spijt van kinderen?

Spijt van kinderen? Nee, zeker niet! Ik heb er inmiddels drie dus je kan zeggen dat het wel goed bevalt.
De eersten was een tweeling en toen heb ik me serieus echt wel eens afgevraagd waar ik aan begonnen was, en 'is dit het nou' !!! Als je zo in de boekjes en tijdschriften keek leek het allemaal zo leuk en knus maar de waarheid was dat ik doodongelukkig, oververmoeid en in een te dik lichaam zat. Liters heb ik afgejankt tot er een PND was geconstateerd. Zodra mijn man thuis kwam, was ik weg. Weg van de kinderen want ik kon er echt niet meer tegen. Na een maand of 4 werd dat echt beter, en na een jaar was ik helemaal genezen. Tuurlijk, ook waren er leuke dagen maar ik heb echt dagen naast hun bedjes zitten huilen van ellende. Niet vertellen natuurlijk, dat is not done!

Nu kan ik zeggen dat mijn leven er veel gezelliger op is geworden. De vakanties zijn leuk, er is altijd wel iemand die mee wil boodschappen doen of even de stad in, en mijn verjaardag die ik vandaag vier is écht feest met slingers en taart. Net zo als in de boekjes.
Zonder kinderen had ik hem niet eens gevierd.

Die onvoorwaarlijke liefde heb je en krijg je gewoon. Soms moet het groeien, zoals bij mij met de tweeling, en soms heb je het direct. Bij mijn derde was het er meteen. En heb ik echt genoten van de eerste maanden! De tweeling is inmiddels 7 en ik vind het harstikke leuk, 2 van die grote meiden.
De jongste is 3 en als ze me soms aan staat te kijken met dat stralende toetje, of in het speeltuintje tegen andere kindjes zegt: Dat is mijn mama! Op zo'n manier van: Afblijven! Heerlijk!

Spijt? Nee. Alleen af en toe een paar uurtjes.

ik heb er geen moment spijt van gehad, maar ken wel momenten dat ik terug verlang naar de relatieve zorgeloosheid en vrijheid van voor ze er waren. er blijft gewoon stukken minder tijd over voor jezelf op een dag en dat vind ik niet altijd makkelijk/leuk. maar ik zou voor geen goud terug willen, zij zijn 't echt het mooiste wat me is overkomen.

Ik ben zeker een gelukkiger mens nu ik Myrthe heb. Spijt heb ik dan ook nooit gehad. Wel af en toe de realisatie dat het bevallen me bijna het leven heeft gekost en dat MrBos dan nu alleen was achtergebleven met Myrthe. Dat het me dat toch niet waard was geweest (maar ja daar was ik me dan niet van bewust geweest zelf maar voor MrBos dan). En als dan af en toe (best wel vaak) de kriebels komen van 'nog een kindje' dan komt daar meteen weer die angst voor de bevalling.

Het nadeel van een kind vind ik dat je je eigen plan gewoon op moet geven. Je hebt best nog wel tijd om dingen voor jezelf te doen, alleen niet op het tijdstip dat het jou ook uitkomt of dat je er behoefte aan hebt. Steeds weer over die grens van vermoeidheid moeten gaan, toch iets moeten doen ondanks dat je eigenlijk op bent, dat vind ik er zwaar aan. Het machteloze gevoel als je je kindje niet blij kunt krijgen, als ze maar blijft huilen of zeuren, de irritatie die je dan voelt. En dan opeens valt ze in je armen in slaap en is alle irritatie over en kun je alleen maar kijken naar dat prachtige meisje. Ik ben ook veel vrolijker, zing, dans, doe van alles wat ik zonder Myrthe niet deed. Dat je zelf weer een beetje kind mag zijn zeg maar, dat vind ik er erg leuk aan

_{Als die angst je in de weg zit voor een 2e kind terwijl je wel graag zou willen kun je ook voor de zwangerschap al een gesprek aanvragen met een gynaecoloog om te kijken wat ze voor je kunnen doen. Heel soms doen ze zelfs op sociale indicatie een keizersnee, er zijn iig vaak wel mogelijkheden voor zover ik weet.}

Op zich een hele andere discussie natuurlijk, maar als het gaat om de keuze voor een keizersnede of een natuurljike bevalling zou ik nooit voor de keizersnede 'kiezen'.

Ik heb 3 kinderen en heb bij de middelste een keizersnede gehad. Nu was dit ook niet een normale keizersnede; het was totaal onverwacht toen ik 28 weken zwanger was en moest onder narcose. Dit is voor mij echt traumatisch geweest en wens het niemand toe.

Maar voor mijn gevoel draagt een normale bevalling echt toe aan het 'instant' moedergevoel. Bij een keizersnede mis je een stukje. Ik had bij mijn middelste niet direct het moedergevoel wat ik bij mijn 1e & 3e wel had. Het heeft zeker een jaar geduurd voor dat ik echt het gevoel had van; dat is nou mijn meisje.

Maar spijt van mijn kinderent, nee dat nooit!

quote:

Op maandag 26 juni 2006 00:10 schreef Neel26 het volgende:
Nu was dit ook niet een normale keizersnede; het was totaal onverwacht toen ik 28 weken zwanger was en moest onder narcose. Dit is voor mij echt traumatisch geweest en wens het niemand toe.

Ik denk wel dat het ene met het andere te maken heeft. Ik neem aan dat ze ook in de couveuse moest, lijkt me dan sowieso moeilijker een band met je kindje op te bouwen.

De narcose maakt het ook anders lijkt mij dan een geplande keizersnee met ruggenprik. En nee, een keizersnee is niet ideaal, maar als dat voor een vrouw de enige manier zou zijn om nog een 2e kind te durven dan moet 't toch iig bespreekbaar zijn met een gynaecoloog? En waarschijnlijk heeft die wel meer mogelijkheden te bieden, bijv schiet de ontsluiting niet op dan krijg je na x uur alsnog een keizersnee etc, zodat je met meer vertrouwen (want: zekerheid) de bevalling/zwangerschap in kunt gaan.

quote:

Op zaterdag 24 juni 2006 23:50 schreef Neel26 het volgende:
Ik heb nog even een hele tricky vraag voor de moeders:

Heeft het moeder worden je gelukkiger gemaakt?

Ik was ernstig depressief, zag het leven niet meer zitten, blablabla, ik raakte zwanger. Toen kreeg ik een doel in het leven en dat is echt min of meer mijn 'redding' geweest. Een doel hebben heeft me gelukkiger gemaakt, leren genieten heeft me gelukkiger gemaakt, een stukje van mezelf zien opgroeien heeft me gelukkiger gemaakt. je kind gelukkig maken heeft me gelukkiger gemaakt...

Dus: ja!

Ik weet niet of ik gelukkiger ben nu dan dat ik was zonder kind. Dingen in of aan jezelf waar je niet gelukkig mee bent (in de zin van werk o..i.d.) blijven, daar verandert een kind niets aan.

Alleen zijn er wel geluksmomenten toegevoegd die je anders nooit zou hebben. En het geluk dat je iets hebt gekregen wat je heel graag wilde (in ons geval dan, dat is natuurlijk ook niet altijd zo).

Ik weet dus niet of ik gelukkiger ben door mijn kind, ik denk wel dat ik minder gelukkig zou zijn geworden als ik haar nooit gekregen had. Puur door het feit dat je dan je onvervulde kinderwens hebt.

Of het moederschap mij gelukkiger gemaakt heb, kan ik alleen maar Ja zeggen.
Ik vond het een kostbare tijd.
Tuurlijk waren er ook momenten na de zoveelste nacht voor de zoveelste keer eruit omdat Thijs honger had, dat ben je na een goede week echt wel zat.
Het was mijn kind, dat afhankelijk van me was.
En nu doet het alleen maar pijn ontzettend veel pijn, de leegte die het met zich mee brengt, de dagen die niet meer kloppen.
Als er ook maar iets was waarmee ik Thijs terug zou kunnen halen deed ik het meteen, maar helaas de waarheid is bitterhard.
Thijs is nu een engeltje en kijkt van boven op ons neer...

quote:

Op zaterdag 1 juli 2006 11:11 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Of het moederschap mij gelukkiger gemaakt heb, kan ik alleen maar Ja zeggen.
Ik vond het een kostbare tijd.
Tuurlijk waren er ook momenten na de zoveelste nacht voor de zoveelste keer eruit omdat Thijs honger had, dat ben je na een goede week echt wel zat.
Het was mijn kind, dat afhankelijk van me was.
En nu doet het alleen maar pijn ontzettend veel pijn, de leegte die het met zich mee brengt, de dagen die niet meer kloppen.
Als er ook maar iets was waarmee ik Thijs terug zou kunnen halen deed ik het meteen, maar helaas de waarheid is bitterhard.
Thijs is nu een engeltje en kijkt van boven op ons neer...

Ik vind het zò zwaar klote dat je dit nu zo door moet maken. ( en klote is nog een understatement! )
Je bent en blijft altijd Thijs moeder, alleen dan niet meer "actief" moeder helaas.
En niemand , die er dan niets vanaf weet, ziet nog dat je wel degelijk moeder bent. Een onzichtbare handicap is het eigenlijk. Je bent geamputeerd en niemand die het ziet. Dikke kus meis voor jou en je man en je familie.

Ik snap de vraag van TS heel goed, is een kwestie die ook bij mij heel erg speelt. Er zijn zo ontzettend veel redenen te noemen waarom ik het nú zo naar m'n zin heb. Wat moet er ingeleverd worden op het moment dat je toegeeft aan je 'rammelende eierstokken'? Niet meer uitslapen, niet meer spontaan uit eten of de kroeg in na het werk. Oververmoeid zijn en geleeft worden i.p.v. leven. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op baby's en kinderen. De kinderen van m'n broers zijn ook graag bij mij. Ik weet alleen niet of ik het 24/7 zou kunnen. Heb ik het uberhaubt wel in me? Heeft m'n man het wel in zich? (hij vind zelf van niet overigens, maar dat is een ander verhaal)

Ik heb het gezien bij vrienden van ons. Die hebben twee jonge knulletjes. Ik zag de wallen onder hun ogen donkerder worden. Zag ze een korter lontje krijgen en steeds wanhopiger worden omdat het gebrek aan slaap en tijd voor zichzelf z'n tol begon te eisen. Natuurlijk zijn ze dol op hun kinderen en het zijn nog 2 leuke knullen ook, maar heb ik het er wel voor over?

Het vreemde is dat ik pakweg tien jaar geleden die twijfels helemaal niet had. Toen was het heel simpel, ik wilde graag mama worden en de negatieve/zware kanten zag ik gewoon niet. Op dit moment vind ik mezelf nog te egoïstisch voor kinderen. Als ik zo bang ben voor de negatieve kanten ben ik er vast nog niet aan toe.

ik denk dat je er nooit echt aan toe bent, als je van te voren al de nadelen op een rij zet, dat schrikt natuurlijk bijna iedereen af, zelfs als je al zwanger bent (van de 1e), zijn er dagen dat je denkt "wat heb ik gedaan, omg, ik kan niet meer terug en en en en ...help".

even los gezien van de dames (en heren) die echt geen kids willen, en daar heel stellig in zijn, hè, er zijn natuurlijk zat die weloverwogen echt geen zin hebben in kinderen, die gevoelens ook niet hebben en zeker weten ze ook niet te gaan krijgen en bij wie het dan ook idd niet gebeurt.
(al had ik toevallig ooit een collega/vriendin die heel stellig was met partner A, plots partner B ontmoette, verliefd werd, en met hem verder wilde, en toen ineens wel kinderen wilde, maar goed, dat geldt uiteraard niet voor iedere overtuigd kinderloze )

ik heb het over de twijfelaars, die ergens wel willen, maar zich fixeren op de nadelen vooral.

als ik gewacht had, tot die argumenten, die "angsten" compleet niet meer aanwezig zouden zijn, was ik nu nog kinderloos geweest.


mijn ervaring is dat er zeker nadelen zijn, maar dat die lang niet zo niet te overzien zijn, als ik van te voren weleens gedacht heb, je groeit er enigzins naar toe, en hoe suf het ook moge klinken, je prioriteiten veranderen ook tot op zekere hoogte, en dan niet puur rationeel maar gevoelsmatig.

quote:

Op zondag 2 juli 2006 15:46 schreef milagro het volgende:
ik denk dat je er nooit echt aan toe bent, als je van te voren al de nadelen op een rij zet, dat schrikt natuurlijk bijna iedereen af, zelfs als je al zwanger bent (van de 1e), zijn er dagen dat je denkt "wat heb ik gedaan, omg, ik kan niet meer terug en en en en ...help".

De nadelen kunnen inderdaad zwaar wegen, zeker omdat ik nog geen beeld heb van hoe het zou zijn mét kinderen. Als ik op een baby pas kan ik overigens helemaal genieten van zo'n kind. Maar als het dan de kuren krijgt en begint te snikken ben ik altijd weer dolblij als het 'overdrachtmoment' aanbreekt. Een eigen kind kun je niet teruggeven als het lastig is. Ik denk overigens wel dat het oerinstinct ervoor zorgt dat je dit soort dingen van je eigen kind wél kunt hebben, maar zoals gezegd kan ik mezelf er nu nog geen voorstelling van maken.

quote:

even los gezien van de dames (en heren) die echt geen kids willen, en daar heel stellig in zijn, hè, er zijn natuurlijk zat die weloverwogen echt geen zin hebben in kinderen, die gevoelens ook niet hebben en zeker weten ze ook niet te gaan krijgen en bij wie het dan ook idd niet gebeurt.
(al had ik toevallig ooit een collega/vriendin die heel stellig was met partner A, plots partner B ontmoette, verliefd werd, en met hem verder wilde, en toen ineens wel kinderen wilde, maar goed, dat geldt uiteraard niet voor iedere overtuigd kinderloze )

In mijn geval zijn m'n twijfels vooral ontstaan door m'n partner. Toen we trouwden wist hij dat ik heel graag kinderen wilde. En net na ons trouwen leek niets me belangrijker dan zo snel mogelijk aan dat plan te starten. Helaas draafde ik (zoals wel vaker) compleet door en kreeg hij daardoor enorme twijfels. Bij hem zijn die twijfels zover doorgeslagen dat hij overtuigd is geraakt van het feit dat hij geen kind groot kan brengen. Toen ik de keus kreeg: Kinderen óf relatie, ben ik er eens heel diep over na gaan denken en werden ook voor mij de nadelen steeds groter. Op dit moment zitten we beiden weer in de twijfelfase. Beiden zijn we overtuigd van het feit dat het nú nog niet het moment is om eraan te beginnen. Maar ik denk dat ik over een paar jaar toch weer last ga krijgen van 'klapperende eierstokken'. Het willen hebben van een kind kan voor mij dus ook betekenen dat ik de stap moet nemen bij m'n man weg te gaan. Dat maakt de keus dus eigenlijk nóg lastiger dan die sowieso al is.

quote:

ik heb het over de twijfelaars, die ergens wel willen, maar zich fixeren op de nadelen vooral.

als ik gewacht had, tot die argumenten, die "angsten" compleet niet meer aanwezig zouden zijn, was ik nu nog kinderloos geweest.


mijn ervaring is dat er zeker nadelen zijn, maar dat die lang niet zo niet te overzien zijn, als ik van te voren weleens gedacht heb, je groeit er enigzins naar toe, en hoe suf het ook moge klinken, je prioriteiten veranderen ook tot op zekere hoogte, en dan niet puur rationeel maar gevoelsmatig.

Ik denk dat je hierin ook wel gelijk hebt, maar zoals hierboven al uitgelegd zit er bij mij dus meer achter dan alleen de kindertwijfel. Bovendien hebben vrouwen hormonen die een handje meehelpen om ook de leuke dingen te zien. Bij mannen ligt dat anders. Die zien dus alleen de wallen bij vrienden of horen alleen het gekrijs als een kind in de supermarkt voor de koekjes op de grond gaat liggen. Hebben mannen dat oerinstinct eigenlijk ook?

Ik denk het wel, hoor, al is het ms anders dan die van de vrouw.
Natuurlijk hebben niet álke mannen dat, zoals ook niet álle vrouwen het hebben.
Voor mannen echter is het pas écht echt als het kind er daadwerkelijk is, geboren en al.
Vrouwen voelen in die 9 maanden het kind schoppen, draaien, voor hun is het dus al veel eerder "echt".

En ja als je je vrienden ziet, de wallen, de vermoeidheid, zal best, geldt voor iedereen denk ik wel, de eerste maanden kúnnen afzien zijn, slaapgebrek, werk wat gewoon door gaat etc.
Maar zoals gezegd, als je enkel dáár op let, die nadelen, en enkel dat wil zien, ja dan wordt het allemaal niet aantrekkelijk.
Je ziet bv niet hoe die vriend zijn kind in bed stopt, hoe hij kijkt als hij het huilende hoopje uit bed tilt, als ze samen onder de douche gaan of in bad, als hij soms minutenlang kan staren naar zijn zoon of dochter in de wieg etc etc.
Klinkt allemaal heel klef, maar zo is het wel, de leuke momenten maak jij van hen niet mee, want je zit niet 24/7 bij ze in huis.
En ja, ms klagen ze wel, maar klagen is menselijk en heel Hollands, hoevaak klagen we niet over onze partners bij vriendinnen, om dan na dat gejammer meer dan ooit naar je vriend te verlangen en je niet weet hoe snel je weer thuis moet komen....... "dag , schat, ik heb je gemist"

Als je twijfelt, moet je wachten, maar je moet niet wachten tot je de nadelen niet meer ziet of kan wegredeneren voo 100% , want die zijn er gewoon, zoals álles nadelen heeft.

Zelfs ik vind kids nu leuk en kan intens genieten van een jankend stuk meis terwijl ik vroeger heel snel geirriteerd raakte van babygejank. Van je eigen koter is het echter allemaal anders.

quote:

Op zondag 9 juli 2006 14:06 schreef -IksRee- het volgende:
Zelfs ik vind kids nu leuk en kan intens genieten van een jankend stuk meis terwijl ik vroeger heel snel geirriteerd raakte van babygejank. Van je eigen koter is het echter allemaal anders.

precies, vaak wel althans

ik ben zelf niet iemand die álle kinderen leuk vind, met sommige kinderen heb ik echt niets, hoe ik ook probeer

maar je eigen kind is subjectief (objectief zie je heus wel dat het niet altijd klopt ) altijd de leukste, de mooiste, het grappigst, zeker als ze nog zo klein zijn

je kindje ophalen uit de kinderopvang en dan effe blijven hangen, rondkijken en dan iedere keer weer denken : hij is echt echt zoveel leuker dan die anderen, kijk nou toch!!!!!!

ms te zwart wit, of volkomen de plank mis, maar ik denk dat mensen die achteraf spijt krijgen/hebben, er met de verkeerde intenties aan begonnen zijn, zich ms hebben laten overhalen, of dachten dat "zo alles wel goed zou komen, als ik eenmaal een kind heb" , en dat "alles" kan dan zijn je eenzaamheid, die stroef lopenden relatie, of zo die juist niet echt bestaande relatie af te dwingen.

Ja dat is natuurlijk vragen om problemen.

Als je niet lekker in je vel/relatie/whatever zit moet je niet verwachten dat het hebben van een koter dat allemaal op gaat lossen, integendeel.

quote:

Op zondag 9 juli 2006 14:18 schreef -IksRee- het volgende:
Ja dat is natuurlijk vragen om problemen.

Als je niet lekker in je vel/relatie/whatever zit moet je niet verwachten dat het hebben van een koter dat allemaal op gaat lossen, integendeel.

nee, maar dat gebeurt wel vaak, en soms uit zich dat dan in spijt hebben, omdat je alleen achterblijft, en niets gaat zoals je gehoopt had en weet je je gebonden en aan huis gekluisterd en loop je zo dus, zo wordt dat ervaren, de echte prins op het witte paard mis.

quote:

Op zondag 9 juli 2006 10:09 schreef flugeltje het volgende:

Ik denk dat je hierin ook wel gelijk hebt, maar zoals hierboven al uitgelegd zit er bij mij dus meer achter dan alleen de kindertwijfel. Bovendien hebben vrouwen hormonen die een handje meehelpen om ook de leuke dingen te zien. Bij mannen ligt dat anders. Die zien dus alleen de wallen bij vrienden of horen alleen het gekrijs als een kind in de supermarkt voor de koekjes op de grond gaat liggen. Hebben mannen dat oerinstinct eigenlijk ook?

Ja, mijn man wilde heel graag kinderen. Hij heeft/had dat oerinstinct. Wat hem betreft komt er zelfs nog eentje bij (we hebben nu 2 kinderen).
Ik had en heb dat oerinstinct eigenlijk niet zo . Als één van mijn kinderen zeurt en jankt vind ik dat echt heel erg irritant en zou ze dan ook graag even een uurtje afgeven. Maar het is dus ook heel vaak leuk.
Het gezeur en gejankt is overigens inderdaad makkelijker te accepteren van je eigen kinderen, omdat je nu eemaal van je kind houdt en voor een ´vreemd´ kind over het algemeen niet dezelfde gevoelens hebt.

Maar dat de vrouwelijke hormonen er voor zorgen dat je vooral de leuke kanten van kinderen ziet, kan er bij mij niet in. Volgens mij zit er (ook) wat anders achter.

quote:

Op zondag 9 juli 2006 14:31 schreef Tinkepink het volgende:

[..]

Ja, mijn man wilde heel graag kinderen. Hij heeft/had dat oerinstinct. Wat hem betreft komt er zelfs nog eentje bij (we hebben nu 2 kinderen).
Ik had en heb dat oerinstinct eigenlijk niet zo . Als één van mijn kinderen zeurt en jankt vind ik dat echt heel erg irritant en zou ze dan ook graag even een uurtje afgeven. Maar het is dus ook heel vaak leuk.
Het gezeur en gejankt is overigens inderdaad makkelijker te accepteren van je eigen kinderen, omdat je nu eemaal van je kind houdt en voor een ´vreemd´ kind over het algemeen niet dezelfde gevoelens hebt.

Ik denk dat je hier wel gelijk in hebt, liefde doet veel wat dat betreft.

quote:

Maar dat de vrouwelijke hormonen er voor zorgen dat je vooral de leuke kanten van kinderen ziet, kan er bij mij niet in. Volgens mij zit er (ook) wat anders achter.

Ik bedoelde niet voorál, maar óók... Omdat je hormonen hebt en die tijdklok zo af en toe weer eens aan hoort slaan denk ik dat vrouwen meer open staan voor kinderen dan mannen. Als je als vrouw zo'n prulleke in je handen geduwd krijgt (kraamvisite ) ga je er meteen iets bij voelen of je stelt jezelf voor hoe het bij jou zou zijn. Mannen hebben dat volgens mij gewoon minder.

Voor de twijfelaars hier

Het is eigenlijk heel erg makkeljk. Alles wat je ooit over het ouderschap hebt gehoord is waar.
Niets is zo uitputtend.
Nooit meer zal je leven meer zijn zoals het was.
Je zult snakken naar wat tijd voor je zelf
Regeneratie op vakantie? Vakantie is vanaf "dan" een ramp met 2 wegrennende-benen.
Dank? Ja , aan je graf .

en toch
Vraag maar aan je ouders of ze spijt van je hebben? Je zult een glimlach zien en een gevoel openbaard zich in hun gezicht , wat je nog nooit hebt mogen leren kennen.

Niets , maar dan ook helemaal niets kan tippen aan het hebben van kinderen.
Dat zullen je zelfs die Italianen van gisteravond bevestigen. Zelfs wereld kampioen voetbal worden is niets vergeleken met het Moeder/Vaderschap.

quote:

Op dinsdag 20 juni 2006 19:33 schreef innovative het volgende:

[..]
Niet iedereen zal dat ooit ervaren. Niet iedereen heeft een oergevoel, een biologische klok of hoe je dat ook maar wil noemen. Hoe rot ook, biologisch gezien is het ontbreken van dat instinct een defect. Iets wat bij de minderheid van de mensen voor komt, en iets wat je dus een afwijkende minderheid maakt. Geeft mensen wellicht niet het recht je te veroordelen, maar het geeft ze wél een reden om jou niet te begrijpen. Want dat gevoel, dat is allesoverheersend.

Ik heb veel dingen gelezen, onderzocht en besproken met moeders, biologen en psychologen en ben van bezig er een paper over te schrijven. Het onderzoek is echt verhelderend geweest voor me. Het heeft me ook gerust gesteld in mijn keuze.

Dat 'oergevoel' van voortplanten is er wel, maar niet zo overdonderend als mensen graag durven denken. Dat is een hype ben ik bang. Maar goed, het is ook moeilijk voor een mens om door te hebben wat wat is. Wat het zo sterk maakt is de invloed van de maatschappij, het ideaal van ouderschap. Je wordt ermee doodgegooit. En omdat de mens simpelweg een kuddedier is, loopt het mee. het is bijster moeilijk voor een gemiddeld mens om daarvan los te staan. Wij denken individueel te zijn, maar als je door mensen in de steek gelaten wordt is het moeilijk om jezelf vrolijk te maken. Dit speelt een extreem grote rol in wat vrouwen ervaren met hun 'kinderwens'. Hoe vaak hoor je van dames die alsmaar benadrukken hoe al hun vriendinnen maar kinderen krijgen en zij niet.

Wat voor vrouwen daar bovenop nog veel erger is, is dat hun belevingswereld veel meer lichamelijk is. Hun hormonale huishouding en cyclussen zorgen in hun levensloop ervoor dat hun lichaam een groot deel vormen van hun identiteit. Als een mens (man of vrouw) zich gaat bewust worden van leven en ervaringen opdoen en ouder worden en sterven, gaan mensen proberen om alles uit het leven te halen wat er uit het leven te halen valt. Bij vrouwen bestaat dus de mogelijkheid om kinderen te kunnen maken. Dat willen ze toch eigenlijk ervaren, die functie gebruiken, als is het maar om de zwangerschap te ervaren. Het vormt een deel van hun identiteit, wie ze zijn.

En als het kind er eenmaal is, dan gaat 'verantwoordlijkheid' een rol spelen. Deze verantwoordlijkheid speelt ook een intense rol: het is de voldoening van ouder zijn, dat er een wezen is die jou voor een God aanziet, iets wat helemaal afhangklijk is van jou... dat geeft een mens een gevoel belangrijk, speciaal en uniek te zijn. Dit zie je terug in ouders die zeggen dat ze ineens 'compleet' or 'volmaakt' zijn geworden. Kinderen hebben is zelfbevestigend en zelfbevredigend.

Kortom, dat 'oergevoel' is 90% psychologisch. Het werkelijke oergevoel is maar heel klein, het kan het balletje doen rollen, maar het balletje wordt rollende gehouden door een complex maatschappelijke psychologisch systeem van zelfbevrediging. Kortom, het is best egoistisch... wat niet erg hoeft te zijn hoor. Egoisme wordt vaak als negatief bestempeld, maar zo is de mens eenmaal. Probeer dat maar te ontkennen. Maar dit is een goed punt als we het hebben over mannen die niet hun vrijheid willen opofferen voor kinderen, die worden vaak als egoistisch bestempeld. Ook 'kindvrije' mensen worden als zodanig bestempeld. Dat is best oneerlijk dus, gezien het bovenstaande.

Dat hele ideaalbeeld van ouderschap en hoe 'mooi' het moet zijn is niet altijd juist. je mag blij zijn als je het hebt, want ouders zonder dat blije gevoel bestaan, tot 40% van sommige populatiegroepen. Je zal nooit horen van deze mensen helaas, want ze willen hun kinderen daarvan beschermen uiteraard, wat misschien maar goed is - maar ja, die kinderen nemen op die manier de illusie dus klakkeloos over. En helaas is onze maatschappij niet altijd medelijdend met bepaalde dingen, vooral nieuwe dingen, of dingen die buiten de norm vallen. Je wordt al snel een schuldgevoel aangepraat, al is het maar om hun beter te laten voelen (omdat ze stiekem jaloers zijn op mensen die sterk genoeg zijn om los te staan van de kudde). Je kan het ook zien als een sociale controle... maar ja, dat is een hele nieuwe discussie.

[ Bericht 6% gewijzigd door gerritgerritgerrit op 30-10-2006 21:49:22 ]

quote:

Op maandag 30 oktober 2006 20:48 schreef gerritgerritgerrit het volgende:
verhaal

Ga anders een topic van een paar maanden kicken...

Goed, ik ga niet ontkennen dat de mens egoistisch is. Daarnaast heb ik het idee dat je me niet goed begrepen hebt: het moederschap noem ik geen oergevoel, het willen van kinderen wél, omdat de basis van leven voortplanten is. Althans, een van de levensbehoeftes is seks, en da's niet alleen omdat het lekker is. Kortom, uiteindelijk zit het ergens in de mens.

Verder, als je van plan was een paper te schrijven, alsjeblieft, leer je entertoets gebruiken. Als er iets vreselijk is om te lezen, is het een tekst zonder witte ruimtes. Als ik dat soort artikelen tegenkom, heb ik al meteen geen zin meer om ze te lezen, ook al is het onderwerp nog zo goed.