spijt van kinderen?

Ik heb een vraag en hoop dat hij niet al te raar overkomt. Ik ben erg aan het twijfelen of ik kinderen wil. En ik vroeg me af of er hier ouders zijn die eerlijk willen antwoorden op mijn vraag. Of je ooit echt spijt hebt gehad van je kinderen of nog steeds en wilde dat je het ongedaan kon maken. (dus willen dat je een andere keuze had gemaakt, niet je kids iets aandoen ofzo :-) ) Ik snap dat er best wel ns momenten zijn dat je even weer wou dat ze er niet waren of dat je even lekker de stad in kon gaan of uren in bed kon liggen, maar is het dan echt zo dat zo een kleintje naar je lacht en niks nog uitmaakt? Of heb je eerlijk af en toe wel eens spijt? Ik kan me er niks bij voorstellen dus ik vraag het even, ik wil niemand beledigen, het is echt iets waar ik mee zit, het lijkt me zo erg om er spijt van te hebben, ik zou dat zelf vreselijk vinden en daarom wil ik nu geen kinderen, raar he? Omdat ik denk dat ik geen goede moeder zou zijn als ik me al laat tegen houden door iets simpels als niet meer kunnen uitslapen?? Terwijl ik ergens ook wel enorm met moedergevoelens loop. Het is zo dubbel in mij!

quote:

Op maandag 19 juni 2006 20:33 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Ik heb absoluut geen spijt gehad, ik heb er van genoten vanaf de het moment van geboorte kon ik Thijs ook niet meer weg denken uit mijn leven en was het alsof hij er altijd al was.

Het is zo een bijzondere tijd en een bijzonder iets je eigen kindje

je kent me niet want ik lees meer op fok!dan dat ik post, maar jouw bericht doet me dan zo beschaamd voelen, ik besef ook wel dat het echt een geschenk is , waar je gewoon van moet genieten, ik hoop dat jouw kindje op zijn sterrertje nu naar jullie lacht hoor. ik voel me zo een slechte moeder als ik nu al bang ben dat ik spijt ga hebben. Ik vroeg me alleen af of het kan...of het bestaat... spijt hebben...

quote:

Op maandag 19 juni 2006 20:50 schreef sjak het volgende:
Ik begrijp jouw vraag wel Krln. Ik ben zelf op dit moment zwanger en ook bij mij komt die vraag nog steeds wel eens naar boven. Stel nou dat we helemaal geen leuk kindje krijgen. Je leven gaat toch wel behoorlijk veranderen. Er komen zoveel onzekere factoren bij. Het is best eng inderdaad! Iedereen zegt dat dat op het moment dat je kindje er is allemaal anders is. Maar ja, daar kan ik me nu natuurlijk nog niets bij voorstellen. En het is nogal een beslissing, als je eenmaal je kindje hebt (of zwanger bent) kun je niet meer terug.

Maar volgens mij krijg je geen antwoord op je vraag, tot je een kind hebt.
Bij mij heeft mijn oergevoel gewonnen van mijn angst.

ja, ik heb nu 1001 praktische dingen waarom ik geen kinderen wil, ik denk echt er maar 1 reden is om dat wel te doen en dat zal dat oergevoel zijn... dat groeit nu bij mij...maar soms zie ik ouders met ettertjes en dan denk ik help.... stel dat ik ook zo kinderen krijg...ga ik er dan wel van kunnen houden....
veel succes met je zwangerschap nog!

quote:

Op maandag 19 juni 2006 20:54 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Ik kende dr vroeger eentje die doodleuk opmerkte na 5 jaar medische mallemolen en eindelijk een lief leuk zoontje: "Als ik dit had geweten, dan was hij er niet geweest hoor!"
Maar goed, dat mens spoorde sowieso niet.

ik weet dat ik veel liefde te geven heb... ik hoop dat dat genoeg is...lijkt me zo erg als je dta van je eigen kind zegt!

quote:

Op maandag 19 juni 2006 20:59 schreef sjak het volgende:
Haha, precies, die ettertjes die je ziet. Dan denk ik altijd maar dat het aan de opvoeding ligt, of dat het een momentopname is. Maar die ettertjes kunnen er soms wel voor zorgen dat hier een lichte paniekaanval door mijn lijf schiet

Oh, Mwanatabu, wat erg, ze zijn er echt he...

ik vind het vreselijk!!! echt waar! ik wil nooit zoiets denken!!! ben ik echt bang voor! En ik ben echt wel vrij normaal hoor

quote:

Op maandag 19 juni 2006 21:04 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Ook de ouders van die ettertjes houden zielsveel van hun kind! Jouw angst "dat het misschien niet zo'n leuk kind is" is hormonaal onmogelijk gemaakt normaliter
Heb je ooit een moeder achter een kinderwagen zien lopen met een kop van "hier hoor ik niet bij hoor " ? Nee, ook gruwelijk lelijke jankkindjes zijn voor hun ouders de liefste!

Sterker nog: mijn oudste is iets anders dan ik verwacht had zeg maar...die is autistisch. Zelfs nu ik 90% van mijn verwachtingen overboord heb moeten zetten (gaat nooit op voetbal, lekker kleppen met hem zit er ook nog niet in etc. van de kleinste tot grootste dingen) is hij gewoon helemaal mijn ventje, ondanks de moordende eerste jaren. Dat dóé je gewoon, op gevoel of wat dan ook. En ik geniet daarnaast heerlijk van het "normaal zijn" van mijn jongste draakje (het soort dat zich krijsend ter aarde stort bij de chocola midden in de supermarkt).

ik denk inderdaad dat ik het begrip moederliefde gewoon niet kan vatten... ik weet echt niet hoe dat voelt, ik begrijp dat het echt iets onverwoestbaar en eeuwig is, maar ik snap echt niet hoe dat voelt en hoe je ondanks alles toch het gewoon doet. is het echt zo dat je het niet kan uitleggen , hoe groot en overheersend dat is.. snap jij het zelf ook pas nu je moeder bent? of moet je al een soort moederliefde voelen voor je eraan begint?

quote:

Op maandag 19 juni 2006 21:08 schreef sjak het volgende:
Bijzonder eigenlijk dat moeder (en vader)gevoel!

ja he... ik vind het heel mooi en ik snap het niet probeer wel hoor... ik hou echt heel veel van mijn bijna man, maar ik kan niet zeggen dat dat voor altijd gaat zijn, ik hoop het wel want hij is echt mijn liefde, maar je weet het niet... hou je van je kinderen voor altijd? ihou jij nu al van je kind?

quote:

Op maandag 19 juni 2006 21:07 schreef Leandra het volgende:
Ik bleek ruim 15 jaar geleden in een vervelende situatie zwanger te zijn, abortus vond ik geen optie (fyi: ben niet anti-abortus), dus het werd alleen een kind krijgen.

Zoonlief is inmiddels 14½ en ik zal niemand adviseren alleen een kind te krijgen, maar als ik (wetende wat ik nu weet) voor dezelfde "keuze" zou staan dan zou ik weer dezelfde keuze maken, ook als dat zou betekenen dat ik nog een kind alleen zou moeten opvoeden.

Tuurlijk zijn er wel momenten dat je je kind achter het behang wilt plakken, zeker als je een kind alleen opvoedt, maar er staan zoveel geweldige momenten tegenover.

dat klinkt echt heel mooi, klinkt echt alsof het idd een oerkracht in je is , ik weet het niet...

quote:

Op maandag 19 juni 2006 21:10 schreef Ireth het volgende:
De enige keer dat ik me heb afgevraagd waarom ik ooit aan kinderen ben begonnen is geweest toen dochterlief onwijs ziek was en ik doodsangsten uitstond. De pijn en de angst en het verdriet wat je kan voelen op zo'n moment is echt gek makend. Ik ben ook echt zo'n moeder die volgens mij volledig gaat flippen bij een 'simpele' routine iets als amandelen knippen. Die angst en pijn en verdriet is dan zo overweldigend groot dat ik bang ben uit elkaar te barsten en het niet aan te kunnen.
Ook de vraag hoe deze maatschappij zich verder ontwikkelt en in wat voor wereld mijn kind later moet gaan leven kan me soms doen afvragen waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben, maar dat is alles voortgekomen uit de angst dat mijn kind pijn zal lijden of verdriet zal hebben. Angst uit (een alles overweldigende) liefde dus.

ik kan me er wel iets bij voorstellen... ik vind het wel een verschil dat je af en toe zorgen maakt voor je kind en hoopt dat ze allemaal goed terecht komen.. maar dat is een angst voor je kinderen en niet en angst uit eigenbelang.. ik denk dat jouw angst net aantoont dat je een hele goed moeder bent.. mijn moeder -55- zegt ook wel eens dat je altijd voor je kinderen wil zorgen, ook qals ze 27 zijn, ook als ze helemaal zelfstandig bent... mooi vind ik dat, dat het altijd je kinderen zijn...