MUZ user-reviews #3

quote:

Op woensdag 17 mei 2006 17:36 schreef methodmich het volgende:
DD al weer een beetje bijgelezen over de platen die hij in zijn vakantie heeft gemist?

quote:

Op dinsdag 9 mei 2006 15:10 schreef methodmich het volgende:

[..]

Waar blijven ze pfafke?

quote:

Liftid - Starting Fire (Eigen Beheer)

Het eerste wat opvalt als je 'Starting Fire' in je handen hebt is het fraaie artwork, gemaakt door zanger Nick Cremers. Een album in eigen beheer ziet er meestal een stuk simpeler uit, maar bij deze hebben ze tijd noch moeite gespaard. Om aan de plaat te kunnen komen moet je eerst voorbij een zwart-grijs kartonnen hoesje, waarin het CD-doosje zit. De cover ziet er ook mooi uit, met een palmboom, en veel oranje. Zonde eigelijk om de CD op te laten slurpen door de CD-speler. Toch maar doen dan.

'Starting Fire' is een van de nummers waarin Remko Schreurs van Concubine mee schreeuwt en zingt. En schreeuwen kunnen ze allebei goed, al moet ik eerlijk bekennen dat Remko het net iets beter kan. Zouden ze niet hees zijn na zo'n nummer?

Mijn eigen favoriet op deze CD is 'Touching Void'. Een nummer van dik zeven minuten waarin zanger Nick amper aan het woord komt. Het begint rustig met eerst alleen een bas, bespeeld door Rob van Elmpt en bouwt zich snel op met drums (Jordy Levels) en later rustig gitaarwerk door Marco Gelissen. Bij 1 minuut 15 begint de rustige zang. In dit nummer is goed te horen dat Nicky ook nog goed kan zingen. Denk bij dit nummer aan een band als Tool. Ook zij maken lange nummers met weinig zang. Zulke nummers vergeten veel bands op hun album te zetten, want dit is een heerlijk moment om even tot rust te komen, een moment van bezinning.

Overigens stond op de debuut CD Stars & Lions ook al zo'n nummer, Bob, welke ook al tot een van mijn favorieten behoorde. Een ander nummer op het album, deze keer maar anderhalve minuut lang, is 'Dive'. Ook weer een louter muzikaal nummer, maar met wat voor klasse die er vanaf straalt, chapeau!

De CD heeft veel afwisseling in muziekstijlen. Zo zijn er ska-invloeden te horen in 'Stripclub', wat ik zelf overigens het minste nummer is. Het is overigens nog steeds een sterk nummer!

Als je het schijfje in je pc wilt afspelen, zul je merken dat er ook nog wat extra's opstaan, zoals de videoclip van het nummer 'Penny' van het debuutalbum.

Een waardige opvolger van 'Stars & Lions' is het zeker. Liftid is stukken gegroeid, op Pinkpop vond ik ze nog helemaal niet zo goed. Gitarist Marco was er bang voor dat mensen de CD niet beter zouden vinden dan de vorige: "Ik ken veel bands waarvan 't eerste album 't best is". Marco, ik kan je verzekeren: CD drie wordt nog beter!

quote:

Mindfold - Long Roads (Squash Records)


Nog vóór Pinkpop waren de opnames van de CD in Studio Maasland afgerond. Zelfs was het album al gemasterd in de VS. Het enige wat nog nodig was, was een platenmaatschappij. De verwachting was dan dat de CD in september uit zou komen. Een contract krijgen bleek echter moeilijker dan gedacht, want pas eind november 2005 werd er getekend bij Squash Records, waardoor de CD-release op 6 maart was, zo'n jaar na het studiowerk. De baspartijen op de plaat zijn ingespeeld door voormalig bassist Joost Peeters (Concubine).

Op dit moment heeft Mindfold aardig wat media aandacht. Zo speelde ze op 5 april nog live op 3FM in Club 3VOOR12, en staan er verder nog diverse radio performances op het programma.

De CD bevat negen zelfgeschreven nummers, en duurt iets meer dan 36 minuten. Pas bij nummer drie komt alles goed los, in hét nummer met hitpotentie: 'Lost (Without You)'. Het begint rustig, maar halverwege het nummer springt de energie er uit. Met strijkers op de achtergrond klinkt het heel compleet.

Hé, maar dit nummer komt me bekend voor! Klopt. Het stond al op de Promo-CD die uitkwam ten tijde van Pinkpop. Zo zijn er meer nummers die al eerder op één of meerdere CD's stonden. 'Red Fake Diary stond namelijk al op de demo 'This Lies Bleeding', de mini-CD 'Under Your Skin' en de promo, en ook 'Look At Me Now' stond op de mini-CD en demo. Deze laatste is, in vergelijking met de "Under Your Skin"-versie er een stuk beter op geworden.
Het begint namelijk al met een meer melodieuze intro, met gitaar (de andere versie heeft alleen drums), en is minder rauw. Ook zijn de schreeuwstukken weggelaten, waardoor het nummer veel toegankelijker is geworden voor het grote publiek.

Een ander hoogtepunt is 'Our Lullaby', een duet met Wendel Tjon Ajong, 88 Circles Above. De stemmen van heer en dame zijn soms niet van elkaar te onderscheiden en passen erg goed bij elkaar. Eén van een vele hoogtepunten op de cd.

Na 36 minuten en 22 seconden wil ik toch meer. Jammer dus dat 'Long Roads' zo kort is, maar dat is dan ook het enige minpunt (is het wel een minpunt?) van de hele cd. Het gitaarwerk, van Remco Eijssen, is altijd heel strak en nooit vervelend, of hetzelfde als in een ander nummer. Yuri behandelt het drumstel met veel succes, en de zang is overal goed. Live is de band in een jaar tijd ook ontzettend gegroeid, en is het dan ook aan te raden ze eens te bekijken als er in de buurt een optreden is.

Over twee jaar wil de band helemaal op eigen benen staan en niet meer afhankelijk zijn van hun baan, meldde gitaar-Remco in Club 3VOOR12. Het is dan wel geen muziek die erg mainstream is, maar is dat nodig om groot te worden? Wat mij betreft niet, en ik gun het ze ook na zo'n professioneel en retestrakke CD afgeleverd te hebben!

quote:

Op maandag 22 mei 2006 22:15 schreef dVTB het volgende:
Ik heb een recensie gemaakt van de nieuwe Pet Shop Boys-cd. Hij is misschien wat lang. Als ik 'm moet inkorten, hoor ik het wel. Pet Shop Boys - Fundamental (album 2006)

quote:

Johan – THX JHN

Afgelopen week was ik op een conferentie waar het een en ander over wolken ging. Interessant waren de verschillende invalshoeken: Uiteindelijk moet alles als een handzame formule de klimaatmodellen in, dus sommigen probeerden een heel veld van wolken op die manier te vangen. Anderen hadden het idee dat we die dingen nog helemaal niet goed genoeg begrijpen voor zo’n aanpak, en focusten dus op de eigenschappen van individuele (gemiddelde) wolken. Ik mocht (o.a.) een praatje houden waarin ik beargumenteerde dat je een wolk niet als 1 homogene eenheid moet zien, maar als een opeenvolging van individuele bellen natte lucht die op nog niet begrepen wijze aan elkaar zitten. En dat we dus niet naar hele wolken, laat staan naar wolkenvelden, moeten kijken maar naar de losse bel.

De vergelijking met muziek is hier snel gemaakt. Eigenlijk zou je het liefste een album goed samen willen vatten, en bij veel albums is dat ook wel te doen. Pergola bijvoorbeeld, was dan wel primair opgebouwd uit liedjes die stuk voor stuk zichzelf konden bedruipen, maar uiteindelijk was de depressie van Jacco en de geschiedenis van het album wat de cd tot standaard werk in de Nederlandse popmuziek maakte. Vijf jaar eerder had Johan een heel ander album gemaakt. Hoewel ook deze snel te parametrizeren zou zijn als geheel (Posies, Beatles, REM) was het vooral een album dat bestond uit individuele liedjes. Een decennium na dato herinner ik me niet zozeer het album, wel Everybody Knows of December.

Nu weer 5 jaar na Pergola, is er een album met een titel dat doet vermoeden dat er in mei 2011 geen JHN IV zal zijn. Bij eerste beluistering was ik niet laaiend enthousiast; de hooks die zo kenmerkend zijn voor Johan, achteloos aan elkaar gebreid terwijl Jacco even wat grote onderwerpen doorneemt, waren maar nauwelijks aanwezig. De single Ocean is behoorlijk, She’s got a way with man geweldig (mede dankzij het gedrum van Jeroen Kleijn) maar de rest leek vlak. Geen direct opvallende liedjes, vervelende herhaling van het boy meets girl thema in de teksten, en muzikaal wel heel directe referenties aan Jacco’s helden (REM, Crowded House en vooral the Byrds (Out of Reach) komen weer letterlijk langs) waren geen pluspunten.

Een nacht later bleek ik me vergist te hebben. Dit is een album dat je op niveau van bellen moet bekijken, niet op hogere niveaus. Juist She’s got a way with man blijkt het minst memorabel, en juist de vlakke lieve veel te brave liedjes gaan onder je huid zitten. Niet volledig, maar als een refrein, een pianoloop, een koortje. Als een virus. Heb je de een gelocaliseerd, blijken er nog twee achter te zitten. Geen penicilline die helpt; ze blijven zich opdelen en terugkomen. Een week na dato, nog steeds. Geniaal.

Op zo’n manier doen bespiegelingen over productie, teksten en originaliteit niet meer ter zake. De individuele bel, daar gaat het om. THX JHN is een album dat je, of je wil of niet, een week na beluisteren ineens gaat fluiten. Zonder dat je door hebt waar je mee bezig bent.

quote:

Muse - Black holes and revelations (2006)

Het was even spannend vantevoren, immers welke kant zal Muse op gaan? Zullen ze de lijn van ‘Absolution’ volgen of gaan ze terug naar ‘Origin of symmetry’?

Gelukkig doet Muse geen van beide en durven ze een volledig nieuw pad in te slaan. Het pad is er een geworden vol ruimte voor muzikale uitstapjes.

Het meest opvallende uitstapje van ‘Black Holes and Revelations’ is toch wel de single ‘Supermassive black hole’ dat klinkt als een soulvolle ‘Prince’ cover.
Want zeg nou eerlijk, had je ooit ‘ooh baby, I'm a fool for you’ verwacht op een Muse album? Dit zegt ook meteen iets over het niveau van het album qua teksten. Deze ligt iets lager dan die van ‘Absolution’, maar is toch op zijn eigen poëtische manier toch heel bijzonder.

Ditmaal is er niet gekozen voor een apocalyptische setting voor de liedjes, maar is het thema ‘oorlog’. Gelukkig is op de namen van tracks niet al te veel politiek gezeur te ontdekken. Er komt hier en daar wel een opmerking langs die vast de visie van de band over de lopende oorlogen en wereldpolitiek moet voorstellen. Maar storend werd het op geen enkel moment.

Als Muse niet heeft gekozen voor de rauwe sound van ‘Origyn of Symmetry’, of de door klassieke muziek beïnvloedde stijl van ‘Absolution’. Waarvoor dan wel? Het antwoord is vrij simpel en redelijk verassend. Ze hebben ditmaal de hulp ingeroepen van ‘Marvin in the corner’ zoals ze hem zelf noemen. Marvin is de koosnaam die leadzanger Bellamy voor de hypermoderne synthesizer waar ze dit album veel mee hebben gewerkt.

Met deze ‘Marvin’ proberen ze een sound te creëren die doet denken aan ‘Deus’ van onze Belgische buren. Daarnaast natuurlijk die van onze andere buren uit Engeland ‘Depeche Mode’ en ‘’Coldplay’.
Deze invloed is dan ook al meteen tijdens de eerste track ‘Take A Bow’ te horen, een zeer goed aan te horen lied met een groots gevoel zoals je die verwacht van een eerste track op een album.

Ook de volgende track 'Starlight', zit weer bomvol synthpop invloeden en doet als eerst denken aan een Coldplay single. Na een wat poppy start, komt na ruim een minuut de kenmerkende Muse sound toch nog voorbij om het zo als geheel toch een van de meest toegankelijke tracks te worden van het album. Niet verwonderlijk, want er is ondertussen al vanuit Warner Bros al bevestigd dat Starlight de tweede single gaat worden.

Naast de stap in de elektronische muziek wereld, wordt er nog veel meer geëxperimenteerd, en zijn er verschillende invloeden te horen gedurende het hele album. Van Italiaanse volksmuziek tot klassieke muziek, alles komt voorbij. Dit is ook niet verwonderlijk als je bedenkt dat de band tijdens interviews heeft verteld dat het album is geschreven in een kasteel in zuid Frankrijk. Alles is doordrenkt met europese cultuur. Dit is een unieke en gevaarlijke wending voor een groep die het vooral moet hebben van de snelle en hardere tracks .

naast alle uitstapjes is er is gelukkig ook nog ruimte voor echte Muse klassiekers. In de nominatie hiervoor staan voor mij zeker ‘Knights of Cydonia’ en ‘Map of the problematique’. Beide zijn groots, bombastisch, dramatisch en voelen vanaf het eerste moment als de opvolgers van ‘Hysteria’ en ‘Stockholm Syndrome’.

Vergelijkbaar met ‘Endlessly’ is ditmaal ‘Soldier’s Poem’ een langzaam stuk waarin een soldaat zijn twijfels over de vrijheid waar hij voor vecht uit in een gedicht.

‘Hoodoo’ begint bijna als een Spaans volkslied, inclusief akoestische gitaar, maar gaat al snel over in een dramatisch klassiek stuk lied vol piano en violen. Om uiteindelijk weer even rustig te eindigen als het begon. Het einde raakt me telkens weer, met het prachtige <i>“And i've had recurring nightmares / That I was loved for who I am / And missed the opportunity / To be a better man”</i>.

Een andere opvallende track is ‘Assasin’, een track dat al eens live is gespeeld om meningen te peilen. De live gespeelde versie was een stuk harder met veel zwaar gitaarwerk en werd door menig fan al genomineerd als de opvolger van ‘hysteria’. Vreemd genoeg is de uiteindelijke versie compleet anders geworden, met een midi die het meest doet denken aan de intro track van de serie ‘knightrider’ en vervolgens een iets wat op de achtergrond gedrukte gitaar.

Na 'Knighs of Cydonia', de grootse afsluiter van het album, komt op sommige versies van het album de bonustrack 'Glorious'. Een zeer vermakelijk lied dat helaas niet helemaal tot climax komt. Dit is een beetje het algemene gevoel over het album, het zit vol met leuke en originele tracks. Maar het blijft altijd 'leuk' en maar op een enkele uitzondering na bijna nergens grandioos.

Ik ben nu nieuwschierig naar het het volgende album, vooral om te zien wat de volgende stap gaat worden op muziekaal gebied. Zullen ze deze cultuur geinspireerde sound houden, of gaan ze misschien toch terug naar de rauwere sound van vóór 'Absolution' en combineren ze deze met hun nieuwe synthfetish.
We zullen het over een paar jaar wel weer zien, tot die tijd vermaak ik me met ‘Black Holes And Revelations’.

4/5

quote:

Slechts enkele weken na het spetterende optreden op Pinkpop staat mega-artiest Tool alweer op de planken. Ditmaal niet op een festival, maar in de HMH. Dit komt het publiek alleen ten goede, want zo is iedereen er van verzekerd dat alleen de échte fans er zullen staan. Niet dat de iets mindere fanatieke fans ook een kans hadden om kaarten te bemachtigen. Daar zorgde de grote groep Tool fans wel voor, deze wisten er gezamenlijk voor te zorgen dat alle kaartjes uitverkocht waren in slechts 8(!) minuten.

Eenmaal langs de strenge controle van de HMH waar menig fan werd ontdaan van digicam en mp3 speler, liep ik meteen door de zaal in. Nog net op tijd om nog even snel een mooi plekje te vinden, want de zaal was ondertussen al flink aan het vollopen. De prijs die je ervoor betaald is natuurlijk wel ruim een uur wachten tot het optreden eindelijk begint, maar voor een show als deze was het elke minuut staan waard.

Als na wat een eeuwigheid lijkt te duren, de achtergrond 'muziek' eenmaal uitgaat, en de band stuk voor stuk op komen lopen weet iedereen hoe laat het is. Tool Time! De gitarist begint de track 'Lost Keys' te spelen met een prachtige oneindige sustain die langzaam overgaat in 'Rosetta Stoned'. Op dat moment is het zanger Keenan's beurt om ons weer eens live te laten genieten van zijn stem. Bewapend met een megafoon wist hij precies het vreemde effect dat deze track kenmerkt over te brengen naar een live omgeving.

Na het geweld van 'Rosetta Stoned' worden we verwend met de favoriet en grote hit van Aenema 'stinkfist'. Eindelijk begint het publiek, dat zich vrij rustig bleef tijdens het eerste stuk iets losser te komen. Blijkbaar hebben de meeste fans de tracks van het nieuwe album '10.000 days' nog niet helemaal omarmd. Wat volgt is een grote stroom aan hits en publieks favorieten: ‘Forty-six and two’, ‘Jambi’, ‘Schism’, ‘Right in Two’ en er is zelfs nog even tijd voor een jamsessie.

Vrijwel de hele setlist was gelijk aan die van Pinkpop, maar Keenan wist nog wel even tussen neus en lippen door te vertellen dat we ze 'blijkbaar' weer in november te zien zullen krijgen.

Na ‘Sober’, een van mijn favorieten en de klassieker ‘Lateralus’, worden we na een korte zitpauze van de band nog even verwend met 'Vicarious' en 'Aenima'. Dé tracks waar iedereen op zat te wachten, en het was te merken. Want toen pas ging iedereen echt iedereen los.

Keenan’s performance op het podium zo introvert als altijd. Hij bleef vrijwel het hele optreden alleen te zien als een silhouet voor het doek op het hogere deel van het podium, volledig buiten de spotlights. Iets wat ik persoonlijk wat jammer vind, ik had wat meer interactie met het publiek verwacht. Maar blijkbaar zijn de meeste Tool fans niet anders gewend, Ik hoorde namelijk na afloop er vrijwel niemand over klagen.

Ook opvallend aan de leadzanger was zijn dansje dat enigszins leek op die van een slangenbezweerder. Dat was dan ook het algemene gevoel tijdens de gehele show. Je werd door de combinatie van het prachtige gitaarspel, de achtergrond beelden en Keenan’s bewegingen meegenomen in één grote anderhalf uur durende roes.

Er valt dan ook heel weinig te klagen, dit concert definieert bijna perfectie. Technisch gezien word alles zó strak gespeeld dat je ze bijna zou verdenken van het gebruiken van een instrumentale tape, maar we hebben het hier dan ook wel over 'Tool', en daar verwachten we niks minder van toch?

Verder was het geluid in de HMH werkelijk prachtig afgesteld. Hier was gelukkig de balans tussen de vocalen en de instrumenten hier wél goed. Dit in tegenstelling tot de show op Pinkpop waar de zang soms verloren ging in het muzikale geweld. Dit was vooral te danken aan de zeer goede apparatuur en crew van Tool en de HMH. Een klein puntje was dat het geluid iets aan de hard kant was, maar omdat alles zo verschrikkelijk goed was afgesteld was dat eerder een voordeel dan een nadeel.
Achja lang leve de oordoppen, en niet te vergeten: "See you in november!"

quote:

Nine Inch Nails - Rockin' Park
Goffert Park Nijmegen, Nederland
2005-06-26

Na 4 jaar afwezigheid is Trent Reznor terug met zijn eeuwig duistere Industrial Rock act Nine Inch Nails. "Een nieuwe tour, een nieuw begin" moet hij gedacht hebben, want van zijn oude band is vrijwel niks meer over. Alleen Jerome Dillon zit nogsteeds achter de drums. Daarnaast bestaat het arsenaal van huurlingen ditmaal uit Jeordie White (voorheen bekend als 'Twiggy' van Marilyn Manson), Aaron North (The Icarus Line) en Alessandro Cortini.

De act was passend gekozen als afsluiter van het festival, maar staat wel in ietswat vreemd contrast tegenover de show van R.E.M. Aangezien R.EM het hoofdpodium bezette, en deze daarom logischerwijs meer volume kon produceren waren er van te voren wat zorgen of de show niet overstemd zou worden in de redelijk bescheiden tent waar NIN in zou staan.
Al tijdens het opbouwen van de set begon het publiek al NIN het podium op te roepen. Tevergeefs, want het zou nog zeker een twintigtal minuten duren voordat de show zou beginnen. Toch gaf dit al aan hoe erg de mensen op de act zaten te wachten. Reznor en co. hebben Nederland ook al een flink aantal jaren niet bezocht.

Toen het eindelijk zover was, betrad eerst alleen basgitarist Jeordy het podium. Na eerst wat verdwaald om zich heen te kijken begon hij langzaam de overbekende intro ‘Pinion’ te spelen. De overige bandleden liepen een voor een naar hun plek en gingen klaar zitten voor de echte opening, 'Wish'.
De eerste klanken van Wish waren te horen en Reznor schitterde van afwezigheid. Waar bleef hij? Precies op het moment dat hij moest gaan zingen kwam hij aanrennen en begon met zingen. Een knallende opening ondersteund door een oogverschroeiende lichtshow. Het tempo word erin gehouden met nog 2 snoeiharde tracks, er ontstaat zelfs even een pit in het midden. Helaas bevond ik me daar midden in, en besloot ik om even naar achter te stappen om er zo net achter te belanden.

Na 'The Line Begins to Blur' is er gelukkig voor het publiek even een rustmoment met 'Something I Can Never Have', een prachtig emotioneel lied. Het publiek zingt dan ook heerlijk mee, en het is duidelijk te merken dat een overgroot deel van het publiek speciaal voor NIN gekomen is. De synergie tussen publiek en de band was constant te voelen en kwam de performance zeer ten goede. De energie spatte werkelijk van het podium af.
Vooral North, de gitarist stond geen moment stil en liet tijdens een van de latere tracks één van zijn gitaren kennis maken met de binnenkant een versterker. Misschien ingestudeerd, maar het zijn de dingen die mensen van een Nine Inch Nails concert verwachten, chaos, en rauwe energie. Daar was dan ook geen tekort aan deze show.

Slechts een handvol tracks van het nieuwe album ‘With Teeth’ worden er gespeeld. Dit zal grotendeels te wijten zijn aan de geplande tijd voor de show; deze mag immers maar een uur duren, in plaats van de gebruikelijke anderhalf uur voor grote acts. Desondanks was er voor de NIN fan van elke generatie wel wat. De setlist bestond grotendeels uit alle te verwachten grote hits. Met af en toe even een rustlied tussendoor voor het publiek én de band. Overall misschien een iets wat voorspelbare ‘best-of’ set misschien, maar gezien het oeuvre van Reznor is dat zeker geen straf.

Tijdens een rustig stuk van het misschien platte maar zeer energieke 'Starfuckers Inc.' waar Reznor zachtjes "dont you?" fluistert, neem het meezingende publiek de regie in handen en blijft het zinnetje herhalen. Telkens iets sneller tot het eindigde in een massa van geklap en gefluit. Reznor knikt even goedkeurend naar zijn band bedankte met "Well fuck yeah, Thank you!". Om vervolgens de regie weer over te nemen, en het lied te eindigen in een muur van chaos en heerlijke herrie.

Terwijl we geen moment last hebben gehad van de show van R.E.M, gaf Reznor er toch nog even commentaar op tijdens 'Hurt'. "Lets see if the shitty P.A. they gave us is loud enough the drown out the soothing sounds of R.E.M". Dat is zeer zeker gelukt, het geluid klonk nagenoeg perfect in de overdekte tent.

De klapper ‘Head like a hole’ begint, en een nostalgisch gevoel bekruipt me. Is het nu al afgelopen? Helaas wel. Door de aaneenschakeling van harde en snelle liedjes is het uur verlopen alsof het slechts enkele minuten waren. Reznor doet niet aan ‘encores’ zoals hij zelf meld op zijn website, en dat weet ook het overgrote deel van het publiek.
Enkele pogen toch nog even de band terug te roepen voor een toegift. Maar zoals te verwachten was de show nu toch echt aan zijn einde gekomen.

Iedereen loopt zowel geestelijk als lichamelijk uitgeput langzaam richting de uitgang van het park, of nog even langs R.E.M om daar het eind van de show te volgen. We zullen moeten wachten tot hij ons weer komt opzoeken, hopelijk weer in 2006. Ditmaal hopelijk in een eigen zaal, en niet tijdens een festival. Hoe gezellig een festival ook is, een veteraan als Nine Inch Nails verdient een eigen show.