MUZ user-reviews #3

quote:

MOUNT EERIE - 11 Old Songs (P.W. Elverum & Sun Ltd.)

Phil Elvrum, tegenwoordig werkend onder de naam Mount Eerie, maakt er al zijn hele muzikale loopbaan een gewoonte van om zijn grotere releases af te wisselen met kleinere. Het gaat dan dikwijls om platen vol aanzetjes richting een nieuwe plaat of om achtergebleven materiaal. Niet zelden zijn dit dusdanig interessante stukken, dat beluistering meer dan gerechtvaardigd is.

De oplettende lezer begrijpt inmiddels al dat 11 Old Songs in de categorie "klein" valt. Elvrum heeft de plaat dan ook in eigen beheer uitgebracht, nadat hij dit elftal songs in Noorwegen schreef. Een tijdje geleden al, dus de toevoeging "old" is op zijn plaats. Het album is uitgebracht op LP + CD. Of CD + LP, afhankelijk van het feit of je beschikking hebt over een platenspeler of een cd-speler. Opmerkelijk, maar wel iets dat bij Elvrum past.

11 Old Songs is een collectie ingetogen en stemmige songs. Elvrum is gaan zitten met een ritmebox, heeft zijn zieleroerselen aan het papier toevertrouwd en later ook aan de geluidsbanden, zodat alles mooi bewaard blijft voor het nageslacht. Een soort dagboek op geluid, maar gaandeweg wordt al snel duidelijk dat het goed is dat Elvrum deze elf nummers niet verloren heeft laten gaan. De plaat klokt namelijk een ruim half uurtje zeer sterke muziek.

De basis is grotendeels gelijk. Elvrum heeft een stem die doet denken aan die van Will Oldham. Met deze bebaarde treurwilg heeft hij meer gemeen, want in de teksten wordt niet zelden de duisternis als onderwerp gebruikt. Ondertussen leunt de muziek op een modern aandoend drumcomputertje, aangevuld met traditionelere instrumenten. Waarbij Elvrum her en der speelt met overdubs, wat de zang soms op dialogen met zichzelf doet lijken, en niet schroomt om de boel ineens radicaal anders te doen. Zo mondt I Say "No" uit in een krakend stuk orgelmuziek waar men in oude Noorse kerken dankbaar de handen voor zal vouwen en loopt The Boom naadloos over in een soort hoorspel in de regen. Terwijl de druppels neerkomen op pannen en potten, ongetwijfeld voor een houten huisje in een donker Noors bos, ruist de wind geruststellend door je speakers en hoor je een paard lopen. Uiteraard geef je aan dit nummer dan de subtitel (Wind) mee. Dit zijn slechts voorbeelden die moeten benadrukken dat we hier niet met een grote release te maken hebben, al is Elvrum nooit bang om dit soort grappen uit te halen, ook niet voor een major.

Het kan nergens zijn grote kwaliteiten als songschrijver naar de achtergrond verdrijven en dat is maar goed ook. Hoewel erg kort, zijn de meeste songs stuk voor stuk prima opgebouwd en verraden zij het talent van Elvrum. Luister bijvoorbeeld naar opener Cold Mountain of naar het pakkende I Love (It) So Much, het iets snellere Who? of het melancholische Goodbye Hope. Om over prijsnummer The Dead Of Night, waarin Elvrum zichzelf dubt als koor en een gedragen wisselzang met zichzelf aangaat, om vervolgens de song te laten omslaan in een uptempo nummer met luchtige muzikale omlijsting. Klasse!

Kleine release? Kan best, maar deze 11 Old Songs maken in al hun spaarzaamheid een hoop new songs van andere artiesten overbodig. Zij die houden van intimiteit, vakmanschap en een vleugje treurnis schaffen zich deze plaat aan. Zij die houden van Will Oldham en vinden dat diens laatste platen tegen vallen, probeer Mount Eerie eens. Wie een berg beklimt eindigt namelijk vanzelf op de top en dat is precies waar deze plaat thuis hoort.

quote:

Op dinsdag 18 april 2006 20:58 schreef belsen het volgende:

[..]

Moet je toch eens goed naar The Kinks gaan luisteren.
[..]

quote:

In die lijst van mij stonden deze er overigens al tussen.

quote:

GORKI - Homo Erectus (Lipstick Notes Records / PIAS)

De Vlaming Luc De Vos maakt al sinds het begin van de jaren negentig platen met zijn band Gorki. Die band is onderweg de nodige keren van samenstelling veranderd, maar kent in De Vos als voorman een duidelijke constante factor. En, laten we eerlijk zijn, het draait bij Gorki ook vooral om hem. Zonder zijn bandleden te willen benadelen, is de man die ook al enkele romans schreef met zijn karakteristieke stemgeluid bepalend voor de muziek van Gorki.

De Vos is in die jaren uitgegroeid tot een meesterlijk vertolker van het Vlaamse lied. Hij is de buitenstaander die de wereld niet altijd helemaal begrijpt en daar dan verdraaid treffende teksten over kan schrijven. Proza is het, dat op het oog soms als los zand aan elkaar hangt, maar toch steevast verbluffend samenkomt. De Vos gebruikt hiervoor geen vreemde metaforen, maar houdt zijn taal dicht bij de mensen.

Het levert al ruim tien jaar lang de nodige platen vol weemoedige nostalgie op. Enkele van zijn songs zijn in België heuse klassiekers geworden, zoals Mia, dat al enkele jaren het Belgische equivalent van de Top 2000 aanvoert. Zijn beste worpen deed De Vos wat mij betreft met Hij Leeft, het grotendeels uit live-opnamen bestaande Boterhammen, het veelzijdige Monstertje en het uit 1998 stammende Ik Ben Aanwezig, wat met gemak als standaardwerk in het Nederlandse taalgebied mag gelden. De laatste platen waren eigenlijk iets minder. Wat meer herhalingsoefeningen, wat minder pakkend. De grote vraag is dan ook of Gorki zich met dit Homo Erectus ook zelf weer opricht.

De Vos liet zich voor dat album duidelijk inspireren door de ruimtevaart. Wellicht heeft hij ergens op zolder nog een mooi boekje gevonden over de oude helden, die het heelal verkenden om ons aardse stervelingen te verhalen over alle pracht die daar te zien is. Zoals De Vos zo boeiend over het leven kan verhalen. Het is vaak koud op dit album, getuige de teksten. De Vos verwondert zich ook regelmatig over alles wat er gebeurt en twijfelt af en toe weer hevig aan alles en iedereen. Dat geeft de plaat de vertrouwde Gorki-melancholie mee.

Hoewel de teksten en de herkenbare wijze waarop De Vos die zingt een belangrijk bestanddeel van Gorki vormen, verdient ook de muzikale omlijsting hier een compliment. Gorki gaat van omstuimig rockende nummers tot rustige songs op de akoestische gitaar tot prima opgebouwde songs die naar een duidelijke climax toe werken. De Vos zei zelf ooit dat hij wel eens afgunstig was als hij dEUS hoorde, maar in sommige songs doet hij qua opbouw niet eens meer zoveel onder voor dit Vlaamse sterrenensemble. Doordat er ook nog ergens een cello opduikt en Admiral Freebee langskomt voor een vrolijk potje mondharmonicaspel, wordt het vertrouwde geluid nog her en der verrijkt.

En ja, dan krijg je een plaat die eigenlijk op alle gebieden overtuigt. Mocht De Vos binnenkort met een herziene versie van zijn Het Beste Van komen, waarin hij zijn latere werk laat terugkomen, dan moet deze plaat flink vertegenwoordigd zijn. Want songs als Joeri, Morse, De Zomer Van De Liefde, Een Nieuw Seizoen, Een Bekend Verhaal en Mijn Oude Hart kunnen zich meten met het beste van zijn werk. In Wees Eens Stil Jongens rockt De Vos zelfs als nooit tevoren, om in het magistraal bezwerende titelnummer weer even overtuigend te klinken als in zijn beste dagen.

Kortom, Gorki is weer terug op topniveau met Homo Erectus. Zonder overdreven te doen, maar door gewoon weer te klinken als Gorki. "Binnen staat de wodka klaar, moeder naait een berenmuts, de winter komt, meer is er niet." Ik teken ervoor, als ik dan ondertussen deze plaat mag draaien.

quote:

WILLARD GRANT CONSPIRACY - Let It Roll (Glitterhouse Records)

De Amerikaan Robert Fisher is al jaren bezig om de meest fraaie werkstukken op plaat te zetten en deze met ons te delen. Onder de noemer Willard Grant Conspiracy brengt hij zijn muziek, die hij vaak opneemt met allerhande gastmuzikanten, aan de man. Met weinig succes, wanneer men succes aan verkoopcijfers wil relateren. Dat dit onterecht is bewijst ook zijn laatste worp, getiteld Let It Roll.

Fisher heeft opmerkelijk genoeg een redelijk trouwe schare aanhangers in ons land. Wellicht daarom koos hij ervoor om Let It Roll deels in Nederland op te nemen. Hij dook ook in Slovenië een studio in, vergezeld van een gitarist, violist, drummer, toetsenist en bassist. Verder huldigt hij nog altijd het standpunt dat mensen die denken iets aan de sound toe te kunnen voegen, van harte welkom zijn tijdens het opnameproces. Illustratief is wat dat betreft nog altijd de tekst in de inlay van zijn plaat Flying Low, waarin Fisher schrijft: "If someone tells you they played on this, they probably did." Ditmaal heeft hij wel nog de nodige namen genoemd, van mensen die een vocale bijdrage leverden tot hen die speelden op pakweg accordeon, trompet, mandoline en zelfs "things that don't sound like you think they will." Een opmerkelijke man dus, deze Fisher.

Hoe klinkt die muziek dan? Wel, de sound van Willard Grant Conspiracy laat zich het best omschrijven als een zeer geslaagde combinatie van Americana en rock & roll. Americana & roll, noemt Fisher het zelf wel eens. De link met de oeroude muziek van het Amerikaanse platteland is gezien de instrumenten van de gastmuzikanten snel gelegd, het rockelement zit in de "vaste" bandleden zelf opgesloten.

Zo zijn er weer de slepende ballades waarin Fisher, met zijn donkerbruine stemgeluid dat zich nog het best met dat van Nick Cave laat vergelijken, zijn gevoel voor melodie laat spreken. Niet alleen voor melodie trouwens, ook voor melancholie. De sfeer die Willard Grant Conspiracy in dit soort songs oproept is die van een spaarzaam verlichte slaapkamer in een grauwe stad, waar de kleine dingen het leven nog wat draaglijk maken. Het ten dans vragen van de vrouw die je pijn doet, maar waar je ondanks alles zielsveel van houdt bijvoorbeeld, in het schitterende Dance With Me. Ook From A Distant Shore en Mary Of The Angels bezitten dit karakteristieke Willard Grant Conspiracy-stempel. Tegelijk laat Fisher de boel flink rocken en ramt hij het titelnummer op zijn gitaar naar een fenomenale climax, al zijn woede ondertussen uitschreeuwend. Het haast even onstuimige Breach is ook een soort van nieuwe stap in zijn oeuvre, terwijl het uptempo Flying Low, genoemd naar een eerder album, mede door de damesvocalen best radiopotentie bezit. Voeg daar nog een Bob Dylan-cover aan toe en het plaatje is rond.

Wederom een kwalitatief sterk schijfje van deze rasmuzikant, die niets liever doet dan met zoveel mogelijk mensen muziek maken. Die niets liever zou willen dan dat zoveel mogelijk mensen die muziek ook horen, maar ik vrees dat dit er met Let It Roll opnieuw niet in zal zitten. Dat ligt niet aan de kwaliteit, zoveel mag duidelijk zijn. Gun Fisher een plaatsje in je hart en in je platenkast en zeg het voort. Wellicht krijgt hij dan ooit nog eens de erkenning die hij verdient.

quote:

YEAH YEAH YEAHS - Show Your Bones (Polydor)

Wie de nieuwe plaat van Yeah Yeah Yeahs, wat een heerlijk bekkende bandnaam trouwens, puur droog beluistert zou de conclusie kunnen trekken dat we hier te maken hebben met een vrij normaal indiebandje. Elf songs, krap aan veertig minuten, waarin de band lijkt te twijfelen of ze nu eigenlijk een rammelige garagebandje willen zijn of toch een wat meer richting de melodieuze kant neigende rockband. Kenmerken: voortstuwende drums, rafelige gitaren en slim gebruik van soms indringend door de muziek heen huppelende toetsen. Zo'n bandje dat een plaat maakt waarvan je er jaarlijks één of twee aanschaft, puur omdat het zo lekker is om op bepaalde momenten te draaien.

Maar ja, zie Show Your Bones maar eens droog te beluisteren en vervolgens die conclusie te trekken. Want hier is beduidend meer aan de hand, als je het mij vraagt. Het rammelende aspect is zeker aanwezig en is een deel van de charme van de band, maar de composities zitten af en toe toch behoorlijk virtuoos in elkaar. Dan denk je ineens aan de betere gitaarpop uit met name de jaren tachtig en de vroege jaren negentig. Van die bands die gitaarlijnen, drums en toetspartijen in een handomdraai samenvlechten tot een opwindende luisterervaring. Dat doet Yeah Yeah Yeahs hier niet in elk nummer, maar dat men dit kunstje ook beheerst blijkt gaandeweg de plaat wel.

Toch is dit niet de grootste onderscheidende factor tussen hun muziek en die van die talloze bandjes die je wel achteloos op het in de inleiding geschetste stapeltje kunt gooien. Dat is en blijft namelijk de stem van Karen O. Aparte dame, met die veel te lange pony en die ietwat scherpe gelaatstrekken. Ze draagt Yeah Yeah Yeahs op haar ranke schouders met de overtuiging van een 120 kilo wegende souldiva.

Niet soulvols aan trouwens, die stem van haar. Nee, die is vooral indringend. Machtig ook, bij tijd en wijle. Ze vliegt direct binnen in opener Gold Lions, gedragen door een stuwende drum en uitmondend in een refrein waarin Karen zich tegen het einde verliest in gebrul en gekir. Als een soort kruising tussen een leeuw en PJ Harvey. Op andere momenten zingt ze dermate onderkoeld dat je twijfelt of dit wel diezelfde dame is die af en toe bepaald hysterisch uit de hoek kan komen. Ze zingt niet voor niets ergens dat ze op sommige momenten "bigger than the sound" is.

Het levert een plaat op die zowel een intense als een prettige luisterervaring is. Die in Dudley en de fraaie, ingetogen afsluiter Turn Into haar melodieuze hoogtepunten kent. Een plaat waarop naast de al besproken opener ook Mysteries, waarin Karen haar stem in alle facetten optimaal benut en in het volledig overstuurde einde fenomenaal overeind blijft staan, en Honeybear het in zich hebben podiumfavorieten te worden. En wat is Warrior toch heerlijk opgebouwd en wat zingt ze daar toch heerlijk. Zo heerlijk dat de volumeknop vraagt om verder opengedraaid te worden.

Tja, je zou kunnen zeggen dat er nog veel van dit soort plaatjes gaan volgen dit jaar. Muzikaal zou je daar misschien nog best gelijk in kunnen hebben. Maar, al die andere bandjes hebben geen Karen O. Die zijn dus in de verste verte niet zo heerlijk opwindend, paranoïde, adrenaline verhogend en aantrekkelijk als Yeah Yeah Yeahs op Show Your Bones is. Aanrader? Kans op een notering in de eindejaarslijst? Goede plaat? Driewerf ja!

quote:

THE FLAMING LIPS - At War With The Mystics (Warner Bros)

Als. Mensen gebruiken het woord nog wel eens, om aan te geven hoe iets anders had kunnen zijn dan het geval is. "Als we dan en dan gewonnen hadden, waren we nu kampioen!" hoor je wel eens langs sportvelden. "Als ik dat laatste biertje niet genomen had, zou ik nu geen koppijn hebben!" verzucht men wel eens na heftige feestjes. En de mooiste is toch nog altijd "Als mijn tante een pikkie had, was ze mijn oom geweest" om maar aan te geven dat al die als-verhalen eigenlijk zinloos zijn. Sommige dingen zijn nu eenmaal zo.

Neemt niet weg dat áls Flaming Lips betere muzikanten geweest waren en áls Wayne Coyne een betere zanger was geweest, de band wereldberoemd zou zijn. Dan speelden ze voor uitverkochte zalen, deden diverse stadions aan in een grootschalige toernee voor uitzinnige massa's en schreven ze liedjes voor films en grote liefdadigheidsacties. Maar ja, dat zijn ze nu eenmaal niet.

Want ook op deze twaalfde langspeler van de band die al weer sinds 1985 actief is, kun je weer horen dat Flaming Lips goedbeschouwd het oefenhok nog niet met opgeheven hoofd hebben kunnen verlaten. Natuurlijk, ze kunnen best spelen, maar om nu te zeggen dat het virtuoze muzikanten zijn, nou nee. En Wayne Coyne is er zowaar in geslaagd om beter te zingen dan hij ooit deed, maar daar is alles mee gezegd. Hij haalt nog steeds zeer regelmatig zijn noten niet.

Maar, is dat erg? In het geval van Flaming Lips niet. De band wordt al twintig jaar in vrijwel elke recensie gekoppeld aan termen als "kolderiek", "kierewiet" en "krankjorem". De veelal psychedelische songs rammelen en kraken, maar hebben altijd iets betoverends of charmants. Zo maakte de band in de beginperiode hartveroverende platen op basis van puur enthousiasme, om vanaf The Soft Bulletin eigenlijk steeds normaler te worden. Dit album mankeerde de doorbraak van Flaming Lips. Doorbraak moeten we uiteraard wel op relatief kleine schaal zien.

En hoe normaal is normaal? Op At War With The Mystics is weinig terug te horen uit de meest maffe tijd van de band, maar om te stellen dat dit een album is dat makkelijk in het hokje pop of rock te stoppen is zou onzinnig zijn. Daarvoor wil Coyne nog steeds te veel diverse dingen uitproberen op plaat. Daarvoor is de sound bij vlagen nog te maf, door de ingevoegde effectjes - een sirene bij het nummer Mr. Ambulance Driver, hoe kan het ook anders? - en de geluiden die uit de elektronische doosjes geperst worden. Die vloeien soms heerlijk samen in geluidstrips met onmogelijke titels als Pompeii Am Götterdämmerung.

Dat Coyne het vermogen heeft om, wat je in zijn universum "liedjes" noemt te schrijven, weten we sinds The Soft Bulletin. Sommige van de songs op deze plaat grijpen terug naar dat geluid en laten zich dan beluisteren als wat je inmiddels een typische Flaming Lips-song kunt noemen. Vein Of Stars bijvoorbeeld of afsluiter Goin' On. Op die momenten heeft de band best wat weg van Mercury Rev, niet verwonderlijk gezien de historie.

Omdat Coyne ook nog wat nieuws probeert, zoals bijna hitgevoelige dansmuziek in Haven't Got A Clue en The W.A.N.D. en een poging tot zwarte muziek met kopstem in Free Radicals is er misschien zelfs nog wel sprake van artistieke vernieuwing of vooruitgang. Voeg daar het makkelijk meezingbare refrein van The Yeah Yeah Yeah Song, waarmee de plaat opent, aan toe en je hebt wederom een fijn psychedelisch schijfje vol muzikale rijkdom. Ondanks de beperkingen in zang en instrumentbeheersing. At War With The Mystics geldt echter wat mij betreft niet als de beste plaat die de band ooit maakte. Desondanks is het een fijne groeiplaat, die ook wel wat zomerse elementen in zich heeft.

En dat ze er ook nu niet wereldberoemd mee gaan worden, ach, dat is eigenlijk maar goed ook. Geen mitsen en maren, geen als, sommige dingen zijn nu eenmaal zo. Zoals het feit dat Flaming Lips gemiddeld om de twee jaar een leuke plaat afleveren en dat deze daar gewoon bij hoort.

quote:

Op zondag 16 april 2006 16:49 schreef pfaf het volgende:
Ik zal overigens ook weer eens aan het schrijven gaan.

quote:

CASIOTONE FOR THE PAINFULLY ALONE - Etiquette (Tomlab)

Ellende genoeg in deze wereld. Wie 's avonds een willekeurig journaal bekijkt, ziet grote rampen en diepe treurnis langs trekken. Liedjes over dergelijke ellende doen het vaak erg goed. Voorwaarde is dat de opbrengst naar het goede doel gaat en grote namen als Coldplay, U2 of Live zich er mee bemoeien. Of een verzameld aantal geschrokken artiesten dat een koortje vormt. Je kunt er van denken wat je wilt, de combinatie is wel goed. Grote namen gaan voor grote ellende.

Maar er is natuurlijk veel meer leed. Klein, verborgen leed, waar weinigen weet van hebben. Persoonlijke ellende. Wakker worden in het bed van een onbekende met je broek op je knieën en in je stinkende kloffie vol schaamte je zus moeten passeren bij thuiskomst, bijvoorbeeld. Of jeugdwerkloosheid. 26 jaar oud zijn en dan zijn een jeugdvriendin en je vader de enigen die ooit gezegd hebben van je te houden. Op zich al erg, maar dan is die jeugdvriendin inmiddels ook al als een blok voor een ander gevallen, woont ze samen met hem en heeft een ander kapsel. Daar zit je dan, terwijl de jongen waarmee je een homoseksuele relatie had ook weg is. Je zou de ketting van je oma maar laten vallen, dronken in de disco. Moederdag mislukt, ook zoiets. Om maar te zwijgen over je mislukte verhuizing naar de grote stad, uitmondend in een pijnlijke terugkeer naar het dorp waar iedereen je kent. Dan zeggen we maar helemaal niets over eenzame en koude kerstdagen. Ja, wie moet daar in hemelsnaam over zingen?

Owen Ashworth, luidt het antwoord. Deze 28-jarige Amerikaan heeft die fantastische artiestennaam Casiotone For The Painfully Alone aangenomen en brengt op Etiquette elf nummers over het verborgen leed in deze wereld. Dat doet hij met behulp van een Casio keyboard. Klinkt bijzonder. In sommige nummers neigt het naar Arab Strap, maar ook Joy Division - of misschien beter, New Order - duikt ergens op. Heel stiekem, verborgen achter een waas van lo-fi.

Ashworth zingt met een stem die gemaakt is voor deze diepe treurnis. Het is voor de afwisseling dan ook maar goed dat in een drietal nummers een vrouw de vocalen voor haar rekening neemt. Niet dat die nu zo vrolijk zingen en klinken op deze plaat, maar het geeft het geheel wel een iets luchtiger tintje. Overigens doet de muzikale omlijsting dat ook wel, want deze teksten en deze stem onder weemoedig klinkende strijkers, dat had niemand overleefd.

Het levert een bijzonder document op, waarin Ashworth precies die zaken aan het licht brengt die ik eerder beschreef. De kleine menselijke drama's dus. Hij doet dat overtuigend. Het is de vraag in hoeverre de teksten autobiografisch zijn, maar Ashworth weet zich soms wel verdacht goed in te leven. Tot de hoogtepunten van de plaat horen wat mij betreft opener New Year's Kiss, het ietwat gejaagde Young Shields, dat op de laatste plaat van Malcolm Middleton had kunnen staan, het intens verdrietige I Love Creedence, het stiekem best dansbare Scattered Pearls en de meest droevige track van de hele plaat, Cold White Christmas.

Dat Ashworth ook zeer aardige teksten kan schrijven bewijzen met name de pijnlijk humoristische coupletten in Bobby Malone en het schitterende portret van een man die thuiskomt na een avondje doorzakken in Don't They Have Payphones Wherever You Were Last Night: "You stumbled in & what a sight / All pale & puffy eyes / Under the bathroom bright / A face to give a ghost a fright". Opmerkelijk plaatje, niet alleen geschikt voor pijnlijk eenzame zielen. Eerlijk en oprecht. Daar kunnen die grote namen een voorbeeld aan nemen.

quote:

NEKO CASE - Fox Confessor Brings The Flood (Anti)

Als ik onder de douche een liedje probeer te zingen, gaat dat altijd gepaard met het nodige enthousiasme. Kwalitatief laten de door mij geproduceerde klanken echter wel het nodige te wensen over. Dat ik geen zanger moet worden, is me wel duidelijk, zeker als ik probeer hoge noten te halen. Sinds Idols weet ik echter dat ik lang de enige niet ben. Sterker nog, in dit programma bleek dat vrijwel heel Nederland talentloos is op dit gebied. Zelfs sommige finalisten.

Niet erg, ieder mens heeft andere kwaliteiten. Maar het is dan toch wel jaloers makend om Neko Case te horen zingen. Want deze dame heeft me een paar stembanden waar je als amateur slechts van kunt dromen. Het gemak waarmee ze in indieband New Pornographers over de soms toch behoorlijk hoog opgezette gitaarmuren heen knalt was natuurlijk al een duidelijk voorbeeld van haar kwaliteit. Ik verbaas me nog steeds over de manier waarop ze haar zanglijnen in het nummer Bleeding Heart Show van het laatste New Pornographers-album over de muziek en het koortje blaast. Zoals mij ook regelmatig het gevoel bekroop dat ze zich soms inhield om A.C. Newman in de samenzang niet volledig te vermorzelen en achter te laten als een murmelend oud baasje dat zijn laatste adem gebruikt om nog een refreintje in te zetten.

Op haar soloplaten kan ze die fantastische stem nog duidelijker laten horen. Ook nog eens op een manier die afwijkt van de indiesound van New Pornographers. Solo kiest Neko Case voor nummers met een countrysausje. Dat past misschien nog wel beter bij haar. Neko kan namelijk overtuigend zwijmelen, hunkeren en overrompelen met haar stem, een eigenschap die in dit genre bepalend is voor de zeggingskracht van de muziek. Want draait country niet grotendeels om de puurheid en de geloofwaardigheid van de uitvoerende artiest? Natuurlijk!

Neko klinkt in sommige songs minstens zo doorleefd als een Lucinda Williams, als ze haar zieleroerselen door de speakers laat zweven. Haar teksten zijn van hoog niveau en verdienen een luisterend oor. Liefst enkele keren, want niet alles valt in één keer te plaatsen. Een kenmerk van poëzie, zou je kunnen zeggen. Nummers als Margaret vs. Pauline en Star Witness zijn van die interessante stukjes tekst.

Ook muzikaal zit het allemaal wel snor. Neko heeft weer enkele bevriende muzikanten bereid gevonden om haar te ondersteunen op deze plaat. Garth Hudson bijvoorbeeld, wiens pianospel in tal van songs nadrukkelijk aanwezig is. De heren van Calexico, waarvan drummer John Convertino er in sommige nummers in slaagt om onbewust een typisch Calexico-riedeltje in te voegen, doen ook mee. Joey Burns, de andere helft van het duo, speelt cello en ook Howe Gelb duikt nog ergens op. Er klinkt een banjo om de countrysound wat te verstevigen, maar het melodieuze gevoel van Neko zelf draagt het meest bij aan de prettige sound van dit album. Een nummer als That Teenage Feeling zit bijvoorbeeld perfect bij elkaar.

Maar een plaat van Neko Case beluister je toch vooral voor die fantastische stem, die op de beste momenten met orkaankracht over de muziek heen blaast. Die zo helder kan klinken, maar in sommige gevallen ook precies dat rauwe randje heeft dat de song op dat moment nodig heeft. De manier waarop ze haast achteloos haar stem verheft. Een nummer als Maybe Sparrow, waarin ze voor drie lagen kippenvel zorgt op armen en rug, eigenlijk alleen maar door die Stem.

Het maakt van Fox Confessor Brings The Flood een ijzersterke plaat, die eigenlijk geen zwakke momenten kent. Misschien wel haar magnum opus, het zou zomaar kunnen. Maar dat weten we pas na haar loopbaan, die hopelijk nog heel erg lang gaat duren. Heeft Neko Case met dit album dan nu al de beste plaat van vrouwelijke hand in 2006 gemaakt? Is de paus Rooms?

quote:

Op woensdag 17 mei 2006 17:49 schreef DaisyDuke het volgende:
Iets te Middle of the Road, naar mijn smaak. Ongetwijfeld een erg goede plaat binnen de paden die bewandeld worden, maar die paden zijn wat mij betreft te platgetreden. Maar wellicht kan jouw review me van het tegendeel overtuigen!