Ik had eigenlijk al wel een Pocket Revolution review verwacht...

CD: Maria Taylor - 11:11

Ook op de FP met nog 0 reacties!

quote:

ART BRUT - Bang Bang Rock & Roll (Banana Recordings)

Ja, ze bestaan nog. Van die bandjes die een lekker omgecompliceerd album uitbrengen, met 12 songs die in een rechtvaardig muziekklimaat stuk voor stuk een hit zouden kunnen worden. Van die anorexia-rocksongs, met geen grammetje overtollig vet. Kort en bondig. Met humor in de teksten, vaak vrij subtiel gebracht.

Art Brut is zo'n band. Je verdenkt ze ervan dat ze gewoon voor de lol de studio ingedoken zijn en met een paar kratten bier erbij een plaat opgenomen hebben. Zo, klaar, dat is een Good weekend. Laat één van de songs nu ook zo heten. Kan geen toeval zijn. De heren maken het niet onnodig moeilijk, ze spelen vrolijke rammelrock met her en der gouden melodietjes.

Art Brut hoeft niet zo nodig de band te worden die de wereld verbaast met een inventief album vol moeilijke bruggen, helse refreinen met meanderende basloopjes en coupletten zonder einde. Gewoon lekker spelen, zonder pretenties. Hoewel, we're gonna be the band that writes the song, that makes Israel and Palestine get along. Steek hem in je zak!

Ze menen het natuurlijk niet echt, de heren. Want de knipoog is altijd dichtbij. Behalve genieten van de muziek is het namelijk lachen geblazen. Neem Rusted guns of Milan, een song waarin de zanger impotent is van dronkenschap en het naakt op bed liggende meisje probeert te verzekeren dat het nog wel goed komt. I know I can klinkt het, met passend ah-oeh koortje erbij. Of Modern Art, waarin de liefde voor moderne kunst en het verlangen om helemaal los te gaan bij het aanschouwen ervan bezongen wordt. Of My little brother, over een broertje dat rock & roll ontdekt heeft en de hele dag vage B-kantjes draait. Moving To L.A., waarin de zanger een verhuizing naar Los Angeles overweegt en met Morrissey op het strand Hennessey wil gaan drinken. Wat te denken van Emily Kane, waarin een jeugdliefde wordt bezongen en de hoop uitgesproken wordt dat kinderen in schoolbussen haar naam - want het refrein - zullen brullen. Er is meer, nog veel meer. Het is leuk, het is pakkend, het is onschuldig vermaak met een knipoog. I've seen her naked TWICE, over een nieuwe vriendin. Er zijn voor minder songs geschreven.

En ja, dan kan ik wel beginnen over houdbaarheid. Wellicht is het over een paar maanden, als ik de teksten kan dromen, niet meer zo leuk. Blijkt het een typisch schijfje voor het moment te zijn geweest. Nu, ik denk eigenlijk dat deze plaat wel houdbaar blijft, maar zo niet, dan heb ik toch een zeer aardige tijd lol gehad met dit heerlijk ongecompliceerde album.

Art Brut is bijzonder. Wie verzint er nog meer om een vel in de hoes te doen waarop je met behulp van coördinaten je eigen poster kunt tekenen, van een bandlid naar keuze? Niemand toch? Ik zou willen citeren: Stop buying your albums at the supermarket, they only sell records that have charted, and Art Brut, we've only just started. Loop naar je favoriete platenboer, gris deze plaat weg bij de A en laat al die bekendere bands voor even links liggen. Ze verdienen het!

Art Brut!

Ik heb dat album in die korte tijd denk al twintig keer gehoord en hij blijft briljant. Ik ben het helemaal met je eens MM. Kopen die handel.

Precies, gewoon doen. Succes verzekerd!

Hier even het hele rijtje op alfabeth met linkjes:

Methodmich:
ADAM GREEN - Gemstones
ALASDAIR ROBERTS - No earthly man
AMIRA - Rosa
BECK - Guero
BELLWETHER - Seven and six
BRIGHT EYES - Digital ash in a digital urn
BRIGHT EYES - I'm wide awake, it's morning
CAMERA OBSCURA - Underachievers please try harder
COCOROSIE - La maison de mon rêve
COPARCK - Few chances come once in a lifetime
DAMIEN JURADO - On my way to absence
EDITORS - The back room
GINA VILLALOBOS - Rock 'n roll pony
HALLO VENRAY - Vegetables & fruit
JANOVE OTTESEN - Francis' lonely nights
JOANNA NEWSOM - The milk-eyed mender
KING ME - Happy happy
LOGH - A sunset panorama
LUCKY JIM - Our troubles end tonight
MARIA TAYLOR - 11: 11
MEINDERT TALMA & THE NEGROES - S/T
MERCURY REV - The secret migration
MONZA - Grand
MUGISON - Mugimama, is this monkey music?
NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Abattoir blues / The lyre of Orpheus
REGINA SPEKTOR - Soviet kitsch
REMMELT, MUUS & FEMKE - The long way round
RYAN ADAMS & THE CARDINALS - Cold roses
SERGEANT PETTER - Monkey tonk matters
SIX ORGANS OF ADMITTANCE - School of the flower
SOUTH SAN GABRIEL - The Carlton chronicles
TOM MCRAE - All maps welcome
TOMPAULIN - Into the black
TUNGG - Mother's daughter and other songs

pfaf:
ANDREW BIRD - The mysterious production of eggs
DECEMBERISTS - Picaresque
JAYHAWKS - Rainy day music
LPG - I fear no foe
OKKERVIL RIVER - Black sheep boy
ROGUE WAVE - Out of the shadow
SPOON - Gimme fiction

Seborik:
CHROMA KEY - Graveyard mountain home
SAGA - Network
SUBTERRENEAN MASQUERADE - Temporary psychotic state

belsen:
KINGS OF LEON - Aha shake heartbreak
NATIONAL - Alligator

Zanderrr:
MEDESKI MARTIN & WOOD - End of the world party (just in case)

Teijeextra:
KEANE - Hopes and fears

JoostP:
NOTORIOUS B.I.G - Live after death

kriele
DREAM THEATER - Octavarium

Catch22-:
KUBUS en STICKS - Microphone collosus

quote:

Op zondag 24 juli 2005 17:01 schreef belsen het volgende:
Art Brut!

om deze externe inhoud weer te geven is het noodzakelijk dat je toestemming geeft voor het gebruik van tracking en social mediacookies.

Ja toon me deze inhoud
ik accepteer de cookies.

meer informatie

Ik heb dat album in die korte tijd denk al twintig keer gehoord en hij blijft briljant. Ik ben het helemaal met je eens MM. Kopen die handel.

om deze externe inhoud weer te geven is het noodzakelijk dat je toestemming geeft voor het gebruik van tracking en social mediacookies.

Ja toon me deze inhoud
ik accepteer de cookies.

meer informatie

Ga ik ook zeker doen (zoek alleen nog ergens een schappelijke prijs), ga heel misschien ook wel naar Rotown toe in augustus....

quote:

Op woensdag 20 juli 2005 14:05 schreef pfaf het volgende:
Ik had 'm al willen schrijven, maar wacht er toch nog even mee tot de officiële release-datum.

om deze externe inhoud weer te geven is het noodzakelijk dat je toestemming geeft voor het gebruik van tracking en social mediacookies.

Ja toon me deze inhoud
ik accepteer de cookies.

meer informatie

Anders schrijf je 'm vast en plemp je 'm hier neer op 12 september.

Het album van Maria Taylor is hier inmiddels in de roulatie. Op het eerste gehoor een mooie plaat.

Goed zo Bug. Vooral Birmingham 1982 is onaards mooi.

quote:

Op maandag 25 juli 2005 18:57 schreef methodmich het volgende:
Goed zo Bug. Vooral Birmingham 1982 is onaards mooi.

Zeker. Two of those Two ook. Beetje Bright Eyes achtige song, zelfs.

Ken je Ane Brun trouwens, MM?

quote:

Op maandag 25 juli 2005 19:21 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Zeker. Two of those Two ook. Beetje Bright Eyes achtige song, zelfs.

Ken je Ane Brun trouwens, MM?

Ik wel! Prachtig album!

quote:

Op maandag 25 juli 2005 19:21 schreef BUG80 het volgende:

[..]

Zeker. Two of those Two ook. Beetje Bright Eyes achtige song, zelfs.

Ken je Ane Brun trouwens, MM?

Conor is ook verliefd op haar. Ane Brun vond ik wat te Oene Kummer.

@ Belsen: mooi lijstje trouwens!

quote:

Op maandag 25 juli 2005 20:11 schreef methodmich het volgende:

[..]

Conor is ook verliefd op haar.

Wie niet?

quote:

Ane Brun vond ik wat te Oene Kummer.

tsssk



Lijkt ze op Jacqueline Govaert?

_{Ron Sexsmith is fan, hoor. 'T is echt mooie muziek.}

Ben het met je eens Bug80!

quote:

Op maandag 25 juli 2005 20:18 schreef peaceman het volgende:
Ben het met je eens Bug80!

Thanks!

O damn, Oene Kummer heeft haar album tóch gerecenseerd

Ah, dat verbaast me dus niet.

quote:

Op maandag 25 juli 2005 20:25 schreef methodmich het volgende:
Ah, dat verbaast me dus niet.

Mij wel, eerlijk gezegd. De postbode moet in de war zijn geweest toen hij de CD's ging bezorgen.

Ach, smaken verschillen.

Bij wijze van 'tvp' zeg ik even tegen methodmitch dat Art Brut een bassiste heeft

Ik heb ze een keer live gezien en dat was fantastisch! Die zanger is zo'n 100% engelsman en kwam met een glaasje rode wijn het podium om vervolgens helemaal uit z'n dak te gaan. Ze staan woensdag 17 augustus in de Paradiso, na Yo La Tengo

Onderstaand een review van de uitgelekte nieuwe plaat van Supergrass, Road to Rouen . CD staat half augustus voor release gepland.

Road to Rouen: gewoon heel goed of een meesterwerk?

Een meesterwerk is vaak niet geschikt voor snelle consumptie. In It for The Money (1997) van Supergrass was zo’n plaat. Twee jaar na het megasucces van I Should Coco (1995) koos de band een andere richting. De teksten veranderden van "ladmusic" en bijbehorende teksten, "we are young, we are clean, we hace teeth nice and clean”, naar een meer volwassen en uitgebalanceerde muziekstijl. De ironische teksten bleven gehandhaafd, zoals op het titelnummer “we’re in it for the money, we’re in it for the money”. In eerste instantie onvergelijkbaar met I Should Coco, en bij eerste beluistering maakt een lichte teleurstelling zich van je meester....maar dan ga je nog een keer luisteren, en nog een keer....en nog een keer..en dan zet je je heen over je aanvankelijke verwachtingen en zwelg je in het nieuwe geluid van de band. Dat is wat de beste bands doen. Niet elke plaat ene logisch vervolg op de volgende plaat, maar elke plaat een complete verrassing: zet de fans op het verkeerde been, laat er een paar afvallen en win nieuwe fans. Wie had voorspeld dat Prince na Purple Rain met Around the World in A Day zou komen? En wie voorzag daarna Parade?. Op zichzelf drie meesterwerken, maar wat waren de fans aanvankelijk zuur toen Around the World in a Day uitkwam. Of de grootste band aller tijden: ook ooit begonnen met korte stevige catchy songs, gevolgd door platen die steeds complexere en onderling onvergelijkbaar waren en steeds een stap verder. Supergrass begeeft zich met haar nieuwe plaat Road to Rouen op hetzelfde pad. De titel van de plaat (spreek uit ruin (vert; ruïne, in puin bedoeld?) reikt kritische recensenten alvast de hagel aan om de luchtbuks mee te laden, en het album genadeloos af te schieten. Een ding is duidelijk, na drie jaar wachten neemt Supergrass met haar nieuwe plaat ongelofelijk veel risico: fans drie jaar laten wachten en komen met 9 nummers van in totaal 35 minuten is ballen. Bij die 9 nummers zit dan ook nog een nummer één minuut negenenveertig dat onbegrijpelijk experimenteel aandoet (Coffee in the Pot).

Maaaaaaarrrrrrrrrr, is de nieuwe Supergrass de "Sgt. Pepper" van het Oxfordse trio of is het een fatale misser, en is de carrière van Supergrass over? Too early to call zeg ik....Ik heb de plaat nu zo’n tiental luistersessies gegeven en ik moet zeggen: hij wordt steeds beter, maar ik blijf erg ambigu. Grote kans dat Tales of Endurance het beste nummers van 2005 wordt, Coffee in the Pot is een uitermate zwak nummer. Hoewel Supergrass op elke plaat “geintjes” a la Coffee in the Pot heeft staan, blijft het toch echt de vraag of 8 nummers voldoende is om het een briljante plaat te noemen; het is meer een lange EP. Van de andere kant: liever acht van dit soort heerlijke nummers dan de 12 barfsongs van KT Unstall. Maar toch, de twijfel blijft en de vraag is: is één briljant nummer (tales of endurance (parts 4,5 & 6), zeven "gewoon hele goede" nummers, en een "geintje" voldoende om te spreken van een meesterwerk of is Road to Rouen "gewoon" heel goed?

De lowdown

1. Tales Of Endurance (Parts 4, 5 & 6). Bluesintro, heerlijks slidegitaar. Doet vreemd genoeg denken aan de hardrock ballad intro's van de jaren tachtig (het beter Bon Jovi werk zeg maar). Dat was dus Part 4. één minuut 26 verder opeens blazers (waarschijnlijk part 5) en dan terug naar part 4 (?) en de zang van Gaz zet in...heerlijk. Het nummer is gegarandeerd het openingsnummer van de komende Engelse en Europese tour van Supergrass. Na 3 minuut weer die blazers en dan...part : Franz Ferdinand in the house: briljant ! Wel eeuwig jammer van die fade out. Dit nummer had een mooier einde verdiend

2. St. Petersburg "Two days and we're out of here, and it's not a day too soon". Weer die heerlijke samenzang van Supergrass zoals ook al eerder vertoond. En ook hier wordt het experiment niet geschuwd: een ukelele, strijkers. Simpel, doeltreffend en sterk. Het lijkt zo simpel, maar het is zo mooi.

3. Sad Girl Piano-intro doet wederom aan de meesters denken (of is dat door de kwaliteit van de plaat mijn referentiekader geworden). Experimenteel in het arrangement (veel strijkers, pianoloopjes). Absoluut geen standaard werk: extreem knap in elkaar gezet mid tempo nummer. Na couplet en refrein geen verrassingen: recht zo die gaat, maar opeens 1:45 een onverwachte wending..."you’ve got blood on your hands, lay down your arms"...(een verwijzing?). Al met al een erg sterk nummer (maar niet briljant).

4. Roxy Engelachtig intro (wederom wordt het experiment niet geschuwd). Net als op eerder platen een apart intro. Zet je stereo niet te hard, bij 22 seconden scherp beukt ie erin. Om rond de één minuut weer gas terug te nemen, heerlijk falsettootje. IJzersterk nummer. Dit is een nummer waarbij live de hele zaal gegarandeerd plat gaat. En dan komt het: van 2:45 tot 6:17 een experimentele muzikale orgie. gitaren los, violen erbij en de drums volledig los. Wederom zullen vergelijkingen worden gemaakt met de Fab Four in hun betere experimentele dagen.

5. Coffee In The Pot. Mogelijk de Yellow Submarine van Road to Rouen, waarschijnlijk gewoon een zeer matig nummer. Verder weinig over te zeggen.

6. Road To Rouen Intro a la Steppenwolf. Couplet heerlijk funky. En dan weer die typische wending die ook in het eerste nummer zit: niet doorhalen in hetzelfde genre, maar overgaan in een heerlijk mellow refrein annex brug. Bij dit nummer wordt het echt een trademark: Go Gaz! Bij 1:45 hoor ik een sirene, en gaat Gaz echt funky..bji 02:05 zijn we weer terug bij af..turuturuturuhh...opeens hoor je het Jimi Hendrix (mark my words..bij 2:43 zegt Gaz yeah en ineens schiet de associatie te binnen)....die vervolgens nog sterker wordt als Gaz een Hendrixiaanse solo weggeeft. Briljant nummer !

7. Kick In The Teeth. Het intro van Kick in the teeth is waarschijnlijk ingespeeld op de onlangs geveilde Rickenbacker van John Lennon want het geluid en het loopje zijn qua feel exact te vergelijken met de Beatles ten tijde van Revolver. Het loopje klinkt gemeen bekend, maar een scan van alle Beatlesnummers kon geen duidelijkheid beiden (ook hier kom ik op terug) Waarschijnlijk een geniaal nummer.

8. Low C. Daar hebben we hem weer...een goed nummer, maar absoluut niet briljant. Niet opvallend, en misschien zelfs iets onder de maat (maar nog altijd beter dan Coffee In The Pot natuurlijk). Gewoon wel o.k.....maar whooo..bij 2:06 slaat hij om in een heerlijk stukje sing-a-long-in-my-gospel-church...toh weer verrassend. Wel goed nummer dus...bij nader inzien toch wel erg goed (na tweede luisterbeurt deze zin toegevoegd).

9. Fin. Ballade. Ingeleid door een hemels intro (alsof een engeltje op je hoofd aan het piesen is). Een werkelijk ijzersterk refrein, zelden vertoond...briljant nummer...

De luisteraar verbluft achterlatend met weer die vraag: een meesterwerk of is hij "gewoon heel goed"? Ik denk toch het laatste....al typend vloeit de twijfel uit me weg: Supergrass heeft een meesterwerk gemaakt.

Het oordeel: (5 uit 5)

The Magic Numbers - The Magic Numbers



Rare jongens die Magic Numbers
Nog nooit zo'n debiele bandnaam gehoord (hoewel Franky Goes To Hollywood and Alice in Chains ook hoog op mijn "lijkt leuker dan het is hoor" lijstje staan), The Magic Numbers dus. Blijft vreemd. Ten eerste is er niks magic aan de bandeden zelf. Sterker nog ze zijn nogal saai, en bestaan uit twee broer-zus koppeltjes (Romeo, zanger, is het broertje van zusje Michel,zang en bas. Sean, drummer, is de broer van Angela). Ten tweede denken ze dat ze mijn zijn 4-en het Magic Number te zijn. Terwijl ik in de volle overtuiging ben dat nummer door Bob Dorough in 1973 officieel is neergepind op "3" in het geniale nummer Three is a Magic Number.

Laat allemaal onverlet dat de debuutplan van dit broeder-zuster dodedlijk catchy en zeer goed te verteren is. Soft country geblend met een stevige jaren vijftig en zestig saus doen ze nog het meest denken aan een kruising van My Morning Jacket, (het helaas opgeheven) Darryll-Ann (viva Trailer Tales!). Bovendien zijn ze prettig wars van de heersende mode en grijpen ze terug op het modebeeld van de Victotiaanse tijd (prettige bolle gezichtjes en leuke zwembandjes). Al met al een zeer opvallende debuut-CD, en dat komt niet alleen door de Bandnaam.

Laat je daarbij niet misleiden door de eerste single van het album, die niet echt representatief is voor het album, maar zap in de CD-winkel direct door naar de bonustrack (nummertje 13) en laat je verrassen door de schoonheid door Hymn for Her. Een verbluffende simpelheid, en volledig onterecht, gebombardeerd tot bonusnummer. Het is bijna de beste track van het hele album: een waar staaltje songrwiting gallore (!). Het nummer heeft een paar akkoorden nodig dan het drie akkoordenschema van First Day Of My Life van Bright Eyes (waarschijnlijk het briljantste nummer van 2005).

De Lowdown
De eerste track, Morning's Eleven laat meteen goed horen waartoe deze band in staat is. Het is niet alleen een geweldig nummer, maar in feite een complete rock-opera in 5 minuten. Compleet met alle tempo en melodiewisselingen die daar bij horen ("I had it all, but I never thought I did"). En dan niet zo'n eindeloos zeiknummer als van Meatloaf. Nee, deze groep begrijpt dat minder beter is. Minimale begeleiding en ongeprocesste geluiden. Bij de tweede track, Forever Lost, dat een onmiskenbaar Strokes intro heeft, komt het na acht maten al weer goed, zuslief zint, in Velvet Underground stijl het. Ook hier kunnen ze het niet laten en weten ook hier een soort tweede numer in te huisveste (looks like it all went wrong, what am I to do). Heerlijk. The Mule (hoezo vraag je je af als je naar de tekst luistert): My Morning Jacket meets Bright Eyes. Long Legs. Onweerstaanbaar catchy basje met een tekst die nergens over gaat. Maar dat is niet erg want het is een heerlijk nummertje. Mamma's en de Pappa's maar dan in 2005. Jack en Megy White eat your heart out ! Love me Like You. TMN trekken door. Lekker koortje op de achtergond, lekker hoor. Spoel fff door naar 2:40 (de lekkerste brug in jaren; waar hoor je nog een brug van 1: 05?). Which Way To Happy. Darryll-Ann maar dan net iets beter. I See You, You See Me. Hallohooooo.....is die drum direct gesampled van the Velvet Underground of heeft de drummer 'm nog een keer in de studio ingespeeld. Na 1:30 neemt zus het over. En weer zo'n heerlijk onverwachte tempowisseling (wat is dit een goed plaat zeg). This Love. Mag het een onsje minder. Zoals bijna elke plaat één minder nummer, mag het (laat die viool de volgende keer maar thuis Romeo)? Wheels on Fire. Whoooo..we zakken in....evengoed toch lekker briljant. Love's a Game. Jihaaaa...TMN back on track. Lekker niemanddaletje, maar wel verdomd goed in elkaar gezet ClaSSiC (preferred bierhaaltmoment tijdens het liveconcert, of het moment om een plasje te gaan doen) Try...Gaan we surfen. Viva de Beach Boys.. Hymn for her (hidden track)..zoals gezegd: briljant !

Het oordeel: (4 uit 5, best een hele goede plaat, maximaal 5 uit 5)

Ah, cijfers, dat zie ik graag, of ik het er nou mee eens ben of niet.

Die Magic Numbers review komt me overigens bekend voor. Kan het zijn dat ik die ergens anders dan hier gelezen heb?