OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik heb een vraag en hoop dat hij niet al te raar overkomt. Ik ben erg aan het twijfelen of ik kinderen wil. En ik vroeg me af of er hier ouders zijn die eerlijk willen antwoorden op mijn vraag. Of je ooit echt spijt hebt gehad van je kinderen of nog steeds en wilde dat je het ongedaan kon maken. (dus willen dat je een andere keuze had gemaakt, niet je kids iets aandoen ofzo :-) ) Ik snap dat er best wel ns momenten zijn dat je even weer wou dat ze er niet waren of dat je even lekker de stad in kon gaan of uren in bed kon liggen, maar is het dan echt zo dat zo een kleintje naar je lacht en niks nog uitmaakt? Of heb je eerlijk af en toe wel eens spijt? Ik kan me er niks bij voorstellen dus ik vraag het even, ik wil niemand beledigen, het is echt iets waar ik mee zit, het lijkt me zo erg om er spijt van te hebben, ik zou dat zelf vreselijk vinden en daarom wil ik nu geen kinderen, raar he? Omdat ik denk dat ik geen goede moeder zou zijn als ik me al laat tegen houden door iets simpels als niet meer kunnen uitslapen?? Terwijl ik ergens ook wel enorm met moedergevoelens loop. Het is zo dubbel in mij!
Je leest en hoort altijd echt van iedereen dat, wanneer je ze eenmaal hebt, je nooit meer zonder wil en de nadelen niet opwegen tegen de voordelen
Tuurlijk moet je wel inleveren maar je krijgt er zoveel voor terug
Zegt iemand die ook graag kindjes wíl
Tuurlijk moet je wel inleveren maar je krijgt er zoveel voor terug
Zegt iemand die ook graag kindjes wíl
Ik heb absoluut geen spijt gehad, ik heb er van genoten vanaf de het moment van geboorte kon ik Thijs ook niet meer weg denken uit mijn leven en was het alsof hij er altijd al was.
Het is zo een bijzondere tijd en een bijzonder iets je eigen kindje
Het is zo een bijzondere tijd en een bijzonder iets je eigen kindje
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Ik heb van een he-le-boel beslissingen spijt gehad, maar niet van mijn kinderen!
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
je kent me niet want ik lees meer op fok!dan dat ik post, maar jouw bericht doet me dan zo beschaamd voelen, ik besef ook wel dat het echt een geschenk is , waar je gewoon van moet genieten, ik hoop dat jouw kindje op zijn sterrertje nu naar jullie lacht hoor. ik voel me zo een slechte moeder als ik nu al bang ben dat ik spijt ga hebben. Ik vroeg me alleen af of het kan...of het bestaat... spijt hebben...quote:Op maandag 19 juni 2006 20:33 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Ik heb absoluut geen spijt gehad, ik heb er van genoten vanaf de het moment van geboorte kon ik Thijs ook niet meer weg denken uit mijn leven en was het alsof hij er altijd al was.
Het is zo een bijzondere tijd en een bijzonder iets je eigen kindje
er zullen er vast wel zijn hoor die er spijt van krijgen, alleen moet ik die nog tegen komen
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
Ik begrijp jouw vraag wel Krln. Ik ben zelf op dit moment zwanger en ook bij mij komt die vraag nog steeds wel eens naar boven. Stel nou dat we helemaal geen leuk kindje krijgen. Je leven gaat toch wel behoorlijk veranderen. Er komen zoveel onzekere factoren bij. Het is best eng inderdaad! Iedereen zegt dat dat op het moment dat je kindje er is allemaal anders is. Maar ja, daar kan ik me nu natuurlijk nog niets bij voorstellen. En het is nogal een beslissing, als je eenmaal je kindje hebt (of zwanger bent) kun je niet meer terug.
Maar volgens mij krijg je geen antwoord op je vraag, tot je een kind hebt.
Bij mij heeft mijn oergevoel gewonnen van mijn angst.
Maar volgens mij krijg je geen antwoord op je vraag, tot je een kind hebt.
Bij mij heeft mijn oergevoel gewonnen van mijn angst.
Lekker douchen!
Ik kende dr vroeger eentje die doodleuk opmerkte na 5 jaar medische mallemolen en eindelijk een lief leuk zoontje: "Als ik dit had geweten, dan was hij er niet geweest hoor!"quote:Op maandag 19 juni 2006 20:42 schreef Bar_en_Mar het volgende:
er zullen er vast wel zijn hoor die er spijt van krijgen, alleen moet ik die nog tegen komen
Maar goed, dat mens spoorde sowieso niet.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
ja, ik heb nu 1001 praktische dingen waarom ik geen kinderen wil, ik denk echt er maar 1 reden is om dat wel te doen en dat zal dat oergevoel zijn... dat groeit nu bij mij...maar soms zie ik ouders met ettertjes en dan denk ik help.... stel dat ik ook zo kinderen krijg...ga ik er dan wel van kunnen houden....quote:Op maandag 19 juni 2006 20:50 schreef sjak het volgende:
Ik begrijp jouw vraag wel Krln. Ik ben zelf op dit moment zwanger en ook bij mij komt die vraag nog steeds wel eens naar boven. Stel nou dat we helemaal geen leuk kindje krijgen. Je leven gaat toch wel behoorlijk veranderen. Er komen zoveel onzekere factoren bij. Het is best eng inderdaad! Iedereen zegt dat dat op het moment dat je kindje er is allemaal anders is. Maar ja, daar kan ik me nu natuurlijk nog niets bij voorstellen. En het is nogal een beslissing, als je eenmaal je kindje hebt (of zwanger bent) kun je niet meer terug.
Maar volgens mij krijg je geen antwoord op je vraag, tot je een kind hebt.
Bij mij heeft mijn oergevoel gewonnen van mijn angst.
veel succes met je zwangerschap nog!
ik weet dat ik veel liefde te geven heb... ik hoop dat dat genoeg is...lijkt me zo erg als je dta van je eigen kind zegt!quote:Op maandag 19 juni 2006 20:54 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ik kende dr vroeger eentje die doodleuk opmerkte na 5 jaar medische mallemolen en eindelijk een lief leuk zoontje: "Als ik dit had geweten, dan was hij er niet geweest hoor!"
Maar goed, dat mens spoorde sowieso niet.
Haha, precies, die ettertjes die je ziet. Dan denk ik altijd maar dat het aan de opvoeding ligt, of dat het een momentopname is. Maar die ettertjes kunnen er soms wel voor zorgen dat hier een lichte paniekaanval door mijn lijf schiet
Oh, Mwanatabu, wat erg, ze zijn er echt he...
Oh, Mwanatabu, wat erg, ze zijn er echt he...
Lekker douchen!
ik vind het vreselijk!!! echt waar! ik wil nooit zoiets denken!!! ben ik echt bang voor! En ik ben echt wel vrij normaal hoorquote:Op maandag 19 juni 2006 20:59 schreef sjak het volgende:
Haha, precies, die ettertjes die je ziet. Dan denk ik altijd maar dat het aan de opvoeding ligt, of dat het een momentopname is. Maar die ettertjes kunnen er soms wel voor zorgen dat hier een lichte paniekaanval door mijn lijf schiet
Oh, Mwanatabu, wat erg, ze zijn er echt he...
Ook de ouders van die ettertjes houden zielsveel van hun kind! Jouw angst "dat het misschien niet zo'n leuk kind is" is hormonaal onmogelijk gemaakt normaliterquote:Op maandag 19 juni 2006 20:55 schreef Krln het volgende:
[..]
ja, ik heb nu 1001 praktische dingen waarom ik geen kinderen wil, ik denk echt er maar 1 reden is om dat wel te doen en dat zal dat oergevoel zijn... dat groeit nu bij mij...maar soms zie ik ouders met ettertjes en dan denk ik help.... stel dat ik ook zo kinderen krijg...ga ik er dan wel van kunnen houden....
veel succes met je zwangerschap nog!
Heb je ooit een moeder achter een kinderwagen zien lopen met een kop van "hier hoor ik niet bij hoor " ? Nee, ook gruwelijk lelijke jankkindjes zijn voor hun ouders de liefste!
" ? Nee, ook gruwelijk lelijke jankkindjes zijn voor hun ouders de liefste!Sterker nog: mijn oudste is iets anders dan ik verwacht had zeg maar...die is autistisch. Zelfs nu ik 90% van mijn verwachtingen overboord heb moeten zetten (gaat nooit op voetbal, lekker kleppen met hem zit er ook nog niet in etc. van de kleinste tot grootste dingen) is hij gewoon helemaal mijn ventje, ondanks de moordende eerste jaren. Dat dóé je gewoon, op gevoel of wat dan ook. En ik geniet daarnaast heerlijk van het "normaal zijn" van mijn jongste draakje (het soort dat zich krijsend ter aarde stort bij de chocola midden in de supermarkt).
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Ik bleek ruim 15 jaar geleden in een vervelende situatie zwanger te zijn, abortus vond ik geen optie (fyi: ben niet anti-abortus), dus het werd alleen een kind krijgen.
Zoonlief is inmiddels 14½ en ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik (wetende wat ik nu weet) voor dezelfde "keuze" zou staan dan zou ik weer dezelfde keuze maken, ook als dat zou betekenen dat ik nog een kind alleen zou moeten opvoeden.
Tuurlijk zijn er wel momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, zeker als je een kind alleen opvoedt, maar er staan zoveel geweldige momenten tegenover.
Zoonlief is inmiddels 14½ en ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik (wetende wat ik nu weet) voor dezelfde "keuze" zou staan dan zou ik weer dezelfde keuze maken, ook als dat zou betekenen dat ik nog een kind alleen zou moeten opvoeden.
Tuurlijk zijn er wel momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, zeker als je een kind alleen opvoedt, maar er staan zoveel geweldige momenten tegenover.
ik denk inderdaad dat ik het begrip moederliefde gewoon niet kan vatten... ik weet echt niet hoe dat voelt, ik begrijp dat het echt iets onverwoestbaar en eeuwig is, maar ik snap echt niet hoe dat voelt en hoe je ondanks alles toch het gewoon doet. is het echt zo dat je het niet kan uitleggen , hoe groot en overheersend dat is.. snap jij het zelf ook pas nu je moeder bent? of moet je al een soort moederliefde voelen voor je eraan begint?quote:Op maandag 19 juni 2006 21:04 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Ook de ouders van die ettertjes houden zielsveel van hun kind! Jouw angst "dat het misschien niet zo'n leuk kind is" is hormonaal onmogelijk gemaakt normaliter
Heb je ooit een moeder achter een kinderwagen zien lopen met een kop van "hier hoor ik niet bij hoor " ? Nee, ook gruwelijk lelijke jankkindjes zijn voor hun ouders de liefste!
Sterker nog: mijn oudste is iets anders dan ik verwacht had zeg maar...die is autistisch. Zelfs nu ik 90% van mijn verwachtingen overboord heb moeten zetten (gaat nooit op voetbal, lekker kleppen met hem zit er ook nog niet in etc. van de kleinste tot grootste dingen) is hij gewoon helemaal mijn ventje, ondanks de moordende eerste jaren. Dat dóé je gewoon, op gevoel of wat dan ook. En ik geniet daarnaast heerlijk van het "normaal zijn" van mijn jongste draakje (het soort dat zich krijsend ter aarde stort bij de chocola midden in de supermarkt).
De enige keer dat ik me heb afgevraagd waarom ik ooit aan kinderen ben begonnen is geweest toen dochterlief onwijs ziek was en ik doodsangsten uitstond. De pijn en de angst en het verdriet wat je kan voelen op zo'n moment is echt gek makend. Ik ben ook echt zo'n moeder die volgens mij volledig gaat flippen bij een 'simpele' routine iets als amandelen knippen. Die angst en pijn en verdriet is dan zo overweldigend groot dat ik bang ben uit elkaar te barsten en het niet aan te kunnen.
Ook de vraag hoe deze maatschappij zich verder ontwikkelt en in wat voor wereld mijn kind later moet gaan leven kan me soms doen afvragen waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben, maar dat is alles voortgekomen uit de angst dat mijn kind pijn zal lijden of verdriet zal hebben. Angst uit (een alles overweldigende) liefde dus.
Ook de vraag hoe deze maatschappij zich verder ontwikkelt en in wat voor wereld mijn kind later moet gaan leven kan me soms doen afvragen waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben, maar dat is alles voortgekomen uit de angst dat mijn kind pijn zal lijden of verdriet zal hebben. Angst uit (een alles overweldigende) liefde dus.
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
Krln, je hele houding en leven verandert met het krijgen van een kindje. Je verandert zelf in de loop van de tijd immers ook wel. Ook kinderen zijn een grote invloed op die veranderingen. Wij hebben 3 kids vrij kort op elkaar en er zijn dagen ( en die zijn in de overhand op moment) dat ze zooo vervelend zijn dat ik ze met liefde ergens heel erg ver weg zou stoppen. En dan roep ik ook weleens, ik wilde dat ik er nooit aan begonnen was. En toch, hoe vemoeiend en boos ik er overdag op ben geweest, als ik savonds nog even voor het slapen gaan bij ze langs loop ben ik al heel veel weer vergeten en geven die vol overgave slapende kleintjes weer zoveel vertedering dat ik sochtends weer vol goede zin aan de dag begin. Het is hier echt niet alleen maar rozegeur en maneschijn, maar de mooie momenten en het zien opgroeien van hele kleine hulpeloze hummeltjes winnen het wel van de negatieve kanten.
As het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat...
Mama van Storm (10-12-2000), Sverre (19-08-2002) en Lune (05-09-2003)
Mama van Storm (10-12-2000), Sverre (19-08-2002) en Lune (05-09-2003)
Dat lijkt me ook een mooi voorbeeld van "zo had ik het niet verwacht maar toch is het goedgekomen"quote:Op maandag 19 juni 2006 21:07 schreef Leandra het volgende:
Ik bleek ruim 15 jaar geleden in een vervelende situatie zwanger te zijn, abortus vond ik geen optie (fyi: ben niet anti-abortus), dus het werd alleen een kind krijgen.
Zoonlief is inmiddels 14½ en ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik (wetende wat ik nu weet) voor dezelfde "keuze" zou staan dan zou ik weer dezelfde keuze maken, ook als dat zou betekenen dat ik nog een kind alleen zou moeten opvoeden.
Tuurlijk zijn er wel momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, zeker als je een kind alleen opvoedt, maar er staan zoveel geweldige momenten tegenover.
Soms heb je een enorme kutdag vol veldslagen en gekrijs achter de rug, zit je gesloopt op de bank met je onderlip te spelen, en toch is het eerste wat er gebeurt als je eraan terugdenkt een grote grijns. Gek eigenlijk.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Hoi Krin,
Ik kan je me vraag heel goed voor stellen.
Ik heb 3 kleine kinderen en heb daar absoluut geen spijt van, dat gebeurt ook echt niet snel denk ik. Waar je misschien wel spijt van zou kunnen krijgen is dat je dingen had moeten doen voordat je zwanger werd. Er kan nou eenmaal een heleboel niet meer zo makkelijk.
Dingen als reizen, veel met vrienden op stap, carriere, dromen etc. combineren vaak niet makkelijk met een kind.
En je moet het gevoel hebben dat je er klaar voor bent denk ik. Hoeveel je je nooit kunt voorstellen hoe het is om een kind te hebben.
En ook niet onbelangrijk: een man hebben waarvan je overtuigd bent, als partner voor jou en als vader voor je kind.
Succes!
Ik kan je me vraag heel goed voor stellen.
Ik heb 3 kleine kinderen en heb daar absoluut geen spijt van, dat gebeurt ook echt niet snel denk ik. Waar je misschien wel spijt van zou kunnen krijgen is dat je dingen had moeten doen voordat je zwanger werd. Er kan nou eenmaal een heleboel niet meer zo makkelijk.
Dingen als reizen, veel met vrienden op stap, carriere, dromen etc. combineren vaak niet makkelijk met een kind.
En je moet het gevoel hebben dat je er klaar voor bent denk ik. Hoeveel je je nooit kunt voorstellen hoe het is om een kind te hebben.
En ook niet onbelangrijk: een man hebben waarvan je overtuigd bent, als partner voor jou en als vader voor je kind.
Succes!
ja he... ik vind het heel mooi en ik snap het niet probeer wel hoor... ik hou echt heel veel van mijn bijna man, maar ik kan niet zeggen dat dat voor altijd gaat zijn, ik hoop het wel want hij is echt mijn liefde, maar je weet het niet... hou je van je kinderen voor altijd? ihou jij nu al van je kind?quote:Op maandag 19 juni 2006 21:08 schreef sjak het volgende:
Bijzonder eigenlijk dat moeder (en vader)gevoel!
dat klinkt echt heel mooi, klinkt echt alsof het idd een oerkracht in je is , ik weet het niet...quote:Op maandag 19 juni 2006 21:07 schreef Leandra het volgende:
Ik bleek ruim 15 jaar geleden in een vervelende situatie zwanger te zijn, abortus vond ik geen optie (fyi: ben niet anti-abortus), dus het werd alleen een kind krijgen.
Zoonlief is inmiddels 14½ en ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik (wetende wat ik nu weet) voor dezelfde "keuze" zou staan dan zou ik weer dezelfde keuze maken, ook als dat zou betekenen dat ik nog een kind alleen zou moeten opvoeden.
Tuurlijk zijn er wel momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, zeker als je een kind alleen opvoedt, maar er staan zoveel geweldige momenten tegenover.
Ik dacht het welquote:Op maandag 19 juni 2006 21:11 schreef Krln het volgende:
[..]
ja he... ik vind het heel mooi en ik snap het niet probeer wel hoor... ik hou echt heel veel van mijn bijna man, maar ik kan niet zeggen dat dat voor altijd gaat zijn, ik hoop het wel want hij is echt mijn liefde, maar je weet het niet... hou je van je kinderen voor altijd? ihou jij nu al van je kind?
Je hoeft je ook weer geen roze wolk voor te stellen hoor, dat vind ik ook zo'n overdreven beeld soms, maar het is een onverklaarbaar diep iets.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
ik kan me er wel iets bij voorstellen... ik vind het wel een verschil dat je af en toe zorgen maakt voor je kind en hoopt dat ze allemaal goed terecht komen.. maar dat is een angst voor je kinderen en niet en angst uit eigenbelang.. ik denk dat jouw angst net aantoont dat je een hele goed moeder bent.. mijn moeder -55- zegt ook wel eens dat je altijd voor je kinderen wil zorgen, ook qals ze 27 zijn, ook als ze helemaal zelfstandig bent... mooi vind ik dat, dat het altijd je kinderen zijn...quote:Op maandag 19 juni 2006 21:10 schreef Ireth het volgende:
De enige keer dat ik me heb afgevraagd waarom ik ooit aan kinderen ben begonnen is geweest toen dochterlief onwijs ziek was en ik doodsangsten uitstond. De pijn en de angst en het verdriet wat je kan voelen op zo'n moment is echt gek makend. Ik ben ook echt zo'n moeder die volgens mij volledig gaat flippen bij een 'simpele' routine iets als amandelen knippen. Die angst en pijn en verdriet is dan zo overweldigend groot dat ik bang ben uit elkaar te barsten en het niet aan te kunnen.
Ook de vraag hoe deze maatschappij zich verder ontwikkelt en in wat voor wereld mijn kind later moet gaan leven kan me soms doen afvragen waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben, maar dat is alles voortgekomen uit de angst dat mijn kind pijn zal lijden of verdriet zal hebben. Angst uit (een alles overweldigende) liefde dus.
Het kindje in mijn buik is me wel dierbaar. Maar ik kan me eerlijk gezegd vaak nog niet voorstellen dat er een kindje inzit. Ik kan ook zeker nog niet zeggen dat ik er van houd. Ik mis het wel als ik het niet voel.
Lekker douchen!
ik weet ook wel dat het leven wat ik nu heb ook niet mij eeuwig zou gelukkig maken, er zit een gevoel in mij dat naar meer snakt danieder weekend feestjes en zondagen tot 4u tv kijken in bed ... toch ben ik bang dat ik het zou gaan missen en dan voel ik me echt oppervlakkig hoor! wat je zegt dat je ze af en toe wel even weg wil en dat je dan naar die snoetjes kijkt in bed en dan alles weer goed is, dat vind ik zo mooi en ik snap het nog niet zo goed, hoe dat dan werkt... maarik ben er wel heel benieuwd naar!quote:Op maandag 19 juni 2006 21:10 schreef Genuivere het volgende:
Krln, je hele houding en leven verandert met het krijgen van een kindje. Je verandert zelf in de loop van de tijd immers ook wel. Ook kinderen zijn een grote invloed op die veranderingen. Wij hebben 3 kids vrij kort op elkaar en er zijn dagen ( en die zijn in de overhand op moment) dat ze zooo vervelend zijn dat ik ze met liefde ergens heel erg ver weg zou stoppen. En dan roep ik ook weleens, ik wilde dat ik er nooit aan begonnen was. En toch, hoe vemoeiend en boos ik er overdag op ben geweest, als ik savonds nog even voor het slapen gaan bij ze langs loop ben ik al heel veel weer vergeten en geven die vol overgave slapende kleintjes weer zoveel vertedering dat ik sochtends weer vol goede zin aan de dag begin. Het is hier echt niet alleen maar rozegeur en maneschijn, maar de mooie momenten en het zien opgroeien van hele kleine hulpeloze hummeltjes winnen het wel van de negatieve kanten.
ik kan me niet voorstellen dat je spijt zou krijgen van je kinderen. dan is er echt iets mis met je.
❤ Rozen zijn rood ❤
❤ Viooltjes zijn blauw ❤
❤ Kristel, ik hou van jou! ❤
❤ Viooltjes zijn blauw ❤
❤ Kristel, ik hou van jou! ❤
ik heb de vraag toentertijd andersom gesteld... zou ik spijt krijgen als ik het niet zou doen? want ik wist het ook niet zeker... het antwoord was me duidelijk, ik zou daar spijt van krijgen...
Nu is nummer 2 onderweg en ik vind het geweldig! Hoe je leven er verder uit ziet daar heb je zelf evengoed invloed op vind ik. wij blijven bv altijd ook aan ons tweetjes denken en gaan af en toe ff lekker met zijn tweeën wat doen. het is imo echt niet zo dat je ineens geen invloed meer zou hebben op je leven. het veranderd, natuurlijk, maar op een mooie manier
Nu is nummer 2 onderweg en ik vind het geweldig! Hoe je leven er verder uit ziet daar heb je zelf evengoed invloed op vind ik. wij blijven bv altijd ook aan ons tweetjes denken en gaan af en toe ff lekker met zijn tweeën wat doen. het is imo echt niet zo dat je ineens geen invloed meer zou hebben op je leven. het veranderd, natuurlijk, maar op een mooie manier
stormy waters...
sailin'
sailin'
Misschien is dat ook wel deels zo hoor... was vanmiddag nog ff bij een vriendin die 2½ week geleden bevallen is, ligt dat kleine krummel lekker tegen me aan te slapen, ben ik helemaal in m'n element.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:12 schreef Krln het volgende:
[..]
dat klinkt echt heel mooi, klinkt echt alsof het idd een oerkracht in je is , ik weet het niet...
Dus misschien is de een meer "van nature" moeder dan de ander.
Spijt? Nee. Maar ik zou wel willen dat je voor bijvoorbeeld 70% moeder zou kunnen zijn in plaats van voor de volle 100%, 24/7. Als het een glijdende schaal in plaats van een alles-of-niets keuze was dan zou ik voor die 70% gaan in plaats van voor mijn huidige situatie (twee kinders, erg goed gelukt trouwens met al hun eigenaardigheden). Maar aangezien het dat niet is, tja, 70% rondt af naar boven.
En ik weet dat ik hoe dan ook, altijd, kinderen had willen krijgen. Als niet nu dan toch over tien jaar. Dus ik was sowieso wel een keer voor de bijl gegaan. Ook daarom heb ik geen spijt.
Maar ik vind het niet altijd leuk, hoe je complete leven, doelstellingen, sociale leefwereld op z'n kop gaat door de komst van kotertjes. De krant niet rustig van voor tot achter kunnen lezen, je eten wat al koud is voor je er uberhaupt een hap van hebt kunnen nemen omdat de een plotseling nodig moet poepen, de ander geholpen moet worden met snijden, de een dan weer zijn drinken omgooit, de ander besluit dat hij pindakaas wilde in plaats van pate, et cetera. Kinderhatende vrienden die je alleen nog kan zien als je ingewikkelde dingen regelt. Niet meer impulsief naar de bios kunnen.
En ja, het kleine autonome mixje van mij en mijn lief wat blijmoedig door het gras stiefelt of achter zijn grote broer aan door de straat kachelt op zijn fietsje met zijwielen, daar kan ik dan weer buitensporig blij van worden. 70% van de tijd ongeveer
En ik weet dat ik hoe dan ook, altijd, kinderen had willen krijgen. Als niet nu dan toch over tien jaar. Dus ik was sowieso wel een keer voor de bijl gegaan. Ook daarom heb ik geen spijt.
Maar ik vind het niet altijd leuk, hoe je complete leven, doelstellingen, sociale leefwereld op z'n kop gaat door de komst van kotertjes. De krant niet rustig van voor tot achter kunnen lezen, je eten wat al koud is voor je er uberhaupt een hap van hebt kunnen nemen omdat de een plotseling nodig moet poepen, de ander geholpen moet worden met snijden, de een dan weer zijn drinken omgooit, de ander besluit dat hij pindakaas wilde in plaats van pate, et cetera. Kinderhatende vrienden die je alleen nog kan zien als je ingewikkelde dingen regelt. Niet meer impulsief naar de bios kunnen.
En ja, het kleine autonome mixje van mij en mijn lief wat blijmoedig door het gras stiefelt of achter zijn grote broer aan door de straat kachelt op zijn fietsje met zijwielen, daar kan ik dan weer buitensporig blij van worden. 70% van de tijd ongeveer
mijn moeder zegt me altijd dat er niet iets wegvalt, maar net iets bijkomt..dat je dat gene wat je nu niet meer kan doen helemaal uitbalanceerd met alles wat er bijkomt...quote:Op maandag 19 juni 2006 21:20 schreef Belana het volgende:
ik heb de vraag toentertijd andersom gesteld... zou ik spijt krijgen als ik het niet zou doen? want ik wist het ook niet zeker... het antwoord was me duidelijk, ik zou daar spijt van krijgen...
Nu is nummer 2 onderweg en ik vind het geweldig! Hoe je leven er verder uit ziet daar heb je zelf evengoed invloed op vind ik. wij blijven bv altijd ook aan ons tweetjes denken en gaan af en toe ff lekker met zijn tweeën wat doen. het is imo echt niet zo dat je ineens geen invloed meer zou hebben op je leven. het veranderd, natuurlijk, maar op een mooie manier
nee ik zou heel veel spijt hebben als ik geen kinderen zou kunnen krijgen... het lijkt me toch een van de mooiste dingen die je in je leven kan doen... het meest wardevolle
ik heb zeker wel een moeder in mij.. maar ook nog een Karolien ... en ik voel me tegelijk heel egoistisch als ik zo twijfel maar ook wil ik er goed over nadenken... net omdat ik wil dat een kind zich gewenst en thuis kan voelen.. en ik wil het goed doen.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:21 schreef Leandra het volgende:
[..]
Misschien is dat ook wel deels zo hoor... was vanmiddag nog ff bij een vriendin die 2½ week geleden bevallen is, ligt dat kleine krummel lekker tegen me aan te slapen, ben ik helemaal in m'n element.
Dus misschien is de een meer "van nature" moeder dan de ander.
Ja. O, ja.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:11 schreef Krln het volgende:
hou je van je kinderen voor altijd? ihou jij nu al van je kind?
Ik moet zeggen dat het bij de eerste wel even duurde voor ik hem als eigen, als mijn, mijn, MIJN kind zag. Daarvoor vroeg ik mij vooral vertwijfeld af wat ik in godsnaam met het wurmpie moest, zo afhankelijk van mij, zo ontzettend mijn verantwoordelijkheid. En. um. Zoiets.
is het echt een liefde helemaal anders dan hoe je tevoren liefde voelde?quote:Op maandag 19 juni 2006 21:27 schreef anneja het volgende:
[..]
Ja. O, ja.
Ik moet zeggen dat het bij de eerste wel even duurde voor ik hem als eigen, als mijn, mijn, MIJN kind zag. Daarvoor vroeg ik mij vooral vertwijfeld af wat ik in godsnaam met het wurmpie moest, zo afhankelijk van mij, zo ontzettend mijn verantwoordelijkheid. En. um. Zoiets.
Da's niet gek. Ik mis dat ook. Maar ik heb geen spijt.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:19 schreef Krln het volgende:
ik weet ook wel dat het leven wat ik nu heb ook niet mij eeuwig zou gelukkig maken, er zit een gevoel in mij dat naar meer snakt danieder weekend feestjes en zondagen tot 4u tv kijken in bed ... toch ben ik bang dat ik het zou gaan missen
Dat werkt alleen als ze slapenquote:en dan voel ik me echt oppervlakkig hoor! wat je zegt dat je ze af en toe wel even weg wil en dat je dan naar die snoetjes kijkt in bed en dan alles weer goed is, dat vind ik zo mooi en ik snap het nog niet zo goed, hoe dat dan werkt... maarik ben er wel heel benieuwd naar!
dat werkt dus heel stom. Als kindlief licht te krijsen en schreeuwen en een machtsstrijd begint over bedtijd en dat uuuuren volhoudt kan ik 'm wel wat aandoen, maar de seconde dat ie dan slaapt is dat direcht over en is ie het liefste wat ik heb. En dat in tweevoud.
Da's natuurlijk een heel nobel streven, maar het is als niet-ouder heel erg lastig om echt precies te ervaren hoe het is om een kind te hebben, en dat is dan nog een gemiddeld kind dus niet een buitensporig lief en rustig kind, of een kind met een handleiding zoals die van Mwanatabu. De vraag is dus eigenlijk of je het aankan om een kind liefdevol groot te brengen, ook als het tegenvalt. een kind hebben an sich dus, niet het kind in kwestie, hoewel dat ook kan natuurlijk Is het antwoord ja, dan zit je altijd goedquote:Op maandag 19 juni 2006 21:26 schreef Krln het volgende:
ik heb zeker wel een moeder in mij.. maar ook nog een Karolien ... en ik voel me tegelijk heel egoistisch als ik zo twijfel maar ook wil ik er goed over nadenken... net omdat ik wil dat een kind zich gewenst en thuis kan voelen.. en ik wil het goed doen.
daar heb je je antwoord meidquote:Op maandag 19 juni 2006 21:24 schreef Krln het volgende:
[..]
mijn moeder zegt me altijd dat er niet iets wegvalt, maar net iets bijkomt..dat je dat gene wat je nu niet meer kan doen helemaal uitbalanceerd met alles wat er bijkomt...
nee ik zou heel veel spijt hebben als ik geen kinderen zou kunnen krijgen... het lijkt me toch een van de mooiste dingen die je in je leven kan doen... het meest wardevolle
stormy waters...
sailin'
sailin'
Het voelt meer beschermend, en ook een beetje trots (kijk eens! Zelf Gemaakt!). En minder gelijkwaardig, omdat een kind zo van jou afhankelijk is. Wat jij doet kan een kind echt maken of breken en ik vond die gedachte heel eng toen ik nog zwanger was.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:29 schreef Krln het volgende:
is het echt een liefde helemaal anders dan hoe je tevoren liefde voelde?
En dat je voor je kinderen een soort halfgod bent, dat voelt een beetje raar.
het is prachtig als je je zoontje van 2 uit bed gaat halen en dat ie dan zegt" wil een knuffel geven mama" en dat ie dan al knuffelend in je oor fluistert: "ik hou van jou"
dat deed Liam vanmorgen en echt, dat soort dingen zijn met geen pen te beschrijven...
dat deed Liam vanmorgen en echt, dat soort dingen zijn met geen pen te beschrijven...
stormy waters...
sailin'
sailin'
begrijp me niet verkeerd, ik verwacht geen roze wolk en ik wil ook geen garantie horen dat mijn kind makkelijk gaat zijn en alleen maar leuk. ik zou mezelf denk ik pas echt oppervlakkig vinden als ik een baby wil omdat ze zo lief zijn. ik wil net horen van moeders die het niet makkelijk hebben, dat ze toch ondanbks alles of net om alles, steeds die liefde weer terugvinden.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:35 schreef anneja het volgende:
[..]
Da's natuurlijk een heel nobel streven, maar het is als niet-ouder heel erg lastig om echt precies te ervaren hoe het is om een kind te hebben, en dat is dan nog een gemiddeld kind dus niet een buitensporig lief en rustig kind, of een kind met een handleiding zoals die van Mwanatabu. De vraag is dus eigenlijk of je het aankan om een kind liefdevol groot te brengen, ook als het tegenvalt. een kind hebben an sich dus, niet het kind in kwestie, hoewel dat ook kan natuurlijk Is het antwoord ja, dan zit je altijd goed
En dat, inderdaad. Ik zou veel meer spijt hebben van geen kinderen hebben. De krant komt wel weer als ze het huis uit zijn.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:20 schreef Belana het volgende:
ik heb de vraag toentertijd andersom gesteld... zou ik spijt krijgen als ik het niet zou doen? want ik wist het ook niet zeker... het antwoord was me duidelijk, ik zou daar spijt van krijgen...
we zijn zelfs zachtjes aan het overwegen er nog eentje bij proberen te maken
ahhh wat liefquote:Op maandag 19 juni 2006 21:38 schreef Belana het volgende:
het is prachtig als je je zoontje van 2 uit bed gaat halen en dat ie dan zegt" wil een knuffel geven mama" en dat ie dan al knuffelend in je oor fluistert: "ik hou van jou"
dat deed Liam vanmorgen en echt, dat soort dingen zijn met geen pen te beschrijven...
k denk dat het bijna altijd wel goed komt.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:39 schreef Krln het volgende:
ik wil net horen van moeders die het niet makkelijk hebben, dat ze toch ondanbks alles of net om alles, steeds die liefde weer terugvinden.
en de gevallen waarin het niet goedkomt, daar is vaak gigantisch veel meer mis dan alleen maar spijt hebben van een kind krijgen volgens mij
En dan moet je jezelf bedwingen om hem/haar niet op te pakken en half dood te knuffelen terwijl je hart overloopt van moederliefde en emoties.. want dan zit je weer met een wakker kind en begint het feestje van voren af aan!quote:Op maandag 19 juni 2006 21:30 schreef anneja het volgende:
dat werkt dus heel stom. Als kindlief licht te krijsen en schreeuwen en een machtsstrijd begint over bedtijd en dat uuuuren volhoudt kan ik 'm wel wat aandoen, maar de seconde dat ie dan slaapt is dat direcht over en is ie het liefste wat ik heb. En dat in tweevoud.
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
spijt???? Nee geen seconde niet van mijn kinderen ook al zijn het soms de vreselijkste draken die je je voor kan stellen..... Maar als ik het over mocht doen had ik nog een paar jaar gewacht. Dan had ik mijn kinderen de ellende van de scheiding misschien kunnen besparen.
Maar goed wat ik altijd zeg...... ALS IS ZINLOZE ZELFKWELLING dus ik denk daar verder ook niet bij na.
MIjn kinderen zijn het mooiste liefste en geweldigste wat me ooit is overkomen en ik zou ze nog niet voor alle rijkdom ter wereld inruilen.
Maar goed wat ik altijd zeg...... ALS IS ZINLOZE ZELFKWELLING dus ik denk daar verder ook niet bij na.
MIjn kinderen zijn het mooiste liefste en geweldigste wat me ooit is overkomen en ik zou ze nog niet voor alle rijkdom ter wereld inruilen.
Er heeft weleens 'n artikel in Viva gestaan over spijt hebben, allemaal anonieme vrouwen die meldden "natuurlijk wil ik mijn kind nu voor geen goud meer kwijt, maar als ik terug in de tijd kon had ik 'n andere keuze gemaakt".
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
Zij gaven aan die spijt uiteraard niet te uiten omdat je geacht wordt te vinden dat "alles ertegen opweegt" -en natuurlijk ook omdat je wilt dat je kind zoiets nooooit ter ore krijgt. Heeft me wel aan het denken gezet. Kijk in je vriendenkring zul je zulke verhalen nooit horen, en ook hier zal niemand een ander antwoord geven dan het 'sociaal wenselijke'. Maar blijkens dat artikel komt het wel voor en dat was wel even schrikken. Ik had altijd het beeld dat het altijd zo ging dat dat diepe vader/moedergevoel opweegt tegen alles, maar kennelijk is dat toch niet altijd zo.
Van te voren bedacht ik me dat kinderen hebben leuk zou zijn.. Achteraf wordt elke verwachting ruimschoots overtroffen
Ook al wilde ik 'r vandaag het liefst achter 12 rollen behang plakken, vlak voor ze naar bed ging lekker op mijn schoot een verhaaltje voorlezen en daarna vol overgave ff kroelen
En ja, de liefde is echt onvoorwaardelijk en voor altijd
Ook al wilde ik 'r vandaag het liefst achter 12 rollen behang plakken, vlak voor ze naar bed ging lekker op mijn schoot een verhaaltje voorlezen en daarna vol overgave ff kroelen
En ja, de liefde is echt onvoorwaardelijk en voor altijd
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
en dat is nou iets waar ik absoluut niet meer in geloof.quote:Op maandag 19 juni 2006 21:51 schreef E.T. het volgende:
En ja, de liefde is echt onvoorwaardelijk en voor altijd
Jaquote:Op maandag 19 juni 2006 21:44 schreef Ireth het volgende:
En dan moet je jezelf bedwingen om hem/haar niet op te pakken en half dood te knuffelen terwijl je hart overloopt van moederliefde en emoties.. want dan zit je weer met een wakker kind en begint het feestje van voren af aan!
|
|
