OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
ik denk ook dat je dat niet snel zult zeggen, maar het kan wel. en ik snap best dat je dta af en toe even voelt, maar stel nou dat bij iedere extra moeilijkheid je alleen maar meer wenst dat je een andere keuze had gemaakt. dat lijkt me echt erg. ik denk dat ik mezelf zou gaan missen. het is zo lekker af en toe even op de zetel te liggen niks doen en niks hoeven te zeggen, even heropladen. hoe herladen ouders zich weer op?quote:Op maandag 19 juni 2006 21:50 schreef thaleia het volgende:
Er heeft weleens 'n artikel in Viva gestaan over spijt hebben, allemaal anonieme vrouwen die meldden "natuurlijk wil ik mijn kind nu voor geen goud meer kwijt, maar als ik terug in de tijd kon had ik 'n andere keuze gemaakt".
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
ergens heb ik daar schrik voor ja, omdat ik ook wel ouders ken die hebben gebroken met hun kinderen m op oudere leeftijd vaak. hoe kan dat dan?quote:Op maandag 19 juni 2006 21:53 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
en dat is nou iets waar ik absoluut niet meer in geloof.
Oh, en het kwam op mij niet over alsof er met die vrouwen in het artikel "heel veel meer mis was". Maar goed volgens mij vatten sommigen "spijt hebben van je kinderen" op als "als je ze nu ergens kwijt zou kunnen, zou je het doen" en DAT lijkt me idd aardig gestoord. Maar in dat artikel ging het erom: "ik ben nu stapeldol op ze, en wil ze voor geen goud meer kwijt, maar als ik nu weer op het punt stond dat ik de beslissing moest nemen had ik het niet gedaan". Dat kan ik me wel voorstellen, daar hoef je niet gestoord voor te zijn.
Hoe het ook foutloopt in sommige ouder-kind relaties.. Ik ben er van overtuigd dat er altijd een vorm van ouderliefde is.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:53 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
en dat is nou iets waar ik absoluut niet meer in geloof.
hooguit in zeer extreme uitzonderingsgevallen dat een ouder niet meer van zijn/haar kind houdt, maar volgens mij is er dan nog veel meer mis met die ouder.
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Ik denk dat je er normaal gesproken nooit spijt van krijgt in die zin dat je wilde dat er niet meer waren. Je kinderen zijn letterlijk een deel van je of je dat nu wilt of niet. Eenmaal geboren zit je er voor je hele leven aan vast.
Er gaan wel momenten in komen dat je je de haren uit je hoofd trekt en denkt * hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om aan kinderen te beginnen.... * Maar dat gevoel gaat meestal snel weer over hoor
Er gaan wel momenten in komen dat je je de haren uit je hoofd trekt en denkt * hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om aan kinderen te beginnen.... * Maar dat gevoel gaat meestal snel weer over hoor
Ga fietsen jij !! ikke niet hoor..
mijn zoon gaat (als het pa uitkomt) om de 2 weken naar zijn vader.
heerlijk vind ik dat. dat zijn de dagen dat ik even geen moeder hoef te zijn.
ik voel me daar absoluut niet bezwaard over, want de rest van de tijd heeft hij mijn volledige aandacht. hij is zo bewerkelijk (hij is hyperactief en ik moet hem eigenlijk de hele tijd goed in de gaten houden om te voorkomen dat hij rottigheid uithaald of onder een auto loopt) dat ik echt na 2 weken uitgeput ben. die paar dagen zonder kind slaap ik dan ook schaamteloos uit en doe ik alleen dingen waar ik zin in heb. mijn batterij is aan het eind van het weekend weer zo opgeladen dat ik er weer een paar weken tegenkan.
heerlijk vind ik dat. dat zijn de dagen dat ik even geen moeder hoef te zijn.
ik voel me daar absoluut niet bezwaard over, want de rest van de tijd heeft hij mijn volledige aandacht. hij is zo bewerkelijk (hij is hyperactief en ik moet hem eigenlijk de hele tijd goed in de gaten houden om te voorkomen dat hij rottigheid uithaald of onder een auto loopt) dat ik echt na 2 weken uitgeput ben. die paar dagen zonder kind slaap ik dan ook schaamteloos uit en doe ik alleen dingen waar ik zin in heb. mijn batterij is aan het eind van het weekend weer zo opgeladen dat ik er weer een paar weken tegenkan.
Niet. Je leert functioneren op een lager bewustzijnsniveau.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:54 schreef Krln het volgende:
hoe herladen ouders zich weer op?
...ok, wij hebben wel een deal dat we in het weekend om de beurt uitslapen als we nergens heen hoeven. En af en toe dumpen we de kinders bij hun grootouders (tot wederzijds genoegen).
En of het hebben van kinderen opweegt tegen de offers die je ervoor moet maken weet ik eigenlijk niet. De situaties zijn zo onvergelijkbaar. Maar ik heb best wel eens heimwee naar ons zorgeloze kinderloze leven, hoor. Zoals ik al eerder zei- als het mogelijk zou zijn om niet fulltime een kind te hebben zou ik dat doen.
Overigens is mijn vriendenkring niet echt van de sociaal wenselijke antwoorden en ik heb een vriend die daadwerkelijk liever geen kinderen had gehad. Wat niet wegneemt dat hij van zijn zoontje houdt en voor zover ik kan nagaan een rustige, liefdevolle vader is.
Met 'heel veel meer mis' bedoel ik de gevallen waar de jeugdzorg aan te pas moet komen of waar de kinders anderszins deuken oplopen, niet ouders die spijt hebben van kinderen an sich. Ik denk dat de meeste mensen volwassen genoeg zijn om hun spijt niet op de kinderen in kwestie bot te vieren namelijk.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:55 schreef thaleia het volgende:
Oh, en het kwam op mij niet over alsof er met die vrouwen in het artikel "heel veel meer mis was".
Ah ok.quote:Op maandag 19 juni 2006 22:03 schreef anneja het volgende:
Met 'heel veel meer mis' bedoel ik de gevallen waar de jeugdzorg aan te pas moet komen of waar de kinders anderszins deuken oplopen, niet ouders die spijt hebben van kinderen an sich.
Ik mag het hopen. Zo'n kindje kan er ECHT niets aan doen dat ie is geboren!quote:Ik denk dat de meeste mensen volwassen genoeg zijn om hun spijt niet op de kinderen in kwestie bot te vieren namelijk.
hier doorgaans als ik om tien over zes besprongen word door twee in het geheel niet meer slaperige jongetjes.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:57 schreef deedeetee het volgende:
Er gaan wel momenten in komen dat je je de haren uit je hoofd trekt en denkt * hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om aan kinderen te beginnen.... *
als blijkt dat ze voordat ze mij besprongen in harmonie een onhandig beschuitje met honing (meer honing met beschuit trouwens) hebben gemaakt. Het bord plakt, de jongens plakken, ik plak, en mijn bed plakt, maar ik ben op zo'n moment zeer gelukkig.quote:Maar dat gevoel gaat meestal snel weer over hoor
Ik ken iemand die er zo over denkt. Ze houdt onwijs veel van haar kind, maar toch is er die gedachte van ik had er misschien niet aan moeten beginnen (ze had geen keus overigens en misschien ligt hier juist wel het knelpunt)quote:Op maandag 19 juni 2006 21:50 schreef thaleia het volgende:
Er heeft weleens 'n artikel in Viva gestaan over spijt hebben, allemaal anonieme vrouwen die meldden "natuurlijk wil ik mijn kind nu voor geen goud meer kwijt, maar als ik terug in de tijd kon had ik 'n andere keuze gemaakt".
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
Ik heb iig geen spijt en ben onwijs superdepuper blij met kindlief. Ik kan mij hoe cliche geen leven zonder haar voorstellen. We hebben een goed leven en ik heb totaal geen idee dat ik of mijn vriend iets hoeft in te leveren. Het 1e levensjaar is natuurlijk wel een periode van aanpassen en wennen, maar dat doe je gewoon, is automatische denk ik.
ah dat klinkt echt heel lief ja, ik kan me best voorstellen dat je op dat moment een beetje smelt-of plaktquote:Op maandag 19 juni 2006 22:06 schreef anneja het volgende:
[..]
hier doorgaans als ik om tien over zes besprongen word door twee in het geheel niet meer slaperige jongetjes.
[..]
als blijkt dat ze voordat ze mij besprongen in harmonie een onhandig beschuitje met honing (meer honing met beschuit trouwens) hebben gemaakt. Het bord plakt, de jongens plakken, ik plak, en mijn bed plakt, maar ik ben op zo'n moment zeer gelukkig.
kinderen zijn leuk, hoor De mijne in elk geval welquote:Op maandag 19 juni 2006 22:07 schreef Krln het volgende:
[..]
ah dat klinkt echt heel lief ja, ik kan me best voorstellen dat je op dat moment een beetje smelt-of plakt
De mijne in elk geval wel bottom line: de krant is leuk, maar kinderen zijn leuker. En nu ga ik naar bed, morgen word ik immers ongetwijfeld weer rond 6 uur gewekt
ja ik ben wel blij dat ik er nu zo over kan nadenken. men zegt ook dat er over nadenken eigenlijk al stap 1 er naar toe is . denk ik. ik weet niet wie het zei maar nu ik het zo overweeg hoe het zou zijn moest ik nooit kinderen kunnen krijgen -want ik besef heel goed dat je ze krijgt en niet neemt- ik dat nog erger zou vinden, veel erger. ik wil dat gevoel begrijpen, ik wil die liefde kunnen geven.quote:Op maandag 19 juni 2006 22:07 schreef danosa het volgende:
[..]
Ik ken iemand die er zo over denkt. Ze houdt onwijs veel van haar kind, maar toch is er die gedachte van ik had er misschien niet aan moeten beginnen (ze had geen keus overigens en misschien ligt hier juist wel het knelpunt)
Ik heb iig geen spijt en ben onwijs superdepuper blij met kindlief. Ik kan mij hoe cliche geen leven zonder haar voorstellen. We hebben een goed leven en ik heb totaal geen idee dat ik of mijn vriend iets hoeft in te leveren. Het 1e levensjaar is natuurlijk wel een periode van aanpassen en wennen, maar dat doe je gewoon, is automatische denk ik.
slaap lekker en dank je voor je reacties!quote:Op maandag 19 juni 2006 22:11 schreef anneja het volgende:
[..]
kinderen zijn leuk, hoor De mijne in elk geval wel
bottom line: de krant is leuk, maar kinderen zijn leuker. En nu ga ik naar bed, morgen word ik immers ongetwijfeld weer rond 6 uur gewekt
Volgens mij ben jij er allang uit, johquote:Op maandag 19 juni 2006 22:12 schreef Krln het volgende:
ik wil dat gevoel begrijpen, ik wil die liefde kunnen geven.
oh wacht, ik ging slapen
quote:Op maandag 19 juni 2006 22:14 schreef anneja het volgende:
[..]
Volgens mij ben jij er allang uit, joh
oh wacht, ik ging slapen
Weet je....
Ik ben sinds sept 1999 moeder, maar heb geen idee meer wat mijn leven nou werkelijk in hield daarvoor...
Ik ben sinds sept 1999 moeder, maar heb geen idee meer wat mijn leven nou werkelijk in hield daarvoor...
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ook ik heb lange tijd getwijfeld of ik wel of geen kinderen wilde. Twee jaar geleden werd ik zwanger en gebeurde er iets met me wat ik nog niet van mezelf kende, ik kan het niet anders benoemen dan een oergevoel en een kracht om voor dit kind te gaan. Met 20 weken moest ik helaas bevallen van een levenloos kind. Daarna voelde ik me leeg, alsof er iets van me geamputeerd was. We hebben het kind even bij ons gehad en ik herinner me ook nog het sterke gevoel van 'niet af willen staan' toen ze het mee moesten nemen. Sinds die tijd ben ik helaas niet meer zwanger geworden maar ik hoop nog steeds. Wat mij bijbleef en verrastte was dat oergevoel en die kracht, ook om te vechten voor je kind, en het gemis wat je voelt als het er niet is. Misschien is het onderdeel van mijn eigen verwerkingsproces maar ik kan me voorstellen dat dit gevoel gewoon natuurlijk ontstaat wanneer je zwanger bent en wanneer je een kind hebt. Ik kan me ook voorstellen dat het biologisch te verklaren is, je wordt toch geacht voor dit mensje te zorgen. Ik vond het in ieder geval een heerlijk gevoel. Een gevoel dat het echt om iets draaide waar je voor wilde vechten, een zeer sterk, niet uit te leggen gevoel.
Iets wat ik van tevoren in mijn twijfelperiode niet kende.
Je lijkt me een lieve meid, die goed over alles nadenkt. Ik hoop dat je eruit komt. Ik denk dat iedereen die over kinderen nadenkt twijfelt. Alleen al de beslissing van: ja, ik ga ervoor. Bij wijze van spreke nu vanavond (pil door het toilet) is al heel wat. Ik denk dat bijna iedereen misschien al eeuwenlang dit zo ervaren heeft. Ik heb maar een waarschuwing: wacht niet te lang...
Iets wat ik van tevoren in mijn twijfelperiode niet kende.
Je lijkt me een lieve meid, die goed over alles nadenkt. Ik hoop dat je eruit komt. Ik denk dat iedereen die over kinderen nadenkt twijfelt. Alleen al de beslissing van: ja, ik ga ervoor. Bij wijze van spreke nu vanavond (pil door het toilet) is al heel wat. Ik denk dat bijna iedereen misschien al eeuwenlang dit zo ervaren heeft. Ik heb maar een waarschuwing: wacht niet te lang...
Daar weet ik niets van maar daar voel ik alles vanaf
waaw klinkt mooi.. zet mijn vriendin ook wel eens.. dat het lijkt of het aktijd zo is geweest .. en nooit meer anders kan... dat vind ik echt mooi!quote:Op maandag 19 juni 2006 22:16 schreef Oblivion het volgende:
Weet je....
Ik ben sinds sept 1999 moeder, maar heb geen idee meer wat mijn leven nou werkelijk in hield daarvoor...
dat lijkt me heel moeilijk voor je,. ik hoop dat je er een beetje mee om kan gaan dezer tijd. het is wel mooi te weten dat er voor altijd ergens waar dan ook een stukje van jou is. en dat je weet wat die moederliefde is en ook altijd een moeder zult zijn. ik wens je hier sterkte mee. ook al is het even geleden.quote:Op maandag 19 juni 2006 22:18 schreef Calioppe het volgende:
Ook ik heb lange tijd getwijfeld of ik wel of geen kinderen wilde. Twee jaar geleden werd ik zwanger en gebeurde er iets met me wat ik nog niet van mezelf kende, ik kan het niet anders benoemen dan een oergevoel en een kracht om voor dit kind te gaan. Met 20 weken moest ik helaas bevallen van een levenloos kind. Daarna voelde ik me leeg, alsof er iets van me geamputeerd was. We hebben het kind even bij ons gehad en ik herinner me ook nog het sterke gevoel van 'niet af willen staan' toen ze het mee moesten nemen. Sinds die tijd ben ik helaas niet meer zwanger geworden maar ik hoop nog steeds. Wat mij bijbleef en verrastte was dat oergevoel en die kracht, ook om te vechten voor je kind, en het gemis wat je voelt als het er niet is. Misschien is het onderdeel van mijn eigen verwerkingsproces maar ik kan me voorstellen dat dit gevoel gewoon natuurlijk ontstaat wanneer je zwanger bent en wanneer je een kind hebt. Ik kan me ook voorstellen dat het biologisch te verklaren is, je wordt toch geacht voor dit mensje te zorgen. Ik vond het in ieder geval een heerlijk gevoel. Een gevoel dat het echt om iets draaide waar je voor wilde vechten, een zeer sterk, niet uit te leggen gevoel.
Iets wat ik van tevoren in mijn twijfelperiode niet kende.
Je lijkt me een lieve meid, die goed over alles nadenkt. Ik hoop dat je eruit komt. Ik denk dat iedereen die over kinderen nadenkt twijfelt. Alleen al de beslissing van: ja, ik ga ervoor. Bij wijze van spreke nu vanavond (pil door het toilet) is al heel wat. Ik denk dat bijna iedereen misschien al eeuwenlang dit zo ervaren heeft. Ik heb maar een waarschuwing: wacht niet te lang...
ik ben nu bijna 27 en pas sinds een jaar heb ik een enorm nieuw gevoel in me, waar ik nog geen weg mee weet. vroeger dacht ik zo lekker praktisch, nee ik hoef geen kinderen, alleen maar poepfabrieken en gekrijs. en dat denk ik soms nog, maar er is iets bijgekomen, dat ik die nieuwe liefde in me begin te voelen, ik vind het alleen nog zo eng. en nieuw. ik weet niet of dat gevoel qaltijd wint van die prakttische kanten.
Dank je. Ik ben er voor zover je dat kunt zeggen alweer aardig overheen. Het voelt soms ook wel een beetje aan als een rare droom totdat je de foto's ziet en je realiseert dat er echt een kind is (geweest). Het is overigens niet mijn bedoeling mijn verhaal te laten overheersen. Ik hoop net als de anderen je een klein stukje te helpen. Ik denk dat aan veel beslissingen over kinderen ja of nee een proces zoals jij beschrijft vooraf gaat. Overigens denk ik dat het heel goed is om er vantevoren over na te denken en niet alleen de leuke, romantische kant te zien. Uiteindelijk is het voor iedereen een sprong in het diepe. Ik vind de eerdere suggestie die genoemd is wel goed: zou je spijt krijgen als je geen kinderen had...
Daar weet ik niets van maar daar voel ik alles vanaf
Je moet even dat programma op ned. 1 kijken nu, nou dan denk je ook wel drie keer na als je dat ziet allemaal.. pffff
Ik heb nog geen moment spijt gehad, uitslapen wil ik niet eens meer als ik denk aan dat geweldige lachje die op me wacht als ik de deur open doe om hem uit zijn bedje te halen, die armpjes die zich naar me uitstreken
En wanneer ik hem achter het behang wil plakken komt er al snel een aandoenlijke knuffel of kus en dan ben ik alles weer vergeten. Ik kan kan en wil me geen dag meer zonder Jordy voorstellen, echt ik ben verliefd!
Wat betreft weggaan uitstapje/visite enzo dat ligt helemaal aan jezelf, hoe felexibel je daar zelf mee omgaat. Het is echt niet zo dat je niks meer kunt doen als je eenmaal kinderen hebt.
En vóór de bevalling had ik ook echt wel mijn twijfels.
En wanneer ik hem achter het behang wil plakken komt er al snel een aandoenlijke knuffel of kus en dan ben ik alles weer vergeten. Ik kan kan en wil me geen dag meer zonder Jordy voorstellen, echt ik ben verliefd!
Wat betreft weggaan uitstapje/visite enzo dat ligt helemaal aan jezelf, hoe felexibel je daar zelf mee omgaat. Het is echt niet zo dat je niks meer kunt doen als je eenmaal kinderen hebt.
En vóór de bevalling had ik ook echt wel mijn twijfels.
Tja je moet ze natuurlijk wel opvoeden he.quote:Op maandag 19 juni 2006 20:55 schreef Krln het volgende:
[..]
ja, ik heb nu 1001 praktische dingen waarom ik geen kinderen wil, ik denk echt er maar 1 reden is om dat wel te doen en dat zal dat oergevoel zijn... dat groeit nu bij mij...maar soms zie ik ouders met ettertjes en dan denk ik help.... stel dat ik ook zo kinderen krijg...ga ik er dan wel van kunnen houden....
veel succes met je zwangerschap nog!
En dit niet aan een ander overlaten.
Heb zelf twee jongens van 9 en 12 jaar.
Ze zijn de grootste vrienden en hebben eigenlijk nooit ruzie.
Tuurlijk hebben ze weleens onenigheid, maar dit praten ze zelf uit.
Ik heb gelukkig een zeer goede band met mijn kinderen, maar ze weten wel dat ik hun vader ben en niet een vriendje waar ze gek tegen kunnen doen.
Respect voor elkaar is het allerbelangrijkste.
Als ie verteld dat ie verliefd is, moet je hem normaal behandelen en er geen geintjes over maken, dat vinden ze verschrikkelijk, maar als je er normaal over praat dan vertellen ze alles.
|
|
