MUZ user-reviews #3

quote:

COLIN MELOY - Sings Live! (Rough Trade)

Het was toch licht verrassend dat een relatief groot label als Capitol in 2006 besloot om indieband The Decemberists te tekenen. Het gaf goed de status weer die de groep rond zanger / songschrijver Colin Meloy op dat moment had. Na enkele prima ontvangen platen, waarvan Picaresque vele deuren opende, mocht de band serieus genomen gaan worden. Op zich niet vreemd, want de altijd wat theatrale popsongs van de band waren best geschikt voor meer oren dan die van de indieliefhebbers.

Meloy zelf is er ook niet onbekender van geworden, zo lijkt het. Want in navolging van bijvoorbeeld Jeff Tweedy (Wilco) trok hij met een soloprogramma door het land. Waar Tweedy's escapades gevangen werden op een DVD, daar werd van "het avondje Meloy" een CD gemaakt. Een album dat in veel doet denken aan dat van Tweedy.

Zo speelt Meloy een nummer of vijftien, eigenlijk vooral van zijn eigen band. Dat is natuurlijk logisch. Direct valt op hoe sterk de nummers zijn, nu ze in een uitgeklede versie op plaat staan. We Both Go Down Together, The Gymnast, High Above The Ground, Engine Driver, On The Bus Mall, Red Right Ankle of The Bachelor And The Bride, ze blijven moeiteloos overeind. Los van alle toegevoegde toeters en bellen van de albumversies blijkt hoe goed sommige songs opgebouwd zijn. Bovendien ontpoppen enkele tracks zich tot ultieme meezingers, zo blijkt bij beluistering van dit album. Here I Dreamt I Was An Architect wordt onthaald zoals de gemiddelde nummer één hit van een hitparade-artiest. Leuk om te horen dat er blijkbaar veel Decemberists-fans zijn.

Nadeel van een liveplaat is toch wel dat er vaak ook ruimte is voor de nodige lolligheid. Daar ontkomt ook Meloy niet aan. Volstrekt begrijpelijk, want het is voor de aanwezigen altijd leuk als een artiest de ruimte en de tijd neemt om af en toe een babbeltje te maken. Op plaat wil dit echter wel eens storen. Want alles is aanwezig. De schreeuwen uit de zaal, de lollige antwoorden, het oproepen van een kampvuursfeertje, een verhaal over de liedjeskeuze en zelfs een heuse bekentenis. Want Meloy vindt dat hij tussen al zijn topnummers ook het nummer moet spelen dat volgens hem zelf het minste is dat hij ooit heeft geschreven. Dracula's Daughter wordt zodoende meer een curiositeit dan een echte song. Aardig is wel weer om te horen hoe Meloy achter zijn eigen nummers soms stiekem kleine stukjes van songs van andere artiesten plakt. Zo horen we een stukje Smiths en een stukje Fleetwoord Mac.

Al met al overheerst het positieve. Meloy speelt goed, is goed bij stem, het publiek is enthousiast en het gespeelde materiaal is vrijwel altijd sterk. Het babbelen moet de luisteraar dan maar voor lief nemen. Fans van Decemberists die benieuwd zijn naar de bekende nummers in een ander jasje doen een goede aanschaf met Colin Meloy Sings Live!. Mensen die het werk van deze man en zijn band willen ontdekken ook, want dit album kan prima als een soort "Best Of" worden gezien. Een meer dan leuk tussendoortje richting een nieuwe plaat dus. Sluit aan bij het kampvuur en doe mee: "And o! My love! My love! We both go down together."

quote:

THE FIERY FURNACES - Remember The Fiery Furnaces (Thrill Jockey Records)

De liveplaat is doorgaans in het leven geroepen om de mensen die hun favoriete artiest nog nooit live konden aanschouwen de gelegenheid te geven om te horen hoe dit klinkt. Of om de mensen die er wel waren de gebeurtenis te laten herbeleven. Of om simpelweg illegale bootlegs proberen tegen te gaan. Of om te laten horen wat de artiest puur natuur kan brengen, al dan niet in een Unplugged-sessie. Wat The Fiery Furnaces heeft doen besluiten een liveplaat uit te brengen? Geen idee, maar ze laten er - geheel in eigen stijl - maar direct geen gras over groeien.

Remember The Fiery Furnaces is een dubbelaar geworden, waarop 51 nummers uit het inmiddels vijf studioplaten en een EP tellende oeuvre van broer en zus Friedberger langs komen. Eigenlijk iets minder, want sommige nummers krijgen later ineens nog een leuke reprise, maar daar staat weer tegenover dat men niet schroomt om de klanken van een andere song in te zetten en die vervolgens dan weer niet als zodanig te spelen. Hoe dan ook, voldoende materiaal. Matthew en Eleanor knallen in totaal twee uur en een kwartier door op deze dubbelaar, die de luisteraar achterop de hoes waarschuwt: "Please do not attempt to listen to all at once."

Is die waarschuwing terecht? Waarschijnlijk wel. Wie dit bijzondere en energieke duo kent, weet namelijk dat een gewone plaat van Fiery Furnaces al een lastige zit kan zijn. Doorgaans schieten de van achter de keyboards van Matthew opgebouwde nummers alle kanten op, bij elkaar gehouden door pakkende refreintjes. Bruuske overgangen zijn echter orde van de dag, zelfs binnen een nummer zelf. Het is wat Fiery Furnaces in mijn ogen zo interessant maakt. Je weet eigenlijk nooit wat je kunt gaan verwachten in de boordevol gestopte nummers, waardoor je soms baalt van de onverwachte wendingen, maar net zo vaak bewonderend opveert op je stoel. Met daarbij de heldere stem van Eleanor als andere attractie. Hoe doen ze dat live dan? Wel, grotendeels net zo, zo blijkt na beluistering van deze dubbelaar. De special effects uit de studio zijn er niet altijd, de songs worden meestal compacter gespeeld, maar je weet nog altijd niet hoe het een minuut later zal zijn. En daarom is het misschien wel logisch dat je niet moet proberen om dit in één keer te beluisteren, want dan doemen wel erg veel indrukken op.

Kwalitatief is er weinig op aan te merken als je de studioplaten van de band kunt waarderen. In dat geval is het een leuke puzzel om alle 51 songs te herkennen. Zelf miste ik er, na controle op de site van broer en zus, uiteindelijk vier, waarvan twee reprises. De nadruk op de eerste CD ligt op het werk van Bitter Tea, dat op gegeven moment zo ongeveer integraal wordt nagespeeld, maar wel in verkorte vorm. Al mikken ze daar natuurlijk wel weer even Japanese Slippers van Widow City tussendoor. Die plaat komt er bekaaid vanaf, met slechts op het eind van CD 2 nog een paar nummers. De springerige nummers van Gallowsbird's Bark en de collagemuziek van Blueberry Boat krijgen op beide schijven de verdiende aandacht, ook EP wordt niet vergeten en het feit dat oma niet mee kan doen betekent niet dat Rehearsing My Choir overgeslagen wordt. Integendeel. Persoonlijke favorieten als Two Fat Feet, I'm Waiting To Know You, Chris Michaels, Tropical Ice-land en zelfs dede lastig uit te voeren nummers Chief Inspector Blancheflower en Seven Part-Silver Curses komen langs. Daar staat voor mij dan weer het gemis aan Bright Blue Tie, Up In The North en Police Sweater Blood Vow tegenover, maar zo zal iedere fan zijn aanmerkingen hebben.

Is dit nu een plaat om kennis te maken met Matthew en Eleanor? Ik betwijfel het, want het helpt wel als je de nummers kent. Dan kun je de genoemde overgangen waarderen en groeit de bewondering voor Eleanor, die de teksten toch maar allemaal lijkt te onthouden. Bepaald geen eitje, zo blijkt uit passages als "When they met at Joey Meyer's Red White and Blue Demon basketball seminar tutorial clinic day care camp for underprivileged kids and overstimulated brats". Ze zingt het alsof het de normaalste volzinnen uit dagelijkse conversaties zijn en dat alles in hoog tempo. Nummers van acht minuten met dergelijke teksten, ze draait er de hand niet voor om. Een aanrader, maar vooral voor de fans. En leuk tijdverdrijf in afwachting van hopelijk een nieuwe plaat.