Zwangerschap en geboorte deel 192

quote:

Op zondag 7 mei 2006 02:45 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Hehe, we zijn dan beiden een beer aan het bouwen.

Mag het ook een baby zijn?
Maar idd, het lijkt erop. Mijn lief is twee meter lang. Bij de geboorte 60 cm en 9 pond.
Aiaiaiai, dat belooft wat.
_{Ben zelf smal gebouwd en 1.68.}

Waar zou bij jouw kindje die grootte vandaan komen?

En verder voel ik me zooooo opgelucht! Ik kan nu weer volop genieten van (ipv me zorgen maken om) de minimale schopjes die ik zo af en toe voel.

Neuk, hoe is het met jou?

Miss-Take, van harte met de geboorte van jullie 2e zoon!

Gefeliciteerd met Ryan. Leuke naam.

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 17:45 schreef MiSs-TaKe het volgende:
Hahah voor mij de komende tijd geen fotos meer in het buikentopic. Ik ben bevallen
Op 04-05-06 (mooie datum hè) om 09.55 uur is onze 2e zoon Ryan geboren Hij is 'maar' 48 cm groot en weegt 3290 gram .
Ik heb 3 dagen ervoor nog paardgereden ....smiddags sta ik mn ramen te lappen en vitrage te wassen (jaja nesteldrang) en snachts om 01.15 uur breken mn vliezen. Om 07.30 komt de vk en heb ik 7 cm ontsluiting...om 08.00 uur komen we aan in het ziekenhuis en om 09.55 uur weet Ryan de uitgang te vinden dmv het prachtige zonnetje wat buiten schijnt

Sja..het is geen lang verhaal, maar dat is wel zo fijn voor een bevalling

[afbeelding]

Gefeliciteerd!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Miss-Take, zónde van die mooie buikfoto's.. maar dit was te verwachten he
Van harte gefeliciteerd met de geboortje van jullie zoontje. Heel veel gezondheid en geluk gewenst!

Gefeliciteerd met Ryan, Miss-Take (en pa en Jeremy)

quote:

Op zaterdag 6 mei 2006 16:25 schreef Moonah het volgende:
Maar we krijgen een groot kind, wellicht ligt het daaraan. Volgens de echo-computerberekening heeft het kindje een grootte van 19 weken. Terwijl ik echt zeker weet dat ik pas 17 weken ben (dmv ovulatietestjes).

Toen wij de 20 weken echo hadden had die van ons ook een groot hoofd. Ook 2 weken verder dan dat ie is. Nu de vlos weet dat het een jongentje word zei ze wel dat jongentjes rond die tijd vaak een iets groter hoofd hebben dan meisjes

quote:

Op zondag 7 mei 2006 10:08 schreef Moonah het volgende:

Waar zou bij jouw kindje die grootte vandaan komen?

Ik 1.68 en hij 1.82, niet echt heel groot maar wel beiden breed gebouwd. Ik woog over de vier kilo bij mn geboorte.

Hier zijn de harde buiken bijna schering en inslag. Gistermiddag -en avond bijna continu en vanmorgen ook nog een paar.
Het mannetje wil dat ik nu als de donder mijn ziekenhuiskoffertje ga pakken.

Gefeliciteerd MissTake! Ryan lijkt idd enorm, maar het valt wel mee, zo te lezen....

Hier ellende met hooikoorts al een paar dagen. Wat dat betreft kan ik beter op mijn werk zitten, met dichte ramen en de airco aan.

Ik blijk dus medicijnen gekregen te hebben die misschien pas na 4 weken werken, en die niet tegen acute klachten helpen. Beetje raar, want ik moet ze nu wel voortdurend gebruiken, ook als er niets aan de hand is. Ik vind het veel logischer om iets te nemen wat je zo weinig mogelijk hoeft te gebruiken. Ik heb besloten om toch maar medicijnen te halen tegen acute klachten, want dit is echt niet vol te houden, ik heb al dagenlang het gevoel of ik hoge koorts heb.
Zyrtec heb ik hier in Z&G al gevonden, en Xanthe, wat heb jij? Het lijkt dat jij ook medicijnen hebt die helpen tegen acute klachten?

Zyrtec heb ik eerder ook altijd gebruikt. Maar nu helpt dat helemaal nix meer. Had vorige keer Telfast, zwaardere medicijnen tegen hooikoorst zijn er niet. Maar mag dat absoluut niet nu gebruiken. Het is hier sinds een paar dagen ook helemaal mis, maar ja jammer dan. Zodra de kleine in augustus geboren is begin ik meteen met mijn pillen maar tis nu maar even afzien. Met dikke ogen en niezen en verkouden en jeuk en bah bah bah.

Ik heb promethazine voorgeschreven gekregen (25mg) mag je gebruiken tot de 6e maand van de zwangerschap. En dan nog zou het weinig kwaad kunnen omdat ik een lage dosering heb.
Het helpt na ongeveer 20 minuten , maar het nadeel is dus dat je er super suf en slaperig van word. Daardoor is het al geen fijn medicijn. Ik mag er 3 maal daags 1 innemen , maar gebruik hem liever voor het slapen gaan. Vandaag heb ik wel meer last van de hooikoorts dan de dag hiervoor , komt denk ik mede door de wind die alle pollen ed. lekker in het rond blaast. Zit dus zelf vandaag veel binnen. Hoop dat het seizoen snel voorbij is.

okeej, misschien weer een nieuwe mam er bij!
Vrijdag een test gedaan, die erg positief was!
Morgen weer een test, en dan naar de dokter.
Spannend hoor!

Probleem is alleen dat iedereen om me heen er erg op tegen is.
Omdat we nu eigelijk in een nare situatie zitten,
Net uit elkaar, Nog wel heel veel houden van elkaar, Maar er is zo veel gebeurd dat dit eigelijk het verkeerde moment is om te horen te krijgen dat ik zwanger ben.

Maar goed morgen dan maar nog een test doen, en dan naar de dok.
Want hoelang ik dan zwanger ben zou ik echt niet weten door de pillen die ik slikte voor mn uitslag.
Die zorgen ervoor dat je menstruatie anders verloopt, nou ben ik dus 3 maanden niet ongi geweest door die pillen en nu 2 maanden niet maar wist niet hoe het kwam, ik maar denken dat het kwam door die pillen nog.

Dus of ik ben 2 maanden zwanger of al 5 maanden.
Spannende dag dus morgen!!!

Miss Take gefeliciteerd

Jeetje, spannend baloetjuh. Je zal wel een termijnecho krijgen dan via de dokter of verloskundige.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 17:33 schreef Tamea het volgende:
Jeetje, spannend baloetjuh. Je zal wel een termijnecho krijgen dan via de dokter of verloskundige.

dat verwacht ik wel inderdaad! maar t wordt spannend!

Een koortsblaar tijdens zwangerschap kan geen kwaad toch?

Baloetjuh gefeliciteerd en hopenlijk kun je ondanks je situatie en de mensen om je heen er wel van gaan genieten.
_{heb even zitten denken of feliciteren wel op zijn plaats is omdat ik niet weet hoe je je erover voelt , maar aangezien je hier post hoop ik dat het wel gepast is}.

MeNicole bedoel je een koortsblaar in de zin van koortsuitslag / koortslip? Dan kan het geen kwaad hoor , alleen kun je niet alle medicatie ervoor gebruiken tijdens de zwangerschap. Iets dat je zonder gevaar kunt gebruiken is akolip dit is op basis van zink.

Miss-Take, gefeliciteerd met Ryan!

quote:

Op vrijdag 5 mei 2006 12:33 schreef Tamea het volgende:
* Tamea heeft schoonmaak/opruimwoede. Gelukkig is manlief ook thuis en die loopt dus nu te sjouwen met alles dat volgensmij naar de berging kan of helemaal weg kan.

Volgens mij zijn alle zwangere bijna hetzelfde de laatste weken.. nesteldrang, schoonmaak woede... ALLES moet ineens super netjes zijn. De wasmachine draait over uren... Mijn vrouw is weer driftig aan het poetsen geweest dit weekend (en ik erachteraan met de stofzuiger..).

Ondertussen heeft ze ook nog even een taart gemaakt
En nu zit ze weer misselijk op de bank... Alles is inmiddels opgezet, en ze kan soms haast niet lopen vanwege haar dikke voeten. Maar even rustig blijven zitten....

Nu nog zo'n 14 dagen wachten voordat we het weten wat het wordt....

Weer een vers ventje, leuk, gefeliciteerd Miss-Take

quote:

Op zondag 7 mei 2006 18:02 schreef MeNicole het volgende:
Een koortsblaar tijdens zwangerschap kan geen kwaad toch?

Kan geen kwaad tijdens de zwangerschap, kan WEL kwaad bij kleine babies, het is toch een herpes soort.

Gefeli Baloetjuh Het zijn dus extra spannende tijden voor je .. zorg maar goed voor jezelf, hoop voor je dat de nare tijden snel overgaan.

Ik heb trouwens ook veel last van koortsuitslag normaal gesproken, maar ik heb het nu al maanden niet meer gehad. Ik hoop ook werkelijk niet dat ik het heb bij de bevalling of de eerste weken, want dan moet je een mondkapje op als je bij je kindje bent ..

quote:

Op zondag 7 mei 2006 19:19 schreef Belana het volgende:

[..]

Kan geen kwaad tijdens de zwangerschap, kan WEL kwaad bij kleine babies, het is toch een herpes soort.

Niet alleen bij kleine babies , gewoon in het algemeen bij kleine kinderen. Bij babies kan het dodelijk zijn meen ik en bij kleine kinderen (onder de 2 jaar meen ik) is het niet meer dodelijk maar kan het wel ernstige gevolgen hebben.

quote:

Op zondag 7 mei 2006 17:29 schreef Baloetjuh het volgende:
okeej, misschien weer een nieuwe mam er bij!
Vrijdag een test gedaan, die erg positief was!
Morgen weer een test, en dan naar de dokter.
Spannend hoor!

Probleem is alleen dat iedereen om me heen er erg op tegen is.
Omdat we nu eigelijk in een nare situatie zitten,
Net uit elkaar, Nog wel heel veel houden van elkaar, Maar er is zo veel gebeurd dat dit eigelijk het verkeerde moment is om te horen te krijgen dat ik zwanger ben.

Maar goed morgen dan maar nog een test doen, en dan naar de dok.
Want hoelang ik dan zwanger ben zou ik echt niet weten door de pillen die ik slikte voor mn uitslag.
Die zorgen ervoor dat je menstruatie anders verloopt, nou ben ik dus 3 maanden niet ongi geweest door die pillen en nu 2 maanden niet maar wist niet hoe het kwam, ik maar denken dat het kwam door die pillen nog.

Dus of ik ben 2 maanden zwanger of al 5 maanden.
Spannende dag dus morgen!!!

Beetje herkenbare situatie...

trek je niets van je omgeving aan, maar volg lekekr je eigen gevoel!

quote:

Op zondag 7 mei 2006 17:29 schreef Baloetjuh het volgende:
Dus of ik ben 2 maanden zwanger of al 5 maanden.
Spannende dag dus morgen!!!

Heftig....
Ik hoop dat je snel kunt genieten van je zwangerschap.
Sterkte hoor!

Oh, en ik heb mijn eerste harde buiken (-jes... ) gehad. Wist helemaal niet dat dat zo snel kan in de zwangerschap, maar vorige week al een paar en nu net weer eentje. Volgens een linkje op Google kan het best al met 4 maanden.

Mis-take van harte met je 2de zoon

Welkom Baloutjuh! Spannend hoor, er zit nogal een een speling tussen zo!

Baloutjuh toch gefeliciteerd!

En, wisten jullie al dat je geen softijs mag als je zwanger bent?

wat nu weer poemojn???

Zo... eindelijk voel ik me goed genoeg om mijn lichaam naar zolder te slepen (waar de pc staat) om mijn afwezigheid hier te verklaren en me meteen af te melden in dit forum! Ik doe dit zonder bij te lezen, anders zit ik hier te lang om aan mijn verhaal toe te komen, vrees ik.

4 april: smiddags nog naar de gyn geweest; alles lijkt goed. Als het echter avond wordt, verlies ik bij een toiletbezoek weer gigantisch veel bloed, het gutst me langs de benen als ik mijn man probeer te waarschuwen. Meteen ziekenhuis gebeld en moet meteen komen. Mijn ziekenhuistas staat er nog van de vorige opname, dus oppas geregeld en meteen er vandoor. Gelukkig voel ik Ukkie onderweg bewegen. In het ziekenhuis krijg ik meteen een ctg en een echo... het kindje lijkt niet te lijden onder het bloedverlies en ik wordt ter observatie opgenomen. Er komen weeën op gang, maar dat zet niet door.
5 april: ik krijg een kamer apart op de afdeling. Het bloeden was gestopt, maar begint snachts opnieuw, net als behoorlijke weeën, die na een uurtje weer weg ebben. Ik ga herhaaldelijk die nacht aan de ctg. Dit patroon blijft zich de komende dagen herhalen. Ik word hoe langer hoe banger dat mijn placenta los zal laten en ik mijn kindje zal verliezen. De gyn wikkelt er geen doekjes om: die angst kan zij niet wegnemen; daarom lig ik ook in het ziekenhuis.
8 april: op mijn verzoek ga ik naar zaal. Zo heb ik wat aanspraak, want ik word hartstikke depressief en angstig op die kamer alleen. De bloedingen blijven aanhouden en ik mag dus nog steeds niet van bed af, moet plat blijven liggen. Mijn lichaam wordt steeds zwakker en stijver; alles doet me zeer. Inmiddels raak ik gewend aan bloedingen; de lichte meld ik niet eens meer, dat doe ik alleen nog bij stolsels en zware bloedingen, waarna ik telkens weer aan de ctg ga. Regelmatig lijkt het alsof de bevalling gaat beginnen en heb ik hevige ontsluitingsweeën, maar helaas zakken die naar een paar uur weer weg. De verpleging troost me dat ik hier waarschijnlijk wel centimeters mee win. Ik krijg er steeds minder vertrouwen in dat het goed gaat. De angst om het leven van mijn kindje, maar ook die van mijzelf EN de heimwee naar mijn man en kind van 15 maanden zijn soms bijna ondraagbaar en overweldigend.
12 april: het nieuws waarop ik gewacht heb! Ze willen me morgen gaan inleiden!!! Ik ben dolgelukkig; eindelijk komt er een einde aan die angst en onzekerheid!!! Als savonds (voor de zoveelste keer) de weeën beginnen, besluiten ze me alvast naar de afdeling verloskunde te brengen zodat ik de andere dames niet alweer een slapeloze nacht bezorg. Spannend! Mijn man komt alvast slapen die nacht, omdat het al wel heel serieus lijkt te beginnen. Helaas zakt het ook deze keer weer na een paar uur weg.
13 april: Om 8 uur word ik getoucheerd (auw!) en ik blijk nog potdicht te zitten... Ik baal als een stekker; al die weeën van de afgelopen weken zijn dus voor niets geweest. Ze kunnen me daarom nog niet inleiden maar gaan me gel geven om de baarmoedermond week te maken. Misschien dat de bevalling dan spontaan op gang komt. Ik krijg idd heftige weeën, maar wederom zakt het na een uur weg. Om 13.00 uur word ik opnieuw getoucheerd en nog steeds zit ik potdicht, dus ik krijg opnieuw gel. Inmiddels ben ik behoorlijk ontmoedigd. Er gebeurt deze keer ook niets. Ik mag (voor het eerst in anderhalve week) lopen en daar ben ik dolgelukkig mee. Ga dus samen met mijn man beneden in het restaurant eten. Ik begin weeën te voelen en die lijken serieuzer dan de vorige keer. Om 20.00 worden ze heftiger en komen ze steeds vaker. Om 22.30 worden het rugweeën, ze zijn niet meer weg te puffen en krijg ik nog nauwelijks tussenpauzes. Om middernacht wordt er gevraagd wanneer ik voor het laatst getoucheerd ben en vallen ze zowat achterover als ze horen dat dat smiddags is geweest. Zodra de gyn vrij is, zal ze naar me toekomen, maar ze zijn net met iemand naar de OK gehold! (Lekker vertrouwen geeft dat gegeven!) Om 1.30 snachts word ik eindelijk getoucheerd. Zelf denk ik al aan de persweeën toe te zijn en verwacht MINSTENS 6 cm. De grond zakt dan ook onder mijn voeten vandaan als ik hoor dat ik nog steeds potdicht zit!!!!!!!!!! Dit kán niet, onmogelijk! Ik krijg een injectie met zware pijnstiller en slaapverwekker in mijn been en ben binnen een paar seconden van de wereld.
14 april: als ik smorgens weer een beetje bijkom (nog steeds versuft van de injectie) kan ik het nog steeds niet bevatten. Ik heb een complete bevalling achter de rug, maar heb geen kindje gekregen. Hoe bestaat dit?! Ik ben compleet uitgeput, lichamelijk maar zeker ook geestelijk. Ik besluit dat ik geen gel meer wil en alleen ingeleid wil worden als ik minstens 3 cm. ontsluiting heb. Na het toucheren blijk ik nog amper een cm. te hebben en de gyn besluit na overleg dat ik terug naar zaal mag.
Alles lijkt een nare ware-woensdagavondfilm! Inmiddels is het goede vrijdag (niet voor mij!) en als ik op zaal kom, blijkt iedereen naar huis gestuurd te zijn. Echt iedereen, ik ben de enige zwangere nog op de afdeling... en zo voel ik me ook. Het worden eenzame paasdagen en ik verkeer in een roes. Voel nog nauwelijks emoties. Mijn lichaam is op en mijn ziel voelt leeg. Ongeloof over mijn 'nepbevalling' en over een goede afloop van deze zwangerschap overheersen. Ik lig de hele dagen voor me uit te staren, heb nergens meer zin in, negeer iedere wee en iedere bloeding die ik krijg en begin over 'mijn buik' te praten i.p.v. mijn kindje... alsof ik mezelf wil indekken tegen de pijn die ik zal voelen als het misgaat.

dinsdag 18 april: Hele nacht nauwelijks geslapen, iedere keer als ik wegdommelde werd ik wakker van een wee. Melden bij de verpleging doe ik niet meer.
13.45: tijdens het middagdutje draai ik me om en voel ineens gigantisch veel vocht wegstromen. Ik druk op de alarmbel en blijf muisstil liggen. ("Shit... zou de placenta nu loslaten?!") Als de verpleging komt, blijkt dat er meer vocht dan bloed vrijkomt en er wordt gecheckt of het vruchtwater is.
14.45: Het blijkt vruchtwater te zijn en de gyn zegt dat ze aan gaan kijken of de bevalling spontaan op gang komt. Ik vraag haar of er niet in gepoept is en als dat het geval blijkt, gaat alles met een sneltreinvaart. Inmiddels heb ik (alweer) wat weeën maar ik geloof ze niet meer. Ze willen me direct inleiden als dat nu wel mogelijk is en ik bel mijn man.
15.00: Ik word meteen naar de afdeling verloskunde gereden. Mijn man is er nog niet en ik heb het gevoel er helemaal niet klaar voor te zijn. Ik wil niet bevallen, heb het gevoel het niet aan te kunnen. Eigenlijk wil ik alleen maar slapen. Ik word getoucheerd en er blijkt toch al 3 cm. ontsluiting te zijn. Er worden slangetjes naar binnen gebracht die de hartslag van de baby en mijn weeënactiviteit moeten meten, dit doet verschrikkelijk veel pijn en moet 2 keer over omdat ze niet goed blijven zitten. De (nieuwe) slangetjes blijken niet aan te sluiten te zijn op de afmeetapparatuur en na een hoop tumult komt er toch iemand met nieuwe koppelstukken aanzetten. Mijn man arriveert. Ik krijg een infuus geprikt, maar dit gaat mis en er wordt er daarom één zowat tussen mijn vingers geplaatst die met elke beweging zeer doet. Ik krijg er inmiddels de slappe (zenuwen-)lach van en roep dat als dit een voorbode voor de rest van de bevalling is, dat ik dan pas! Mijn weeën worden spontaan al heftiger nog zonder dat ik ingeleid ben. Ze besluiten me direct naar een verloskamer te verplaatsen omdat Randy zo snel (binnen 2 uur en 3 kwartier) geboren is.
16.15: Ik wordt ingeleid, maar brul al binnen 5 minuten dat ik het niet aankan. Mijn lichaam is verzwakt, ik ben geestelijk en fysiek een wrak en héb het niet meer van de rugweeën. Ik jank het uit van ellende. De rek is eruit, ik KAN niet meer en er bestaat nog steeds ongeloof bij me dat het deze keer wel doorzet. Na zo'n anderhalf uur (?) voel ik ineens een persdrang... Hoop gloreert... zou ik dan toch gaan bevallen deze keer? De verpleging komt meteen binnen, ze hebben mijn weeënactiviteit kennelijk goed in de gaten gehouden en de perswee (?) gezien. Ik wordt getoucheerd en ik heb volledige ontsluiting!!!!!!! Maar Ukkie is nog niet goed ingedaald, dus of ik nog zoveel mogelijk persweeën weg wil proberen te zuchten?! Ineens voel ik hernieuwde kracht: het einde is in zicht!!! Ik puf nog een heel aantal persweeën weg en als de gyn besluit dat ik meepersen mag voel ik bij de 3e wee het koppie in mijn schede. Helaas duurt de wee niet lang genoeg en het koppie plopt terug.
18.20: Met de 4e wee pers ik het koppie naar buiten en wisselt persen/zuchten elkaar af terwijl de kleine door de gyn naar buiten gewrikt wordt. Ik voel de boel scheuren daaronder, maar dat doet niet meer ter zake als de kleine op mijn buik gelegd wordt! Ik jank het uit van blijdschap; de kleine heeft het gehaald!!!!!!!! Ik voel tussen de beentjes, maar kom geen balletjes tegen zoals bij Randy... Het is een meisje!!!!!!! Wat een rijkdom... Terwijl zij gecheckt wordt, krijg ik een injectie om de placenta te doen loslaten. Na enige tijd komt de één na de ander om op mijn buik te drukken en na een hoop gedonder komt de placenta eindelijk los... Helaas niet compleet. Ik krijg verschrikkelijke pijn... zo erg dat ik geen oog meer heb voor de kleine meid en denk dat ik doodga... Verpleegsters lopen af en aan met de matjes onder mijn kont vandaan om het bloed te wegen dat ik verlies. Nog een kwartier voordat ik de OK in kan, meldt iemand me... Ik kijk de klok vooruit.
19.15: ik word naar de OK gereden en in de wachtkamer ervoor zeg ik tegen mijn man dat ik van hem en onze kinders hou... Ik verwacht eigenlijk niet dat ik hem nog weer spreek... Ik word meteen doorgeschoven naar de OK en de iemand zegt tegen mij dat hij me meteen maar onder narcose zal brengen omdat het zo geen harden is... Ik ben de man zo dankbaar dat hij me snapt... Het licht gaat uit.
20.00: tot mijn verbazing word ik weer wakker in de verkoeverruimte. Al snel komt mijn man met baby bij me... Ik heb het overleefd, hoewel ik me gigantisch slap voel en met een dronkenmanstong spreek. Ik blijk 2 liter bloed verloren te hebben en heb een hb van 3.9 (normaliter is dit zo'n 7). De nacht erna krijg ik 3 bloedtransfusies, waarbij ik me langzaamaan ietsie beter ga voelen. Ik heb maar één doel: Ik wil naar huis!!!!! En dus doe ik me sterker voor dan ik ben.

19 april: IK MAG NAAR HUIS MET MIJN KLEINE MEID!!!!! Ik kan amper lopen, het zal nog weken duren voor ik hersteld ben, blijk nog nét ontkomen te zijn aan een totaal-ruptuur en het duurt nog een aantal dagen voordat ik durf te hechten aan mijn eigen Ukkie en voordat ik mijn kleine jongen weer als de mijne zie... maar ik mag naar huis!!!

Mag ik jullie dan nu vol trots vertellen dat ik moeder geworden ben van een prachtig meisje:
TINKA, 51 cm klein en 3875 gram bij geboorte?
Ik ben zielsgelukkig!

Ja, het houdt niet op he
klik

Ja, ivm met bacterieën in die machines. Maar wel waterijs en Haägen Dasz en Ben & Jerry's

Mammietje gefeliciteerd met Tinka en wat een verschrikkelijk verhaal

[ Bericht 40% gewijzigd door snoopy op 07-05-2006 21:47:50 ]

mammietje
Wat een verhaal zeg!
Maar van harte natuurlijk! Gaat alles goed nu met jullie? En ik hoop dat je snel bent aangesterkt

Wat een vreselijk verhaal Mammietje Heel erg veel sterkte met het verwerken van alles!!
Fijn dat 't toch nog goed is gegaan en dat Tinka is geboren! Van harte gefeliciteerd!

Mammietje... eindelijk!!! Wat zijn we bezorgd geweest hier! En niet voor niks dus.... meid wat een verhaal! Heel erg gefeliciteerd met je kleine meid! Ik hoop dat je nu lekker kan genieten!

quote:

Op zondag 7 mei 2006 18:25 schreef Xanthe het volgende:
MeNicole bedoel je een koortsblaar in de zin van koortsuitslag / koortslip? Dan kan het geen kwaad hoor , alleen kun je niet alle medicatie ervoor gebruiken tijdens de zwangerschap. Iets dat je zonder gevaar kunt gebruiken is akolip dit is op basis van zink.

Ja het is een koortslip, die ik altijd standaard bij mijn hooikoorts krijg. Maar meestal helpt hier smeren met Purol zalf wel heel goed.

Mammietje van harte met jullie dochter en leuke naam

Jezus Mammietje; wat een verschrikkelijk heftig, naar en slopend avontuur heb je achter de rug.
Ik sta echt versteld van wat je hebt moeten doorstaan. Honderd petten af voor je! En heel hartelijk gefeliciteerd met je kraakverse dochter. Wat heerlijk dat alles goed met haar is.
Nu genieten jij, en herstellen! Hopelijk snel. En Tinka..... lief!

Jeetje Mammietje wat een verhaal, geen wonder dat je een tijd nodig hebt gehad om te herstellen.

Van harte met jullie dochter Tinka

Lees ik helemaal over de kleine Tinka heen

Mammietje meid, wat een verhaal .... we zijn hier zo ongerust geweest, vooral door je bloedverlies vooraf al, maar ik ben super blij te horen dat het nu goed met jullie gaat.
Je hebt gewoon een mooie dochter gekregen, Tinka gefeliciteerd joh!... ook voor papa en grote broer Randy.

Als het allemaal wat rustiger is geworden zouden we dolgraag wat foto's van Tinka _{en Randy} zien

Wat een onwijs zware laatste loodjes heb je gehad mammietje, en een helse bevalling!
Gelukkig is alles goed afgelopen. Nu gauw aansterken en genieten van je kleine meid

Gefeliciteerd met Tinka

Oooh Mammietje, wat heb jij het zwaar gehad.
Heel veel sterkte met je herstel.
En van harte gefeliciteerd met jullie wondertje Tinka!

_{Jíj had toch met 32/33 weken een bloeding waarvan de VK door de telefoon zei: "Ooh, gesprongen vaatje....}

Mammietje gefeliciteerd meet jullie dochter

Mammietje , wat een heftig verhaal! Ik sta er echt even van te kijken. Je hebt de pijn van meer dan één bevalling gehad zo te horen. Ik ben zo blij voor je dat alles uiteindelijk goed gekomen is!
Hoop voor je dat je er weer snel bovenop bent!

Mammietje wat een schrik!
Maar van harte gefeliciteerd met Tinka!!!

Mammietje, wat een nare tijd moet jij achter de rug hebben. Maar gelukkig wel met een happy ending. Gefeliciteerd met Tinka (leuke naam)

Jeetje Mammietje... wat je allemaal hebt moeten doorstaan...! Ik ben erg blij voor je dat dit alles achter de rug is en dat je uiteindelijk je dochtertje Tinka in je armen kon houden. Van harte gefeliciteerd! Geniet ervan en rust lekker uit!