OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
ik denk ook dat je dat niet snel zult zeggen, maar het kan wel. en ik snap best dat je dta af en toe even voelt, maar stel nou dat bij iedere extra moeilijkheid je alleen maar meer wenst dat je een andere keuze had gemaakt. dat lijkt me echt erg. ik denk dat ik mezelf zou gaan missen. het is zo lekker af en toe even op de zetel te liggen niks doen en niks hoeven te zeggen, even heropladen. hoe herladen ouders zich weer op?quote:Op maandag 19 juni 2006 21:50 schreef thaleia het volgende:
Er heeft weleens 'n artikel in Viva gestaan over spijt hebben, allemaal anonieme vrouwen die meldden "natuurlijk wil ik mijn kind nu voor geen goud meer kwijt, maar als ik terug in de tijd kon had ik 'n andere keuze gemaakt".
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
ergens heb ik daar schrik voor ja, omdat ik ook wel ouders ken die hebben gebroken met hun kinderen m op oudere leeftijd vaak. hoe kan dat dan?quote:Op maandag 19 juni 2006 21:53 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
en dat is nou iets waar ik absoluut niet meer in geloof.
Oh, en het kwam op mij niet over alsof er met die vrouwen in het artikel "heel veel meer mis was". Maar goed volgens mij vatten sommigen "spijt hebben van je kinderen" op als "als je ze nu ergens kwijt zou kunnen, zou je het doen" en DAT lijkt me idd aardig gestoord. Maar in dat artikel ging het erom: "ik ben nu stapeldol op ze, en wil ze voor geen goud meer kwijt, maar als ik nu weer op het punt stond dat ik de beslissing moest nemen had ik het niet gedaan". Dat kan ik me wel voorstellen, daar hoef je niet gestoord voor te zijn.
Hoe het ook foutloopt in sommige ouder-kind relaties.. Ik ben er van overtuigd dat er altijd een vorm van ouderliefde is.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:53 schreef lady-wrb het volgende:
[..]
en dat is nou iets waar ik absoluut niet meer in geloof.
hooguit in zeer extreme uitzonderingsgevallen dat een ouder niet meer van zijn/haar kind houdt, maar volgens mij is er dan nog veel meer mis met die ouder.
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Ik denk dat je er normaal gesproken nooit spijt van krijgt in die zin dat je wilde dat er niet meer waren. Je kinderen zijn letterlijk een deel van je of je dat nu wilt of niet. Eenmaal geboren zit je er voor je hele leven aan vast.
Er gaan wel momenten in komen dat je je de haren uit je hoofd trekt en denkt * hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om aan kinderen te beginnen.... * Maar dat gevoel gaat meestal snel weer over hoor
Er gaan wel momenten in komen dat je je de haren uit je hoofd trekt en denkt * hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om aan kinderen te beginnen.... * Maar dat gevoel gaat meestal snel weer over hoor
Ga fietsen jij !! ikke niet hoor..
mijn zoon gaat (als het pa uitkomt) om de 2 weken naar zijn vader.
heerlijk vind ik dat. dat zijn de dagen dat ik even geen moeder hoef te zijn.
ik voel me daar absoluut niet bezwaard over, want de rest van de tijd heeft hij mijn volledige aandacht. hij is zo bewerkelijk (hij is hyperactief en ik moet hem eigenlijk de hele tijd goed in de gaten houden om te voorkomen dat hij rottigheid uithaald of onder een auto loopt) dat ik echt na 2 weken uitgeput ben. die paar dagen zonder kind slaap ik dan ook schaamteloos uit en doe ik alleen dingen waar ik zin in heb. mijn batterij is aan het eind van het weekend weer zo opgeladen dat ik er weer een paar weken tegenkan.
heerlijk vind ik dat. dat zijn de dagen dat ik even geen moeder hoef te zijn.
ik voel me daar absoluut niet bezwaard over, want de rest van de tijd heeft hij mijn volledige aandacht. hij is zo bewerkelijk (hij is hyperactief en ik moet hem eigenlijk de hele tijd goed in de gaten houden om te voorkomen dat hij rottigheid uithaald of onder een auto loopt) dat ik echt na 2 weken uitgeput ben. die paar dagen zonder kind slaap ik dan ook schaamteloos uit en doe ik alleen dingen waar ik zin in heb. mijn batterij is aan het eind van het weekend weer zo opgeladen dat ik er weer een paar weken tegenkan.
Niet. Je leert functioneren op een lager bewustzijnsniveau.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:54 schreef Krln het volgende:
hoe herladen ouders zich weer op?
...ok, wij hebben wel een deal dat we in het weekend om de beurt uitslapen als we nergens heen hoeven. En af en toe dumpen we de kinders bij hun grootouders (tot wederzijds genoegen).
En of het hebben van kinderen opweegt tegen de offers die je ervoor moet maken weet ik eigenlijk niet. De situaties zijn zo onvergelijkbaar. Maar ik heb best wel eens heimwee naar ons zorgeloze kinderloze leven, hoor. Zoals ik al eerder zei- als het mogelijk zou zijn om niet fulltime een kind te hebben zou ik dat doen.
Overigens is mijn vriendenkring niet echt van de sociaal wenselijke antwoorden en ik heb een vriend die daadwerkelijk liever geen kinderen had gehad. Wat niet wegneemt dat hij van zijn zoontje houdt en voor zover ik kan nagaan een rustige, liefdevolle vader is.
Met 'heel veel meer mis' bedoel ik de gevallen waar de jeugdzorg aan te pas moet komen of waar de kinders anderszins deuken oplopen, niet ouders die spijt hebben van kinderen an sich. Ik denk dat de meeste mensen volwassen genoeg zijn om hun spijt niet op de kinderen in kwestie bot te vieren namelijk.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:55 schreef thaleia het volgende:
Oh, en het kwam op mij niet over alsof er met die vrouwen in het artikel "heel veel meer mis was".
Ah ok.quote:Op maandag 19 juni 2006 22:03 schreef anneja het volgende:
Met 'heel veel meer mis' bedoel ik de gevallen waar de jeugdzorg aan te pas moet komen of waar de kinders anderszins deuken oplopen, niet ouders die spijt hebben van kinderen an sich.
Ik mag het hopen. Zo'n kindje kan er ECHT niets aan doen dat ie is geboren!quote:Ik denk dat de meeste mensen volwassen genoeg zijn om hun spijt niet op de kinderen in kwestie bot te vieren namelijk.
hier doorgaans als ik om tien over zes besprongen word door twee in het geheel niet meer slaperige jongetjes.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:57 schreef deedeetee het volgende:
Er gaan wel momenten in komen dat je je de haren uit je hoofd trekt en denkt * hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn om aan kinderen te beginnen.... *
als blijkt dat ze voordat ze mij besprongen in harmonie een onhandig beschuitje met honing (meer honing met beschuit trouwens) hebben gemaakt. Het bord plakt, de jongens plakken, ik plak, en mijn bed plakt, maar ik ben op zo'n moment zeer gelukkig.quote:Maar dat gevoel gaat meestal snel weer over hoor
Ik ken iemand die er zo over denkt. Ze houdt onwijs veel van haar kind, maar toch is er die gedachte van ik had er misschien niet aan moeten beginnen (ze had geen keus overigens en misschien ligt hier juist wel het knelpunt)quote:Op maandag 19 juni 2006 21:50 schreef thaleia het volgende:
Er heeft weleens 'n artikel in Viva gestaan over spijt hebben, allemaal anonieme vrouwen die meldden "natuurlijk wil ik mijn kind nu voor geen goud meer kwijt, maar als ik terug in de tijd kon had ik 'n andere keuze gemaakt".
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
Ik heb iig geen spijt en ben onwijs superdepuper blij met kindlief. Ik kan mij hoe cliche geen leven zonder haar voorstellen. We hebben een goed leven en ik heb totaal geen idee dat ik of mijn vriend iets hoeft in te leveren. Het 1e levensjaar is natuurlijk wel een periode van aanpassen en wennen, maar dat doe je gewoon, is automatische denk ik.
ah dat klinkt echt heel lief ja, ik kan me best voorstellen dat je op dat moment een beetje smelt-of plaktquote:Op maandag 19 juni 2006 22:06 schreef anneja het volgende:
[..]
hier doorgaans als ik om tien over zes besprongen word door twee in het geheel niet meer slaperige jongetjes.
[..]
als blijkt dat ze voordat ze mij besprongen in harmonie een onhandig beschuitje met honing (meer honing met beschuit trouwens) hebben gemaakt. Het bord plakt, de jongens plakken, ik plak, en mijn bed plakt, maar ik ben op zo'n moment zeer gelukkig.
kinderen zijn leuk, hoor De mijne in elk geval welquote:Op maandag 19 juni 2006 22:07 schreef Krln het volgende:
[..]
ah dat klinkt echt heel lief ja, ik kan me best voorstellen dat je op dat moment een beetje smelt-of plakt
De mijne in elk geval wel bottom line: de krant is leuk, maar kinderen zijn leuker. En nu ga ik naar bed, morgen word ik immers ongetwijfeld weer rond 6 uur gewekt
ja ik ben wel blij dat ik er nu zo over kan nadenken. men zegt ook dat er over nadenken eigenlijk al stap 1 er naar toe is . denk ik. ik weet niet wie het zei maar nu ik het zo overweeg hoe het zou zijn moest ik nooit kinderen kunnen krijgen -want ik besef heel goed dat je ze krijgt en niet neemt- ik dat nog erger zou vinden, veel erger. ik wil dat gevoel begrijpen, ik wil die liefde kunnen geven.quote:Op maandag 19 juni 2006 22:07 schreef danosa het volgende:
[..]
Ik ken iemand die er zo over denkt. Ze houdt onwijs veel van haar kind, maar toch is er die gedachte van ik had er misschien niet aan moeten beginnen (ze had geen keus overigens en misschien ligt hier juist wel het knelpunt)
Ik heb iig geen spijt en ben onwijs superdepuper blij met kindlief. Ik kan mij hoe cliche geen leven zonder haar voorstellen. We hebben een goed leven en ik heb totaal geen idee dat ik of mijn vriend iets hoeft in te leveren. Het 1e levensjaar is natuurlijk wel een periode van aanpassen en wennen, maar dat doe je gewoon, is automatische denk ik.
slaap lekker en dank je voor je reacties!quote:Op maandag 19 juni 2006 22:11 schreef anneja het volgende:
[..]
kinderen zijn leuk, hoor De mijne in elk geval wel
bottom line: de krant is leuk, maar kinderen zijn leuker. En nu ga ik naar bed, morgen word ik immers ongetwijfeld weer rond 6 uur gewekt
Volgens mij ben jij er allang uit, johquote:Op maandag 19 juni 2006 22:12 schreef Krln het volgende:
ik wil dat gevoel begrijpen, ik wil die liefde kunnen geven.
oh wacht, ik ging slapen
quote:Op maandag 19 juni 2006 22:14 schreef anneja het volgende:
[..]
Volgens mij ben jij er allang uit, joh
oh wacht, ik ging slapen
Weet je....
Ik ben sinds sept 1999 moeder, maar heb geen idee meer wat mijn leven nou werkelijk in hield daarvoor...
Ik ben sinds sept 1999 moeder, maar heb geen idee meer wat mijn leven nou werkelijk in hield daarvoor...
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Ook ik heb lange tijd getwijfeld of ik wel of geen kinderen wilde. Twee jaar geleden werd ik zwanger en gebeurde er iets met me wat ik nog niet van mezelf kende, ik kan het niet anders benoemen dan een oergevoel en een kracht om voor dit kind te gaan. Met 20 weken moest ik helaas bevallen van een levenloos kind. Daarna voelde ik me leeg, alsof er iets van me geamputeerd was. We hebben het kind even bij ons gehad en ik herinner me ook nog het sterke gevoel van 'niet af willen staan' toen ze het mee moesten nemen. Sinds die tijd ben ik helaas niet meer zwanger geworden maar ik hoop nog steeds. Wat mij bijbleef en verrastte was dat oergevoel en die kracht, ook om te vechten voor je kind, en het gemis wat je voelt als het er niet is. Misschien is het onderdeel van mijn eigen verwerkingsproces maar ik kan me voorstellen dat dit gevoel gewoon natuurlijk ontstaat wanneer je zwanger bent en wanneer je een kind hebt. Ik kan me ook voorstellen dat het biologisch te verklaren is, je wordt toch geacht voor dit mensje te zorgen. Ik vond het in ieder geval een heerlijk gevoel. Een gevoel dat het echt om iets draaide waar je voor wilde vechten, een zeer sterk, niet uit te leggen gevoel.
Iets wat ik van tevoren in mijn twijfelperiode niet kende.
Je lijkt me een lieve meid, die goed over alles nadenkt. Ik hoop dat je eruit komt. Ik denk dat iedereen die over kinderen nadenkt twijfelt. Alleen al de beslissing van: ja, ik ga ervoor. Bij wijze van spreke nu vanavond (pil door het toilet) is al heel wat. Ik denk dat bijna iedereen misschien al eeuwenlang dit zo ervaren heeft. Ik heb maar een waarschuwing: wacht niet te lang...
Iets wat ik van tevoren in mijn twijfelperiode niet kende.
Je lijkt me een lieve meid, die goed over alles nadenkt. Ik hoop dat je eruit komt. Ik denk dat iedereen die over kinderen nadenkt twijfelt. Alleen al de beslissing van: ja, ik ga ervoor. Bij wijze van spreke nu vanavond (pil door het toilet) is al heel wat. Ik denk dat bijna iedereen misschien al eeuwenlang dit zo ervaren heeft. Ik heb maar een waarschuwing: wacht niet te lang...
Daar weet ik niets van maar daar voel ik alles vanaf
waaw klinkt mooi.. zet mijn vriendin ook wel eens.. dat het lijkt of het aktijd zo is geweest .. en nooit meer anders kan... dat vind ik echt mooi!quote:Op maandag 19 juni 2006 22:16 schreef Oblivion het volgende:
Weet je....
Ik ben sinds sept 1999 moeder, maar heb geen idee meer wat mijn leven nou werkelijk in hield daarvoor...
dat lijkt me heel moeilijk voor je,. ik hoop dat je er een beetje mee om kan gaan dezer tijd. het is wel mooi te weten dat er voor altijd ergens waar dan ook een stukje van jou is. en dat je weet wat die moederliefde is en ook altijd een moeder zult zijn. ik wens je hier sterkte mee. ook al is het even geleden.quote:Op maandag 19 juni 2006 22:18 schreef Calioppe het volgende:
Ook ik heb lange tijd getwijfeld of ik wel of geen kinderen wilde. Twee jaar geleden werd ik zwanger en gebeurde er iets met me wat ik nog niet van mezelf kende, ik kan het niet anders benoemen dan een oergevoel en een kracht om voor dit kind te gaan. Met 20 weken moest ik helaas bevallen van een levenloos kind. Daarna voelde ik me leeg, alsof er iets van me geamputeerd was. We hebben het kind even bij ons gehad en ik herinner me ook nog het sterke gevoel van 'niet af willen staan' toen ze het mee moesten nemen. Sinds die tijd ben ik helaas niet meer zwanger geworden maar ik hoop nog steeds. Wat mij bijbleef en verrastte was dat oergevoel en die kracht, ook om te vechten voor je kind, en het gemis wat je voelt als het er niet is. Misschien is het onderdeel van mijn eigen verwerkingsproces maar ik kan me voorstellen dat dit gevoel gewoon natuurlijk ontstaat wanneer je zwanger bent en wanneer je een kind hebt. Ik kan me ook voorstellen dat het biologisch te verklaren is, je wordt toch geacht voor dit mensje te zorgen. Ik vond het in ieder geval een heerlijk gevoel. Een gevoel dat het echt om iets draaide waar je voor wilde vechten, een zeer sterk, niet uit te leggen gevoel.
Iets wat ik van tevoren in mijn twijfelperiode niet kende.
Je lijkt me een lieve meid, die goed over alles nadenkt. Ik hoop dat je eruit komt. Ik denk dat iedereen die over kinderen nadenkt twijfelt. Alleen al de beslissing van: ja, ik ga ervoor. Bij wijze van spreke nu vanavond (pil door het toilet) is al heel wat. Ik denk dat bijna iedereen misschien al eeuwenlang dit zo ervaren heeft. Ik heb maar een waarschuwing: wacht niet te lang...
ik ben nu bijna 27 en pas sinds een jaar heb ik een enorm nieuw gevoel in me, waar ik nog geen weg mee weet. vroeger dacht ik zo lekker praktisch, nee ik hoef geen kinderen, alleen maar poepfabrieken en gekrijs. en dat denk ik soms nog, maar er is iets bijgekomen, dat ik die nieuwe liefde in me begin te voelen, ik vind het alleen nog zo eng. en nieuw. ik weet niet of dat gevoel qaltijd wint van die prakttische kanten.
Dank je. Ik ben er voor zover je dat kunt zeggen alweer aardig overheen. Het voelt soms ook wel een beetje aan als een rare droom totdat je de foto's ziet en je realiseert dat er echt een kind is (geweest). Het is overigens niet mijn bedoeling mijn verhaal te laten overheersen. Ik hoop net als de anderen je een klein stukje te helpen. Ik denk dat aan veel beslissingen over kinderen ja of nee een proces zoals jij beschrijft vooraf gaat. Overigens denk ik dat het heel goed is om er vantevoren over na te denken en niet alleen de leuke, romantische kant te zien. Uiteindelijk is het voor iedereen een sprong in het diepe. Ik vind de eerdere suggestie die genoemd is wel goed: zou je spijt krijgen als je geen kinderen had...
Daar weet ik niets van maar daar voel ik alles vanaf
Je moet even dat programma op ned. 1 kijken nu, nou dan denk je ook wel drie keer na als je dat ziet allemaal.. pffff
Ik heb nog geen moment spijt gehad, uitslapen wil ik niet eens meer als ik denk aan dat geweldige lachje die op me wacht als ik de deur open doe om hem uit zijn bedje te halen, die armpjes die zich naar me uitstreken
En wanneer ik hem achter het behang wil plakken komt er al snel een aandoenlijke knuffel of kus en dan ben ik alles weer vergeten. Ik kan kan en wil me geen dag meer zonder Jordy voorstellen, echt ik ben verliefd!
Wat betreft weggaan uitstapje/visite enzo dat ligt helemaal aan jezelf, hoe felexibel je daar zelf mee omgaat. Het is echt niet zo dat je niks meer kunt doen als je eenmaal kinderen hebt.
En vóór de bevalling had ik ook echt wel mijn twijfels.
En wanneer ik hem achter het behang wil plakken komt er al snel een aandoenlijke knuffel of kus en dan ben ik alles weer vergeten. Ik kan kan en wil me geen dag meer zonder Jordy voorstellen, echt ik ben verliefd!
Wat betreft weggaan uitstapje/visite enzo dat ligt helemaal aan jezelf, hoe felexibel je daar zelf mee omgaat. Het is echt niet zo dat je niks meer kunt doen als je eenmaal kinderen hebt.
En vóór de bevalling had ik ook echt wel mijn twijfels.
Tja je moet ze natuurlijk wel opvoeden he.quote:Op maandag 19 juni 2006 20:55 schreef Krln het volgende:
[..]
ja, ik heb nu 1001 praktische dingen waarom ik geen kinderen wil, ik denk echt er maar 1 reden is om dat wel te doen en dat zal dat oergevoel zijn... dat groeit nu bij mij...maar soms zie ik ouders met ettertjes en dan denk ik help.... stel dat ik ook zo kinderen krijg...ga ik er dan wel van kunnen houden....
veel succes met je zwangerschap nog!
En dit niet aan een ander overlaten.
Heb zelf twee jongens van 9 en 12 jaar.
Ze zijn de grootste vrienden en hebben eigenlijk nooit ruzie.
Tuurlijk hebben ze weleens onenigheid, maar dit praten ze zelf uit.
Ik heb gelukkig een zeer goede band met mijn kinderen, maar ze weten wel dat ik hun vader ben en niet een vriendje waar ze gek tegen kunnen doen.
Respect voor elkaar is het allerbelangrijkste.
Als ie verteld dat ie verliefd is, moet je hem normaal behandelen en er geen geintjes over maken, dat vinden ze verschrikkelijk, maar als je er normaal over praat dan vertellen ze alles.
Ik heb geen kinderen en wil geen "eigen" kinderen. Vroeger dacht ik huisje boompje beestje e.d. en zie dat ook vaak om me heen gebeuren. Na veel nadenken heb ik besloten om voor pleegkinderen te gaan. Ik zie niet de toegevoegde waarde van eigen kinderen tov pleeg / adoptie kinderen, wel andersom. Ik had denk wel spijt gekregen als ik een "eigen" kind zou nemen. Ik voel het als een vorm van egoisme waar in principe alleen jezelf beter van wordt, terwijl bij pleegkinderen het kind er ook beter van wordt(ten minste dat is mijn streven).
Een pleegkind opvoeden is inderdaad zeer nobel.quote:Op maandag 19 juni 2006 23:56 schreef jakees het volgende:
Ik heb geen kinderen en wil geen "eigen" kinderen. Vroeger dacht ik huisje boompje beestje e.d. en zie dat ook vaak om me heen gebeuren. Na veel nadenken heb ik besloten om voor pleegkinderen te gaan. Ik zie niet de toegevoegde waarde van eigen kinderen tov pleeg / adoptie kinderen, wel andersom. Ik had denk wel spijt gekregen als ik een "eigen" kind zou nemen. Ik voel het als een vorm van egoisme waar in principe alleen jezelf beter van wordt, terwijl bij pleegkinderen het kind er ook beter van wordt(ten minste dat is mijn streven).
Maar de beste plaats voor het kind is en blijft normaal gesproken bij zijn eigen ouders thuis.
Uitgezonderd natuurlijk de kinderen die het thuis zeer slecht hebben.
Maar vergis je niet, zeer veel pleegkinderen gaan later op zoek naar hun echte ouders omdat ze toch het gevoel hebben dat er iets ontbreekt in hun leven.
En tuurlijk hun antwoord dat ze dan krijgen is niet altijd even bevredigend.
nog een vraagje dan, vind je het niet erg dat je kinderen het deel van hun opvoeding waar jij je heel intens voor inzet -het deel van echt hard zorgen, tussen 0-8 ruwweg, ik weet heus wel dat je dan niet klaar bent maar dan kunnen ze toch meestal wel zelf naar de wc en aankleden en naar school enzo- dat zij zich dat misschien niet eesn zullen herinneren= ik weet dat ik zelf pas dingen ga herinneren vanaf een jaar of4,5.... lijkt me heel gek...quote:Op maandag 19 juni 2006 23:46 schreef klipper het volgende:
[..]
Tja je moet ze natuurlijk wel opvoeden he.
En dit niet aan een ander overlaten.
Heb zelf twee jongens van 9 en 12 jaar.
Ze zijn de grootste vrienden en hebben eigenlijk nooit ruzie.
Tuurlijk hebben ze weleens onenigheid, maar dit praten ze zelf uit.
Ik heb gelukkig een zeer goede band met mijn kinderen, maar ze weten wel dat ik hun vader ben en niet een vriendje waar ze gek tegen kunnen doen.
Respect voor elkaar is het allerbelangrijkste.
Als ie verteld dat ie verliefd is, moet je hem normaal behandelen en er geen geintjes over maken, dat vinden ze verschrikkelijk, maar als je er normaal over praat dan vertellen ze alles.
Als ik zie (vooral in mijn werk) dat er mensen zijn die hun kinderen absoluut niet aanvoelen, zich nooit verdiept hebben in de belevingswereld van hun kinderen, alleen maar wat 'doen' en zo koud en afstandelijk met ze omgaan, tegen ze schreeuwen etc etc, moet ik wel eens op mijn tong bijten om deze vraag die de TS heeft aan hen te stellen.
Ik vind dat zo erg, ze hebben w.s. kinderen omdat het zo 'hoort' of omdat iedereen ze heeft, maar het gedrag wat die ouders vertonen... ze moeten er wel spijt van hebben, anders doe je toch niet zo tegen die arme kids
* Bluezz vind kinderen (kunnen) krijgen een groot wonder, en een voorrecht dat ik ze kon krijgen, en ben er zo ongelofelijk blij mee.
Ik vind dat zo erg, ze hebben w.s. kinderen omdat het zo 'hoort' of omdat iedereen ze heeft, maar het gedrag wat die ouders vertonen... ze moeten er wel spijt van hebben, anders doe je toch niet zo tegen die arme kids
* Bluezz vind kinderen (kunnen) krijgen een groot wonder, en een voorrecht dat ik ze kon krijgen, en ben er zo ongelofelijk blij mee.
Welnee, hoe ouder ze worden des te leuker word het, tenminste dat vinden wij.quote:Op dinsdag 20 juni 2006 00:08 schreef Krln het volgende:
[..]
nog een vraagje dan, vind je het niet erg dat je kinderen het deel van hun opvoeding waar jij je heel intens voor inzet -het deel van echt hard zorgen, tussen 0-8 ruwweg, ik weet heus wel dat je dan niet klaar bent maar dan kunnen ze toch meestal wel zelf naar de wc en aankleden en naar school enzo- dat zij zich dat misschien niet eesn zullen herinneren= ik weet dat ik zelf pas dingen ga herinneren vanaf een jaar of4,5.... lijkt me heel gek...
Dat jij en je partner verschillend zijn maakt niet uit, als je samen maar consequent bent wanneer dat nodig is, dan nemen ze ook geen loopje met je.
Bij mij waren ze 3 a 4 jaar toen ze geheel zelfstandig gingen aankleden, bij mijn vrouw duurde dat tot 6 a 7 jaar.
Vonden ze lekker dat beetje verwend worden, maar bij mij deden ze dat niet.
Nu worden wij elk weekend gewekt met een ontbijtje op bed, klaargemaakt door de kinderen.
En de oudste herrinnert zich nu nog dingen van toen hij twee was, dat zal waarschijnlijk wel slijten als hij ouder word, maar nu heeft hij er in ieder geval prettige herrineringen aan.
Ik vind alle cliches over kinderen waar. Je kunt van tevoren niet bedenken hoe ontzettend veel je kunt houden van een kind. En natuurlijk mis ik (uit)slapen , krantje lezen op het gemak en vrij zijn. en af en toe he, dan zooooouuu je toch willen mogen slaan . Maar ik ben echt eerlijk waar nog nooit zoooo gelukkig geweest als nu. Mijn moederliefde moest wel groeien, omdat het zo'n enorme omschakeling is. Ik weet nog zo goed dat Danielle net geboren was en ze moest huilen. Ik de kraamhulp erbij: ze huilt!! eeehhh, daar bleek ik dan van te zijn, voortaan. Nu ben ik pril zwanger van de tweede en nu voel ik al dat ik moedergevoelens heb: dit kind is voor mij al een kind en ik hou ervan. Ikkan me niet voorstellen dat ik een miskraam zou krijgen want op precies dit kindje, en dit kindje alleen heb ik gewacht en daar heb ik voor gevochten. Ook al weet ik niet of het gezond is, hoe het eruit ziet, op wie het lijkt....deze is van mij!!!!!
, krantje lezen op het gemak en vrij zijn. en af en toe he, dan zooooouuu je toch willen mogen slaan 
Nu ben ik pril zwanger van de tweede en nu voel ik al dat ik moedergevoelens heb: dit kind is voor mij al een kind en ik hou ervan. Ikkan me niet voorstellen dat ik een miskraam zou krijgen want op precies dit kindje, en dit kindje alleen heb ik gewacht en daar heb ik voor gevochten. Ook al weet ik niet of het gezond is, hoe het eruit ziet, op wie het lijkt....deze is van mij!!!!!
DANYEL EN THIJS
....maar daarna ben ik weer triestig...
....maar daarna ben ik weer triestig...
Op mijn werk destijds had ik een collega, die zei spijt te hebben van haar beslissing een kind te willen en ook te hebben dus.
Ze was tijdens na de zwangerschap in een postpartemdepresssie geraakt, de vader van haar kind heeft haar verlaten voor een ander, haar leven nam een wending die ze dus niet wilde en met het opgroeien van het kind viel ook dát tegen, het verplichte thuiszitten 's avonds, alleen, in de weekenden, het idee hebben dat alles in het teken van het kind stond, zich veroordeeld voelen, etc etc.
Het was absoluut niet zo dat ze een en ander afreageerde op haar dochter, meisje was ondertussen 11 of zo en leek mij iig een vrolijk kind wat gek was op mama, ze verwaarloosde haar kind niet, maar ze gaf wel toe, dat ze had ze dit alles geweten, er nooit aan begonnen was.
Ze trok het maar moeilijk allemaal, alleen met kind zijn, en ook toen ze later een vriend kreeg, bleef dat gevoel, al werd het wel iets minder, omdat hij uiteraard ook zorg ging dragen (en zelf ook een kind had, wat in de weekenden kwam logeren).
Ze schaamde zich ervoor, en toen ze mij het vertelde fluisterde ze ook de hele tijd, terwijl we gewoon alleen waren. Ze zei "ik hou van mijn kind, begrijp me niet verkeerd, maar ik had er nooit aan moeten beginnen, dit is niets voor mij, ik voel me konstant opgesloten"
Ik had met haar te doen, al snap ik zelf niet hoe je dat zo kan voelen, na al die jaren nog steeds.
Maar het is wel dapper dat ze het zelf onder ogen zag en er alles aan deed om het niet over te brengen, dat gevoel van spijt en gemiste kansen, op haar kind, al denk ik zelf, dat een kind dat ergens toch moet voelen, al wordt het nooit uitgesproken.
Best verdrietig, toch...
Ze was tijdens na de zwangerschap in een postpartemdepresssie geraakt, de vader van haar kind heeft haar verlaten voor een ander, haar leven nam een wending die ze dus niet wilde en met het opgroeien van het kind viel ook dát tegen, het verplichte thuiszitten 's avonds, alleen, in de weekenden, het idee hebben dat alles in het teken van het kind stond, zich veroordeeld voelen, etc etc.
Het was absoluut niet zo dat ze een en ander afreageerde op haar dochter, meisje was ondertussen 11 of zo en leek mij iig een vrolijk kind wat gek was op mama, ze verwaarloosde haar kind niet, maar ze gaf wel toe, dat ze had ze dit alles geweten, er nooit aan begonnen was.
Ze trok het maar moeilijk allemaal, alleen met kind zijn, en ook toen ze later een vriend kreeg, bleef dat gevoel, al werd het wel iets minder, omdat hij uiteraard ook zorg ging dragen (en zelf ook een kind had, wat in de weekenden kwam logeren).
Ze schaamde zich ervoor, en toen ze mij het vertelde fluisterde ze ook de hele tijd, terwijl we gewoon alleen waren. Ze zei "ik hou van mijn kind, begrijp me niet verkeerd, maar ik had er nooit aan moeten beginnen, dit is niets voor mij, ik voel me konstant opgesloten"
Ik had met haar te doen, al snap ik zelf niet hoe je dat zo kan voelen, na al die jaren nog steeds.
Maar het is wel dapper dat ze het zelf onder ogen zag en er alles aan deed om het niet over te brengen, dat gevoel van spijt en gemiste kansen, op haar kind, al denk ik zelf, dat een kind dat ergens toch moet voelen, al wordt het nooit uitgesproken.
Best verdrietig, toch...
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Heel verdrietig, maar ook heel begrijpelijk ergens: het ging gewoon helemaal anders dan ze zich voorgesteld had. en het pleit voor haar dat ze zo haar best deed het niet over te brengen op haar dochtertje.quote:Op dinsdag 20 juni 2006 08:13 schreef milagro het volgende:
Op mijn werk destijds had ik een collega, die zei spijt te hebben van haar beslissing een kind te willen en ook te hebben dus.
Ze was tijdens na de zwangerschap in een postpartemdepresssie geraakt, de vader van haar kind heeft haar verlaten voor een ander, haar leven nam een wending die ze dus niet wilde en met het opgroeien van het kind viel ook dát tegen, het verplichte thuiszitten 's avonds, alleen, in de weekenden, het idee hebben dat alles in het teken van het kind stond, zich veroordeeld voelen, etc etc.
Het was absoluut niet zo dat ze een en ander afreageerde op haar dochter, meisje was ondertussen 11 of zo en leek mij iig een vrolijk kind wat gek was op mama, ze verwaarloosde haar kind niet, maar ze gaf wel toe, dat ze had ze dit alles geweten, er nooit aan begonnen was.
Ze trok het maar moeilijk allemaal, alleen met kind zijn, en ook toen ze later een vriend kreeg, bleef dat gevoel, al werd het wel iets minder, omdat hij uiteraard ook zorg ging dragen (en zelf ook een kind had, wat in de weekenden kwam logeren).
Ze schaamde zich ervoor, en toen ze mij het vertelde fluisterde ze ook de hele tijd, terwijl we gewoon alleen waren. Ze zei "ik hou van mijn kind, begrijp me niet verkeerd, maar ik had er nooit aan moeten beginnen, dit is niets voor mij, ik voel me konstant opgesloten"
Ik had met haar te doen, al snap ik zelf niet hoe je dat zo kan voelen, na al die jaren nog steeds.
Maar het is wel dapper dat ze het zelf onder ogen zag en er alles aan deed om het niet over te brengen, dat gevoel van spijt en gemiste kansen, op haar kind, al denk ik zelf, dat een kind dat ergens toch moet voelen, al wordt het nooit uitgesproken.
Best verdrietig, toch...
Ieder mens reageert anders op dat soort omstandigheden. Ik ken een moeder die na 20 jaar geweld, alcoholisme en dat soort ellende haar vent de deur uitzette. Die had juist zoiets: "gelukkig heb ik "onze" (vent keek er nooit naar om) dochters in ieder geval altijd gehad!" Dat was voor haar juist het lichtpuntje in een kuthuwelijk.
Het ligt aan de persoonlijkheid van de vrouw/ouder in kwestie denk ik hoe dat soort omstandigheden zich vertalen in de gevoelens aangaande het ouderschap.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
mijn vriend is er ook nogal mee bezig de laatste tijd, en die heeft veel collega's met kinderen gevraagd of ze het anders zouden doen..
Iedereen had zoiets van Doen, daar krijg je geen spijt van..
op 1 iemand na, en dat was mijn vader. Die raadde ons aan om toch vooral geen kinderen te krijgen...
Iedereen had zoiets van Doen, daar krijg je geen spijt van..
op 1 iemand na, en dat was mijn vader. Die raadde ons aan om toch vooral geen kinderen te krijgen...
You don't have to know why you do something to stop doing it. All you have to do is to take a close look at what you are actually doing and decide to stop doing it for that moment!"
Nu ja, ze kan zich ook gewoon vergist hebben natuurlijk, los van die omstandigheden.quote:Op dinsdag 20 juni 2006 08:23 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Heel verdrietig, maar ook heel begrijpelijk ergens: het ging gewoon helemaal anders dan ze zich voorgesteld had. en het pleit voor haar dat ze zo haar best deed het niet over te brengen op haar dochtertje.
Ieder mens reageert anders op dat soort omstandigheden. Ik ken een moeder die na 20 jaar geweld, alcoholisme en dat soort ellende haar vent de deur uitzette. Die had juist zoiets: "gelukkig heb ik "onze" (vent keek er nooit naar om) dochters in ieder geval altijd gehad!" Dat was voor haar juist het lichtpuntje in een kuthuwelijk.
Het ligt aan de persoonlijkheid van de vrouw/ouder in kwestie denk ik hoe dat soort omstandigheden zich vertalen in de gevoelens aangaande het ouderschap.
Denken een kind te willen, denken dat het leuk wordt, en er dan 'gewoon' niets aan vinden, er alleen maar de nadelen van zien , en die nooit kunnen wegstrepen tegen de voordelen, voor je gevoel dan.
Ik denk dat haar gevoelens niet veroorzaakt zijn door die depressie, ik denk in dit geval dat het ms eerder andersom was, ze eigenlijk al snel voelde dat ze de verkeerde keuze gemaakt had, ze zei ook dat de zwangerschap ook als 1 grote straf aanvoelde.
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Dank je.. nu moet ik huilen.. terwijl ik dacht dat die jank-hormonen eindelijk uit mijn lijf waren Ze vertrekken blijkbaar nooit meerquote:Op maandag 19 juni 2006 21:38 schreef Belana het volgende:
het is prachtig als je je zoontje van 2 uit bed gaat halen en dat ie dan zegt" wil een knuffel geven mama" en dat ie dan al knuffelend in je oor fluistert: "ik hou van jou"
dat deed Liam vanmorgen en echt, dat soort dingen zijn met geen pen te beschrijven...
Krin, ik vind het heel erg goed dat je zo'n topic geopend hebt! Dat laat mij zien dat je ontzettend goed nadenkt of je moeder wilt worden. Een heel goed teken denk ik, wat meer mensen zouden moeten doen..
Ik ben nu 6 weken moeder en kan me al niet meer voorstellen dat hij er niet zo zijn. Ik geniet met volle teugen, zelfs als hij me helemaal onder poept tijdens (of vlak voor) het verschonen
Ik wist zelfs niet dat ik zulk gevoel van liefde in me had! Normaal ben ik heel nuchter, maar de zwangerschap en geboorte heeft me echt veranderd. Ik voel het alsof ik compleet ben nu.
In de zwangerschap ben ik wel vaak bang geweest. Dan kreeg ik een gevoel van: nu kan ik niet meer terug! Ik MOET voor dit kindje zorgen, het blijft voor altijd míjn kind!
Zelfs met de bevalling kwam die angst heel erg opzetten. Het gevoel ging langzaam weg de eerste dagen na de geboorte, toen ik mijn zoontje leerde kennen. Toen kreeg het voor mij echt een identiteit en was het niet zomaar 'iets' wat in mijn buik groeide.
Voordat ik zwanger probeerde te raken heb ik een jaar lang heel bewust me proberen voor te bereiden. Ik heb toen afscheid genomen van mijn oude leven, ook van mijn lichaam zoals het toen was. Denk dat dat heel belangrijk is geweest voor me.
♥ ♥ Jij een beetje van mij, ik een beetje van jou. ♥ ♥
Waarom dan?quote:Op dinsdag 20 juni 2006 08:29 schreef teigan het volgende:
mijn vriend is er ook nogal mee bezig de laatste tijd, en die heeft veel collega's met kinderen gevraagd of ze het anders zouden doen..
Iedereen had zoiets van Doen, daar krijg je geen spijt van..
op 1 iemand na, en dat was mijn vader. Die raadde ons aan om toch vooral geen kinderen te krijgen...
Mijn moeder zei het een paar jaar geleden overigens ook hoor, dat ze niet wist of ze nu nog wel kinderen op de wereld zou zetten. Vond ik zo vreselijk oneerlijk van d'r op de een of andere manier. Omdat het nu andere (en mss meer onzekere) tijden zijn zouden wij het niet meer moeten doen... en dat terwijl ik juist zo graag wil. Ik ging toch 1 nano-seconde nadenken.
***
Geen goede tijd om kinderen te krijgenquote:Op dinsdag 20 juni 2006 09:12 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Waarom dan?
Mijn moeder zei het een paar jaar geleden overigens ook hoor, dat ze niet wist of ze nu nog wel kinderen op de wereld zou zetten. Vond ik zo vreselijk oneerlijk van d'r op de een of andere manier. Omdat het nu andere (en mss meer onzekere) tijden zijn zouden wij het niet meer moeten doen... en dat terwijl ik juist zo graag wil. Ik ging toch 1 nano-seconde nadenken.
Wat een onzin
Wanneer is het ooit wél een goede tijd geweest ? Er is toch altijd wat. Als we nu midden in een hongersnood zaten of een oorlogs situatie, dat is wat anders.
Maar ik vind dat deze tijd prima is geschikt om kinderen te krijgen. Tegenwoordeig weten a.s moeders tenminste wat voor voorzorgsmaatregelen ze moeten nemen om de kansen op een een gezond kindje zo optimaal mogelijk te houden en er is plenty goede raad te krijgen als dat nodig mocht zijn. Dat hadden wij vroeger allemaal niet. Je stortte je in de zwangerschap en deed je best om er wat van te maken
Tegenwoordeig weten a.s moeders tenminste wat voor voorzorgsmaatregelen ze moeten nemen om de kansen op een een gezond kindje zo optimaal mogelijk te houden en er is plenty goede raad te krijgen als dat nodig mocht zijn. Dat hadden wij vroeger allemaal niet. Je stortte je in de zwangerschap en deed je best om er wat van te maken Gewoon gezond verstand en veel van je kinderen houden doet wonderen hoor !
Ga fietsen jij !! ikke niet hoor..
Ik weet niet helemaal wat haar gedachtengang erachter was hoor, maar ze zei toen wel zoiets van 'ik weet niet of ik het nu nog zou doen' of zoiets.
Maar goed, mss probeerde ze me toen te behoeden voor een zwangerschap met mijn ex. Kan ook nog.
Maar goed, mss probeerde ze me toen te behoeden voor een zwangerschap met mijn ex. Kan ook nog.
***
Ook hier geen seconde spijt.
De "verliefdheid" die je voelt voor je kind.
Werkelijk alles is prachtig! Dan overvalt dat (ver)liefde gevoel je soms eventjes, och dat neusje en die blauwe oogjes, en die haartjes zwijmelzwijmelzwijmel.
Maar eerlijk is eerlijk.... soms gaan ook mijn handen jeuken en is ze alles behalve schattig.
Als ze bv met een steen op het koppie van een klasgenootje heeft gemept of ze hebben elkaar staan schoppen omdat ze allebei "sam" van "totally spies" wilden zijn.
Maar als ze dan ligt te slapen en je kust dr warme slapende koppie en je zegt: "ik hou heel heel veel van jou wijffie" en als ze dan in haar slaap terug zegt; "ik ook..."
Dan smelt je.
Of zoals mn zoontje deed....
Trok hij zo`n lief zorgzaam koppie en leek je dan ook een partje van zn annenijntje (mandarijntje) te willen geven. Smelten was dat! En als je dan wilde toehappen stak hij het gauw in zn eigen mondje en rende dan gillend van het lachen weg. Of als ik dan in de keuken stond te rommelen, je die dribbel voetjes achter je hoorde aanstormen en kort daarop een "klap" tegen je benen van een klein ventje die zich tegen je benen wierp en dan gelijk twee kleine mollige armpjes er omheen geklemt. Dan keek ik naar beneden en dan keken we elkaar even heel heel erg lief aan.
pfff kortom geen spijt!
Zelfs niet als ik toen wist wat ik nu weet....had het voor geen goud willen missen!
De "verliefdheid" die je voelt voor je kind.
Werkelijk alles is prachtig! Dan overvalt dat (ver)liefde gevoel je soms eventjes, och dat neusje en die blauwe oogjes, en die haartjes zwijmelzwijmelzwijmel.
Maar eerlijk is eerlijk.... soms gaan ook mijn handen jeuken en is ze alles behalve schattig.
Als ze bv met een steen op het koppie van een klasgenootje heeft gemept of ze hebben elkaar staan schoppen omdat ze allebei "sam" van "totally spies" wilden zijn.
Maar als ze dan ligt te slapen en je kust dr warme slapende koppie en je zegt: "ik hou heel heel veel van jou wijffie" en als ze dan in haar slaap terug zegt; "ik ook..."
Dan smelt je.
Of zoals mn zoontje deed....
Trok hij zo`n lief zorgzaam koppie en leek je dan ook een partje van zn annenijntje (mandarijntje) te willen geven. Smelten was dat! En als je dan wilde toehappen stak hij het gauw in zn eigen mondje en rende dan gillend van het lachen weg. Of als ik dan in de keuken stond te rommelen, je die dribbel voetjes achter je hoorde aanstormen en kort daarop een "klap" tegen je benen van een klein ventje die zich tegen je benen wierp en dan gelijk twee kleine mollige armpjes er omheen geklemt. Dan keek ik naar beneden en dan keken we elkaar even heel heel erg lief aan.
pfff kortom geen spijt!
Zelfs niet als ik toen wist wat ik nu weet....had het voor geen goud willen missen!
The waves you made will always be
Spijt . geen moment. Zou ik het anders doen als ik het over mocht doen, .
geen moment. Zou ik het anders doen als ik het over mocht doen,
Vrijheid kun je niet eisen of afdwingen, maar op basis van vertrouwen kun je heel vrij zijn.
"The trouble with people is not that they don't know but that they know so much that ain't so."
"The trouble with people is not that they don't know but that they know so much that ain't so."
Leg eens uit? Als je wil hoor.quote:Op dinsdag 20 juni 2006 09:53 schreef es70 het volgende:
Spijt . geen moment. Zou ik het anders doen als ik het over mocht doen, .
Anders in de zin van anders getimed of zo?
***
Het hebben van kinderen is een blok aan je been: je wordt beperkt in je levensvrijheid - het wordt veel moelijker om een keer lekker te stappen/reizen/tijd voor jezelf te nemen/een keer spontane seks te hebben (if at all...). Je wordt gesloopt door een voortdurende vraag naar aandacht zorg en liefde; als je een goede ouder wil zijn is dat met recht een dagtaak......
Eén van de mooiste momenten van de dag is het moment dat 'het kwaad' lekker naar bed gaat en de rust wederkeert.............
Kortom het leven zoals je dat kende is voorgoed afgelopen als je kinderen neemt........
Maar heb ik spijt van mijn kinderen........?
Driewerf neen!
Ondanks alle offers die je moet brengen is er niks mooiers dan het zien opgroeien van je eigen koter..de intense warmte die je voelt voor je eigen kinderen is met helemaal niks te vergelijken....zeker als ze wat ouder worden (dat geldt voor meer mannen heb ik begrepen) zijn kinderen heerlijk om tijd mee door te brengen..
Het is elke dag weer een genot om van mijn werk thuis te komen en dan de voordeur open te zien vliegen terwijl mijn beide zoontjes luid 'papa' roepend naar me toe komen rennen....dat is ultiem..
Resumerend:
spijt: absoluut niet, maar bezint eer ge begint, want zoals ik eerder opmerkte: het leven zoals je dat kende is voorgoed voorbij....
Succes met je keuze....
[ Bericht 1% gewijzigd door Maleficium op 20-06-2006 10:17:26 ]
Eén van de mooiste momenten van de dag is het moment dat 'het kwaad' lekker naar bed gaat en de rust wederkeert.............
Kortom het leven zoals je dat kende is voorgoed afgelopen als je kinderen neemt........
Maar heb ik spijt van mijn kinderen........?
Driewerf neen!
Ondanks alle offers die je moet brengen is er niks mooiers dan het zien opgroeien van je eigen koter..de intense warmte die je voelt voor je eigen kinderen is met helemaal niks te vergelijken....zeker als ze wat ouder worden (dat geldt voor meer mannen heb ik begrepen) zijn kinderen heerlijk om tijd mee door te brengen..
Het is elke dag weer een genot om van mijn werk thuis te komen en dan de voordeur open te zien vliegen terwijl mijn beide zoontjes luid 'papa' roepend naar me toe komen rennen....dat is ultiem..
Resumerend:
spijt: absoluut niet, maar bezint eer ge begint, want zoals ik eerder opmerkte: het leven zoals je dat kende is voorgoed voorbij....
Succes met je keuze....
[ Bericht 1% gewijzigd door Maleficium op 20-06-2006 10:17:26 ]
Come get some!
-
-
zo heb ik het werkelijk nog nooit gevoeld, als offers brengen...quote:Op dinsdag 20 juni 2006 10:02 schreef Maleficium het volgende:
Het hebben van kinderen is een blok aan je been: je wordt beperkt in je levensvrijheid - het wordt veel moelijker om een keer lekker te stappen/reizen/tijd voor jezelf te nemen/een keer spontane seks te hebben (if at all...). Je wordt gesloopt door een voortdurende vraag naar aandacht zorg en liefde; als je een goede ouder wil zijn is dat met recht een dagtaak......
Eén van de mooiste momenten van de dag is het moment dat 'het kwaad' lekker naar bed gaat en de rust wederkeert.............
Kortom het leven zoals je dat kende is voorgoed afgelopen als je kinderen neemt........
Maar heb ik spijt van mijn kinderen........?
Driewerf neen!
Ondanks alle offers die je moet brengen is er niks mooiers dan het zien opgroeien van je eigen koter..de intense warmte die je voelt voor je eigen kinderen is met helemaal niks te vergelijken....zeker als ze wat ouder worden (dat geldt voor meer mannen heb ik begrepen) zijn kinderen heerlijk om tijd mee door te brengen..
Het is elke dag weer een genot om van mijn werk thuis te komen en dan de voordeur open te zien vliegen terwijl mijn beide zoontjes luid 'papa' roepend naar me toe komen rennen....dat is met niets te vergelijken..
Resumerend:
spijt: absoluut niet, maar bezint eer ge begint, want zoals ik eerder opmerkte: het leven zoals je dat kende is voorgoed voorbij....
Succes met je keuze....
[i]"you left me standing here, a long long time ago"[/i]
Ik wel.....maar niet in de dramatische zin des woords, maar meer als in een kwestie van geven en nemen.....quote:zo heb ik het werkelijk nog nooit gevoeld, als offers brengen
Come get some!
-
-
Nee geen spijt van.
Ik heb ook nooit van tevoren gedacht dat het een roze wolk zou zijn, misschien als je daarvan uitgaat dat het eerder tegenvalt.
Ze is er en ik hou van haar. Punt. Natuurlijk. Het meest natuurlijke gevoel wat er bestaat.
En nee, natuurlijk is ze niet 24/7 alleen maar leuk, lief en schattig en is het soms best even lastig dat je niet even alle tijd voor jezelf hebt. Maar ach, het grootste gedeelte van de tijd is ze dat wel en is heb je aan dat andere ook helemaal niet zo'n behoefte.
Nu moet ik wat stappen en dat soort dingen ook zeggen dat ik daar niet meer zon grote behoefte aan heb. Ik heb dat van m'n 16e tot m'n 27e zo'n beetje gedaan en echt heel flink en ik heb het allemaal wel gezien. Natuurlijk vinden we het wel leuk om eens naar de film te gaan of een concert of uit eten en ook best wel eens naar de kroeg, maar in die gevallen is er altijd wel een (schoon)moeder/schoonzus die even op wil passen.
Ik heb ook nooit van tevoren gedacht dat het een roze wolk zou zijn, misschien als je daarvan uitgaat dat het eerder tegenvalt.
Ze is er en ik hou van haar. Punt. Natuurlijk. Het meest natuurlijke gevoel wat er bestaat.
En nee, natuurlijk is ze niet 24/7 alleen maar leuk, lief en schattig en is het soms best even lastig dat je niet even alle tijd voor jezelf hebt. Maar ach, het grootste gedeelte van de tijd is ze dat wel en is heb je aan dat andere ook helemaal niet zo'n behoefte.
Nu moet ik wat stappen en dat soort dingen ook zeggen dat ik daar niet meer zon grote behoefte aan heb. Ik heb dat van m'n 16e tot m'n 27e zo'n beetje gedaan en echt heel flink en ik heb het allemaal wel gezien. Natuurlijk vinden we het wel leuk om eens naar de film te gaan of een concert of uit eten en ook best wel eens naar de kroeg, maar in die gevallen is er altijd wel een (schoon)moeder/schoonzus die even op wil passen.
-If I know I'm going crazy, I must not be insane-!
Het idee van offers brengen heb ik ook niet. Je moet gewoon wat creatiever met je tijd om gaan en volop gebruik maken van de momenten die je samen hebt. Alles valt of staat met een goeie planning en een goed netwerk. Wij hoeven in principe weinig te laten. Tja elk weekend laveloos stappen is er natuurlijk niet meer bij, maar voordat we Zoë kregen waren we daar ook al een paar jaar klaar mee.
Spontane seks is inderdaad lastiger, maar daarvoor geldt ook dat je gewoon de momenten moet pakken die er zijn.
Het enige waar ik overigens spijt van heb is dat we onze dochter niet eerder gekregen hebben, dat had achteraf makkelijk gekund. Ik vind dan ook dat je niet te lang moet wachten, vooral als je er meer dan één wilt.
Spontane seks is inderdaad lastiger, maar daarvoor geldt ook dat je gewoon de momenten moet pakken die er zijn.
Het enige waar ik overigens spijt van heb is dat we onze dochter niet eerder gekregen hebben, dat had achteraf makkelijk gekund. Ik vind dan ook dat je niet te lang moet wachten, vooral als je er meer dan één wilt.
I want to be young and wild, and then I want to be
middle-aged and rich, and then I want to be old and annoy people by
pretending that I'm deaf
middle-aged and rich, and then I want to be old and annoy people by
pretending that I'm deaf
Ik vind het ook beslist geen offer.
Ook met kinderen kun je nog alle kanten op hoor, ik zie mn kind niet als belemmering.
Nou moet ik zeggen dat ze ook best makkelijk is, gaat meestal braaf slapen en kan zichzelf ook goed vermaken. Heel soms zomers moeite met slapen vanwege de warmte maar ze blijft wel keurig in bed dan. Of als ze eens ziek is dat ze snachts huilend wakker wordt, maar dat gebeurt bijna nooit.
Als ik het dan over eventuele nadelen of minder leuke kanten van 'kinderen hebben' moet hebben... het grootste nadeel is dan wel de zorgen die je om je kind kunt hebben. Dat is dan een minder leuke kant vind ik.
Ook met kinderen kun je nog alle kanten op hoor, ik zie mn kind niet als belemmering.
Nou moet ik zeggen dat ze ook best makkelijk is, gaat meestal braaf slapen en kan zichzelf ook goed vermaken. Heel soms zomers moeite met slapen vanwege de warmte maar ze blijft wel keurig in bed dan. Of als ze eens ziek is dat ze snachts huilend wakker wordt, maar dat gebeurt bijna nooit.
Als ik het dan over eventuele nadelen of minder leuke kanten van 'kinderen hebben' moet hebben... het grootste nadeel is dan wel de zorgen die je om je kind kunt hebben. Dat is dan een minder leuke kant vind ik.
The waves you made will always be
Het heeft heel lang geduurd voor ik zwanger was. 'Begonnen' op mijn 30e, na 2 jaar de medische molen in en uiteindelijk op mijn 38e door ivf pas zwanger en nu ben ik al 40. Nou, je zou denken dat je je dan wel tot in de puntjes hebt voorbereid
Maar zelfs toen ik zwanger was had ik nog angst. Vooral in de zin 'kan ik dit wel' en zelfs 'nou kan ik niet meer terug'. Ik heb dat opgevat als hele normale angsten in een zwangerschap, volgens mij denkt elke aanstaande ouder dat wel eens.
Maar toen was ze daar en weg waren die gevoelens. Het allermooiste, het allerliefste was daar toen. Natuurlijk kunnen wij dit. Dit is echt het allerprachtigste wat ons ooit overkomen is. De gevoelens die je kind los maakt in je zijn onbeschrijflijk.
Het enige wat blijft is de angst dat je kind wat kan overkomen. De wereld is zo groot en beangstigend en je kind zo klein en weerloos. Daar lig ik wel eens wakker van.
Maar spijt, oh nee!
En wat betreft uitgaan en dergelijke: wij deden af en toe een concert, theatervoorstelling, uit eten of een terrasje. En dat doen we nog. Dronken werden we al niet meer, we hebben veel gereisd. Nu is het tijd om voor ons kind te zorgen. Om haar te begeleiden in deze zelfde wereld, om plezierig met haar om te gaan en hopelijk te helpen een gelukkig mens te worden.
Maar zelfs toen ik zwanger was had ik nog angst. Vooral in de zin 'kan ik dit wel' en zelfs 'nou kan ik niet meer terug'. Ik heb dat opgevat als hele normale angsten in een zwangerschap, volgens mij denkt elke aanstaande ouder dat wel eens.
Maar toen was ze daar en weg waren die gevoelens. Het allermooiste, het allerliefste was daar toen. Natuurlijk kunnen wij dit. Dit is echt het allerprachtigste wat ons ooit overkomen is. De gevoelens die je kind los maakt in je zijn onbeschrijflijk.
Het enige wat blijft is de angst dat je kind wat kan overkomen. De wereld is zo groot en beangstigend en je kind zo klein en weerloos. Daar lig ik wel eens wakker van.
Maar spijt, oh nee!
En wat betreft uitgaan en dergelijke: wij deden af en toe een concert, theatervoorstelling, uit eten of een terrasje. En dat doen we nog. Dronken werden we al niet meer, we hebben veel gereisd. Nu is het tijd om voor ons kind te zorgen. Om haar te begeleiden in deze zelfde wereld, om plezierig met haar om te gaan en hopelijk te helpen een gelukkig mens te worden.
Variety is the spice of life
Dat is mooi onder woorden gebracht.....quote:Nu is het tijd om voor ons kind te zorgen. Om haar te begeleiden in deze zelfde wereld, om plezierig met haar om te gaan en hopelijk te helpen een gelukkig mens te worden.
Come get some!
-
-
|
|
