, dat zijn de mensen die goede kinderen in de maatschappij brengen. Maar ik geloof niet dat dat een meerderheid is, juist de ongeschikte ouders lijken er extra veel te werpen en bij elk kind gefrustreerder te raken. Je leest er nooit over, het is een taboe om dat ter sprake te brengen. Toch zie ik veel kinderen die domweg te weinig aandacht krijgen, en dat is triest in een wereld waarin we de rijkdom van KEUZE hebben sinds er anticonceptie is.
Tuurlijk zijn er dan mensen die gelijk beginnen over geldzorgen of dergelijke.
Maar dat valt in het niets als je eigen kind in het ziekenhuis ligt, of terwijl je aan het winkelen bent, en je er achter komt dat je kind spoorloos is.
Dat zijn zorgen die iemand zonder kinderen nooit kan begrijpen.
Maar dat zijn wel de momenten waarop je hoopt dat het jezelf overkomt ipv je kind.
Over het optel en aftreksommetje kan ik kort zijn.
Tuurlijk kan je gelukkig zijn met een dure wagen onder je kont of een goed betaalde baan of een verre vakantiereis of ontzettend dure spullen.
Maar dit alles weegt absoluut niet op tegen kinderen.
Maar dat is een gevoel dat je moet overkomen en wat je iemand niet kunt aanpraten.
Tuurlijk ben ik blij met mijn nieuwe auto, maar als ik zou moeten kiezen tussen mijn auto en mijn kind, dan is die auto gelijk weg.
Over de onopgevoede jongeren van deze tijd:
Dat ben ik met je eens.
Er zou eens verplicht moeten worden om jonge mensen een aantal lessen te moeten laten volgen over het opvoeden van kinderen.
Wat dat betreft kun je kinderen krijgen wat je wilt, maar voor je rijbewijs moet je eerst examen doen.
Teveel ouders laten het opvoeden op zijn beloop of vinden dat een taak voor de school.
Hier zou beter ingegrepen moeten worden.
Maar om hiervoor gelijk het niet nemen van kinderen te gaan verdedigen, gaat me wat ver.
Als ouder ben je verantwoordelijk voor de opvoeding van je kind en niet een ander.
Dus dit moet je dan ook niet als excuus gebruiken.
quote:Alsof het 'n misdaad is ofzo?Op dinsdag 20 juni 2006 21:10 schreef klipper het volgende:
Maar om hiervoor gelijk het niet nemen van kinderen te gaan verdedigen, gaat me wat ver.
quote:Op dinsdag 20 juni 2006 21:10 schreef klipper het volgende:
[..]
..
Dat zijn zorgen die iemand zonder kinderen nooit kan begrijpen.
Maar dat zijn wel de momenten waarop je hoopt dat het jezelf overkomt ipv je kind.
Over het optel en aftreksommetje kan ik kort zijn.
Tuurlijk kan je gelukkig zijn met een dure wagen onder je kont of een goed betaalde baan of een verre vakantiereis of ontzettend dure spullen.
Maar dit alles weegt absoluut niet op tegen kinderen.
..
mensen zonder kinderen is het dus om mooie spullen te doen... quote:De zin niet uit zijn context rukken he!!!
Je moet de zin wel in zijn geheel houden met de regels erboven.
quote:Als ik zo in de omgeving kijkt, naar de mensen die geen kinderen kunnen krijgen ( ongewild maar helaas)Op dinsdag 20 juni 2006 21:18 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Moet ik ja zeggen.
De een heeft een luxe jacht gekocht, de ander een zeer dure auto en de derde gaat 3x per jaar op wereldreis.
Gek maar nu ik er zo over nadenkt is er geen een bij die echt gewoontjes is gebleven.
quote:
tja das jouw probleem Ik ben zelf momenteel serieus over deze dingen na aan het denken en voel het nu eerlijk gezegd zo alsof er voor welke afweging en welk serieus gesprek dan ook in dit subforum geen ruimte is. Er bestaat hier maar 1 waarheid, zo komt het op mij over althans. Jammer, maar goed ik weet nog wel andere plekken waar ik het erover kan hebben
De vraag van topicstarter is of er mensen met kinderen zijn die er spijt van hebben. De discussie gaat nu naar: is het goed/slecht om geen kinderen te krijgen. Dat is m.i. een hele andere en die vraag kan niemand hier beantwoorden. Want de mensen zonder kinderen weten niet hoe het is om geen kinderen te hebben en de mensen met kinderen hebben er nooit over nagedacht hoe hun leven in te richten zonder kinderen.
quote:Nou nou dat is ook weer erg kort door de bocht.Op dinsdag 20 juni 2006 21:28 schreef thaleia het volgende:
Dan nog......ik heb dit topic vanaf het begin meegelezen en het lijkt erop dat hier wel een erg raar beeld bestaat van mensen die niet voor kinderen kiezen. Die zijn materialistisch, hebben een genetisch defect, missen iets GEWELDIGS en PRACHTIGS en hebben in hun bestaan alleen maar de leegte van mooie auto's. En mensen met kinderen die aangeven dat ze, hadden ze opnieuw voor de keus gestaan, 'n andere keus zouden maken sporen niet.
Ik ben zelf momenteel serieus over deze dingen na aan het denken en voel het nu eerlijk gezegd zo alsof er voor welke afweging en welk serieus gesprek dan ook in dit subforum geen ruimte is. Er bestaat hier maar 1 waarheid, zo komt het op mij over althans. Jammer, maar goed ik weet nog wel andere plekken waar ik het erover kan hebben
Je kunt ook beide hebben hoor.
En kinderen en materialistisch zijn.
Alleen als ik moest kiezen, daar gaf ik antwoord op.
Dan zou ik voor mijn kinderen kiezen en mogen ze alles van me af pakken.
Maar ik zou ook de eerste zijn die het vliegtuig naar het buitenland neemt, als er hier oorlog zou uitbreken.
Ik woon hier om te leven en ik leef hier niet voor mijn land.
quote:Dat gevoel heb ik nu al, dat hij/zij er altijd al is geweest daar beneden in mijn buik. Het gehele hechtingsproces is al vergevorderd... ik zal de schopjes en andere dingetjes in mijn buik straks wel gaan missen. Maar buiten de buik schijnen ze ook leuk te zijn, heb ik vernomen.Op maandag 19 juni 2006 20:33 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Ik heb absoluut geen spijt gehad, ik heb er van genoten vanaf de het moment van geboorte kon ik Thijs ook niet meer weg denken uit mijn leven en was het alsof hij er altijd al was.
Het is zo een bijzondere tijd en een bijzonder iets je eigen kindje
quote:Klopt.Op dinsdag 20 juni 2006 21:33 schreef sjak het volgende:
De vraag van topicstarter is of er mensen met kinderen zijn die er spijt van hebben. De discussie gaat nu naar is het goed om geen kinderen te krijgen. Dat is m.i. een hele andere
Daar vertelde bijvoorbeeld een vrouw met 3 zoons dat haar jongste nogal veel problemen gaf en dat dat gegeven een druk op het hele gezin vormde. Zij zei dat ze weleens dacht dat als ze het bij 2 kinderen had gehouden dat dat hun leven een stuk aangenamer zou hebben gemaakt.
Min of meer heeft ze dus spijt dat ze een derde kind heeft gekregen.
Het artikel ging over het taboe wat er heerst om dit soort dingen uit te spreken...
quote:Kijk jij hebt nou een goed punt gemaakt.Op dinsdag 20 juni 2006 21:33 schreef sjak het volgende:
Thaleia, dat is wel heel kort door de bocht hoor. Volgens mij is hier tussendoor ook best een goed gesprek gaande. Ik zie ook ouders hier aangeven dat ze het soms best moeilijk vinden. Ik kan trouwens ook goed begrijpen dat mensen geen kinderen willen. Maar de argumenten die ik hier hoor daar ben ik het niet mee eens. Je blijft je ook ontwikkelen met kinderen, je kunt ook verre reizen maken met kinderen.
De vraag van topicstarter is of er mensen met kinderen zijn die er spijt van hebben. De discussie gaat nu naar: is het goed/slecht om geen kinderen te krijgen. Dat is m.i. een hele andere en die vraag kan niemand hier beantwoorden. Want de mensen zonder kinderen weten niet hoe het is om geen kinderen te hebben en de mensen met kinderen hebben er nooit over nagedacht hoe hun leven in te richten zonder kinderen.
Tuurlijk gaat het pad met kinderen niet altijd over rozen, maar dat heb ik ook aangegeven.
Ook gaf ik aan dat ik kinderen van een jaar of 3 a 4 leuker vind dan van die kleine baby`s.
Ik ben nou eenmaal geen man van luiers verschonen en boertjes laten doen.
Maar daarintegen sport ik wel met mijn kinderen, knutsel graag met ze en samen hebben we dezefde hobby`s.
We zijn alledrie gek op vissen, varen en de volieres die we hebben.
Maar de verschillende standpunten tussen iemand met kinderen en zonder kinderen kun je nooit overbruggen, simpelweg omdat iemand zonder kinderen gewoon niet weet hoe het is om kinderen te hebben.
Daartegenover staat natuurlijk weer, wat niet weet wat niet deert.
Maar de meeste ouders die bewust gekozen hebben voor kinderen en er dus wel goed voor zorgen en er alles aan doen om ze een goede opvoeding te geven, weten vaak wel het verschil tussen wel of geen kinderen hebben.
Dus wil je die discussie aangaan, dan moet je hem eigenlijk aangaan met mensen die wel en geen spijt hebben van het hebben van kinderen, om de doodeenvoudige reden, zij weten waar ze over praten.
En mensen zonder kinderen denken het te weten maar weten het gewoon niet.
Denk maar aan het feit dat je blind zou zijn, je denkt het misschien te weten wat je dan voelt, maar je zult noit begrijpen wat een echte blinde voelt.
en helemaal niet wat een blinde zou voelen die in het verleden hebt kunnen zien.
quote:Ik gok zo dat vertegenwoordigers van die eerste groep zich hier niet durven laten zien.Op dinsdag 20 juni 2006 21:44 schreef klipper het volgende:
Dus wil je die discussie aangaan, dan moet je hem eigenlijk aangaan met mensen die wel en geen spijt hebben van het hebben van kinderen
Misschien dus sowieso wel gedoemd tot ontsporen, dit topic.
Maar aan mij zal het niet meer liggen
Ik vind het wel erg goed van TS om er zo goed over na te denken en hoop dat ze een antwoord zal vinden wat haar helpt.
thaleia, je bent toch niet boos
quote:Nee hoor, want kinderen spelen hier de komende jaren sowieso niet, daar ben ik te jong voor.
Ik vind alleen dat je nogal extreem uiting geeft aan je "ongenoegen", en zoekt naar een antwoord dat niemand je ooit zal kunnen geven, buiten dat het een oergevoel is dat de mens vanuit de evolutie "hoort" te hebben, en dat het ontbreken van dat oergevoel in principe niet "hoort".
Maar goed, zo horen homo's ook niet te bestaan, evolutionair gezien, en die zijn er ook gewoon. Niet meer of minder dan ieder ander vanuit sociaal oogpunt, maar vanuit evolutionair oogpunt een foutje. Net als mensen zonder kinderwens. Gewoon gezellige buren, vrienden, broers, zussen, partners etc. Niks mis mee als mens, wel iets mis mee als "overblijfsel uit de evolutie". En omdat we in grote mate nog steeds bepaald worden door onze oerdriften, blijft het krijgen of hebben van kinderen voor de meeste mensen gewoon een belangrijk punt in het leven.
Leg je erbij neer, meer kun je niet.
quote:Ja. Nu gooi je me weer op 1 hoop met homo's. Net als je vorige posts, ik heb geen zin om erop in te gaan. Volgens mij moet je eens teruglezen wat ik precies schreef, je bent me een strijd aan het opdringen die ik niet voer. Ik illustreerde in mijn posts alleen dat het niet slim is op een forum als dit te hopen dat teleurgestelde ouders zouden reageren. Die mening heb ik nog steeds, en die frustraties die je me aan wilt smeren: het zal wel. Je posts spreken duidelijk genoeg.Op dinsdag 20 juni 2006 21:58 schreef innovative het volgende:
[..]
Nee hoor, want kinderen spelen hier de komende jaren sowieso niet, daar ben ik te jong voor.
Ik vind alleen dat je nogal extreem uiting geeft aan je "ongenoegen", en zoekt naar een antwoord dat niemand je ooit zal kunnen geven, buiten dat het een oergevoel is dat de mens vanuit de evolutie "hoort" te hebben, en dat het ontbreken van dat oergevoel in principe niet "hoort".
Maar goed, zo horen homo's ook niet te bestaan, evolutionair gezien, en die zijn er ook gewoon. Niet meer of minder dan ieder ander vanuit sociaal oogpunt, maar vanuit evolutionair oogpunt een foutje. Net als mensen zonder kinderwens. Gewoon gezellige buren, vrienden, broers, zussen, partners etc. Niks mis mee als mens, wel iets mis mee als "overblijfsel uit de evolutie". En omdat we in grote mate nog steeds bepaald worden door onze oerdriften, blijft het krijgen of hebben van kinderen voor de meeste mensen gewoon een belangrijk punt in het leven.
Leg je erbij neer, meer kun je niet.
Ik ben gek op goede warme overtuigde ouders, het is goed dat ze er zijn, de wereld kan niet zonder en natuurlijk beantwoord dat een natuurlijke drift.
Niettegenstaande dat zijn er ongetwijfeld ook spijtoptanten, teleurgestelde ouders, zijn en ik blijf erbij dat het maatschappelijk onacceptabel is om dat te verkondigen, en op een ouders-forum geldt dat 10 keer zo sterk.
quote:Nee dat klopt wel, je zult hier weinig spijtoptanten vinden.Op dinsdag 20 juni 2006 22:27 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Ja. Nu gooi je me weer op 1 hoop met homo's. Net als je vorige posts, ik heb geen zin om erop in te gaan. Volgens mij moet je eens teruglezen wat ik precies schreef, je bent me een strijd aan het opdringen die ik niet voer. Ik illustreerde in mijn posts alleen dat het niet slim is op een forum als dit te hopen dat teleurgestelde ouders zouden reageren. Die mening heb ik nog steeds, en die frustraties die je me aan wilt smeren: het zal wel. Je posts spreken duidelijk genoeg.
Ik ben gek op goede warme overtuigde ouders, het is goed dat ze er zijn, de wereld kan niet zonder en natuurlijk beantwoord dat een natuurlijke drift.
Niettegenstaande dat zijn er ongetwijfeld ook spijtoptanten, teleurgestelde ouders, en ik blijf erbij dat het maatschappelijk onacceptabel is om dat te verkondigen, en op een ouders-forum geldt dat 10 keer zo sterk.
Maar dan zouden ze een onderzoek moeten doen naar hoe de kinderen zijn ( komen ze vaak of niet in aanraking met de politie, hebben ze evntueel de verkeerde vrienden, etc)
En natuurlijk hoe de ouders zijn ( rijk of arm, bemoeizuchtig of juist totaal niet, wel of geen interesse in de kinderen, etc)
Het totale sociaal niveau en de buurt waar ze opgroeien, etnische achtergrond, geloof, etc.
Dit zijn natuurlijk allemaal zaken die meespelen met dit soort dingen.
En natuurlijk krijgt het ene kind een betere start dan een andere.
Dit soort dingen spelen wel degelijk mee met wel of niet spijt hebben van je keuze.
Als alles van een leien dakje gaat, dan zal je minder snel spijt hebben dan wanneer je zeer veel tegenslagen heb.
Vandaar dat je alles in het juiste context moet plaatsen.
Maar bewust kiezen voor kinderen zal in het algemeen altijd beter zijn dan als het per ongeluk ging.
Het is een voorrecht om bij je kinderen te mogen zijn, hou dat in ieder geval (desnoods parttime) vol tot het grut op school zit. En zorg dan ook dat je er bent als ze uit school komen. Want in de praktijk kopen ouders hun schuldgevoel weer af met een X-box of hoe die dingen ook heten. En zo kweek je verwende, verveelde etterbakjes.
Maar goed, da's mijn mening. Ik weet dat velen die niet delen en wil ook niemand tegen de schenen schoppen.
Bij mij zijn er zeker momenten geweest dat ik mijn kinderen wegwenste. Op momenten dat ik zo dood en dood moe was dat niet meer normaal kon functioneren, of als ze met z'n tweeen zo lang en zo hard huilden zonder dat ik ze kon troosten, of als ik over iets heel belangrijks sprak met mijn man en onze kinderen ons niet uit wilden laten praten.....
Nee, je zult mij nooit horen zeggen dat ik intens geniet van de zware momenten van het moederschap. Ik geniet er zelfs niet een beetje van op die momenten.
Maar spijt? Het wordt elke dag leuker en mooier. Mijn kinderen worden ook elke dag geweldiger en liever en ik ben elke dag weer gelukkiger dat zij mijn twee kleine monstertjes zijn en ik ben heel erg dankbaar dat ik dit alles mee mag maken. Ik ben zelfs zo blij met mijn kinderen dat ik van overtuigd carrieretypje veranderd ben in een mama die 2,5 jaar lang fulltime bij de kinderen was en nu 1-2,5 dagen per week werkt, afhankelijk van de werkzaamheden en de behoefte van mijn kinderen om me in de buurt te hebben.
Uitgangspunt bij alles in je leven is volgens mij dat je je situatie moet accepteren en er het beste van moet proberen te maken. Als je dat consequent doet zal je volgens mij nergens spijt van krijgen en al helemaal niet van je kinderen.
In mijn geval heb ik erg lang moeten wachten tot de wens van een kindje te krijgen vervuld werd en ze is nu nog erg klein (1,5 jr).
quote:Vanaf de eerste seconde onvoorwaardelijke liefde en een heel sterk 'MIJN! *gromt*' gevoel.Op dinsdag 20 juni 2006 12:56 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Wat mooi gezegd
Wat me wel opvalt is dat hier voornamelijk moeders komen die (zoals je wel vaker hebt kunnen horen en lezen) vertellen over het moedergevoel en de onvoorwaardelijke liefde die je voor dat kleine mensje voelt zodra het geboren is. Maar hoe zit het met de vaders? Ervaren die dat hetzelfde of hebben die wat meer tijd nodig? Ik kan me voorstellen dat de band tussen vader en kind nog meer opgebouwd moet worden als het kindje er eenmaal is, terwijl voor vrouwen dit misschien toch al vroeger begint, tijdens de zwangerschap? En is de kans op spijt dan groter?
quote:Daar hebben wij wel degelijk over nagedacht omdat kinderen geen vanzelfsprekendheid zijn in ons geval.Op dinsdag 20 juni 2006 21:33 schreef sjak het volgende:
en de mensen met kinderen hebben er nooit over nagedacht hoe hun leven in te richten zonder kinderen.
MAAR.... je een leven zonder kinderen voorstellen is helemaal niet zo moeilijk. Dat is namelijk het leven wat je op dat moment leidt
quote:Maar Roquefort als je zo al denkt, dan moet je er zeer zeker niet aan beginnen.Op dinsdag 20 juni 2006 18:56 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Dat stoort me des te matelozer gezien de grote hoeveelheid onopgevoede en ongemanierde kinderen en jongeren die ik dagelijks tegenkom en die ik met terugwerkende kracht ouders had gegund die meer (daadwerkelijke) aandacht aan hun kind hadden besteed.
juist de ongeschikte ouders lijken er extra veel te werpen en bij elk kind gefrustreerder te raken. Je leest er nooit over, het is een taboe om dat ter sprake te brengen. Toch zie ik veel kinderen die domweg te weinig aandacht krijgen, en dat is triest in een wereld waarin we de rijkdom van KEUZE hebben sinds er anticonceptie is.
Kinderloos blijven moet je verdedigen; bij twijfel wordt je omgeluld door de kinderliefhebbers.
Omdat je vanzelf een goede ouder wordt. Kijk om je heen, het valt wel tegen met die hoeveelheid goede ouders. Of heb ik een vertekend beeld hier vanuit Amsterdam, en is de rest van nederland gevuld met aardige lieve warmopgevoede kinderen? Waar komen al die problemen in de krant op lagere en middelbare scholen dan vandaan? Omdat we met zijn allen zulke goede ouders zijn voor onze kinderen?
Als je ervan uitgaat dat je kinderen een stelletje rotzooi schoppende etterbakjes worden, dan begin je zowiezo al fout.
En dan kun je inderdaad beter nooit kinderen nemen.
Maar als je alles voor jezelf op een rijtje hebt gezet, en weet dat je ervoor je kinderen zult zijn en ze de beste opvoeding in jouw ogen kan geven, en er niet van uitgaat dat een ander maar jijzelf verantwoordelijk ben voor de opvoeding van je kinderen en die verantwoordelijkheid ook kan en durft te nemen, dan zie ik geen bezwaar.
Tuurlijk lopen er zeer veel ongemanierde kinderen rond, maar dat is niet jouw verantwoordelijkheid, maar van hun ouders.
Dat je er iets van zegt is natuurlijk goed, dat ze niet luisteren komt door de opvoeding van hun ouders.
Enkelen uitgezonderd natuurlijk, maar de meeste kinderen die goed opgevoed worden, komen ook wel goed terecht.
Of vind je dat jezelf ook verkeerd bent opgevoed?
Wat ik trouwens wel in het hele verhaal mist, is het feit dat kinderen nemen als heel leuk beschouwd wordt, maar hoe zit het als je een tweede neemt?
Toen mijn oudste geboren werd, was ik gewoon verliefd op hem en wilde hem tegen alles beschermen.
Maar toen de tweede geboren werd, voelde ik mij schuldig tegenover de eerste dat ik er een tweede bij had genomen.
Mijn vrouw was op alletwee gelijk verliefd, maar bij de tweede duurde het toch echt een paar weken voordat ik mijn liefde tegenover hem durfde te uiten.
Bang dat ik de eerste zou kwetsen hield ik in het begin toch wat afstand en voelde mij ook wat afstandiger, alsof hij de plaats van de eerste in wilde pikken.
Wat natuurlijk gewoon onzin is, maar toe voelde het wel zo.
Maar ik zou ze beiden voor geen goud willen missen.
Maar de keuze voor kinderen was bij ons dan ook erg bewust genomen.
quote:Mja, voor the time being wel natuurlijk, maar ook op de lange termijn. Als je jong bent, kun je je wel voorstellen hoe het is om lekker uit te kunnen slapen, stappen, reizen, leuke dingen kopen, samen leuke dingen doen, enz. Maar hoe vul je eea in op de lange duur? Hoe zal het zijn als die vriendengroep waarmee je nu leuke dingen onderneemt verandert omdat daar wel kinderen komen? Hoe is het als je 50 ben en niet meer zo nodig hoeft te stappen?Op donderdag 22 juni 2006 11:29 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
Daar hebben wij wel degelijk over nagedacht omdat kinderen geen vanzelfsprekendheid zijn in ons geval.
MAAR.... je een leven zonder kinderen voorstellen is helemaal niet zo moeilijk. Dat is namelijk het leven wat je op dat moment leidt
Ik wil daarmee helemaal niet zeggen dat ik denk dat je geen leuk elven zonder kinderen kunt hebben, maar het is wat te gemakkelijk om te stellen dat dat het leven is dat je op dat moment leidt.
quote:In ieder geval een stuk eenvoudiger dan je een leven MET kinderen voorstellen. En het gaat er niet om of het leuk is of niet ,het gaat erom of je je dat leven voor kan stellen.Op donderdag 22 juni 2006 13:24 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Mja, voor the time being wel natuurlijk, maar ook op de lange termijn. Als je jong bent, kun je je wel voorstellen hoe het is om lekker uit te kunnen slapen, stappen, reizen, leuke dingen kopen, samen leuke dingen doen, enz. Maar hoe vul je eea in op de lange duur? Hoe zal het zijn als die vriendengroep waarmee je nu leuke dingen onderneemt verandert omdat daar wel kinderen komen? Hoe is het als je 50 ben en niet meer zo nodig hoeft te stappen?
Ik wil daarmee helemaal niet zeggen dat ik denk dat je geen leuk elven zonder kinderen kunt hebben, maar het is wat te gemakkelijk om te stellen dat dat het leven is dat je op dat moment leidt.
quote:Ik denk dat dat dus ook niet kan op de lange termijn zonder, net zomin als met. sowieso je leen op de lange termijn voorstellen is vrij lastig, denk ik, omdat het een dynamisch iets is.Op donderdag 22 juni 2006 13:44 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
In ieder geval een stuk eenvoudiger dan je een leven MET kinderen voorstellen. En het gaat er niet om of het leuk is of niet ,het gaat erom of je je dat leven voor kan stellen.
quote:*zucht*Op donderdag 22 juni 2006 13:53 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik denk dat dat dus ook niet kan op de lange termijn zonder, net zomin als met. sowieso je leen op de lange termijn voorstellen is vrij lastig, denk ik, omdat het een dynamisch iets is.
Ja hoor je hebt gelijk.
quote:Op donderdag 22 juni 2006 15:15 schreef Swetsenegger het volgende:
[..]
*zucht*
Ja hoor je hebt gelijk.
Waar slaat dat nou weer op? Ik heb een andere mening dan jij en die leg ik uit, ik hoef helemaal geen gelijk te krijgen ofzo...
*mompelt iets over discussieforum
quote:Ja.Op maandag 19 juni 2006 20:29 schreef Krln het volgende:
maar is het dan echt zo dat zo een kleintje naar je lacht en niks nog uitmaakt?
Heeft het moeder worden je gelukkiger gemaakt?
quote:dat is een rare vraag, omdat je het niet kunt vergelijken.Op zaterdag 24 juni 2006 23:50 schreef Neel26 het volgende:
Ik heb nog even een hele tricky vraag voor de moeders:
Heeft het moeder worden je gelukkiger gemaakt?
je zou dan 2 levenslopen naast elkaar moeten kunnen leggen, je leven over tien jaar gezien met kids en zonder, en dat kan dus niet.
met geen mogelijkheid zou ik kunnen zeggen of een leven zonder kids minder happy zou zijn geweest, ik denk nu van niet, omdat ik dan ws, mijzelf kennende, in het geval van ongewenst kinderloos het had weten in te vullen met andere dingen dan het moederschap en daar mijn 'geluk' in gevonden had.... maar zoals gezegd, ik weet het niet.
het is sowieso geen sprake van gelukkiger met kids , maar van gelukkig met kids en dan los daarvan is gelukkig zijn ook nog eens een kwestie van momenten en geen doorlopend iets, met of zonder kinderen.
. Dat dus. En daarbij twee mensjes in mijn leven, die alles relatief maken. Maar toen Sara er net was heb ik heel lang niets van haar kunnen hebben. Ze huilde vreselijk veel, was constant wakker en ik heb zo vaak gedacht 'neem dat kind maar mee'. Ik had niets met d'r. Op dat moment voelde ik geen spijt, ik voelde gewoon niets. Mijn man deed eigenlijk alles met d'r, het enige wat ik de eerste weken deed was (borst)voeden en zelfs dat was me teveel.
Toen ze 2 maanden oud was ging ze beter slapen (inbakeren) en ze kreeg al een tijdje geen borst meer, maar fles, en toen pas kwam er rust en ging ik genieten en van d'r houden, kreeg ook het echte 'moedergevoel' en kan ook niet meer zonder haar.
Ik heb absoluut geen spijt van m'n minimeisje, ik wil er alles aan doen om haar een gelukkig, evenwichtig 'vrij' mens te maken.
Natuurlijk zijn er momenten dat je baalt, als je voor de zoveelste nacht opzit met d'r, als ze voor de zoveelste keer d'r eten aan de kant smijt, als je gewoon eventjes rust wilt, maar die keren zijn zoveel minder dan de keren dat ik ontzettend van d;r geniet.
Ik kan nu, als ik terugkijk en zie hoe het nu gaat, zeggen dat moeder worden mij zeker gelukkiger, completer heeft gemaakt.
Ik ben een ANDER mens met kind(eren)
Ik vind mezelf prettiger en meer 'af'. (tenminste... zolang je me het niet om zes uur 's ochtends vraagt of tijdens het verschonen van een enorme poepbroek
)De 8 jaren voordat ik zwanger raakte en wel de wens had zat ik minder goed in mijn vel , helemaal als er in onze omgeving wel kinderen kwamen. Het heeft voor periodes van intens verdriet gezorgd en ook geestelijk knaagden er een hoop negatieve gevoelens daardoor. Ik kan wat dat betreft zeker zeggen dat ik me een stuk gelukkiger voel en ook het gevoel heb mijn leven meer inhoud heeft gekregen nu Isis er is.
Maar of dat ook zou inhouden dat ik gelukkiger ben met kinderen dan zonder? Dat is toch een antwoord dat je op de lange termijn nooit kunt weten. Ik weet niet wat voor leven ik zou hebben gehad als ik wist dat er geen kinderen in ons leven zouden komen.
Het is nu wel zo dat in de week dat hij niet bij ons ik woon inmiddels weer samen is, ik nog steed heel erg kan genieten van het leven en de vrijheid die je dan hebt. Natuurlijk mis ik hem wel maar ook daar wen je aan , maar toch is het ook weleens prettig om de handen vrij te hebben om dingen voor jezelf te doen. En vooral als hij een zgn. "slechte" week heeft gehad met weinig slapen, driftbuien is het wel even heerlijk om in alle rust te kunnen bijkomen. Ik heb dus eigenlijk van allebei een beetje, een leven met kind en een leven zonder kind.
De eersten was een tweeling en toen heb ik me serieus echt wel eens afgevraagd waar ik aan begonnen was, en 'is dit het nou' !!! Als je zo in de boekjes en tijdschriften keek leek het allemaal zo leuk en knus maar de waarheid was dat ik doodongelukkig, oververmoeid en in een te dik lichaam zat. Liters heb ik afgejankt tot er een PND was geconstateerd. Zodra mijn man thuis kwam, was ik weg. Weg van de kinderen want ik kon er echt niet meer tegen. Na een maand of 4 werd dat echt beter, en na een jaar was ik helemaal genezen. Tuurlijk, ook waren er leuke dagen maar ik heb echt dagen naast hun bedjes zitten huilen van ellende. Niet vertellen natuurlijk, dat is not done!
Nu kan ik zeggen dat mijn leven er veel gezelliger op is geworden. De vakanties zijn leuk, er is altijd wel iemand die mee wil boodschappen doen of even de stad in, en mijn verjaardag die ik vandaag vier is écht feest met slingers en taart. Net zo als in de boekjes.
Zonder kinderen had ik hem niet eens gevierd.
Die onvoorwaarlijke liefde heb je en krijg je gewoon. Soms moet het groeien, zoals bij mij met de tweeling, en soms heb je het direct. Bij mijn derde was het er meteen. En heb ik echt genoten van de eerste maanden! De tweeling is inmiddels 7 en ik vind het harstikke leuk, 2 van die grote meiden.
De jongste is 3 en als ze me soms aan staat te kijken met dat stralende toetje, of in het speeltuintje tegen andere kindjes zegt: Dat is mijn mama! Op zo'n manier van: Afblijven! Heerlijk!
Spijt? Nee. Alleen af en toe een paar uurtjes.
Het nadeel van een kind vind ik dat je je eigen plan gewoon op moet geven. Je hebt best nog wel tijd om dingen voor jezelf te doen, alleen niet op het tijdstip dat het jou ook uitkomt of dat je er behoefte aan hebt. Steeds weer over die grens van vermoeidheid moeten gaan, toch iets moeten doen ondanks dat je eigenlijk op bent, dat vind ik er zwaar aan. Het machteloze gevoel als je je kindje niet blij kunt krijgen, als ze maar blijft huilen of zeuren, de irritatie die je dan voelt. En dan opeens valt ze in je armen in slaap en is alle irritatie over en kun je alleen maar kijken naar dat prachtige meisje. Ik ben ook veel vrolijker, zing, dans, doe van alles wat ik zonder Myrthe niet deed. Dat je zelf weer een beetje kind mag zijn zeg maar, dat vind ik er erg leuk aan
Ik heb 3 kinderen en heb bij de middelste een keizersnede gehad. Nu was dit ook niet een normale keizersnede; het was totaal onverwacht toen ik 28 weken zwanger was en moest onder narcose. Dit is voor mij echt traumatisch geweest en wens het niemand toe.
Maar voor mijn gevoel draagt een normale bevalling echt toe aan het 'instant' moedergevoel. Bij een keizersnede mis je een stukje. Ik had bij mijn middelste niet direct het moedergevoel wat ik bij mijn 1e & 3e wel had. Het heeft zeker een jaar geduurd voor dat ik echt het gevoel had van; dat is nou mijn meisje.
Maar spijt van mijn kinderent, nee dat nooit!
quote:Ik denk wel dat het ene met het andere te maken heeft. Ik neem aan dat ze ook in de couveuse moest, lijkt me dan sowieso moeilijker een band met je kindje op te bouwen.Op maandag 26 juni 2006 00:10 schreef Neel26 het volgende:
Nu was dit ook niet een normale keizersnede; het was totaal onverwacht toen ik 28 weken zwanger was en moest onder narcose. Dit is voor mij echt traumatisch geweest en wens het niemand toe.
quote:Ik was ernstig depressief, zag het leven niet meer zitten, blablabla, ik raakte zwanger. Toen kreeg ik een doel in het leven en dat is echt min of meer mijn 'redding' geweest. Een doel hebben heeft me gelukkiger gemaakt, leren genieten heeft me gelukkiger gemaakt, een stukje van mezelf zien opgroeien heeft me gelukkiger gemaakt. je kind gelukkig maken heeft me gelukkiger gemaakt...Op zaterdag 24 juni 2006 23:50 schreef Neel26 het volgende:
Ik heb nog even een hele tricky vraag voor de moeders:
Heeft het moeder worden je gelukkiger gemaakt?
Dus: ja!
Alleen zijn er wel geluksmomenten toegevoegd die je anders nooit zou hebben. En het geluk dat je iets hebt gekregen wat je heel graag wilde (in ons geval dan, dat is natuurlijk ook niet altijd zo).
Ik weet dus niet of ik gelukkiger ben door mijn kind, ik denk wel dat ik minder gelukkig zou zijn geworden als ik haar nooit gekregen had. Puur door het feit dat je dan je onvervulde kinderwens hebt.
Ik vond het een kostbare tijd.
Tuurlijk waren er ook momenten na de zoveelste nacht voor de zoveelste keer eruit omdat Thijs honger had, dat ben je na een goede week echt wel zat.
Het was mijn kind, dat afhankelijk van me was.
En nu doet het alleen maar pijn ontzettend veel pijn, de leegte die het met zich mee brengt, de dagen die niet meer kloppen.
Als er ook maar iets was waarmee ik Thijs terug zou kunnen halen deed ik het meteen, maar helaas de waarheid is bitterhard.
Thijs is nu een engeltje en kijkt van boven op ons neer...
quote:Ik vind het zò zwaar klote dat je dit nu zo door moet maken. ( en klote is nog een understatement!Op zaterdag 1 juli 2006 11:11 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Of het moederschap mij gelukkiger gemaakt heb, kan ik alleen maar Ja zeggen.
Ik vond het een kostbare tijd.
Tuurlijk waren er ook momenten na de zoveelste nacht voor de zoveelste keer eruit omdat Thijs honger had, dat ben je na een goede week echt wel zat.
Het was mijn kind, dat afhankelijk van me was.
En nu doet het alleen maar pijn ontzettend veel pijn, de leegte die het met zich mee brengt, de dagen die niet meer kloppen.
Als er ook maar iets was waarmee ik Thijs terug zou kunnen halen deed ik het meteen, maar helaas de waarheid is bitterhard.
Thijs is nu een engeltje en kijkt van boven op ons neer...
)Je bent en blijft altijd Thijs moeder, alleen dan niet meer "actief" moeder helaas.
En niemand , die er dan niets vanaf weet, ziet nog dat je wel degelijk moeder bent. Een onzichtbare handicap is het eigenlijk. Je bent geamputeerd en niemand die het ziet. Dikke kus meis voor jou en je man en je familie.
Ik heb het gezien bij vrienden van ons. Die hebben twee jonge knulletjes. Ik zag de wallen onder hun ogen donkerder worden. Zag ze een korter lontje krijgen en steeds wanhopiger worden omdat het gebrek aan slaap en tijd voor zichzelf z'n tol begon te eisen. Natuurlijk zijn ze dol op hun kinderen en het zijn nog 2 leuke knullen ook, maar heb ik het er wel voor over?
Het vreemde is dat ik pakweg tien jaar geleden die twijfels helemaal niet had. Toen was het heel simpel, ik wilde graag mama worden en de negatieve/zware kanten zag ik gewoon niet. Op dit moment vind ik mezelf nog te egoïstisch voor kinderen. Als ik zo bang ben voor de negatieve kanten ben ik er vast nog niet aan toe.
even los gezien van de dames (en heren) die echt geen kids willen, en daar heel stellig in zijn, hè, er zijn natuurlijk zat die weloverwogen echt geen zin hebben in kinderen, die gevoelens ook niet hebben en zeker weten ze ook niet te gaan krijgen en bij wie het dan ook idd niet gebeurt.
(al had ik toevallig ooit een collega/vriendin die heel stellig was met partner A, plots partner B ontmoette, verliefd werd, en met hem verder wilde, en toen ineens wel kinderen wilde, maar goed, dat geldt uiteraard niet voor iedere overtuigd kinderloze )
ik heb het over de twijfelaars, die ergens wel willen, maar zich fixeren op de nadelen vooral.
als ik gewacht had, tot die argumenten, die "angsten" compleet niet meer aanwezig zouden zijn, was ik nu nog kinderloos geweest.
mijn ervaring is dat er zeker nadelen zijn, maar dat die lang niet zo niet te overzien zijn, als ik van te voren weleens gedacht heb, je groeit er enigzins naar toe, en hoe suf het ook moge klinken, je prioriteiten veranderen ook tot op zekere hoogte, en dan niet puur rationeel maar gevoelsmatig.
quote:De nadelen kunnen inderdaad zwaar wegen, zeker omdat ik nog geen beeld heb van hoe het zou zijn mét kinderen. Als ik op een baby pas kan ik overigens helemaal genieten van zo'n kind. Maar als het dan de kuren krijgt en begint te snikken ben ik altijd weer dolblij als het 'overdrachtmoment' aanbreekt. Een eigen kind kun je niet teruggeven als het lastig is. Ik denk overigens wel dat het oerinstinct ervoor zorgt dat je dit soort dingen van je eigen kind wél kunt hebben, maar zoals gezegd kan ik mezelf er nu nog geen voorstelling van maken.Op zondag 2 juli 2006 15:46 schreef milagro het volgende:
ik denk dat je er nooit echt aan toe bent, als je van te voren al de nadelen op een rij zet, dat schrikt natuurlijk bijna iedereen af, zelfs als je al zwanger bent (van de 1e), zijn er dagen dat je denkt "wat heb ik gedaan, omg, ik kan niet meer terug en en en en ...help".
quote:In mijn geval zijn m'n twijfels vooral ontstaan door m'n partner. Toen we trouwden wist hij dat ik heel graag kinderen wilde. En net na ons trouwen leek niets me belangrijker dan zo snel mogelijk aan dat plan te starten. Helaas draafde ik (zoals wel vaker) compleet door en kreeg hij daardoor enorme twijfels. Bij hem zijn die twijfels zover doorgeslagen dat hij overtuigd is geraakt van het feit dat hij geen kind groot kan brengen. Toen ik de keus kreeg: Kinderen óf relatie, ben ik er eens heel diep over na gaan denken en werden ook voor mij de nadelen steeds groter. Op dit moment zitten we beiden weer in de twijfelfase. Beiden zijn we overtuigd van het feit dat het nú nog niet het moment is om eraan te beginnen. Maar ik denk dat ik over een paar jaar toch weer last ga krijgen van 'klapperende eierstokken'. Het willen hebben van een kind kan voor mij dus ook betekenen dat ik de stap moet nemen bij m'n man weg te gaan. Dat maakt de keus dus eigenlijk nóg lastiger dan die sowieso al is.even los gezien van de dames (en heren) die echt geen kids willen, en daar heel stellig in zijn, hè, er zijn natuurlijk zat die weloverwogen echt geen zin hebben in kinderen, die gevoelens ook niet hebben en zeker weten ze ook niet te gaan krijgen en bij wie het dan ook idd niet gebeurt.
(al had ik toevallig ooit een collega/vriendin die heel stellig was met partner A, plots partner B ontmoette, verliefd werd, en met hem verder wilde, en toen ineens wel kinderen wilde, maar goed, dat geldt uiteraard niet voor iedere overtuigd kinderloze )
quote:Ik denk dat je hierin ook wel gelijk hebt, maar zoals hierboven al uitgelegd zit er bij mij dus meer achter dan alleen de kindertwijfel. Bovendien hebben vrouwen hormonen die een handje meehelpen om ook de leuke dingen te zien. Bij mannen ligt dat anders. Die zien dus alleen de wallen bij vrienden of horen alleen het gekrijs als een kind in de supermarkt voor de koekjes op de grond gaat liggen. Hebben mannen dat oerinstinct eigenlijk ook?ik heb het over de twijfelaars, die ergens wel willen, maar zich fixeren op de nadelen vooral.
als ik gewacht had, tot die argumenten, die "angsten" compleet niet meer aanwezig zouden zijn, was ik nu nog kinderloos geweest.
mijn ervaring is dat er zeker nadelen zijn, maar dat die lang niet zo niet te overzien zijn, als ik van te voren weleens gedacht heb, je groeit er enigzins naar toe, en hoe suf het ook moge klinken, je prioriteiten veranderen ook tot op zekere hoogte, en dan niet puur rationeel maar gevoelsmatig.
Natuurlijk hebben niet álke mannen dat, zoals ook niet álle vrouwen het hebben.
Voor mannen echter is het pas écht echt als het kind er daadwerkelijk is, geboren en al.
Vrouwen voelen in die 9 maanden het kind schoppen, draaien, voor hun is het dus al veel eerder "echt".
En ja als je je vrienden ziet, de wallen, de vermoeidheid, zal best, geldt voor iedereen denk ik wel, de eerste maanden kúnnen afzien zijn, slaapgebrek, werk wat gewoon door gaat etc.
Maar zoals gezegd, als je enkel dáár op let, die nadelen, en enkel dat wil zien, ja dan wordt het allemaal niet aantrekkelijk.
Je ziet bv niet hoe die vriend zijn kind in bed stopt, hoe hij kijkt als hij het huilende hoopje uit bed tilt, als ze samen onder de douche gaan of in bad, als hij soms minutenlang kan staren naar zijn zoon of dochter in de wieg etc etc.
Klinkt allemaal heel klef, maar zo is het wel, de leuke momenten maak jij van hen niet mee, want je zit niet 24/7 bij ze in huis.
En ja, ms klagen ze wel, maar klagen is menselijk en heel Hollands, hoevaak klagen we niet over onze partners bij vriendinnen, om dan na dat gejammer meer dan ooit naar je vriend te verlangen en je niet weet hoe snel je weer thuis moet komen....... "dag , schat, ik heb je gemist"
Als je twijfelt, moet je wachten, maar je moet niet wachten tot je de nadelen niet meer ziet of kan wegredeneren voo 100% , want die zijn er gewoon, zoals álles nadelen heeft.
quote:precies, vaak wel althansOp zondag 9 juli 2006 14:06 schreef -IksRee- het volgende:
Zelfs ik vind kids nu leuk en kan intens genieten van een jankend stuk meis terwijl ik vroeger heel snel geirriteerd raakte van babygejank. Van je eigen koter is het echter allemaal anders.
ik ben zelf niet iemand die álle kinderen leuk vind, met sommige kinderen heb ik echt niets, hoe ik ook probeer
maar je eigen kind is subjectief (objectief zie je heus wel dat het niet altijd klopt
) altijd de leukste, de mooiste, het grappigst, zeker als ze nog zo klein zijn je kindje ophalen uit de kinderopvang en dan effe blijven hangen, rondkijken en dan iedere keer weer denken : hij is echt echt zoveel leuker dan die anderen, kijk nou toch!!!!!!
ms te zwart wit, of volkomen de plank mis, maar ik denk dat mensen die achteraf spijt krijgen/hebben, er met de verkeerde intenties aan begonnen zijn, zich ms hebben laten overhalen, of dachten dat "zo alles wel goed zou komen, als ik eenmaal een kind heb" , en dat "alles" kan dan zijn je eenzaamheid, die stroef lopenden relatie, of zo die juist niet echt bestaande relatie af te dwingen.
Als je niet lekker in je vel/relatie/whatever zit moet je niet verwachten dat het hebben van een koter dat allemaal op gaat lossen, integendeel.
quote:nee, maar dat gebeurt wel vaak, en soms uit zich dat dan in spijt hebben, omdat je alleen achterblijft, en niets gaat zoals je gehoopt had en weet je je gebonden en aan huis gekluisterd en loop je zo dus, zo wordt dat ervaren, de echte prins op het witte paard mis.Op zondag 9 juli 2006 14:18 schreef -IksRee- het volgende:
Ja dat is natuurlijk vragen om problemen.
Als je niet lekker in je vel/relatie/whatever zit moet je niet verwachten dat het hebben van een koter dat allemaal op gaat lossen, integendeel.
quote:Ja, mijn man wilde heel graag kinderen. Hij heeft/had dat oerinstinct. Wat hem betreft komt er zelfs nog eentje bij (we hebben nu 2 kinderen).Op zondag 9 juli 2006 10:09 schreef flugeltje het volgende:
Ik denk dat je hierin ook wel gelijk hebt, maar zoals hierboven al uitgelegd zit er bij mij dus meer achter dan alleen de kindertwijfel. Bovendien hebben vrouwen hormonen die een handje meehelpen om ook de leuke dingen te zien. Bij mannen ligt dat anders. Die zien dus alleen de wallen bij vrienden of horen alleen het gekrijs als een kind in de supermarkt voor de koekjes op de grond gaat liggen. Hebben mannen dat oerinstinct eigenlijk ook?
Ik had en heb dat oerinstinct eigenlijk niet zo . Als één van mijn kinderen zeurt en jankt vind ik dat echt heel erg irritant en zou ze dan ook graag even een uurtje afgeven. Maar het is dus ook heel vaak leuk.
Het gezeur en gejankt is overigens inderdaad makkelijker te accepteren van je eigen kinderen, omdat je nu eemaal van je kind houdt en voor een ´vreemd´ kind over het algemeen niet dezelfde gevoelens hebt.
Maar dat de vrouwelijke hormonen er voor zorgen dat je vooral de leuke kanten van kinderen ziet, kan er bij mij niet in. Volgens mij zit er (ook) wat anders achter.
quote:Ik denk dat je hier wel gelijk in hebt, liefde doet veel wat dat betreft.Op zondag 9 juli 2006 14:31 schreef Tinkepink het volgende:
[..]
Ja, mijn man wilde heel graag kinderen. Hij heeft/had dat oerinstinct. Wat hem betreft komt er zelfs nog eentje bij (we hebben nu 2 kinderen).
Ik had en heb dat oerinstinct eigenlijk niet zo . Als één van mijn kinderen zeurt en jankt vind ik dat echt heel erg irritant en zou ze dan ook graag even een uurtje afgeven. Maar het is dus ook heel vaak leuk.
Het gezeur en gejankt is overigens inderdaad makkelijker te accepteren van je eigen kinderen, omdat je nu eemaal van je kind houdt en voor een ´vreemd´ kind over het algemeen niet dezelfde gevoelens hebt.
quote:Ik bedoelde niet voorál, maar óók... Omdat je hormonen hebt en die tijdklok zo af en toe weer eens aan hoort slaan denk ik dat vrouwen meer open staan voor kinderen dan mannen. Als je als vrouw zo'n prulleke in je handen geduwd krijgt (kraamvisiteMaar dat de vrouwelijke hormonen er voor zorgen dat je vooral de leuke kanten van kinderen ziet, kan er bij mij niet in. Volgens mij zit er (ook) wat anders achter.
) ga je er meteen iets bij voelen of je stelt jezelf voor hoe het bij jou zou zijn. Mannen hebben dat volgens mij gewoon minder. Het is eigenlijk heel erg makkeljk. Alles wat je ooit over het ouderschap hebt gehoord is waar.
Niets is zo uitputtend.
Nooit meer zal je leven meer zijn zoals het was.
Je zult snakken naar wat tijd voor je zelf
Regeneratie op vakantie? Vakantie is vanaf "dan" een ramp met 2 wegrennende-benen.
Dank? Ja , aan je graf .
en toch
Vraag maar aan je ouders of ze spijt van je hebben? Je zult een glimlach zien en een gevoel openbaard zich in hun gezicht , wat je nog nooit hebt mogen leren kennen.
Niets , maar dan ook helemaal niets kan tippen aan het hebben van kinderen.
Dat zullen je zelfs die Italianen van gisteravond bevestigen. Zelfs wereld kampioen voetbal worden is niets vergeleken met het Moeder/Vaderschap.
quote:Ik heb veel dingen gelezen, onderzocht en besproken met moeders, biologen en psychologen en ben van bezig er een paper over te schrijven. Het onderzoek is echt verhelderend geweest voor me. Het heeft me ook gerust gesteld in mijn keuze.Op dinsdag 20 juni 2006 19:33 schreef innovative het volgende:
[..]
Niet iedereen zal dat ooit ervaren. Niet iedereen heeft een oergevoel, een biologische klok of hoe je dat ook maar wil noemen. Hoe rot ook, biologisch gezien is het ontbreken van dat instinct een defect. Iets wat bij de minderheid van de mensen voor komt, en iets wat je dus een afwijkende minderheid maakt. Geeft mensen wellicht niet het recht je te veroordelen, maar het geeft ze wél een reden om jou niet te begrijpen. Want dat gevoel, dat is allesoverheersend.
Dat 'oergevoel' van voortplanten is er wel, maar niet zo overdonderend als mensen graag durven denken. Dat is een hype ben ik bang. Maar goed, het is ook moeilijk voor een mens om door te hebben wat wat is. Wat het zo sterk maakt is de invloed van de maatschappij, het ideaal van ouderschap. Je wordt ermee doodgegooit. En omdat de mens simpelweg een kuddedier is, loopt het mee. het is bijster moeilijk voor een gemiddeld mens om daarvan los te staan. Wij denken individueel te zijn, maar als je door mensen in de steek gelaten wordt is het moeilijk om jezelf vrolijk te maken. Dit speelt een extreem grote rol in wat vrouwen ervaren met hun 'kinderwens'. Hoe vaak hoor je van dames die alsmaar benadrukken hoe al hun vriendinnen maar kinderen krijgen en zij niet.
Wat voor vrouwen daar bovenop nog veel erger is, is dat hun belevingswereld veel meer lichamelijk is. Hun hormonale huishouding en cyclussen zorgen in hun levensloop ervoor dat hun lichaam een groot deel vormen van hun identiteit. Als een mens (man of vrouw) zich gaat bewust worden van leven en ervaringen opdoen en ouder worden en sterven, gaan mensen proberen om alles uit het leven te halen wat er uit het leven te halen valt. Bij vrouwen bestaat dus de mogelijkheid om kinderen te kunnen maken. Dat willen ze toch eigenlijk ervaren, die functie gebruiken, als is het maar om de zwangerschap te ervaren. Het vormt een deel van hun identiteit, wie ze zijn.
En als het kind er eenmaal is, dan gaat 'verantwoordlijkheid' een rol spelen. Deze verantwoordlijkheid speelt ook een intense rol: het is de voldoening van ouder zijn, dat er een wezen is die jou voor een God aanziet, iets wat helemaal afhangklijk is van jou... dat geeft een mens een gevoel belangrijk, speciaal en uniek te zijn. Dit zie je terug in ouders die zeggen dat ze ineens 'compleet' or 'volmaakt' zijn geworden. Kinderen hebben is zelfbevestigend en zelfbevredigend.
Kortom, dat 'oergevoel' is 90% psychologisch. Het werkelijke oergevoel is maar heel klein, het kan het balletje doen rollen, maar het balletje wordt rollende gehouden door een complex maatschappelijke psychologisch systeem van zelfbevrediging. Kortom, het is best egoistisch... wat niet erg hoeft te zijn hoor. Egoisme wordt vaak als negatief bestempeld, maar zo is de mens eenmaal. Probeer dat maar te ontkennen. Maar dit is een goed punt als we het hebben over mannen die niet hun vrijheid willen opofferen voor kinderen, die worden vaak als egoistisch bestempeld. Ook 'kindvrije' mensen worden als zodanig bestempeld. Dat is best oneerlijk dus, gezien het bovenstaande.
Dat hele ideaalbeeld van ouderschap en hoe 'mooi' het moet zijn is niet altijd juist. je mag blij zijn als je het hebt, want ouders zonder dat blije gevoel bestaan, tot 40% van sommige populatiegroepen. Je zal nooit horen van deze mensen helaas, want ze willen hun kinderen daarvan beschermen uiteraard, wat misschien maar goed is - maar ja, die kinderen nemen op die manier de illusie dus klakkeloos over. En helaas is onze maatschappij niet altijd medelijdend met bepaalde dingen, vooral nieuwe dingen, of dingen die buiten de norm vallen. Je wordt al snel een schuldgevoel aangepraat, al is het maar om hun beter te laten voelen (omdat ze stiekem jaloers zijn op mensen die sterk genoeg zijn om los te staan van de kudde). Je kan het ook zien als een sociale controle... maar ja, dat is een hele nieuwe discussie.
[ Bericht 6% gewijzigd door gerritgerritgerrit op 30-10-2006 21:49:22 ]
quote:Ga anders een topic van een paar maanden kicken...Op maandag 30 oktober 2006 20:48 schreef gerritgerritgerrit het volgende:
verhaal
Goed, ik ga niet ontkennen dat de mens egoistisch is. Daarnaast heb ik het idee dat je me niet goed begrepen hebt: het moederschap noem ik geen oergevoel, het willen van kinderen wél, omdat de basis van leven voortplanten is. Althans, een van de levensbehoeftes is seks, en da's niet alleen omdat het lekker is. Kortom, uiteindelijk zit het ergens in de mens.
Verder, als je van plan was een paper te schrijven, alsjeblieft, leer je entertoets gebruiken. Als er iets vreselijk is om te lezen, is het een tekst zonder witte ruimtes. Als ik dat soort artikelen tegenkom, heb ik al meteen geen zin meer om ze te lezen, ook al is het onderwerp nog zo goed.
quote:hahaha... ja, daar heb je helemaal gelijk in! Sorry.Op maandag 30 oktober 2006 21:27 schreef innovative het volgende:
[..]
Ga anders een topic van een paar maanden kicken...
Goed, ik ga niet ontkennen dat de mens egoistisch is. Daarnaast heb ik het idee dat je me niet goed begrepen hebt: het moederschap noem ik geen oergevoel, het willen van kinderen wél, omdat de basis van leven voortplanten is. Althans, een van de levensbehoeftes is seks, en da's niet alleen omdat het lekker is. Kortom, uiteindelijk zit het ergens in de mens.
Verder, als je van plan was een paper te schrijven, alsjeblieft, leer je entertoets gebruiken. Als er iets vreselijk is om te lezen, is het een tekst zonder witte ruimtes. Als ik dat soort artikelen tegenkom, heb ik al meteen geen zin meer om ze te lezen, ook al is het onderwerp nog zo goed.
maar ja, het willen van kids is dus wat ik bedoel. De oerinstinct als zodanig is er wel, een drang om voort te planten, maar echt piepklein vergeleken met hoe mensen het denken te ervaren. Mensen bezitten eenmaal de capaciteit om van een muis een olifant te maken. In dit geval is dat echt ook zo. het is veel meer psychologisch. Er komen psychologische dingen van eigenbelang bij kijken: 'mijn gevoel' 'mijn lichaam' 'mijn kinderwens', en dat trekt het helemaal uit zijn verband. Voor veel mensen is het een kaartje naar een bepaald soort zelfbevrediging, een hele effectieve, maar wat voor een aanzienlijk aantal mensen teleurstellend wordt als het er eenmaal is. Wat ik zeg zal veel mensen tegenspreken in hun gevoel, misschien heb ik het fout, maar dan raad ik mensen echt aan om zelf maar zo'n onderzoek te doen... ook naar je psychologie en wat 'gevoel' nou eigenlijk is... je zal verbaasd staan.
[ Bericht 5% gewijzigd door gerritgerritgerrit op 30-10-2006 22:20:58 ]